SYSTEMY OCHRONY
SYSTEMY OCHRONY
ZDROWIA
ZDROWIA
SYSTEMY OCHRONY ZDROWIA
SYSTEMY OCHRONY ZDROWIA
Ochroną zdrowia
Ochroną zdrowia
nazywamy
zorganizowaną działalność, której celem jest
utrzymanie w dobrym stanie zdrowia
człowieka w środowisku, w którym rozwija
się, żyje i pracuje oraz zapobieganie
chorobom i ich leczenie, przedłużanie życia,
poprawę stanu zdrowia psychicznego i
fizycznego, szerzenie oświaty sanitarnej,
organizowanie opieki lekarskiej i
pielęgniarskiej.
W Europie nie ma jednego
W Europie nie ma jednego
idealnego i wzorcowego
idealnego i wzorcowego
systemu opieki zdrowotnej !
systemu opieki zdrowotnej !
W każdym z państw
W każdym z państw
europejskich obowiązują inne
europejskich obowiązują inne
zasady udzielania świadczeń,
zasady udzielania świadczeń,
inna ich organizacja,
inna ich organizacja,
a także inne zasady
a także inne zasady
współpłacenia przez pacjenta.
współpłacenia przez pacjenta.
Polityka ochrony zdrowia
Polityka ochrony zdrowia
Polityka ochrony zdrowia
Polityka ochrony zdrowia
oznacza przyjętą
przez państwo koncepcję ochrony zdrowia
obywateli, której wyrazem jest system
zorganizowanych działań, urządzeń, instytucji i
norm prawnych służących zdrowiu
społeczeństwa.
Polityka zdrowotna
Polityka zdrowotna
jest dającym się
wyodrębnić procesem intencjonalnie
wywołanych zdarzeń odnoszących się do
spraw zdrowia w skali ponadjednostkowej,
w którym to procesie obecne są
rozstrzygnięcia o charakterze władczym.
Elementami tego procesu mogą być decyzje o
podjęciu i decyzje o niepodejmowaniu działań,
działania podjęte i zrealizowane oraz
działania nie podjęte i zaniechane. Jego
elementami mogą być także tezy ideologiczne
i sądy wartościujące, które ukierunkowują i
uzasadniają decyzje, czy też aktywny lub
bierny stosunek do problemu.
Współczesne systemy ochrony zdrowia
eksponują tzw. pozytywną koncepcję zdrowia,
traktowanego jako zasoby społeczne
stanowiące sumę zasobów jednostkowych.
Taki sposób postrzegania zdrowia wynika
z konieczności ograniczenia lawinowego
wzrostu kosztów usług medycznych.
Podejmuje się działania mające na celu
odejście od prymatu modelu medycznego
(koncentrującego się na leczeniu choroby
i tradycyjnym podejściu do profilaktyki) na
rzecz promocji zdrowia.
Promocja zdrowia
Promocja zdrowia
Promocja zdrowia
Promocja zdrowia
jest sztuką
interweniowania w systemy społeczne
i zachęcania do ich przekształcania w
środowiska zdrowe. Koncepcja promocji
zdrowia zakłada oddziaływanie na
zachowania, styl życia i otoczenie człowieka,
a także na szeroko pojęte uwarunkowania
zdrowia w celu poprawy i utrzymania zdrowia
społeczeństwa.
Zdrowie i opieka zdrowotna
Zdrowie i opieka zdrowotna
Doskonały system opieki zdrowotnej nie istnieje;
Cały świat staje w obliczu problemów z opieką
zdrowotną czyli w jaki sposób zabezpieczyć
dostępność usług zdrowotnych, na które wciąż
rośnie zapotrzebowanie;
Im lepszy system ochrony zdrowia, tym dłużej
żyją ludzie;
Coraz starsza populacja wymaga większej i
intensywniejszej opieki.
Mo
Mo
ż
ż
liwo
liwo
ś
ś
ci rozwiązania istniejących
ci rozwiązania istniejących
problemów
problemów
zwiększenie nakładów na system opieki
zdrowotnej;
reglamentacja świadczeń;
zwiększenie efektywności.
Instytucje finansujące opiekę zdrowotną
Instytucje finansujące opiekę zdrowotną
-
-
rządy, pracodawcy, czy też prywatni
ubezpieczyciele uważają, że dostawcy
świadczeń zdrowotnych marnotrawią środki
poprzez:
nieefektywne ich wykorzystanie,
nadużycia, a nawet oszustwa.
Producenci świadczeń zdrowotnych
Producenci świadczeń zdrowotnych
mają
skrajnie odmienne opinie:
niedoinwestowanie, niedocenianie zbyt niskich
płacach w swoim sektorze.
Tendencje
Tendencje
W wielu krajach europejskich, a także w
Kanadzie i USA formułowana jest od wielu lat
opinia, że obywatele bardziej zasobni i zdrowsi
powinni pokrywać ze swoich składek
ubezpieczeniowych (względnie płaconych
podatków) koszty opieki zdrowotnej ubogich i
przewlekle chorych. Jest to wyrazem poczucia
solidaryzmu społecznego i traktowania
zdrowia w kategoriach dobra wspólnego.
Tendencje c.d.
Tendencje c.d.
Solidaryzm
jest akceptowany przy stosunkowo
niewielkim zróżnicowaniu dochodów, i
poglądzie, że zapadalność na poważne
schorzenia ma charakter przypadkowy.
Solidaryzm
jest obecnie kwestionowany, w
miarę rozwarstwiania dochodów
poszczególnych grup społecznych, zwłaszcza
w połączeniu z coraz powszechniejszą opinią,
że kłopoty zdrowotne są nie tyle
spowodowane zrządzeniem losu, co
produktem określonego stylu życia.
Czynniki decydujące o zdrowiu
Czynniki decydujące o zdrowiu
Czynniki
Czynniki
genetyczne
genetyczne
Wpływy
Wpływy
środowiska
środowiska
Styl
Styl
życia
życia
Opieka
Opieka
zdrowotna
zdrowotna
Miarą powodzenia lub klęski systemu
Miarą powodzenia lub klęski systemu
opieki zdrowotnej s
opieki zdrowotnej s
ą
ą
cele, jakie sobie
cele, jakie sobie
stawia ten system, i stopień ich
stawia ten system, i stopień ich
osi
osi
ą
ą
gni
gni
ę
ę
cia.
cia.
Zabezpieczenie i dostarczenie całej populacji możliwie
pełnego zakresu świadczeń medycznych, których ona
wymaga, bez względu na różnicujące ją kryteria
ekonomiczne, społeczne, kulturowe i geograficzne
(dostępność opieki).
Zapewnienie usług i świadczeń profilaktyczno-leczniczych
i rehabilitacyjnych na możliwie najwyższym poziomie,
adekwatnie do poziomu wiedzy i sztuki medycznej.
Organizowanie opieki w możliwie najlepszy sposób, tak
aby zapewnić optymalne wykorzystanie istniejących
zasobów materialnych, finansowych i osobowych
(efektywność opieki zdrowotnej - produktywność,
racjonalność i skuteczność).
Doskonalenie systemu (dynamika systemu).
Zmiany w systemach opieki zdrowotnej
Zmiany w systemach opieki zdrowotnej
Systemy zmieniają się z upływem czasu, w zależności od
klimatu społecznego i stanu gospodarki.
Czynniki wywołujące zmiany w systemach opieki
zdrowotnej:
Poziom finansowania;
Alokacja środków;
Struktura opieki zdrowotnej;
Motywacje i bodźce dla świadczeniodawców;
Oczekiwania konsumentów/pacjentów.
Na popraw stanu zdrowia społeczeństwa
Na popraw stanu zdrowia społeczeństwa
największy wpływ mają:
największy wpływ mają:
Sposób dzielenie środków pomiędzy
świadczeniodawców;
Motywacja pracowników ochrony zdrowia.
Inne czynniki mające wpływ na system:
Inne czynniki mające wpływ na system:
Demografia;
Istniejąca struktura systemu;
Popyt;
Czynniki społeczno-kulturowe.
Demografia
Demografia
Do czynników demograficznych można zaliczyć:
wzrost liczby ludności,
zmiany w długości życia populacji oraz działania
odnoszące się do jej podnoszenia,
status ekonomiczny społeczeństwa,
zmiany epidemiologiczne (w tym występowanie
niepełnosprawności).
Najważniejszym obecnie zagadnieniem
demograficznym, wspólnym dla wszystkich
krajów rozwiniętych, jest
szybkie starzenie
się społeczeństw
. Im starsza populacja, tym
więcej wymaga opieki.
Status społeczno-ekonomiczny wyznacza
popyt na opiekę zdrowotną, ponieważ:
obniżenie dochodu na głowę ogranicza
środki dostępne na opiekę zdrowotną
,
niższy status społeczno-ekonomiczny
idzie w parze z gwałtownym
pogorszeniem ogólnego stanu zdrowia
danej społeczności
.
Struktura systemu opieki zdrowotnej
Struktura systemu opieki zdrowotnej
Systemy finansowane z wpływów podatkowych zwykle
charakteryzują się lepszą dostępnością, sprawiedliwością i
ograniczeniem wzrostu kosztów,
Systemy oparte na ubezpieczeniu społecznym
(zdrowotnym) z reguły oferują większy wybór
świadczonych usług i ich dostawców, lecz mają spore
problemy z opanowaniem wzrostu kosztów ze względu na
wysokie koszty trans akcyjne i problemy związane z
przekazywaniem środków przez płatników,
Systemy oparte na prywatnych ubezpieczeniach
charakteryzują się zwykle niską dostępnością i
sprawiedliwością.
UWAGA !!! Im większy udział środków publicznych w
systemie opieki zdrowotnej, tym silniejsze są wpływy
polityczne na proces podejmowania decyzji.
Popyt
Popyt
Popyt zależy od wielu czynników:
Polityka rządu może ograniczyć lub stymulować
popyt. Przykład: Wielka Brytania realizuje politykę
ograniczenia nierówności dostępu dla całego
społeczeństwa do opieki zdrowotnej oraz promocji
usług prewencyjnych, jak np. szczepienia czy badania
kontrolne osób zagrożonych wystąpieniem
nowotworów.
Rozwój nowych technologii (choćby pojawienie się
nowych leków) może pobudzić ogromny popyt tam,
gdzie był on dotąd niewielki.
Świadomość konsumenta (kreowanie np. przez
mass media inicjatyw związanych z promocją zdrowia
czy edukacją zdrowotną) może wywierać wpływ na
poziom popytu.
Czynniki społeczno-kulturowe
Czynniki społeczno-kulturowe
Systemy opieki zdrowotnej zdeterminowane
są w znacznym stopniu przez doświadczenia
historyczne;
Kultura i tradycja w dużej mierze kształtują
także popyt na usługi.
Przykład: Bliskie więzy rodzinne, jakie
tradycyjnie występują w Polsce, maskują
potrzebę opieki długoterminowej nad ludźmi
starszymi, co z kolei stanowi poważny problem
w wielu innych krajach.
Systemy opieki zdrowotnej
Systemy opieki zdrowotnej
System opieki zdrowotnej, jak każdy inny
system, to dobrze uporządkowany
i wewnętrznie skoordynowany zespół
elementów, stworzony w celu realizacji
określonych zadań.
Główni uczestnicy systemu opieki
zdrowotnej:
pacjenci jako konsumenci usług,
lekarze i inni dostawcy usług zdrowotnych,
płatnicy publiczni i prywatni.
Organizacja Wspólnoty Gospodarczej i
Organizacja Wspólnoty Gospodarczej i
Rozwoju (OECD) określa uczestników
Rozwoju (OECD) określa uczestników
systemu opieki zdrowotnej w
systemu opieki zdrowotnej w
następujący sposób:
następujący sposób:
konsumenci (pacjenci),
dostarczyciele opieki zdrowotnej pierwszego
poziomu,
dostarczyciele opieki zdrowotnej drugiego
poziomu (specjalistycznego),
płatnicy trzeciej strony,
rząd jako instytucja regulująca.
Modele s
Modele s
ł
ł
u
u
ż
ż
by zdrowia
by zdrowia
Model narodowej służby zdrowia
Model narodowej służby zdrowia
Tzw. modele Beveridge'a i Siemaszki mają wiele
podobieństw, oba trak towane sąjako odmiany jednego
modelu - modelu narodowej służby zdrowia.
Model funkcjonujący w Polsce przed 1999 rokiem oparty
był na systemie opracowanym przez Siemaszkę w latach
trzydziestych. Podobieństwa do mo delu Beveridge'a
wywodzą się z filozofii gwarantowania opieki społecznej
(zdrowotnej) wszystkim obywatelom poprzez zaspokojenie
ich podstawowych potrzeb.
W modelu Beveridge'a konieczność ponoszenia przez
państwo gwarancji sprawia, że zaspokajane potrzeby są
rzeczywiście elementarne. Oznacza to świadczenie usług
wszystkim, bez względu na ich status społeczny. Jedynym
kryterium dostępności do usług zdrowotnych stanowi
skierowanie od pracownika systemu.
W systemie narodowej służby zdrowia za
powszechny dostęp do usług zdrowotnych
odpowiada państwo za pośrednictwem
wyspecjalizowanej agendy państwowej służby
zdrowia.
Cała polityka zdrowotna jest realizowana za
pośrednictwem administracji państwowej.
Dlatego jej jednostki podlegają rządowi lub
samorządom lokalnym, a decyzje dotyczące ich
struktury i formy działania są decyzjami natury
politycznej.
W tym sensie system ten można opisać jako
scentralizowany, choć poziom centralizacji może
być różny w zależności od udziału i
odpowiedzialności za zdrowie ponoszone przez
samorząd lokalny.
Państwo ma monopol na zatrudnianie personelu
medycznego, a zatrudnieni są pracownikami
państwowymi. Środki na opiekę zdrowotną
pochodzą z podatków ogólnych lub lokalnych.
Zakłady opieki zdrowotnej maj ą autonomię,
władze ingerują w zarządzanie w ograniczonym
zakresie. Zadaniem władz jest formułowanie
polityki i strategii, ustalanie ogólnych zasad,
dzięki czemu władze uzyskują wpływ na realizację
polityki zdrowotnej.
Główne cechy charakterystyczne modelu
Główne cechy charakterystyczne modelu
Siemaszki:
Siemaszki:
powszechna dostępność dla całego społeczeństwa,
finansowanie z budżetu państwa,
zatrudnianie lekarzy przez państwo,
pełny zakres całkowicie bezpłatnych usług, z
wyjątkiem niewielu leków, powszechnie dostępnych
w aptekach,
organizacyjna jednorodność całego centralnie
zaplanowanego systemu,
uczestnictwo społeczeństwa w działaniach na rzecz
ochrony zdrowia,
znacząca rola działań profilaktycznych w całym
społeczeństwie.
Model ubezpieczeniowy
Model ubezpieczeniowy
Model ubezpieczeniowy nazywany też modelem
Bismarcka zakłada podejście oparte na
ubezpieczeniach, których celem jest ochrona ludzi,
głównie pracowników najemnych, przed
nieprzewidywalnym zdarzeniem (chorobą) i
wynikającą z niego utratą zarobków i bezpieczeństwa
materialnego rodziny.
Osób o wyższych dochodach nie trzeba zmuszać do
uczestnictwa w obowiązkowym systemie ubezpieczeń
(w Polsce dotychczas uczestnictwo w systemie jest
obowiązkowe)., które mogą dobrowolnie uczestniczyć
w istniejących funduszach lub wstąpić do prywatnych
firm ubezpieczeniowych.
W modelu ubezpieczeniowym grupy
ubezpieczonych mają zwykle pewne cechy
wspólne, np. ten sam zawód, podobne
potencjalne wydarzenia w życiu, ten sam praco
dawca lub zamieszkanie na tym samym terenie.
Płatnicy - kasy chorych - zawierają kontrakty z
instytucjami opieki zdrowotnej na świadczenie
usług zdrowotnych ubezpieczonej populacji na
zasadach ustalonych w drodze dwustronnych
negocjacji.
Osoba ubezpieczona ma wtedy prawo skorzystania z
usług dowolnego dostawcy, który podpisał umowę z
kasą chorych. Jeżeli regularnie opłaca składki
ubezpieczeniowe, ma prawo do opieki medycznej.
Polisa ubezpieczeniowa w tych warunkach pokrywa
zwykle wydatki na usługi zdrowotne i w niektórych
przypadkach zapewnia zwrot utraconych zarobków.
W większości krajów pacjent pokrywa część kosztów
leczenia. Zwrot kosztów może być pełny lub
częściowy. Wydatki na niektóre usługi, jak na
przykład leki, są zwracane w ograniczonym stopniu.
Zwrot utraconych zarobków zależy od
szczegółowych postanowień umowy
ubezpieczenia.
Państwo precyzyjnie reguluje działanie systemu i
uważnie śledzi działania programu prowadzonego
przez instytucje państwowe.
Fundusze zarządzane są przez organizacje
niezależne i cieszą się pełną swobodą procesu
decyzyjnego. Dostawcy usług, zarówno
państwowi, jak i prywatni, konkurują ze sobą o
pacjentów, przy czym ich udział w rynku jest
różny w różnych krajach.
W związku z powyższym proces podejmowania
decyzji ma charakter wysoce zdecentralizowany.
Organa państwa sprawują jedynie ogólny nadzór, ale
jednocześnie państwo musi tworzyć precyzyjne ramy
funkcjonowania systemu.
Jednym z zagrożeń wpisanych w ten system jest
możliwość prowadzenia selekcji osób
ubezpieczanych. Ubezpieczyciele wolą obsługiwać
zdrowych ludzi z grup niskiego ryzyka, zachęcając ich
do uczestnictwa poprzez niższe składki, równocześnie
zniechęcając ludzi z grup ryzyka lub cierpiących na
pewne dolegliwości poprzez podnoszenie składek lub
ograniczanie wachlarza dostępnych usług. Dlatego
zarządzanie ryzykiem jest ważnym elementem
kierowania opieką zdrowotną.
System wprowadzany w Polsce różni się
System wprowadzany w Polsce różni się
nieco od opisanego wyżej modelu:
nieco od opisanego wyżej modelu:
Nie przewiduje wyjątków, wszyscy muszą więc
w nim uczestniczyć,
Początkowo brak możliwości wyboru kasy,
Składka ubezpieczeniowa jest stała i nie
odzwierciedla przynależności do grup ryzyka.
Model rezydualny
Model rezydualny
Model rezydualny przyjęty w USA nie nakłada na państwo
odpowiedzialności za powszechny dostęp do usług
zdrowotnych.
Każdy obywatel amerykański ma prawo decydować, na co
przeznaczy swoje dochody, co dotyczy także wy datków
warunkujących dostępność do usług zdrowotnych -
ubezpieczenie zdrowotne nie jest obowiązkowe.
Amerykańska gospodarka działa na zasadach rynkowych,
dlatego zakłada się, że dostęp do wszelkich rodzajów dóbr
(w rym opieki zdrowotnej) całkowi cie i wyłącznie zależy od
zasobności klienta.
Model rezydualny wprowadza rozróżnienie między
zdrowiem indywidualnej osoby i zdrowiem
publicznym. Jedynie w tej drugiej kategorii
dopuszcza się agencje publiczne (w tym rząd
federalny) do aktywnego udziału w planowaniu i
prowadzeniu działań nakierowanych przede
wszystkim na prewencyjną opiekę zdrowotną.
Model rezydualny jest niejednorodny i
pluralistyczny, co dotyczy zarówno podaży
(dostawców usług), jak również form
finansowania.
Usługi zdrowotne świadczą prywatne szpitale i
przychodnie, instytucje nie nastawione na zysk,
prowadzone przez organizacje charytatywne, kościoły
i inne grupy religijne, jednostki będące w posiadaniu i
zarządzane przez firmy ubezpieczeniowe i samorządy
lokalne.
Finansowanie opieki zdrowotnej odbywa się poprzez
prywatne firmy ubezpieczeniowe (nastawione na zysk
i charytatywne) proponujące szeroki zakres planów i
programów w zależności od możliwości finansowych
zainteresowanych.
Pakiet usług zdrowotnych (tzn. zakres usług objętych
ubezpieczeniem) i jakość opieki są silnie powiązane z
wysokością płaconych składek.
Model rezydualny ze swej natury dopuszcza istnienie
publicznych dostawców usług, jak również
finansowania ich ze źródeł publicznych.
Sektor publicznych usług zdrowotnych w USA w
znacznym stopniu odzwierciedla założenia, które
można znaleźć w modelach Bismarcka i Beveridge'a
(zasada solidarności społecznej). Odbiorcami usług
zdrowotnych świadczonych przez sektor publiczny są
ubodzy, osoby starsze, mniejszości etniczne,
bezdomni i osoby społecznie upośledzone.
USA to jedno z nielicznych państw
wysokorozwiniętych, gdzie ponad 40 milionów
obywateli nie posiada żadnego prawa do opieki
zdrowotnej.
Podstawową cechą systemu ochrony zdrowia w USA,
wymienianą we wszystkich podręcznikach, jest jego
zróżnicowanie oraz zasada indywidualnej
odpowiedzialności.
Występuje tu wiele ubezpieczeń prywatnych i kilka
państwowych.
W USA są osoby, które stać na korzystanie z opieki
zdrowotnej bez ubezpieczenia, a co za tym idzie
pokrywać bardzo wysokie koszty leczenia oraz osoby,
które nie mogą korzystać z opieki zdrowotnej.
Wydatki zdrowotne w USA są bardzo wysokie w
porównaniu do innych krajów. Dotyczy to zarówno
odsetka produktu narodowego brutto
przeznaczanego na zdrowie, jak i wydatków na
jednego obywatela.
Stosunkowo niski jest natomiast udział wydatków
publicznych w całości wydatków zdrowotnych - w USA
tylko 44% pokrywa państwo, a w innych krajach
średnia wynosi ok. 70%.
Bardzo wysokie mogą się wydawać średnie koszty
jednego dnia pobytu pacjenta w szpitalu, które
wynoszą ponad 1200 dolarów.
Amerykańska służba zdrowia ma drugie miejsce po
Japonii pod względem nasycenia technologiami
medycznymi na świecie i przykładowo liczba
tomografów komputerowych w przeliczeniu na
mieszkańców jest tam kilkakrotnie wyższa niż w
Europie.
Największą popularności w USA cieszą się prywatne ubezpieczenia
zdrowotne.
W latach 90-tych ponad 60% Amerykanów posiadało jakąś formę
ubezpieczenia prywatnego - najczęściej ubezpieczenia, które
oferowali pracodawcy.
Ubezpieczenie pracownika nie jest jednak wcale, tak jak w Polsce,
obowiązkiem pracodawcy. Około 23% osób pracuje, a mimo to oni
sami i ich rodziny nie mają żadnego ubezpieczenia. Powodem jest
często zbyt krótki staż pracy, niepełny etat lub po prostu zbyt
wysokie koszty ubezpieczenia.
Wada ubezpieczeń prywatnych - wydatki na administrację dochodzą
nawet do 40%.
Druga formą ubezpieczenia prywatnego, poza ubezpieczeniami
oferowanymi przez pracodawców, jest tzw. Blue Cross (Blue Shield).
Dział on od lat 30-tych XX wieku i obecnie zajmuje 25% rynku
ubezpieczeniowego.
Ubezpieczenie to pokrywa koszty hospitalizacji, wynagrodzenia lekarzy,
koszty leczenia poważniejszych chorób i urazów oraz koszty porad i zabiegów
ambulatoryjnych.
Blue Cross składa się z samodzielnych systemów ubezpieczeniowych, które
muszą spełniać wspólne wymogi, czyli przede wszystkim nie mogą
różnicować pacjentów na podstawie stanu zdrowia.
Wszystkie firmy działające w Blue Cross muszą działać na zasadzie non-profit,
czyli nie osiągać zysku, muszą też zapewniać ciągłość ubezpieczenia osobom
zmieniającym lub kończącym pracę.
Mimo, że system ochrony zdrowia w Stanach Zjednoczonych
opiera się głównie na ubezpieczeniach prywatnych, to państwo
także przejmuje część odpowiedzialności za leczenie osób,
które nie mogą samodzielnie zapewnić sobie dostępu do
świadczeń.
Dotyczy to głównie osób starszych, niepełnosprawnych oraz
rodzin osiągających dochody niższe niż ustalone minimum.
Dla osób tych stworzono programy publiczne Medicare i
Medicaid.
Medicare jest publicznym programem zdrowotnym
działającym od 1966 roku. Początkowo uprawnienia do
korzystania z opieki zapewnianej w ramach programu
Medicare, uzyskały tylko osoby powyżej 65 roku życia,
pewna grupa emerytów oraz osoby wymagające
dializowania lub przeszczepu. Od lat 60-tych zwiększa się
liczba starszych osób i osób niepełnosprawnych objętych
programem - obecnie jest ich ok. 40 milionów.
W programie Medicare bardzo ważna jest zasada
współpłacenia, czyli pacjenci muszą płacić od 7% do 23%
za poszczególne usługi.
W polskich realiach niektóre zasady Medicare mogą się
wydawać niezrozumiałe np.
Jednorazowa hospitalizacja pacjenta może trwać co
najwyżej 90 dni, a przed kolejną hospitalizacją musi być
zachowana przerwa wynosząca minimum 2 miesiące. Jeśli
pobyt w szpitalu trwa dłużej niż 60 dni, to pacjent musi
pokryć część kosztów wszystkich udzielanych mu
świadczeń medycznych.
Drugi publiczny program to Medicaid - jego celem jest zapewnienie
opieki zdrowotnej rodzinom o najniższym poziomie dochodów, czyli
tym rodzinom, które są uprawnione do korzystania ze świadczeń
pomocy społecznej.
Prawo przystąpienia do tego programu mają przede wszystkim
kobiety ciężarne i dzieci poniżej 6 roku życia, jeśli w ich rodzinie
dochód na osobę wynosi maksymalnie 133% federalnego progu
ubóstwa. Dodatkowo do programu mogą przystąpić osoby
otrzymujące zasiłek dla ubogich, osoby znajdujące się w szczególnie
złej sytuacji materialnej, dzieci do 19 lat z rodzin o dochodach
niższych niż federalny próg ubóstwa, a także niepełnosprawni,
niewidomi i dzieci upośledzone.
Poszczególne stany ustalają własny próg ubóstwa, który pozwala na
uzyskiwania świadczeń w ramach Medicaid. Mimo, że cały program
finansowany jest ze środków publicznych to czasami są stosowane
opłaty za dodatkowe świadczenia. Program Medicaid obejmuje ok. 36
milionów osób, w tym prawie 50% to dzieci.
Program to CHIP czyli Stanowy Program Ubezpieczenia Zdrowotnego
dla Dzieci.
Jest on uzupełnieniem programu Medicaid i przystępują do niego
dzieci pochodzące z rodzin o niskich dochodach, czyli takich których
dochody to co najwyżej 200% poziomu federalnego progu ubóstwa.
Program obejmuje ok. 3 miliony dzieci. Nie jest to jednak dużo -
szacuje się, że w USA liczba dzieci bez prawa do świadczeń
zdrowotnych wynosi 12 milionów. Oprócz dzieci ubezpieczenia nie
posiada ok. 30 milionów dorosłych obywateli USA. W najtrudniejszej
sytuacji pod względem dostępu do opieki medycznej są nielegalni
imigranci, do których należy również liczne grono Polaków.
Zróżnicowanie modeli ochrony zdrowia w
Zróżnicowanie modeli ochrony zdrowia w
Europie
Europie
Model
Model
ubezpieczeniowy
ubezpieczeniowy
Model narodowy
Model narodowy
Niemcy
Niemcy
Austria
Austria
Belgia
Belgia
Francja
Francja
Holandia
Holandia
Szwajcaria
Szwajcaria
Dania
Dania
Finlandia
Finlandia
Hiszpania
Hiszpania
Grecja
Grecja
Irlandia
Irlandia
Norwegia
Norwegia
Portugalia
Portugalia
Szwecja
Szwecja
Anglia
Anglia