Zespół ciasnoty podbarkowej

background image

Zespół

ciasnoty

podbarkowej

background image

Diagnostyka

W badaniu klinicznym można zaobserwować:

ból na wysokości guzka większego kości ramiennej i

podczas odwodzenia

upośledzenie ruchów rotacyjnych oraz odwodzenia, co

spowodowane jest brakiem możliwości rozpoczęcia

ruchu (uszkodzenie mięśnia nadgrzebieniowego)

odwodzenie staje się możliwe po biernym uniesieniu

ramienia do kąta 30- 60º (w niektórych źródłach od 90)

pod wpływem skurczu mięśnia naramiennego i głowy

długiej mięśnia dwugłowego.

kłujący ból w czasie nagłego odwiedzenia lub zgięcia

objaw pseudo porażenia ramienia- w pełnym

uszkodzeniu pacjent nie może utrzymać ramienia

biernie odwiedzonego do 90º

background image

– objaw koła zębatego, czyli zaburzenie prawidłowego rytmu

ramienno- łopatkowego

– tkliwość w okolicy wyrostka barkowego, w okolicy guzka

większego, obrzęk stawu, trzeszczenia, bolesność ścięgna

m. dwugłowego

– ból w czasie snu na boku z zajętym barkiem

– z upływem czasu, w wyniku bliznowacenia, zwiększa się

ograniczenie ruchów obrotowych i odwodzenia ramienia,

pojawia się asymetria konturów barkowych wskutek

zaników mięśnia nadgrzebieniowego, podgrzebieniowego i

naramiennego.

– zaburzenie centrowania głowy kości ramiennej w panewce

stawu

– asymetria barku polegająca na wystawaniu grzebienia

łopatki – wynik zaniku mięśni: nadgrzebieniowego i

podgrzebieniowego. Zaniki występują już po upływie 2

tygodni od uszkodzenia pierścienia rotatorów

background image

Test diagnostyczny

wskazujący na zapalenie

kaletki podbarkowej.

• Wykonanie testu: Podczas gdy jedną ręką badający

odwodzi, ze średniego odwiedzenia, kończynę górną

pacjenta, drugą ręką bada palpacyjnie przestrzeń

podbarkową od strony brzuszno-bocznej. W czasie biernego

odwodzenia ramienia do 90° badający wywiera punktowy

ucisk pod wyrostkiem barkowym.

Interpretacja testu: Bóle podbarkowe, które ulegają

zmniejszeniu podczas odwodzenia, świadczą o zapaleniu

kaletki. Podczas odwodzenia mięsień naramienny znajduje

się nad brzegiem kaletki podbarkowej. Prowadzi to do

złagodzenia bólu.

background image

Test zerowego odwodzenia

Wykonanie: Badanie wykonuje się u chorego w pozycji

stojącej. Kończyny pa cjenta zwisają swobodnie wzdłuż ciała.

Badający obejmuje je w 1|3, dalszej przedramienia. Chory

stara się odwieść kończyny wbrew oporowi badającego.

Interpretacja: Bóle, a zwłaszcza osłabienie odwodzenia i

utrzymywania kończyn, nasuwają rozpoznanie uszkodzenia

pierścienia rotatorów.

• Zaburzone centrowanie się głowy kości ramiennej, tzw.

wysokie jej ustawienie przy uszkodzeniu pierścienia

rotatorów, wskazuje na względną niewydolność

zewnętrznych mięśni barku, i Niewielkie uszkodzenia, które

mogą być kompensowane funkcjonalnie, powodują

nieznaczną utratę funkcji z dolegliwościami bólowymi. Duże

uszkodzenia można w każdym przypadku ocenić na

podstawie osłabienia i utraty funkcji.

background image

Objaw opadającego

ramienia (drop-arm)

Wykonanie: U siedzącego chorego

wyprostowane ramię jest biernie odwodzo ne do
kąta ok. 120°. Pacjent powinien utrzymać tę
pozycję bez podpierania, a na stępnie powoli
opuścić kończynę.

Interpretacja: Osłabienie utrzymywania

ramienia bez bólu lub z bólami, lub je go nagłe
opadnięcie świadczy o uszkodzeniu pierścienia
rotatorów, które najczę ściej spowodowane jest
zmianami w mięśniu nadgrzebieniowym.

background image

Test ciasnoty Neera

Wykonanie testu: Jedną ręką badający

stabilizuje łopatkę, podczas gdy drugą nagle
unosi kończynę górną pacjenta do przodu i
przyśrodkowo (przywodzi ją) powyżej płaszczyzny
poziomej.

Interpretacja testu: Przy dodatnim objawie
ciasnoty dochodzi do zwężenia przestrzeni
podbarkowej albo uderzenia chorej strefy o
przednio-dolny brzeg wyrostka barkowego, co
wywołuje bóle w czasie ruchu.

background image

Leczenie

Zachowawcze:

• Nawet w rozległych uszkodzenia stożka rotatorów można

doprowadzić do złagodzenia dolegliwości i polepszenia funkcji

barku poprzez nauczenie chorego ograniczania odwodzenia

kończyny oraz wykonywania zastępczych ruchów trickowych,

np. wykorzystanie zgięcia i rotowania na zewnątrz kończyny

głowy krótkiej m. dwugłowego ramienia i m. kruczo-

ramiennego ( przy przedramieniu w odwróceniu).

• Jest dowiedzione, że większość uszkodzeń pierścienia

rotatorów goi się samoistnie pod warunkiem konsekwentnego

leczenia( bez konieczności leczenia operacyjnego). 

• Leczenie zachowawcze polega na czasowym

unieruchomieniu kończyny(opatrunek typu Velpeau, Desaulta

lub szyna odwodząca), stosowaniu leków przeciwzapalnych i

przeciwbólowych oraz zabiegów fizykoterapeutycznych.

background image

• Z chwilą ustąpienia ostrych objawów zapalnych i bólu

podejmuje się stopniowo zwiększone dawki ruchów.

Ważne znaczenie mają ćwiczenia w odciążeniu.

• Nawet w masywnych i nie dających się naprawić

uszkodzeniach stożka rotatorów można uzyskać

polepszenie funkcji barku poprzez odbarczenie

chorego odcinka stożka- częściowa resekcja wyrostka

barkowego i więzadła kruczo- barkowego lub resekcja

wyrostka barkowego i obwodowego odcinka

obojczyka (sposób ten stosuje się z wyboru u osób

starszych). Natomiast wypadnięcie czynności mięśni

nad- i podgrzebieniowego, to kompensować je do

pewnego stopnia mogą mm. podłopatkowy, obły

mniejszy oraz głowa długa m. dwugłowego ramienia.

background image

Urazowe naderwanie stożka rotatorów leczy się

nieoperacyjnie, najlepiej przez ułożenie kończyny na

szynie sprężynującej dla kończyny górnej w

odwiedzeniu do 60- 70st i pośrednim obrocie

ramienia przez okres 6 tygodni. Następnie

rozpoczyna się stopniowe usprawnianie polegające

na ćwiczeniach odwodzenia ramienia po zdjęciu

górnej połowy gipsu (ręka pozostaje na podpórce).

Po uzyskaniu wystarczającej siły mięśniowej można

usunąć opatrunek gipsowy i rozpocząć ćwiczenia

odwodzenia kończyny początkowo bierne i

wspomagane (np. drugą kończyną chorego lub przez

ręce fizjoterapeuty), a następnie czynne. W razie

braku poprawy konieczna jest operacja.

background image

Po zabiegach operacyjnych

• W przypadku ubytków niewielkich, dających się bez trudu

naprawić, operowaną kończynę zawiesza się na temblaku;

czynne ruchy typu wahadła podejmuje się już po upływie

kilku dni.

• Po rekonstrukcjach większych ubytków kończynę

zabezpiecza się chustą trójkątną lub opatrunkiem typu

Dessoulta i na ruchy zezwala się dopiero po upływie około 2

tygodni. Dłuższe unieruchomienie bezwzględne kończyny

grozi powstaniem zrostów. Oczywiście, rozpoczyna się od

wykonywania ruchów biernych.

• Po upływie 3 tygodni zezwala się na zdjęcie

unieruchomienia. W tym czasie pacjent rozpoczyna

wspomagane ruchy czynne barku w pozycji leżącej

(zginanie ramienia przy ustawieniu przedramienia w pozycji

odwiedzenia oraz ruchy rotacyjne) oraz w pozycji na boku

(ćwiczenia ruchów łopatki). W ruchach odwodzenia

kończynę chorą wspomaga ręka zdrowa.

background image

• Początkowo ćwiczenia wykonywane są 2 razy dziennie, po 3-4

minuty; po upływie tygodnia czas ćwiczeń wydłuża się do 6-7

minut, aby z czasem dojść do godziny dziennie.

• Po upływie 5 tygodni podejmuje się diagonalne ćwiczenia w

pozycji leżenia na plecach, a po 6 tygodniach ćwiczenia czynne,

wspomagane w pozycji stojącej przed lustrem, w celu

prawidłowego wykonywania ruchów w stawie łopatkowo-

żebrowym, uzupełniających ruchy w stawie ramiennym.

Jednocześnie instruuje się pacjenta, co do używania ręki w

czynnościach codziennego życia i czynnościach zawodowych.

• Całkowity okres gojenia się uszkodzenia stożka rotatorów wynosi 6

miesięcy. Dopiero po tym okresie można podjąć ćwiczenia z

oporem.

• Do tego czasu należy unikać całkowicie ćwiczeń oporowych lub

pracy w pozycji siedzącej z odwiedzeniem ramienia pod kątem 90º

( wyeliminowanie ruchów kompensacyjnych w stawie łopatkowo-

żebrowym, a tym samym stały konflikt stożka rotatorów z

wyrostkiem brakowym łopatki- impingement syndrome).To samo

dotyczy ćwiczeń odpychania- tzw. pompki.

background image

Doktryna postępowania w

uszkodzeniach stożka

rotatorów leczonych

operacyjnie

• W uszkodzeniach stożka częściowych, po rekonstrukcji,

od pierwszych dni wskazane są zabiegi fizykalne.

• Wczesne ruchy bierne mogą zapobiegać odczynom

zlepnym i w pływać korzystnie na gojenie. Wykonuje

się bierne ruchy z rotacją zewnętrzną 20º-30º od

poziomu szyny. W pierwszym tygodniu ćwiczenia

izometryczne. Po 3-4 tygodniach ćwiczenia

samowspomagane na bloczkach i wahadłowe.

Wspomagane ruchy supinacji z elewacja oraz supinacji

ze wspomaganą rotacją zewnętrzną. Po 6-8 tygodniach

ćwiczenia oporowe.

• W rozległych uszkodzeniach program ćwiczeń

oporowych może być wprowadzony dopiero po 10-12

tygodniach po uzyskaniu pełnej czynnej ruchomości i

ćwiczeniach rozciągających.

background image

• Ćwiczenia rozciągania stosujemy w leżeniu na plecach na stole ćwiczeń.

Pacjent trzyma w dłoni ciężarek 1-2 kg. Pierwsze ćwiczenie powinno być

wykonywane z ramieniem w odwiedzeniu 90º, z łokciem zgiętym 90º w

maksymalnej rotacji zewnętrznej. Ćwiczenie to może być wykonywane

statycznie lub czynnie- ciężar kończyny i ciężarka powoduje stopniowe

rozciąganie ścięgien.

• Inne ćwiczenia rozciągania można wykonywać w pozycji leżącej i elewacji

135º (odwiedzenie), z wyprostowanym stawem łokciowym. Pozwalamy na

ruch wyprostu i rotacji zewnętrznej kończyny obciążonej ciężarkiem 1-2 kg.

Następnym etapem ( w przypadku poprawy) rozciągania jest umieszczenie

kończyny wyprostowanej w łokciu (i obciążonej ciężarkiem) w supinacji

ponad głową.

• Po ćwiczeniach rozciągania stosuje się ćwiczenia oporowe indywidualnie

wzmacniające każdy mięsień stożka rotatorów. Mięsień nadgrzebieniowy- w

pozycji siedzącej z ręką odwiedzoną do 90º, zgięciu poziomym 30º i w rotacji

wewnętrznej pacjent unosi kończynę (skurcz koncentryczny), a następnie

opuszcza( skurcz ekscentryczny). Stopniowo zwiększa się obciążenie.

• M. podgrzebieniowy i obły mniejszy- w pozycji leżącej na boku zdrowym,

kończyna przywiedziona dotyka kl. Piersiowej i sięga w łokciu 90º. Pacjent

wykonuje ruch rotacji zewnętrznej a następnie opuszcza kończynę dotykając

do brzucha( rotacja wewnętrzna, praca ekscentryczna).

background image

• M. podłopatkowy- w pozycji na plecach z ręką przywiedzioną, zgięta w st.

łokciowym 90º i w rotacji zewnętrznej pacjent wykonuje ruch rotacji

wewnętrznej a następnie rotuje na zewnątrz(skurcz ekscentryczny).

• Uprawianie sportu wyczynowego zabronione jest przez okres ok. 3-6 miesięcy.

Zwykle istnieje konieczność kontynuowania ćwiczeń rozciągania i

wzmacniających przez 12-18 miesięcy od leczenia operacyjnego stożka

rotatorów, aby zachować zakres ruchu i maksymalnie zwiększyć siłę

mięśniową.

• W zespole cieśni stawu podbarkowego w pierwszym stadium ( zapalenia

stożka rotatorów) konieczne jest obciążenie i unikanie elewacji w stawie

ramiennym ponad 60º. Po zmniejszeniu się objawów bólowych wprowadza się

ćwiczenia oporowe. Miejscowe stosowanie okładów z lodu, szczególnie po

ćwiczeniach jest korzystne. Zastosowanie niesterydowych leków

przeciwzapalnych (przez ok. 1 m-c) przynosi poprawę. Można również podać

miejscowo do stawu podbarkowego steroidy.

• Modyfikacja techniki treningu np. stylu serwowania lub pływania może

zapobiec nawrotom.

• Leczenie operacyjne jest wskazane w II(zapalenie i zwłóknienie ścięgien) i

III(rozdarcia stożka) stadium, jeśli 4-miesięczne leczenie zachowawcze nie

przynosi efektu lub uzyskano potwierdzenie artrograficzne całkowitego

uszkodzenia stożka.

background image

Zabiegi

Elektroterapia przeciwbólowa i

przeciwzapalna

Wielkość impulsów 60-200mikrosekund
Częstotliwość 20-200Hz
Elektrody przykłada się na przebiegu

nerwu zaopatrującego obszar bólu

Można uzupełnić prądami niskiej

częstotliwości 1-5Hz

Ultradźwięki – przynosi pożytek w

zapaleniach ścięgien i kanałów ścięgnistych
w okolicy barku

background image

• Masaż (rozcieranie) i terapia manualna

(mobilizacja) mając na uwadze uruchamianie
różnych warstw tkankowych, uruchamianie
ścięgien, miejscowe przekrwienie,
zwiększenie metabolizmu niedokrwionego
ścięgna (

nie jest wskazane stosowanie tych

technik w I stadium schorzenia

)

• Krioterapia czas ok. 20min 3-4 razy dziennie -

pozwala na obniżenie temp. skóry ok. 13stC
(efekt znieczulający)

background image

• Jonoforeza – Lidokaina 2%, Mydokalm,

natężenie 8-15mA, 20min, 1xdziennie

• Terapuls
• DD – basis 1-3mA; CP 3-4mA 5-7min,

LP 3-4mA 5-7min, 1xdziennie

• IF – natężenie 90-100Hz; 15-20min,

1xdziennie

• Parafina - 50-55stC; 25min; 3xtydzień

miejscowo


Document Outline


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Zespol ciasnoty podbarkowej mi
Zespół ciasnoty przestrzeni podbarkowej
Zmiany zwyrodnieniowe stawu?rkowo obojczykowego zespół ciasnoty podbarkowej
zespół ciasnoty
Zespół nerczycowy
9 RF ZEspól 0 Środki trwałe
Zespół kanału łokciowego i nerw pachowy (tryb edytowalny)
Zespoly paranowotworowe
Zespoly interdyscyplinarne
Teoria organizacji i kierowania w adm publ prezentacja czesc o konflikcie i zespolach dw1
zespoly otepienne

więcej podobnych podstron