PRODUKCJA PIERWOTNA
Produkcja
biologiczna
–
końcowy
efekt
produktywności
biologicznej, całość materii organicznej i zmagazynowanej w niej
energii, wytworzonej w określonym czasie przez organizmy danego
ekosystemu lub jego części w odniesieniu do 1 m
2
powierzchni
akwenu ewentualnie 1 m
3
toni wodnej. Mierzy się ją w jednostkach
wagowych świeżej lub suchej masy, lub w przeliczeniu na węgiel,
kalorie lub joule
Produkcja pierwotna
- całkowita ilość materii organicznej zawartej
w biomasie wytworzonej przez organizmy autotroficzne ze
składników nieorganicznych w procesie chemosyntezy lub
fotosyntezy; produkcja pierwotna brutto określa ilość materii
organicznej łącznie z częścią materii zużytą przez producentów w
procesie respiracji (zużywają węgiel organiczny i tlen), natomiast
produkcja pierwotna netto odpowiada asymilacji netto, a więc
produkcji organicznej po odjęciu strat katabolicznych.
Produkcja wtórna
– produkcja konsumentów
Produkcja końcowa
– produkcja ryb użytkowych
Produktywność (produkcyjność) biologiczna
– proces
wytwarzania materii organicznej przez określoną biocenozę lub jej
część w konkretnych warunkach środowiskowych.
produkcja pierwotna
– całkowita ilość materii
organicznej zawarta w biomasie wytworzonej przez
organizmy autotroficzne ze składników nieorganicznych
w procesie foto lub chemosyntezy.
produkcja pierwotna netto
– przyrost biomasy roślin,
stanowiący różnicę między masą materii organicznej
wyprodukowaną podczas fotosyntezy, a ilością, która
została jednocześnie zużyta przez roślinę.
produkcja pierwotna brutto
– suma produkcji netto i
respiracji (energia rozproszona w postaci ciepła).
Wielkość produkcji pierwotnej (wyrażona w suchej
masie):
• 120*10
9
ton/rok w środowiskach lądowych
• 50*10
9
ton/rok w morzach i oceanach
produkcja pierwotna netto + respiracja =
produkcja pierwotna brutto
Jednostki
Stan
:
g (kg) biomasy m
-2
(ha
-1
, km
-2
)
Produkcja
: g (kg) biomasy m
-2
(ha
-1
, km
-2
) rok
–1
(doba
–1
, godz
–1
)
np. g m
-2
rok
-1
Przeliczenia:
1 g suchej masy = 5 g świeżej (mokrej) biomasy
1 g węgla = 2,4 g s.m.
1kcal = 0,24 g.s.m.
1 g s. m = 4,1 kcal = 17,2 kJ
1 g C = 10 kcal = 41 kJ
1 cal = 4,183 J
1 J/s = 1 W = 86,4 kJ/d
Produkcja 1kg suchej masy m
-2
rok
-1
= 0,55 W m
-2
Produkcja materii
przez roślinę:
PAR –
promieniowanie
czynne
fotosyntetycznie
P
p
brutto –
produkcja pierwotna
brutto
Pp netto –
produkcja pierwotna
netto
PAR
–
część widma z
promieniowania
słonecznego
wykorzystywana przez
chlorofil roślin i glonów
Weiner 2005
fotosynteza pochłania 1-
2%
promieniowania
fotosyntetycznie
czynnego
Schemat fotosyntezy
6 CO
2
+ 6 H
2
O + fotony światła → C
6
H
12
O
6
(glukoza)
+ 6 O
2
(tlen)
PAR –
część widma z promieniowania słonecznego wykorzystywana
przez chlorofil roślin i glonów; niewielka jej część jest związana w
procesie fotosyntezy w postaci wysokoenergetycznych wiązań
chemicznych ATP i cukrów, które stanowią budulec i substrat
energetyczny.
Większość swoich zapotrzebowań energetycznych rośliny pokrywają
tak samo jak wszystkie organizmy cudzożywne – w wyniku
katabolizmu
związków organicznych a więc w procesie odwrotnym
do fotosyntezy
(respiracja).
Przyrost biomasy roślin stanowi różnicę miedzy masą materii
organicznej wyprodukowanej podczas fotosyntezy a ilością, która
została zużyta przez roślinę.
Różnica ta to produkcja pierwotna
netto.
produkcja pierwotna netto (Ppn) + respiracja = produkcja pierwotna
brutto (Ppb)
W kategoriach energetycznych
Ppn
to energia zawarta w tkankach,
respiracja
– energia rozproszona w postaci ciepła; nie można zatem
mierzyć produkcję tempem akumulacji węglowodanów
Punkt
kompensacyjny
–
to punkt
równowagi
metabolicznej
równoważącej
oddychanie
Metody pomiaru produkcji
pierwotnej
metody żniwne - ścina się całe rośliny na określonej powierzchni i oznacza się
świeżą i suchą masę
• pomiar stanu biomasy w jednym momencie, dla roślin jednorocznych to
rolniczy plon
• w innych przypadkach trzeba znać tempo rotacji biomasy, czyli jak często
występuje wymiana osobników; tempo rotacji biomasy równe jest
odwrotności średniej długości życia osobników
• metody dendrometryczne w lasach (wzory)
pomiary fizjologiczne –
• rzeczywiste tempo asymilacji, czyli ile litrów dwutlenku węgla zostanie
zużytych na wyprodukowanie 1 g glukozy i ile powstanie przy tym litrów tlenu
(metoda jasnych i ciemnych butelek)
• z wykorzystaniem izotopów promieniotwórczych lub stabilnych: węgla (
14
C),
tlenu (
18
O) i innych.
metody pośrednie
• bada się, w jaki sposób tempo produkcji biomasy zależy od łatwych do zmierzenia
czynników takich jak wilgotność, temperatura, długość okresu wegetacyjnego
oraz ich kombinacji
• masa całkowita lub powierzchnia liści
• ilość chlorofilu (od niego zależy tempo procesu wiązania dwutlenku węgla). Jest
to barwnik o dokładnie określonym widmie adsorpcyjnym, dlatego tez ilość
chlorofilu można mierzyć metodami teledetekcyjnymi, zarówno ekosystemy wodne
jak i lądowe.
Ogromny skok w badaniu bilansów energetycznych nastąpił w latach 60. i 70. w
okresie działania
Międzynarodowego Programu Biologicznego (International
Biological Programme IBP);
okres ten obfitował w pomiary produktywności
naturalnych i sztucznych ekosystemów (wyżywienie ludzkości).
(badania polskie)
Leaf Area Index
Korelacja produkcji pierwotnej netto z masą i
powierzchnią liści
Ekosystemy lądowe Am.
Płn.
Lasy USA
Opanowanie lądów udało się roślinom setki milionów lat po bujnym rozwoju
oceanów. Na lądach są większe wymagania fizjologiczne. Na lądach:
• nie brakuje dwutlenku węgla
• ale rośliny muszą budować rusztowania
• brak wody
• trudny dostęp do biogenów (nie tylko azotu i fosforu).
Symbioza roślin naczyniowych z bakteriami pozwala wiązać azot atmosferyczny (jest
to kosztowny proces dla rośliny).
Heterotrofy uwalniają związki organiczne przyswajalne dla roślin. Pobieranie
fosforu odbywa się dzięki mykoryzie. W uprawach (ekosystemach sztucznych) plon
wynoszony jest poza układ, dlatego obserwuje się niedobór poszczególnych
pierwiastków: N, P, Ca i K.
Rośliny musza „pójść” na kompromis miedzy dużą powierzchnią do adsorbcji światła
i małą powierzchnią do zmniejszenia parowania.
Aparat asymilacyjny rozpięty na rusztowaniu i transport musi odbywać się wbrew
grawitacji (pompa transpiracyjna) – ta pompa działa dzięki promieniowaniu
słonecznemu – praca ta pochłania 7% całej energii promieniowania słonecznego
(fotosynteza pochłania 1-2% promieniowania fotosyntetycznie czynnego).
Różne strategie poszczególnych gatunków: wartość energetyczna okrytonasiennych
jest
0 - 20-25% niższa od nagonasiennych (okrytonasienne zepchnęły nagonasienne od
gorszych (troficznie) siedlisk); okrytonasienne produkują masę taniej. Drzewa
iglaste radzą sobie w ostrzejszym klimacie i przy niższym poziomie biogenów.
Zróżnicowanie geograficzne produkcji
- Największą wartość
produkcji na lądach
stwierdzono w
regionach równikowych Ameryki Płd., Afryki, Azji i wysp Pacyfiku i
Oceanu Indyjskiego, a najniższą na szerokości geograficznej
zwrotników, w górach, strefach polarnych i w centrum kontynentów.
- Produkcja pierwotna jest najwyższa w wilgotnym lesie tropikalnym
i zmniejsza się stopniowo ku biegunom.
- Wydajność produkcji otwartego oceanu jest bardzo mała, podobnie
jak arktycznej tundry.
- Zbiorowiska trawiaste i obszary tundry są mniej produktywne niż
lasy w tym samym rejonie geograficznym.
- Stan biomasy lasów jest bardzo duży, ale elementy zielone stanowią
niewielką część biomasy.
Wydajność Pp brutto = energia wiązana w produkcji
pierwotnej brutto / energia zawarta w docierającym
promieniowaniu słonecznym
Krebs 1996
Wydajność
Pp brutto:
• zespoły planktonowe (mniej niż 0,5%)
• rośliny wodne w płytkich wodach
• rośliny zielne (1- 2%)
• uprawy 1,5%
• lasy (2-3,5%)
Pp brutto
jest tracona w czasie oddychania (w lasach od 50 do 75%),
natomiast w uprawach i roślinach zielnych tylko 45-50%, ponieważ w
lasach jest więcej elementów podpierających.
Konsekwencją tych strat jest to, że w wielu biocenozach lądowych
około 1% promieniowania słonecznego zostaje związana w energię
chemiczną w procesie
produkcji pierwotnej netto
Produkcja
zdeterminowana
jest przez:
• plan budowy tej grupy organizmów
• dostępność substratów chemicznych (biogenów)
• klimatu (tempo reakcji chemicznych wzrasta wykładniczo wraz z
temperaturą – życie jednak możliwe jest w zakresie około 50oC od
krzepnięcia płynów ustrojowych do temperatury krzepnięcia białek)
Ekosystemy lądowe
•
ogromne zróżnicowanie temperatury (od przybrzeżnych po alpejskie i
kontynentalne obszary)
• możliwe jest oddzielenie zmiennych promieniowania słonecznego i
temperatury
lasy – zróżnicowanie produkcji pierwotnej:
• najwyższa produkcja jest w wiecznie zielonych lasach liściastych
strefy ciepłej;
• nieco wyższa produkcja jest w sosnowych lasach niż w liściastych tej
samej strefy (większa powierzchnia igieł i dłuższa asymilacja); stosunek
biomasy korzeni do liści jest taki sam w obu typach lasów; w strefie
chłodnej umiarkowanej lasy iglaste są bardziej produktywne niż liściaste
• lasy iglaste efektywniej wykorzystują zawarte w glebie biogeny niż
liściaste
• w zbiorowiskach trawiastych produkcja jest ograniczana przez
wodę, a w dalszej kolejności przez typ gleby i jej pojemność wodną oraz
biogeny
• w nieeksploatowanych dziewiczych terenach trawiastych czy leśnych
wszystkie substancje pokarmowe są oddawane do gleby (eksport =
import).
• w biocenozach eksploatowanych biogeny są usuwane z ekosystemu.
• nie zawsze w suchych zbiorowiskach trawiastych czynnikiem
ograniczającym są opady. W Sahelu (Afryka, miedzy Saharą a
sawannami) czynnikiem ograniczającym jest zawartość fosforu i azotu
(dostarczenie
ich
zwiększyłoby
produkcję
pięciokrotnie,
bez
nawadniania).
Krebs
1996
Produktywność oceanów
– na niższym poziomie niż na lądach
–
z
maksimum w strefach wokółbiegunowych, u wybrzeży
kontynentów (zwłaszcza zachodnich), u ujścia wielkich rzek, a
minimum w obszarach równikowych.
– piękna przezroczysta woda to pustynia
– 90% powierzchni oceanów przejawia średnią produkcję 50g C m
-2
rok
-1
, co daje łącznie 16 mld ton związanego węgla w ciągu roku.
– strefy przybrzeżne (morza szelfowe) są dwa razy bardziej
produktywne, ale ich powierzchnia jest znacznie mniejsza
– najwyższą produktywnością charakteryzują się rafy koralowe (układ
prawie zamknięty) i ujścia wielkich rzek na przykład Amazonki i
Kongo.
– w sumie roczna produkcja oceanów sięga 20-23 10
9
ton związanego
węgla czyli około 55 10
9
ton suchej masy. Jest to zaledwie 1/3 tego,
co produkują lądy.
Łowienie ryb to zbieranie plonów na pustyni (zasoby te mogą
ulec wkrótce wyczerpaniu).
Produktywność oceanów ogranicza:
• światło słoneczne (fotosynteza możliwa tylko w warstwie
przypowierzchniowej)
• dostępność azotu (u roślin nie wyewolułował szlak metaboliczny
umożliwiający asymilację azotu cząsteczkowego; sinice)
• dostępność fosforu – deficyt w strefie pelagicznej
• „masa związków”;
lekkie
kationy jak sód i potas łatwo
rozprzestrzeniają się w wodzie, natomiast cięższe aniony takie jak
azotanowy, fosforanowy, siarczanowy oraz związki niektórych
metali ciężkich, potrzebne do życia np. żelaza nie są wszędzie
dostępne; najczęściej opadają na dno, gdzie nie zachodzi
fotosynteza
• falowanie wody na powierzchni oceanów – optymalna budowa
to pojedyncza komórka. Na większej głębokości falowanie ustaje,
ale zaczyna brakować światła, tam rozwijają się brunatnice i
krasnorosty o większych plechach.
• wysoka produkcja w obszarach podbiegunowych i u
zachodnich wybrzeży kontynentów to
efekt cyrkulacji
prądów morskich;
głębinowe prądy morskie natrafiając na
próg szelfu kontynentalnego wypychają ku górze żyzne wody
głębinowe (prądy wstępujące tzw.
updwelling
).
Produkcja pierwotna
w oceanach; strefa
eufotyczna to warstwa
wody,
gdzie
dekompozycja
jest
niższa niż produkcja
pierwotna.
W
zależności
od
warunków może to
być kilka do 100 m
głębokości(średnia
głębokość
oceanów
wynosi 4 km). 90%
powierzchni oceanów
daje
średnią
produkcje 50g C m
-2
rok
1
,
co daje 16 mld
ton związanego węgla
Krebs
1996
Ekosystemy słodkowodne
Wielka różnorodność jezior związana jest z rozmaitością potencjalnych czynników
ograniczających. Roślina potrzebuje do wzrostu bardzo różnych pierwiastków (17), a
pierwiastki te nie działają niezależnie, dlatego śledzenie związków przyczynowych jest
bardzo trudne.
Początkowo sądzono, że głównymi pierwiastkami ograniczającymi w wodach
śródlądowych jest azot i fosfor. Stawy hodowlane nawożone fosforanami i siarczanem
amonowym zwiększają produkcję pierwotną 4-5 razy. Jednak dalsze nawożenie nie
zwiększa produkcji, co świadczy iż po nawożeniu występuje jakiś inny czynnik
ograniczający
(slide 26.11).
W latach 70. nastąpił wzrost zanieczyszczeń, a więc problem ograniczenia produkcji
pierwotnej przestał być palący. Ale jeziora zdominowane przez okrzemki i zielenice
zmieniły się w ekosystemy z dominującymi
sinicami
(kłopotliwymi glonami -
eutrofizacja)
. Początkowo sądzono, że aby tego uniknąć trzeba ograniczyć przede
wszystkim fosfor, azot i węgiel; obecnie tylko fosfor. Problem polega na tym, że
pierwiastki biogenne w jeziorach mogą być w różnej formie (także niedostępnej dla
organizmów) - związków organicznych zawartych w wodzie lub w osadach dennych.
Problem z sinicami
:
• nie są intensywnie eksploatowane przez zooplankton, który nie może sobie poradzić
z ich dużymi koloniami i nitkowatymi plechami
• są pokarmem o niskiej jakości
• nie są intensywnie eksploatowane przez ryby
• niektóre wydzielają substancje toksyczne dla zooplanktonu
• wiążą azot atmosferyczny, a więc są odporne na braki azotu w wodzie
Reansumując:
1. Główne czynniki określające organizację biocenozy to światło i temperatura, fosfor
i krzem (dla okrzemek)
2. Czynniki czasem określające organizację biocenozy to azot, żelazo, mangan,
molibden
3. Czynniki rzadko określające organizację biocenozy to węgiel, kobalt, siarka i inne
mikroelementy
Krebs
1996
Zróżnicowanie w czasie i przestrzeni, czyli mozaikowatość
produkcji pierwotnej
• w jeziorze czy oceanie zachodzi dyfuzja pozioma i pionowa;
wiatry i prądy czy rozmnażanie związane z lokalnymi zasobami
substancji pokarmowych mogą powodować powstanie zgrupowań
fitoplanktonu (zakwitów)
• zmiany mogą być krótko- (w skali czasu fizjologicznego) lub
długoterminowe
• fosfor może być przez glony pobierany w nadmiarze, i później
wykorzystywany, gdy ich brak, do wzrostu. Glony w ciągu kilku
minut reagują na zmiany w ilości światła docierającego,
temperatury i biogenów
•„paradoks
planktonu”
Hutchinsona
(1961)
–
współwystępowanie
wielu
gatunków
w
homogenicznym
środowisku. Jego zdaniem ekosystemy wodne nie są w stanie
równowagi, ale zmieniają się z sezonu na sezon, dlatego nie
dochodzi do osiągnięcia przewagi w konkurencji i do wyparcia
konkurencyjnego. Zróżnicowanie przestrzenne i czasowe sprzyja
różnorodności gatunkowej.
Krebs 1996
Produktywność lądów i oceanów
Odmienny rozkład produktywności w skali globu na lądach i w oceanach
Produktywność lądów jest największa w strefie okołorównikowej, następnie
dramatycznie spada niemal do zera w pasie około 20 równoleżnika, by ponownie
wzrosnąć w strefie między około 30 a 40 równoleżnikiem i dalej stopniowo spadać
wraz z oddalaniem się od równika.
W oceanach: najwyższe produktywności osiągane są głównie w przybrzeżnych
rejonach chłodnych stref klimatycznych.
W ekosystemach wodnych najważniejszym czynnikiem
ograniczającym produktywność jest dostępność biogenów.
Skrajnym przykładem są otwarte oceany, które z punktu widzenia
produktywności są niemal pustyniami.
Wyższa produktywność osiągana jest jedynie w strefach
upwellingu (efekt cyrkulacji prądów morskich; głębinowe prądy
morskie natrafiając na próg szelfu kontynentalnego wypychają ku
górze żyzne w biogeny wody głębinowe)
Czynniki limitujące produktywność
ekosystemów
• Ekosystemy lądowe:
– temperatura
– dostępność wody
– światło
• Ekosystemy wodne (strefa
eufotyczna):
– dostępność biogenów (P, Fe, inne)