CHOREOTERAPIA

Metoda leczenia tańcem nazwana

została choreoterapią, czyli
leczenie tańcem (choreios – taneczny,
choros-taniec, terapia-leczenie).

Jedna z definicji choreoterapii mówi,

że jest to: psychoterapeutyczne
wykorzystanie ruchu jako procesu,
który zwiększa fizyczną i psychiczną
integrację człowieka.

Choreoterapia, muzykoterapia aktywna,

arteterapia muzyczno-ruchowa – inaczej

terapia tańcem wykorzystująca taniec w

grupie.

Choreoterapia  to aktywna praca z ciałem

poprzez taniec i ruch w towarzystwie

różnorodnej muzyki, ale zawsze o

pozytywnych wibracjach. Ruch wypływający

z ciała w połączeniu z rytmem muzyki

pomagają zharmonizować ciało, umysł

i duszę.

Terapia tańcem bazuje na twórczej ekspresji

ruchowej i improwizacji tanecznej.

Obejmuje taniec, ćwiczenia muzyczno-

ruchowe, improwizacje ruchowe do
wybranej muzyki. Wartości lecznicze
tańca, które zdecydowały o jego coraz
szerszym zastosowaniu w psychoterapii,
to przede wszystkim: społeczny
charakter tańca, różnorodność i
atrakcyjność form tanecznych oraz
możliwość oddziaływania na psychikę
poprzez ruch, muzykę i kontakt
psychiczny
z ludźmi.

Po raz pierwszy taniec dla

rozładowania emocji wśród psychicznie
chorych dzieci w Waszyngtonie
wprowadziła nauczycielka tańca Marian
Chace (ok. 1920r). Od tego czasu
terapia tańcem rozprzestrzeniała się,
gdyż doceniono ogromną jej wartość dla
osób mających trudności emocjonalne.
W 1966 roku powstaje w Stanach
Zjednoczonych Amerykańskie
Stowarzyszenie Terapii Tańcem
(American Dance Therapy Association).

W Polsce choreoterapię rozwinęła

Zofia Aleszko, a obecnie zajmują się
nią między innymi w: Polskim
Instytucie Psychoterapii Tańcem i
Ruchem w Warszawie (Instytut DMT
- Dance Movement Therapy), Polskim
Stowarzyszeniu Choreoterapii w
Poznaniu.

Korzyści płynące z uczestnictwa na warsztatach to m.in.:

- odprężenie odczuwalne w ciele i psychice,
- wzrost energii i siły życiowej,
- pozwolenie sobie na spontaniczność i odczuwanie
prawdziwej radości,
- akceptacja ciała i jego wyglądu,
- odkrywanie kobiecości i męskości,
- rozpoznanie i bezpieczne wyrażanie uczuć,
- wzrost poczucia własnej wartości,
- wzrost pewności siebie,
- łatwość nawiązywania kontaktów z innymi bądź zerwanie
toksycznych więzi,
- wzrost szacunku do siebie,
- docenienie własnej osoby,
- umiejętność stawiania zdrowych granic w relacjach z ludźmi,
- rozbudzenie kreatywnej postawy do życia,
- integracja psychofizyczna.

Choreoterapię można stosować w pracy z pacjentami:
- cierpiącymi na zaburzenia psychomotoryczne;

- z zaburzeniami psychicznymi;
- z zaburzeniami emocjonalnymi;
- z dolegliwościami fizycznymi;
- wymagających długiej rehabilitacji;
- z trwałym kalectwem;
- z zespołem Downa;
- z chorobą Alzhaimera;
- z chorobą Parkinsona;
- z zaburzeniami odżywczymi;
- z depresją;
- z nerwicą;
- z schizofrenią;
- u pacjentów majacych trudności w kontaktach z
ludźmi.

DOGOTERAPIA

Dogoterapia to najbardziej naturalny

sposób “przemycenia” trudnych, czasem

żmudnych ćwiczeń wspomagających

rehabilitację za pomocą odpowiednio

wybranych

i przygotowanych psów. Dzieci nie lubią

wykonywać “suchych” gestów, za którymi

nic się nie kryje. Pies daje możliwość

wykonania ćwiczeń w naturalny sposób i

okazania uczuć.

Podczas zajęć wykonuje się wiele rodzajów

ćwiczeń
i zabaw, które mają służyć podstawowemu
celowi dogoterapii, wszechstronnemu
rozwojowi podopiecznego. Dogoterapia
oddziałuje na sferę emocjonalną przez
przełamanie bariery niepewności przed
kontaktem z psem, akceptowanie obecności
psa w bliskim otoczeniu, eliminowanie
agresji i autoagresji u dziecka,
kształtowanie pozytywnych emocji dziecka,
rozwój empatii i poprawę samooceny.

Zajęcia z udziałem psa mają również na celu

rozwijanie sfery umysłowej dziecka, wpływając na
koncentrację uwagi, rozwój mowy i funkcji
poznawczych, pobudzanie zmysłu wzroku, słuchu,
dotyku i węchu.
Osoby biorące udział w zajęciach uczą się określania
związków przyczynowo-skutkowych, rozpoznawania
kolorów i kształtów, różnic i podobieństw.
Dzięki nawiązaniu i pogłębieniu kontaktu z psem
osoba niepełnosprawna czuje się pewniej we
własnym środowisku, łatwiej nawiązuje kontakty
społeczne, poprawia komunikację, zdobywa nowych
przyjaciół.
Różnego rodzaju zabawy wpływają na aktywność
fizyczną podopiecznych.

Do dogoterapii nadają się psy różnych

ras
z wyłączeniem bojowych i stróżujących.

Najczęściej spotykane są:

1) Labrador Retriever,
2)Golden Retriever,
3)Nowofundland,
4)Cavalier King Charles Spaniel,
5)Berneński Pies Pasterski.

Po odpowiednim przeszkoleniu,

łagodne, zdrowe, objęte
systematyczną kontrolą
weterynaryjną, czyste, tolerancyjne,
pewne siebie, akceptujące obcych
mają możliwość niesienia radości i
pomocy osobom potrzebującym.

Dogoterapię stosuje się u osób z zaburzeniami

i niepełnosprawnością psychiczną oraz fizyczną,

w tym:



mózgowe porażenie dziecięce



nerwice



autyzm



ADHD



Zespół Downa



niedowład kończyn różnego pochodzenia



wady postawy



zaburzenia nastroju



zaburzenia lękowe



różnorodne zaburzenia emocjonalne



rehabilitacja dzieci



trudności w szkole (problemy z rówieśnikami, rodzicami)



zaburzenia mowy i wzroku .

Na terenie Polski organizowane są kursy

dogoterapii. Obecnie trwa kurs w Warszawie.
Zaczął się on pod koniec listopada. Zajęcia
odbywają się w Warszawie. Kurs obejmuje 56
godzin w tym praktyki. Cena takiego kursu
wynosi około 800 zł .
Program kursu obejmuje następujące bloki
tematyczne:
1) Psychologia
2)Fizjoterapia
3)Dogoterapia
4)Metodyka szkolenia psów
5)Praktyki.

HIPOTERAPIA

Hipoterapia - zespół działań

mających na celu przywracanie
zdrowia i usprawnianie przy pomocy
konia i jazdy konnej.

Hipoterapia stanowi jedną z metod

rehabilitacji osób niepełnosprawnych, a
swoją specyfikę zawdzięcza koniowi
biorącemu udział
w terapii. To właśnie obecność konia -
"współterapeuty" - sprawia, że jest to
wyjątkowa i niepowtarzalna metoda
terapeutyczna dająca zupełnie nowe
i niespotykane w innych terapiach
możliwości. Jest ona jednak ściśle
powiązana z innymi metodami
rehabilitacyjnymii terapeutycznymi
i w pełni korzysta z ich dorobku.

Celem

terapii z koniem i terapii jazdą

konną jest przywrócenie tym osobom
sprawności fizycznej i psychicznej w
możliwym do osiągnięcia zakresie.
Hipoterapia stanowi jeden z elementów
rehabilitacji leczniczej
i jako taka jest prowadzona przez
specjalistę, na zlecenie lekarza.

Hipoterapię stosuje się u osób:



po przebytych chorobach
zostawiających trwałe ślady w
sprawności fizycznej i w życiu
psychicznym;



upośledzonych umysłowo, z
deficytami rozwojowymi;



z uszkodzeniami analizatorów
(wzrok, słuch);



niedostosowanych społecznie.

Czasami do hipoterapii wlicza się

terapię na ośle, zwaną onoterapią.

HOLDING

Twórcą tej metody jest M. Welch.

Opracowując zasady terapii „holding” oparła
się na swoich doświadczeniach
terapeutycznych w kontakcie
z dziećmi z zaburzeniami relacji
emocjonalnych oraz założeniach
etologicznych.

Celem metody „holding” jest budowanie lub

przywrócenie więzi emocjonalnej pomiędzy
matką a dzieckiem, poprzez wymuszanie
bliskiego kontaktu fizycznego.

Na terenie Europy metoda

„holdingu” (ang. hold – trzymać)
zaistniała dzięki J. Bayley (Wielka
Brytania) i J. Prekop (Niemcy).

W Polsce natomiast dzięki 

działalności naukowej i
terapeutycznej prof. H. Jaklewicz
i staraniom Fundacji „Synapsis”.

Welch wyróżniła 3 fazy w trakcie

sesji „holdingu”:

1). Konfrontacja
2). Odrzucenie
3). Rozwiązanie

  Metodę holdingu stosuje się u dzieci

autystycznych.

Poprzez całej sesji dziecko trzymane jest przez

matkę na kolanach, twarzą w twarz, dziecko

obejmuje matkę pod jej ramionami. Matka może

przytrzymywać ręce dziecka, kiedy będzie chciało

się wyrwać, uderzyć ją lub będzie zainteresowane

autostymulacją. Bardzo ważne jest utrzymywanie

stałego kontaktu wzrokowego (np. przez

skierowywanie dłońmi twarzy dziecka). W sesji

może brać udział ojciec lub inna osoba bliska (np.

babcia), która obejmując matkę dostarcza jej

istotnego wsparcia emocjonalnego.

Rolą terapeuty jest zachęcanie matki do

wyrażania swoich uczuć, podczas trwania całej

sesji. Zwraca on uwagę, aby matka nie hamowała

ekspresji swoich niejednokrotnie gwałtownych

emocji, wyrażonych płaczem, podniesionym

głosem (którymi domaga się nawiązania kontaktu).

Na początku fazy konfrontacji matka przyjmuje

pozycję,

w której będzie najbliżej dziecka.

Jeżeli dziecko jest bardzo niespokojne, wyrywa się,

matka może uklęknąć nad nim, przytrzymując

nogami ręce dziecka. Matka musi panować nad

aktywnością ruchową dziecka. Niektóre dzieci mogą

szybko nawiązać kontakt, najczęściej jednak starają

się koncentrować uwagę na innych rzeczach (np. na

tym, co znajduje się za oknem).

Naleganie matki, aby dziecko patrzyło na nią

i utrzymywanie bliskiego kontaktu fizycznego

powoduje narastający opór u dziecka, który

prowadzi do fazy odrzucenia.

Faza odrzucania. Odrzucenie przejawia się

gwałtownymi próbami ucieczki przed

obejmowaniem poprzez kopanie, plucie,

wywijanie się, płacz, uderzanie głową, którym

mogą towarzyszyć niespodziewane reakcje

fizjologiczne (wymioty, moczenie).

Dzieci, które potrafią wyrażać swoje emocje

werbalnie, mogą mówić, że nie kochają matki,

wolą od niej innych członków rodziny.

Najważniejszym momentem fazy odrzucenia jest

wyrażenie przez matkę i dziecko najgłębszego

żalu, pretensji, niepokojów, które stanowią

katharsis prowadzący do fazy rozwiązania.

Faza rozwiązania. Walka, płacz, wyrażone żale

ustępują miejsca bardzo intensywnej bliskości
fizycznej  i werbalnej. Welch zwraca uwagę na
biochemiczne mechanizmy leżące u podstaw tej
przemiany.

W czasie walki fizycznej, podczas fazy odrzucenia

uwalniane są adrenalina i noradrenalina, natomiast
podczas ostatniej fazy – endorfiny (endogene opiaty).

U zdrowego dziecka endorfiny obniżają poczucie

lęku i są uwalniane, kiedy dziecko nawiąże
bezpieczny, fizyczny kontakt z matką. W fazie
rozwiązania dziecko nawiązuje pełny kontakt, który
może trwać do 30 minut podczas sesji.

Podsumowując rozważania dotyczące terapii „holding”,

należy stwierdzić, iż brak empirycznych wskaźników
efektywności tych metod nie może wyeliminować ani
pomniejszyć ich roli
w procesie rehabilitacji osób autystycznych.

Metody te wydają się odgrywać szczególną rolę w początkowym

okresie terapii. Nie narzucające się podążanie za dzieckiem,
naśladowanie jego zachowań, ułatwia terapeucie nawiązanie
kontaktu z dzieckiem, z którym spotyka się od niedawna.

Metoda „holding” umożliwia natomiast matce, w atmosferze

emocjonalnego wsparcia ze strony innych członków rodziny,
pogłębienie kontaktu z własnym dzieckiem i poczucie, jak bardzo
siebie nadal potrzebują.

Biofeedback, biologiczne sprzężenie

zwrotne – dostarczanie człowiekowi
informacji zwrotnej („feedback”) o zmianach
jego stanu fizjologicznego. Zmiany
fizjologiczne organizmu monitorowane są
przez odpowiednie urządzenie, np.
pomiarowy system komputerowy.

Metoda ta wykorzystywana jest między

innymi
w psychologii, w medycynie, ale także w
sporcie czy biznesie.

Jest to także metoda terapii,

polegająca na podawaniu pacjentowi
sygnałów zwrotnych
o zmianach stanu fizjologicznego jego
organizmu, dzięki czemu może on
nauczyć się świadomie modyfikować
funkcje, które normalnie nie są
kontrolowane świadomie, np. fale
mózgowe, opór elektryczny skóry
(GSR), napięcie mięśni itp.

Informacje przekazywane są w formie:
1) wizualnej - np. podczas pogłębiania koncentracji na

ekranie monitora powiększa się piłka lub samolot leci
wyżej, w chwilach rozproszenia piłka znika, natomiast
samolot obniża lot;

2) akustycznej - przyjemny dźwięk przy „sukcesie”,

nieprzyjemny przy „porażce”.

Biofeedback nie jest alternatywną formą terapii w

stosunku do farmakoterapii. W niektórych schorzeniach
ją zastępuje, w innych uzupełnia. Przewagą biofeedbacku
jest to, że jest to metoda całkowicie bezpieczna, bez
skutków ubocznych. Motorem skuteczności terapii jest
silna wola i motywacja pacjenta.
I właśnie ten czynnik podkreślają terapeuci: poczucie
odpowiedzialności pacjenta za wynik własnego leczenia.

METODA RUCHU

ROZWIJAJĄCEGO

Metoda zwana jest metodą ruchu

rozwijającego WERONIKI
SHERBORNE.

Prekursorem metody Weroniki Sherborne

był Rudolf von Laban, który jako pierwszy
podjął obiektywne obserwacje naturalnych
możliwości ruchowych człowieka i ujął je w
specjalne skale ruchowe.

W. Sherborne jest uczennicą i
kontynuatorką teorii Labana a zarazem
twórczynią własnej metody pracy
z dziećmi znanej w Wielkiej Brytanii jako
Developmental Movement (Ruch
Rozwijający).

Założenia metody Ruchu Rozwijającego Weroniki

Sherborne.

Nazwa metody „Ruch Rozwijający” wyraża główną ideę

metody tj. posługiwanie się ruchem jako narzędziem

wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka i

terapii zaburzeń tego rozwoju.

System ćwiczeń w tej metodzie wywodzi się z

naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w

kontakcie z dorosłymi tj. z tzw. baraszkowania.

Podstawowe założenia metody to rozwijanie

ruchem trzech aspektów:

1. świadomości własnego ciała i usprawniania

ruchowego,

2. świadomości przestrzeni i działania w niej,

3. dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania

z nimi bliskiego kontaktu.

Organizacja ćwiczeń i grup zajęciowych.
Metodę można stosować indywidualnie - z jednym dzieckiem lub

grupowo.

Preferowane są jednak zajęcia grupowe, gdyż zapewniają one dziecku

lepszy kontakt z dorosłymi lub innymi dziećmi. Liczebność grupy: 6-14

dzieci. Wiek uczestników: nieograniczony, zarówno osoby dorosłe jak i

dzieci. W instytucjach opiekuńczo-wychowawczych w zajęciach brać

powinien udział cały personel.

Zajęcia muszą odbywać się systematycznie, minimum raz w tygodniu,

czas trwania 1 spotkania - około godziny. Początkowo zajęcia mogą być

krótsze (20-30 minut) zależnie od samopoczucia i możliwości dzieci.

Należy zapewnić odpowiednie warunki lokalowe: przestrzeń,

odpowiednie podłoże (najlepiej parkiet), świeże powietrze. Nie

potrzeba żadnych urządzeń lub pomocy do ćwiczeń. Najlepszym

przyrządem dydaktycznym dla dziecka jest ciało dorosłego. Czasami

potrzebne są materace lub koce np. gdy dzieci mają znaczne kalectwo

fizyczne. Ćwiczyć należy boso, bo zapewnia to najlepszy kontakt

z podłogą.

Prowadzeniem grupy powinny zajmować się 2 osoby (przeszkoleni

terapeuci).

Metodę stosuje się w Polsce w pracy z

następującymi grupami dzieci:

- upośledzonymi umysłowo,

- autystycznymi,

- z mózgowym porażeniem dziecięcym,

- z zaburzeniami emocjonalnymi i zaburzeniami

zachowania,

- z niekorzystnych środowisk wychowawczych, np.

domów dziecka, rodzin dysfunkcyjnych;

- głuchymi i niewidomymi.

Metoda ta bywa wykorzystywana jako wstępny

etap do innych zajęć terapeutycznych. np. dla

dzieci mających trudności w czytaniu i pisaniu lub

jako część programu terapii psychologiczno -

logopedycznej dzieci jąkających się lub

psychoterapii dzieci nerwicowych.

Korzyści płynące ze stosowania metody W. Sherborne:

- daje pozytywne odczucie w kontakcie z innym człowiekiem;

- wyzwala swobodę zachowań i naturalność;

- daje okazję do rozładowania energii;

- jest próbą pokonania własnych zahamowań wynikających z

uprzednich doświadczeń;

- daje radość;

- wyzwala zaangażowanie;

- daje możliwość zaspokojenia własnych potrzeb;

- daje pewność siebie;

- daje możliwość poczucia się w innej roli niż na co dzień;

- zbliża do siebie uczestników zajęć;

- daje radość z działania w grupie;

- przyjemność dawania innym radości;

- daje okazję do wspomnień, przypomnienia sobie zdarzeń z

dzieciństwa;

- daje okazję do bliskiego kontaktu fizycznego bez uruchamiania

sfery seksualnej;

- daje poczucie partnerstwa;

- możliwość odczuwania przyjemnych doznań płynących z własnego

ciała;

- nie jest ograniczona wiekiem uczestników;

ZESTAW 1: 

Leżenie na plecach (gwiazda, głowy w środku).
Przewrót na brzuch, podanie sobie rąk.
Cofanie się na brzuch, następnie podciąganie się do centrum (kilka razy).
Pojedynczo- ślizganie się w kółko na brzuchu potem obrót i to samo na plecach.
Siad - rozcieranie i poklepywanie kolan.
Podciąganie stóp i te same ćwiczenia ze stopami.
Ze stania- maszerowanie dookoła a potem bieganie w miejscu z podnoszeniem

wysoko kolan.

Poznawanie i wyczuwanie twarzy- wytrzeszczanie oczu i inne miny.
Pary w siadzie: opieranie się plecami. Następnie całkowite przejmowanie ciężaru

partnera.

Ciągnięcie za kostki leżącego na plecach po sali.
Przejście do leżenia na plecach w rzędzie- odpoczynek, oczy zamknięte, słuchanie

ciszy, relaks.

W leżeniu- ręce położone nad głową, stopy obciągnięte, turlanie się w stronę

drzwi.

Dzieci w pozycji na czworakach, dziecko przechodzi „pod mostem”.
W parch, odpoczynek- oparcie głowy na ramieniu partnera, zamknięcie oczu, ew.

kołysanie się.

Ćw. w trójkach: kołysanie się.
Zakończenie podanie sobie rąk w kole.

Ćwiczenia w grupie

1) „dywanik”- dzieci kładą się ciasno na podłodze,

jedno obok drugiego, pierwsze dziecko kładzie się na

dywanik i toczy się po nim, aż do końca dywaniku,

następnie kolejne dziecko itd.

2) Masaż - w parach do wiersza



Raz rybki w morzu brały ślub,   rysowanie na plecach

linii falistych



I tak chlupały: chlup, chlup, chlup.   uderzanie

rozluźnionymi palcami w plecy dziecka



A wtem wieloryb wielki wpadł   bardzo delikatnie

przykrywam ciało dziecka



 I całe towarzystwo zjadł.  własnym ciałem, dziecko

próbuje się wydostać  i dostaje całusa.

Zaburzenia w funkcjonowaniu analizatorów

zakłócają,
a często uniemożliwiają dzieciom nabywanie
nowych doświadczeń i umiejętności. Rolą metody
stymulacji polisensorycznej jest usprawnianie
wszystkich zmysłów: czucia proprioceptywnego,
dotyku, węchu, smaku, wzroku, słuchu, tak by
umożliwić dzieciom zintegrowane, wielozmysłowe
poznawanie świata.

Ćwiczenia stymulacyjne są proste, nawiązują do

wczesnych dziecięcych czynności i doświadczeń
poznawczych, zaś materiały stosowane podczas
zajęć są łatwo dostępne.

„Poranny krąg” można określić jako stymulację

polisensoryczną, czyli wielozmysłową, według pór roku.
Obejmuje swym zasięgiem wszystkie zmysły człowieka a
więc zmysły „bliskie”, tj.: smak, węch, dotyk oraz „dalekie”,
tj.: wzrok, słuch. Poprzez zmysły zostaje nawiązana
komunikacja z dzieckiem upośledzonym w stopniu
głębokim, która opiera się na świecie przyrody.

Celem zajęć jest spotkanie terapeuty i dziecka oraz dzieci ze
sobą nawzajem, których istotą jest budowanie zaufania i
poczucia bezpieczeństwa. Stosowanie różnorodnych bodźców
jest tylko środkiem do celu. Podczas „ porannego kręgu” dzieci
powinny czuć zadowolenie, przyjemność. Każdy element zajęć
powinien być dla dziecka przewidywalny, a więc bezpieczny. To
rytuał, którego reguły są dla dziecka bardzo dobrze znane, w
którym niepewność została zredukowana do minimum. 

 

Przykładowe ćwiczenia służące stymulacji:

1) czucia proprioceptywnego (wewnętrznego): stanie na

równoważni, huśtanie w kocu, podskoki na materacu, trampolinie;

2) zmysłu dotyku: masowanie całego ciała dłońmi terapeuty,

pocieranie dłoni (innych części ciała) przedmiotami o różnorodnej

fakturze, wielkości, twardości i kształcie, przesypywanie

materiałów sypkich np. piasku, ziaren zbóż, zabawy w wodzie,

manipulowanie tworzywami przekształcalnymi: ziemią, masą

solną, plasteliną, ciastoliną, gliną, itp.

3) zmysłu węchu: wąchanie artykułów spożywczych i innych

zapachów np. kosmetyków;

4) zmysłu smaku: smakowanie potraw, rozpoznawanie pokarmów

na podstawie smaku, różnicowanie smaku słodkiego, kwaśnego,

słonego, gorzkiego;

5) narządu wzroku: dostarczanie bodźców wielobarwnych

(wystrój sali, środki dydaktyczne), wyodrębnianie figury z tła,

rozpoznawanie osób, zwierząt i przedmiotów na obrazkach,

rozpoznawanie kolorów;

6) narządu słuchu: słuchanie szelestów, szumów, dźwięków

wydawanych przez ludzi, zwierzęta, przedmioty, rozróżnianie ich,

lokalizowanie źródła dźwięku.

KINEZJOLOGIA

EDUKACYJNA
DENNISONA

Kinezjologia edukacyjna zajmuje się ruchami,

które zwiększają ilość połączeń nerwowych

między prawą

i lewą półkulą, dzięki czemu poprawia się jakość

pracy mózgu. Jest to wielka szansa dla dzieci

dyslektycznych i dysortograficznych,

nadpobudliwych, opóźnionych w rozwoju,

mających problemy

z uczeniem się.

Gimnastyce Mózgu wystarczy poświęcić

kilkanaście minut dziennie, by w krótkim czasie

osiągnąć widoczne rezultaty. Same tylko ruchy

naprzemienne powodują, że przepływ informacji z

jednej półkuli mózgowej do drugiej następuje

nawet 28 razy szybciej!

Celem metod Kinezjologicznych jest:

- aktywizacja mechanizmów naturalnego rozwoju;

    - wykorzystanie naturalnych możliwości uczenia się (naturalnych

koordynacji

i nawyków);

    - integracja funkcji półkul mózgowych;

    - integracja funkcji poziomów rozwoju mózgu;

    - rozwój ruchowy, emocjonalny i intelektualny.

Kinezjologia edukacyjna skierowana jest do:

1) dzieci

    - z deficytami uwagi (lęk, agresja);

    - ze specyficznymi trudnościami w nauce (dysleksja, dysgrafia itp.);

    - o specyficznych potrzebach edukacyjnych (upośledzenie

umysłowe, autyzm, zespół Downa);

    - z mózgowym porażeniem dziecięcym;

    - z zaburzeniami sfery motywacyjnej;

2) młodzieży i dorosłych

    - z trudnościami w podejmowaniu decyzji oraz określaniu celów

życiowych;

    - poprawa funkcjonowania umysłu (pamięć, koncentracja);

    - terapia stresu (egzaminy, klasówki, rozmowy kwalifikacyjne);

    - poprawa koordynacji i percepcji otoczenia (egzaminy wymagające

sprawności postrzegania i koordynacji np.: na prawo jazdy).

Zajęcia Kinezjologiczne mogą odbywać się:

-

w sesjach indywidualnych;

- w pracy grupowej (poradnie, szkoły,

przedszkola).

Niektóre z proponowanych ćwiczeń z zakresu

Kinezjologii edukacyjnej Dennisona:

1) ÓSEMKI- uczeń kreśli oburącz w powietrzu" leżące"

ósemki, zaczynając od lewej strony.

2) SYMETRYCZNE BAZGRANIE- uczeń "maluje" oburącz

w powietrzu symetrycznie dowolne figury (w jednej

płaszczyźnie).

3) PUNKTY NA MYŚLENIE- jedna ręka masuje "dołki"

między mostkiem a obojczykiem, druga na pępku ( zmiana

położenia rąk ).

4) RUCHY NAPRZEMIENNE- wymachy góra - dół

jednocześnie lewą ręką i prawą ( zmiana ręki i nogi ).

5) SŁOŃ- głowa na ramieniu lewym lub prawym, ręka

w przedłużeniu głowy wyciągnięta w przód kreśli w
powietrzu ósemki ( zaczynamy od lewej strony, zmiana
rąk ).

6)KAPTUREK MYŚLICIELA- masowanie uszu palcami

(lewe ucho lewą ręką, prawe- prawą , ruchy od góry w
dół ).

7) POZYCJA COOKA- w pozycji stojącej lub siedzącej:

nogi założone na krzyż, język dotyka podniebienia,
ręce splecione na piersiach.

MASAŻ

SHANTALA

Masując „leniwe” dzieci możemy  pobudzić je do

działania, a nadpobudliwe wyciszyć. Oczywiście

wiąże się to ze stosowaniem odmiennych technik

masażu. Jednym

z rodzajów masażu jest masaż Shantala. Jest

masażem dla niemowląt.

Daje pozytywne rezultaty także zastosowany dla

dzieci starszych, a w Holandii przystosowano go

również dla dorosłych.

Masaż Shantala wykorzystuje technikę masażu

niemowlęcia znaną w wielu kulturach,

przekazywaną z pokolenia na pokolenie. Pochodzi z

Indii, skąd trafił do Stanów Zjednoczonych i Kanady,

a stamtąd do Holandii.

Efektem masażu jest rozluźnienie mięśni

dziecka. Masaż poprawia także relacje dziecka z
rodzicem lub opiekunem.

Po masażu dzieci są spokojniejsze, śpią lepiej,

następuje wzmocnienie poczucia
bezpieczeństwa
i przynależności. Dzieciom pomaga to w rozwoju
fizycznym, emocjonalnym i intelektualnym.

Masaż jest szczególnie korzystny dla dzieci

niespokojnych, rozdrażnionych, zanoszących się
płaczem oraz dzieci przejawiających zaburzenia
jelitowe.  Ukojenie znajdą tu też maluchy które
źle sypiają.

1) Bogdanowicz M. "Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dzieci",

WSiP, Warszawa 1996.

2) Dennison Paul E. i Gail; „ Kinezjologia edukacyjna dla dzieci”; Wydawnictwo:

Międzynarodowy Instytut NeuroKinezjologii, 2003, stron: 84.

3) Kielni J. "Rozwój daje radość",, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne Gdańsk 2004.

4) Maria Klesza E. M "Rehabilitacja dzieci z niepełnosprawnością intelektualną w wieku

przedszkolnym",

5) Miosga L. "Pomóż mi być", Oficyna Wydawnicza "Impuls", Kraków 2005.

6) Sherborne W. "Ruch rozwijający dla dzieci" Warszawa 1997, PWN.

7) Snochowska M. "Metoda Weroniki Sherborne w edukacji wczesnoszkolnej", "Wychowanie

Fizyczne i Zdrowotne" nr 4, 1996.

8) "Edukacja uczniów z głębokim upośledzeniem umysłowym, Przewodnik dla nauczycieli",

Centrum Metodyczne Pomocy Psychologiczno - Pedagogicznej Ministerstwa Edukacji

Narodowej, Warszawa 2000.