TRZY GŁÓWNE NURTY ETYKI

STAROŻYTNEJ (1)

1. intelektualizm etyczny Sokratesa

– pogląd, zgodnie z którym cnota
jest wiedzą; tym samym jest
wiedzieć, co jest dobre i dobrze
postępować, zaś zło wynika z
niewiedzy

2. eudajmonizm Arystotelesa –

pogląd, zgodnie z którym szczęście
(gr. eudaimonia) jest dobrem

TRZY GŁÓWNE NURTY ETYKI

STAROŻYTNEJ (2)

3. hedonizm – pogląd, zgodnie z którym

przyjemność (gr. hedone) jest dobrem

a) twórcą tej doktryny był Arystyp z Cyreny

-cyrenaicy cenili głównie przyjemność
pozytywną i zmysłową;

b) poglądy Arystypa przejął i zmodyfikował

Epikur, który uważał, że wyższą wartość
posiada przyjemność negatywna,
polegająca na braku bólu oraz
przyjemności duchowe, godne mędrca

TRZY GŁÓWNE NURTY ETYKI

STAROŻYTNEJ (3)

•

arete – z gr. cnota, dzielność; w okresie

przedfilozoficznym słowo to oznaczało

konkretną, określoną zdolność albo umiejętność,

która pozwalała jednostce właściwie wywiązywać

się z pełnionej funkcji – np. arete (dzielnością)

sternika jest umiejętność żeglowania, dobry

(dzielny, cnotliwy) król to ten, kto sprawiedliwie

rządzi, dba o dobro swoich poddanych i kraju

etc.; w późniejszym okresie (zwłaszcza po

Arystotelesie) terminem tym zaczęto określać

doskonałość moralną, która wyraża się w stałej

dyspozycji jednostki do prawego postępowania

TRZY GŁÓWNE NURTY ETYKI

STAROŻYTNEJ (4)

• zgodnie z greckim ideałem etycznym

postępowanie mędrca cechuje:

1. autonomia – niezależność;
2. autarkia – samowystarczalność;
3. miara, umiar, tzw. złoty środek,

unikanie przesady i skrajności we
wszystkim, co robimy