dr Renata Pawlik
wykład VI
Przestępstwa związane z działalnością banków oraz
obrotem pieniężnym i papierami wartościowymi tj.
art. 178 - 183 ustawy o obrocie instrumentami
finansowymi, art. 171 ustawy prawo bankowe, art.
37 ustawy o listach zastawnych i hipotece, art. 42
ustawy o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, art.
287 - 296 ustawy o funduszach inwestycyjnych, art.
215-221 ustawy o organizacji i funkcjonowaniu
funduszy emerytalnych, art. 38-43a ustawy o
obligacjach, art. 99-104 ustawy o ofercie publicznej i
warunkach wprowadzania instrumentów finansowych
do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach
publicznych, art. 71-73 ustawy o elektronicznych
instrumentach płatniczych.
USTAWA
z dnia 29 lipca 2005 r.
o obrocie instrumentami finansowymi
(Dz. U. z dnia 23 września 2005 r. Dz. U. 05.
183. 1538 ost. zm. Dz.U.08.171.1056,art. 30)
Art. 1. 1. Ustawa
reguluje
zasady,
tryb
i
warunki
podejmowania i prowadzenia działalności w zakresie obrotu
papierami wartościowymi i innymi instrumentami finansowymi,
prawa i obowiązki podmiotów uczestniczących w tym obrocie
oraz wykonywanie nadzoru w tym zakresie.
2. Przepisów ustawy nie stosuje się do weksli i czeków w
rozumieniu przepisów prawa wekslowego i czekowego.
Art. 2. 1. Instrumentami finansowymi w rozumieniu ustawy są:
1)
papiery wartościowe;
2)
niebędące papierami wartościowymi:
a)
tytuły uczestnictwa w instytucjach zbiorowego inwestowania,
b)
instrumenty rynku pieniężnego,
c)
finansowe kontrakty terminowe oraz inne równoważne instrumenty
finansowe
rozliczane
pieniężnie,
umowy
forward
dotyczące
stóp
procentowych, swapy akcyjne, swapy na stopy procentowe, swapy walutowe,
d)
opcje kupna lub sprzedaży instrumentów finansowych, opcje na stopy
procentowe, opcje walutowe, opcje na takie opcje, oraz inne równoważne
instrumenty finansowe rozliczane pieniężnie,
e)
prawa majątkowe, których cena zależy bezpośrednio lub pośrednio od
wartości oznaczonych co do gatunku rzeczy, określonych rodzajów energii,
mierników i limitów wielkości produkcji lub emisji zanieczyszczeń (pochodne
instrumenty towarowe),
f)
inne instrumenty, jeżeli zostały dopuszczone do obrotu na rynku
regulowanym na terytorium państwa członkowskiego lub są przedmiotem
ubiegania się o takie dopuszczenie.
2. Maklerskimi instrumentami finansowymi są instrumenty finansowe,
o których mowa w ust. 1 pkt 1 i pkt 2 lit. a-d.
Art. 3. Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1)
papierach wartościowych - rozumie się przez to:
a)
akcje, prawa poboru w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. -
Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037, z późn. zm.
2)
), prawa do akcji, warranty
subskrypcyjne, kwity depozytowe, obligacje, listy zastawne, certyfikaty inwestycyjne i inne
zbywalne papiery wartościowe, w tym inkorporujące prawa majątkowe odpowiadające
prawom wynikającym z akcji lub z zaciągnięcia długu, wyemitowane na podstawie
właściwych przepisów prawa polskiego lub obcego,
b)
inne zbywalne prawa majątkowe, które powstają w wyniku emisji, inkorporujące
uprawnienie do nabycia lub objęcia papierów wartościowych określonych w lit. a, lub
wykonywane poprzez dokonanie rozliczenia pieniężnego (prawa pochodne);
por. 921 ⁶ -921 ¹⁶ k.c.
Art. 178. Kto bez wymaganego zezwolenia lub upoważnienia zawartego w odrębnych
przepisach albo nie będąc do tego uprawnionym w inny sposób określony w ustawie,
prowadzi działalność w zakresie obrotu maklerskimi instrumentami
finansowymi, podlega grzywnie do 5.000.000 zł.
Art. 179. Kto, będąc obowiązany do zachowania tajemnicy zawodowej, ujawnia lub
wykorzystuje w obrocie papierami wartościowymi informacje stanowiące
tajemnicę zawodową, podlega grzywnie do 1.000.000 zł albo karze pozbawienia
wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie.
Art. 180. Kto wbrew zakazowi, o którym mowa w art. 156 ust. 2 pkt 1, ujawnia
informację poufną, podlega grzywnie do 2.000.000 zł albo karze pozbawienia wolności
do lat 3, albo obu tym karom łącznie.
Art. 181. 1. Kto wbrew zakazowi, o którym mowa w art. 156 ust. 1, wykorzystuje
informację poufną, podlega grzywnie do 5.000.000 zł albo karze pozbawienia wolności
od 3 miesięcy do lat 5, albo obu tym karom łącznie.
2. Jeżeli czynu określonego w ust. 1 dopuszcza się osoba, o której mowa w art. 156 ust.
1 pkt 1 lit. a, podlega ona grzywnie do 5.000.000 zł albo karze pozbawienia wolności od
6 miesięcy do lat 8, albo obu tym karom łącznie.
Art. 182. Kto wbrew zakazowi, o którym mowa w art. 156 ust. 2 pkt 2, udziela
rekomendacji lub nakłania do nabycia lub zbycia instrumentów finansowych,
których dotyczy informacja poufna, podlega grzywnie do 2.000.000 zł albo karze
pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie.
Art. 183. 1. Kto dokonuje manipulacji, o której mowa w art. 39 ust. 2 pkt 1-3, pkt 4 lit. a
lub pkt 5-7, podlega grzywnie do 5.000.000 zł albo karze pozbawienia wolności od 3
miesięcy do lat 5, albo obu tym karom łącznie.
2. Kto wchodzi w porozumienie z inną osobą mające na celu manipulację, o której mowa
w art. 39 ust. 2 pkt 1-3, pkt 4 lit. a lub pkt 5-7, podlega grzywnie do 2.000.000 zł.
Art. 69. 1. Prowadzenie działalności maklerskiej wymaga zezwolenia Komisji wydanego na
wniosek, o którym mowa w art. 82, złożony przez zainteresowany podmiot.
2. Działalność maklerska, z zastrzeżeniem art. 70 i 71, obejmuje wykonywanie czynności
polegających na:
1)
przyjmowaniu i przekazywaniu zleceń nabycia lub zbycia maklerskich
instrumentów finansowych;
2)
wykonywaniu zleceń, o których mowa w pkt 1, na rachunek dającego
zlecenie;
3)
nabywaniu lub zbywaniu na własny rachunek maklerskich instrumentów
finansowych;
4)
zarządzaniu portfelami, w skład których wchodzi jeden lub większa liczba
maklerskich instrumentów finansowych;
5)
oferowaniu maklerskich instrumentów finansowych;
6)
świadczeniu usług w wykonaniu zawartych umów o subemisje inwestycyjne i
usługowe lub zawieraniu i wykonywaniu innych umów o podobnym charakterze, jeżeli ich
przedmiotem są maklerskie instrumenty finansowe.
3. Działalnością maklerską jest również wykonywanie czynności polegających na:
1)
prowadzeniu rachunków papierów wartościowych oraz rachunków
pieniężnych służących do ich obsługi, z wyłączeniem rachunków prowadzonych przez bank
powierniczy;
2)
doradztwie
inwestycyjnym
w
zakresie
maklerskich
instrumentów
finansowych, dopuszczonych do obrotu zorganizowanego;
3)
organizowaniu alternatywnego systemu obrotu, z zastrzeżeniem art. 21 ust.
3 i art. 33 ust. 3.
4. Działalnością maklerską jest również wykonywanie przez firmę inwestycyjną czynności
polegających na:
1)
przechowywaniu i rejestrowaniu zmian stanu posiadania maklerskich
instrumentów finansowych;
2)
ewidencjonowaniu oraz prowadzeniu rachunków, na których są
zapisywane maklerskie instrumenty finansowe, z wyłączeniem rachunków papierów
wartościowych, oraz prowadzeniu rachunków pieniężnych służących do obsługi rachunków,
na których są zapisywane te instrumenty, z wyłączeniem obsługi rachunków papierów
wartościowych, jak również rozliczaniu transakcji, których przedmiotem są te instrumenty,
z wyłączeniem transakcji, których przedmiotem są zdematerializowane papiery
wartościowe lub inne maklerskie instrumenty finansowe dopuszczone do obrotu
zorganizowanego;
3)
udostępnianiu skrytek sejfowych;
4)
udzielaniu pożyczek pieniężnych na dokonanie transakcji, której
przedmiotem jest jeden lub większa liczba maklerskich instrumentów finansowych, w
przypadku gdy transakcja jest dokonywana za pośrednictwem firmy inwestycyjnej
udzielającej pożyczki;
5)
doradztwie dla przedsiębiorstw w zakresie struktury kapitałowej, strategii
przedsiębiorstwa lub innych zagadnień związanych z taką strukturą lub strategią;
6)
doradztwie i innych usługach w zakresie łączenia, podziału oraz
przejmowania przedsiębiorstw;
7)
doradztwie inwestycyjnym w zakresie maklerskich instrumentów
finansowych, z wyłączeniem instrumentów finansowych dopuszczonych do obrotu
zorganizowanego;
8)
świadczeniu usług dodatkowych związanych z subemisją usługową lub
inwestycyjną;
9)
wymianie walutowej, w przypadku gdy jest to związane z działalnością
maklerską w zakresie wskazanym w ust. 2.
Art. 147. Tajemnica zawodowa obejmuje informację uzyskaną, przez
osobę wymienioną w art. 148 ust. 1, w związku z podejmowanymi
czynnościami służbowymi w ramach zatrudnienia, stosunku zlecenia
lub innego stosunku prawnego o podobnym charakterze, dotyczącą
chronionych prawem interesów podmiotów dokonujących czynności
związanych z obrotem instrumentami finansowymi, lub innych
czynności w ramach regulowanej ustawą działalności objętej nadzorem
Komisji lub zagranicznego organu nadzoru, jak również dotyczącą
czynności podejmowanych w ramach wykonywania tego nadzoru, w
szczególności informację zawierającą:
1)
dane osobowe strony umowy lub innej czynności prawnej;
2)
treść umowy lub przedmiot czynności prawnej;
3)
dane o sytuacji majątkowej strony umowy, w tym
oznaczenie rachunku papierów wartościowych, innego rachunku, na
którym zapisywane są instrumenty finansowe niebędące papierami
wartościowymi, lub rachunku pieniężnego służącego do obsługi tych
rachunków, liczbę i oznaczenie instrumentów finansowych, oraz
wartość środków zgromadzonych na tych rachunkach.
Art. 148. 1. Do zachowania tajemnicy zawodowej są obowiązani:
1)
maklerzy i doradcy;
2)
osoby wchodzące w skład statutowych organów:
a)
firmy inwestycyjnej,
b)
podmiotu wykonującego czynności, o których mowa w art. 71,
c)
banku powierniczego,
d)
towarowego domu maklerskiego, który wykonuje czynności związane z obrotem
instrumentami finansowymi niebędącymi papierami wartościowymi,
e)
spółek prowadzących giełdę oraz spółek prowadzących rynek pozagiełdowy,
f)
Krajowego Depozytu,
g)
izby,
h)
stowarzyszeń i organizacji, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 4 ustawy o
nadzorze;
3)
osoby zatrudnione w podmiotach, o których mowa w pkt 2;
4)
osoby pozostające w stosunku zlecenia lub w innym stosunku prawnym
o podobnym charakterze z podmiotami, o których mowa w pkt 2;
5)
osoby zatrudnione w podmiotach pozostających w stosunku zlecenia
lub w innym stosunku prawnym o podobnym charakterze z podmiotami, o których
mowa w pkt 2;
6)
osoby wchodzące w skład zespołu doradczego, o którym mowa w art.
46 ust. 5;
7)
inne osoby, jeżeli obowiązek taki wynika z przepisów innych ustaw.
2. Obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej istnieje również po ustaniu stosunków
prawnych, o których mowa w ust. 1.
Art. 154. Informacją poufną w rozumieniu ustawy jest - określona w sposób precyzyjny -
informacja dotycząca, bezpośrednio lub pośrednio, jednego lub kilku emitentów instrumentów
finansowych, jednego lub kilku takich instrumentów finansowych albo nabywania lub zbywania
takich instrumentów, która nie została przekazana do publicznej wiadomości, a która po takim
przekazaniu mogłaby w istotny sposób wpłynąć na cenę tych instrumentów finansowych lub na
cenę powiązanych z nimi pochodnych instrumentów finansowych, przy czym dana informacja:
1) jest określona w sposób precyzyjny, wtedy gdy wskazuje na okoliczności lub zdarzenia, które
wystąpiły lub których wystąpienia można zasadnie oczekiwać, a jej charakter w wystarczającym
stopniu umożliwia dokonanie oceny potencjalnego wpływu tych okoliczności lub zdarzeń na
cenę lub wartość instrumentów finansowych lub na cenę powiązanych z nimi pochodnych
instrumentów finansowych;
2) mogłaby po przekazaniu do publicznej wiadomości w istotny sposób wpłynąć na cenę lub
wartość instrumentów finansowych lub na cenę powiązanych z nimi pochodnych instrumentów
finansowych, wtedy gdy mogłaby ona zostać wykorzystana przy podejmowaniu decyzji
inwestycyjnych przez racjonalnie działającego inwestora;
3) w odniesieniu do osób zajmujących się wykonywaniem dyspozycji dotyczących instrumentów
finansowych, ma charakter informacji poufnej, również wtedy gdy została przekazana tej osobie
przez inwestora lub inną osobę mającą wiedzę o takich dyspozycjach, i dotyczy składanych
przez inwestora dyspozycji nabycia lub zbycia instrumentów finansowych, przy spełnieniu
przesłanek określonych w pkt 1 i 2.
Art. 155. W przypadku pochodnych instrumentów towarowych, za informację poufną uważa się
określoną w sposób precyzyjny informację, dotyczącą bezpośrednio lub pośrednio, jednego lub
kilku pochodnych instrumentów towarowych będących przedmiotem obrotu na giełdach
towarowych, która nie została przekazana do publicznej wiadomości, a której przekazania,
zgodnie z przyjętymi praktykami rynkowymi, mogliby oczekiwać uczestnicy tego rynku. W
szczególności mogą oni oczekiwać przekazywania takich informacji, które powinny podlegać
regularnemu udostępnianiu uczestnikom rynku lub których ujawnienie jest wymagane, zgodnie
z przepisami, umowami i zwyczajami obowiązującymi na danym giełdowym rynku towarowym.
Art. 39. 1. Zakazana jest manipulacja instrumentem finansowym, zwana dalej "manipulacją".
2. Manipulację stanowi:
1)składanie zleceń lub zawieranie transakcji wprowadzających lub mogących wprowadzić w błąd co do
rzeczywistego popytu, podaży lub ceny instrumentu finansowego, chyba że powody tych działań były
uprawnione, a złożone zlecenia lub zawarte transakcje nie naruszyły przyjętych praktyk rynkowych na danym
rynku regulowanym;
2)składanie zleceń lub zawieranie transakcji powodujących nienaturalne lub sztuczne ustalenie się ceny jednego
lub kilku instrumentów finansowych, chyba że powody tych działań były uprawnione, a złożone zlecenia lub
zawarte transakcje nie naruszyły przyjętych praktyk rynkowych na danym rynku regulowanym;
3)składanie zleceń lub zawieranie transakcji, z zamiarem wywołania innych skutków prawnych niż te, dla
osiągnięcia których faktycznie jest dokonywana dana czynność prawna;
4) rozpowszechnianie za pomocą środków masowego przekazu, w tym internetu, lub w inny sposób fałszywych
lub nierzetelnych informacji albo pogłosek, które wprowadzają lub mogą wprowadzać w błąd w zakresie
instrumentów finansowych:
a)przez dziennikarza - jeżeli nie działał z zachowaniem należytej staranności zawodowej albo jeżeli uzyskał z
rozpowszechniania takich informacji bezpośrednią lub pośrednią korzyść majątkową lub osobistą dla siebie lub
innej osoby, nawet działając z zachowaniem tej staranności,
b)przez inną osobę - jeżeli wiedziała lub przy dołożeniu należytej staranności mogła się dowiedzieć, że są to
informacje nieprawdziwe lub wprowadzające w błąd;
5) składanie zleceń lub zawieranie transakcji przy jednoczesnym wprowadzeniu uczestników rynku w błąd albo
wykorzystanie ich błędu, co do ceny instrumentów finansowych;
6) zapewnianie kontroli nad popytem lub podażą instrumentu finansowego z naruszeniem zasad uczciwego
obrotu lub w sposób powodujący bezpośrednie lub pośrednie ustalanie cen nabycia lub zbycia instrumentów
finansowych;
7) nabywanie lub zbywanie instrumentów finansowych na zakończenie notowań powodujące wprowadzenie w
błąd inwestorów dokonujących czynności na podstawie ceny ustalonej na tym etapie notowań;
8) uzyskiwanie korzyści majątkowej z wpływu opinii dotyczących instrumentów finansowych lub ich emitentów
wyrażanych w środkach masowego przekazu w sposób okazjonalny lub regularny, na cenę posiadanych
instrumentów finansowych, jeśli nie został publicznie ujawniony w sposób pełny i rzetelny występujący konflikt
interesu.
Dz.U.02.72.665 j.t. ost. zm. Dz.U.09.18.97
art. 20
USTAWA
z dnia 29 sierpnia 1997 r.
Prawo bankowe.
Art. 1. Ustawa określa zasady prowadzenia
działalności bankowej, tworzenia i organizacji
banków, oddziałów i przedstawicielstw banków
zagranicznych, a także oddziałów instytucji
kredytowych
oraz
zasady
sprawowania
nadzoru
bankowego,
postępowania
naprawczego, likwidacji i upadłości banków.
Art. 171. 1. Kto bez zezwolenia prowadzi działalność polegającą na gromadzeniu środków
pieniężnych innych osób fizycznych, prawnych lub jednostek organizacyjnych niemających
osobowości prawnej, w celu udzielania kredytów, pożyczek pieniężnych lub
obciążania ryzykiem tych środków w inny sposób, podlega grzywnie do 5.000.000
złotych i karze pozbawienia wolności do lat 3.
2. Tej samej karze podlega, kto, prowadząc działalność zarobkową wbrew warunkom
określonym w ustawie, używa w nazwie jednostki organizacyjnej niebędącej bankiem lub do
określenia jej działalności lub reklamy wyrazów "bank" lub "kasa".
3. Tej samej karze podlega także ten, kto dopuszcza się czynu określonego w ust. 1 lub 2
działając w imieniu lub w interesie osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej
osobowości prawnej.
4. Kto, będąc obowiązany do podania uprawnionym organom informacji dotyczących banku
i klientów banku w zakresie ustalonym w ustawie, podaje nieprawdziwe lub zataja
prawdziwe dane, podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności do lat 3.
5. Kto, będąc obowiązany do zachowania tajemnicy bankowej, ujawnia lub wykorzystuje
informacje stanowiące tajemnicę bankową, niezgodnie z upoważnieniem określonym w
ustawie, podlega grzywnie do 1.000.000 złotych i karze pozbawienia wolności do lat 3.
6. Kto, będąc odpowiedzialnym za zapewnienie właściwego funkcjonowania wewnętrznej
kontroli danych i informacji wymaganych w związku ze sprawowaniem nadzoru
skonsolidowanego lub za udzielanie informacji i wyjaśnień na żądanie Komisji Nadzoru
Finansowego, nie wykonuje ciążącego na nim obowiązku albo wykonuje go nierzetelnie lub
nieterminowo, podlega grzywnie do 1.000.000 zł lub karze pozbawienia wolności do lat 3.
7. Kto, będąc odpowiedzialnym za sporządzenie lub przedstawienie Komisji Nadzoru
Finansowego skonsolidowanego sprawozdania finansowego lub innych sprawozdań
związanych z nadzorem skonsolidowanym, nie wykonuje ciążącego na nim obowiązku albo
wykonuje go nierzetelnie lub nieterminowo, podlega grzywnie do 500.000 zł lub karze
pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 2. Bank jest osobą prawną utworzoną zgodnie z
przepisami ustaw, działającą na podstawie zezwoleń
uprawniających do wykonywania czynności bankowych
obciążających ryzykiem środki powierzone pod jakimkolwiek
tytułem zwrotnym.
Art. 3. Wyrazy "bank" lub "kasa" mogą być używane w
nazwie oraz dla określenia działalności lub reklamy wyłącznie
banku w rozumieniu art. 2, z tym że:
1)
nie
dotyczy
to
jednostek
organizacyjnych
używających wyrazów "bank" lub "kasa", z których działalności
jednoznacznie wynika, że jednostki te nie wykonują czynności
bankowych,
2)
wyraz "kasa" może być także używany w nazwie
oraz do określenia działalności lub reklamy jednostki
organizacyjnej, która na podstawie odrębnej ustawy gromadzi
oszczędności oraz udziela pożyczek pieniężnych osobom
fizycznym zrzeszonym w tej jednostce.
Art. 104.
1. Bank,
osoby
w
nim
zatrudnione
oraz
osoby,
za
których
pośrednictwem bank wykonuje czynności
bankowe, są obowiązane zachować
tajemnicę bankową, która obejmuje
wszystkie informacje dotyczące czynności
bankowej, uzyskane w czasie negocjacji, w
trakcie zawierania i realizacji umowy, na
podstawie
której
bank
tę
czynność
wykonuje.
2. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy przypadków, w których:
1)bez ujawnienia informacji objętej tajemnicą bankową - ze względu na istotę i charakter czynności bankowej lub
obowiązujące przepisy - nie jest możliwe należyte wykonanie umowy, na podstawie której jest wykonywana ta
czynność bankowa, lub należyte wykonanie czynności pozostających w związku z zawarciem i wykonaniem tej umowy,
2)następuje ujawnienie informacji objętych tajemnicą bankową przedsiębiorcom lub przedsiębiorcom zagranicznym,
którym bank, zgodnie z art. 6a-6d, powierzył wykonywanie, stale lub okresowo, czynności związanych z
wykonywaniem działalności bankowej, w zakresie niezbędnym do należytego wykonywania tych czynności,
3)następuje udzielenie informacji objętych tajemnicą bankową adwokatom lub radcom prawnym w związku ze
świadczeniem przez nich pomocy prawnej na rzecz banku,
4)udzielenie informacji objętych tajemnicą bankową jest niezbędne do zawarcia i wykonywania umów sprzedaży
wierzytelności zaklasyfikowanych zgodnie z odrębnymi przepisami do kategorii straconych,
5)udzielenie informacji objętych tajemnicą bankową jest niezbędne do zawarcia i wykonania umów, o których mowa w
art. 92a ust. 1, oraz związanych z nimi umów:
a)
o nadanie oceny inwestycyjnej (rating) sekurytyzowanym wierzytelnościom,
b)
ubezpieczenia od ryzyka niewypłacalności dłużników sekurytyzowanych wierzytelności,
6)udzielenie informacji objętych tajemnicą bankową jest niezbędne do zawarcia i wykonania umów, o których mowa w
art. 92a ust. 3 i art. 92d, oraz związanych z nimi umów o:
a)
nadanie oceny inwestycyjnej (rating) sekurytyzowanym wierzytelnościom,
b)
obsługę sekurytyzowanych wierzytelności,
c)
organizację i przeprowadzenie emisji papierów wartościowych,
d)
ubezpieczenie od ryzyka niewypłacalności dłużników sekurytyzowanych wierzytelności.
3. Banku nie obowiązuje, z zastrzeżeniem ust. 4, zachowanie tajemnicy bankowej wobec osoby, której dotyczą
informacje objęte tajemnicą. Osobom trzecim informacje te mogą być ujawnione, z zastrzeżeniem art. 105, 106a i
106b, wyłącznie gdy osoba, której informacje te dotyczą, na piśmie upoważni bank do przekazania określonych
informacji wskazanej przez siebie osobie lub jednostce organizacyjnej.
4. Bank, osoby w nim zatrudnione oraz osoby, za których pośrednictwem bank wykonuje czynności bankowe, są
obowiązane zachować w tajemnicy informacje dotyczące udzielania Policji informacji na zasadach określonych w art.
20 ust. 4-10 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2002 r. Nr 7, poz. 58, z późn. zm.) oraz dotyczące
zawiadomienia, o którym mowa w art. 20 ust. 13 tej ustawy. Zachowanie tajemnicy obowiązuje wobec stron umowy,
innych osób, których dotyczą informacje, oraz osób trzecich.
5. Podmioty oraz osoby w nich zatrudnione, którym, zgodnie z przepisem ust. 2 pkt 1, 2 oraz pkt 4-6, udzielono lub
ujawniono informacje objęte tajemnicą bankową, mogą wykorzystać te informacje wyłącznie w celu zawarcia i
wykonania umów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, 2 oraz 4-6.
6. Przepis ust. 5 stosuje się odpowiednio do adwokatów i radców prawnych, którym udzielono informacji objętych
tajemnicą bankową w związku ze świadczeniem przez nich pomocy prawnej na rzecz banku.
Art. 105. 1. Bank ma obowiązek udzielenia informacji stanowiących
tajemnicę bankową wyłącznie:
1)
innym bankom i instytucjom kredytowym w zakresie, w jakim
informacje te są niezbędne w związku z wykonywaniem czynności bankowych
oraz nabywaniem i zbywaniem wierzytelności,
1a)
na zasadzie wzajemności - innym instytucjom ustawowo
upoważnionym do udzielania kredytów - o wierzytelnościach oraz o obrotach i
stanach rachunków bankowych w zakresie, w jakim informacje te są niezbędne
w związku z udzielaniem kredytów, pożyczek pieniężnych, gwarancji bankowych
i poręczeń,
1b)
innym bankom, instytucjom kredytowym lub instytucjom
finansowym, w zakresie niezbędnym dla:
a)
wykonywania obowiązujących je przepisów dotyczących nadzoru
skonsolidowanego, w tym w szczególności dla sporządzania skonsolidowanych
sprawozdań finansowych, obejmujących także bank,
b)
zarządzania ryzykiem dużych zaangażowań,
c)
stosowania metod statystycznych, o którym mowa w art. 128d ust. 1 i 6,
1c)
instytucjom, o których mowa w ust. 4, w zakresie niezbędnym
dla stosowania metod statystycznych, o którym mowa w art. 128d ust. 1 i 6,
2)
na żądanie:
a) Komisji Nadzoru Finansowego w zakresie nadzoru sprawowanego na podstawie niniejszej ustawy i ustawy z dnia 21 lipca 2006 r.
o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U. Nr 157, poz. 1119), pracowników Urzędu Komisji Nadzoru Finansowego w zakresie, o
którym mowa w art. 139 ust. 1 pkt 2, oraz osób upoważnionych uchwałą Komisji Nadzoru Finansowego w zakresie określonym w
tym upoważnieniu,
b) sądu lub prokuratora w związku z toczącym się postępowaniem o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe:- przeciwko osobie
fizycznej będącej stroną umowy zawartej z bankiem, w zakresie informacji dotyczących tej osoby fizycznej,- popełnione w
związku z działaniem osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, w zakresie informacji
dotyczących tej osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej;
c) sądu lub prokuratora w związku z wykonaniem wniosku o udzielenie pomocy prawnej, pochodzącego z państwa obcego, które na
mocy ratyfikowanej umowy międzynarodowej wiążącej Rzeczpospolitą Polską ma prawo występować o udzielenie informacji
objętych tajemnicą bankową,
d) sądu w związku z prowadzonym postępowaniem spadkowym lub o podział majątku między małżonkami albo prowadzoną
przeciwko osobie fizycznej będącej stroną umowy sprawą o alimenty lub o rentę o charakterze alimentacyjnym,
e) Szefa Służby Celnej i Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej w związku z toczącą się:-
sprawą karną lub karną skarbową
przeciwko osobie fizycznej będącej stroną umowy zawartej z bankiem,-
sprawą karną lub karną skarbową o
przestępstwo popełnione w zakresie działalności osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
która jest posiadaczem rachunku,,
f)
Prezesa Najwyższej Izby Kontroli w zakresie niezbędnym do przeprowadzenia postępowania kontrolnego określonego w ustawie z
dnia 23 grudnia 1994 r. o Najwyższej Izbie Kontroli (Dz. U. z 2001 r. Nr 85, poz. 937 i Nr 154, poz. 1800 oraz z 2002 r. Nr 153, poz.
1271),
h) Prezesa Zarządu Bankowego Funduszu Gwarancyjnego w zakresie określonym ustawą z dnia 14 grudnia 1994 r. o Bankowym
Funduszu Gwarancyjnym (Dz. U. z 2000 r. Nr 9, poz. 131, z późn. zm.),
i)
biegłego rewidenta upoważnionego do badania sprawozdań finansowych banku na podstawie zawartej z bankiem;
k) służb ochrony państwa, Agencji Wywiadu, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Policji, Żandarmerii Wojskowej, Straży
Granicznej, Służby Więziennej i ich posiadających pisemne upoważnienie funkcjonariuszy lub żołnierzy w zakresie niezbędnym do
przeprowadzenia postępowania sprawdzającego na podstawie przepisów o ochronie informacji niejawnych,
l)
Policji, jeżeli jest to konieczne dla skutecznego zapobieżenia przestępstwom, ich wykrycia albo ustalenia sprawców i uzyskania
dowodów, na zasadach i w trybie określonych w art. 20 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji,
ł)
komornika sądowego w zakresie niezbędnym do prawidłowego prowadzenia postępowania egzekucyjnego, postępowania
zabezpieczającego oraz wykonywania innych czynności wynikających z jego ustawowych zadań,
m) wydawców elektronicznych instrumentów płatniczych niebędących bankami w zakresie określonym
ustawą z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz. U. Nr 169, poz.
1385),
n) Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych w zakresie niezbędnym do realizacji ustawowych
zadań określonych w art. 12 i 14 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz.
U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 i Nr 153, poz. 1271 oraz z 2004 r. Nr 25, poz. 219 i Nr 33, poz. 285),
o)
koordynatora w związku z wykonywaniem przez niego nadzoru uzupełniającego nad
konglomeratem finansowym w rozumieniu ustawy o nadzorze uzupełniającym,
p)
Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego, w trybie i na zasadach określonych w art. 23
ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym (Dz. U. Nr 104, poz. 708),
q)
właściwej władzy nadzorczej, z którą Komisja Nadzoru Bankowego zawarła porozumienie, o
którym mowa w art. 131 ust. 2 lub w art. 141f ust. 3, w związku z wykonywaniem przez tę władzę
nadzoru skonsolidowanego,
r)
Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w zakresie określonym ustawą z dnia 30
kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz. U. Nr 123, poz. 1291
oraz z 2006 r. Nr 191, poz. 1411 i Nr 245, poz. 1775),
s)
prokuratora, Policji i innych organów uprawnionych do prowadzenia postępowania
przygotowawczego w sprawach o przestępstwa lub czynności wyjaśniających w sprawach o
wykroczenia - w zakresie określonym w art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu
drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.).
3)
Narodowemu Bankowi Polskiemu, w związku z wykonywaniem kontroli oraz
zbieraniem danych niezbędnych do sporządzania bilansu płatniczego oraz międzynarodowej pozycji
inwestycyjnej, a także innym bankom uprawnionym do pośredniczenia w dokonywaniu przez
rezydentów przekazów pieniężnych za granicę oraz rozliczeń w kraju z nierezydentami, w zakresie
określonym w ustawie z dnia 27 lipca 2002 r. - Prawo dewizowe (Dz. U. Nr 141, poz. 1178).
171 ust. 5 ustawy jako lex specialis w
stosunku do art. 266 §1 k.k.
Art. 266. § 1. Kto, wbrew przepisom ustawy lub przyjętemu na siebie
zobowiązaniu, ujawnia lub wykorzystuje informację, z którą zapoznał
się w związku z pełnioną funkcją, wykonywaną pracą, działalnością
publiczną, społeczną, gospodarczą lub naukową,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do lat 2.
§ 2. Funkcjonariusz publiczny, który ujawnia osobie nieuprawnionej
informację stanowiącą tajemnicę służbową lub informację, którą
uzyskał w związku z wykonywaniem czynności służbowych, a której
ujawnienie może narazić na szkodę prawnie chroniony interes,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 3. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 następuje na wniosek
pokrzywdzonego.
Dz.U.03.99.919 j.t. ost. zm.
Dz. U. 06. 157.
1119
art. 34
USTAWA
z dnia 29 sierpnia 1997 r.
o listach zastawnych i bankach
hipotecznych.
Art. 1. Ustawa określa:
1)
zasady emisji, zbywania, nabywania,
wykupu i zabezpieczenia listów zastawnych
oraz
2)
zasady
tworzenia,
organizacji,
działalności i szczególnego nadzoru nad
bankami hipotecznymi.
Art. 37. 1. Kto dokonuje emisji listów zastawnych
nie będąc do tego uprawniony lub przy emisji
narusza obowiązki określone w art. 17-19 i 22-24,
lub nie będąc uprawniony do emitowania listów
zastawnych emitowane papiery wartościowe określa
nazwą "list zastawny" lub inną nazwą, która zawiera
te wyrazy, podlega grzywnie do 50.000 zł i karze
pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 5.
2. Tej samej karze podlega, kto dopuszcza się czynu,
o którym mowa w ust. 1, działając w imieniu osoby
prawnej.
3. Jeżeli sprawca nieumyślnie dopuszcza się czynu
określonego w ust. 1 lub 2, podlega grzywnie, karze
ograniczenia wolności albo karze pozbawienia
wolności do lat 2.
Art. 3. 1. Hipoteczny list zastawny jest papierem wartościowym
imiennym lub na okaziciela, którego podstawę emisji stanowią
wierzytelności banku hipotecznego zabezpieczone hipotekami, w
którym to liście bank hipoteczny zobowiązuje się wobec uprawnionego
do spełnienia określonych świadczeń pieniężnych.
2. Publiczny list zastawny jest papierem wartościowym imiennym
lub na okaziciela, którego podstawę emisji stanowią wierzytelności
banku hipotecznego z tytułu:
1)
kredytów w części zabezpieczonej wraz z należnymi
odsetkami, gwarancją lub poręczeniem Narodowego Banku Polskiego,
Europejskiego Banku Centralnego, rządów lub banków centralnych
państw członkowskich Unii Europejskiej, Organizacji Współpracy
Gospodarczej i Rozwoju, z wyłączeniem państw, które restrukturyzują
lub restrukturyzowały swoje zadłużenie zagraniczne w ciągu ostatnich
5 lat, oraz gwarancją lub poręczeniem Skarbu Państwa zgodnie z
przepisami odrębnych ustaw, albo
2)
kredytów udzielonych podmiotom wymienionym w pkt 1,
albo
3)
kredytów w części zabezpieczonej wraz z należnymi
odsetkami, gwarancją lub poręczeniem jednostek samorządu
terytorialnego oraz kredytów udzielonych jednostkom samorządu
terytorialnego.
Art. 12. Do podstawowych czynności banku hipotecznego należy:
1)
udzielanie kredytów zabezpieczonych hipoteką;
2)
udzielanie kredytów niezabezpieczonych hipoteką, o
których mowa w art. 3 ust. 2;
3)
nabywanie wierzytelności innych banków z tytułu
udzielonych przez nie kredytów zabezpieczonych hipoteką oraz
wierzytelności z tytułu kredytów niezabezpieczonych hipoteką, o których
mowa w pkt 2;
4)
emitowanie hipotecznych listów zastawnych, których
podstawę stanowią wierzytelności banku hipotecznego z tytułu:
a)
udzielonych kredytów zabezpieczonych hipoteką oraz
b)
nabytych wierzytelności innych banków z tytułu udzielonych
przez nie kredytów zabezpieczonych hipoteką;
5)
emitowanie publicznych listów zastawnych, których
podstawę stanowią:
a)
wierzytelności banku hipotecznego z tytułu udzielonych
kredytów niezabezpieczonych hipoteką, o których mowa w pkt
2,
b)
nabyte przez bank hipoteczny wierzytelności innych banków
z tytułu udzielonych przez nie kredytów niezabezpieczonych
hipoteką, o których mowa w pkt 2.
obowiązki 17-19
Art. 17. 1. Łączna kwota nominalnych wartości znajdujących się w obrocie listów zastawnych banku
hipotecznego nie może przekroczyć 40-krotności jego funduszy własnych, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Na potrzeby ustalenia limitu, o którym mowa w ust. 1, do funduszy własnych dolicza się kwotę rezerwy
na ryzyko ogólne, o której mowa w art. 130 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz.
U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665, Nr 126, poz. 1070, Nr 141, poz. 1178, Nr 144, poz. 1208, Nr 153, poz. 1271, Nr
169, poz. 1385 i 1387 i Nr 241, poz. 2074 oraz z 2003 r. Nr 50, poz. 424, Nr 60, poz. 535 i Nr 65, poz. 594).
3. (uchylony).
Art. 18. 1. Łączna kwota nominalnych wartości znajdujących się w obrocie hipotecznych listów zastawnych
nie może przekraczać sumy nominalnych kwot wierzytelności banku zabezpieczonych hipoteką,
stanowiących podstawę emisji hipotecznych listów zastawnych, z zastrzeżeniem ust. 3.
2. Dochód banku hipotecznego z tytułu odsetek od wierzytelności zabezpieczonych hipoteką, o których
mowa w ust. 1, nie może być niższy od kosztów z tytułu odsetek od znajdujących się w obrocie
hipotecznych listów zastawnych.
3. Podstawą emisji hipotecznych listów zastawnych, do wysokości 10% kwoty zabezpieczonych hipoteką
wierzytelności banku, o których mowa w ust. 1, mogą być także środki banku hipotecznego:
1)
ulokowane w papierach wartościowych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 3;
2)
ulokowane w Narodowym Banku Polskim;
3)
posiadane w gotówce.
4. Przy określaniu kwot, o których mowa w ust. 1-3, uwzględnia się wartość nabytych instrumentów
finansowych zabezpieczających, spełniających warunki wymienione w art. 35a ust. 3 ustawy z dnia 29
września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 oraz z 2003 r. Nr 60, poz. 535), oraz
zmiany ich wartości.
Art. 19. 1. W rozumieniu niniejszej ustawy listy zastawne wyemitowane przez bank hipoteczny i
przekazane do depozytu pod nadzór powiernika nie są listami zastawnymi w obrocie.
2. W przypadku emitowania hipotecznych listów zastawnych w walucie innej niż:
1)
waluta, w której wyrażone są wierzytelności banku hipotecznego zabezpieczające te
listy, lub
2)
waluta, w której wyrażone są środki, o których mowa w art. 18 ust. 3,
bank hipoteczny obowiązany jest do dokonania czynności ograniczających ryzyko walutowe.
obowiązki 22-24
Art. 22. 1. Ustalanie bankowo-hipotecznej wartości nieruchomości jest dokonywane z zachowaniem należytej staranności
i ostrożności, w szczególności z uwzględnieniem jedynie tych cech nieruchomości oraz związanych z nią dochodów, które
przy założeniu racjonalnej eksploatacji mogą mieć trwały charakter i które może uzyskać każdy posiadacz nieruchomości.
2. Bankowo-hipoteczną wartość nieruchomości ustala bank hipoteczny na podstawie ekspertyzy.
3. Ekspertyzę bankowo-hipotecznej wartości nieruchomości, o której mowa w ust. 2, wykonują zgodnie z przepisami
ustawy oraz regulaminem banku hipotecznego:1)
bank hipoteczny albo 2) inne podmioty, na zlecenie banku
hipotecznego, po uzgodnieniu z kredytobiorcą, w szczególności podmioty, o których mowa w art. 174 ust. 2 i 6 ustawy z
dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami
4. Ekspertyza, o której mowa w ust. 2, sporządzana jest na piśmie i opatrzona podpisem osoby ją sporządzającej.
Ekspertyza ta powinna umożliwiać należytą kontrolę, przez Komisję Nadzoru Finansowego i powiernika, podejmowanego
przez bank hipoteczny ryzyka związanego z nieruchomością jako przedmiotem zabezpieczenia kredytów udzielanych przez
bank hipoteczny.
5. Szczegółowe zasady ustalania bankowo-hipotecznej wartości nieruchomości określa regulamin wydawany przez bank
hipoteczny. Regulamin, a także każda jego zmiana, wymagają zatwierdzenia przez Komisję Nadzoru Finansowego.
Art. 23. 1. Wierzytelności zabezpieczone hipotekami ustanowionymi w trakcie realizacji inwestycji budowlanych nie mogą
w sumie przekraczać 10% ogólnej wartości wierzytelności zabezpieczonych hipotecznie, stanowiących podstawę emisji
hipotecznych listów zastawnych. W ramach tego limitu wierzytelności zabezpieczone hipotekami, ustanowionymi na
nieruchomościach przeznaczonych pod zabudowę zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego, nie mogą
przekraczać 10%.
2. Nie mogą stanowić podstawy emisji hipotecznych listów zastawnych wierzytelności zabezpieczone hipotekami
ustanowionymi na nieruchomościach, których eksploatacja zgodnie z przeznaczeniem nie posiada trwałego charakteru, a
w szczególności na nieruchomościach, których częścią składową są złoża kopalin.
Art. 24. 1. Bank hipoteczny prowadzi i przechowuje rejestr zabezpieczenia listów zastawnych, do którego wpisywane są w
odrębnych pozycjach wierzytelności banku hipotecznego oraz prawa i środki, o których mowa w art. 18 ust. 3 i 4,
stanowiące podstawę emisji listów zastawnych. Rejestr zabezpieczenia listów zastawnych prowadzony jest odrębnie dla
hipotecznych listów zastawnych i dla publicznych listów zastawnych.
2. W przypadku ustanowienia hipoteki zabezpieczającej wierzytelność banku hipotecznego wpisaną do rejestru
zabezpieczenia hipotecznych listów zastawnych, należy uczynić o tym wpis w księdze wieczystej.
3. Czynność rozporządzająca banku hipotecznego, której przedmiotem jest wierzytelność hipoteczna wpisana do rejestru
zabezpieczenia listów zastawnych, wymaga uprzedniej pisemnej zgody powiernika.
4. Wpisy, o których mowa w ust. 1, dokonywane są do pełnej wysokości kredytu udzielonego na podstawie umowy
kredytowej zawartej z bankiem hipotecznym lub umowy kredytowej, z której wynika wierzytelność hipoteczna nabyta
przez bank hipoteczny.
Dz.U.07.70.474 j.t. ost. zm.
Dz.U.08.209.1315
art. 1
USTAWA
z dnia 14 grudnia 1994 r.
o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym
Art. 1. Ustawa określa:
1)
zasady tworzenia i funkcjonowania systemów obowiązkowego i
umownego gwarantowania środków pieniężnych zgromadzonych na rachunkach
bankowych lub należnych z tytułu wierzytelności potwierdzonych dokumentami
wystawionymi przez banki;
2)
rodzaje działań, które mogą być podejmowane w celu udzielania
podmiotom objętym obowiązkowym systemem gwarantowania środków
pieniężnych pomocy do wysokości środków gwarantowanych w przypadkach
powstania niebezpieczeństwa niewypłacalności;
3)
zasady gromadzenia i wykorzystywania informacji o podmiotach
objętych systemem gwarantowania.
Art. 42. 1. Kto będąc członkiem zarządu lub rady banku
objętego ustawowym systemem gwarantowania środków
pieniężnych doprowadza do powstania straty po stronie
Funduszu w wyniku tego, iż bank nie utworzył funduszu
ochrony środków gwarantowanych albo nie utworzył go w
odpowiedniej wysokości lub aktywa przeznaczone na fundusz
ochrony środków gwarantowanych nie były lokowane w
skarbowych papierach wartościowych lub bonach pieniężnych
Narodowego Banku Polskiego lub deponowane w sposób, o
którym mowa w art. 26 ust. 1 i 2,
podlega
grzywnie,
karze
ograniczenia
wolności
albo
pozbawienia wolności do lat 2.
2. Tej samej karze podlega członek zarządu lub rady banku
objętego ustawowym systemem gwarantowania depozytów
bankowych, który doprowadza do powstania straty po stronie
Funduszu, obciążając aktywa stanowiące pokrycie funduszu
ochrony środków gwarantowanych prawami osób trzecich.
2)
środki gwarantowane - środki pieniężne zgromadzone w banku
przez deponenta na rachunkach imiennych oraz jego należności wynikające z
innych czynności bankowych, w walucie polskiej lub walutach obcych, według
stanu na dzień zawieszenia działalności banku, potwierdzone wystawionymi
przez ten bank dokumentami imiennymi, powiększone o należne odsetki
naliczone do dnia spełnienia warunku gwarancji, a także kwoty, o których mowa
w art. 55 ust. 1 i art. 56 ust. 1 ustawy - Prawo bankowe, o ile stały się
wymagalne przed dniem zawieszenia działalności banku - do wysokości
określonej ustawą, z wyłączeniem papierów wartościowych innych niż
opiewające wyłącznie na wierzytelności pieniężne, a także listów zastawnych, o
których mowa w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o listach zastawnych i
bankach hipotecznych (Dz. U. z 2003 r. Nr 99, poz. 919, z 2005 r. Nr 184, poz.
1539 i Nr 249, poz. 2104 oraz z 2006 r. Nr 157, poz. 1119), oraz środków, co do
których orzeczono prawomocnym wyrokiem, że pochodzą z przestępstwa
przewidzianego w art. 299 Kodeksu karnego;
3)
podmioty
objęte
obowiązkowym
systemem
gwarantowania
-
zwane
dalej
"podmiotami
objętymi
systemem
gwarantowania":
a)
banki krajowe w rozumieniu ustawy - Prawo bankowe,
b)
oddziały banków zagranicznych w rozumieniu ustawy - Prawo bankowe, o
ile nie są uczestnikami systemu gwarantowania środków pieniężnych albo
system gwarantowania, w którym uczestniczą, nie zapewnia gwarantowania
środków pieniężnych co najmniej w zakresie i w wysokości określonych w
ustawie;
Dz.U.04.146.1546 ost. zm.Dz.U.09.18.97 art. 53
USTAWA
z dnia 27 maja 2004 r.
o funduszach inwestycyjnych
1)
(Dz. U. z dnia 28 czerwca 2004 r.)
Art. 1. Ustawa określa zasady tworzenia i
działania funduszy inwestycyjnych mających
siedzibę
na
terytorium
Rzeczypospolitej
Polskiej
oraz
zasady
prowadzenia
na
terytorium
Rzeczypospolitej
Polskiej
działalności przez fundusze zagraniczne i
spółki zarządzające.
Art. 287. Kto bez wymaganego zezwolenia wykonuje działalność polegającą na
lokowaniu, w papiery wartościowe, instrumenty rynku pieniężnego lub inne prawa
majątkowe, środków pieniężnych osób fizycznych, prawnych lub jednostek
organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, zebranych w drodze
propozycji zawarcia umowy, której przedmiotem jest udział w tym przedsięwzięciu,
podlega grzywnie do 5.000.000 zł lub karze pozbawienia wolności do lat 5.
Art. 288. Kto, będąc odpowiedzialnym za informacje zawarte w prospekcie
informacyjnym, skrócie prospektu informacyjnego albo w warunkach emisji, podaje
nieprawdziwe lub zataja prawdziwe dane wpływające w istotny sposób na treść
informacji,
podlega grzywnie do 5.000.000 zł lub karze pozbawienia wolności do lat 3.
Art. 289. 1. Kto, będąc obowiązanym do zachowania tajemnicy zawodowej, o której
mowa w art. 280 ust. 2 i 3, ujawnia ją lub wykorzystuje niezgodnie z jej
przeznaczeniem,
podlega grzywnie do 1.000.000 zł albo karze pozbawienia wolności do lat 3.
2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w ust. 1 w celu osiągnięcia korzyści
majątkowej lub osobistej,
podlega grzywnie do 5.000.000 zł albo karze pozbawienia wolności do lat 5, albo obu tym
karom łącznie.
Art. 290. Kto bez spełnienia warunków, o których mowa w art. 253-256, art. 258 lub
art. 270, zbywa tytuły uczestnictwa funduszy zagranicznych lub funduszy
inwestycyjnych otwartych z siedzibą w państwach należących do EEA,
podlega grzywnie do 5.000.000 zł albo karze pozbawienia wolności do lat 5, albo obu tym
karom łącznie.
Art. 291. Kto bez spełnienia warunków, o których mowa w art. 277, zbywa tytuły
uczestnictwa funduszy inwestycyjnych otwartych z siedzibą w państwach OECD
innych niż państwo członkowskie lub państwo należące do EEA,
podlega grzywnie do 5.000.000 zł albo karze pozbawienia wolności do lat 5, albo obu tym
karom łącznie.
Art. 292. Kto bez spełnienia warunków, o których mowa w art. 270, tworzy
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oddziały spółek zarządzających,
podlega grzywnie do 5.000.000 zł albo karze pozbawienia wolności do lat 5, albo
obu tym karom łącznie.
Art. 293. Kto bez spełnienia warunków, o których mowa w art. 271,
wykonuje na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalność spółek
zarządzających,
podlega grzywnie do 5.000.000 zł albo karze pozbawienia wolności do lat 5, albo
obu tym karom łącznie.
Art. 294. Kto bez spełnienia warunków, o których mowa w art. 279, tworzy
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oddziały spółek, które zarządzają
funduszami inwestycyjnymi w państwach OECD innych niż państwo
członkowskie lub państwo należące do EEA,
podlega grzywnie do 5.000.000 zł albo karze pozbawienia wolności do lat 5, albo
obu tym karom łącznie.
Art. 295. Kto bez wymaganego zezwolenia wykonuje działalność, o której
mowa w art. 32 ust. 2, art. 45 ust. 1 lub ust. 2 lub art. 209,
podlega grzywnie do 5.000.000 zł albo karze pozbawienia wolności do lat 5, albo
obu tym karom łącznie.
Art. 296. Kto, nie będąc do tego uprawnionym, używa w firmie (nazwie),
reklamie, informacji reklamowej lub do określenia wykonywanej przez
siebie działalności gospodarczej określeń, o których mowa w art. 14 ust. 4
i 6 lub art. 41 ust. 2,
podlega grzywnie do 1.000.000 zł albo karze pozbawienia wolności do lat 2, albo
obu tym karom łącznie.
Art. 3. 1. Fundusz
inwestycyjny
jest
osobą
prawną, której wyłącznym przedmiotem działalności
jest lokowanie środków pieniężnych zebranych w
drodze publicznego, a w przypadkach określonych w
ustawie również niepublicznego, proponowania
nabycia jednostek uczestnictwa albo certyfikatów
inwestycyjnych, w określone w ustawie papiery
wartościowe, instrumenty rynku pieniężnego i inne
prawa majątkowe.
2. Przez publiczne proponowanie nabycia, o którym
mowa w ust. 1, rozumie się proponowanie nabycia w
sposób określony w art. 3 ustawy o ofercie
publicznej.
3. Fundusz inwestycyjny prowadzi działalność, ze
szczególnym uwzględnieniem interesu uczestników,
przestrzegając
zasad
ograniczania
ryzyka
inwestycyjnego określonych w ustawie.
Art. 6. 1. Uczestnikami funduszu inwestycyjnego są osoby
fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające
osobowości prawnej:
1)
na rzecz których w rejestrze uczestników funduszu są
zapisane jednostki uczestnictwa lub ich ułamkowe części albo
2)
będące posiadaczami rachunku papierów wartościowych,
na którym są zapisane publiczne certyfikaty inwestycyjne, albo
3)
w przypadku niepublicznych certyfikatów inwestycyjnych
funduszu inwestycyjnego zamkniętego:
a)
osoby uprawnione z certyfikatów inwestycyjnych w formie
dokumentu,
b)
osoby wskazane w ewidencji uczestników funduszu jako
posiadacze certyfikatów inwestycyjnych, które nie mają formy
dokumentu.
2. Jednostki uczestnictwa lub certyfikaty inwestycyjne reprezentują
prawa majątkowe uczestników funduszu, określone ustawą i statutem
funduszu inwestycyjnego.
3. Uczestnicy funduszu nie odpowiadają za zobowiązania funduszu.
Art. 14. 1. Fundusz inwestycyjny może być utworzony wyłącznie przez
towarzystwo, po uzyskaniu zezwolenia Komisji.
2. Towarzystwo może utworzyć więcej niż jeden fundusz inwestycyjny.
3. Fundusz inwestycyjny może być utworzony jako:
1)
fundusz inwestycyjny otwarty;
2)
specjalistyczny fundusz inwestycyjny otwarty;
3)
fundusz inwestycyjny zamknięty.
4. Oznaczenia "fundusz inwestycyjny", skrótu tego oznaczenia lub skrótów, o
których mowa w ust. 6, ma prawo i obowiązek używać w nazwie, reklamie lub
informacji reklamowej lub do określenia wykonywanej przez siebie działalności
gospodarczej jedynie fundusz inwestycyjny utworzony zgodnie z ustawą.
Ograniczenie to nie dotyczy narodowych funduszy inwestycyjnych utworzonych
zgodnie z ustawą z dnia 30 kwietnia 1993 r. o narodowych funduszach
inwestycyjnych i ich prywatyzacji (Dz. U. Nr 44, poz. 202, z późn. zm.
6)
).
5. Nazwa funduszu inwestycyjnego powinna zawierać określenie rodzaju
funduszu inwestycyjnego, zgodnie z ust. 3.
6. Jeżeli statut funduszu inwestycyjnego tak stanowi, fundusz inwestycyjny może
zamiast oznaczenia rodzaju funduszu, zgodnie z ust. 3, używać w nazwie
następującego skrótu:
1)
"fio" - w przypadku funduszu inwestycyjnego otwartego;
2)
"sfio" - w przypadku specjalistycznego funduszu inwestycyjnego
otwartego;
3)
"fiz" - w przypadku funduszu inwestycyjnego zamkniętego.
Art. 19. 1. Celami
inwestycyjnymi
funduszy
inwestycyjnych, o których mowa w art. 14 ust. 3 pkt
1 i 2, mogą być wyłącznie:
1)
ochrona
realnej
wartości
aktywów
funduszu inwestycyjnego lub
2)
osiąganie przychodów z lokat netto
funduszu inwestycyjnego, lub
3)
wzrost
wartości
aktywów
funduszu
inwestycyjnego w wyniku wzrostu wartości lokat.
2. Przy określaniu celu inwestycyjnego należy w
statucie zastrzec, że fundusz inwestycyjny nie
gwarantuje jego osiągnięcia.
Art. 21. Dochodami funduszu inwestycyjnego są
przychody z lokat netto funduszu inwestycyjnego
lub zrealizowany zysk (strata) ze zbycia lokat.
Art. 280. 1. Do zachowania tajemnicy zawodowej obowiązani są:
1)
osoby wchodzące w skład organów oraz pracownicy: a)towarzystwa,b) depozytariusza,c) podmiotu
prowadzącego rejestr uczestników funduszu,d)
podmiotów pośredniczących w zbywaniu i odkupywaniu
jednostek uczestnictwa funduszy inwestycyjnych lub e)
podmiotów, którym towarzystwo zleciło
wykonywanie czynności, o których mowa w art. 46 ust. 1-3, f)
innych podmiotów pozostających z
towarzystwem lub funduszem w stosunku zlecenia lub innym stosunku prawnym o podobnym charakterze;
2)
osoby pozostające z funduszem inwestycyjnym lub podmiotami, o których mowa w pkt 1, w stosunku
zlecenia lub innym stosunku prawnym o podobnym charakterze;
5)
członkowie rady inwestorów będący osobami fizycznymi, osoby uprawnione do reprezentowania
członków niebędących osobami fizycznymi w radzie inwestorów, a także pełnomocnicy członków rady
inwestorów;
6)
osoby upoważnione przez Przewodniczącego Komisji w trybie art. 226.
2. Tajemnicą zawodową w rozumieniu ust. 1 jest tajemnica obejmująca informację uzyskaną przez osobę
wymienioną w ust. 1 w związku z podejmowanymi czynnościami służbowymi w ramach zatrudnienia, stosunku
zlecenia lub innego stosunku prawnego o podobnym charakterze, dotyczącą chronionych prawem interesów
podmiotów dokonujących czynności związanych z działalnością funduszu inwestycyjnego lub zbiorczego
portfela papierów wartościowych, w szczególności z lokatami oraz rejestrem uczestników funduszu lub
zbiorczego portfela papierów wartościowych, lub innych czynności w ramach regulowanej ustawą działalności
objętej nadzorem Komisji lub zagranicznego organu nadzoru, jak również dotyczącą czynności
podejmowanych w ramach wykonywania tego nadzoru.
3. Wykonywane przez towarzystwo usługi zarządzania portfelami, w skład których wchodzi jeden lub większa
liczba instrumentów finansowych oraz usługi doradztwa inwestycyjnego, są objęte tajemnicą zawodową w
rozumieniu art. 147 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi.
4. Obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej istnieje również po ustaniu stosunków prawnych, o których
mowa w ust. 1.
Art. 284. 1. Obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej rozciąga się również na osoby, którym informacje
stanowiące taką tajemnicę zostały ujawnione na podstawie art. 281-283.
2. Osoby, o których mowa w art. 280, oraz podmioty, o których mowa w ust. 1, ponoszą, z zastrzeżeniem ust.
3, odpowiedzialność za szkody wynikające z ujawnienia informacji stanowiącej tajemnicę zawodową i
wykorzystania jej niezgodnie z przeznaczeniem.
3. Osoby, o których mowa w art. 280, nie ponoszą odpowiedzialności za szkodę wynikającą z ujawnienia i
wykorzystania niezgodnie z przeznaczeniem informacji stanowiącej tajemnicę zawodową przez osoby, którym
informacje takie zostały przekazane na podstawie art. 281-283.
Dz.U.04.159.1667 j.t. ost. zm.
Dz.U.09.18.97
art. 19
USTAWA
z dnia 28 sierpnia 1997 r.
o organizacji i funkcjonowaniu funduszy
emerytalnych
1)
Art. 1. Ustawa określa zasady tworzenia i działania funduszy
emerytalnych, zwanych dalej "funduszami".
Art. 2. 1. Fundusz jest osobą prawną.
2.
(1)
Przedmiotem działalności funduszu jest gromadzenie środków
pieniężnych, ich lokowanie, z przeznaczeniem na wypłatę członkom
funduszu po osiągnięciu przez nich wieku emerytalnego, i wypłata
okresowych emerytur kapitałowych, o których mowa w ustawie z dnia
21 listopada 2008 r. o emeryturach kapitałowych (Dz. U. Nr 228, poz.
1507).
Art. 215. Kto nie będąc do tego uprawniony używa w nazwie (firmie) lub
do określenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej albo
w reklamie określeń, o których mowa w art. 10 ust. 2 lub art. 28 ust. 1,
podlega grzywnie do 1.000.000 zł lub karze pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 216. Kto bez wymaganego zezwolenia prowadzi działalność, o
której mowa w art. 2 ust. 2 lub art. 29 ust. 1,
podlega grzywnie do 5.000.000 zł lub karze pozbawienia wolności do lat 5.
Art. 217. Kto, podejmując decyzje inwestycyjne na rachunek funduszu,
narusza wymogi w zakresie działalności lokacyjnej określone w
niniejszej ustawie, stwarzając przez to zagrożenie dla interesów członka
funduszu,
podlega grzywnie do 1.000.000 zł.
Art. 218. 1. Kto, będąc odpowiedzialny za informacje zawarte w
prospekcie informacyjnym, podaje nieprawdziwe lub zataja prawdziwe
dane, wpływające w istotny sposób na treść informacji,
podlega grzywnie do 5.000.000 zł lub karze pozbawienia wolności do lat 3.
2. Kto, będąc odpowiedzialny za inne informacje udostępniane członkom
funduszu lub organowi nadzoru, zgodnie z przepisami niniejszej ustawy,
dopuszcza się czynu określonego w ust. 1,
podlega grzywnie do 1.000.000 zł.
Art. 219. 1. Kto, wbrew zakazowi przewidzianemu w art. 92 ust. 1, oferuje w ramach działalności
akwizycyjnej określone w tym przepisie dodatkowe korzyści materialne w celu skłonienia do
przystąpienia do otwartego funduszu lub pozostawania jego członkiem,
podlega grzywnie do 1.000.000 zł.
2. Tej samej karze podlega, kto, nie będąc wpisany do rejestru osób uprawnionych do wykonywania czynności
akwizycyjnych na rzecz otwartych funduszy, wykonuje takie czynności na rzecz otwartego funduszu albo
wykonuje czynności akwizycyjne niezgodnie z treścią wpisu.
2a. Kto, prowadząc działalność akwizycyjną, nie czyni tego za pośrednictwem osoby wpisanej do rejestru osób
uprawnionych do wykonywania czynności akwizycyjnych na rzecz otwartych funduszy albo prowadzi taką
działalność za pośrednictwem osób wykonujących te czynności niezgodnie z treścią wpisu,
podlega grzywnie do 1.000.000 zł.
3. Tej samej karze podlega, kto prowadząc działalność, o której mowa w art. 92 ust. 2, oferuje dodatkowe
korzyści materialne w zamian za przystąpienie do określonego otwartego funduszu lub za pozostawanie jego
członkiem.
4. Tej samej karze podlega ten, kto wbrew zakazowi określonemu w art. 230a zawiera umowy lub przyjmuje
oświadczenia, z których wynika zobowiązanie do przystąpienia do określonego otwartego funduszu bądź do
korzystania z pośrednictwa określonego podmiotu przy przystępowaniu do otwartego funduszu.
Art. 219a. Kto, prowadzi działalność akwizycyjną na rzecz otwartego funduszu z naruszeniem zasad
określonych w art. 93a,
podlega grzywnie do 20.000 zł.
Art. 220. 1. Kto, będąc obowiązany do zachowania tajemnicy zawodowej dotyczącej działalności
funduszu, ujawnia ją lub wykorzystuje,
podlega grzywnie do 1.000.000 zł lub karze pozbawienia wolności do lat 3.
2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w ust. 1 w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub
osobistej,
podlega grzywnie do 5.000.000 zł lub karze pozbawienia wolności do lat 5.
Art. 221. Kto, będąc obowiązany do podjęcia czynności przewidzianych w rozdziale 18 w związku z
wystąpieniem w otwartym funduszu niedoboru, nie dopełnia ciążących na nim obowiązków,
podlega grzywnie do 1.000.000 zł.
Art. 222. Odpowiedzialności karnej, przewidzianej w przepisach art. 215-221, podlega także ten,
kto dopuszcza się czynów określonych w tych przepisach, działając w imieniu osoby prawnej.
Dz.U.01.120.1300 j.t. ost. zm.
Dz. U. 08.
231. 1547
art. 3
USTAWA
z dnia 29 czerwca 1995 r.
o obligacjach.
Art. 1. Ustawa
określa
zasady
emisji,
zbywania, nabywania i wykupu obligacji.
Art. 38. 1. Kto dokonuje emisji obligacji nie będąc do tego uprawnionym lub przy emisji nie zachowuje
warunków określonych w ustawie,
podlega grzywnie do 5.000.000 zł i karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 5.
2. Tej samej karze podlega, kto działając w imieniu lub w interesie osoby prawnej albo jednostki
organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej dopuszcza się czynu określonego w ust. 1.
Art. 39. 1. Kto, przy emisji obligacji, o której mowa w art. 9 pkt 2 i 3, podaje nieprawdziwe lub zataja
prawdziwe dane, które mogą w istotny sposób wpłynąć na ocenę zdolności emitenta do wywiązania się z
zobowiązań wynikających z obligacji,
podlega grzywnie do 5.000.000 zł i karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 5.
2. Tej samej karze podlega, kto dopuszcza się czynu określonego w ust. 1, działając w imieniu lub w
interesie osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej.
Art. 40. 1. Kto nie udostępnia sprawozdań finansowych, o których mowa w art. 10 ust. 3-5, lub
sprawozdań, o których mowa w art. 23a ust. 5,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
2. Tej samej karze podlega, kto dopuszcza się czynu określonego w ust. 1, działając w imieniu lub w
interesie emitenta.
Art. 40a. Kto nie przechowuje środków będących przychodami z przedsięwzięcia na rachunku bankowym,
zgodnie z art. 23b ust. 1, lub wypłaca zgromadzone środki w sposób sprzeczny z art. 23b ust. 1-3,
podlega grzywnie do 5.000.000 zł, karze pozbawienia wolności do lat 2 albo obu tym karom łącznie.
Art. 41. Kto przeznacza środki pochodzące z emisji obligacji na inne cele niż określone w warunkach emisji,
podlega grzywnie do 5.000.000 zł lub karze pozbawienia wolności do lat 2 albo obu tym karom łącznie.
Art. 43. Kto działając w imieniu banku-reprezentanta nie dopełnia obowiązków, o których mowa w art. 35
ust. 1,
podlega grzywnie do 5.000.000 zł.
Art. 43a. 1. Kto, działając w imieniu lub na rachunek emitenta, proponuje nabycie obligacji nabytych na
podstawie art. 25,
podlega grzywnie do 1.000.000 zł.
2. Kto nabywa obligacje z naruszeniem zakazów, o których mowa w art. 25 ust. 2 lub 3,
podlega grzywnie do 1.000.000 zł.
Art. 2. Obligacje mogą emitować:
1)
podmioty
prowadzące
działalność
gospodarczą,
posiadające osobowość prawną, a także spółki komandytowo-akcyjne,
2)
gminy, powiaty, województwa, zwane dalej "jednostkami
samorządu terytorialnego", a także związki tych jednostek oraz miasto
stołeczne Warszawa,
3)
inne
podmioty
posiadające
osobowość
prawną,
upoważnione do emisji obligacji na podstawie innych ustaw,
4)
instytucje
finansowe,
których
członkiem
jest
Rzeczpospolita Polska lub Narodowy Bank Polski, lub przynajmniej
jedno z państw należących do Organizacji Współpracy Gospodarczej i
Rozwoju (OECD), lub bank centralny takiego państwa, lub instytucje, z
którymi Rzeczpospolita Polska zawarła umowy regulujące działalność
takich instytucji na terenie Rzeczypospolitej Polskiej i zawierające
stosowne postanowienia dotyczące emisji obligacji
- zwane dalej "emitentami".
Art. 3. Przepisy ustawy nie mają zastosowania do obligacji
emitowanych przez:
1)
Skarb Państwa,
2)
Narodowy Bank Polski.
Art. 4. 1. Obligacja jest papierem wartościowym emitowanym w serii,
w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji
(obligatariusza) i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia
określonego świadczenia.
1a. Przez papiery wartościowe emitowane w serii rozumie się papiery
wartościowe reprezentujące prawa majątkowe podzielone na określoną liczbę
równych jednostek.
2. Świadczenie, o którym mowa w ust. 1, może mieć charakter pieniężny lub
niepieniężny.
Art. 8. 1. Emitent odpowiada całym swoim majątkiem za zobowiązania
wynikające z obligacji, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Emitent może ograniczyć w treści obligacji swoją odpowiedzialność za
zobowiązania wynikające z tych obligacji do kwoty przychodów lub wartości
majątku
przedsięwzięcia,
do
których
obligatariuszowi
służy
prawo
pierwszeństwa na zasadach określonych w art. 23a (obligacje przychodowe).
Art. 9. Emisja obligacji może nastąpić przez:
1)
publiczne proponowanie nabycia, o którym mowa w art. 3 ust. 1
ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania
instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o
spółkach publicznych (Dz. U. Nr 184, poz. 1539),
2)
publiczne proponowanie nabycia w sposób wskazany w art. 3 ust.
1 ustawy, o której mowa w pkt 1, obligacji, do których nie stosuje się przepisów
tej ustawy,
3)
proponowanie nabycia obligacji w inny sposób niż określony w
pkt 1 i 2.
Dz.U.05.184.1539 ost. zm. Dz.U.08.231.1547
art. 1
USTAWA
z dnia 29 lipca 2005 r.
o ofercie publicznej i warunkach
wprowadzania instrumentów finansowych
do zorganizowanego systemu obrotu oraz o
spółkach publicznych
1)
(Dz. U. z dnia 23 września 2005 r.)
Art. 1. Ustawa reguluje:
1)
(1)
zasady i warunki dokonywania oferty publicznej papierów wartościowych,
prowadzenia subskrypcji lub sprzedaży tych papierów wartościowych oraz ubiegania się o
dopuszczenie i wprowadzenie papierów wartościowych lub innych instrumentów finansowych
do obrotu na rynku regulowanym;
2)
obowiązki emitentów papierów wartościowych i innych podmiotów
uczestniczących w obrocie tymi papierami wartościowymi lub innymi instrumentami
finansowymi;
3)
skutki uzyskania statusu spółki publicznej oraz szczególne prawa i obowiązki
związane z posiadaniem i obrotem akcjami takich spółek.
Art. 99.
(198)
1. Kto publicznie proponuje nabycie papierów wartościowych bez wymaganego ustawą:
1)
zatwierdzenia prospektu emisyjnego lub memorandum informacyjnego albo
stwierdzenia równoważności informacji w memorandum informacyjnym z informacjami wymaganymi w
prospekcie emisyjnym lub
2)
udostępnienia prospektu emisyjnego lub memorandum informacyjnego do publicznej
wiadomości lub wiadomości zainteresowanych inwestorów
- podlega grzywnie do 1.000.000 zł albo karze pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie.
2. Tej samej karze podlega, kto proponuje publicznie nabycie papierów wartościowych w inny sposób niż w
drodze oferty publicznej.
2a. Kto dopuszcza się czynu określonego w ust. 1 lub 2, działając w imieniu lub interesie osoby prawnej
lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej podlega grzywnie do 1.000.000 zł albo
karze pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie.
3. W przypadku mniejszej wagi sprawca czynu określonego w ust. 1-2a podlega grzywnie do 250.000 zł.
Art. 100. 1.
(199)
Kto, będąc odpowiedzialnym za informacje zawarte w prospekcie emisyjnym lub innych
dokumentach informacyjnych albo inne informacje związane z ofertą publiczną lub dopuszczeniem lub
ubieganiem się o dopuszczenie papierów wartościowych lub innych instrumentów finansowych do obrotu
na rynku regulowanym, albo informacje, o których mowa w art. 38a ust. 1, art. 42a ust. 1, art. 51 ust. 1 i
art. 56 ust. 1, podaje nieprawdziwe lub zataja prawdziwe dane, w istotny sposób wpływające na
treść informacji, podlega grzywnie do 5.000.000 zł albo karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat
5, albo obu tym karom łącznie.
2. Tej samej karze podlega, kto dopuszcza się czynu określonego w ust. 1, działając w imieniu lub w
interesie osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej.
Art. 101. 1. Kto, będąc odpowiedzialnym za informacje przekazywane do Komisji w związku z
opóźnieniem przekazania informacji poufnej, o którym mowa w art. 57 ust. 1, podaje nieprawdziwe dane
lub zataja prawdziwe dane, w sposób istotny wpływające na treść tej informacji, podlega grzywnie do
2.000.000 zł.
2. Tej samej karze podlega, kto, będąc odpowiedzialnym za poprawność informacji przekazywanych do
Komisji, w celu uzyskania zwolnienia emitenta z obowiązków przekazywania informacji do publicznej
wiadomości, podaje nieprawdziwe dane lub zataja prawdziwe dane, w sposób istotny wpływające na treść
wniosku, o którym mowa w art. 62 ust. 1.
Art. 102. 1. Kto uniemożliwia albo utrudnia przeprowadzanie
czynności, o których mowa w art. 68, podlega karze aresztu albo
ograniczenia wolności albo karze grzywny.
2. Orzekanie w sprawach określonych w ust. 1 następuje w
trybie przepisów o postępowaniu w sprawach o wykroczenia.
Art. 103. Kto, działając w imieniu lub w interesie osoby prawnej
lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości
prawnej, wbrew obowiązkowi, o którym mowa w art. 38a ust. 1,
art. 42a ust. 1 i art. 51 ust. 1, nie przekazuje aneksu do
prospektu emisyjnego lub memorandum informacyjnego,
podlega grzywnie do 1.000.000 zł albo karze pozbawienia
wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie.
Art. 104. Kto, działając w imieniu lub w interesie osoby prawnej
lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości
prawnej, wbrew obowiązkowi, o którym mowa w art. 38a ust. 3,
art. 42a ust. 3 i art. 51 ust. 5, nie udostępnia do publicznej
wiadomości aneksu do prospektu emisyjnego lub memorandum
informacyjnego, podlega grzywnie do 1.000.000 zł albo karze
pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie.
Dz.U.02.169.1385 ost. zm. Dz.U.09.18.97
art. 42
USTAWA
z dnia 12 września 2002 r.
o elektronicznych instrumentach
płatniczych.
1)
(Dz. U. z dnia 11 października 2002 r.)
Art. 1. 1. Ustawa określa zasady wydawania i używania elektronicznych
instrumentów płatniczych, w tym instrumentów pieniądza elektronicznego,
prawa i obowiązki stron umów o elektroniczne instrumenty płatnicze oraz
zasady tworzenia, organizacji, działalności oraz nadzoru, a także likwidacji
instytucji pieniądza elektronicznego.
2. Przepisów ustawy nie stosuje się do elektronicznych instrumentów płatniczych
używanych przez banki w celu realizowania wzajemnych płatności w
międzybankowych systemach rozliczeniowych.
3. Jeśli wydawca kart płatniczych jest jednocześnie ich akceptantem i umowa nie
przewiduje możliwości akceptacji tych kart poza własną siecią wydawcy,
przepisy ustawy stosuje się tylko w zakresie ochrony posiadacza i wykonywania
obowiązków informacyjnych wobec Narodowego Banku Polskiego, zwanego dalej
"NBP".
Art. 71. 1. Kto wydaje elektroniczny instrument płatniczy wbrew warunkom
określonym w ustawie, podlega grzywnie do 5.000.000 złotych lub karze
pozbawienia wolności do lat 3 albo obu tym karom łącznie.
2. Jeżeli przedmiotem czynu określonego w ust. 1 jest instrument pieniądza
elektronicznego, sprawca podlega grzywnie do 5.000.000 złotych i karze
pozbawienia wolności do lat 3.
3. Karom przewidzianym w ust. 1 albo 2 podlega odpowiednio także ten, kto
wydaje elektroniczny instrument płatniczy wbrew warunkom określonym w
ustawie, działając w imieniu lub w interesie osoby fizycznej, osoby prawnej lub
jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej.
Art. 72. 1. Kto wbrew obowiązkom określonym w ustawie nie udziela NBP
wymaganych informacji albo udziela ich w sposób niezgodny z przepisami
prawa, podlega grzywnie do 1.000.000 złotych.
2. Tej samej karze podlega, kto dopuszcza się czynu określonego w ust. 1,
działając w imieniu lub w interesie osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki
organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej.
Art. 73. Kto wbrew przepisom ustawy reklamuje lub promuje działalność
polegającą na wydawaniu elektronicznych instrumentów płatniczych oraz
rozliczaniu operacji dokonywanych z ich użyciem, podlega grzywnie do
1.000.000 złotych lub karze pozbawienia wolności do roku.
4)
elektroniczny instrument płatniczy - każdy instrument płatniczy, w tym z
dostępem do środków pieniężnych na odległość, umożliwiający posiadaczowi dokonywanie
operacji przy użyciu informatycznych nośników danych lub elektroniczną identyfikację
posiadacza niezbędną do dokonania operacji, w szczególności kartę płatniczą lub
instrument pieniądza elektronicznego;
5)
instytucja pieniądza elektronicznego - inną niż bank osobę prawną
działającą w formie spółki akcyjnej, utworzoną i działającą na podstawie zezwolenia
właściwych władz lub przepisów prawa, której przedmiotem działania jest prowadzenie we
własnym imieniu i na własny rachunek działalności polegającej na wydawaniu do
dyspozycji i wykupie pieniądza elektronicznego oraz rozliczanie transakcji dokonywanych
przy użyciu instrumentów pieniądza elektronicznego;
6)
instrument pieniądza elektronicznego - urządzenie elektroniczne, na
którym jest przechowywany pieniądz elektroniczny, w szczególności kartę elektroniczną
zasilaną do określonej wartości;
7)
karta płatnicza - kartę w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 29
sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665, Nr 126, poz. 1070, Nr
141, poz. 1178, Nr 144, poz. 1208, Nr 153, poz. 1271, Nr 169, poz. 1385 i 1387 i Nr 241,
poz. 2074, z 2003 r. Nr 50, poz. 424, Nr 60, poz. 535, Nr 65, poz. 594, Nr 228, poz. 2260 i
Nr 229, poz. 2276 oraz z 2004 r. Nr 64, poz. 594, Nr 68, poz. 623 i Nr 91, poz. 870), zwanej
dalej "Prawem bankowym";
Art. 65. Reklamę i promocję działalności polegającej na wydawaniu elektronicznych
instrumentów płatniczych oraz na rozliczaniu operacji dokonywanych z ich użyciem może
prowadzić wyłącznie podmiot uprawniony do wykonywania takiej działalności na podstawie
ustawy lub podmiot działający w imieniu i na rzecz podmiotu uprawnionego.
wyrok z dnia 14 stycznia 2009 r., sygn. akt: V KK 245/08,
Zakaz z art. 41 § 1 k.k. powinien zostać sformułowany przez sąd w taki sposób, by wskazywał konkretne
stanowisko, oznaczone przez wskazanie pełnionej funkcji bądź zajmowanej pozycji w ściśle określonej
dziedzinie życia państwowego, społecznego, a także prywatnego, w związku z którą doszło do popełnienia
przestępstwa. Podobnie zakaz wykonywania zawodu musi być tak określony w treści orzeczenia, by rodzaj
wymierzonej w ten sposób dolegliwości był wskazany w sposób precyzyjny.
Pomimo, że znaczenie słowa „funkcja” niekiedy zbieżne jest do kodeksowego pojęcia stanowiska lub
zawodu, to jednak nie może ono być utożsamiane z tymi określeniami wymienionymi na gruncie art. 41 §
1 k.k. i używane zamiennie.
Wymaganie określoności sformułowane przez ustawodawcę w art. 39 pkt 2 k.k. – in fine i w art. 41 § 2 k.k.
– w odniesieniu do działalności gospodarczej oznacza bowiem, że w oparciu o te przepisy nie jest możliwe
całkowite wyłączenie aktywności gospodarczej oskarżonego.
Skoro (…) w art. 41 § 2 k.k. została przewidziana możliwość orzekania zakazu prowadzenia działalności
gospodarczej tylko określonego rodzaju i to jeszcze w powiązaniu z dodatkowymi warunkami, to jest
oczywiste, że orzekając zakaz przewidziany w tym przepisie, sąd jest zobowiązany do ścisłego
przestrzegania tych ograniczeń.
Przytaczając podstawę kwalifikacji prawnej należy powołać tylko przepis części szczegółowej Kodeksu
karnego, określający znamiona przestępstwa. Nie jest dopuszczalne powoływanie w tym miejscu art. 91 §
1 k.k. ponieważ nie wpływa on na proces kwalifikacji prawnej czynu. Ten przepis ustawy karnej należy
powoływać tylko przy wymiarze kary.
Ponad dwuletnia przerwa w działalności przestępczej S. P. (od 25 listopada 2002 r. do 28 stycznia 2005 r.),
to odstęp czasu nie przekraczający rozsądnych granic jedności zachowania, pozwalający na przyjęcie
wszystkich popełnionych przez niego przestępstw określonych w art. 286 § 1 k.k. w ramach ciągu
przestępstw, o którym mowa w art. 91 § 1 k.k.
postanowienie z dnia 2 lutego 2009 r., sygn. akt: V KK 330/08,
W przepisie art. 2 u.s.d.g. zamieszczona jest definicja legalna działalności gospodarczej co
oznacza, iż powinna być ona traktowana jako powszechnie obowiązujące rozumienie tego
pojęcia w polskim systemie prawnym, wiążące zarówno dla ustawodawcy, jak i organów
wykonawczych oraz sądowniczych.
Zasada ustawowej określoności odpowiedzialności karnej nakazuje więc uznać, iż
dokumentacja działalności gospodarczej, o której mowa w art. 303 k.k., to dokumentacja
której obowiązek prowadzenia wynika z przepisu rangi ustawowej. Przedmiotem
stypizowanych w tym przepisie zachowań nie mogą być prywatne zapiski, listy, spisy,
rejestry sporządzone co prawda w związku z prowadzoną działalnością, jednakże do
sporządzenia których podmiot gospodarczy nie został zobowiązany ustawowo. Podkreślić
należy, iż w zależności od wyboru formy prawnej podmiotu prowadzącego działalność
gospodarczą, a więc zorganizowania działalności oraz rodzaju prowadzonej działalności
prawo nakłada obowiązek prowadzenia innej dokumentacji działalności gospodarczej.