Podstawowe metody

oceny atrakcyjności

środowiska

przyrodniczego i

antropogenicznego dla

potrzeb turystyki

Cechy waloryzacji (oceny)

• Niezależna od klasyfikacji
• Subiektywna
• Obejmuje dowolny wycinek terenu,

obiekt itp.

• Ocena najczęściej punktowa

wówczas zwana metodą bonitacji
punktowej

Elementy oceny obiektu

przyrodniczego

• Wartość merytoryczna

zależy od liczby cech które można w nim

obserwować

• Wyjątkowość

zależy od liczby obiektów występujących na danym

terenie posiadających podobne cechy

• Wartość krajobrazowa

zależy od otoczenia obiektu, środowisko

niezmienione, naturalne, podnosi ocenę

Elementy oceny obiektu

przyrodniczego – cd.

• Dostępność obiektu

zależy od czasu, warunków i możliwości dojścia, ale

dłuższa droga nie dyskryminuje obiektu

• Warunki obserwacji

zależy od możliwości bezpośrednich, aktywnych

obserwacji

• Spełnianie warunków bezpieczeństwa

duże zagrożenie dyskryminuje obiekt

• Informacje o obiekcie

dotyczy publikacji i tablic informacyjnych

umieszczonych przy obiektach

Elementy oceny obiektu

antropogenicznego

• Dawność –

kryterium wieku obiektu

• Wartość historyczna

zależy od wypadków dziejowych związanych z

obiektem

• Wartość estetyczna

zależy od dawności i wartości historycznej, kryterium

b. subiektywne

• Autentyczność –

stan zachowania obiektu

Elementy oceny obiektu

antropogenicznego – cd.

• Wartość krajobrazowa

ocenie podlega otoczenie obiektu, jakość widoku na

niego i z niego

• Wyjątkowość –

tym wyższa im rzadszy obiekt

• Wartość emocjonalna

wynika z uznania za własne wybranych elementów

dziedzictwa kulturowego, elementy patriotyzmu

• Wartość użytkowa

uzależniona od tego, czy obecna funkcja obiektu jest

przyjazna turystyce

Dla przedstawionych

kryteriów oceny obiektów

stosuje się metodę bonitacji

punktowej, np.: dla wartości

małej można przyjąć 1 pkt,

średniej – 2 pkt., dużej – 3

pkt.

Wtedy atrakcyjność obiektu

wyrażona jest punktowo.

Prowadzona jest również ocena

walorów dla turystyki

specjalistycznej, np.:

• Turystyki uzdrowiskowej –

ocena uzdrowisk

ocena zależeć będzie od jakości surowca balneologicznego

• Turystyki wypoczynkowej –

ocena

miejscowości wypoczynkowych

Ocena zależeć będzie od miejsca, w której wczasowicz

spędza najwięcej czasu (np. las, brzeg morza, jeziora,
góry itp.

Ocena atrakcyjności terenu

• Prowadzona jest w celu porównywania obszarów,

wskazywania terenów predystynowanych do
pełnienia funkcji turystycznych.

• Winna poprzedzać tworzenie planów

kierunkowego rozwoju danych obszarów,
zwłaszcza przestrzeni eksploracji i penetracji
turystycznej.

• Może być dokonywana dla wycinka terenu

obejmującego sołectwo, gminę, powiat,
województwo.

Metoda oceny atrakcyjności

środowiska J. Warszyńskiej

(1970, 1974)

Współczynnik atrakcyjności turystycznej

obliczamy sumując p-ty przyznane za

występowanie stosownych cech środowiska

i dzieląc je przez maksymalną teoretycznie

możliwą do przyznania sumę p-tów. W

zależności od wartości przyznano mu oceny

słowne:

ponad 0,7 – obszar szczególnie atrakcyjny,
0,4-0,7 – obszar o dużej atrakcyjności
turystycznej,
0,2-04 – obszar o średniej atrakcyjności
turystycznej,
poniżej 0,2 – obszar o małej atrakcyjności
turystycznej

Metoda oceny atrakcyjności

środowiska A. Tuckiego

(2004)

Prezentacja wyników

waloryzacji na mapie

Teoria peryferii

• Turyści kierują się z centrum na

peryferia

• „Centrum” to np. uprzemysłowione

miasta

• Turyści szukają walorów odbiegających

od tego co mają na co dzień

• Główny element przyciągający to

walory środowiska przyrodniczego

Teoria cyklu ewolucji

obszaru turystycznego w

czasie

Model percepcji przestrzeni

turystycznej

• Ruch turystyczny generują mieszkańcy

miasta

• Turyści zaspokajając potrzeby przyczyniają

się do zagospodarowania przestrzeni

• Ośrodkiem centralnym jest miasto
• Wykorzystywanie stref turystyczno –

wypoczynkowych zależy od potrzeb
turystów, a one zależą min. od cech
środowiska, dostępności komunikacyjnej itp.