Leczenie szpitalne

pacjentów w

wieku podeszłym

optymalny model

Podstawowe zadania

• Ingerencja w całość problemów zdrowotnych

seniora, nie należy ograniczać się do leczenia

aktualnego stanu chorobowego

• Zapobieganie wszelkiego rodzaju

niesprawnościom zagrażającym chorym w

okresie hospitalizacji

• Aktywne poprawianie wydolności pacjenta,

warunkującej jakość jego życia

• Zapewnienie w razie konieczności godnej

opieki nad chorującymi terminalnie

Organizacja szpitalnego

oddziału geriatrycznego

• Zasadne jest tworzenie oddziałów w obrębie

szpitali, gdyż gwarantuje to dostęp do
wszystkich procedur diagnostycznych i
zabiegowych, a także zapewnia pełną ocenę
i terapię geriatryczną

• W naszych warunkach oddział geriatryczny

bywa utożsamiany z oddziałem dla
przewlekle chorych, podczas gdy winnych
krajach ( Kanada, USA, Włochy) jest on
postrzegany jako oddział leczący stany ostre

Pomieszczenia

•

Dostatecznie duża wolna przestrzeń umożliwiająca

poruszanie się na wózkach inwalidzkich oraz na

swobodny dostęp do każdego łóżka urządzeń i środków

transportu wewnątrzszpitalnego

•

Bardzo dobre oświetlenie dzienne i przypodłogowe

nocne

•

Łóżko stabilne, o zmiennej wysokości, z podwyższonym

wezgłowiem, z możliwością zamontowania sprzętu

rehabilitacyjnego

•

Pokoje 3-4 łóżkowe ( nie izolują pacjentów jak

jednoosobowe, nie sprzyjają konfliktom jak dwuosobowe)

•

Węzły sanitarne przystosowane dla osób niesprawnych

winny znajdować się jak najbliżej sal chorych)

•

Wszystkie sale, łazienki i korytarza winny znajdować się

pod stałą kontrolą personelu

Dobór pacjentów

• W opracowaniach tematu podkreśla się

potrzebę precyzyjnego określenia kompetencji
oddziału. Zazwyczaj przyjmuje się, że zadaniem
oddziałów geriatrycznych jest leczenie ostrych
stanów chorobowych u osób zwykle po 75 r.ż., z
ograniczoną sprawnością umysłową lub fizyczną

• Na oddziały geriatryczne nie powinni być

kierowani chorzy całkowicie niesprawni, bądź
nie rokujący poprawy, terminalnie chorzy, ze
wskazań opiekuńczych lub socjalnych

Personel zorganizowany w

zespół terapeutyczny

• Oddział prowadzony przez lekarza ze

specjalizacją w zakresie geriatrii

• Poza lekarzami w zespole znajdować

się powinny przeszkolone i
osobowościowo dobrane pielęgniarki,
psycholog, edukator geriatryczny,
pracownik socjalny, dietetyk,
rehabilitanci oraz sanitariuszki

Postępowanie

geriatryczne

O ile młodszym pacjentom szpitale kojarzą

się z nadzieją wyleczenia, to u osób w
starszym wieku łatwo o stany lękowe,
depresyjne, splątaniowe
( przemijające dezorientacja co do miejsca i
czasu spowodowana obciążeniem
psychicznym, reakcją na nową sytuację,
występuje nawet u 15-20% leczonych).
Dlatego ważne jest uwzględnienie w ramach
procedury hospitalizacyjnej następujących
punktów:

1. „ceremoniał” wprowadzenia pacjenta

na oddział z przedstawieniem go

współleżacym pacjentom

2. Szególnie intensywna opieka

psychologiczna w pierwszych pobytu

3. Rutynowa ocena zagrożenia odleżynami
4. Rozpoznanie zagrożenia upadkami oraz

zlecenie ćwiczeń profilaktycznych

5. Ocena sprawności fizycznej według

przyjętej skali ( np..ADL) i od pierszego

dnia realizowanie programu aktywizacji

6. Ocena stanu psychicznego i ewentualne

objęcie chorego programem prewencji przed

zagubieniem i zespołem majaczeniowym

7. Oszacowanie potrzeb pielęgnacyjnych

chorego (szczególnie w odniesieniu do

nietrzymania zwieraczy) z ustaleniem

sposobu form pielęgnacji oraz odpowiednich

ćwiczeń

8. Unikanie procedur, które grożą

powikłaniami (cewnikowanie pęcherza,

dłuższe utrzymywanie wkłuć dożylnych,

karmienie przez sondę, nie uzasadnioną

polipragmazję farmakologiczną,

przedłużanie pobytu w szpitalu

sprzyjającego zakażeniom szpitalnym

9. Unikanie zmiany postępowania

leczniczego tuż przed wypisem do
domu ( dawkowanie glikozydów,
diuretyków, hormonów etc.)

10. Postępowanie z pacjentami

powinno obejmować ocenę ich
warunków środowiskowych,
możliwości wypisania z oddziału,
sesje szkoleniowe dla rodzin i
profesjonalnych opiekunów)

Źródło: Kocemba J.,

Życzkowska J.: Optymalny
model leczenia szpitalnego
pacjentów w wieku
podeszłym, Terapia 12/2002,
s.4-5