Metoda Halliwicka
Jako metoda usprawniania dzieci.
Metodę opracował i zaimplementował do
stosowania anglik James McMillan. Podczas
swojej pracy w latach 1949-1952 z
niepełnosprawnymi dziewczętami ze szkoły
"The Halliwick School for Crippled Girls" w
Londynie opracował metodologię poruszania
się w wodzie,
Głównym celem tej
metody jest nauczenie
bezpiecznego i
swobodnego poruszania
się i przebywania w
wodzie, co osiąga się
poprzez nauczenie
kontrolowania ruchów
głowy, oddychania i
utrzymywania
równowagi w wodzie.
Po przystosowaniu do środowiska wodnego i
opanowaniu podstaw utrzymania
równowagi, przygotowuje się dziecko do
samodzielnego poruszania się w wodzie. Na
tym etapie, wielokrotnie po raz pierwszy
dziecko może zacząć odczuwać całkowitą
niezależność ruchu.
Podczas terapii wykorzystywane są różnego
rodzaju techniki wspomagań w zależności
od rodzaju stopnia niepełnosprawności.
Techniki mają na celu m.in. ułatwianie
prawidłowego wchodzenia do basenu i
opuszczania go, różnych sposobów zmian
pozycji z wykorzystaniem rotacji,
kontrolowania równowagi, osiągania pozycji
bezpiecznego oddychania.
Podczas każdej sesji
zwraca się szczególną
uwagę na dobre
samopoczucie pływaka,
musi on w pełni
odczuwać zadowolenie
z bycia w wodzie.
Wszystkie sesje
zawierają elementy
zabawy, współpracy i
współzawodnictwa.
Uczy się osiągania tzw. pozycji
bezpiecznego oddychania oraz tego, jak je
osiągnąć znajdując się w innych pozycjach i
jak kontrolować wydech, nawet jeśli twarz
jest pod wodą. Równie ważnym aspektem
jest nauka kontroli równowagi, specyficzna
dla każdego pływaka i zależna m.in. od
rodzaju i stopnia niepełnosprawności.
To wszystko prowadzi do osiągnięcia jak
największej niezależności oraz absolutnego
poczucia bezpieczeństwa, które oparte są
na gruntownej znajomości środowiska
wodnego i zdolności swobodnego
kontrolowania w nim swoich ruchów.
Poprzez zabawy i gry
pływacy bardzo szybko
przystosowują się do
środowiska wodnego. Jest to
bowiem przyjemna forma
uczenia się, która zachęca
do bycia bardziej
niezależnym, pozwala na
natychmiastowe
zrozumienie aktywności oraz
przezwycięża zahamowania.
Zadaniem Koncepcji Halliwick jest
umożliwienie uczestnikowi osiągnięcia
maksymalnej niezależności zarówno w
wodzie jak i na lądzie
Podstawową umiejętnością w opanowaniu
pływania jest równowaga.
Nauka pływania wymaga także aktywnego
uczestnictwa i jest najskuteczniejsza, gdy
odbywa się w grupach
Filozofia metody
Początkowo uczymy „radości w wodzie”, nie stylów pływackich,
Kładziemy nacisk na umiejętności (możliwości), a nie na
niepełnosprawność,
Kładziemy nacisk na radość i przyjemność (większość aktywności jest
zabawą),
Nie używamy żadnych pomocy – pływakom asystują instruktorzy,
Uczymy w logicznym porządku, upewniając się, że wszystkie kolejne
kroki są udoskonalone,
Uczymy powoli, w tempie odpowiednim dla pływaka, zachęcamy do
postępów, ale nie naciskamy,
Pracujemy w grupach, wtedy pływacy zachęcają się nawzajem, nowym
instruktorom pomagają inni z większym doświadczeniem,
Używamy imion – wszyscy jesteśmy równi w wodzie,
Uczymy w wodzie każdego na tym samym poziomie,
Myślimy pozytywnie – wszyscy,
Cała organizacja opiera się na bazie wolontariatu
Główne wyznaczniki filozofii
Halliwick
Pomoce często powodują, że twarz nie ma styczności z wodą, a w
związku z tym kontrola oddychania jest niedostatecznie doskonalona;
Utrzymując głowę w górze prowadzą do nauki utrzymywania
nieprawidłowej pozycji ciała, ewentualnie do słabej techniki pływania;
Pomoce nie kompensują asymetrii i bardziej komplikują problemy
związane z nauką kontroli niechcianych ruchów rotacyjnych;
Pomoce mogą prowadzić do fałszywego poczucia bezpieczeństwa i do
zbyt dużego zaufania;
Pomoce nie pomagają w integracji. Pływacy o mniejszych
umiejętnościach są od razu zauważalni, jeśli mają ubrane
naramienniki (skrzydełka).
Kiedy podtrzymanie może być stopniowo zmniejszane i jeśli pływak
robi postępy wówczas dyskretna pomoc jest najważniejsza;
Ludzie, którzy na lądzie są uzależnieni od różnych pomocy – w wodzie
mogą poczuć się od nich wolni;
Nie używa się pomocy do pływania, ponieważ:
Zajęcia metodą Halliwick
odbywają się w
zorganizowanych grupach.
Dziecko uczestniczy w terapii
wraz z rodzicem lub
opiekunem, z którym w
trakcie zajęć stanowi parę
wewnątrz grupy. W ten sposób
dziecko odczuwa dyskretną
lecz stałą uwagę najbliższej
mu osoby co wyzwala
poczucie bezpieczeństwa w
nowym środowisku.
Uczestnictwo w
zajęciach z innymi
dziećmi umożliwia
kształtowanie więzi
społecznych ze swoimi
rówieśnikami.
wzmocnienie wybranych grup mięśniowych
poprawę ruchomości stawów
poprawę i doskonalenie reakcji równoważnych
obniżenie lub wzmocnienie napięcia
mięśniowego
obniżenie dolegliwości bólowych
poprawę ogólnego stanu psychomotorycznego
zwiększenie relaksacji
korekcję postawy
Uzyskane efekty
terpeutyczne:
KONIEC