HISTORYCZNE

UJĘCIE PRAKTYKI

RESOCJALIZACYJNEJ

System oparty

na samorządności

młodzieży

PLAN PREZENTACJI :

1.

Wstęp.

2.

Przykłady instytucjonalnych systemów wychowania
resocjalizującego czy republik młodzieżowych:



Republika Freeville w Ithaca,



Miasto Chłopców w Omaha,



Kolonia Antoniego Makarenko pod Połtawą,



Włoska republika chłopców Republica de Ragazzi,

3.

Plusy i minusy systemu opartego na
samorządności młodzieży .

4.

Podsumowanie .

System republik oparty na
samorządności młodzieży powstał w
XX wieku. Na szczególną uwagę w
zakresie przykładów instytucji
resocjalizujących w tym systemie
zasługują republiki stworzone w
Stanach Zjednoczonych jak i pomysł
Antoniego Makarenko. Republiki
młodzieżowe organizowane były na
ogólnych zasadach : całkowitej
samodzielności i inicjatywy
wypływającej od samej młodzieży.

KOEDUKACYJNA REPUBLIKA

MŁODZIEŻY WYKOLEJONEJ

WE FREEVILLE

Pierwsza taka republika (Koedukacyjna Republika Młodzieży

Wykolejonej we Freeville) założona została przez George’a w 1895r. w

Freeville.

 

Przeznaczenie:

opuszczona i trudna do prowadzenia młodzież przestępcza obojga płci

 

Położenie:

Freeville położone w pobliżu miasta Ithaca w stanie Nowy Jork

obszar obejmujący 202 ha

 

Placówka ta była zakładem prywatnym nie podlegającym władzy

państwowej, finansowanych przez prywatnych protektorów, przyjaciół

republiki. Oni także opiekowali się zwalnianymi wychowankami, co nie

stanowiło dla nich problemu, gdyż wszyscy byli znanymi

przemysłowcami.

Podstawowe założenia organizacyjne:
zupełna wolność
praca
 
Organizacja- agendy rządowe

podzielone na:

legislatywę
egzekutywę
sądownictwo

 

Legislatywa

prawo wydawania ustaw należało do zebrania

gminnego, w którym udział brali wszyscy obywatele republiki,

którzy ukończyli 16 rok życia. Dyrektor republiki posiadało

prawo weta. Zebranie odbywało się raz w miesiącu. Tak

powstały dwa bardzo ważne prawa: zakaz palenia tytoniu oraz

obowiązek szkolny do 21 roku życia.

Egzekutywa

należała do gabinetu, który składał się z :



Prezydenta



Wiceprezydenta (najczęściej była nim dziewczyna)



Sekretarza stanu



Sekretarza skarbu



Wybierany był on na rok czasu. Mianował pozostałych
urzędników: sędziów, prokuratora, policjantów, strażników
więziennych.

 

Sądownictwo

władza sądowa należała do wychowanków.

Sąd wymierzał kary pieniężne oraz pozbawienie wolności do 3

miesięcy. Więźniowie wykonywali przymusowe roboty, dostawali

skąpe wyżywienie oraz obowiązywało ich ścisłe milczenie.

ORGANIZACJA GOSPODARCZA

Wychowankowie:



sami musieli się utrzymywać



musieli uprawiać ziemię, budować domy, uczyć się
rzemiosła, organizować warsztaty



wybierali zawód wg swoich uzdolnień, upodobań,
możliwości zarobkowych



byli wynagradzanie za wszelkie prace (istniała
specjalna aluminiowa moneta w republice)



traktowani byli jako ludzie dorośli



mieszkali najczęściej w małych jednopiętrowych
domkach prowadzonych przez „matki domu” ( w
jednym domku mieszkało ok. 12-15 wychowanków)

MIASTO CHŁOPCÓW

„CHŁOPCY DNIA DZISIEJSZEGO TO

MĘŻCZYŹNI JUTRA”

Utworzone w Omaha w Nevadzie przez Edward J. Flanagan na

początku dwudziestego wieku było przeznaczone dla chłopców.

Nie miało tu znaczenie i rasa czy wyznanie.

Flanagan nie uznawał podziału dzieci na dobre i złe. Uznawał, że

rodzice i otoczenie są odpowiedzialni za objawy braku

wychowania i wykolejenie dziecka powinno ono natomiast

otrzymać wszechstronne wychowanie indywidualne i społeczne.

Dlatego w swoim zakładzie starał się zapewnić zarówno

przygotowanie zawodowe zgodne z ich zamiłowaniami oraz

zdolnościami jak i stworzyć warunki najbardziej zbliżone do

rodzinnych, a jednocześnie dostosowane do życia zbiorowego.

Ponad to ważne dla niego był sport, śpiew i muzyka. Swoimi

postępowaniem chciał, aby chłopcy nabrali przekonania, że

wszystko co robią ma sens, cel i wartości.

Ciągle rozbudowana osada zawierała

takie budynki jak :



budynki mieszkalne



budynki gospodarcze



szkoły



warsztaty



biblioteki



boiska, stadiony oraz baseny

Podkoniec okresu kierownictwa Flanagana w osadzie

znajdowało się już ponad 1000 chłopców.

Wykolejonych było około 20%, wśród których

znajdowali się również chłopcy skazani przez sądy.

Wraz z zwiększającą się liczbą wychowanków,

wprowadzony został podział (dla celów

wychowawczych) na grupy po 100 osób. Na czele

każdej z nich stał dziekan z czterema pomocnikami.

W roku 1934 Miasto Chłopców otrzymuje pełnie praw

jako odrębne miasto z własną administracją i pocztą.

Cały zarząd miejski był w rękach chłopców.

Ponad to wśród obywateli Miasta Chłopców działały

różnego rodzaju organizacje, kluby, zespoły i chóry.

Burmistrz – był nim jeden z wychowanków wybierany

na jeden rok

KOLONIE ANTONIEGO

MAKARENKO

W roku 1920 Antoni Makarenko

walcząc z trudnościami gospodarczymi 
rozpoczął organizowanie pod Połtawą
kolonii dla młodzieży bezdomnej i
wykolejonej. 
Stworzył własny system wychowawczy,
uważał że człowiek może osiągnąć
wszechstronny rozwój tylko w
kolektywie. Istotą systemu Antoniego
Makarenko było wychowanie przez
pracę i do pracy.

Koloniści pracując na roli, w warsztatach

przemysłowych lub w fabryce,

znajdowali radość w pracy, zapominali o

swej przestępczej przeszłości,

odzyskiwali poczucie godności osobistej.

Prze zdobywanie nowych doświadczeń

życiowych uczyli się podporządkowywać

interesy osobiste wymaganiom dobra

wspólnego. 

Makarenko doszedł też do przekonania,

że dla realizacji przytoczonych zasad

najodpowiedniejsze będą wojskowe

formy życia zbiorowego.

Wprowadził więc w swej kolonii podział

wychowanków na oddziały z dowódcami na
czele, stałe i „robocze” (czyli czasowe, do
wykonania określonych zadań), np.:
zaoranie odcinka ziemi, przebieranie
nasion itp. Całym życiem kierowała rada
dowódców. Funkcję dowódców pełnili
zmieniających się co pewien czas
wychowankowie. 

W roku 1926 Makarenko przeniósł swoją

kolonie do Kuriaża koło Charkowa. W
latach 1927-1935 prowadził komunę im. F.
Dzierżyńskiego w Charkowie. 

System Makarenki przynosił pozytywne

skutki. Jednak powodzenie w pracy
przysporzyło Makarence wrogów, którzy
atakowali go za „militaryzm” i „koszarowość”.
Makarenko odpierał te ataki do końca lat
swego życia.  Jeszcze po jego śmierci przez
dłuższy czas utrzymywał się krytyczny i
powściągliwy stosunek do spuścizny ze strony
niektórych przedstawicieli teorii
pedagogicznej. 

Poglądy wyznawane przez Makarenkę w

końcu jednak zwyciężyły i znalazły
zastosowanie w wielu powstałych później
placówkach resocjalizacyjnych w różnych
krajach.

 

WŁOSKA REPUBLIKA

CHŁOPCÓW REPUBLICA

DE RAGAZZI

Włoska republika chłopców Republica de

Ragazzi została założona przez Rivolta w

1945 roku. Początkowo przebywali w niej

bezdomni chłopcy. Później zaczęto

przyjmować chłopców w wieku od 10 do 13

lat, którym groziła demoralizacja, dzieci

pozbawione opieki i oparcia w rodzinie oraz

dzieci bezdomne jednak takie, w których

pokładana była nadzieja, że poprawią swoje

zachowanie, zrobią postępy w nauce i

przystosują się do życia w społeczeństwie.

o

Republika składała się z 3
autonomicznych wiosek.

o

Do jednej należeli chłopcy w wieku 10-
13 lat, którzy kształcili się na rybaków i
marynarzy.

o

Drugą zamieszkiwali nieco starsi chłopcy
uczyli się oni najrozmaitszych rzemiosł.

o

Trzecia wioska należała do najstarszych
chłopców, którzy zajmowali się
rolnictwem i hodowlą.

o

Oprócz zawodu chłopcy uczyli się
przedmiotów ogólnokształcących w
zakresie szkoły podstawowej.

Za pracę i naukę otrzymywali wynagrodzenie w

walucie zwanej „zasługą”, które mogli wymieniać

na liry w banku republiki. Otrzymywali także

premię za pilność (przeznaczona dla

najmłodszych), bądź za wyniki w pracy ( dla

chłopców powyżej 18 roku życia).

Wychowanek mógł w każdej chwili opuścić

republikę, także nie byli zmuszani do pracy.

Jednak opłacali całkowity koszt swego pobytu, a

resztę zarobionych pieniędzy mogli wpłacać na

książeczkę oszczędnościową.

W republice znajdował się bank, sklep, bar,

urządzenia sportowe, a nawet wydawali własną

gazetę. Wszystko to było w rękach wychowanków.

 

Plusy

Minusy

Opieranie się na założeniach swobody i

wolności wychowanków

Dobór selektywny wychowanków

Zakładał samorządność młodzieży co

wiązało się z przekonaniem że

traktowano ich jako osoby dorosłe które

mogły dokonywać samowychowania i

samoutrzymania

Przymus pracy w ramach

niewykonywania obowiązków, ścisłe

milczenie bądź nawet kary fizyczne.

Pokazywał że wszystko co robią

wychowankowie ma sens, cel i wartość

(zgodnie z przekonaniami Flanagana)

Brak współpracy z osobami dorosłymi i

pozostawienie młodzieży samej sobie

także w kwestii wychowania

(samowychowanie)

Wychowankowie w republikach

otrzymywali przygotowanie zawodowe

oraz przygotowanie społeczne i

edukacyjne.

Niedoskonały system wynagrodzeń

pieniężnych ( np. w republice włoskiej

– zasługi)

Młodzież sama wprowadzała zasady

życia społecznego, rożne zakazy i

obowiązki z których rozliczała

wszystkich wychowanków.

Izolacja od otoczenia, zamkniecie

młodzieży w republikach we własnym

otoczeniu co zamykało możliwość

dostosowania się do realnego życia

wśród osób dorosłych.

Praca w republikach pozwalała

odzyskać poczucie godności osobistej i

podwyższyć samoocenę wychowanków

Pogorszenie się więzi rodzinnych i

kontaktów z bliskimi

POSUMOWANIE

Porównanie systemu i wartości wynikających z

założeń resocjalizacji



System oparty na samorządności młodzieży traktował młodych ludzi jako
osoby dorosłe choć wcale nimi nie należeli, nakładał na nich duża
odpowiedzialność i wymagania – nakładał przymusową „wcześniejszą
dorosłość „



Resocjalizacja jest „ponowną socjalizacja” w tym systemie proces
socjalizacji był ograniczony do wpojenia zasad odpowiedzialności za
republikę, co nie było do końca realizowane bo zdarzały się jednostki
które nie brały udziału w pracy co później było poddawane karze
(przymusowych robót bądź więzienia co było rodzajem represji i nie
stanowiło czynnika wychowującego)



Resocjalizacji poddawane były wyselekcjonowane jednostki – co
oznaczało ze nie była to forma sprawiedliwa, republiki były tylko dla
wybranych wychowanków spełniających określone wymogi.



System ten miał uczyć zasad życia społecznego ale był prowadzony w
warunkach życia tylko wśród ludzi młodych (warunki zamkniętego
systemu) co nie dawało możliwości konfrontacji wychowankom z
sytuacjami jakie mogą wyniknąć w kontaktach z rzeczywistością w której
większość stanowią ludzie dorośli i dojrzali.

Dziękujemy za

uwagę ;)

PRZYGOTOWAŁY



Ewa Kasprzak



Kamila Kozłowska



Joanna Kujawa



Ewa Mikołajczyk



Justyna Olkiewicz