Wkład przedstawicieli szkoły
matematycznej w rozwój teorii ekonomii

istrzem szkoły został uznany M. E. L. Walras (1834-

1910), który w latach 1870-1892 kierował katedrą
ekonomii politycznej uniwersytetu w Lozannie.
Sławę szkoły lozańskiej ugruntował Włoch V. Pareto
(1848-1923).

ozańska szkoła w ekonomii, kierunek ekonomiczny,

zwany też szkołą równowagi ogólnej lub szkołą
matematyczną, powstały w latach 70 XIX w. na
politechnice w Lozannie, w ramach neoklasycznego
nurtu w ekonomii.

Marie Esprit Leon

Walras

oczątek twórczości Walrasa był związany z problemami reformy

społecznej. W rozprawie Ekonomia polityczna a sprawiedliwość
rozwijał

idee

budowy

lepszego

społeczeństwa,

dzięki

nacjonalizacji ziemi, bogactw naturalnych i kolei. Po objęciu
katedry

Lozannie,

główne

zainteresowania

Walrasa

skoncentrowały się na czystej ekonomii politycznej. W latach
1874-1877 ukazało się dzieło jego życia – Elementy czystej
ekonomii politycznej, w którym zaprezentował zręby słynnej teorii
równowagi ogólnej.

Marie Esprit Leon

Walras

biektem badań nauki ekonomicznej, zdaniem Walrasa, jest gospodarstwo

społeczne, rozumiane jako zbiór rzeczy materialnych i niematerialnych, które
są rzadkie, użyteczne, i dostępne w ograniczonych ilościach. Ekonomia dzieli
się na:
ekonomie polityczną stosowaną - zajmuje się produkcją i stosunkiem ludzi
do rzeczy
ekonomia społeczna - bada proces podziału bogactwa i relacje gospodarcze
miedzy ludźmi;
ekonomię polityczną czystą – relacje wymiany, stosunki między rzeczami.

Pierwsze dwa człony ekonomii mają normatywny charakter i nie dają się
sformalizować. Natomiast ekonomia czysta ma charakter ilościowy i może
być również ścisła jak matematyka. Walrasa interesuje wartość wymienna
jako taka cecha rzeczy która uniemożliwia ich oddawanie lub otrzymywanie
za darmo, ale wymusza kupno i sprzedaż. Stosował ujęcie statyczne,
zakładając jednoczenie występowanie zjawiska i pewien stan badanego w
danym momencie układu. Jako stan uprzywilejowany w analizie występuje
stan równowagi procesów i systemów gospodarczych.

Teoria równowagi
Walras’a

edług Walrasa głównym zadaniem ekonomii jest badanie relacji

między popytem a podażą przy cenie, która zapewnia ich równość i
prowadzi do ustalenia równowagi przy najlepszej możliwej alokacji
zasobów. Nie zajmował się problemami produkcji i reprodukcji, a
wyłącznie związkami funkcjonalnymi między popytem, podażą i ceną.

Wyznaczenie ceny pozwala wyznaczyć równowagę popytu i podaży.
Efektywny popyt i podaż określa iloczyn ilości wymienianych dóbr
przez ich ceny. Ponieważ wielkością podstawową, w pewnym sensie
przyczynową jest popyt przeto wystarczy się zająć ustaleniem
zależności funkcjonalnej popytu i ceny. Popyt na dane dobro jest
funkcja jego ceny. Podobnie definiujemy zależności funkcjonalne
podaży danego dobra i odpowiednio warunek równowagi, że popyt na
dane dobro równa się jego podaży.

Vilfredo Pareto

ilfredo Pareto zainteresował się twórczością Walrasa, który

przekazał mu swoją katedrę w 1873 roku. Spośród jego
licznych publikacji największe uznanie zdobył podręcznik
ekonomii politycznej.
W ramach ekonomii czystej zaprezentował niezwykle istotne
podejście metodologiczne

– rozróżnienie użyteczności

kardynalnej i ordynarlnej (porządkowej). W zwykłym pomiarze
kardynalnym określa się ile razy cos jest większe od pewnego
wzorca, natomiast w porządkowym nadajemy pewien
wskaźnik aby odpowiedzieć tylko ze jest to większe, wyższe
lub niższe.

Teoria wyborów Pareta

areto opracował teorię wyborów, która jest obecnie

istotnym elementem teorii myśli ekonomicznej. Punktem
wyjścia jest obserwacja zjawiska wyboru dokonywanego
przez konsumenta i producenta. W tym akcie
przedkładają oni pewne dobro nad inne. Oczywiście
wybór odbywa się w warunkach ograniczeń rynkowych,
czyli przy danych cenach i dochodach. Pareto
wprowadził pojęcie „krzywe obojętności”, które są
graficznym

odbiciem

zachowań

konsumenta

producenta w sytuacji wyboru kombinacji dwóch dóbr.