Metoda pracy grupowej
Agnieszka Szczepaniak
Klaudia Smółka
Magdalena Kruk
Małgorzata Kucińska
Jak to się zaczęło?
Lata 60
Lata 60
Clara A.
Kaiser
Clara A.
Kaiser
Aleksande
r Kamiński
Aleksande
r Kamiński
Można sądzić, że do rozwoju metody grupowej
przyczyniło
si ę tak że aplikowanie podejścia funkcjonalnego w
pracy
z przypadkiem oraz związany z tym rozwój agencji
(instytucji) oferujących określone rodzaje świadczeń,
usług
i poradnictwa na rzecz określonych grup klientów i
klas ich problemów.
Definicje metody grupowej
Gisela Konopka
Allan Brown
Charles D. Garvin
Aleksander Kamiński
Pracownik socjalny (pedagog), pracujący z
grupą, wykorzystuje swoją znajomość
organizacji
i funkcjonowania grupy do wywarcia wpływu
na funkcjonowanie i przystosowanie jednostki.
Oddziałując bezpośrednio na grupę,
odpowiednio ją organizując i prowadząc,
pracownik socjalny (pedagog) pośrednio
wywiera wpływ na funkcjonowanie
i przystosowanie jednostki. Jednostka, bowiem
pozostaje głównym przedmiotem troski, grupa
zaś narzędziem rozwoju i zmian.
RODZAJE GRUP STOSOWANE W METODZIE
PRACY GRUPOWEJ
Pierwsze programy na rzecz grup istniały wcześniej niż
profesjonalna praca socjalna z grupami.
Przykładem zastosowań może być ruch organizowany
w ramach YMCA (Young Men Christian Association) i jej
żeński odpowiednik YWCA (Young Women Christian,
Association), który rozwinął się w Stanach
Zjednoczonych w drugiej połowie XIX wieku.
Odmiany grupowej pracy socjalnej realizowane są
zwykle w zorganizowanej działalności i organizacji,
zwanych ogólnie służbami społecznymi (socjal services),
czy szerzej – służbami na rzecz ludzi wymagających
pomocy i wsparcia (human services), poprzez
różnorodne formy działalności: terapeutyczne,
rewalidacyjne, resocjalizacyjne, edukacyjne i inne.
grupy rozwojowo-
wychowawcze
grupy rewalidacyjne
grupy psychoterapeutyczne
Grupy wyróżnione przez
Aleksandra Kamińskiego
Grupy rozwojowo-
wychowawcze
Znajdują zastosowanie przede wszystkim na
gruncie pracy kulturalno-oświatowej wśród
dzieci, młodzieży i dorosłych ale również np.
w instytucjach opieki oraz stowarzyszeniach
społecznych o profilu rekreacyjnym.
Obejmują one osoby o sposobie bycia nie
odbiegającym od normy, a ich głównym
zadaniem jest „służenie pomyślnemu
rozwojowi psychofizycznemu i kulturalnemu
wszystkim tym, którzy pragną samorozwoju.”
Grupy rewalidacyjne
Mają zastosowanie w stosunku do grup dzieci,
młodzieży i dorosłych, zagrożonych dewiacjami,
nieprzystosowaniem lub już dotkniętymi tymi
zjawiskami.
Grupy takie nastawione są na profilaktykę
niedostosowania społecznego i mogą być
organizowane w placówkach opiekuńczo-
wychowawczych, ogniskach wychowawczych,
kuratorskich ośrodkach pracy
z młodzieżą, świetlicach środowiskowych, domach
pomocy społecznej. Grupami rewalidacyjnymi
mogą być także rodziny problemowe.
Grupy psychoterapeutyczne
Nastawione są na poczynania ratownicze
i opiekuńcze w stosunku do osób
nieprzystosowanych społecznie,
przejawiających zachowania dewiacyjne
o zabarwieniu patologicznym.
Grupy takie maja służyć usprawnieniu
społecznego i psychicznego funkcjonowania
jednostek w oparciu o techniki
psychoterapeutyczne
Typologia
Henry’ego Zastrow’a
grupy rekreacyjne
grupy umiejętności rekreacyjnych
grupy socjalizacyjne
grupy terapeutyczne
grupy spotkaniowe
grupy edukacyjne
grupy samopomocy
grupy problemowe i decyzyjne
Grupy Reakcyjne
• powstają spontanicznie i często bez profesjonalnego
przywództwa. Takie grupy działają w placówkach
YMCA, YWCA, świetlicach osiedlowych, ośrodkach
sportu i rekreacji. Zajęcia w grupach mają
zapobiegać przestępczości i patologii poprzez
dostarczenie alternatywnych sposobów spędzania
wolnego czasu;
Grupy umiejętności rekreacyjnych
• mogą działać w placówkach takich jak przy grupach
rekreacyjnych, ale także w ośrodkach kultury i
instytucjach opiekuńczo-wychowawczych i
socjalnych. Są zorientowane zadaniowo i znacznie
większą rolę odgrywa w nich prowadzący grupę
(instruktor, trener), który musi mieć odpowiednie
przygotowanie zawodowe w danej dziedzinie.
Grupy socjalizacyjne
• specyficznymi celami funkcjonowania (organizowania)
takich grup jest rozwijanie kompetencji interpersonalnych
(komunikacyjnych), zwiększanie wiary we własne
możliwości, planowanie indywidualnej przyszłości. Grupy
takie mogą być prowadzone w zakładach resocjalizacyjnych,
poprawczych, ośrodkach dla samotnych matek, ośrodkach
dla ludzi starych, świetlicach środowiskowych, ogniskach
wychowawczych, domach dziecka a nawet szkołach;
Grupy terapeutyczne
• Terapia grupowa, stawiając sobie cele podobne do terapii
indywidualnej, dostarcza członkom grupy korzystnych
wzmocnień psychologicznych. Grupy pomagają swoim
członkom w opanowaniu ich problemów, pokazują, bowiem,
że inni też mają trudne problemy i że sobie z nimi radzą. W
grupach terapeutycznych najczęściej stosowaną techniką
jest trening asertywności, trening wrażliwości emocjonalnej,
psychodrama
i inne;
Grupy spotkaniowe
• Grupy takie stwarzają kontekst poznania innych i
rozwinięcia bardziej efektywnych sposobów interakcji i
komunikacji. Najczęściej stosowanymi technikami pracy w
tym przypadku są techniki komunikacyjne, autoekspresja,
trening wrażliwości. Grupy te mogą znaleźć zastosowanie
w placówkach opiekuńczo-wychowawczych i socjalnych o
charakterze otwartym, klubach seniorów, klubach
„samotnych serc”;
Grupy edukacyjne
• Prowadzenie grup edukacyjnych wymaga wiedzy
specjalistycznej dotyczącej przedmiotu edukacji oraz
umiejętności dydaktycznych opartych na metodach
aktywizacji uczących się. Grupy takie mogą mieć
zastosowanie w różnych instytucjach edukacyjnych i
socjalnych. Przykładem mogą być grupy przygotowujące
rodziców adopcyjnych lub rodziców zastępczych, grupy
przygotowujące wolontariuszy do określonych zadań w
obszarze pomocy społecznej itp.;
Grupy samopomocy
• W grupach tych najczęściej wykorzystuje się
doświadczenia uczestników, uczenie się społeczne i
zasadę wzajemnej pomocy w rozwiązywaniu problemu.
Chociaż stanowią one ważne ogniwo w procesie pomocy,
powinny być nie podstawową metodą pracy socjalnej, ale
raczej kontynuacją funkcjonowania innych grup, np.
socjalizacyjnych lub terapeutycznych;
Grupy problemowe i decyzyjne
• Mogą być etapem pracy socjalnej, opiekuńczo –
wychowawczej czy społeczno – kulturalnej, np. terapii
rodziny, pracy samorządu danej placówki, zespołu
inicjującego organizację jakiejś imprezy rekreacyjnej.
Grupy te znajdują zastosowanie w pracy samych służb
społecznych, np. w realizacji takich celów jak:
opracowanie programów lub strategii pomocy w
odniesieniu do określonej grupy problemów socjalnych,
koordynowanie działań między placówkami (np. komisje
ds. opieki), usprawnienie usług danej placówki (np. zespół
kierownictwa placówki wraz z ekspertami spoza placówki
itp.).
ETAPY PRACY Z GRUPĄ
Polityka pracy edukacyjnej i rewalidacyjnej wskazuje,
że niezależnie od rodzaju grupy i podejścia, które
realizujemy w toku naszej profesjonalnej działalności,
dynamika życia grupy i świadomego stosowania
metody grupowej koncentruje się, na co najmniej
czterech etapach pracy:
1.
tworzeniu grupy,
2.
stabilizacji jej struktury i norm,
3.
realizacji jej celu
4.
i ocenienie efektów działania grupy, co stanowi
podstawę decyzji o dalszym istnieniu lub
rozwiązaniu.
Tworzenie grupy
Etap, na którym jednostki z różnymi oczekiwaniami,
potrzebami i doświadczeniami społecznymi
wkraczają do na ogół nieznanej sobie zbiorowości
innych, by stworzyć grupę (bądź wchodzą do już
istniejącej grupy).
Jeśli grupa powstaje z osób, które wcześniej stykały
się ze sobą w instytucjach, np. szkole, zakładzie
pracy, zakładzie opiekuńczo – wychowawczym,
poprawczym itp., odtwarzają pewne – przyjęte
wcześniej – więzy interpersonalne, które mogą
ułatwiać bądź utrudniać integrację grupy i
realizację jej zamierzeń.
Występować mogą także utrwalone skłonności do
podporządkowania się lub zależności od innych, w
tym również prowadzącego grupę.
Allan Brown proponuje realizację
następujących zadań, które
sprzyjają tworzeniu grupy.
Prowadzący pracę metodą grupową może
wykorzystać znane i wskazywane na tym
etapie techniki, a przede wszystkim:
· ułatwiać poznanie się uczestników grupy, stwarzając od
samego początku okazje do współdziałania
poszczególnych osób z innymi (np. stosując ćwiczenia typu
„poznajmy się);
· wyraźnie omówić cel tworzenia grupy i przeprowadzić
dyskusję, w której wszyscy mogliby się do tego
ustosunkować oraz ujawnić i poznać swoje oczekiwania;
· ustalić i omówić pewne „prawa” obowiązujące w grupie
oraz wzajemne zobowiązania,
· przedstawić własną koncepcję swojej roli i sposobów pracy
z grupą;
· dbać o to, aby wszyscy mogli „zaistnieć w grupie” i dać
poznać innym swoje silne strony;
· uruchomić wzajemną pomoc i współodpowiedzialność oraz
poczucie bezpieczeństwa;
· stworzyć atmosferę zrozumienia (opartą także na pewnych
technikach prawidłowej komunikacji)
Stabilizacji jej struktury i norm
Należy pamiętać, że struktura grupy to wzajemny
układ ról, pozycji, funkcji – zajmowanych przez
poszczególnych członków grupy wraz z
prowadzącym.
Dynamika rozwoju grupy wskazuje, że wzajemne
poznawanie się, nie tylko w toku autoprezentacji, lecz
także w trakcie świadomie aranżowanych działań
będzie prowadzić do stabilizacji struktury i norm
(grupa stanowi punkt odniesienia porównawczego dla
jej członków, jest także grupą nacisku.).
Kształtowanie struktury i norm jest etapem
krytycznym dla jej dalszego istnienie i rozwoju i może
przesądzać o jej efektywności w realizacji celów.
Prowadzący grupę powinien świadomie podejmować
działania:
ukierunkowujące określenie pożądanego miejsca
każdego z członków grupy w jej strukturze
podtrzymujące własną indywidualność członków
grupy z jednoczesną identyfikacją z jej normami i
celami funkcjonowania (wykorzystanie metod
zadaniowych);
korygujące zachowania niezgodne z przyjętymi
wcześniej zasadami;
intensyfikowanie współpracy w grupie,
prowadzące do pierwszych wspólnych sukcesów.
Ważnym zadaniem jest też orientowanie grupy
na problem, który ma być (niekoniecznie szybko
rozwiązany). Prześledzenie różnych reakcji w
stosunku do problemu i przemyślenie konsekwencji
danych zachowań.
W pracy z grupą na tym etapie wskazane jest
używanie sformułowań warunkowych, trybu
przypuszczającego, które sygnalizują swobodę
decyzji
i różnorodność wyborów, a prowadzącemu grupę
umożliwiają stymulowanie procesu.
Modelowanie, trenowanie i kształtowanie to
techniki, których wspólną cechą jest nauczanie
pożądanych zachowań. Modelowanie to zachowanie,
które ma być wzorem dla innych członków grupy.
Trenowanie to kierowanie i instruowanie w procesie
wykonywania zadań, które mają udoskonalić pewne
umiejętności. ..
…np. aktywizacja mniej aktywnych członków
grupy przez wzmacnianie u nich tych zachowań,
w których ożywią się.
Wymaga to wycofania uwagi wobec tych lub
wyciszenia aktywności tych, którzy są zwykle
bardziej aktywni, śmielsi. Technika ta
przeciwdziała utrwalaniu się niepożądanej
struktury grupowej, zdominowanej przez niektóre
osoby. Technikami pomocniczymi wobec działań
grupotwórczych jest utrwalanie wszelkich efektów
na piśmie. Chodzi tu zarówno o spisywanie
uzgodnionych norm i zasad pracy, jak
i dokumentowanie pomysłów, decyzji, procesów
rozwiązywania zadań, podziałów funkcji
i planów.
Członkowie grupy, będąc lojalni wobec innych,
mogą powstrzymywać się przed otwartym
formułowaniem pewnych dotyczących innych
uwag czy spostrzeżeń, które w danej kulturze
są uważane za negatywne.
W inscenizacji możemy symulować
rzeczywiste sytuacje, przekazywać je w
sposób pośredni, symboliczny, co usuwa
ewentualne urazy
i konflikty wewnątrz grupy i sprzyja jej
otwartości. Jako narzędzie nie tylko poznania,
ale i zmian struktury grupy można
wykorzystać także techniki socjometryczne.
Realizacja celu grupowego
To najbardziej produktywny etap procesu
grupowego, choć realizacja celu grupowego
zaczyna się znacznie wcześniej.
Ocena pracy z grupą i decyzja o jej
dalszym losie
Jest stałym elementem korygującym działania
w grupie ze względu na cel i realizuje się sprawnie
dzięki informacji zwrotnej
i wielokrotnej weryfikacji pewnych działań
w całym cyklu procesu grupowego.
Jest także nieodzownym elementem pracy grupowej w
momencie osiągania przez nią planowanych
rezultatów lub w momencie konieczności zakończenia
procesu grupowego.
Ewaluację taką należy przeprowadzić nie tylko
podczas dyskusji, ale także pisemnie, na papierze,
wykorzystując kwestionariusze (ankiety, wywiadu),
opracowane specjalnie dla tego celu przez
uczestników lub prowadzącego grupę, opinie
uczestników, ich wytwory itp.
Ocena taka powinna uwzględniać różne aspekty
funkcjonowania grupy i prowadzącego grupę oraz
istotne z punktu widzenia celu grupy efekty i
niedociągnięcia.
Zakres i wyniki oceny powinny być przedyskutowane
ze wszystkimi uczestnikami grupy. W grupie
efektywnej wytwarzają się silne więzi emocjonalne,
które trudno zerwać, może powstać pewien rodzaj
uzależnienia od grupy i lęk przed jej utratą. Toteż
praca z grupą – od samego początku jej
funkcjonowania – powinna być nastawiona na
przygotowanie uczestników do jej rozwiązania.
Chodzi o względnie jasne sformułowanie tej kwestii.
Skoro celem pracy z grupą jest usprawnienie
funkcjonowania jednostek w ich rzeczywistym
środowisku, to należy dążyć do tego, aby jak
najszybciej zaczęły radzić sobie same.
MODELE PRACY Z GRUPĄ
Metoda pracy z grupą, stosowana
umiejętnie
i profesjonalnie przez osobę kompetentną
i wrażliwą, może pomóc grupie:
· osiągnąć wspólnie założone cele;
· dokonać pożądanych zmian u osób
doznających problemów osobistych,
rodzinnych zawodowych,
przystosowawczych
· wspomóc samorozwój i wzbogacić
osobowość
· zastosować połączenie terapii, osobistego
samorozwoju i samospełnienia
Catheri
ne P.
Papell
Catheri
ne P.
Papell
Beulah
Rothma
n
Beulah
Rothma
n
Podkreślają,
że cele i
zadania
stojące przed
grupą
stanowią o
wyborze
modelu pracy.
Wypełniają
one trzy
odstawowe
modele
Model celów społecznych
Obejmuje działania, które zapewniają grupie
korzyści społeczne na poziomie społeczności
lokalnej.. Praca z grupami według tego
modelu przybiera charakter zajęć
kreatywnych, rekreacyjno– sportowych,
rozwojowo – wychowawczych, umiejętności
rekreacyjnych itp.
Model celów naprawczych –terapeutyczny
Jest zorientowany klinicznie. Oznacza to, że jednostki
będące uczestnikami zajęć grupowych już przejawiają
określone dewiacje lub patologie i są nośnikami określonych
problemów indywidualnych, grupowych, społecznych.
W modelu tym grupa spełnia rolę czynnika zmiany, a
prowadzący grupę poprzez stosowanie różnych form
i technik terapii ułatwia interakcję między członkami grupy,
świadomie prowadząc do zmian i poprawy funkcjonowania
jednostek w grupie i poza nią.
Model ten może mieć szerokie zastosowanie w instytucjach
resocjalizacyjnych, poradniach specjalistycznych, ośrodkach
terapeutycznych (np. dla osób uzależnionych), a realizowany
jest przez grupy rewalidacyjne, resocjalizacyjne,
socjalizacyjne, terapeutyczne.
Model celów opartych na wzajemności
Przyjmuje się w nim, że jednostkę można zbadać,
zrozumieć i leczyć (resocjalizować), tylko w kontekście
licznych systemów i podsystemów społecznych (kręgów
środowiskowych), do których ona należy.
Jednostka w tym rozumieniu jest istotą kształtowaną
i modyfikowaną przez jej relacje, stosunki z innymi
jednostkami i instytucjami społecznymi. Współzależność
między nią a społeczeństwem jest punktem wyjścia w
pracy z jednostką w małej grupie, która staje się polem,
na którym można kultywować i usprawniać
funkcjonowanie indywidualne i społeczne. Podstawą pracy
grupowej według tego modelu staje się wzajemny system
pomocy w grupie. System taki nie zależy od problemu,
jaki grupa ma do rozwiązania, lecz jest warunkiem
koniecznym jego rozwiązania.