Tematy prac z HISTORII
1. Spory wokół perspektywy pierwszoosobowej
Hermeneutyczne tradycje współczesnej psychologii
Czy psychologia humanistyczna jest obecna w jakiejś formie we współczesnej psychologii?
Porównaj współczesne poznawcze ujęcia nieświadomości i psychoanalityczne ujęcia nieświadomości.
Uzasadnij znaczenie trzech postaci z przeszłości których idee zaważyły na współczesnym kształcie psychologii.
Ad.1 Introspekcja – jak działa moja uwaga, pamięć ólitp.
Humanistyczna- człowiek jest podmiotem więc muszę uwzględnić jego podmiotowość.
Brentano – odrzucał introspekcji. Retrospekcja jest możliwa.
Comte- nie można patrzeć na siebie idącego po ulicy.
W zal. Od koncepcji człowieka, CZ ma oko duzsy. A Arystoteles poznaje świat przez zmysłowość. Nie mam czym patrzeć na duszę.
Watson – przedmiotem nauuki nie mogą być przedmioty które nie są introsubiektywnie postrzegane.
Behawioryzm skrytykował introspekcję. - nie wiadomo czy ktoś coś robi poprawnie czy niepoprawnie.
Argumenty za i przeci perspektywy pierwszoosobowej. ...
Skinner – perspektywy pierwszoosobowej jest mniej ważna, bo są to “wydarzenia prywatne”, które jeśli mają pochodzenie zewn. To perspektywa trzecioosobowa jest bardziej właściwa.
To ludzie (społ. Werbalna) od małego uczy jakimi słowami coś nazywać – np. Ból.
Kontakt.
Ktoś z zewn. Może mieć lepszy dostęp do mojego życia.
Najpierw jest coś z zewn. (konsternacja), którego się dziecko uczy, a dopiero potem może jakoś powiedzieć o tym
Łatwiej mi odróżnić między zielonym a czer. Niż między stanami psychicznymi.
CZ ma bardzo słabą wiedzę o swoim wnętrzu się uczy.
Ad.2 hermeneutyczny – to przeciwieństwo przyrodniczego (ogólnie rzecz biorąc)
sztuka zrozumienia intencji autora ksiązki bardziej niż on siebie rozumie, interpretacja.
Tradycja hermeneutyczna zajmuje się cz bardziej jak interpretacja poezji, zrozumieć, a nie wyjaśnić (biologicznie).
W pierw. Połowie XX wieku hermenrutyka – egzystencjalna i humanistyczna.
Pokazanie jakie były w okresie paruset lat pokazania, ę
Freud jest pierwszym takim hermeneutyką – np. Interpretacja snów. Poszukiwał związku między przyczynami chorób psychicznym – symbolami (złe myśli, konflikty, demony), a nie fizykalnośc. Można choroby psych. Analizować fizykalistycznie. Hermeneuta powie: jeśli ktoś się boi zjeżdżać windą, bo boi się upadku libido.
Objawy zamieniają się w symboliczne objawy.
Hermeneutyka – sztuka interpretacji to przeciwieństwo fizykalności.
Habermas: podzielił wszystkie nauki na analityczno-empityczne i hermeeutyczne
te pierwsze analiza praw (to co u windelwanda odnoszą się pewne prawami) – pewne praktyczne zastosowania
-hermeneutyczno-krytyczne różnią sę : nie zajmują się prawami które są,, ale normami które należy
nie to co jest ale co powienno być. Dobrze jest się rozwijać, a nie dobrze jest się nie rozwijać. Dany stan rzeczy jest lepszy.
Reklamy-neg. Działanie
np. OMO kształt który jest ewolucyjnie przystosowany CZ jest do odbioru takiego kształtu – najbardziej agresyny kształt (oczy i zęby) Manipulacja wykorzystuje pewną wiedzę, której klient może nie posiadać.
Tradycje hermeneutyczne szukać wątków normatywnych albo interwencyjnych.
Ostateczny termin
DZIEŃ PRZED EGZAMINEM
9 000 znaków (max)
Praca warsztatowa
Arystoteles
Pokazać: można być dualistą (rzeczywistość składa się z dwóch rzeczy: dusza i ciało), ale nie traktować ani duszy ani ciała tak jak to rozumiał Platon, czyli podkreślenie antagonizmu (sprzeczoność), różnica między tymi dwoma rzeczami. Te dwie rzeczy są inne. Dusza jest myślą, nieśmiertelna itd. A ciało – śmiertelne itd. Ale pobyt duszy w ciele jest cierpieniem. Dopóki nie zrzuci ciała będzie cierpieć. Platon zapoczątkował myślenie, że jeśli używamy takiego słowa jak dusz aumsł czy psychika to myślimy o tym od razu przedmiotowo (traktujemy to jako coś), np. Mało wyraźne- dusza.
Arystoteles – można inaczej. Inaczej widział duszę i ciało (ich relację). Przygotował widzenie “funkcjonalistyczne” - nieprzedmiotowe widzenie duszy, umysłu. Relacja między duszą i ciałem to jak oko. Jeśli oko byłoby zwierzęciem to wzrok byłaby jej duszą. Istotą oka jest widzenie. Istota człowieka jest dusza, a wzrok nie istnieje osobno. Widzenie jest typem odniesienia. Przygotował funkcjonalizm. Psychika nie jest czymś, ale jest procesem, funkcją, rodzajem odniesienia. Nie ma umysłu – istnieje pewna aktywność. Trawienie to nie rzecz – to aktywność. Psychika jest aktywnością ukł. Nerwowego i poznawczego wzgl. Człowieka. Aktywności te wymagają zarządzania przez człowieka.
Pkt. Wyjścia u Arystotelesa jest wstawienie człowieka w obraz całego świata.
Na gruncie substancjalnym
Materia i forma.
Substancja – to co nie tkwi w czymś innm,
byt istniejący sam przez się co jest i podmiotem i przedmiotem
indywidualne i konkretne
akt w akcie.
Materia jest możnością a forma jest aktem
Człowiek hylemorficzną jednością subbstancjalną
lko
Byty ożywione i nieożywione
Cz ma życie czyli jest częścią przyrody – przynależność do świata żywego, a także wychodzenie poza przyrodę. Życie CZ nie ogranicza się do życia biol. Tyko społ. It.d
CZ zawiera się w hierarchi bytów najwyżej, a jednocześnie wykracza poza tą hierarchię. Posiada rozum, co jest
Dusza ożywia ciało.
Dusza jest aktem ciała.
Hyloizm – wszystko co się rusza ma życie i duszę. (Platon i plotyn też ma duszę)
ruch lokalny i globalny (planet)
odcinek->trójkąt->kwadrat
Trzy organizacji dusz. - poziomy organizacji
Rodzaj funkcji zależy od poziomu organizacji.
Cz ma nie tylko dośw. , ale i może wychodzi na planowanie. Zdobywać prawdę.
U Arystotelesa każdy człowiek ma duszę gatunkową, a różni nas tylko materia. (róznica między platonem a Arystoteles)
Dla |Arystotelesa – wosk i pieczęć (dusza) Występuje relacja jedności pomimo odrębności dwóch elementów.
Kobieta i meżczyzna są zupełnie inni. A płód zostaje człowiekiem jak dusze do niego wstępi.
M – po 50 dniach, a K- po 90 dniach.
Dusza wegetatywna i rozumna
Starość nie pochodzi z duszy. Rozum nie podlega.
Arystoteles był bardziej biologiem.
Arystoteles widzi relacje między duszą i ciałem jako relację ścisłą i nierozerwalną.
Platon-ciało w sensie przypadłościowym. (więzień i więzienie)
U arystotelesa dusza nie moze istnieć bez ciała a ciało bez duszy.
Rzeczywistość – aktywna kształtująca i bierna kształtowana.
Pewne ciała to ciała organiczne. Dusza jest pierwszym aktem tego ciała.
Traci konsekwencje w przyp. Rozumu.
Czynniki bierne i aktywne. Dusza tak samo się z nich składa. Intelekt czynny, Intelekt bierny (możnościowy).
Substancja z formy i materii się składa.
Dusza też . Forma- int. Czynny, a materia to intelekt bierny.
Intelekt bierny rozpada się ginie, a czynny może trwać w oderwaniu od ciała.
Arystoteles jest pośrednio (przez tomasza z akwinu) jest żywy współcześnie.
U Tomasza każdy CZ ma intelekt czynny własny.
Inny, że jest nieśmiertelność zbiorowa (gatunkowa)...
U Augustyna ciała też zmartwychwstawały.
Inny istotne wątki z Arystotelesa i Platona:
Platon- skoro ja jestem duszą, która ma ciało to ja znam duszę dobrze, bezpośrednio, bo nią jestem. Podmiot to jest dusza.
U Arystotelesa geneza wiedzy jest zmysłowa. To co jest w umyśle to jest najpiewr w zmysłach.
Duszy nie znam dobrze, bo mogę ją poznać tylko pośrednio przeez analizę jej działania. Poznając funkcje duszy to mogę ją poznać pośrednio. Wnioskować o duszy na podst. Działań. Nie jest dobrze mówić, żę dusza się złości, człowiek się złości przez duszę.
Używa pewnych pojęć platona, bo w końcu jest jego uczniem.
REALiZm arystoteles – rzeczywistość jest podst., a nie platoński IdEAliZM – dusza jest podstawą
Arystoteles – od rzeczywistości do wszystkiego innego.
Kant:rzeczy same w sobie i rezczy dla nas. Dualizm emistemologiczny – psychologizm. Rzeczywistość psychiczna.
Z platona:
dusza i ciało – antagonizm i brak wzajemnego wpływu. Dusza rządzi cialem, ale nie chciała tego robić.
Paralelizm psycho-fizyczny – dusza sobie, a ciało swoje.