Polityka jako Policy i Politicy.
Policy- są to generalne zasady, które wyznaczają kierunek działań władz prawnych,administracyjnych i wykonawczych w kwestiach wewnętrznych i międzynarodowych. Polityka w węższym rozumieniu nie jest tym samym co doktryna, czyli system przekonań i wartości, generujących określoną politykę, a także nadających sens celom, dla których polityka jest środkiem.
Politics- dążenie do udziału we władzy lub do wywierani wpływu na podział władzy, czy to między państwami, czy też w obrębie państwa między grupami ludzi, jakie ono obejmuje (M. Weber)
Pojęcie racji stanu.
Racja stanu- to ogól podstawowych interesów wspólnoty politycznej zorganizowanej w formie państwa, wyznaczających przede wszystkim długofalowe priorytety polityki zagranicznej, ale także pewne trwałe priorytety polityki wewnętrznej. Racja stanu jest równoznaczna z pojęciem dobra wspólnego.
Pojęcie dobra wspólnego
W ramach pojęcia dobra wspólnego wyróżnić można następujące wartości:
- niepodległości i suwerenność kraju; wartość ta ma znaczenie nadrzędne, ponieważ jej zlikwidowanie lub nawet zakwestionowanie stawia pod znakiem zapytania możliwość realizacji pozostałych elementów „dobra wspólnego” czy „racji stanu”
- bezpieczeństwo zewnętrzne i wewnętrzne;
- integralność terytorialna;
- rozwój gospodarczy i cywilizacyjny;
- wolność jednostki rozumiana jako „wolności negatywna”, czyli chronione prawem niepodleganie opresją zewnętrznym, umożliwiające w zasadzie każdemu bycie równouprawnionym członkiem społeczeństwa obywatelskiego;
- przeciwdziałanie marginalizacji społecznej, a więc służenie przez państwo i instytucje pozarządowe zinstytucjonalizowaną i trafnie adresowaną pomocą mającą na celu ograniczenie rozmiaru marginesu społecznego.
4. Cechy dystynktywne (wyróżniające) państwa nowożytnego (Encyklopedia)
Państwo nowożytne jest to organizacja kontrolująca zbiorowość zamieszkującą określone terytorium:
1) różna od innych organizacji działających na danym terytorium
2) autonomiczna- suwerenna władza, która sama decyduje o swoim zakresie działania, władza ta zapewnia suwerenność wewnątrz państwa.
3)scentralizowana - władza państwowa ulega centralizacji staje się władzą biurokratyczną
4)działanie jej poszczególnych części jest skoordynowane
5)ma wyłączna możliwość legalnego stosowania przymusu- zadaniem państwa jest ochrona ładu społecznego
6) integruje społeczeństwo i zapewnia mu przetrwanie
5. Panowanie, trzy typy prawomocnego panowania (Encyklopedia
1) LEGALNE- panowanie jest legalne jeśli wynika z ustaw uznawanych przez obie strony stosunku władzy za prawomocne i obowiązujące. W grupach tych wieź ma charakter racjonalny i wynika z kompromisu i zgodności interesów . Stosunki interpersonalne są bezosobowe. Czynności urzędowe wykonują mianowani urzędnicy. Posłuch wynika z szacunku dla obowiązujących norm prawnych.
2)TRADYCJONALNE- przeświadczenie że ten typ władzy istniał od zawsze. Rozkaz jest legitymizowany przez tradycję, zwyczaj, precedens przez wolną wolę przywódcy. Przywódca występuje w roli pana a członkowie grupy występują jak poddani. Relacje między nimi nie są nigdzie skodyfikowane. Zasada posłuszeństwa utrwalone jest przez procesy wychowawcze. Aparat wykonawczy władzy stanowi dwór albo sojusznicy.
3) CHARYZMATYCZNE- wynika z przekonania o niezwykłych osobistych cechach przywódcy. Charyzma w tym przypadku jest stosunkiem społecznym mającym za podstawę uznanie przez grupę, że jednostka jest wyposażona w niezwykłe przymioty. Rozkazodawca jest przywódcą a pozostali są jego zwolennikami. Przywódca nie jest skrepowany ani prawem ani tradycją. Musi jednak przez cały czas dokonywać czyny które potwierdzać będą jego charyzmę
. Typy definicji władzy (Encyklopedia)
Wśród cech konstytutywnych fenomenu władzy wymienia się: wolę, podporządkowanie- posłuch, stosunek społeczny, sankcje, normy określające prawomocność. Choć fenomen władzy współtworzą wszystkie wymienione składniki to jednak definicję władzy eksponują tylko jeden, dwa z nich. Współczesne nauki zajmujące się polityką posługują się kilkoma typami definicji władzy. Pełna typologia stosowanych definicji władzy obejmuje:
definicje behawioralne: gdy istotę władzy upatruje się w szczególnym skorelowaniu zachowań co najmniej dwu aktorów - indywidualnych lub zbiorowych - związanych stosunkiem władzy.
definicje teologiczne: kiedy władza widziana jest jako możliwość osiągania zamierzonych celów lub realizacji interesów w ramach określonego systemu.
definicje instrumentalne: gdy za władzę uznaje się możliwość efektywnego stosowania szeroko pojętych środków przymusu - kar i nagród.
definicje strukturalne: gdy "elementarna zasada" władzy zawiera się w podziale na rządzących i rządzonych, kierujących i kierowanych.
definicje utożsamiające władzę z wpływem: gdy władzę utożsamia się z możliwością skłonienia jednych, by działali, myśleli, czuli tak, jak oczekują tego drudzy
definicje traktujące władzę jako zdolność decydowania w sytuacjach konfliktowych: władza to zinstytucjonalizowany w danym układzie społecznym tryb podejmowania decyzji określających sposób podziału dóbr będących przedmiotem konfliktu decyzji wiążących strony pozostające w konflikcie
7. Władza do czegoś a władza nad kimś (Encyklopedia)
Władza nad kimś: zdolność do realizacji własnej woli zarówno w sytuacjach konfliktu behawioralnego, rodzących poczucie krzywdy, jak i w sytuacjach obiektywnej sprzeczności interesów. (związana z konfliktem pomiędzy rządzącymi i rządzonymi)
Władza do czegoś: sprawcze, celowe działania świadomych jednostek, podmiotowej zdolności do uzyskiwania zamierzonych efektów. (władza jako sprawstwo, zdolność uczynienia różnicy, interweniowania w porządek świata)
Legitymizacja władzy - David Beetham
8. Wymiary legitymizacji władzy:
jest zgodna z ustalonymi regułami - poziom reguł. Władza jest legitymizowana przede wszystkim wtedy, gdy nabywa się ją w sprawuje zgodnie z przyjętymi regułami.
Mogą być reguły niepisane/nieformalne i sformalizowane (kodeksy). Formalizacja jest potrzebna do rozstrzygania sporów, jednak często też kluczową rolę odgrywają zwyczaje.
Nielegalność władzy - władza jest nielegalna gdy nabyta została z pogwałceniem reguł lub jest sprawowana w sprzeczności z nimi. Nielegalne nabycie władzy pociąga za sobą konsekwencje, a gdy to się powtarza mówi się o chronicznym braku legalności.
reguły te znajdują usprawiedliwienie w przekonaniach zarówno sprawujących władzę, jak i podporządkowanych tej władzy. Władza musi:
-pochodzić od uznanego autorytetu
-zabezpieczać odpowiednie kwalifikacje osób sprawujących władzę
-struktura władzy być postrzegana jako służąca przede wszystkim interesom ogólnym, nie zaś interesom osób sprawującym władzę.
To zależy od:
-panujących
-przekonań co jest prawomocnym źródłem autorytetu
-wyobrażenia na temat interesu ogólnego
Reguły władzy nie są legitymizowane w takim stopniu w jakim nie mogą znaleźć usprawiedliwienia w sferze panujących przekonań - z powodu braku ich elementarnej zgodności, za przyczyną zmiany przekonań, która pozbawia istniejące reguły niezbędnego wsparcia, albo z powodu zmieniających się warunków, które czynią funkcjonujące usprawiedliwienia niewiarygodnymi, aczkolwiek same przekonania nie ulegają zmianie.
istnieją przejawy akceptacji określonych stosunków władzy ze strony podporządkowanych - znaczenie takich z nich jak:
-zawarcie umowy ze zwierzchnikiem
-złożenie przysięgi posłuszeństwa
-udział w wyborach polega na tym, że jest to wkład legitymizacji stosunków władzy.
Po pierwsze: zachowania te posiadają moc tworzenia subiektywnej identyfikacji z układem władczych zależności. Natomiast zachowania wyrażają przyzwolenie, moralny komponent . Po drugie: mają znaczenie publicznych deklaracji i symboli, sa wyrazem pozycji jednostek, które posiadają władzę.
Uniwersalną cechą legitymizacji władzy jest wymóg wyrażania publicznej akceptacji zależności władczych poprzez określone działania podjęte przynajmniej przez najważniejszych członków grupy podporządkowanej.
Wymiary te nie są alternatywne, ale się uzupełniają współtworząc legitymizację określonych stosunków zależności.
Podsumowanie:
Kryteria legitymizacji |
Formy braku legitymizacji |
1. Zgodność z regułami |
nielegalność |
2. Powszechna akceptacja reguł |
Deficyt akceptacji reguł (sprzeczność pomiędzy regułami i powszechnymi przekonaniami , brak zgodności przekonań dotyczących reguł sprawowania władzy |
3. Legitymizacja poprzez czynne przyzwolenie |
delegitymizacja |
9. Legitymizacja przez partycypację a legitymizacja przez mobilizację
Legitymizacja przez partycypację:
Państwo to szereg wyspecjalizowanych instytucji, które posiadają monopol stanowienia prawa i władzy sadowniczej na określonym terytorium oraz środków zorganizowanego przemysłu niezbędne do zapewnienia tym instytucjom skuteczności.
Państwo ustala reguły. Struktury państwowe wchodzą w konflikt o kontrolę procesu tworzenia norm. Zdolność stanowienia ogólnych reguł jest zazwyczaj skoncentrowana w systemie instytucji centralnych i próby kontrolowania jej skupiają się w jednym punkcie.
Władza państwowa nie podlega nadrzędnemu prawodawcy. W tym istotna suwerenność państwa: określa swoje własne reguły działania a nie tylko reguły obowiązujące innych. Suwerenność jest warunkiem władzy państwowej ale zarazem jej słabością.
To że państwo nie ma nadrzędnego wobec siebie autorytetu musi być opatrzone dwoma zastrzeżeniami:
każde państwo jest częścią systemu państw , które wzajemnie potwierdzają prawomocność suwerenności każdego państwa na obszarze jego własnego terytorium.
Suwerenność jako monopol stanowienia prawa i zapewniania jego skuteczności nie jest tożsame z władza tout Cort, jak również zdolność państwa do realizowania różnych celów. Oznacza to że słabsze kraje mogą dać ingerować innym państwom, dzięki czemu tworzą systemy wzajemnego bezpieczeństwa lub regionalnych układów ekonomicznej współpracy.
Co powoduje że pomimo wewnętrznych konfliktów i braku nadrzędnego autorytetu reguły władzy państwowej wykazują tak znaczną trwałość?
-sposób wewnętrznej organizacji państwa
10. Agregatowe rozumienie opinii publicznej- klasyczne: NIE WIEM JAKA TU JEST ODPOWIEDZ O TEJ AGREGATOWEJ ALE POSTARAM SIĘ JESZCZE COŚ USTALIĆ
J. Zaller - „Definicje opinii publicznej”
OPINIA PUBLICZNA - teoretyczna konstrukcja, której nie da się pojąć bez odniesienia do aparatu teoretycznego, w jaki jest uwikłana. Takimi konstrukcjami są wszystkie przedmioty wiedzy naukowej.
OBOWIĄZUJĄCA DEFINICJA I JEJ KONKURENTKI
Opinia publiczna - suma odpowiedzi, udzielanych w reprezentatywnych sondażach.
O popularności powyższej definicji przesądzają dwa czynniki:
pozwala ona przeprowadzić systematyczne, co wymierne badania
odpowiada powszechnie przyjętemu ideałowi demokracji indywidualistycznej, gdzie wszyscy obywatele mają swoje zdanie na każdy temat i nie ma poglądów uprzywilejowanych
Spośród najistotniejszych problemów dotyczących sondaży są wątpliwości czy obywatele mają ustalone opinie, które można porównać wedle wymiernych kryteriów. Kwestionuje się również zdolność sondaży do operowania wystarczająco neutralnymi pytaniami.
Alternatywy co do ujęcia klasycznego:
„oświecona opinia publiczna” - co opinia mogłaby orzec, gdyby była racjonalna i wystarczająco poinformowana
„ukryta opinia publiczna” - ukryte sądy, które skrystalizują się i wyjdą na jaw najprawdopodobniej podczas najbliższych wyborów V.O. Key
TRUDNOŚCI WIĄŻĄCE SIĘ Z OBOWIĄZUJĄCĄ DEFINICJĄ
POSTAWA - (Allport - „Podręcznik psychologii społ.”) - ukształtowana przez dotychczasowe doświadczenie, mentalny i neurologiczny stan mobilizacji, wywierający zwierzchni bądź dynamiczny wpływ na reakcje jednostki wobec wszystkich zdarzeń i sytuacji, z którymi ma ona związek.
- w/w definicja ma nikły związek z problemami, które nasuwa praktyka sondażowa
„Natural of Belief System in Mass Publics” „ The American Voter” - Philip Converse - zastanawiano się czy do obrony nadaje się pojmowanie wyborów prezydenckich jako mandatu ideologicznego.
Autorzy „The...” odrzucili tę koncepcje, stwierdzając, że:
sposób myślenia, który decyduje o większości decyzji wyborczych, jest o wiele bardziej przyziemny, wyraża się w przekonaniach, iż kandydat „będzie dobry dla robotników”.
dochowując więc wierności „naturze systemów masowych przekonań”, należy odchodzić od ideologicznej interpretacji wyborów i zajmować się raczej bliższymi ziemi troskami głosujących obywateli.
Pomysły teoretyczne Converse'a:
„spójność postawy” - wyznacza ją dająca się empirycznie zaobserwować skłonność wyborcy do zajmowania konsekwentnie liberalnego, konserwatywnego bądź centrowego stanowiska wobec odrębnych na pozór kwestii skłonność ta zaznacza się bardzo słabo wśród przeciętnych wyborców.
„natura postaw politycznych” - zastanawiał się następnie czy odpowiedzi na typowe pytania ankietowe mogą zawierać coś z prywatnych przekonań ideologicznych, które nie pasują do podziału na lewicę i prawicę - wykluczył ową możliwość, stwierdzając, że ci sami ludzie odpowiadają nieraz zupełnie inaczej, gdy zadać im to samo pytanie w odstępach czasu.
ludzie myślą o polityce raczej w kategoriach grupowych niż ściśle ideologicznych, stąd wobec pytań pewnego typu (postawy w kwestiach rasowych bądź przynależności partyjnej) odznaczały się większą stabilnością niż pozostałe ( o rolę rządu federalnego w gospodarce)
postawy osób uczestniczących w sondażach ulegają zmianie pod wpływem pewnych zdarzeń przypadkowych
po zbudowaniu modelu „czarne-białe” (model statystyczny) w którego perspektywie ankietowani albo wykazywali pewna konsekwencję (przyjmowali postawę) lub tez byli zmienni (nie mogło im się przypisać żadnej postawy) wniosek, iż „wielkie odłamy elektoratu po prostu nie mają żadnych znaczących przekonań, nawet na sprawy, o które przez długi czas spierały się gwałtownie elity polityczne”
11. OPINIA PUBLICZNA JAKO OPINIA UKRYTA
Opinia publiczna wg Key'a: „sądy osób prywatnych z którymi rządzący winni się liczyć”
Opinia ukryta:
w praktyce politycznego działania jest jedynym rodzajem opinii, która realnie zmusza, by się o nią troszczyć
wychodzi na jaw podczas najbliższych wyborów i grozi usunięciem urzędujących polityków z zajmowanych stanowisk
Wg Key'a odpowiedzi na ankiety nie dają żadnych wskazówek jak opinia ukryta przełoży się na głosy. Elektorat sprawuje tutaj kontrolę nad urzędującym politykami dzięki tym mechanizmom, które sprawiają, iż musi się on liczyć z konkurencją. (funkcje te pełni zazwyczaj partia znajdująca się w mniejszości)
Opinie z którymi należy się liczyć, nie musza wyznaczać jakiejś wyrazistej postawy wówczas, gdy rządząca elita podejmuje decyzje.
Wg Key'a opisać precyzyjnie opinię publiczna jest równie trudno jak porozumiewać się z Duchem Świętym.
Key nie ustawał w wysiłkach uchwycenia tej odmiany opinii, która wpływa na działania rządu, poszukiwał jej wszędzie.
Jedną z prób empirycznej interpretacji podjął się dziennikarz R. Reeves w biografii politycznej prezydenta Kennedy'ego - opinia ukryta została tutaj zastąpiona opisem człowieka żyjącego w ciągłym leku przed atakami, które w najbliższych wyborach mógłby zadać mu jego konkurent.
Przypadek Kennedyego pokazuje jak obawa przed ukaraniem przez opinie publiczna „utraty Wietnamu” może wzbudzać lęk przed elektoratem także w wypadku gdyby podjął wojnę by Wietnam ocalić.
Wahania polityki wynikały z kalkulacji, jak opinia publiczna może zareagować w najbliższych wyborach.
Praca Hansena „Congress and Farm Lobby: 1919 - 1981” punktem wyjścia jest zabieganie o reelekcje w warunkach niepewności “kongresmani chcą znaleźć się po właściwej stronie publicznego sporu, lecz brakuje im informacji za co I na ile opinia ich wynagrodzi”.
Potrzebne jest przekonanie, ze grupa interesu informuje trafnie o preferencjach elektoratu. Grupa interesu - by zdobyć i utrzymać wpływy - musi udzielać reprezentantom rad, które przyniosą im wymierne korzyści podczas wyborów.
Roztropny ustawodawca musi brać stale pod uwagę trzy czynniki:
prawdopodobieństwo ukształtowania się jednoznacznej opinii
jej orientacje
skutki, jakie przyniesie podczas wyborów
Opinia ukryta ma wielkie znaczenie w praktycznym życiu politycznym.
Koncepcja traktująca opinie jako sumę odpowiedzi na pytania ankieterów stała się użyteczną przesłanką dla badan prowadzonych w wielu dziedzinach.
12. OŚWIECONA OPINIA PUBLICZNA
„masy naprawdę nie chcą tego, czego chcieć się zdają” - koncepcja woli powszechnej Rousseau oraz świadomości fałszywej Marksa
Kryteria wskazujące, czego ludzie by chcieli, posiadając optymalną ilość informacji: (niezależne od preferencji, które ludzie wyrażają w normalnych okolicznościach)
posługiwanie się grupami odniesienia do ustalenia postaw politycznych
przebicie się przez warstwę ewidentnie powierzchownych odpowiedzi na pytania ankiety ku temu, co ludzie rzeczywiście myślą
ryzyko polega na tym, iż ich liderzy mogą - za sprawą swych prowokacji - wykreować opinie, które bez tego w ogóle by się nie pojawiły
popularność grup odniesienia świadczy o obawie, iż sondaże nie docierają do autentycznych opinii ludzi
Wg Gelmana i Kinga wyborcy spodziewają się po kampaniach wyborczych informacji niezbędnych do ustalenia, jakie są ich rzeczywiste preferencje.
Dlatego też sondaże amerykańskiej kampanii prezydenckiej okazują się aż tak zmienne, gdy wyborcy są aż tak przewidywalni.
sondaże przeprowadzane przed wyborami kiepsko prognozują ostateczne wyniki
wyborcy spodziewają się po kampanii wyborczej informacji niezbędnych do ustalenia, jakie są ich rzeczywiste preferencje
autorzy modeli, którzy nie musza polegać na kampanii, szukając istotnych informacji ekonomicznych i politycznych i którzy ustalili jak wielka wagę wyborcy zwykli przywiązywać do informacji danego typu - bez trudu wypadają lepiej w porównaniu z wczesnymi sondażami
lepiej radzą sobie modele statystyczne, za których pomocą można przewidzieć jak zakończą się wybory model Rogenstone'a:
uwzględnił wiele zmiennych ekonomicznych i politycznych (stan gospodarki narodowej czy stanowisko kandytatow wobec dwu podstawowych kwestii spornych)
opinia wyborców przy urnach w dniu wyborczym jest dobrym przykładem do oświeconej opinii publicznej
Bartels skonstruował model w którym 20 zmiennych niezależnych (m.in. płeć, rasa, dochód) kojarzy się oddzielnie z poziomem politycznego poinformowania.
Istnieje tendencja do wzajemnego niwelowania się „niepoprawnych głosów”, lecz nigdy nie realizuje się ona w pełni.
Bartels unika zrównania głosów „dobrze poinformowanych” i „oświeconych”, ponieważ wysoki poziom wiedzy politycznej może wiązać się z czymś innym niż oświecenie.
Jednak posiadanie informacji jest istotnym wskaźnikiem stanu oświecenia, dlatego też jego badania wskazują na „istotna” lukę miedzy opinia oświeconą a rzeczywiście wyrażaną.
Luka ta może w sposób istotny wpływać na wybory, co przesadza o jej istotności.
Bartels nie odrzuca jednak zupełnie praktyki sondaży przynoszą one bowiem sporo realnych informacji o tym, co i jak się myśli o ważnych kwestiach oraz dochodzi do wniosku, że niektóre odpowiedzi „z marszu”, głębiej od przemyślanych ujawniają autentyczne przekonania - o czym świadczy seria eksperymentów przeprowadzona przez Timothy'iego Wilsona. (afisze)
13, 14, 15. Aby móc zdefiniować trzy typy kultury politycznej należy wziąć pod uwagę 4 podstawowe aspekty, na których opierają się poszczególne typy zaściankowy, podporządkowany i uczestnictwa.
System jako całość - chodzi o to ile dana jednostka wie na temat systemu politycznego w jakim funkcjonuje, swojego narodu, jego historii, położenia, ustroju itp. Ważna jest świadomość uczestnictwa w życiu politycznym.
Obiekty inicjujące - ta kategoria odnosi się do wiedzy jednostki o tych strukturach, które są odpowiedzialne w państwa za powstawanie nowych idei, pomysłów. Także ich realizacji. Wiedza na temat partii politycznych, które się liczą na arenie politycznej kraju.
Obiekty wynikowe - jak polityka w obrębie kraju jest prowadzone, realizowana. Jaki jest wynik dzielności polityki, partii, rządu dla poszczególnych jednostek jak i dla całego systemu państwowego.
Jednostka - jak ocenia siebie jako członka systemu politycznego. Co wie na temat swoich praw, obowiązków, możliwości. Czy może jakoś wpływać na politykę, czy ma jakieś wobec niej zobowiązania. Czy uczestniczy w polityce i jak to wpływa na jej ocenę.
Biorąc pod uwagę powyższe cztery wytyczne wyróżniamy trzy typy kultury politycznej:
|
System jako całość |
Obiekty inicjujące |
Obiekty wynikowe |
Jednostka |
Zaściankowy |
0 |
0 |
0 |
0 |
Podporządkowania |
1 |
0 |
1 |
0 |
Uczestnictwa |
1 |
1 |
1 |
1 |
13. Zaściankowy typ kultury politycznej - do tej kategorii należeć będą kultury polityczne afrykańskich społeczności plemiennych, scentralizowane księstwa i królestwa Afryki oraz autonomiczne wspólnoty. W społecznościach takich nie istnieją wyspecjalizowane role polityczne: wodzowie, naczelnicy, szamani to funkcje, w których aspekty polityczne zlewają się z ekonomicznymi i religijnymi, a postawa polityczna członków wspólnot nie jest oddzielona od postaw religijnych i społecznych. Dla kultury zaściankowej charakterystyczne są względnie znikome oczekiwania na zmiany inicjowane przez sam system polityczny.
14. Podporządkowany typ kultury politycznej - tutaj poszczególne osoby są świadome władzy rządowej i mają do niej stosunek uczuciowy, oceniając ją zarazem jako uprawnioną albo bezprawną (dumna postawa lub wroga postawa). Przedmiotem tych postaw jest system w całości oraz wynikowa, administracyjna strona układu politycznego podobnie jak kultura zaściankowa to taki typ kultury, gdzie ludzie odrzucają pretensje do wyłączności zgłaszane przez niejasno określone władze. Postawa lojalności wobec złożonego systemu politycznego z wyspecjalizowanymi strukturami władzy centralnej.
Taki typ kultury spotkać możemy w społeczeństwie gdzie nie istnieje wydzielona struktura inicjatywna. Jednostki są świadome innych możliwości kultury politycznej, ale istnieje problem zainicjowania, zaproponowania choć pewnych zmian.
15. Uczestniczący typ kultury politycznej - członkowie społeczeństwa dążą do możliwie pelnej wiedzy zarówno o całości systemu jak i o strukturach, procesach politycznych i administracyjnych, czyli o inicjatywach i wynikowych aspektach systemu. Poszczególne jednostki mogę być nastawione pozytywnie lub negatywnie do różnych obiektów politycznych. W miarę wyrazisty stosunek osób do aktywnej roli obywatela.
Występowanie jednej z tych kultur nie powoduje braku występowanie innej.
16. Wyzwania dla suwerenności państwa narodowego w procesie globalizacji:
1. Gospodarka i pozycja fiskalna państwa:
- indywidualne państwa narodowe będą tracić kontrolę nad indywidualnymi gospodarkami. Natomiast globalne gospodarki są poza kontrolą indywidualnych państwa narodowych
- zmniejszenie rentowności państwa narodowych
- pożyczki rządowe uzależnione od źródeł ekonomicznych
- państwa narodowe musza finansować swój dług, ale na arenie międzynarodowej
- państwa narodowe straciły swoja suwerenność finansową
- globalizacja podważa istnieje i stabilność gospodarek swoich państw i polityki fiskalnej
- Japonia utrzymała swoją autonomię, bo posiada kredyty wewnętrzne. Jest więc zadłużona wobec własnych jednostek zamieszkujących jej teren
2. Polityka opiekuńcza:
- w państwach narodowych poprzez globalizacje zanika polityka opiekuńcza tych państw
- globalizacja podważa państwa narodowe i ich politykę opiekuńczą. Nie maja z czego finansować tych świadczeń dla obywateli i nie ma przed tym ucieczki.
- tania praca musi zniknąć z tych nowoczesnych państw globalizujących się, bo nie jest opłacalna. Skoro praca jest przenoszona poza granice państwa, tracą na tym jednostki, bo nie maja pracy na miejscu. Nie mają pieniędzy żeby sobie zagwarantować sobie opiekę. A państwo nie ma pieniędzy z racji obracania finansami na arenie międzynarodowej (patrz 1.)
- problem: państwa narodowe przyzwyczaiły do osłon socjalnych swoich obywateli. Ale z czego to teraz finansować?
- 2 możliwości radzenia sobie z tym problemem:
* strategia fińska - inwestowanie w rodziny i kapitał ludzki, działa w małych państwach. Inwestowanie w swoich ludzi, posiadanie wykfalifikowanych jednostek tylko dla siebie
* strategia amerykańska - masowy import wysoko wykwalifikowanej pracy; mamy wiedzę, ale praca odbywa się poza granicami państwa
3. Mass media:
- państwa narodowe nie mają kontroli nas systemem medialnym, nad strefą publiczną i struktura mediów
- globalizacja ,,wciąga'' państwowe stajecie telewizyjne
- struktura władzy mediów w Polsce jest taka jak w innych państwach. Są kontrolowane przez media międzynarodowe, globalne organizacje do tego powoływane
-wrogi kapitał wpływa na Polskie media, nie ma obiektywnych mediów
4. Przestępczość:
- paraliżuje rządzenie państw narodowych
- kwestia prania brudnych pieniędzy na całym świecie nie tylko na terenie własnego państwa narodowego
- kiedyś byli lokalni przestępny, teraz jest to sieć zglobalizowana
- nie wiadomo gdzie szukać tych przestępców, mogą być wszędzie
- trendy w przestępczości:
* cała struktura państwa jest zagrożona przez przestępców i ich czyny
* współpraca krajów w celu zwalczanie przestępczości.
* pranie brudnych pieniędzy. Pieniądze mafii destabilizują gospodarkę poszczególnych państw
Reasumując to zagadnienie, można stwierdzić, iż państwa współpracują, przestają być narodowymi a staja się być sieciowymi.