Na podstawie analizy fragmentów „Lalki” Bolesława Prusa oraz znajomości całej powieści scharakteryzuj i oceń Izabelę Łęcką.
Powieść Bolesława Prusa prezentuje szereg różnorodnych bohaterów, należących do odmiennych grup społecznych. Wśród nich na szczególną uwagę zasługuje Izabela Łęcka- typowa arystokratka, posiadająca wszystkie negatywne cechy swojej warstwy społecznej. Postać Izabeli przyczyniła się do większości działań Wokulskiego. Kobieta odgrywa ważną rolę w „Lalce”, jak i w życiu głównego bohatera. Tytuł powieści związany jest również z postacią panny Izabeli. Pokazuje to cytat prezesowej Zasławskiej, która ocenia współczesne, młode kobiety, nazywając je lalkami:, „ Co mnie jednak dziwi najmocniej, że na podobnych lalkach nie poznają się mężczyźni”.
Izabela Łęcka w „Lalce” została ukazana jako posągowo piękna kobieta przyzwyczajona do życia w luksusach, luksusach świecie wiecznej wiosny ( „Dla niej nie istniały pory roku, tylko wiekuista wiosna, pełna łagodnego światła, żywych kwiatów i woni”). Kobietę wciąż adorowali wielbiciele, których odtrącała ze względu na złe urodzenie i niewystarczający majątek. Arystokratka była damą o kształtnej figurze, bujnych, blond włosach, pięknym uśmiechu i nadzwyczajnych oczach, które wydawały się niekiedy rozmarzone i pełne radości, a czasem przygnębione i zimne jak lód. Mężczyźni zachwycali się jej mową ciała. „Kiedy mówiła, mówiły jej usta, brwi, nozdrza, ręce, cała postawa”. Nieraz zdawało się, że była ciepła i kochająca, ale w momencie zbliżenia jej urok gasł i zamieniał ją w zimną i odpychającą kobietę.
Izabela żyła w dostatku, nie zwracając uwagi na problemy życia codziennego, których nigdy nie zaznała. Świat obserwowała tylko z okien karety. Widziała go od swojej strony, ale nigdy nie umiała się postawić w czyjejś sytuacji. Gdy pojechała do Francji zwiedzać fabrykę żelazną, zobaczyła ile pracy i wysiłku muszą wykrzesać z siebie robotnicy. Kobiecie zdawało się wówczas, że „z wyżyn szczęśliwego Olimpu zstąpiła do beznadziejnej otchłani Wulkana, gdzie cyklopowie kują pioruny mogące zdruzgotać sam Olimp”.
Arystokratka dzięki swojej posadzie, bywała na salonach, nosiła rękawiczki i cenne parasolki. Uważała siebie za damę, której nikt nie jest godzien. Małżeństwo dla niej to trafny dobór nazwisk i majątków. Jeśli mężczyzna nie spełniał trzech warunków (urody, pięknego nazwiska i majątku), wówczas nie mógł zostać wybrankiem jej serca. Jej ideałem był posąg Apollona, który zakupiła pewnego razu w galerii. Twarz posągu kojarzyła z mężczyznami jej życiu, którzy kiedykolwiek zrobili na niej wrażenie. Posążek niczym bóstwo zostawał obdarowywany niezliczoną ilością pocałunków. Każdy z mężczyzn ukazywał się w jego postaci w półrzeczywistych marzeniach.
Według Izabeli małżeństwo z miłości nie jest konieczne. Uczucie- jak mawiała- „zjawia się dopiero po sakramencie i najzupełniej wystarcza, ażeby żona umiała pięknie prezentować się w domu, a mąż z powagą asystować jej w świecie”. Małżeństwo dla niej liczyło się tylko dla pieniędzy i posady. Taką postawę prezentowała w związku z Wokulskim. Była bogata, miała piękne nazwisko, lecz nie chciała być panią kupcową i dlatego kazała sprzedać Wokulskiego sklep.
Miłość dla Łęckiej była zjawiskiem nieosiągalnym i na tyle idealnym, że zdołała pokochać tylko posąg Apollona. Nie miała pojęcia, jakie powinno być głębokie uczucie do drugiej osoby. Kobieta była przyzwyczajona do luksusów i wygód. Nigdy nie pracowała, a wymagała zbyt wiele od innych. Żyła w świecie nierealnym i wyimaginowanym. Izabela nie rozumiała i nie doceniała Wokulskiego. Nie dostrzegała również jego głębokich uczuć. Nie miała żadnych zasad moralnych, ani poczucia jakichkolwiek wartości. Panna Łęcka stwarzała pozory, by się dobrze sprzedać. Wymagała zbyt wiele od życia, a sama nie zasługiwała, ani na miłość romantyczną, ani na żadną inną, gdyż nie potrafiła jej docenić i odwzajemnić.