Izabela
Łęcka była kobietą bardzo piękną, z czego doskonale zdawała
sobie sprawę, ale jednocześnie niezwykle próżną.Miała
niesłychanie wysokie mniemanie na swój temat, pragnęła od
mężczyzn jedynie hołdów, prezentów i uwielbienia, o czym
świadczy podany fragment, że Wokulski miał ‘wyszukać jej męża,
odpowiedniego domu Łęckich’. Pomiatała ludźmi należącymi do
niższych klas. Uznawała siebie za boginie, a innych za marnych
parobków.
Młoda arystokratka, której całe życie upływało
w salonach
nie znała i nie chciała znać życia realnego. Izabela
otaczała się wieloma wielbicielami. Zawsze była w centrum
zainteresowania.
Miała ona do wszystkich nad wyraz chłodny
stosunek, „Więc dookoła panny Łęckiej począł zbierać się
tłum wielbicieli, a na stoliku w jej salonie stosy biletów
wizytowych”. Odrzuciła wielu starających się o jej rękę.
Samego Wokulskiego, który był szaleńczo w niej zakochany,
doprowadziła go do psychicznej ruiny, odebrała mu chęć do życia.
W jej świadomości nie istnieją żadne zasady moralne, nie ma też
poczucia jakiejkolwiek wartości.
Izabela Łęcka podczas akcji
książki traci złudzenia. Marzy o księciu z bajki i o idealnej
miłości, zamiast tego odkrywa, że jej amanci liczą głównie na
fortuną jej ojca, a arystokracja to ludzie „płytcy” i
wyrachowani. Zamiast księcia zostaje jej tylko kupiec Wokulski, a
być kupcem to dla niej tragedia. On jednak również ją porzuca.
Odkrywa, że idealna miłość nie istnieje. Rozwiewają się jej
marzenia o bogactwie, gdy okazuje się, że jej ojciec jest na skraju
bankructwa, a jej adoratorzy, dowiedziawszy się o tym, przestają
się nią interesować.
Odkrywa, że zapatrywania na małżeństwo
jej i adoratorów różnią się. Wiążąc się z kimś nie zdoła
zachować dotychczasowej niezależności. Gdy padają jej marzenia, a
Wokulski znika, wstępuje do klasztoru.
B.Prus pokazał
Izabelę Łęcką, arystokratkę, typową przedstawicielkę swej
grupy społecznej, obiekt szalonej miłości, być może powód
samobójstwa jako postać, której wdzięk i styl są wyuczone, kryją
się za nimi wyrafinowanie i przesądy klasowe. Jej zachowanie i
kultura to tylko pozory, udawanie, by dobrze się sprzedać. Nie
zasługuje ona na miłość, ponieważ nie potrafi jej poznać,
docenić, odwzajemnić. Prus przedstawia arystokratki, szczególnie
te młode jako ‘marionetki’. Bohaterka „Lalki” bardzo dobrze
uzasadnia tą myśl swoją postawą. Sterowana przez pieniądze nie
wie czym jest prawdziwe życie, nie pozwala otoczyć siebie jakże
pięknym uczuciem jakim jest miłość przez co traci wszystko.