Unia Europejska
Unia Europejska tworzy wyjątkowy związek dwudziestu pięciu krajów naszego kontynentu, które chcą żyć w pokoju, odgrywać poważną rolę na międzynarodowej scenie politycznej, jak również dążą do ciągłego polepszania warunków życia oraz pracy swoich mieszkańców. Ponad czterdziestoletnia historia Wspólnej Europy to najlepszy dowód na to, że we wszelakich dziedzinach działania, które podejmuje się wspólnie przynoszą dużo lepsze efekty niż polityka prowadzona przez poszczególne kraje.
W roku 1951 sześć krajów, czyli Belgia, Francja, Holandia, Luksemburg, Niemcy oraz Włochy, wyraziły zgodę na podporządkowanie swojego przemysłu ciężkiego - niezwykle istotnego do zbrojenia - pod wspólny nadzór. Był to milowy krok w kierunku procesu integracyjnego. Następnym poważnym było utworzenie Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali, które zapoczątkowało Wspólną Europę. W roku 1957 w oparciu o Traktat Rzymski doszło do powołania Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej. Zasięg terytorialny zaczął się powoli poszerzać. W roku 1973 dołączyły do nich Dania, Irlandia oraz Wielka Brytania. W roku 1981 przyłączyła się Grecja, a w 1986 roku - Hiszpania oraz Portugalia. W roku 1990, po złączeniu dwóch krajów niemieckich, Wspólnota zwiększyła się o blisko osiemnaście milionów mieszkańców byłej Niemieckiej Republiki Demokratycznej. W końcu, na początku roku 1995 skład ten zwiększył się dodatkowo o trzy kraje: Austrię, Finlandię oraz Szwecję. Wraz z poszerzaniem terytorium Wspólnot rozwijała się współpraca państw członkowskich. Prawdziwy przełom stanowił Traktat z Maastricht, który podpisano w grudniu 1991 roku. Zgodnie z jego postanowieniami od dnia 1 listopada 1993 roku Wspólnota Europejska zmieniała się w Unię Europejską i nie była to tylko i wyłącznie zmiana nazwy! W Traktacie założono utworzenie realnej unii politycznej i gospodarczo-walutowej.
Kraje należące do UE zobowiązały się do przekazywania części swoich wolnych praw niezależnym instytucjom, które mają za zadanie przygotowywanie współpracy europejskiej, która będzie leżała w interesie wszystkich uczestników. Ustanawiane są takie prawa, które będą obowiązywały na terenie całej Unii, znajduje się takie rozwiązania wspólnych problemów, żeby zadowolić wszystkie kraje członkowskie.
Parlament Europejski reprezentuje interesy obywateli Unii, przed których jest bezpośrednio wybierany. Od 1979 roku jego posłowie są wybierani w wyborach bezpośrednich przez obywateli, których reprezentują. Parlament Europejski ma trzy siedziby: w Brukseli (Belgia), w Luksemburgu oraz w Strasburgu (Francja). Rada jest głównym organem decyzyjnym Unii Europejskiej. Podobnie jak Parlament Europejski, Radę powołały do życia traktaty założycielskie w latach pięćdziesiątych XX w. Rada reprezentuje państwa członkowskie. W jej posiedzeniach uczestniczy po jednym ministrze z każdego kraju Unii. Prezydencja Rady zmienia się na zasadzie rotacji co sześć miesięcy. Innymi słowy, każdy kraj UE przejmuje kolejno odpowiedzialność za porządek obrad Rady i przewodzi wszystkim jej posiedzeniom przez sześć miesięcy, kierując podejmowaniem decyzji legislacyjnych i politycznych oraz wypracowując kompromisy pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskimi. Komisja Europejska jest niezależna od rządów krajowych. Jej zadaniem jest reprezentowanie i ochrona wspólnych interesów całej Unii Europejskiej. Komisja przygotowuje wnioski dotyczące nowych aktów prawa europejskiego, które następnie przedkłada do zatwierdzenia Parlamentowi i Radzie. Zadaniem Trybunału Sprawiedliwości jest zapewnienie jednolitej interpretacji i stosowania prawa europejskiego we wszystkich krajach Unii - tak by prawo było jednakowe dla wszystkich. Trybunał zapewnia na przykład, aby sądy krajowe nie wydawały rozbieżnych wyroków w podobnych sprawach. Zadanie Europejskiego Trybunału Obrachunkowego polega na sprawdzaniu, czy fundusze UE, pochodzące od podatników, są właściwie pozyskiwane i wydawane zgodnie z prawem, w sposób gospodarny i na zamierzone cele. Jego misja sprowadza się do zapewnienia podatnikowi optymalnej jakości za uczciwą cenę. Trybunał jest uprawniony do kontroli każdej osoby lub organizacji, dysponującej środkami unijnymi.
Nawiązanie stosunków dyplomatycznych między Polską a Wspólnotą Europejska nastąpiło 16 września 1988 r. wtedy również zapoczątkowano negocjacje w sprawie umowy o handlu i współpracy handlowe i gospodarczej, która została podpisana 16 września 1989 r.
w Warszawie podczas pierwszej wizyty w Polsce przewodniczącego Rady Ministrów oraz przewodniczącego Komisji Wspólnot Europejskich.
Zmiany ustrojowe w Polsce umożliwiły podjecie rozmów na temat stowarzyszenia Polski ze Wspólnotami Europejskimi w 1990 r. Oficjalne rokowania rozpoczęto 22 grudnia 1990 r.,
a ich efektem było podpisanie 16 grudnia 1991 r. Układu europejskiego ustanawiającego miedzy Rzeczpospolitą Polską a Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi. Jednocześnie została podpisana część handlowa układu ujęta w Umowie przejściowej, obowiązująca od 1 marca 1992 r., która ze względu na szybką ścieżkę ratyfikacji w ramach Rady Ministrów pozwoliła na wcześniejsze, przed wejściem w życie całego Układu europejskiego, wdrożenie jego postanowień handlowych.
Układ europejski z Polska zaczął obowiązywać 1 lutego 1994 r., trzy miesiące
po wejściu w życie Traktatu o Unii Europejskiej. Powołano Rade Stowarzyszenia RP - UE, której zadanie jest nadzór nad realizacja układu. Organem wykonawczym Rady jest Komitet Stowarzyszenia. Działania Komitetu wspierane są przez podkomitety i grupy robocze, zajmujące się implementacją układu w poszczególnych sektorach gospodarki.
Podczas posiedzenia Rady Europejskiej w Kopenhadze w czerwcu 1993 r. państwa członkowskie UE oficjalnie potwierdziły, że kraje Europy Środkowej i Wschodniej, stowarzyszone ze Wspólnotami, zostaną członkami UE po spełnieniu kryteriów ekonomicznych i politycznych. Działania dostosowawcze do członkostwa realizowane są w ramach opracowanego przez rząd RP, przyjętego 23 czerwca 1998 roku, a następnie modyfikowanego co rok Narodowego Programu Przygotowania Do Członkostwa w UE. Narodowy Program określa sposoby realizacji priorytetów zdefiniowanych w dokumencie w wspólnotowym Partnerstwo dla członkostwa oraz wnikających z prowadzonych negocjacji akcesyjnych.
10 lipca 2000 r. marszałkowie Sejmu i Senatu oraz prezes Rady Ministrów podpisali Trójporozumienie dla przyspieszenia procesu dostosowania prawa polskiego do prawa UE. W czerwcu w Sejmie powołano Komisje Prawa Europejskiego oraz w sierpniu w Senacie Komisja Nadzwyczajna Legislacji Europejskiej, w celu przyspieszenia prac nad projektami aktów zakwalifikowanych jako dostosowujące polskie prawo do rozwiązań acquis.
Wszystkie rządy RP, niezależnie od swojej orientacji politycznej, dążyły do realizacji priorytetów polskiej polityki zagranicznej, wśród których szczególne miejsce zajmowała kwestia negocjacji w sprawie członkostwa w Unii Europejskiej. Negocjacje zakończyły się sukcesem w grudniu 2002 r. 16 kwietnia 2003 w Atenach podpisano Traktat o Przystąpieniu RP (i innych państw kandydujących) do UE. Natomiast w referendum które zostało przeprowadzone w dniach 7 i 8 czerwca 2003, większość obywateli polskich uczestniczących w glosowaniu wypowiedziała się za przystąpieniem RP do Unii Europejskiej. I tak 1 maja 2004 Polska wraz z 10 innymi państwami stała się pełnoprawnym członkiem Unii Europejskiej.