REALIZM POETYCKI
FRONT LUDOWY:
Forma współdziałania lewicowych i centrowych partii, organizacji politycznych i związków zawodowych
W 1934 zainicjowali tę formę współpracy francuscy komuniści pod wpływem sukcesów faszyzmu
W 1935 koncepcja Frontu Ludowego została zaakceptowana przez Międzynarodówkę Komunistyczną.
Populistyczne zapędy
Zmiana priorytetówႮ Człowiek biedny, robotnik w centrum zainteresowania
REALIZM POETYCKI (CZARNY ROMANTYZM):
Niezbyt fortunna nazwa nurtu w kinie francuskim lat 30., stworzonego przez scenarzystę i poetę J. Préverta oraz reżyserów J. Duviviera i M. Carnégo.
W istocie z realizmem miał niewiele wspólnego.
Faktycznie jest to zaprzeczeniem normalnego realizmu życia, nawet szeroko rozumianego; stąd lepiej pasuje „Czarny romantyzm”
Bohaterami filmów byli nieszczęśliwi i samotni ludzie, skłóceni ze społeczeństwem, prowadzący niekończące się “filozofujące” monologi.
Nastrój depresji, niepokojącego zagubienia i przeznaczonej katastrofy, który zasnuwa Francje u schyłku lat trzydziestych, odbija się tez we wszystkich dziedzinach sztuki, w kinie zaś pojawia się "realizm poetycki" - określenie tyleż powszechnie przyjęte, co bardzo mylące.
"Realizm" - ponieważ nurt ten opisuje bohaterów wziętych z codzienności, najchętniej z proletariatu, "poetycki" zaś dlatego, ze w filmach tych decyduje czarnoromantyczny nastrój, a osią akcji są sprawy uczuć.
Symbole Zła, Dobra, Miłości i Nienawiści, Męstwa i Tchórzostwa
Realizm poetycki ma sto razy więcej wspólnego z dziewiętnastowieczna literaturą romantyczną i psychologizmem powieściowym, niz. z filmem dokumentującym aktualne życie
Niekwestionowanymi przywódcami nurtu realizmu poetyckiego są Marcel Carne, reżyser jego najwybitniejszych dziel, i Jacques Prevert, anarchizujący poeta związany z surrealistami
Filmy Ludzie za mgłą M. Carné, Pépé le moko J. Duviviera charakteryzowały się piękną, wysmakowaną formą
Szczytowym osiągnięciem tego nurtu byli Komedianci M. Carnégo (1945).
Charakterystyczny dla drugiej połowy lat '30.
Cechy:
Bohater pochodzący ze środowisko robotniczego (często Jean Gabin)
Przytłaczająca i pesymistyczna tonacja
Bohater rozczarowany i przegrywający z życiem
Samotność postaci
Niezależność od autentycznego kontekstu społecznego i epoki
Fatalistyczna bezradność wobec zrządzeń losu
.
Jean Renoir:
1894-1979
Francuski reżyser, scenarzysta i producent filmowy, także plastyk i literat.
Syn malarza impresjonisty A. Renoira.
Ze sprzedaży płócien malarskich ojca zebrał kapitał, który ulokował w przemyśle filmowym, a żonie (modelce ojca A. Heuchling) powierzył główne role w pierwszych filmach zmierzających ku kpinie z drobnomieszczaństwa:
Panna wodna (1924)
Nana wg E. Zoli (1926)
Marquitta (1927)
Dziewczynka z zapałkami wg H.Ch. Andersena (1928).
Za jego właściwy debiut uchodzi film Toni z 1934
Przełom
Historia włoskiego emigranta nieszczęśliwie zakochanego w emigrantce z Hiszpanii - zastrzelonego przez je rodaka za to, ze był innej narodowości.
Dość skomplikowana fabuła
Bohaterowie nie retuszowani
Akcja osadzona w naturalnych, ale bardzo malowniczych terenach.
Był przedstawicielem Realizmu Poetyckiego
Filmy zrealizowane dla Frontu Ludowego:
Zbrodnia pana Lange(1936)
Życie do nas należy (1936)
Ludzie z zaułka(1936)
Najwybitniejsze osiągnięcie to Towarzysze broni (Wielkie złudzenie) z 1937 roku
Inne filmy Realizmu Poetyckiego:
Wycieczka na wieś -nie dokończona z powodu choroby głównej bohaterki; hołd złożony impresjonizmowiႮsubtelne operowanie światłem w nadrzecznym pejzażu
Bestia ludzka - mroczna, beznadziejna i błyskotliwa opowieść o ułomności człowieka; z końca rządów Frontu Ludowego
Reguły gry - ostatni film z tego okresu; wyraz rozczarowania dla nowych rządów
W 1940 Renoir opuścił Francję i przez Włochy udał się do USA, gdzie zrealizował m.in. filmy:
Na bagniskach (1941)
Południowiec (1945, Grand Prix w Wenecji).
Po powrocie do kraju - przez Indie (film Rzeka, 1951, nagroda w Wenecji) i Włochy (film Złota karoca wg P. Meriméego, 1952) - zrealizował filmy:
French Cancan (1955)
Kapral w matni (1962).
W 1974 otrzymał Oscara za całokształt twórczości.
ŻYCIE NALEŻY DO NAS:
Reżyseria: Jean Renoir
Scenariusz: Jean Renoir, Jacques B. Brunius, Jacques Becker
Zdjęcia: Jean Isnard, Alain Douarinou
Muzyka: Eugene Pottier, Pierre Degeyter, Hanns Eisler
Produkcja: Francja
Rok produkcji: 1936
Powstał na zamówienie Frontu Ludowego
Film Jeana Renoira, będący kombinacją kronik tygodniowych oraz fikcji filmowej,
Ilustruje "politykę wyciągniętej dłoni", propagowaną przez Front Ludowy
Utwór ten rozpowszechniany jest wyłącznie na imprezach KPF, ale chwali go nie tylko prasa lewicowa.
ZBRODNIA PANA LANGE:
Reżyseria: Jean Renoir
Scenariusz: Jacques Prévert ,Jean Renoir, Jean Castanyer
Zdjęcia: Jean Bachelet
Muzyka: Jean Wiener
Scenografia: Jean Castanyer, Marcel Blondeau, Robert Gys
Produkcja: Francja
Rok produkcji: 1936
Obsada: René Lefevre ,Sylvia Bataille, Sylvain Itkine, Jules Berry
Pracownicy wydawnictwa po zamknięciu ich szefa-kryminalisty zakładają dobrze prosperującą spółdzielnię. Gdy po jakimś czasie szef pojawia się, zabija go pisarz Lange, pragnący ochronić kolektyw przed zagrożeniami.
Film jest jednocześnie tragikomedią i politycznym manifestem, stworzonym przez Jeana Renoira dla francuskiego Frontu Ludowego.
Dość nieporadny w planie formalnym, ale dotykał bardzo istotnego tematu tabu - trafny wyraz stanu umysłu w przededniu Frontu Ludowego
Scenariusz napisał Jacques Prévert (scenarzysta i poeta) stąd duża rola liryzmu
LUDZIE Z ZAUŁKA:
Reżyseria: Jean Renoir
Scenariusz: Jacques Companéez, Eugene Zamiatine, Jean Renoir
Zdjęcia: Jean Bachelet
Muzyka: Jean Wiener
Scenografia: Eugène Lourié, Hugues Laurent, Alexandre Kamenka
Na podstawie: dramatu Maksyma Gorkiego
Produkcja: Francja
Rok produkcji: 1936
Obsada: Jean Gabin(Pepel), Paul Temps, Juni Astor, Jany Holt, Louis Jouvet
Trzeci film Jeana Renoira, który powstał w 1936 roku dla francuskiego Frontu Ludowego.
Miejscem akcji jest Paryż, główna postacią złodziej Pepel.
Jego historia oparta jest na dramacie Maksima Gorkiego.
TOWARZYSZE BRONI (WIELKIE ZŁUDZENIE):
Reżyseria: Jean Renoir
Scenariusz: Charles Spaak ,Jean Renoir
Zdjęcia: Christian Matras
Muzyka: Joseph Kosma
Produkcja: Francja
Rok produkcji: 1937
Obsada: Jean Gabin(kapitan de Boieldieu), Pierre Fresnay, Erich von Stroheim, Marcel Dalio, Julien Carette
Jeden z najgłośniejszych filmów Jeana Renoira
Fabuła opiera się na autentycznych wydarzeniach, a jej akcja rozgrywa się podczas I wojny światowej.
Towarzysze broni są pięknym filmem, o niezwykle silnym piętnie fatalistycznego poczucia krępujących ludzi obowiązków.
Dzieło gloryfikuje conradowską wartość godnego życia zgodnie ze swoimi ideałami.
Renior filmuje wszystko bez patosu, jako naturalną kolej rzeczy, konsekwentnie dbając o realizm gry aktorskiej.
Antywojenny w wymowie film, zakazany w hitlerowskich Niemczech i faszystowskich Włoszech, zdobył nagrodę na MFF w Wenecji oraz nagrodę Nowojorskich Krytyków Filmowych.
Wojna ukazana z perspektywy żołnierzy w obozie jenieckim.
Wszyscy Francuzi to solidarni patrioci w dalszej walce z przeciwnikiem.
Jest to najwznioślejsza elegia satyryczna o charakterze wściekle klasowym.
Wielkim złudzeniem jest szerzona przez międzynarodową warstwę feudalnego rycerstwa” teza o wzajemnej nienawiści wszystkich narodów, że wojny są nieuniknione.
To prawdziwie męski, twardy, wojenny film
Niemiecki oflag z czasów I wojny. Francuscy jeńcy myślą tylko o ucieczce, pracowicie żłobiąc całymi dniami podkop. Republika Francuska zrobiła oficerami swojej armii różnych ludzi, na sąsiednich pryczach śpi arystokrata kapitan de Boeldieu (Fresnay), wywodzący się z ludu lotnik-mechanik - porucznik Maréchal (Gabin) i żydowski bankier - podporucznik Rosenthal (Marcel Dalio). Wszyscy jednak są patriotami, marzą o wolności, która pozwoli wrócić im na front. W przeddzień ucieczki jeńcy zostają przeniesieni do lepiej strzeżonego obozu, który mieści się w zamku położonym w trudno dostępnych górach. Jego komendantem jest major von Reuffenstein (Stroheim). Między dwoma arystokratami (niemieckim i francuskim) nawiązuje się nić przyjaźni - dla arystokracji narodowość jest w istocie sprawą wyboru. Obydwu łączą podobne losy, przeszłość ich rodów od wieków parających się żołnierką i świadomość końca starego świata, który odtąd należeć będzie do takich jak Maréchal i Rosethal. Mimo to, a może dlatego właśnie de Boeldieu poświęca się, by ułatwić ucieczkę plebejskiemu mechanikowi i żydowskiemu finansiście. Reuffenstein musi go zastrzelić, ale rzuca na jego ciało jedyny kwiat jaki udało mu się wyhodować w surowym, górskim klimacie. Zbiedzy szczęśliwie docierają do granicy szwajcarskiej. Po drodze Marechal nawiązuje przelotny romans z niemiecką chłopką Elsą (Dita Parlo), która daje uciekinierom schronienie.
BESTIA LUDZKA:
Reżyseria: Jean Renoir
Scenariusz: Jean Renoir
Zdjęcia: Curt Courant
Muzyka: Joseph Kosma
Produkcja: Francja
Scenografia: Eugène Lourié
Na podstawie: powieści Emila Zoli
Rok produkcji: 1938
Obsada: Jean Gabin(Jacques Lantier), Jean Renoir(Cabuche), Germaine Clasis, Colette Régis
Maszynista kolejowy Lantier odczuwa żądzę zabijania. Nawiązuje stosunki z Séverine, żoną zawiadowcy stacji Roubauda, która chce się pozbyć męża. Lantier, stopniowo przez nią nakłaniany do popełnienia morderstwa, zabija w afekcie ukochaną. Następnego dnia wyskakuje w akcie desperacji z pędzącego pociągu i ginie
Znakomici aktorzy
Precyzyjny opis mrocznej atmosfery
Umiejętność budowania napięcia
Duvivier Julien:
1896-1967
Francuski reżyser filmowy i teatralny, aktor.
Przedstawiciel realizmu poetyckiego
Reżyser filmów, m.in.:
Rudzielec (1932)
Golgota (1935)
Jej pierwszy bal (1937)
Historia jednego fraka (1943)
Człowiek w nieprzemakalnym płaszczu (1957)
Kobieta i pajac (1959).
PEPE LE MOKO:
Reżyseria: Julien Duvivier
Scenariusz: Jacques Constant, Henri Jeanson ,Julien Duvivier
Zdjęcia: Marc Fossard, Jules Kruger
Muzyka: Mohamed Ygerbuchen, Vincent Scotto
Scenografia: Jacques Krauss
Na podstawie: powieści Henri La Barthe
Produkcja: Francja
Rok produkcji: 1937
Obsada: Jean Gabin(Pépé le Moko), Saturnin Fabre, Line Noro, Fernand Charpin, Mireille Balin
Przestępca, Pépé, uciekł z Paryża do Algieru i od dwóch lat żyje w ukryciu. Schronienie znalazł w Kazbie, starej mauretańskiej dzielnicy miasta. Sympatyczny gangster tęskni jednak za ojczyzną, a do tego dręczy go miłość do gwiazdy francuskiego kabaretu Gaby, którą poznał w Algierze. Wykorzystuje to policyjny szpicel Slimane. Chcąc wywabić Pépé z kryjówki, przekazuje Gaby wiadomość, że Pépé został zastrzelony. Jemu natomiast powiada, że Gaby odpływa najbliższym statkiem, sądzi bowiem, iż on zginął. Pépé opuszcza chroniącą go Kazbę i wpada w zastawioną pułapkę
Duvievier wiąże motywy amerykańskiego filmu gangsterskiego z typowym dla filmu francuskiego owych czasów mrocznym fatalizmem, przy czym mgliste możliwości happy endu podwyższają jeszcze napięcie w tym gęstym filmie kryminalnym
Marcel Carné:
1909-1996
Francuski reżyser filmowy, czołowy przedstawiciel francuskiego realizmu poetyckiego lat 30.
Początkowo pracował jako fotograf, był asystentem operatora G. Périnala oraz reżysera: J. Feydera i R. Claira, a także dziennikarzem i krytykiem filmowym.
W 1929 zrealizował poetycki dokument filmowy Nogent, niedzielne Eldorado.
Melancholijne nastroje schyłku lat 30. odzwierciedlają jego najlepsze filmy wg scenariuszy J.M. Préverta, przesycone pesymizmem w przeczuciu zbliżającej się katastrofy:
Ludzie za mgłą (1938)
Brzask (1939)
Hotel du Nord (1938).
Współpracował ze słynnymi francuskimi aktorami:.
J.-L. Barraultem
M. Morgan
J. Gabin
P. Brasseur
Inne filmy:
Wieczorni goście (1942)
Komedianci (część I Ulica złoczyńców, część II Romans pajaca, 1943-1945 - w 1990 film został uznany we Francji za najlepszy film stulecia)
Wrota nocy (1946)
Teresa Raquin (1953, wg E. Zoli)
Zdarzyło się w Paryżu (1954)
Gość z zaświatów (1956)
Oszuści (1958)
Mordercy w imieniu prawa (1971).
LUDZIE ZA MGŁĄ:
Reżyseria: Marcel Carné
Scenariusz: Marcel Carné, Jacques Prévert
Zdjęcia: Eugen Schüfftan
Muzyka: Maurice Jaubert
Scenografia: Alexandre Trauner
Na podstawie: powieści Pierre'a Mac Orlana
Produkcja: Francja
Rok produkcji: 1938
Obsada: Jean Gabin(Jean), Michèle Morgan ,Jenny Burnay ,Michel Simon
Najbardziej charakterystyczny film poetyckiego realizmu.
Pierwowzorem była wydana jedenaście lat wcześniej powieść Mac Orlana, wyznawcy kultu i przygody i filozofii "antyrealizmu".
Akcje, tocząca się na Montmartrze w roku 1912, Prevert i Carne przenieśli do współczesnego Hawru - jednakże istota oryginału z jego drastycznym widzeniem świata, z protestem przeciwko brutalności i nietrwałości cywilizacji została zachowana jako baza.
Nadanie filmowi wymiaru tragedii symbolicznej, wyzwolenie poezji było natomiast wyłącznym dziełem adaptatorów.
Adaptatorzy wsączyli w tło eskapistycznych marzeń o krainach szczęśliwych nutę portowej nostalgii.
Do owego zamglonego portu w Hawrze, bardziej legendarnego niz. realnego, bohater przybywa jako dezerter z wojsk kolonialnych; szukając spokojnego kata, trafia do baru na uboczu, gdzie nikt nikomu nie zagłada do dokumentów. Tam poznaje dziewczynę, chroniąca się zarówno przed swym nikczemnym opiekunem Zabelem, mordercą jej narzeczonego, jak przed natarczywością herszta miejscowych gangsterów, Luciena. Jean i Nelly przypadają sobie natychmiast do serca; rychło jednak okaże się, ze ta miłość od pierwszego wejrzenia sprowadzi na bohatera tragedie.
Zjawiskowe miasto portowe we mgle, zamieszkane przez postacie o symbolicznych nazwiskach, tworzy w filmie terytorium, na którym prawda i fantazja stapiają się w jedno; zewnętrznie jest ono nierealne, a przecież uderza trafnością jako alegoria, przy czym najbardziej dotykalna cecha jest tutaj poczucie niepokoju i nieodwołalności.
Film jest wybitny jako dokonanie formalne; wszystkie elementy jego stylu są precyzyjnie połączone i wyważone.
Uderzająco realistyczne dekoracje, miękka fotografia i charakter oświetlenia, które wydają się odbijać wpływy von Sternberga, zostały znakomicie
użyte do kreowania atmosfery
Montaż jest wyjątkowo dobrany rytmem do charakteru całości.
Ta spójność stanowi niewątpliwie odbicie zaangażowanie reżysera w każdy szczegół inscenizacji: nie było ani jednego ustawienia kamery, którego nie przemyślałby dokładnie Carné.
BRZASK:
Reżyseria: Marcel Carné
Scenariusz: Jacques Prévert, Jacques Viot
Zdjęcia: Albert Viguier, Philippe Agostini, André Bac
Muzyka: Maurice Jaubert
Scenografia: Alexandre Trauner
Produkcja: Francja
Rok produkcji: 1939
Obsada: Jean Gabin(François), Jules Berry, Marcel Péres ,Jacques Baumer
Robotnik François [Jean Gabin] rywalizuje z aktorem Valentinem [Jules Berry] o serce pięknej kwiaciarki Françoise [Jacqueline Laurent]. Konflikt komplikuje się dodatkowo w skutek tego, że kochanka Valentina, Clara, [Arletty] kocha się w François. Dochodzi do rozlewu krwi. François zabija Valentina i barykaduje się w swym pokoju. W nocy odtwarza sobie wydarzenia, które doprowadziły do tej sytuacji. O brzasku François uświadamia sobie beznadziejność swego położenia i popełnia samobójstwo.
Melodramat Marcela Carné uchodzi za arcydzieło poetyckiego realizmu.
Film wykorzystuje konsekwentnie techniczne możliwości przenikań i montażu w dramatycznym przebiegu akcji w oblężonym pokoju.
KOMEDIANCI:
Reżyseria: Marcel Carné
Scenariusz: Jacques Prévert
Zdjęcia: Marc Fossard, Roger Hubert
Muzyka: Joseph Kosma, Maurice Thiriet
Scenografia: Léon Barsacq
Produkcja: Francja
Rok produkcji: 1945
Obsada: Jean-Louis Barrault ,Pierre Brasseur ,Pierre Renoir ,Gaston Modot ,Maria Casares, Fabien Loris ,Marcel Péres, Etienne Decroux
Paryż, I połowa XIX wieku. Bulwar du Temple słynął w czasach Ludwika Filipa ze swych teatrów, gdzie co wieczór rozgrywały się na scenie dramaty namiętności, niejednokrotnie z krwawym zakończeniem. Im to właśnie bulwar zawdzięczał nazwę Ulica Złoczyńców. Na tej ulicy dwaj przyjaciele Frederick i Lemaitre, ujrzeli pewnego dnia piękną dziewczynę Garance ze swoim kochankiem.
Akcja pełna poezji i romantyzmu
Bujna sceneria
Uważany za najlepszy film reżysera
Jean Vigo:
1905-1934
Francuski reżyser filmowy.
Zrealizował w stylu awangardowym dwa filmy dokumentalne (À propos Nicei, 1930 i Taris, król wody, 1931) oraz dwa filmy fabularne (Pała ze sprawowania, 1932 i Atalanta, 1934).
Zmarł młodo na gruźlicę.
Jego dorobek wywarł znaczny wpływ na rozwój kina artystycznego.
Ustanowiono nagrodę jego imienia, przyznawaną corocznie we Francji najambitniejszemu filmowi młodego twórcy.
ATLANTA:
Reżyseria: Jean Vigo
Scenariusz: Jean Guinée, Jean Vigo, Albert Riéra
Zdjęcia: Jean-Paul Alphen, Boris Kaufman, Louis Berger
Muzyka: Maurice Jaubert
Scenografia: Francis Jourdain
Produkcja: Francja
Rok produkcji: 1934
Obsada: Michel Simon, Raphaël Diligent, Louis LefebvreJacques Prévert, Gilles Margaritis
Młody reżyser Jean Vigo w chwili śmierci z powodu ciężkiej choroby płuc miał zaledwie 29 lat. Tak naprawdę nakręcił tylko jeden film - Atalantę, którą montował aż do ostatnich chwil życia spędzonego przeważnie po różnych sanatoriach. Na premierę okrojonego samowolnie przez producenta filmu już nie doszedł, sił starczyło mu tylko na tyle, żeby zobaczyć przyniesione przez przyjaciela zdjęcia wystroju kina przygotowanego na tę uroczystość.
Rok później, w 1935, został okrzyknięty geniuszem, a Francuska Akademia Filmowa ustanowiła nagrodę jego imienia.
Atalancie, okaleczonej ze względów komercyjnych, w 1940 roku przywrócono z grubsza pierwotny zamysł reżysera.
Film cechuje specyficzna mieszanka realistycznie pokazanej rzeczywistości i niezwykle delikatnie sugerowanej cudowności, niezwykłości.
Atutem obrazu Vigo jest wielka prostota jego fabuły.
Młoda dziewczyna, Juliette (Dita Parlo), wychodzi za Jeana (Jean Dasté), pracującego i mieszkającego na rzecznej barce. Juliette powiększa załogę barki składającą się, oprócz Jeana, ze starszego dziwaka Julesa (Michael Simon) i chłopca do pomocy oraz stada rozwydrzonych kotów. Juliette szybko nudzi się monotonia, drażni ją bałaganiarstwo męża i jego kolegów. W Paryżu, po sprzeczce z Jeanem, której przyczyną mimowolnie stał się pewien sympatyczny handlarz, rozgniewana samotnie rusza w miasto. Jean, chcąc ją ukarać, odpływa. Juliette, przeniesiona w zupełnie obcy jej świat, gdzie panują prawa dżungli, pada ofiarą miejskich szumowin. Jean natomiast żałuje swojego postępku, tęskni za żoną. Skacze do rzeki, próbując popełnić samobójstwo. Ale wypływa. Przy dźwiękach magicznego gramofonu Jules cuci go łaskotaniem pod pachami. Barka zawraca do Paryża, bohaterowie wyruszają na poszukiwania Juliette. Jules odnajduje ją w sklepie muzycznym.
Kontrast atmosfery panującej między ludźmi na małej barce zestawionej z mijanym przez stateczek rozległym, pięknym, czasem melancholijnym krajobrazem daje efekt bardzo mocny.
Niezwykle ciepłą postacią jest Jules, prostak i niechluj reprezentujący dziecięcą radość życia. Jest przeciwieństwem szorstkiego, brutalnego nieraz Jeana. W swojej kajucie kolekcjonuje tandetne pamiątki, przeróżne zbędne już przedmioty i graty.
W subtelnie rozegranej, naładowanej subtelnym erotyzmem scenie Jules pokazuje Julietcie swoje królestwo śmieci i starych zabawek. Wykonuje także dla niej swoją popisową sztuczkę, polegającą na włożeniu sobie papierosa do pępka, w usta wytatuowanej tam kobiety.
Jean Gabin:
1904 -1976
Właściwie Jean-Alexis Moncorge
Francuski aktor filmowy, czołowy odtwórca twardych, męskich ról
Jean Gabin był nie tylko pierwszym amantem, ale i prawdziwą legendą francuskiego kina.
Kiedy umierał w 1976 roku, (miał na koncie 95 filmów!) we Francji zapanowała narodowa żałoba.
Filmowa kariera Gabina zaczęła się w 1930 roku, ale dopiero Maria Chapdelaine zrobiła z niego gwiazdę. Zagrał tam twardziela o stoickiej naturze i twarzy, lecz miękkim sercu - i od tego pierwszego wejrzenia stał się bożyszczem kobiet.
Największe sukcesy artystyczne zapewniła mu współpraca z czołowymi twórcami artystycznego kina francuskiego, zwanego "realizmem poetyckim":
Julienem Duvivierem
Jeanem Renoirem
Marcelem Carne
Jeanem Gremilionem
W latach 1936-1939 stał się głównym odtwórcą ról romantycznych proletariuszy napiętnowanych przez los w klasycznych dziełach tych reżyserów
Grywał bardzo podobne role twardzieli-amantów w najsłynniejszych szlagierach przedwojennego kina:
Zouzou (gdzie partnerował Josephine Baker)
Pepe le Moko (grał tytułowego Pepe, paryskiego gangstera, który chroni się w algierskiej kazbie)
Grandes Illusiones (porucznika francuskiej armii uwięzionego w obozie jenieckim)
Powojenny Gabin to już nie bawidamek, lecz antybohater: grał buntowników i everymanów, ikonoklastów i szacownych obywateli.
Z biegiem lat stał się aktorem - instytucją.
Francuzi ukuli powiedzenie: "Gabin jest jak wino, im starszy, tym lepszy
Inne Filmy:
Ludzie za mgłą (1938) M. Carné
Brzask 1939 M. Carné
Bestia ludzka (1939)
French Can-Can (1955)
Czarny rynek w Paryżu (1956)
Pułapka (1958)
Paryski włóczęga (1958)
Gentleman Epsom (1962)
Kot (1972)
Rok święty (1976).