Kraków, dnia 29.11.2012 r.
Szanowny Panie Zarządco,
Zwracam się do Pana z uprzejmą prośbą o podjęcie działań mających na celu upomnienie mojego sąsiada, który uporczywie zakłóca mój spokój oraz narusza moje prawo do odpoczynku, poprzez codzienne granie na instrumencie, z którego wydawany dźwięk przekracza przeciętną miarę. Zgodnie z nomenklaturą prawną hałas jest określany jako immisja pośrednia niematerialna. W doktrynie oraz w orzecznictwie przedstawiane jest stanowisko, że immisja pośrednia niematerialna w postaci hałasu narusza prawo własności. W szczególności art. 222 § 2 w powiązaniu z art. 144 k. c. w pełni może regulować stosunki dotyczące dóbr materialnych, a więc pozostaje wewnątrz systemu prawa rzeczowego. Według orzeczenia SN o sygnaturze III CRN 100/83 „Właściciel nieruchomości sąsiedniej może żądać na podstawie art. 222 § 2 k.c. w związku z art. 144 k.c. nie tylko zakazania immisji, które już zakłócają ponad przeciętną miarę korzystanie z jego nieruchomości, ale także zaniechania przygotowań, które dopiero po zrealizowaniu odpowiednich robót pozwoliłyby na takie immisje.” Ochrona sfery fizycznej, czy też sfery psychicznej właściciela lub innych osób jest związana z rzeczą (własność nieruchomość lub tytuł prawny do takiej nieruchomości). W ujęciu generalnym jest to tzw. roszczenie negatoryjne, będące prawno rzeczowym środkiem ochrony własności i jest wymierzone, podobnie jak roszczenie windykacyjne, przeciwko trwałemu wkroczeniu w sferę uprawnień właściciela przez osobę nieuprawnioną. Należy się zgodzić, że naruszenie własności, przeciwko którym wymierzone jest roszczenie negatoryjne musi mieć charakter materialny, tzn. musi oddziaływać fizycznie na rzecz albo na właściciela w taki sposób, że utrudnia mu lub uniemożliwia wykonywanie władztwa nad rzeczą. I nie można tu wykluczyć zwłaszcza w przypadku immisji pośrednich w stosunkach sąsiedzkich, oddziaływania materialnego na psychikę właściciela. W cywilnych postępowaniach sądowych w przypadku walki z uciążliwym, hałaśliwym sąsiadem można oprzeć się na dwóch ogólnych przesłankach, mających oddzielne zastosowanie:
bezprawne działanie
tzw. przeciętna miara
W orzeczeniu SN w sprawie o sygnaturze akt III CR 66/62 stwierdził, że „Prawidłowa wykładnia art. 31 dawnego prawa rzeczowego prowadzi do wniosku, że przepis ten zabrania właścicielowi nieruchomości zakłócenia korzystania z cudzej nieruchomości w każdy sposób, jeżeli stopień tego zakłócenia przekracza zwykłą w stosunkach miejscowych miarę. „
Według rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (tekst ujedn. na podstawie Dz.U. z 2002r. nr 75, poz.690, z 2003r. nr 33, poz.270 i z 2004r. nr 109, poz.1156) - dz.IX - Ochrona przed hałasem i drganiami - „Budynek i urządzenia z nim związane powinny być zaprojektowane i wykonane w taki sposób, aby poziom hałasu, na który będą narażeni użytkownicy lub ludzie znajdujący się w ich sąsiedztwie, nie stanowił zagrożenia dla ich zdrowia, a także umożliwiał im pracę, odpoczynek i sen w zadawalających warunkach”(§ 323). Natomiast w § 326.1. stwierdza się, że: poziom hałasu oraz drgań przenikających do pomieszczeń w budynkach mieszkalnych (...) nie może przekraczać wartości dopuszczalnych, określonych w Polskich Normach dotyczących ochrony przed hałasem pomieszczeń w budynkach oraz oceny wpływu drgań na ludzi w budynkach.
Zgodnie z dyrektywą unijną dotyczącą hałasu 2002/49/WE oraz stosownymi rozporządzeniami i normami sanitarnymi - równoważny poziom dźwięku A przenikającego do pomieszczeń mieszkalnych od wszystkich źródeł hałasu łącznie nie powinien przekraczać poziomu 40 dB(A) w ciągu dnia (600- 2200) odniesionego do najniekorzystniejszych 8 godzin i 30 dB(A) w ciągu nocy (2200- 600) odniesionego do najniekorzystniejszej półgodziny, natomiast w kuchni i pomieszczeniach sanitarnych odpowiednio: 45 dB(A) i 35 dB(A).
Natomiast poziom dźwięku A przenikającego do pomieszczeń mieszkalnych od wyposażenia technicznego budynku oraz innych urządzeń w budynku i poza budynkiem, odpowiednio: 35 dB(A) i
Natomiast wg polskiej normy POLSKA NORMA PN-87/B-02151/02 poziom hałasu dopuszczalnego w pomieszczeniach mieszkalnych w dzień wynosi 40 Db. Zgodnie z tą normą, ocenę hałasu w budynkach przeprowadza się za pomocą jednoliczbowego wskaźnika oceny poziomu dźwięku A zwanego równoważnym poziomem dźwięku A, w porze dziennej określonego dla najniekorzystniejszych 8 godzin i w porze nocnej odniesionego do najniekorzystniejszej pół-godziny (czasy oceny T). Przy pomiarach należy uwzględniać poziom tła akustycznego, który waha się zazwyczaj w granicach 28÷32 dB(A), ponieważ jego poziom wpływa na możliwość dokonywania oceny hałasu (minimalna różnica pomiędzy zmierzonym poziomem dźwięku A, a poziomem tła akustycznego nie może być mniejsza niż 3 dB, aby można było dokonywać tej oceny). Pomiary poziomu hałasu wykonuje się zazwyczaj całkującym miernikiem poziomu dźwięku o klasie dokładności 1 z mikrofonem elektrostatycznym posiadającym ważne świadectwo uwierzytelnienia; pomiary drgań (wibracji) oddziaływujących na człowieka i konstrukcję budynku - miernikiem drgań mechanicznych (także z ważnym świadectwem uwierzytelnienia).
Zauważyć należy, iż trąbka wydziela poziom hałasu o poziomie 115 dB. Jak wynika z powyższego, gdy hałas przekracza wartości dopuszczalne przewidziane przez PN oraz w dyrektywie Unijnej, sprawa sądowa w ewentualnym postępowaniu, po przedstawieniu wiarygodnych badań poziomu hałasu, załączeniu ewentualnych skarg na osobę która wytwarza te hałasy, w tym skargi w której była zawarta forma ugodowa w załatwieniu zaistniałego problemu jest wygrana przez powoda.
W związku z powyższym proszę o ustosunkowanie się do mojej sprawy i podjęcie działań mających na celu usunięcie naruszenia moich dóbr osobistych.