Wojciech Burszta - Kultura i kultury
Metafora zagruntowanego płótna - grunt to kultura - pokrywa ona to, co naturalne tym, co konwencjonalne i społeczne.
Pojęcie kultury odgranicza to, co jest domeną natury od świata celowościowej intencjonalności.
Tym, co odgranicza człowieka od porządku natury, są przymioty typowo ludzkie, takie jak: język, religia, porządek społeczny, organizacje, czyli kultura.
Relacje natura-kultura. Natura to część ludzkości wspólna dla całości, kultura to specyficzne cechy występujące niekiedy i nie wszędzie.
Natura może być rozumiana bez kultury, ale kultura bez natury - nie.
Kultura to „sposób życia”, aby dało się go analitycznie wyodrębnić, musi on spełniać dwa warunki: po pierwsze musi być podzielany przez pewną grupę osób, po drugie zaś, musi być przekazywany kolejnym generacjom.
Kultura to rzeczywistość myślowa albo ideacyjna
Enkulturacja - proces uczenia się kultury, poprzez międzygeneracyjną transmisję wiedzy.
Kulturą jest to wszystko, czego musimy się nauczyć, aby być akceptowanym przez otoczenie.
Znaczną część wiedzy kulturowej stanowią normy, które wyznaczają reguły zachowania się w danych sytuacjach wobec innych jednostek.
Drugim ważnym komponentem wiedzy kulturowej są wartości, czyli podzielane powszechnie idee dotyczące pożądanych celów i sposobów życia w wymiarze jednostkowym, grupowym, ogólnospołecznym czy ogólnoludzkim.
Trzecią częścią wiedzy kulturowej jest światopogląd, czyli utrwalony sposób, w jaki postrzega się i interpretuje rzeczywistość, zawarte w niej zjawiska i relacje między nimi.
Poczucie wspólnoty przekonań i symboli, to ważna cecha wiedzy kulturowej.
Kultura jest zestawem pojęciowych instrukcji dla zachowań, umożliwiającym nam wtopienie się w rzeczywistość nowego środowiska. (reguły gry w szachy, które musimy pojąć, aby grać z partnerem)