Suicydologia - problem samobójstw

Co to jest samobójstwo?

Definicji samobójstwa w literaturze suicydologicznej jest co najmniej kilkanaście.
Niektóre z nich zdobyły sobie sporą popularność i często są cytowane, inne popadły w zapomnienie.
Jedną z najbardziej znanych jest definicja sformułowana przez Emila Durkheima, socjologa francuskiego z przełomu wieków, autora wielkiego dzieła na temat samobójstwa „Le Suicide”, opublikowanego w 1897 r.: „Samobójstwem nazywa się każdy przypadek śmierci, będący bezpośrednim lub pośrednim wynikiem działania lub zaniechania, przejawianego przez ofiarę zdającą sobie sprawę ze skutków swego zachowania”.
Często cytowana jest również definicja  podana przez wspomnianego już Edwina Shneidmana: „We współczesnym zachodnim świecie, samobójstwo jest świadomie podjętym działaniem mającym na celu samozniszczenie; jest działaniem które można określić jako wielowymiarowe zaburzenie występujące u jednostki, której potrzeby nie są zaspokojone i która sama definiuje problem, w którym samobójstwo spostrzega jako najlepsze rozwiązanie”.
Nie ma jednak definicji, która byłaby akceptowana i stosowana przez wszystkich zajmujących się tym zagadnieniem. Niektóre definicje krytykowane są za to, że dotyczą jedynie samobójstw zakończonych śmiercią i nie uwzględniają prób samobójczych (np. definicja Durkheima i Shneidmana) lub vice versa. Inne, wspominające o istnieniu świadomego zamiaru pozbawienia się życia nie są przyjmowane przez tych, którzy uznają ambiwalencję i nieświadome komponenty tendencji autodestrukcyjnych. Jeszcze inne uznawane są za zbyt wąskie i nie obejmujące samobójstw o podłożu kulturowym (takich jak na przykład kamikadze i harakiri w Japonii czy sutee w Indiach) czy  samobójstw, w których ofiara nie ma innego wyjścia (na przykład śmierć Sokratesa).

Autorką tekstów zawartych w tym dziale jest dr Karolina Krysińska. Wszystkie teksty opublikowano za zgodą autorki.

---