Kryzys i upadek Imperium rzymskiego
Schyłek imperium rzymskiego rozpoczął od końca ii wieku, wtedy to zaczęło przeżywać największy w swych dziejach kryzys gospodarczo-społeczny. Kres imperium się zbliżał rozlegle granice państwa stawały się coraz bardziej niebezpieczne, na wchodzie toczyły się walki z państwem patronów, a na zachodzie coraz częściej zagrażały plemiona barbarzyńców. Plemion, które w oczach rzymian siały postrach znane ze swego okrucieństwa i braku litości dla ludności cywilnej. Rzym by moc się przeciwstawić ich sile musiał wzmocnić swoje siły, państwo poniosło wielkie koszty na budowę armii. Cesarstwo przeżywało kryzys finansów publicznych, kasy państwa były puste, wobec tego jedynym wyjściem było nakładanie coraz większych podatków na obywateli. Podatki te rujnowały ludność zwłaszcza średnio zamożną. Coraz biedniejsi chłopi poczęli opuszczać swoja ziemie, by zahamować ten proces państwo wprowadziło przepisy o przywiązaniu chłopów do ziemi zwana ustawa kolonu atu. Chłopi w obronnie przez dyskryminującymi przepisami dobrowolnie oddawali się w opiekę arystokracji, która ich osłaniała przed wpływem przepisów państwa.
Chcąc zwiększyć ilość pieniędzy w obiegu, poczęto fałszować wydawane monety poprzez dodawanie innych mniej szlachetnych metali do bitych przez siebie monet. Dzięki takiemu rozwiązaniu w imperium postępowała inflacja, uderzając głównie w wielkich właścicieli ziemskich, które w obawie przed bankructwem musieli dzielić swe dobra na działki, które dzierżawili rolnikom lub niewolnikom. W kryzysem gospodarczym następował kryzys polityczny poprzez brak stabilizacji władzy poprzez lata 235-284 mieliśmy około 50 cesarzy, uzurpujących sobie władzę.
Kryzys narastał jego rozwiązaniem miał być cesarstwa na dwie części, zachodnie i wschodnie.
Na wschodzie coraz większe tereny imperium opanowywali barbarzyńcy. Prawdziwa klęska dla rzymian była przegrana bitwa w 378 r. pod Adrianopolem, które ukazał sile plemion barbarzyńskich.
Klęska zapoczątkowała kres dominacji imperium w zachodniej europie, ostatni wspólny cesarz, Teodozjusz wielki, podzielił imperium w 395 roku pomiędzy dwóch swych synów. Wyodrębniono cesarstwo zachodnie ze stolica w Rzymie i cesarstwo wschodnie z siedziba w Konstantynopolu. Podział imperium jeszcze bardziej ukazał słabość zachodniego części imperium, wobec coraz liczniejszych ataków plemion z zachodu a także naporu azjatyckich Hunów, zmierzch cesarstwa stawał się tylko kwestia czasu. Kolejno Wizygoci w 410 roku a następnie plemię Wandalów w 455 roku złupili i obrabiali Rzym, stad wywodzi się słowo wandalizm - jako niszczenie mienia. W 476 roku wódz plemion germańskich Odoaker usunął z tronu ostatniego cesarza imperium zachodniego Romulusa Augustulusa, to oznaczało upadek imperium rzymskiego przynajmniej w europie.
Zgodnie z regulaminem serwisu www.bryk.pl prawa autorskie do niniejszego materiału posiada Wydawnictwo GREG. W związku z tym, rozpowszechnianie niniejszego materiału w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, utrwalanie lub kopiowanie materiału w celu rozpowszechnienia w szczególności zamieszczanie na innym serwerze, przekazywanie drogą elektroniczną i wykorzystywanie materiału w inny sposób niż dla celów własnej edukacji bez zgody Wydawnictwa GREG podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności.