Temat lekcji: Opis uczuć Julii

Materiały

kartki z przygotowanym fragmentem utworu W. Szekspira „Romeo i Julia” (akt III scena II do słów „Dla mego bólu wszelkie słowo na nic”, z fragmentu usunięto wypowiedzi Marty, skrócono wypowiedzi Julii), kartka „Jak się dzisiaj czujesz?” z narysowanymi z jednej strony ponumerowanymi minami, a z drugiej strony przypisanymi danym minom nazwom uczuć

Przebieg lekcji

1. Wprowadzenie: uczniowie otrzymują kartki „Jak się dzisiaj czujesz?”, zaznaczają minę, która odzwierciedla ich uczucie, następnie sprawdzają, na jakie uczucie ich mina wskazuje. Dzielą się wrażeniami z sąsiadami.

2. Wypisują wybrane przez nich nazwy uczuć, odpowiednio umieszczając je na wykresie  
   
   

3. Czytają indywidualnie przygotowany przez nauczyciela tekst, zaznaczając wybranymi z kartki minami, uczucia Julii.

4. Uczniowie chętni czytają na głos tekst, poszczególnymi fragmentami, które wskazuje im nauczyciel. Zapisują jednocześnie w zeszycie i na tablicy notatkę w formie tabelki

Wydarzenie	Uczucia i przeżycia Julii
1. Oczekiwanie na zapadnięcie nocy i przyjście ukochanego	radość, zniecierpliwienie
2. Przyjście niani	zainteresowanie
3. Zauważenie drabiny trzymanej w rękach niani	zdziwienie
4. Zauważenie gestu niani, załamywania rąk	niepokój
5. Podejrzenie o śmierci ukochanego	lęk
6. Usłyszenie informacji o śmierci Tybalta	zdezorientowanie
7. Otrzymanie wiadomości o pojedynku i śmierci Tybalta	rozpacz
8.  Złorzeczyć ukochanemu	złość, gniew
9. Uświadomienie sobie, że źle mówi o swoim mężu	żal, uspokojenie
10. Uświadomienie sobie, że Romeo żyje	radość
11. Otrzymanie wiadomości o wygnaniu męża	boleść, rozpacz

5. Analogicznie zapisują uczucia Julii na wykresie:

 radość                                                                                                                     radość                                                                               

                                            zdziwienie

                           zainteresowanie                                                          uspokojenie  

       zniecierpliwienie                                   zdezorientowanie

                                                         niepokój        

                                                                   lęk                           złość, gniew

                                                                                             rozpacz                                 rozpacz  

                                                                                                                                           boleść                                                   



6. Uczniowie dzielą się na 5 grup wybierają dwa punkty z tabeli i redagują fragment opisu uczuć Julii.

7. Grupy przekazują sobie kartki z napisanymi przez nich opisami. Na podstawie zredagowanych prac, tworzą jeden pełen opis uczuć. Pracują nad kompozycją, łącząc poszczególne akapity.

8. Wysłuchanie kilku prac, zwrócenie uwagi na występujące w nich błędy.

Zadanie domowe

Napisz opis uczuć np. „Z wizytą u dentysty”, „Niezapowiedziana karkówka” lub inny, zaproponowany przez Ciebie.

„ZWĄC MNIE MIŁOŚCIĄ, OCHRZCISZ MNIE NA NOWO” -

ROZMOWA ZAKOCHANYCH WEDŁUG WILLIAMA SZEKSPIRA

I. GŁÓWNE ZAGADNIENIA LEKCJI

Zajęcia podejmują zagadnienie miłości jako jednej z najistotniejszych wartości w życiu człowieka. Lekcja rozwija umiejętność dokonywania charakterystyki postaci występujących w utworze scenicznym. Ważnym jej aspektem są ćwiczenia w redagowaniu tekstów własnych.

II. CELE LEKCJI

Uczeń powinien:

• wypowiadać się na temat tego, kim był William Szekspir

• określać problematykę dramatu Romeo i Julia

• charakteryzować bohaterów dramatu na podstawie fragmentu zamieszczonego w podręczniku

• wyrażać własną opinię na temat problemu przedstawionego w dramacie Williama Szekspira

• wyjaśniać przyczyny żywotności legendy Romea i Julii w kulturze późniejszych epok

• wykorzystywać kontekst plastyczny do pogłębienia interpretacji dzieła literackiego

• prowadzić notatkę z lekcji

• wykorzystywać swoją wiedzę na temat postaci dramatu w ćwiczeniach dramowych

• redagować tekst własny (list)

• posługiwać się edytorem tekstu (jeśli w szkole jest pracownia komputerowa)

• organizować, oceniać, planować własne uczenie się

• skutecznie komunikować się w różnych sytuacjach

• efektywnie współdziałać w zespole

• rozwiązywać problemy w twórczy sposób.

III. UWAGI DOTYCZĄCE REALIZACJI LEKCJI

Zajęcia realizowane są na dwóch jednostkach lekcyjnych z przerwą. Nauczyciel łączy heurezę z dramową techniką listu realizowaną poprzez pracę zespołową. Ławki należy ustawić tak, aby umożliwić pracę sześciu grupom. W trakcie redagowania przez młodzież listów nauczyciel włącza uwerturę do Romea i Julii Piotra Czajkowskiego. Emocjonalny charakter tej kompozycji powinien wytworzyć właściwy dla tematu ćwiczeń nastrój. Uczniowie w domu czytają notkę o Williamie Szekspirze i treści jego dzieła oraz fragment Romea i Julii znajdujący się w podręczniku.

IV. ŚRODKI DYDAKTYCZNE

1. Alina Kowalczykowa, Krzysztof Mrowcewicz: Kto czyta, nie błądzi. II, s. 132-142.

2. Piotr Czajkowski: uwertura - fantazja do Romea i Julii.

3. Polecenia dla grup, kartony formatu A4 i pisaki (a w szkołach dysponujących pracownią komputerową: komputery z edytorem tekstu, drukarka).

V. POJĘCIA I TERMINY

miłość, dramat, dialog, monolog, scena balkonowa

VI. PRZEBIEG LEKCJI

Część I

1. Wprowadzenie

Nauczyciel zapisuje temat lekcji, określa jej cele, informuje uczniów o planie zajęć i przypomina o konieczności prowadzenia notatki z lekcji. Pyta młodzież, czego dowiedziała się z podręcznika o Williamie Szekspirze oraz o percepcji jego dramatu Romeo i Julia, a także o treści całego tekstu; porządkuje i dopełnia te informacje pod kątem notatki z lekcji. Rozmawia z klasą o jej pierwszych refleksjach po przeczytaniu zamieszczonego w podręczniku fragmentu szekspirowskiego utworu.

(Ok. 10 minut).

2. Rozwinięcie

Klasa analizuje tekst Chóru i odpowiada na pytanie, dlaczego poeta miłość określa jako niewolę. Zadaniem uczniów jest odnalezienie w wypowiedziach Romea i Julii dowodów na to, że i ich interpretacja tego uczucia okazuje się podobna.

Jako kontekst interpretacyjny do słów bohaterów nauczyciel wykorzystuje zamieszczone w podręczniku reprodukcje obrazów (Dzieło Filippo Lippiego i obraz anonimowego malarza niemieckiego z XV wieku przedstawiają szczególną więź istniejącą pomiędzy zakochanymi, niemożność rozstania się, zapatrzenie w siebie, oddanie. Świetnie wprowadzają także w charakterystykę postaci dramatu, ukazując śmiałych, odważnych młodzieńców i subtelne, skromne, ale poddające się sile uczucia dziewczęta). Prowadzący prosi uczniów o odczytanie sensu gestów i spojrzeń postaci uwiecznionych na XV-wiecznych obrazach oraz o próbę scharakteryzowania ich osobowości. Pyta, czy mogłyby to być portrety szekspirowskich kochanków.

Młodzież zwraca uwagę na sposób, w jaki Romeo i Julia mówią o swoich uczuciach w monologach i określa jego funkcję (poetyczność wyrażająca się w porównaniach, metaforach, epitetach, pytaniach i wykrzyknieniach; uwznioślenie uczucia i jego obiektu). To dobry moment, by porozmawiać z uczniami o tym, jak dziś wyznaje się uczucie i czy forma miłosnego języka jest istotna dla relacji pomiędzy zakochanymi (warto tu wykorzystać jako komentarz do rozmowy opatrzone tekstami rysunki ze strony 142).

Młodzież charakteryzuje oboje bohaterów, dostrzegając podobieństwa (np. wiara w siłę swej miłości, chęć bycia razem wbrew rodzinie i przeciwnościom losu) i różnice pomiędzy nimi (np. on jest śmiały, odważny, przedsiębiorczy; ona skromna, nieśmiała).

(Ok. 35 minut).

3. Podsumowanie

Nauczyciel pyta uczniów: Czy historia Romea i Julii mogłaby przydarzyć się dzisiaj? Czy pochodzenie, majątek albo stanowisko rodziców powinno wpływać na uczucia młodych? Czy wierzycie w miłość od pierwszego wejrzenia? Jak myślicie, czemu fikcyjni bohaterowie dramatu Williama Szekspira są traktowani przez ludzi jak realne postacie?

(Ok. 5 minut).

Część II

1. Wprowadzenie - zapoznawanie się z problemami

Nauczyciel informuje uczniów o celu ćwiczenia dramowego (np. pogłębienie wiedzy o postaciach dramatu i jego problematyce, rozwijanie umiejętności redagowania własnych tekstów); dzieli ich na sześć grup; rozdaje polecenia (zob. niżej); wyjaśnia, jak będzie przebiegała realizacja zadania; określa czas na jego wykonanie; przypomina zasady pracy w grupie.

(Ok. 5 minut).

Polecenia dla grupy I Napiszcie list Julii do Romea. Wejdźcie w rolę tej postaci (Myślcie jej kategoriami. Nawiązujcie do wydarzeń opisanych przez Szekspira. Możecie posługiwać się zwrotami z jego dramatu, ale większa część tekstu musi być Waszego autorstwa. Wolno Wam cytować wiersze lub piosenki, które - Waszym zdaniem - pasują do postaci Julii). Pamiętajcie, że w prawym rogu u góry trzeba napisać miejscowość i datę. Zacznijcie list od zwrotu do osoby, do której piszecie. Pamiętajcie, że zaimki dotyczące bezpośrednio adresata pisze się wielką literą (np. Ty, Tobie, Twoje). W zakończeniu listu powinna znaleźć się formuła pożegnalna (np. „Bądź zdrów...”). Kompozycja listu jest swobodna, ale lepiej ustalić plan tekstu (np. na początku możecie nawiązać do ostatnich wydarzeń lub do ostatniego listu adresata). To, o czym zapomnieliście napisać, można umieścić w krótkim dopisku, który nazywa się postscriptum (w skrócie PS). Pod listem podpiszcie się imieniem bohaterki, pod postscriptum jej inicjałami. Na wykonanie ćwiczenia macie 25 minut. Życzę Wam powodzenia! Do odczytania listu wybierzcie dwie osoby: pierwsza niech przeczyta go tak, jak zrobiłaby to Julia; druga jak Romeo, który właśnie go otrzymał i w tej samej chwili dowiaduje się o śmierci swojego przyjaciela Merkucja.

Polecenia dla grupy II Napiszcie list Romea do Julii. Wejdźcie w rolę Romea (Myślcie jego kategoriami. Nawiązujcie do wydarzeń opisanych przez Szekspira. Możecie wykorzystywać zwroty z jego dramatu, ale pamiętajcie, że większa część pracy musi być Waszego autorstwa. Wolno Wam cytować wiersze lub piosenki, które - Waszym zdaniem - pasują do Romea). Pamiętajcie o umieszczeniu w prawym rogu u góry nazwy miejscowości i daty. Zacznijcie list od zwrotu do osoby, do której piszecie. Pamiętajcie, że zaimki dotyczące bezpośrednio adresata pisze się wielką literą (np. Ty, Tobie, Ciebie). W zakończeniu listu powinna się znaleźć formuła pożegnalna (np. „Bądź zdrowa...”). Kompozycja listu jest swobodna, ale lepiej ustalić plan tekstu (np. na początku można nawiązać do ostatnich wydarzeń lub do ostatniego listu adresata). To, o czym zapomnieliście napisać, można umieścić w krótkim dopisku, który nazywa się postscriptum (w skrócie PS). Pod listem trzeba podpisać się imieniem bohatera, pod postscriptum jego inicjałami. Na napisanie pracy macie 25 minut. Życzę powodzenia! Do przeczytania listu wybierzcie dwie osoby: pierwsza niech odczyta go jako Romeo; druga jako Julia, która właśnie otrzymała list i w tej samej chwili jest wołana przez piastunkę na obiad.

Polecenia dla grupy III Napiszcie list Julii do przyjaciółki (oczywiście tę przyjaciółkę musicie w Waszym liście stworzyć). Wejdźcie w rolę Julii (Myślcie jej kategoriami. Nawiązujcie do wydarzeń opisanych przez Szekspira. Możecie posługiwać się zwrotami z jego dramatu, ale pamiętajcie, że większa część pracy musi być Waszego autorstwa. Wolno Wam cytować wiersze lub piosenki, które - Waszym zdaniem - pasują do postaci Julii). Pamiętajcie o umieszczeniu w prawym rogu u góry nazwy miejscowości i daty. Zacznijcie list od zwrotu do osoby, do której piszecie. Pamiętajcie, że zaimki bezpośrednio dotyczące adresata pisze się wielką literą (np. Ty, Twoje, Ciebie). W zakończeniu listu powinna znaleźć się formuła pożegnalna (np. „Bądź zdrowa...”). Kompozycja listu jest swobodna, ale lepiej zaplanować konstrukcję tekstu (np. na początku można nawiązać do ostatnich wydarzeń lub też do ostatniego listu adresata). To, o czym zapomnieliście napisać, można umieścić w krótkim dopisku, który nazywa się postscriptum (w skrócie PS). Pod listem trzeba podpisać się imieniem bohaterki, pod postscriptum jej inicjałami. Na napisanie pracy macie 25 minut. Życzę powodzenia! Do odczytania listu wybierzcie dwie osoby: pierwsza niech przeczyta go jako Julia; druga jako przyjaciółka, która właśnie otrzymała list - a przygotowuje się do pójścia na bal.

Polecenia dla grupy IV Napiszcie list Romea do przyjaciela (może to być Merkucjo albo wymyślona postać). Wejdźcie w rolę tego bohatera (Myślcie jego kategoriami. Nawiązujcie do wydarzeń przedstawionych przez Szekspira. Możecie posługiwać się zwrotami z jego dramatu, ale pamiętajcie, że większa część tekstu musi być Waszego autorstwa. Wolno Wam cytować fragmenty wierszy lub piosenek, jeśli uznacie, że pasują one do postaci Romea). Pamiętajcie o umieszczeniu w prawym rogu u góry nazwy miejscowości i daty. Zacznijcie list od zwrotu do osoby do której piszecie. Pamiętajcie, że zaimki dotyczące bezpośrednio adresata należy pisać wielką literą (np. Ty, Twoje, Ciebie). W zakończeniu powinna się znaleźć formuła pożegnalna (np. „Bądź zdrów...”). Kompozycja listu jest swobodna, ale lepiej przemyśleć jego konstrukcję (np. można na początku nawiązać do ostatnich wydarzeń lub do ostatniego listu adresata). To, o czym zapomnieliście napisać, można umieścić w krótkim dopisku, który nazywa się postscriptum (w skrócie PS). Pod listem podpisujecie się imieniem postaci, pod postscriptum jej inicjałami. Na napisanie pracy macie 25 minut. Życzę powodzenia! Do odczytania pracy wybierzcie dwie osoby: pierwsza niech przeczyta go jako Romeo; druga jako jego przyjaciel, który właśnie otrzymał list, a miał zamiar połasować sobie trochę w kuchni.

Polecenia dla grupy V Napiszcie list Julii do jej matki. Wejdźcie w rolę Julii (Myślcie jej kategoriami. Nawiązujcie do wydarzeń opisanych przez Szekspira. Możecie posługiwać się zwrotami z jego dramatu, ale pamiętajcie, że większa część tekstu musi być Waszego autorstwa. Wolno Wam cytować wiersze i piosenki, jeśli - Waszym zdaniem - pasują do postaci Julii). Pamiętajcie o umieszczeniu w górnym prawym rogu nazwy miejscowości i daty. Zacznijcie list od zwrotu do osoby, do której piszecie (w epoce Julii do rodziców zwracano się dość oficjalnie, np. Pani Matko). Pamiętajcie, że zaimki dotyczące bezpośrednio adresata należy pisać wielką literą (np. Ty, Twoje, Ciebie). W zakończeniu listu powinna się znaleźć formuła pożegnalna (np. „Bądź zdrowa...”). Kompozycja listu jest swobodna, ale warto przemyśleć konstrukcję tekstu (np. na początku można nawiązać do ostatnich wydarzeń lub do ostatniego listu). To, o czym zapomnieliście napisać, należy umieścić w krótkim dopisku, który nazywa się postscriptum (w skrócie PS). Pod listem podpiszcie się imieniem bohaterki, pod postscriptum jej inicjałami. Na napisanie pracy macie 25 minut. Życzę powodzenia! Do odczytania listu wybierzcie dwie osoby: pierwsza niech go przeczyta jako Julia; druga jako matka, która odnalazła ten list dopiero po śmierci córki.

Polecenia dla grupy VI Napiszcie list Romea do jego ojca. Wejdźcie w rolę Romea (Myślcie jego kategoriami. Nawiązujcie do wydarzeń opisanych przez Szekspira. Możecie posługiwać się zwrotami z jego dramatu, ale pamiętajcie, że większa część tekstu musi być Waszego autorstwa. Wolno Wam cytować wiersze i piosenki, jeśli uważacie, że pasują do postaci Romea). Pamiętajcie o umieszczeniu u góry w prawym rogu nazwy miejscowości i daty. Zacznijcie list od zwrotu do osoby, do której piszecie (w epoce Romea zwracano się do rodziców dosyć oficjalnie, np. Panie Ojcze). Pamiętajcie, że zaimki dotyczące bezpośrednio adresata pisze się wielką literą (np. Ty, Twoje, Ciebie). W zakończeniu listu powinna się znaleźć formuła pożegnalna (np. „Bądź zdrów...”). Kompozycja listu jest swobodna, ale lepiej przemyśleć jego konstrukcję (np. na początku można nawiązać do ostatnich wydarzeń lub do ostatniego listu). To, o czym zapomnieliście napisać, należy umieścić w krótkim dopisku, który nazywa się postscriptum (w skrócie PS). Pod listem podpiszcie się imieniem bohatera, pod postscriptum jego inicjałami. Na napisanie pracy macie 25 minut. Życzę powodzenia! Do odczytania listu wybierzcie dwie osoby: pierwsza niech przeczyta go jako Romeo; druga jako jego ojciec, który właśnie ma się udać do sądu na rozprawę z powództwa Kapuletów.

2. Rozwinięcie

A. Rozwiązywanie problemów.

Nauczyciel włącza muzykę, informując uczniów, że jest to uwertura do Romea i Julii Piotra Czajkowskiego (nagranie nie może zagłuszać uczniów, ale musi być przez nich słyszane). Młodzież dokonuje wstępnego rozpoznania tematu. Nauczyciel nadaje kierunek pracy przez zadawanie pytań naprowadzających; przysłuchuje się rozmowom zespołów.

B. Transformacja.

Uczniowie realizują zadanie. Nauczyciel chodzi po klasie i jest w każdej chwili gotowy, by skorygować błędne rozumienie lub podać dodatkowe informacje.

(Ok. 30 minut).

C. Prezentacja.

Uczniowie przedstawiają wyniki pracy grup (wg porządku: informacja o poleceniach - pierwszym i ostatnim; dwukrotne odczytanie tekstu), sprawdzając jednocześnie efektywność swoich działań. (Nie wolno zapominać o zasadzie, że każda prezentacja powinna zostać nagrodzona brawami. Teksty listów trzeba wywiesić na gazetce). Nauczyciel sprawdza poziom opanowanej wiedzy i ocenia ją.

(Ok. 15 minut).

3. Podsumowanie

Młodzież rozmawia o tym, czego się nauczyła, do czego posłuży jej ta wiedza, czy dobrze jej się pracowało. Nauczyciel prosi uczniów o obejrzenie filmu Romeo i Julia B. Luhrmanna z Leonardem Di Caprio w roli głównej i zwrócenie uwagi na: treści, które reżyser zaczerpnął z dramatu Williama Szekspira i te, z których zrezygnował; język, jakim mówią bohaterowie filmu, i rzeczywistość, w której funkcjonują; sposób pokazania sceny balkonowej.

(Ok. 5 minut).

Amor Szekspiro

czyli

Romeo i, z niewielką pomocą przyjaciół, Julia

Dekoracje: na środku sceny stoi ławka, obojętnie jaka, mogą być krzesła przykryte materiałem, na nich poduszki; wszystkie rekwizyty, wymienione w tekście, wykonane z opakowań (z widocznymi nieusuniętymi napisami); okno z listewek, z firankami i tekturowym kwiatkiem




Chór:

Nad Kapuletich i Montekich domem

Spłukane deszczem, poruszone gromem,

Łagodne oko błękitu...

A lato było piękne tego roku...

Chór pozostaje cały czas na scenie. Recytuje swoje „pieśni”, niekiedy uczestniczy w wydarzeniach.

I

Na ławce siedzi Romeo, wchodzi Benwolio. Rozmawiają, siedząc.

Romeo:

Nudno.

Wchodzi Benwolio.

Benwolio:

Witaj, przyjacielu. Coś taki smętny?

Romeo:

Nudno!

Benwolio:

W twoim wieku? Ja nie mam na to czasu. Miłość, miłość...

(robi cielęce oczy)

Romeo:

Ty też? Kolejna ofiara feromonów.

Benwolio:

Więc kochasz i jesteś kochany?

Romeo:

Akurat. Brzydki nie jestem, to widać. Głupi też nie, to słychać. Z dobrej rodziny pochodzę, to czuć. A ona nic.

Benwolio:

Nie sposób ci się oprzeć, to fakt. Więc co z nią?

Romeo:

Ona kocha, ale pieniądze. „Mężczyźni, ten ród krokodyli.”

(ostatnie słowa wypowiada naśladując kobietę)

Ech, kobieto, puchu marny.

Benwolio:

To zakochaj się w innej, mało tego chodzi po ulicach? A tak w ogóle, nie wierz nigdy kobiecie. Ta twoja się zrobiła na rudo - czy widziałeś uczciwą kobietę z rudymi włosami?

Romeo:

patrzy na niego z politowaniem, zastanawia się przez moment, wreszcie wyjmuje z kieszeni mentosy, wykonuje gest znany z reklamy, uśmiech na twarzy, który jednak po chwili znika, cały zapada się w sobie, jakby z niego uszło powietrze i załamanym głosem mówi

Idę do terapeuty.

Wychodzi.

Benwolio:

Nie, no bomba, ja się po tym sam będę musiał poddać jakiejś terapii. Już mi oko lata.

mruga jednym okiem

Chór:

O, królowo wszechpiękności!

Ornamencie człowieczeństwa!

Nie masz nad chłopem litości,

Musi dowód dać ci męstwa.

II

Wchodzi służący Kapuleta. Siada na jednym brzegu ławki, na drugim, przyglądając mu się z rosnącym zainteresowaniem, Benwolio. Służący na razie nie widzi Benwolia.

Służący:

Mój pan, Kapulet, urządza imprezę. W domu! „A przed ucztą potrzeba dom oczyścić z śmieci.” Kto to będzie sprzątał? Wiadomo - ja. Przy takim bezrobociu... A wszystko dla niej.

z pogardą

Nie puści dziewczyny na technoparty, musi ją mieć na oku. „Julka to takie złote dziecko.”

wzdycha

Ale mam przecież sprosić gości.

wyjmuje z kieszeni kartkę, czyta z wyraźnym wysiłkiem

Tyle sesemesów! Zejdzie mi do rana.

Wzdycha, wyjmuje telefon, zaczyna coś pisać.

Benwolio:

Cóż tam, panie, w polityce?

Służący:

Spadaj!

do siebie

Coś zimno...

wkłada bluzę, którą wcześniej położył obok, głaszcze ją, wyraźnie łagodnieje, jak w reklamie proszku do prania, bardzo uprzejmie

Mówiłeś coś, mój ty chłopcze?

Benwolio:

Cóż to za rozruch u was niesłychany?

Służący:

U Kapuletów impreza. Mnie gości spraszać przyszło. Dużo tego. Wszystko dla jedynaczki. Piękne dobra w każdym względzie, lasy, gleba wyśmienita. Co za czynsze. To kobita!

Benwolio:

Dzwoń, waść, czasu oszczędź.

do siebie

To okazja w sam raz dla Romea.

wychodzi

Po chwili pisania, co sprawia mu wyraźną trudność, Służący też wstaje i wychodzi, nie przerywając pisania.

Chór:

Niezwykłym i nie leda sprytem opatrzony

Poleciał precz, by Romea, co zmartwiony,

Z udręki serca wyciągnąć za uszy,

By mu chwilą rozrywki uspokoić duszę.

III

Ta sama scenografia. Wchodzi rozmarzony Romeo, na uszach ma walkmena, nuci coś pod nosem. Wzdycha. Siada na ławce. Wpada Benwolio.

Benwolio:

Jest impreza. Będzie gorąco. Zapomnisz, co to łzy.

Romeo:

Gdzie? Zresztą, nigdzie nie idę.

wpatrzony w jakiś punkt, z rozpaczą w głosie

Gdzieś mi się podziała?

Benwolio:

do siebie

Trzeba ratować chłopaka.

Ciągnie Romea, ten z wyraźną niechęcią wstaje, wychodzą.

Chór:

Nie porzucaj nadzieje,

Jakoć się kolwiek dzieje;

Bo nie już słońce ostatnie zachodzi,

Lecz uważaj, Romeo, Kapulet nadchodzi.

IV

Wchodzi Kapulet. Palcem sprawdza, czy na ławce nie ma kurzu, rozgląda się po scenie, może nawet zajrzeć pod ławkę. Wyraźnie niezadowolony.

Kapulet:

Do roboty, a żywo! Sprzątać mi tu, nie rezonować!

dwaj z chóru, próbując wynieść ławkę, potrącają niechcący Kapuleta;

Do krów, nie do pańskich mebli!

odstawiają więc ławkę na miejsce i wychodzą;

uroczyście, podnosząc ręce

Poloneza czas zacząć!

za kurtynę

Wołać mi tu córkę!

Wchodzi Julia. Chór bawi się. Z głośników płynie muzyka dyskotekowa. Wszyscy bawią się.

Julia:

Ktoś mnie wołał, czegoś chciał?

Kapulet:

Muzyka gra, goście są. Baw się, zdecyduj się, ten, tego, ten. A nie, to idź do klasztoru!

Julia:

A jest trzecie wyjście?

Kapulet:

Nie przeginaj, Julka! I przestań się malować, bo wyglądasz jak kamienica odnowiona na przyjazd cesarza.

Julia:

Niech się dzieje wola nieba...

Kapulet wychodzi. Julia tańczy, chodząc pomiędzy gośćmi, zagląda im w twarze.

Wchodzą Romeo i Benwolio.

Romeo:

Jak nas tu złapią, krucho będzie.

Benwolio:

Nie pękaj.

Nagle Romeo dostrzega Julię.

Romeo:

Benwolio, muszę ją poznać!

Benwolio:

strzepuje łupież z ramienia Romea

Ale to jej się nie spodoba.

Romeo:

Robię co mogę, ale on zawsze wraca.

Benwolio:

macha ręką

Jest ciemno, może nie zauważy.

Podchodzą bliżej.

Julia, oczarowana, wpatrzona w Romea, ten nachyla się, jakby chciał ją pocałować

Romeo:

Ja, kiedy usta ku twym ustom chylę...

Julia:

A płuca sprawdziłeś?

Romeo, wyraźnie zakłopotany, spuszcza głowę i nic nie mówi.

Zza sceny słychać wołanie matki.

Muszę iść, matka mnie woła.

Wychodzi.

Do Romea podchodzi Benwolio.

Benwolio:

I co?

Romeo:

Jeśli jeszcze umie gotować, jest ideałem. Kto ona?

Benwolio:

ucieka ze wzrokiem, wyraźnie zakłopotany

Kapulet. Julia Kapulet.

Romeo:

O, żesz...

Głos Wielkiego Brata zza sceny:

Wielki brat wszystko słyszy.

Romeo zamyka sobie usta ręką. Benwolio kładzie rękę na jego ramieniu, głowy spuszczone, wychodzą.

Julia:

zza sceny

To Monteki? O, żesz...

Głos Wielkiego Brata:

Wielki Brat...

Julia:

zza sceny

Dobra, dobra.

Chór:

Czego chcesz od nas, Panie, za Twe hojne dary?

Czego za dobrodziejstwa, którym nie masz miary?

Za Twoim rozkazaniem w brzegach morze stoi

I Romeo Kapuleta okrutnie się boi.

V

Dwie osoby z chóru trzymają z boku sceny okno.

Wchodzi Romeo. Śpiewa głośno: „Julia, Julia to dziewczyna, tylko ona jedna i jedyna.”

Zza sceny słychać głos matki:

Julka! Julka! Jakiś wariat z harmonią na dole cię woła!

W oknie pokazuje się Julia.

Julia:

Romeo! Czemuż ty jesteś Romeo!

Romeo:

Rodzice mnie tak nazwali. Byłem zbyt mały, nie miałem na to żadnego wpływu.

Julia:

Mogło być gorzej. Jak tu wszedłeś? Mur jest wysoki.

Romeo:

Coś mi dodało skrzydeł, tylko nazwy nie pamiętam. Poza tym, kocham...

Julia:

pogardliwie

Każdy tak mówi. Przysięgasz?

wyjmują spod ławki tekturki z dużymi napisami widocznymi dla publiczności KOMPUTER

Przysięgać miłość można na: księżyc

1. samego siebie

2. wszystko na świecie

3. nie przysięgać wcale

Decyzja należy do ciebie.

Romeo:

Czy mogę zadzwonić do przyjaciela?

Julia:

krzyczy w stronę kulis

Prosimy o połączenie.

do Romea

Denerwujesz się?

Romeo:

Trochę.

Benwolio:

głos zza sceny

Słucham.

Julia:

Twój przyjaciel ma problem. Podobno możesz mu pomóc podjąć decyzję. Na odpowiedź masz 20 sekund. Jesteś gotowy?

Benwolio:

Tak.

Romeo:

Benwolio uważaj, zaczynam czytać. Przysięgać miłość można na:

1. księżyc

2. samego siebie

3. wszystko na świecie

4. nie przysięgać wcale

Co radzisz?

Benwolio:

Nie przysięgać wcale! Na pewno!

Romeo:

Dziękuję, przyjacielu, ale dalej nie jestem pewien. Może publiczność mi pomoże?

patrzy w stronę publiczności, bez względu jednak na jej reakcję mówi

No dobra, wiem sam. Odpowiedź brzmi: „Nie przysięgać wcale.”

Julia:

Czy jesteś pewien. Zastanów się dobrze. Stawka jest wysoka.

Romeo:

Chyba jestem pewien. Księżyc przecież jest niestały, ja jestem tylko człowiekiem, świata nie znam. Tak, jestem pewien: „Nie przysięgać wcale.”

Julia:

Romeo...

z wyraźną przerwą

...to jest właściwa odpowiedź! Wygrałeś moją miłość!

zza sceny słychać brawa, mogą być też okrzyki

zza sceny gong

Niestety, czas się skończył, żegnaj do jutra.

wychodzą

Chór:

Wielkieś mi uczyniła pustki w sercu moim

Moja droga Julio, tym zniknieniem swoim!

Co ja będę czekał aż złość ojcu minie,

Wlezę do Ciebie po murze, wciągnę się po linie.

VI

na scenie tylko ławka, na niej dwie poduszki, Romeo i Julia siedzą bardzo blisko siebie, ale się nie obejmują

Julia:

Nie można tak od razu do intymnego pożycia, ty mnie nie naciskaj, bo się w sobie zamknę.

Romeo robi ruch, jakby chciał wstać, Julia go powstrzymuje

Chcesz już iść? Jeszcze ranek nie tak bliski, słowik to, a nie skowronek się zrywa.

Romeo:

Skowronek!

Julia:

Słowik!

Romeo:

Skowronek!

Julia:

zniecierpliwiona wyciąga spod ławki książkę z dużym napisem na okładce: „Atlas ptaków”; przewraca kartki, znajduje, czyta po cichu

Fakt, skowronek. I co teraz będzie? Ucieczka, śmierć i tylko sława u potomnych? Panie Szekspir, niech pan się nie obrazi, ale mi takie zakończenie nie odpowiada. Jestem za młoda, żeby umierać. Romeo, ogarnij się, czeka cię rozmowa z tatusiem.

wychodzą

Chór:

Wy, którzy miłosnymi sprawami władacie,

I małolatów losy w ręku trzymacie,

Miejcie to przed oczyma zawżdy swojemi,

Że choć Bóg stary, młodość zwycięża na ziemi.

Wychodzi.

Koniec

Wg opracowania Anny Dziedzic, Janiny Pichalskiej i Elżbiety Świderskiej zamieszczonego w Dramie na lekcjach języka polskiego, Warszawa 1999, Wydawnictwo STENTOR.

Technika dramowa listu przybliża postać, rzuca nowe światło na jej dramat. Najlepiej wprowadzać ją zaraz po analizie sylwetki bohatera i poznaniu jego osobowości. List jest ściśle związany z rolą dramową.

1

---