HISTORIA INTERNETU,PROTOKOŁY I USŁUGI INTERNETOWE
INTERNET
Sieć Internet, która niegdyś była wyłącznie domeną naukowców, obecnie stała się powszechnym narzędziem globalnej komunikacji i dostępu do informacji, staje się dla tysięcy osób nieodzownym elementem pracy. Dziennikarze wymieniają informację pisząc artykuły i zbierając dane poprzez sieć elektroniczną. Lekarze sięgają do dostępnych baz danych z informacjami o lekach i chorobach, naukowcy wymieniają najnowsze pisma specjalistyczne bez wychodzenia z domu. Uczniowie i studenci sięgają do zasobów bibliotecznych nie opuszczając pracowni i klasy. Ludzie za świata biznesu kontaktują się ze swoimi klientami i przyjmują zamówienia poprzez Internet, wielu z nich zaczęło nawet umieszczać na wizytówkach swój adres poczty elektronicznej. Krótko mówiąc, Internet umożliwia wam kontakt z większą grupą osób oraz dostęp do większej ilości informacji, co jak napisano na wstępie stymuluje i wyzwala w nas niespotykane dotąd możliwości.
Dzisiejszy rozwój wymiany informacji postępuje w tempie geometrycznym. Wszelkie media umożliwiają i ułatwiają wymianę wiadomości i różnorodnych zasobów. Niejednokrotnie pozwalają na wymianę wiadomości między osobami odległymi o setki lub tysiące kilometrów od siebie w czasie krótszym niż kilka sekund. Każdego roku obserwujemy nowe, coraz efektywniejsze i wydajniejsze urządzenia elektroniczne, potęgujący obieg i wymianę informacji. Podobnie nikogo nie szokuje już fakt używania satelity do przekazu rozmowy telefonicznej między różnymi kontynentami, jak i nikogo w XX wieku nie przeraża już możliwość oglądania kosmonautów pracujących w przestrzeni kosmicznej. Jednak ten cudowny postęp cywilizacji technicznej spowodował, iż dzisiejszy odbiorca, zaczął się zastanawiać nad możliwością kontroli i selekcji interesujących go wiadomości, a także nad tym ile w stanie jest z tego przyswoić. Okazało się, że magazynowanie ogromnych ilości danych jest niemożliwe bez cudownego wynalazku XX wieku - komputera. On to umożliwił przyśpieszenie i zwielokrotnienie zadań wykonywanych przez człowieka. Komputer, który zadomowił się już na dobre w dzisiejszym świecie, nie jest niczym więcej niż rozbudowanym kalkulatorem, którym ludzie od dawna się posługują. Komputer wraz z nowoczesnym oprogramowaniem stanowi idealny pomocnik i niejednokrotnie niezbędny instrument w codziennej pracy milionów ludzi na całym świecie. Kilka lat temu okazało się, że połączenie komputerów nawet najprostszą siecią komputerową zwiększa ich możliwości obliczeniowe i usprawnia pracę jej użytkowników. Zdano sobie wtedy sprawę, że połączone w sieć komputery mogą służyć za wspaniałe medium do przekazu informacji i danych. Powyższe przesłanki spowodowały, iż ludzie kilkanaście lat temu zaczęli gorączkowo myśleć nad stworzeniem globalnej sieci komputerowej. Sieci, która łączyłby odległe kraje i w której informacja rozchodziłaby się z niewiarygodnie dużą prędkością. Stan wiedzy informatycznej w ówczesnych latach pozwalał na budowę i organizację jedynie prostych lokalnych połączeń, sprzęgających kilka bądź kilkanaście komputerów ze sobą. Jednak postęp techniki, jakiego doświadczyliśmy w ostatnich kilkunastu latach umożliwił przekształcenie pierwszych sieci lokalnych LAN (ang. Local Area Network) w ogromne sieci WAN (ang. Wide Area Network) obejmujące swoim zasięgiem tysiące komputerów. Wydawało się już wtedy, iż człowiek osiągnął to, co zamierzał - połączył setki komputerów pozwalając im na swobodną wymianę danych i informacji. Na szczęście jednak rozwój globalnej infrastruktury informatycznej nie skończył się na tym etapie. Początkowo zaczęto myśleć, a później wprowadzać w życie projekt panujący już dzisiaj niepodzielnie światowej sieci komputerowej - Internet. Twórcy internetu zdołali rozwiązać skomplikowany problem sprzęgnięcia ze sobą niezliczonej ilości lokalnych sieci komputerowych istniejących na całym świecie. Trzeba dodać, iż udało im się to znakomicie. Już teraz szacowane ilości podłączonych do Internetu komputerów kształtują się na poziomie 4 milionów, co przy założeniu, że z jednego komputera korzysta 10 osób oznacz, iż Internet łączy ze sobą 40 mln. Ludzi na całym świecie. Szacuje się także, że liczba komputerów podłączonych do sieci podwaja się, co roku.
HISTORIA INTERNETU
Początkowo Internet nie miał tak rozbudowanej formy jak obecnie, złożonej z tysięcy sieci i połączeń oplatających całą kulę ziemską. Jego początki były skromne, choć niezwykle interesujące, gdyż nikt nie przewidywał, iż tak szybko pierwotny pomysł autorów, przerośnie wszelkie wyobrażenia o sieciach komputerowych. U fundamentów rozwoju sieci legły potrzeby militarne. W odpowiedzi na wystrzelenie przez Związek Radziecki Sputnika, pierwszego sztucznego satelity Ziemi, w 1957 r. w strukturze Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych powstaje ARPA (AdvancedResearch Projects Agency). Głównym zadaniem jest opracowanie nowych technologii informacyjnych oraz adaptacja ich dla celów militarnych.
Pięć lat później, w 1962 r. Paul Baran z Rand Corporation tworzy wraz z przyjaciółmi koncepcję sieci opartej na wymianie pakietów - informacja dzielona jest na mniejsze jednostki i partiami przesyłana między nadawcą i odbiorcą. Tzw. packet switching pozwala na wymianę informacji między różnymi maszynami przy użyciu tego samego kabla, gdyż każdy z pakietów zawiera m.in. adres docelowy, zapobiegając ewentualnemu zagubieniu. Pomimo, iż projekt legnie wkrótce na przepastnych półkach archiwum Pentagonu, stanie się potem podstawowym modelem sieci obronnej - sieci bez centralnego komputera, w której istnieje wiele dróg pomiędzy węzłami. Sieć taka jest w stanie wytrzymać atak nuklearny, zniszczenie nawet kilku węzłów przy odpowiednim rozmiarze sieci spowoduje dynamiczne "dopasowanie się" do nowych warunków (przykładowo: rolę zniszczonego połączenia Wrocław - Warszawa może bez trudu przejąć droga Wrocław - Wiedeń - Sztokholm - Warszawa). Jak pokaże bieg wydarzeń, rozwiązanie takie okaże się również idealne dla modelu sieci cywilnej - Internetu, choć oczywiście nie takie były założenia.
W 1965 roku połączono dwa komputery w Massachusetts (MIT) i w Santa Monica - była to jeszcze sieć bez wymiany pakietów. W 1967 Larry Roberts rozwinął w ARPA pomysł znany z Rand Corp i w dwa lata później powstaje pierwszy węzeł sieci z wymianą pakietów na uniwersytecie w Los Angeles, do którego dołączają uniwersytety w Santa Barbara i Utah oraz Instytut Stanford. Sieć przyjmuje nazwę ARPANET i jest oparta o IMP (Information Message Processors) - minikomputery Honeywell 516 z 12 KB pamięci (!).
Historia Internetu rozpoczęła się w 1969 roku.
DARPA stworzyła pierwsze projekty połączenia ze sobą sieci lokalnych. Zapoczątkowała on a również badania nad stworzeniem protokołu sieci, czyli zbioru przepisów określających sposób obiegu informacji w sieci. W bardziej wyszukany sposób można by porównać protokół do języka, którym posługują się połączone ze sobą komputery. Na początku lat 80tych 62 APARNET podzielił się na dwie odrębne sieci - APARNET i MILNET (sieć wojskową), jednak zainstalowanie między nimi wielu połączeń pozwoliło kontynuować swobodną wymianę informacji. Zastosowane połączenie międzysieciowe nazwano DARPA Internet, by później nazwę skrócić do powszechnie dziś używanej -"Internet". W trakcie rozwoju sieci dostęp do ARPABNET mieli wyłącznie wojskowi i firmy pracujące wyłącznie na zamówienie Departamentu Obrony oraz uniwersytety prowadzące badania w dziedzinie obronności. Z perspektywy lat wydaje się, iż dostęp do sieci elektronicznej dla ogółu społeczeństwa możliwy był jedynie po powstaniu zdecentralizowanych, publicznych łączy komputerowych. Sieci takie powstały pod koniec lat 70-tych, początkowo dla potrzeb uniwersytetów, a później organizacji komercyjnych. Należały do nich systemy UUCP - popularna na całym świecie sieć telekomunikacyjna systemów UNIX oraz USENET. Wraz z rozwojem połączeń skupiono uwagę na tworzeniu "bramek", które umożliwiały i rozszerzały możliwości komunikowania się lokalnych sieci z innymi operatorami. Na początku lat 80-tych, środowiskom naukowym i akademickim w całym kraju udostępniono nieco bardziej zharmonizowane połączenia komputerowe - Computer Science Network (CSNET) i BITNET. Nie były one częścią Internetu, jednakże później stworzono specjalne pomosty (bramki) pozwalające na wymianę danych użytkownikowi tych sieci. Mniej więcej pokonując te same trudności przez ostatnie 30 lat na całym świecie, w różnych ośrodkach naukowych i akademickich powstawały lokalne, regionalne sieci komputerowe, które z czasem były włączane do globalnej informatycznej infrastruktury - Internetu.
Następnym ważnym etapem w historii Internetu było stworzenie w roku1986, sieci NSFNET (ang. National Science Fundation Network - Sieć Krajowej Fundacji Naukowej). Rozwinęła się ona bardzo szybko, łącząc mniej znaczące sieci uczelniane w Stanach Zjednoczonych, które z kolei połączyły z uniwersytety z konsorcjami badawczymi. Stopniowo NSFNET zaczęła wypierać ARPANET, gdyż był wykorzystywaną do celów naukowych. W marcu 1990, ARPANET został uroczyście odłączona (i rozmontowana). Zarządzający siecią CSNET wkrótce zorientowali się, że wielu spośród jej użytkowników było podłączonych do magistrali NFSNET, tak, więc w roku 1991 ta pierwsza przestała istnieć. Jednak już wtedy egzystował i żył swoim życiem Internet, czyli sieć sieci. Ówczesna sytuacja niewiele się zmieniła. Dzisiaj globalna sieć komputerowa może być porównana do oplatającej świat pajęczyny zbudowanej z uczelnianych, naukowych, wojskowych i komercyjnych połączeń komputerowych. Składają się na nią małe lokalne sieci komputerowe LAN, sieci miejskie < a href="slowni_m.htm#MAN">MAN (ang. Metropolitan Area Networks) oraz ogromnie rozbudowane sieci WAN łączące komputery organizacji na całym świecie. Sieci te są ze sobą połączone na wiele sposobów: od zwykłych linii telefonicznych do szybkich linii dedykowanych, poprzez satelity, radiolinie i łącza światłowodowe. Pajęczyna sieci rozciągnęła się pod koniec XX wieku na cały świat. Niewiele można się pomylić mówiąc, iż Internet swoi m zasięgiem obejmuje tak duży obszar naszego globu, iż dokładne opisanie bieżącej sytuacji jest wręcz niemożliwe. Każdego dnia są przyłączane do niego nowe komputery i tworzą kolejne połączenia.
Początki world wide web
World-Wide Web, "światowa pajęczyna" a jeszcze dokładniej "pajęczyna rozciągająca się na cały świat", została wynaleziona przez Tima Bernersa-Lee. Dziś w czasach walki o Internet wielkich korporacji informatycznych, mało kto o tym pamięta, a jeszcze mniej wiadomo o szczegółach powstania systemu, który zmienił Internet, a z nim cały świat komputerów. Zmienił Internet, bo uczynił go łatwiejszym, dostępnym dla milionów ludzi. Tim Berners-Lee napisał dla własnych potrzeb program używający hipertekstu, który nazwał Enquire Within (choć oczywiście nie używano wtedy jeszcze terminu "hipertekst"). Program powstał po to, by było można "śledzić wszystko, co się dzieje, kto zna, kogo, kto co napisał, co potrzebuje, czego...", Jak mówi o tym sam Berners-Lee, miał, więc więcej wspólnego z dzisiejszymi organizatorami osobistymi (PIMs, personal information managers), niż, z Internetem? Program pozwalał dołączyć kilka informacji do dokumentu, na którym pracowaliśmy. Informacje te mogły zostać przywołane i zmienione przy pomocy jednej kombinacji klawiszy. Można było w ten sposób utworzyć zależności między informacjami, na przykład między nazwami firm i nazwiskami ich pracowników. Zależności te miały postać połączenia hipertekstowego. Jego pierwsze podejście nie było udane: napisał wersję programu na system operacyjny NeXTstep pracujący na komputerach NeXT, a naukowcy w większości używali systemu Unix i środowiska graficznego X Motif. Oto jedno z prawdziwych rozdroży historii: gdyby zalążek World-Wide Web został na komputerach NeXT i dalej szczęśliwie się rozwijał, to może komputery te stałyby się naprawdę popularne i dziś wszyscy mielibyśmy je w domach, zamiast IBM PC. Bardziej jednak prawdopodobne, że "pajęczyna" nigdy nie ujrzałaby światła dziennego. Jeżeli połączenia czy też odnośniki hipertekstowe (hiperlinks) mogą działać w sieci lokalnej, to, dlaczego by nie mogły działać w Internecie? Internet był już wtedy dość znany w środowisku naukowym i akademickim, trafiał powoli do Europy, ale ciągle był trudny w użyciu i niezbyt bogaty w możliwości, co poważnie ograniczało jego rozwój. Tim Berners-Lee zna już wtedy zarówno stronę techniczną Internetu - architekturę i protokoły telekomunikacyjne - jak i społeczną, opierającą się na współpracy i swobodnej wymianie informacji. Wraz z Robertem Caillou z CERN tworzy pierwszą specyfikację tego, co później stanie się "pajęczyną". Miał powstać system, który połączeniami między dokumentami, zbudowanymi przy pomocy hipertekstu, rozprzestrzeni się na cały świat. System dostępu do informacji. Pierwsza propozycja takiego systemu pojawia się w październiku 1990 roku; wybrana zostaje dla niej nazwa World Wide Web. Pierwsza przeglądarka World-Wide Web, pracująca w trybie tekstowym (line-mode) na systemie Unix, powstała w roku 1991.
Początki Usenetu
Usenet powstał w końcu 1979 roku. Wtedy to właśnie Tom Truscott i Jim Ellis, dwaj studenci uniwersytetu w Północnej Karolinie, szukali wtedy sposobu wymiany informacji w społeczności użytkowników systemu Unix. Steve Bellovin stworzył pierwszą wersję oprogramowania do rozpowszechniania wiadomości - znaną jako A News - i zainstalował na dwóch pierwszych serwerach UUCP. W 1980 dołączył do nich trzeci serwer. Tom Truscott opracował ulepszoną wersję oprogramowania; wersja publiczna News - oznaczona jako 2.1 - pojawiła się w 1982 roku. W 1984 roku dodany został mechanizm uruchamiania moderowanych grup dyskusyjnych. Format artykułów w grupach dyskusyjnych zostaje opisany w RFC 1036. Nowa wersja oprogramowania, znana jako C News, została stworzona na Uniwersity of Toronto przez Geoffa Collyera i Henry Spencera i opublikowana na jesieni 1987 roku. W sierpniu 1992 roku powstał nowy program do grup dyskusyjnych - InterNetNews, znany jako INN, napisany przez Richa Salza. Działał on zarówno na UUCP jak i na protokole NNTP i był dość szybki; dzięki temu stał się bardzo popularny.
INTERNET W POLSCE
17 sierpnia 1991 r. przesłano pierwszy list elektroniczny z Instytutu Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego, uważanego za kolebkę polskiego Internetu, do Ośrodka Komputerowego Uniwersytetu Kopenhaskiego (UNI*C) w Danii.Transmisja odbyła się z wykorzystaniem stałego łącza 9600 b/s wydzierżawionego od Telekomunikacji Polskiej oraz protokołu TCP/IP. Po polskiej stronie był podłączony do Internetu komputerem klasy PC, pełniącym funkcje routera z systemem MS-DOS i oprogramowaniem "ka9q".
Nadawcą wiadomości był Rafał Pietrak, ówczesny administrator sieci w Instytucie Fizyki, a odbiorcą Duńczyk, Jan Sorensen. Niestety, zdarzenie to nie zostało uwiecznione na żadnym zdjęciu, a najstarszy zachowany polski ślad w Internecie to e-mail z Hamburga, będący odpowiedzią na list elektroniczny wysłany wcześniej z Polski, datowany na 23 sierpnia 1991 r. Tym samym Polska uzyskała dostęp do zasobów zgromadzonych w europejskim Internecie. "Ograniczenia w dostępie do sieci komputerowych USA zostały zdjęte dopiero między 12 a 15 grudnia 1991 r." - poinformował Maciej Kozłowski, obok Rafała Pietraka i Krzysztofa Hellera, jeden z współtwórców polskiego Internetu, obecnie dyrektor w NASK.
W tym czasie Internet pozostawał dostępny wyłącznie dla niewielkiej grupy ludzi, głównie pracowników naukowych wyższych uczelni i mało kto zdawał sobie w ogóle sprawę z jego istnienia. Jednak przez ostatnie dziesięć lat nastąpiła prawdziwa rewolucja w telekomunikacji, a Internet stał się powszechnym zjawiskiem społecznym.
Od Fidonetu do Internetu
Zalążki Internetu w Polsce powstały już w latach 80. W roku 1986, w Warszawie, uruchomiono pierwszy w Polsce węzeł sieci Fidonet. Była to sieć BBS (Bulletin Board System), umożliwiająca dodzwonienie się do podłączonego do niej komputera, na którym umieszczano przeróżne informacje (w formie tekstowej). Znajdował się on w redakcji czasopisma Komputer, z którego później narodził się PC World Komputer.
W 1988 roku władze Uniwersytetu Warszawskiego rozpoczęły starania o przyłączenie naszego kraju do sieci EARN (European Academic and Research Network), będącej europejską częścią sieci BITNET. Jednak obowiązujące wtedy restrykcje COCOM (Komitet Koordynacyjny Wielostronnej Kontroli Eksportu) uniemożliwiał eksport nowoczesnych technologii z Zachodu do krajów socjalistycznych, co spowodowało zablokowanie realizacji tego projektu.
8 kwietnia 1990 r. Polska, jako pierwszy kraj zza żelaznej kurtyny, została formalnie podłączona (uzyskała status członka organizacji) do EARN. 17 lipca 1990 r. nastąpiło połączenie krajowego węzła PLEARN (polski EARN) w Centrum Obliczeniowym UW z węzłem DKEARN w Kopenhadze (EARN duński), co pozwoliło nawiązać z Polski bezpośrednią łączność z zachodnimi sieciami komputerowymi. EARN nie był jeszcze właściwym Internetem, ponieważ umożliwiał jedynie przesyłanie poczty elektronicznej, a transmisja odbywała się z wykorzystaniem protokołu UUCP.
Internet rozrastał się, ale za jego pośrednictwem przesyłano wciąż głównie pliki tekstowe. Do czasu: na początku lat 90. w Europejskim Laboratorium Fizyki Cząstek Elementarnych (CERN) w Genewie Tim Berners-Lee opracował stosowany do dziś multimedialny standard World Wide Web. Umożliwiał on łączenie danych tekstowych z grafiką, dźwiękiem i prezentowanie ich na tzw. stronach WWW.
Wkrótce polskim naukowcom udało się uzyskać państwową dotację w wysokości 1 mld starych zł, która posłużyła fizykom z Instytutu przy ul. Hożej w Warszawie do zbudowania, w pierwszej połowie 1991 r., sieci opartej na internetowym protokole TCP/IP (Transmission Control Protocol/Internet Protocol). Protokół ten, opracowany w 1982 r. przez ARPA, umożliwia komunikację pomiędzy sieciami komputerowymi, wykonanymi w różnych technikach i działających z różnymi protokołami (sposobami przesyłania danych). TCP/IP jest wykorzystywany do dzisiaj do przeglądania witryny WWW oraz przesyłania e-maili.
Niedługo po tym doświadczenia naukowców z Hożej zaowocowały nawiązaniem pierwszego międzynarodowego kontaktu poprzez protokół internetowy TCP/IP. Nastąpiło to 17 sierpnia 1991 r., kiedy to przesłano pierwszą wiadomość elektroniczną z Warszawy do Kopenhagi.
Wydarzenia te odegrały ważną rolę w rozwoju Internetu w Polsce - sprawiły, że słowo to jest dziś powszechnie znane. Nawet najwięksi laicy komputerowi wiedzą, czym jest WWW. Według ostatnich badań, przeprowadzonych przez OBOP, już ponad 3 mln obywateli ma dostęp do sieci w pracy, szkole, ale przede wszystkim we własnym domu.
PROTOKOŁY SIECIOWE
Protokół (ang. protocol) - Zbiór sygnałów używanych przez grupę komputerów podczas wymiany danych (wysyłania, odbierania i kontroli poprawności informacji). Komputer może używać kilku protokołów. Np. jednego do komunikacji z jednym systemem, a drugiego z innym. W Internecie mamy do czynienia z wieloma protokołami, a najważniejsze z nich to TCP/IP, SLIP, PPP.
TCP / IP (Transmission Control Protocol / Internet Protocol) - Protokół sieciowy - a ściślej zestaw protokołów - stosowany w sieci Internet; najczęściej posługują się nim systemy uniksowe, choć można go również stosować z Novell NetWare, Windows NT itp. TCP/IP jest bardziej podatny na naruszenia systemu bezpieczeństwa, z powodu swojej otwartej, "ufnej natury". Jego zadanie polega na podzieleniu informacji na odpowiedniej wielkości pakiety, ponumerowaniu ich, tak aby u odbiorcy można było sprawdzić, czy wszystkie pakiety nadeszły, i ustawić je w odpowiedniej kolejności. Poszczególne partie informacji są wkładane do kopert TCP, które z kolei są umieszczane w kopertach IP. Po stronie odbiorcy oprogramowanie TCP zbiera wszystkie koperty i odczytuje przesłane dane. Jeżeli brakuje jakiejś koperty, żąda ponownego jej przesłania. Pakiety są wysyłane przez komputery bez sprawdzania, czy droga jest wolna. Może się więc zdarzyć, że do określonego węzła sieci, w którym znajduje się router, nadchodzi więcej pakietów, niż urządzenie jest w stanie posegregować i wysłać dalej. W każdym routerze istnieje bufor, w którym pakiety czekają na wysyłkę. Kiedy bufor całkowicie się zapełni, nowe nadchodzące pakiety są wyrzucane i bezpowrotnie giną?Protokół obsługujący kompletowanie pakietów musi więc wtedy zażądać ponownego ich przesłania. W ten sposób przy dużym obciążeniu sieci coraz więcej pakietów musi być wielokrotnie przesyłanych, co powoduje lawinowe narastanie ruchu aż do praktycznego zablokowania połączenia. Powoduje to bardzo nieefektywne wykorzystanie sieci. Dlatego przyjmuje się, że dobrze działająca sieć nie powinna być obciążana powyżej 30% nominalnej przepływności.
DHCP - (Dynamic Host Configuration Protocol) - Standardowy protokół przypisujący konfiguracje Internet Protocol (IP) komputerom; komputer serwera DHCP tworzy przypisanie, a komputer klienta wywołuje komputer serwera, aby otrzymać żądany adres.
DNS (Domain Name Service) - Używany w Internecie protokół i system nazewnictwa domen w sieci Internet; pozwala nadawać komputerom nazwy zrozumiałe dla człowieka i tłumaczy je na numery adresów IP; czasem nazywany usługą BIND (w systemie BSD UNIX), protokół DNS oferuje statyczną, hierarchiczną usługę rozróżniania nazw dla hostów TCP/IP; administrator sieci konfiguruje DNS używając listy nazw hostów i adresów IP, umożliwiając użytkownikom stacji roboczych skonfigurowanych na kwerendy DNS określanie systemów zdalnych przez nazwy hostów, a nie przez adresy IP; na przykład, stacja robocza skonfigurowana na używanie systemu rozpoznawania nazw DNS może użyć polecenia ping zdalnyhost zamiast ping 172.16.16.235, jeśli mapowanie systemu o nazwie "zdalnyhost" zostało umieszczone w bazie danych DNS; domeny DNS nie pokrywają się z domenami sieci Windows NT.System DNS nie ma centralnej bazy danych o adresach komputerów w sieci. Informacje o nich są dzielone pomiędzy tysiące komputerów, zw. serwerami nazw domenowych, zorganizowanych hierarchicznie w postaci drzewa. Początek rozgałęzienia drzewa jest nazywany korzeniem (ang. root). Nazwy domenowe najwyższego poziomu, oprócz tradycyjnych trzyliterowych domen w USA, zawierają dwuliterowe domeny narodowe oparte na zaleceniu ISO 3166 (z wyjątkiem brytyjskiej domeny uk). Główna domena krajowa w Polsce jest oznaczona przez pl. Znaczenie domen trzyliterowych jest następujące: com organizacje komercyjne; edu instytucje edukacyjne; gov agencje rządowe; mil organizacje wojskowe; net organizacje utrzymania sieci komputerowych; org pozostałe organizacje. Z każdym węzłem w drzewie jest związana etykietka, która składa się z kolejnych nazw węzłów, począwszy od danego węzła aż do korzenia, oddzielonych kropkami. Na przykład etykietą węzła fuw w Uniwersytecie Warszawskim będzie fuw.edu.pl. Komputer w Australii, nadający pocztę do odbiorcy w tym węźle, wysyła prośbę o rozszyfrowanie nazwy do najbliższego lokalnego serwera DNS. Jeżeli lokalny serwer nie ma tej informacji, kieruje zapytanie dalej, aż do administratora domeny, w której jest szukany węzeł. Otrzymana informacja jest przechowywana przez pewien czas w pamięci buforowej lokalnego serwera DNS. Jeżeli więc szukany adres jest często używany, nie trzeba za każdym razem wysyłać zapytania do serwera administrującego domeną. Administrator każdej domeny, na przykład pl w podanym przykładzie, może dodawać do niej nowe adresy bez powiadamiania wszystkich komputerów na świecie o zaistniałej zmianie.
FTP (ang. File Transfer Protocol) - Protokół transmisji plików. Zazwyczaj usługa ftp służy do kopiowania plików z odległej maszyny do lokalnej lub odwrotnie. Działa na zasadzie klient-serwer i przeważnie z usługi korzystamy przy użyciu interaktywnej aplikacji. Zapewnia ochronę przy użyciu haseł dostępu.
HTTP - (HyperText Transfer Protocol) - Jeden z protokołów internetowych, używany do transferu stron WWW. Podstawowy protokół, za pomocą którego komunikują się klienci i serwery sieci Web; HTTP jest protokołem poziomu aplikacji dla rozproszonych, współpracujących ze sobą, hipermedialnych systemów informacyjnych; jest to generyczny, bezstanowy protokół zorientowany obiektowo; cechą protokołu HTTP jest możliwość wpisywania i negocjacji reprezentacji danych, dzięki czemu systemy mogą być budowane niezależnie od rodzaju transferowanych danych.
IP (ang. Internet Protocol) - Protokół komunikacji sieciowej w którym komputer klienta składa żądanie, a komputer serwera je spełnia. Jest to 32-bitowa liczba zapisywana jako sekwencja czterech liczb ośmiobitowych dziesiętnych (tzn. mogących przybierać wartości od 0 do 255), rozdzielonych kropkami. W obrębie adresu wyróżnia się dwa składniki: identyfikator sieciowy (ang. network id) oraz identyfikator komputera (ang. host id). Istnieją różne klasy adresowe, o różnej długości obydwu składników (klasa A to adresy o 8-bitowym identyfikatorze sieciowym i 24-bitowym identyfikatorze maszyny; klasa B o podziale odpowiednio 16/16; klasa C o podziale 24/8). W sieci Internet może występować 128 klas A, 14.284 klas B i 2.097.152 klas C. Istniejący obecnie system adresowania ogranicza liczbę możliwych do przyznania adresów, co wobec bardzo szybkiego rozwoju Internetu stanowi dla niego poważne zagrożenie. Od 1992 r. trwają prace nad wprowadzeniem nowego protokołu internetowego, tzw. Ipv6 (obecnie jest używana wersja Ipv4). Poza zwiększeniem przestrzeni adresowej ma on również usunąć inne niedogodności obecnego systemu, jak np. niemożność określenia kto zapoczątkował ruch w sieci, co z kolei uniemożliwia poprawne obciążanie kosztami końcowych użytkowników. Na przykład 198.181.29.198 jest adresem strony internetowej naprowadzającej na zasoby informacyjne w Polsce. Dla ułatwienia zapamiętywania adresów wprowadzono adresy symboliczne, które są tłumaczone przez komputery zainstalowane w sieci na adresy właściwe. W podanym przykładzie adresem symbolicznym jest polska.pl. W Internecie istnieje więc mechanizm pozwalający przyporządkować każdej nazwie adres numeryczny.
ISDN (Integrated Services Digital Network) - Sieć cyfrowa z integracją usług. Publiczna, telefoniczna linia cyfrowa pozwalająca na przekazywanie dużych pakietów informacji (np. w czasie wideo konferencji - głos, obraz, dane cyfrowe). Łącze ISDN składa się w zasadzie z dwóch linii lub kanałów, każdy o przepustowości 64000 bps, które mogą być połączone w jeden ciąg o maksymalnym transferze 128 Kbps; dla porównania, najszybsze połączenie modemowe na zwykłych, analogowych liniach telefonicznych umożliwia transfer 33,6 tysięcy bitów na sekundę; innym ważnym aspektem odróżniającym łącza ISDN od łącz analogowych jest to, że przekaz na nich jest całkowicie cyfrowy - zbędna staje się zatem zamiana sygnału cyfrowego na analogowy w modemie wysyłającym informację i proces odwrotny w modemie odbierającym; rozwiązanie opracowane z myślą o zastąpieniu tradycyjnej sieci telefonicznej.
SMTP (Simple Mail Transfer Protocol) - Podstawowy protokół transferu poczty elektronicznej, jeden z protokołów wchodzących w skład rodziny TCP/IP służący do przesyłania poczty elektronicznej; zdefiniowany w dokumentach STD 10 i RFC 821.
NAJWAŻNIEJSZE USŁUGI INTERNETU
Internet jest czymś więcej niż tylko grupą komputerów połączonych ze sobą za pomocą linii telefonicznych. Najważniejszą jego cechą jest możliwość komunikowania się z dowolnym komputerem w obrębie sieci - pozwalająca pokonać fizyczną barierę odległości i umożliwiająca ludziom kontakt. Jeśli już postanowiłeś skorzystać z Internetu, pojawia się przed Tobą podstawowy problem: Jakie, tak naprawdę, są możliwości Internetu?
Wiele osób postrzega Internet jako pewną całość, w rzeczywistości zaś jest to zbiór wielu elementów, z których każdy spełnia inne funkcje, określamy je jako usługi internetowe. Każda z usług wymaga specyficznych narzędzi (oprogramowania). Poniżej przedstawiamy listę najbardziej popularnych usług internetowych:
komunikatory
Poczta elektroniczna
E-mail - poczta elektroniczna, umożliwiająca wysyłanie listów do innych użytkowników Internetu posiadających konto - elektroniczną skrzynkę na listy. Oprócz listów można przesyłać w ten sposób również pliki w różnych formatach. Niezależnie od fizycznego położenia serwera zawierającego konto poczty elektronicznej adresata, koszt przesłania listu nie przekracza opłaty za lokalną rozmowę telefoniczną. E-mail jest usługą bazującą na specjalnych serwerach pocztowych, działających pod kontrolą różnych systemów operacyjnych, posługujących się wspólnymi protokołami należącymi do grupy SMTP (ang. Simple Mail Transfer Protocol) oraz POP3 (ang. Post Office Protocol). Listy adresujemy według schematu: adresat@nazwa komputera adresata. Pierwszy człon to tzw. identyfikator przyznawany przez administratora sieci przy zakładaniu konta, drugi identyfikuje serwer odbierający korespondencję użytkownika. Symbol @ (określany potocznie jako "małpa", czytamy jako "at") można przetłumaczyć jako "na" czyli konto danego adresata na takim to a takim komputerze bądź w takiej to a takiej organizacji, firmie itp.
Poczta elektroniczna jest najbardziej podstawową usługą i dla wielu użytkowników jest ona wręcz jedyną usługą z jakiej korzystają. Jak na ironię, w pierwszych dniach istnienia ARPAnet-u poczta elektroniczna była uważana za nieistotny dodatek do innych możliwości udostępnianych w sieci. Za "ojca" poczty elektronicznej uważa się Raya Tomlinsona, twórcę pierwszego programu pocztowego na świecie z 1974 roku. Niektóre źródła podają jednak teorię, według której ten sposób komunikacji był używany już wcześniej, a mianowicie pod koniec lat sześćdziesiątych.
Przesyłanie plików
FTP - usługa umożliwiająca pobieranie plików (ang. download) ze specjalnych komputerów, zwanych serwerami FTP, a także umieszczanie naszych plików (ang. upload) na takich serwerach, do których mamy prawo dostępu. Wiele serwerów FTP udostępnia bezpłatnie swe archiwa z plikami wszystkim użytkownikom. Najpopularniejsze archiwa mają swoje mirrory, tzn. serwery, na których są skopiowane ich zasoby, aby w ten sposób szybciej i łatwiej można było ściągać poszukiwane pliki z różnych miejsc na świecie.
Pliki są przesyłane za pomocą protokołu przesyłania plików (ang. File Transfer Protocol) znanego od 1970 roku. Dokumenty udostępniane publicznie można otrzymać za pośrednictwem procedury anonimowy FTP (ang. anonymous FTP), pozwalającej na połączenie z odległym komputerem używanie zasobów zgromadzonych w katalogach, które administrator systemu postanowił udostępnić publicznie. W archiwach FTP można znaleźć oprogramowanie typu shareware i public domain. Programy public domain są darmowe, zaś shareware wymagają zapłacenia autorowi za program, jeśli po okresie próbnym zdecydujemy się na dalsze ich używanie. Węzły Internetu oferujące anonimowe FTP są to zwykłe systemy komputerowe, znajdujące się w wielu różnych miejscach i wykonujące jednocześnie wiele różnych operacji. Chociaż udostępniają swoje zasoby użytkownikom FTP, co oznacza, że każdy może się z nimi połączyć i ściągać stamtąd jakieś pliki, nie zostały specjalnie zaprojektowane w celu pełnienia takich funkcji usługowych i nie musza być "przyjazne użytkownikowi".
Interakcyjna praca na odległych komputerach
Usługa znana jako Telnet, to możliwość połączenia z odległym komputerem i interakcyjnej pracy z oferowanymi przezeń programami. Za pomocą Telnetu możemy połączyć się na przykład z katalogami bibliotecznymi odległych uczelni w poszukiwaniu różnych informacji, przez cały czas nasz komputer będzie służył za terminal odległej maszyny, która wykonuje nasze polecenia. Do korzystania z Telnetu nie potrzeba komputera o dużej mocy obliczeniowej, gdyż wszystkim zajmuje się serwer, a do nas dociera jedynie obraz, wymagane jest jednak opanowanie niektórych komend UNIX-a.
Serwer komunikuje się z użytkownikiem w trybie tekstowym, co gwarantuje kompatybilność i w miarę wygodną pracę na wolnych modemach.Ze zdalnym serwerem łączymy się przez podanie jego adresu, a następnie przedstawienie się (login) i niekiedy podanie hasła. Zwykle Telnet jest używany do podłączania się do komputerów w Internecie oferujących pewne usługi publiczne, pozwalające się zalogować jako gość (bez hasła). Korzystając z Telnetu możemy uruchamiać większość programów, które są na wyposażeniu standardowego UNIX-a. Przykładowo możemy zlecić wykonanie jakiegoś długotrwałego zadania, które serwer będzie wykonywał po naszym wylogowaniu (np. ściąganie plików z Internetu). Za pomocą Telnetu możemy również sprawdzić pocztę, czy prowadzić pogawędki (IRC).
World Wide Web
W 1989 roku Tim Berners-Lee z CeERN-u, szwajcarskiego instytutu fizyki cząstek elementarnych, wpadł na pomysł, który stał się podstawą World Wide Web, początkowo pomyślanej jako środek służący wymianie materiałów naukowych z dziedziny fizyki. Chciał on stworzyć sieć, w której informacje z dowolnego źródła były by dostępne w prosty i logiczny sposób za pomocą jednego programu i dla każdego rodzaju komputera. Projekt ten okazał się tak popularny, że wkrótce w celu ułatwienia korzystania z "Pajęczyny Oplatającej Świat" powstał program Mosaic - pierwsza graficzna przeglądarka WWW.
Serwerem WWW może być dowolny podłączony do Internetu komputer, z zainstalowanym odpowiednim oprogramowaniem, działający w oparciu o protokół HTTP (ang. HyperText Transport Protocol). Do oglądania stron WWW potrzebna jest nam jedna z licznych przeglądarek. Prezentacje w sieci WWW przygotowujemy w oparciu o specjalny język opisu stron HTML (ang. HyperText Markup Language), dzięki któremu łącza do innych dokumentów mogą być osadzone w różnych elementach strony. Szczególną cechą tego języka jest fakt interpretowania zawartość strony przez przeglądarkę klienta, a nie przez serwer. Dzięki temu możliwe jest przesyłanie jej w postaci tekstowej (mniejsza objętość).
Poza kolejnymi odmianami języka HTML, twórcy stron WWW korzystają obecnie między innymi ze skryptów CGI (ang. Comon Gateway Interface), programów Javy czy skryptów JavaScript, pozwalających na interakcyjne oglądanie stron. Możliwe stało się również bezpośrednie odtwarzanie na stronie WWW osadzonych obiektów (np. plików RealAudio czy RealVideo) za pomocą programów zwanych dodatkami (ang. plug-in) ściśle zintegrowanych z przeglądarką.
Grupy dyskusyjne
Usenet, News - grupy dyskusyjne w Internecie są swoistą tablicą ogłoszeniową, na której umieszczane są wysyłane na jej adres listy. Skierowany na adres określonej grupy e-mail dociera do wszystkich jej subskrybentów. Osoba chcąca uczestniczyć w internetowej dyskusji, łączy się z serwerem grup i wybiera interesujące ją grupy. Grupy dyskusyjne są podzielone na hierarchie tematyczne, dzięki czemu łatwiej jest dotrzeć do grupy zajmującej się interesującym nas tematem (np. comp - komputery i informatyka, sci - zagadnienia naukowe, rec - rekreacja, hobby, soc - socjologia, misc - różności itp.). Ważną cechą grup dyskusyjnych jest możliwość połączenia się z serwerem w dowolnej chwili i przeczytania informacji umieszczonych na nim przed naszym przystąpieniem do dyskusji, oczywiście tak jak na prawdziwej tablicy ogłoszeń, informacje nie są umieszczone "na wieczność", po pewnym czasie zostają zeń usunięte. Niektóre grupy dyskusyjne są grupami moderowanymi tzn. wszystkie wiadomości wysyłane na taką grupę trafiają do skrzynki pocztowej wybranego moderatora, który decyduje, czy mogą się one pojawić w grupie.
Usenet powstał w 1979 roku, dwaj studenci z Duke University w Północnej Karolinie w USA - Tom Truscott i Jim Ellis - chcieli połączyć komputery tak, by umożliwić dyskusję między użytkownikami Unixa rezydującymi na różnych maszynach. Kolejne lata przynosiły różne wersje oprogramowania obsługującego dyskusje. W 1986 roku powstał pakiet NNTP (ang. Network News Transfer Protocol) i protokół o tej samej nazwie pozwalający na korzystanie z TCP/IP do przesyłania newsów. W ten sposób newsy wkroczyły do Internetu.
Listy dyskusyjne
Lista dyskusyjna jest specyficzną formą wykorzystania poczty elektronicznej. Jeśli pragniesz wymieniać korespondencję z pewną grupą osób o podobnych zainteresowaniach, niekoniecznie mieszkających w tym samym mieście czy nawet kraju, a przy tym nie uśmiecha Ci się wysyłanie listów osobno do każdej z nich - to najlepszym rozwiązaniem jest właśnie lista dyskusyjna. Listy dyskusyjne są związane z wieloma tematami i dziedzinami, niektóre z nich są bardzo ogólne (np. sport), inne zaś określone z ogromną precyzją (np. emulacja terminali Macintosh). Wiele list jest wykorzystywanych jako miejsce spotkań i wymiany poglądów środowisk naukowych, prowadzona na nich korespondencja jest traktowana bardzo poważnie, stąd wprowadzone są pewne ograniczenia na przyjmowanie zapisów na taką listę.
Większość serwerów list dyskusyjnych to programy LISTSERV, który napisał Eric Thomas w 1986 roku. Zapisanie się na listę dyskusyjną wymaga wysłania pocztą elektroniczną e-maila zawierającego polecenie interpretowane przez program, czasami trzeba wypełnić formularz na stronie WWW - zależy to od prowadzącego listę. Każda lista dyskusyjna ma dwa adresy: pocztowy, używany do kontaktowania się z jej członkami (np. prawo@plearn.edu.pl), oraz adres administratora, pod który nadchodzą polecenia dla serwera (np. listserv@plearn.edu.pl). Z reguły listy są niemoderowane, czyli po prostu przekazujące informacje natychmiast po ich otrzymaniu. W listach moderowanych każda wiadomość zostaje poddana selekcji.
W przeciwieństwie do grup dyskusyjnych, korzystając z listy dyskusyjnej nie mamy możliwości otrzymania dotychczasowej korespondencji, a jedynie pocztę wysłaną po naszym zapisaniu się na listę. Jednak większość list i grup dyskusyjnych prowadzi tzw. FAQ (ang. Frequently Asked Questions) - dokument zawierający najczęściej zadawane pytania wraz z odpowiedziami, który może nam pomóc w zaznajomieniu się z dotychczasową korespondencją i pozwoli uniknąć powtórzenia omawianych wcześniej tematów.
Internet Relay Chat
IRC - pogawędka w Internecie. Pogawędki na IRC toczą się na tzw. kanałach, z których każdy ma swoją nazwę i zazwyczaj specjalizuje się w określonej tematyce. Konwersacja toczy się poprzez wpisywanie zdań z klawiatury komputera, wypisywane teksty pojawiają się (w czasie rzeczywistym) na ekranach komputerów wszystkich użytkowników, połączonych w tym momencie z danym kanałem IRC. Niektórzy nazywają IRC działającym na żywo odpowiednikiem CB Radio.IRC, poza możliwością prowadzenia publicznej pogawędki, oferuje między innymi mechanizmy pozwalające sprawdzić kim są nasi rozmówcy, prowadzić prywatne rozmowy, a nawet przesyłać pliki.
Internet Relay Chat narodził się latem 1988 roku w głowie administratora fińskiego serwera tolsun.oulu.fi - Jarkko Oikarinena. Na początku, oprócz mechanizmu do rozmów na żywo, oprogramowanie miało być wyposażone w mechanizmy przypominające Usenet i narzędzia do obsługi skrzynki kontaktowej BBS. Jarkko najpierw zrealizował część pozwalającą na dyskusje na żywo, którą przetestował na administrowanym przez siebie serwerze. Już na jesieni 1988 roku IRC był obecny w całym Internecie, w 1989 roku istniało około 40 serwerów. Tą pierwszą sieć nazwano O-net. W 1993 roku IRC został zaakceptowany jako standard internetowy przez publiczne zdefiniowanie protokołu w dokumencie rfs-1459.
Rozmawianie w Internecie
Internetowy telefon - dzwonienie przez sieć wymaga posiadania karty dźwiękowej, słuchawek i mikrofonu. Istniejące programy pozwalają rozmawiać z jedną osobą jak przez zwykły telefon, inne działają podobnie jak IRC - logujemy się na serwerze i włączamy się do jakiegoś kanału. Poza prowadzeniem rozmowy w czasie rzeczywistym, część programów umożliwia uczestnictwo w wideokonferencjach, transfer plików w tle czy korzystanie z tablicy do rysowania.
Komunikatory
GADU-GADU
Gadu-Gadu to pierwszy polski program, umożliwiający bezpośrednią komunikację w Internecie w oparciu o technologię Instant Messaging. Ponadto umożliwia on wysyłanie wiadomości SMS do telefonów komórkowych wszystkich polskich sieci komórkowych. Program przeznaczony jest do pracy pod systemem Windows. Podstawowe możliwości programu:
- Pokazuje status użytkowników oraz zapewnia szybką wymianę wiadomości pomiędzy nimi. Program wyświetla zawsze aktualny status użytkowników z listy kontaktów. Wiadomo z niego, czy użytkownik jest w danej chwili dostępny (wtedy można przesłać wiadomość, która natychmiast ukaże się na jego komputerze), czy też może wyszedł gdzieś na chwilę, albo jest niedostępny (nie pracuje w sieci). Ilekroć status innego użytkownika zmieni się, użytkownik od razu ma wyświetlony jego zmieniony status.
- Okienko przesyłania wiadomości pomiędzy użytkownikami umożliwia prowadzenie rozmowy - widać wszystkie wiadomości wysłane i otrzymane od użytkownika.
- Jeżeli użytkownik nie jest aktualnie dostępny, można wysłać do niego wiadomość SMS. Dzięki unikalnemu połączeniu tych dwóch sposobów komunikacji - program Gadu-Gadu umożliwia wysłanie wiadomości do użytkownika ZAWSZE!
Zabezpieczenia:
- Program Gadu-Gadu zapewnia wysokie bezpieczeństwo sieciowe - posiada opcję która uniemożliwia komunikację bezpośrednio pomiędzy komputerami (w zamian tylko za pośrednictwem serwera). W przypadku używania połączeń bezpośrendich, są zachowane szczególne metody zabezpieczeń.
- Konto użytkownika jest zabezpieczone hasłem. Dzięki temu nikt inny nie może "podszywać" się pod innego użytkownika. Hasło nie jest przesyłane podczas inicjowania sesji programu (logowania) jawnie, ale zawsze jest przesyłane do serwera zaszyfrowane.
TLEN
Tlen to jeden z najpopularniejszych komunikatorów w Polsce. Jak powstał i się rozwijał?
Pierwsza oficjalna wersja komunikatora pojawiła się 1 lipca 2001 roku. Była oznaczona numerkiem 1.01. Tlen początkowo przypominał trochę IRC-a, ze względu na brak emotikon, rozmów głosowych i innych udoskonaleń. screeny jednej z pierwszych wersji - 1.02c
Spore zmiany zaszły natomiast w wersji 2.00a, w której wprowadzono przesyłanie plików, łatwe łączenie kontaktów w grupy, moduł informujący o nadej?ciu nowej poczty i wyszukiwanie w katalogu Gadu-Gadu. Komunikator przeszedł gwałtowne zmiany kiedy ukazała się wersja 3.00. Oferowała ona głównie prowadzenie rozmów głosowych (Gadu-Gadu wprowadziło tę opcję pó?niej). Początkowo tlen wyglądał troche schematycznie. Dopiero wersja 3.50a wprowadziła 6 skórek, natomiast emotikonki pojawiły się zaledwie miesiąc pó?niej w wersji 3.61a. Kiedy komunikator przybrał na grafice, w wersji 4.01 autorzy wprowadzili obsługę pluginów i dodali pierwszy plugin "Tlen.newsy". Od tej pory tlen rozwijał się nie tylko ze strony portalu o2.pl, ale także "spod ręki" autorów różnorodnych wtyczek. Dwa kolejne, duże ulepszenia zago?ciły w wersjach 4.50, która wprowadziła wideokonferencje oraz 5.00.1.1 - tlen.czaty.
Historia komunikatora pisze się nadal. Tak długo jak pisać będą programi?ci i tak długo jak my, użytkownicy z nim będziemy.
WPK
WPKontakt to nowy program do komunikacji internetowej oparty na technologii Instant Messaging, integrujący jednocześnie tradycyjne metody komunikacji internetowej (email, SMS). Dajemy wam uniwersalną platformę porozumiewania się absolutnie ZA DARMO.
WPKontakt pozwala na rozmowę w czasie rzeczywistym!
- Rozmawiasz w czasie rzeczywistym - nie musisz czekać na pocztę elektroniczną z odpowiedzią każda wysłana przez ciebie wiadomość dociera do adresata natychmiast, o ile tylko jest on dostępny.
- WPKontakt sam błyskawicznie sprawdza i zawiadamia Cię kto z Twoich przyjaciół jest teraz w Sieci, gotowy do rozmowy z Tobą.
- Jesteś widoczny tylko dla wybranych przyjaciół - nie będziesz nagabywany przez bliżej nieznane osoby trzecie.
- Jest pierwszym programem typu Instant Messaging, który czyta przychodzące wiadomości. Po zainstalowaniu w twoim systemie Serwera Syntezy Mowy WPKontakt będzie czytał przychodzące do Ciebie wiadomości powiadamiał głosem o obecności innych osób! Dzięki temu możesz trzymać rękę na pulsie nawet wtedy , gdy nie ma Cię przy komputerze albo pracujesz w innych aplikacjach.
- Możesz używać programu w dowolnym miejscu na świecie - lista Twoich znajomych, jak również konfiguracja programu zawsze będzie ta sama.
- Nie trzeba martwić się, że skasowałeś program - po powtórnej instalacji lista Twoich rozmówców zostanie odtworzona.
- Dzięki rozbudowanemu mechanizmowi formatowania tekstu wiadomości przesyłane przez ciebie zawsze wyglądają tak, jak sobie tego życzysz
- Możesz wzbogacić swoje wiadomości o emotikony - masz ich do wyboru kilkadziesiąt!
WPKontakt pozwala na rozmowę z użytkownikami ICQ i GG
- Funkcjonalność unikalną w skali światowej - WPKontakt potrafi połączyć się z dowolnym systemem Instant Messaging (systemami do bezpośredniej i natychmiastowej komunikacji między użytkownikami, takimi jak WPKontakt, ICQ, GG, AIM, MSN).
SKYPE
Skype jest kolejnym, fenomenalnym programem. Pozwala komunikować się poprzez mikrofon. Jest programem udostępnionym przez programistów, którzy stworzyli program Kazaa. Jeżeli używałeś Kaazy, Skype korzysta z tej samej technologii, co wyżej wymieniony program, czyli peer-to-peer (P2P), i pozwala na łączenie się z innymi użytkownikami. Nie rozdziela, tylko rejestruje czas rozmowy z Twoimi przyjaciółmi.
Technologia ta jest zaawansowana, ale prosta w obsłudze. Dzięki niemu możesz rozmawiać ze swoimi znajomymi poprzez mikrofon.
Cechy programu:
- Darmowy, nieograniczony czas rozmów do innych użytkowników komunikatora Skype.
- Wyższa jakość rozmów
- Przyjaciele są wymieniani kolejno na liście i pokazuję nam, kiedy są dostępni i gotowi do rozmowy.
- Prosty i wygodny w obsłudze.
- Wasze dzwonki są zaszyfrowane, dla większego unikania rozgłosu.
- Osadzony na bazie technologii peer-to-peer i opracowany przez programistów Kaaza i Joltid.
Inne usługi internetu
Wideokonferencje - jest to możliwość oglądania rozmówcy podczas prowadzonej pogawędki, niestety obecna szybkość łączy i istniejącego sprzętu powoduje, że internetowe konferencje przypominają bardziej pokaz slajdów niż rzeczywistą transmisję wideo.
Świstak, Gopher - przed WWW najlepsze narzędzie do gromadzenia i uporządkowania danych w Internecie. Poszczególne serwery można przeszukiwać za pomocą menu wejściowego, przeszukanie tytułów w całej gophersferze umożliwia wyszukiwarka Veronica. Połączenie ze Świstakiem możemy uzyskać za pomocą Telnetu lub wpisując w przeglądarce adres poprzedzony przez gopher:// np. gopher://gopher.tc.umn.edu - adres Świstaka na Uniwersytecie Minnesota.
WAIS (ang. Wide Area Information Servers) - serwery informacji rozległej, system umożliwiający przeszukiwanie baz danych za pomocą słów kluczowych i zawężanie poszukiwań za pomocą technik sprzężenia zwrotnego (ang. relevance feedback). Z systemem WAIS możemy połączyć się za pomocą Telnetu np. łącząc się z serwerem sunsite.unc.edu, a następnie wprowadzając słowo swais jako identyfikator użytkownika po zachęcie login:.
WHOIS - program umożliwiający przeszukanie bazy danych w celu odnalezienia ludzi i adresów sieciowych. Z programem WHOIS można połączyć się za pomocą Telnetu np. łącząc się z serwerem rs.internic.net, a następnie wprowadzając słowo whois. Po zachęcie można podać nazwisko i imię poszukiwanej osoby oddzielone przecinkiem. Innym przydatnym narzędziem do wyszukiwania osób, gdy znamy nazwisko i serwer może być netfind, wystarczy zarejestrować się na serwerze bruno.cs.colorado.edu podając jako login słowo netfind, następnie wprowadzić słowa kluczowe opisujące szukaną osobę.
Gry online - wiele nowo powstających gier komputerowych ma opcję kilku graczy, co pozwala na granie w trybie online. Niektóre gry (np. SubSpace) mogą być rozgrywane wyłącznie w sieci. Znalezienie przeciwnika w takiej grze wymaga połączenia się z jego komputerem - możemy w tym celu wykorzystać Internet. Jednak nie zawsze gra z wykorzystaniem Internetu przebiega bezproblemowo, zwłaszcza gdy wymaga od przeciwników szybkiego reagowania. Jedną z pierwszych gier zaprojektowanych głównie do gry w trybie online był Quake. Specjalna wersja o nazwie QuakeWorld umożliwia kompensowanie graczom czasu zwłoki. Gra Quake II pozwala na równoczesną zabawę 64 graczy.
DYNAMICZNE I INTERAKTYWNE PUBLIKACJE INTERNETOWE Kompleksowe serwisy WWW poświęcone firmie i jej działalności, interakcyjne katalogi on-line, serwisy dedykowane poszczególnym produktom lub specjalistycznej tematyce.
WIRTUALNE SKLEPY I SYSTEM ZAMÓWIEŃ ON-LINE
Standardowe wersje sklepów, ale także bardziej zaawansowane rozwiązania, wzbogacone dodatkowo o funkcje zarządzające np. systemy rabatów, rozpoznawanie Klienta, sprawdzanie statusu składanych zamówień.
KONSULTING INTERNETOWY
Opracowanie i wdrażanie planów działalności firmy w Internecie, konstruowanie strategii marketingowych, przeprowadzanie efektywnych kampanii reklamowych.
USŁUGI PROVIDERSKIE
Oferta dotyczy takich usług jak hosting, rejestracja domeny oraz pozostałe działania techniczne związane z uruchomieniem serwisu naszego Klienta na serwerze.
E-BANKI Zasadniczą ideą bankowości elektronicznej jest przede wszystkim włączenie klienta jako aktywnego użytkownika do systemu bankowego bez ograniczeń czasowych i terytorialnych. W bankowości elektronicznej można wyróżnić trzy modele banków. l Bank internetowy, czyli zdematerializowany bank, który nie posiada rzeczywistej placówki. Konto charakteryzuje się zredukowaniem lub brakiem opłat związanych z prowadzeniem rachunku. Bank wirtualny komunikuje się ze swoimi klientami za pośrednictwem różnych kanałów elektronicznych, m.in. poprzez: pocztę elektroniczną, WAP, SMS, telefon.
l Dostęp elektroniczny (kanały dostępu) - jest to rozszerzenie usług tradycyjnego banku o konto internetowe, usługę WAP, SMS lub telefoniczną. Usługi te dowiązywane są do już istniejącego konta. Taryfa opłat jest bardzo zróżnicowana. l Oddział wirtualny centrali, czyli oddział wirtualny klasycznego banku, gdzie wymagane jest założenie odrębnego, dodatkowego konta dedykowanego dla obsługi operacji bankowości elektronicznej.
WNIOSKI KOŃCOWE
W ciągu ostatnich 5 lat Internet rozwijał się w ogromnym tempie. Z narzędzia używanego w kręgach uniwersyteckich oraz handlowych stał się popularnym, ogólnodostępnym medium rywalizującym z gazetami oraz z innymi środkami masowego przekazu. Niestety, gwałtowna ekspansja Internetu grozi zablokowaniem Sieci. Składa się na nią liczba stałych światłowodowych połączeń pomiędzy stosunkowo nielicznymi hubami. Ich przepustowość jest jednak ograniczona. Wraz ze wzrostem liczby użytkowników oraz prędkości transmisji pojawia się coraz realniejsze zagrożenie przeciążeniem Sieci. Przepustowość łączy oraz prędkość serwerów przesyłających informacje w obrębie Sieci są wciąż powiększanie, jednak wielu ekspertów sądzi, że pewnego dnia Internet po prostu „zapcha się” całkowicie.
Jeszcze kilka lat temu posiadanie konta e-mail, że nie wspomnę już o dostępie do Internetu z domu, było rzadkością, zarezerwowaną dla naukowców lub fanatyków. Obecnie dziwi nas, jeżeli jakaś firma nie posiada swojej strony internetowej lub przynajmniej adresu poczty elektronicznej. Dostęp do Internetu i umiejętność korzystania z jego zasobów przestało być modną nowością czy też ciekawostką techniczną - w obecnych czasach jest to praktycznie konieczność.
1