Ruch rozwijający Weroniki Sherborne (Developmental Movement):
Celem tej metody jest stymulowanie rozwoju dziecka pod względem fizycznym i osobowościowym. Metoda powstała w latach 60-tych ubiegłego stulecia w oparciu o analizę ruchu dokonaną przez Rudolfa Labana oraz o naturalną aktywność dziecka we wczesnym dzieciństwie - baraszkowanie. Metoda ta ma zastosowanie we wspomaganiu prawidłowego rozwoju psychoruchowego dzieci i w korygowaniu jego zaburzeń.
Celem ruchu rozwijającego jest doświadczenie ruchu, kontaktu fizycznego i emocjonalnego. Metoda W. Sherborne jest naturalna, prosta, można ją stosować w każdych warunkach. Uczestnikami zajęć prowadzonych metodą ruchu rozwijającego mogą być wszyscy, dorośli, młodzież, dzieci. Zarówno niepełnosprawni jak i pełnosprawni.
Podstawowe założenia metody to rozwijanie przez ruch:
1) świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
2) świadomości przestrzeni i działania w niej,
3) dzielenie przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.
Rodzaje ruchów przejęte do metody ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne z Metody Labana - rodzaje ćwiczeń:
Ruch „z” (with)
b) Ćwiczenia ruchowe, w których 1 partner jest bierny, drugi zaś aktywny i opiekuńczy względem niego.
c) Ruch „przeciwko” (against)
Ćwiczenia ruchowe, których celem jest uświadamianie uczestnikom ich własnej siły przy współdziałaniu z partnerem bez elementów agresji. Z tego powodu nie wskazane jest pobudzanie do przyjmowania postaw konkurencyjności, wyłanianie zwycięzców i pokonanych. Musi nastąpić zamiana ról z aktywnej (atakujący) na bierną (broniący się) i odwrotnie. Ćwiczenia ta umożliwiają wyładowanie nagromadzonych napięć nerwowych
d) Ruch „razem” (shared)
Ćwiczenia ruchowe, które wymagają jednakowego zaangażowania partnerów i prowadzą one do wytworzenia harmonii i równowagi. Warunkiem osiągnięcia sukcesu w tym zakresie jest wzajemne zaufanie, zrozumienie, współpraca i równy wkład fizyczny.
Ruch prowadzący do współdziałania w grupie.
Różnica w porównaniu z opisanymi powyżej ćwiczeniami dotyczy liczebności uczestników. Jest ona większa - najpierw ćwiczenia wykonuje się w trójkach, a potem z całą grupą W ćwiczeniach ruchowych „z” 2 osoby mogą zajmować się trzecią. W ćwiczeniach „przeciwko” kilka osób jednocześnie atakuje jedną, co stosuje się w sytuacjach, gdy jeden z członków grupy jest silniejszy lub cięższy niż pozostali. W ćwiczeniach „razem” współdziała kilka osób.
Ruch kreatywny
Ruch ten jest spontaniczny, kreatywny i swobodny - np. taniec wyzwolony. Ma pomóc w sposób twórczy wyrazić „siebie”.
Korzyści płynące ze stosowania metody W. Sherborne:
- Daje pozytywne odczucie w kontakcie z innym człowiekiem.
- Wyzwala swobodę zachowań i naturalność.
- Daje okazję do rozładowania energii.
- Jest próbą pokonania własnych zahamowań wynikających z uprzednich doświadczeń
- Daje radość.
- Wyzwala zaangażowanie.
- Daje możliwość zaspokojenia własnych potrzeb.
- Daje pewność siebie.
- Daje możliwość poczucia się w innej roli niż na co dzień.
- Zbliża do siebie uczestników zajęć.
- Daje radość z działania w grupie.
- Przyjemność dawania innym radości.
- Daje okazję do wspomnień, przypomnienia sobie zdarzeń z dzieciństwa.
- Daje okazję do bliskiego kontaktu fizycznego bez uruchamiania sfery seksualnej.
- Daje poczucie partnerstwa.
- Możliwość odczuwania przyjemnych doznań płynących z własnego ciała.
- Nie jest ograniczona wiekiem uczestników.
KONSPEKT ZAJĘĆ:
Zajęcia przeznaczone dla grupy dzieci pięcioletnich. Czas trwania zajęć 25 minut.
Muzyczne przywitanie: ok. 5 minut:
„Chodźcie do koła. Piosenka nas wola.
Wszystkie dzieci zapraszamy i na Ciebie tez czekamy, terefere bu”.
„Dzień dobry”
Mówimy słowa „dzień dobry” uderzając dłońmi o podłogę (dzień do-bry), kolana (dzień do-bry), klaszcząc w ręce (dzień do-bry), klaszcząc nad głową (dzień do-bry).
„Powitanie różnymi częściami ciała”:
Powitanie różnymi częściami ciał. Witamy się poprzez dotyk dana częścią ciała.
Witają się nasze ręce, palce, łokcie, kolana, plecy, pięty, plecy, pupy.
Zabawa naśladowcza przy muzyce:
Księżniczka/książę i lustro: około 5 minut.
Dzieci dobierają się parami, staja naprzeciwko siebie. Jedno z nich jest księciem/księżniczką, która wybiera się na bal. Drugie jest lustrem, które musi naśladować ruchy księcia/księżniczki. Książę/księżniczka ubiera się, wkłada poszczególne części garderoby, czesze się, ubiera biżuterię itp.
Zabawa - „Niewidomy”: około 5 minut.
Jedno z dzieci ma oczy zawiązane chustką lub szarfą w ciemnym kolorze, tak, aby nic nie widziało. Drugie dziecko, lub nauczyciel ma za zadanie prowadzić je, opiekować się nim, ostrzegać przed przeszkodami. Nawigować.
„Zabawa w przeciąganie”: około 5 minut.
Dzieci siedzą na dywanie plecami do siebie, zahaczają swoje ręce w łokciach. Partnerzy zabawy przeciągają jeden drugiego raz na jedna raz na drugą stronę.
„Zabawa w taniec”: około 5 minut.
Prowadzący zajęcia puszcza dzieciom różne rodzaje muzyki, różne utwory, w różnym tempie, dynamice, wykonywane różnymi instrumentami (najlepiej znaleźć jakąś muzykę z utworami z różnych stron świata np. muzyka afrykańska, irlandzka itp). Dzieci mają za zadaniem Stworzyć do usłyszanych utworów swój własny ekspresyjny taniec.
Zakończenie zajęć: około 5 minut.
„Płynęła sobie rzeczka”- masaż całego ciała (delikatne opukiwanie pleców opuszkami palców).
„Płynęła sobie rzeczka, płynęła. Płynęła po plecach, płynęła po ramionach, po rękach, po głowie itp.”
Wszyscy leżą na podłodze, mają zamknięte oczy, jedna osoba przechodzi pomiędzy leżącymi osobami tak, by nikogo nie dotknąć, potem wyznacza następną- relaks przy muzyce klasycznej. Wyobrażanie sobie pozytywnych obrazów - swoich marzeń do usłyszanej muzyki. Dzielenie się wrażeniami, opowiadanie o tym, co dzieci sobie wyobraziły
Pożegnanie (analogicznie do powitania): do-wi-dze-nia (uderzamy dłońmi o podłogę), do-wi-dze-nia (uderzamy dłońmi o kolana), do-wi-dze-nia (klaszczemy), do-wi-dze-nia (klaszczemy nad głową).
4