ANTONIO CANOWA I BERTEL THORVALDSEN

1, KLASYCYZM

Klasycyzm (z łac. classicus - doskonały, pierwszorzędny, wzorowy, wyuczony) - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Klasycyzm jako styl panował w epoce oświecenia. Najpełniejszy rozkwit klasycyzmu nastąpił w I poł. XVIII wieku.  Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim

Cechy stylu klasycystycznego

- tematyka 'akt'

- wzorowanie się na tematyce starożytnej Grecji i Rzymu

- chęć wiernego odwzorowania elementów dekoracji, stroju czy architektury Antyku,

- statyka zamiast dynamizmu,

- oszczędność wyrazu,

- spokój - przeciwieństwo barokowej ekspresji,

- uwypuklenie cnót obywatelskich w przeciwieństwie do rokokowej frywolności,

- obraz idealistyczny,

- kształt ważniejszy niż barwa,

- ukazywanie momentu przed ważnym wydarzeniem lub akcją

2, ANTONIO CANOVA

Urodzony 1 listopada 1757r. w Possagno (Włochy, niedaleko Wenecji). Był Włoskim rzeźbiarzem, malarzem i architektem. Urodził się w rodzinie kamieniarzy, co nauczyło go obrabiać kamień w bardzo wczesnym wieku.

Już w 1769 zaczął pobierać nauki u Giuseppe Torretto. Ukończył studia sztuki antycznej, której ppływy są wyraźnie widoczne w twórczości Canovy. Do restauracji rzeźb antycznych zatrudniał go Girolamo Zulian wenecki dyplomata.

Tworzył liczne nagrobki, m.in. dla papieży Klemensa XIII i Klemensa XIV, popiersia portretowe, posągi. Inspirowała go także mitologia. Często w swej sztuce poruszał jej wątki. Canova nie przedstawiał rzeczywistości w sposób naturalistyczny , ale idealizował ją, nad ekspresję przedkładał harmonie i klasyczne piękno. Canova był perfekcjonistą , dlatego przed wykonaniem dzieła , najpierw rzeźbił jego szkic w glinie. Klasycyzm w jego wykonaniu , choć idealny , po pewnym czasie mógł się wydawać skostniały , szczególnie z powodu powtarzania przez tego artystę , pewnych utartych kształtów i gestów. Jego rzeźby są doskonałe warsztatowo i pełne wdzięku , brakuje im jednak dynamiki. Przedstawione na nich postacie są idealne , a tym samym nieprawdziwe. Tematy swoich rzeźb czerpał w przeważającej części z mitologii .

DZIEŁA DO ROZPOZNANIA

Pomnik Marii Krystyny	Portret Pauliny Borghese

DZIEŁA DO ANALIZY

AMOR I PSYCHE - 1787 - 1793 - Marmur - Luwr - motyw mitologiczny - przedstawia parę kochanków splecionych w miłosnym uścisku. - Pełen świeżości, autentyczny wdzięk młodocianych postaci został tu jeszcze podkreślony przez krągłe, płynnie modulowane formy ciał oraz ramion, które nawzajem się przeplatają - Jednakże również i tutaj widoczne są pewne słabe strony rzeźb tego artysty - monotonia modelunku, manieryczność linii oraz mechaniczne powtarzanie pewnych form, zwłaszcza w układzie włosów. - Rzeźba przedstawia stan silnych uczuć, emocji oraz obsesji. - przedstawia postaci rozkochanego i pełnego czułości Kupidyna, który delikatnie i niespodziewanie budzi pocałunkiem nieożywioną Psyche.  - Rzeźba charakteryzuje się wyszukaną grą gestów i płynnością ruchu. Głównym akcentem jest dynamiczny układ objęcia; ręce tworzą zamknięte koło, w które wpisane są głowy obu postaci. Miękki modelunek ciał i draperii oraz przezroczystość skrzydeł Kupidyna tworzą wrażenie delikatności rzeźby. Wypolerowana waza kontrastuje z chropowatą fakturą skał.

---