Bartosz Krzyszkowski III TGb
Charakterystyka Aleksandry Billewiczównej
Aleksandra Billewiczówna, zwana także Oleńką, to główna postać kobieca powieści „Potop” Henryka Sienkiewicza. Została osierocona przez rodziców, którzy należeli do jednej z najbardziej wpływowych rodzin laudańskich. Po ich śmierci była wychowywana przez swojego dziadka, Herakliusza Bielewicza, przywódcę owej szlachty. Zostawił on testament, na mocy którego Oleńka miała poślubić chorążego orszańskiego Andrzeja Kmicica - jej dziadek przyjaźnił się z jego ojcem - lub jeśli splami on swe imię złą sławą ma udać się do zakonu.
Aleksandra była panną o niezwykłej urodzie, którą zachwycało się wielu mężczyzn. Między innym Kmicic, książe Bogusław Radziwiłł. Sienkiewicz o niej pisze: „była to urodziwa panna o płowych włosach, bladawej cerze i delikatnych rysach. Miała piękność białego kwiatu. Żałobna suknia dodawała jej odwagi.” oraz „poważne, błękitne oczy, patrzące spod brwi czarnych”. Swoje piękne włosy zaplatała w warkocz, a na jej twarzy często pojawiały się rumieńce, które dodawały jej wdzięku.
Oleńka stanowiła wzór cnót. Była pobożna, mądra i roztropna, „lecz było w tej pannie także dumy niemało, a może nawet nieco zawziętości”. Swym rozumem i odwagą przewyższała niejednego, mimo iż była młodą niewiastą. Niemało w niej było także odwagi oraz szczerości, dzięki czemu mało kto sprzeciwiał się jej woli: „oczy dziewczyny poczęły ciskać błyskawice i podniósłszy głowę postąpiła kilka kroków ku zabijakom, a oni cofali się przed nią w zdumieniu”. Najważniejsze było dla niej dobro ojczyzny. Właśnie dlatego może przebaczyć Andrzejowi jego błędy, które odkupił poświeceniem dla Rzeczypospolitej. Ceniła u ludzi cechy prawdziwego średniowiecznego rycerza „nauczono ją bowiem z małego uważać męstwo za pierwszy niemal przymiot męża”. Potrafiła zachować spokój nawet w najgorszych chwilach: „przytomna zawsze, pełna energii i siły, nie ustawała w pracy póty, póki każdy ranny nie spoczął w chacie z przewiązanym ranami”.
Wysoko ceniła sobie przyjaciół i bliskich, była bardzo czuła. Wartości materialne miały dla niej niewielkie znaczenie. Od pierwszego spotkania zauroczyła się w Kmicicu - „Trudno bowiem miała przed sobą zapierać poważna panna, że jej się okrutnie podobał ów rozhukany kawaler. Zaniepokoił ją trochę, trochę przestraszył, ale jakże pociągnął zarazem właśnie tą fantazją, tą wesołą swobodą i szczerością.” - i do końca była mu wierna. „Była z tych, co sercem uczciwym mocno kochają”. Nie mogła wybaczyć mu tego, iż chciał zniszczyć kraj, który kochała. Miała w sercu „ból, żal i niewypowiedzianą pogardę dla człowieka, którego pierwszą miłości pokochała”. Starała się go zrozumieć i wierzyła że Kmicic się zmieni. Bardzo cierpliwie na to czekała i nie traciła wiary w dobro i uczciwość ukochanego. w końcu zwyciężyła nad nienawiścią miłość. Panna wybaczyła mu wszystkie przewinienia. W niedługim czasie została jego żoną.
Henryk Sienkiewicz przedstawił Aleksandrę jako ideał kobiety swoich czasów. Nadając jej niezłomnych cech charakteru pokazał, że nie tylko mężczyźni mogą przyczynić się do wyzwolenia ojczyzny i swą wiarą naprowadzać innych na właściwą drogę. Oleńka to idealny wzór do naśladowania. Cechowała ją odwaga, szczerość, sprawiedliwość, mądrość. Aleksandrę było również stać na głębokie uczucia.