Wg L. Kaczmarka zaburzenie mowy polega na tym, że albo nie umiemy właściwie zbudować wypowiedzi albo też jej percypować.

Istnieje wiele klasyfikacji zaburzeń mowy. Jedne z nich, jako kryterium podziału uwzględniają potomechanizmy leżąc u podstaw zaburzenia (M. Mitrzynowicz-Modrzejewska, Wierzchowska, I. Styczek), inne opisują zaburzenia na podstawie objawów (L. Kaczmarek).

Kaczmarek (1997) klasyfikując zaburzenia mowy uwzględnia momenty występujące w poszczególnych składnikach wypowiedzi, to jest treść, formy i substancji. Stąd też wywodzą się zaburzenia treści, uogólnienia i abstrakcji.

Zaburzenia treści dotyczą procesu uogólnienia abstrakcji i logiki w budowanych tekstach oraz ukierunkowania w myśleniu np. rozkojarzenia, zaburzenia krytycyzmu.

Zaburzenia języka obejmują przede wszystkim przypadki braku mowy, czyli niemoty (zwykle głuchoniemoty, a dalej afazję-alalie niedokształconą, agramatyzm).

Zaburzenia substancji i strony fonetycznej mowy występują w dwóch płaszczyznach:

- suprasegmentalnej (dotyczącej akcentu, melodii i rytmu)

- segmentalnej czyli niewłaściwej realizacji fonemów w mowie i piśmie.

---