Jerzy Kwiatkowski - Dwa słowa o poezji Krynickiego

Poezja Krynickiego:

• Głęboko osadzona w tradycji, dalekiej i bliskiej: barok, Norwid, Peiper, Przyboś - a jednocześnie śmiało wychodząca w przyszłość,

• Lingwistyczna ale nie ograniczona - poprzez operacje językowe manifestująca sprawy głębsze: fascynację problematyką bytu, niebytu i stawania się, bliska filozofii Hegla, koncepcja świata opartego na zasadzie „coincidentiae oppositorium”.

• Pomysłowa i konsekwentna, wprowadzająca do własnej struktury. Daleka od własnej cerebralności, przeniknięte wzruszeniem - po norwidowsku - subtelnym i delikatnym.

• Sfera seksu przejawia się w jego poezji - z jednej strony - w wersji wulgarnej, z drugiej strony - w wersji onirycznej fantastyki.

• Jednak poezja ta nie ogranicza się do sfery metafizycznej czy onirycznej jest w niej również obecna rzeczywistość historyczna, społeczna. Pojawiają się konkretne fakty historyczne, przejrzyste aluzje zorganizowane zgodnie z zasadami poetyki prozaizmu enumeracyjnego, tonu sprawozdawczo-ironicznego, długi wersów.

• Krynicki to poeta zdecydowanego wyboru moralnego, wyboru, przed którym stawia również czytelnika swoich wierszy. Poeta, który podsuwa temu czytelnikowi schematy rachunków sumienia.

To co nie podoba się Kwiatkowskiemu w poezji Krynickiego	To co podoba się Kwiatkowskiemu w poezji Krynickiego
Seksualne wulgaryzmy Skłonność do zbyt łatwych efektów	Cała reszta Szczególnie: Ambicje filozoficzne, wyrażone poprzez strukturę języka, jej delikatność, poetyka ironicznego prozaizmu, pasja moralna, umiejętność połączenia postulatów ruchu 1970 z uniwersalnymi zadaniami poezji.

1

---