Kazimierz Budzyk, Stylistyka. Poetyka. Teoria literatury, w opracowaniu Hanny Budzykowej i Janusza Sławińskiego, Wrocław 1966, w: Z dziejów form artystycznych w literaturze polskiej, t. V.

Z zagadnień stylistyki, s. 24-49

Strukturalizm - zerwanie z pozytywistycznym formalizmem cech przypadkowych, wysunięcie tezy o konieczności strukturalnego ujęcia istotnych cech zjawisk językowych.

Wśród jednorodnej klasy faktów językowych istnieją pewne zasadnicze antynomie. Najważniejsze to:

• język społeczny a język indywidualny,

• język jako coś skończonego a język podlegający ewolucji,

• język jako system a język jako realizacja systemu.

O stylu i stylistyce, s. 50-61

Językoznawca nie będzie wcale dociekał, jak dana głoska istnieje, czy jest ona wypowiedziana, czy przypominamy ją sobie w myśli, czy śnimy o niej w nocy, czy jest ona produktem halucynacji, czy wręcz jakiegoś delirium.

O mowie potocznej i języku poezji, s. 62-69

Mowa zawsze była i jest częścią działalności praktycznej, powstała zaś jako rezultat komplikowania się form tej działalności.

Mowa potoczna sprzęga się z formą działania trojako:

• całkowite utożsamienie słowa z czynem,

• słowo nie zastępuje czynu bez reszty, lecz go organizuje,

• słowo najdalej odbiega od czynu - ma charakter poznawczy i tylko przygotowuje działalność praktyczną

Wypowiedzi mowy potocznej kształtują swą postać językową wg zasad obowiązujących w działaniu, takich jak zasada ekonomii wysiłku czy konieczności rygorystycznego dostosowania się do każdorazowej sytuacji.

Stopień ujęzykowienia wypowiedzi jest miarą intensywności związku mowy potocznej z działaniem.

S. 27.

S. 28.

S. 59.

S. 62.

S. 62.

S. 63.