Kazimierz Budzyk, Stylistyka. Poetyka. Teoria literatury, w opracowaniu Hanny Budzykowej i Janusza Sławińskiego, Wrocław 1966, w: Z dziejów form artystycznych w literaturze polskiej, t. V.
Z zagadnień stylistyki, s. 24-49
Strukturalizm - zerwanie z pozytywistycznym formalizmem cech przypadkowych, wysunięcie tezy o konieczności strukturalnego ujęcia istotnych cech zjawisk językowych.
Wśród jednorodnej klasy faktów językowych istnieją pewne zasadnicze antynomie. Najważniejsze to:
język społeczny a język indywidualny,
język jako coś skończonego a język podlegający ewolucji,
język jako system a język jako realizacja systemu.
O stylu i stylistyce, s. 50-61
Językoznawca nie będzie wcale dociekał, jak dana głoska istnieje, czy jest ona wypowiedziana, czy przypominamy ją sobie w myśli, czy śnimy o niej w nocy, czy jest ona produktem halucynacji, czy wręcz jakiegoś delirium.
O mowie potocznej i języku poezji, s. 62-69
Mowa zawsze była i jest częścią działalności praktycznej, powstała zaś jako rezultat komplikowania się form tej działalności.
Mowa potoczna sprzęga się z formą działania trojako:
całkowite utożsamienie słowa z czynem,
słowo nie zastępuje czynu bez reszty, lecz go organizuje,
słowo najdalej odbiega od czynu - ma charakter poznawczy i tylko przygotowuje działalność praktyczną
Wypowiedzi mowy potocznej kształtują swą postać językową wg zasad obowiązujących w działaniu, takich jak zasada ekonomii wysiłku czy konieczności rygorystycznego dostosowania się do każdorazowej sytuacji.
Stopień ujęzykowienia wypowiedzi jest miarą intensywności związku mowy potocznej z działaniem.
S. 27.
S. 28.
S. 59.
S. 62.
S. 62.
S. 63.