Kierunki figuratywne w sztuce polskiej powojennej:

• koloryzm,

• surrealizm powojenny (realizm fantastyczny) – Linke,

• 1949-1955 socrealizm – Aleksander Kobzdej, Andrzej Strumiłło, Helena i Juliusz Krajewscy,

• Wróblewski – założył Grupę Samokształceniową,

• wystawa Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi,

• zapowiedź abstrakcji – Stefan Gierowski,

• Jerzy Nowosielski, Jan Lebenstein (pierwszy laureat pierwszego Biennale Młodych w Paryżu) – metaforyczna sztuka, antropomorfizacje, zoomorfie,

• Polska Szkoła Plakatu,

• malarstwo o cechach surrealistycznych (Anna Güntner, Anton(?),

• 1962 grupa realistów – Krajewscy, Panas, Benon Liberski, Makowski, Kiejstut Bereźnicki,

• Zdzisław Beksiński,

• Henryk Waniek – surrealista,

• Grupa WPROST 1966 wystawa – Maciej Bieniasz, Zbylut Grzywacz, Leszek Sobocki, Jacek Waltoś, Barbara Skąpska,

• nowa figuracja – Teresa Pągowska, Janusz Przybylski, Marek Sapetto,

• NEO-NEO – Dąbkowski, Zieliński,

• odrealistyczne malarstwo: Antoni Fałat, Duda Gracz, Górnik,

• Korolkiewicz – hiperrealista,

• Gruppa – neoekspresjonizm, 1982, Ryszard Grzyb, Jarosław Modzelewski.