Walory wypoczynkowe część druga i trzecia
CZĘŚĆ DRUGA
Ocena walorów wypoczynkowych wód
Przydatność do sportów wodnych i kąpieli
Przydatność do do wędrówek wodnych.
Dwie kategorie akwenów i cieków wodnych
przydatne do wszystkich form sportów wodnych i kąpieli
przydatne głównie do kąpieli i kajakarstwa.
Kategoria I wód
wody przybrzeżne Bałtyku,
Zalew Szczeciński, Zalew Wiślany, jeziora
i zbiorniki
sztuczne powyżej 100 ha;
cieki wodne uznane w Planie kierunkowym zagospodarowania turystycznego Polski [1971] za przydatne do wszystkich form wędrówek wodnych;
co najmniej II klasa czystości wód.
Kategoria II wód
pozostałe jeziora o powierzchni
powyżej
10 ha
cieki wodne uznane za przydatne jedynie do wędrówek kajakowych
co najmniej II klasa czystości wód
znaczna część szlaków wędrówek wodnych
wodnych ma bardzo zanieczyszczone wody, eliminujące je z przydatności do kąpieli i sportów wodnych.
Wody przydatne do uprawiania sportów i wędrówek wodnych
Przydatne do wszystkich form sportów wodnych i kąpieli:
600 akwenów o łącznej powierzchni ok. 3,3 tys. km2
cieki wodne o łącznej długości 1,7 tys. km.
z tego 165 akwenów, o łącznej powierzchni ok. 2,3 tys. km2, zaliczono do szczególnie atrakcyjnych dla żeglarstwa.
cieki wodne przydatne dla kajakarstwa i kąpieli. liczą łącznie ok. 4,9 tys. km.
Wody przydatne do kąpieli i sportów wodnych (pas nadmorski)
wody przybrzeżne polskiego Bałtyku (w tym Zatoka Gdańska o wysokim stopniu zanieczyszczenia wód)
jeziora przybrzeżne
Zalew Szczeciński i Zalew Wiślany (o dużym stopniu stopniu zanieczyszczenia wód),
Wody przydatne do kąpieli i sportów wodnych (pas pojezierny)
Pojezierze Pomorskie, Mazurskie i Wielkopolskie.
Pojezierze Kaszubskie,
Pojezierze Iławskie,
Pojezierze Olsztyńskie,
Pojezierze Mrągowskie,
Kraina Wielkich Jezior,
Pojezierze Suwalskie,
jeziora związane z doliną Obry,
Pojezierze Gnieźnieńskie.
Wody przydatne do kąpieli i sportów wodnych (centralna i południowa Polska)
mało zanieczyszczone odcinki większych rzek:
Bugu, Warty, Pilicy, Wisły, Sanu
sztuczne zbiorniki wodne
Jez. Zegrzyńskie, Sulejowskie, Otmuchowskie, Nyskie, Turawskie, Żywieckie, Rożnowskie, Solińskie
jeziora Pojezierza Łęczyńsko-Włodawskiego.
Szlaki wodne północnej Polski
Drawa, Gwda, Brda, Wda (Czarna Woda), Drwęca, Radunia,
Jeziora Iławskie,
Kanał Elbląski, Pasłęka,
Wielkie Jeziora Mazurskie,
Czarna Hańcza,
Kanał Augustowski.
Szlaki wodne centralnej i południowej Polski
szlaki łączące obszary środkowej Polski z pojezierzami Pomorskim i Mazurskim: Warta, Noteć, Narew, Pisa, Biebrza
atrakcyjne krajobrazowe szlaki górskie: Dunajec, Poprad
Ocena przydatności środowiska dla narciarstwa zjazdowego
minimum warunków które muszą spełniać do tereny przydatne narciarstwa zjazdowego
150 m różnicy wzniesień,
średnie nachylenie stoków 7-26°,
80 dni zalegania pokrywy śnieżnej.
cztery kategorie uwzględniające
zróżnicowanie długości zalegania pokrywy śnieżnej,
różnicy wzniesień, średniego nachylenia stoków,
ekspozycji stoków
pokrycia terenu.
Ocena przydatności środowiska do wędrówek narciarskich
wszystkie obszary (spełniające minimum warunków wypoczynkowych), na których śnieg leży powyżej 60 dni w roku.
przydatność rośnie wraz z długością zalegania pokrywy śnieżnej i stopniem zróżnicowania terenu.
Tereny przydatne do narciarstwa zjazdowego (I i II kategorii)
W Sudetach
G. Izerskie, Karkonosze, G. Sowie, Grupa Śnieżnika, G. Bialskie
W Karpatach
Beskid Śląski, Beskid Żywiecki, Tatry, Gorce, Beskid Sądecki, Bieszczady
Tereny przydatne do narciarstwa zjazdowego (I i II kategorii)
Przydatność do wędrówek narciarskich
obszary górskie Sudetów i Karpat (długi okres zalegania pokrywy śnieżnej, duże zróżnicowanie terenu).
północna część województw warmińsko-mazurskiego i podlaskiego (długi okres zalegania pokrywy śnieżnej, znaczne zróżnicowanie terenu)
Pogórze Karpackie, Wyżyna Krakowsko-Częstochowska, Góry Świętokrzyskie (duże zróżnicowanie terenu)
Roztocze, fragmenty Wyżyny Lubelskiej, Pojezierza Kaszubskiego, Wzniesień Elbląskich, Wzgórz Dylewskich (znaczne zróżnicowanie terenu)
CZĘŚĆ TRZECIA
Antropoklimat
Typologia antropoklimatów i regionalizacja antropoklimatyczna (T. Kozłowska-Szczęsna, 1991)
antropoklimat silnie bodźcowy
antropoklimat umiarkowanie bodźcowy,
antropoklimat łagodnie bodźcowy
antropoklimat słabo bodźcowy
podtypy
antropoklimat leśny o cechach oszczędzających
antropoklimat terenów zurbanizowanych obciążających organizm ludzki
Antropoklimat słabo bodźcowy
największy zasięg przestrzenny
obszary o mało urozmaiconej rzeźbie
obszar nizin środkowopolskich,
północne Podkarpacie.
Antropoklimat łagodnie bodźcowy
Poj. Południowobałtyckie,
Poj. Wschodniobałtyckie,
Wyż. Śląsko-Krakowska,
Wyż. Środkowomałopolska,
Wyż. Wschodniomałopolska,
Pogórze Sudeckie
Pogórze Karpackie.
Atropoklimat umiarkowanie bodźcowy
Poj. Południowobałtyckie,
kotliny podgórskie
wzniesienia poniżej 750 m n.p.m.
Antropoklimat silnie bodźcowy
Wybrzeże Bałtyku
wyższe partie gór.
szczególnie silna bodźcowość wyróżnia wybrzeże środkowe,
nad morzem bodźcowość maleje zarówno w kierunku zachodnim, jak i wschodnim.
Regiony antropoklimatyczne
region najsilniej podlegający wpływom Bałtyku,
region o warunkach bioklimatycznych łagodniejszych niż w regionie I,
region najchłodniejszy w Polsce (poza górami),
region o typowych dla naszego kraju warunkach bioklimatycznych,
region najcieplejszy w Polsce,
Cechy antropoklimatu Polski
najwięcej dni uciążliwych
w północno-wschodniej, południowo-wschodniej Polsce, na wybrzeżu Bałtyku, w górach.
korzystne okresy dla klimatoterapii
nad morzem od czerwca do września (duża zmienność pogody)
na pogórzu i w górach we wrześniu i w październiku.
najmniej dni uciążliwych
zachodzie (nad Notecią, Wartą i Odrą
w centrum (nad środkową Wisłą).
korzystne okresy dla klimatoterapii
od kwietnia do października.