„Do gór i lasów”- zaczyna się apostrofą. Lasy to symbol przemijania, a
góry to symbol trwania i niezmienności. Podmiot liry. jest człowiekiem
dojrzałym, który dużo przeżył. Sam sobie zadaje pytania i sam na nie
odpowiada. Nawiązuje do mitologii, typowe dla renesansu. Nawiązuje do
epikurejczyków (carpe diem).
„Do fraszek” -Autotematyczna fraszka. Jest Pamiętnikiem,
wspomnieniem. J.K pisał fraszki przez całe życie i stworzył ich ponad 300,
ale zastrzega przed interpetacją ich, gdyż są trudne do zrozumienia.
Czytelnik nie zrozumie jego tajemniczego pamiętnika, ale on sam nie do
końca potrafi się w tym odnaleźć. Chłopobyk to jego cały charakter. Poeta
się trochę zmienia. Ma w sobie pierwiastek boski, a też jest człowiekiem.
Fraszki są labiryntem, myśli nicią Ariadny.
„Na lipę” - Podmiotem lirycznym jest lipa, adresatem jest człowiek. Lipa
reklamuje swoje walory, reklama odpoczynku pod lipą. Fraszka
autobiogradiczna. Pochwała natury. Lipa jest symbolem więzi między
człowiekiem, naturą.
„O doktorze hiszpanie” - typ satyryczny o tematyce dworskiej. Hiszpan
jest bohaterem fraszki i przyjacielem Kochanowskiego, postać
historyczna. Forma dialogu. Autor ośmiesz życie i skłonność do
nadużywania alkoholu. Humorystyczna fraszka.
„Na dom w czarnolesie” - apostrofa do Boga, fraszka autobiograficzna,
prosi o błogosławieństwo, spokojne życie, dom w ojczyźnie, ludzką
życzliwość, spokojną starość, pożywienie, czyste sumienie. Dla poety
szczęście to wszystko, to co omówił we fraszce
„Renesansowa koncepcja człowieka” - Subiektywizm. Każdy autor
podpisuje swoje dzieło. Patriotyzm. Wszechstronne
wykształcenie(renesansowy humanista). Kieruje się filozofią
epikurejczyków i stoików(szukanie złotego środka)
„O żywocie ludzkim” - Fraszka refleksyjna. Przeznaczenie. Wszystko
przemija, zmienia się. Bóg albo fortuna kieruje nami jak marionetkami.
'theatrum mundi' teatr świata. Podmiotem jest człowiek doświadczony.
„Człowiek Boży igrzysko” - topos człowieka bożego igrzyska: człowiek
jest marionetką Boga. Fraszka refleksyjna. Zależność między człowiekiem
a Bogiem
Fraszki J. Kochanowskiego: Nawiązanie do mitologii. Refleksje
dotyczące egzystencji człowieka. Nawiązywał do wielu tematów i mają
różne formy.

„Pieśń XXV (25)” – Apostrofy. Pod władzą Boga jest cały wszechświat
[artysta, twórca wszechmocny, architekt, opiekun]. Podmiot zbiorowy.
Bóg pokazany jako budowniczy. Harmonia. Pory roku są alegorią,
świadczy to o doskonałości Boga. Wszystko jest powiązane; podkreślenie
związku człowieka z naturą. Prośba o łaskę. Hymn pochwalny.
„Topos Boga artysty” - Deus artifex[łac] Bóg jako artysta, a świat jako
jego dzieło.
„Nie porzucaj nadzieje...” - Filozofia epikurjeczyków i stoików. Trzeba
zachować nadzieje. Nawiązanie do mitologii (fortuna). Nawiązanie do pór
roku, powiązane z życiem człowieka. Nic wiecznego na świecie. Różne
nieszczęścia umacniają naszą duszę. 'Lecz na szczęście wszelakie serce ma
być jednakie'. Trzeba zachować stoicki spokój. Najważniejsza jest wiara w
Boga.
„Pieśń XXIV” - rozpoczyna się apostrofą do biskupa Myszkowskiego,
mecenasa Kochanowskiego. Mówi o tym, że ma podwójną naturę, jest
człowiekiem i poetą. Uważa, że jeżeli umrze, zostanie po nim jego
twórczość „non omnis moriar”. Nawiązuje do twórczości Horacego,
którego uwielbiał, Nie chce, żeby na jego pogrzebie rozpaczano, bo umrze
jego ciało, a pozostanie poezja.
„Pieśń II” - mówi o tym, że człowiekowi potrzebne jest czyste sumienie,
cnota, radość. Są motywy epikurejskie i stoickie. Jeżeli ktoś jest winny
człowiek nie jest w stanie czymkolwiek cieszyć się, ma tylko wyrzuty
sumienia. Kochanowski zachwyca się nad światem.
„Pieśń XIX” mówi o tym, że człowiek za życia musi dbać o dobrę imię,
aby pamięć po nim została. Najważniejsze jest dobre imię, to co człowieka
wyróżnia to: rozum, mowa, chęć rozwijania się. Powinniśmy działać dla
dobra ogółu, przestrzegać prawa, dobrych obyczajów. Lepiej poświęcić się
za życia, niż później zostać zapomnianym.
„Z odprawy posłów greckich...” - Utwór mówiący o pierwszej polskiej
tragedii. Utwór naśladujący wzory antyczne. A) Powinności rządzących:
Troszczyć się o poddanych. Nie interesować się tylko własnymi dobrami.
Rządzący na ziemi są namiestnikami Boga. Kończy się się przestrogą:
'Przełożonych występy miasta zgubiły i szerokie do gruntu carstwa
zniszczyły'.
„Pieśń o spusztoszeniu Podola” - Charakter patriotyczny. Zaczyna się
apostrofą do polskiej szlachty. Zawiera określenia negatywne w kierunku
Tatarów, kontrast polskiej szlachty. Pogarda dla działań Tatarów. Polska
porównana do stada bez pasterza. Kochanowski opisuje przyczyny najazdu
Tatarów [szlachta powinna być gotowa, by bronić dobro kraju]. Nie
wyciągamy wniosków. Dominuje funkcja impresywna.

„Do gór i lasów”- zaczyna się apostrofą. Lasy to symbol przemijania, a
góry to symbol trwania i niezmienności. Podmiot liry. jest człowiekiem
dojrzałym, który dużo przeżył. Sam sobie zadaje pytania i sam na nie
odpowiada. Nawiązuje do mitologii, typowe dla renesansu. Nawiązuje do
epikurejczyków (carpe diem).
„Do fraszek” -Autotematyczna fraszka. Jest Pamiętnikiem,
wspomnieniem. J.K pisał fraszki przez całe życie i stworzył ich ponad 300,
ale zastrzega przed interpetacją ich, gdyż są trudne do zrozumienia.
Czytelnik nie zrozumie jego tajemniczego pamiętnika, ale on sam nie do
końca potrafi się w tym odnaleźć. Chłopobyk to jego cały charakter. Poeta
się trochę zmienia. Ma w sobie pierwiastek boski, a też jest człowiekiem.
Fraszki są labiryntem, myśli nicią Ariadny.
„Na lipę” - Podmiotem lirycznym jest lipa, adresatem jest człowiek. Lipa
reklamuje swoje walory, reklama odpoczynku pod lipą. Fraszka
autobiogradiczna. Pochwała natury. Lipa jest symbolem więzi między
człowiekiem, naturą.
„O doktorze hiszpanie” - typ satyryczny o tematyce dworskiej. Hiszpan
jest bohaterem fraszki i przyjacielem Kochanowskiego, postać
historyczna. Forma dialogu. Autor ośmiesz życie i skłonność do
nadużywania alkoholu. Humorystyczna fraszka.
„Na dom w czarnolesie” - apostrofa do Boga, fraszka autobiograficzna,
prosi o błogosławieństwo, spokojne życie, dom w ojczyźnie, ludzką
życzliwość, spokojną starość, pożywienie, czyste sumienie. Dla poety
szczęście to wszystko, to co omówił we fraszce
„Renesansowa koncepcja człowieka” - Subiektywizm. Każdy autor
podpisuje swoje dzieło. Patriotyzm. Wszechstronne
wykształcenie(renesansowy humanista). Kieruje się filozofią
epikurejczyków i stoików(szukanie złotego środka)
„O żywocie ludzkim” - Fraszka refleksyjna. Przeznaczenie. Wszystko
przemija, zmienia się. Bóg albo fortuna kieruje nami jak marionetkami.
'theatrum mundi' teatr świata. Podmiotem jest człowiek doświadczony.
„Człowiek Boży igrzysko” - topos człowieka bożego igrzyska: człowiek
jest marionetką Boga. Fraszka refleksyjna. Zależność między człowiekiem
a Bogiem
Fraszki J. Kochanowskiego: Nawiązanie do mitologii. Refleksje
dotyczące egzystencji człowieka. Nawiązywał do wielu tematów i mają
różne formy.

„Pieśń XXV (25)” – Apostrofy. Pod władzą Boga jest cały wszechświat
[artysta, twórca wszechmocny, architekt, opiekun]. Podmiot zbiorowy.
Bóg pokazany jako budowniczy. Harmonia. Pory roku są alegorią,
świadczy to o doskonałości Boga. Wszystko jest powiązane; podkreślenie
związku człowieka z naturą. Prośba o łaskę. Hymn pochwalny.
„Topos Boga artysty” - Deus artifex[łac] Bóg jako artysta, a świat jako
jego dzieło.
„Nie porzucaj nadzieje...” - Filozofia epikurjeczyków i stoików. Trzeba
zachować nadzieje. Nawiązanie do mitologii (fortuna). Nawiązanie do pór
roku, powiązane z życiem człowieka. Nic wiecznego na świecie. Różne
nieszczęścia umacniają naszą duszę. 'Lecz na szczęście wszelakie serce ma
być jednakie'. Trzeba zachować stoicki spokój. Najważniejsza jest wiara w
Boga.
„Pieśń XXIV” - rozpoczyna się apostrofą do biskupa Myszkowskiego,
mecenasa Kochanowskiego. Mówi o tym, że ma podwójną naturę, jest
człowiekiem i poetą. Uważa, że jeżeli umrze, zostanie po nim jego
twórczość „non omnis moriar”. Nawiązuje do twórczości Horacego,
którego uwielbiał, Nie chce, żeby na jego pogrzebie rozpaczano, bo umrze
jego ciało, a pozostanie poezja.
„Pieśń II” - mówi o tym, że człowiekowi potrzebne jest czyste sumienie,
cnota, radość. Są motywy epikurejskie i stoickie. Jeżeli ktoś jest winny
człowiek nie jest w stanie czymkolwiek cieszyć się, ma tylko wyrzuty
sumienia. Kochanowski zachwyca się nad światem.
„Pieśń XIX” mówi o tym, że człowiek za życia musi dbać o dobrę imię,
aby pamięć po nim została. Najważniejsze jest dobre imię, to co człowieka
wyróżnia to: rozum, mowa, chęć rozwijania się. Powinniśmy działać dla
dobra ogółu, przestrzegać prawa, dobrych obyczajów. Lepiej poświęcić się
za życia, niż później zostać zapomnianym.
„Z odprawy posłów greckich...” - Utwór mówiący o pierwszej polskiej
tragedii. Utwór naśladujący wzory antyczne. A) Powinności rządzących:
Troszczyć się o poddanych. Nie interesować się tylko własnymi dobrami.
Rządzący na ziemi są namiestnikami Boga. Kończy się się przestrogą:
'Przełożonych występy miasta zgubiły i szerokie do gruntu carstwa
zniszczyły'.
„Pieśń o spusztoszeniu Podola” - Charakter patriotyczny. Zaczyna się
apostrofą do polskiej szlachty. Zawiera określenia negatywne w kierunku
Tatarów, kontrast polskiej szlachty. Pogarda dla działań Tatarów. Polska
porównana do stada bez pasterza. Kochanowski opisuje przyczyny najazdu
Tatarów [szlachta powinna być gotowa, by bronić dobro kraju]. Nie
wyciągamy wniosków. Dominuje funkcja impresywna.

„Do gór i lasów”- zaczyna się apostrofą. Lasy to symbol przemijania, a
góry to symbol trwania i niezmienności. Podmiot liry. jest człowiekiem
dojrzałym, który dużo przeżył. Sam sobie zadaje pytania i sam na nie
odpowiada. Nawiązuje do mitologii, typowe dla renesansu. Nawiązuje do
epikurejczyków (carpe diem).
„Do fraszek” -Autotematyczna fraszka. Jest Pamiętnikiem,
wspomnieniem. J.K pisał fraszki przez całe życie i stworzył ich ponad 300,
ale zastrzega przed interpetacją ich, gdyż są trudne do zrozumienia.
Czytelnik nie zrozumie jego tajemniczego pamiętnika, ale on sam nie do
końca potrafi się w tym odnaleźć. Chłopobyk to jego cały charakter. Poeta
się trochę zmienia. Ma w sobie pierwiastek boski, a też jest człowiekiem.
Fraszki są labiryntem, myśli nicią Ariadny.
„Na lipę” - Podmiotem lirycznym jest lipa, adresatem jest człowiek. Lipa
reklamuje swoje walory, reklama odpoczynku pod lipą. Fraszka
autobiogradiczna. Pochwała natury. Lipa jest symbolem więzi między
człowiekiem, naturą.
„O doktorze hiszpanie” - typ satyryczny o tematyce dworskiej. Hiszpan
jest bohaterem fraszki i przyjacielem Kochanowskiego, postać
historyczna. Forma dialogu. Autor ośmiesz życie i skłonność do
nadużywania alkoholu. Humorystyczna fraszka.
„Na dom w czarnolesie” - apostrofa do Boga, fraszka autobiograficzna,
prosi o błogosławieństwo, spokojne życie, dom w ojczyźnie, ludzką
życzliwość, spokojną starość, pożywienie, czyste sumienie. Dla poety
szczęście to wszystko, to co omówił we fraszce
„Renesansowa koncepcja człowieka” - Subiektywizm. Każdy autor
podpisuje swoje dzieło. Patriotyzm. Wszechstronne
wykształcenie(renesansowy humanista). Kieruje się filozofią
epikurejczyków i stoików(szukanie złotego środka)
„O żywocie ludzkim” - Fraszka refleksyjna. Przeznaczenie. Wszystko
przemija, zmienia się. Bóg albo fortuna kieruje nami jak marionetkami.
'theatrum mundi' teatr świata. Podmiotem jest człowiek doświadczony.
„Człowiek Boży igrzysko” - topos człowieka bożego igrzyska: człowiek
jest marionetką Boga. Fraszka refleksyjna. Zależność między człowiekiem
a Bogiem
Fraszki J. Kochanowskiego: Nawiązanie do mitologii. Refleksje
dotyczące egzystencji człowieka. Nawiązywał do wielu tematów i mają
różne formy.

„Pieśń XXV (25)” – Apostrofy. Pod władzą Boga jest cały wszechświat
[artysta, twórca wszechmocny, architekt, opiekun]. Podmiot zbiorowy.
Bóg pokazany jako budowniczy. Harmonia. Pory roku są alegorią,
świadczy to o doskonałości Boga. Wszystko jest powiązane; podkreślenie
związku człowieka z naturą. Prośba o łaskę. Hymn pochwalny.
„Topos Boga artysty” - Deus artifex[łac] Bóg jako artysta, a świat jako
jego dzieło.
„Nie porzucaj nadzieje...” - Filozofia epikurjeczyków i stoików. Trzeba
zachować nadzieje. Nawiązanie do mitologii (fortuna). Nawiązanie do pór
roku, powiązane z życiem człowieka. Nic wiecznego na świecie. Różne
nieszczęścia umacniają naszą duszę. 'Lecz na szczęście wszelakie serce ma
być jednakie'. Trzeba zachować stoicki spokój. Najważniejsza jest wiara w
Boga.
„Pieśń XXIV” - rozpoczyna się apostrofą do biskupa Myszkowskiego,
mecenasa Kochanowskiego. Mówi o tym, że ma podwójną naturę, jest
człowiekiem i poetą. Uważa, że jeżeli umrze, zostanie po nim jego
twórczość „non omnis moriar”. Nawiązuje do twórczości Horacego,
którego uwielbiał, Nie chce, żeby na jego pogrzebie rozpaczano, bo umrze
jego ciało, a pozostanie poezja.
„Pieśń II” - mówi o tym, że człowiekowi potrzebne jest czyste sumienie,
cnota, radość. Są motywy epikurejskie i stoickie. Jeżeli ktoś jest winny
człowiek nie jest w stanie czymkolwiek cieszyć się, ma tylko wyrzuty
sumienia. Kochanowski zachwyca się nad światem.
„Pieśń XIX” mówi o tym, że człowiek za życia musi dbać o dobrę imię,
aby pamięć po nim została. Najważniejsze jest dobre imię, to co człowieka
wyróżnia to: rozum, mowa, chęć rozwijania się. Powinniśmy działać dla
dobra ogółu, przestrzegać prawa, dobrych obyczajów. Lepiej poświęcić się
za życia, niż później zostać zapomnianym.
„Z odprawy posłów greckich...” - Utwór mówiący o pierwszej polskiej
tragedii. Utwór naśladujący wzory antyczne. A) Powinności rządzących:
Troszczyć się o poddanych. Nie interesować się tylko własnymi dobrami.
Rządzący na ziemi są namiestnikami Boga. Kończy się się przestrogą:
'Przełożonych występy miasta zgubiły i szerokie do gruntu carstwa
zniszczyły'.
„Pieśń o spusztoszeniu Podola” - Charakter patriotyczny. Zaczyna się
apostrofą do polskiej szlachty. Zawiera określenia negatywne w kierunku
Tatarów, kontrast polskiej szlachty. Pogarda dla działań Tatarów. Polska
porównana do stada bez pasterza. Kochanowski opisuje przyczyny najazdu
Tatarów [szlachta powinna być gotowa, by bronić dobro kraju]. Nie
wyciągamy wniosków. Dominuje funkcja impresywna.