Alicja Kope

ü

3. UDZIA

à SPOàECZNY W PLANOWANIU PRZESTRZENNYM –

UWARUNKOWANIA PRAWNE A PRAKTYKA PLANISTYCZNA

3.1. Wprowadzenie

Wielu mieszka

Ĕców danej miejscowoĞci lub osób posiadających w niej

jak

ąĞ formĊ wáasnoĞci wyraĪa chĊü wspóátworzenia studium uwarunkowaĔ

i

kierunków zagospodarowania przestrzennego lub miejscowego planu

zagospodarowania przestrzennego. Ch

Ċü ta jest podyktowana ĞwiadomoĞcią,

Īe ustalenia studium, a póĨniej planu są wiąĪące dla moĪliwoĞci zagospoda-
rowania terenu i

ĞciĞle wyznaczają ramy w jakich moĪe przebiegaü proces

inwestycyjny. Cz

Ċsto jednak chĊü wspóátworzenia ustaleĔ dokumentów

planistycznych przybiera form

Ċ uzurpacji prawa do samodecydowania

o kszta

ácie i funkcji „swojej” przestrzeni.

3.2. Udzia

á obywateli w planowaniu przestrzennym

Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w art. 6 pkt 2

stanowi,

Īe „kaĪdy ma prawo, w granicach okreĞlonych ustawą, do zagospo-

darowania terenu, do którego ma tytu

á prawny, zgodnie z warunkami

ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo
decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, je

Īeli nie narusza

to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich”. Jednak
patrz

ąc na ksztaát otaczającej nas przestrzeni, czĊsto moĪna odnieĞü wraĪe-

nie,

Īe znajomoĞü tego zapisu ogranicza siĊ do jego pierwszej czĊĞci, i jest

rozumiana tak,

Īe kaĪdy ma prawo do zagospodarowania terenu, do którego

posiada tytu

á prawny. ZauwaĪalne jest postĊpowanie wedáug tzw. „ĞwiĊtego

prawa w

áasnoĞci”, w myĞl którego wáaĞciciel daje sobie prawo do dziaáaĔ

przestrzennych na w

áasnym terenie, których skutki wykraczają jednak poza

ten teren (Zawadzka 2007). Próba wprowadzenia w zapisach planów
miejscowych szczegó

áowych ustaleĔ dotyczących np. rodzaju uĪywanych

materia

áów wykoĔczeniowych czy stosowania spójnej kolorystyki obiektów

osiedli mieszkaniowych, spotyka si

Ċ z zarzutami ze strony wáaĞcicieli

Alicja Kope

ü

36

terenów

áamania konstytucyjnych praw wolnoĞci i wáasnoĞci. Obiekcje

mieszka

Ĕców dotyczą takĪe uzurpowania przez urbanistów prawa do

narzucania „w

áasnych” wizji i ograniczania dziaáaĔ na terenach, bĊdących ich

w

áasnoĞcią. A przecieĪ „planista dawno juĪ przestaá byü demiurgiem (jeĞli

kiedykolwiek nim by

á)” (Parteka 2001, s. 249). Rola urbanisty polega na

koordynowaniu procesu planistycznego. Ustalenia projektu studium czy
planu powinny by

ü kompromisem pomiĊdzy záoĪonymi wnioskami podmio-

tów indywidualnych a oczekiwaniami ca

áej spoáecznoĞci, przy równocze-

snym uwzgl

Ċdnieniu uwarunkowaĔ kulturowych, przyrodniczych, spoáecz-

nych i ekonomicznych cz

Ċsto wzajemnie siĊ wykluczających. Dobre studium

czy plan miejscowy jest wynikiem szerokiej wspó

ápracy przedstawicieli

samorz

ądu gminnego, czáonków zespoáu projektowego, reprezentantów

instytucji uprawnionych do opiniowania czy uzgadniania dokumentów
i wreszcie spo

áecznoĞci lokalnej.

W Polsce kwestia udzia

áu obywateli w planowaniu przestrzennym jest

szczególnie trudna ze wzgl

Ċdu na chĊü odreagowania przez nich 45 lat

negacji przez w

áadze paĔstwowe prawa wáasnoĞci. Stąd wszelkie próby

nawet niewielkiego ograniczenia obecnego absolutyzmu rozumienia tego
prawa natrafiaj

ą na opór (JĊdraszko 2005). Brakuje zrozumienia, Īe pewne

dzia

áania sáuĪące interesowi publicznemu wymagają ingerencji we wáasnoĞü

prywatn

ą. Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym

definiuje interes publiczny jako „uogólniony cel d

ąĪeĔ i dziaáaĔ, uwzglĊdnia-

j

ących zobiektywizowane potrzeby ogóáu spoáeczeĔstwa lub lokalnych

spo

áecznoĞci, związanych z zagospodarowaniem przestrzennym”. I choü

powy

Īsza definicja pozostawia to pojĊcie na duĪym poziomie ogólnoĞci to

intencje zdaj

ą siĊ byü klarowne.

Mieszka

Ĕcy oczekują rozbudowy infrastruktury technicznej i spoáecznej,

jednak gdyby mia

áo to dokonywaü siĊ kosztem ich wáasnoĞci, pojawia siĊ

cz

Ċsto ostry sprzeciw. ĝwiadczą o tym uwagi skáadane do projektów planów,

z których tre

Ğci wynika, Īe gmina ma prawo wskazywaü tereny sáuĪące

w przysz

áoĞci spoáeczeĔstwu, ale nie kosztem ograniczeĔ na terenach

prywatnych. Tym bardziej wi

Ċc cieszą postawy tych, którzy wykazują daleko

id

ące zrozumienie zasad Īycia w lokalnej wspólnocie.

3.3. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz studium

uwarunkowa

Ĕ i kierunków zagospodarowania przestrzennego

Jakie s

ą podstawy prawne udziaáu spoáeczeĔstwa w procesie planistycz-

nym? W Ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym s

ą

okre

Ğlone kolejne etapy sporządzania studium i planu. W przypadku studium

dwa z czternastu etapów, a w przypadku planu miejscowego dwa z dwunastu
etapów formu

áują warunki udziaáu spoáeczeĔstwa w procesie planistycznym.

Udzia

á spoáeczny w planowaniu przestrzennym…

37

Najogólniej rzecz ujmuj

ąc odnoszą siĊ one do záoĪenia wniosków, a póĨniej

uwag do sporz

ądzanego studium lub planu. I tak odpowiednio art. 11 pkt 1

oraz art. 17 pkt 1 Ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
stanowi

Īe wójt, burmistrz albo prezydent miasta ogáasza w prasie miejsco-

wej oraz przez og

áoszenia, a takĪe w sposób zwyczajowo przyjĊty w danej

miejscowo

Ğci uchwaáy o przystąpieniu do sporządzania odpowiednio studium

lub planu, okre

Ğlając formĊ, miejsce i termin skáadania wniosków dotyczą-

cych tych dokumentów.

Tak sformu

áowane prawo zakáada, Īe mieszkaĔcy sami biorą czynny

udzia

á w Īyciu danej miejscowoĞci. Ustawa o planowaniu i zagospodarowa-

niu przestrzennym nak

áada wymóg, aby ogáoszenie o podjĊciu uchwaáy

o przyst

ąpieniu do sporządzania studium lub planu, ukazaáo siĊ w prasie

miejscowej, ale nie okre

Ğla profilu tej prasy. Zdarza siĊ wiĊc, Īe ogáoszenia te

publikowane s

ą w prasie o tematyce sportowej. Obwieszczenia umieszczane

s

ą na tablicach ogáoszeĔ w budynkach urzĊdów miasta lub gminy. Zwycza-

jowe informowanie o przyst

ąpieniu do sporządzenia studium lub planu

praktykuje si

Ċ poprzez umieszczenie stosownej informacji na gminnej stronie

internetowej w Biuletynie Informacji Publicznej. Ale ju

Ī inne formy

zwyczajowego przekazywania informacji spotkane s

ą raczej tylko

w mniejszych miejscowo

Ğciach. Tam o rozpoczĊtym procesie planistycznym

mo

Īna dowiedzieü siĊ od znajomych lub usáyszeü od ksiĊdza podczas

odczytywanych og

áoszeĔ parafialnych.

Zainteresowani obszarami obj

Ċtymi granicami opracowania studium lub

planu wyra

Īają swoje Īyczenia w formie wniosków do studium lub planu

i czekaj

ą na rozstrzygniĊcie wójta, burmistrza lub prezydenta miasta.

Rozstrzygni

Ċcie te, zgodnie z art. 7 Ustawy o planowaniu i zagospodarowa-

niu przestrzennym nie podlegaj

ą zaskarĪeniu do sądu administracyjnego. Po

kilku miesi

ącach sporządzania, opiniowania i uzgadniania projektu planu ma

miejsce drugi i ostatni etap udzia

áu spoáeczeĔstwa w procesie planistycznym.

Jest nim wy

áoĪenie projektu planu do publicznego wglądu i zorganizowana

w tym czasie debata publiczna nad rozwi

ązaniami przyjĊtymi w dokumencie.

Ka

Īdy moĪe zapoznaü siĊ z wyáoĪonym w urzĊdzie gminy lub miasta

projektem studium lub planu. Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym nie precyzuje czy dni wy

áoĪenia są dniami kalendarzowymi

czy roboczymi. Zwa

Īywszy jednak na to, Īe w ciągu caáego czasu trwania

wy

áoĪenia projektów musi byü zapewniona moĪliwoĞü zapoznania siĊ z tymi

projektami, przyjmuje si

Ċ, Īe wyáoĪenie studium trwa minimum 30 dni

roboczych a planu minimum 21 dni roboczych. Ka

Īdy moĪe teĪ uczestniczyü

w debacie publicznej. Poprzednia nieobowi

ązująca juĪ Ustawa z dnia 7 lipca

1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym nak

áadaáa na sporządzającego

plan obowi

ązek zawiadamiania na piĞmie o terminie wyáoĪenia projektu

planu w

áaĞcicieli lub wáadających nieruchomoĞciami, których interes prawny

móg

á byü naruszony ustaleniami planu, wáaĞcicieli nieruchomoĞci, od

Alicja Kope

ü

38

których mog

áa byü pobrana opáata w związku ze wzrostem wartoĞci nieru-

chomo

Ğci po uchwaleniu planu a takĪe osoby, których wnioski nie zostaáy

uwzgl

Ċdnione w projekcie planu, uzasadniając odmowĊ ich uwzglĊdnienia.

Obowi

ązująca Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym

stanowi,

Īe o wyáoĪeniu studium lub planu, terminie debaty oraz terminie,

formie i miejscu sk

áadania uwag do projektu studium lub planu spoáeczeĔ-

stwo zostaje powiadomione w taki sam sposób, w jaki o podj

Ċciu uchwaáy

o przyst

ąpieniu do sporządzenia projektu studium lub planu i moĪliwoĞci

sk

áadania wniosków. Czyli nastĊpuje to w drodze ogáoszenia, obwieszczenia

i w sposób zwyczajowo przyj

Ċty.

Dobr

ą praktyką wielu gmin jest pozaustawowe informowanie wáaĞcicieli,

na terenie których s

ą sporządzane plany miejscowe i mieszkaĔców,

o trwaj

ącej procedurze planistycznej. Jest to jednak praktykowane gáównie

w mniejszych miejscowo

Ğciach ze wzglĊdu na niĪszy poziom anonimowoĞci

mieszka

Ĕców. Wáodarze tych miejscowoĞci osobiĞcie lub poprzez swoich

urz

Ċdników zapoznają mieszkaĔców z projektami opracowywanych doku-

mentów. Ma to miejsce bezpo

Ğrednio w urzĊdzie miasta lub gminy albo

poprzez zamieszczania projektów studium lub planów na gminnych stronach
internetowych. Odbywa si

Ċ jeszcze przed etapem przekazania projektów

dokumentów do zaopiniowania i uzgodnienia. Je

Īeli uwagi zgáoszone przez

zainteresowanych nie stoj

ą w sprzecznoĞci z interesem spoáecznym lub

interesem osób trzecich i s

ą zgodne z zasadami urbanistyki, mogą byü

uwzgl

Ċdnione w sporządzanym dokumencie. I chociaĪ te pozaustawowe

konsultacje spo

áeczne mogą przyczyniaü siĊ do zwiĊkszenia kosztów, to

korzy

Ğci páynących z bieĪącej wymiany informacji jest znaczenie wiĊcej. Po

pierwsze, skraca si

Ċ czas caáego procesu planistycznego. Bowiem ta sama

uwaga z

áoĪona w trakcie wyáoĪenia czyli po zaopiniowaniu i uzgodnieniu

projektu planu, je

Īeli zostanie uwzglĊdniona, moĪe skutkowaü ponowieniem

opinii i uzgodnie

Ĕ, a takĪe ponownym wyáoĪeniem. Po drugie, informowani

mieszka

Ĕcy, Ğwiadomi swojego realnego wpáywu na ksztaát przestrzeni mają

lepsze nastawienie do w

áodarzy, wykazujących wolĊ wspóápracy. Po trzecie,

przy takiej wspó

ápracy zaciera siĊ przekonanie, Īe projekty dokumentów

tworzone s

ą przez „ludzi z zewnątrz” nie znających lokalnych problemów.

Kolejn

ą dobrą praktyką jest zapoznawanie czáonków Rady Miasta lub

Gminy z projektowanym dokumentem w trakcie procesu planistycznego,
a nie w jego ko

Ĕcowej fazie. Zgodnie z Ustawą o planowaniu i zagospoda-

rowaniu przestrzennym radni pierwszy raz zapoznaj

ą siĊ projektem planu lub

studium dopiero wtedy, gdy rozstrzygaj

ą nieuwzglĊdnione przez wójta,

burmistrza lub prezydenta uwagi z

áoĪone do projektów dokumentów

wy

áoĪonych do publicznego wglądu i uchwalają te dokumenty.

Poddanie projektów studium czy planów tylko ustawowej procedurze

informowania spo

áeczeĔstwa, czĊsto jest skutkiem burzliwych debat

publicznych i wielostronicowych uwag, zg

áaszanych do projektów dokumen-

Udzia

á spoáeczny w planowaniu przestrzennym…

39

tów, równie

Ī o zabarwieniu emocjonalnym. Debaty publiczne w wiĊkszoĞci

przypadków nie s

ą bowiem platformą wymiany poglądów, szukania kom-

promisu i wypracowywania rozwi

ązaĔ alternatywnych. SáuĪą raczej krytyce,

natomiast rzadko wyra

Īeniu akceptacji czy pochwaáy. Dzieje siĊ tak dlatego,

Īe osoby usatysfakcjonowane ksztaátem projektów dokumentów nie uczest-
nicz

ą w debatach publicznych. Ponadto napiĊcie spoáeczne rodzi maáa moc

sprawcza z

áoĪonych uwag do projektu studium czy planu. Bo mimo, iĪ uwagi

z

áoĪone do wyáoĪonego projektu planu lub studium podlegają rozstrzygniĊciu

to jednak rozstrzygni

Ċcie nie podlega zaskarĪeniu do sądu administracyjnego

podobnie jak rozstrzygni

Ċcia nieuwzglĊdniające záoĪonych wczeĞniej

wniosków. Nie bez znaczenia jest te

Ī fakt, Īe projekt wykáadany do publicz-

nego wgl

ądu uzyskaá juĪ wszystkie wymagane opinie i uzgodnienia, dlatego

te

Ī przyjĊcie uwag záoĪonych do tego projektu, w wiĊkszoĞci przypadków

wi

ąĪe siĊ z konsekwencją powtórzenia kolejnych etapów procedury. Są to

ponowne zaopiniowanie i uzgodnienie projektów w niezb

Ċdnym zakresie,

a co za tym idzie ponownego wy

áoĪenia i zorganizowania debaty publicznej.

àatwo sobie wyobraziü jak dáugo mógáby trwaü proces planistyczny, gdyby
podczas drugiego wy

áoĪenia, zostaáa záoĪona uwaga, dotycząca terenu, do

którego w pierwszym wy

áoĪeniu nie záoĪono uwag. Dlatego tak waĪne są

wspomniane wcze

Ğniej konsultacje spoáeczne nie okreĞlone w Ustawie

o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z Ustaw

ą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym

spo

áeczeĔstwo moĪe dwa razy (poza uczestnictwem w debacie publicznej)

wzi

ąü aktywny tj. pisemny udziaá procesie planowania: záoĪyü wnioski

i uwagi do projektu studium lub planu. Zauwa

Īalny jest jednak rozdĨwiĊk

pomi

Ċdzy nasyceniem treĞcią skáadanych wniosków i uwag. Wnioski

zawieraj

ą lakoniczne, czĊsto jednozdaniowe proĞby okreĞlające tylko funkcjĊ

terenu w projektowanym dokumencie np. zmian

Ċ przeznaczenia gruntów

rolnych na cele mieszkaniowe, a czasem nawet jeszcze ogólniej, na nierolni-
cze lub budowlane. Bez okre

Ğlania rodzaju zabudowy mieszkaniowej

(jednorodzinnej czy wielorodzinnej), bez okre

Ğlania formy zabudowy

mieszkaniowej jednorodzinnej (wolnostoj

ącej, bliĨniaczej, szeregowej), bez

okre

Ğlania jej parametrów przestrzennych (wysokoĞci budynków, rodzaju

i kszta

át dachu, itp.). Natomiast uwagi (zwane czasem zarzutami), zawierają

pro

Ğby (zwane czasem Īądaniami) o zmianĊ formy dachu z wielospadowego

na mansardowy, o zmian

Ċ kąta nachylania poáaci dachowych z 30º na 35º,

o zmian

Ċ wysokoĞci budynku z 10 m na 10,5 m, o zmianĊ procentu zabudo-

wy z 30% na 35%. Mimo i

Ī takie uwagi są wyrazem troski o partykularne

interesy to jednak

Ğwiadczą o zrozumieniu koniecznoĞci ich okreĞlania

w dokumencie. Niestety s

ą i takie uwagi, które wnoszą aby ustalone

w projekcie planu wymagane Ustaw

ą o planowaniu i zagospodarowaniu

przestrzennym i aktami wykonawczymi parametry i wska

Ĩniki urbanistyczne

(tj. wska

Ĩnik intensywnoĞci zabudowy, minimalny procent powierzchni

Alicja Kope

ü

40

biologicznie czynnej czy liczba miejsc postojowych) zmieni

ü na wyraĪenie

„nie okre

Ğla siĊ”. Problem ten jest mniejszy, gdy do publicznego wglądu

zostaje wy

áoĪony projekt dokumentu skonsultowany wczeĞniej z mieszkaĔ-

cami.

3.4. Decyzja o warunkach zabudowy

Poza planem miejscowym istnieje inna forma dokumentu okre

Ğlającego

zagospodarowanie terenu w danej miejscowo

Ğci. Jest nim decyzja o warun-

kach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz decyzja o ustaleniu lokaliza-
cji inwestycji celu publicznego. Intencj

ą ustawodawcy byáo, aby plan

miejscowy pe

ániá rolĊ gáównego narzĊdzia planistycznego. Decyzje zaĞ miaáy

pe

ániü funkcjĊ komplementarną w stosunku do planu miejscowego. Decyzje

o warunkach zabudowy wydaje si

Ċ w przypadku braku planu miejscowego.

Zgodnie z art. 61 Ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
„wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest mo

Īliwe jedynie w przypadku

áącznego speánienia nastĊpujących warunków:

– co najmniej jedna dzia

áka sąsiednia, dostĊpna z tej samej drogi publicz-

nej, jest zabudowana w sposób pozwalaj

ący na okreĞlenie wymagaĔ

dotycz

ących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów,

cech i wska

Ĩników ksztaátowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu,

w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii
zabudowy oraz intensywno

Ğci wykorzystania terenu;

– teren ma dost

Ċp do drogi publicznej;

– istniej

ące lub projektowane uzbrojenie terenu, (…) jest wystarczające

dla zamierzenia budowlanego;

– teren nie wymaga uzyskania zgody na zmian

Ċ przeznaczenia gruntów

rolnych i le

Ğnych na cele nierolnicze i nieleĞne (…);

2

– decyzja jest zgodna z przepisami odr

Ċbnymi”.

Decyzje o warunkach zabudowy zazwyczaj sporz

ądza siĊ dla maáego

obszaru, przewa

Īnie jednej dziaáki. Nie jest to reguáą, gdyĪ Ustawa

o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie limituje powierzchni
terenu przeznaczonego do ustalenia na nim warunków zabudowy w drodze
decyzji. Ponadto akty wykonawcze do Ustawy o planowaniu i zagospodaro-
waniu przestrzennym okre

Ğlają minimalny obszar analizy obszaru. Nie

okre

Ğlają jednak maksymalnego obszaru analizy wiĊc taki obszar moĪe

2

Ustawa o zmianie ustawy o ochronie gruntów rolnych i le

Ğnych z dnia 19 grud-

nia 2008 r. zliberalizowa

áa ochronĊ gruntów rolnych w taki sposób, Īe tylko grunty

w klasach I–III o powierzchni powy

Īej 0,5 ha zwartego obszaru i tylko w gminach

wiejskich s

ą gruntami chronionymi. Decyzji o warunkach zabudowy nie moĪna

wyda

ü na gruntach leĞnych, w takich przypadkach pozostaje tylko sporządzenie

planu miejscowego.

Udzia

á spoáeczny w planowaniu przestrzennym…

41

obejmowa

ü nawet teren caáej miejscowoĞci. Nie ma obowiązku zgodnoĞci

ustale

Ĕ decyzji o warunkach zabudowy z ustaleniami studium, podczas gdy

w przypadku planu, taki obowi

ązek istnieje. Czas opracowania decyzji

o warunkach zabudowy trwa oko

áo trzech miesiĊcy, podczas gdy czas

potrzebny na sporz

ądzenie planu miejscowego to minimum dwanaĞcie

miesi

Ċcy. Lista instytucji, z którymi istnieje obowiązek uzgodnienia decyzji

o warunkach zabudowy jest znacznie krótsza, ni

Ī ma to miejsce w przypadku

uzgadniania planu miejscowego. Czynniki te sprawiaj

ą, Īe czĊsto gáównym

narz

Ċdziem planistycznym w gminach stają siĊ decyzje o warunkach

zabudowy. Jest to zupe

ánie sprzecznie z intencją ustawodawcy.

Równie du

Īe są róĪnice pomiĊdzy udziaáem spoáeczeĔstwa w procesie

sporz

ądzania decyzji o warunkach zabudowy a planu miejscowego. Tylko

strony post

Ċpowania są zawiadamiane o toczącej siĊ procedurze sporządzania

decyzji o warunkach zabudowy. Wyklucza wi

Ċc to moĪliwoĞü informowania

o zamierzonej budowie (np. tzw. wie

Īowców, stacji benzynowych czy ferm

drobiu) tych, których dzia

áki nie graniczą z terenem planowanej inwestycji.

A przecie

Ī charakter wymienionych wyĪej przedsiĊwziĊü swoim zasiĊgiem

b

Ċdzie oddziaáywaá poza teren, na którym bĊdzie zlokalizowany i tereny

granicz

ących z nim dziaáek. Ale w przypadku wydawania decyzji o warun-

kach zabudowy nie ma obowi

ązku ustawowego podania do prasy informacji

o planowanej inwestycji czy zorganizowania debaty publicznej. Tym samym
mieszka

Ĕcy (inni niĪ okreĞleni jako strony postĊpowania) nie mają moĪliwo-

Ğci nie tylko záoĪenia uwag kwestionujących przyjĊte rozwiązania projekto-
we, ale nawet nie moj

ą moĪliwoĞci pozyskania informacji o planowanych w

ich miejscowo

Ğci inwestycjach. Wymienione czynniki powodują, Īe decyzje

o warunkach zabudowy staj

ą siĊ wygodnym bo niespoáecznym i nie budzą-

cym wielu konfliktów narz

Ċdziem planistycznym.

3.5. Podsumowanie

Projekt nowej Ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym

zak

áada likwidacjĊ decyzji o warunkach zabudowy. Akcentuje równie wagĊ

dost

Ċpu spoáeczeĔstwa do informacji o planowaniu przestrzennym. Niestety

mo

Īna siĊ spodziewaü, Īe szereg zawartych w nim obostrzeĔ spowoduje

wyd

áuĪenie i tak juĪ wielomiesiĊcznego procesu sporządzania planów

miejscowych. Pozostaje jednak mie

ü nadziejĊ, Īe taka forma prawa bĊdzie

s

áuĪyáa Ğwiadomemu uczestnictwu spoáeczeĔstwa w planowaniu przestrzen-

nym i przyczyni si

Ċ do zwiĊkszenia poziom edukacji urbanistycznej.

Alicja Kope

ü

42

Abstract

Public Participation in the Spatial Planning – Law Regulations

and Practice Planning

The article presents importance of public participation in the spatial planning.

Many residents and owners want to participate in a process of creating the local law
in their neighborhood. The main reason of the public participation in the spatial
planning is knowledge that the local law is important and precisely shows the way
for further investments. But in many cases, a will of participation in the planning
becomes an usurpation of the right to decide themselves about the shape of the
environment. In Poland the public participation in the spatial planning is particularly
difficult because of earlier political system where there was almost no ownership.
The article describes the public participation in a process of creating different
planning tools e.g. study of preconditions and directions of spatial management, local
spatial management plan and shows the most important differences. Also discrepan-
cies between law regulations and practice planning are shown in the article.