56 Stanisław Wyspiański Warszawianka 12

background image

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

background image

STANIS£AW WYSPIAÑSKI

WARSZAWIANKA

pieϖ z roku 1831

background image

Tower Press 2000

Copyright by Tower Press, Gdañsk 2000

background image

3

OSOBY:

MARYA

ANNA

CH£OPICKI

M£ODY OFICER

STARY WIARUS

CHÓR

Rzecz dzieje siê w roku 1831

25 ego LUTEGO, W DNIU TRZECIM BITWY POD GROCHOWEM.

background image

4

DEKORACJA:

Na przedmieœciu; w dworku; na parterze. Salon obszerny. Styl cesarstwa. Sala jasna bia³a;
œciany dzielone pilastrami wysokimi; czasem szczegó³ jaki zaz³ocony. W g³êbi dwa szerokie
okna, ledwo pilastrami rozdzielone, tak bliskie siebie – zajmuj¹ ca³¹ prawie œcianê. Z prawej
i lewej drzwi wysokie; nad drzwiami sczernia³e obrazy: portrety w strojach z roku 1810.
Miêdzy oknami, na wysokim postumencie: popiersie Cesarza Napoleona jako Augusta Impe-
ratora, z opask¹ liœci laurowych; popiersie marmurowe, bia³e. Posadzka ciemna, nieomal czar-
na. Stary garnitur mebli bia³ych pierwszego cesarstwa; na oparciach krzese³ lutnie toczone
w przeŸroczach. Na œrodek sali wysuniêty klawikord. Od stropu zwisa kinkiet br¹zowy.
Spoza bia³ych tiulowych firanek w oknach widaæ goœciniec tu¿ popod oknami; w dali ogrody
i miasto w œniegu, i œnieg jak prószy.
Poranek; blisko siódma.
Nieustanne dalekie huki strza³ów armatnich, przyciszone, ledwo s³yszalne, trwaj¹ce przez ca³y
czas sceny. Osób du¿o: genera³ów, oficerów, obywateli w strojach z r. 1830: grupami chodz¹
i rozmawiaj¹ o¿ywienie pó³g³osem; wojskowych miny wyzywaj¹ce: s¹ starsi wys³u¿eni pod
Napoleonem, s¹ m³odsi wolontariusze.
Na przodzie, z lewej, stoi Ch³opicki w ubraniu cywilnym, ciemnym, w zarzuconym i udrapo-
wanym bardzo szerokim p³aszczu siwym; rêce za³o¿one na piersiach, g³owa zadarta do góry;
w ca³ej staturze sztywnej, dumnej, pogardliwej widaæ energiê, si³ê, moc, nieprzystêpnoœæ. Stoi
sam jeden, zamyœlony, zniecierpliwiony myœlami...
Na sali znajduj¹ siê: genera³ Jan Skrzynecki, genera³ Ludwik Micha³ hrabia Pac, genera³ Jan
Nepomucen Umiñski, Piotr Wysocki, Barzykowski, Kazimierz Ma³achowski, Rybiñski, dwaj
Niemojowscy, dwaj Mycielscy, Ledóchowscy, Wo³owski, B³endowski, Borzewski, Zawisza,
Plichta.
Marya i Anna, doros³e panny, córki pani domu, obiedwie ubrane bia³o; u sukien spodnice
szerokie; rêkawy baniaste sztywne, nisko od ramion; – ty³em do widza zwrócone, siedz¹ przy
klawikordzie i graj¹, sposobi¹c siê do œpiewu.
Na sali g³oœna rozmowa, która w miarê gry ustêpuje.

background image

5

– gdy siê ucisza:

MARYA

do Anny

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

Odbieg³ – mnie groza opad³a i lêki; –

siada³ na koñ – gdym w³aœnie ku oknu podesz³a; –

œwit by³ szary – – snadŸ dostrzeg³ sukienki

mojej bia³ej,

bo zwróci³ ku mnie g³owê i rêkê do piersi

przycisn¹³; – razem z tymi by³, którzy najpiersi

odje¿d¿ali; wiedz, ¿e sam genera³

znaczy³ mu posterunek; wyzna³ mi – to dowód

niezwyk³ego uznania...

ANNA

Ale jaki¿ powód

móg³ zajœæ, bie¿yæ tak szybko od nas,

gdy inni wszyscy s¹ jeszcze tu razem.

MARYA

Chcia³am, by siê odznaczy³.

ANNA

Twoim wiêc rozkazem?...

background image

6

MARYA

Nie nazywaj rozkazem, czego pragnie dusza.

Pragnê dlañ S³awy; – lêk mnie przed Losem zejmuje;

muzykê szczêœcia oddala i zg³usza.

Niepokój cienie swe nade mn¹ snuje.

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

M£ODY OFICER

do Ch³opickiego

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ja siê kocham w m³odszej,

w blondynce tej, panie generale.

CH£OPICKI

nagle g³owê zwraca ku pannom, mierzy je wzrokiem

i wraca g³ow¹ do dawnej pozycji

Starsza mi siê podoba wiêcej,

– to i ty rozkochany,

a pewno rozkochanyœ na œmieræ;

czemu¿ nie tamta – ?

Zazdroœci³bym dumy, co jej rysuje czo³o.

M£ODY OFICER

Jej narzeczony w³aœnie jest w naszym pu³ku

i nawet blisko pana, generale.

CH£OPICKI

...Oczywiœcie m³ody –

skoro szlify czuje u ramion,

tylko siê kochaæ – któ¿ to?

background image

7

ANNA

która pos³ysza³a

Powiemy, a¿ siê czym odznaczy.

CH£OPICKI

Odznaczy siê – a niew¹tpliwie, ¿e siê odznaczy,

bo za tym goni; –

jedno, ¿e ci m³odzi romantyzuj¹;

oni poetyczni s¹ – udzielne króle

fantazji; ka¿dy z nich gra wielk¹ rolê

komandorsk¹;

patrzê po czo³ach, wszêdy samowolê

bajroñsk¹ czytam:

jako ¿o³nierz w portfelu uk³ada poemat

w³asnego bohaterstwa; marsza³kowskie laski

rozchwytaliby mo¿e na us³ugach Francji;

w Polsce nie bêdzie z nich nic, jako zwykle.–

Tu potrzeba Cezara, tu wzajem siê g³usz¹.

PAC

Ktoœ nieugiêty, jako Kromwel, Bonaparte,

gdyby siê nagle sta³ dzia³ania dusz¹...

CH£OPICKI

To my Bonapartowscy – myœmy tu przynieœli

or³y napolijoñskie, pochwytane w lot.

Ka¿dy z nas za Cyncynnata siê ma, za Ÿród³o cnot; –

myœl¹c, ¿e gdy obejmie godnoœæ, któr¹ sobie

na³o¿y sam, zdziwi pó³ œwiata.

background image

8

PAC

Naœmieszy pó³ œwiata.

CH£OPICKI

Or³y padaj¹ z bolu; gn¹, ³ami¹ siê im skrzyde³ loty,

gdy je obsiad³a zawiœæ stadem wronim,

a w orlich piersiach serca s¹ bij¹ce,

zbyt czu³e, wzajemnymi zdradami krwawi¹ce.

Rzuci³em ju¿ raz bu³at, bo rózgi liktorskie

za moj¹ tog¹ siek³y zbyt powolnie; –

widzia³em, ¿e nie zdzier¿ê, królów takie t³umy

znajduj¹c co dzieñ.

SKRZYNECKI

Wyda³eœ s¹d dumy,

¿e nikt prócz ciebie dzie³u nie podo³a.

CH£OPICKI

Niechaj kolejno rosn¹ dyktatory; –

patrz po sali, jak nasi statyœci siê pusz¹;

co jeno który cieñ idei schwyci,

kruszynê inszej ni¿ myœl Ch³opickiego,

ju¿ tworzy ksi¹¿kê – kreœli pamiêtniki:

Wzrasta wolumen, traitement polityki,

polowych dzia³añ, taktyka, brawura,

jak¹ kiedy w boju

stosowaæ nale¿a³o; – po szkodzie, jako zawsze,

bêdzie mo¿na rozmyœlaæ nad ni¹ w czas pokoju.

Ju¿ widzê: jak siê ksiêg¹ b³êdów przysz³oœæ pieœci,

background image

9

gdy zasiêdzie sp³akana czytaæ, zdarta z czeœci;

po wojnie – jutro.

SKRZYNECKI

Genera³ nas satyr¹ mierzy, godz¹c trafniej

ni¿ dyktatorsk¹ d³oni¹ w myœl spraw narodowych.

CH£OPICKI

Satyr¹ trafnie k³uty, sok trucizn surowych

wszczepi³em sobie w krew i krew siê burzy.

SKRZYNECKI

Znam j¹ z dawna – niech jeno d³oñ krajowi s³u¿y.

MARYA I ANNA

graj¹ i œpiewaj¹

„Oto dziœ dzieñ krwi i chwa³y,

oby dniem wskrzeszenia by³;

w gwiazdê Polski orze³ bia³y

patrz¹c, lot swój w niebo wzbi³,

a nadziej¹ podniecany,

wo³a na nas ze wszech stron:

powstañ, Polsko...”

Ogólne poruszenie; przerywaj¹ wo³aniami, nuc¹ pó³g³osem;

œpiew panien ginie w zamiêszaniu wykrzyków; po chwili znów s³ychaæ:

background image

10

MARYA I ANNA

œpiewaj¹

„powstañ, Polsko, skrusz kajdany,

dziœ twój tryumf albo zgon”.

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

CH£OPICKI

wœród ogólnej rozmowy

Otó¿ to, otó¿ to: zgon! wtedy, gdy trzeba,

¿eby Mars w pe³nej zbroi gna³ przez pola.

Tu jest ukryty miazm rozstroju i rozk³adu,

w malowniczoœci zgonu. To poemat

dla romantycznych g³ów:

kryjcie¿ im czo³a w czarne pióropusze

i dajcie¿ im kir na ubiory;

niech siê stroj¹, wojowniki romansów...

„Los mój mnie wo³a – otom gotów – zginê;

za czym w nieœmiertelnoœci po wieki zas³ynê...”

Cesarz bi³ brawo Talmie i ja bi³em brawo.

Teraz z parketu zszed³em do tragedii,

otoczon sztabem tych, którzy siê grobom

œlubuj¹...

Maryjo!! myœmy szli wœród gradu kul,

przez deszcz kul, pod górê, pêdem,

a droga, jak ska³a wysch³a od s³oñca,

kurzawê nam sypie w oczy i mg³¹ piasku obrzuca,

a myœmy na wierch sam w galopie dopadli –

tam! tam! ska³ to by³ wierch przepaœcisty...

¯adnemu nie ocieni³a czo³a myœl o zgonie.

Si³a wojny, duch wojny, dzier¿¹cy sto grotów,

background image

11

przemoc¹ szed³ z nami; za nami

d¹³ nieprzeparty wichrowy huragan

potêg zwyciêskich i krzycza³: Victoria!!!

S³oñce nas swoim promieniem porwa³o

do wy¿yn S³awy. Tak, byliœmy: ch³opy,

pierwsi ¿o³nierze s³awni Europy.

Postrach szed³ przed nami na mil tysi¹c

i miast tysi¹cznych otwiera³ zawory;

a gdzie by³ opór, by³ mieczem Chrobrego

ciêt i upada³ w gruz. Ha, móg³bym przysi¹c,

¿e wielki polski Duch sta³ siê widomy.

Z wy¿yn hucza³y nam armatnie gromy,

jako wulkany w skrach, w ogniach i dymie.

By³o nam wtedy Zwyciêstwo na imie

i tylko takie zaznaliœmy has³a.

A dziœ... wy chcecie zgonu. – – Wiêc zagas³a

Marsowa gwiazda; – wy m³odzi, wy m³odzi,

wy siê stroicie w szlify, w pióropusze,

a zagrobowy laur wabi wam duszê.

Czo³a tak dumne, wynios³e, senackie –

serc czystoœæ, nieprzystêpne pychy lackie,

mundurami spowite, zatkniête na szpadzie. –

Sk¹d ta ¿a³oœæ, sk¹d niemoc, sk¹d œmierci ¿¹danie? –

Jaki¿ siê smutku cieñ nad wami k³adzie? –

Wasze œpiewy, rozmowy – ukazuj¹ groby.

Sztandary otulacie szarfami ¿a³oby.

Wy rycerze, z rozkosz¹ goni¹cy w podziemie. –

Wam tak œpieszno, wzywaj¹¿ was duchy z Erebów?

Ju¿ to w Nocy wieczystej wam mi³o

background image

12

uton¹æ – uroczystych spragnieni pogrzebów – ?

Ju¿ siê wasze wo³anie spe³ni³o?

SKRZYNECKI

Wielka tajemnic chusta rozwieszona

ponad Olszyn¹, a g³ówny genera³,

jakby ze œmierci¹ przymierze zawiera³,

¿o³nierzom pewny zgon rozg³asza wokó³.

CH£OPICKI

I to¿ wojownik jest, rycerz a sokó³,

orze³, Zewsowy – ptak, ¿o³nierz hartowny,

jeœli sercowych ¿alów ³z¹ chce byæ wymowny

i myœl¹ goni za snu mar¹ zwodn¹,

i we Œmieræ wierzy.

SKRZYNECKI

•le dzia³a na ludzi.

¯ymirski jakiœ pêd œmiertelny budzi.

CH£OPICKI

Jak i ten m³ody – a œliczny, a strojny;

w oczach mu b³êkit siê pali³, jak niebo,

gdy siê zwierciedli pod wileñskim zamkiem

w rzece, a rzek¹ p³ynie czar upojny – –

Jak on siê gwa³townie dopomina³ i doprasza³;

widaæ chcia³ tego grobu ze ¯ymirskim razem. –

Przyzwoli³em, chcia³ lecieæ tam – wytrwa³ w uporze.

Odchodzi³, mog³em wstrzymaæ go jednym wyrazem;

background image

13

patrzy³em w jego oczy, twarz, wyraz, postawê

i kamienia³em w ruchu – – szed³ za Sprawê –

tam szed³, gdzieœ dalej ni¿eli te szañce,

w Sen, we wiecznoœæ, w rabatach polskiego ¿o³nierza

– ju¿ widzê, jako wzdê³a siê mogi³a œwie¿a.

I ³zy w oczach, ³zy w oczach, ³ez per³owe sznury

na mundurze; zachwytu ³zy czy melankolii – ?

Ha! gdyby cesarz dostrzeg³: ¿o³nierz p³acze!

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

Nie powróci, nie wróci, „Amen” napisano

mia³ na czole, na sercu, g³êboko; – dziœ rano

bêdziem natychmiast wiedzieæ. Znam, jacy s¹ gracze.

Niew¹tpliwie w raporcie przeka¿e mi swoj¹

ostatni¹ proœbê: – wst¹¿ka czy pami¹tka,

¿e narzeczonej jego zwróciæ muszê.

SKRZYNECKI

Rekonesansu nie ma do tej chwili.

CH£OPICKI

Czekam i kroku st¹d wprzódy nie ruszê;

to wa¿ny moment w walce, ta pozycja;

to punkt zwrotny.

SKRZYNECKI

Tam oni bij¹ siê za wolno.

background image

14

CH£OPICKI

A trzeba w³aœnie tam, by têgo bili.

Z dawnaœ powinien mieæ bu³awê poln¹; –

niedo³êgi, co twego talentu nie znaj¹.

SKRZYNECKI

Wró¿bici s¹ – przeczucia zwodz¹ z³e potêg¹ wizji;

nie ostoj¹ siê d³ugo, krzy¿ nad nimi kreœlê.

CH£OPICKI

Bierz ich czart; zbyt siê d³ugo trzymali ku szkodzie.

Niechby raz ich porwa³a w uœcisk Œmieræ przemo¿na.

SKRZYNECKI

Pozycji raz oddanej odbieraæ nie mo¿na

ani komu innemu powierzyæ dywizji.

CH£OPICKI

Tak, to najpierwsza zasada karnoœci.

SKRZYNECKI

¯ymirski od dni kilku przedziwnie zmieniony,

ka¿dego swoich przeczuæ czyni³ spowiednikiem.

¯o³nierzom stawia³ widma przed oczy ogromne;

mówi³ o walkach dusz nad bojowiskiem,

gdzie jest wszechw³adna Œmieræ...

background image

15

CH£OPICKI

Kagliostro, wró¿by – ?

Wojak! powinny jemu byæ wichry za dru¿by.

Sen takiej bitwy, Sen wielkiego boju

ko³ysze duszê m¹ – ...z daleka s³yszê:

wielki bój – ducha mego czarodziej ko³ysze –

lat tyle...

M£ODY OFICER

w rozmowie z Ann¹

...Na kwaterach czêœæ zosta³a w mieœcie,

a my tu w pogotowiu.

ANNA

w rozmowie z m³odym oficerem

Zatem wci¹¿ jesteœcie

w po³¹czeniu z Olszynk¹.

M£ODY OFICER

Co chwila ktoœ cwa³em

dobiega do nas lub od nas powraca,

jak rekonesans – a przyniós³szy raport,

stawa przed nami tu, przed genera³em.

Byæ mo¿e, ¿e w³aœnie Józef...

CH£OPICKI

który pos³ysza³

Otó¿ to imiê mego bohatera.

background image

16

M£ODY OFICER

Nazwiska panie s¹ ciekawe.

ANNA

¯e tak bezwzglêdnie szed³ po ¿yw¹ S³awê.

CH£OPICKI

M³odym siê g³ówkom S³awa ulubiona

œni; – bohaterom bra³yby serduszka,

ja nazwisko przemilczê, boby posmutnieli

krewni, co s¹ mo¿e obecni w tym salonie –

Do Maryi

Jak s³yszê, jak miarkujê, panna narzeczona?

Marya wstaje i k³ania siê, dygaj¹c powa¿nie

A m³odzieniec wasz pewno jest dla was jak heros

œpiewów Homera.

ANNA

Herosa dobrze znasz pan, generale;

jeden z najbli¿szych, jeno nieobecny.

CH£OPICKI

Wœród moich adiutantów? – Przy mnie?

wszyscy s¹ ze mn¹, okrom – nie podobna –

Jego nazwisko?

ANNA

¿artobliwie

A kto teraz ciekawy? – Pytanie powraca.

background image

17

MARYA

Niepokój wraca – siostro... Wiêc pan, generale,

nie daje wiary temu, co siê w serce wkrada

tajemnie, pó³œwiadomie (jakaœ æma ¿a³obna),

¿e uœmiech i pogodnoœæ z twarzy nam opada.

CH£OPICKI

A co? panienko godna, kestioner nie lada

jest serce, które kocha.

MARYA

•le, ¿e siê w sercu moim lêk panoszy

i w usta mi kamienne s³owa t³oczy.

Mojej siê duszy sen z³oty pustoszy.

CH£OPICKI

Niechaj no panna chwilê popatrzy mi w oczy.

Szkoda, ¿e Ÿrenic ognie jakby ³ez mg³a mroczy.

Ten w³osów zaplot, g³owy uczesanie

wysokie, rysy ostre, namiêtne i dumne,

postawa smuk³a, gesta, zachowanie,

niski tembr g³osu... (brzêk o srebrn¹ trumnê –) –

niezwyczajnie równaj¹ siê dla mnie z obrazem,

gdym w Fonteneblo, w parku, z Kniaziewiczem razem,

Józefinê, cesarza ¿onê, ujrza³ – ach, rumieñce!?

– – No, nie dla rumieñca mówi³em,

panienko, jak wam ³adnie; wcale siê nie winiê,

¿em twarz blad¹ okrasi³ ponurej Korynie; –

Imperatorowa

background image

18

[w dziwnej zamyœleñ ponurych rozterce]

twarz, chêtna smutków, ob³óczy³a chmur¹,

skwapliwie ch³on¹c, co ¿al w serce wiod³o:

zwo³ywa³a nieszczêœcie drugim. – – –

– Komu¿ to panienka Ÿle wró¿y – –?

MARYA

Moje trwogi zna dot¹d tylko moje serce;

niech w mym sercu zostan¹ dla mnie;

bodaj tylko mnie samej.

Osuwa siê ku siostrze na krzes³o, powoli siadaj¹c;

grupuj¹ siê wko³o niej inne osoby

CH£OPICKI

patrz¹c na ni¹ chwilê, po czym wo³aj¹c

Do mnie, dy¿urny!

M£ODY OFICER

salutuj¹c

S³ucham, do rozkazu...

CH£OPICKI

pó³ pewno

Rekonesans powróci³? – IdŸ, patrz –

M£ODY OFICER

¯o³nierz idzie.

background image

19

CH£OPICKI

Sam jeden szeregowiec?

M£ODY OFICER

Tak – sam szeregowiec.

Mam¿e mu wyjœæ naprzeciw, odebraæ raporty?

CH£OPICKI

Zostañ – przecz jestem snadŸ œmiertelny ³owiec:

Nieszczêœcie szybciej bieg³o ni¿ myœl moja.

MARYA

przyszed³szy do siebie i œledz¹c Ch³opickiego, do Anny

On myœl¹ snadŸ po³¹czy³ te tajemne znaki,

którymi moje serce drga. –

ANNA

Siostro, on taki

jest zawsze zagadkowy; to milczy do razu:

(piorun wstrzymany w biegu, jak sfinx kuty z g³azu;)

raz znów do twarzy zbiegn¹ siê p³omienie.

Jakieœ z myœlami swymi stacza wojny;

te walki tylko jego zna sumienie.

MARYA

Siostro, nie...

Sta³o siê, widzê to, przed czym siê trwo¿ê.

Myœl, co na jego czole tej chwili siê pisze,

jest tworem Lêku, Grozy; Harpia siê ko³ysze.

background image

20

Ktoœ okrutny, bezwzglêdny. Myœl ta sama we mnie

mieszka od rana... nurtuj¹c tajemnie.

ANNA

Co ty chcesz mówiæ – ?!

MARYA

wstaj¹c

Panie generale...

ANNA

Maryo!

MARYA

badawczo patrzy, dr¿¹ca

...Pan chcia³eœ znaæ jego nazwisko –

mego narzeczonego. –

Mój narzeczony: Józef Rudzki.

CH£OPICKI

gdy us³ysza³; nagle, krótko:

Bo¿e!

ANNA

Maryniu!...

background image

21

MARYA

wstaj¹c

Siostro! Imiê Bo¿e

z³¹czy³ z jego imieniem.

Grupuj¹ siê ko³o nich inne osoby i przes³aniaj¹ je przez chwilê

CH£OPICKI

Gdzie¿ ¿o³nierz? – wys³aniec?!

M£ODY OFICER

Wys³aniec ¯ymirskiego!?

CH£OPICKI

Raport!

M£ODY OFICER

To siê znaczy?

CH£OPICKI

cicho, z trwog¹

Posterunek stracony, przesta³ istnieæ szaniec;

niedo³ê¿nej komendy ofiara przeklêta.

Która godzina?

M£ODY OFICER

Siódma.

background image

22

CH£OPICKI

Przewidzia³em,

¿e do tej pory w pieñ bêdzie wyciêta

dywizja. – W pó³ godziny o tym wieœæ, bom ¿¹da³.

M£ODY OFICER

W³aœnie wchodzi w dziedziniec...

CH£OPICKI

nie obracaj¹c siê; widz¹c jakby wyobraŸni¹

Tak, jakbym pogl¹da³:

Sam jeden szeregowiec – – ?

M£ODY OFICER

Tak...

CH£OPICKI

Nie mój.

M£ODY OFICER

Ju¿ wchodzi.

CH£OPICKI

Zatrzymaæ go trza by³o – daj znak, niech nie mówi!

M£ODY OFICER

Za póŸno. On ze starych, sam ze siê odgadnie;

sam przemilczy; zatrzymaæ nie mo¿na, spostrzeg¹.

background image

23

CH£OPICKI

Kobiety na nas patrz¹ –

Gdy siê uwaga ku niemu zwraca – on do ca³ego towarzystwa

Tu sprawy wojskowe.

Proszê, œpiewajcie panie. Jakieœ œpiewy nowe?

PANI DOMU

Nowy œpiew, co siê zbudzi³ na wieœæ o powstaniu.

Pan Delavigne, zapalny francuski poeta,

skomponowa³ strof kilka.

CH£OPICKI

Francuz da³ pomys³y.

PANI DOMU

prezentuj¹c Literata

Nasz rymopis, co w polski rytm je uj¹³ œcis³y,

mniej dŸwiêczny, ale bli¿szy naszemu kochaniu.

LITERAT

T³umaczy³em francuski zapa³ w polsk¹ mowê,

póki jeszcze gorej¹ zapa³y chwilowe;

choæ Francuz da³ pomys³y – z daleka siê patrzy;

nie zgad³by, ¿e pieœñ bólem gra.

MARYA

od chwili wsta³a by³a raptownie; oczu nie odrywa od

Ch³opickiego

Wraz sta³ siê bladszy.

background image

24

CH£OPICKI

czuj¹c jej wzrok; stoi nieruchomo, nieco odwrócony

Trzeba¿ wiêc by³o, bym tê spotka³ dzisiaj,

w której serce zmierzony cios najsilniej godzi!

cios, który sam jej bezwiednie zada³em.

Czemu¿ tak szybko, tak lekko zbywa³em

jej amanta, a dzisiaj poznajê j¹ sam¹,

tê, która œpiewa chwa³ê, dumê nasz¹

ustami, co nied³ugo przeklinaæ miê bêd¹. –

O Œmierci! jak skwapliwie grabisz nam kwiat m³odzi.

ANNA

równoczeœnie gra muzykê refrenu

LITERAT

zbli¿a siê do klawikordu, opiera siê z poz¹, daje takty

rozmowa ogólna

CHÓR

„Hej, kto Polak, na bagnety!

¯yj swobodo, Polsko ¿yj!

Takim has³em cnej podniety

tr¹bo nasza wrogom grzmij!”

W czasie œpiewu wchodzi ¿o³nierz, stary wiarus, prosty szeregowiec

z dywizji genera³a ¯ymirskiego, wchodzi zb³ocony, schlapany, oprószony œniegiem;

– rozstêpuj¹ siê; ...on staje w odstêpie dwu kroków od genera³a, salutuje...

Ch³opicki nie patrz¹c wyci¹ga rêkê; ¿o³nierz podaje mu pismo;

Ch³opicki czyta w milczeniu i oddaje m³odemu oficerowi, który pismo chowa w zanadrze. –

background image

25

Na klawikordzie graj¹ teraz melodiê pieœni.

Ch³opicki czuj¹c, ¿e ¿o³nierz jeszcze wci¹¿ stoi, odwraca g³owê... ¿o³nierz podaje mu zwi-

tek, pakiecik maleñki, wst¹¿eczkê – Ch³opicki odbiera szybko i w d³oni chowa. – ¯o³nierz w

milczeniu salutuje i odchodzi.

MARYA

równoczeœnie, œledz¹c ruchy genera³a

Blednie – marszczy siê – zwitek – ¿o³nierz, jak byæ mia³o,

przynosi raport tylko... i to, co siê sta³o –

ju¿ – jak¿e straszny smutek w oczach niesie...

to ten pu³k, gdzie on by³; mundur, co on mia³...

Mia³...? Co ja myœlê – to plamy, zbroczony –

Ale zwitek ró¿owy – wst¹¿ka by³a bia³a.

Bo¿e – jest! – – ja okrutna có¿em pomyœla³a – – ?

CH£OPICKI

chowaj¹c za mundur na piersi zwitek, do oficera

Wiesz, co jest. – Ani s³owa. – Uwa¿aj na damy –

ANNA

do Maryi

Przesta³aœ œpiewaæ, Maryo, jesteœ blada.

MARYA

pó³g³osem

Pieœñ siê rwie; mnie siê s³owo œpiewane nie sk³ada;

czy to my wieñce z³ote i kwiaty targamy.

background image

26

SKRZYNECKI

na œrodku sali

Zda mi siê, ¿e nad nami w pe³nym pieœni dŸwiêku

przelatuj¹ kolosy, bo¿yszcza bitewne,

¿e krzycz¹ w g³os: „na wojnê” – przyznaj, generale,

trudno wystaæ i serce utrzymaæ spokojne.

G³os, co wo³a, porywa tam! do krwi rozlewu! –

CH£OPICKI

pó³g³osem

Nieszczêœcie nam wyœpiewa w wró¿bnym szale.

MARYA

– – Razem genera³ ¿yczy mego œpiewu?

CH£OPICKI

wahaj¹c siê chwilê; zmienionym g³osem

– – – Proszê. W tej pieœni waszej brzêcz¹ dziwa.

Pieϖ ta muzyki ze mnie wydobywa

œpi¹ce. – Jaw–prawda staje mi przed oczy. – – –

Jeszcze chwila, a pozna ze mnie i wyczyta,

jaka jest rozpacz straszna w duszy skryta.

MARYA

stoj¹c; oczy utkwione w Ch³opickiego

Anno, bierz najsilniejszy akord, uderz gromem!

CH£OPICKI

Jak wichr akordy p³yn¹ ponad domem.

background image

27

MARYA

szeptem

Wzruszony jest widocznie. W rytm muzyki pnie siê

ku niemu Lêk – ju¿ nad nim ton panuje.

CH£OPICKI

pod si³¹ jej oczu

Œledzi mnie, patrzy za mn¹; czy zgaduje,

co w piersi wichrem, burz¹ rwie siê?

MARYA

ca³a dr¿¹ca; oczy jej siê mgl¹

Wiêcej widzê ni¿ szczêœcia mego œmieræ przygodn¹;

mój los na wielkie losy cienie rzuca.

Muzyko, œpiewie, p³yñ, niech siê zasmuca

ton bohaterski – Losów bêdê godn¹.

CHÓR

„Droga Polsko – dzieci twoje

dziœ szczêœliwszych dosz³y chwil

od tych s³awnych, gdy ich boje

wieñczy³ Kremlin, Tybr i Nil.

Lat dwadzieœcia nasze mê¿e

los po obcych grobach sia³:

dziœ, o matko, kto polê¿e,

na twym ³onie bêdzie spa³”.

background image

28

MARYA

powolna, jak w pó³œnie

„dziœ – o matko, kto polê¿e,

na twym ³onie bêdzie spa³”.

S³ychaæ tr¹bê odmarszu wojska, za czym wszyscy rzucaj¹ siê ku oknom;

parê osób wychodzi; – na swoich miejscach zostaj¹ nieporuszeni Ch³opicki i Marya.

MARYA

zmienionym, prawie mêskim g³osem

Panie generale...

CH£OPICKI

Co, panienko?

MARYA

Ktoœ drogi mnie powróci, kiedy...?!

CH£OPICKI

Ktoœ wam drogi, panno, jest ¿o³nierzem.

Teraz wojna i bitwa dziœ.

MARYA

¯o³nierza kraj po wojnie potrzebowaæ bêdzie:

rolê siaæ zbo¿em... na czas trudów inny –

wróciæ powinien i przyjœæ.

background image

29

CH£OPICKI

Dalbóg, panienko, ja sam niespokojny

jestem o niego – aleæ jeszcze wierzem. –

Niepokojê siê. –

MARYA

...Boœ jest, generale, winny.

Przede mn¹ skrywasz, milczysz, nie chcesz wyrzec:

„On nie wróci ju¿”. – Bo¿e – nie mo¿esz mi przyrzec,

generale, ¿e wróci; najb³ahszym siê s³owem

nie zbêdziesz: – „mo¿e” – ¿e niepewna dola,

mów – czujesz, panie, jak siê twoja wola

nagi¹æ nie mo¿e k³amaæ, gdy patrzysz na serce,

które siê jako go³¹b poraniony ciska.

Ja wiem to, jakby wiem, bo mnie siê b³yska

wiedza, co s³ucha tych trwo¿nych uderzeñ. –

Pró¿no siê silê nagi¹æ, prze³amaæ do wierzeñ,

¿e lêk pró¿ny; – – a! tyœ wiedzia³ wprzódy!!

To okrutnie tak œmierci wyse³aæ go w rêce.

Ja widzê ca³y kraj we krwi, kraj ca³y w mêce

w tej waszej wojnie; s³uchaj, generale,

wy ostaniecie wszyscy tam, we chwale,

wy piêkni, wy boscy – wy skarb, duma nasza...

...w³asnych miê moich s³ów kl¹twa przestrasza –

ju¿ wam wrota podziemi otwarli...

Wy ostaniecie wszyscy tam: umarli.

background image

30

CH£OPICKI

Przez mi³oœæ Boga, panno – ha, i do mnie

garn¹ siê twoje z³e, straszne ob³êdy

i mojê stal, hart mój rycerski ³ami¹.

MARYA

Zwyciêstwo gram,

a s³owa moje k³ami¹!

Gin¹æ bêd¹, padaæ od kul

szeregi za szeregami;

przed oczyma je widzê pokotem:

otom je rêkami zakry³a.

Tajemniczych mocy si³a

ga³êzie suche ³amie nad rotami;

wicher dmie, œwistaj¹ kule,

ryk dzia³ têtni ³oskotem,

a ¿o³nierzy ³any ca³e siê k³ad¹,

Przeznaczeñ walone m³otem. –

Pozna³eœ serdeczny ból:

zanim dzisiejsze s³oñce przejdzie ponad lasem,

po bruzdach œniegu sp³ynie krew...

CH£OPICKI

przejêty

To nasza pozycja – dziewczyno?

groŸnie, g³oœniej wo³aj¹c na Maryê, by oprzytomnia³a

dziewczyno!

background image

31

MARYA

groŸnie, prostuj¹c siê, wskazuje na niego

Wierzysz mej Trwodze; – ty, ty by³eœ nasz Lew!

Znaj, czyj¹ Zbrodnia win¹.

Znaj, czyim g³osem wo³am. –

Lament mn¹ szarpie i targa

bólem przeczuæ, lêków groz¹; –

zali tej bolu przemocy,

tej wielkiej ¿a³oœci podo³am –

zali nie zmo¿e miê Skarga? –

Struny harfowe przez pierœ moj¹ graj¹

i dŸwiêcz¹ jêk i rozpacze.

Piorunie! o m¹ pierœ twe groty skrusz i po³am!

Ja wam, wró¿ka, wydarzenia znaczê,

jako jeszcze dziœ spe³niæ siê maj¹.

By³am woln¹,

buntowna przemocy,

oto miê w kajdany zakuto.

By³am pani¹, oto mam byæ s³ug¹;

bom d³oñ wznios³a,

skowan¹ d³oñ nieudoln¹. –

Zagojone mi rany rozpruto.

Otom w niemocy,

¿elazn¹ spowita kolczug¹.

CH£OPICKI

Wró¿ka ty nieszczêœliwa.

Tam wojsko idzie w bój –

tam bitwa, z dali, nase³a nam g³uchy

pog³os hucz¹cych dzia³.

background image

32

MARYA

Ze mn¹ s¹ Duchy!! –

Stos trupów, stos poleg³ych cia³!!

Tam bojowisko znasz!!!

CH£OPICKI

Dzisiejsza walka wa¿y Los nasz;

dziœ jestem, jako w noc b³¹dz¹cy ciemn¹:

u szczytu rycerskich chwa³

g³os nieszczêœcia twój stawa przede mn¹.

Wszyscy zabieraj¹ siê do wyjœcia; genera³owie czekaj¹, na Ch³opickiego siê ogl¹daj¹c;

zewn¹trz pobudki odmarszu

PAC

Generale, czekamy, czemu¿ to odwlekasz?

CH£OPICKI

Albo¿em wodzem, ty mnie tam iœæ nie ka¿. –

Kto wódz naczelny? Ksi¹¿ê! – to idŸcie do niego.

PAC

Zwlekaniem dosyæ ju¿ czyni³eœ z³ego.

Wszak¿e¿, po prawdzie, tyœ jest wódz jedyny;

niech¿e nie bêdzie klêski z twojej winy; –

skoroœ raz obj¹³ w³adzê – czemuœ sk³ada³ – – ?

CH£OPICKI

Czart mi odebra³ j¹ i czart j¹ nada³.

background image

33

PAC

Przeklêty, kto jak mieczem, ber³em w³ada³.

CH£OPICKI

nagle

Znajcie¿ wy, kto ów wódz,

jak nag³y piorun, jak b³ysk;

pó³bogi wojenne go wiod¹,

przed nim i za nim gromy.

On Mars, on Duch widomy,

leci zwalaæ i zmóc.

Gdzie rêk¹ skinie – t³um,

szczêków, têtentu szum.

Przez pola, jak siêgn¹æ wzrokiem,

gest jego Œmierci wyrokiem.

Powolej

Ja prosty ¿o³nierz jestem, jak ochotnik;

ja nie chcê byæ w debatach psotnik;

doka¿ê cudów, jeno mnie rozka¿cie.

Jako by³ wielki On, na to siê wa¿cie.

On w sobie mia³ potêgê wielkoluda.

On wskrzesza³ cud, a dziœ œpi¹ we mnie cuda.

zwracaj¹c siê ku popiersiu Napoleona

O Cesarzu!!

Myœmy dla ciebie w oczach Europy

dzia³ali cuda dla Glorii a S³awy.

Myœmy dla ciebie szli i zwyciê¿ali,

a dziœ, gdy losy wa¿¹ siê na szali,

background image

34

serca nam niemoc rwie i dusze ³amie,

¿e ca³¹ ziemiê kir ¿a³obny s³oni. –

O Cesarzu – przecz wielkie twe wo³anie k³amie – ?

Myœmy dla ciebie, za szczêœciem w pogoni,

setne legiony stawiali ¿o³nierza,

chwytali wawrzyn z twych r¹k, z ust pochwa³y.

Dziœ z naszej wielkiej europejskiej dumy,

z wielkiego Duchów i or³ów przymierza

rozbitki tylko i strzêpy zosta³y.

Kraj, kraj, ojczyzna w upadek siê k³oni – –

O Cesarzu – w nas piorun przekleñstwa uderza.

Skazañcom Losów nikt nie poda d³oni.

Tê rêkê, choæby mojê, nieraz w d³oñ tw¹ bra³eœ

i prawic¹ na Grodno, Wilno wskazywa³eœ;

rozumia³em, ¿e pañstwo nasze chcesz wskrzeszone

pokazaæ œwiatu – œwiat zadziwiæ moc¹.

O Cesarzu! Dziœ Francja piosnkê nam przyse³a,

harmoni¹ dŸwiêków wyrazy kraszone.

– IdŸcie sami w drogê.

Moj¹ dusz¹ przeczucia szarpi¹ i szamoc¹.

Ja z wami pójœæ nie mogê. –

Tu trzeba wiary, wiary w powodzenie.

Wiary, potêgi tej, co serce spiera

na granitowy gmach, co œwiêta jest, szczera;

co archanio³em jest modl¹cym duszy.

Niech inny wiedzie was, mo¿e szczêœliwy?...

background image

35

PAC

Niepodobna. – Ty musisz. Uszanuj porywy

tej m³odzi, co siê garnie ku nam œwie¿a, czysta,

a nie drêcz nas skargami, ty – statysta.

SKRZYNECKI

Ty jeden jeszcze potrafisz ratowaæ

pozycjê – choæ jest z³a; – rzecz twojej g³owy.

Jestem pewien, ¿e skryty plan masz, wiesz gotowy. –

Zjaw siê tylko na polu, a armia ¿o³nierzy

na twój jedyny widok w Zwyciêstwo uwierzy.

CH£OPICKI

Zwyciêstwo, zapa³, ogieñ, uniesienie,

wiód³ nas pod Saragossê, tam! tam! przez p³omienie.

Dla Francji nasza m³odoœæ i zapa³ sp³onê³y.

SKRZYNECKI

¯ymirski zgin¹³. Ju¿ swego dopiê³y:

upór, z³a wola. – Ca³y post stracony.

Ju¿ wieœæ z³owró¿bna po pu³kach siê szerzy.

Zgin¹³...

CH£OPICKI

Wiem, s³yszcie, to nieszczêœcie ca³e,

¿e o godzinê nie by³ zgin¹³ wczeœniej.

SKRZYNECKI

Generale, przecz coraz ranisz nas boleœniej?

background image

36

CH£OPICKI

Tam nale¿a³o postawiæ innego.

Wiedzia³em od pocz¹tku bitwy, ¿e stracony.

Ksi¹¿ê ich tam postawi³, ksi¹¿ê by³ szalony.

Ja tu nie rz¹dzê. – Radziwi³³ niech rz¹dzi.

PAC

Radziwi³³? Myœlisz? Znaæ ich dobrze trzeba; –

ale gdy jest u steru, nic ten nie pob³¹dzi,

kto powie, ¿e ju¿ gwiazda ksi¹¿êca upada; –

s³uchaj¹ Radziwi³³a, dopóki nie rz¹dzi.

SKRZYNECKI

Wy pierwsi: Moœci hrabio, byliœcie u steru,

Ster z r¹k do r¹k siê chwieje, jak pi³ka Nauzyki.

PAC

Gra polskich amuletów pod god³em Fortuny.

SKRZYNECKI

A za nami, przed nami wszérz po¿arów ³uny.

Tu potrzeba...

PAC

Tu nie potrzeba nic. Rzesze gawronie,

serca czu³e, ³by orle, okrêt bez maszt tonie.

CH£OPICKI

Ha! To ksi¹¿êca troska, niech ksi¹¿ê rwie struny.

background image

37

PAC

Niew¹tpliwie, ¿e ksi¹¿ê chêtnie ci ust¹pi.

CH£OPICKI

Nie powinien – niech sobie szyderstwa nie sk¹pi.

SKRZYNECKI

PójdŸ z nami, generale!

MA£ACHOWSKI

Z nami, ze starymi!

Patrz doko³a, jak oto zgliszcz w ruinach dymi.

Chwila œwiêta – bierz w³adzê – skoroæ j¹ podaj¹ –

rozkazuj, s³owo œwiête – skoroæ chc¹ – wo³aj¹!

Ksi¹¿ê miejsca ust¹pi – ksi¹¿ê siê usunie;

nie cofaj siê – ty, jeden ty – bo S³awa runie.

SKRZYNECKI

Ty zmuœ ksiêcia. Zbyt zwleka – a chwile nam drogie.

CH£OPICKI

A ty, co byœ uczyni³, gdybyœ ty sam w³ada³?

Gdyby siê w oczach twych pa³ac rozpada³?

Pomnij, przyjdziesz do w³adzy – a przyjdziesz kolej¹; –

na pióropusz ci gwiazdê narodu zawdziej¹;

wspomnij – ¿e bêdzie cz³owiek – co ciebie podkopie.

¯e to jest wszystko czar, to, co ja robiê.

background image

38

SKRZYNECKI

Zapomnê. Straszne rzeczy, przedsiê, co s¹ w tobie.

Bóg ode mnie nie ¿¹da. Gdy Bóg bu³at poda,

zobaczê, jak pop³ynie w mym strumieniu woda; –

m¹ciæ nie daj mi, Bo¿e – ale ty jedyny,

ty geniusz walk – ty zwo³uj swe marsowe syny!

CH£OPICKI

Nie pochlebiaj, czas przyjdzie, sam los dzie³o wska¿e;

duch siê we mnie rozmo¿e, jako s¹ mocarze

ducha wielcy – i s¹ im podleg³e narody.

Nie wiem, czy u nas kiedy zaw³adnie duch zgody –

jedno wiem, ¿e mi polec, jeœli nie zwyciê¿ê;

¿em nie na œmiech dobywa³ rdzewi¹ce orê¿e.

Wszak¿e¿ nie to mnie dzie³o, kto z nas wrychlej zginie;

lecz ¿eby siê pokazaæ dzielnym w ¿ywym czynie.

SKRZYNECKI

To siê krzep, wodzu-orle, do chwa³y, do s³awy,

do wojny; – na naradach, ty jeden milcz¹cy,

czekasz, a¿ ka¿dy inny zdanie swe objawi,

gdy my twojego s¹du jedynie ciekawi.

Czujesz, jak w b³ahoœæ id¹ plany, które snujem;

rozkaz, raz ju¿ wydany – sami znów rujnujem.

Potem ty siê natrz¹sasz. Ty wiesz wszystko wprzódzi,

twoje pomys³y lepsze; w ob³êd wodzisz ludzi. –

Przecz ju¿ lepiej braæ wszystko w swe rêce samemu.

background image

39

CH£OPICKI

To uszanujcie wodza i pos³uszni jemu,

milczcie jak ja. Nam trzeba powi¹zaæ jêzyki,

dopiero rekrutowaæ; – jêzyk to nam szyki

miêsza, a tu potrzeba rêki, nie jêzyków –

serc ¿elaznych, nie szlif6w lœni¹cych i stroików.

SKRZYNECKI

P³yñ przed nami; jak orze³ tocz nad nami skrzyd³a,

skoroæ Bóg orl¹ duszê da³ i loty.

CH£OPICKI

Tu trzeba wiary...

SKRZYNECKI

Wiêc wierz, bohaterze!

W gwiazdê narodu wierz, zawierzaj szczerze,

a przeznaczeniu zostaw losów wagê.

– Odwagi!...

CH£OPICKI

zmieniony

Odwagi wo³asz, oto mam odwagê

tysi¹cokrotn¹... Wstêpujê w zawroty!

CHÓR

wszyscy porwani ostatnimi s³owami

ProwadŸ nas, dyktatorze, prowadŸ, prowadŸ, wodzu,

z tob¹ wiara, dla ciebie, niech Ch³opicki ¿yje!!

Niech ¿yje, z tob¹ wiara!!

background image

40

CH£OPICKI

ciszej

...Z wami pójœæ, jak m³ody,

na ten bój; tam was powieœæ na ognie, na dzia³a,

w zamêt – s³yszcie...

Nagle urywa; – ucisza siê, nads³uchuj¹

MARYA

g³oœno, dziwnie spokojnie

Wam oto wiara siê rozwia³a.

Przeznaczeñ twoich gwiazda leci mimo...

wiêc rycerze i boje stracone –

Niektórzy patrz¹ na ni¹ ze zdumieniem

CH£OPICKI

trzymaj¹c wzrok w jej wzroku

W twych s³owach s³yszê rzeczy niezgadnione,

co budz¹ we mnie rycerza z uœpienia.

W oczach twych widzê ócz moich odbicie;

na rzêsach d³ugich chwieje siê ³zy per³a,

nim spadnie p³aczem na stracone ¿ycie,

za zmarnowane geniuszowe skrzyd³a,

w³ócz¹ce w œniegu mogi³ach piór loty;

miasto roztoczyæ je na bieg rozpêdny,

wœród gromów dzia³, wojny straszyd³a

goniæ...

Tylu ju¿ pad³o od kul, tam w tym boju;

moc dziwna mnie ochrania w walk zamêcie.

Mnie oto zgin¹æ! Mnie zejœæ w grób spokoju,

background image

41

com prze¿y³ moich idei tragedie

i patrzê b³êdno na spe³nione dzie³a,

jak na spaczone wielkoœci obrazy,

którymi pycha moja miê przeklê³a.

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

Duch wielki zadr¿a³ we mnie znów na g³os wojenny.

Dr¿ê, dr¿ê, to radoœæ, ton – Sen, Los niezmienny.

Z za³o¿onymi na piersiach rêkami

czekam, a¿ sen siê stanie prawd¹ ¿yw¹,

a rzeczywistoœæ zasunie siê mg³ami

...i widzê gwiazdê m¹ szczêœliw¹... leci

jak meteoru b³ysk ogniowy –

upad³a w otch³añ... na dnach otch³ani

jeszcze zwodniczym b³yskiem gwiazdy œwieci...

– Los niech dope³ni siê...; Fatum mnie mami.

Dobrze i dobrze, z wami idê, z wami!

Konia! Mój bia³y sam w pierwsze szeregi

pogoni. – Konia! ¯o³nierstwo za nami!

Dowodzê!

Poruszenie miêdzy oficerami. Anna stoj¹c wygrywa jedn¹ rêk¹ nutê i œpiewa;

inni pó³g³osem jej wtóruj¹, ucz¹c od niej s³ów pieœni

CH£OPICKI

do Maryi, korzystaj¹c z ogólnego zamiêszania; powa¿nie, przygnêbiony

Panno Maryo, panienkê ¿egnam.

Do oficerów, genera³ów

Panowie w drogê! Ha! wojsko, ju¿ widzê,

w rotach przechodzi. – Dowództwo obejmê!

background image

42

Ciszej

Przykuwa mnie oczyma.

SKRZYNECKI

pó³g³osem

Czy zapa³ ze s³omy – ?

on zwleka, a w dziewczynê patrzy nieruchomy...

CH£OPICKI

do Maryi

Nie ¿yczysz, bym siê zbli¿y³ – s³ów siê twoich bojê:

Przebaczcie – jedno jeno to z daleka proszê.

SnadŸ przeznaczeniem dzisiaj u wrót stojê:

które s¹ wrota Œmierci; – ju¿ ¿egnam od proga.

ANNA

w domys³ach

Siostro, dr¿ysz, ty siê chwiejesz, kochana ty, droga?

Staje obok siostry, podtrzymuj¹c j¹; wszyscy wychodz¹ prócz obu panien

ANNA

przy oknie, patrzy w ulicê

MARYA

na œrodku, ko³o klawikordu – pó³g³osem:

– – Po có¿ pytam? – Badaæ po có¿?

Wiem, ju¿ niemal wiem...

...Có¿ to ze mn¹?? W oczach ciemno...

Z pola, walki jêk dzia³ g³uchy.

background image

43

Wichr kryje w œnie¿yste puchy

pola... olszynê, bój. –

Z pól skostnia³e wstaj¹ duchy;

lec¹ wirem, goni¹ t³umne

w szumi¹cej œnie¿ycy;

sztywne, trupie ich postawy,

pierœ im znaczy stygmat krwawy;

czo³a dumne...

Oni jego dru¿bowie-orlicy...

– a on, mój.

...Có¿ to ze mn¹ – – – ?

Jak to, wiêc-em klêskê odgad³a – ?

To mo¿e byæ nieprawda.

Nie! – to nie!! – ach –

czy to ju¿ Noc duszê moj¹ opad³a?

Patrzy przed siebie nieruchomie

ANNA

w oknie z lewej

Maryniu, jad¹ – chodŸ¿e patrzeæ – – –

aha, teraz Ch³opicki sam...

wiod¹ mu konia, dosiada – ha! to koñ siê zrywa,

...zatrzymali – – bohatyr wspania³y –

co za marsowy wzrok, bo prawie nie odrywa

oczu od naszych okien – ¿e a¿ mi dziwno.

Mo¿e pozna³, ¿e to z nas która?

PodejdŸ¿e ku mnie. –

Patrzy siê tu, lecz wzrokiem, co w dal jak¹œ goni...

background image

44

MARYA

Nieszczêœcia czarnych skrzyde³ widzi dwoje,

rozwieszonych nad armi¹.

ANNA

Ma³achowski! – Skrzynecki! – ha, dosiedli koni.

Zniknêli jak dwa wichry. – Bo¿e mój! U³any!

Oni musz¹ zwyciê¿yæ, Maryo!

MARYA

Id¹ w dal, kêdy losy nad nimi siê spe³ni¹.

Postêpuje z wolna ku oknu

ANNA

Patrz! jacy piêkni, m³odzi, jak dorodni;

ca³y goœciniec pe³ni¹, tak sutym szeregiem

p³yn¹ na koniach...

Siostro, ja nawet pomyœleæ nie mogê,

¿eby z nich który pad³, zgin¹³ od kuli.

A oni p³yn¹ tam, gdzie grad kul leci; –

mnie by, siostro, z ¿alu

moje zamar³o serce. O nasi! o nasi!

MARYA

Serce we mnie omdlewa. Piêknoœæ ich tak krasi

na ostatnich chwil kilka.

Drgê³a patrz¹c; nagle pochyla siê ku oknu

To ten jest Ch³opicki, co zwraca koniem – – ?

Patrzy tu, przyzywa kogoœ, lask¹ skin¹³.

background image

45

ANNA

A pan Jan ju¿ przy generale znowu;

widzisz, to jego wo³a³. – – –

Coœ z nim mówi, oddaje mu jakiœ zwitek.

MARYA

dr¿¹ca

Ten sam zwitek, co ¿o³nierz przyniós³.

ANNA

Mój m³odzik salutuje.

Co? Tutaj biegnie? – Widocznie tu! – Do nas?

MARYA

szybko, w domys³ach

Do mnie...

Nie œmia³ mi powiedzieæ sam;

przysy³a adiutanta... goñca. –

I ten zwiastun ulêknie siê mego oblicza

i ³zy mu w gard³o wt³ocz¹ wieœæ straszliw¹.

G³oœno

Zatrzymaæ go. – Stój, goñcze! ty mnie nieszczêœliw¹

nie czyñ!! – Ty ¿ywym s³owem reszty mego ¿ycia mnie nie wydzieraj...

Szybko zamyka drzwi z boku, z lewej

On jeszcze we mnie ¿yw,

jeszcze go widzê – przed sob¹, przy sobie –

jak siê ¿egna, ¿yw jeszcze, ¿yw jeszcze...

background image

46

ANNA

przestraszona, mówi¹c do kogoœ za drzwiami

To pan, panie Janie! –

Do Maryi

Co ci jest –

MARYA

gwa³townie

Nie zwo³uj, nie zwo³uj!!

ANNA

ciszej; – zawstydzona

Bo, moja ty droga – my siê tak¿e chcemy

po¿egnaæ ³adnie –

Odsuwa j¹ lekko ode drzwi

...Zezwolisz, siostro; – zrozumiesz, ty kochasz.

Wpada M³ody Oficer i przystaje przy drzwiach, na widok Maryi; Anna podbiega ku niemu;

Marya, ca³a dr¿¹ca, siada sztywna przy klawikordzie, niespokojnie œledz¹c a ka¿dym

ruchem oficera; ten ca³uje Annê w rêkê; Anna rêk¹ lew¹ odpl¹ta wst¹¿kê od ubioru

uczesania g³owy i podaje mu

ANNA

WeŸ pan tê szarfê..

M£ODY OFICER

tkniêty tym

Panno Anno!...

background image

47

ANNA

Jak to, pan tej mojej wstêgi

nie pragn¹³ mo¿e?

Pan prawie przyj¹æ nie chce – – ?

MARYA

w myœlach

Widzia³ wstêgê krwaw¹; –

mo¿e przyniós³, przynosi...

ANNA

do oficera

WeŸ szczêœcie i s³awê.

MARYA

g³oœno

Dzisiaj œwitem, ja mego stroi³am rycerza

moj¹ szarf¹, mym szczêœciem i ¿¹daniem s³awy;

pan nie chce byæ memu bohatyrowi bratem.

M£ODY OFICER

bior¹c wst¹¿kê; powa¿nie, patrz¹c w Maryê

Niech kraj mój ¿ycie weŸmie; to Szczêœcie, szczyt S³awy.

MARYA

patrzy w niego, w oczy – i wychodzi do pokoju bocznego,

w drzwi pierwsze z prawej

background image

48

ANNA

Pan blednie, panie Janie, co panu jest? Czemu

pan nagle poblad³?

M£ODY OFICER

po odejœciu Maryi, mówi szybko, ogl¹daj¹c siê na drzwi, którymi wysz³a

Na mi³oœæ bosk¹, panno Anno, przyjm pani to spokojnie; – – Józef zgin¹³, godzinê temu; –

dzisiaj to, o œwicie, genera³ sam wys³a³ go na posterunek, który sam od dawna uwa¿a³ za

stracony, a tylko przez upór, ¿eby wykazaæ niedo³êstwo ksiêcia, trwa³ w pos³uszeñstwie raz

wydanym rozkazom; – a Józef siê domaga³, prosi³; ¿e zaœ jeden z nas musia³ pójœæ, dobrze to

wiedzia³. – – Tam z ca³ej dywizji nikt nie zosta³; ów ¿o³nierz, który tu przed chwil¹ wszed³

na salê, ów stary wiarus, jak siê pokaza³o, by³ ciê¿ko ranny, jeno wszystko skrywa³ w sobie;

– w sieniach go z³o¿ono; – ten ¿o³nierz

przyniós³ raport: ¿e dywizji ca³ej ju¿ nie ma.

ANNA

Moja siostra!

M£ODY OFICER

Wczoraj wieczorem, Józef w ¿artach, gdy ju¿ raz uzyska³ zezwolenie od genera³a, by na ów

post jecha³, prosi³, a œmia³ siê, a¿eby genera³ wst¹¿kê z jego piersi, gdy polegnie, sam zwró-

ci³ jego narzeczonej... Genera³ przyrzek³. By³o œmiechu wiele i ¿artów. ¯aden z nas nie my-

œla³ wtedy, ¿e pozycja tak groŸna by³a i ¿e Ch³opicki mia³ j¹ za stracon¹ nieodwo³alnie...

A teraz tam leci sam, goni

tê œmieræ, co mu jego rycerze wykrad³a.

Pierwszy na przedzie, w lot o kilka koni

wyprzedzi³ nasze szwadrony.

Widzieæ go teraz, jaki weñ szalony

duch wojny wst¹pi³...

background image

49

Tr¹by odmarszu

– – Oto wst¹¿ka jest jej; –

genera³ nie œmia³ sam dorêczyæ.

ANNA

bior¹c wst¹¿kê

Bo¿e, ca³a we krwi!

M£ODY OFICER

B¹dŸ mi zdrowa.

ANNA

¿egnaj¹c siê zarzuca mu rêce na szyjê, przy czym porzuca

wst¹¿kê zbroczon¹ na klawisze klawikordu

Panie Janie – mój drogi... mój Jasiu!

M£ODY OFICER

przytula j¹ do siebie, okrêca, trzymaj¹c wpó³; sadza na krzeœle i wybiega;

a jeszcze we drzwiach wo³a, wskazuj¹c okno

Pu³k czwarty, Anno!

ANNA

która siê zerwa³a natychmiast

Czwartacy! chcê widzieæ...

Wybiega za nim

tr¹ba odmarszu odzywa siê kilka razy mocno, w ró¿nych odleg³oœciach z goœciñca;

za oknami przeje¿d¿a i przechodzi wojsko w szyku; widaæ ich do pó³ na koniach, koñskie

³by, i têtent nieustanny, i stukanie, i brzêk s³ychaæ

background image

50

MARYA

wychodzi z bocznych drzwi z prawej; w³osy w nie³adzie; idzie jak pos¹g – oczy du¿e, roz-

œwietlone; idzie przed siebie we œnie zapamiêtania, rêce nieco naprzód wci¹gniête

Wiem, wiem.

Oni nie œmi¹ wymówiæ przede mn¹. –

– Milczycie; ja wyczytam, zgadnê, zgadnê wiele

z oblicza; patrzcie w oczy mnie, odgadnê wszystko...

Szum, ³oskot, tylu mê¿ów orê¿nych siê zbiera...

Otwiera okna obydwa machinalnie; oficerowie przeje¿d¿aj¹cy i wojsko widzi j¹

CHÓR

wojsko popod oknami przeje¿d¿aj¹ce

„Leæ, nasz orle, w górnym pêdzie,

S³awie, Polsce, Œwiatu s³u¿...”

MARYA

idzie do klawikordu i gdy bierze klawisze, pl¹cze palce we wst¹¿kê porzucon¹, swoj¹

w³asn¹, zakrwawion¹; – opada z p³aczem na rêce i na klawisze. Jêkiem ponurym zatrz¹s³

siê i zahucza³ instrument ca³y. – S³ychaæ jej szlochanie. – – – Podnosi g³owê, zdobywa siê

na si³ê niezwyk³¹: promienieje ca³a t¹ si³¹; – gra z moc¹ i œpiewa:

„Leæ, nasz orle, w górnym pêdzie,

S³awie, Polsce, œwiatu s³u¿.

Kto prze¿yje, wolnym bêdzie;

kto umiera, wolnym ju¿”.

Wstawszy od klawikordu, idzie ku oknu wo³aj¹ca:

Orlej s³awie, S³awie s³u¿.

Piersi szarp i dziobem rañ.

Skrzyd³a bia³e we krwie w³ócz;

Leæ, polatuj krwawy wró¿;

background image

51

bierz orê¿n¹ dañ: –

oto twoi, oto twoi

na koniach, w rynsztunku zbroi,

za tob¹, za tob¹ wszêdzie.

Leæ, polatuj w górnym pêdzie;

S³awie, S³awie, S³awie s³u¿!!!

Dr¿y, trzêsie siê, przy oknie otwartym stoj¹c, z rêk¹ wyci¹gniêt¹ za odje¿d¿aj¹cymi;

wbiega Anna

ANNA

zamkn¹wszy okno z lewej

Zamkn¹æ okna! Jak zimno! Ty masz rêce z lodu.

Maryo! tyœ nieprzytomna...

MARYA

z rêk¹ wyci¹gniêt¹ za odje¿d¿aj¹cymi

Tam siê krwi¹ narodu

ubroczy ca³e pole; krwi¹ siê b³onie zrosi.

Jaka¿ Was si³a zrywa i ponosi

na bój, na krwawy bój?!

Po œmieræ, jak mój!

Patrz, jad¹ na mogi³y.

Krzy¿e tam bêd¹ tkwi³y,

gdzie krzewów gêsty rój,

wyschniêty zim¹.

ANNA

usuwaj¹c siê ze zgroz¹ przed jej wo³aniem

Maryo, na mi³oœæ Boga, co ty mówisz, Maryo!

oni id¹ siê biæ za ojczyznê,

background image

52

a ty tak wo³asz straszno,

Maryo, tak straszno – –

MARYA

bezprzytomna

Widzisz, za nimi, nad nimi, kto – – –!

Przez s³oñce œwiec¹ce, patrz, prószy œnieg,

a oni zaczêli ku kresom swój bieg,

a oni zaczêli swój pêd.

A! widzisz, ta or³ów chmura –

bêdzie ich siwych ze sto!

O, patrzaj, na piersiach krew!

ANNA

Siostro!

MARYA

Przekleñstwo! gniew!!

£amie i gnie mnie ból;

daremno ty mnie tul. – –

O, s³yszysz, s³yszysz œpiew.

Ten ob³ok or³ów œpiewa;

ta chmura w œpiewie p³yn¹ca. – –

O, patrz, przez œnie¿n¹ sieæ,

w górze, w promieniach s³oñca!: – – –

Leæ, orle!! Orle, leæ – !!

background image

53

CHÓR

wojsko popod oknami przeje¿d¿aj¹ce

„Leæ, nasz orle, w górnym pêdzie,

S³awie, Polsce, Œwiatu s³u¿”.

MARYA

Serce moje martwieje,

zbudŸ moje serce –

siostro... serca nie czujê. – –

Daj rêkê – oto martwota. –

Wo³aj, krzycz...

przywróæ mi czucie. – –

Rêce moje sztywniej¹.

Myœl, myœl skrzep³a siê w lody.

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

Co widzê? Czego chcia³am – ? –

Sz³am z Ni¹ w zawody;

przeklêtej nie strzyma³am:

moje serce w d³oñ zimn¹ ujê³a,

jako kwiat miê zwarzy³a i zgiê³a.

Siostra j¹ wiedzie ku pokojom z prawej

CHÓR

wojsko popod oknami przeje¿d¿aj¹ce

„Leæ, nasz orle, w górnym pêdzie,

S³awie, Polsce, Œwiatu s³u¿”.

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

background image

54

OBJAŒNIENIA OSÓB

Genera³ Jan Skrzynecki (1787–1860) – rozpocz¹³ s³u¿bê w wojsku Ksiêstwa Warszawskiego.

Niedawno mianowany genera³em brygady, dowodzi³ 3 dywizj¹ piechoty, a po bitwie
pod Grochowem zosta³ naczelnym wodzem. Dobry oficer liniowy, by³ wodzem nie-
fortunnym, sta³ siê te¿ jednym z g³ównych sprawców niepowodzeñ w wojnie 1831 r.

Genera³ Ludwik Micha³ hrabia Pac (1780–1835) – zaraz po wybuchu powstania chwilowo

wódz naczelny – pierwszy z szeregu wodzów – póŸniej w sztabie, a od wiosny
1831 r. znowu w s³u¿bie liniowej.

Genera³ Jan Nepomucen Umiñski (1780–1851) – ws³awiony mêstwem ¿o³nierz i dzia³acz

patriotyczny; wst¹pi³ do Legionów, potem stale w s³u¿bie wojskowej a¿ do 1816 r.,
kiedy wzi¹wszy dymisjê osiad³ w Poznañskiem; skazany tam za dzia³alnoœæ naro-
dow¹ na 6 lat wiêzienia, uciek³ w³aœnie w lutym 1831 r. i wzi¹³ udzia³ w bitwie pod
Wawrem i Grochowem, dowodzi³ dywizj¹, potem korpusem, a po kapitulacji War-
szawy by³ nawet krótko wodzem naczelnym.

Piotr Wysocki (1799–1875) – bohater nocy listopadowej, organizator sprzysiê¿enia i spisku

w Szkole Podchor¹¿ych Piechoty, gdzie by³ – w randze podporucznika grenadierów
– instruktorem. Podczas powstania mianowany kapitanem, walczy³ mê¿nie pod
Wawrem i Grochowem (by³ adiutantem naczelnego wodza), potem uczestniczy³
w wyprawie Dwernickiego na Wo³yñ, by znów wróciæ do Warszawy, gdzie zosta³
ciê¿ko ranny w obronie Woli.

Stanis³aw Barzykowski (1792–1872) – wybitny przedstawiciel liberalizmu, pose³ na sejm od

1824 r., w czasie powstania reprezentowa³ stanowisko konserwatywne, bliskie po-
gl¹dów Adama Czartoryskiego, za którego prezesury by³ cz³onkiem Rz¹du Narodo-
wego. W bitwie pod Grochowem walcz¹c jako szeregowiec okaza³ wielk¹ odwagê,
za co otrzyma³ Virtuti Militari. Po upadku powstania emigrowa³ do Francji. Autor
piêciotomowej Historii powstania listopadowego (Poznañ 1883), która by³a dla
Wyspiañskiego podstawowym Ÿród³em znajomoœci dziejów powstania i zdecydowa-
nie wp³ynê³a na ukszta³towanie obrazu wydarzeñ 1830/1831 r., a w znacznym stop-
niu równie¿ na ich ocenê.

Kazimierz Ma³achowski (1765–1845) – najstarszy wiekiem wœród wymienionych genera³ów,

rozpocz¹³ s³u¿bê jeszcze w wojskach dawnej Rzeczypospolitej, walczy³ pod Rac³a-
wicami, w Legionach, na San Domingo, w wojnie 1812 r., mianowany na koniec
genera³em przez Napoleona pod Lipskiem. W powstaniu jako genera³ dywizji wal-
czy³ pod Wawrem, Bia³o³êk¹, Grochowem, potem równie¿ pod Ostro³êk¹, a w dru-
giej po³owie sierpnia 1831 r. by³ krótko naczelnym wodzem.

Maciej Rybiñski (1784–1874) – ju¿ od 1806 r. w wojsku francuskim i Ksiêstwa Warszaw-

skiego, uczestnik wielu kampanii. Jako dowódca pu³ku piechoty na wieœæ o powsta-
niu natychmiast przymaszerowa³ z pu³kiem do Warszawy i odda³ siê na us³ugi po-
wstania. Zawsze odwa¿nym bêd¹c oficerem, odznaczy³ siê równie¿ w bitwie pod
Grochowem. Po upadku Warszawy – po Ma³achowskim – zosta³ we wrzeœniu

background image

55

1831 r. naczelnym wodzem i z niekorzyœci¹ dla swej chwa³y ¿o³nierskiej z³¹czy³ swe
nazwisko z przejœciem granicy pruskiej na czele ponad 20 tysiêcy wojska, co by³o
aktem zamykaj¹cym dzieje powstania 1830/1831 r.

Niemojowscy – znani dzia³acze patriotyczni z okresu Królestwa Polskiego, pos³owie na sejm,

od 1820 r. stali na czele narodowej opozycji liberalnej, konstytucjonaliœci; pocho-
dzili z Kaliskiego, st¹d zwano ich wraz ze zwolennikami „Kaliszanami”. Starszy,
Wincenty (1784–1834), by³ w powstaniu cz³onkiem ustanowionego w koñcu stycz-
nia Rz¹du Narodowego, ministrem spraw wewnêtrznych, a zmar³ w drodze na Sybe-
riê, na zes³anie, w 1834 r. M³odszy z braci, Bonawentura (1787–1835), równie¿
pose³, a w powstaniu cz³onek Rz¹du Narodowego i wreszcie jego prezes; po powsta-
niu zmar³ we Francji.

Mycielscy – w powstaniu walczy³o ich piêciu braci, z których trzech zginê³o w bitwach,

a czwarty odniós³ ciê¿k¹ ranê. W bitwie pod Wawrem, w 4 pu³ku piechoty, odzna-
czy³ siê szczególniejszym bohaterstwem Ludwik Mycielski († 1863). Tu – w otocze-
niu Ch³opickiego – móg³ Wyspiañski widzieæ Micha³a (potem genera³a) i Józefa My-
cielskiego, który by³ adiutantem Ch³opickiego.

Ledóchowscy – jednym z nich by³ Jan (1791–1864), walczy³ w wojskach Ksiêstwa Warszaw-

skiego a¿ po kampaniê 1812 r. Od 1825 by³ pos³em na sejm, a w czasie powstania
sta³ siê jednym z inicjatorów uchwa³y o detronizacji cara Miko³aja jako króla pol-
skiego. Wybrany pocz¹tkowo do rady przydanej dyktatorowi, usun¹³ siê z niej po
starciu z Ch³opickim, ostry zaœ konflikt miêdzy Ledóchowskim a Ch³opickim spo-
wodowa³ z³o¿enie dyktatury przez genera³a. Obecnoœæ jego w otoczeniu Ch³opickie-
go w Warszawiance mog³aby wiêc dziwiæ. Walczy³ jednak rzeczywiœcie pod Grocho-
wem (w 8 pu³ku piechoty).

Ludwik Wo³owski (1810–1876) – podczas powstania by³ kapitanem artylerii, póŸniej, na emi-

gracji, w Pary¿u zyska³ znaczny rozg³os jako wybitny ekonomista liberalny.

B³endowski (raczej Aleksander B³êdowski, 1788–1831) – ¿o³nierz od 1809 r., kilkakrotnie

ranny i odznaczony krzy¿ami za walecznoœæ, dymisjonowany w 1817 r., na wieœæ
o powstaniu zg³osi³ siê znów do s³u¿by wojskowej, bra³ udzia³ w wyprawie Dwer-
nickiego, a potem jako pu³kownik dowodzi³ 3 pu³kiem strzelców konnych; wkrótce
zosta³ ciê¿ko ranny w nogê. – By³ równie¿ oficerem w powstaniu, m³odszy od po-
przedniego, Franciszek B³êdowski.

Kalikst Borzewski (1805–1836) – organizator powstania w P³ocku, przekonañ demokratycz-

nych, jako oficer jazdy (kapitan 8 pu³ku u³anów) bra³ udzia³ w wielu bitwach.
Po powstaniu wzi¹³ jeszcze udzia³ w wyprawie Zaliwskiego – wraz z Zawisz¹.

Artur Zawisza (1808–1833) – uczestnik powstania, a póŸniej jeden z organizatorów próby

wznowienia dzia³añ partyzanckich w 1833 r. w Królestwie, gdzie jednak, pobity,
dosta³ siê do niewoli i zosta³ w Warszawie publicznie stracony.

Andrzej Plichta (1797–1866) – uczestnik spisku £ukasiñskiego, wiêziony w latach

1826–1829, sekretarz rady Stanu, podczas powstania sekretarz Rz¹du Narodowego.


Document Outline


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Stanisław Wyspiański Warszawianka i inne, Opracowanie Wstępu BN
Stanislaw Wyspianski Warszawianka [opracowane]
33 Stanisław Wyspiańśki Warszawianka
33 Stanisław Wyspiańśki Warszawianka
Stanisław Wyspiański Warszawianka
Stanislaw Wyspianski Warszawianka
Stanisław Wyspiański Warszawianka Lelewel Noc listopadowa BN
STANISŁAW WYSPIAŃSKI WARSZAWIANKA LELEWEL NOC LISTOPAD doc
Stanisław Wyspiański Warszawianka
Stanisław Wyspiański Dramaty o powstaniu listopadowym Warszawianka Noc listopadowa Lelewel
Warszawa 12 cv, cv
wesele10, Mity narodowe w "Weselu" Stanisława Wyspiańskiego
wesele7, "Wesele" Stanisława Wyspiańskiego jako dramat narodowy
wesele5, Prawda i mity w ocenie Stanisława Wyspiańskiego w "Weselu"
30 wesele i tango, „Wesele” Stanisława Wyspiańskiego jest dramatem symboliczno-fantastyc
chłopi i wesele, Chłopi w oczach Stanisława Wyspiańskiego i Władysława Reymonta w wietle znanych Ci
obecność historii i symboli, Wesele" Stanisława Wyspiańskiego jest dramatem symbolicznym, czyli

więcej podobnych podstron