ZDZISŁAW NOWAK

ZAGADKOWA

UCIECZKA HODŻY

NASREDDINA

UCIECZKA Z BAGDADU

Opowieść pierwsza o nie spełnionej karierze łucznika

w służbie bagdadzkiego wezyra, a także o tajemniczej

przeprawie przez nurty Dżejchun - Wścieklej Rzeki

Czajchana czcigodnego Temudżyna była prawdopodobnie jedyną herbaciarnią w

muzułmańskim świecie, z której pchły, nigdy nie zaznając dobrodziejstw gościnności,

powynosiły się do konkurencji. Tutaj drapanie umęczonych pleców nie było więc ową

przykrą, codzienną koniecznością, owym surowym przymusem natury gnębiącym rodzaj

ludzki od stuleci; odwrotnie, czynność tę zaliczano tu do rządu najzacniejszych przyjemności

dnia powszedniego.

I to chyba było głównym powodem - oczywiście, jeśli nie liczyć aromatu

herbacianego naparu i zawsze do połysku wyszorowanych piaskiem miedzianych

kumganów, dzbanów o pękatych brzuchach - dla którego lśniąca od czystości gospoda,

sędziwego Tatarzyna, zarówno w dni, upalne, jak i drżącego od chłodu, nie mogła narzekać

na los pustelni

Można przypuszczać, iż ścisku u Temudżyna nie rozładowałoby nawet

niespodziewane pojawienie się Proroka na miejscowym bazarze. Bo prawdą jest, co starcy

doświadczeni powiadają: ludziom, którzy raz zasmakowali w miodzie, nie zastąpi go już

wywar z gryki, a życie bez pcheł, choćby przez jedną tylko noc, warte więcej niźli odległa

wieczność z świątobliwymi mułłami w raju przyobiecanym.

Dzisiejszego wieczoru w herbaciarni tłok był jeszcze większy niż zazwyczaj.

Oczekiwano opowieści Hodży Nasreddina, który niedawno powrócił do Buchary z

dalekiej wyprawy do Samarkandy, Szachrisjabzu oraz Karszy. Młodzi niecierpliwili się.

Siwobrodzi aksakałowie gryźli wolno pestki słonecznika, na znak szacunku dla Temudżyna

wypluwając wilgotne resztki w dłoń, a nie, jak zwykle, na klepisko podłogi. Oni znali

wartość czasu Wiedzieli, że drzewo cierpliwości jest kwaśne i gorzkie, lecz słodkie są jego

owoce.

Wreszcie doczekali się.

Zaledwie mędrzec bucharski pojawił nic; w progu, natychmiast opadły go dziesiątki

pytań:

- Opowiedz nam, o afandi, co widziałeś w czasie niezliczonych wędrówek po

świecie? Wiele długich miesięcy spędziłeś na grzbiecie osła lub wielbłąda. Wiele pustyń

przemierzyłeś i dawniej, i ostatnio. Opowiedz, coś przeżył w Samarkandzie, w

Szachrisjabzie, w Kitabie i w Karszy? Jakich przygód doznałeś poprzednio wśród ludzi o

innym kolorze skóry? W krajach znanych nam tylko ze słyszenia, a leżących hen, za

siedmioma górami, za siedmioma stepami?

Hodża Nasreddin nie dał się długo prosić. Siadł wygodnie na podwiniętych nogach,

przysunął bliżej siebie imbryk z wrzątkiem zielonej herbaty, aby miał czym zwilżyć gardło,

kiedy przeschnie od przydługiej opowieści, i rozpoczął:

- Pewnego razu los nakazał mi zamieszkać w mieście, w którym panował władca

okrutniejszy od dziesięciu zgłodniałych, krwiożerczych tygrysów. Władca, na dźwięk imienia

którego trzęśli się z trwogi ludzie, drżały rumaki w stajniach, bladły róże w ogrodach i

kwiaty polne przy drogach. W mieście tym żył również kupiec imieniem Pirmuchammad.

Człowiek zamożny i prawdziwie szczęśliwy. Jego niezliczone karawany przemierzały bez-

droża pustynne i szlaki stepowe, wożąc towary w dalekie kraje, na bazary Kabulu, Heratu,

Bagdadu i Damaszku, gdzie z najwyższą niecierpliwością oczekiwano na bucharskie

jedwabie we wszystkich barwach tęczy i misternie tkane kobierce, na przepysznie

inkrustowaną broń i jubilerskie kunsztowne wyroby, dzieła rąk wielkich mistrzów Wschodu.

W odległej dzielnicy miasta Pirmuchammad wystawił wspaniały dom z ogrodem, w

którym przechowywał największy swój skarb: Firuzę, Medinę, Mochliko i Okilę. Cztery

młodziutkie córki prześlicznej urody, podobne do siebie jak cztery krople porannej, świeżej

rosy. Dopóki dziewczęta były dziećmi, szczęścia kupca nie mąciła nawet chmurka. Spokój

ojcowski zaczął jednak topnieć, kiedy dziewczęta zbliżyły się do wieku dojrzałego. Od tej

pory Pirmuchammad musiał strzec córek przed wzrokiem szpiegów emirowych,

poszukujących rozrywek dla swego pana. Niestety, nie ustrzegł.

Wiadomość o czterech migdałowookich krasawicach któregoś dnia dotarła na

dwór okrutnego władcy, do Arku. Emir, uradowany z nieoczekiwanej nowiny, wyraził

życzenie, aby ślicznookie co rychlej stały się ozdobą jego haremu. Życzenie krwiożerczego

tygrysa dla nędznych szakali zwykle jest rozkazem. Bez chwili zwłoki gromada zbrojnych

strażników pognała w kierunku odległego kwartału - machałły.

Cztery czerwone wozy zaprzężone w siwe argamaki zajechały pod domostwo

Pirmuchammada w asyście wrzeszczącej czeredy. Na próżno kupiec podparł drągiem furtę.

Nadaremnie błagał strażników o litość. Furtę wyłamano, kupca oraz jego wiernego sługę za

stawianie oporu skopano i pobito do nieprzytomności, po czym zgraja strażników

emirowych rozbiegła się po pokojach. Węsząc i myszkując wszędzie grabiła przy okazji co

cenniejsze przedmioty. Złotem i klejnotami upychała sobie kieszenie. Dziewczęta znaleziono

dopiero w iczkari - żeńskiej połowie domu. Z wrzaskiem triumfalnym uwięziono je do

pałacu.

Mroczna noc zapadła nad grodem. Następnego ranka cztery czarne arby na

wysokich kołach, zaprzężone w cztery kłapouche osły, powoli opuściły wrota twierdzy.

Mieszkańcy dobrze wiedzieli, co to znaczy. Dziewczęta nie chciały ulec emirowi i na jego

rozkaz zostały zamordowane.

Szalejący z rozpaczy ojciec postanowił uczcić pamięć nieszczęsnych córek.

Sprzedał dom wraz ze wspaniałym ogrodem i wszystkim, co ocalało po grabieżczej wizycie

strażników spieniężył stada wielbłądów i koni, zaś za uzyskane srebro kazał wybudować

muzułmańską uczelnię - medresę uwieńczoną czterema wysokimi kopułami, podobnymi do

siebie jak cztery topole posadzone o jednej godzinie. A ponieważ córki jego były piękne,

jeszcze dziś urzekają przechodniów swą niezwykłą urodą cztery turkusowe kopuły

budowli...

Zaledwie przebrzmiały stówa Nasreddinowe, z ciemnego kąta wyprysnął mułła w

śnieżnobiałym zawoju na głowie. Wściekły niczym głodny szerszeń doskoczył do mędrca

i młócąc rękoma powietrze, zaczął wrzeszczeć na całe gardło;

- Cztery minarety? Cztery turkusowe kopuły podobne do siebie jak cztery topole

posadzona o jednej godzinie? Afandi, wszakże to medresa Czor-Minor, która od dawna

sterczy w Bucharze, niedaleko stąd, pośrodku dzielnicy zamieszkanej przez ludzi prostych,

tkaczy i siodlarzy. A ten bezwzględny władca, okrutniejszy od dziesięciu zgłodniałych,

krwiożerczych tygrysów, to przecież emir bucharski, pradziad naszego miłościwego pana i

władcy. Afandi, za takie gadanie oprawca więzienny powinien wyrwać ci jęzor wraz z

korzeniami. A jeszcze lepiej postąpiłby, gdyby uciął ci tę bluźnierczą głowę i wystawił ją na

widok publiczny na Bazarze Powroźniczym ku przestrodze innym podobnym zuchwalcom.

- Cztery turkusowe kopuły w Bucharze? Czor-Minor? Pradziad naszego pana

okrutniejszy od dziesięciu krwiożerczych tygrysów? - Hodża Nasreddin zdumiał się. - Ja

tego nie powiedziałem. Wszyscy słyszeli. To ty powiedziałeś. A trudno, abym ja

odpowiadał przed władcą za słowa, które nie z moich, lecz z twoich ust wypłynęły. Na

drugi raz, bacz, co mówisz, nierozważny sługo Allacha. Za podobną paplaninę wierne

pachołki emira w każdej chwili mogą pochwycić cię i wtrącić do więzienia. Do lochów

zindana, z których człowiekowi za życia niełatwo się wydostać z powrotem. Powinieneś być

znacznie ostrożniejszy, jeśli pragniesz w zdrowiu doczekać się wnuków i prawnuków.

Mułłę o wielkich uszach znano doskonale w całej Bucharze. Wiedziano, że

niebezpieczny ten szpicel, zaprzysiężony sługus naczelnika policji, wydał w ręce kata

niejednego z ludzi porządnych, których jedynym przewinieniem było to, że w trudnej chwili

nie zdołali utrzymać języka na wodzy. Nic zatem dziwnego, że ze wszystkich stron

odezwały się głosy popierające Hodżę Nasreddina:

- Słusznie powiada afandi. Niepotrzebnie szkalujesz pradziada naszego emira.

Niepotrzebnie porównujesz go do zgłodniałego, krwiożerczego tygrysa. A nawet dziesięciu.

Za podobne ględzenie może cię spotkać kara najsroższa. Oprawca emirowy z uciechą

pozbawi cię szalonej głowy. Niebezpieczną grę prowadzisz, zuchwały sługo Allacha.

Zaskoczony mułła zaniemówił. Bez słowa toczył wściekłym wzrokiem wokoło i nic

nie pojmował. Ani rusz nie mógł zrozumieć, w jaki sposób bluźniercze słowa Hodży

Nasreddina obróciły się nagle przeciwko niemu. Kwadrans przeminął, zanim wreszcie pojął,

iż sytuacja, w jakiej nieoczekiwanie się znalazł, może się dla niego bardzo smutno skończyć.

Wobec wielu mężczyzn, świadczących za tym przemądrzałym bucharskim filozofem? w

pojedynkę nie zdoła przecież przekonać głównego sędziego emiratu o dowodach winy

Hodży Nasreddina.

Niespokojnie rozejrzał się dookoła, jak gdyby chciał natrafić choćby na jednego

świadka, który stanąłby po jego stronie. Ale takiego nie znalazł. Burcząc więc pod nosem

mało zrozumiałe wyrazy, przytrzymał ręką zawój opadający na oczy i chyłkiem wysunął się

z czajchany. Umykającego pożegnały głośne śmiechy i żartobliwe docinki.

- Teraz, kiedy pozbyliśmy się już tego skorpiona w ludzkiej skórze, możesz

spokojnie mówić dalej, afandi. Nikt nam więcej przeszkadzać nie będzie w biesiadzie i w

opowieściach - odezwał się sędziwy Ibrachim, złotnik o najzręczniejszych palcach w

Bucharze, nalewając do czarki mędrca kilka łyków gorącej jak piekło, zielonej herbaty.

- Niechętnie powracam myślami do chwil młodości, o czcigodni. Niechętnie

zawracam bieg języka w kierunku jednej z przedziwnych stronic księgi mojego żywota.

Skoro nalegacie, opowiem - rozpoczął Hodża opowieść przyobiecaną jeszcze przed

wędrówką do Samarkandy. - Działo się to w Bagdadzie w owych latach, gdy na widok

hebanu mojej czupryny kruki szarzały z zawiści, a nogi moje poruszały się lekko nie

pomnąc, iż dźwigają niemałą przecież kopułę tułowia.

Bagdad, kołyska wielu marzeń młodzieńczych, to miasto z setkami łaźni i kąpielisk,

miasto baśniowych pałaców, meczetów, medres i bazarów, stolica świata, w której

zachowały się niezliczone ślady minionego przepychu i tak jeszcze niedawnego bogactwa.

Czy wiecie, o czcigodni, że w samym tylko pałacu kalifa Al Mamuna znajdowało się

trzydzieści osiem tysięcy drogocennych kobierców i dwadzieścia dwa tysiące nie mniej

wspaniałych dywanów, ręcznie tkanych przez Persów, zaś w stajniach tegoż kalifa, w

Samarkandzie, rżało niegdyś sto tysięcy czystej krwi wierzchowców?

A jednak musiałem Bagdad opuścić. Porzucić, i to jak najrychlej.

Pytacie o skorpiona przyczyny, czcigodni? Siądźcie wygodniej, opowiem.

Znęcony beztroskim i sprawiedliwym losem wojaka - wybaczcie, tak naiwne

wyobrażenie miałem naówczas o świecie i o życiu - a chyba jeszcze bardziej poganiany

biczem niedostatku, zjawiłem się któregoś poranka na dziedzińcu pałacowym w nadziei, że

los poda mi natychmiast szkarłatne, bufiaste szarawary żołnierza.

Powiada się, iż szczęście jest najwierniejszym sprzymierzeńcem śmiałości.

Widocznie w owej chwili musiał sterczeć przy mnie ten sprzymierzeniec, skoro wzrost mój i

postawa utkwiła w oku wezyra, dowodzącego oddziałami łuczników całej środkowej

Persji.

Tak więc, choć nie posiadałem krewnych ani znajomych, którzy mogliby szepnąć za

mną słowo w wysoko zawieszone ucho, zostałem dopuszczony do egzaminu.

Chcecie wiedzieć, na czym polegał ów sprawdzian bojowego ducha? Posłuchajcie

zatem, o czcigodni.

Egzamin odbywał się w obecności ministra wojny oraz świty dworskiej, spragnionej

męskiej rozrywki. Spośród chętnych do przywdziania żołnierskiego stroju namiestnik straży

pałacowej wywołał mnie pierwszego. A kiedy wyłuskałem się z tłumu ochotników, rozkazał:

- Stań tutaj, młodzieńcze. I nie ruszaj się z miejsca, jeśli chcesz zakosztować radości

oglądania jutrzejszego wschodu słońca.

Oddalony o kilkanaście kroków łucznik, z gębą zadumanego dromadera, sięgnął do

kołczana. Strzelanie do żywej tarczy w służbie wielkiego wezyra było dlań chlebem

powszednim, dla mnie chleb ten miał jednakże smak strąka pieprzu, faszerowanego ozorem

wściekłego szakala.

Wierzcie mi, czcigodni przyjaciele, nie bałem się łucznika. Nosił na głowie fez z

zielonym chwastem - co było oznaką pierwszego strzelca w całym sułtanacie. Wierzyłem

głęboko, że taki nigdy nie chybia. Obawiałem się jedynie jego strzały, która, jak każda

istota rodzaju żeńskiego, mogła mieć przecież własne kaprysy.

“Osadź rumaka bojaźni, Hodżo. Nie daj się ponieść” - powtarzałem nieustannie w

myślach. Ha, niestety. W momencie, w którym ujrzałem łuk skierowany w moją stronę,

rumak ów stanął dęba, po czym gnany batogiem strachu zaczął wyprawiać przedziwne

harce. Serce podbite kopytem bachmata lęku podskoczyło do góry, grzęznąc aż w gardle.

Zmartwiałem.

Łucznik naciągnął cięciwę.

Pierwsza strzała przedziurawiła mi chałat z prawej strony, druga z lewej. Trzeci

pocisk porwał mi nowiuteńki fez z głowy i unosząc kilkanaście kroków, wpakował go w

stertę wielbłądziego nawozu.

Głos ministra wojny nakazał powrócić do przytomności.

- Bałeś się, młodziku?

- O tak, panie - wyjąkałem z trudem.

Wezyr zaprotestował:

- Nie łżyj. Tak nie zachowuje się człowiek o naturze smrodliwej hieny.

Obserwowałem cię uważnie. Ani jeden muskuł niej drgnął na twym obliczu nawet w chwili,

gdy łucznik z mojego rozkazu wymierzył ci w oko.

Czyż miałem przekonywać wezyra, że trudno poruszać muskułami człowiekowi

skamieniałemu z trwogi? Minister wojny ciągnął dalej:

- Cieszysz me źrenice, młodzieńcze. Jeśli rękę masz równie twardą jak serce,

będzie z ciebie wkrótce znakomity żołnierz. A kiedyś i agą może zostaniesz. Potrzeba mi

ludzi nieustraszonych. Przyjmuję cię na służbę, gołowąsie. Pospiesz teraz do pałacu i zgłoś

się do strażnika pieczęci, wielmożnego Salema Ibn Wardżaniego. Łucznik zmarnował

zupełnie twoją odzież, niechaj w zamian z mojego rozkazu wydadzą ci w pałacu nowy

chałat i fez nowy.

- I spodnie, wielki wezyrze.

Minister zdumiał się:

- Przecież łucznik nie zniszczył ci spodni?

- Łucznik nie, ja sam.

I to był koniec świetnie zapowiadającej się kariery w służbie wezyra do spraw

wojny. Moja odpowiedź obuchem wściekłości zdzieliła w głowę dostojnika, a oburzenie

odjęło mu na moment dar wymowy.

Chwilę tę wykorzystałem w sposób najwłaściwszy. Cóż, w trudnej sytuacji

ucieczka jest po prostu zwykłym aktem przezorności.

Strzała wypuszczona z łuku wydawała się być kulawym żółwiem w porównaniu z

chyżością nóg mojego wiernego kłapoucha. Zwierzęcia, które nozdrzami przeczucia

pochwyciło zapach śmierci.

Wielokroć słońce przegnało księżyc z powały niebios, nim pędzony kańczugiem

lęku ujrzałem w oddali kresę Wściekłej Rzeki. Dżejchun, czyli Amudaria, matka wód

naszych, w nieskończonej swojej wędrówce spieszyła od Hindukuszu aż do Jeziora

Aralskiego, po drodze pracowicie obdzielając wodą wydrążone korytarze aryków,

kanałów niosących wilgoć ziemi.

Wyczerpany z głodu i pragnienia, popychany resztkami sił, stanąłem wreszcie nad

brzegiem Amu-darii. Rozlewne wody wściekłej rzeki z lekkim, ledwie zarysowanym garbem

zakrętu tworzyły w tym miejscu trudną do przebycia miedzę, szeroką na dwa do trzech

lotów strzały.

Jak przeprawić się na brzeg przeciwległy? Czyżby tu miał nastąpić kres mojej

ziemskiej wędrówki? Z troską w oku myszkowałem wśród rozrzuconych odłamów

skalnych. Co czynić, jeśli naukę pływania za późno? Ha, tak już jest na tym nie najlepiej

urządzonym świecie, że jeśli Allach podstawi komuś nogę, temu i Prorok nie omieszka

przyłożyć swą laską. W tym momencie gruby Czarogbaj, siedzący naprzeciwko Hodży,

odezwał się ze złośliwym uśmiechem:

- Najwidoczniej lęk przed pogonią spętał twoje myśli i pozbawił kompletnie

rozsądku, afandi. Zamiast zwalać winę na Allacha i jego Proroka, trzeba było po prostu

zbić choćby lichą tratwę z kilku kloców drewna.

Hodża Nasreddin pokiwał smętnie głową.

- Każdy jest mędrcom w cudzej sprawie, czcigodny Czarogbaju. Wokoło nie było

nawet nędznego patyka, na którym mysz mogłaby przedostać się na brzeg przeciwny. Z

piasku zaś, którego było wielkie mnóstwo, jedynie dżiny - duchy pustynne - miały uciechę,

złośliwie utrudniając umęczonym nogom moim i długouchego poruszanie się po okolicy.

A jednak źrenice opatrzności czuwały nad losem istot prześladowanych. Pod

urwiskiem nadbrzeżnym znajdowała się łódka, chytrze ukryta przed niepożądanym

wzrokiem. Niewielka ta łupina mieściła z trudem jedną tylko osobę. Sandały, acz

nieporadne, musiały zastąpić wiosła. Z najwyższym wysiłkiem udało się nam obu przedostać

przez rzekę.

Tak, tak, o siwobrodzi. Powiedziałem obu i niechaj słowo to nikogo nie dziwi.

Zapomniałem bowiem uprzedzić was, iż nad W ściekła Rzeką znalazło się w czasie,

którego dotyczy wątek opowieści, dwóch uciekinierów. Ja oraz młody Pers, płatnerz z

zawodu. Młodzieniec ten, co później z rozmowy wynikło, musiał czmychnąć z Karszy przed

zemstą zakochanego naczelnika tamtejszej straży miejskiej. Powód zemsty? Chłopak

ośmielił się zerwać pieczęć najstarszej córce sędziego. I za to oczekiwała go kara.

Po przeprawieniu się przez rzekę; ruszyliśmy uspokojeni na osiołkach w dalszą

drogę. Za Amu-durią macki pościgu sięgnąc nie powinny. Wkrótce potem przyłączyłem się

do napotkanej na szlaku karawany kupieckiej i za radą poczciwego karawanbaszy dotarłem

w te okolice. Oto źródło tajemnicy mojego powrotu do Buchary przed wielu laty...

Hodża zamilkł. Zajął się zieloną herbatą usłużnie podsuniętą przez Temudżyna.

Wysuszone gardło dopominało się kilku łyków wilgoci.

Zasłonę przedłużającej się ciszy zerwał Kamal, syn sędziwego Babanazara, młodzik

kąpany we wrzątku:

- Afandi, wielce zajmująca była dzisiejsza opowieść. Obiecałeś wszakże, iż będzie

to jedna z przedziwnych stronic żywota Nasreddinowego. Tymczasem w słowach

opowieści nic tajemniczego nie dojrzałem. Z wartkiego nurtu słów twoich, Hodżo-aka, nie

udało mi się wyłowić najlichszego nawet karaaka niezwykłości.

Mędrzec uśmiechnął się wyrozumiale.

- Młody jeszcze jesteś i zapewne ucho rośnie ci do wewnątrz, Kamalu. A może

rozmyślałeś o czarnobrewej Dżulbar, zamiast podążać ścieżką mojej opowieści? Wiedz,

ucho jest bezużyteczne, gdy umysł trwa w roztargnieniu. Była w moich słowach rzecz

niezwykła, rzecz - chyba nie przesadzam ani odrobinę - wręcz niewiarygodna. Przypomnę

ją. Niechaj zatem słowa moje staną się raz jeszcze kolczykami dla uszu waszych, o

czcigodni. Powiedziałem przecież, że nad Wściekłą Rzeką znalazło się nas dwóch, a łódka

mieściła zaledwie jedną osobę, a i tę z wielkim trudem. Mówiłem, iż sztuki pływania nie

zgłębiłem do dnia dzisiejszego. Umiejętność utrzymywania się na wodzie była także obca

Persowi uciekającemu przed sprawiedliwością wyroku. A mimo to przeprawiliśmy się przez

Amudarię. Azali nie wydaje się wam, czcigodni, ta rzecz przedziwną i tajemnicy pełną?

Zaległa w herbaciarni cisza, przerywana sapaniem ludzi zamyślonych, była jedyną

odpowiedzią na pytanie bucharskiego mędrca.

- Czcigodni, a cóżeście tak nagle zamilkli? Cicho tu niczym w mysiej jamie -

roześmiał się Hodża Nasreddin po dłuższej chwili. - Języki z gorąca przyschły wam

zapewne do podniebienia. Czym prędzej przepłuczcie usta gorącą herbatą.

- Lepiej milczeć, afandi, niźli głupstwo strzelić - odezwał się ostrożnie Kamal.

- Milcząc, niewiele zgrzeszysz. Tak przynajmniej powtarzał mój pradziad. I w życiu

dobrze na tym wychodził - poparł go Czarogbaj.

Uwagi swoich gości skwitował właściciel herbaciarni, Tatarzyn Temudżyn.

Nachylając się nad uchem Hodży, rzekł krótko:

- Słusznie obydwaj powiadają, o afandi. Wszak to milczenie sprawia, że nawet

głupek wśród uczonych może ujść za człeka roztropnego,

- Ba, lecz nie w naszym gronie - mędrzec uśmiechnął się ponownie. - Cisza niezłą

jest wymówką w trudnej sytuacji, nie zastąpi jednakże odpowiedzi na zadane wam pytanie.

A czekam na nie przecież już od kilku minut.

*

Czy także i ty, człowieku o głowie rozumnej, nie możesz przedostać się przez wrota

rozwiązania zagadki Nasreddinowej? Czyżbyś był bliskim krewnym Kamala, syna

Babanazara z Buchary?

DAR SUŁTANA ZIEMI EGIPSKIEJ

Opowieść druga o mędrcu bucharskim występującym

na dworze emira w roli cudotwórcy

oraz o niezwykłym rozmieszczeniu rumaków

w przegrodach Stajni Błękitnej

Dwie rzeczy wprawiły dzisiaj Hodżę Nasreddina w doskonały humor. Pierwsza, to

utarcie nosa wielkiemu wezyrowi w obecności emira i jego świty, zaś druga, to otrzymanie

sakwy pełnej srebra w nagrodę za pomoc udzieloną dworskiemu koniuszemu przy

rozwiązywaniu tajemniczego zlecenia, z którym nikt sobie poradzić nie potrafił.

Już ranek rozpoczął się obiecująco.

Hodża Nasreddin śpieszący zatłoczoną uliczką w stronę bazaru w pewnej chwili

omal nie zderzył się z pomocnikiem głównego sędziego Buchary. Ostatecznie w fakcie tym

nie byłoby nic szczególnego, gdyby nie przedziwne zachowanie się kulawego Abumuslima.

Pomocnik głównego sędziego dźwigał przed sobą na brzuchu olbrzymią otwartą księgę,

przystawał co chwilę, czytał kawałek pod nosem, po czym kwiczał ze śmiechu, jakby go

kto umyślnie łaskotał gęsim piórem pod pachami. Potem ruszał kilka kroków, znów

przystawał, znów czytał i znów rżał na cały głos z wielkiej uciechy.

Przechodnie mijali go obojętnie zajęci własnymi sprawami. Tylko niektórzy pukali

się dyskretnie palcem w czoło albo kiwali głowami ze współczuciem.

Pierwszym, który przystanął zaintrygowany niezwyczajnym zachowaniem się

sądowego pisarczyka, był właśnie mędrzec bucharski.

- Co tam czytasz, Abumuslimie? - zagadnął Hodża, na wszelki wypadek

przytrzymując pomocnika kadiego za rękaw. - ”Człowiek wesoły podobny jest do słońca,

albowiem rozjaśnia miejsce, w którym się znajduje” - powiedział niegdyś Poeta znający

dobrze życie. Przeczytaj, proszę, kilka zdań na głos, abym i ja mógł rozpocząć dzionek w

radosnym nastroju.

- Fantastyczna to księga, o afandi. Pełna wiadomości, o jakich nie śniło się ludziom

najmądrzejszym z mądrych. Posłuchaj choćby tego fragmentu: “W miejscach niedostępnych

dla nóg człowieka rosną czarodziejskie drzewa, których olbrzymie owoce łudząco podobne

są do ludzi. Nocą opuszczają się z gałęzi na ziemię, a z nastaniem świtu znowu wdrapują się

na swoje miejsce, aby wisieć tam do wieczora. W odróżnieniu od normalnych ludzi. są one

jednakże całkowicie pozbawione rozumu”.

- Rzeczywiście interesujące. Ale cóż w tych niezwykłościach wesołego,

Abumuslimie? - zdumiał się mędrzec.

- Rzecz po prostu w tym, czcigodny Hodżo-aka, że idę wolniutko ulicą, wypatruję

w tłumie znajomych i próbuję sobie wyobrazić, kto z nich jest właśnie takim owocem

bezrozumnym, płodem czarodziejskiego drzewa - wyjaśnił pisarczyk i znów parsknął

śmiechem.

- Hm, trudno domyślić się, o kim mówisz, Abumuslimie. Mógłbym jednak przysiąc,

iż nasz wielki wezyr jest owocem z czarodziejskiego drzewa. Tylko jakim cudem płód taki

trafił do Buchary i został prawą ręką emira? Nie, to nie mieści się nawet w najpojemniejszej

czaszce.

I również roześmiał się głośno. Kulawy Abumuslim natomiast spoważniał. Popatrzył

Popatrzył przerażony na Hodżę Nasreddina, a następnie rozejrzał się uważnie dookoła.

Zastanowił się przez moment, wystękał kilka mało zrozumiałych sylab, jeszcze raz spojrzał

na mędrca, po czym już bez słowa, klapiąc sandałami na bosych nogach, pokuśtykał

pośpiesznie w kierunku Arku, siedziby władcy. Donos dostarczony w odpowiednim czasie

może obrodzić garścią srebrnych monet. A takich owoców nie zbiera się przecież co dzień.

Oczywiście dla nikogo w Bucharze nie było tajemnicą, że kuszbega stojący na czele

rady wezyrów należał do najgłupszych dostojników w całym emiracie. Nikt mu jednak nie

śmiał tego powiedzieć otwarcie w obawie przed zemstą, jaką mógłby ściągnąć na własny

kark za czyn nierozważny. Wszyscy wiedzieli, że nawet kapuściana głowa raz odcięta, nie

odrasta. A cóż dopiero ta wypielęgnowana na szyi. Na kilku słów szczerości wobec

pierwszego wezyra mógł sobie pozwolić jedynie Hodża Nasreddin. Co zresztą potwierdziło

się w scence, jaka rozegrała się o pięćdziesiąt kroków dalej.

Na skraju ogrodu, letniej rezydencji wielkiego wezyra, krzątała się armia

pracowitych mrówek - ludzi szczęśliwych, że trafiła im się sposobność zarobienia choćby

kilku miedziaków. A może nawet całej srebrnej tańgi?

Siedmiu pomocników murarskich w pocie czoła mieszało starannie glinę z sieczką

nakrojoną z jęczmiennej słomy. Czterdziestu murarzy z tej mieszaniny lepiło ogrodzenie

wokół ogrodu i pałacu pierwszego ministra. Zgodnie ze zwyczajem Hodża Nasreddin

najpierw uprzejmie pozdrowił pracujących, a dopiero potem zagadnął:

- Na taką wysoką ścianę trzeba zużyć mnóstwo gliny i wiele worków sieczki. Czyż

nie byłoby oszczędniej uczynić ją trochę niższą? Po cóż ciągnąć mur tak wysoko?

Nadzorca pilnujący roboty i murarzy spojrzał na mędrca z góry. Warknął:

- Głupiś. Mur musi być wysoki, ażeby złodzieje tak łatwo nie przeleźli.

A na to Hodża, który kątem oka dostrzegł kuszbegę wypoczywającego w cieniu

rozłożystego drzewa:

- Przepraszam, ale chciałbym cię, mistrzu murarski, jeszcze zapytać o jedno, bo nie

jestem pewien, czy cię zrozumiałem? Żeby nie leźli w tę czy w tamtą stronę? Z ulicy do

pałacu czy z pałacu wielkiego wezyra do miasta?

Huknęli śmiechem ludzie przysłuchujący się rozmowie mędrca z nadzorcą. Pokładali

się z radości murarze i ich pomocnicy. I śmiano by się zapewne aż do samego wieczora,

gdyby nie wrzask okrutny i pracowita pałka nadzorcy. Wierny pachołek kuszbegi wolał nie

słuchać dalszych bezeceństw, głoszonych przez bezczelnego zuchwalca. Na wszelki

wypadek i on również pośpieszył potem do Arku, aby opowiedzieć komu należy o

złośliwym języku Hodży Nasreddina.

Nic zatem dziwnego, że pierwszy minister, który ze zrozumiałych powodów nigdy

nie darzył mędrca sympatią, czekał tylko na jakieś potknięcie z jego strony, na okazję do

słodkiej, a zarazem najstraszliwszej zemsty. Wydawało mu się nawet, że taka chwila

nadeszła właśnie dzisiaj, w dniu wielkiego święta w Bucharze.

Pierworodny syn panującego ukończył oto lat piętnaście i z podbródkiem mchem

pierwszego zarostu obrastającym wkroczył na ścieżkę dojrzałego wieku. W pałacu emira

już od tygodnia skarbnik padał ze zmęczenia, dzień i noc przyjmując dary od poddanych.

Ale jakich prezentów można spodziewać się po wiernych, którym drogę do wrót cytadeli

wskazywały batogi straży miejskiej?

Były też i dary szlachetne. Na dziedzińcu pałacowym uwiązany u mosiężnej klamry

rżał i sypał iskrami kopyt wspaniały podarunek sułtana ziemi egipskiej. Szesnaście

samarkandzkich tancerek nie pląsałoby wdzięczniej od pełnej krwi bachmatów o tak

szlachetnej budowie i ruchach, iż zdawać by się mogło, że ojcem ich był huragan, a matką

kwiat lilii. Chytry sułtan Egiptu znał wszelkie słabostki bucharskifgo władcy. Wiedział, że

emir uwielbia rumaki wynosząc je ponad wszelkie rozkosze tego świata. Nie darmo

wszakże nawet w najbardziej odległych prowincjach mawiano, że gdy jakiś wierzchowiec

raz, dostanie się do emirowych stajen, choćby miał tylko trzy i pół nogi zamiast czterech, już

tam ugrzęźnie do ostatnich dni swoich.

Szesnaście lotnych niczym strzała wyścigowych arabów to także dar napełniający

radością wzrok wszystkich mężczyzn i eunuchów słonecznej Buchary. Czas gonitw konnych

zapowiadał się zatem wspaniale.

Napęczniały dumą i syty zadowoleniem, bo któż śmiałby zwątpić w niedalekie już

zwycięstwa arabów, emir rozkazał.

- Niechaj nadworny koniuszy strzeże tych wierzchowców jak źrenic własnych oczu,

niech troszczy się o nie jak samica orła birkuta o swe pisklęta, niech dba o ich wygląd nie

skąpiąc nigdy chyżonogim czystego owsa i trzciny cukrowej. I niechaj umieści rumaki w

Stajni Błękitnej przy pałacu tak, aby mogły wywoływać radość - o każdej porze dnia i nocy

- na obliczu mego najstarszego syna.

Naczelnik stajen emirowych przerażony niefortunnym dlań obrotem sprawy usiłował

nieśmiało oponować:

- O prześwietny ośrodku wszechświata, w Stajni Błękitnej jest zaledwie piętnaście

przegród, a koni jest przecież szesnaście. Nie mogę spełnić twojego życzenia, o władco.

Błagam cię, racz zgodzić się, abym jednego wierzchowca mógł umieścić gdzie indziej...

- Uważaj, co mówisz, nędzniku. Język twój igra z głową twoją. Czyżbyś nie

wiedział, iż dzielenie prezentu to zła wróżba dla pierworodnego? Jak śmiesz przeciwstawiać

się mądrości moich poleceń? Wiesz, co cię czeka, marny robaku, jeśli nie wypełnisz

rozkazu?

Zaiste, ustawienie szesnastu pełnych ognia rumaków w piętnastu przegrodach stajni

tak, aby każdy z nich stał osobno, nie mogło należeć do spraw zwykłego rozumu. Wielki

koniuszy oczyma wyobraźni widział już swą głowę toczącą się z Łagodnego Pagórka

Skazańców.

Biedak pojął, iż pozostała mu ostatnia szansa. Ułamek szansy. Cień szansy. Płocha

nadzieja, że uda się zmiękczyć serce tyrana. Tylko czy kto kiedy zmiękczył kamień? Jak

długi runął na ziemię. Plackiem rozpłaszczył się przed tronem.

- O władco świata, ja cudów robić nie potrafię - wyjęczał tłukąc czaszką o płytę

kamienną, aż zadudniło. - jedynie Prorok, a i to za zgodą Allacha, mógł czynić cuda. Panie

szlachetnego serca, ostojo wyrozumiałości, nie żądaj cudów od zwykłego śmiertelnika.

- Phi, cuda, jakie robili dawniej prorocy potrafi dziś każdy śmiertelnik. Byle miał

głowę na karku - zauważył Hodża Nasreddin głosem tubalnym tak, aby usłyszano go w

najodleglejszym kącie komnaty tronowej.

Na dźwięk słów mędrca premier rady wezyrów podskoczył gwałtownie, jakby mu

skorpion wlazł na duży palec.

- Władco dostojny, słyszałeś? Słyszałeś bluźniercę? - zwrócił się w kierunku

monarszego krzesła i, nie czekając na odpowiedź, wrzasnął na Hodżę Nasreddina: - Jesteś

śmiertelnikiem, prawda? Tego nie możesz zaprzeczyć, prawda? A więc i ty mógłbyś zrobić

cud?

Mędrzec skinął głową.

- Naturalnie mógłbym.

Dostojnicy nadstawili uszu. Rozmowa między tymi dwoma zapowiadała się

interesująco. Ciekawe powinna mieć też i zakończenie.

- I wskrzesić umarłego potrafisz? - pytał dalej gorączkowo wielki wezyr w nadziei,

że wreszcie udało mu się dopaść Hodżę Nasreddina. Dokuczliwego mąciciela spokoju,

przez którego figle i psikusy nabawił się czterdziestu dolegliwości. I chronicznego kataru

kiszek, i bezsenności, i bólów głowy, i braku apetytu na najlepsze nawet smakołyki.

Tymczasem mędrzec wzruszył tylko ramionami i odpowiedział spokojnie jednym

słowem:

- Potrafię.

- Łżesz. Nikt ci nie uwierzy.

- Ależ to wcale nie takie trudne, jak się może wydawać ludziom ciężko myślącym,

pozbawionym odrobiny wyobraźni.

Dusza premiera rady wezyrów skakała z radości. Nasreddin wpadł w pułapkę. W

sidła, z których sam diabeł nie zdoła go wydostać za żadną cenę.

- Wielki emirze - zawołał dostojnik triumfalnie nie tając uciechy - przykaż temu

blagierowi, temu bezczelnemu zuchwalcy porównującemu się do świętych proroków islamu,

uczynić cud tutaj, wobec wszystkich.

- Jeśli pan nasz wyrazi łaskawie zgodę, mogę uczynić cud choćby zaraz.

To mówiąc, Hodża Nasreddin zbliżył się do naczelnika nukierów stojącego

nieruchomo tuż przy tronie. Bez słowa wyciągnął mu szablę z pochwy, zaś do sługi

sterczącego z ogromnym wachlarzem za plecami emira rzekł głośno:

- A ty pędź szybko do kuchni pałacowej i powiedz, aby mi co rychlej

przygotowano miskę klajstru z miałko zmielonej jęczmiennej mąki.

Następnie skłonił się przed tronem.

- Jestem gotów, panie wielki - oświadczył. - A teraz każ pierwszemu wezyrowi

uklęknąć tu na kobiercu.

- A po co? - zainteresował się emir.

- Wszyscy zobaczą za chwilę. Jednym uderzeniem tej oto szabli odrąbię głowę

kuszbedze. Po kwadransie posmaruję jęczmiennym klajstrem i przylepię z powrotem do

karku. Pierwszy wezyr ożyje natychmiast. Przekonasz się o tym, panie wielki, na własne

źrenice.

Władca zwrócił się do premiera rady wezyrów:

- Ten pomysł mi się nawet podoba. A co ty na to, mój wierny kuszbego?

Wielmoża zzieleniał -z przerażenia. Oczy rozbiegły mu się zezem na wszystkie

strony. Wyjąkał pośpiesznie, z trudem łapiąc oddech:

- O szlachetny władco świata, ja ani przez chwilkę nie myślałem poważnie o tej

próbie. Żartowałem tylko. Doskonale wiedziałem, że Nasreddin rzeczywiście potrafi czynić

cuda. Wspaniałe cuda. Fantastyczne cuda. Szkoda więc czasu na doświadczenia, które nic

nowego nie wniosą. A poza tym boję się, że klej może być nie najlepszej jakości i głowa mi

przyrośnie krzywo. Kto wie, czy nie nosem do tyłu?

Tymczasem Hodża Nasreddin ponownie skłonił czoło przed tronem. Nie chciał

opuścić Arku, zanim nie zdoła uratować nieszczęsnego naczelnika stajen. Wielki koniuszy

nie zasługiwał przecież na los skazańca.

- Panie wielki, pozwól, abym zamiast cudu z jęczmiennym klajstrem i czerepem

pierwszego wezyra dokonał rzeczy stokroć praktyczniejszej. A mianowicie zajął się

rozmieszczeniem rumaków egipskiego sułtana w Stajni Błękitnej,

Emir skinął głową przyzwalająco.

- Spróbuj, Hodżo. Jeśli ci się uda, otrzymasz sakwę pełną srebrnych dirhemów.

Mędrzec skrzyżował ręce na piersiach i zaczął wyjaśniać wolno i wyraźnie:

- Zawieś ucho na słowach moich, o sprawiedliwy władco Wschodu i Zachodu,

Południa i Północy. Odtrąć myśli niepokoju, zbudzone przez wielkiego koniuszego. Gdzież

on był, gdy obdzielano wszystkich rozumem? Rozkaz twój, panie wielki, rozjaśnił mi umysł.

Oto źrenicami rozsądku ujrzałem właściwe wykonanie dostojnego polecenia. Posłuchaj

tylko. Postępować należy w taki sposób: do pierwszej przegrody trzeba wprowadzić dwa

rumaki. Nie marszcz brwi, o prześwietny. Dwa bachmaty arabskie pozostaną w tej

przegrodzie zaledwie tyle czasu, ile wymaga przygotowanie najprostszego posiłku z

bakłażanów przez zręcznego kucharza. A więc, do drugiej przegrody niechaj słudzy

wprowadzą rumaka trzeciego, do trzeciej - czwartego, do czwartej - piątego, do piątej

przegrody - wierzchowca szóstego, do szóstej - siódmego, do siódmej - ósmego, do ósmej

- dziewiątego, do dziewiątej - dziesiątego, a do dziesiątej przegrody niechaj będzie

wprowadzony rumak jedenasty.

Uff, racz wybaczyć, o władco, iż język twego wiernego sługi nie nadąża za myślą,

zasapałem się... A zatem dalej, do przegrody jedenastej niech słudzy wprowadzą bachmata

dwunastego, do dwunastej przegrody - konia trzynastego, do trzynastej - czternastego, i

wreszcie do przegrody czternastej niechaj wprowadzą piętnastego wierzchowca. Wolna

pozostała już tylko przegroda piętnasta, nieprawdaż? Do niej więc wprowadzić należy

szesnastego rumaka, przebywającego - jak wszyscy doskonale pamiętamy - chwilowo w

przegrodzie pierwszej. Tym prostym sposobem szesnaście bachmatów - wielki dar sułtana

ziemi egipskiej - znajdzie się w Stajni Błękitnej o piętnastu przegrodach. Czy sprawiedliwy

władca świata jest zadowolony z rozmieszczenia chyżonogich przez jego pokornego sługę?

Emir skinął głową na znak, że zgadza się z rozwiązaniem zaproponowanym przez

mędrca Buchary. Dworacy zacmokali głośno, pełni uznania dla niepospolitych zalet rozumu

Nasreddinowego. A głowa naczelnika stajen poczuła się znów bezpieczna na swym

przyrodzonym miejscu.

Po powrocie do domu Hodża Nasreddin zamknął starannie furtę od ulicy,

woreczek nabity srebrem ukrył w tajemnym schowku w ciemnym kącie pod dywanem i

dopiero wówczas wyszedł na podwórze. Legł wygodnie w cieniu baldachimu z winogrono-

wych liści, aby odsapnąć po wrażeniach, jakich nie szczędził mu dzień dzisiejszy.

Z drzemki wyrwało go uporczywe, głośne stukanie. Dźwignął się i poszedł

otworzyć. Za furtą stał Bababułła, piekarz bucharski od dawna zaprzyjaźniony z mędrcem.

-Salam alejkum, pokój z tobą, afandi.

- Waalejkum salam, i z tobą pokój, przyjacielu. Dawno cię nie widziałem - Hodża

ucieszył się. - Wejdź, proszę, do środka. Zaraz podam zieloną herbatę i wszystko co

trzeba.

- Przybiegłem, bo niepokoję się o ciebie, afandi. Podobno znowu zadrwiłeś

publicznie z emira i z jego prawej ręki, kuszbegi, łotra spod najciemniejszej gwiazdy?

- Już słyszałeś?

- Przed chwilą ludzie opowiadali na bazarze o głowie pierwszego wezyra

podlepionej jęczmiennym klajstrem. Radowali się z figla, jakiego spłatałeś znienawidzonemu

kuszbedze. A sam wiesz, iż dobre wieści skrzydeł nie potrzebują. Lecą szybciej od

najśmiglejszego sokoła.

Mędrzec uśmiechnął się tylko.

- Powinieneś postępować rozważniej - ciągnął dalej piekarz.

- Władca ma wielkie oczy, ogromne uszy i bardzo długie ręce.

Wiem, wiem doskonale, że nie jesteś strachliwy Ale pamiętaj, co mówi przysłowie:

“W Bucharze więcej się zyska lisim ogonem niźli lwim pazurem”.

- Nie obawiaj się o całość mojej skóry, Bababułło ,,Męstwo jest cnotą, dopóki nim

rozum kieruje” - powiada przecież inne przysłowie.

- Widziałem raz pole bitwy usiane wojownikami. Po śmierci trudno było odgadnąć,

kto z nich za życia wyróżniał się męstwem, a kto miał serce zajęcze - Bababułła pokiwał

smętnie głową. - Mówisz jednak o rozumie, to dobrze. Tu bardzo dobrze. Pamiętasz,

prosiłem cię przed tygodniem, abyś wykazał rozwagę i zniknął na pewien czas z oczu emira i

zawistnych wielmożów. Na rok, na pół roku albo choćby na miesiąc. Zrób tak, może wtedy

dostojnicy zapomną o zemście?

Hodża Nasreddin uścisnął gorąco dłonie przyjaciela i wyjaśnił;

- Ja zaś powiedziałem ci wówczas, Bababułło, że dopóki żyje obecny władca,

najmniejszy włos nie spadnie mi z głowy. Postarał się o to mój wierny druh, Muchammad

Astrolog. Przed pięciu laty udało mu się wmówić emirowi, że w siedemnaście dni po moim

zgonie także i władca przeniesie się na wieki do nieba albo do piekła. A zatem w interesie

władcy jest, abym żył jak najdłużej. O własną głowę jestem absolutnie spokojny.

- A jeżeli któregoś dnia szatan porwie emira z krzesła monarszego i wrzuci do

piekła? Co wtedy, afandi? - zaniepokoił się ponownie poczciwiec.

- Jeśli diabli porwą na własność emirową duszę, nie będę mieć innego wyjścia poza

szybką ucieczką. Natychmiast zniknę z Buchary i starannie pozacieram wszelkie ślady, by

uniemożliwić pościg naczelnikowi sarbazów. Rozum tak dyktuje. Zresztą, zgodnie z

przysłowiem, które wspomniałem przed chwilą: “Męstwo jest cnotą, dopóki rozum nim

kieruje”.

- Jeszcze jedno, afandi. Na bazarze ludzie powiadali, że rozmieściłeś szesnaście

rumaków w piętnastu przegrodach stajni pałacowej tak, aby w każdej stał samotny

wierzchowiec. Czy to możliwe? Zastanawiałem się nad rozwiązaniem niezwykłego problemu

przez całą drogę, ale niczego rozsądnego nie wymyśliłem.

- Daję ci jeszcze kilka minut do namysłu, Bababułło. Zaraz tutaj wrócę. Jeśli sam

nie rozwikłasz zagadki, wyjaśnię ci wszystko.

Po tych słowach mędrzec roześmiał się wesoło, a następnie przeprosił piekarza na

moment i zniknął w drzwiach domu. W imbryku z herbatą pojawiło się dno. Pora

najwyższa, ażeby zaparzyć kolejną porcję kok-czaju ułatwiającego dysputę dwóm

dorosłym mężom.

*

Zanim Hodża Nasreddin powróci z wrzątkiem zielonej herbaty może i ty, człowieku

o głowie pełnej oleju, zdążysz rozwiązać zagadkę, która dziś uratowała życie wielkiemu

koniuszemu emiratu?

HODŻA POSZUKUJĄCY UKRYTEGO SKARBU

Opowieść trzecia o niegodziwym postępku Jangibaja

wobec biednego cholewkarza,

o trzech dostojnikach bez sumienia

o figlu najsprytniejszego z bucharczyków

Filozofowie znający doskonale wszelkie nauki powiadają, że mrówka jest wzorem

pracowitości na tym świecie. Jeśli prawdą jest, co mówią najmądrzejsi z mądrych, to

cholewkarz Mamajusup z pewnością był mrówką pośród ludzi. I to mrówką nie byle jaką,

lecz taką, która haruje każdego dnia od świtu do północy, a często jeszcze dłużej.

Przez całe swoje skromne życie cholewkarz Mamajusup wyrabiał chodaki z

twardej skóry, zaś w wolnej chwili sadził, podlewał, przycinał i pielęgnował drzewka

owocowe na kawałeczku ziemi odziedziczonej po ojcu, który przedtem odziedziczył ją po

dziadku, a który z kolei odziedziczył ją po pradziadku. Z czasem cholewkarz doczekał się

sadu, przynoszącego co roku kosze złocistych moreli, dorodnych śliw, brzoskwiń, jabłek i

soczystych granatów.

Nic zatem dziwnego, że dla cholewkarza Mamajusupa sad był wszystkim w życiu.

Natomiast dla jego sąsiada, zamożnego i chciwego Abdurasuła Jangibaja, był po prostu

łakomym kąskiem, niczym więcej. Bogacz o sercu maleńkim, a i to toczonym przez robaka

zawiści, od dłuższego czasu marzył o przyłączeniu sąsiedzkiego sadu do własnych

posiadłości. Spać nie mógł spokojnie rozmyślając po nocach nad sposobem, w jaki dałoby

się zawładnąć ogrodem upartego niczym kozioł cholewkarza. Kłopot bowiem polegał na

tym, że ilekroć bogacz wyrażał chęć zakupienia kawałka ziemi z owocowymi drzewami,

tylekroć biedak kręcił głową przecząco i odpowiadał niezmiennie:

- Nie chcę nawet słyszeć o sprzedaży sadu, czcigodny Jangibaju. To, co prawda,

niezbyt wielki ogród, ale nie masz pojęcia, jakich trudów i ilu wyrzeczeń, ile żmudnej pracy

kosztowało mnie, zanim doprowadziłem go do obecnego stanu. Dzisiaj sad ten stanowi całe

moje bogactwo, jest mi najdroższy ze wszystkiego na świecie. Przedstaw sobie, czcigodny

Jangibaju, codziennie spaceruję po jego ścieżynkach i jestem w pełni szczęśliwy. Lata

biegną, a przecież każdego dnia radują się w sadzie moje oczy, niestety, coraz gorzej

widzące i serce bijące coraz słabiej.

Po roku bezskutecznych nagabywań bogacz zrozumiał, iż z biedakiem nigdy nie

zawrze oficjalnej umowy o kupno jego sadu. Musi więc znaleźć jakieś inne wyjście, które

pozwoliłoby mu zawładnąć skrawkiem ziemi oraz drzewkami sąsiada upartego jak kulawy

kłapouch. Naturalnie wbrew woli i bez zgody dotychczasowego właściciela.

O chytrym podstępie Abdurasuł Jangibaj myślał nieustannie. Aż w środku którejś

bezsennej nocy wreszcie zniósł długo oczekiwane jajko.

Natychmiast wyskoczył spod kołdry i na bosaka popędził do gościnnej komnaty,

do schowka pod podłogą. Z tajemnej skrytki wydobył pieniądze przeznaczone na kupno,

Mamajusupowego sadu, podzielił je na trzy nierówne części, po czym wsypał do trzech

sakiewek z jagnięcej skórki. A z samego odział się w atłasowy chałat malinowej barwy i

udał się z wizytą do ważnych osobistości grodu.

Pierwszą sakiewkę ze szczerozłotymi monetami Abdurasuł Jangibaj wręczył

głównemu sędziemu Buchary, drugą, dwa razy cięższą od poprzedniej, naczelnikowi miasta,

zaś ostatnią, aż trzykrotnie cięższą, ofiarował w pałacu wielkiemu wezyrowi, jednookiemu

Muzaffarowi. Każdemu z nich opowiedział przy tym następującą bajeczkę:

- Śniło mi się wczoraj w nocy, że zmarły ojciec mojego sąsiada był winien mojemu

zmarłemu ojcu sto monet w złocie. Dług rzecz święta. Żądam zatem w imię sprawiedliwości,

aby sąsiad mój, cholewkarz Mamajusup, zwrócił mi te ojcowskie monety, arabskie dinary,

bite z czystego złota. Jeśli natomiast nie stać go na podobnie wysoką sumę, gotów jestem

okazać dobre serce i w zamian wziąć jego niewielki sad. Co mówię, jaki sad? Wszakże to

marny sadzik z marnymi drzewkami dodzącymi równie marne owoce. Czcigodni, czy mam

rację?

- Oczywiście - odpowiedział główny sędzia Buchary nie mrugnąwszy nawet

powieką.

- Oczywiście - odpowiedział naczelnik miasta i wydął pogardliwie policzki.

- Oczywiście - odpowiedział Muzaffar, pierwszy minister emiratu i, podobnie jak

jego obydwaj poprzednicy, wsunął sakiewkę ze złotem do kieszeni bufiastych szarawarów,

Dziewięćdziesiąt monet ze szlachetnego kruszcu miało swoją wagę. Pozwalało wielkiemu

wezyrowi złożyć podpis pod najbzdurniejszym nawet wyrokiem.

W najbliższy piątek wezwano cholewkarza Mamajusupa przed oblicze głównego

sędziego Buchary. Na próżno nieszczęśnik opowiadał kadiemu o narodzinach sadu, na

próżno błagał go o odrobinę sprawiedliwości, o okruszynkę serca, o ździebełko sumienia,

na próżno zaklinał się na Allacha, że mówi szczerą prawdę, najszczerszą. Wszystko

nadaremnie. Albowiem nie zdarzyło się jeszcze na tym lichym świecie, żeby szczera prawda

wygrała ze szczerym złotem.

Po wysłuchaniu obydwu stron sędzia ogłosił przygotowany zawczasu wyrok. A na

wyroku przystawił olbrzymią, urzędową pieczęć. I klamka zapadła. Od tej chwili ogród z

owocowymi drzewami cholewkarza Mamajusupa miał należeć na wieki do wielmożnego

Abdurasuła Jangibaja.

Natychmiast po usłyszeniu wyroku Mamajusup pobiegł co tchu do naczelnika

miasta. Wręczył mu nowe buty w darze, a potem opowiedział dzieje swojej krzywdy.

Naczelnik prezent przyjął, skargi wysłuchał jednym uchem, po czym oświadczył, iż wyrok

jest jak najbardziej słuszny, i bez ceregieli kazał sługom wyrzucić biedaka na ulicę.

Cóż miał robić nieszczęsny Mamajusup? Resztki nadziei kryły się jeszcze w

monarszej łasce. Oczywiście, jeśli władca zechce ją okazać. Od tego momentu zaczął

czatować na przejazd emira przez miasto. Dzień i noc warował w pobliżu bram twierdzy.

Któregoś popołudnia poszczęściło mu się. Natrafił na władcę powracającego z polowania

w wyśmienitym humorze. Dobry nastrój sprawił, iż emir wysłuchał łaskawie skargi

przedstawionej przez cholewkarza klęczącego w piasku, a następnie polecił wielkiemu

wezyrowi, aby sprawdził, kto ma rację, stary właściciel sadu czy nowy?

Naturalnie pierwszy minister ani myślał zajmować się sprawą, która nieco wcześniej

przyniosła mu w zysku sakiewkę szczerozłotych monet. Przed władcą pochylił jednak głowę

na znak szacunku i zgody, bo inaczej nie mógł. Zaś Mamajusupowi kazał stawić się w

urzędzie za dwadzieścia cztery godziny.

Nazajutrz jednooki Muzaffar zbeształ cholewkarza najgorszymi słowy za to, że

niesłusznymi pretensjami zawraca głowę dostojnemu władcy, głowę pełną trosk o losy

całego państwa, a nie kilku nędznych drzewek. I nakazał strażnikom, aby czym prędzej

wyrzucili biedaka za bramę obdarowując na drogę kilkoma kopniakami.

Na szczęście dla cholewkarza Mamajusupa jeszcze tego samego wieczora wraz z

karawaną kupiecką powrócił z bazaru w Giżduwanie jego drugi sąsiad. Szlachetny i

rozumny, niezwykle uczynny, nigdy nie opuszczający w potrzebie innych biedaków. A

ponadto lubiący płatać figle wszelakiej maści wielmożom, zadufanym dostojnikom

dworskim oraz wezyrom. Krótko mówiąc, afandi. Czyli Hodża Nasreddin.

Kiedy tylko Mamajusup usłyszał znajomy głos dobiegający zza ogrodzenia,

bezzwłocznie pobiegł do furtki sąsiada, by zakołatać z całej siły. Rozgoryczony

niepowodzeniami, a zarazem i uszczęśliwiony z nieoczekiwanej odsieczy, cholewkarz

wyściskał najpierw mędrca serdecznie, a następnie opowiedział mu dokładnie wszystko, co

go ostatnio w Bucharze spotkało. Nie ominął najdrobniejszego szczegółu.

- Nic nowego mi nie powiedziałeś, przyjacielu. Od dawna wiedziałem, iż z

Abdurasułem Jangibajem nie można się równać najdzikszy szakal ani hiena. Miałem już z

nim do czynienia, znam go zatem dobrze - odparł Hodża przelewając z dzbanka do

bezuchych filiżanek napar zielonej herbaty. - Lecz nie przejmuj się, zacny druhu. Nie damy

się pożreć żywcem temu szakalowi w ludzkiej skórze. Ani tym dostojnym łotrom. Na

wszelkie zło wcześniej czy później musi przecież znaleźć się skuteczne lekarstwo.

- Ale gdzie je znaleźć, o afandi? - jęknął cholewkarz Mamajusup.

- Tutaj. Najlepszy środek na łotra mieści się tutaj - Hodża Nasreddin puknął się

palcem w czoło. - Jutro o świcie zajrzyj, proszę, do mnie. Wybierzemy się we dwóch do

letniej rezydencji emira. Złożymy mu poranną, nie czekana wizytę. Aha, jeszcze jedno: nie

zapomnij zabrać ze sobą motyki. Największej. Na zdrowym drzewcu. Bo ciężka robota

nas czeka.

- Mam przyjść z motyką? - zdumiał się cholewkarz. - Afandi, a po co?

- Będzie nam potrzebna. Zobaczysz na miejscu - odpowiedział mędrzec i roześmiał

się głośno.

Następnego dnia wraz ze wschodem słońca dwaj mężowie z ciężkimi motykami na

ramionach pomaszerowali na skraj miasta, gdzie w rozległym parku mieście się niezbyt

wielki, lecz śliczny pałacyk. Letnia rezydencja władcy, wykładana białym marmurem i

przyozdobiona mozaiką ułożoną z wielobarwnych kamyków i płytek. Pałac został

wystawiony przed kilkoma laty przez najznakomitszych mistrzów budownictwa oraz sztuki

uzbeckiej.

Po przybyciu na miejsce Hodża Nasreddin rozejrzał się uważnie, pomedytował,

pomruczał coś niezrozumiałego pod nosem. Wreszcie zdecydowanym krokiem podszedł do

jednej z pałacowych ścian i oświadczył:

- Tutaj będziemy pracować, przyjacielu.

To mówiąc uniósł ciężką motykę wysoko ponad głowę i opuścił z całej siły. Ostre

żelazo wbiło się głęboko w ziemię.

- A ty na co czekasz? Kop dziurę, zacny druhu - mędrzec skinął na cholewkarza nic

nie pojmującego z tego, co się tu działo. - Przekonasz się na własne oczy, że najdalej za

godzinę z tej oto jamy wylezie twój piękny sad w całej okazałości. Wraz z drzewami

owocowymi i łozami winorośli.

Mamajusup popatrzył na Hodżę Nasreddina z przerażeniem i współczuciem.

“Mędrzec z pewnością stracił rozum od wielkiego gorąca na pustyni. W piekielnym

słońcu zdarza się to często. Niepotrzebnie biedak jeździł do Giżduwanu” - przyszło mu do

głowy. I aż się przeraził straszliwej myśli.

Hodża roześmiał się na głos:

- Ha-ha-ha, sądzisz, żem zbzikował? Nie denerwuj się, jestem przy zdrowych

zmysłach. Moja głowa dawno nie pracowała tak trzeźwo jak obecnie. Jeszcze raz

powtarzam, przyjacielu, jeśli pragniesz odzyskać swój sad, bierz motykę i kop. Bo w

pojedynkę nie dam sobie rady.

Cholewkarz ujął oburącz drzewce ciężkiego ketmenia i ile sił w ramionach oraz tchu

w płucach zaczął pomagać Hodży Nasreddinowi w niezwykłej pracy. Odgłosy uderzeń

motykami roznosiły się po całym ogrodzie. Dziura z każdym uderzeniem stawała się coraz

głębsza, coraz okazalsza.

Donośna praca motyk tuż pod ścianą sypialni rozbudziła emira. Uniósł głowę znad

poduszki i nic nie rozumiejąc, począł nadsłuchiwać. Wreszcie zniecierpliwiony zawołał

zbrojnego strażnika drzemiącego pod drzwiami i polecił mu sprawdzić, co dziwnego dzieje

się tam na zewnątrz.

Łucznik wrócił po dwóch minutach i dysząc od szybkiego biegu wykrztusił:

- Panie dostojny, pod murami pałacu dwóch szalonych ludzi robi podkop. W

dziurze, jaką do tej pory zdążyli wydrążyć, z pewnością zmieściłby się największy ze słoni,

przysłanych ci wiosną w darze przez indyjskiego księcia. Panie dostojny, do podkopu w

każdej chwili może osunąć się ściana pałacu, przy , której stoi twoje łoże.

- Kto śmiał? Jakim prawem? - wrzasnął władca zrywając się na równe nogi.

- Jednym z nich jest dobrze znany ci Hodża Nasreddin. Drugim jakiś oberwaniec z

siwą brodą.

Emir czym prędzej wsunął złociste pantofle na bose stopy, na grzbiet zarzucił chałat

wyhaftowany złotą oraz srebrną nicią i pośpieszył do ogrodu. Chciał się przekonać

naocznie, co nowego wyczynia pod murami jego pałacu filozof, znany w całej Bucharze z

dziwacznych pomysłów i jeszcze dziwaczniejszych uczynków.

Na widok dwóch spoconych robaków dziabiących motykami w głębokiej jamie,

władca krzyknął:

- Afandi, zbaraniałeś? Cóż ty tam wyrabiasz? Czyżby jadowity skorpion albo kobra

ukąsiła cię w czaszkę dzisiejszej nocy? A może wczorajszy upał rozpuścił ci rozum na

podobieństwo zjełczałego masła?

- A, to ty, panie szlachetny? Czyżbyś chciał delikatnymi słowy dać mi do

zrozumienia, że zbzikowałem? Niestety, muszę cię rozczarować. Nic takiego się nie stało -

odkrzyknął mędrzec nie wyłażąc z dołu. - Po prostu śniło mi się ostatniej nocy, że mój

zmarły ojciec zakopał pod tą właśnie ścianą siedem dzbanów ze złotem i szlachetnymi

klejnotami, rubinami, szmaragdami oraz perłami z Indii. Nie gap się więc tam na górze,

niczym sroka w dziurawy gnat barani, lecz złaź tu do nas. Weź motykę i kop także. Połowa

tego, co tutaj znajdziemy, będzie należeć do ciebie, władco Wschodu. Druga połowa nam

obu przypadnie w udziale.

- Tere-fere - emir zawiosłował gwałtownie rękami. - Przestań błaznować i wyłaź z

dziury, boś nie wnuk kreta ani polnej myszy. Ten pałac wybudowano zaledwie przed

kilkoma laty. Dobrze wiesz, iż wówczas twojego ojca, mądralo, nie było już od dawna

między żyjącymi.

- Oczywiście, że wiem o tym, panie szlachetny. Skleroza mi jeszcze nie zagraża -

odpowiedział spokojnie Hodża Nasreddin, gramoląc się z gliniastej dziury.

- Hodżo, jeśli naprawdę wiesz, to czemu po próżnicy machasz motyką w moim

ogrodzie? I drążysz w ziemi nikomu niepotrzebną jamę?

- Przecież ci już wyjaśniłem, panie szlachetny. Nie jesteś chyba głuchy? Kopię

dlatego, że miałem taki sen. Śnił mi się olbrzymi skarb ukryty w głębi tejże dziury.

- Przestań, mądralo niepojęta, bo stracę cierpliwość. Co za dureń sprawy ze snu

przenosi na jawę? Co wspólnego może mieć sen z rzeczywistością?

Hodża Nasreddin pochylił się głęboko i podał rękę cholewkarzowi, aby wyciągnąć

go z jamy.

- Słyszałeś, Mamajusupie, co powiedział przed sekundą sprawiedliwy emir?

Najświatlejszy następca Allacha na ziemi. Zapamiętałeś jego słowa? Słusznie, bo wielka

mądrość wypłynęła z dostojnych ust.

- Nie pojmuję, o czym teraz mówisz, afandi? - władca przestąpił z nogi na nogę,

gubiąc przy tym złocony pantofel. - Na Allacha, jeśli nie wyjawisz mi tego idiotycznego

sekretu, mogę stracić cierpliwość. A ty możesz stracić głowę.

- Wszystko ci wyjaśnię, panie sprawiedliwy - odparł mędrzec. Po czym słowo po

słowie opowiedział emirowi nieszczęsną historię sadu owocowego, odebranego podstępnie

cholewkarzowi Mamajusupowi przez Jangibaja przy pomocy bucharskich wielmożów.

Opowieść zakończył pytaniem:

- A teraz, szlachetny władco, ty mi wyjaśnij rzecz, której mój rozum ogarnąć nie

zdołał. Dlaczego wśród dostojników i bogaczy sen zmienia się w rzeczywistość, zaś u

biedaków w puste marzenia i w głupotę?

Emir zmarszczył czoło. Milczał. Nie bardzo wiedział, co odpowiedzieć.

Wówczas Hodża Nasreddin podniósł z ziemi motykę i skierował się w stronę

wykopanej jamy.

- Panie wielki - rzekł odwracając na moment głowę - albo natychmiast unieważnisz

niesprawiedliwy wyrok ogłoszony przez nieuczciwego sędziego, ukarzesz winnych i

zwrócisz Mamajusupowi jego własny sad, albo będę kopać dziurę pod twoim pałacem tak

długo, dopóki nie natrafię na siedem dzbanów wypełnionych złotem i drogocennymi

klejnotami.

Emir machnął ręką zrezygnowany i roześmiał się. Na kawałku samarkandzkiego

papieru, podsuniętym mu skwapliwie przez mędrca, napisał kilka słów zmieniających

orzeczenie sędziego, zaś u dołu przycisnął starannie swoją pieczęć. Papier bez słowa

zwrócił Hodży Nasreddinowi, który również w milczeniu przekazał go Mamajusupowi. W

tym momencie niewątpliwie najszczęśliwszemu człowiekowi pod słońcem.

*

Żarłoka poznaje się po wzgórzu brzucha, człeka rozumnego por pojemności

czaszki. Zanim rozstaniemy się z cholewkarzem, który sad odzyskał dzięki roztropności

Hodży Nasreddina, spróbuj obliczyć, młodzieńcze myślący, ile złotych monet stracił bogacz

Jangibaj na przekupienie - na szczęście daremne - sędziego, naczelnika miasta oraz

wielkiego wezyra?

POJEDYNEK ZE SŁOŃCEM ALLACHA

Opowieść czwarta o człowieku

oddanym Allachowi duchem i ciałem,

o zdechłej kozie, o śnie prawdziwym,

a także o zagadce ukrytej w sakiewce ze srebrem

Prawdziwy mężczyzna leje łzy rzadko albo wcale. Płaczącego Hodży Nasreddina

nie widział nikt nigdy. I nagle, ku wielkiemu zdumieniu bucharczyków, Hodża popłakał się

rzewnymi łzami podczas piątkowego kazania wygłaszanego w świątyni przez mułłę, który

przed tygodniem powrócił z Mekki, po trzyletnim pobycie w ojczyźnie Mahometa.

A trzeba tu dodać, iż mułła Szamsułła miał o sobie niezwykle dobre mniemanie. Od

dawna zadufany w własną mądrość i talenty uważał się, za kaznodzieję złotoustego, który

kilkoma odpowiednio dobranymi zdaniami potrafi wywołać wśród słuchaczy nastrój, jaki

zechce. Uśmiech, płacz, gniew lub wzburzenie...

Usłyszawszy Hodżę Nasreddina szlochającego na głos mułła uradował się w głębi

duszy. “Moje słowa musiały wywrzeć na tym człowieku głębokie wrażenie, skoro nie jest w

stanie powstrzymać się od łkania; musiały wzruszyć go do łez, skoro kułakiem nieustannie

przeciera powieki” - pomyślał. I nie chcąc, aby nadarzająca się szczęśliwie okazja umknęła

bez śladu, natychmiast zwrócił się do wiernych zgromadzonych w meczecie:

- Spójrzcie wszyscy, oto jak płacze prawowierny muzułmanin w godzinie modlitwy.

Człowiek oddany Allachowi ciałem i duszą tak właśnie powinien reagować na słowa

kazania. A teraz, zacny przyjacielu, powstrzymaj się od szlochu na chwilę i objaśnij

wiernych, które ze słów mojego kazania tak cię wzruszyły, żeś musiał zapłakać rzewnymi

łzami.

- O świątobliwy, nie tyle słowa twoje, ile nastrój w świątyni wycisnął mi łzy z oczu.

Posłuchaj. Wczoraj zdechła mi koza. Moja ulubiona. Ach, co za mleko dawała, smaczne i

tłuste, pachnące świeżą trawą i ziołami. Widząc, jak energicznie potrząsasz swoją bródką i

słysząc twój beczący głos, przyszła mi na myśl moja zdechła ulubienica i po prostu

zapłakałem z żalu po niej - odpowiedział Hodża Nasreddin, pracowicie trąc palcami

zaczerwienione powieki.

Mężczyźni zgromadzeni w meczecie z najwyższym trudem utrzymali powagę.

Zagryzali wargi, szczypali się w uda, deptali sobie po odciskach, byle tylko nie parsknąć

głośnym śmiechem. Pofolgowali sobie dopiero po opuszczeniu murów świątyni. Jeszcze

przez długie minuty na uliczkach wokół meczetu nie milkły śmiechy i wesołe okrzyki

naśladujące beczący głos mułły.

,,Zemsta najczęściej bywa i głucha na obydwoje uszu, i ślepa na obydwoje oczu.

Niedowidząc i niedosłysząc wymachuje mieczem i nieraz samą sobie ogon przycina”. Tak

przynajmniej twierdzili od niepamiętnych czasów ludzie bogaci nie w majątki i w złoto, lecz

w lata i w doświadczenie. Tylko kto dzisiaj słucha rad prawdziwie rozumnych?

Po pamiętnym starciu w meczecie głowa mułły Szamsułły nabita była myślami o

zemście. Nic dziwnego, bo wbrew czcigodnemu imieniu świątobliwy sługa muzułmańskiej

świątyni mieścił pod chałatem duszę czarną i serce dziurawe, bardziej dziurawe od zużytego

rzeszota.

W śnieżnobiałej czałmie nawiniętej na łeb, olbrzymiej niczym bocianie gniazdo, mułła

kroczył w kierunku hali złotników, sławnej Taki-Sarrafon. Szedł wolno, nadęty, bacznie

rozglądając się wokoło. Na tłum prostych ludzi spoglądał z góry. Zresztą, inaczej nie

potrafił. Ze swym długim nosem i wiecznie ruchliwymi źrenicami przypominał czaplę na

wysokich nogach, wypatrującą w bajorze żabiej ofiary.

Na widok Hodży Nasreddina rozprawiającego z nosiwodą Bachmenjarem-bobo u

stóp minaretu Kaljan, najwyższego z minaretów Azji, mulle zaświeciły się oczy. Z tym

mędrkiem bucharskim - wielbionym nie wiedzieć czemu przez wszystkich prostaków i

nędzarzy - miał wszakże porachunki nie wyrównane od tygodnia. To już siedem dni minęło

od godziny, w której zwariowany ten filozof ośmielił się w meczecie porównać go do

zdechłej kozy, ośmieszając wobec ludzi wielu.

Chcąc w rewanżu zakpić sobie z Hodży, mułła z kilkoma siwobrodymi przyjaciółmi

z sąsiednich świątyń wydumał pytanie, na które nikomu z istot żyjących na tym święcie z

pewnością nie uda się znaleźć rozsądnej odpowiedzi. Nadeszła pora, by przygotowaną

pułapkę odpowiednio wykorzystać w działaniu.

- Mądralo, posłuchaj. I poradź mi, bo problem niełatwy mam do rozstrzygnięcia -

Szamsułła wlazł na kamień leżący tuż obok i wskazując palcem na Hodżę Nasreddina

specjalnie pytał głośno, tak aby ujrzeli go i usłyszeli wszyscy wierni zgromadzeni na placu. -

Przyśniło mi się dziś w nocy, że na drodze wiodącej do meczetu nastąpiłem na zardzewiały

gwóźdź. Rano, kiedy obudziłem się, noga bardzo mnie rozbolała, mimo że rany żadnej nie

było wcale widać. Jeszcze teraz, gdy tylko przypomni mi się tamten sen, noga zaczyna rwać

mnie przeraźliwie, łupać potwornie od stopy aż po kolano. Sądzisz, że na ból ten można

znaleźć jakieś skuteczne lekarstwo? Jeśli prawdą jest, iż połknąłeś kiedyś siedem rozumów,

z pewnością dopomożesz mi w potrzebie.

Mędrzec nie zastanawiał się ani sekundy. Natychmiast odpowiedział z powagą i

równie głośno, by nie być gorszym od sługi meczetu:

- Naturalnie, że ci dopomogę. Wiesz przecież doskonale, że wszystkie osły w

okolicy przychodzą do zdrowia tylko po moich lekach. Dam ci znakomite lekarstwo, o

świątobliwy. Bardzo skuteczne właśnie na tę dolegliwość. Wysłuchaj mnie uważnie i uczyń,

jak ci radzę. A mianowicie: dzisiaj w nocy połóż się do łóżka w butach z solidnymi

podeszwami.

Otaczający ich tłum prostych garncarzy, farbiarzy, cholewkarzy, tkaczy, kowali,

siodlarzy i nosiwodów huknął wielkim śmiechem. Mułła Szamsułła od razu pojął, iż tym

razem zemstę diabli wzięli. Bo najwidoczniej nie kto inny, lecz sam szejtan z dna piekieł

pokrzyżował mu tak dobrze obmyślane plany, stając po stronie tego prześmiewca i

bezbożnika. Poczerwieniał na gębie, prychnął pogardliwie i odwrócił się na pięcie, ażeby

odmaszerować jak najszybciej i nie narażać się na dalsze kpiny, aby nie służyć za tarczę dla

ostrych strzał Nasreddinowego języka. Ale odejść nie zdołał. W tej samej bowiem chwili

poczuł, iż ktoś pochwycił go za rękaw i przytrzymał mocno. Odwrócił się gwałtownie, by

zbesztać zuchwalca, gdy ujrzał przed nosem uśmiechnięte oblicze Hodży Nasreddina.

- Stój! Zaczekaj momencik, o świątobliwy. Czemu śpieszysz się niczym miły

pędzący na spotkanie z miłą przy blasku księżyca? - zapytał uprzejmie mędrzec, nie

wypuszczając Szamsułłowego chałata z dłoni. - Nie wypada tak czcigodnej osobie odejść

bez pożegnania. No i bez dania mi okazji do rewanżu. Bo widzisz, ja też mam za pazuchą

pytanie przeznaczone dla ciebie. Sprawę znam, co prawda, już od kilku dni, ale dopiero

dziś w nocy przyśniło mi się, że jedynie ty możesz ją wyjaśnić. Wysłuchaj zatem

zagadkowej sprawy, po czym natrzyj balsamem odpowiedzi ciekawość mej duszy.

Mułła Szamsułła popatrzył spode łba na Hodżę Nasreddina. Milczał chwilę, aż

wreszcie rozumiejąc, iż nie zdoła wyrwać się z ciasnego kręgu bez dania satysfakcji temu

upartemu mędrkowi, warknął:

- Mów.

- Posłuchaj uważnie, o świątobliwy - rozpoczął Hodża bez pośpiechu. - Dwaj

ojcowie, farbiarze, znani mi doskonale mieszkańcy kwartału Czor-Minor, dali swoim synom

pieniądze. Jeden dał swojemu synowi sto monet w czystym srebrze, zaś drugi swojemu

wręczył znacznie mniej, bo tylko pięćdziesiąt monet, również srebrnych dirhemów.

- Bzdurzysz, barania głowo! To zupełnie niemożliwe - zaprotestował mułła, pukając

się wymownie palcem w czoło. - Wszyscy bucharczycy wiedzą, że w twojej dzielnicy żyją

sami nędzarze. Ubodzy garncarze, nosiwodowie, farbiarze, kowale, cholewkarze, tkacze i

podobni im mężowie bez całych portek. Skąd by oni wzięli tyle srebrnych monet?

Człowieku, sto pięćdziesiąt dirhemów nędzarze ci nie ujrzą na oczy w ciągu wszystkich dni

swoich, od kołyski aż po mogiłkę.

- Czyżbyś, o świątobliwy, nigdy nie słyszał o dzbanach pełnych monet

odnalezionych w ruinach starych warowni? W glinianych pałacach i zamkach dawnych

władców? Palców u rąk nie wystarczyłoby ci, ażeby obliczyć wszystkie twierdze porzucone

niegdyś przez ludzi w okolicach Buchary - wyjaśnił spokojnie Hodża Nasreddin. - Słuchaj

zatem dalej i nie przerywaj. Ja ci wszakże nie przeszkadzałem, kiedy skarżyłeś się nam tutaj

na swój sen niezwykły i bolejące pięty. Słuchaj więc uważnie. Wkrótce potem okazało się,

że obydwaj ci synowie mają wspólnie nie sto pięćdziesiąt dirhemów, jak powinno wynikać

z rachunku, lecz tylko sto. Sto srebrnych dirhemów, nie więcej. Przysięgają przy tym, że nic

nie kupowali na bazarze, nikomu nie zwracali ani miedziaka długu, ani miedziaka też nikomu

nie pożyczali. I ani miedziaka nie zgubili na drodze, strzegli bowiem sakiewek niczym źrenicy

własnych oczu. O świątobliwy, znajdź teraz jakieś skuteczne lekarstwo na duszę moją

umierającą z ciekawości i spróbuj mi wyjaśnić, jakże to się stać mogło? Abdułła, sędziwy

sługa sąsiedniego meczetu, od dawna rozpowiada po mieście - podobno za twoją namową?

- że głowę masz większą od indyjskiego słonia. Dla człowieka o tak wielkim rozumie

rozgryzienie zagadkowego problemu będzie z pewnością łatwiejsze od rozgryzienia

zwyczajnej arbuzowej pesteczki.

Mułła Szamsułła zasępił się. Nie przypuszczał, że z kota czyhającego na ofiarę nagle

w mysz się przemieni. Dumał więc, dumał, ale niczego rozsądnego wydumać nie zdołał. Z

wysiłku pokraśniał na obliczu, zezem spoglądał wokoło. Nadal nic jednak nie przychodziło

mu do głowy.

- Człowieku poczciwy, na srebrnych dirhemach się nie znam i żadnymi pieniędzmi w

ogóle się nie interesuję... - zaczął wreszcie, lecz w tym momencie przerwał mu gwałtowny

wybuch śmiechu. Wrzask był tak przeogromny, że z gniazda zawieszonego na kopule

medresy Miri-Arab poderwała się para przerażonych bocianów i machając pośpiesznie

skrzydłami poczęła wzbijać się pod chmury.

Słowa mułły Szamsułły wywołały niepohamowaną wesołość wśród ludzi

zgromadzonych na placu przed minaretem Kaljan. W Bucharze stał się cud. Największy z

największych. Pojawił się oto świątobliwy mułła, który w ogóle nie interesował się

pieniędzmi. Jak świat światem o czymś takim nie słyszano ani tutaj, ani za siedmioma

pustyniami, ani za siedmioma morzami.

- Ze swym durnym pytaniem lepiej zwróć się do poborcy podatków. Urzędnik

skarbowy z cudzymi pieniędzmi ma do czynienia na co dzień - dokończył Szamsułła,

wrzeszcząc z całej siły, aby przekrzyczeć rozradowany tłum rzemieślników. Zaraz potem

wyrwał rękaw chałata z dłoni Nasreddinowej i żegnany wesołymi okrzykami oraz pacynami

gliny puścił się biegiem w kierunku wejścia do medresy Miri-Arab.

Kiedy opadł już kurz wzniecony piętami uciekającego i ucichła wesołość hucząca

ponad placem, pośród ludzi prostych poczęły rodzić się wątpliwości.

- Afandi, czy nie pomyliłeś się w rachunkach? A może ucho spuchło ci od wewnątrz

i nie dosłyszałeś, gdzie wetknięto pięćdziesiąt brakujących monet? Nie ma już między nami

Szamsułły, możesz zatem bez obawy ujawnić sekret, kryjący się w słowach twojej

opowieści.

Hodża Nasreddin słuchał w milczeniu nieśmiałych pytań podrzucanych z różnych

stron i tylko uśmiechał się dobrotliwie pod nosem. Wreszcie odpowiedział:

- W. słowach mojej opowiastki nie tkwiła żadna tajemnica, żaden sekret.

Przysięgam na brodę mojego dziada, że nie kryło się tam nic nadzwyczajnego. Zrozumiecie

wszystko, o czcigodni, gdy tylko usłyszycie imiona ojców, którzy przekazali owe pieniądze

swoim synom. Albowiem znacie ich doskonale...

Hodża zawiesił głos, a kiedy cisza pełna napięcia zapanowała na placu, dokończył:

- Ojcami tymi są doświadczeni farbiarze, Said i Salim, znakomici mistrzowie w

swoim fachu, zaś synowie ich to Salim i Karim, o czcigodni.

Tłum prostych garncarzy, farbiarzy, nosiwodów, tkaczy i siodlarzy westchnął z ulgą.

Nagle wszystko stało się jasne. Oczywiście, że w rachunku Hodży nie było pomyłki.

Oczywiście, że tak właśnie mogło się zdarzyć.

*

Kto nie chce być gorszy od bucharskich rzemieślników, ten co rychlej powinien

wyjaśnić zagadkę pięćdziesięciu brakujących monet. A ty, o głowie osadzonej na

właściwym miejscu, czy długo będziesz zastanawiać się nad Nasreddinowym problemem?

PODSTĘP NIECNEGO TILLIABAJA

Opowieść piąta o szukających sprawiedliwości

walecznych mężach:

Iskanderze sprzed stuleci oraz Iskanderze Szachrijarze,

przyjacielu Hodży Nasreddina

Ze znalezieniem sprawiedliwości na tej marnej ziemi zawsze były przeogromne

kłopoty. Tak przynajmniej od dawien dawna mawiali doświadczeni uzbeccy aksakałowie.

O sprawiedliwości słyszy już co prawda małe dziecko w kołysce, słyszy potem człek

dojrzały, słyszy wreszcie starzec przegięty nad mogiłą, ale czy kto kiedy zetknął się z nią tak

naprawdę bliżej? Oko w oko? Nos w nos?

Abdułwahhab-hodża żyjący niegdyś na ziemiach Uzbeków i Tadżyków spisał w

księdze pod wiele mówiącym tytułem “Klucz do sprawiedliwości” niezwykłe dzieje

Iskandera Zulkarnajna wielkiego wodza o sile lwa albo słonia i rozumie dziesięciu

najmądrzejszych mędrców. Iskandera, którego sława lotem błyskawicy mknęła przed

wiekami po szerokim świecie.

Posłuchajcie zatem Abdułwahhab-hodży.

Pewnej złocistej jesieni, po wielu dniach wędrówki wiodącej przez bezludne

pustynie, armie niezwyciężonego Iskandera dotarły do cudownej oazy zagubionej pośrodku

Czerwonych Piasków, daleko od spławnych rzek i szlaków podróżnych. Wielki wódz

podążający na czele oddziałów nieoczekiwanie ujrzał przed sobą ogromne stada kóz i

baranów, wielbłądów oraz wiatronogich koni. Zwierzęta pasły się swobodnie. Nigdzie nie

było widać ani śladu stróżujących czabanów. Nieco dalej zobaczył przepięknie utrzymane

sady z mnóstwem dorodnych owoców. Po dojrzałe granaty, figi, jabłka, ajwy czy

brzoskwinie wystarczyło sięgnąć ręką. Nikt ich nie pilnował. Iskander rozglądał się

zdumiony wokoło i nic nie pojmował z tego, co obserwowały oczy. Wreszcie kazał wezwać

do siebie najlepszego z zaciężnych turkmeńskich zwiadowców. A kiedy Turkmen Ałłaberdy

w ogromnej futrzanej czapie zrównał się z jego wierzchowcem, polecił:

- Pośpiesz między ludzi tutejszych i nie wracaj, dopóki nie zorientujesz się, w czym

tkwi tajemnica przedziwnych widoków. Dowiedz się też koniecznie, co za plemię ludzkie

żyje w tej oazie. I kto nim rządzi?

Zdumiony i zachwycony zarazem wielki Macedończyk wyznał ku grodu. Bez

przeszkód dotarł do bramy miejskiej. Długo włóczył się wąziutkimi uliczkami, aż trafił na

główny bazar, gdzie stragany pełne były towarów, przepięknych wyrobów mistrzów

złotniczych i tkackich, smakowitego jadła i wschodnich słodyczy. Także i na bazarze nikt

niczego nie pilnował. Kto potrzebował cokolwiek, brał sobie ze straganu, ile uważał za

stosowne. Nie mniej, ale i nie więcej. Turkmen Ałłaberdy przez kilka godzin nadstawiał

szeroko uszu i wytrzeszczał oczy, zanim zdecydował się oznajmić mieszkańcom oazy o

przybyciu niezwyciężonego Iskandera na czele potężnej armii. Usłyszawszy nowinę

mężczyźni nie przerazili się wcale, lecz wraz ze swym naczelnikiem, wysokim starcem o

szlachetnych rysach, wyruszyli natychmiast do obozu Iskandera. Przywiedli ze sobą również

siedemdziesiąt siedem mułów obładowanych pod chmury żywnością i napojami, a także

podarkami godnymi sławnego wodza.

Po wymianie powitalnych grzeczności Iskander zagadnął siwobrodego męża o to,

co intrygowało go od chwili, kiedy przekroczył granicę oazy:

- Dlaczego nikt tu nie pilnuje nagromadzonych bogactw? Ani w domu, ani w sadzie,

ani na polu, ani nawet na bazarze? W żadnym ze znanych mi krajów ludzie tak nie

postępują. Tam darmo - poza złym słowem - nikt nikomu niczego nie ofiaruje. Wszędzie

człowiek targuje się z bliźnim o byle miedziaka, oszukuje - jeśli się tylko da - nawet samego

Allacha. Tutaj wszystko na odwrót. Wyjaw mi, proszę, skąd się wzięły i jakim cudem

utrzymują się w oazie przedziwne obyczaje, niepojęte dla umysłu ukształtowanego w

świecie pełnym ułomności?

Naczelnik rzecz całą wyjaśnił w kilku zdaniach:

- To proste, szlachetny Iskanderze. Każdemu z nas, kto tylko znajdzie się w

chwilowym kłopocie, wszyscy bezzwłocznie śpieszymy z pomocą. Oddając mu po

cząsteczce własnego majątku sprawiamy, iż jego bogactwo zrównuje się na powrót z na-

szym. Oto dlaczego wśród podległego mi ludu nie spotkasz ani zawistnika z wątrobą pełną

zgniłej żółci, ani złodzieja o brudnych rękach i brudnym sumieniu.

Zdumiony i zachwycony zarazem wielki Macedończyk wyznał wówczas:

- Wyruszyłem na podbój świata z marzeniami pielęgnowanymi na dnie serca.

Chciałem stworzyć taki właśnie kraj. I takie społeczeństwo. Żyjące w pokoju,

sprawiedliwości i dostatku. Dlatego proszę cię, o czcigodny starcze, pójdź ze mną. Bądź mi

druhem i nauczycielem. A wkrótce oddam ci świat we władanie.

Naczelnik pokręcił przecząco głową. Odmówił grzecznie, lecz stanowczo:

- Nie byłbym w stanie panować sprawiedliwie nad wieloma narodami, często

różniącymi się pomiędzy sobą jak dzień i noc, jak ogień i woda. Co innego jednak oaza

pośród pustyni, co innego świat cały, nieograniczony. Nie potrafiłbym utrzymać go w

swoich dłoniach, Iskanderze.

- Żałuję. Żałuję z całego serca. Ale pojmuję cię chyba, szlachetny przyjacielu -

odpowiedział niezwyciężony wódz. Potem uściskał przywódcę plemienia serdecznie, życząc

wszystkim mieszkańcom oazy długich lat zdrowia. Szczęścia im nie życzył, bo tam gdzie

zapanowała prawdziwa równość i sprawiedliwość, tam szczęście być musi. Następnie dał

znak trębaczom, aby zadęli w surnaje. Najwyższa pora ruszać w dalszy pochód.

Po wielu tygodniach wędrówki pełnej przygód i niespodzianek, o jakich nie śniło się

największym bajarzom, Iskander wraz ze swymi armiami dotarł pod mury perskiego grodu,

silnie obwarowanego Hamadanu. I jak to było naówczas w powszechnym zwyczaju,

zażądał wysokiej daniny od Dara, władcy miasta. Zamiast odpowiedzi dumny Pers przysłał

mu przez gońca worek, na którego dnie leżała garść zgniłych fig. Miało to znaczyć, iż ani

myśli o płaceniu haraczu.

Wybuchła długa, krwawa wojna. Od świtu do zmierzchu z murów obronnych na

atakujących lała się roztopiona smoła, waliły się ciężkie głazy i kłody drewniane, spadała

chmura strzał i kamieni miotanych procami. Minął tydzień, potem drugi i trzeci, a do

zwycięstwa było równie daleko, jak i w pierwszym dniu bitwy.

Nie wiadomo, ile jeszcze czasu Iskander musiałby tkwić pod ścianami Hamadanu,

gdyby nie rada pierwszego wezyra, ministra z głową wielką jak karszyński melon. Spryciarz

wyznawał zasadę, że nie ma na świecie muru, którego nie dałoby się rozwalić taranem ze

złota. Podpowiedział więc swemu panu, aby zwrócił się do dwóch beków o czarnym

charakterze, przebywających stale na dworze Dara, z żądaniem, ażeby usunęli wodza

Persów, w zamian gwarantując im wszystko, co tylko zapragną. Iskander przystał na

propozycję wielkiego wezyra.

Pod osłoną ciemności do obozu przeciwnika wyruszył Turkmen Ałłaberdy,

zwiadowca doświadczony, zręczniejszy od jaszczurki. Jeszcze tej samej nocy w namiocie

Iskandera zjawili się dwaj bekowie.

- Jeśli usuniecie Dara z mojej drogi, zajmiecie najwyższe miejsca pośród

zwycięskich wojsk - usłyszeli z ust wodza Macedończyków.

O świcie, kiedy obie armie zaczęły przygotowania do kolejnego boju, bekowie na

podobieństwo jadowitych żmij zakradli się do komnaty Dara z zatrutymi sztyletami,

ukrytymi w fałdach strojnych chałatów. Po zamachu czmychnęli cichcem do obozu

Iskandera, pozostawiając za sobą uchylone wrota twierdzy.

Konnica Iskandera ruszyła pełnym galopem. Zaskoczeni obrońcy nie mogli stawić

skutecznego oporu. Miasto padło. Po bitwie wielki Macedończyk rozkazał pochować Dara

z honorami należnymi dostojnemu władcy, a u jego mogiły polecił wznieść dwie wysokie

szubienice i powiesić na nich obydwu zdrajców.

Kiedy bekowie usłyszeli wyrok, zaczęli wrzeszczeć jeden przez drugiego:

- To chyba nieporozumienie? Fatalna omyłka. Zapomniałeś, coś mówił dzisiaj przy

księżycu? Przypomnieć ci? Przyrzekłeś nam najwyższe stanowiska w swojej armii, a teraz

łamiesz dane słowo, jakby to był suchy badyl nikomu niepotrzebny? Czyżbyś nie wiedział,

wodzu Macedończyków, że niedotrzymywanie obietnic jest cechą podłych tyranów,

ciemięzców bez serc i sumienia? Ale ty wszakże uważasz się za władcę

najsprawiedliwszego pod słońcem? Czyż nie tak?

Iskander wysłuchał zarzutów z kamienną twarzą, po czym odpowiedział surowo:

- Nie mam zamiaru łamać danego raz słowa. Nie cofnę go nawet wobec was,

nędznych sprzedawczyków, podstępnych hien obleczonych w człowieczą skórę. Od wielu

lat nieszczęsny Dar trzymał was na swym dworze, odnosił się z pełnym zaufaniem i

przyjaźnią, a wy zamiast odpłacić mu podobną monetą, postąpiliście gorzej niż dwa

wściekłe dżiny. Niczym jadowite gady ukąsiliście z zasadzki. Wiem, jeśli przyjdzie kiedyś

odpowiednia pora, nie zawahacie się podobnie postąpić i ze mną. Doświadczenie uczy, iż

zdrajcom ufać nie wolno. A zwłaszcza zdrajcom własnej ojczyzny, najnikczemniejszym z

nikczemnych. Obiecałem wam wysokie stanowiska pośród zwycięskich wojsk i słowa nie

cofam. Spójrzcie, oto szubienice wznoszące się pod same obłoki, szczelnie otoczone przez

zbrojne oddziały. Czyż można sobie wyobrazić wyższe stanowiska pośród moich wojsk?

I skinął na straż, aby wykonała wyrok,

Ciekawy czytelnik zapyta zapewne w tym miejscu, dlaczego przytoczono tu z księgi

Abdułwahhab-hodży ,,Klucz do sprawiedliwości” dwie przygody niezwyciężonego

Iskandera Zulkarnajna? Odpowiedź będzie niesłychanie prosta. Opowiedziano je dlatego,

że Iskander Szachrijar, sędziwy naczelnik wojsk bucharskich, a zarazem serdeczny

przyjaciel Hodży Nasreddina, pochodził - co potwierdzali najwybitniejsi historycy emiratu -

w prostej linii od wielkiego Iskandera Macedończyka, bohatera księgi Abdułwahhab-

hodży. I podobnie jak jego sławny prapradziad przez całe życie marzył o jednym: o

sprawiedliwości.

Rzeczywiście. O sprawiedliwości w emiracie Buchary można było sobie co

najwyżej pomarzyć. A los naczelnika wojsk bucharskich potwierdzał tę prawdę w sposób

oczywisty.

“Kto wstaje ze złością, siada ze stratą” - powiada stare uzbeckie porzekadło. O

wadze tych słów przekonał się ostatnio siwo-brody, pełen blizn i zasług dla emiratu

sprawiedliwy dowódca, kurbasza Iskander Szachrijar. Na naradzie wielmożów sędziwy

wódz z najwyższym oburzeniem sprzeciwił się projektowi przekształcenia oddziałów

wojskowych pilnujących bezpieczeństwa granic emiratu, strzegących spokoju rolników i

pasterzy przed zachłannością pustynnych plemion rozbójniczych, w oddziały policyjne. W

żandarmów zajmujących się ściąganiem danin i podatków pod okiem okrutnego i

bezwzględnego Tilliabaja, pupilka premiera rady wezyrów.

Tego nieostrożnego wystąpienia Tilliabaj nie mógł i nie chciał wybaczyć

siwobrodemu wodzowi. Już następnego dnia po naradzie poprosił władcę o audiencję. Z

lisim uśmiechem na gębie podsunął emirowi fałszywy dokument sporządzony w głębokiej

tajemnicy przez swoich zauszników. Dowód świadczący, jakoby Szachrijar nie dopełnił

obowiązku nakazanego tradycją. Z zeznań złożonych na łożu śmierci przez nikomu nie

znanego Dustmata wynikało, że wielki wódz przed siedemnastu laty po wyprawie

przeciwko chanowi Kokandu nie oddał do emirowego skarbca odpowiedniej ilości

zdobycznego srebra.

Podstęp powiódł się. Na próżno Iskander przysięgał przed tronem, iż jest niewinny,

że nigdy nikogo nie oszukał, że nawet mu na myśl nie przyszło, aby przywłaszczyć sobie

choć odrobinę z wojennego trofeum. Na próżno błagał władcę o sprawiedliwość. Słowa

nieszczęśnika wpadały do studni, która pozbawiona była dna. Nic dziwnego, emir zawsze

wolał wierzyć dowodom pomnażającym zasoby skarbca. I wydał wyrok skazujący.

Iskander Szachrijar powinien niezwłocznie zwrócić dług pod groźbą kary gardła

najstarszego swego syna, Abubakra. Tak oto brzmiało polecenie władcy. A dokładniej:

naczelnik skarbca w obecności głównego sędziego przed upływem czterech dni ma przejąć

od sędziwego kurbaszy tyle ozdobnych naczyń ze srebra, ile waży największy z bojowych

dromaderów znajdujących się w emirowych stadninach.

Jak przekonać się, ile ważył ów wielbłąd? To proste. Wystarczy wybrać największe

spośród zwierząt, zarżnąć je, poćwiartować i ważyć częściami. W taki sposób bez

najmniejszego trudu można poznać dokładną wagę wielbłąda. A nawet słonia, gdyby się to

okazało konieczne.

Iskander Szachrijar tak właśnie miał zamiar uczynić. Myśląc o prostym rozwiązaniu

pobiegł szybko - na ile tylko pozwalały mu stare, wciąż rozwierające się blizny - do

naczelnika zarządzającego wierzchowcami bucharskiego władcy. Zgodnie z tradycją

obowiązującą od początku świata wśród urzędników państwowych najpierw przemówił mu

do ręki wciskając dyskretnie złotą monetę, a dopiero potem poprosił o odsprzedanie

największego dromadera.

Niestety, w tym momencie odsłoniła się kurtyna prawdziwego Iskanderowego

dramatu. Oto okazało się, że największy wielbłąd w stadach emirowych jest zarazem

ulubieńcom władcy. Tego ryżowłosego wierzchowca emir dosiadał zawsze podczas

wypraw pustynnych na pobliskie Czerwone Piaski. Wiadomo, że w całym emiracie Buchary

nie znajdzie się waga tak olbrzymia, aby można było na niej zważyć żywe zwierzę w całości.

O poćwiartowaniu ulubieńca władcy nie mogło być mowy. Na samą myśl o takim

rozwiązaniu naczelnik stadnin ze strachu dostał zeza i drżączki. Co zatem należało uczynić,

ażeby ocalić życie pierworodnemu? Gdyby było nieco więcej czasu, można by po-

wędrować z wielbłądem do Damaszku lub Bagdadu w poszukiwaniu odpowiedniej wagi.

Na to jednak potrzeba nie czterech dni, lecz czterech miesięcy...

Szachrijar szedł zataczając się na nogach spętanych arkanem przerażenia. Serce

ojca skruszałe wiekiem nie było już tak odporne na przeciwieństwa losu jak niegdyś.

Przykry to był widok dla oczu uczciwych. Człowiek, który przez dziesiątki lat nie znał

uczucia lęku, zawsze dotrzymywał placu wrogowi szczerbiąc damasceńską szablę na jego

karku, teraz wlókł się i zawodził głosem pełnym rozpaczy i bólu:

- Biada mi, biada. O, ja nieszczęsny, cóż mi przyjdzie począć? Jak ocalić głowę

syna ukochanego?

Gromada sługusów emirowych z wrzaskiem uciechy opadła nieboraka, nie bacząc

na jego jeszcze do wczoraj wysoko cenione zasługi wojenne. Rada, że wreszcie, po tylu

latach obaw i niepokoju żywionych przed sprawiedliwymi wyrokami i prawymi za-

rządzeniami dowódcy, może pofolgować sobie, ile tylko wlezie na nieszczęśniku popadłym

w niełaskę.

Iskander Szachrijar nie odpowiadał jednak w ogóle na zaczepki i ordynarne

wyzwiska dworaków. Zatopiony w głębokiej rozpaczy, nie miał ani siły, ani woli na

opędzanie się przed okrucieństwem pałacowych hien, dostojnych lisów i szlachetnie uro-

dzonych szakali.

- Gdy wąż się zestarzeje, żaby jeżdżą na nim jak na łysej kobyle - mruknął do siebie

Hodża Nasreddin, mimowolny świadek okrutnej sceny. Ukryty za jaśminowym krzewem,

gdzie zażywał godzin wypoczynku, począł rozmyślać nad znalezieniem właściwego wyjścia z

niezwykle trudnej sytuacji, W jakiej znalazł się jego serdeczny przyjaciel.

Łagodny spokój panujący jeszcze przed chwilą w ogrodzie letniej rezydencji

wielkiego wezyra prysnął bez śladu. Niepokój, niczym gniewny zefir, poruszył

wierzchołkami platanów. Płaska złocona łódź o burtach wykładanych ozdobami z

zielonkawego malachitu, kołysząca się w olbrzymim pałacowym basenie na podobieństwo

gigantycznego łabędzia, drgnęła gwałtownie. Na odgłos wrzawy, wywołanej przez gromadę

przeklinających dworaków, łódź służąca do przejażdżek małżonkom pierwszego ministra,

pędzona siłą wioseł eunuchów odpłynęła pośpiesznie kanałem w kierunku wejścia do

komnat niewieścich. Podpatrujący kobiety z ukrycia rozczarowani i zawiedzeni urzędnicy

dworscy przyłączyli się do tłumu otaczającego Iskandera Szachrijara. Niemały i bez nich

tumult wzrósł siedmiokrotnie.

Wrzask bijący pod niebiosa wywabił z pobliskiej łaźni strażnika pieczęci. Leciwy

dostojnik omotany w szeroki ręcznik, bosy i ociekający wodą, dopłynął raczej niż dobiegł

do wrzaskliwego zgromadzenia.

- Precz, łajdaki, bo każę wam grzbiety wychłostać! Cisza, powiadam. O co chodzi,

zacny Iskanderze, przyjacielu mój? - strażnik pieczęci pomny na lata wspólnych wypraw

wojennych starał się dodać otuchy stroskanemu. Niestety, w sytuacji bez wyjścia niewiele

pociechy mogły przynieść słowa najbliższego nawet druha.

W pewnej chwili zwarty kordon spleciony z wrzaskliwych sługusów dworskich i

przypadkowych gapiów począł uginać się, by wkrótce pierzchnąć na wszystkie strony pod

wpływem silnych pięści kilkunastu byłych żołnierzy Iskandera Szachrijara. Stara gwardia nie

zapominała o swym wodzu, w trudnym momencie przybywała mu z pomocą.

- Nie ma sprawiedliwości na tym świecie. To wszystko przez tego łotra bez

sumienia, Tilliabaja - skarżył się półgłosem Iskander, kierując słowa ni to do siebie, ni do

osób zaprzyjaźnionych. - Jego to sprawka. Niecny łgarz i oszczerca myślący jedynie o

własnej kiesie i własnej karierze utopiłby nawet rodzonego brata w łyżce wody.

- Spokojnie, Iskanderze. I na niego przyjdzie kiedyś kolej. Wczesnej czy później

zaciągnięte długi spłacić będzie musiał. Sztylet cierpliwości ostrzejszy jest od stalowego -

uspokajał wzburzonego wodza Hodża Nasreddin. - Żyjemy w emiracie Buchary, gdzie

życie ludzkie niewarte jest złamanego miedziaka. Dobrze wiesz, że tutaj głowy niewinne

sypią się jak mak na silnym wietrze. Tu nawet los sławnego wodza wisi na języku byle

łgarza. Emirat Buchary to nie kraina sprawiedliwości zamieszkana przez ludzi uczciwych i

prawych, jaką napotkał niegdyś twój prapradziad pośród Czerwonych Piasków. Czasy się

zmieniły, zło zapanowało nad światem, Iskanderze. Bucharą włada dzisiaj krwiożerczy

tygrys, wysługujący się na każdym kroku wilkiem, szakalem lub hieną.

Otoczeni bezpiecznym pierścieniem przez kilkunastu rosłych zuchów trzej dostojni

mężowie, Iskander Szachrijar, strażnik pieczęci oraz Hodża Nasreddin zaczęli naradzać się,

co czynić dalej, aby ocalić niewinną głowę Abubakra.

- Zdaje się, że mam doskonały pomysł - szepnął w pewnej chwili Hodża. I dorzucił

głośniej: - Zacny Iskanderze, każ czym prędzej swoim dżygitom zbierać kamienie.

- Zwyczajne kamienie, afandi?

- Tak, tak, kamienie. Dużo jak największych, zwyczajnych kamieni.

- O, świetnie. Kamieniami powybijamy wszystkie okna Tilliabajowi. Dach mu

połamiemy na drobne kawałki. To mu się słusznie należy. Sprawiedliwości wreszcie stanie

się zadość - uradował się jeden z byłych wojaków i podbiegł pod mur, aby dźwignąć leżący

tam okazały otoczak.

- Prędzej tobie z głowy podobne pomysły powybijam tymi kamieniami - roześmiał

się na głos mędrzec bucharski. - Ale to trochę później, bo teraz są mi one potrzebne do

czegoś zupełnie innego.

To mówiąc Hodża pociągnął Iskandera Szachrijara oraz strażnika pieczęci w stronę

ogrodowej sadzawki, ażeby nad wodą wyłuszczyć im strategię planu, dopiero co

zrodzonego pod skorupą czaszki.

*

,,Ptakowi dano skrzydła, by wysoko latał. Człowiekowi rozum, aby go przegonił” -

powiedział Poeta. Rozwiń więc i ty, o światłogłowy, szerokie skrzydła myśli, ażeby odkryć

rozwiązanie Nasreddinowe, pozwalające poznać wagę największego wielbłąda spośród

stadnin emirowych oraz ocalić nić żywota pierworodnemu potomkowi zacnego Iskandera

Szachrijara.

ŻOŁNIERZE I DERWISZ

Opowieść szósta o dżygitach podobnych do siebie

jak dwie krople kobylego mleka oraz o derwiszu,

który uważał się za. krewniaka wszystkich władców świata

Wrota każdego pałacu stoją otworem nawet przed osłem dźwigającym złoto.

Ludzie prości, pozbawieni szlachetnego kruszcu, szukają schronienia nie w cieniu murów

pałacowych, lecz pod gęstym drzewem, jak najdalej od domostw wielmożów, dygnitarzy i

zamożnych kupców.

Szeroko rozrosły, olbrzymi platan, którego listowie zapewniało mocny, przyjemny

zapach i bezpieczną osłonę przed słońcem, od dawna stał się miejscem biesiadnym dla

mężczyzn najbiedniejszej dzielnicy Buchary. W godzinach spiekoty ubodzy garncarze,

farbiarze, tkacze, kowale, siodlarze i szewcy gromadzili się tu, by ukropem zielonej herbaty

ratować nadwerężone organizmy przed zbytnim wysuszeniem. Tutaj najczęściej w dni

słoneczne, a więc od narodzin wiosny aż do zmierzchu jesieni, wysłuchiwali słów swego

ulubieńca, Hodży Nasreddina. Mędrca, który nigdy nie żałował czasu ani języka w

obnażaniu przywar i łotrowskich zamysłów emira oraz jego wiernych zauszników.

Ale nie tylko dorosłym przynosił Hodża swoje opowieści. Także i dla dzieci miał

zawsze coś w zanadrzu. Kochały go za to. Raz wyczyniał przedziwne sztuczki z jedną i tą

samą dziurawą monetą, udając nadętego naczelnika skarbca, kiedy indziej przychodził z

jagnięciem upchanym pod chałatem, aby pokazać, jak beczy i “jęczy brzuszysko władcy

po sutym obiedzie. Do ,,czajchany pod platanem” mędrzec zachodził przy każdej okazji.

Nic dziwnego, zawsze najlepiej czuł się wśród ludzi bliskich mu duchem i ciałem. No i

brakiem majątku.

Dzisiejszy dzień był wyjątkowo upalny. Żar słoneczny przegnał wszystkich z uliczek

miasta. Nawet kłapouche osiołki, zwykle kochające włóczęgę przy bezchmurnym niebie,

wolały nie wysuwać zbytnio pysków z cienia. Natomiast pod rozłożystym platanem już

dawno nie było tak rojno, bzyczały nie tylko osy podkradające czajcziemu spod ręki

okruszynki cukru. Ku zaskoczeniu ludzi odpoczywających w rozkosznym chłodzie ciągną-

cym od aryku z wodą, tym razem Hodża Nasreddin pojawił się nie sam, lecz w

towarzystwie dwóch sympatycznych żołnierzy. Młodzieńców podobnych do siebie niczym

dwie pestki wydłubane z tego samego owocu granatu.

Jak zawsze mędrzec bucharski z szacunkiem powitał zgromadzonych przykładając

prawą dłoń do serca i nisko pochylając głowę. Podobnie uczynili postępujący za nim

obydwaj młodzi sarbazowie.

- Assalam alejkum - rzekł Hodża. - Witajcie w pokoju, czcigodni.

- Waalejkum assalam, afandi, I ty nam witaj, Hodżo-aka - odpowiedział mu

pierwszy Temudżyn, sympatyczny właściciel herbaciarni.

- Niechaj dobry los pobłogosławi drogę, która cię do nas przywiodła w najlepszym

zdrowiu, afandi. Oby szczęście i brak ludzkiej zawiści towarzyszyły nieustannie tobie i

twoim przyjaciołom w wędrówce po świecie - odezwały się zewsząd głosy. - Prosimy,

siadajcie wszyscy trzej między nami. Napijemy się zielonej herbaty i pogawędzimy trochę o

sprawach interesujących prawdziwych mężczyzn.

- Nie teraz, czcigodni. Niestety, teraz nie możemy - Hodża pokręcił przecząco

głową i uśmiechnął się tajemniczo. - Czeka nas pilna sprawa. Najpierw wszyscy trzej

musimy dostać się do cytadeli przed oblicze władcy. Słyszeliście zapewne, że emir obiecał

garść srebra temu, kto go zadziwi? Popatrzcie na tych dwóch młodzieńców przybyłych

wczoraj z Kermine, z twierdzy tamtejszego beka. Na Sabira i Muchtara, braci

identycznych, jakby jeden był kopią drugiego. Co mówię? Nie kopią, lecz wiernym

odbiciem w lustrze. Oto zagadka, za pomocą której mam zamiar zdobyć srebro obiecane

przez władcę, aby wykupić z długów nieszczęsnego Pirmata Szermuchammada, kaligrafa,

podstępnie oskarżonego przez pierwszego wezyra o kradzież jego srebra i wtrąconego do

lochów.

Następnie mędrzec pochylił się nad przyjaciółmi popijającymi orzeźwiający kok-

czaj i półgłosem zaczął im wyjaśniać strategię genialnego w swej prostocie planu. Kiedy

skończył, wyprostował się i rzucił na pożegnanie:

- Opowiedziałem wam wszystko. No, prawie wszystko. Nie ujawniłem jedynie, kim

są w istocie dwaj młodzieńcy z Kermine. Nie chciałbym, ażeby rozwiązanie zagadki dotarło

do pałacu przede mną, chodzi wszakże o sakwę srebra, i wykupienie z fałszywych długów

poczciwego Pirmata i jego najbliższych. Na odnalezienie prawidłowego rozwiązania

niezwykłego problemu macie zatem dość czasu. O zagadce porozmawiamy, gdy tylko

wrócimy tutaj z Arku. Tymczasem trzymajcie za nas mocno kciuki, abyśmy zdołali

powrócić z nagrodą.

Po czym Hodża wraz z żołnierzami pomaszerował żwawym krokiem w stronę

placyku, na którym rozsiadła się medresa Czor-Minor z czterema charakterystycznymi

minaretami. Minął ją i zapuścił się w cienistą uliczkę wiodącą wprost na Plac Piaszczysty, ku

cytadeli Ark.

Na widok Hodży Nasreddina postępującego w towarzystwie dwóch sarbazów

podobnych do siebie jak dwie krople kobylego mleka strażnik u wrót twierdzy zamienił się

w słup soli. W biednej czaszce ani rusz nie mogło pomieścić się to, co obserwowały źrenice.

Bo czyż widział kto kiedykolwiek, aby Allach stworzył jednego człowieka w dwóch

egzemplarzach?

Przed wejściem do komnaty tronowej mędrzec gestem zatrzymał obydwu

młodzieńców.

- Zaczekajcie tu na mnie chwilkę - rzekł. - Zaraz po was wrócę. Muszę

zapowiedzieć naszą wizytę. Aby poddać kaprysy władcy zagadkowej próbie, trzeba

wpierw sprawdzić, czy humor emirowy planów nam nie pokrzyżuje.

To mówiąc mędrzec zniknął za ciężką atłasową kotarą, bogato przetykaną złotem.

Emir spojrzał niecierpliwym wzrokiem na wchodzącego.

- Nudzę się, Hodżo - wystękał. - Nie bawią mnie ani walki zapaśników dworskich,

ani grajkowie, ani pląsy tadżyckich tancerek. Spać też mi się nie chce...

- Ale, ale - przypomniał sobie - miałeś mi dzisiaj dostarczyć problem trudny do

rozwiązania. Nie zapomniałeś chyba? Wytłumacz się, dlaczego przyszedłeś do pałacu z

pustymi rękami?

- Zagadkę płodzą nie ręce, lecz głowa - odpowiedział spokojnie mędrzec. - Mój

orzech niełatwy do rozgryzienia już czeka, a właściwie dwa niemałe orzeszki oczekują w

pierwszej komnacie na wezwanie.

- Co to znaczy: czekają? - ożywił się władca. - Czyżbyś, Hodżo, mówił o

niejednym problemie?

- Myślę o jednym problemie, ale występującym w dwóch młodych osobach. Czy

pozwolisz, panie, abym przedstawił ci teraz moich dżygitów?

Emir, nieco zaskoczony, skinął głową.

- Słyszałeś, czego pragnie władca? - zwrócił się mędrzec do strażnika sterczącego z

nagą szablą przy wejściu. - Każ natychmiast wprowadzić oczekujących.

Sługa podążył pośpiesznie z poleceniem władcy. Po chwili ciężka kotara uchyliła się

i nagle przed obliczem emirowym, zamiast dwóch młodzieńców w żołnierskich strojach,

pojawił się samotny, przygarbiony człowieczek o twarzy pomarszczonej jak suszona śliwka.

Spiczasta wełniana krymka pokryta haftowanymi cytatami z Koranu pozwalała domyślać

się, iż przybyły był derwiszem, zwyczajnym żebrakiem z zakonu kałandarów, od jakich roiło

się we wszystkich miastach Wschodu. Emir ściągnął brwi.

- Czy zdawało mi się tylko, Hodżo, czy rzeczywiście mówiłeś przed sekundą o

dwóch młodych osobach - zapytał gniewnie. - Tutaj zaś wyraźnie widzę jednego człowieka.

Kto jest więc tym drugim? A może chcesz mnie przekonać, filozofie, iż wzrok mój zawodzi?

Jeśli tak, to uważaj, ażeby cię kat nie dostrzegł. Wszakże wiek tego zwiędłego stworzenia

nawet maddach-fantasta opowiadający baśnie pod murami medresy nie odważyłby się

porównać do rozkwitłej rośliny.

Mędrzec, równie zaskoczony co i władca, zaprotestował natychmiast:

- Panie mój, tego derwisza spotykam po raz pierwszy w życiu. Najwidoczniej

przyszedł do pałacu we własnych sprawach. Zapewniam, że nie ma nic wspólnego z

zagadkowym problemem do rozwiązywania ani z dwoma dżygitami z Kermine, którzy

przybyli tu ze mną.

Emir wycelował palcem w nieznajomego.

- Kim zatem jesteś, przybyszu? - burknął. - Po cóż nie wołany, zabierasz nam

bezcenne chwile i mącisz zasłużony spokój?

Derwisz pochylił nisko głowę i wyseplenił:

- Przyszedłem do pałacu po wsparcie, o władco najszlachetniejszy z prześwietnych.

A jestem, jak widzisz, pokornym sługą Allacha.

- Wszyscy nimi jesteśmy - padła odpowiedź z wysokości tronu. - Nie widzę w tym

jeszcze przyczyny, dla której powinienem napełnić ci sakiewkę złotem. Sądzisz, barania

głowo, że szlachetny kruszec dobywa się na polu motyką?

Derwisz mamrotał dalej nie podnosząc głowy:

- Rzekłeś, władco Wschodu. Ale wiedz, żem nie tylko sługą Allacha, jestem

ponadto twoim dalekim krewnym. I dlatego przypuszczam, o najszlachetniejszy z

prześwietnych, iż kuzynowi twa hojność nie odmówi wsparcia.

Emir, w pierwszej chwili osłupiał. Minęła minuta, zanim głos odzyskał.

- Co takiego? Krewnym, powiedziałeś? Dalekim kuzynem? A z jakiegoż to rodu

wywodzisz się, niezwykły przybyszu? Mów wyraźnie, niechaj usłyszę godność twoich

przodków. Kimże był twój rodzic?

- Ojciec mój pochodził z bagdadzkiego rodu Dżamali Mocarnych, o

najszlachetniejszy z prześwietnych.

Emir zastanowił się.

- Z bagdadzkiego rodu Dżamali Mocarnych, powiadasz? Hm, nie pamiętam, abym

był spowinowacony z tym rodem. Ale jeśli tak twierdzisz, nie zaprzeczę. Siadaj tedy z nami,

drogi kuzynie - zwrócił się łaskawie do derwisza, po czym szeptem cisnął w ucho

nadwornemu pisarzowi: - A ty, gryzipiórku, wyszukaj co rychlej w księgach

rodowodowych miejsce, w którym gałąź mojego rodu splata się z bagdadzkimi Dżamalami.

Minęła długa chwila ciszy, przerywana od czasu do czasu siorbaniem słodkich

napojów, zanim w otworze wejściowym pojawił się pisarz. Już z daleka kręcił pracowicie

głową i rozkładał szeroko ręce.

Na widok oczywistych gestów emir obruszył się. Warknął gniewnie:

- Zdaje się, że chciałeś mnie wyprowadzić w pole, derwiszu? W moich księgach

rodowodowych nie znaleziono nawet śladu pokrewieństwa z Dżamalami Mocarnymi z

Bagdadu. Wytłumacz się, duszo robaczywa, z plugawego postępku. Spiesz się, bo zaraz

postanowię, jak należy ukarać cię za próbę nikczemnego oszustwa. A wtedy będzie już za

późno na wyjaśnienia.

- Wcale nie łgałem, o najszlachetniejszy z prześwietnych - derwisz wyciągnął

obydwie ręce ku górze, jakby niebiosa chciał przywołać na świadka. - Wiadomo ci

przecież, że wszyscy ludzie na świecie wywodzą się od dwojga wspólnych przodków Czyż

więc nie jesteśmy krewnymi, skoro tam gdzieś głęboko w pradziejach mamy wspólnych

prarodziców?

Władca zacisnął zęby. Żuchwy zaczęły mu drgać niczym u tygrysa szykującego się

do skoku na upatrzoną ofiarę. W tym samym momencie do tronu przysunął się Hodża

Nasreddin i szeptem począł coś gorąco tłumaczyć. Emir spojrzał zaskoczony na mędrca.

Wreszcie machnął ręką i zwrócił się do derwisza już znacznie spokojniej:

- A czy masz przy sobie jakiś worek? Sługa Allacha wyciągnął zza koszuli próżną”

sakiewkę i z radością wysunął dłoń w kierunku monarszego krzesła.

- Oto on, o najszlachetniejszy z prześwietnych.

- Wstydź się, derwiszu. Jak mogłeś z takim małym workiem stanąć przed obliczem

wielkiego i hojnego władcy - wtrącił mędrzec bucharski. - Każ mu wydać bezzwłocznie, o

szlachetny, sakwę znacznie większą. W przeciwnym razie staruszek nie będzie miał w czym

zmieścić monet, jakie zostaną mu ofiarowane na własność.

Emir kazał słudze pośpieszyć po worek jak największy. Od tej chwili naczelnik

skarbca z rosnącym niepokojem zaczął śledzić dalsze poczynania mędrca.

Kiedy dworak wręczył człowieczkowi o gębie pomarszczonej śliwki olbrzymią

sakwę z owczej skóry, Hodża Nasreddin wyjął dwie monety z rąk naczelnika skarbca.

Jedną ukrył w kieszeni, zaś drugą wrzucił do torby derwisza, prosząc, aby emir poszedł

jego śladem.

Władca bez słowa wyciągnął dwa srebrne dirhemy, jednego wręczył mędrcowi,

drugiego wrzucił do derwiszowego worka.

Nic nie rozumiejący żebrak z zakonu kałandarów tkwił pośrodku komnaty z

rozwartymi szeroko ustami i olbrzymim workiem, na którego dnie spoczywały zaledwie

dwie maleńkie monety.

Tymczasem Hodża skinął ręką.

- Oddal się, dobry człowieku. No, idżże już. Nie ogłuchłeś chyba z nadmiaru

szczęścia? Otrzymałeś przecież to, czego żądałeś. Zostałeś obdarowany przez emira sakwą

i pieniędzmi. Na cóż więc jeszcze czekasz? Czyżby twoja chciwość, o świątobliwy mężu,

przekraczała pojemność tego worka?

Na słowa mędrca derwiszowi powrócił dar mowy. Zaseplenił znowu:

- Panie, chyba sobie żartujesz z wiernego sługi Allacha? Po coś kazał wydać mi wór

olbrzymi, skoro monet weń wrzuconych trzeba by tam szukać z ogarkiem w dłoni co

najmniej przez tydzień?

- To dlatego, ażebyś miał gdzie zmieścić monety otrzymane od pozostałych twoich

krewnych, o świątobliwy mężu - wyjaśnił Hodża Nasreddin z całkowitą powagą. - W

samej tylko Bucharze powinieneś znaleźć ich kilkanaście tysięcy. Drugie tyle znajdziesz w

Samarkandzie. Obawiam się, że nawet ten wór nie wystarczy na zebrane od wszystkich

krewnych miedziane tańgi i srebrne dirhemy.

Sługa Allacha z zakonu żebrzących kałandarów chciał jeszcze coś powiedzieć, ale

już nie zdążył. Dzban cierpliwości emirowej wypełnił się właśnie po brzegi.

- Powyżej uszu mam tego krewniaka w derwiszowych łachach - wrzasnął władca

głosem, od którego rozdzwoniły się zęby strażników sterczących nieruchomo po obu

stronach tronu. - Kuszbego, wskaż mu natychmiast drogę do wyjścia. Niechaj jak

najszybciej zniknie mi z oczu, jeśli poza monetami nie chce wziąć na drogę czterdziestu

pałek.

Przerażony derwisz opuścił komnatę równie szybko, jak się pojawił. Natomiast

władca życia i śmierci spojrzał na Hodżę i zadumał się. Pamiętał, że miał go o coś zapytać,

lecz zapomniał o co?

- Jednego nie pojmuję zupełnie, mędrcze - przypomniał sobie wreszcie. - Czemu

spośród czterech srebrnych monet dwie zabrałeś dla siebie?

- Ponieważ nie chciałem być gorszym krewnym wobec ciebie, panie, niż ten

świątobliwy włóczęga - wyjaśnił spokojnie Hodża Nasreddin. - Gdybym nie wziął obydwu

monet, mógłbym cię dotknąć boleśnie. Udowodniłbym wszakże, iż jestem dla ciebie

człowiekiem znacznie dalszym niźli jakiś obcy natręt, derwisz w łachmanach, całymi latami

żebrzący po świecie.

- O, to mi nie przyszło do głowy. Ale masz słuszność - władca bez zastrzeżeń

zgodził się z argumentami Hodży. - Nie wypadało, abyś był mi dalszym człowiekiem niż

lichy derwisz włóczący się za jałmużną.

I znów zagłębił się w rozmyślaniach.

- Bardzo to mądre, coś uczynił z derwiszem, afandi. To był naprawdę doskonały

żart - śmiał się po chwili, gdy sens uczynku Nasreddinowego dotarł wreszcie pod złocistą

czałmę. - Proś mnie, o co chcesz, jeśli tylko będę mógł, uczynię.

- Jeżeli możesz, spróbuj mi dopomóc, o najszlachetniejszy z prześwietnych - Hodża

uśmiechnął się szeroko. - Oto dwaj żołnierze z oddziału beka Kermine. Twierdzą, że nie są

bliźniakami. A przecież jedna rodziła ich matka.

Po tych słowach mędrzec wskazał dłonią na dwóch młodych braci, którzy

wprowadzeni przez strażnika przed majestat władcy, znieruchomieli przy wejściu w

głębokim ukłonie.

- Wyprostujcie grzbiety, przyjaciele - ciągnął dalej Hodża - A ty, panie, popatrz

uważnie na ich twarze. Widziałeś kiedykolwiek w życiu dwóch ludzi bardziej podobnych do

siebie? Jeden jest lustrzanym odbiciem drugiego. Weź ścierkę i przetrzyj oblicza obydwu, o

sprawiedliwy, jeśli sądzisz, że to nie natura, lecz ręka człowiecza upodobniła ich w tak

zadziwiający sposób

Władca wybałuszył oczy. Bez słowa spoglądał to na jednego, to na drugiego.

Wreszcie przetarł palcem powieki, znów spojrzał na wojaków i dopiero wtedy wystękał

niepewnie:

- Nie są bliźniakami, powiadasz? Jeżeli to nie bliźniacy, Hodżo, to może mają

trzeciego brata, który tutaj z nimi nie przyszedł? A może mają nie jednego, ale jeszcze

dwóch, trzech albo i czterech braci?

- Nie, panie. Młodzieńcy nie mają ich więcej. I wiem doskonale, że nigdy nie mieli -

pokręcił głową Hodża Nasreddin i lekko się uśmiechnął. - Wiem również, iż tego samego

dnia, w tym samym miesiącu i roku Sabir oraz Muchtar ujrzeli świat i rodziców swoich.

- Święta prawda, afandi. Tylko dwóch jest nas synów w domu. I to jest zresztą

korzeniem zgryzoty u naszego ojca. Chciałby mieć nas dużo, dużo więcej - zgodnym

chórem poświadczyli żołnierze słowa mędrca.

Emir po raz trzeci utonął w głębinach myśli. Minuty mijały, a jego wzrok błądził w

poszukiwaniu rozwiązania po ścianach komnaty tronowej, wybiegał dalej przez otwór

okienny ku kopułom medres i meczetów, ku strzelistym sylwetkom bucharskich minaretów.

Nadaremnie. Mimo wysiłków głowy i upływu czasu władca jakoś nie potrafił wyłuskać

jądra zagadki z sensu słów dopiero co usłyszanych.

A tymczasem przy wyjściu z pałacowego korytarza na Plac Piaszczysty strażnik

odprowadzający derwisza przytrzymał go za ramię. I wyszczerzył zęby w lisim uśmiechu:

- Czyż nie jestem dla ciebie, derwiszu żebrzący, takim samym krewnym, jak i wielki

emir? Jednakże ty dostałeś dwie srebrne monety jak zaś nie posiadam nawet połowy

marnej tańgi. Godzi się więc, ażebyś podzielił się ze mną sprawiedliwie, kuzyneczku. Wszak

są to twoje własne słowa, prawda? No, nie zastanawiaj się dłużej, mój ty krewniaku

nieoczekiwany, tylko dawaj jednego dirhema i ruszaj precz! I pamiętaj, żeby cię tu więcej

moje źrenice nie oglądały. O, bo takie spotkania nie wróżą ci wesołego przyjęcia. Dobrze

będzie, jeśli na worku kuksańców sprawa się zakończy.

*

Kim więc byli dwaj bracia podobni do siebie jak dwie krople kobylego mleka? Nie

bliźniacy, a przecież urodzeni tego samego dnia i w tej samej godzinie? Pomyśl, człowieku z

głową otwartą. Może uda ci się wyłowić karaska rozwiązania z sadzawki niezwykłej

opowieści, zanim Hodża Nasreddin powróci z pałacu do czajchany pod platanem i ujawni

tajemnicę dwóch młodych dżygitów, Sabira i Muchtara?

SYN BAJA WYSTRYCHNIĘTY NA DUDKA

Opowieść siódma o przygodzie ubogiego Użangi-bobo,

o złośliwym synalku bogatego baja

i o przedziwnej monecie

wypłaconej przez bucharskiego mędrca

W bucharskiej dzielnicy ubogich rzemieślników, tuż za medresą Czor-Minor -

uczelnią muzułmańską wybudowaną w indyjskim stylu - w samym końcu ślepego zaułka

sterczała lepianka sędziwego farbiarza Dżangi-bobo. Od dnia, w którym opasły

Mardżanbek, bardzo chytry i bardzo bogaty kupiec, zajmujący się również paserstwem i

lichwą, zabrał mu za długi skromniuteńką farbiarnię, starzec żył z marnych grosików

uzyskanych ze sprzedaży nazbieranego chrustu.

Codziennie rano, jeszcze przed wytoczeniem się na niebo złocistej kuli słońca,

Dżangi-bobo wyruszał za miasto, na skraj Czerwonych Piasków, aby tam pośród wydm

pustynnych szukać zeschniętych krzewów saksaułu. Rąbał suche badyle, wiązał je

rzemieniem w pęk, następnie taszczył na bazar w Sucharze, gdzie poszukiwany przez wielu

opał zamieniał na kilka garści ryżu, na jęczmienne placki, na kawałek wyschniętej baraniny

albo zwyczajnie na dwa miedziaki. No i z trudem wiązał jakoś ubożuchny koniec z końcem.

Dziś od samego rana starzec czuł się nie najlepiej. Ledwie zwlókł się z łóżka.

Czerstwy kawałeczek jęczmiennego placka popity filiżanką przegotowanej wody na

śniadanie, potem kilka godzin marszu, a jeszcze później pracowite wymachiwanie ciężkim

toporem, no i słońce wyjątkowo dzisiaj dokuczliwe sprawiły, że w drodze powrotnej

Dżangi-bobo stąpał z najwyższym wysiłkiem. Maszerował coraz wolniej dźwigając na

ramionach okazałą wiązkę drewna. A zmęczył się przy tym jak rzadko kiedy.

,,Szkoda wielka, że nie mam osiołka. Z przyjazną duszą i z silnym pomocnikiem

życie byłoby z pewnością znacznie lżejsze - marzył Dżangi-bobo w głębi serca. - Gdybym

miał kłapoucha do pomocy, zawiózłbym na bazar od razu aż siedem takich wiązek chrustu.

A wtedy mógłbym nareszcie zwrócić dług piekarzowi Bababulle. Niestety, nie mam osiołka.

Poczciwy Bababułła - oby Allach zachował go w zdrowiu jak najdłużej - będzie musiał

poczekać co najmniej tydzień na swoje miedziaki”.

W pewnej chwili siły opuściły farbiarza tak, że dalej już iść nie mógł. Musiał trochę

odpocząć. Choć odrobinę. Zwalił więc na ziemię suchy ciężar i siadł obok. Kiedy nieco

odsapnął i chciał ruszyć w dalszą drogę, okazało się, że sprawa nie jest wcale taka prosta.

Mimo wysiłków nie był w stanie dźwignąć wiązki chrustu z powrotem na plecy. Drewno

było zbyt ciężkie, a on zbyt osłabiony.

“Starość nie radość. Sił ubywa mi z dnia na dzień. A nawet z godziny na godzinę.

Słabym niczym mysz siedmiodniowa - rozmyślał markotnie Dżangi-bobo. - Nie ma się co

łudzić, widzę, że nie dam rady bez czyjejś pomocy. Może nadejdzie wkrótce jakaś życzliwa

dusza. W przeciwnym razie część drewna będę musiał tu porzucić”.

Zaledwie to sobie pomyślał, zza ruin glinianego grobowca jakiegoś zapomnianego

muzułmańskiego świętego wyjechał młodzian w bogatych szatach, na ślicznym koniu, karym

achałtekinie stąpającym po piasku lekko niczym tancerka na dworze emira.

- O, wszechwiedzący Allach zsyła cię tutaj w odpowiedniej porze, szlachetny

młodzieńcze - starzec zastąpił drogę jeźdźcowi i pokłonił mu się głęboko. - Dopomóż,

bardzo proszę, człekowi w potrzebie, jeśli serce masz pod koszulą i odrobinę szacunku dla

siwej brody.

- A o co chodzi? - spadło pytanie z wysoka, spod złocistego turbanu.

- Nie potrafię sam zarzucić ciężaru na ramiona. Przeogromny wysiłek oraz upalne

słońce najwidoczniej pozbawiły mnie resztek sił.

- Zgoda, siwa brodo. Jednakże pod warunkiem, że mi za to zapłacisz. Albo coś

dasz. Cokolwiek.

- A cóż ja ci mogę dać, szlachetny młodzieńcze? - Dżangi-bobo rozłożył bezradnie

ręce. - Nic.

- Zgoda, siwa brodo. Niech i tak będzie.

To rzekłszy bajbacza - syn zamożnego baja, bo nim był ów młodzian - uśmiechnął

się tajemniczo pod nosem, po czym zlazł z wierzchowca i w milczeniu podniósł z ziemi

wiązkę chrustu, jakby to było piórko łabędzie. I zwalił na plecy starca. Następnie wskoczył

na siodło i bez słowa pożegnania odjechał w swoją stronę.

Jakież było zdumienie ubogiego Dżangi-bobo, kiedy po czterech godzinach przed

bramą Kukeldasz wiodącą w głąb miasta ujrzał synalka baja w asyście siedmiu strażników

uzbrojonych po zęby w łuki, kindżały i zakrzywione szable. Na widok zbliżającego się

starca bajbacza wrzasnął:

- Oto on! Siwobrody powsinoga, o którym mówiłem wam przed godziną.

Wojownicy, zatrzymajcie go natychmiast. Jest mi winien zapłatę.

- Zapłatę? A za co? - zdumiał się Dżangi-bobo, przystając pokornie na moment. -

Mylisz mnie zapewne z kim innym, szlachetny młodzieńcze.

- Jak to, za co? Jeszcze się wykręcasz, pniu stuletniej wierzby? Czyżby starcza

skleroza pozbawiła cię zupełnie pamięci? Oczywiście, że za pomoc - synalek bogacza

doskoczył do siwobrodego i dźgnął palcem w wiązkę chrustu. - Dopomogłem ci dźwignąć

ten ciężar? Dopomogłem. A ty w zamian obiecałeś mi przecież zapłatę.

- Obiecałem? - Dżangi-bobo zdumiał się jeszcze bardziej. - A jaką, na Allacha?

- Nie udawaj bezmózgiego głupka, pniu stuletniej wierzby, tylko dawaj mi tu zaraz

to, coś przyrzekł na drodze - krzyczał nadal młodzik. - Obiecałeś “nic”? Obiecałeś,

przysięgam na brodę mego pradziada. Oddaj więc, bo szkoda czasu i mielenia jęzorem po

próżnicy.

Tymczasem Dżangi-bobo uginający się coraz głębiej pod ciężarem saksaułu począł

prosić gorąco bajbaczę:

- Drogi chłopcze, szlachetny młodzieńcze, czegóż ty naprawdę chcesz ode mnie?

Czy nie możesz mnie zostawić w spokoju? Po cóż drwisz z siwej brody? Masz chyba

sumienie? Puść, błagam, bo siły tracę z każdą minutą. Spójrz, nogi drżą mi już jak choremu

w indyjskiej febrze.

Ale synalek bogacza ani myślał zrezygnować z wyśmienicie rozwijającej się zabawy.

Zaczął szarpać farbiarza za rękaw chałata, wrzeszcząc przy tym na całe gardło:

- Jak to czego chcę, marny robaku? Śmiesz jeszcze pytać bezczelnie? I cóż mnie

może obchodzić twoja indyjska febra, malaria czy drżączka? Zagadnąłem cię wszakże na

pustynnej drodze, co mi dasz, jeśli włożę ci na ramiona tę oto wiązkę suchego saksaułu? A

tyś mi odpowiedział wówczas jednym słowem: ,,nic”. Pomogłem ci, a zatem zgodnie z

umową, pniu stuletniej wierzby, musisz mi teraz wręczyć przy świadkach owe “nic”.

Im dłużej ubogi Dżangi-bobo błagał bajbaczę, aby go przepuścił przez bramę, tym

bardziej upierał się przy swoim synalek baja. Nawet nie zamierzał słuchać wyjaśnień starca.

Wrzeszczał jedynie, ile sił w młodych płucach, podskakując i wymachując groźnie kułakami.

Niecodzienny harmider powiększali strażnicy trzymający się za brzuchy i ryczący

wniebogłosy z wielkiej wesołości.

Nie wiadomo, jak by zakończyło się to awanturnicze spotkanie biednego Dżangi-

bobo z synalkiem zamożnego baja i siedmioma strażnikami bez sumienia, gdyby w pewnym

momencie u wrót miejskich nie pojawiły się dwie ważne osobistości. Z lewej strony na

srokatym wierzchowcu nadjechał sędzia bucharski w śnieżnobiałym zawoju na głowie, z

prawej zaś Hodża Nasreddin na swym burym kłapouchu.

- Ej, ty tam. Zbliż się i wyjaśnij mi dokładnie, co się tu dzieje? - zapytał gniewnie

główny sędzia Buchary wskazując palcem na młodzika.

- I czemu wrzeszczysz pod niebiosa, płosząc niewinne synogarlice na dachach? -

dorzucił mędrzec siedzący na ośle.

Bajbacza opowiedział wszystko po kolei. Naturalnie opowiedział po swojemu. Jak

to dopomógł starcowi spotkanemu na pustynnej drodze, jak ten obiecał mu wynagrodzenie

za okazaną przysługę i jak teraz łotr ów wykręca się nie chcąc dotrzymać słowa danego

przed czterema godzinami.

Sędzia miejski nie złażąc z siodła wysłuchał cierpliwie relacji bogaczowego synalka,

a potem zagłębił się w rozmyślaniach. Wszyscy zamarli w oczekiwaniu na wyrok. Niestety,

minuty umykały jedna po drugiej, a nic jakoś nie wskazywało na to, by kadi mógł natrafić na

ścieżkę prowadzącą do rozwikłania kłopotliwego problemu.

- Widzę, o sprawiedliwy, że masz niejakie trudności z rozsupłaniem dziwacznego

węzełka - szepnął mu na ucho Hodża. - Szkoda twojej szlachetnej głowy i drogocennego

czasu na takie błahostki. Zgódź się, abym cię wyręczył. Mam pewien pomysł.

Na oblicze sędziego wypłynął szeroki uśmiech.

- Ej, wy tam. Nadstawcie uszu i wysłuchajcie uważnie tego oto człowieka, który

czaszkę ma wielką jak sagan i serce nie mniejsze! - krzyknął ucieszony. - W moim imieniu

mąż ten osądzi rzecz całą i wyda sprawiedliwy wyrok. Zaczynaj, drogi przyjacielu.

Hodża Nasreddin zwrócił się najpierw w stronę gromadki strażników:

- Kto z was jest tu najstarszy rangą?

Stróż prawa i porządku przepasany zieloną chustą wysunął się bez słowa przed

innych.

- Doskonale - skinął głową Hodża. - Przynieś mi bezzwłocznie ze strażnicy

modlitewny dywanik.

Stróż porządku publicznego pognał na wartownię, ażeby po chwili wrócić ze

zwiniętym w rulon dywanikiem, na którym zgodnie z nakazami religii pięć razy dziennie

modlił się, bijąc pokłony w kierunku Mekki, świętego miasta wszystkich prawowiernych.

Hodża Nasreddin zsunął się z oślego grzbietu. W milczeniu rozłożył niewielki

kobierczyk na glinianym klepisku, wygładził starannie, po czym dopiero rzeki do bajowego

synalka:

- Słuszność jest po twojej stronie, bajbaczo. Naturalnie, zgadzam się z tobą

całkowicie. Allach mi świadkiem, że inaczej być nie może.

- Ojejej! - jęknął głośno w tym momencie Dżangi-bobo, chwytając się za serce.

Ale Hodża Nasreddin nie zwrócił na starca najmniejszej uwagi i jak gdyby nigdy nic

ciągnął dalej:

- Obiecane musi być dotrzymane. Tak właśnie nakazuje sprawiedliwość. Z

łachmanów Dżangi-bobo można jednak wywnioskować, iż nie stać będzie biedaka na

spłatę ziemskich zobowiązań Czy pozwolisz więc, zacny młodzieńcze, abym “go zastąpił w

tej sprawie?

Synalek bogacza skinął głową na znak zgody.

Wtedy Hodża Nasreddin uniósł odrobinę róg dywanika i powiedział:

- Bajbaczo, wsuń rękę pod ten kobierczyk i przekonaj się, co tam leży.

Młodzik pogmerał dłonią pod dywanikiem, lecz oczywiście niczego nie wymacał.

- No i na co tam natrafiłeś, bajbaczo? - zapytał Hodża z ciekawością.

Synalek baja zamiast odpowiedzi wzruszył tylko drwiąco ramionami.

- Coś ty taki w gorącej wodzie kąpany? - skarcił go mędrzec. - Powinieneś

wiedzieć, iż zbyteczny pośpiech jest wymysłem szatana. Poszukaj starannie.

Naburmuszony młodzik nadął się niczym ropucha w maju, ale nie rzekł nic. Jeszcze

raz wsunął rękę pod dywanik. Z takim samym skutkiem, co i poprzednio.

- No i co znalazłeś tym razem? - zagadnął znów Hodża Nasreddin z całą powagą.

- Nic - odburknął bajbacza.

- O, znakomicie - ucieszył się mędrzec bucharski. - Bo to jest właśnie tamto “nic”,

które obiecał ci na drodze czcigodny Dżangi-bobo. Zabieraj je sobie na własność i zmykaj

nam precz z oczu, jeśli nie chcesz kilku pałek dodatkowej zapłaty za czas, jaki przez ciebie

zmitrężyliśmy tutaj niepotrzebnie wraz ze szlachetnym sędzią Buchary.

*

“Kto pod kim dołki kopie, sam w nie wpada” - mówi przysłowie znane i na

Wschodzie, i na Zachodzie. I rzeczywiście. Synalek zamożnego baja dostał znakomitą

nauczkę od Hodży Nasreddina. Popamięta ją chyba długo. Nas jednak interesuje teraz

zupełnie coś innego. Czy potrafisz obliczyć, ty, który głowę bystrą masz i oko

spostrzegawcze, ile monet był winien farbiarz Dżangi-bobo piekarzowi Bababulle?

GŁODNY WILK, GŁODNY SZAKAL I GŁODNA WYDRA

Opowieść ósma o szkrabach z sąsiedztwa,

o trzech stepowych głodomorach,

a także o podziale krasnopiórek,

rybek nieczęsto trafiających do garnka

Podejrzany szmer w ogrodzie nakazał Hodży ostrożność w postępowaniu.

“Na Allacha, któż tam może być? Złodzieje? E, chyba nie. Tyle jest przecież

bogatszych domów w Bucharze, że tylko naiwni szukaliby łupu tutaj. Hm, a może to

szpiedzy wielkiego wezyra? Dostojnik lubi wszakże wiedzieć, co się dzieje nawet w mysiej

norze”.

Tak rozmyślając mędrzec cichutko wysunął się spod kołdry, na palcach dotarł do

okna i wyjrzał dyskretnie.

Wyjrzał i roześmiał się na głos.

Pod baldachimem z winorośli stała gromadka wyrostków w różnym wieku i coś się

między sobą naradzała.

- Ej, młodzieniaszkowie, jeśli przyszliście z samego rana, by pobawić się z moimi

chłopcami, to przyszliście nadaremnie - zawołał Hodża. - Guldżachon pojechała na wieś w

odwiedziny do krewniaków i chłopców zabrała ze sobą.

Przed gromadkę bosonogich basałyków w krótkich majtkach wystąpił Askad,

jeden z wnuków Nasreddinowego sąsiada, cholewkarza Mamajusupa.

- Wujku, myśmy nie przyszli bawić się z Erkinem i Radżabem. Zresztą, wiemy

dobrze, że ich nie ma. Myśmy przyszli specjalnie do ciebie.

- Do mnie? - zdumiał się mędrzec. - O, to coś nowego. Poczekajcie chwileczkę,

młodzieniaszkowie. Już do was idę.

I nie zwlekając nasypał do miseczki cztery garście suszonych winogron, garść

morelowych pestek wydłubanych ze skorupek oraz parę bryłek chałwy domowej roboty,

do drugiej włożył kilka owoców granatu i wyszedł przed dom.

- Częstujcie się, czym chata bogata - zaprosił. - A przy okazji wyjawcie mi, proszę,

co was tu sprowadza?

- Bajka. Opowiastka. Zagadka. Jakaś przygoda - z ust pełnych smakołyków

posypały się spieszne odpowiedzi. - Najlepiej opowiedz nam bajkę. Radżab mówił, że

znasz ich bardzo wiele. A Erkin, że jeszcze więcej.

Hodża roześmiał się.

- Zgoda, młodzieniaszkowie. Opowiem z przyjemnością - przystał bez oporu. -

Tylko siądźcie wygodnie wokoło i nie przeszkadzajcie mi pod żadnym pozorem, bo boję

się, że wątek utracę. A teraz słuchajcie uważnie.

Pewnego razu nad brzegiem Amu-darii, na ścieżce wydeptanej przez stepowe

antylopy - szybkonogie dżejrany ciągnące do wodopoju, spotkał się szakal z wilkiem. I

każdy z nich coś pod pachą dźwiga.

- Ej, sąsiedzie, a dokąd ci tak pilno? I co tam kryjesz pod łokciem? - zapytuje wilk

szakala i staje pośrodku dróżki, aby mu kmotr nie czmychnął bokiem.

- Do domu śpieszę, bracie wilku - odpowiada uprzejmie szakal sąsiadowi i kłania

się nisko, niziutko. - Suseł dał mi w prezencie dwie marchewki. Najwyższa pora, bo w

kiszkach aż mi piszczy z głodu. Nie udało mi się polowanie na żółwia, zęby sobie stępiłem o

jego pancerz twardszy od żelaza. Nie udało mi się polowanie na jeża, pysk mam cały w

kolcach. Chyba więc sobie ugotuję zupkę z marchwi. Cały garnek smakowitej polewki.

Zupy, sytej, cieplutkiej, pachnącej listkiem mięty i szczyptą dzikiego kopru.

- Znakomicie się składa, bo i ja do domu idę w takim samym celu - powiada

wilczysko i szczerzy zęby na samo wspomnienie tego, co go wkrótce czeka. - Wyobraź

sobie, że i mnie suseł poczęstował marchewką. Dał mi jednak nie dwie, ale cztery sztuki.

Najwidoczniej mnie bardziej miłuje. Upiekę marchewkę w ognisku. Hm, a może lepiej

ugotować z niej zupkę? Równie smakowitą jak i twoja?

- Dostałeś cztery, boś silniejszy - mruknął pod nosem szakal. A że chytry był to

zwierz, wystarczyło mu zerknąć jednym ślepiem na zdobycz wilkową, aby zorientować się,

że marchew sąsiada jest większa, okazalsza. Pomyślał więc sobie, iż oto nadarza się

doskonała okazja, by kosztem basiora najeść się do syta. I szybko powiada:

- Mam wyśmienity pomysł, bracie wilku. Naprawdę wyśmienity. Po co mamy

rozpalać dwa ogniska? Po co ciągnąć dwie kupy chrustu? Po co brudzić dwa kociołki? Po

co dwa razy wodę taszczyć z rzeki? Wspólnie, zupę ugotujmy. I wspólnie ją zjedzmy.

Nawet najgłupsze zwierzę wie, że w zacnym towarzystwie każdy posiłek smakuje siedem

razy lepiej.

Wspólny posiłek przypadł do gustu także i wilkowi. Nie zwlekając zwierzęta

nałamały suchego saksaułu na pobliskich wydmach i rozpaliły olbrzymie ognisko, jakiego

dawno nad Amu-darią nie widziano. Ogień trzeszczał i parskał wesoło, zupa bulgotała

radośnie. Nie mogły doczekać się zwierzęta. Już-już miały zabrać się do jedzenia, gdy nagle

z sitowia wylazła wydra, caluteńka ociekająca wodą.

- Witaj, bracie wilku. Witaj, bracie szakalu - powiada wydra i zadowolona merda

energicznie ogonem, aż krople pryskają wokoło. - Cóż to tak u was smakowicie pachnie?

Zupkę gotujecie? Widzę, że w samą porę przyszłam w gości. Czemu marszczysz pysk,

bracie szakalu? Czemu krzywisz się, bracie wilku, jakbyś zgryzł przez nieuwagę ziarnko

afgańskiego pieprzu? Czyżbyście nie wiedzieli, że Allach każe gościa przyjąć nie gorzej niż

najbliższego krewniaka?

- Patrzcie ją, co za spryciara. Na samego Allacha się powołuje - powarkuje szakal

pod nosem, po czym głośno zaprasza: - Siadaj, siostro wydro, siadaj, skoro los skierował

cię do naszego ogniska. Dostaniesz trochę zupy. Dostaniesz, żebyś nie myślała, że nie mamy

serca. Ale i tyś zwierzęciem bożym, musisz i ty mieć serce. Czym nas zatem poczęstujesz w

zamian za gościnę?

- Rybek dam wam obu na deser - mówi wydra. - Mam ze sobą cały worek

krasnopiórek. Swieżuteńkich. Dopiero co wyłowiłam je w rzece.

Gadu, gadu, no i zwierzęta dogadały się. Siedli wszyscy razem w zgodnym kręgu.

Bardzo głodny wilk, bardzo głodny szakal i nie mniej głodna wydra. Naleli zupę do trzech

misek. Równo, równiutko. I zjedli.

Wydra wylizała starannie swoje naczynie i swoje wąsy, a potem wyciągnęła z

sakwy sześć rybek o srebrzystej łusce i płetwach barwy cynobru.

- Za pyszną zupkę z marchewki, którą zjadłam z apetytem, pozostawiam wam

sześć krasnopiórek. Podzielcie się sprawiedliwie, bracie wilku i bracie szakalu -

powiedziała, gładząc się po pełnym brzuchu. Po czym sakwę z resztą połowu zarzuciła na

plecy i smyk w trzcinę. Tyle ją widzieli.

No i dopiero wtedy zaczęły się spory, swary.

Szakal chciał pochwycić rybkę, ale wilk zdążył złapać go za łokieć.

- O co ci chodzi? Puszczaj, bo to boli - wrzeszczy szakal, na próżno usiłując

wyrwać się z żelaznego uścisku. - Dlaczego nie pozwalasz mi zjeść krasnopiórki na deser?

Wszakże to nie twoja zdobycz, lecz pracowitej wydry. A ona zostawiła poczęstunek dla

nas obu, a nie tylko dla ciebie. Oddaj mi moją część, samolubie.

- Co nagle to po diable. Powinieneś wiedzieć, iż pośpiech bardzo źle wpływa na

trawienie. A złe trawienie to ból głowy i brzucha - wilk na to z całym spokojem. - Trzeba

się wpierw zastanowić, bratku stepowy, jak powinniśmy podzielić sześć rybek

ofiarowanych nam przez wydrę.

- A nad czym się tu zastanawiać? Przecież sprawa jest niesłychanie prosta. Zupę

podzieliliśmy na jednakowe porcje? Na jednakowe. No to i rybki podzielimy dokładnie w

taki sam sposób. Na porcje j-e-d-n-a-k-o-w-e. Jest sześć rybek? Sześć. A żalem dla

ciebie wypadają trzy krasnopiórki. I dla mnie trzy krasnopiórki. No, a teraz puszczaj, bracie

wilku, bo rybki zjeść muszę, póki jeszcze świeże. Nie ma nic smaczniejszego nad mięsko

ryb prosto z wody.

Ale wilk ani myśli puścić łapę szakala. Szczerzy zęby gniewnie, powarkuje i

zastanawia się, jak podzielić krasnopiórki. A że nigdy nie odznaczał się zbyt szybkim

myśleniem, trwało to dość długo. Wreszcie powiada:

- O nie, bratku stepowy. Taki podział wcale nie byłby sprawiedliwy. Przecież do

zupy włożyłem cztery marchewki, a ty zaledwie dwie. Cztery i dwie to sześć, prawda?

Popatrz, rybek też sześć. A zatem i dzielić tak należy. Dla mnie cztery krasnopiórki, dla

ciebie, bratku stepowy, jedynie dwie. Właśnie tak będzie sprawiedliwie. Sądzę, że sam

wszechmogący Allach nie podzieliłby inaczej daru wydry.

- Bzdura, bracie wilku - wrzeszczy nadal szakal i tupie trzema łapami o ziemię,

wzniecając popłoch w pobliskim mrowisku. - Trzy i trzy oto sprawiedliwość. Cztery i dwie

to zwyczajny rozbój!

Na próżno jednak szakal wściekał się, nadaremnie protestował odwołując się do

wilczego sumienia. Stało się tak, jak to w podobnych wypadkach dzieje się wśród ludzi.

Krasnopiórki zostały podzielone zgodnie z wolą silniejszego. Cztery dla jednego, dwie dla

drugiego.

Jakież było zdziwienie wilka nazajutrz, gdy dowiedział się od wszędobylskiego

jeżozwierza, że szakal od samiutkiego rana biega z wywieszonym jęzorem po Czerwonych

Piaskach i plecie niestworzone historie. Każdemu, kto tylko chce go słuchać, opowiada, jak

to zdołał wyprowadzić w pole naiwnego basiora, zjadając dwie rybki krasnopiórki z porcji,

która mu się w ogóle nie należała...

Hodża Nasreddin zakończył swą opowieść. Potem sięgnął po owoc granatu,

wycisnął trochę soku wprost między zęby, popatrzył na zasłuchane buziaki i baśń uzupełnił

pytaniem:

- Jak przypuszczacie, basałyki, kto lepiej wyszedł na podziale krasnopiórek, wilk

czy szakal?

Nikt z chłopców nie zdążył ust otworzyć, albowiem w tej samej chwili mały Azam

siedzący okrakiem na wysokim murze krzyknął z całej siły:

- Wujku, chowaj się! Jadą po ciebie!

Zerwał się mędrzec na równe nogi, lecz zanim pomyślał, gdzie skryć się, furtka z

hukiem wyleciała z zawiasów i na podwórzec wtargnęła banda opryszków. A może tylko

straży miejskiej? Wyjąc z radości zbrojni dopadli Hodży, pochwycili go za ręce oraz nogi i

wynieśli na ulicę. Tam wsadzili na konia luzaka, po czym okładając wierzchowca batogami

pognali, skąd przybyli. Chmura gliniastego pyłu wzniesiona kopytami przed domostwem

mędrca była oczywistym dowodem, że zawitali tu nieoczekiwani goście. Drugim dowodem

byli świadkowie - gromada chłopców oniemiałych z przerażenia.

*

Każdą dobrą baśń morał wieńczyć musi. W Nasreddinowej opowieści kryje się on

w końcowym pytaniu. Kto lepiej wyszedł na podziale krasnopiór ofiarowanych

głodomorom przez najedzoną wydrę? Basior z wilczym apetytem i takimże sumieniem, czy

szakal, zwierz sprytny i liczyć potrafiący jak mało który mieszkaniec pustyni? Cóż, pytanie

niełatwe i odpowiedź trudna.

...a pisał kiedyś wielki Saadi: “brzuch pusty ciąży do pierwszego posiłku, głowa

pusta ciąży lata całe”.

TAJEMNE JĄDRO

Opowieść dziewiąta o konkursach na największą bzdurę

oraz na pomniejszenie tajemniczej linii,

a także o ponownych przestrogach

zacnego piekarza Bababułły

Niezbadane są labirynty dróg, jakimi krążą pomysły zrodzone pod czerepem

wielkiego pana. Na stronicach Księgi Doświadczeń widnieje kanon: im wyżej zasiadł

władca, tym trudniej uchwycić lot jego myśli. A emirat Buchary to fotel dostatecznie

wysoki, by kaprysy pana życia i śmierci spędzały sen z powiek wszystkich sług jego.

Fanaberie dziwacznych pytań przeplatały się z pomysłami z “Tysiąca i jednej nocy”,

szatańskie zadania podążały za fantastycznymi wskazówkami, cudaczne polecenia deptały

po piętach idiotycznym rozkazom. Tak oto ścieżki udręczeń, na których poddani emira

trawili życie, przechodziły nieustannie jedna w drugą nie znajdując nigdy kresu.

W czwartek ogłoszono nowy rozkaz emira Buchary. Wszyscy dostojnicy pałacowi

w samo południe mają stawić się w twierdzy, przed obliczem pana.

Nastały przeraźliwie długie godziny niepokoju i trwogi. A po nich środek południa.

- Kto potrafi opowiedzieć nieprawdopodobną historię, jakiej w życiu jeszcze nie

słyszałem, ten z rąk naczelnika skarbca otrzyma sakiewkę z antylopiej skóry, a w niej

czterdzieści srebrnych dirhemów nagrody - oświadczył emir spoglądając z uciechą na

wielmożów przybyłych na drżących nogach do wielkiej sali tronowej Arku. Potem odczekał

chwilkę i dorzucił: - Uprzedzam jednak, łby baranie, że jeśli przytoczone kłamstwo obiło mi

się choćby tylko raz o uszy, opowiadający zamiast srebrników dostanie z rąk naczelnika

straży wypłatę w postaci siedemnastu pałek na gołe plecy.

Na początku znalazło się kilku naiwnych dworaków, wielmożów pozbawionych

krzty wyobraźni, którym wydawało się, że obracaniem języka zdobędą bez najmniejszego

wysiłku sławę emirowego bajarza oraz czterdzieści sztuk srebra na dodatek. Oczywiście

przeliczyli się. Żaden z nich nie zdołał napełnić kiesy monetami wydobytymi ze skarbca.

Bowiem za każdym razem po wysłuchaniu bzdurnej opowiastki władca rzucał krótko:

- Tę blagę znam z dzieciństwa. Opowiadała mi ją już piastunka nad kołyską.

Siedemnaście pałek!

Lub:

- Opowieść ta jest równie stara jak pradziad wiekowego Mameda. Porcja pałek!

Kiedy zabrakło dalszych amatorów pobierania pieniędzy albo cięgów, emir wskazał

palcem na Hodżę Nasreddina siedzącego nieruchomo pod ścianą w towarzystwie dwóch

strażników z gołymi szablami i zapytał:

- A ty czemu milczysz, Hodżo? Chyba nie po to wysłałem ludzi zbrojnych do twego

domostwa, abyś teraz kulił się i trząsł niczym chuda mysz w kącie? Ejże, zapomniałeś języka

w gębie, czy może resztki oleju wyparowały ci ze łba na skutek czerwcowych upałów?

- Ani jedno, ani drugie, o sprawiedliwy - odpowiedział spokojnie mędrzec. -

Siwobrodzi powiadają: “Jadowitej kobrze siłą jadu nie zaimponuje ani falanga, ani

karakurt”. Ja zaś dodam: także kłamcy nie zaimponujesz byle kłamstwem. A tym bardziej

na dworze bucharskiego władcy, gdzie trudno jest zadziwić kogokolwiek blagą

najniemożliwszą z niemożliwych. Właśnie dlatego nie mam najmniejszej ochoty uczestniczyć

w dziwacznym konkursie. Zresztą, wszyscy wiedzą, że w pałacu znacznie łatwiej jest

zarobić pałki niźli srebro. Natomiast w chwili gdy uznasz konkurs blagierów za zakończony,

będę mieć do ciebie jeszcze pewną sprawę. Przyjechałem do Arku specjalnie, aby przypo-

mnieć ci o niewielkim długu. Bo widzisz, panie szlachetny, ostatnio u mnie się nie przelewa.

- Ejże, o jakim długu pleciesz? Gorączka cię trapi? A może Osioł kopnął cię w

czubek głowy? Nie jestem ci niczego winien - odrzekł emir marszcząc brwi. - I nigdy nie

byłem.

- Tym razem najwidoczniej pamięć ci nie dopisała, o sprawiedliwy. Nie martw się

jednak. To zdarza się również ludziom normalnym. Przypomnę ci więc sprawę pokrótce.

Niedawno w szkatule pozostawionej przez mojego zmarłego ojca natrafiłem na papier, w

którym przed kilku laty byłeś łaskawy napisać, iż obiecujesz oddać naszemu rodowi we

władanie połowę Buchary, letni pałac, a mnie dodatkowo także swoją najstarszą córkę,

księżniczkę Medinę-Chanym.

Emirowi krew uderzyła do głowy. Podskoczył z wściekłością na tronie, aż jęknął

marmurowy postument, i jak nie wrzaśnie z całej siły:

- Coś ty powiedział, barania głowo? Ja, emir błogosławionej Buchary, miałbym

obiecywać cokolwiek twojemu ojcu, zwyczajnemu garncarzowi? Lepiglinie, którego nogi

nigdy nie stanęły w żadnej z pałacowych komnat? Łotrze, jak śmiesz kłamać tak bezczelnie?

To największa bzdura ze wszystkich blag, jakie kiedykolwiek wpadły mi w uszy.

Mędrzec natychmiast dźwignął się z kobierca i wyciągnął rękę w kierunku tronu.

- Jestem dokładnie tego samego zdania, o sprawiedliwy - rzekł z lekkim

uśmiechem. - I właśnie dlatego każ naczelnikowi skarbca czym prędzej pośpieszyć po

czterdzieści srebrnych dirhemów. Jesteś mi je winien zgodnie z przyrzeczeniem złożonym

tutaj zaledwie przed godziną.

Dopiero w tym momencie władca zorientował się, że Hodża Nasreddin przechytrzył

go. Nie miał jednak innego wyjścia, zbyt wiele uszu słyszało tę obietnicę. Wykrzywił się,

jakby zgryzł nieopatrznie ziarno indyjskiego pieprzu, po czym bez słowa wysłał dostojnika

po srebro do skarbca.

Od czwartku do piątku droga niedaleka. Przeminęło zaledwie kilkanaście godzin,

gdy kolejny rozkaz władcy nakazał wielmożom stawić się w pałacu.

- Wezwałem was ponownie, słudzy wierni, aby ucieszyć serca wasze nowym

poleceniem. Wysłuchajcie zatem uważnie moich słów. Oto namalowałem tuszem na tej

płachcie jagnięcej skóry zwykłą, prostą kreskę. Ten, kto potrafi zmniejszyć ją dwukrotnie,

otrzyma z rąk naczelnika skarbca sakwę pełną bagdadzkich dinarów - oznajmił emir

dostojnikom tłoczącym się w sali przyjęć. Po czym dodał tonem nie wróżącym niczego

dobrego: - Jeśli jednak nikt tego nie zdoła uczynić, wszyscy otrzymają odpowiednią

nagrodę z rąk miejskiego hycla. Aha, jeszcze jedno. Abyście nie mieli żalu, iż obdarowuję

was zbyt łatwym poleceniem, niegodnym doświadczonych umysłów, stawiam dodatkowe

warunki: linię należy pomniejszyć dwa razy bez dotykania jej, bez wymazywania, bez cięcia

i przełamywania skóry na połowę. Niemożliwe stanie się możliwym, jeśli wystarczy wam

fantazji i dowcipu. Niechże więc zapłodni waszą myśl duch wielkiego matematyka

arabskiego, Tabita Ibn Kurracha. Mędrca, dla którego nie istniały zadania i problemy nie do

rozwiązania. A teraz do dzieła, słudzy wierni, niechaj przekonam się wreszcie, co

wartościowego ukrywacie pod zwojami czałm i turbanów złocistych.

“Chcąc otworzyć usta, otwórz wpierw szeroko oczy” - powiada przezorne

przysłowie. Dzisiaj spełniło się ono zaledwie do połowy. Wszyscy co prawda wybałuszyli

źrenice na bielejącą

kartę skóry jagnięcej z wyraźnie widocznym wizerunkiem linii, potem

jednak zaczęli spoglądać po sobie, wiercić się, niespokojnie przestępować z nogi na nogę.

Dostojnicy pałacowi jak gdyby nagle nabrali w usta kwaśnego mleka. Ani jedno słowo nie

zabrzęczało w powietrzu.

Nikt z wielmożów nie chciał pierwszy przyznać się do porażki. Na niego bowiem

mogła uderzyć najwyższa fala gniewu okrutnego władcy. A któż chciałby, aby kłębek nici

jego żywota wysnuł się wcześniej, niż mu zaplanowano? Zwłaszcza że każdy z dostojników

z łaski Allacha miał na tej ziemi niejedną żonę i wiele dziatek.

Nie wiadomo, jak długo wielmożowie trwaliby tak w milczeniu, gdyby nie premier

rady wezyrów, który w końcu szepnął coś do ucha bibliotekarzowi. Na oblicze

zarządzającego księgozbiorem pałacowym wypłynął księżyc nadziei.

Tak, to była właściwa ścieżka czynu.

Trzeba bez zwłoki posłać po Machmuda Kurbanbaja. Niechaj spieszy ocalić

niewinne dusze.

Wezwano czym prędzej z pobliskiej medresy Miri-Arab wielkiego uczonego,

profesora biegłego w Koranie, w filozofii, w matematyce i w siedemdziesięciu jeszcze

innych naukach. Na próżno. Machmud Kurbanbaj był już człowiekiem bardzo leciwym,

kruczej barwy jego brody nie pamiętali nawet najstarsi mieszkańcy słonecznej stolicy

emiratu. Ciężar wieku przygniótł plecy starca, nie pozwalał mu rozwinąć skrzydeł myśli

pętając je silnie powrozami sklerozy. Czas świetności uczonego rozumu minął

bezpowrotnie. Z rzadkiego iłu jego odpowiedzi trudno było dzisiaj wyłowić tłustego karasia

rozsądku.

Jad zwątpienia zaczął przenikać wielkiego wezyra, strażnika pieczęci, zarządcę

pałacu, potem namiestnika straży pałacowej, a także straży miejskiej, nadwornego

bibliotekarza, naczelnika skarbca emirowego, głównego koniuszego, i tak po kolei, wędru-

jąc od dostojnika do dostojnika dotarł wreszcie do najniższego - szefa kuchni pałacowej,

który nie rozumiejąc wiele z tego, czego żądał od swych sług władca Buchary, pojął jedno:

jest źle. Bardzo źle.

Jeśli Machmud Kurbanbaj, najmądrzejszy uczony medresy Miri-Arab, człowiek,

który przez długie lata życia zajmował- się rozplątywaniem wszystkiego, co islam tak

genialnie ukrył przed oczyma niewtajemniczonych, nie potrafił znaleźć właściwego roz-

wiązania, ba, nie natrafił nawet przecież na ślad cienia cieniów tajemnicy szatańskiej linii, to

gdzież oni, zwyczajni pachołkowie emirowi, mają szukać pomocy?

Powie ktoś, że nagrody można się wyrzec? Oczywiście, ale niech powie także, jak

ustrzec się kary? Ręka bucharskiego władcy sięga daleko. Biada temu, kto ucieknie, biada

także i temu, kto nie ucieknie.

Wieczności przeminęły, zanim do karty na drżących nóżkach przysunął się Ibrachim

Ma'asiobek, główny układacz mozaik, człowieczek o czaszce pełnej nieoczekiwanych

pomysłów. Ujął skórę jagnięcą za dwa przeciwległe krańce i pochylił ukośnie, tak że

powierzchnia karty, a wraz z nią i linia, zmalały na moment o połowę.

- Spójrz, o sprawiedliwy władco muzułmańskiego świata. Zmniejszyłem ją po

dwakroć - rzekł z dumą wypinając pierś szczuplutką jak u dziecka.

Emir zerknął na kartę ze zdziwieniem. Ściągnął brwi. Zastanowił się, po czym

szeptem cisnął jakiś rozkaz naczelnikowi skarbca. Ten zniknął natychmiast. Po dłuższej

chwili pojawił się w komnacie z podręczną malachitową szkatułą. Uchylił jej wieko

skłaniając się ku Ma'asiobekowi, ale zanim ten zdążył wyciągnąć rękę po srebro, zatrzasnął

wieko szkatułki i cofnął się poza tron monarszy.

Ibrachim Ma'asiobek nic nie rozumiejąc pozostał tak z wyciągniętą dłonią i rozwartą

gębą.

Emir roześmiał się i wyjaśnił:

- Ukazałeś nam, w jaki sposób można skrócić linię tylko na moment. Taką i

otrzymałeś nagrodę. Widziałeś przecież srebro przez chwilkę. A teraz odejdź. Myśl o

rozwiązaniu trwalszym, a nie takim, przy którym trzeba nadwerężyć szyję, by dostrzec to,

co chcesz pokazać światu.

Nieoczekiwanie z mroku korytarza wypłynęła doskonale wszystkim znana sylwetka

mędrca Buchary.

- O prześwietny i potężny, każ swemu urzędnikowi wyciągnąć zza monarszego

krzesła szkatułę z bagdadzkimi dinarami. Ja zmniejszę tę linię dwakroć.

Głos Hodży Nasreddina natarł balsamem nadziei dusze zatrwożonych.

Emir wydął wargi w grymasie powątpiewania.

- Uczynisz to? - zapytał. - Zastanów się wpierw, Hodżo. Wielu próbowało, nawet

mądry mudarris Kurbanbaj usiłował dopomóc moim dostojnikom. Nikt jednak nie zdołał

wyłuskać ziarna prawdy ze strąka dzisiejszego zlecenia.

Hodża Nasreddin uśmiechnął się i odpowiedział:

- O panie, Wahid z Kazwinu już przed laty rzekł, iż ślepiec widzi jedynie na

odległość własnego kostura.

- Śmiało przemawiasz, Hodżo - osądził emir. - Czy aby nie za śmiało?

- Jeśli głowa otwarta, to i język śmiały - wyjaśnił spokojnie mędrzec.

- Pojmuję. Wiedz jednak, że język z mięsa, w którą stronę nie poruszysz, obraca

się.

- Rozsądek winien być korbą języka, panie.

- Mądrość płynie z ust twoich, Hodżo. Dlatego wierzę ci i powtarzam raz jeszcze

warunki: bez dotykania linii, bez wymazywania, bez cięcia i przełamywania skóry.

- Rzekłeś, panie.

Na znak dany przez władcę Hodża Nasreddin zbliżył się do niziutkiego stolika z laki

z jaśniejącą nań płachtą skóry jagnięcej.

Jeden ruch ręki i orzech zadania pękł na dwoje ukazując swe tajemne jądro.

Emir spojrzał na skórę i zdumiał się.

- Niezwykłe znalazłeś rozwiązanie, Hodżo.

- Z niełatwych problemów prowadzą czasami niełatwe ścieżki rozwiązań, o

sprawiedliwy.

I tym razem władca nie odpowiedział ani słówkiem. Tłumiąc uczucie rozczarowania

i wzbierającego gniewu skinął na skarbnika, ażeby podał Hodży Nasreddinowi nagrodę.

Urzędnik odsypał ze szkatuły co trzeba i pobiegł natychmiast do mędrca z sakwą

napęczniałą od bagdadzkich dinarów. Tłum dostojników niepomny, że jeszcze przed minutą

stał na progu życia i śmierci, zezował z zawiścią na objawy łaski emirowej wobec marnego

człowieka, który nie był wszakże ani dobrze urodzonym wielmożą, ani naczelnikiem wojsk

łupiących sąsiadów ku chwale wielkiego władcy, ani nawet zamożnym kupcem

wspierającym częścią swoich bogactw skarbiec państwowy.

Hodża Nasreddin opuścił pałac lekkim krokiem, choć z nielekkim sercem i z ciężką

sakiewką. Czterdzieści srebrnych dirhemów zdobytych wczoraj za dokuczliwą blagę oraz

bagdadzkie dinary wygrane dzisiaj za pomniejszenie linii to smakowity kąsek dla wszelkiego

rodzaju złodziei, pospolitych łupieżców i urzędników podatkowych. Gdzie ukryć skarb,

ażeby nie wpadł w niewłaściwe ręce? Naturalnie, nie u siebie w domu, bo tam rabusie będą

szukać w pierwszej kolejności. Najlepiej byłoby wywieźć srebro i złoto gdzieś poza miasto i

oddać pod opiekę zaufanemu człowiekowi. W Kermine mieszkał taki człowiek. Nadżaf,

przyjaciel z lat dziecięcych. Tkacz dywanów o sercu szlachetnym i nierobaczywym

sumieniu. U niego monety będą bezpieczne i jutro, i za rok, i za lat dwadzieścia.

Tak rozmyślając mędrzec bucharski minął powoli Szir-Garan, wrota w murach

obronnych miasta wiodące w kierunku pustynnych Czerwonych Piasków, po czym dopiero

piętami zmusił długouche zwierzę do żwawszego truchtu. Zdawał sobie doskonale sprawę,

że im prędzej zniknie z oczu strażnikom miejskim, tym lepiej dla niego i dla obydwu

sakiewek.

Po godzinie zjechał z głównego traktu karawanowego na ścieżynę ledwie widoczną

między piaszczystymi wydmami. Skierował osiołka na drogę co prawda znacznie

żmudniejszą, ale i znacznie bezpieczniejszą.

Słońce, które przez długi czas prażyło niemiłosiernie, troszeczkę zelżało. Na piasku

pojawiły się drobne różnobarwne jaszczurki i duże stepowe, agamy. Widomy znak, iż do

wieczora już niedaleko.

Z lewej strony ukazała się brył; mazaru o ścianach ulepionych z surowej żółtej gliny.

Miejsce spoczynku kości jakiegoś świętego czy pielgrzyma od niepamiętnych lat służyło

wędrowcom za drogowskaz pustynny: stąd do Koksaju pozostała zaledwie godzina jazdy.

Na gałązkach dzikiej akacji rosnącej samotnie tuż przy grobowcu pełno było

zawieszonych kolorowych szmatek, kawałków szarf i wstążek. Powiewające na wietrze

gałgankowe wota świadczyły najwyraźniej, iż wierni muzułmanie docierali jednak w to

odludzie, aby pokłonić się świętemu, którego imienia tak naprawdę nikt już nie pamiętał.

Hodża zamyślił się nad marnościami tego świata, gdy nagle zza opuszczonych

murów wyskoczył zbir w czarnej masce wrzeszczący ile sił w płucach:

- Stój! Stój, mówię!

Przerażony osioł stanął w miejscu takiego dęba, że Hodża Nasreddin wyleciał

ogromnym łukiem w powietrze i grzmotnął jak długi na ziemię. Znieruchomiał. Zaś kłapouch

rycząc przeraźliwie odskoczył w bok, po czym z podniesionym sztywno ogonem,

wierzgając kopytami na wszystkie strony pogalopował przed siebie. Po kilkunastu

sekundach oszalałe ze strachu zwierzę zniknęło pomiędzy piaskowymi barchanami.

Tymczasem zamaskowany mężczyzna dobiegł do Nasreddina. Ukląkł. Pochylił się

nisko nad leżącym bez przytomności. Czarny szal osłaniający mu twarz spadł na ramiona i

dopiero wtedy okazało się, że był nim dobry znajomy Hodży Nasreddina, bucharski piekarz

Bababułła.

Piekarz ostrożnie odwrócił mędrca na plecy. Starannie otarł mu twarz z piasku. Na

widok guza rosnącego błyskawicznie na czole Hodży wyciągnął nóż z pochwy. Delikatnie

przyłożył chłodne ostrze do bolejącego miejsca. Leżącemu najwidoczniej trochę ulżyło,

gdyż kurze jajo poczęło się zmniejszać. Z kurzego zamieniło się w gołębie.

Niefortunny upadek na kamień ukryty w piasku mógł mieć paskudne skutki. Na

szczęście grubo nawinięta czałma osłoniła głowę i wszystko skończyło się na przestrachu i

potężnym sińcu. Oszołomienie spowodowane upadkiem i bólem zaczęło przemijać.

Mędrzec uniósł powieki. Rozpoznał przyjaciela.

- Bababułło, po coś sobie łeb omotał czarną szmatą? Co ci strzeliło do głowy,

ażeby bawić się ze mną w przebierańca na takim odludziu? - jęknął krzywiąc się z bólu. -

Nic dziwnego, że mój wierny kłapouch przeraził się śmiertelnie. Nie poznał cię, bo niby po

czym miał rozpoznać? Najwyraźniej wziął ciebie za zamaskowanego zbója. Za rozbójnika

dybiącego na życie i majątek podróżnych.

- Za zamaskowanego zbója? - piekarz otworzył szeroko oczy ze zdziwienia. - Ależ

ja tylko głowę osłoniłem chustą przed piaskiem. Wiatr tnie nim straszliwie po twarzy. Mimo

chusty pełno go mam w uszach i w ustach. Mówić nie mogę, bo zgrzyta mi bez ustanku w

zębach. Nie słyszysz?

- A czemuś wrzasnął tak nieoczekiwanie? Nie mogłeś zawołać nieco spokojniej?

Widziałeś, Bababułło, osioł o mało nie dostał ataku serca z przerażenia. Mnie zrzucił, co mu

się przecież nie zdarza, a sam pognał galopem w pustynię i nie wiadomo, kiedy się zatrzyma.

Żeby tylko nie dopadły go tam szakale lub wilki - zaniepokoił się Hodża Nasreddin. -

Mądry to i doświadczony kłapouch, ale w spotkaniu ze stadem drapieżników skóry cało nie

uniesie.

- Długo czekałem na ciebie i sen powieki mi zlepił - pośpieszył piekarz z

wyjaśnieniem. - Mijałeś już mnie, kiedy się ocknąłem. Przestraszyłem się, że mnie nie

zauważysz. I dlatego krzyknąłem z całej siły.

- Kto tu się mocniej przestraszył? - westchnął boleśnie mędrzec. - Popatrz tylko na

moją głowę. I na ten siniak. I na to ogromne jajo.

- Przykro mi, afandi, lecz naprawdę nie miałem innego wyjścia. Musiałem się z tobą

spotkać jak najszybciej - tłumaczył się nadal piekarz. - Dlatego popędziłem na przełaj nie

szczędząc mojego wierzchowca. Afandi, mam bardzo niedobre wiadomości. Lepiej, żebyś

je poznał wcześniej, niż za późno. Siądź wygodniej i spokojnie wysłuchaj nowiny. A może

wolisz, abym odprowadził cię do Kermine i po drodze opowiedział wszystko?

- Wyjaw mi, choć w kilku słowach, co się stało?

- Źle się stało. Bardzo źle - w głosie piekarza pojawił się ton lęku. - Śmierć

zawiesiła ostrze szabli katowskiej nad twoją szyją, afandi.

- Opanuj się, Bababułło. Człowiek przerażony zawsze widzi podwójnie. Zresztą,

kostucha nieraz zaglądała mi w oczy. Opowiedz, proszę, dokładnie i po kolei, o co chodzi

tym razem?

- O astrologa. Nowego astrologa na dworze emira - wyrzucił z siebie jednym tchem

Bababułła.

- Co? Czyżby Muchammad...

Hodża Nasreddin chciał zerwać się na równe nogi, lecz ból mu nie pozwolił. Usiadł

ciężko z powrotem na piasku i znowu jęknął.

- Nie masz już między żywymi twojego serdecznego przyjaciela, Muchammada

Astrologa - ciągnął tymczasem piekarz. - Zginął na pustyni w drodze powrotnej ze świętej

Mekki. Jedni powiadają, że zamordowali go afgańscy rozbójnicy, inni zaś, że ludzie nasłani

przez naszego kuszbegę. Jednooki Muzaffar miał z nim od dawna na pieńku. Wielu spraw

nie mógł mu darować. Także i tego, że uchronił twoją głowę przed spotkaniem z emirowym

oprawcą. Wszystko to słyszałem z ukrycia, zza worków z mąką, które przywiozłem do

domu wielmożnego Bachira Wafy. Bachir Wafa z zausznikiem wielkiego wezyra rozmawiał

co prawda szeptem, ale słuch mam jeszcze dobry. Wymawiali twoje imię, obiecując słodką

zemstę za tyle lat kłopotów, jakich im przysparzałeś i nadal przysparzasz. Wielmoże

rechotali z uciechy opowiadając o nowym astrologu na dworze emira. Afandi, oni knują coś

złego. Strzeż się, przyjacielu,

Hodża zmarszczył brwi.

- Hm, a czy nie wymienili imienia nowego astrologa? Może go znam?

- Nie wymienili. Tego jestem pewny - piekarz nie zawahał się ani na moment. - Ale

żebyś ty słyszał, co ten Bachir Wafa wygadywał na ciebie. A jeszcze nie tak dawno w domu

strażnika pieczęci przysięgał, iż jest twoim najwierniejszym przyjacielem. Przebrzydły oszust

i smrodliwy zdrajca.

- To mnie wcale nie dziwi, Bababułło. Wiadomo, jaszczurka jest pstra na wierzchu,

a człowiek od wewnątrz. Bachir Wafa to człowieczek o słabym charakterze, po nim można

się więc spodziewać wszystkiego. Szkoda tylko, że jego zacny ojciec obdarzył syna takim

wspaniałym imieniem. Bachir Wafa w języku Arabów znaczy ,,Olśniewająca Wierność”.

Oto jak los potrafi płatać figle najzacniejszym nawet rodzicom.

- Niechaj złe dżiny pustynne porwą Bachira Wafę - zdenerwował się piekarz. - Nie

chodzi przecież o niego. Pomyśl lepiej, co teraz zrobić ze sobą, afandi.

- Najpierw rozejrzę się za moim os...

W tym momencie zza węgła glinianego grobowca wychyliła się para długich uszu, a

wraz z nią znajoma morda. Poczciwy osiołek ochłonął już najwyraźniej z przestrachu.

Wrócił, aby sprawdzić, co stało się z jego panem.

Na widok wiernego kłapoucha westchnienie ulgi uleciało z piersi mędrca.

- Podejdź bliżej, przyjacielu - skinął na iszaka. - No chodź, nie obawiaj się niczego.

Niepotrzebnie zmykałeś na podobieństwo stepowego królika. Bo popatrz, to wszkaże nie

żaden okrutny zbójca z szablą czy maczugą, lecz piekarz Bababułła. Nasz dobry znajomy.

Osiołek zbliżał się pomaleńku. Krok po kroku, na nogach sztywnych niczym kołki,

z wyciągniętą daleko szyją. Niby widział, niby poznawał, ale wciąż jeszcze nie ufał własnym

oczom i nozdrzom.

Piekarz wydobył rumiany placek z dna sakwy i podał długouchemu zwierzęciu.

- Weź świeżutki obi-non z jęczmiennej mąki, obsypany hojnie makiem - zachęcił. -

To zamiast przeprosin. No, a poza tym należy ci się nagroda za chwile strachu. A także za

to, żeś sam tutaj powrócił. W przeciwnym razie aż do Kermine musielibyśmy tłoczyć się we

dwóch na grzbiecie mojego rumaka.

Uradowany Hodża Nasreddin pochylił się gwałtownie do przodu, żeby pocałować

poczciwą mordę, gdy nagle pomarkotniał. Wyciągnięte radośnie ręce opadły bezsilnie.

- Co się znów dzieje? - zapytał niespokojnie piekarz, na wszelki wypadek

rozglądając się uważnie wokoło.

- Niedobrze. Bardzo niedobrze. Nie widzę sakiewek z monetami zdobytymi w

pałacu. Dwa razy przegrał ze mną bucharski tyran, stracił wiele srebra. Ale i osioł posiał je

gdzieś w pustyni - objaśnił mędrzec. - Oszalały ze strachu nie myślał przecież o moim

skarbie. Zresztą, dla niego skarb ten niewart garści owsa. Nie ma innej rady, Bababułło,

musimy pójść jego śladami, zanim zmierzch ich nie pochłonie. Spójrz na słońce, nie mamy

zbyt wiele czasu. Pośpieszmy się zatem, przyjacielu. A o Bachirze Wafie i o nowym

astrologu emira pogadamy sobie jeszcze po drodze. Na każdą dolegliwość da się znaleźć

skuteczne lekarstwo. Trzeba tylko ruszyć głową.

Nie zwlekając ani chwili dłużej obydwaj mężowie dosiedli swoich wierzchowców.

Skierowali się pomiędzy pustynne barchany. Czekało ich trudne zadanie. Coraz dłuższe

cienie kładące ,się na piasku nie ułatwiały poszukiwań.

*

Nim Hodża z Bababułłą odnajdą sakiewki pełne srebra, minie co najmniej godzina.

Wystarczająco dużo czasu, by raz jeszcze zastanowić się nad niezwykłym pomniejszeniem

linii.

Bądź przekonany, człowieku myślący, że rychlej wielbłądowi ogon do ziemi urośnie,

niż wielu pojmie sekret dowcipnego rozwiązania ujawniony źrenicom emira wielkiej Buchary

przez Hodżę Nasreddina, ulubieńca prostych ludzi,

NAMIESTNIK KERMINE I JEGO NIEODRODNY

SYNALEK

Opowieść dziesiąta o najgrubszej prawicy emira

na uzbeckich ziemiach,

o wykwintnej potrawie

oraz o wielkiej przezorności i wielkiej rozwadze

Na widok młodzieńca grubego niczym beczka baraniego łoju, szarpiącego ze

wszystkich sił kilkunastoletniego chłopca w podartej odzieży, Hodża Nasreddin mocnym

prztykiem w ucho zmusił osiołka do przyśpieszenia kroku, niemal do galopu. I zaczął wołać

już z daleka:

- Młody człowieku, o sercu szlachetnym, zlituj się i puść tego biedaka, bo urwiesz

mu ucho!

Antałek tłuszczu odwrócił się gwałtownie w kierunku nadjeżdżającego i nie

wypuszczając chłopca z rąk, wrzasnął na całe gardło:

- A ty czego się wtrącasz do nie swoich spraw, przybłędo na ośle? To syn mojego

sługi i nic ci do tego, co zadrą tkwi między nami dwoma.

- Oczywiście, że wasze sprawy mnie wcale nie obchodzą - odparł mędrzec

spokojnie. - Interesuje mnie tylko ucho nieszczęśnika. Zresztą, sam pomyśl, jeśli masz

odrobinę czystego oleju pod turbanem. Cóż to będzie za sługa o jednym zaledwie uchu?

Czyżbyś nie wiedział, iż śmieszny chałat ośmiesza również właściciela, który dźwiga go na

grzbiecie? Podobnie bywa z panem i z jego sługą, młody przyjacielu.

- Nie jestem żadnym twoim przyjacielem, przybłędo na ośle - obruszył się grubas,

w dalszym ciągu pracowicie tarmosząc wyrostka za ucho.

- To i lepiej - odrzekł z uśmiechem Hodża Nasreddin. - Bo gdybyś nim był,

musiałbym ci teraz powiedzieć po przyjacielsku, co myślę o podobnym postępowaniu na

środku ulicy. Przyjacielowi oświadczyłbym bez wahania, że tak czyniąc, nie różni się wiele

od cuchnącej hieny, która pastwi się nad królikiem pochwyconym podstępnie. Albo od

wściekłego szakala znęcającego się tylko dla przyjemności nad niewinną jaszczurką. Tobie

jednakże tego powiedzieć nie mogę. Nie znam cię przecież zupełnie, młodzieńcze.

- Ejże, kpisz sobie ze mnie, przybłędo na ośle?

- Skądże - odpowiedział niewinnie Hodża. - Ani mi to w głowie. Staram się

wyjaśnić ci po prostu różnicę, jaka dzieli moich bliskich przyjaciół od ludzi nieznajomych,

nawet jeśli należą oni do rodu wielmożów.

- Zgadłeś, przybłędo podobny do swego osła jak jedna połówka rzepy do drugiej -

wrzasnął znów młodzik i nadął się niczym indor na własnym weselu. - Jestem synem samego

namiestnika miasta i okręgu Kermine. Prawicy emira na tych ziemiach.

- To widać - odrzekł spokojnie mędrzec bucharski. - I nic, dziwnego, albowiem

niedaleko spadło tym razem jabłko od jabłoni. Tak przynajmniej powiadają mieszkańcy

Kermine. Podobno apetytem i wagą niewiele ustępujesz swojemu ojcu, dostojnemu

namiestnikowi emira na cały okręg?

Indor w bogatych szatach nadął się jeszcze bardziej. Zagulgotał:

- Jest właśnie tak, jak powiedziałeś, przybłędo na ośle. To chyba naturalne, że syn

bywa podobny do własnego ojca. Zarówno pod względem zalet ciała, jak i zalet umysłu.

Nie sądzisz?

- Myślę podobnie, młody człowieku. Dobry ojciec powinien w życiu postępować

tak, aby co dnia dawać właściwy przykład synom. Zaś synowie biorący wzór z takiego

ojca. pewnością wyrośliby na ludzi szlachetnych i prawych. Niestety, w życiu bywa

rozmaicie. Pewnie dlatego tak trudno spotkać dziś ludzi uczciwych wśród dostojników.

- Znowu coś zmyślasz, coś kręcisz, przybłędo na ośle?

- Nie, nie. Mówię jedynie słowa, w które szczerze wierzę - zapewnił Hodża

namiestnikowego synalka. - Nie interesuje mnie teraz stosunek ojca do syna, ani syna do

ojca, lecz coś zupełnie innego. Chciałbym mianowicie poznać przyczynę, która rozpaliła

gniew w twoim sercu. Powiedz, czym zawinił wobec ciebie chłopiec wyglądający tak

niewinnie?

- Drwił sobie ze mnie w żywe oczy. I z moich umiejętności. I z mojego wieku.

- Możesz mi to wyjaśnić dokładniej?

- To szczenię szakala ma całkowicie przewrócone we łbie. Czy wiesz, że wczoraj

przyłapałem go w pałacowej bibliotece czytającego potajemnie książki? Czy możesz mi

powiedzieć, przybłędo na ośle, po co słudze znajomość ksiąg z astronomii, z prawa, z

matematyki?

- Samo czytanie książek nie może być przejawem drwiny. Zapewne chodziło ci o

coś innego?

- Rzeczywiście - potwierdził grubas. - Poszło o umiejętność posługiwania się

liczbami. Aby przekonać sługę, że daleko jego kapuścianej głowie do mojej, powiedziałem,

iż swój wiek potrafię zapisać za pomocą pięciu cyfr, samych jedynek. Wtedy on stwierdził,

że może uczynić dokładnie to samo ze swoimi latami. A to przecież niemożliwe. Kiedy hultaj

przyszedł na świat, obchodziłem właśnie dziesiąte urodziny. Pomyśl, jestem od niego

dokładnie o dziesięć lat starszy. Jakże więc może zapisać liczbę swoich lat za pomocą tych

samych pięciu jedynek? Ten syn szakala najwyraźniej kpi sobie ze mnie. Zresztą, zaraz cię o

tym przekonam, przybłędo na ośle.

To mówiąc grubas puścił na moment ucho biedaka i zaginając palce zaczął

rachować. Wyrostek, nie czekając na rezultat, skoczył pomiędzy wielbłądy spoczywające

wraz z bagażami na placu i tyle go było widać.

Dwudziestokilkuletni synalek namiestnika rozumiejąc, iż został wystrychnięty na

dudka, przerwał liczenie i z wrzaskiem wściekłości ruszył w pogoń za zbiegiem.

Spotkanie z młodym obżartuchem przypomniało Hodży Nasreddinowi, że pomału

zbliża się pora wieczerzy. Nie zwlekając ani minuty zawrócił osiołka w kierunku domu

Nadżafa, znakomitego tkacza dywanów, przyjaciela jeszcze z lat dziecinnych, u którego

zatrzymał się na czas pobytu w Kermine.

Zaledwie uchylił znajomą furtkę, ujrzał pana domu biegającego w tę i we wtę i

biadolącego głośno:

- Co ja, biedny, pocznę? Aj, aj, aj, co ja teraz pocznę? Skąd wezmę jutro jadło

niezwyczajne?

Hodża przytrzymał Nadżafa za rękaw.

- Uspokój się, przyjacielu - rzekł. - I wyjaśnij mi, co ci się przydarzyło w

godzinach, które spędziłem z przyjemnością na tutejszym bazarze? Od kiedy to dorosły

mężczyzna trapi się zawartością garnka, pyrkoczącego nad ogniem? Po cóż nam, na

Allacha, jadło niezwyczajne? Zje się po prostu to, co zęby zgryzą, a żołądek strawi.

Czyżbyś naprawdę nie miał większych zmartwień od zapychania kiszek luksusami?

- Nic nie pojmujesz, afandi. Nie o nasze kiszki tu chodzi, lecz o żołądek

namiestnika. - Nadżaf otarł kułakiem zaczerwienione powieki i począł wyjaśniać: -

Mówiłem ci już, że przed dwoma miesiącami przybył do nas z Buchary nowy namiestnik

emira wraz ze swoją rodziną. Wiesz doskonale, druhu mój, że na tym świecie rzadko zdarza

się oglądać dostojnika pozbawionego reprezentacyjnego brzucha, nowo przybyły bije

jednakże wszelkie rekordy. Wygląda niczym sułtan obżartuchów całego Wschodu. Łeb ma

jak kocioł do warzenia płowu, a brzuch sterczący pod złocistym chałatem przypomina

przedgórza Tien-szanu. O niczym innym grubas ten myśleć nie potrafi, tylko o jedzeniu.

Żarcie mu nieustannie w głowie. Zapełnię jakby zamiast czaszki dźwigał na szyi dodatkowy

żołądek.

- W dalszym ciągu nie rozumiem, Nadżafie, co cię obchodzą kiszki namiestnika?

- Zrozumiesz, afandi, gdy ci wszystko opowiem. Zaraz pierwszego dnia

urzędowania namiestnik wezwał przed swoje oblicze co ważniejszych mieszkańców grodu i

polecił im sporządzić wykaz wszelkich potraw, jakie znali oni, ich rodzice oraz rodzice ich

rodziców. Potem według tego spisu kazał sobie dostarczać na obiad co smakowitsze dania.

Za najlepsze wyznaczył nawet nagrodę: sakiewkę pełną srebrnych monet. Od dwóch

miesięcy obżera się cudzym jadłem, a pieniędzy nikt jeszcze nie widział. I prędzej zobaczy

własne plecy niźli jego srebro.

Hodża uśmiechnął się pod nosem.

- Nie zależy ci chyba aż tak na srebrze dostojnika? Pozbądź się złudzeń,

przyjacielu. Sakiewki tej nikt nie ujrzy na oczy. Po cóż zatem zamartwiać się daremnie? Po

co myśleć o nienasyconym żołądku namiestnika?

- Po to, że jutro na mnie kolej wizyty w pałacu - wykrzyknął Nadżaf zrozpaczonym

głosem. - Przed chwilką był tutaj strażnik dworski, by zawiadomić, że na jutro mam

przygotować wymyślną potrawę na stół dostojnika. A czym ja nakarmię obżartucha? Zupą?

Pierożkami? Szaszłykiem? Smażoną baraniną z ryżem i korzeniami? Druhu mój, to go z

pewnością nie zadowoli...

Hodża machnął lekceważąco ręką.

- Nie przejmuj się. Jutro nie wstaniesz z łóżka udając chorego, a do pałacu ja pójdę

za ciebie.

- Pójdziesz? Naprawdę? - uradował się tkacz dywanów i zaraz się zaniepokoił: -

Afandi, a skąd weźmiesz potrawę godną namiestnikowego podniebienia?

- Danie mi wcale niepotrzebne - odrzekł spokojnie bucharski mędrzec, a na jego

obliczu znowu pojawił się uśmiech. - Nie sądzisz chyba, Nadżafie, że będę dźwigać do

pałacu garnki pełne jadła? Nie jestem wszakże jucznym wielbłądem. Wystarczy mi sam

przepis.

- Szczęśliwy jestem, żeś pozostał aż do dziś w Kermine. Najwidoczniej sam Allach

podpowiedział ci ten krok w trosce o moją biedną głowę - tkacz dywanów promieniał

radością. Gdybyś przedwczoraj wraz z piekarzem Bababułłą wyruszył w drogę powrotną

do Suchary, nie byłoby dla mnie ratunku. Z pewnością wylądowałbym w lochu

namiestnikowej twierdzy.

Hodża Nasreddin, znający ludzi jak nikt inny w Azji Środkowej, pojął od razu, iż

namiestnikowi Kermine można zaimponować jedynie czymś, czego jeszcze w życiu nie

próbował. A czego taki wielki pan jeszcze nie mógł mieć w ustach? Naturalnie tego, czego

w ogóle nie było na świecie. Od pomysłu do wykonania droga raz długa, raz krótka.

Mędrzec bucharski tym razem czasu nie zmarnował. Po godzinie, a może po dwóch

wymyślił nowe danie. Zupełnie nowe.

Nazajutrz pod eskortą dwóch strażników Hodża stawił się w sali przyjęć.

- Cóż mi powiesz, człowieku występujący w imieniu Nadżafa, tkacza szlachetnych

kobierców? - spadło pytanie z wysoka, z olbrzymiej sterty poduszek.

- Niechaj Allach zachowa cię w doskonałym zdrowiu aż do ostatnich dni twoich,

sprawiedliwa prawico emira - odpowiedział uprzejmie Hodża Nasreddin i, jak nakazywał

dworski ceremoniał, z szacunkiem pochylił głowę przed dostojnikiem. - Zamiast karmić cię

potrawami, które inni już dawno przetrawili, wymyśliłem przepis na zupełnie nowe danie,

jakiego do tej pory nie było jeszcze ani na Wschodzie, ani na Zachodzie. Przeznaczyłem je

specjalnie dla ciebie.

- Nowe? Specjalnie dla mnie? A jakie? Mów szybko - zainteresował się

namiestnik. Wychylony niecierpliwie do przodu kilka razy przełknął głośno ślinę.

- Znakomite. Wykwintne. Posłuchaj tylko - odrzekł mędrzec bucharski. -

Nazwałem je sarimsok-chan, co znaczy “czosnek władcy”. To, naturalnie, na. cześć

naszego emira.

Akurat w tym momencie do sali zajrzał namiestnikowy synalek. Na widok Hodży

Nasreddina podbiegł do ojca i coś mu zaczął szeptem wyjaśniać.

Ale dostojnik, z którego głowy wiadomość o cudownej potrawie wypchnęła

wszystkie inne myśli, machnął ręką raz i drugi, jakby opędzał się przed natrętną muchą, a w

końcu krzyknął:

- Później mi to zdarzenie opowiesz dokładnie. Świat się dzisiaj nie kończy. Czy nie

widzisz, że teraz jestem bardzo zajęty sprawami o państwowej wadze?

Obrażony antałek baraniego łoju spojrzał zezem na mędrca i w milczeniu opuścił

komnatę. Zaś namiestnik pochylił się jeszcze bardziej i krzyknął:

- A tyś czemu zaniemówił? Gadaj dalej. Język odgryzłeś przy ostatnim słowie?

Stoisz tak z gębą otwartą podobny do dziuplastej wierzby. Wolałbym, abyś był bardziej

podobny do normalnego człowieka.

Hodża nie przejął się grubiaństwem dostojnika. Wielmożów poznał przecież

doskonale w Bucharze i w Samarkandzie, w Bagdadzie i w Damaszku, w Mekce i w

Medynie. Wiedział, iż niezależnie od krańca świata dostojnicy pałacowi wszędzie są

jednacy. Zachłanni, ordynarni, okrutni. Jak gdyby nigdy nic, ciągnął nić przepisu:

- Sarimsok-chan to przecudowne danie. Przepyszne. I co niemniej ważne,

przygotowuje się je w bardzo prosty sposób. Zrozumiały dla każdego.

- A w jaki? - namiestnikowi zaświeciły się oczy niczym kocurowi przed mysią

dziurą. - Nie, nie, lepiej zaczekaj momencik z podaniem szczegółów. Straże, wezwać mi tu

natychmiast głównego kuchmistrza. I niechaj przyniesie ze sobą pióro oraz kartę papieru.

Kiedy zdyszany mistrz patelni rozłożył płachtę samarkandzkiego papieru na

podłodze i legł przed nią wygodnie na brzuchu z gęsim piórem w dłoni, Hodża Nasreddin

począł dyktować swój przepis głośno i wyraźnie:

- Na początek trzeba wziąć czterdzieści ząbków czosnku, najlepiej tego

sprowadzanego z Szachrisjabzu. Każdy z ząbków powinno się pokroić ostrym nożem na

siedem części, a następnie starannie przemieszać w kociołku napełnionym do połowy

wiosennym miodem, najlepiej tym sprowadzanym z Fergańskiej Kotliny. Roztopionym na

nie za silnym ogniu. Po przelaniu do misy z chińskiej porcelany i po ochłodzeniu całość

należy posypać samarkandzkim kiszmiszem z ciemnych winogron. Danie to wyśmienicie

nadaje się do spożycia na wieczerzę. Gwarantuje sen bez koszmarów, pogodny, cały w

różowych kolorach.

- Rozmaite potrawy proponowali mi miejscowi wielmożowie po przybyciu do

Kermine, nikt jednak nie wymyślił dla mnie całkowicie nowej. Jesteś pierwszy. Widzę, że

głowę nie na darmo dźwigasz na karku, człowieku o rozumie filozofa i duszy prawdziwego

poety. Należy ci się za to stosowna nagroda. Zaraz dostaniesz ode mnie dwa złote dinary.

Albo nawet trzy - oświadczył namiestnik, po czym wskazał palcem na sterczącego z boku

Karamatułłę, kupca najzamożniejszego w całym wilajacie. I rozkazał: - Handlarzu, ty mu

wypłać nagrodę w moim imieniu. Odliczę ci te pieniądze z podatków, jakie od jutra zacznie

zbierać w mieście i w okręgu mój główny poborca.

Karamatułła nie próbując oponować sięgnął za atłasowy pas, gdzie zwykle trzymał

sakiewkę. Drżącą dłonią wysupłał z woreczka trzy monety i podał je mędrcowi.

Tymczasem emirowy namiestnik nie mógł usiedzieć spokojnie w miejscu. Wiercił się

i kręcił, jakby co najmniej czterdzieści pcheł urządziło mu gonitwę pod koszulą. Kucharzowi

polecił przygotować bezzwłocznie nową potrawę o cudownej nazwie i podać na najbliższą

wieczerzę. Powstrzymując rumaka niecierpliwości z trudem doczekał do zmierzchu. Wraz z

pojawieniem się pierwszych gwiazd na niebie, na obrusie rozesłanym w największej z

pałacowych komnat pojawiła się misa ze złocistą zawartością, piegowatą z wierzchu.

Zaledwie dostojnik przełknął dwie łyżki potrawy zachwalanej przez Hodżę

Nasreddina, poczuł, iż wulkan jego brzucha wzbiera rozpaloną lawą. Z najwyższym

wysiłkiem przezwyciężając mdłości, ostrożnie, bez czynienia gwałtownych ruchów, skinął na

sługę, by czym prędzej podał mu dzban z zimną wodą. Przepłukał starannie usta raz i drugi,

po czym, z gębą czerwoną jak dojrzały arbuz, kazał Sprowadzić do pałacu Nadżafowego

gościa. Szybko. Jak najszybciej.

Kiedy straże przywlokły Hodżę przed oblicze emirowego namiestnika, ten wrzasnął:

- Rozkazuję ci dokończyć to danie!

Cóż innego Hodża Nasreddin mógł zrobić w przymusowej sytuacji? Wziął łyżkę i

usiłował przegryźć kilka ząbków czosnku namokłego w miodzie.

- No i co? Znakomite? Wykwintne? Gwarantujące sen bez koszmarów, pogodny,

cały w różowych kolorach? - zabulgotał namiestnik. - Na próżno rozglądasz się na strony,

barania głowo. Nie uciekniesz i nie wykręcisz się. I na nikogo własnej winy nie zwalisz. Tyś

sam przecież wymyślił dziwaczną potrawę. Nie mylę się chyba

- Prawda to najczystsza, prawico emira. Sam ją wymyśliłem - Hodża Nasreddin

wystękał z niemałym wysiłkiem. - Sarimsok-chan zrodziła teoria, której podniebienie

jeszcze sprawdzić nie zdążyło. Niestety, teraz widzę wyraźnie, że praktyka nie nadąża u

mnie za teorią.

- Precz mi z oczu, barania głowo, bo jeśli... - wrzasnął namiestnik. Więcej

powiedzieć nic już nie zdążył. Zatkał dłonią usta, zerwał się gwałtownie ze stosu poduszek i

popędził do sąsiedniej komnaty. Najwyraźniej zmuszony do pośpiechu przez nowe

okoliczności.

Młody grubas, który z olbrzymim batogiem uniesionym nad głową oczekiwał za

drzwiami na wyjście mędrca, na widok starego grubasa wybiegającego w popłochu z sali,

zapomniał na moment o porachunkach z Hodża Nasreddinem i zaniepokojony co sił pognał

za ojcem.

“Grzechem byłoby nie skorzystać z okazji, którą sam Allach podsuwa mi oto

wspaniałomyślnie w najodpowiedniejszej porze” - pomyślał sobie mędrzec bucharski.

Wolał nie czekać na powrót dostojnika i jego mściwego synalka. W powstałym zamieszaniu

wymknął się niespostrzeżenie na korytarz, a potem szybkim krokiem dotarł do bramy. Z

westchnieniem ulgi wmieszał się w wrzaskliwy tłum handlujący czym się tylko dało na głów-

nym bazarze, tuż przed twierdzą namiestnika Kermine.

Dalszy pobyt w mieście nie gwarantował bezpieczeństwa głowie. To było jasne

nawet dla człeka o czaszce nadmuchanej powietrzem, a do takich Hodża nigdy nie należał.

Zatem czas w drogę. Ludzie doświadczeni nie darmo powiadają, że “wycofanie się z gry we

właściwym momencie jest dowodem i wielkiej przezorności, i wielkiej rozwagi”. Dla nikogo

na Wschodzie nie było tajemnicą, iż pod turbanem Hodży Nasreddina nie brakowało ani

jednego, ani drugiego...

Księżyc z jasnym obliczem wyjrzał ciekawie zza obłoków, by ze zrozumieniem

pokiwać głową na widok znajomej sylwetki jeźdźca na osiołku, akurat znikającej pośród

ciemnych zarośli. Gęste zagajniki saksauiowe rozsiadłe na skraju stepu nie raz, nie dwa i nie

dziesięć razy ułatwiały ucieczkę ludziom, którzy nie pragnęli spotkania ze zbrojnymi zbirami

działającymi w imieniu emirowej władzy.

*

Hodża Nasreddin z pewnością na swym wiernym kłapouchu dobrnie do Buchary,

ale czy ty, o myślący, dobrniesz do rozwiązania odpowiadając na niełatwe pytanie: ile lat

miał synalek namiestnikowy, a ile chłopiec, syn jego sługi?

PRZEPRAWA PRZEZ CZERWONE PIASKI

Opowieść jedenasta o nowym astrologu przy tronie emira,

a również o pewnym podstępie umożliwiającym Hodży

Nasreddinowi unieść cało głowę z piekła Kyzył-kumów

Siwobrodzi Uzbecy, którzy wiele już na tej ziemi doświadczyli w długim życiu,

powtarzają nieustannie swoim dzieciom i wnukom: “Człowieka nie sądź ani po brodzie; ani

po języku, ani po duszy. I kozioł ma brodę, i papuga ma język, i osioł ma duszę. Człowieka

sądzić należy po uczynkach”.

Wkrótce po tajemniczej śmierci Muchammada Astrologa nowym wróżbitą u boku

emira Buchary został wierny sługa Allacha Sadriddin-iszan. Kościsty staruch z capią

bródką, zawsze paradujący w czałmie z białej materii kilka razy omotanej wokół głowy,

ogromnej niczym bocianie gniazdo zawisłe na jednym z czterech minaretów Czor-Minor.

Sługa boży o duszy czarnej jak smoła z samego dna piekieł w pamięci mieszkańców

Buchary zapisał się uczynkami godnymi Czyngis-chana.

Najpierw namówił władcę, aby skazał na śmierć wszystkich nieboraków

pokutujących za długi państwowe w podziemnych lochach zindana. Następnie do

opróżnionych cel kazał wtrącać kupców i rzemieślników, którzy niezbyt pilnie oddawali się

modłom w świątyniach, a ich majątki przekazywał na użytek meczetów i medres.

Astrolog bez odrobiny serca i sumienia ponadto co wieczora odczytywał w

gwiazdach imiona ludzi niebezpiecznych dla tronu. Oczywiście wybierał mężów

sprawiedliwych i mądrych usiłujących przeciwstawić się złu, jakie królowało w całym

emiracie na podobieństwo dżumy lub cholery. I za przyzwoleniem władcy pod oszczerczym

pretekstem wpychał ich w ręce kata.

Azraił, Anioł Śmierci rozhulał się w Bucharze, jak nigdy przedtem.

W piątek, choć to dzień świąteczny piekarz Bababułła przybiegł do domostwa

Hodży z samiutkiego rana. Zdenerwowany i zadyszany z trudem wykrztusił kilka zdań

gwałtownych:

- Afandi, podsłuchałem rozmowę dwóch mułłów w naszej czajchanie. Podobno

Sadriddin-iszan - oby Allach co prędzej uwolnił świat od tej jadowitej żmii, zsyłając ją na

zawsze w czeluście piekielne - natrafił wczoraj pośród gwiazd także i na twoje imię.

Niedobry to znak. Paskudny. Strzeż się więc, afandi. A jeszcze lepiej: uciekaj z nieszczęsnej

Buchary. Czym prędzej przebierz się w szaty niewieście i ukryty szczelnie pod parandżą

znikaj, gdzie pieprz rośnie.

- Nie denerwuj się zbytnio, przyjacielu. Raczej wspomnij przysłowie naszych

pradziadów: “Mimo że nietoperz nie kocha słońca, słońce świecić nie przestanie” -

odpowiedział spokojnie Hodża Nasreddin i sięgnął po imbryk z wrzątkiem zielonej herbaty,

aby podjąć gościa jak należy.

Zaledwie umilkł, furtka od ulicy z hukiem wypadła z zawiasów. Na podwórze

wtargnęło kilkunastu sarbazów z gołymi szablami w dłoniach. Wrzeszcząc opętańczo

pochwycili mędrca pod ręce i powlekli ku wyjściu.

Zapłakanej i lamentującej Guldżachon Hodża zdążył jeszcze wrzucić w ucho

szeptem:

- Nie martw się o mnie, miła. Skrzywdzić drabom się nie pozwolę. Dbaj o dzieci. I

do zobaczenia w Chodżencie. Pamiętaj, w Chodżencie.

- Ej, ty tam, piegusie. Wyciągnij również jego osła z obórki - krzyknął naczelnik

sarbazów na jednego z żołdaków. - Mądrala nie będzie przecież człapać za nami na

własnych szczudłach z wlokącym się na piechotę nie dotarlibyśmy do celu nawet przed

końcem świata.

Kawalkada jeźdźców pomknęła z kopyta. Przecięła miasto, minęła medresę Miri-

Arab pełną wiernych o tej porze, potem minęła Ark, emirową cytadelę na wzgórzu

usypanym niegdyś pośrodku grodu rękoma tysięcy niewolników, wreszcie minęła cmentarz

ze świętym mauzoleum Samanidów i przez wrota Telipacz pośpieszyła w kierunku pustyni.

Biedny kłapouch Hodży Nasreddina z najwyższym wysiłkiem nadążał za rumakami

żołnierzy. Sapiąc i prychając przebierał szybciutko nogami, aby nie pozostać zbyt daleko w

tyle. Bo to groziło batami.

- Hej, czcigodni, dokąd właściwie jedziemy? - zagadnął w pewnej chwili mędrzec. -

I po cóż ten zwariowany pośpiech? Nic jestem przecież babką od porodów.

- Nie zadawaj głupich pytań, mądralo. Wszystkiego dowiesz się o odpowiedniej

porze i w odpowiednim miejscu - warknął naczelnik sarbazów w odpowiedzi. - A teraz

poganiaj staranniej swego wyliniałego kłapoucha, bo coś mi się wydaje, że to bezrozumne

bydlę opóźnia marsz umyślnie.

- Tempo marszu nie zależy od pojemności czaszki lecz długości nóg zwierzęcych -

wyjaśnił Hodża nie przejmując się zbytnio słowami naczelnika. - A kłapouch nogi ma

krótsze od końskich. To wie każdy osioł.

Naczelnik wojaków nie pojął aluzji. Warknął tylko:

- Nie rezonuj po próżnicy, mądralo. Lepiej chwyć za batog albo badyl ostu i

poganiaj zwierzę, jeśli nie chcesz, abyśmy wzięli je na arkan.

Po dziesięciu kilometrach szalonej jazdy orszak towarzyszący Hodży Nasreddinowi

dotarł do sporej kępy drzew na skraju pustyni. Kilkanaście jurt z białego wojłoku

zdobionego złotym haftem świadczyło o miejscu postoju emira i jego świty. Drużyna

Kirgizów na koniach, z tresowanymi orłami na ramionach zdradzała cel wyprawy.

Przed najokazalszą z jurt na stosie poduszek siedział władca w stroju podróżnym.

Otaczała go gromada wysokich dostojników emiratu. Obok premiera rady wezyrów,

strażnika pieczęci i ministra skarbu sterczał także Sadriddin-iszan. Na widok przybyłych

staruch wyciągnął przed siebie kościste szpony i wykrzyknął z ulgą:

- Dobrze, że już jesteś, marny człowieku. Gwiazdy nakazują ci wyruszyć

niezwłocznie w pustynię. W pojedynkę musisz dotrzeć do wioski Kokbułbul leżącej po

drugiej stronie Czerwonych Piasków. Na drogę dostaniesz wodę i żywność na dwanaście

dni. Ani kropelki, ani okruszyny więcej.

- Ależ czcigodny, do Kokbułbulu dwadzieścia cztery dni drogi na zdrowym

kłapouchu, ty zaś dajesz mi wodę wystarczającą zaledwie na połowę trasy. Chcesz, abym

skonał z pragnienia pośrodku pustyni?

- Tak chciały gwiazdy, marny człowieku. Ja z tym nie mam nic wspólnego -

zaskrzeczał znów kościsty staruch. - Nie obawiaj się przesadnie o swój los w Kyzył-

kumach. Prawdziwemu mężczyźnie to nie przystoi. Allach miłościw dla swoich wiernych

sług, z pewnością nie pozwoli ci zginąć. W połowie drogi ześle gwałtowną ulewę, która cię

ocali. Tak przynajmniej powiadają gwiazdy.

Mędrzec bucharski spojrzał astrologowi prosto w oczy. I wycedził wolno:

- Rzęsista ulewa w końcu lata na pustyni? Pleciesz chyba bajki albo wierzysz w

cuda?

- Znowu rezonujesz, mądralo. Chcesz być mądrzejszy od własnego losu? - wtrącił

się naczelnik sarbazów z wysokości końskiego grzbietu. - Nadaremnie sprzeciwiasz się

gwiazdom. Mówiłem ci już, że szkoda na to wszystko czasu. Bierz bukłak z wodą, kilka

jęczmiennych placków i ruszaj w swoją drogę. I niechaj prowadzą cię dżiny pustynne.

Tak się stało.

Emir zajęty łowami na śmigłonogie dżejrany, antylopy o smakowitym mięsiwie i

futerku delikatniejszym od indyjskiego aksamitu, nawet nie spostrzegł, iż minął tydzień od

chwili, w której mędrzec bucharski zniknął - oby na zawsze - pomiędzy pustynnymi

barchanami Kyzył-kumów.

Ósmego dnia, późnym wieczorem już przy świetle księżyca, ku zaskoczeniu

wszystkich, w obozie pojawił się Hodża Nasreddin na swym wiernym kłapouchu. W

poszarpanej odzieży, pokryty warstwą piaskowego pyłu ośmielił się nie wezwany stanąć

przed obliczem władcy.

- Wybacz, panie wielki, ale szakale złodziejskie napadły mnie nocą - rzekł

przygnębionym głosem. - Powróciłem więc do obozowiska. Czy mogę wziąć po raz drugi i

wodę i żywność, aby o wschodzie słońca raz jeszcze spróbować szczęścia w pustyni pełnej

złych dżinów i dzikiego zwierza?

Emir bez słowa spojrzał na pierwszego ministra rady wezyrów. Pierwszy minister

przeniósł wzrok na strażnika pieczęci, strażnik pieczęci zezował na głównego tabiba, tabib

na rachmistrza dworu, rachmistrz zaś na astrologa. Szachriddin-iszan poczuł się niesłychanie

ważny. Nadął się niczym indor w zalotach i z sykiem wypuścił powietrze:

- Weź.

- I obyś żył wiecznie - dorzucił emir z przyzwyczajenia. Naturalnie, mówiąc to

myślał “jak najdłużej”. Nie przypuszczał, iż słowa jego nabiorą proroczego sensu. Nie mógł

przecież przewidzieć, że jeszcze w wiele, wiele lat po tym wydarzeniu najsędziwsi Uzbecy i

Tadżycy opowiadać będą swoim wnukom wesołe przypowieści o przygodach

bucharskiego mędrca, ci zaś, kiedy z dziecięcych pąków przeobrażą się w mężów

siwobrodych, powtarzać je będą znowu swoim wnukom. Ze w anegdotach prze-

kazywanych z ust do ust Hodża Nasreddin żyć będzie aż do końca świata. Albo jeszcze

dłużej.

Tymczasem minął kolejny tydzień. Ósmego dnia przed wieczorem do obozowiska

przygalopował jeździec na spienionym achałte-kinie. Na widok świty, stojącej nieruchomo

przed namiotem władcy, począł wrzeszczeć już z daleka:

- Panie najdostojniejszy, Hodża Nasreddin zwariował od wielkiego żaru. Słońce

wypaliło mu rozum. Zamiast podążać co spieszniej do celu, on tutaj zawraca. Głupek

pustogłowy mitręży czas na drogę, która oddala go od wioski Kokbułbul. Zaraz tu

przybędzie.

Rzeczywiście. Po godzinie przed jurtą wyszywaną złotą nicią ponownie pojawił się

Hodża Nasreddin. Tym razem w jeszcze gorszym stanie niż poprzednio.

Na obliczu emirowym zakwitł grymas uśmiechu.

- Znów szakale?

- Nie, panie wielki - odpowiedział spokojnie mędrzec. - Odwiedziły mnie hieny

pręgowane z grzywami jak u łysiejących koni. Obrzydliwe i cuchnące potwory. Żerujące

przy blasku gwiazd i księżyca.

Emir wyciągnął przed siebie rękę. Gdyby Hodża Nasreddin nie zdążył cofnąć

gwałtownie głowy, z pewnością wpakowałby mu palec w oko.

- Przyznaj się, marna istoto, może to nie szakale i hieny, lecz najzwyklejszy strach

pęta ci nogi i nie pozwala samotnemu zagłębić się, w Czerwone Piaski? Wiem, to się często

zdarza ludziom o sercach zajęczych.

- Zające też mają swój rozum - mruknął na to pod nosem mędrzec bucharski.

- Coś powiedział? Powtórz, bo nie dosłyszałem. Bluźnisz pewnie?

- Skądże, panie wielki. “Po prostu nie śmiałem zbyt głośno prosić cię o nowy zapas

wody i żywności na dwanaście dni wędrówki, którą rankiem chciałbym rozpocząć od

nowa. Może teraz dopisze mi szczęście?

Emir skinął na Rizamata, naczelnika straży przybocznej. Ten zaś wezwał kucharza.

Wkrótce Hodża otrzymał, czego pragnął. Mógł zasnąć spokojnie. O świcie ściągnął brzuch

mocno satynowym belbogiem - chustą zastępującą pasek - aby głód za wcześnie nie

nawiedził nadwątlonych kiszek, po czym odprowadzany głośnymi drwinami wielmożów

wyruszył w pustynię.

Przeminęło siedem dni. A i ósmy zamierzał już wsunąć się pod kołdrę nocy, gdy

nagle śpiew cykad zagłuszył narastający tętent. Do obozowiska dostojników bucharskich

wpadł jeździec wrzeszczący wniebogłosy:

- Znowu tu jedzie! Znowu tu jedzie!

Dobrze wszystkim znana sylwetka mędrca na kłapouchym iszaku ukazująca się w

świetle dziesiątków pochodni zburzyła godziny wypoczynku. Co robić z uparciuchem?

Premier rady wezyrów pochylił się w stronę władcy i wycedził półgłosem:

- Chyba skorpion nocą użądlił łotra w czaszkę, bo do cna mu rozum odjęło. Spójrz,

panie wielki, na Hodżę. Gania w popłochu tam i z powrotem, niczym lisica pojmana i

zamknięta w klatce.

Emir spojrzał spode łba na przybyłego. Ściągnął brwi. Wreszcie zazgrzytał zębami:

- Szakale i hieny już były. Co teraz?

- Lisy stepowe, panie wielki. I dwa borsuki o workach bez dna zamiast żołądków. I

jeszcze waran nienasycony, jaszczur olbrzymich rozmiarów - odpowiedział Hodża

Nasreddin na dostojne pytanie pochylając nisko głowę. Pokrwawione resztki odzieży

zwisające na nim w strzępach świadczyły dobitnie, że minione dni należały do naprawdę

trudnych.

Stało się jak poprzednio. Następnego ranka, a dokładniej to już przed wschodem

słońca, z nowym zapasem wody oraz z kilkoma jęczmiennymi obi-non mędrzec bucharski

po raz czwarty zniknął na swoim kłapouchu w piekle Czerwonych Piasków. Zaś pierwszy

minister rady wezyrów, który przez caluteńką noc łamał sobie głowę usiłując zrozumieć

cokolwiek z tajemniczego postępowania Hodży, tak rano tłumaczył emirowi rozciągnięty

plackiem przed jego łożem:

- Panie szlachetny, wiem wszystko. Pojąłem wszyściuteńko. Hodża Nasreddin

zawraca tu ciągle, ażeby oddalić od siebie bolesne chwile konania. Liczy z pewnością na to,

że wcześniej czy później serce twoje zmięknie. Oto prawdziwy powód, dla którego ten

smrodliwy nędznik krąży wokół obozowiska. Ucapił się nas, niczym rzep miotełki oślego

ogona. Panie szlachetny, przysięgam na brodę mojego ojca i dziada, ten łotr przebiegły gra

wyraźnie na zwłokę.

Emir zmarszczył groźnie brwi i wrzasnął na naczelnika straży, a kiedy ten przybiegł,

zdecydował:

- Jeśli Hodża Nasreddin przybędzie tutaj jeszcze raz, nie dajcie mu ani kropelki

wody, ani okruszynki chleba, lecz od razu poszczujcie go wygłodniałymi psami, najlepiej

wilkodławami. Nawet bliskiemu krewniakowi nie pozwoliłbym drwić z wydanych poleceń,

a cóż dopiero nędznemu mędrkowi, nad którym zgasła na zawsze szczęśliwa gwiazda.

Bałwanowi, któremu wydaje się, że pod brudnym zawojem kryje siedemdziesiąt siedem

wspaniałych rozumów.

Nie wiadomo, czy jakaś życzliwa dusza uprzedziła Hodżę o dodatkowym

niebezpieczeństwie zawisłym nad jego głową, czy też sam domyślił się, że naciągniętej struny

szarpać mocniej nie wolno. Dość, że więcej przed jurtą emira nie stanął. Za to po pewnym

czasie do obozowiska przygalopował kolejny sarbaz z zaskakującym meldunkiem:

- Panie najdostojniejszy, dni mijają, a Hodża Nasreddin wędruje na osiołku przez

pustynne barchany i śpiewa wesoło piosenki, których słów nigdy bym się nie ośmielił

powtórzyć w twojej obecności.

- Niczego nie przeoczyłeś w gwiazdach, Sadriddin-iszanie? - emir zdenerwował się

na myśl, że Hodża może uniknąć zastawionych sideł. - Ponownie spróbuj odczytać los

Nasreddinowy na niebie. Bo minęło dni o wiele za dużo, a mądrala wciąż jeszcze żyje. I

drwi sobie z nas w najlepsze.

- Już niedługo, panie szlachetny. Już niedługo - premier rady wezyrów tłukł czołem

o podnóżek przenośnego tronu, aż dudniło. - Jeszcze się taki spryciarz nie narodził, co by

pokonał Czerwone Piaski bez odpowiedniego zapasu wody oraz jadła. Wierz mi, panie

szlachetny, godziny Hodży Nasreddina zostały dokładnie policzone. Zadbał o to Sadriddin-

iszan z pomocą gwiazd i wszechmogącego Allacha.

Uspokojony emir wydał polecenia. Pora szykować się do polowań na dziką

zwierzynę. Dosyć czasu zmarnowano na zajmowanie się nędznym robakiem, który nie miał

odwagi walczyć o swe życie. Nastał czas męskich rozrywek. Czas łowów na tęponose

suhaki i stepowe lisy.

Dni pogoni za antylopami pozwoliły zapomnieć o losie marnej istoty człowieczej

zmagającej się z siłą lotnych piasków gdzieś tam w pępku Kyzył-kumów.

Niestety, czas męskich rozrywek zakłócił piorun spadający z bezchmurnego nieba.

Któregoś dnia do obozowiska przygalopował wojak na czarnym achałtekinie okrytym gęstą

pianą. Osadził rumaka przed jurtą władcy i wrzasnął pełnym głosem:

- Panie najdostojniejszy, stała się rzecz niesłychana! Hodża Nasreddin to nie

człowiek śmiertelny, lecz czarnoksiężnik, syn wściekłego dżina i pustynnej giurzy. Panie

najdostojniejszy, łotr ów przebył Czerwone Piaski i w najlepszym zdrowiu dotarł do wioski

Kokbułbul.

Wszyscy zdrętwieli z przerażenia. Bali się oddychać. Nawet muchy zamarły na

moment na wojłokowych ścianach jurty.

Emirowi krew napłynęła do głowy. Poczerwieniał straszliwie, otworzył szeroko

gębę, niczym dziki karp wydobyty nagle z rzeki przez rybaka i zabulgotał coś

niezrozumiałego. Zanim struchlali ze strachu dostojnicy zdążyli doskoczyć, aby go

podtrzymać, władca osunął się bezwładnie z monarszego krzesła. Znieruchomiał na

kobiercu. Nieoczekiwany atak apopleksji zerwał nędzną nić żywota.

Śmierć władcy sprawiła, że Hodża Nasreddin drogę powrotu do rodzinnej Buchary

miał odciętą na zawsze. Następca zmarłego, emir Salim-chan o przydomku Okrutny, wydał

polecenie siepaczom, ażeby pochwycili mędrca i nie zwlekając ani sekundy poddali

najwymyślniejszym torturom. A potem odcięli mu język, nalali do brzucha roztopionego

ołowiu i wreszcie oddzielili głowę od tułowia. A wszystko, co z niego jeszcze zostanie,

porzucili w pustyni szakalom i hienom na uciechę.

Nikt nie chciałby służyć dzikiej zwierzynie za przekąskę. Hodża Nasreddin pojął od

razu, że jedynym skutecznym sposobem ocalenia życia jest zniknięcie z oczu

prześladowcom i staranne zatarcie śladów. Szybka ucieczka poza granice emiratu była

najlepszym wyjściem z trudnej sytuacji. Zaś rozumne komórki pod skorupą zagrożonej

czaszki, a także zdrowe nogi wiernego kłapoucha pozwalały wierzyć, iż ucieczka się

powiedzie.

*

“Na cudzych skrzydłach latać się nie da. Cudzą głową myśleć równie trudno” -

powiadają przewodnicy karawan przemierzający pustynię od stuleci.

Samemu zatem spróbuj odgadnąć, człowieku śledzący nurt niniejszej opowieści, w

jaki sposób Hodża Nasreddin przetrzymał dwadzieścia cztery dni w Czerwonych Piaskach?

Na ulewę w porze bezdeszczowej i na inne cuda ze strony Allacha liczyć przecież me mógł.

Liczyć mógł jedynie na siebie.

PRZY OGNISKU

Opowieść dwunasta o spotkaniu z dwoma czabanami

zdążającymi do Samarkandy,

sprzeczce upartego swata z niedoszłym żonkosiem

oraz nieoczekiwanej wizycie Bababulły

Księżyc cienki, z równie jak u filozofa pustym brzuchem, dreptać począł po niebie

oświetlając drogę zgłodniałym wędrowcom, gdy ścieżynka wijąca się przez tugaj, dzikie

zarośla skarłowaciałych krzewów o szarych i suchych liściach, doprowadziła Hodże

Nasreddina i jego kłapoucha do polanki, na której płonęło niewielkie ognisko. W

krwawych odblaskach poruszały się leniwie dwa cienie. Trzaskające w żarze badyle

wybuchały pękami iskier. Noc szemrała mieszaniną przeróżnych odgłosów.

Mędrzec zlazł ostrożnie z osła i przystanął na skraju zarośli, aby posłuchać, kim są

nieznajomi. Ludźmi dobrymi czy szakalami w skórze człowieczej, którym lepiej w drogę nie

wchodzić. Jednakże z tej odległości, mimo wysiłków uszu, trudno było cokolwiek rozróżnić.

Delikatnie stąpając podszedł kilka kroków do j przodu. I jeszcze kilka. Słowa dobiegające

od ogniska nabrały teraz sensu. Hodża Nareddin słyszał wyraźnie rozmowę dwóch

mężczyzn.

- Jeżeli nie chcesz chyżonogiego achałtekina, Ibrachimie, weź chociaż młodą żonę.

Jeśli i tego nie uczynisz, kup sobie futro, żeby ci było ciepło. Ale najlepiej zrobisz

przyjmując do swego domu Dżamilę, córkę Dustmata, właściciela farbiarni. Dżamila w

języku Arabów znaczy “Przepiękna”. I rzeczywiście, natura j musiała być w doskonałym

nastroju, gdy tworzyła tę dziewczynę. Znam ją dobrze i dlatego, przyjacielu, radzę ci ze

szczerego serca, pojmij Dżamilę za żonę, a nie pożałujesz. Kałym - narzeczeński okup -

rodzicom dasz nie za wielki, kilka kóz albo owiec wystarczy w zupełności. Powiadał mi

stary Dustmat, iż czarnobrewa cię miłuje. Znakomicie się zatem składa, Ibrachimie.

Będziesz mieć prawdziwy raj w domu.

Odpowiadał drugi:

- Ależ co mówisz, Babadżanie. Jaki raj? Przecież to niemowa od urodzenia.

- Świetnie, Ibrachimie. Spokój to wielki dar w rodzinie, nie każdemu dostępny za

życia. Długi język kobiety wielu już wciągnął w przepaść nieszczęścia. Czyżbyś nie wiedział,

że język niewiasty bywa groźniejszy od kleszczy kata urzędującego w bucharskich lochach?

- I głucha jest jak pień wiekowej wierzby.

- Wspaniale. Bo czyż może być coś milszego nad małżonkę, która nigdy od nikogo

niczego nie usłyszy o interesach i sprawkach swego pana i męża?

- A do tego kulawa na prawą nogę.

- Ciesz się, przyjacielu. Taka znacznie lepsza od innych. Nie będzie wałęsać się po

próżnicy, będzie ci zawsze pilnować domu i dobytku.

- Ależ Dżamila widzi na jedno oko.

- I zębów nie ma.

- Znakomicie. I bez tego ci się nie przelewa.

- Babadżanie, czy zauważyłeś przynajmniej, że Dżamila, ta twoja “Przepiękna”, jest

garbata?

- Aj, aj, wymagający jesteś, przyjacielu. I kapryśny jak książę. Chciałbyś natrafić

na kobietę zupełnie bez skazy? Zastanów się. Jedna drobna wada na tyle zalet nie może

przecież zaważyć na szczęściu małżeńskim. Ulubionego wielbłąda oddam ci za połówkę

oślego ogona, jeśli choć jedną bez skazy pokażesz mi w całym bucharskim emiracie.

Hodża Nasreddin doszedł do przekonania, ze zbliżył się odpowiedni moment, aby

wkroczyć na arenę przyjacielskiej zwady. Wystąpił z mroku ze słowami:

- Assalaro alejkum, pokój z wami, czcigodni. Przyjmijcie do kompanii

zmordowanego długą drogą wędrowca i jego osła ledwie powłóczącego nogami. Słyszałem

ostatnie zdania z waszej rozmowy. Rozumiem doskonale młodego człowieka. Ukąszony

przez żmiję boi się później nawet suchego patyka. Może on już ma jedną małżonkę, w

domu. i teraz tylko przezorność przemawia przez usta doświadczone?

Młodszy z pastuchów spojrzał z wdzięcznością na przybysza. Szybko odrzucił

pakunki do tyłu robiąc mu miejsce przy ognisku. O tej porze chłód nocy dawał się dobrze

we znaki i ludziom, i zwierzętom. Potem sięgnął do torby, rozłożył przed Hodża kilka

jęczmiennych placków, garść fig na wpół ususzonych i skórzany bukłak z wodą.

- Wybacz skromny poczęstunek, wędrowcze. Długo już jednak stado owiec

karakułowych pędzimy na sprzedaż do Samarkandy - objaśnił mędrca. - Rodzinny kiszłak

pozostał daleko za nami. Zapasy mają się więc ku końcowi, a głodne dno sakwy widać

coraz wyraźniej. Całe szczęście, że zaledwie dzień drogi dzieli nas od celu.

- Z pełnym brzuchem nikt od stołu nie wstanie, gdy głodny gości głodnego -

mruknął z zażenowaniem starszy z czabanów, spoglądając na zapadnięte policzki przybysza.

- A samym dobrym słowem kiszek napełnić się nie da - dorzucił młodszy.

- Brzucha nie, ale serce można - odpowiedział Hodża Nasreddin uśmiechając się

dobrotliwie, po czym rozwinął serwetkę, w której zwykle przewoził garść soli. Przed

oczyma pasterzy w blasku migotliwych płomieni pojawił się napis wyhaftowany ręką

Guldżachon:

“Gdy chcesz uniknąć cierpienia I ujść lekarskiej grabieży, Na głodno siądź do

jedzenia I nim się najesz, wstań świeży”.

- Oto słowa Dżamiego. wielkiego Tadżyka żyjącego przed laty w Heracie.

Wielkiego poety i wielkiego uczonego. A zarazem najwierniejszego druha Aliszera Nawoi.

Mądrego człowieka, który wiedział, co mówi. Dobrze mi z jego radami i w domu, i w

drodze. Zapewniam was, czcigodni.

Smakowite odgłosy towarzyszące skromnej uczcie zagłuszyło w pewnej chwili

poszczekiwanie rozbójników nocy, zgłodniałych szakali. Zaniepokojony Ibrachim wyciągnął

z ogniska płonącą żagiew i gwizdnął na psy, cztery ogromne wilkodławy. Pojętne brytany

błyskawicznie przygnały obydwa wielbłądy i owce bliżej ognia i pokładły się między stadem

a zaroślami.

Chwilową nieobecność młodzika wykorzystał Babadżan, aby zagadnąć mędrca:

- Poradź, wędrowcze doświadczony, jak mam postąpić z Ibrachimem? Ani

małżonki, ani wierzchowego konia nabyć sobie nie chce. I to ma być mężczyzna? Najpierw

proponowałem mu kupno wiatronogiego achałtekina z turkmeńskiej hodowli, znanej w

całych Kara-kumach. Nie zgodził się. Żeby choć żonę chciał wziąć. Dżamila, najstarsza

córka Dustmata, to naprawdę wspaniała dziewczyna. Krew z mlekiem. Źródło samych

zalet. Gdzież on drugą taką znajdzie? Ech, trudno dziś młodym dogodzić.

- Zbytek troski, Babadżanie. Sam sobie poszukam odpowiedniej dziewczyny.

Obejdę się bez swata, który znacznie lepiej pojmuje interesy siwobrodego Dustmata, niźli

pragnienia młodzieńczego serca.

To Ibrachim obruszył się, kiedy wracając zdążył usłyszeć końcowe zdania,

Nie wiadomo, jak zakończyłaby się sprzeczka dwóch pasterzy, gdyby nagle gdzieś

w pobliżu nie rozległ się trzask przydeptanego chrustu. Wszyscy trzej zerwali się na równe

nogi.

- Na Allacha, to chyba nie szakale? - wykrzyknął Ibrachim rozglądając się

pośpiesznie za jakimś tęgim drągiem. - I chyba nie niedźwiedź?

- Jaki tam ze mnie szakal? A tym bardziej niedźwiedź. W świetle ogniska pojawiło

się roześmiane okrągłe oblicze Bababułły, piekarza z Buchary, a zarazem serdecznego

przyjaciela Hodży Nasreddina.

Mędrzec nie wytrzymał. Skoczył przybyszowi naprzeciw z radosnym wołaniem:

- To naprawdę ty, Bababułło? Pójdź, niech cię uściskam. Och, uszczypnij mnie

mocno, bo nadal oczom nie dowierzam. Skąd się tutaj wziąłeś? Co za szczęśliwa gwiazda

doprowadziła cię do ogniska zagubionego w zaroślach, pełnych dzikiego zwierza i

niedobrych dżinów?

Długo tańczyli obydwaj mężowie wokół ogniska spleceni w serdecznym uścisku.

Dopiero kiedy zmęczyli się nieco, przysiedli na derce. Nadeszła pora wyjaśnień.

- Pytasz, skąd jadę? Oczywiście ze stołecznej Buchary. A dokąd? Do

Samarkandy. Z pieczywem własnego wypieku. Cztery worki świeżutkich obi-non

załadowałem na konia, pożegnałem się z żoną i z dziećmi i wyruszyłem na szlak wielkich

nadziei. Nie ukrywam, iż u kresu wyprawy spodziewani się zacnego połowu. Majątku.

Sakwy pełnej srebrnych monet.

- Jedziesz ze świeżym pieczywem z Buchary do Samarkandy? Taki kawał drogi? -

zdumiał się Ibrachim. - Czcigodny, a po co? Czyżby wszystkich piekarzy w Samarkandzie

pomór zabrał z tego świata?

- Najwidoczniej nie odróżniasz smaku chleba dobrego od złego, młodzieńcze.

Gdybyś podniebienie miał w należytym porządku, nie pytałbyś o sprawy oczywiste dla

każdego - odpowiedział piekarz i mrugnął do Hodży.

Mędrzec zorientował się w mig, o co chodzi, i szybciutko zmienił temat rozmowy.

Jak przystało na troskliwego kompana zapytał o zdrowie wędrowca i jego najbliższej

rodziny, także dalszych krewnych, a dopiero potem o Bucharę i przygody w podróży.

Jeszcze co najmniej godzinę Bababułła rozwijał motek opowieści o wędrówkach przez

bezludne stepy i gęste tugaje. O bucharskich plackach jakby zapomniano.

Na koniec Babadżan obłożył ognisko wysuszonym wielbłądzim łajnem, aby

utrzymało ciepło do samego rana. A kiedy wszyscy legli na spoczynek, powrócił do

sprawy, która zasnąć mu nie pozwalała:

- Zastanów się raz jeszcze Ibrachimie. Brakuje mi tylko jednej drachmy. Gdybym ją

miał, sam kupiłbym dorodnego wierzchowca. Widziałem odpowiedniego achałtekina w

stadzie Kamala Suchraba. Powiadam ci, młodziku, ani smok skrzydlaty, ani dżin pustynny

nie dognałby go w pełnym galopie.

- Przecież już mówiłem, że konia nie pragnę. Wielbłąd mi pod siodło wystarczy w

zupełności. Zresztą, Babadżanie, do ceny wyznaczonej za rumaka brakuje mi sporo,

dwudziestu monet w srebrze.

- A gdybyśmy złożyli się i kupili wierzchowca za wspólne pieniądze? - Babadżan nie

zwracał uwagi na słowa młodzieńca obstając przy swoim. - Jakoś się potem pogodzimy,

dosiadając wiatronogiego rumaka na przemian.

- I to się na nic nie zda, bo nie wystarczy nam obu pieniędzy. Musisz obyć się

smakiem - Ibrachim machnął ręką. - A wierzchowca kupi jakiś wielmoża. Dla niego nie

będzie to żaden wydatek. Jeden koń więcej, jeden mniej w stajniach wielkiego pana nic nie

znaczy.

- Zapewne, zapewne. Bogacze posiadają mnóstwo rzeczy, o których nawet pojęcia

nie mają. I nie tylko w stajniach - potwierdził uprzejmie słowa młodzika Hodża Nasreddin i

podciągnął derkę do samej brody. Ciepło dnia umknęło pod gwiazdy, zaś chłód nocy

wciskał się pod koszulę najdrobniejszą szparką.

Wkrótce nad obozowiskiem unosiło się lekkie pykanie ogniska i pochrapywanie

śpiących.

Młody Ibrachim śnił o rozkoszach miejskich oczekujących go niebawem w

Samarkandzie, Babadżan o sakwie srebrnych monet, które mógł otrzymać od starego

Dustmata za wydanie nieudanej córki za mąż, piekarz bucharski Bababułia o szczęśliwej

sprzedaży całego towaru, natomiast Hodża Nasreddin o wygodnej macie rozłożonej pod

drzewem morelowym w ogrodzie teściów mieszkających w dalekim Chodżencie, gdzie ręka

nowego emira dosięgnąć go już nie powinna.

*

Zanim zbudzą się ze snu podróżni wypoczęci i gotowi do dalszej wędrówki, pomyśl

bez pośpiechu, człowieku umiejący rachować, ile właściwie kosztował ów achałtekin ze

stadniny Kamała Suchraba, na którego miał taką chrapkę Babadżan, starszy z. dwóch

czabanów?

JAJECZNICA CHCIWEGO MUSY

Opowieść trzynasta o dziejach

nieszczęsnego księcia uczonych,

a także o jajecznicy z dziesięciu jaj kurzych

oraz o przedziwnych argumentach bucharskiego mędrca

Dwaj jeźdźcy utytłani w mące, jeden na koniu, drugi na zwierzęciu długouchym,

zbliżali się do Samarkandy nie za wolno, ale i nie za szybko od strony wzgórz Czupan-ata.

U podnóża najwyższego ze wzniesień zatrzymali wierzchowce.

W dali, w prześwicie między wzniesieniami, widać było miasto. Olbrzymie ściany

meczetu Bibi-Chanym, nadwerężone przez trzęsienie, ziemi, mimo pokaźnych szczerb robiły

na przybyszach imponujące wrażenie, nawet z tej odległości.

- Siądźmy tu i odpocznijmy trochę. Poczekamy na większą karawanę zdążającą do

grodu. W tłoku łatwiej niepostrzeżenie przedostać się przez bramę miejską. Strażnicy zajęci

przetrząsaniem pakunków na wielbłądach nie będą zwracać specjalnej uwagi na ubogich

jeźdźców, których jedynym bogactwem są worki zwyczajnego pieczywa.

Mówiąc to Hodża Nasreddin rozesłał derkę w cieniu samotnego drzewa,

karagacza zasadzonego nie wiadomo kiedy i przez kogo u podstawy wzgórza.

Bababułła przysiadł obok mędrca. Wyciągnął jajowatą tabakierkę sporządzoną ze

zdrewniałego owocu tykwy. Wysypał na dłoń dużą szczyptę wilgotnego naswaja, tytoniu o

barwie głębokiej zieleni, i uniósł do ust. Żuł długo.

Tymczasem Hodża rozejrzał się uważnie dookoła i rzekł:

- Tutaj, gdzieś na jednym z tych wzgórz, może nawet na tym, pod którym

wypoczywamy, ślepy fanatyzm i głupota zniszczyły na długie stulecia uzbecką naukę, kulturę

i myśl swobodnie szybującą pod niebiosa.

Ale posłuchaj po kolei, Bababułło.

Po śmierci Timura, zwanego przez wszystkich “Żelaznym Kuternogą”, na tronie

mocarstwa zajmującego połowę ówczesnego świata zasiadł jego syn Szachruch, który

przeniósł stolicę do Heratu. Samarkandę pozostawiając we władanie swojemu synowi

Uługbekowi. Kiedy sędziwy Szachruch zmarł po trudach wyprawy wojennej przeciwko

własnemu wnukowi, zuchwałemu Sułtanowi Muchammedowi, w kraju rozgorzały krwawe

walki o spadek. Synów, wnuków, a nawet dalszych krewnych ogarnęła wściekła gorączka.

Mieczem lub trucizną usiłowali utorować sobie drogę do niezmierzonych bogactw i potęgi. I

do władzy nad innymi.

W przeciwieństwie do swego okrutnego dziada, “Żelaznego Kuternogi”, sypiącego

piramidy z głów jeńców, aby “przechowały imię zwycięzcy na wieczne czasy”, Uługbek nie

marzył o pochodach wojennych, d łupach oczekujących go w sąsiednich krajach, o sławie

grabieżcy i rozbójnika. Pociągała go nauka. Matematyka i astronomia wskazywały mu

drogę postępowania w życiu. Budował medresy - uczelnie muzułmańskie - w Bucharze i w

Samarkandzie, zapraszał w gościnę najwybitniejszych uczonych Wschodu i Zachodu. Na

jednym ze wzgórz poza Samarkandą kazał wybudować niezwykłą budowlę. Wysoki, oka-

zały cylindryczny budynek, w którym ustawił kilkudziesięciometrowej długości łuk z

marmuru, instrument nazywany przez astronomów sekstansem. Za jego pomocą w

bezchmurne noce ustalał położenie gwiazd, sporządził mapę nieba, jakiej do tej pory nie

było na świecie.

To nieustanne grzebanie się w niebie, “królestwie Allacha”, nie mogło podobać się

duchowieństwu. Jątrzyło rozfanatyzowane umysły. Święci imamowie, szejkowie i ulemowie

- wszelkiej maści słudzy Allacha - wciągnęli do spisku przeciwko własnemu ojcu jego

najstarszego syna Abdułłatifa. Młodzieńca wojowniczego, lecz o sercu robaczywym,

pełnym zawiści i chorobliwych ambicji.

Wielkie armie pod zielonymi sztandarami Proroka z Abdułłatifem na czele wyruszyły

potajemnie przeciw wojskom prawowitego władcy Samarkandy. Przekupstwo i zdrada

dokonały reszty. Uługbek poniósł porażkę w bitwie. Naczelnik cytadeli zamknął przed nim

bramę. Nieszczęsny musiał zdać się na łaskę zawistnego syna i jego zauszników.

Za radą duchowieństwa postanowiono nakłonić Uługbeka do odbycia pielgrzymki

do Mekki, do świętego miejsca wszystkich muzułmanów, aby tam “modlitwami zmazał

swoje grzechy”. Oczywiście nie chodziło o żadne modlitwy. Szło po prostu o to, by opuścił

Samarkandę, gdzie nadal miał zbyt wielu swoich stronników, gdzie wielu lubiło go i ceniło.

Tajemny sąd duchowieństwa za cichym przyzwoleniem Abdułłatifa wydał wyrok

śmierci na wciąż niebezpiecznego, choć pozbawionego władzy Uługbeka. Pewnej nocy

pielgrzyma odpoczywającego na skraju pustynnej wioski dognał zawodowy oprawca

Abbas ze swymi zbirami. Przy świetle pochodni wywleczono nieszczęśnika z chaty, obalono

na kolana, zaś Abbas jednym cięciem szabli odrąbał mu głowę.

Tłum rozhisteryzowanych mułłów, wyjąc z radości, wyruszył na wzgórze Czupan-

ata, gdzie wznosił się ósmy cud ówczesnego świata, obserwatorium astronomiczne

nieszczęsnego księcia. Grzeszne dzieło urągające potędze Allacha wkrótce przestało istnieć.

Głupota i zaślepienie zrównały je z ziemią. Kamień na kamieniu nie pozostał z dzielą, którym

ludzkość powinna szczycić się i wtedy, i później.

Resztki obserwatorium Uługbeka śpią tu pewnie gdzieś pod piaskami. Lata zatarły

wszelkie ślady. Pozostały jedynie legendy powtarzane przez czabanów, pasterzy owiec i

wielbłądów, w gwiaździste noce przy ogniskach.

Hodża Nasreddin skończył swą opowieść. Z nie ukrywanym wzruszeniem rozejrzał

się po wzgórzu. W tej samej chwili z oddali dobiegły go dźwięki dziesiątków dzwonków.

Najpierw ciche, potem coraz głośniejsze. Muzyka dzwonków zawieszonych, na

wielbłądzich szyjach świadczyła, że zbliżająca się karawana musiała być niemała.

- Bababułło, szykuj się do drogi. Ładuj szybko sakwy na konia i osła. Ja zaś zwinę

derkę i pozbieram naczynia. Z karawaną spróbujemy przeniknąć do miasta.

Piekarz zerwał się z ziemi i czym prędzej zaczął wiązać worki na grzbiecie

kłapoucha. Z wrażenia omal nie połknął przeżutego tytoniu, który w ostatniej sekundzie

zdążył splunąć osłu pod nogi.

Stało się tak, jak przewidział Hodża.

Na widok trzystu wielbłądów obładowanych bogactwami pod same obłoki

strażnicy miejscy u bramy Szachi-Zinda poszaleli. Z wypiekami na gębach rzucili się do

sprawdzania zawartości skrzyń, worków i pakunków. Na ubogich włóczęgów nie zwrócili

najmniejszej uwagi.

Przebrani za piekarzy, ubieleni mąką od stóp aż po tiubie-tiejki na głowach,

obydwaj wędrowcy bez przeszkód dotarli do domostwa Jusupa Madrasuła, złotnika o

dłoniach pracowitych i sercu szlachetnym.

Zaskoczony pan domu ż radością powitał przyjaciela z lat młodzieńczych nie

widzianego w Samarkandzie od roku. Natychmiast rozesłał obrus na wspaniałym kobiercu.

Ludziom zdrożonym podróżą należał się wszakże odpoczynek i solidne jadło Gorąca

herbata, słodycze i mnóstwo owoców, a zaraz potem zawiesista szurpa z kluskami, pierożki

manty oraz baranie szaszłyki z rożna przywracały gościom siły i chęć do snucia wspomnień z

ostatnich wędrówek.

- A co macie w tych sakwach? Z towarem jeździcie po świecie? - Jusup

przypomniał sobie worki, które zrzucili z grzbietów zwierzęcych w rogu podwórka. -

Czyżbyś na stare lata, afandi, zabrał się do kupieckiego rzemiosła? To jakoś do ciebie nie

pasuje.

- I słusznie, przyjacielu - mędrzec uśmiechnął się smutno. - Worki z pieczywem są

jedynie pretekstem do wędrówki z bazaru na bazar, coraz bliżej granicy z chanatem

kokandzkim. Pewnie jeszcze nie wiesz, że oddziały sarbazów z rozkazu nowego władcy

poszukują Hodży Nasreddina w całym emiracie? Muszę więc umknąć do Taszkientu, zanim

któryś z oprawców emirowych wyciągnie po mnie krwawą łapę.

Jusup otworzył usta, aby o coś zapytać, gdy w tej samej chwili w furtę od ulicy ktoś

mocno załomotał.

Pan domu spojrzał z niepokojem na Hodżę, na furtę, i znowu na mędrca.

- Kto to może być? - jęknął. - O tej porze? Chyba nie ludzie emira?

Hodża Nasreddin rozłożył bezradnie ręce.

- Otwórz, a przekonasz się. I nie zwlekaj, jeśli nie chcesz, i żeby wyważono furtkę

siłą.

Gospodarz, ile tylko tchu w płucach, popędził do wyjścia. Trzęsącymi się dłońmi

odsunął rygiel. Wyjrzał. Na ulicy sterczał jednooki Musa Manuczer, właściciel dużej

czajchany przy Regislanie.

- Assalam alejkum, pokój z tobą, czcigodny Jusupie - rzekł przybysz i na wszelki

wypadek wsunął natychmiast stopę za furtkę, aby gospodarz nie mógł Jej zamknąć zbyt

wcześnie. - i dobre nowiny lecą szybciej od strzały. Słyszałem, że gościsz pod własnym

dachem wędrowca o głowie wielkiej jak chorezmijski nelon? Tego, który przed rokiem

będąc tu ośmieszył nie raz, nie dwa razy, wszechwładnego Muchammadorifa Kamalbeka,

uważającego się za pępek Samarkandy. Powiedz, na Allacha, czy to prawda, że mędrzec

ów zatrzymał się u ciebie?

Jusup Madrasuł spojrzał podejrzliwie na natręta. Odpowiedział powoli:

- Może. A co chciałbyś od niego, gdyby to rzeczywiście była prawda.

Jednooki wyciągnął zza pazuchy sakiewkę i postukał w nią palcem.

- Jest mi winien pieniądze. Przed rokiem zjadł u mnie jajecznicę z dziesięciu jaj i nie

zapłacił. Obiecał zwrócić monety nazajutrz, ale zaraz potem rozpłynął się w powietrzu. Nikt

go więcej w Samarkandzie nie widział. Pojawił się tutaj dopiero teraz, po dwunastu

miesiącach. Niechaj zatem włóczęga odda dług, bo nie lubię, gdy moje monety pętają się

tak długo w cudzej kieszeni.

- Za jajecznicę? Z dziesięciu jaj? Przez okrągły rok pamiętałeś o niewielkim długu?

Przyjacielu, zadziwiasz mnie. - Jusup roześmiał się, po czym pogmerał za pasem, za

barwnym jedwabnym belbogiem, skąd wydobył monetę. - Masz tu srebrną tańgę. Reszty

nie trzeba. A teraz żegnaj, przyjacielu, bo obowiązki gospodarza wzywają mnie do

gościnnej komnaty.

- Ejże, chciałbyś się wykpić jedną tanga? Po roku? - Musa podnosił głos z każdym

słowem. -Dzisiaj za jajecznicę należy mi się co najmniej sto monet w czystym srebrze.

- Zbzikowałeś? Sto monet za jajecznicę? Sakwę srebra za smażone jajka? Puknij

się wpierw w czoło - na krzyk Jusup odpowiadał równie głośno. - A może wytrąbiłeś

bukłak kumysu na pusty żołądek i myśli ci się plączą? Przyjdź zatem ponownie, kiedy

wytrzeźwiejesz.

I zatrzasnął furtkę ze złością,

- Nie daruję! Ani miedziaka nie popuszczę - wrzeszczał jednooki na ulicy. -

Spotkamy się jutro u sędziego. Główny kadi Samarkandy osądzi, kto z nas ma rację.

Sprawiedliwość nakazują zwrot długów, niezależnie od tego, kto jest dłużnikiem, mądrala

czy głupek.

Tymczasem Jusup machając rękoma, jakby chciał opędzić się od wściekłej osy lub

szerszenia, podbiegł do gości siedzących za dastarchanem.

- Słyszałeś, afandi, po co przyszedł ten łupieżca? - mówił, z trudem panując nad

gniewnym językiem. - Sto tang w srebrze zażądał za jajecznicę z dziesięciu jaj kurzych. Co

robić dalej, afandi? Poradź, bo z pewnością jednooki z samego rana pogna ze skargą do

sędziego.

Hodża Nasreddin zastanawiał się tylko przez moment.

- Zdaje się, że wiem, o co chodzi temu przebiegłemu lisowi. Damy mu nauczkę.

Przyjacielu, czy masz w domu trochę pszenicy lub prosa?

Gospodarz spojrzał zdziwiony na Hodżę, ale odpowiedział szybko.

- Niejeden worek, afandi.

- Znakomicie. Wystarczy duży dzban. Ugotuj ziarno na miękko i rankiem przez

sługę poślij sędziemu w prezencie. Resztę mnie pozostaw. I nie kłopocz się więcej o dzień

jutrzejszy, Jusupie. Zbyteczne troski popsuć nam mogą dzisiejszą biesiadę. A ponadto nie

najlepiej wpływają na trawienie.

Pan domu postąpił, jak mu gość doradził. Z wieczora postawił na kuchni sagan

pszenicznego ziarna, a z samego rana ugotowane krupy przesłał kadiemu.

Około południa wezwani przez strażnika Hodża Nasreddin i Jusup Madrasuł stawili

się w urzędzie głównego sędziego Samarkandy. W komnacie poza kadim i pisarczykiem

oczekiwał ich również Musa Manuczer.

Na widok wchodzących właściciel czajchany podskoczył, jakby nadepnął na

kobrę, i wrzasnął na całe gardło:

- Oto włóczęga i darmozjad, który przed rokiem zeżarł jajecznicę z dziesięciu jaj i

do dziś zapłacić nie chce. Panie sprawiedliwy, każ mu zwrócić sto monet w czystym

srebrze, bo tyle jest mi winien.

- Za jajecznicę z dziesięciu jaj żądasz stu monet? - zdumiał się sędzia i na wszelki

wypadek przetarł palcem ucho. - Dlaczego? Czyżby twoje kury niosły złote jaja?

- Panie sprawiedliwy, wysłuchaj uważnie skargi człowieka poszkodowanego.

Darmozjad rok temu w mojej czajchanie zeżarł dziesięć jaj. Z tych dziesięciu jaj wyklułoby

się dziesięć piskląt. Po sześciu miesiącach pisklęta przemieniłyby się w kury. A dziesięć kur

przez dalsze pół roku zniosłoby tysiąc jaj. Za dziesięć dorodnych kur i tysiąc jaj na bazarze

dostałbym z pewnością sto monet. Właśnie tyle, w imię sprawiedliwości, żądam od

darmozjada i włóczęgi bez krzty uczciwości.

- Hm, hm - mruknął pod nosem sędzia, nie bardzo wiedząc, co myśleć o

argumentach wyłożonych starannie przez m właściciela jadłodajni.

Wtedy do przodu wystąpił Hodża Nasreddin. Pochylił głowę z szacunkiem i rzeki:

- O sprawiedliwy kadi, zanim ogłosisz wyrok, odpowiedz na pytanie: czy

otrzymałeś dziś rano dzban pełny dorodnej pszenicy? Kiedy każesz wysiać ją w polu? Ze

znakomitego ziarna zbierzesz z pewnością znakomite plony.

Główny sędzia Samarkandy zmarszczył brwi. Chwilkę się zastanawiał, mruczał coś,

wreszcie wzruszył ramionami i roześmiał się głośno:

- Człowieku nieznajomy, brak ci chyba kilku najważniejszych klepek pod czaszką?

Czy słyszałeś kiedykolwiek, ażeby z ziarna rozgotowanego na miękko wyrosła roślina z

ziemi? Brodę masz pokrytą szronem wieku, a gaworzysz jak małe dziecko. A może... może

ty pragniesz zadrwić sobie z nas wszystkich?

Ostrzegam cię, że tego nie lubię.

- Ani mi w głowie kpiny, o sprawiedliwy kadi - odpowiedział Hodża w głębokim

ukłonie. - Chciałem jedynie...

W tym samym momencie w ogrodzie zaryczał przeraźliwie kłapouch sędziego.

Zakochane zwierzę na swój sposób wyznawało miłość młodziutkiej oślicy sąsiadów. W

oślim wrzasku utonęły dalsze słowa mędrca z Buchary. Dosłyszał je tylko kadi siedzący

najbliżej.

- Masz słuszność, człowieku nieznajomy - sędzia pokiwał dostojnie głową. Po czym

odwrócił się i wskazując palcem na Musę Manuczera krzyknął w głąb domu: - Ej, słudzy,

wyrzućcie natychmiast za bramę tę beczkę chciwości i fałszu! I dołóżcie łotrowi na drogę

kilka pałek, aby zapamiętał, że z sędziego nie wolno robić tarczy dla własnych ciemnych

interesów.

*

“Księżyc pożyteczny jest w nocy, słońce w dzień, a rozum o każdej godzinie” -

powiada uzbeckie porzekadło.

I słusznie powiada. Mądrość potrzebna jest również przy rozwiązywaniu dzisiejszej

zagadki. Czy zdołasz więc, o myślący, odgadnąć, co Hodża Nasreddin mógł powiedzieć

sędziemu, by udowodnić bezsens żądań chciwego właściciela herbaciarni?

JAK BAJBACZE EGZAMIN ZDAWALI

Opowieść czternasta o bazarze na samarkandzkim Registanie,

o rajskich dziewczynach

oraz niecodziennej wyprawie Achmada

do Giżduwanu i Rachima do Buchary

Tylko ten, kto choć raz w życiu odwiedził Samarkandę, zaś w Samarkandzie jej

centralny plac Registan, a do tego uczynił to w piątek, w dzień świąteczny tygodnia, dzień

największego bazaru, może wyobrazić sobie, co działo się tu dzisiaj od samego rana.

Wraz z brzaskiem porannym tysiące mieszkańców okolicznych wiosek i odległych

kiszłaków nieustannymi strumieniami poczęło wlewać się do miasta, zdążając w kierunku

Registanu. Setki dwukołowych arb zaprzężonych w konie, wielbłądy, woły albo osły

zatarasowały ulice i zaułki, od sześciu bram miejskich aż po Plac Piaszczysty.

Tłok i ścisk wszędzie panował ogromny. Zdawało się, że pomiędzy bazarowe

stragany szpilki już wetknąć się nie da. A przecież z każdą godziną napływali coraz to nowi

goście, zakurzenia niewyspani, ale radośni. I mieścili się jakoś.

Registan przyjmował wszystkich i wszystko. Od orgii barw ludzie nieprzywykli

dostawali zeza, od nieustannego hałasu głuchli na obydwoje uszu, a jednak szczęśliwi, że

dotarli na czas do sławnego grodu, zwanego przez poetów ,,Jaśniejącym Punktem Ziemi”,

nie myśleli umykać stąd przed zapadnięciem zmroku.

Bazar to nie tylko okazja dla handlarzy i przybyszów z wiosek. Bazar to także

okazja dla złodziejaszków i wszelkiego rodzaju kanciarzy. Bazar to również okazja dla

duchowieństwa spod znaku Proroka, rozmaitych imamów, iszanów, ulemów, mułłów i

derwiszów. Muzułmańskich przepowiadaczy tego, co dziać się będzie jutro na ziemi i po

śmierci w niebie.

Najdonioślej ze wszystkich wrzeszczał wróżbita sterczący na olbrzymim głazie

przed wejściem do medresy Uługbeka. Cudownymi słowy zachwalał wiernym drugie życie.

- Wysłuchajcie mnie z uwagą, wierni muzułmanie, albowiem doskonale wiem, co

oczekuje was wkrótce w raju - wołał donośnie, co chwila podsuwając gapiom wydrążoną

połówkę orzecha kokosowego, imitującą naczynie na datki i jałmużnę. - Od godziny

opowiadam o wspaniałych nektarach i smakowitych potrawach, które z woli Allacha nigdy

się w niebie nie wyczerpią. Wciąż nowe i nowe pojawiać się będą na niebiańskich

dastarchanach. Dla nikogo nie jest tajemnicą, że po sutym jadle prawdziwy mężczyzna lubi

też solidnie wypocząć. Kiedy zacni mężowie napełnią szczelnie kiszki, zza różanych

obłoczków wyjdą młode niewolnice, aby każdemu obmyć i ręce i nogi, a całe ciało natrzeć

wonnymi olejkami z róży i jaśminu. Następnie pojawią się prześliczne peri w zwiewnych

sukniach, rajskie piękności, o jakich na ziemi nikomu się nawet nie śniło. Przecudownej

urody dziewczyny, wysokie niczym indyjskie topole, z warkoczami długości dziesięciu łokci,

sięgającymi talii.

- Wyjaśnij mi, o świątobliwy, rzecz, której mój rozum nie pojmuje - wtrącił się

Hodża Nasreddin, do tej pory słuchający wróżbity w głębokim milczeniu. - Jeżeli

dziesięciołokciowy warkocz sięga zaledwie do talii, to jakiego wzrostu są te rajskie

dziewczęta?

- Głupie pytanie - wróżbita klepnął się w czoło. - Oczywiście odpowiednio

wyższego. Co najmniej z piętnaście łokci.

- Wysłuchajcie mnie teraz z uwagą, wierni muzułmanie - wykrzyknął na to mędrzec

z miną niesłychanie poważną. - Pamiętajcie, niechaj nikt z was, kiedy nadejdzie jego pora,

nie zapomni wziąć ze sobą na tamten świat siedemdziesięciu siedmiu kawałków drewna.

- Siedemdziesiąt siedem kawałków drewna? Aż tyle? - wyjąkał zdumiony wróżbita.

- A po co? Koran o kawałkach drewna nigdzie nie wspomina.

- Głupie pytanie - mędrzec klepnął się w czoło naśladując gesty wróżbity sprzed

chwili. - Aż czego zrobisz w raju drabinę, o świątobliwy, jeśli poczujesz nagle wiosnę w

kościach i najdzie cię chętka, by pocałować którąś z niebiańskich ślicznotek?

Tłum mężczyzn otaczający wróżbitę zahuczał od śmiechu. W tym samym nieomal

momencie jakieś ręce pochwyciły mocno Hodżę Nasreddina z tyłu za czapan i wciągnęły do

ciemnej wnęki przy bramie. Nad uchem mędrca rozległ się głos:

- Uf, dobrze że cię widzę, afandi. Pomożesz mi w kłopotliwej sytuacji. Głowa mi

spuchła jak szachrisjabzki melon od nieustannego myślenia. Rozum topi się w gorączce nie

tylko od słońca. I wszystko nadaremnie. Nie puszczę cię, dopóki mi nie pomożesz. Nie

gniewaj się zatem, afandi, żem cię wziął siłą w jasyr, ale naprawdę nie widziałem już innego

wyjścia. Bo, przysięgam na brodę samego Mahometa, ja z tymi baranami dłużej nie

wytrzymam.

W półmroku ciasnego pomieszczenia mędrzec rozpoznał znajome rysy.

Człowiekiem, który go zatrzymał, był Mustafa Dadabaj, dawny naczelnik bucharskich

łuczników, od kilku lat służący w garnizonie samarkandzkim.

- A o co chodzi, przyjacielu? - zdumiał się Hodża Nasreddin. - Czyżbyś przerzucił

się na hodowlę owiec? O jakich baranach mówisz?

- O synalkach bajów, samarkandzkich bogaczy - jęknął rozpaczliwie Mustafa. -

Dostałem polecenie, aby jednego z nich, najmądrzejszego, mianować swoim zastępcą.

Czuję nosem, że głowy ich niewiele są warte. Puste jak dojrzałe makówki po przejściu

wichury. Ale czy można to udowodnić?

- A gdzież ci bajbacze?

- Tam wewnątrz. Na dziedzińcu medresy.

- Pójdźmy więc przekonać się, czy w makówkach ocalała choć odrobina oleju.

Weszli do środka.

Na dziedzińcu uczelni założonej niegdyś przez Uługbeka, pod wschodnią jej ścianą,

gdzie cień przyjemny chłód dawał, rozsiadło się kilkunastu młodzieńców, synów okolicznych

obszarników i miejscowych wielmożów. Bajbacze, przepysznie ubrani w atłasy przetykane

złotą i srebrną nicią, siedzieli dłubiąc w nosie z nudów, albo grając w kości.

Do nich zwrócił się Hodża Nasreddin:

- Wysłuchajcie bacznie, młodziankowie, tego co powiem, a na koniec postarajcie

się odpowiedzieć dokładnie na zadane pytanie. Słuchajcie zatem uważnie.

Wczoraj o świcie wyjechał z Buchary do Giżduwanu na rączym rumaku Achmad,

powiernik bogatego kupca Rachimbaja. Dokładnie w tym samym czasie z Giżduwanu do

Buchary wyruszył ubogi Rachim, który na osiołku jechał trzy razy wolniej od Achmada.

Niedaleko przed Babkentem Achmad zatrzymał się w przydrożnej czajchanie, bo wyruszył

w podróż bez śniadania. Godzinę - ani sekundy dłużej, ani sekundy krócej - jadł i od-

poczywał w herbaciarni, a dopiero kiedy poczuł, iż w brzuch już niczego więcej nie wciśnie,

ruszył dalej. Natomiast Rachim jechał cały czas. Biedakowi żal było minut marnowanych na

odpoczynek. Jęczmienny placek zjadł po drodze, nie schodząc ani na chwilkę z siodła. Po

trzech godzinach jeźdźcy spotkali się.

Jak sądzicie, o bajbacze, kto w tym czasie był dalej od Buchary, Achmad na

rączym rumaku, czy Rachim na zwierzęciu długouchym, drepczącym trzy razy wolniej od

konia?

Synalkowie wielmożów natychmiast podnieśli rumor i wrzask przeokropny. Darli się

wszyscy na raz:

- Achmad na rumaku. Oczywiście, że Achmad na rączym rumaku odjechał dużo

dalej. Nawet głupek wie przecież, że koń jest znacznie szybszy od marnego osła.

Zwierzęcia o długich co prawda uszach, ale nogach krótkich. A poza tym zausznik

bogatego Rachimbaja nie mógł być gorszy od jakiegoś tam biedaka w łachmanach z

Giżduwanu. Naturalnie Achmed był dalej.

Najgłośniej ze wszystkich wydzierał się kluchowaty młodzik, niski i gruby niczym

gliniany tandyr do pieczenia chleba i pierożków samsy.

- Ciszej, synu, bo uszy bolą - Hodża bez skutku usiłował uspokoić antałek sadła. -

Gdyby wrzask świadczył o rozumie, nadzorca więzienny mógłby zostać profesorem

matematyki w medresie, zaś mój osioł jego przełożonym. Olej w czaszce, a silne płuca, to

jednak nie to samo.

Dalszy ciąg egzaminów przerwał nieoczekiwanie Jusup Madrasuł wpadając na

dziedziniec medresy. Bez słowa pochwycił mędrca za rękę i odciągnął na bok.

- Co się stało, przyjacielu? - zdumiał się Hodża. - Czemu drżysz na całym ciele

niczym młodzian przed pierwszą randką? A może febra trzęsie cię w kolanach?

- Nie żartuj, afandi - jęknął półgłosem Jusup, rozglądając się na wszystkie strony. -

Daleko mi do śmiechu. Przed chwilą rozpytywał się o ciebie Muchammadorif Kamalbek,

bogacz i dusigrosz, łotr bez odrobiny sumienia, szejtan w ludzkiej skórze. Pamiętam, w

ubiegłym roku wystrychnąłeś go kilka razy na dudka. Podobno również za twoją namową

wydał mnóstwo pieniędzy na zorganizowanie wyprawy do Grecji, która miała mu przynieść

znaczne korzyści, przede wszystkim miliony srebrnych oboli. Tymczasem nie przyniosła ani

miedziaka zysku. Za to straty przeogromne. Cała Samarkanda trzęsła się od śmiechu na

wieść o wynikach bezrozumnej wyprawy. O, skąpiec nigdy nie daruje ci strat ani

kompromitacji. A gdy jeszcze dowie się, że i jego ukochanego kuzynka, tę oto beczułkę

łoju, potraktowałeś gorzej niźli zwyczajnego osła, wścieknie się z pewnością. Szalejący z

gniewu Kamalbek zdolny jest do najgorszego łotrostwa.

Afandi, prawdziwe nieszczęścia są jak dwie kulawe owieczki, jedno łazi nieustannie

za drugim. Jakby mało nam było kłopotów z Kamalbekiem, do Samarkandy przybył

dzisiejszej nocy posłaniec z Buchary. Przywiózł list gończy. Za głowę Hodży Nasreddina

nowy emir wyznaczył nagrodę: sakwę szczerozłotych monet i dwadzieścia młodziutkich

niewolnic z Dagestanu. Gdyby Kamalbek domyślił się, że ubiegłoroczny spryciarz i Hodża

Nasreddin to jedna i ta sama osoba, życie twoje niewarte byłoby nawet złamanego

miedziaka.

Po tych słowach Jusup złożył błagalnie ręce i szepnął:

- Boję się o ciebie, afandi. Błagam, bierz nogi za pas, póki jeszcze pora. Potem

może być za późno.

- Masz chyba rację, przyjacielu - zgodził się mędrzec. - Trzeba mi zniknąć z

Samarkandy. Tak przynajmniej nakazuje przezorność. Bo bać się nie ma czego. Nie na

darmo powiada przysłowie: “Strach jest bratem śmierci”. Człowiek bojaźliwy traci rozsądek

i popełnia błędy. A wtedy znacznie łatwiej wpaść w szpony prześladowcy. Pewnie, żal mi

będzie opuścić rodzinne strony. Człowiek bez ojczyzny, jak słowik bez sadu. I żyć mu

ciężko, i śpiewać nie ma komu.

- Afandi, a... - Jusup zawahał się - ...a ten naczelnik, który cię tu wciągnął? Czy to

człowiek pewny? Widziałem, że się skądś znacie. Czy aby nie wyda cię w ręce emirowych

siepaczy dla nagrody, worka złota i dagestańskich niewolnic? Bogactwo w niejednym już

zatruło sumienie.

- Wykluczone. To Mustafa Dadabaj, człowiek o złotym sercu i takiej samej duszy,

a nie żaden zdrajca. Nasi ojcowie przyjaźnili się od kołyski, mieszkali w jednej machalle.

Przed kilku laty, szczęśliwy los tak sprawił, ocaliłem życie ojcu Mustafy ranionemu przez

rozbójników w piaskach pustynnych niedaleko Chiwy. A zapewniam cię, Jusupie, że

wdzięczność dobrego syna warta jest więcej od wszystkich skarbów świata.

- Wierzę ci, afandi. Tym niemniej śpiesz się, nie przeciągaj struny. Zmykaj z grodu,

zanim wieści o wyznaczonej nagrodzie złe języki nie rozniosą po ulicach i bazarach

Samarkandy. Piekarza Bababułłę już uprzedziłem. Szykuje zapasy oraz wierzchowce do

podróży.

- Chodźmy mu dopomóc. Jeśli wszystko dobrze pójdzie, za godzinę powinniśmy

być w drodze do granicy.

Nie zwlekając mędrzec bucharski omotał sobie starannie twarz chustą, jak to czynią

pasterze lub poganiacze wielbłądów przybyli z pustyni, po czym dopiero zanurzył się wraz z

przyjacielem w rozwrzeszczanym tłumie handlarzy, nabywców oraz gapiów kłębiących się

na całym Registanie i w czterdziestu przylegających do placu uliczkach.

*

Do granicy z chanatem kokandzkim droga daleka. Czasu jest przeto dosyć, abyś,

człowieku rozumny, zastanowił się i odpowiedział na pytanie zadane bajbaczom przez

Hodżę Nasreddina na dziedzińcu samarkandzkiej medresy Uługbeka.

PRZYGODA NA GRANICY

Opowieść piętnasta o przeprawie dwóch piekarzy

z sakwami pełnymi czerstwego pieczywa

przez punkt graniczny emiratu

oraz o kilku figach małego Alima

“Nikt nie potrafi oddychać nosem drugiego człowieka” - powtarzają od narodzin

świata sędziwi uzbeccy aksakałowie. I mają niewątpliwie rację. Prawdy tej Hodża

Nasreddin doświadczył na własnej skórze nie raz, i nie dwa razy. Także i obecnie pojmował

doskonale, że kłody problemów rzucane mu pod nogi przez los i nowego emira Buchary

musi odsuwać sam, jeśli tylko chce ocalić głowę. Potajemna ucieczka za granicę była chyba

najważniejszym krokiem na nowej drodze życia. Jednakże wobec listów gończych i srogich

poleceń rozesłanych w najodleglejsze zakątki emiratu nie był to krok wcale taki łatwy.

W zamyśleniu mędrzec nawet nie spostrzegł, iż stepowy trakt, udeptany przez

ciągnące tędy karawany kupieckie, doprowadził obydwu zbiegów do ubożuchnej wioski,

ulepionej z surowej gliny przemieszanej z sieczką. Z głębokiej zadumy wyrwał go dopiero

głos Bababułły:

- Afandi, może zatrzymalibyśmy się na odpoczynek w którejś z chałup? Słońce

praży potwornie. Czuję się, jakbym siedział nie na ośle, lecz we wnętrzu rozpalonego

piekarniczego tandyra. Od godziny marzę jedynie o dzbanku zielonej herbaty. A i w brzu-

chu burczy mi coraz głośniej.

- Szkoda czasu, przyjacielu. Tu gdzieś w pobliżu powinna być granica. Jeszcze

godzina lub dwie i wreszcie znajdziemy się na ziemiach podległych chanowi Kokandu.

Bezpieczeństwo głowy ważniejsze jest od pełnego żołądka. Nie marudź więc, lecz poganiaj

długouche zwierzę.

W milczeniu przemierzyli wioskę wyludnioną przez żar spływający z nieba. Kto

żyw, ukrył się pod dachem albo wlazł w beczkę z wodą. Nawet psom nie chciało się ujadać

na włóczęgów podążających w samym środku słońca.

Niedaleko za kiszłakiem, tuż przy wielbłądzim trakcie, wyrosła nieoczekiwanie kępa

drzew, złożona z kilku wiekowych platanów o gęstych, rozrośniętych koronach. W

głębokim cieniu, całkowicie osłonięci przed wzrokiem nadjeżdżających, siedzieli żołnierze.

Pięciu wojaków ze straży granicznej emira grało zapamiętale w kości, skracając czas

wyczekiwania na klientów pozwalających się trochę oskubać, zanim przekroczą granicę.

- Ojeju... - wystękał piekarz Bababułła na widok sarbazów w baranich czapach.

Krew odpłynęła mu momentalnie z twarzy, która przez to nabrała barwy dobrze zmielonej

mąki z pszenicznego ziarna.

- Tsss, tylko spokojnie, przyjacielu. Opamiętaj się. Nerwy nie są najlepszym

doradcą w trudnej sytuacji. Umówiliśmy się, że ja jestem piekarzem, ty zaś moim

pomocnikiem. Siedź więc cicho. Mnie pozostaw żołdaków. Jakoś sobie z nimi poradzę.

W tej samej chwili zza potężnego pnia wyskoczyła na drogę sylwetka uzbrojona po

zęby. Kukła obwieszona kindżałami rozmaitej wielkości.

- Stać! Kim jesteście? Skąd i dokąd jedziecie? I co wieziecie w tych sakwach?

Skradzione przedmioty? Broń? A może naczynia ze złota? - strażnik wskazał końcem

szabliska na cztery pękate worki.

- Jestem spokojnym piekarzem, to zaś mój pomocnik. Chłop poczciwy, lecz mało

rozgarnięty. A wieziemy skarb stokroć cenniejszy od szlachetnego kruszcu. Bez złota ludzie

obyć się mogą, ale nie bez chleba. Bo widzisz, o wielki naczelniku, wieziemy pieczywo z

Samarkandy do Taszkientu. Pyszne samarkandzkie obimon z jęczmiennej mąki, żizzali-non

ze skwarkami, zogora-non z kukurydzianej mąki i bogato zdobione szirmoj-non, obsypane

makiem albo kminkiem - odpowiedział Hodża Nasreddin jednym tchem nie usiłując nawet

zleźć z konia.

- Zaraz się przekonam, czy mówisz prawdę - warknął strażnik.-- Ej, ty na ośle,

rozwiąż sznurki. Tylko migiem, czarny gnacie barani.

Bababułła bez słowa zeskoczył z Nasreddinowego kłapoucha i szybko rozwiązał

wszystkie cztery worki. Strażnik odepchnął go nieco w bok, tak na wszelki wypadek, aby

nie przeszkadzał mu w służbowych czynnościach, po czym wsunął rękę głęboko do sakwy.

Gmerał długo i starannie. Następnie sprawdził drugi worek, potem trzeci i czwarty. Poza

stwardniałymi na kamień plackami nigdzie niczego jednak nie wymacał.

- Po co wam tyle suchego pieczywa? - zdumiał się. - Czy to nie dziwne?

Bababułła odwrócił się .momentalnie i zaczął coś pilnie poprawiać przy siodle.

Jedynie Hodża nie tracił zimnej krwi. Odrzekł bez namysłu:

- Tłumaczyłem ci już, o wielki naczelniku. Jedziemy na bazar do Taszkientu.

Słyszeliśmy, że taszkientczycy płacą podwójną cenę za suche pieczywo. Świeżego nie lubią.

Im twardsze i starsze, tym dla nich lepsze, smaczniejsze. I tym wyższą można za nie

osiągnąć cenę. Dziwny naród ci taszkientczycy. Bardzo dziwny.

Strażnik zerknął podejrzliwie na Hodżę.

“Kpi sobie ze mnie ten pomylony piekarz czy mówi serio? - zastanowił się. - E, na

drwinę chybaby sobie nie pozwolił. Widocznie to po prostu dureń. Półgłówek, od jakich z

łaski Allacha roi się na świecie. Brak rozumu nie zwalnia jednakże nikogo od obowiązkowej

opłaty”.

Tak rozważając wyciągnął rękę przed siebie i znów warknął:

- Należy się opłata graniczna od dwóch osób.

Hodża Nasreddin wrzucił w nadstawioną dłoń dwie srebrne monety.

Tymczasem strażnik nie opuszczając ręki dodał:

- I jeszcze dwie monety za przejazd wierzchowców. Za konia i za osła.

Hodża dorzucił” kolejne dwie tańgi.

- I jeszcze za przewożony towar.

- Wielki naczelniku, przecież to tylko suche pieczywo. Sam sprawdzałeś -

Bababułła nie zdzierżył i pośpieszył z pomocą sakiewce przyjaciela. - Zastanów się. Czy

widział kto kiedy taki towar?

- Milcz, czarny gnacie barani. Nie do ciebie mówię - strażnik pogroził piekarzowi

szablą, nie spuszczając wzroku z mędrca. - Jeśli nie zapłacicie teraz, zarekwirujemy

wszyściuteńko. A to z kolei zaoszczędzi wam wyprawy do Taszkientu; No, bo po co

mielibyście jechać tak daleko z próżnymi workami?

- Nie czyń tego, błagam cię na Allacha, szlachetny naczelniku - jęknął Hodża

Nasreddin, udając wielkie przerażenie. - Pozbawieni wartościowego towaru, bylibyśmy

także pozbawieni godziwego zysku, w który ciągle wierzę. Nie słuchaj zatem piekarczyka.

To naprawdę dobry chłopina, tyle że głowę ma pełną zakalca. W moją stronę raczej nakłoń

ucho i rękę, o zastępco emira na granicy. Weź, bardzo proszę, dwie tańgi. Oto należna

opłata za towar.

Strażnik wcisnął kolejne monety do sakiewki i mile połechtany dostojnymi tytułami

odsunął drąg zagradzający drogę, ażeby przepuścić dwóch półgłówków taszczących na

drugi kraniec ziemi zeschnięte pieczywo.

Kiedy utytłani w mące jeźdźcy zniknęli w oddali “szlachetny naczelnik, zastępca

emira na granicy” pomaszerował do wioski pogwizdując wesoło. Chciał opowiedzieć

właściwemu naczelnikowi straży o zabawnym spotkaniu z piekarzem i jego pomocnikiem,

których Allach najwidoczniej za jakieś grzechy pokarał sprawiedliwie, choć ciężko, na

umyśle.

- Przed półgodziną dwóch mężczyzn przekroczyło granicę... - zaczął swą opowieść,

zaledwie przestąpił próg glinianej chaty, zamienionej przed laty na strażnicę.

- A Hodży Nasreddina między nimi nie było? - przerwał mu dowódca w połowie

zdania.

- Skądże. Afandi jest wszakże człowiekiem mądrym. A to dwóch jakichś

bezrozumnych przejechało. Udawali się do Taszkientu z czerstwymi lepioszkami. Te baranie

głowy wierzą, że w kokandzkim chanacie za suche pieczywo uzyskają znacznie wyższą

cenę niż za świeże. Cztery worki czerstwych placków taszczyli ostrożnie, jakby to były

kruche naczynia z chińskiego szkła albo z giżduwańskiej glinki.

- Coś powiedział? - naczelnik zerwał się gwałtownie ze stosu poduszek. - Suche

pieczywo wieźli z Samarkandy do Taszkientu? Nabrali cię, ośla szczęko. Na Allacha,

zakpili w żywe oczy z emirowego urzędnika. Choćby tylko po tym uczynku poznałbym

Hodżę Nasreddina nawet wtedy, gdyby był przebrany nie za piekarza, lecz za wielbłąda

lub słonia,

Rycząc niczym zraniony tygrys wyskoczył na drogę. Za późno, jak okiem sięgnąć

nie było widać żywej duszy. Dwaj zbiegowie znajdowali się już w bezpiecznej odległości, na

ziemiach podległych chanowi Kokandu. A więc o zorganizowaniu pościgu trudno było

myśleć. Spotkanie z oddziałem kokandzkim mogłoby się zakończyć paskudnie.

Wrócił wściekły do izby. Nagroda umknęła mu sprzed nosa. A kto wie, czy i nie

szansa znacznego awansu? Może pozwolono, by mu wreszcie porzucić tę dziurę i

przeniesiono z powrotem na służbę do Buchary? Gniewny pochwycił pękaty dzban oleju i

wcisnął go strażnikowi wrzeszcząc:

- Masz, ośla szczęko! Natychmiast wypij do dna. Trochę prawdziwego oleju

przyda się tej pustej czaszce, nadmuchanej powietrzem niczym kozi pęcherz. Następnym

razem może ruszysz mózgownicą na widok groźnego przestępcy, poszukiwanego w całym

kraju z rozkazu wielmożnego emira.

Przerażony strażnik przypiął się do dzbana. Wydoił zawartość do połowy. Więcej

nie zdołał. Oczy wylazły mu z orbit. Z wysiłkiem łapiąc powietrze odstawił naczynie. Potem

otarł dłonią tłuste usta i jęknął:

- Panie mój, lepiej nie przyznawać się nikomu, że ci dwaj przejechali tędy

bezkarnie. Czy wiesz, co by nas spotkało, gdyby na dworze władcy dowiedziano się

któregoś dnia, że mieliśmy ptaszka w ręku i wypuściliśmy go na wolność?

Naczelnik straży granicznej spojrzał na podwładnego szeroko rozwartymi oczyma.

- No widzisz, olej już zaczyna działać - burknął złośliwie. - Dobrze radzisz. Tak

właśnie postąpimy. Zapamiętaj więc sobie raz na zawsze, ośla szczęko, co powiem. Nigdy,

ale to nigdy, nawet w mogile, nie wolno ci puścić ani pary z ust o tych dwóch fałszywych

piekarzach.

Kiedy tak strażnicy w trosce o własne głowy starali się ustalić strategię dalszego

postępowania, obydwaj zbiegowie popędzali i konia, i osła, ażeby jak najszybciej oddalić

się od niebezpiecznej granicy.

Po czterech lub pięciu godzinach szaleńczej galopady dotarli do grobowca jakiegoś

muzułmańskiego świętego, przy którym droga rozwidlała się. Główny, karawanowy trakt

biegł dalej, natomiast w bok skręcała ścieżyna wydeptana przez owce i pojedyncze

wielbłądy. Pod ścianą mazaru Bababułła zatrzymał zwierzę długouche i zaproponował:

- Rozstańmy się tutaj, afandi. Dalej pojedziesz bezpiecznie. Ja zaś muszę wracać do

domu, bo nieobecność dostawcy pieczywa na dwór emirowy nie może ciągnąć się w

nieskończoność. Byłoby to zbytnio podejrzane. Nie, nie obawiaj się o moją skórę,

przyjacielu. Pojadę inną drogą, aby nie wpaść w łapy strażników z wartowni granicznej pod

platanami. Z pewnością już zwąchali, żeśmy ich wystrychnęli na dudka za pomocą suchych

placków. Jedno mnie tylko niepokoi, afandi. Co zrobić ze stwardniałym na kamień

pieczywem? Grzechem byłoby je wyrzucić. Szkoda też taszczyć ze sobą ciężar

bezużyteczny w dalszej drodze.

- Pozbędziemy się wszystkich placków. I to z pożytkiem. Zaraz się przekonasz.

Hej, zuchu, zbliż się, proszę, na chwilkę - zawołał Hodża na kilkuletniego brzdąca,

przepędzającego w pobliżu stado kóz i owiec, najwidoczniej w poszukiwaniu resztek

stepowej roślinności,

Malec podjechał na wychudzonym jak i on osiołku.

- Kim jesteś, synku? - zagadnął mędrzec. - U kogo pracujesz? Masz rodzeństwo?'

- Malikszer moje imię, panie. U bogatego baja najmuję się za pastucha, aby

wykarmić trzy małe siostrzyczki. Rodzice pomarli z głodu ostatniej zimy. Nie jedli, abyśmy

mogli przeżyć do wiosny.

- Jesteś głodny, synku? Może chcesz żizzali-non ze skwarkami?. Tyle, że suchy.

- Nie ma nic słodszego nad kawałek czerstwego chleba rozmiękłego w czystej

wodzie - westchnął chłopiec, głośno przełykając ślinę.

- Synku, oto cztery worki zeschłego pieczywa - Hodża wskazał na pękate sakwy. -

Jeśli będziesz moczyć placki w “wodzie albo w mleku, wystarczy ci ich aż do wiosny.

Głodu nie zaznasz, ty i twoje rodzeństwo.

Natomiast poczciwy Bababułła wsunął chłopcu w dłoń srebrnego dirhema.

- Zatrzymaj srebro na czarną godzinę - rzekł. - Nigdy nie wiadomo, kiedy ci się

przyda. I jeszcze jedno zapamiętaj sobie, synku. Bajowi nie piśnij ani słówka z tego, co dziś

się tutaj zdarzyło.

Na koniec obydwaj mężowie pomogli Maliszerowi umocować worki na grzbiecie

osiołka, a gdy odjechał uszczęśliwiony, zaczęli się żegnać długo i serdecznie. Rozstawali się

z sercami ściśniętymi z bólu. Bo trudno przewidzieć, kiedy kapryśne fatum pozwoli im znów

popatrzeć na swoje oblicza.

Każdy ruszył we właściwą stronę. Piekarz Bababułła pocwałował na koniu z

powrotem do rodzinnego gniazda, do Buchary, zaś Hodża Nasreddin na wiernym

kłapouchu podreptał ku swemu przeznaczeniu, do Taszkientu. Później, jeśli łaskawy los ze-

zwoli, z pomocą Allacha i własnych szarych komórek spróbuje przedostać się do stolicy

chanatu, do Kokandu, a potem jeszcze dalej, do Chodzeniu, na umówione w domu teściów

spotkanie z umiłowaną Guldżachon.

Bez dalszych przeszkód mędrzec bucharski dotarł do Taszkientu. Ostrożnie minął

wysokie ściany twierdzy, wzniesionej przez kokandczyków wkrótce po zajęciu grodu i

przez Wrota Szeichantaurskie, wybite w murach miejskich dokładnie naprzeciwko cytadeli,

wjechał do środka.

Za placem Czorsu zatłoczonym jarmarcznymi straganami, pomiędzy medresą

Kukeldasz zdobioną barwną majoliką i znacznie skromniejszą w wystroju medresą Hodży

Achrara, wyglądającą przy swojej sąsiadce jak ruda kwoka przy złotopiórym bażancie,

mędrzec odnalazł wąziutką uliczkę, zaś w jej głębi domek kaligrafa Pirmata

Szermuchammada, uciekiniera z Buchary.

Podstępnie oskarżony przez premiera rady wezyrów i wtrącony za wyimaginowane

długi do więziennego lochu, a następnie wykupiony przez Hodżę Nasreddina za sakwę

srebra kaligraf wolał zniknąć ze świętego miasta. Któregoś dnia zabrał rodzinę i nic nikomu

nie mówiąc, wyniósł się poza granice emiratu. Dwa tygodnie wędrował od wioski do

wioski, od kiszłaka do kiszłaka, aż wreszcie dobrnął do Taszkientu i tu osiadł na stałe. A że

zręcznie władał pędzelkiem i tuszem, szybko zdobył sławę mistrza niezrównanego w trudnej

sztuce kaligrafii, czyli w sztuce pięknego, ozdobnego pisania. Resztki Nasreddinowego

srebra oraz zamówienia płynące z pałacu bekliarbeka - namiestnika chana Kokandu w

Taszkiencie - a także od niektórych wielmożów pozwoliły uchodźcy stanąć mocno na

nogach.

W niepozornym domku Pirmata Szermuchammada zawsze było rojno i gwarno

niczym na pobliskim bazarze. Tutaj szukali i znajdowali schronienie ludzie prześladowani,

zbiegli z Buchary przed zemstą krwawego emira i jego siepaczy, pozbawionych całkowicie

człowieczych odruchów. Na czas pobytu w Taszkiencie pod gościnnym dachem

Pirmatowego domostwa zatrzymał się również i Hodża Nasreddin, ulubieniec prostych ludzi

całego Wschodu.

Wieść o przybyciu człowieka z dalekiej Buchary lotem błyskawicy rozleciała się

wśród uciekinierów z emiratu. Wkrótce dom kaligrafa zapełnił się ludźmi w różnym wieku,

młodszymi i starszymi, lecz jednako złaknionymi nowin z rodzinnego miasta. Mędrzec

języka nie szczędził. Jak umiał, odpowiadał na pytania, tłumaczył, wyjaśniał. Godziny mijały

niepostrzeżenie, a spragnieni wiadomości mężowie nie pozwalali mu odetchnąć ani przez

moment. Nie zwracali uwagi na jadło i napoje, nie zwracali uwagi na porę coraz późniejszą.

Głód ciekawości był stokroć silniejszy...

Dopiero kiedy na niziutkim stoliczku pojawiła się misa z parującym płowem -

narodową potrawą uzbecką z ryżu, baraniny, marchewki i przypraw korzennych, zwykle

wieńczącą przyjęcie - Hodża Nasreddin zerwał nić opowieści i nieco odsapnął. Jednym

tchem wychylił cały imbryk gorącej, zielonej herbaty, po czym spojrzał z zadowoleniem na

mężczyzn siedzących wokół z podwiniętymi nogami i powiedział:

- Pora powrócić już z Buchary, o czcigodni. Możemy tam udać się znów jutro. A

teraz zajmijmy się jadłem. Dobrej potrawie zawsze warto dodać jeszcze smaku.

Zauważyłem, że w twoim ogrodzie, Pirmacie, pod morelowym drzewkiem w olbrzymim

koszyku, leżą wyśmienite figi czterech gatunków: bucharskie, an-diżańskie, samarkandzkie i

karszyńskie. Alim - zwrócił się do kilkuletniego syna pana domu - pobiegnij do ogrodu i

przynieś mi dwie figi jednego gatunku. Podrobione na kawałeczki i wrzucone do ryżu,

dodadzą mu aromatu i delikatnego smaku.

- Dwie figi jednego gatunku? - powtórzył chłopiec i rozłożył bezradnie ręce. - Ależ

ja się nie znam zupełnie na figach. Dla mnie one wszystkie niczym się nie różnią, są

jednakowo słodkie i jednakowo żółte. Nie wiem, o czym mówisz, wujku, bo nigdy w życiu

nie słyszałem ani o figach bucharskich, andiżańskich, samarkandzkich, ani o karszyńskich.

Znam tylko figi słodkie i smaczne.

Hodża roześmiał się:

- No, to przynieś tyle sztuk, aby mieć pewność, że masz przynajmniej dwie figi tego

samego gatunku. Ale, ale... liczyć chyba umiesz?

Mały Alirn nie ruszył się z miejsca. Długo medytował, powtarzał coś, szeptem,

rachował w pamięci. Wreszcie pobiegł w stronę drzwi, wołając radośnie:

- Wiem, wiem, ile sztuk mam przynieść, wujku. Zaraz wracam tu z figami.

*

“Z każdego naczynia to się sączy, co w nim jest” - powiedział niegdyś bardzo wielki

poeta i bardzo wielki filozof, Musiiheddm Saadi z Szirazu.

Czy potrafisz przeto, człowieku czytający te słowa, ulać odrobinę rozsądku z

własnego naczynia, by odpowiedzieć na pytanie: ile fig powinien przynieść Alim, aby mieć

pewność, że ma w garści przynajmniej dwie sztuki tego samego gatunku?

PIĘKNA GULSARA

Opowieść szesnasta o sprzedaży jeziora

oraz smagłolicej Czerkieski,

a także o zagadkowych turbacjach

wynikających z prostej - zdawałoby się - transakcji

W słodkich słowach cukru i prawdy tyle, ile kot napłacze. Ostatnia rozmowa z

namiestnikiem chana kokandzkiego w Taszkiencie potwierdziła po raz nie wiadomo który

trafność starego przysłowia.

W głębokim zamyśleniu Hodża Nasreddin kiwał się na kłapouchu drepczącym

skrajem drogi. Otulony szczelnie w dżubbę, aby wieczorny wiatr - knot chłodu - nie

dokuczył zmęczonemu ciału, mędrzec powracał z letniej rezydencji namiestnika, gdzie ku

zdumieniu obecnych tam dygnitarzy odmówił przyjęcia państwowej posady. Mimo słodkich

słówek płynących strugą z warg namiestnikowych, odrzucił ponętną dla wielu propozycję

zostania doradcą pierwszej głowy Taszkientu.

Bez względu na przykrości mogącą dotknąć go za nierozważny krok, Hodża

Nasreddin wolał nadal pozostawać w domu ubogiego kaligrafa Pirmata Szermuchammada,

w sąsiedztwie ludzi prostych i pracowitych. Ani myślał zamieniać odpowiadające mu

towarzystwo serdecznych przyjaciół na próżność bogaczy i zadufanie pałacowych

wielmożów.

Nigdy przedtem, a tym bardziej obecnie, Hodża Nasreddin nie pragnął przenosin na

dwór dostojnika. Rozumiał bowiem, iż kto w cudzym cieniu siedzi, sam cienia nie daje. Czy

obawiał się braku dostępu do wrót pałacowych w przyszłości? Tu albo gdzie indziej? Nie,

albowiem wiedział i to, że władcy bardziej potrzebują rady ludzi mądrych, niźli ludzie

mądrzy zażyłości z wiadrami.

Zanurzony po czubek nosa w rozmyślaniach mędrzec nie dostrzegł na drodze

szybko rosnącego tumanu kurzu. Widomej oznaki czyjegoś najwyższego pośpiechu...

Tymczasem, o czcigodni, porzućmy Hodżę Nasreddina i sunące mu naprzeciw

przeznaczenie, a przenieśmy się czym prędzej na drugi kraniec Taszkientu, na podwórzec

domostwa zamożnego Sabira Bachriddina, gdzie toczył się główny nurt niniejszej opowieści

.

Sabir Bachriddin, jeden z najbogatszych w chanacie kokandzkim handlarzy

brokatami, a zarazem właściciel pięćdziesięciu Persów tkających w ziemi, wielkim był w

życiu szczęściarzem. Czego się tylko dotknął, wszystko mu się wiodło, pomnażając

nieustannie okazałe dobra. Łaskawa fortuna nie odstępowała go najwidoczniej ani na

moment na ścieżce zawiłych spraw dnia powszedniego. Wierzono, że gdyby nawet Allach

przez omyłkę obdarował Bachriddina siedmioma ślepymi i kulawymi córkami i tak

wszystkie na czas za mąż by wydał. I to za bogaczy.

Ostatnie transakcje, które Sabir Bachriddin przeprowadził w poniedziałek, wtorek i

środę, mogły zadziwić każdego. Przyprawiły też o wielkie bóle głowy i brzucha zawistnego

Abbasa, Bachriddinowego sąsiada, współzawodniczącego z nim w handlu jedwabiami,

przetykanymi złotem albo srebrem.

Pierwszego dnia Sabir Bachriddin sprzedał niejakiemu Szamsulle za mnóstwo

drachm jezioro, a także czarnobrewą piękność, Czerkieskę imieniem Gulsara, przed

kilkoma zaledwie miesiącami nabytą w Heracie. Jednakże już nazajutrz odkupił jedno i

drugie, po nieco niższej cenie, ażeby w trzecim dniu sprzedać ponownie jezioro i niewolnicę

za jeszcze pokaźniejszą ilość monet, tym razem nadwornemu malarzowi i układaczowi

mozaiki, Raszydowi Erkinbajowi.

Ale zazdrość wiele oczu posiada. Nie minęło czasu więcej, niż potrzeba go na

przebycie dziesiątej części drogi dzielącej Samarkandę od Taszkientu, gdy ludzie o sercach

nadziewanych zawiścią donieśli głównemu poborcy podatków Sajfulle o sprzedaży,

odkupieniu i ponownej sprzedaży użytecznych wód oraz pięknej Czerkieski.

Główny poborca podatków w Taszkiencie, nie na darmo noszący imię pełne grozy,

zatarł ręce z uciechą. Końcowe tygodnie przed pierwszymi zbiorami zawsze były

najtrudniejszym okresem dla taszkienckiego skarbca. A każdy marny nawet miedziak

zdobyty w tym czasie nabierał wartości szlachetnej, srebrnej drachmy. Nauczony bolesnym

doświadczeniem poprzednich lat Sajfułła rozumiał doskonale, że w porze suszy państwowy

młyn miele tym, czym mysz nasiusia. Pojmował, iż podatek Bachriddinowy akurat teraz

mógłby odegrać ważną rolę załatajdziury w taszkienckim budżecie.

W towarzystwie strażnika obwieszonego od góry do dołu bronią tak, że

przypominał ruchomy arsenał, oraz trzech pomocników, główny poborca pogalopował

przeto bezzwłocznie do domu Sabira Bachriddina, gdzie przez posłańca nakazał stawić się

również Erkinbajowi ż dowodami kupna, kwitem oraz niewolnicą.

Gromadka urzędników skarbowych pędząca co koń wyskoczy w obłokach kurzu

w pewnej chwili wytrąciła z rozmyślań Hodżę Nasreddina, jadącego spokojnie i bez

pośpiechu od strony bramy miejskiej.

Krótko trwała rozmowa głównego poborcy z filozofem, o którego zaletach rozumu

wiele już wiedziano w Taszkiencie, Hodża nie dal się długo prosić. Uległ argumentom

Sajfułły i zawrócił kłapoucha. Wiedziony ciekawością popłynął z prądem interesów

taszkienckiego skarbca.

Dwie rzeczy są na ziemi bardzo szpetne, powiadają Uzbecy. Chudy koń i chuda

kobieta. Gulsara - “Wspaniały Kwiat” - była jednakże kęskiem niezwykle apetycznym, a

ciała w żadnym miejscu jej nie brakowało. Nic zatem dziwnego, że już wkrótce główny

poborca podatków i trzej jego pomocnicy, równie jak i on sędziwi mężowie, pod pozorem

sprawdzenia jakości sprzedawanego towaru podszczypywali niewolnicę i mlaskali z

zachwytem, czując lube mrówki rozkoszy biegające wokół serc steranych wiekiem i

kłopotami urzędowymi.

Raszyd Erkinbaj, nowy właściciel Gulsary, odpędzał natrętnych urzędników od

ślicznej niewolnicy, machając nerwowo rękami i wołając nieustannie:

- Wystarczy już tych oględzin, o czcigodni siwobrodzi. Wystarczy w zupełności.

Pozostawcie czarnobrewą w spokoju, a pobiegnijcie teraz do jeziora, które także było

przedmiotem handlowych transakcji. I jego wód skosztujcie, o czcigodni siwobrodzi.

Wszakże ono jest. znacznie więcej warte niźli ta czerkieska dziewczyna.

Nie słuchano go jednak. Poprzestano na ocenie Czerkieski. Zresztą, dziwić się

takiemu postępowaniu nie sposób. Bo trudno przypuszczać, żeby pod skórą urzędnika

chanatu kryła się natura zwyczajnego wieśniaka, zawsze wyżej ceniącego wartości wody od

wdzięków młodej, najurodziwszej nawet niewolnicy.

- Hej, kupcze, płać podatek za handel czarnobrewą. Zgodnie z prawem połowa

zysku z pierwszej i drugiej sprzedaży powinna trafić do taszkienckiego skarbca. Płać więc, i

to szybko - pierwszy napadł na Sabira Bachriddina strażnik towarzyszący głównemu

poborcy. Nic dziwnego, dźwigana na plecach zbrojownia dokuczała mu coraz bardziej.

Handlarz jedwabiami skrzywił się i potrząsnął głową tak gwałtownie, że tiubietiejka

haftowana srebrną nicią zsunęła mu się na oczy. Zaprotestował gorąco:

- A dlaczego miałbym płacić podatek od każdej sumy, czcigodni? Nie zaprzeczam,

sprzedałem Czerkieskę w poniedziałek za pięćset trzydzieści drachm, odkupiłem zaś we

wtorek za pięćset i sprzedałem znów we środę za pięćset pięćdziesiąt srebrnych monet.

Pomyślcie jednak, jeśli to co nosicie na karkach, można nazwać nie dekoracją, lecz

prawdziwymi głowami. Po pierwszej sprzedaży otrzymałem z powrotem i jezioro, i

niewolnicę, które wszakże miałem już przed rozpoczęciem transakcji. Nic mi nie przybyło,

nic mi nie ubyło. Od czegóż zatem miałbym płacić podatek? Dopiero od drugiej sprzedaży

ewentualnie mógłbym wpłacić kilka miedziaków do sakiewki poborcy. Tak sądzę. Bo

przecież wtedy pozbyłem się, jeziora i niewolnicy na zawsze, a w zamian otrzymałem

pieniądze.

- A ja ci powtarzam, kupcze, nie zwlekaj i piać podatek zarówno od jednej, jak i

drugiej transakcji handlowej. Szkoda czasu na mielenie jęzorem po próżnicy. Powinieneś

wiedzieć, iż skarbiec zapełnia się srebrem, ale nie ględzeniem - ponowił żądanie strażnik,

wymownie przesuwając ogromne szablisko boku na sam środek brzucha.

- Wysłuchajcie mnie, czcigodni, bo wiem najlepiej, ile monet kupiec powinien

wpłacić do kasy - wtrącił się do sprzeczki siwobrody pomocnik poborcy. - Jeśli wielmożny

Bachriddin sprzedał czarnobrewą za pięćset trzydzieści monet w srebrze, a odkupił za

pięćset, to zarobił na niej trzydzieści drachm, gdyż miał z powrotem swoją niewolnicę i

trzydzieści srebrników ponadto. Ponowna sprzedaż pięknej Gulsary to już tylko wymiana

handlowa dziewczyny na pieniądze nie przynosząca ani zysku, ani straty. Nie ma więc nic

wspólnego z pierwszą transakcją, w czasie której kupiec zarobił na czysto trzydzieści

drachm. A zatem nie jakieś tam miedziaki, lecz połowę zysku, piętnaście monet w srebrze,

według mnie Bachriddin powinien wpłacić do taszkienckiego skarbca.

- Od wszystkiego niechaj płaci podatek. Najlepiej od każdej monety. Stać go

przecież na to - wrzasnął po raz trzeci strażnik i ujmując w dłoń rękojeść potężnego

szabliska, natarł brzuchem na kupca.

- Mniemam, iż mój wielce szanowny przyjaciel popełnił maleńką omyłkę -

zaoponował drugi pomocnik poborcy, niewiele młodszy od swego kolegi, za to dużo od

niego grubszy. - Wielmożny Bachriddin rozpoczął transakcję czarnobrewą niewolnicą

wartości pięciuset trzydziestu drachm, no bo za tyle ją sprzedał. Ponieważ pierwsza

sprzedaż ślicznej Gulsary była prostą zamianą na monety, nie mogła przynieść ani zysku, ani

straty. Ale kiedy odkupił dziewczynę za pięćset drachm, a sprzedał za pięćset pięćdziesiąt,

zarobił na niej na czysto pięćdziesiąt srebrników. Od tej właśnie sumy powinien zapłacić

podatek. A więc nie piętnaście, lecz dwadzieścia pięć monet w srebrze musi wpłacić co

rychlej do skarbca.

- Tak, tak. Szybko niechaj pasibrzuch płaci podatek od każdej wymienionej tu

sumy. Po co to przelewanie słów z jednych ust do drugich? - jeszcze raz wrzasnął strażnik. I

machnął szablą w powietrzu, tnąc na pół motyla niebacznie przelatującego w pobliżu

rębajły.

Hodża Nasreddin nie wytrzymał dłużej, parsknął śmiechem.

A kiedy nieco ochłonął, zapytał:

- Przyjacielu, czyś ty aby nie w szóstym miesiącu na świat przyszedł? Dokąd ci tak

spieszno? Trzeba ociupinę rozwagi i czasu, ażeby z powodzi słów wyłuskać istotny sens.

Szabla dobra na wojnie, lecz nie przy rachunkach.

- Nie wtrącaj się, przybłędo. Nie jesteś mądrzejszy ode mnie. Czapki mamy z tego

samego wojłoku.

- Hm, to prawda, ale zawartość pod czapką różni nas znacznie.

- Zamilczże wreszcie - fuknął na strażnika główny poborca. - A wy wszyscy

wysłuchajcie mnie uważnie, bo choć zgadzam się zarówno z jednym, jak i z drugim moim

pomocnikiem, mówić będę o jeszcze wyższym podatku. Słuchajcie zatem. Jeżeli Sabir

Bachriddin sprzedał piękną niewolnicę za pięćset trzydzieści , drachm, po czym odkupił ją

za pięćset, to zarobił na pierwszej transakcji trzydzieści srebrnych monet. Następnie

sprzedał dziewczynę po raz drugi, ale już za pięćset pięćdziesiąt drachm, uzyskał więc

dalsze pięćdziesiąt monet. Trzydzieści i pięćdziesiąt to razem osiemdziesiąt drachm. Od tej

właśnie sumy musisz, Bachriddinie, zapłacić podatek. Połowę zarobku, czyli czterdzieści

monet w srebrze, powinieneś natychmiast oddać do kasy namiestnika Taszkientu.

- Aj, aj, aj, staremu przyjacielowi liczysz tak niesprawiedliwie? - zaczął biadolić

Bachriddin w nadziei, że uda mu się zmiękczyć serce głównego poborcy. - Osiemdziesiąt i

czterdzieści drachm, powiadasz? I nie wstydzisz się ludziom spojrzeć w oczy? Czyżbyś

serce i resztki sumienia pozwolił sobie ukraść na bazarze? Jakże mógł do tego dopuścić ten

arsenał, ta chodząca krok w krok za tobą taszkiencka zbrojownia? Srogo się zawiodłem na

przyjaźni z tobą. Widzę teraz, że nieszczęsny ten, kto ci dziś zaufa.

Dobry urzędnik nie powinien mieć ojca ani matki. A co dopiero przyjaciół. Sajfulle

nie drgnął najmniejszy mięsień na obliczu podczas odpowiedzi:

- Nie widzę innego wyjścia, kupcze. Tylko to jedno jest sprawiedliwe i słuszne.

- O, właśnie, właśnie. Rację ma poborca. Zęby zjadł na wymierzaniu podatków.

Zna swój fach, jak nikt inny. Niechaj zatem pasibrzuch płaci podatek od jednego i od

drugiego zarobku - wrzasnął znowu strażnik potrząsając szablą i kindżałem, który również

zdążył wyciągnąć z pochwy. - Niech płaci, i to szybko. Zanim moja cierpliwość nie

dobiegnie kresu.

- Przyjacielu wojowniczy, przestań machać tym nożykiem w gorączce, bo wąsa

sobie przytniesz. I nie krzycz tak przeraźliwie, gdyż uszy puchną tu obecnym. Jeśli

wrzaskiem można byłoby cokolwiek zrobić, osioł codziennie siedem chałup by postawił -

Hodża Nasreddin usiłował uspokoić swarliwego strażnika. - Każdą rzecz należy osądzić

sprawiedliwie. A tutaj jedno i wydaje się niezbyt jasne. Kto wie, czy podatek nie powinien

być jeszcze większy?...

Tymczasem Sabir Bachriddin ani myślał przystać na stawkę wyznaczoną przez

poborcę podatków. Najpierw obrzucił wyzwiskami urzędników, a potem wysłał

pośpiesznie syna po kadiego. Skoro główny sędzia w sprawach nie cierpiących zwłoki

wyjechał do Kokandu i jeszcze nie wrócił, niech przynajmniej sędzia miejski spróbuje

rozstrzygnąć kłopotliwy spór o pieniądze.

Przybyły po godzinie kadi wysłuchał cierpliwie wszystkich. Niestety, nie potrafił

wybrnąć z labiryntu kilku różnych rozwiązań. Jeden Allach wie, kto ma tutaj rację. Może

główny poborca podatków stojący na straży interesów taszkienckiego skarbca? Może jego

pomocnicy, chudszy albo grubszy? A może i sam kupiec, choć to człek pazerny na każdą

drachmę?

W pewnej chwili wzrok sędziego miejskiego spoczął na Hodży , Nasreddinie.

Afandi to podobno człowiek niezwykle doświadczony przez życie, a jego broda nie w

młynie zbielała. Niechaj pomoże, jeśli potrafi,

- Człowieku roztropny, serdeczny przyjacielu kaligrafa Pirimata Szermuchammada,

który jest także i moim serdecznym przyjacielem, pomyśl i odpowiedz. Czy wiedza i

doświadczenie nagromadzone pod skorupą twej dostojnej czaszki wystarczą, by odszukać

właściwe rozwiązanie niełatwego problemu?

- ...właściwe rozwiązanie niełatwego problemu? - powtórzyli jak echo za kadim

obydwaj pomocnicy głównego poborcy. Jedynie trzeci z pomocników poborcy nie otwierał

ust. Od początku dłubał zapamiętale w nosie nie zwracając najmniejszej uwagi na to, co nie

dotyczyło bezpośrednio jego osoby. Taki po prostu miał charakter.

- Zapamiętajcie sobie, o czcigodni, moje słowa na zawsze - odrzekł mędrzec

bucharski niemal bez namysłu. - “Wiedza jest skarbem, ale kluczem do niej jest pytanie”.

Tak powiedział niegdyś Poeta. Pytajcie przeto przy każdej okazji, ponieważ aż czworo na

tym zyskuje. Człowiek pytający, człowiek wiedzący, człowiek słuchający i człowiek

kochający uczonych.

Następnie Hodża Nasreddin wezwał zarządcę majątku Bachriddinowego, który

nigdy nie rozstawał się na dłużej ze swoim panem i zadał mu tylko jedno pytanie. I od razu

stało się jasne, że bez zaspokojenia ciekawości mędrca, bez odpowiedzi na postawione

pytanie, nie na wiele zdały się żmudne dociekania taszkienckich urzędników.

Główny poborca podatków i dwaj jego sędziwi pomocnicy zwiesili czaszki

napełnione wstydem. Trzeci z pomocników nadal kopal pracowicie w nosie. Jedynie sędzia

miejski wykazał szybki refleks. Wyciągnął szyję i spojrzał na wszystkich z góry. Po czym

skinął aprobująco głową z miną, jakby wiedział od samego początku, że bez tej właśnie

wiadomości nie da się obliczyć pełnego zarobku Bachriddina, a więc i nie można było

wyznaczyć sprawiedliwego podatku od dochodu.

*

“Bez owcy nie ma wełny, bez mądrości nie ma przysłowia” - powiadają

doświadczeni Uzbecy. Powinni dodać jeszcze: ,,A bez chwili namysłu nie ma i rozwiązania”.

Pomyśl zatem, człowieku rozumny, śledzący pilnie wątek opowieści, co byś uczynił,

gdyby posadzono cię na niewdzięcznym stołku sędziego? Czy domyślasz się, jak mogło

brzmieć pytanie Nasreddinowe, mające umożliwić sprawiedliwe obliczenie pełnego zarobku

z dwukrotnej sprzedaży migdałowookiej Gulsary?

WIELKA PRÓBA MYSZY

Opowieść siedemnasta

o zaginięciu sakiewki Karabeka

na głównym bazarze Taszkientu

oraz o dziwacznym egzaminie z uczciwości

złożonym przed obliczem sędziego

“Kiedy złodziej u złodzieja kradnie, biada ostatniemu złodziejowi” - powiedział

gdzieś kiedyś Ktoś Bardzo Doświadczony I tak się właśnie stało. Dziś w południe na

głównym bazarze Taszkientu, przylegającym do murów sławnej uczelni Kukeldasz,

okradzione naczelnika straży miejskiej.

Po kilku godzinach wałęsania się między straganami sakiewka naczelnika,

prześwietnego Tachira Karabeka, dzięki szczodrobliwości miejscowych kupców i

przyjezdnych handlarzy napęczniała okazale, upodobniając się do wymienia dorodnej kozy.

I nagle nieszczęście. Katastrofa. Na próżno naczelnik macał się w popłochu po brzuchu i po

plecach, na próżno w nieskończoność przewracał kieszenie i przetrząsał szarawary,

wszystko to czyniąc ku uciesze pilnie podpatrującej go gromady młodych oberwańców. Nie

czuł już w pasie lubego ciężaru napchanego mieszka. Monety rozpłynęły się w tłumie,

niczym mgła w promieniach wschodzącego słońca.

O podobnym wydarzeniu nic słyszano dotąd w Taszkiencie. Owszem, sakiewki na

podobieństwo kulawego osła często zmieniały tutaj właścicieli. No, ale żeby

poszkodowanym był sam naczelnik straży miejskiej? Nie, to nie mieściło się w głowach

nawet największym śmiałkom. Istny szczyt zuchwalstwa! Prawdziwy Ararat bezczelności!

Klepsydra na dworze chanowego namiestnika nie zdążyła przesączyć zbyt wiele

piasku, gdy straże przywlekły przed oblicze Tachira Karabeka trzech podejrzanych.

Ospowaty Afgańczyk, prawe ramię dowódcy, pośpieszył czym prędzej nad brzeg

chauzu, basenu leżącego przed meczetem Dżarni, aby solidnie wymoczyć czernienie

batogów. Wkrótce rozpocznie się przecież przesłuchanie.

Nadbiegli pierwsi świadkowie. Z miejsca ruszyli do szturmu przekrzykując się

wzajemnie:

- To ten, kręcił się przez godzinę wokół mojego straganu ze złotem, oby go szatan

porwał do piekła, zanim mu palce na rękach wyrosły.

- Nie, ten złodziejem! Ten drugi, ospowaty. Córkę mi chciał uwieść, oby Allach

zamienił mu ręce na nogi i cuchnącej hienie oddał za męża.

- Tamten złodziejem, tamtego ukarzcie! To złodziej, jest mi winien siedem drachm,

a zwrócić nie chce. I brodę ma ryżą, to jeszcze jeden dowód.

Rozpętał się wściekły samum awantury. I trwał tak już blisko czterdzieści minut.

Świadkowie atakowali zawzięcie, starając się upiec przy tym ogniu choć niewielką dla

siebie pieczeń, zaś pochwyceni bronili się uparcie, gasząc wszelkimi sposobami wzniecane

płomienie oskarżeń. To jedna, to znów druga strona obejmowała prowadzenie, by po chwili

odstąpić zdobyczne pozycje. Potyczka przeciągała się. Wiadomo, kozłu drogie życie -

rzeźnikowi jego skóra i mięso.

Mijały długie minuty znaczone po obu stronach coraz to nowymi guzami, a śledztwo

dreptało w miejscu nie mogąc natrafić na wąską ścieżynkę prawdy. I chyba doszłoby w

końcu do samosądu, gdyby na drodze wiodącej wzdłuż ścian medresy nie pojawił się

Hodża Nasreddin na swym wiernym osiołku.

Mędrzec widząc z daleka szalejący orkan wściekłości zmusił kłapoucha do biegu.

- Czcigodni, co czynicie? Aj, aj, aj, czyżby szatan opętał dzieci ojców waszych?

Czemu karcicie pałkami tych trzech niegodnych? Opamiętajcie się choć na chwilę - zaczął

wołać napierając osłem na zwartą gromadę. Mięśniami iszaka usiłował rozdzielić dwie

strony sczepione kleszczami nienawiści, ale nie było to łatwe. Wołał przy tym nadal: - Co

mówicie, skradziono monety naczelnikowi straży miejskiej, prześwietnemu Tachirowi Kara-

bekowi? Aj, aj, czyżby w tym mieście zabrakło już ludzi uczciwych, których w spokoju

można pozbawić mieszka i pieniędzy? Kto śmiał wyciągnąć dłoń po własność urzędnika? Ile

sakiewek skradziono zacnemu naczelnikowi? Jedną tylko? Czemuż więc, jeśli jeden zawinił,

aż trzech podejrzanych zbiera guzy? Czcigodni, ograniczcie swą szczodrość w rozdzielaniu

razów. Nie odbierajcie chleba powszedniego kadiemu Taszkientu. Orzekanie winy do

sędziego bowiem należy.

Tego już Karabekowi było za wiele. Odwrócił się w stronę Hodży i wrzasnął z całej

siły:

- Czemuż się wtrącasz, mądralo, jeśli nikt cię o pomoc nie prosił? Nie waż się

wstrzymywać ręki sprawiedliwości. To, że schwytano nie jednego, a trzech, świadczy po

prostu o przezorności mojej straży. Gdyby tego nie uczyniła, do wieczora z pewnością

zginęłyby jeszcze dwie sakiewki. I o to, czy między nimi znajduje się główny przestępca, też

się nie kłopocz. Znane mi są przemyślne sposoby, które nawet z wielbłąda potrafią

wycisnąć pot zeznań. Wierz mi, nie minie tych trzech łotrów schadzka z katem. Straże, do

lochu z nimi.

Sprawiedliwość jest jak nasz czcigodny sędzia - istotą mocno kulawą - więc się też

nigdy nie śpieszy. Tym razem zdążyła w ostatniej chwili.

- Cóż to za zbiegowisko? Kto czyni harmider w spokojnym mieście? - zagrzmiał

dobrze znany wszystkim złodziejom i opojom burkliwy głos kadiego. Sędzia miejski

nadszedł nie zauważony przez powaśnionych.

Karabek pierwszy pośpieszył z wyjaśnieniami, przedstawiając go swojemu przebieg

wydarzeń.

- Przyjacielu, a jakie jest twoje zdanie? - sędzia zwrócił się do Hodży Nasreddina

siedzącego na kłapouchu tuż obok naczelnika straży. - Czy wiesz, który z trzech

podejrzanych zasłużył na sprawiedliwą karę?

- Jeden Allach wie, czy między nimi naprawdę znajduje się rzeczywisty sprawca -

odpowiedział powoli bucharski mędrzec. I natychmiast uzupełnił: - Świadkowie są jak

przekupki na bazarze. Dużo krzyczą, lecz mówią niewiele. Zaś prześwietnemu Karabekowi

utrata złota całkowicie przesłoniła wzrok rozsądku. To niejasna sprawa, o kadi.

- Co zatem radzisz, przyjacielu? - sędzia podrapał się w potylicę tak energicznie, że

śnieżnobiała czałma zjechała mu prawie na nos.

Hodża Nasreddin zawahał się na moment. Potem uniósł dłoń ku górze i rzekł:

- Jest sposób, o sprawiedliwy. Co byś powiedział, o kadi, gdybyśmy wzorem

naszych przodków poddali zatrzymanych Wielkiej Próbie Myszy?

- Hm, jeśli nie ma już innej drogi... Czy zgadzasz się, szlachetny Karabeku, na

przeprowadzenie próby pradziadów wobec podejrzanych?

Naczelnik straży miejskiej skinął przyzwalająco głową, bo już sobie chytrze

wydumał, że nazajutrz i tak ściągnie podwójne datki na wszystkich bazarach taszkienckich

motywując to dzisiejszą stratą, a przecież nie ma żadnej pewności, iż kat rozżarzonymi

kleszczami wyciągnie z podejrzanych równowartość skradzionego mieszka. Ta trójca nie

wyglądała na dostatecznie zamożnych.

- Ruszajmy przeto do urzędu głównego sędziego Taszkientu.

Tylko on ma prawo zastosować wobec podejrzanych Wielką Próbę Myszy. A wy

wszyscy uspokójcie się. Uszy puchną od ciągłego wrzasku - oświadczył kadi głośno, aby

usłyszano go w najodleglejszym kącie bazaru. Potem kiwnął palcem na Hodżę. Z

człowiekiem, o którym wiele dobrego słyszał od kaligrafa Pirmata, chciał podzielić się

kilkoma wątpliwościami.

- Wszystko będzie w porządku - powiedział półgłosem - jeśli okaże się, że główny

sędzia zdążył już powrócić z wyprawy do Kokandu. Przed dwoma tygodniami wyjechał

tam nieoczekiwanie, nie bardzo wiadomo na jak długo i po co? Hm, a co, zrobimy, jeżeli

furtkę jego ogrodu zastaniemy zamkniętą na kłódkę?

- Dojedziemy, zobaczymy. Po co martwić się zawczasu? Zgryzota bez powodu

wywołuje niepotrzebne bóle brzucha, szkodzi i również nerwom - uspokoił sędziego

mędrzec bucharski. - A może ty w imieniu kadi-kaliana Taszkientu przeprowadzisz Wielką

Próbę Myszy? Zastanów się.

Człowieku czytający tę opowieść, jeśli w tym momencie zaswędział cię świerzb

ciekawości wywołany słowami Hodży Nasreddina, dowiedz się, że Wielka Próba Myszy

była próbą zbliżoną do tej, jaką niewierni w krajach dalekiej Europy praktykowali niegdyś

w stosunku do czarownic, dzieci Belzebuba i wyznawców szatana, znaną w dziejach pod

niewinnym mianem “próby wody”. Była więc także egzaminem orzekającym stopień winy

człowieka poddanego śledztwu. Wielka Próba Myszy została; wprowadzona

prawdopodobnie w czasach Kulawego Timura,; przez któregoś z jego wielkorządców

przysłanych ze stołecznej Samarkandy do Buchary, a potem i do Taszkientu.

Pod krwawym panowaniem Timura zbiór przepisów prawnych islamu już nie

wystarczał. Czasy wymagały doskonalszego sposobu udowadniania winy. Takim sposobem

była właśnie Wielka Próba Myszy. Polegała ona...

Wybacz, człowieku czytający te słowa, iż jednak zaoszczędzone ci będzie

pokonywanie technicznych szczegółów opisu owej Wielkiej Próby Myszy. Pradawna próba

służyła - jak się rzekło - do udowadniania winy i niemal wszystko w niej zależało od ka-

prysu demona losów ludzkich, a tylko niewielka reszta od umysłu samego skazańca.

Dowiedz się również, człowieku, że podejrzani i sądzeni, którym demon nie podał

we właściwej chwili ogona ratunku, przekraczali wątłą kładkę między życiem a śmiercią

dźwigając własną głowę pod pachą.

Wszystko to jednak rozpadająca się już mumia historii. Niechaj jej poświęca swój

trud zmurszały badacz dziejów tego świata. Nam pora najwyższa zawrócić na wąskie

uliczki starego Taszkientu.

Barwny tłum z kadim i Karabekiem na czele, a także z trzema więźniami pod

zbrojną strażą, podążał w kierunku domostwa głównego sędziego.

Na samym końcu, w obłokach kurzu poderwanego piętami dziesiątków

wrzaskliwych piechurów, dreptał kłapouchy iszak unosząc na grzbiecie postać milczącą.

Hodża Nasreddin rozmyślał.

Nadszedł czas pożegnania się z Taszkientem i ruszenia w drogę do Chodżentu. Całe

szczęście, że wysłuchał gorących próśb kaligrafa Pirmata i wstrzymał się z odjazdem do

jutra, bo gdyby wczoraj opuścił miasto, kto dziś stanąłby w obronie trzech włóczęgów

oskarżonych bezpodstawnie przez Tachira Karabeka, naczelnika o wielkiej głowie, wielkiej

sakiewce, lecz sercu maleńkim? A tak, pierwsze zadanie zostało wykonane. Podejrzani uszli

z rąk rozhisteryzowanego tłumu, nie trafili również do lochu miejskiego zindana. Zatem

szansa na ocalenie ich skóry wzrosła niepomiernie - medytował mędrzec. - Teraz wszystko

zależało od lotności umysłu, od zawartości oleju w czaszkach tej szacownej trójcy. Jeśli

potrafią myśleć i wnioskować logicznie, ujdą cało. A jeżeli to dla nich za trudne? Ha, trzeba

będzie znów uciec się do jakiegoś fortelu.

Mędrzec ocknął się z zadumy dopiero, gdy piesza karawana ludzkiej ciekawości,

zawiści i zemsty dotarła pod bramę siedziby głównego sędziego Taszkientu.

i Kadi zniknął w drzwiach domostwa swojego zwierzchnika. Po minucie pojawił się z

rozradowanym obliczem.

- Mamy szczęście. Główny sędzia powrócił wczoraj z Kokandu i jest gotów nas

przyjąć - oświadczył. - Ty, ty i ty, i jeszcze wy dwaj pójdziecie teraz ze mną. Pora

najwyższa na długo oczekiwaną próbę.

W asyście Hodży Nasreddina, Karabeka i dwóch strażników wprowadzono

pierwszego z obwinionych do sędziowskiej komnaty. Żądny sensacji tłum statecznych

kupców i obszarpańców ulicznych zgodnie zamarł w oczekiwaniu tego, co z łaski

przeznaczenia musiało wkrótce nastąpić.

O Allachu, spraw, ażeby sprawiedliwość dokonała właściwego wyboru.

Tymczasem w komnacie, w której sprawiedliwość miała wskazać palcem winnego,

na niziutkim stoliku stały trzy ciemne, drewniane szkatułki, bogato inkrustowane kością

antylop i szłachetnym metalem. Na wieczku każdej z nich widniały sporządzone z malachitu

zielonkawe sylwetki dwóch myszy.

Uważny obserwator musiałby dostrzec, iż gryzonie różniły się między sobą jednym,

wspólnym dla wszystkich sylwetek drobiazgiem - kolorem oczu. Oto na wieczku

pierwszego pudełka, myszy miały paciorki oczu sporządzone z krwawych rubinów, na

drugim z niebieskawych turkusów, wreszcie na trzecim pudełeczku jedna miała oczy

rubinowe, druga zaś turkusowe. Wewnątrz szkatułek ukryto sześć malachitowych myszy,

po dwie w każdej. Zgodnie z sylwetkami widniejącymi na wieczkach trzy ukryte myszy

miały oczy czerwone, trzy - zielonkawe.

- Nędzny robaku, rylcem uwagi wyryj me słowa w swoim sparciałym mózgowiu -

rozpoczął z powagą główny sędzia Taszkientu zwracając się do ryżowłosego, pierwszego z

oskarżonych. - Nadszedł czas decyzji. Wiedz, iż pary myszy znajdujące się w pudełkach

różnią się od myszy widocznych na wieczkach. tychże szkatułek. Tobie, z którego zechcesz

pudełka, wolno wyciągnąć jedynie jedną mysz. Z jej oczu musisz wyczytać, które myszy w

jakich ukryte są szkatułkach. Jeśli odpowiesz zgodnie z prawdą, będziesz człowiekiem

wolnym. Jeśli nie, zamienisz swoją lepiankę na loch podziemny w murach taszkienckiego

zindana.

- Chwileczkę, panie. Oczka myszy na pudełku nie mogą odpowiadać oczkom

myszy w środku. Spójrz, na tej tam szkatułce myszy mają oczy rubinowe, a więc oznacza

to, że te w środku mają albo oczy turkusowe, albo jedna mysz turkusowe, zaś druga,

rubinowe. Czy dobrze cię zrozumiałem, panie?

- Doskonale -... przytaknął głową kadi-kalian Taszkientu. - Pojmujesz wszystko

prawidłowo. Dlatego mogę oświadczyć z czystym sumieniem: los twój spoczywa teraz w

rękach twoich. Ciągnij sprawiedliwie.

Oskarżony wahał się krótko. Sekundę, może dwie. Sprawiedliwość źrenicami

rozsądku wskazała mu właściwą drogę. Sięgnął po mysz. I ogłosił prawdę.

Po nim przyszedł drugi. Również i on dostrzegł kątem oka ledwie zauważalny gest

uczyniony przez Hodżę Nasreddina. Sięgnął więc. Odgadł.

Potem odgadł trzeci.

I rozeszli się do domów ludzie rozczarowani. Gapie spodziewali się większych

emocji, nie takich...

Podwórzec sądowy opustoszał. Także i mędrzec bucharski wyprowadził osiołka na

ulicę. Bez słowa wdrapał się na grzbiet i ruszył w kierunku placu Czorsu, tam gdzie

znajdował się domek Pirmata Szermuchammada, kaligrafa, który udzielił mu gościny na czas

pobytu w Taszkiencie.

Nagle na widok młodej niewiasty z dwoma roześmianymi urwisami Hodża zatrzymał

w miejscu nic nie rozumiejącego kłapoucha. Długo spoglądał w ślad za chłopcami

przypominającymi jego urwipołciów. Na sercu zrobiło mu się dziwnie ciepło. Pod powieką

zakręciła się łza.

“Guldżachon z chłopcami pewnie dotarła już do teściów - pomyślał mędrzec ze

wzruszeniem. - Umówiliśmy się, że do Chodżentu udadzą się wraz z karawaną grubego

Muchtara. Szlak handlowy nie tylko krótszy, ale i bezpieczniejszy. Ja zaś dotrę tam drogą

okrężną, przez góry. To dla zmylenia śladu”.

*

Dowiedz się, człowieku czytający te słowa, że każdy ma na tym świecie jakąś

sakiewkę i każdy ma jakiegoś - prześladującego go - Karabeka. Pomyśl zatem, o rozumny,

do której z trzech szkatułek sięgnąłbyś po mysz, by w trudnej chwili ocalić własną skórę na

grzbiecie?

W OPARACH HAZARDU

Opowieść osiemnasta o pobycie

Hodży Nasreddina w Chodżencie.

o nieprzyjemnym starciu z Ajubdżanem

oraz o zagadkowej grze płomiennowłosego dżygita

- Uff, nareszcie.

Hodża Nasreddin westchnął głośno z ulgą. Gdyby nie uciążliwe ssanie w dołku,

pewnie by nie zauważył czajchany zawieszonej na skarpie gliniastej ponad uliczką,

albowiem prawdę mówi przysłowie: “Syty nie dostrzeże pieczonych przy drodze szaszły-

ków, głodny potknie się o pestkę słonecznika”.

Po wąziuteńkich stopienkach mędrzec wdrapał się na górę, odnalazł wolne miejsce

na kobiercu i przysiadł z podwiniętymi nogami, aby wreszcie odsapnąć choć trochę.

Z tarasu herbaciarni rozciągał się wspaniały widok. Z jednej strony na Syrdarię,

przelewającą swoje wody korytem szerokości co najmniej dwustu pięćdziesięciu kroków.

Zaś z drugiej na miasto, na prawie cały Chodzeni. Na płaskie prostokąty dachów

przetykane gęsto smukłymi wieżyczkami minaretów i błękitnymi kopułami muzułmańskich

świątyń.

Mędrzec zamyślił się.

Chodżent. Miasto niezwykłe. Pracowite i bohaterskie. Od niepamiętnych czasów

leżące na ważnym szlaku karawanowym, narażane na nieustanne najazdy wrogów,

poszukujących łatwych łupów, bogactw, nowych niewolników i nowych niewolnic, miasto

trwające na przekór złemu losowi. Deptane przez obcych tyranów trwało ku zdumieniu

największych dziejopisów Wschodu.

Bo Chodzeni można było splądrować, spalić, zburzyć do ostatniej cegły. Ale

wymazać z mapy świata? Nie, na to nie znalazł skutecznego sposobu żaden z ciemięzców

przybyłych tu z mieczem w dłoni.

Zniszczony całkowicie przez wojska Aleksandra Macedońskiego zwanego przez

swoich i wrogów Wielkim, Chodżent dźwignął się z ruin po latach upartego trudu.

Zrównany z ziemią przez watahy arabskie, przybyłe pod wodzą okrutnego Ibn-MusIima,

odbudował się znowu. Splądrowany i puszczony z dymem przez drapieżne hordy

mongolskie Czyngis-chana, odbudował się raz jeszcze. Jak gdyby tego wszystkiego było

nie dość, później również nie zaznał spokoju. Leżąc na pograniczu dwóch skłóconych do

cna muzułmańskich mocarstw, bez ustanku musiał odczuwać skutki krwawych wojen,

toczących się całymi latami pomiędzy emiratem Buchary a chanatem Kokandu.

Chodżent, niezależnie od umiejętności cudownego odradzania się ze zgliszcz i

popiołów, miał także wiele innych zalet. Przede wszystkim szczycił się pracowitymi jak

mrówki mieszkańcami,, o sercach ogromnych niczym młyńskie koła. Od stuleci słynął też z

wyrobu wspaniałych jedwabiów, poszukiwanych na dworach Kokandu, Buchary, Chiwy, a

nawet Heratu, Bagdadu czy dalekiego Kairu Nic zatem dziwnego, że drzewo morwowe

było

rośliną najczęściej spotykaną w okolicy, było jej prawdziwym błogosławieństwem. I nic

dziwnego, że cała niemal oaza chodżencka utrzymywała się z hodowli jedwabników i

produkcji oszałamiającej wręcz ilości kokonów.

Hodża rozmyślał...

Tak. Wszystko to było niesłychanie ważne dla mieszkańców oazy. Natomiast dla

niego samego niebagatelne znaczenie miał właśnie ów fakt, iż Chodżent leżał w pobliżu

granicy z emiratem bucharskim, a więc na wieści z rodzinnego grodu nie trzeba było tu

oczekiwać całymi miesiącami. Zwłaszcza że karawany kupieckie w godzinach pokoju

płynęły nieustannym strumieniem przez miasto. Stąd też w razie zagrożenia można było dać

drapaka i ukryć się bezpiecznie w pobliskim masywie górskim Mogołtau, w jego labiryncie

parowów, trudnych przejść i pieczar niedostępnych dla obcych intruzów.

- Przyjacielu czcigodny, poczęstuj się, bardzo proszę, kok-czajem z mojego

dzbanka.

Sympatyczny głos zabrzmiały tuż nad uchem wyrwał mędrca z głębokiej zadumy.

Zanim właściciel czajchany oderwał się od kipiących mosiężnych kumganów

zawisłych nad ogniem, Hodża Nasreddin przełknął kilka łyków orzeźwiającej, cierpko

smakującej herbaty z piałki usłużnie podsuniętej przez sąsiada, młodzieńca o czuprynie

barwy niezwykłej w tych stronach. Na głowie młodego człowieka płonęło ognisko. I na nic

zdała się przyduża tiubietiejka, mocno wciśnięta na czoło. Ryżego włosa nie da się przecież

ukryć pod największą nawet czapką.

Hodża Nasreddin zrewanżował się sąsiadowi miłym słowem oraz garścią

samarkandzkich solonych migdałów, a dopiero potem zerknął w prawo. Tuż obok

hałasowało niemiłosiernie czterech graczy. Mężczyźni dojrzali, o brodach gęsto tkanych

siwizną, wyrzucali co chwilę kości, mieszane starannie w naczyniu złożonym z dwóch piałek,

po czym z wrzaskiem rzucali się na nie, by sumować oczka.

Już po kilkunastu minutach mędrzec bucharski wiedział o tych czterech wszystko.

Rodowici mieszkańcy Pendżykentu przed siedmioma dniami przybyli nad Syr-darię w

jakichś ciemnych sprawach. Teraz grali w asziczki na pieniądze, szastając ogromnymi

sumami. Ogarnięci hazardem miotali kości zapamiętale, podawali stawki, co moment kłócąc

się i warcząc, niczym psy z czterech różnych wiosek. Wśród grających rej wodził Dżalol

Ikromuddin, opasły Tadżyk z potrójnym podbródkiem, w poplamionym chałacie i w

tiubietiejce tak przetłuszczonej, że można było na niej placki smażyć.

W przerwie, w której pomocnik właściciela czajchany zamieniał puste imbryki na

pełne, grubas rozejrzał się wokoło, prychnął pogardliwie i wycedził:

- Wszyscy wiedzą, że gra w kości znakomitą jest rozrywką dla mężczyzn w sile

wieku. Ja zaś powiadam wam, iż najbardziej zaciekłego pojedynku na kości nie da się

porównać z prawdziwą walką na prawdziwe szable. W. zeszłym roku pod wodzą beka

Szachrisjabzu brałem udział w wyprawie wojennej na Herat. Bitwa była tam straszliwa.

Chmury strzał lecących z obydwu stron całkowicie zasłoniły słońce. I nastał mrok w środku

południa. W ciemnościach nie spostrzegłem, gdy w pewnej chwili znalazłem się sam pośród

tłumu wrogów, walecznych Pusztunów. Któryś dosięgnął mnie szablą i rozwalił mi porządnie

głowę. Mimo krwawiącej rany nie wycofałem się z pola walki. W dalszym ciągu rąbałem

szablą na prawo i lewo. Nieprzyjacielskich wojowników kładłem tysiącami, jakby to byli nie

żołnierze, lecz mrówki pod stopą słonia. Jakby...

Dłużej chwalipięty Hodża słuchać nie mógł. Przerwał mu w połowie zdania:

- Klnę się na Allacha, że wszystko to święta prawda, co mówisz, dzielny dżygicie.

Pamiętam tamten dzień, jakby to było wczoraj. Bo w bitwie z Pusztunami pod Heratem,

gdzie cię tak straszliwie pokiereszowano, ja również brałem udział. I także walczyłem jak

lew, nie zwracając najmniejszej uwagi na rany. Co więcej, nie przestawałem rąbać wroga

nawet wtedy, gdy odcięto mi zupełnie głowę.

Salwa śmiechu wstrząsnęła czajchaną. Jedynie gruby Dżalol Ikromuddin

poczerwieniał, fuknął gniewnie i odwrócił się z powrotem do swoich partnerów. Sięgnął

znów po kubek z kośćmi.

- Co sądzisz, czcigodny, o naszych sąsiadach? - zauważył płomiennowłosy, kiedy

śmiech już odrobinę przycichł.

- Uhum, niektóre ludy wierzą w wędrówkę duszy człowieczej. Są przekonane, że

po śmierci, w tym drugim życiu, istnieć będą na ziemi w skórze jakiegoś zwierzęcia -

odpowiedział głośno mędrzec bucharski. I dodał nieco ciszej: - Próbuję odgadnąć,

przyjacielu, w jakich zwierzętach odrodziliby się tamci czterej w następnym wcieleniu.

- Ja pewnie przeistoczę się w lisa albo w czerwoną jaszczurkę. Już teraz niewiele mi

do nich brakuje - roześmiał się młodzieniec.

Przeciwieństwo cech Ikromuddinowych, Ajubdżan, chudy karzeł z garbem

dromadera i uszach wszystko słyszących, odwrócił się raptownie do tyłu i zagadnął Hodżę

spode łba:

- Ej, mądralo, myślisz, że dotyczy to każdego człowieka? Moja dusza po śmierci

również przemieści się w skórę jakiegoś bydlęcia?

- Twoja nie potrzebuje - odrzekł Hodża Nasreddin spokojnie, nie mrugnąwszy

powieką - przecież to jest już twoje drugie życie.

Na sąsiednich kobiercach rozległy się chichoty. Karłowi oczy na wierzch wylazły ze

zdziwienia, ale nie odezwał się. Mimo wysiłków głowy, nie mógł pojąć, co mędrzec miał na

myśli. Nic dziwnego, darem rozumowania natura nie wszystkich obdzieliła w jednakowej

mierze.

Tymczasem Dżalol Ikromuddin pociągnął za rękaw Ajubdżana, besztając go

bezceremonialnie przy partnerach i gapiach:

- Nie gadaj z obcymi łazęgami. Czasu i śliny dla nich szkoda. Co za pomysły lęgną

ci się we łbie? Serdeńko, pomyśl lepiej o podwojeniu stawki. Bo, na mą brodę, dzisiaj

drachmy każdemu są potrzebne. Karakułów w tym roku nie przybyło za wiele, winorośle

zbyt mało wydały owoców. Chwała Allachowi choć za to, że po wstąpieniu na tron

obecnego chana czarna ospa zniknęła z naszego kraju bez śladu.

- Allach zbyt łaskawy - dorzucił znów Hodża Nasreddin - ażeby posyłać swym

rabom dwa nieszczęścia naraz.

Ognistowłosy młodzieniec, który z uwagą przysłuchiwał się wymianie zdań, na te

słowa roześmiał się głośno i zaraźliwie. Wesołość ogarnęła całą herbaciarnię.

Jedynie czterej gracze z Pendżykentu siedzieli naburmuszeni, . w milczeniu,

niepewni, z kogo śmieje się czajchana. Potem, kiedy wesołość zatraciła rumieńce, jeden

przez drugiego, na wyścigi zaczęli przechwalać się szczęściem w grze w kości, niezwykłymi

sukcesami, odnoszonymi nie tylko w czajchanach, lecz i w domach znakomitych

wielmożów Kokandu, Andiżanu, Samarkandy, Taszkientu, Buchary, a także dalekiej

Chiwy, leżącej hen za Czerwonymi Piaskami.

I znowu roześmiał się głośno zaraźliwym śmiechem młodzieniec płomiennowłosy, a

gdy kolejna fala wesołości przepłynęła przez herbaciarnię, rzekł:

- To, czym przechwalacie się przed nami na podobieństwo papug gadających w

ogrodzie chana Kokandu, nie należy do wydarzeń nadzwyczajnych. Każdy, kto choć trochę

grał w kości, wie, że takie historie przytrafiały się nieraz. W grze hazardowej najłatwiej

odnosić bezkrwawe zwycięstwa, choć i najłatwiej doznawać bezkrwawych pogromów.

Zawsze jeden przegrywa, by wygrać mógł drugi. Wiedzą o tym nawet wielbłądy

bezrozumne. Jednakże to, co chcę wam tutaj ujawnić, nie z baśni “Tysiąca i jednej nocy”

pochodzi, lecz z życia. Słuchajcie zatem uważnie, spryciarze z Pendżykentu. Kiedyś całą

noc graliśmy w sześciu w znakomitym towarzystwie. Było to w emiracie bucharskim, na

dworze beka Szachrisjabzu. Słońce żegnało nas siadających do gry, a powitało wstających.

Zmęczonych, znużonych, lecz uradowanych. Nic dziwnego, okazało się bowiem nad ranem,

że każdy z nas podnosząc się, miał więcej srebrnych monet, niż w chwili, gdy zasiadał do

gry. Trudno się było nie cieszyć, skoro nikt z grających nie czuł się pokrzywdzonym, a tang

srebrzystych przybyło nam znacznie w sakiewkach.

Po tych słowach młodzieniec z ogniskiem na głowie dopił herbatę, cisnął czajcziemu

monetę, podjął oparty o pień drzewa i rebab afgański o trzech strunach, pokłonił się z

szacunkiem Hodży i ruszył ku schodkom.

Dżalol Ikromuddin, nie tylko chwalipięta i pyszałek, ale także stary sknera i

dusigrosz - bohater niezliczonych kpin od lat i wielu oraz dowcipów zrodzonych ostatnio,

zwłaszcza kiedy dowiedziano się, że napisał i złożył u sędziego testament, w którym siebie

samego ustanowił spadkobiercą - zamyślił się głęboko, i Skąpiec łasy na monety, niczym

kocur na barani kurdiuk lubił zawsze wiedzieć, ile kto zarobił. W pewnej chwili, gdy zapo-

mniano już zupełnie o słowach młodzieńca, cisnął kości o ziemię i skoczył na równe nogi z

wrzaskiem:

- O, łotr bez sumienia! Oszust i szachraj o duszy czarnej i na podobieństwo

gawroniego brzucha. I równie czarnej mózgownicy.

- Aj, aj, aj, co się stało, przyjacielu? Komu urągasz? Gramy przecież uczciwie.

Przywidziało ci się. Przetrzyj lepiej oczy i siedź spokojnie.

- Komu urągam? Jeszcze się pytacie? Oczywiście, że temu niegodziwcowi, którego

rodzicielka w niestosownej porze zapatrzyła się na czerwone szarawary naczelnika

kokandzkich sarbazów. Zakpił sobie z nas ten lisi pomiot. Oszukał, omamił i czmychnął.

Oby spadł z osła na pierwszym zakręcie i kark sobie połamał na siedemnaście maleńkich

kawałków.

- Uspokój się, Dżalolu. Myśl raczej o kościach, co je posiałeś gdzieś po podłodze.

W jaki sposób nieznajomy młodzik mógłby nas oszukać, skoro ani przez moment nie siadł z

nami do gry? Powiadani, coś ci się pomieszało pod turbanem. To pewnie z gorąca -

Ajubdżan zaniepokoił się na serio o przyjaciela. Krzyknął w stronę kuchni: - Gospodarzu,

podaj szybko mokrą ścierkę, człowiekowi okład trzeba przyłożyć na głowę.

- Na twój próżny garniec i dziesięć okładów niewiele pomoże - wrzeszczał nadal

Dżalol Ikromuddin, purpurowy na gębie ze złości. - Nic żeście nie spostrzegli, łby baranie?

A ja od razu nosem wyczułem swąd oszustwa, zaśmierdziały w powietrzu. Nie wszystko

zgadzało się w słowach ryżowłosego. Pomyślcie, na Allacha, jakim cudem ta czerwona

jaszczurka ze swymi kompanami mogła zakończyć grę tak, aby każdy z nich wstając miał

więcej srebra niźli w chwili, gdy zasiadał do gry? To przecież niemożliwe. Absurd.

- A czy to takie ważne? Nie myśmy uczestniczyli w tamtej grze, nie do naszych

kiesek wpadły tamte drachmy. Po co więc

brać sobie do serca słowa byle przybłędy - Ajubdżan usiłował uspokoić kompana.

- Machnij na niego ręką. Myśl lepiej o tym, co do ciebie należy. Twój rzut. I nie zapomnij

przypadkiem wymieszać porządnie alczików, zanim wytrząśniesz je z piałek.

- Jak to nieważne? Zastanów się tylko, próżna makówko. Zarobek większy od

możliwego zawsze musi być ważny dla człowieka potrzebującego pieniędzy - grubas z

purpurowego stał się sinogranatowy. - Chyba szejtan grał z nimi w spółce? A może to

wszystko nieprawda? Może łotr wypalił zbyt wiele haszyszu i chorobliwe omamy rozsądek

związały mu w supeł?

Przytrzymywany za brokatowy chałat Dżalol Ikromuddin z trudem dał się namówić

do powrotu nad kości. Siadł ciężko. Widać było jednak, iż nie gra w alcziki wypełnia

rozbolała czaszkę. Przykuty myślami do ryżowłosego, co chwilę podskakiwał w miejscu.

Nieustannie powarkiwał pod nosem: “Łotr bez sumienia. Opiumojad. Wnuk szachrajów i

krętaczy. Oby wieczny liszaj wykwitł mu pośrodku mózgu”.

Jedynie Hodża Nasreddin zaśmiewał się w duchu. Przejrzał sprytnego młodzika od

razu. Wiedział doskonale, że właściciel rubaba postąpił uczciwie, nie zełgał ani słówkiem. A

czyż można było winić płomiennowłosego za ociężałość umysłu ludzi, którzy myśleli tylko o

grze i o pieniądzach?

*

Dzieje każdego ze stąpających po tej ziemi utkane są z czterdziestu tysięcy

kłopotów i utrapień. Dorzucenie do tysięcy jeszcze jednego nie uczyni chyba nikomu tak

wielkiej różnicy, by nie mógł odpowiedzieć na pytanie: w czym tkwiła tajemnica

niezwyczajnego dochodu młodzika i jego pięciu towarzyszy?

ZAGADKA KAMALAKARY

Opowieść dziewiętnasta o biesiadzie

w domu rodziców Guldżachon,

o opowieści przechowywanej w pamięci ludu

żyjącego nad Gangesem i o zagadce indyjskiego wampira

Na przyjęcie wyprawione w domu teściów Hodży Nasreddino zwalił się tłum gości.

Bo trzeba przyznać, że i pretekst do wystawnej uczty był wcale nie najgorszy.

Zanim mędrzec bucharski poprzez Czerwone Piaski przedostał się do Samarkandy,

a później i dalej do Taszkientu, skąd zawędrował w góry. Guldżachon oczekiwała już na

niego w Chodżencie. Zjechała tu z dziećmi wprost z Buchary. Zatrzymała się u swoich

rodziców, którzy po kilkuletnim pobycie w Margilanie nie tak dawno powrócili na stałe do

rodzinnego miasta.

Rodzice Guldżachon przyjęli córkę i wnuków, a potem także i zięcia z otwartymi

ramionami. Ludzie dobrzy i serdeczni zawsze marzyli o dłuższej gościnie córki i zięcia wraz z

ich dziećmi przemiłymi urwisami, nie na darmo nazywanymi ,,małymi Nasreddinami, synami

mądrego Nasreddina”. Teraz, dzięki nowemu emirowi w Bucharze, marzenia staruszków

ziściły się. I to w ich życiu było owym promyczkiem, o którym powiada przysłowie:

“Nawet w najczarniejszym nieszczęściu pojawia się błysk słońca oświetlający drogę

ludziom, którzy wierzą w lepszy dzień jutrzejszy”.

Aby radość wraz z nimi dzielili i inni, staruszkowie zdecydowali się właśnie urządzić

wspaniałe przyjęcie z otwartą furtą: kto wejdzie, będzie witany jako gość najmilszy.

Pierwszy przyczłapał Atabaj, sędzia miejski. Jak zwykle pojawił się w towarzystwie

swego pomocnika, pisarczyka Karima, całego w plamach i piegach od inkaustu. Tuż za nim

wkroczył nowy iman z dostojną długą brodą i w nowiutkiej śnieżnobiałej czałmie na głowie.

Przybyli także najbliżsi sąsiedzi, mistrzowie pożytecznych zawodów. Usto Bułat - siodlarz,

usto Ismatułła - garncarz, usto Nazarmuchammad - szewc i usto Sangin - kowal o złotych

rękach i żelaznych muskułach. I jeszcze wielu, wielu innych.

Przyjęcie odbywało się na świeżym powietrzu, w ogrodzie, pod listowiem

olbrzymiego plątana, przy lampkach oliwnych. Rozpoczęło się zgodnie ze zwyczajem od

zielonej herbaty, słodyczy i nowości z różnych krańców świata. Potem zjawiły się pierożki

manty w śmietanowym sosie, baranie szaszłyki pieczone na węglu drzewnym, bażanty

nadziewane figami i jeszcze czterdzieści siedem innych potraw, równie smakowitych i

równie pachnących.

Rozradowani goście zajęci stołem nawet nie spostrzegli, że Hodża Nasreddin

zniknął w drzwiach domu, aby po minucie pojawić się w ogrodzie w asyście nie widzianego

tu nigdy mężczyzny. Chyba cudzoziemca? Szczupłego, wysokiego, o oliwkowej cerze,

migdałowych oczach i ujmującym uśmiechu.

Kiedy z bażantów pozostały już tylko wspomnienia i gole kości na półmiskach,

Hodża zabrał głos:

- Mądre uzbeckie przysłowie głosi: “Ozdobą pustyni jest woda, ozdobą wody

łabędź”. Ja zaś dodam od siebie: “Ozdobą uczty jest smakowite jadło, ozdobą jadła

przypowieść”. Zanim jednakże przejdę do najwartościowszego z klejnotów dzisiejszej

biesiady, pozwólcie, że usiądę. Bo je się i gada lepiej na siedząco.

- Afandi, siadaj. Bardzo prosimy, spocznijcie obydwaj. Siądźcie tu, między nami, na

miękkich poduszkach.

Mędrzec skinął głową w uprzejmym podziękowaniu i ze skrzyżowanymi nogami

przycupnął na kobierczyku, pociągając za sobą cudzoziemca. I natychmiast począł snuć nić

opowieści z motka zaczętego przed chwilką na stojąco:

- Niezliczone razy zabawiałem przyjaciół, w tym kiedyś także i was, o czcigodni,

opowiadaniami sięgającymi minionych lat chwały, czy też wywodzącymi się z mniej

chwalebnych - za to doskonale wam znanych - dni Buchary, Samarkandy, Chiwy,

Taszkientu, Kokandu albo Chodżentu. Pozwólcie, że dzisiaj zastąpi mnie kto inny. Oto

przyjaciel mój serdeczny, Hindus imieniem Kamalakara, przybyły wczoraj z Andiżanu, gdzie

mieszka od wielu już lat pośród naszych współplemieńców. Przyprowadziłem go na to

spotkanie, aby odczytał przypowieść z cudownej księgi indyjskiej, z którą nigdy nie zwykł

się rozstawać. Przywiązany do umiłowanej ojczyzny wozi ów zbiór ze sobą w najdalsze

podróże. Wiem, tęsknoty za krajem słowo ojczyste nie zastąpi, ale ukoić ją może nawet na

krańcach świata. A teraz, sprawdzeni wysłuchiwaniem cierpliwym mądrości uzbeckich,

nadstawcie przychylnie uszu przed mądrościami innego narodu.

- Cieszymy się z niespodzianki, o afandi. Witamy Kamalakarę w naszym gronie z

całego serca i prosimy: niechaj czyta i tłumaczy. Słuchać będziemy pilnie uchem

zewnętrznym, ale i rozumem.

Hindus odwinął z jagnięcej skórki niewielką księgę, spisaną - co było widać od

pierwszego spojrzenia - przez wyśmienitego kaligrafa, położył ją na kolanach i rzekł:

- Przeczytam wam, o przyjaciele mego przyjaciela, jedną z opowieści

zagadkowych, od wielu stuleci przechowywanych w pamięci ludu żyjącego nad Świętą

Rzeką, Gangesem. Wysłuchajcie niezwykłej zagadki, jaką wampir okrutny poczęstował

króla dawnych Indii, dybiąc na jego życie. Marny los władcy, jeśli nie potrafi jej rozwiązać,

jeśli nie dokona właściwego wyboru.

Posłuchajcie zatem opowieści wampira.

Istniało niegdyś na ziemiach Indii miasto o dźwięcznym imieniu Madanapura.

Grodem tym władał monarcha o równie dźwięcznym imieniu Madanawira, a jednym z jego

poddanych był właściciel niezliczonej ilości składów i karawan, kupiec o imieniu

Chirańjadatta. Kupiec ów poza niezmierzonymi bogactwami miał w domu jeszcze klejnot

nad klejnotami, córkę urodziwą, Madanasenę, przy której prawdziwe perły swój blask

szlachetny traciły, upodobniając się do ziaren zwyczajnego grochu.

Pewnego razu, gdy urodziwa Madanasena zabawiała się z przyjaciółkami w gaju

niedaleko domu, zobaczył dziewczynę młodzieniec kupieckiego stanu, Dharmadatta.

Ujrzawszy szlachetną rzeźbę postaci, szyję łabędzią, czubki dzbanów piersi na wpół

odsłonięte, ugodzony celną strzałą Mary - tym imieniem nazywamy naszego boga Miłości -

młodzian zmysły i rozsądek stracił. Ukrył się natychmiast za gęstwiną magnoliowego krzewu

i wzroku od czarnobrewej nie odrywał ani na sekundę. Dzień cały chwilką ulotną mu

przemknął. Po powrocie do domu miotał się na posłaniu, usiłując zapomnieć o cudownej

dziewczynie. Nadaremnie. Bo jak słońca na niebie gliną nie zamażesz, tak piękności oblicza

nie skryjesz za ciemności nocy.

Z bólem głowy i serca doczekał Dharmadatta świtu. O brzasku porannym zakradł

się ponownie do wiadomego gaju. Dostrzegł tam samotną Madanasenę. Czym prędzej

zbliżył się do niej, pochwycił za rękę i przemawiając najczulszymi słowy, błagał o

przychylność, o jeden tylko pocałunek.

Odmówiła:

- Nie, twoją być nie mogę. Słowo moje otrzymał kto inny. Za cztery dni ojciec

wydaje mnie za mąż za syna zacnego kupca Amadatty. Odejdź zatem jak najszybciej i

niechaj cię tu nikt nie zobaczy, bo mogłoby to się źle skończyć i dla ciebie, i dla mnie.

Ale młodzieniec słów rozsądnych nic słyszał. W gorączce miłości wołał bez ustanku:

- Naciągając cięciwę brwi, dziewczyno, śmierć mi zadajesz okrutną. Zlituj się, bo

żyć bez ciebie nie mogę. Pocałuj choć raz.

Madanasena przeraziła się, aby szaleniec nie porwał jej gwałtem. Pragnąc go jakoś

uspokoić, powiedziała łagodnie:

- Pozwól, proszę, aby moje zaślubiny odbyły się najpierw. Niechaj ojciec mój

dotrzyma danego słowa i wyda za mąż córkę niewinną. Potem, piątego dnia po ślubie,

przybędę po kryjomu do twego domu i pozwolę się pocałować.

Dharmadatta jęknął boleśnie:

- Po ślubie? Dopiero piątego dnia? Zważ, czy radowałaby się pszczoła kwiatem

lotosu, którym się drugi owad nasycił? Nie, nie dopuszczę, by ktokolwiek objął cię i

pocałował przede mną.

Zrozumiała Madanasena, że nie ma innego wyjścia. Musiała obiecać oszalałemu z

miłości młodzianowi:

- Dobrze, przyjdę do ciebie, gdy tylko umowa o małżeństwie zostanie podpisana

wobec świadków i gości, a dopiero potem udam się do prawnie zaślubionego małżonka.

Po złożeniu przysięgi, że słowa dotrzyma, dziewczyna odeszła bez przeszkód.

Kiedy zbliżył się dzień, wskazany przed czasem przez najlepszych astrologów

Kalkuty, w domu kupieckim odbyła się od dawna oczekiwana ceremonia zaślubin.

Następnie goście weselni towarzyszyli Madanasenie do domostwa męża, gdzie ucztowano

jeszcze przez dzień cały. O północy młoda para pozostała sama. Madanasena przysiadła na

kobiercu zgnębiona i smutna. Nie wiedziała zupełnie, co robić. Od pocałunków usuwała się,

unikała mężowskiego wzroku. Wreszcie wybuchnęła głośnym szlochem.

“Najwidoczniej miła moja nie kocha mnie wcale” - przemknęło przez myśl

małżonkowi. Rzekł więc z bólem i goryczą:

- Jeśli miłujesz innego, o ślicznooka, nie będę ci czynił wymówek, ani zatrzymywał

przemocą. Z sercem napełnionym rozpaczą powiadam: miłość jest ważniejsza. Idź do

ukochanego bez obawy, o imię jego nawet nie zapytam. I zemsty szukać nie pragnę. Bo

widocznie taki los zapisany był w księdze przeznaczenia.

- Miłuję cię nade wszystko, o szlachetny - wyszeptała dziewczyna przez łzy - i

dlatego błagam, wysłuchaj słów moich uważnie. Wpierw jednak przysięgnij, że nie ukarzesz

mnie za to, com uczyniła nieszczęsna.

Kiedy przysiągł, opowiedziała:

- Przed kilkoma dniami syn czcigodnego kupca, młodzian o imieniu Dharmadatta,

zaskoczył mnie samotną w gaju i opętany przez boga Miłości chciał mnie siłą porwać.

Broniąc czci dziewczęcej i honoru ojca, który niewinną za mąż powinien wydać,

przysięgłam młodzieńcowi, że zaraz po zaślubinach do niego najpierw przyjdę, by mógł mnie

pocałować. Nie wolno mi łamać przysięgi. Zgódź się zatem, panie mój, abym wpierw tam

poszła, a dopiero później wróciła do ciebie na zawsze.

Nieoczekiwane słowa gromem ugodziły pana młodego w samo serce. Nie umiał

odnaleźć języka w ustach. Wreszcie szepnął:

- Nie mogę cię zmuszać do łamania przysięgi. Idź.

Zapłakana Madanasena zniknęła w drzwiach.

Nocne ciemności są porą odpowiednią dla żeru wszelkiego mrocznego robactwa.

Także dla rozbójników, opryszków i złodziei. Kiedy tak dziewczyna przemykała się w

kierunku domostwa Dharmadatty, okrutny los wypuścił kolejną strzałę w jej stronę.

W pewnej chwili, jak spod ziemi, wyrósł przed Madanasena rozbójnik, szakal

nocny poszukujący łatwej ofiary i łupu. Schwycił ją za rękę.

- Dokąd ci tak spieszno, o szybkonoga? W noc przeraźliwie ciemną i głuchą?

- Przepuść, błagam. Godziny mają dla mnie cenę niezmiernie wysoką.

- Dla rozbójnika wszystko może mieć wartość niemałą. Przekonam się, gdy

zobaczę, co niesiesz ze sobą.

- Weź mój naszyjnik z pereł i bransolety ze szlachetnego kruszcu, i pierścienie

wysadzane drogimi kamieniami. Tylko nie zatrzymuj mnie, proszę.

Tymczasem zaciekawiony księżyc wychylił się spoza obłoku, by zobaczyć, co się

stało? Chwila wystarczyła. Rozbójnik ujrzał dziewczynę w pełnym świetle. Wykrzyknął w

zachwycie:

- Dla mnie ty jesteś najcudowniejszym klejnotem, jaki kiedykolwiek wpadł w ręce

łotrowskie. Oczy błyszczące - turkusy i zielone, usta - rubiny, zęby - najprawdziwsze perły,

piersi twarde niczym dwa diamenty. Pomyśl, czy widział ktoś cenniejsze klejnoty na całym

Wschodzie? Nie puszczę cię, dopóki nie skradnę ci całusa, dziewczyno.

Po raz drugi tej nocy Madanasena zmuszona była wyjawić swą historię. Opowieść

zakończyła słowami:

- Pozwól mi dotrzymać przysięgi. W zamian przyrzekam, iż od Dharmadatty

powrócę wpierw do ciebie, jeśli poczekasz wśród tych krzewów na mnie, a dopiero potem

pobiegnę do domu.

Kiedy to rozbójnik usłyszał, puścił ją wolno. Bez obawy oczekiwał powrotu

Madanaseny, wiedząc doskonale, że danego słowa nigdy nie złamie.

Syn kupiecki, Dharmadatta, najpierw osłupiał ze zdziwienia, gdy spostrzegł

dziewczynę samiuteńką pośrodku nocy, po czym poprosił, aby ujawniła mu wszystko, co

działo się z nią ostatnio.

Po raz trzeci Madanasena musiała opowiedzieć historię minionych godzin, a także

rozmowę z mężem oraz rozbójnikiem.

Wzruszony młodzieniec padł przed czarnobrewą na kolana.

- Wybacz, o najmilsza, żem naraził cię na gniew małżonka i oddał w ręce okrutnego

zbójcy - zaszlochał. - Serce moje pragnie cię nadal, ale rozsądek i szacunek nakazują

zwolnić z danego nieopatrznie słowa. Cóż mi po pocałunku żony drugiego mężczyzny?

Wracaj, oby szczęśliwie, do domu.

Przy ścieżce, w umówionym miejscu pośród krzewów, zastała rozbójnika

oczekującego cierpliwie na pewną zdobycz.

- Prędko wracasz, dziewczyno. Dlaczego? - zapytał ów zaciekawiony.

Opowiedziała mu to, co spotkało ją w domu kupieckiego syna.

- Wzruszyłaś mnie do głębi. Nie chcę być gorszy od kupieckiego synalka.

Pośpieszaj wolna do młodego męża, dziewczyno. A klejnoty swoje zachowaj na pamiątkę

dzisiejszej nocy.

Po tych słowach zbójca, aby osłonić Madanasenę własną maczugą przy spotkaniu z

innym łotrzykiem, towarzyszył jej niemal do furty domostwa.

Uszczęśliwiona natychmiast pobiegła do pokoju męża. Po raz ostatni opowiedziała

dzieje tej nocy, nieszczęsnej i radosnej zarazem. Małżonek widząc, iż Madanasena

dotrzymała przysięgi, a także ocaliła honor, wziął ją w objęcia,

I od tej chwili aż do ostatnich dni swoich żyli w szczęściu pozbawionym wszelkich

niepokojów.

Tym zdaniem wampir zakończył swą opowieść i zapytał monarchę:

- Powiedz, o władco, który z trzech mężczyzn postąpił najwspaniałomyślniej wobec

dziewczyny? Mąż, syn kupiecki czy, nocny rozbójnik? Pamiętaj, nie odpowiesz, głowa

rozleci ci się na sto kawałeczków...

Gość z Andiżanu zamknął księgę. Rozejrzał się uważnie wokoło i ponowił pytanie.

Tym razem kierując je do przyjaciół i znajomych Hodży Nasreddina, zgromadzonych tuż

obok.

Cisza zapadła pośród ludzi biesiadujących w ogrodzie świadczyła najlepiej, że nie

ma między nimi nikogo, kto zgodziłby się lekkomyślnie, aby głowa rozpadła mu się w

kawałeczki. Każdy usiłował natrafić na właściwą odpowiedź. Gdyby tylko jeszcze swąd

baranich szaszłyków pieczonych na węglu uwagi nie mącił...

*

Jeśli, człowieku czytający te słowa, nie zdołasz sam wskazać mężczyzny najbardziej

wspaniałomyślnego spośród trzech wymienionych przez Hindusa, pośpiesz co rychlej po

radę do Chodżentu, do ogrodu teściów Hodży Nasreddina, gdzie sklepieniem Swych

szerokich liści platan wiekowy osłaniał zamyślonych ludzi. Może im uda się odpowiedzieć

na pytanie indyjskiego wampira?

NA GŁÓWNYM BAZARZE CHODŻENTU

Opowieść dwudziesta i ostatnia o bogatym Ibrachimie,

który nigdy nie przepuścił okazji, aby pomnożyć majątek,

oraz o mędrcu sprzedającym zwierzęta wełnorodne

Leniwy arbuz słońca dźwignął się dopiero z legowiska, ażeby wstąpić na ścieżkę

codziennej wędrówki, kiedy Hodża Nasreddin wjeżdżał w główną bramę chodżenckiego

bazaru poprzedzany dwoma beczącymi stworzeniami, owcą i jagnięciem. Nierad zajmował

się Hodża sprzedażą zwierząt wełnorodnych. I tym razem zżymał się w głębi duszy, gdy

żona nakazała mu wyruszyć na targowisko, ale z ust jego nie uleciał najlżejszy jęk protestu.

Wiedział, iż nawet wielką mądrością nikt jeszcze nie napełnił choćby najmniejszego garnka.

Hodżę Nasreddina trudno byłoby nazwać człowiekiem handlu. Kupcem trzeba się

ponoć urodzić. Pradawny zwyczaj w wielu rodach muzułmańskich nakazywał rodzicom

nowo narodzonego kłaść przed kołyską dwie sakiewki. Jeśli maleństwo wybierało mieszek

napełniony miedziakami, zostawało z czasem kupcem lub złodziejem. Powszechną tajemnicą

było, iż Hodża niemowlę sięgnął rączką po sakiewkę próżną, co miało oznaczać, że czeka

go przyszłość poety albo filozofa.

Nawet mierny filozof nie jest w stanie zgłębić tajników wymiany handlowej, a

Hodża Nasreddin wielkim był myślicielem. W dusznym powietrzu targowiska uniósł się

nieoczekiwanie orzeźwiający zapach niezwykłej okazji,

Tłum handlarzy ciągnący za zyskiem i nędzarzy wiedziony bezinteresowną

ciekawością otoczył mędrca ciasnym, gwarnym kordonem.

- Ile żądasz za owcę i jagnię, afandi?

- Zaledwie pięćset pięćdziesiąt dirhemów w srebrze, o czcigodni.

- Coś powiedział? Pięćset pięćdziesiąt monet za półtorej owcy? Afandi, czyżby one

miały złote runo? A może kryją w sobie jakieś inne cudowne zalety, które trudno dostrzec

gołym okiem?

- Ależ nie, o czcigodni. Po prostu to nie są wszystkie moje zwierzęta wełnorodne -

wyjaśnił Hodża spokojnie. - Resztę pozostawiłem w domu. Po cóż miałbym je tutaj pędzić

całym stadem? Czyż tylko po to, by - jeżeli nie sprzedam - wracać z nimi do domu? Wielki

to kłopot, czcigodni. A tak, przywiodłem jedynie próbkę. Jeśli najprzezorniejszy nawet

kupiec nabywa bele jedwabiu na podstawie próbki, dlaczego wy nie moglibyście postąpić

jak ów przezorny? Oto są próbki mojego towaru, a tu mam zapisane, ile ważą wszystkie

pozostałe zwierzęta. Jeśli dobijemy targu, nazajutrz przywiodę resztę...

Do pozornych dziwactw i niezwykłych pomysłów wielkiego mędrca dawno już

wszyscy przywykli na calutkim Wschodzie, zaś w to, że Hodża Nasreddin był człowiekiem

uczciwym i nigdy danego słowa nie łamał, nie zwątpiłby nawet największy z oszustów

pośród mieszkańców Chodzeniu.

- Ile ważą twoje owce, afandi? Także i te, które pozostały w domu?

- Ile waży całe stado, afandi?

- Chwilę cierpliwości, dostojni - Hodża gestem dłoni poprosił o milczenie. -

Przychylcie wszyscy uszu, ażebym nie musiał czytać po kilkakroć. Tryk i owca ważą trzysta

dziesięć perskich funtów, najstarsze jagnię siedemdziesiąt, dwoje starszych jagniąt sto

trzydzieści funtów, średnie jagnię sześćdziesiąt, dwoje młodszych waży sto dziesięć, zaś

najmłodsze pięćdziesiąt funtów perskich. Oto całe moje stado.

Kupcy zaczęli dodawać wagę owiec, ciężar zwierząt był wszak istotą handlu.

Szybsi sumowali wytężając pamięć, przezorniejsi kreślili znaki patykiem na piasku. Jedni i

drudzy otrzymali identyczny wynik. Para dorosłych owiec 310 funtów, najstarsza 70, dwoje

starszych 130, średnie 60, dwoje młodszych 110 oraz najmłodsze ze zwierząt

wełnorodnych 50 funtów, razem czyniło to 730 funtów perskich. A 730 funtów żywego

mięsa warte było nawet najżmudniejszych manipulacji handlowych. Zwłaszcza że w

najbliższych miesiącach władca Kokandu miał wyruszyć z wyprawą wojenną przeciwko

dokuczliwym sąsiadom. Plemionom kazachskim łupiącym karawany miejscowych i

przyjezdnych kupców. Szykowano też w tajemnicy wyprawę po niewolników na ziemie

Chorezmu. Wszyscy rozumieli zatem doskonale, że wkrótce przed dostawcami dworskimi

miały się uchylić wrota wyjątkowych zarobków na skórach, wełnie oraz suszonej baraninie

przeznaczonej dla wojska.

Pośród dostawców zaopatrujących dwór namiestnika w Chodżencie, a nawet dwór

chana w Kokandzie, główną rolę odgrywał już od wielu lat ospowaty I'brachim

Mardomkuł. To on na bazarze dyktował warunki kupcom i hodowcom, ustalał ceny,

pośredniczył we wszelkich transakcjach dotyczących dworu. Do jego kiesy płynął więc

bezustannie rwący strumyk arabskich dinarów, indyjskich i afgańskich rupii, tatarskich

ałtynów, chińskich czengów, a także srebrnych talarów i złotych dukatów bitych w

odległych frankońskich i germańskich krainach.

Ale Ibrachim Mardonkuł był nie tylko wielkim kupcem, był również wielkim

oszustem, największym ze wszystkich kanciarzy w całym kokandzkim chanacie.

Łotr pozbawiony serca i sumienia bez najmniejszych skrupułów pisał donosy na

ludzi uczciwych, wtrącał ich do lochów, a potem grabił podstępnie bezbronne kobiety i

dzieci, nieustannie pomnażając swoje bogactwa. Majątek ospowatego szakala obliczono

powszechnie na dwadzieścia tysięcy złotych tumanów,

Nie na darmo powiadano, że nawet wielki chan Kokandu liczył się ze zdaniem

swego głównego dostawcy, oczywiście szczególną łaską darząc jego kiesę.

Mimo tak niezmierzonych dochodów Mardonkuł przywdziewał szaty, które były

zaprzeczeniem jego bogactwa. Maskarada ta była mu wielce użyteczna. Zwykle nędznie

ubrany - co należało od , lat do jego strategii kupieckiej - mógł przecież nabywać towary,

po cenie niższej, zwłaszcza od przyjezdnych, nie pojmujących tajników chytrego manewru.

Jedynie mieszkańcy Chodzeniu wiedzieli, że najnędzniej obleczony, ale najrychlej

liczący z kupców, który teraz zwrócił się do Hodży Nasreddina był samym Ibrachimem

Mardonkułem, nie koronowanym monarchą miejscowych naciągaczy i oszustów.

- Kupię twoje stado owiec, afandi, za cenę, którą wymieniłeś. Pójdźmy teraz

sporządzić umowę na papierze, a wypłacę ci całą należność, ty zaś resztę zwierząt

wełnorodnych przywiedziesz tu jutro. Wierzę ci i ufam, Hodżo. Zresztą, mamy przecież

świadków.

Magia ostatnich słów Mardonkuła sprawiła, że otaczający mędrca tłum kupców i

żebraków przerzedził się momentalnie. Wyglądało to, jak gdyby czupryna młodego Hassana

zmieniła się raptownie w wyliniałą brodę stuletniego Mohammeda-derwisza. Nic dziwnego,

któż, chciałby być świadkiem ciąganym po sądach? Wielka to strata czasu, a pożytku

wcale.

Ospowaty Mardonkuł wywodził się z rodu tych kupców, którzy nie gardzili nawet

jednym chińskim czengiem, jeśli tylko można go było zarobić na czymkolwiek, choćby na

sprzedaży psiej skóry skradzionej hyclowi. A tutaj dochód szykował się znaczny. W

miesiącach drożyzny funt baraniny kosztował srebrnego dirhema. A więc 730 funtów mięsa

kupionego od filozofa za 550 dirhemów dawało 180 monet czystego zysku.

Właśnie te 180 monet kazało kupcowi zaciągnąć Hodżę Nasreddina do sędziego

miejskiego, który w cieniu mauzoleum szejka

Muslichetdina grał z pisarzem w kości, co wydatnie skracało obydwóm czas

oczekiwania na ludzi potrzebujących pisemnego dowodu zawartej umowy.

Kadi dobrze wiedział, co robi obierając sobie miejsce pod murami sławnego

grobowca. Mury mazaru szejka Musłichetdina z barwnymi ornamentami niepowtarzalnej

urody oraz przepięknymi ozdobami rytymi w śnieżnobiałym alabastrze przez uzbeckich i

tadżyckich mistrzów stanowiły bowiem znakomite tło dla poczynań sędziego. Pieczęć

przystawiona na dokumencie w takim otoczeniu nabierała dodatkowej wagi. A w sprawach

handlowych oprawa zawsze miała niemałe znaczenie.

Tutaj, w cieniu świętego mazaru ospowaty Ibrachim Mardonkuł wyłuszczył

dokładnie, acz w sposób dość zawiły, sprawę, która przywiodła ich obu przed oblicze

sędziego. Długą tyradę, mającą na celu zagmatwanie istotnego obrazu transakcji tak, aby

sędzia nie zorientował się, iż sprzedający nie ma pojęcia o tajnikach handlu, zakończył

pytaniem skierowanym do mędrca:

- Czy zgadzasz się, afandi, na zawarcie umowy zgodnie z tym, co przedstawiłem

kadiemu?

- Rzekłeś, o panie - Hodża Nasreddin skinął głową. - Dotarły do twoich uszu,

sprawiedliwy sędzio, słowa czcigodnego Ibrachima Mardonkuła, każ zatem pisarzowi

sporządzić bezzwłocznie umowę kupna.

Sędzia spojrzał zdziwiony na mędrca i zapytał:

- Sprzedaży, chciałeś chyba powiedzieć, afandi?

- Nie, o sprawiedliwy. Powiedziałem wyraźnie umowę kupna, gdyż dwa dirhemy za

sporządzenie umowy nabycia owiec wpłaci kupujący ode mnie czcigodny Ibrachim

Mardonkuł. Nie można spisywać umowy sprzedaży, gdyż nie otrzymałem jeszcze pieniędzy

za wełnorodne, a więc nie miałbym czym wynagrodzić pisarza za jego trud. Tylko pod

takim warunkiem mogę sprzedać zwierzęta. Przecież to nie ja przyszedłem do ciebie, o

kadi, lecz kupiec Mardonkuł tutaj mnie przyciągnął. Kto z nas w takim przypadku ma

opłacać pisarza?

Chmura zadumy pokryła oblicze sędziego. Dopiero po dłuższej chwili - a i to

poszturchiwany przez pomocnika - kadi otworzył usta:

- Sprawiedliwie powiadasz, afandi. Koszt powinien ponieść kupujący.

Z żalem rozstał się Mardonkuł z dwiema dodatkowymi monetami. Nie miał wszakże

innego wyjścia. Wiedział doskonale, że gdyby Hodża uparł się obstając przy swoim,

pozostałyby mu co prawda te dwa dirhemy, ale reszta czystego zysku czmychnęłaby

niechybnie z sakiewki.

Po dopełnieniu formalności obydwaj rozeszli się wielce z siebie zadowoleni.

Ibrachim Mardonkuł z umową w garści natychmiast pośpieszył do domu chorego sąsiada,

także zamożnego kupca, by nacieszyć oczy zawiścią tamtego, zaś Hodża Nasreddin z

sakiewką pełną monet zawrócił w kierunku bazarowej czajchany, ażeby w gronie przyjaciół

wychylić uczciwie zapracowany imbryk herbacianego wrzątku.

Porwali się z miejsca świadkowie niedawnej transakcji i ciskać poczęli w mędrca

dzirytami wyrzutów, ledwie się pojawił w progu.

- Afandi, jak to się dzieje, że ty, człowiek światłego rozumu, pozwoliłeś, aby

Ibrachim Mardonkuł, największy oszust i sknera całego Wschodu - oby w przyszłym życiu

zamieszkał w dziurawej sakiewce - oszukał cię na sto osiemdziesiąt monet bitych w czystym

srebrze? Afandi, nawet najgłupszy z nas nie pozwoliłby się tak oszachrować skąpcowi bez

serca i sumienia.

- O, wam nie sprzedałbym zwierząt wełnorodnych na podobnych warunkach,

czcigodni - uspokajał wzburzone umysły Hodża, nie mogąc powstrzymać się od śmiechu. -

Gdybyście rachowali uważnie, przekonalibyście się, że zamiast ponieść sto osiemdziesiąt

srebrnych dirhemów straty, zyskałem na czysto sześćdziesiąt monet. Pieniądze wydobyte

podstępem z kieszeni Ibrachima Mardonkuła, oszusta i złodzieja, przydadzą mi się podczas

wyprawy do Buchary. Potajemnie, pod przybraną postacią derwisza, poganiacza

wielbłądów lub wędrownego grajka mam zamiar udać się tam wkrótce, bo sercu tęskno za

rodzinnym miastem, choć rozum przed drogą się wzbrania. Zwlekać z wyprawą nie mogę,

muszę bowiem zniknąć na pewien czas z Chodzeniu. Ibrachim mi nie daruje, żem sobie

zakpił z niego w oczywisty sposób. Jeżeli zaś nadal, o czcigodni, chcecie litować się nad

głupotą, to przelejcie swą litość na rachunek ospowatego szakala.

Odstąpili bucharskiego mędrca ludzie zadumani. Głęboka studnia myśli

Nasreddinowych nie pozwalała im dojrzeć dna rozwiązania. Nie mogli przeto pojąć, czy

rzeczywiście filozofia Hodży przyniosła mu 60 srebrnych dirhemów zysku, czy raczej 180

monet straty?

*

A ty, człowieku rozumny, potrafisz odgadnąć, w jaki sposób powita Hodżę

Nasreddina jego małżonka, umiłowana Guldżachon, gdy usłyszy cenę, za którą pozbył się

na bazarze zwierząt wełnorodnych? Osądź, rzuci weń uśmiech promienny czy miotłę, zdartą

i zbrukaną?

WYJAŚNIENIE ZAGADKOWYCH

PRZYGÓD HODŻY NASREDDINA

(do których należy zaglądać tylko w ostateczności)

UCIECZKA Z BAGDADU

Opowieść pierwsza

Z treści opowiadania bucharskiego mędrca wynikało, że w pewnej chwili nad Amu-

darią znalazło się dwóch uciekinierów, Hodża oraz młody Pers (ale zauważcie: nigdzie nie

było powiedziane, że znaleźli się na tym samym brzegu rzeki). W krzakach nadbrzeżnych

Hodża Nasreddin natrafił na ukrytą maleńką, zaledwie jednoosobową łódkę, wsiadł więc

do niej i przeprawił się na przeciwległy brzeg. Tam zaś do łódki wsiadł Pers (uciekający z

Karszy, miasta położonego właśnie, po tej stronie Arnu-darii) i także przeprawił się na drugi

brzeg rzeki. Po czym każdy pojechał w swoją stronę. Oczywiście w tej sytuacji Hodża

musiał dosiąść osiołka Persa, zaś młody Pers w dalszą drogę musiał udać się na kłapouchu

bucharskiego filozofa.

Naturalnie, gdyby wszyscy wiedzieli, gdzie leży Karszy (dodajmy, stare handlowe

miasto w Azji Środkowej położone na sławnym karawanowym ,,jedwabnym szlaku”), nie

byłoby tej zagadki. No, ale kto zna tak dobrze geografię?

DAR SUŁTANA ZIEMI EGIPSKIEJ

Opowieść druga

Po przeczytaniu rozdziału wydaje się początkowo, że Hodża Nasreddin rozwiązał

trudne zadanie za pomocą jakiegoś genialnego - by nie rzec cudownego - sposobu.

Gdybyście jednak wzięli teraz kawałek papieru i narysowali piętnaście przegród

stajennych, po czym postarali się - zgodnie ze słowami bucharskiego mędrca - ustawić w

nich po kolei szesnaście rumaków, wszystko by się wydało. Cudów nie ma. I oczywiście w

taki sposób koni rozmieścić nikomu się nie uda. Tajemnica łamigłówki polegała, po prostu,

na sprytnym zasugerowaniu emirowi oraz dostojnikom pałacowym przez Hodżę, że rumak

drugi jest - nieco później - koniem - szesnastym. Tak -naprawdę, to właściwy rumak

szesnasty ani przez chwilkę nie znalazł się w tej stajni. Najważniejsze, że udało się Hodży

Nasreddinowi odsunąć niebezpieczeństwo zawisłe nad głową naczelnika emirowych stajen.

HODŻA POSZUKUJĄCY UKRYTEGO SKARBU

Opowieść trzecia

Ile złotych monet stracił niecny bogacz Jangibaj na przekupienie nieuczciwego

sędziego, naczelnika miasta oraz wielkiego wezyra, aby wydali niesprawiedliwy wyrok?

Z tekstu opowieści wynikało, że pierwszą sakiewkę ze szczerozłotymi monetami

Jangibaj wręczył głównemu sędziemu Buchary, drugą, dwa razy cięższą od poprzedniej,

naczelnikowi miasta, zaś trzecią, trzykrotnie cięższą, ofiarował wielkiemu wezyrowi,

jednookiemu Muzaffarowi. Natomiast z dalszego ciągu Nasreddinowej przygody

dowiedzieliśmy się, że Muzaffar otrzymał sakiewkę z dziewięćdziesięcioma monetami. Z

tego już nietrudno wywnioskować, iż naczelnik miasta musiał dostać sakiewkę zawierającą

sześćdziesiąt monet, zaś główny sędzia Buchary sakiewkę, w której znajdowało się

zaledwie trzydzieści monet w złocie. Razem bogacz Jangibaj stracił więc sto osiemdziesiąt

monet.

POJEDYNEK ZE SŁOŃCEM ALLACHA

Opowieść czwarta

Zadanie to tylko pozornie jest nie do rozwiązania. Lecz jeśli, się odrobinę pomyśli...

Przypomnijmy, o co chodziło w łamigłówce. “Dwaj farbiarze dali dwóm swoim

synom pieniądze. Jeden dał swojemu synowi sto monet w czystym srebrze, zaś drugi

swojemu synowi wręczył znacznie mniej, bo tylko pięćdziesiąt monet”. A jednak obydwaj ci

synowie mieli wspólnie nie sto pięćdziesiąt dirhemów, jak powinno wynikać z prostego

rachunku, ale zaledwie sto. W jaki zatem sposób można wyjaśnić tajemnicę zagadki?

Sprawa okaże się niesłychanie prosta, jeśli zorientujemy się, że bohaterami

opowiastki Hodży Nasreddina był dziad, ojciec i syn. Dziad Said wręczył swojemu synowi

Salimowi sto monet, zaś Salim z tych pieniędzy oddał pięćdziesiąt swojemu synowi

Karimowi. Ot i cała tajemnica zagadki została wyjaśniona.

PODSTĘP NIECNEGO TILLIABAJA

Opowieść piąta

W jaki sposób można dowiedzieć się, ile ważył największy wielbłąd, a zarazem

ulubieniec władcy? Skoro nie można zważyć go w całości (bo nie ma tak dużej wagi),

trzeba mimo wszystko zrobić to na raty. No, a ponieważ poćwiartować go nie wolno,

należało znaleźć nieco inny sposób, który to umożliwiłby.

Pamiętacie złoconą łódź kołyszącą się w olbrzymim pałacowym basenie? I dużo

zwyczajnych, jak największych kamieni, o które prosił Hodża Nasreddin? Naprawdę nic to

wam nie mówi?

Rozwiązanie bucharskiego mędrca było proste. Lecz - przyznajmy - bardzo

pomysłowe.

Aby zorientować się, ile ważył ryżowłosy wierzchowiec emira, należało go

wprowadzić na chwilę do łodzi. Pod jego ciężarem łódź musiała się odpowiednio zanurzyć.

Wtedy wystarczyło na burcie łodzi kreską zaznaczyć linię zanurzenia, po czym wyprowadzić

dromadera z powrotem na brzeg. Następnie trzeba było do łodzi kłaść kamionkę tak długo,

dopóki nie zanurzy się równie głęboko, jak i pod wpływem ciężaru wielbłąda. Na koniec

pozostało jeszcze zważyć poszczególne kamienie, podsumować rezultaty i oto rozwiązanie

gotowe.

ŻOŁNIERZE I DERWISZ

Opowieść szósta

Kim byli dwaj żołnierze z oddziału beka Kermine, podobni do siebie jak dwie

krople kobylego mleka?

Z tekstu wynikało, że młodzieńcy “nie są bliźniakami. A przecież jedna ich rodziła

matka”. Wiadomo również, “iż tego samego dnia, w tym samym miesiącu i roku Sabir oraz

Muchtar ujrzeli świat i rodziców swoich”.

Młodzi żołnierze musieli więc być braćmi. No, a skoro nie byli bliźniakami, a braci

również więcej nie mieli, musieli mieć siostrę (o którą emir przecież w ogóle nie pytał,

interesowali go jedynie bracia). Tę właśnie historię rodzinną trojaczków (dwóch chłopców

+ dziewczynka) wykorzystał Hodża Nasreddin do ułożenia zagadki dla władcy, aby zdobyć

pieniądze na wykupienie nieszczęsnego kaligrafa z więziennego lochu oraz z długów.

SYN BAJA WYSTRYCHNIĘTY NA DUDKA

Opowieść siódma

Nieprzypadkowo w ostatnim zdaniu odwołujemy się do czytelników o głowie

bystrej i oku spostrzegawczym. Czytelnik spostrzegawczy z pewnością bowiem zauważył, iż

Dżangi-bobo wiązkę chrustu przydźwiganą na plecach zamieniał na bazarze bucharskim

albo na żywność, “albo zwyczajnie na dwa miedziaki”. Z dalszego tekstu opowieści

wynikało również, że sędziwy farbiarz na osiołku mógłby przywieźć do miasta naraz aż sie-

dem takich wiązek. A po sprzedaniu ich mógłby wreszcie zwrócić dług piekarzowi

Bababulle. Z tego oczywisty wniosek, iż Dżangi-bobo był winien piekarzowi (7 X 2) 14

miedziaków.

GŁODNY WILK, GŁODNY SZAKAL I GŁODNA WYDRA

Opowieść ósma

Ile rybek należało się szakalowi za zupę z marchwi zjedzona przez wydrę? Tak

naprawdę to ani jednej.

Rozważmy fakty. Wilk dal do zupy cztery marchewki, szakal dwie. Potem zjedli

zupę w trójkę - każdy jednakową porcję. Czyli że wilk zjadł zupę z dwóch marchewek,

wydra z dwóch: oraz szakal z dwóch (a zatem zjadł dokładnie tę część, którą włożył do

zupy). Natomiast wydra zjadła dwie marchewki wilka i jemu w zamian powinna ofiarować

swoje krasnopiórki.

TAJEMNE JĄDRO

Opowieść dziewiąta

Co zrobił mędrzec bucharski, aby zmniejszyć linię o połowę?

Przypomnijmy odpowiedni fragment:

“Na znak dany przez władcę Hodża Nasreddin zbliżył się do niziutkiego stolika z

laki z jaśniejącą nań płachtą skóry jagnięcej.

Jeden ruch ręki i orzech zadania pękł na dwoje ukazując swe tajemne jądro.

Emir spojrzał na skórę i zdumiał się.

- Niezwykłe znalazłeś rozwiązanie, Hodżo.

- Z niełatwych problemów prowadzą czasami niełatwe ścieżki rozwiązania, o

sprawiedliwy.

Rzeczywiście, rozwiązanie przedstawione przez Hodżę Nasreddina było

niecodzienne. I niesłychanie pomysłowe. Choć i odrobinę abstrakcyjne. Mianowicie, obok

linii widniejącej już na skórze jagnięcej mędrzec bucharski jednym ruchem narysował linię

dwa razy od niej dłuższą. Tym sposobem linię emirową o pewnej długości, dotychczas do

niczego nie porównywaną, nagle uczynił dwukrotnie mniejszą. Naturalnie w stosunku do

nowej linii. Teraz dla oczu patrzących była ona dwa razy krótsza,

Gdyby to nieco filozoficzne rozwiązanie Hodży nie wszystkich przekonywało,

spróbujmy jego decyzję podeprzeć jeszcze dodatkową opowiastką.

W koszarowej izbie pośród grona szeregowców zasiadł pułkownik, szarża wielka i

poważna, górujący wyraźnie nad zgromadzonymi. W pewnej chwili do izby wkroczył sam

generał. I co się okazało? W oczach żołnierzy pułkownik zmalał gwałtownie (choć swego

stopnia przecież nie utracił), o ileż większy od niego był teraz generał.

NAMIESTNIK KERMINE I JEGO NIEODRODNY SYNALEK

Opowieść dziesiąta

Przede wszystkim należało odpowiedzieć na pytanie, ile lat miał ów synalek

namiestnika Kermine? Z tekstu opowieści wynikało, że był to młodzieniec

dwudziestokilkuletni. Wiadomo też, że potrafił zapisać swój wiek za pomocą pięciu cyfr,

samych jedynek. Mógł to więc uczynić tak:

11 + 11 - l = 21

albo tak:

11 + 11 + l = 23

Prawidłowy rezultat to oczywiście nie 21, lecz 23 (bo był to przecież

“dwudziestokilkuletni synalek namiestnika”). A zatem syn jego sługi - młodszy dokładnie o

dziesięć lat - w tym czasie musiał mieć lat 13. Liczbę tę można również zapisać za pomocą

pięciu jedynek. Choćby w taki sposób:

11 + l + 1/1 = 13

A o to wszakże chodziło.

PRZEPRAWA PRZEZ CZERWONE PIASKI

Opowieść jedenasta

Przede wszystkim przypomnijmy sobie treść zadania oczekującego Hodżę

Nasreddina.

Sadriddin-iszan, zaufany człowiek emira, zwrócił się do bucharskiego mędrca takimi

słowy:

“- W pojedynkę musisz dotrzeć do wioski Kokbułbul leżącej po drugiej stronie

Czerwonych Piasków. Na drogę dostaniesz wodę i żywność na dwanaście dni. Ani

kropelki, ani okruszyny więcej.

- Ależ czcigodny, do Kokbułbulu dwadzieścia cztery, dni na zdrowym i

wytrzymałym kłapouchu, ty zaś dajesz mi wodę wystarczającą na połowę trasy. Chcesz,

abym skonał z pragnienia pośrodku pustyni?”

Emirowi Buchary oraz wielmożom o to właśnie chodziło, Hodża Nasreddin nie

może przeprawiać się zdrowy i cały przez bezwodną pustynię, na zawsze powinien złożyć

kości gdzieś tam pośród piasków. A jednak nie na wiele zdały się knowania dostojników

emiratu, mędrzec i tak zdołał wyprowadzić ich w pole.

W jaki sposób?

Za pierwszym razem Hodża Nasreddin zniknął z obozu na 8 dni. Z czego można

wysnuć wniosek, że 4 dni wędrował w głąb pustyni - gdzie ukrył zapas wody i żywności na

4 dni - i 4 dni wędrował z powrotem.

Jeszcze raz wyruszył mędrzec bucharski z obozu emira w drogę przez pustynię.

Znów z zapasem produktów na 12 dni. A powrócił po 8. Nietrudno domyślić się, że i tym

razem ukrył zapasy na 4 dni.

Za trzecim razem historia dokładnie się powtórzyła. A zatem zapasy wody oraz

żywności powiększyły się mędrcowi o kolejne 4 dzienne porcje.

Kiedy za czwartym razem Hodża Nasreddin wyruszył na pustynię, jak poprzednio

zabierając z obozu produkty na 12 dni, mógł już spokojnie wędrować przez całą pustynię.

Niestraszne mu były 24 dni podróży, gdyż na drugą połowę trasy miał odpowiednią rezerwę

wody i żywności, schowaną wcześniej w kryjówce gdzieś na drodze do Kokbułbulu.

PRZY OGNISKU

Opowieść dwunasta

Ile mógł kosztować wierzchowy koń, o którym tak marzył Babadżan, starszy z

dwóch czabanów?

Ze słów Babadżana wynikało, iż do ceny rumaka brakowało mu ,,tylko jednej

drachmy”.

Natomiast Ibrachim, młodszy z pasterzy, stwierdził otwarcie: ,,do ceny,

wyznaczonej za rumaka brakuje mi sporo, dwadzieścia monet w srebrze”.

Ponadto z rozmowy obydwu wynikało, że gdyby nawet złożyli się i chcieli kupić

konia za wspólne pieniądze, i tak by im ich nie wystarczyło.

Ile zatem mógł kosztować ów rumak achałtekińskiej rasy?

Spróbujmy teraz przemyśleć wszystko po kolei.

Po pierwsze: wiadomo, że Babadżanowi do ceny konia brakowało zaledwie jednej

drachmy.

Po drugie: wiadomo, że gdyby Ibrachim dołożył swoje pieniądze do pieniędzy

Babadżana, to i tak nie wystarczyłoby im na kupno wierzchowca. .

Z tych dwóch zdań można wyciągnąć ważny wniosek: Ibrachim nie mógł mieć

nawet jednej drachmy (no bo gdyby miał, to rumaka by wspólnie nabyli), a więc młodszy z

czabanów miał co najwyżej trochę miedziaków.

Rozumujmy dalej:

Jeśli Ibrachim nie miał nawet jednej drachmy (bo to już wiemy, a powiedział, iż do

ceny wierzchowca brakuje mu dwudziestu monet w srebrze, czyli drachm, to możemy

wyciągnąć ostateczny wniosek: rumak musiał kosztować właśnie dwadzieścia drachm

(ewentualnie dwadzieścia srebrnych drachm i jeszcze trochę miedziaków, ale obiecaliśmy

przecież sobie w tekście zadania, że o te grosiki martwić się nie będziemy).

JAJECZNICA CHCIWEGO MUSY

Opowieść trzynasta

Tym razem większych kłopotów ze znalezieniem prawidłowej odpowiedzi chyba nie

było? Jeśli, jednak komuś się to nie udało, śpieszymy z pomocą.

Na początek przypominamy słowa sędziego, który na pytanie Hodży, czy zasieje w

polu ziarna ugotowanej pszenicy, odpowiedział z oburzeniem:

“- Człowieku nieznajomy, brak ci chyba kilku najważniejszych klepek pod czaszką?

Czy słyszałeś kiedykolwiek, ażeby z ziarna rozgotowanego na miękko wyrosła roślina z

ziemi?”

Wyjaśnienie Hodży Nasreddina zagłuszył co prawda przeraźliwym rykiem kłapouch

sędziego, ale domyślić się sensu możemy. Zwłaszcza że nieprzypadkowo przecież mędrzec

bucharski posłał nieco wcześniej kadiemu dzban ziarna pszenicy ugotowanej na miękko.

Można domyślić się, że filozof Buchary powiedział coś w tym rodzaju

- Chciałbym jedynie oświadczyć, sprawiedliwy sędzio, że tak jak z ugotowanej na

miękko pszenicy nigdy źdźbło nie wyrośnie i nigdy ziarna człowiek nie otrzyma, tak samo z

jajecznicy usmażonej z dziesięciu jaj nigdy chciwy Musa nie otrzymałby ani wesołych

kurcząt, ani kur znoszących później jajka. Czy zatem powinienem, płacić za coś więcej niż

tylko za jajecznicę, którą zjadłem?

JAK BAJBACZE EGZAMIN ZDAWALI

Opowieść czternasta

Przypominamy. Z Buchary do Giżduwanu na rączym rumaku pędził Achmad,

powiernik bogatego kupca Rachimbaja, zaś z Giżduwanu do Buchary zdążał ubogi Rachim,

jadący na osiołku trzy razy wolniej od Achmada. Po trzech godzinach dwaj jeźdźcy spotkali

się na drodze.

Tyle mówiło zadanie przedstawione synalkom bajów przez Hodżę Nasreddina.

Zadanie kończyło się jeszcze pytaniem: “Kto w tym czasie był dalej od Buchary,

Achmad na rączym rumaku, czy Rachim na zwierzęciu długouchym, drepczącym trzy razy

wolniej od konia?”

Odpowiedź jest niezwykle prosta. W chwili spotkania obydwaj jeźdźcy -

niezależnie od prędkości, z jaką jechali - znajdowali się w jednakowej odległości od

Buchary. Nie mogło być inaczej, prawda?

PRZYGODA NA GRANICY

Opowieść piętnasta

W koszu leżały figi czterech gatunków: bucharskie, andiżańskie, samarkandzkie i

karszyńskie. Ile ich powinien przynieść mały Alim, aby mieć całkowitą pewność, że ma

przynajmniej dwie sztuki tego samego gatunku?

Pięć fig absolutnie wystarczy. Przy czterech gatunkach jeden z nich musi się przecież

powtórzyć.

PIĘKNA GULSARA

Opowieść szesnasta

Piękną czerkieskę Sabir Bachriddin sprzedał dwukrotnie. Raz za pięćset trzydzieści

drachm, a potem po odkupieniu za pięćset sprzedał powtórnie, tym razem za pięćset

pięćdziesiąt. Po odkupieniu zarobił na transakcji trzydzieści drachm, zaś po powtórnej

sprzedaży jeszcze pięćdziesiąt. Wyglądało na to, że na wszystkich tych transakcjach grubas

zarobił ostatecznie osiemdziesiąt monet w srebrze.

Tymczasem Hodża Nasreddin, nie żałując ani przez moment opasłego handlarza,

oświadczył wyraźnie, że “każdą rzecz należy osądzić sprawiedliwie. A tutaj jedno wydaje

mi się niezbyt jasne. Kto wie, czy podatek nie powinien być jeszcze większy?...”

Po czym kazał wezwać “zarządcę majątku Bachriddinowego, który nigdy nie

rozstawał się na dłużej ze swoim panem, i zadał mu tylko jedno pytanie”.

Kto potrafi domyślić się, “jak mogło brzmieć pytanie Nasreddinowe, mające

umożliwić sprawiedliwe obliczenie pełnego zarobku z dwukrotnej sprzedaży

migdałowookiej Gulsary?”

Wszyscy, którzy zwrócili uwagę na fakt, iż handlarz przed kilkoma zaledwie

miesiącami nabył Gulsarę w Heracie, mogli odgadnąć, po co Hodża Nasreddin wezwał

zarządcę majątku towarzyszącego zawsze swemu panu. Oczywiście po to, by dowiedzieć

się, ile drachm zapłacił grubas za piękną Gulsarę na bazarze niewolników w Heracie, bo

dopiero wówczas można ustalić. ile zarobił na niej sprzedając ją po raz pierwszy za pięćset

trzydzieści drachm.

WIELKA PRÓBA MYSZY

Opowieść siedemnasta

No właśnie, do której z trzech szkatułek należało sięgnąć, aby ujawnić tajemnicę

ukrytych w nich myszy?

Rozważmy po kolei.

Gdyby oskarżony sięgnął do szkatułki, na której wieczku obydwie myszki miały

oczka z czerwonych rubinów, i wyjął z niej jedną mysz (na przykład z oczami turkusowymi),

wiele by się nie dowiedział. Zgodnie z regułami obowiązującymi w Wielkiej Próbie Myszy

druga mysz bowiem mogła mieć zarówno oczy turkusowe, jak i oczy rubinowe.

Podobnym niepowodzeniem mogłaby zakończyć się próba wyjęcia myszy ze

szkatułki, na której obydwie sylwetki miały oczy turkusowe.

Prawidłowe rozwiązanie zagadki dawało tylko sięgnięcie do szkatułki, na której

wieczku znajdowały się myszy z różnymi oczami, jedna mysz z turkusowymi, druga z

rubinowymi.

Gdyby z tego właśnie pudełeczka wydobyć jedną mysz ze ślepkami na przykład

rubinowymi - musiałoby to oznaczać, iż pozostała w szkatułce mysz ma takie same oczy.

A zatem - rozumując prawidłowo - w drugiej szkatułce, na której wieczku obydwie

myszki miały oczy rubinowe, w środku muszą znajdować się myszki ze ślepkami

turkusowymi. Z tego zaś płynie kolejny wniosek: w trzecim pudełeczku - musi znajdować

się para o różnych oczkach, turkusowych oraz rubinowych. Z takim rozumowaniem

zgadzacie się chyba?

Podczas rozwiązywania takich i podobnych łamigłówek polecamy używanie ołówka

i kartki. Spoglądanie na rysunek trzech pudełek z odpowiednimi sylwetkami myszy znacznie

ułatwia myślenie. Naprawdę.

W OPARACH HAZARDU

Opowieść osiemnasta

Czy jest to w ogóle możliwe, aby sześciu młodzików po całonocnym graniu wstało

od gry mając więcej pieniędzy, niż w chwili, gdy do niej zasiadali?

To zależy. Naturalnie zależy od tego, co to było za granie. Dżalol Ikromuddin

potraktował płomiennowlosego młodzieńca od razu jako niecnego łgarza i oszusta. I nic

dziwnego. Stary hazardzista głowę miał nabitą jedynie grą w kości, w popularne na

Wschodzie alcziki.

Natomiast Hodża Nasreddin nie dał się nabrać na figiel młodzieńca. Może dlatego,

że zauważył u niego rebab afgański - instrument muzyczny o trzech strunach? I domyślił się

prawdy.

A prawda przedstawiała się następująco. Młodzian wraz z pięcioma partnerami na

dworze beka Szachrisjabzu grał przez calutką noc na... instrumentach muzycznych. No, a że

za muzykowanie otrzymali z rąk naczelnika okręgu odpowiednie wynagrodzenie, nie

dziwota, iż wstali od gry ze znacznie większą sumą pieniędzy, niż do niej zasiedli,

ZAGADKA KAMALAKARY

Opowieść dziewiętnasta

Wypada tu chyba powtórzyć pytanie wampira z indyjskiej księgi, odczytane przez

Kamalakarę, serdecznego przyjaciela Hodży Nasreddina. Brzmiało ono:

“Który z trzech mężczyzn postąpił najwspanialomyślniej wobec dziewczyny? Mąż,

syn kupiecki czy nocny rozbójnik?”

Przyznajemy ze skruchą, że tym razem podpatrzyliśmy odpowiedź w księdze gościa

z Andiżanu. Na pytanie wampira władca odrzekł oto po głębokim namyśle:

- Szlachetnie postąpił młody mąż wypuszczając dziewczynę z domu. Ale nie

wypadało mu zatrzymywać czarnookiej, która kochała innego. Szlachetnie postąpił syn

kupiecki wypuszczając dziewczynę. Ale może uczucie w nim już nieco zwietrzało, a może

zaczął obawiać się późniejszej zemsty męża? Najszlachetniej, najwspaniałomyślniej postąpił

jednakże rozbójnik. Nikomu nie znany, działający w ciemnościach mógł się przecież nie

obawiać niczego, a mimo to z dobrej woli wypuścił z rąk klejnot nad klejnotami. I jeszcze

odprowadził dziewczynę bezpiecznie do domu, by w drodze nie spotkała jej jakaś

krzywda. Postąpił jak człowiek najszlachetniejszy ze szlachetnych.

Przyznacie, że z takim rozumowaniem trudno się nie zgodzić?

NA GŁÓWNYM BAZARZE CHODŻENTU

Opowieść dwudziesta

Czy naprawdę sądzicie, że Ibrachim Mardonkuł - największy oszust w całym

chanacie kokandzkim, rzeczywiście zarobił na kupnie owiec od Hodży te sto osiemdziesiąt

dirhemów? A może sześćdziesiąt monet stracił?

Stracił. Naturalnie, że stracił. Hodża Nasreddin nie pozwoliłby się przecież oszukać

nawet największemu z kanciarzy chanatu. Podstęp bucharskiego mędrca polegał po prostu

na niezwykle przemyślanym zaprezentowaniu swego stada owiec na chodżenckim bazarze.

Aby zrozumieć sekret stada przeznaczonego na sprzedaż, oznaczmy owce Hodży

Nasreddina kolejnymi literami: tryk (A) i dorosła owca (B) oraz trzy owieczki (C, D oraz

F), z których najstarsza (C) ważyła osiemdziesiąt funtów, średnia (D) ważyła sześćdziesiąt

funtów, zaś najmłodsza (F) ważyła pięćdziesiąt funtów.

A oto pomysłowy sposób, w jaki Hodża Nasreddin przedstawił stado kupcom:

- Tryk i owca (A i B) ważą trzysta dziesięć perskich funtów, najstarsze jagnię (C)

siedemdziesiąt, dwoje starszych jagniąt (C i D) sto trzydzieści funtów, średnie jagnię (D)

sześćdziesiąt, dwoje młodszych (D i F) waży sto dziesięć, zaś najmłodsze (F) pięćdziesiąt

funtów perskich. Oto całe moje stado.

Nietrudno spostrzec, iż Hodża wymieniając zwierzęta w ten sposób, niektóre z nich

liczył po kilka razy. A zatem stado przeznaczone na sprzedaż nie składało się z dziewięciu

zwierząt ważących siedemset trzydzieści funtów, jak mniemał Ibrachim Mardonkuł, lecz

zaledwie z pięciu sztuk ważących czterysta dziewięćdziesiąt funtów. Oczywiście w tej

sytuacji Hodża nie tracił stu osiemdziesięciu dirhemów, lecz zyskiwał na czysto sześćdziesiąt

monet w srebrze.