W SERII KRYMINAŁÓW ukażą się:

Tom 1.

Agatha Raisin i

ciasto śmierci

Tom 2.

Agatha Raisin i

wredny weterynarz

Tom 3.

Agatha Raisin i

zakopana ogrodniczka

Tom 4.

Agatha Raisin i

zmordowani piechurzy

Tom 5.

Agatha Raisin i

śmiertelny ślub

Tom 6.

Agatha Raisin i

koszmarni turyści

Tom 7.

Agatha Raisin i

krwawe źródło

Tom 8.

Agatha Raisin i

tajemnice salonu fryzjerskiego

Tom 9.

Agatha Raisin i

martwa znachorka

Tom 10.

Agatha Raisin i

przeklęta wieś

Tom 11.

Agatha Raisin i

miłość z piekła rodem

Tom 12.

Agatha Raisin i

zemsta topielicy

Tom 13.

Agatha Raisin i

śmiertelna pokusa

Tom 14.

Agatha Raisin i

nawiedzony dom

Tom 15.

Agatha Raisin i

zabójczy taniec

Tom 16.

Agatha Raisin i

perfekcyjna pani domu

Tom 17.

Agatha Raisin i

upiorna plaża

Tom 18.

Agatha Raisin i

mordercze święta

Tom 19.

Agatha Raisin i

łyżka trucizny

Tom 20.

Agatha Raisin i

śmierć przed ołtarzem

Tom 21.

Agatha Raisin i

zwłoki w rabatkach

Tom 22.

Agatha Raisin i

mroczny piknik

Tom 23.

Agatha Raisin i

śmiertelne ukąszenie

SERIA KRYMINAŁÓW

TOM 21

A

GATHA

R

AISIN I ZWŁOKI W RABATKACH

M.C.

B

EATON

TLR

Tytuł serii: Seria kryminałów

Tytuł tomu: Agatha Raisin i zwłoki w rabatkach

Tytuł oryginalny tomu: Busy Body, An Agatha Raisin Mystery

TLR

Dla Hope Delon

Z wyrazami miłości

TLR

ROZDZIAŁ

I

Kiedy Agatha Raisin, kobieta w średnim wieku, właścicielka agencji

detektywistycznej w angielskim Cotswolds, stwierdziła, że jej miłość do
byłego męża Jamesa Laceya całkowicie wygasła, zapragnęła poszukać
nowej życiowej pasji.

Przez minione dwa lata usiłowała zorganizować doskonałe przyjęcie z

okazji Bożego Narodzenia, rodem z powieści Dickensa — niestety, zawsze
z opłakanym skutkiem. W nadchodzące święta postanowiła więc wyjechać
na długie wakacje na Korsyce. Jej zastępczyni, młoda Toni Glimour,
doskonale sobie bez niej radziła z rutynową robotą, taką jak zbieranie
dowodów do spraw rozwodowych czy poszukiwanie zaginionych zwierząt,
które to stanowiły główne źródło dochodu agencji.

Agatha zarezerwowała pokój w miejscowości Porto Vecchio, leżącej na

południu tej śródziemnomorskiej wyspy. Za pomocą wyszukiwarki Google
znalazła informację, że jest to stare miasto, zbudowane przez Genueńczy-
ków, zaś średnia temperatura w zimie wynosi tam około szesnastu stopni
Celsjusza.

Trudności ze znalezieniem taksówki na lotnisku Figari spowodowały,

że do hotelu przybyła dosyć późno. Z utęsknieniem czekała na uroczystą
świąteczną kolację z homarem. Nigdy więcej żadnego indyka!

Recepcjonistka przywitała ją słowami:

— Widzę, że zarezerwowała pani u nas trzytygodniowy pobyt.

Dlaczego?

TLR

Agatha zamrugała powiekami ze zdziwienia.

— Jak to dlaczego? Przyjechałam na wakacje.

— Ale co zamierza pani tu robić? — dopytywała recepcjonistka —

Większość sklepów i restauracji jest już zamkniętych na zimę. Nie ma pani
samochodu. Nie ma tu wielu taksówek, a kierowcy tych nielicznych nie
lubią brać krótkich kursów.

— Pomyślę nad tym — odparła Agatha zmęczonym głosem — Jestem

głodna. Gdzie mogę coś zjeść?

— Po wyjściu z hotelu proszę skręcić w prawo, potem w lewo i dalej

drogą prosto do cytadeli. Znajdzie tam pani kilka lokali.

Agatha zostawiła bagaż i podjęła mozolną wspinaczkę ku twierdzy.

Oceniła tutejsze świąteczne dekoracje jako najpiękniejsze, jakie w życiu
widziała, ale ulice były opustoszałe. Dotarła na plac w centrum starej
cytadeli. Wypatrzyła dwie otwarte restauracje. Nieopodal, na środku
pustego lodowiska, stało dwóch mężczyzn. Polewali wodą powierzchnię
lodu, żeby zamarzła przez noc. Agatha jeszcze bardziej posmutniała. Nie
przypuszczała, że na Korsyce mogą być mrozy.

Wybrała lokal, przy którym wydzielono ogrzewane pomieszczenie dla

palaczy. Zamówiła potrawę, która niespecjalnie jej zasmakowała. Za to
kosztowała czterdzieści dwa euro. Szybko przeliczyła, że przy obecnym
spadku wartości funta za danie zapłaciła czterdzieści dwa szterlingi.

Zapaliła papierosa i zastanawiała się, czy wynająć samochód. Cały

kłopot polegał na tym, że Agatha nie umiała parkować równolegle. Prawdę
mówiąc, najbardziej cieszyło ją, gdy znajdowała miejsce wystarczające,
aby zatrzymać się ciężarówką. Pojazdy, które tutaj widziała, stały
równiutko jeden za drugim. Jakim cudem kierowcy wjechali w tak wąską
przestrzeń, nie demolując po drodze wszystkich aut dokoła?

Agatha nie lubiła przyznawać się do porażek. Nie chciała wrócić do

domu i wyznać, że wakacje na Korsyce okazały błędem. Teraz

TLR

potrzebowała tylko spokojnego snu. Powoli ruszyła z powrotem do hotelu
pustymi ulicami, w złocistym blasku udekorowanych latami.

Następny dzień wstał słoneczny. Po dobrym śniadaniu Agatha zapytała

o drogę do portu, pewna, że dostanie tam przepyszne owoce morza.

Można tam dojść na skróty, idąc w dół od cytadeli, ale ścieżka prowadzi

bardzo stromym zboczem — ostrzegła recepcjonistka.

Agathę zabolało biodro, dotknięte artretyzmem.

A jak długo zająłby spacer drogą dookoła? — zapytała.

Mniej więcej pół godziny.

Nie chcąc narażać się na ból, ruszyła dłuższą drogą. Kiedy minęło

półtorej godziny i już myślała, że jej wędrówka nie będzie miała końca,
dotarła do portu. Znalazła otwartą restaurację, lecz nie podawano tam ho-
marów. Zamówiła specjalność dnia, stek z łososia. Była w pełni świadoma,
że to samo dostałaby u siebie w Anglii. Pod koniec posiłku z nadzieją
poprosiła obsługę, żeby zawołała jej taksówkę. Niestety, żaden kierowca
nie przyjął zlecenia.

— Oni biorą tylko długie kursy, z miasta do miasta — wyjaśniła

kelnerka.

Agatha postanowiła skorzystać ze skrótu przez cytadelę. Wzgórze było

nieprawdopodobnie strome. W pewnym momencie przysięgłaby, że widzi
chodnik na wprost swoich oczu. Ból w biodrze coraz bardziej jej dokuczał.
Ciężko dysząc, dotarła w końcu na plac leżący w obrębie twierdzy. Opadła
na krzesło w znanej już sobie restauracji i zamówiła piwo. Wyjęła paczkę
papierosów, ale natychmiast schowała ją z powrotem. Wciąż nie
wyrównała oddechu po mozolnej wędrówce pod górę.

TLR

Muszę stąd uciec — pomyślała. Podobno Bonifacio to piękne miejsce.

Cholera, chyba wynajmę samochód, żeby tam pojechać. Na pewno w takim
Bonifacio podają homary!

Po powrocie do hotelu wyszukała miejscowość w Internecie.

Przeczytała, że to ekskluzywny, wytworny port, z wieloma dobrymi
lokalami, a na klifie ponad nim leżało średniowieczne miasto. Wyglądało
na to, że niewiele hoteli pozostało otwartych, ale znalazła taki, który spra-
wiał dobre wrażenie. Zarezerwowała sobie w nim pokój, zastrzegając
ostrożnie, że nie wie, jak długo zostanie.

Nazajutrz o świcie wyruszyła w podróż wynajętym samochodem.

Ucieszył ją widok pustych ulic i dobrego oznakowania dróg. Gdy wstało
słońce, zapowiadając kolejny pogodny dzień, Agatha w doskonałym
nastroju pokonywała drogę przez góry. Nabrała przekonania, że wszystko
będzie dobrze.

Na miejscu okazało się, że hotel leży poza miastem. Zakwaterowano ją

w małym domku. Zbudowany z kamienia, z dachem krytym czerwoną
dachówką, wyglądał jak chatka wróżki z bajki. Ponieważ ośrodek serwował
gościom tylko kolacje, Agatha po rozpakowaniu pojechała do portu.

Prawie wszystkie restauracje były zamknięte. Wkrótce po jej

przyjeździe niebo pociemniało. Zimny wiatr giął palmy i wygrywał
melodie na wantach jachtów zacumowanych wzdłuż nabrzeża. Agatha
zjadła lunch w jednym z nielicznych czynnych lokali. Jedzenie jej
smakowało, chociaż nie dostała homara. Po lunchu chciała zwiedzić
starówkę, więc wjechała pod górę. Przeraził ją labirynt starych, wąskich
uliczek. Kilkakrotnie omal nie porysowała karoserii. Parę razy prawie
zgubiła drogę. W końcu z westchnieniem ulgi wróciła do hotelu. Deszcz
bębnił o przednią szybę auta.

TLR

— Niech to cholera weźmie — oświadczyła Agatha nieczułym

żywiołom. — To warunki na poligon dla żołnierzy, a nie na wczasy!
Wracam do domu.

Nim dotarła na lotnisko Charles'a de Gaulle'a, zaczęło boleć ją gardło.

Klęła na czym świat stoi, że kazano jej wyjść przez terminal E2 zamiast
zaplanowanego F2.

Odprawę przeprowadzano w sposób chaotyczny. Jedyny miły moment

nastąpił, kiedy człowiek sprawdzający zawartość jej toreb poprosił o
pokazanie paszportu. Po dokładnym obejrzeniu jej fotografii oświadczył:

— To zdjęcie pięknej kobiety, madam, ale dziś wygląda pani jeszcze

piękniej.

Agatha, przyzwyczajona do kokieteryjnej kurtuazji Francuzów,

odrzekła:

— Komplement w ustach tak przystojnego mężczyzny jak pan,

monsieur, brzmi tak przekonująco, że naprawdę poczułam się piękna.

Celnik się uśmiechnął. Pozostali urzędnicy służb granicznych również.

Doszła do wniosku, że Francuzi są mistrzami świata we flirtowaniu.
Szczerze ich za to podziwiała. My, Anglicy, zatraciliśmy tę umiejętność w
momencie wprowadzenia kontroli urodzin — pomyślała. Gdyby
poflirtowała z kimś u siebie w kraju, najwyżej spróbowałby jej ściągnąć
majtki.

Bramka prowadząca do wyjścia na samolot do Birminghamu

znajdowała się w suterenie. Wszystkich pasażerów wsadzono do autobusu.
Podróż nim trwała tak długo, że Agatha zaczęła się zastanawiać, czy
przypadkiem nie wiezie ich do Calais.

Po powrocie do kraju, zmierzając drogą do Carsely, uświadomiła sobie,

że równie dobrze może zignorować święta Bożego Narodzenia w domu.

TLR

Mimo to, wjeżdżając do wioski odruchowo zerknęła na szczyt kościoła w
poszukiwaniu choinki. Żadnej jednak nie zauważyła. Agatha ze zdziwienia
aż zamrugała powiekami. Co roku światełka drzewka umieszczonego na
szczycie kwadratowej wieży oświetlały otaczający krajobraz. Agatha
objechała wiejski skwer. Tam też nie ustawiono choinki, jak każdego roku
w grudniu. Nie rozwieszono nawet lampek wzdłuż głównej ulicy.
Wzruszyła ramionami. Doszła do wniosku, że mieszkańców chyba znużył
cały ten komercyjny szum wokół świąt. Ale trudno zarzucić komercjalizm
kościołowi... Nie wiedziała jeszcze, że przyczyną ciemności spowijającej
jej wioskę był jeden mężczyzna. Człowiek, który miał przynieść do
Cotswolds tylko śmierć i trwogę.

Wszystko zaczęło się w dzień po jej wylocie na Korsykę. Pastor Alf

Bloxby w towarzystwie dwóch krzepkich pomocników pokonywał właśnie
strome schody na dach kościoła, niosąc choinkę. Po dotarciu na szczyt
wieży zaczęli przeglądać zawartość skrzyni w poszukiwaniu drutu,
zostawionego tam w celu umocowania drzewka, gdy ktoś krzyknął od
drzwi:

— Stop!

Alf odwrócił się zaskoczony. W drzwiach stał pan John Sunday,

urzędnik z Wydziału Zdrowia i Bezpieczeństwa Publicznego z siedzibą w
Mircesterze.

— Nie wolno wam umieszczać choinki na dachu — oświadczył —

Stanowi ona zagrożenie dla mieszkańców. Może spaść i kogoś zabić.

Pan Sunday był niskim mężczyzną z beczkowatą klatką piersiową i

gęstymi szpakowatymi włosami.

— Mam prawo wam tego zakazać jako przedstawiciel Wydziału

Zdrowia i Bezpieczeństwa Publicznego — oznajmił — Jeżeli mimo zakazu
umieścicie drzewko na dachu, pozwę was do sądu. Poza tym zamierzam
rozciągnąć czerwoną taśmę wokół nagrobków, oznaczającą zakaz wstępu
na kościelny cmentarz.

TLR

— Ale dlaczego?! — wykrzyknął pastor.

— Ponieważ mogą się przewrócić.

— Przecież stoją tu od stuleci, głupcze, i żaden nie upadł.

— W Yorkshire przewrócony kamień nagrobny zranił człowieka —

ciągnął pan Sunday niezrażony — Moje zadanie polega na zapewnieniu
ludności bezpieczeństwa.

— Proszę stąd odejść — odburknął pastor. Następnie zwrócił się do

pomocników — No dalej, panowie, postawmy tę choinkę.

Lecz dwa dni później pastor otrzymał urzędowe pismo z Wydziału

Zdrowia i Bezpieczeństwa Publicznego z nakazem zdjęcia choinki. W
przypadku nie wykonania rozkazu groził mu proces sądowy.

Następnie rada gminy otrzymała informację, że jeżeli zamierzają

rozwiesić lampki wzdłuż głównej ulicy, to nie wolno im używać drabin.
Nakazano im zastosować urządzenie do zrywania wiśni. Za jego pomocą
dwóch mężczyzn miałoby dekorować ulicę po odbyciu odpowiedniego
szkolenia, w cenie tysiąca dwustu funtów. Do tego doszłoby jeszcze
wynagrodzenie robotników i koszt sprzętu. Każdy zestaw oświetleniowy
poddano by próbom wytrzymałościowym, również przy użyciu spe-
cjalistycznej aparatury, aby zyskać pewność, że instalacja elektryczna
będzie wytrzymała na zerwanie. Słupy latarni określono jako
nieodpowiednią podporę dla świątecznej iluminacji ze względów
bezpieczeństwa.

W miarę narastania niechęci do nadgorliwego urzędnika, John Sunday

zyskał przydomek Bezduszny Sunday. Właścicielowi wiejskiego sklepu
nakazano wymianę drewnianych półek, które pamiętały czasy królowej

TLR

Wiktorii. Uzasadnienie brzmiało: „Ponieważ ktoś mógłby wbić sobie
drzazgę w skórę".

Dyrekcji szkoły kazano zostawiać na noc zapalone światła: „Aby

zapobiec najściu niepowołanych osób w ciemnościach".

Dzieci otrzymały zakaz zabawy imitacjami banknotów bez portretu

królowej.

Bezduszny Sunday obrastał w potęgę po każdym raporcie. Uważał, że

nienawiść mieszkańców Carsely do niego wynika wyłącznie z ich zawiści.

Agatha dowiedziała się tego wszystkiego podczas wizyty u swojej

przyjaciółki, pani Bloxby, w dzień po powrocie do domu. Lecz ku
zaskoczeniu

żony

pastora,

nie

zrobiła

wrażenia

szczególnie

zbulwersowanej poczynaniami Bezdusznego Sundaya. Prawdę mówiąc, w
ogóle nie wyglądała na zainteresowaną czymkolwiek. Na pytanie, kiedy
zamierza wrócić do pracy, odrzekła, nieobecna duchem:

— Prawdopodobnie w przyszłym roku.

Pani Bloxby często życzyła sobie, żeby Agatha wyrosła ze swoich

obsesji. Wiedziała jednak, że bez nich jej przyjaciółka podupadała na
duchu.

Agatha Raisin nadal prezentowała się elegancko. Miała gęste, lśniące,

brązowe włosy, świeżą cerę, wspaniałe nogi, lecz dość tęgą talię i małe,
niedźwiedzie oczy.

Włożyła świetnie skrojony kostium ze spodniami z ciemnoniebieskiego

kaszmiru na bluzkę ze złocistego jedwabiu. Mimo to opuszczone kąciki
pełnych ust i puste spojrzenie świadczyły o kiepskim nastroju.

— Nasze Stowarzyszenie Pań z Carsely organizuje dziś wieczorem

spotkanie z mieszkańcami Odley Cruesis. Proszę tam ze mną pojechać. Oni
również podlegają panu Sundayowi i zaproponowali nam połączenie sił

TLR

przeciw niemu. Spróbujemy działać wspólnie. Od wieków nie
uczestniczyła pani w zebraniach.

— Nikogo tam nie znam — zaprotestowała Agatha.

— Ludzie wyprzedają posiadłości, a osiadają tu coraz starsi przybysze.

— Jak do tej pory niewiele obchodził panią skład osobowy, z wyjątkiem

mnie i panny Simms — przypomniała pani Bloxby — No, niechże pani do
nas dołączy — ponagliła zwykle łagodna pastorowa nieco zniecierpliwio-
nym tonem — Co ma pani innego do roboty? Siedzieć w domu i rozmyślać
Bóg wie o czym?

Agatha popatrzyła ze zdziwieniem na przyjaciółkę. Zgodnie z tradycją

stowarzyszenia, jego członkinie zwracały się do siebie wyłącznie po
nazwisku. Zwyczaj ten pochodził z zamierzchłych czasów, kiedy jeszcze
uważano używanie cudzych imion za wulgarne.

— Prawdę mówiąc, obecnie nie potrafię wykrzesać z siebie

zainteresowania czymkolwiek czy kimkolwiek — westchnęła Agatha —
No dobrze, zawiozę tam panią. Nigdy nie byłam w Odley Cruesis.

— To śliczna wioska, pełna miłych ludzi. Zebranie zaplanowano na

plebanii. Żona tamtejszego pastora, Penelope Timson, doskonale piecze.
Jej ciasta słyną w całej okolicy.

Odley Cruesis leżało szesnaście kilometrów od Carsely. Jechały tam

krętą oblodzoną szosą. Chaty z czasów Tudo— rów, pokryte strzechami,
sprawiały wrażenie, że w tym zakątku Anglii czas stanął w miejscu. Ku
przerażeniu Agathy samochody stały przed plebanią zderzak przy zderzaku.

— W życiu nie dam rady tu stanąć — jęknęła Agatha.

— Ależ zaparkuje pani — pocieszyła pastorowa — O, tu jest wolne

miejsce.

— Nie prowadzę mini — mruknęła Agatha.

TLR

— No to proszę mnie pozwolić wprowadzić samochód.

Zamieniły się miejscami i pani Bloxby gładko ustawiła rovera pomiędzy

dwoma autami, zostawiając niewiele centymetrów wolnej przestrzeni po
obu stronach.

Agatha podeszła pod plebanię. Z wnętrza dochodził stłumiony gwar

rozmów. Westchnęła ciężko. Po co tu przyjechała? Nie czekało jej nic,
prócz nudy i ciasta.

Plebania miała wielki salon. Agatha oceniła liczbę obecnych na mniej

więcej dwadzieścia pięć osób. Nie rozpoznała nikogo z Carsely, oprócz
panny Simms. Pani Bloxby szepnęła, nie kryjąc rozczarowania, że
widocznie inne panie zrezygnowały z udziału w spotkaniu. Agatha
pokiwała pannie Simms, niezamężnej matce z Carsely, która założyła
bardzo krótką spódniczkę, botki, sweterek z dżerseju i długie, zwisające
kolczyki. W kominku żarzyła się głownia, która od czasu do czasu
wypuszczała na pokój chmurkę dymu.

Agatha zrezygnowała z ciasta i herbaty. Nie miałaby siły utrzymać

talerzyka i filiżanki. Wszystkie wygodne miejsca już zostały zajęte.
Przyniesiono dodatkowe, twarde krzesła. Usiadła na jednym z nich.
Zastanawiała się, jak długo potrwa to nudne zebranie. W salonie panował
ziąb. W ścianę budynku wpuszczono wysokie szklane drzwi. Na szybie
osiadała para wydychana przez zziębnięte uczestniczki.

Nowo przybyłą osobę powitano z wielkim entuzjazmem. Agatha oceniła

jej wiek na siedemdziesiąt kilka lat. Brązowa cera, poorana zmarszczkami,
przypominała wyprawioną skórę. Miała gęste ciemne włosy z siwymi
pasemkami i lśniące, niebieskoszare oczy.

— Ależ tu zimno! — zauważyła po zdjęciu płaszcza i apaszki —

Zapowiadają zamieć na dzisiaj wieczór.

— Kto to jest i co to za akcent? — spytała Agatha.

TLR

— To pani Miriam Courtney, wdowa z Południowej Afryki, milionerka

— wyszeptała pastorowa — Kupiła tu dwór mniej więcej przed dwoma
laty.

Miriam wesoło rozejrzała się po pokoju.

— Mam usiąść na jednym z tych narzędzi tortur? — spytała.

— Ustąpię pani miejsca — zaproponowała pospiesznie panna Simms,

wstając z fotela.

Agathę ogarnęła zazdrość.

— Mój Boże, ależ tu zimno! — powtórzyła Miriam.

— Ma pani przecież węgiel w kuble. Czemu pani trochę nie dorzuci,

żeby podsycić ogień?

— Ponieważ wydziela dym — wyjaśniła Penelope Timson, chuda,

wysoka kobieta o wielkich dłoniach i stopach.

Miała opuszczone ramiona, jakby utrwaliła tę postawę, pochylając się

przez całe lata ku niższym parafianom. Włożyła sweter i dwa kardigany do
workowatej tweedowej spódnicy oraz wełnianych pończoch. Za to stopy
obuła w zaskakująco różowe bambosze w kształcie wielkich myszy.

Zna pani przecież pana Sundaya. Szpieguje po okolicy, żeby wywęszyć

dym. Nakazał nam używać wyłącznie takich materiałów palnych, które go
nie wydzielają.

Proszę się nim nie przejmować — doradziła Miriam.

— No, dalej, niech pani dorzuci kilka kawałków węgla

— naciskała.

Ulegając, Penelope wzięła szczypczyki i spełniła jej prośbę. Ogień

wprawdzie strzelił w górę, lecz kominek zaczął jeszcze bardziej dymić.

TLR

O cholera! — zaklęła Miriam. — Kupiłam brandy, ale zostawiłam ją w

samochodzie. Pójdę przynieść. Nie czekajcie na mnie. Zacznijcie beze
mnie.

Chyba nikt nie planował prowadzenia samochodu po alkoholu —

wymamrotała Agatha.

Pewnie myśli tylko o sobie — odparła pani Bloxby.

— Może wrócić do domu piechotą. Nie przypuszczam, żeby przyjechała

samochodem.

Ciekawe, czy w ogóle ktoś z miejscowych przyjechał — zastanawiała

się Agatha — Każdy mógłby tu dotrzeć na piechotę.

Sądzę, że ludzie spacerują tylko w miastach. Ostatnio mieszkańcy wsi

przejeżdżają nawet krótkie odcinki.

Penelope obwieściła rozpoczęcie zebrania. Myśli Agathy szybowały

własnym torem. Rozważała, czy nie uratować reszty wakacji, wyjeżdżając
do jakiegoś ciepłego kraju. Ale przestało ją cieszyć leżenie na plaży. Cera
Miriam stanowiła doskonały przykład zgubnych skutków działania
promieni słonecznych. Agatha doszła do wniosku, że mania opalania to
wyjątkowo głupia obsesja. Była zrozumiała w dawnych czasach, gdy tylko
bogaci wyjeżdżali zimą na urlop. Dziś opalenizna straciła znaczenie jako
symbol statusu, gdy każdy Brytyjczyk dowolnej profesji może sobie
pozwolić na wylot do egzotycznych kurortów lub wizytę w solarium. Skoro
nikt nie zostawia skórzanych przedmiotów, żeby schły i kruszały na słońcu,
to po co ludzie narażają na zniszczenie swoją skórę? Pamiętała slogan:
„Czarne jest piękne". Całkiem prawdziwy. Lecz gdyby ogłosiła, że białe
jest piękniejsze, najprawdopodobniej zostałaby oskarżona o propagowanie
rasizmu.

Z zamyślenia wyrwał ją głos Penelope, pytającej, gdzie się podziała

pani Courtney.

TLR

— Dawno powinna wrócić. Mam nadzieję, że się nie poślizgnęła na

lodzie?

— Pójdę jej poszukać — zaoferowała ochoczo panna Simms.

Zebranie wciąż trwało. Wyliczano kolejne przykłady niegodziwości

Bezdusznego Sundaya. Agatha słuchała ich jednym uchem. Zastanawiała
się, gdzie obecnie przebywa jej były mąż. Cieszyło ją, że wyleczyła się z
obsesji na jego punkcie, a jednak bez niej w jej życiu zapanowała pustka.

— Znalazłam ją! — zawołała od drzwi panna Simms — Pani Courtney

musiała wrócić do domu po flaszeczkę, bo nie było jej w samochodzie —
dodała.

Wkroczyła do pokoju, a Miriam w ślad za nią. Obydwie niosły butelki.

Penelope wyszła po kieliszki. Wróciła z pełną tacą.

Kiedy nalewano brandy, pomieszczeniu zabrzmiały dystyngowane

usprawiedliwienia:

— Jeden kieliszeczek na pewno nie zaszkodzi.

— W taki mroźny wieczór człowiek potrzebuje czegoś na rozgrzewkę.

— Och, nie tak dużo.

— Chyba zacznie padać śnieg — orzekła Miriam — Wiatr przybrał na

sile.

— Jest za zimno na opady śniegu — zaprotestowała Agatha, którą nagle

podkusiło, żeby przeciwstawić się Miriam w każdej kwestii, jaką zechce
poruszyć.

Pomieszczenie wypełnił dym. Penelope daremnie usiłowała go

przegnać, wymachując gwałtownie rękami.

— Chyba trzeba przeczyścić komin — stwierdziła w końcu.

TLR

Popatrzyła na oszklone drzwi i zaczęła przeraźliwie krzyczeć. Taca z

kilkoma pozostałymi kieliszkami, którą przed chwilą podniosła, upadła na
podłogę. Wszystkie panie wstały, podążyły za jej wzrokiem i
pomieszczenie przepełnił chóralny wrzask.

John Sunday powoli opadał z twarzą przyklejoną do szyby i

zakrwawionymi rękami, które zostawiały szkarłatne smugi. Widziany przez
zaparowaną szybę, wyglądał nierealnie, jak zjawa z horroru.

Agatha nigdy nie zapomniała tej nocy. Utknęli w pułapce zimnego

salonu plebanii. Laboranci z Wydziału Kryminalnego pracowali za oknami,
podczas gdy policjant trzymał straż na zewnątrz. Badania trwały w nie-
skończoność. Potem długo czekali na przybycie patologa z Wydziału
Spraw Wewnętrznych. Kiedy skończył, przybył inspektor Wilkes wraz z
przyjacielem Agathy, detektywem sierżantem Billem Wongiem i
znienawidzoną przez Agathę zgryźliwą sierżant Collins. Przesłuchiwano
każdego z obecnych z osobna. Bill zachowywał się, jakby nie znał Agathy.
Tylko od czasu do czasu mamrotał, że kiedyś ją odwiedzi. Collins
wymusiła na nich badanie oddechu na alkomacie, nim dostaną pozwolenie
na powrót samochodami do domów. Miriam i pannę Simms zabrano na
przesłuchanie w komisariacie jako jedyne osoby, które opuściły
pomieszczenie.

Na domiar złego, kiedy Agatha z panią Bloxby opuściły plebanię,

nastąpiło ocieplenie i zaczął padać gęsty śnieg. Samochody zaparkowane
koło rovera Agathy zdążyły już odjechać. Płatki śniegu sennie tańczyły w
powietrzu przed jej oczami. Pobieliły drogę, gdy wracały do Carsely
wąskimi alejami.

Agatha podrzuciła przyjaciółkę na plebanię. Potem pojechała do domu

przez białe pustkowia.

Zaspane koty wyszły jej na spotkanie. Zerknęła na zegarek. Piąta rano!

Choć padała z nóg ze zmęczenia, ręce jej drżały. Popełniono morderstwo!

TLR

Tuż przed zaśnięciem przemknęło jej przez głowę, że musi rano wrócić

do biura.

Następnego dnia Agatha obudziła się późno. Za oknem ujrzała śnieg.

System centralnego ogrzewania nie bardzo radził sobie z chłodem. Otulona
w szlafrok zeszła na dół do salonu i podpaliła szczapy, przygotowane w ko-
minku przez jej sprzątaczkę, Doris Simpson. Następnie poszła do kuchni,
gdzie swoim zwyczajem przygotowała śniadanie złożone z filiżanki czarnej
kawy. Wróciła do salonu i zadzwoniła do Toni Glimour. Jej młoda
asystentka 'mieszkała za rogiem ulicy, przy której mieściło się biuro, więc
Agatha miała pewność, że dotrze do pracy.

Jak minęły wakacje? — zagadnęła Toni.

Beznadziejnie. Opowiem ci o nich później. Popełniono morderstwo.

Agatha opisała przebieg wydarzeń. Na koniec dodała:

Wygląda na to, że John Sunday narobił sobie tylu wrogów w

okolicznych wsiach, że niełatwo będzie wykryć sprawcę. Niewykluczone,
że w pracy też zyskał wrogów. Czy byłabyś uprzejma to sprawdzić w
Wydziale Zdrowia i Bezpieczeństwa Publicznego w Mircesterze? I poproś
Patricka, żeby spróbował dowiedzieć się od swoich informatorów z policji,
w jaki sposób zginął.

Patrick Mulligan, emerytowany policjant, pracował u Agathy od

dłuższego czasu wraz z Philem Marshallem, starszym panem z Carsely,
Sharon Gold, energiczną koleżanką Toni, i sekretarką — panią Freedman.
Zatrudniała jeszcze przez krótki czas Paula Kensona i Freda Austera, ale
wyjechali do pracy w firmie ochroniarskiej w Iraku.

Agatha z odrazą popatrzyła na wciąż padający śnieg. Zrobiła sobie

kanapkę z serem i kolejną filiżankę kawy, po czym włączyła wiadomości
BBC w telewizji. Obejrzała demonstrację przeciwko ociepleniu klimatu na
placu Trafalgar. Gęste białe płatki niemal całkowicie przesłoniły

TLR

demonstrantów. Przesiedziała cierpliwie cały serwis informacyjny, ale nie
padło ani jedno słowo o zabójstwie Johna Sundaya.

Dzień wlókł się w nieskończoność. Dwa koty Agathy, Hodge i Boswell,

czekały cierpliwie przy drzwiach kuchennych, nie rozumiejąc, czemu pani
nie wypuszcza ich na dwór.

W południe zadzwoniła Toni. Poinformowała że Patrickowi udało się

ustalić jedynie, że według policji Sunday został zamordowany jakimś
ostrym narzędziem. W rodzaju kuchennego noża. Usiłował się bronić, o
czym świadczyły rany cięte na dłoniach i przedramionach.

Agatha zapadła w zimowe odrętwienie. Po południu zasnęła na sofie.

Godzinę później obudził ją dźwięk dzwonka u drzwi. Kiedy je otworzyła,
ujrzała w progu Miriam Courtney odpinającą narty.

— Ponieważ śnieg przestał padać, postanowiłam panią odwiedzić —

zagadnęła na powitanie — Piaskarki nie przejechały przez wieś, ale
ponieważ rolnicy odgarnęli śnieg pługami, założyłam narty i przyjechałam.
Nie zaprosi mnie pani do środka?

— Przepraszam — wymamrotała Agatha — Oczywiście, proszę wejść.

Miriam oparła narty o zewnętrzną ścianę budynku.

— Zapraszam do kuchni — powiedziała Agatha. Nie polubiła Miriam,

ale doszła do wniosku, że lepsze takie towarzystwo niż żadne — Kawy?

— Chętnie — Miriam zdjęła watowaną kurtkę i wełnianą czapkę i

usiadła przy kuchennym stole.

— Co panią sprowadza? — spytała Agatha, włączając elektryczny

ekspres do kawy.

— Słyszałam, że prowadzi pani agencję detektywistyczną. Chciałabym

panią wynająć. Zostałam główną podejrzaną.

Dlaczego?

TLR

Ponieważ jako jedyna osoba, poza panną Simms, opuściłam

pomieszczenie na dłuższy czas. Dodatkowo odnotowano, że poszłam do
Wydziału Zdrowia i Bezpieczeństwa Publicznego w Mircesterze i groziłam
urzędnikom, że zabiję Sundaya.

Dlaczego?

— Latem otwieram dwór dla zwiedzających dwa razy w tygodniu. To

stary budynek z epoki Tudorów. Przybywa wiele wycieczek. Sunday
orzekł, że frontowe schody uniemożliwiają dostęp do budynku osobom
niepełnosprawnym. Kazał mi wybudować rampę. Zgodnie z projektem, jaki
mi przedstawiono, długi, metalowy pomost sięgałby połowy podjazdu.
Tłumaczyłam, że w przeszłości, gdy z rzadka przybywała jakaś osoba na
wózku inwalidzkim, wieziono ją do niskich, tylnych schodków. Sunday
zagroził, że dopóki nie zainstaluję rampy, nie otrzymam zezwolenia na
wpuszczanie turystów. Oświadczyłam, że zamorduję tego przeklętego
biurokratę. Policja przybyła dziś rano do dworu z nakazem rewizji.

— W jaki sposób przedostali się przez zaspy? — spytała Agatha,

stawiając przed gościem filiżankę kawy.

— Przyjechali land roverami. Zabrali mi wszystkie noże z kuchni.

Chciałabym, żeby pani wykryła, kto naprawdę to zrobił. Jestem obca w tej
wsi. Już spadły na mnie kłopoty. Dwie kobiety, które u mnie sprzątały,
zadzwoniły dziś rano, żeby oznajmić, że wymawiają posadę.

— Dlaczego musiała pani udostępnić dwór zwiedzającym? Potrzebuje

pani pieniędzy?

— Absolutnie nie. Po prostu lubię pokazywać ten obiekt. Zrobiłam

remont generalny.

— Nie mam w domu formularzy umów, ale zadzwonię do biura, żeby

przygotowano pani jedną do podpisania — zaproponowała Agatha — Czy
podejrzewa pani kogoś?

TLR

— Uraził tylu ludzi, że nie potrafię nawet zasugerować, od kogo zacząć.

Proszę posłuchać! Wreszcie przyjechała piaskarka.

— Świetnie. Już dostawałam białej gorączki, siedząc tu jak w więzieniu.

— Czy ktoś przypadkiem nie przyszedł?

Agatha podeszła do drzwi. Ujrzała za nimi niewyraźną sylwetkę sir

Charlesa Fraitha, jednego ze swych najlepszych przyjaciół.

— Wielkie nieba! Już myślałem, że nigdy się tu nie przedostanę! —

wykrzyknął zamiast powitania, otupując śnieg z butów. — Musiałem
pożyczyć land rovera od ogrodnika. Mój podjazd wygląda jak tor
narciarski. Usłyszałem w porannych wiadomościach o morderstwie.

Charles podążył za Agathą do kuchni, gdzie przedstawiła go Miriam.

— Sir.. — powtórzyła pani Courtney — Brzmi bardzo szlachetnie.

Agathę rozdrażnił jej niemal kokieteryjny sposób bycia.

Miriam wyjaśniła cel swojej wizyty.

— Och, Agatha oczyści panią z zarzutów — zapewnił Charles,

częstując się kawą.

Przyjaciel Agathy był mężczyzną średniego wzrostu i budowy, o

regularnych rysach, starannie ostrzyżonym i ogolonym. Agatha często
myślała, że jest równie samowystarczalny jak jej koty. Przychodził i
odchodził z jej życia, często korzystając z jej chaty jak z hotelu.

— Nie użyłeś swojego kompletu kluczy do mojej chaty — zauważyła

— Czyżbyś je zgubił?

— Nie, ale skrzyczałaś mnie ostatnio, kiedy sam sobie otworzyłem —

przypomniał Charles.

Miriam omiotła ich wzrokiem. Jej oczy rozbłysły zaciekawieniem.

— Jesteście parą? — spytała.

TLR

— Nie! — zaprzeczyła Agatha — Ale to nie pora na pogaduszki. Chcę

wrócić do Odley Cruesis i sprawdzić, do czego zdołam się dogrzebać.

— Podwiozę cię — zaproponował Charles — Jak się tu dostałaś,

Miriam?

— Na nartach.

— Co za zaradna dama! — pochwalił Charles ze śmiechem —

Przymocujemy je do bagażnika na dachu. Pojedziemy wszyscy razem.

Agatha pospiesznie odwróciła się tyłem, żeby ukryć grymas

niezadowolenia. Miała niewielu przyjaciół, toteż była o każdego zazdrosna.

— Pójdę tylko na górę się przebrać — oznajmiła.

Wkładając ciepłe rzeczy, Agatha słyszała z dołu wybuchy perlistego

śmiechu Miriam, któremu wtórował chichot Charlesa.

Dam głowę, że ta propozycja zatrudnienia to tylko zasłona dymna —

pomyślała Agatha — Idę o zakład, że to ona go zamordowała. Błagam,
Boże, spraw, żeby Miriam okazała się morderczynią.

TLR

ROZDZIAŁ

II

— Oto moja ekspozycja — oznajmiła Miriam z dumą, prowadząc ich

przez główny hol dworu.

Charles oglądał rzędy lśniących zbroi, długi stół jak z refektarza,

skrzyżowane halabardy na ścianie, zniszczone chorągwie bitewne i gazową
imitację pochodni. Zachowanie powagi kosztowało go sporo wysiłku. Wąt-
pił, czy którykolwiek z rekwizytów jest autentycznym zabytkiem. Ale
wyglądało na to, że obudził w Agacie zazdrość i zamierzał ją nieco
podpuścić. Być może dostrzeże w charakterze Miriam odbicie własnych
wad, takich jak na przykład natarczywość, i trochę spuści z tonu.

— Przepiękne! — wykrzyknął.

Zdaniem Agathy wystrój wnętrza przypominał scenografię z teatru.

— Zrobić wam coś do picia? — spytała Miriam — Czuję, że wszyscy

zostaniemy serdecznymi przyjaciółmi — oświadczyła następnie.

Agatha spostrzegła, że ostatnie zdanie wypowiedziała z szerokim

uśmiechem, zwrócona twarzą do Charlesa, a plecami do niej.

— Moim zdaniem najwyższa pora rozpocząć śledztwo — oświadczyła

dobitnie — Proponuję zacząć od plebanii.

Na małym, trójkątnym skwerku w środku wsi Odley Cruesis ustawiono

mobilny posterunek policji. Policja odgrodziła taśmą front plebanii. Przed
drzwiami stał na warcie policjant.

Agatha przeszła schylona pod taśmą, a za nią Miriam i Charles.

TLR

— Nie wolno tu wchodzić — zaprotestował funkcjonariusz.

— Morderstwo popełniono na dworze — przypomniała Agatha,

wskazując zasłonięte namiotem szklane drzwi.

— Przyszliśmy z towarzyską wizytą.

Policjant popatrzył w stronę mobilnej jednostki policyjnej, jakby

poszukiwał tam pomocy. Później przeniósł wzrok na namiot, gdzie
niewyraźne postacie poruszały się w świetle lamp halogenowych.

— Zaczekajcie tutaj — rozkazał i ruszył w kierunku policyjnego auta.

Gdy tak stali w śniegu, drżąc z zimna, Agatha zapytała Miriam:

— Co panią sprowadziło do Cotswolds?

— Przyjechałam tu przed laty na wakacje. Nigdy ich nie zapomniałam.

Było tu tak pięknie i spokojnie. I tak pozostało do dzisiaj. O, wrócił ten
glina.

— Możecie wejść do środka — poinformował policjant.

— Czy pani jest panią Courtney?

— Tak, to ja.

— Pójdzie pani ze mną na posterunek policji na dalsze przesłuchanie.

No nie! — jęknęła Miriam — Trzymaliście mnie tam prawie całą noc.

Mój prawnik skontaktuje się z wami, jak tylko przebrnie przez zaspy.

Odeszła z policjantem, podczas gdy Agatha podeszła do drzwi plebanii i

nacisnęła przycisk dzwonka.

Otworzyła jej Penelope. Nosiła ten sam strój co poprzedniego wieczoru.

Agatha zastanawiała się, czy nie spała w tym ubraniu. Na ich widok
zamrugała krótkowzrocznymi oczami.

Jeżeli reprezentujecie prasę, to nie mam nic do powiedzenia.

TLR

Nazywam się Agatha Raisin — przedstawiła się Agatha. — A to mój

przyjaciel, sir Charles Fraith.

Penelope rozchmurzyła się.

Przepraszam, że pana nie poznałam, sir Charlesie. W ubiegłym roku

uczestniczyłam w festynie w pańskiej posiadłości. Proszę wejść —
zaprosiła, jakby zapomniała o istnieniu Agathy.

W salonie plebanii panował jeszcze gorszy ziąb niż poprzednio. Przed

kominkiem wypełnionym popiołem ustawiono grzejnik elektryczny z
podwójną grzałką. Do pokoju wkroczył wysoki, chudy mężczyzna.

To mój mąż — przedstawiła go Penelope. Następnie dokonała

wzajemnej prezentacji.

Obecni wymienili uściski dłoni.

Nazywam się Giles Timson — przedstawił się pastor wysokim,

piskliwym głosem — Okropna historia, nieprawdaż? — zagadnął. —
Proszę usiąść.

— Jestem przyjaciółką pani Bloxby — zaczęła Agatha, zajmując

miejsce w fotelu przy grzejniku — Prowadzę własną agencję
detektywistyczną. Pani Courtney wynajęła mnie, żebym przeprowadziła
śledztwo.

— Dlaczego? — zapytał pastor.

Gdy tak stał nad Agathą, wyglądał jak zdziwiona czapla oglądająca

nietypową rybę w stawie. Miał siwe włosy i długi, wąski nos.

— Wszystko wskazuje na to, że Miriam została uznana za główną

podejrzaną.

— Jestem pewien, że policja odnajdzie sprawcę — stwierdził.

— To dość skomplikowane — wtrąciła Penelope — Łatwiej stwierdzić,

kto by chciał zamordować Johna Sun— daya, niż kto by nie chciał.

TLR

— Ależ moja droga...

— Przecież sam mówiłeś, że najchętniej byś go zabił.

— Czym pana rozzłościł? — zapytał Charles.

— Nie sądzę.. — zaczął pastor niepewnie, lecz żona wpadła mu w

słowo:

— Pamiętasz, jak zaprotestował przeciwko paleniu świec w kościele?

Twierdził, że mogą upaść i kogoś podpalić. Doprowadził Gilesa do pasji.
„Mógłbym cię zabić, ty mała gnido!" — krzyknął. Mój mąż jest dość
nerwowy.

— Teraz jednak jestem zadowolony, że świece nie wiszą nad głowami i

moja droga żona nie każe mi się wspinać po rusztowaniach — odrzekł
pastor — Jeżeli ktoś będzie mnie potrzebował, znajdziecie mnie państwo w
gabinecie — Zmierzył chudą sylwetkę żony od stóp do głów. — Nie
zmieniłaś dzisiaj rano ubrania?

— Nie miałam czasu. Policja tkwiła tu przez całą noc. Zasnęłam w

fotelu przy kominku.

— Ha! — prychnął i opuścił pomieszczenie.

— Czy poprzedniego wieczoru był tu ktoś, kto miałby powód, żeby

zamordować pana Sundaya? — spytała Agatha.

— Nie sądzę, żeby zrobił to ktoś z moich gości, ale ten okropny

człowiek każdemu zalazł za skórę w taki czy inny sposób.

— Na przykład w jaki?

— Podał panią Carrie Brother do sądu za to, że jej pies zanieczyścił

miejski skwer. Państwo Summer i państwo Beagle co roku na święta
dekorowali swoje chaty lampkami, ale w tym roku im zabronił. Wszystkim
doskwierały te jego przepisy.

— Gdzie siedziały te małżeństwa? — spytała Agatha.

TLR

— Trudno wszystkich spamiętać. O ile sobie przypominam, państwo

Beagle usiedli przy ogniu, a państwo Summer przy drzwiach. Ale szukamy
osoby, która opuściła salon. Wychodziła tylko pani Courtney i panna
Simms. Może to panna Simms?

— Czy kiedykolwiek wyrażała niechęć do pana Sundaya?

— Prawdę mówiąc, nie, ale ta osoba nie bardzo pasuje do

Stowarzyszenia Pań.

— Od dłuższego czasu doskonale wypełnia obowiązki sekretarki

naszego stowarzyszenia — zaprotestowała żarliwie Agatha.

— Moim zdaniem to nie mogła być Miriam — wtrącił Charles, zerkając

na Agathę z ukradkowym uśmieszkiem.

— Zrobiła na mnie wrażenie sympatycznej, prostolinijnej osoby.

— Racja — przyznała Penelope — Poza tym robi wiele dla wsi.

Wsparła kościół hojną dotacją na remont dachu. Poza tym zawsze
udostępnia dwór na wiejskie przyjęcia i festyny.

Agatha znowu poczuła w sercu ukłucie zazdrości. Czy ktokolwiek ją

kiedyś tak pochwali? Czasami czuła, że tylko mieszka w Cotswolds, ale nie
przynależy do tutejszej społeczności. Praca w agencji wymagała od niej
często dłuższych wyjazdów ze wsi. W przeszłości nieraz wspierała
różnorodne imprezy dobroczynne, ale ostatnio zaprzestała działalności
charytatywnej. A w okresie recesji przybywało tu wielu nowych ludzi, by
zakupić chaty opuszczone przez zubożałych mieszkańców, toteż mało kto
pamiętał o jej działaniach na rzecz wioski Carsely. Agatha żałowała, że nie
przyjrzała się dokładniej osobom, które uczestniczyły w zebraniu ubiegłego
wieczoru.

— Czy John Sunday był z kimś związany? — zapytał Charles.

Penelope zdjęła różowy bambosz i w zadumie podrapała się po dużym

palcu u nogi.

TLR

— Chodziły różne słuchy... ale ja nie słucham plotek — dodała

pospiesznie.

— Niech pani spróbuje sobie przypomnieć — poprosiła Agatha.

— Nie powinnam... Giles rozgniewałby się na mnie, gdyby dotarło do

niego, że rozpowszechniam złośliwe pogłoski, ale słyszałam, że coś go
łączyło z Tilly Glossop.

— Gdzie mieszka ta pani?

— Po przeciwnej stronie skweru, w małej chatce zwanej

Przypadkowym Zdarzeniem.

— Dziwna nazwa — zauważył Charles.

— To dziwaczka. Ubiera się jak Cyganka. Wątpię, czy płynie w niej

cygańska krew, ale nosi bransoletki, szale i wisiorki.

Agatha wstała.

— Najlepiej od razu przystąpmy do pracy. Pójdziemy z nią

porozmawiać.

— O Boże! — jęknęła Penelope — Tylko nie powtarzajcie jej...

— Nie piśniemy ani słówkiem — przyrzekła Agatha — Czy była tu

wczoraj wieczorem?

— Nie. Do kościoła też nie chodzi.

— A czy w ogóle ostatnio ktoś chodzi? — spytała Agatha cynicznie.

— Ależ droga pani Raisin! Większość mieszkańców uczestniczy w

nabożeństwie co niedziela.

Gdy brnęli przez zaspy, Charles nagle zauważył:

— Tracisz czujność, Agatho.

— To przez te śliskie buty.

TLR

— Nie to miałem na myśli. Czy zwróciłaś uwagę na to, kogo wczoraj

brakowało na zebraniu?

— Kogo?

— Pastora.

— Faktycznie.

— A jest zapalczywy i groził temu nieszczęsnemu biurokracie.

— Myślałam o nim, ale postanowiłam wysondować go później —

odparła Agatha z zażenowaniem.

— Skoro tak twierdzisz...

— Koniec dyskusji. Dotarliśmy na miejsce.

Stara chata o nazwie Przypadkowe Zdarzenie chyliła się w stronę

ogrodu pod ciężką czapą śniegu pokrywającą strzechę. Dwa frontowe okna
przypominały oczy.

— Ociepliło się. Śnieg topnieje i wychodzi słońce — zauważył Charles.

Agatha nacisnęła przycisk dzwonka. Nikt im nie otworzył.

— Może nie działa — powiedział — Zapukaj mocno.

Agatha załomotała w drzwi, ale wywołała tylko małą

lawinę, która spadła im z dachu na głowy.

— Cholera jasna! — ryknęła Agatha.

— Czego tu chcecie? — zapytał jakiś głos zza ich pleców.

Obydwoje odwrócili się raptownie. Stanęli twarzą

w twarz z krągłą kobietą okutaną w płaszcz, dwa szale i wełnianą

czapkę.

TLR

— Chcielibyśmy zamienić z panią kilka słów — poprosiła Agatha —

Jestem prywatnym detektywem. Pracuję dla pani Miriam Courtney, a to sir
Charles Fraith.

— Och! Jeżeli pracuje pani dla Miriam, proszę wejść do środka.

Zostawcie palta w holu, bo śnieg je oblepił.

Minęła ich i otworzyła drzwi.

Wkroczyli do maleńkiej sieni pełnej gumowców i wierzchniej odzieży

wiszącej na kołkach na ścianie. Agatha szukała choćby jednego wolnego.
Ponieważ nie znalazła żadnego, zdjęła płaszcz i powiesiła go na nieprze-
makalnej pelerynie. Charles rzucił swój na podłogę.

Gospodyni gdzieś znikła. Stali bezradnie, póki nie zawołała:

— Tutaj!

Głos dochodził z lewej strony. Pchnęli drzwi i wkroczyli do

zagraconego saloniku. W kominku płonął ogień. Na gzymsie poustawiano
mnóstwo porcelanowych bibelotów. Całą jedną ścianę zajmowały półki z
książkami w papierowych okładkach. Na stole przy oknie stał komputer i
drukarka. Salonu nie wyposażono w ulubiony przez Anglików
trzyczęściowy zestaw wypoczynkowy. Zamiast niego przy niskim stoliku
do kawy ustawiono trzy krzesła z twardymi oparciami.

Tilly zdążyła zdjąć wierzchnie odzienie. Agatha zastanawiała się, gdzie

je zostawiła. Ujrzała przed sobą krępą kobietę w średnim wieku o śniadej
cerze i wielkich czarnych oczach. Miała mały, haczykowaty nos i wąskie
usta. Włożyła zniszczony kardigan, czarny podkoszulek i rozciągniętą
spódnicę.

— No więc, co chcecie wiedzieć? — zagadnęła — Usiądźcie.

Agatha i Charles zajęli miejsca na twardych krzesłach. Tilly stanęła

przed nimi plecami do ognia.

TLR

— Słyszeliśmy, że przyjaźniła się pani z Johnem Sundayem — zaczęła

Agatha, boleśnie świadoma, że śnieg w jej butach topnieje.

— Owszem, znałam go. I co z tego?

— Czy miał jakichś wrogów?

— Ależ oczywiście, głupia babo. Każdy, kto usiłuje wprowadzić prawo

i porządek, robi sobie wrogów.

— Czy któryś z nich sprawiał wrażenie szczególnie zawziętego?

— O tak. Carrie.

— Carrie Brother? — dopytywała Agatha — Ta, której pies napaskudził

na wiejskim skwerze?

— Tak, właśnie ta. Wielka, niezgrabna herod-baba. Zawzięła się na

Johna.

— Czy miała pani romans z Johnem Sundayem?

— Byliśmy przyjaciółmi, nic więcej.

— Czy wolno mi zapytać, co was łączyło?

— Powiem wam prosto z mostu — prychnęła Tilly.

— Odraza do tych gnid, zwanych wieśniakami.

Charles odzyskał mowę.

— Jeżeli tak nie cierpi pani miejscowych, to dlaczego zamieszkała pani

na wsi? — zapytał łagodnym tonem.

— To oni są przyjezdnymi, nie ja. Ta chata należała do moich rodziców,

a wcześniej do dziadków. Inni przyjeżdżają tu i odjeżdżają. Usiłują
dostosować się do życia na wsi, a raczej do wyobrażeń o wsi rodem z
sielanek. Kiedy ceny nieruchomości wzrastają, sprzedają je i wracają do
swoich miast. Lubiłam, jak John napędzał im stracha.

TLR

— Czy widziała go pani w wieczór morderstwa? — spytała Agatha.

Oczy gospodyni jakoś dziwnie rozbłysły, lecz krótko ucięła: -Nie.

— Czy chciałaby pani dowiedzieć się, kto go zabił? — zapytał Charles.

Tilly wzruszyła mięsistymi ramionami.

— Oczywiście, gdyby tylko policja zdołała wykryć sprawcę, ale to

niemożliwe.

— Dlaczego?

Gospodyni ukazała bielutkie zęby w szerokim uśmiechu.

— Zbyt wielu podejrzanych. Ale na was już chyba czas.

— Nie lubię jej i zmarzłam na kość — narzekała Agatha, kiedy

odjechali. — Wróćmy do domu się przebrać. Potem przyjedziemy tu
znowu, odwiedzić Carrie Brother.

— My, zmarzluchu?

— Czy to znaczy, że wyjeżdżasz?

— Mam sprawy do załatwienia, ludzi do odwiedzenia — odrzekł

enigmatycznie Charles.

Agatha najchętniej by zaprotestowała, ale nie miała prawa. Nie

pracował u niej.

Kiedy podjechali pod jej chatę, Charles wsiadł do swojego samochodu i

szybko odjechał. Agatha poczuła się opuszczona. Nie powiedział jej, czy
wróci.

Po wejściu do chaty zastała tam swoją zapracowaną sprzątaczkę, Doris

Simpson, która na jej widok wyłączyła odkurzacz i zagadnęła:

— Okropna historia z tym morderstwem. Swoją drogą zasłużył sobie na

taki los.

TLR

— Muszę się przebrać — oznajmiła Agatha, ruszając ku schodom.

— Zaparzę ci mocnej, gorącej kawy — zawołała za nią Doris.

Agatha wzięła gorący prysznic i włożyła suche ubranie. Gdy wróciła do

kuchni, czekał już na nią kubek z napojem.

— Czy słyszałaś o kimś, kto chciałby zamordować Sundaya? — spytała

Agatha.

— Mnóstwo ludzi — odrzekła Doris — Ale żaden z nich by tego nie

zrobił. Na przykład nasz pastor. Teraz stawiają choinkę na dachu kościoła i
rozwieszają lampki wzdłuż głównej ulicy.

— Czy nie ściągną na siebie kłopotów?

— Nie. Pracownicy Wydziału Zdrowia i Bezpieczeństwa Publicznego

nie znosili Johna. Wszystko przewracał do góry nogami i przysparzał im
masę dodatkowej roboty.

— Racja — przyznała Agatha po chwili namysłu — Oczywiście.

Uważałam ich wszystkich za bezdusznych drani, ale niewykluczone, że tam
też kogoś uraził. Kto jednak szedłby za nim wśród zamieci do malej
wioski?

— Pij kawę, kochaneńka. Ja wracam do roboty.

Doris opuściła kuchnię. Koty Agathy, które ją uwielbiały, podążyły w

ślad za nią. Agatha obserwowała je z kwaśną miną. Charles, sam podobny z
charakteru do kota, nadskakiwał Miriam, a jej ulubieńcy woleli sprzątaczkę
od swojej pani.

Dopadło ją poczucie osamotnienia. Nie miała ochoty wracać do Odley

Cruesis i prowadzić śledztwa w pojedynkę.

Agatha zadzwoniła do Toni. Pani Freedman poinformowała ją, że Toni

wyszła z biura. Agatha poleciła jej sporządzić umowę dla Miriam

TLR

Courtney, podała adres i kazała wysłać dokument listem ekspresowym.
Następnie zadzwoniła na komórkę Toni.

— Jadę w twoim kierunku — oznajmiła Toni radośnie — Dziś bardzo

spokojny dzień. Sądzę, że wszyscy oszczędzają na święta i recesja również
nas dotknęła w pewnym stopniu. Będę u ciebie za dziesięć minut.

Agatha poweselała. Chociaż czasami ogarniała ją zazdrość z powodu

urody młodej podwładnej i jej wybitnych zdolności detektywistycznych,
musiała przyznać, że bardzo ją lubiła.

Toni nie skończyła jeszcze dwudziestu lat. Tryskała zdrowiem. Miała

jasne włosy, gładką cerę i doskonałą figurę.

Phil szybko działa — oznajmiła wesoło, gdy tylko przyjechała —

Pojechał do biura Sundaya, zobaczyć, czy zdoła wypatrzyć kogoś, kto
nienawidził go na tyle mocno, żeby pozbawić go życia. Właściwie, to co
dokładnie się wydarzyło?

Agatha opisała jej zebranie protestacyjne i widok umierającego

urzędnika za oknem.

Tylko panna Simms i Miriam Courtney opuściły pokój. Mnie ta cała

gadanina nudziła, więc nie uważałam. Przebywałam myślami gdzieś
indziej. Chcesz kawy czy pojedziemy do Odley Cruesis od razu?

— Jedźmy — zdecydowała Toni — Później coś wypiję. Czy w tej wsi

jest jakiś pub?

Nie zauważyłam żadnego. Czemu pytasz?

Warto byłoby wpaść i posłuchać plotek.

Odley Cruesis błyszczało w żółtych promieniach słońca. Powietrze

wypełniał szum płynącej wody. Agatha zaparkowała przy skwerku. Tym
razem włożyła kalosze. Przebrnęła przez rozmoknięty śnieg i przystanęła
przy jakimś przechodniu, by zapytać o drogę do gospody.

TLR

— Nie warto tam iść, kochaneńka — odrzekł zgarbiony staruszek.

— Dlaczego?

— Bo zamknęli ją w zeszłym roku.

— Ano właśnie! — wykrzyknęła Agatha, gdy wraz z Toni rozglądały

się dookoła. — Kolejne centrum kulturalnego życia wsi zamarło z powodu
tego durnego zakazu palenia w miejscach publicznych.

— W gazetach piszą, że wykończyła je konkurencja supermarketów —

zaprotestowała Toni.

— Gazety są obrzydliwie poprawne politycznie — odburknęła Agatha

— W chwili, gdy wprowadzono zakaz palenia, właściciele zaczęli zamykać
puby. Chodźmy stąd. Ta wstrętna Collins się na nas gapi.

Pani detektyw stała na schodach mobilnej jednostki policyjnej ze

wzrokiem wbitym w Agathę i Toni.

— Dokąd tu iść? — spytała Toni.

— Do miejscowego sklepu. Chciałabym porozmawiać z osobą

nazwiskiem Carrie Brother.

Wkroczyły do ciemnego, przygnębiającego wnętrza. Ekspedientka

poinformowała Agathę, że pani Brother mieszka pod numerem dziewiątym,
w domu po lewej stronie.

— Nie nadała swej chacie nazwy — dodała na koniec.

Numerem dziewiątym oznaczono dwukondygnacyjny budynek z

czasów królowej Anny z belką nad drzwiami. Agatha zadzwoniła do drzwi.
Skrzywiła się, usłyszawszy chóralne ujadanie.

— Myślałam, że ta piekielna baba ma tylko jednego psa —

wymamrotała.

TLR

Szczekanie ustało raptownie, gdy potężna kobieta z yorkiem na rękach

stanęła w progu.

— Jesteście detektywami i pracujecie na zlecenie Miriam — zagadnęła

na powitanie — Wejdźcie.

— Skąd pani o tym wie? — zapytała Agatha, gdy Carrie wprowadziła je

do ładnego pokoju na parterze.

— Tu wieści szybko się rozchodzą. Co mogę dla was zrobić?

— Chodzi o Johna Sundaya.

— To proste. Ja go zabiłam.

TLR

ROZDZIAŁ

III

Agatha popatrzyła na nią niepewnie. Carrie była potężną, silną kobietą

przed pięćdziesiątką. Wszystko miała wielkie, począwszy od głowy z gęstą
grzywą brązowych loków, a skończywszy na ogromnych dłoniach i
stopach.

— Zostawiłam coś w samochodzie — mruknęła Toni i wybiegła z

domu.

Świetnie — pomyślała Agatha — Poszła wezwać policję.

— Jak pani to zrobiła? — zapytała Agatha, przybierając jej zdaniem

łagodny, uspokajający ton głosu.

— Proszę siadać — rozkazała Carrie.

— Gdzie pozostałe psy? — spytała Agatha nerwowo.

— Tu — odparła Carrie. Nacisnęła guzik małego urządzenia stojącego

na stole i powietrze wypełnił psi jazgot. Carrie wyłączyła magnetofon.

— Fajna zabawka. Dobry straszak na włamywaczy. Chce pani wiedzieć,

jak go wykończyłam? Za pomocą telekinezy.

Agatha zamrugała powiekami.

— Tele czego?

— Potęgi mojego umysłu. Nie znosiłam tej gnidy. Wczoraj wieczorem

zobaczyłam, jak szpieguje po wsi. Położyłam dłonie na czole, o tak.
Skupiłam myśli na kuchennym nożu. Spowodowałam, że uleciał.
Otworzyłam drzwi frontowe i wysłałam go na plebanię...

TLR

W tym momencie otworzyły się drzwi. Do środka wpadła Toni w

towarzystwie Billa Wonga i Collins.

— Proszę zostawić nas samych — rozkazała Collins.

— Zostanę tutaj — odparła Agatha głosem nieznoszącym sprzeciwu —

Co pani mówiła, pani Brother?

— Panno — sprostowała Carrie, po czym powtórzyła historyjkę o

telekinezie. Gdy skończyła, parsknęła śmiechem. — Szkoda, że nie
widzicie swoich min — chichotała.

Collins poleciła półgłosem jednemu z policjantów:

— Proszę zabrać pannę Brother na posterunek i oskarżyć o marnowanie

czasu policji.

— Zaraz, zaraz, zaczekajcie. Nie znacie się na żartach? —

zaprotestowała Carrie, gdy wychodziła, prowadzona przez funkcjonariusza,
nadal przyciskając pieska do obfitej piersi.

Następnie Collins zwróciła się do Agathy:

— Na przyszłość proszę pilnować własnego nosa. Inaczej na panią też

złożę doniesienie — ostrzegła — Chodźmy stąd, Wong.

Wszyscy wyszli za nimi na dwór. Pani sierżant właśnie dotarła do

śliskiego progu, gdy Agatha włączyła taśmę ze szczekaniem. Collins
podskoczyła ze strachu, poślizgnęła się i usiadła w kałuży topniejącego
śniegu przed progiem. Agatha wyłączyła magnetofon i grzecznie dołączyła
do Toni.

— Nie mam pojęcia, skąd dochodził ten hałas — powiedziała słodkim

głosikiem — Do widzenia.

Pospieszyły do samochodu.

— Szkoda, że nie zdołałam zamienić paru słów z Billem na osobności

— powiedziała Agatha.

TLR

— Co teraz? — spytała Toni.

— Pojedziemy do dworu, odwiedzić Miriam. Jak sobie radzi twoja

koleżanka, Sharon?

— Nieźle

Agatha skręciła na podjazd do dworu. Wyłączyła silnik i popatrzyła

badawczo na swoją pracownicę.

— A jak naprawdę wyglądają twoje stosunki z Sharon? — spytała —

Twoja odpowiedź nie brzmiała zbyt entuzjastycznie.

— No cóż — westchnęła Toni. — Niedawno pokłóciła się z rodzicami i

zamieszkała u mnie. Moje mieszkanie jest małe, jak wiesz, za ciasne na
dwie osoby. Sharon to bałaganiara, a ja lubię porządek. Często farbuje
włosy na różne kolory. W wannie i umywalce zostały smugi po jej farbie
do włosów. Zaczęłam na nią krzyczeć i narzekać. Nie chciałabym stracić jej
przyjaźni, ale obecnie panują pomiędzy nami bardzo napięte stosunki.

— Płacę jej bardzo wysoką pensję. Stać ją na wynajęcie mieszkania.

— Nie chciałam jej sugerować takiego rozwiązania, żeby nie pomyślała,

że ją wyrzucam.

— Porozmawiam z nią.

— Nie rób tego! Będzie jej przykro, jeżeli domyśli się, że to ja na nią

naskarżyłam.

— Jestem uosobieniem taktu — oświadczyła Agatha;

— Odwiedzę was dziś wieczorem.

Toni ledwie stłumiła jęk zgrozy. Taktowne zachowanie w wykonaniu

Agathy oznaczało tyle, co czyste grubiaństwo w pojęciu wszystkich innych
osób.

Miriam otworzyła drzwi i stanęła w progu.

TLR

— Do mnie idziecie? — zawołała.

— Dam głowę, że ona to zrobiła — wymamrotała Agatha, gdy wysiadły

z samochodu.

Toni ze zgrozą obejrzała dekorację głównego holu.

— Wspaniałe — pochwaliła.

Miriam rozpromieniła się.

— Miła z ciebie dziewczyna. Lubię twoją córkę, Agatho.

— Toni nie jest moją córką tylko detektywem. Pracuje dla mnie.

— Jest bardzo młoda — skomentowała Miriam z przebiegłym

uśmiechem — Za to prześliczna.

Czyżby ta suka sugerowała, że jestem lesbijką? — pomyślała Agatha z

wściekłością. A głośno zapytała:

— Czy mogłybyśmy porozmawiać w jakimś cieplejszym miejscu bez

przeciągów?

— Proszę za mną — odrzekła Miriam.

Zaprowadziła je do małych drzwi na końcu holu.

Wkroczyły do pokoju o ścianach wyłożonych boazerią z wygodnymi

krzesłami i ogniem jasno płonącym w piecu.

— Nie mogę założyć centralnego ogrzewania, żeby ciepło nie

wypaczyło antyków.

Ty sama stanowisz jedyny autentyczny zabytek w tym domu —

pomyślała Agatha — Cała reszta to falsyfikaty.

— Chętnie napiłabym się kawy — poprosiła. Miriam wstała i

pociągnęła za ozdobny sznur od dzwonka obok kominka.

TLR

— Stary sznur sparciał i pewna drobna kobiecina ze wsi uplotła mi

nowy — wyjaśniła.

— Czy zatrudnia pani wiele służby? — spytała Agatha.

— Nie. Kobiety ze wsi przychodzą sprzątać, ale na stałe trzymam tylko

jedną Ukrainkę, która gra rolę pokojówki.

Ktoś otworzył drzwi i do pomieszczenia wkroczyła drobna, schludna

dziewczyna ubrana w czarną sukienkę, biały fartuszek i czepek.

— Zrób nam kawę, Natasho — rozkazała Miriam.

— Czy nie przeszkadza jej, że wygląda jak służąca z epoki

wiktoriańskiej? — spytała Agatha po wyjściu dziewczyny.

— Skąd mogę wiedzieć? — odburknęła gospodyni.

Nie pytałam jej o to. Robi wrażenie na turystach. Reklamuję się w

Ameryce. Często przyjeżdżają do mnie całe autokary turystów. Ale
przejdźmy do rzeczy. Denerwuje mnie, że zostałam uznana za podejrzaną o
zabójstwo.

— Wygląda na to, że wiele osób życzyło śmierci Johnowi Sundayowi

— stwierdziła Agatha — Wszystko, co możemy zrobić, to chodzić, słuchać
i węszyć po okolicy.

— Ja też bym umiała — odrzekła Miriam wesoło.

— Znam wszystkich z tej wsi.

— Na razie dowiedziałyśmy się tylko tyle, że Tilly Glossop przyjaźniła

się z Sundayem. Niewykluczone, że miała z nim romans. Carrie Brother
przyznała się w żartach do popełnienia morderstwa za pomocą telekinezy.
Policja oskarżyła ją o marnowanie ich czasu pracy. Pastor groził, że go
zabije za zakaz palenia świec w kościele. Ktoś jeszcze?

— Pozostali jeszcze Summerowie i Beagle'owie — dodała Miriam —

Co roku ozdabiali swoje chaty mnóstwem lampek i podświetlonymi

TLR

plastikowymi figurkami Świętego Mikołaja w ogrodach. Kurczę! Prawdę
mówiąc, raczej nas ucieszyło, że Sunday zabronił im umieszczania takich
wątpliwych ozdób w posesjach. Odbierały wsi tradycyjny charakter.

— Jakie powody podał?

— No wiecie... dziękuję, Natasho. Zostaw tacę na stole. Same sobie

nalejemy. Żarówki zostały poddane tak zwanemu testowi na wytrzymałość
za pomocą ogromnych buciorów. Twierdził, że przewody elektryczne nie
spełniają norm bezpieczeństwa i tym podobne.

— Czy wyobraża sobie pani kogoś z nich w roli mordercy?

— Idźcie i same ich zobaczcie. To słabi staruszkowie.

— W takim razie, jakim cudem zdołali rozwieszać dekoracje na

wysokościach? — spytała Agatha.

— Większość prac wykonywał stary Fred Summer, emerytowany

robotnik budowlany. Charlie Beagle jest z zawodu elektrykiem, też na
emeryturze. Obydwaj panowie konkurowali ze sobą, kto zawiesi więcej
lampek, ale po przyjacielsku, bez zawiści.

— Gdzie mieszkają? — spytała Agatha.

— Ostatnie dwie chaty przy drodze do Badsey.

Miriam nalała kawę. Agatha zauważyła, że podała ją w glinianych

kubkach. Zaczęła się zastanawiać, czy Miriam jest rzeczywiście tak
bogata, za jaką ją uważają, czy też przekształciła dwór w rezydencję rodem
z filmów Disneya, żeby zarabiać na biletach wstępu.

— Podobno ma pani doskonałą reputację jako detektyw — powiedziała

Miriam — Trudno to stwierdzić na pierwszy rzut oka. Charles mówił, że
ma pani talent do odgrzebywania mrocznych sekretów.

— Odniosłam wiele sukcesów — odrzekła Agatha z godnością. Ledwie

powstrzymała pokusę chluśnięcia kawą w twarz gospodyni.

TLR

— Idę o zakład, że byłabym świetnym detektywem — orzekła Miriam

— Zapytam Charlesa, jak go zobaczę.

— Wątpię, czy da pani okazję.

— Ależ oczywiście. Jeszcze dziś zabiera mnie na kolację. Umówiliśmy

się wcześniej.

To mój przyjaciel, nie twój — myślała Agatha z wściekłością. Z całego

serca żałowała, że przyjęła to zlecenie. Przeczuwała, że ta kobieta zamierza
wkroczyć z butami w jej życie i odebrać jej przyjaciół. Na głos zapytała
uprzejmie:

— Czy przychodzi pani do głowy jeszcze jakiś podejrzany mieszkaniec

wsi, którego mogłabym odwiedzić przed wyjazdem do Mircesteru?
Naprawdę powinnam wstąpić do biura.

— Niech no pomyślę — wymamrotała Miriam, marszcząc brwi ze

wzrokiem wbitym w kubek z kawą — No, oczywiście! Zapomniałam o
May Dinwoody. Robi zabawki i sprzedaje je na targach. Sunday uznał je za
niebezpieczne dla dzieci i całkiem zrujnował jej interes. Mój Boże!
Doprowadził ją do wściekłości.

— Gdzie ją znajdę?

— W tym dawnym młynie za sklepem. Dojdziecie tam alejką z boku.

— Sprawdzimy ją. Chodźmy, Toni.

— Przyjdę do pani później — obiecała Miriam.

— Nie trzeba — odparła Agatha, ruszając ku drzwiom. — Mam

mnóstwo innych zajęć. Przyślę umowę pocztą.

— Cholera jasna! — zaklęła Agatha, gdy z powrotem wsiadły do jej

auta — Naprawdę jej nie lubię.

— Nie możemy lubić wszystkich klientów — zwróciła jej uwagę Toni

— Pracowałyśmy już dla prawdziwych potworów.

TLR

— Popatrz, jak szybko topnieje śnieg — zauważyła Agatha — Nadzieja

na białe święta umarła.

Zapadła noc. Na niebie świecił wielki księżyc.

— Urządzasz przyjęcie na Boże Narodzenie? — zapytała Toni.

— O, nie! Nigdy więcej! A ty, co planujesz?

— Pojadę do mamy do Southampton.

— Świetnie. Dotarłyśmy do sklepu. Zaparkujmy tutaj i chodźmy dalej

piechotą.

Stary dom młynarza podzielono na mieszkania. Stał nad zarośniętym

stawem. Agatha przestudiowała nazwiska przy frontowych drzwiach i
nacisnęła przycisk dzwonka, oznaczony napisem: „Mieszkanie numer 3,
Dinwoody". Z domofonu odpowiedział im cichutki głosik. Agatha
przedstawiła się. Zapadła długa cisza. W końcu brzęk domofonu oznajmił,
że otwarto im drzwi.

Weszły do środka i wkroczyły na schody wyłożone dywanem. Dotarły

do mieszkania na pierwszym piętrze. Na widok kobiety, która na nich
czekała, Agatha straciła nadzieję, że odnalazła morderczynię. May
Dinwoody nie wyglądała na osobę, zdolną wbić komuś nóż w plecy. Na
oko miała trochę ponad sześćdziesiąt lat. Lekko przygarbiona, siwa,
krótkowzroczna, patrzyła na nie wyblakłymi niebieskimi oczami zza
grubych szkieł okularów. Włożyła różowy podkoszulek z naszytym
napisem z cekinów: „Stworzona do zabawy". Narzuciła na niego męski
brązowy kardigan. A do tego miała legginsy i młodzieżowe kozaki. Agatha
nie potrafiła odgadnąć, czy kupuje ubrania w sklepach z używaną odzieżą,
czy donasza je po młodszej krewnej.

— Proszę wejść — zaprosiła May — Słyszałam, że prowadzicie

śledztwo na zlecenie Miriam.

TLR

Odstąpiła na bok, żeby je wpuścić do słabo oświetlonego pokoju

pełnego kwiatów i obrazków. Okna wychodziły na staw. Światło księżyca,
odbite od lustra wody, oświetlało pokój migotliwym blaskiem.

— Zdejmijcie palta — poleciła May z lekko mrukliwym, szkockim

akcentem — Centralne ogrzewanie działa bez zarzutu. Zaparzyć kawy?

— Nie, dziękujemy. Wypiłyśmy jej dosyć jak na jeden dzień —

odrzekła Agatha. Wypatrzyła wielką szklaną popielniczkę na stoliku do
kawy — Można zapalić?

— Proszę bardzo — zachęciła May — Sama też palę. My, palacze,

zostaliśmy wyklętą rasą. Najpierw zakaz palenia doprowadził do
zamknięcia wiejskiego pubu, a teraz jeszcze zabraniają palić w samolotach,
co wcale nie poprawiło jakości powietrza. Nadal zatruwają nas mazią z
przeciekających silników. Piloci próbują oskarżać linie lotnicze o
niszczenie komórek nerwowych przez wyziewy, ale władze tuszują
skandal. Nienawidzę tego politycznie poprawnego państwa opiekuńczego.

Agatha poczęstowała May papierosem, po czym usiadła w fotelu.

Wkrótce pokój wypełniły kłęby dymu. Toni zajęła krzesło przy oknie.
Marzyła, żeby je otworzyć i zminimalizować skutki biernego palenia,
ponieważ w pokoju było gorąco i duszno.

— Słyszałam, że weszła pani w konflikt z Sundayem.

— O tak, bardzo poważny. To był okropny, małostkowy człowieczek.

Zrujnował mi interes, twierdząc, że moje zabawki stanowią zagrożenie dla
dzieci. Ale wygrałam! Podałam go do sądu. Udowodniłam, że porządnie
robię moje zabawki i że maluchy nie mogą połknąć żadnej części. Wydział
Zdrowia i Bezpieczeństwa Publicznego musiał

mi wypłacić

odszkodowanie.

— Ciekawe, dlaczego jeszcze trzymali go w pracy? — spytała Agatha.

— Nie mam pojęcia.

TLR

— Nie przypominam sobie pani z zebrania protestacyjnego.

— Ponieważ odniosłam zwycięstwo, nie zadałam sobie trudu, żeby na

nie iść. Organizowała je Penelope, najbardziej nieskuteczna osoba, jaką
znam. Wiedziałam, że posiedzą, pogadają i nic z tego nie wyniknie.

— Czy przychodzi pani do głowy ktoś we wsi, komu tak zalazł za skórę,

że byłby zdolny go zabić?

— Szczerze mówiąc, nie. Sądzę, że powinniście poszukać w

Mircesterze. Łatwiej znaleźć mordercę w wielkim mieście niż na wsi.

— Już późno — narzekała Agatha, gdy odjechały — Podrzucę cię pod

moją chatę. Stamtąd wrócisz do siebie swoim samochodem. Umieram z
głodu. Chciałabyś coś zjeść.

— Nie, dziękuję. Nie rób sobie kłopotu — odparła Toni, która w

przeszłości próbowała potraw przygotowanych przez Agathę.

— W porządku. Odwiedzę cię później i zobaczę, co można zrobić z

Sharon.

— Nie trzeba. Sama dam sobie radę.

— Nie. Nie poradzisz sobie. Do zobaczenia później.

Charles zaprosił Miriam na kolację z dwóch powodów. W celu

przeprowadzenia prywatnego śledztwa i po to, żeby rozdrażnić Agathę.
Zabrał ją do francuskiej restauracji w centrum Mircesteru.

Ku jego zaskoczeniu Miriam nie ubrała się elegancko. Włożyła sprany

sweter i powyciąganą spódnicę.

— Odłóżmy pogawędkę na później — zastrzegła na wstępie —

Uwielbiam dobrze zjeść i chciałabym się skupić na wyborze potraw.

TLR

Charles miał nadzieję, że poprzestaną na jednym daniu i kawie.

Postanowił skłamać, że zapomniał portfela, tak jak to czynił wielokrotnie
po wspólnych posiłkach z Agathą. Zamówienie Miriam utwierdziło go w
tym postanowieniu. Zażyczyła sobie bowiem tuzina wielkich ślimaków na
przystawkę, a potem turbota ze szparagami. Turbot był nieprzyzwoicie
drogi.

Charles zamówił skromną sałatkę i stek z pieprzem. Miriam nalegała, że

wybierze wino.

— Jestem znawczynią trunków — twierdziła.

Po przeczytaniu karty napojów oznajmiła radośnie:

— Już wiem, Charlesie. Uczcimy początek naszej przyjaźni szampanem

— Następnie zamówiła trunek z dobrego, starego rocznika.

— Kiedy zmarł twój mąż? — zapytał Charles.

— W ogóle nie umarł. Nadal żyje, ale wdowa brzmi bardziej nobliwie

niż rozwódka. Przyłapałam go w łóżku z pomocą domową. Nigdy nie
miałam szczęścia. Poprzedni też był łajdakiem. Jeszcze wcześniejszy też.

— Iłu miałaś mężów?

— Tylko trzech. A ty ile razy się ożeniłeś?

— Raz, ale nam nie wyszło.

— A Agatha?

— Dwa razy wychodziła za mąż.

— Opowiedz mi o niej.

— Jeżeli chcesz się dowiedzieć czegoś o Agacie Raisin, zapytaj ją samą.

Nie obgaduję przyjaciół.

Kelnerka przyniosła ślimaki, wyjątkowo duże. Miriam wydłubywała

każdego ze skorupy i żuła, pomrukując z zadowoleniem.

TLR

— Czy ty popełniłaś to morderstwo? — spytał Charles prosto z mostu.

— O nie, mój drogi! Ale wiele myślałam o tej sprawie i wiem, kto to

zrobił.

— Kto?

Miriam machnęła w jego stronę dwuzębnym widelczykiem do ślimaków

tak energicznie, że kropla roztopionego masła czosnkowego wylądowała na
jedwabnym krawacie Charlesa.

— Nie chciałbyś tego wiedzieć, ale mimo wszystko ci powiem. Jutro

rezygnuję z usług Agathy Raisin i idę na policję. Kiedy poszłam po brandy,
coś zobaczyłam. Wtedy się nad tym nie zastanawiałam. Wydało mi się to
nieprawdopodobne, ale...

Miriam popełniła wielki błąd, mówiąc w trakcie jedzenia. Ślimak utkwił

jej w krtani.

Charles patrzył bezradnie, jak się krztusi. Na szczęście przytomna

kelnerka podniosła Miriam do pozycji stojącej i zastosowała manewr
Heimlicha

1

. Ślimak wypadł jej z ust wprost na kolana Charlesa.

Miriam podziękowała jej serdecznie, upiła łyk szampana i oznajmiła

Charlesowi:

— Wybacz, Charlesie, ale wrócę już do domu. Pamiętaj, żeby dać tej

dziewczynie hojny napiwek.

Usiłował zaprotestować, ale pani Courtney wypadła z jadalni z zawrotną

prędkością.

Charles zastanawiał się, czy dadzą mu torebkę dla psa, żeby mógł sobie

zapakować turbota.

1

Technika pomocy przedlekarskiej stosowana przy zadławieniach. Polega na wywarciu nacisku na

przeponę w celu sprężenia powietrza znajdującego się w drogach oddechowych i wypchnięcia
obcego ciała znajdującego się w tchawicy.

TLR

Agatha weszła do małego mieszkanka Toni. Zastała Sharon wyciągniętą

na sofie. Zmrużyła oczy i zmierzyła ją spojrzeniem od stóp do głów.
Wesoła, energiczna Sharon miała obfity biust, który eksponowała w
głębokich dekoltach niezależnie od pogody. Co tydzień zmieniała kolor
włosów. Tego wieczoru lśniły ognistą czerwienią. Na stole przed nią leżało
puste pudełko po pizzy i dwie zgniecione puszki po piwie.

— Postanowiłam wpaść do was, żeby podyskutować o ostatniej sprawie.

Nie wychodź Sharon. Ponieważ u mnie pracujesz, należysz do kręgu
zainteresowanych.

— Nie muszę wychodzić, bo teraz tu mieszkam — odparła Sharon.

— Przecież tu nie ma drugiego pokoju.

— Toni to nie przeszkadza. Przyjaźnimy się.

— Ale dlaczego wyniosłaś się od rodziców?

— Po karczemnej awanturze z tatą.

— O co?

— Przyłapał mnie na paleniu trawy.

— Sharon! To świństwo kupowane na ulicach to trucizna! — ostrzegła

Agatha, przeszywając ją spojrzeniem niedźwiedzich oczu — Czy lubisz
swoją pracę?

— Oczywiście.

— No to koniec z narkotykami. Pakuj manatki i wracaj do domu.

Popatrz na tę klitkę. Toni nic nie mówiła, ale widzę, że twoja obecność ją
stresuje.

— Nie chcę wracać do domu! — jęknęła Sharon.

TLR

— Płacę ci na tyle wysoką pensję, że stać cię na wynajęcie mieszkania.

Wstawaj natychmiast. Albo się stąd dziś wyniesiesz, albo jutro wywalę cię
z roboty.

— Toni! — krzyknęła Sharon błagalnym tonem.

— Ani słowa więcej — ostrzegła Agatha — Zabieraj swoje rzeczy.

Natychmiast!

Po rozmowie z rodzicami Sharon, Agathę dopadło zmęczenie. Nie

chciała zwolnić dziewczyny o wybitnych zdolnościach detektywistycznych.
Właśnie wracała do auta, gdy zadzwonił Charles. Wysłuchała z
rozbawieniem opisu nieudanej kolacji, ale uśmiech zgasł na jej ustach, gdy
usłyszała, że Miriam sądzi, iż zna tożsamość mordercy.

— Pojadę do niej jutro rano i wyduszę z niej tę informację —

oświadczyła Agatha.

Miriam leżała w łóżku i czytała ambitną powieść. Wcale jej się nie

podobała, ale została nominowana do nagrody literackiej. Po książki sięgała
tylko po to, by zaimponować innym znajomością nowo odkrytych talentów
literackich. Przed pójściem do łóżka zadzwoniła do Penelope Timson i
poinformowała ją, że wie, kto zamordował Johna Sundaya.

Penelope spytała o nazwisko, ale Miriam kazała jej cierpliwie zaczekać.

Teraz uważała, że postąpiła głupio i że poniosła ją wyobraźnia.

Zadzwonił dzwonek u drzwi. Czekała, aż Natasha otworzy, ale potem

przypomniała sobie, że dziewczyna poprosiła o wolne, żeby pojechać do
jakiegoś klubu w Birminghamie. Potem uśmiechnęła się szeroko.
Przypuszczała, że to ta Raisin przyszła. Charles na pewno do niej
zadzwonił.

Wstała z łóżka, narzuciła szlafrok, włożyła kapcie i zeszła na dół, żeby

otworzyć frontowe drzwi do dworu. Dzwonek ponownie zadzwonił.

— Już idę! — krzyknęła.

TLR

Wyłączyła alarm antywłamaniowy, otworzyła drzwi z klucza i zasuwy.

W nocy chwycił mróz i kałuże zaczęły zamarzać. Nie zobaczyła nikogo za
drzwiami. Wyszła dalej, popatrzyła na podjazd, potem w prawo i w lewo.
Żaden ruch nie zakłócił nocnej ciszy.

— Pewnie jakieś dzieciaki — mruknęła. Ale wróciła po silną latarkę.

Wyszła z powrotem i oświetliła obejście na wypadek gdyby jakieś dzieci
schowały się w krzakach wokół podjazdu. Sowa zahukała żałośnie.

Miriam wróciła do domu i włączyła alarm. Zamierzała wrócić do łóżka.

Kiedy sięgała po książkę, by wrócić do lektury, zgasło światło. Po omacku
dotarła do drzwi i nacisnęła przycisk górnego włącznika. Bez skutku.

W Odley Cruesis od czasu do czasu wyłączano prąd. Tym niemniej

postanowiła zejść na dół i sprawdzić bezpieczniki. Żałowała, że nie zabrała
na górę latarki. Zeszła po ciemku do holu, gdzie ją zostawiła, ale jej nie
znalazła. Miała w kuchni świece. Poszła więc tam. Kuchnię oświetlał blask
księżyca. Otworzyła szufladę, w której trzymała zapałki i świece i zapaliła
jedną z nich. Trzymając ją w ręce, podeszła do szafki z bezpiecznikami i
otworzyła ją. Nagle otrzymała potężny cios w głowę. Świeca wypadła jej z
ręki i wpadła do stojącej na piecu patelni z tłuszczem.

Pokojówka ujrzała na niebie łunę, gdy wracała do Odley Cruesis. Koło

niej przejechał wóz strażacki, potem drugi. Gdy skręciła na podjazd,
zobaczyła, że dwór stoi w płomieniach od fundamentów po dach. Natasha
zawróciła i zwiększyła prędkość. Planowała rano wymówić Miriam posadę.
Pracowała na czarno jako nielegalna emigrantka z Albanii. Wiedziała, że
policja wkrótce ją nakryje. Nie interesowali się nią zbytnio po zabójstwie
Johna Sundaya, ale przewidywała, że teraz skupią na niej uwagę.
Zapakowała cały dobytek do małego, starego forda, który kupiła jej
szefowa. Naprawdę miała na imię Blerta, ale gdy Miriam ją poznała,
powiedziała:

— Przypuszczam, że masz na imię Natasha.

TLR

Blerta nigdy nie wyprowadziła jej z błędu. Ponieważ podejrzewała, że

Miriam domyśla się, że pracuje nielegalnie, przystała na niskie
wynagrodzenie i obowiązek noszenia uniformu. Była pokojówka
postanowiła wrócić do Birminghamu i zamieszkać u przyjaciół.

W popłochu nie uświadomiła sobie, że nagła ucieczka czyni z niej

główną podejrzaną.

Toni sprzątała mieszkanie po wyprowadzce Sharon. Dręczyły ją

wyrzuty sumienia, że pozwoliła Agacie na samowolną akcję. Toni bardzo
lubiła Sharon. Posiadała wszystkie cechy, których jej samej brakowało.
Wygadana, śmiała i pewna siebie, zmieniała chłopców jak rękawiczki,
podczas gdy ona sama czytała dużo książek i marzyła o wielkiej miłości.

Czuła się niepewnie. Tydzień temu pojechała z Sharon do jakiegoś

klubu. Jej przyjaciółka flirtowała z grupką motocyklistów. Ponieważ klęli i
za dużo pili, Toni wyszła wcześniej. Miała nadzieję, że Sharon nie wpadnie
w złe towarzystwo.

Agatha nie była zachwycona, kiedy po powrocie do chaty zastała

czekającego na nią Charlesa. Była zmęczona i głodna. Chciała coś
przekąsić i iść spać. Poweselała nieco, kiedy zdał jej pełną relację z
niefortunnej kolacji.

— Dobrze ci tak, skąpcze! — wytknęła bezlitośnie.

— Wreszcie trafiła kosa na kamień.

— Jeszcze jedno — zatrzymał ją Charles. — Przed chwilą wypuściłem

koty do ogrodu i spostrzegłem łunę nad Odley Cruesis.

Agatha otworzyła drzwi do ogrodu i wyszła na dwór. Rzeczywiście na

niebie jaśniała czerwona poświata. Wróciła do kuchni.

— Coś się tam dzieje. Najlepiej, jak tam pojadę — stwierdziła.

TLR

— Ja poprowadzę — zaproponował Charles.

Zanim Agatha zdążyła wsiąść, Charles zdjął z siedzenia dla pasażera

foliową paczkę pachnącą rybą.

— Niemożliwe, żebyś zabrał jedzenie z restauracji! — wykrzyknęła.

— Czemu nie? Zapłaciłem za tego turbota. Nie mogłem pozwolić, żeby

się zmarnował.

Przybyli na miejsce w samą porę, żeby — ze swojego punktu

obserwacyjnego na murze otaczającym posiadłość — zobaczyć walący się
dach

Nie mogli podejść bliżej z powodu obecności policji i strażaków.

— Powiedziała mi, że coś wie — wyznał Charles.

— Twierdziła, że z początku wydawało jej się to nieprawdopodobne i że

zamierza ci cofnąć zlecenie.

— Ciekawe, czy zdołała uciec przed pożarem. I gdzie jest pokojówka?

— Uciekła — odpowiedział czyjś głos z dołu.

Agatha zeskoczyła z muru. Ucieszyło ją, że nie odczuła bólu. Lekarze

ostrzegli ją, że nie powinna brać więcej zastrzyków przeciwbólowych i że
w najbliższej przyszłości czeka ją operacja wymiany stawu biodrowego
dotkniętego artretyzmem.

Przy murze stała Penelope, żona pastora, okutana w stary tweedowy

płaszcz.

— Szłam drogą, kiedy zobaczyłam samochód tej dziewczyny pędzący z

zawrotną prędkością w przeciwnym kierunku — wyjaśniła Penelope —
Zawiadomiłam policję. Ustawili blokady na drogach. Ale wyjaśniłam im,
że to nie ona wywołała pożar, ponieważ widziałam, jak wracała do dworu,
zanim zawróciła i pomknęła w drugą stronę.

TLR

— Ciekawe, kto dziedziczy w przypadku jej śmierci — powiedział

Charles — Trzykrotnie była mężatką.

— Chyba wspomniała coś o synu czy córce.

— Racja — przyznała Carrie Brother, która do nich dołączyła —

Mówiła, że obydwoje mieszkają w Ameryce.

Charles stłumił ziewnięcie.

— Chodźmy stąd, Agatho. Dzisiaj nie dopuszczą nas bliżej ani nie

udzielą żadnych informacji.

TLR

ROZDZIAŁ

IV

Agatha lubiła oglądać kryminalne programy w telewizji. Wciąż ją

dziwiło, że w realnym życiu śledztwa trwają tak długo. Święta nadeszły i
minęły. Spędziła je samotnie, wmawiając sobie, że to taki sam dzień jak
każdy inny. Nadszedł wietrzny styczeń, mroźny luty, a w marcu pojawiły
się nieśmiałe oznaki nadejścia angielskiej wiosny.

W styczniu przeszła długo odkładaną operację stawu biodrowego.

Dzięki aktywnemu życiu szybko odzyskała sprawność, ale potem szybko
wyrzuciła to wydarzenie z pamięci. Nie chciała przyznać, nawet przed
sobą, że było to konieczne. Już samo określenie „wymiana stawu
biodrowego" nasuwało natrętne — w jej pojęciu — skojarzenia ze
starością.

Patrick Mułligan uzyskał ze swoich źródeł informację, że Miriam

zamordowano uderzeniem w głowę jakimś tępym narzędziem w rodzaju
młotka. Ekipa śledcza badająca przyczyny pożaru wykryła, że wyłączono
prąd. Pożar zaczął się od kuchenki gazowej w kuchni.

Nie znaleziono śladów włamania. Policja odnalazła pokojówkę,

przesłuchała ją, oczyściła z zarzutów i deportowała. Agathę zajmowały
inne sprawy, toteż straciła zainteresowanie wykryciem mordercy Miriam,
głównie z powodów finansowych. Nikt nie płacił jej za prowadzenie
śledztwa, w Wielkiej Brytanii trwała recesja, a agencja potrzebowała tyle
płatnych zleceń, ile zdoła uzyskać.

W pewną wietrzną niedzielę pod koniec marca, gdy w Cotswolds

rozkwitło więcej żonkili niż ktokolwiek pamiętał, otworzyła drzwi i ujrzała

TLR

na progu wysokiego, przystojnego mężczyznę. Natychmiast uświadomiła
sobie, że nie nałożyła makijażu.

— Pani Raisin?

— Tak. Z kim mam przyjemność?

— Nazywam się Tom Courtney. Jestem synem Miriam.

— Proszę wejść. — Agatha ustąpiła mu z drogi, żeby wszedł — Proszę

iść prosto do kuchni.

Agatha nie chciała zapraszać gościa do salonu, ponieważ wstawanie z

miękkich foteli nadal sprawiało jej trudności.

— Mieszka pani w uroczej chacie — pochwalił Tom.

Był wysokiego wzrostu, miał lekko opaloną twarz,

czarne włosy i brązowe oczy. Agatha oceniła, że niedawno przekroczył

czterdziestkę.

— Proszę usiąść — zachęciła — Bardzo mi przykro, że stracił pan

mamę.

— A mnie nie. Byłem blisko związany z ojcem, ale nie z matką.

— Mieszka pan w Stanach?

— Tak. W Nowym Jorku.

— O ile wiem, ma pan siostrę.

— Tak. Amy nadal mieszka w Stanach. Wyszła za mąż za lekarza z

Filadelfii.

— Nie widziałam żadnego z was na pogrzebie — stwierdziła Agatha.

— Nie mogłem się zmusić do przyjazdu. Oczywiście pokryłem

wszystkie koszty i załatwiłem formalności na odległość.

— Mój Boże! Czemu tak bardzo nie cierpiał pan matki?

TLR

Gość wzruszył ramionami.

— Zatruła ojcu życie, a potem go porzuciła. Zmarł na zawał, gdy

byliśmy jeszcze mali. Wychowywał nas cały sztab kolejnych nianiek.
Wysłano nas do szkół do Szwajcarii, a potem na uniwersytety w Stanach.
Przyjeżdżaliśmy do domu tak rzadko, jak to było możliwe. Proszę mi
wierzyć, odczuliśmy ulgę, kiedy przeprowadziła się tutaj. Jestem
prawnikiem.

— Czemu zawdzięczam pańską wizytę?

— Niezakończonej sprawie spadkowej. Matka zostawiła wszystko mnie

i siostrze. Była dość skąpa. Nie żałowała wprawdzie na ważne wydatki,
takie jak czesne za drogie szkoły dla nas i tym podobne, ale kupowała tanie
produkty. Chętnie jadała na cudzy koszt. Mimo wszystko chciałbym
wiedzieć, kto ją zamordował, żeby móc dalej normalnie żyć. Słyszałem, że
wynajęła panią, żeby wykryła pani zabójcę Johna Sundaya. Ja z kolei
pragnę skorzystać z pani usług, żeby odnalazła pani jej zabójcę.

— Zrobię, co w mojej mocy — zapewniła Agatha.

— Mam przeczucie, że gdybym znalazła zabójcę Johna Sundaya,

odnalazłabym osobę, która zabiła pańską matkę. Wyznała mojemu
znajomemu, że coś wie.

Posłał jej czarujący uśmiech, który rozjaśnił jego przystojną twarz.

Agacie coraz bardziej przeszkadzało, że nie tylko nie zrobiła makijażu, ale
też włożyła obszerną bluzę, bawełnianą spódnicę i kapcie.

— Wybaczy pan, że zostawię pana samego na chwilę? — poprosiła,

wstając ostrożnie, świadoma, że ból w biodrze może powrócić w każdej
chwili.

— Przeszła pani operację wymiany stawu biodrowego? — zapytał ze

współczuciem.

— Nie! — skłamała Agatha — Tylko upadłam.

TLR

Zdenerwował ją. O co ją podejrzewał? O starcze dolegliwości?

Na górze umalowała się starannie i wyszczotkowała włosy do połysku.

Właśnie wkładała kostium ze spodniami, gdy zadzwonił dzwonek u drzwi.
Tom krzyknął z dołu:

— Proszę nie schodzić. Ja otworzę!

Kiedy schodziła na dół, usłyszała z kuchni śmiech. Otworzyła drzwi

kuchenne i weszła do środka. Toni siedziała naprzeciwko Toma. Nowa
fryzura „na pazia" sprawiła, że jej oczy wydawały się ogromne. Włożyła
dżinsy, krótkie botki i czarny sweter. Czerwona kurtka Puffa wisiała na
oparciu krzesła. Tony na widok Agathy zerwała się na równe nogi.

— Czy mogę ci w czymś pomóc? — spytała — Jak się czujesz po

operacji biodra? Doszłaś już do siebie?

— Po jakiej znowu operacji? — wymamrotała Agatha z udawanym

zdziwieniem. — Lepiej pomówmy o czymś innym. Sądzę, że już
dokonaliście wzajemnej prezentacji.

— Oczywiście — potwierdził Tom nienaganną angielszczyzną, bez

śladu obcego akcentu. — Nie przypuszczałem, że można zobaczyć tak
atrakcyjną panią detektyw poza ekranem telewizyjnym.

— Nie ma pan amerykańskiego akcentu — zauważyła Toni.

— Jak wyjaśniłem obecnej tu pani Raisin, lata szkolne spędziłem w

Szwajcarii. Dlatego nie nabrałem amerykańskiego akcentu.

— Panie Courtney.. — zaczęła Agatha.

— Proszę mnie nazywać Tomem.

— Dobrze. A mnie Agathą. Oto moja wizytówka. Jeżeli przyjdziesz do

biura w poniedziałek rano, sporządzimy umowę. Opiszę ci, czego jak dotąd
się dowiedziałyśmy.

TLR

Agatha przedstawiła wyniki dotychczasowych rozmów. Kiedy

skończyła, Toni wtrąciła:

— Zapomniałaś o Beagle'ach i Summerach. Wysłałaś mnie do nich.

— -Ale, o ile pamiętam, niewiele uzyskałaś.

— To zgrzybiali starcy.

— Jesteś pewna? — spytał Tom z uśmiechem — Pamiętam, że kiedy

miałem tyle lat, co ty teraz, uważałem ludzi w wieku moim czy Agathy za
staruszków.

Agatha najchętniej rzuciłaby w niego czymś ciężkim.

— Och, nie. Przecież wam jeszcze daleko do starości — zaprzeczyła

żarliwie Toni z rumieńcem na policzkach.

— Niech cię Bóg błogosławi, dziewczyno — roześmiał się Tom.

— Czy porozwieszali lampki? — zapytała Agatha, po czym wyjaśniła

Tomowi: — Obydwie pary co roku przed Bożym Narodzeniem dekorowały
domy i obejścia lampkami. W ubiegłym roku John Sunday im tego zabro-
nił. Byli na niego wściekli. Czy oświetlili chaty po jego śmierci, Toni?

— Kiedy ich odwiedziłam, to jeszcze nie, a potem już nie wróciłam do

Odley Cruesis.

— Czy odbudujesz dwór? — spytała Agatha Toma.

— Nie. Sprzedam posiadłość wraz ze zgliszczami przedsiębiorcy

budowlanemu. Zamierza wyburzyć ruiny i na ich miejscu pobudować
domy.

— Czy posiadłość była ubezpieczona?

— Tak, na bardzo wysoką sumę.

— Czy policja pytała, gdzie przebywałeś tej nocy, kiedy zamordowano

twoją matkę? — spytała Agatha.

TLR

— Oczywiście. Spędzałem wakacje na Kajmanach. Wielu świadków

może to potwierdzić.

Dzwonek u drzwi ponownie zadzwonił.

— Prowadzisz bardzo aktywne życie — zauważył Tom.

— Ja otworzę — zaproponowała Toni.

Po chwili wróciła w towarzystwie Roya Silvera. Roy pracował u

Agathy, kiedy jeszcze prowadziła własną agencję public relations. Nadal
pozostał w tej branży. Na wizytę na wsi' wybrał sportową marynarkę, ale
pod nią włożył podkoszulek z napisem: „Gotowy do zabójstwa". Był dość
mizernym młodzieńcem o pociągłej, bladej twarzy. Cienkie, krótko obcięte
włosy uformował za pomocą żelu w małe stożki na całej wąskiej głowie.

— Agatho, kochana! — wykrzyknął na powitanie, całując ją w policzek

— Pozwól, że zostawię torbę w gościnnej sypialni.

Pochwyciwszy rozbawione spojrzenie Toma, Agatha wyjaśniła

pospiesznie:

— Mój młody kolega niegdyś u mnie pracował. Szkoda, że wcześniej

nie zadzwoniłeś, Royu.

— Przyjechałem pod wpływem impulsu. Czytałem w gazetach o

zbrodniach w Cotswolds, ale potem nie napisali już ani słowa. Żałowałem,
że nie zaprosiłaś mnie na święta. Spędziłem je sam jak palec.

— Sądziłam, że wszyscy moi znajomi jakoś je sobie zaplanowali —

odrzekła Agatha z zażenowaniem.

Roy poszedł na górę.

— Chętnie wróciłabym do Odley Cruesis i zaczęła śledztwo od nowa —

oznajmiła Agatha — Nie chcę ci zabierać wolnego dnia, Toni. W
poniedziałek opowiem ci, jak daleko zaszłam.

— Och, i tak nie mam nic do roboty — rzuciła Toni beztrosko.

TLR

Agatha przeklęła w duchu zarówno ją, jak i Roya. Nie istniała szansa,

żeby zostawili ją sam na sam z Tomem.

Gdy Roy zszedł z powrotem na dół, poinformowała go:

— Jedziemy prowadzić dochodzenie. Możesz zostać w domu, jeżeli

chcesz.

— Ależ droga Agatho! Przecież doskonałe pamiętasz, jak ci pomagałem

w przeszłości. Czy zaczniemy dzisiaj?

— Wezmę notatki, a potem się rozdzielimy — zaproponowała Agatha.

Po powrocie zapytała:

— Przede wszystkim: czy chcesz, Tomie, wrócić tam, gdzie obecnie

mieszkasz i zaczekać na wyniki? Gdzie się zatrzymałeś?

— W hotelu George w Mircesterze, ale wolałbym pojechać z wami.

Agatha poweselała. Sprawdziła swoje notatki.

— Świetnie. W takim razie Toni i ty, Royu, pojedziecie z powrotem do

Tilly Glossop. Prawdopodobnie was wpuści. My z Tomem odwiedzimy
państwa Beagle i Summer. Pewnie to strata czasu, ale chciałabym ich zo-
baczyć na własne oczy.

Zadzwonił dzwonek u drzwi.

— Nie wstawaj. Ja otworzę — zaproponowała Toni i pobiegła ku

drzwiom.

Wróciła z panią Bloxby.

— Nie widziałam pani od dłuższego czasu — zagadnęła — Ciekawa

byłam, jak pani sobie radzi.

Agatha nie chciała, by ktokolwiek znów wspominał o jej biodrze.

Posłała przyjaciółce ostrzegawcze spojrzenie. Pani Bloxby skupiła uwagę
na Tomie. Przedstawiono ich sobie.

TLR

Znowu ją dopadło — pomyślała pastorowa — Powinnam się o nią

martwić, ale potrzebuje mężczyzny, by wróciła jej chęć do życia.

— Wyjeżdżamy prowadzić dochodzenie — oznajmiła Agatha.

— W takim razie nie będę was zatrzymywać — odrzekła pani Bloxby.

— Ale może wstąpilibyście później wszyscy na herbatę na plebanię i
opowiedzieli mi, jak wam poszło?

Po obejrzeniu pojazdu Toma Agatha postanowiła pojechać własnym

samochodem. "Wołała nie ryzykować wspinaczki do wysokiego rangę
rovera. Dzień nadal był piękny: błękitne niebo, żółte żonkile, różowe
kwiaty wiśni w ogrodach i jakieś czerwone pnącze na ścianach
cotswoldskich budynków, którego nazwy Agatha nie znała.

— Młody Roy robi wrażenie bardzo z tobą zaprzyjaźnionego —

zauważył Tom.

— Bo to faktycznie mój przyjaciel.

— Nie boisz się AIDS?

Agatha omal nie wjechała do rowu. Zatrzymała samochód i oświadczyła

cicho, ale dobitnie:

— Nie romansuję z nim. Nie wiem, czy jest homoseksualistą czy nie.

Nigdy też o to nie pytałam. To nie moja sprawa, ale nie przeszkadzałoby
mi, gdyby nim był.

— Ale utrzymujecie dość bliski kontakt — naciskał Tom.

— Chyba nie należysz do tych tchórzy, którzy uważają, że można się

zarazić nawet w ubikacji?

— Wybacz, ale nie posądzałem cię o liberalne poglądy — wymamrotał

Tom.

TLR

— Widzisz przed sobą apolityczną osobę, obdarzoną zdrowym

rozsądkiem, która nie słucha bajek ani źle poinformowanych cykorów —
oświadczyła Agatha — A teraz czy możemy jechać dalej?

Podróż trwała w milczeniu. Agatha straciła zainteresowanie siedzącym

obok niej mężczyzną. Gdy dojeżdżali do Odley Cruesis, Tom powiedział:

— Pewnie nie powinienem był wyrażać tego rodzaju obiekcji, ale mój

bliski przyjaciel zmarł na AIDS. Od tego czasu boję się tej straszliwej
choroby.

— To wiele wyjaśnia — odrzekła Agatha, już znacznie weselsza —

Dotarliśmy na miejsce. Państwo Beagle mieszkają chyba w pierwszej
chacie.

Dom z czerwonej cegły z łupkową dachówką postawiono niegdyś

prawdopodobnie dla robotników pracujących na farmie. Ścieżkę do drzwi
frontowych również wyłożono cegłami. Wspaniała magnolia właśnie
rozkwitała w ogrodzie od frontu.

Agatha zadzwoniła do drzwi. Otworzył im niski, przygarbiony staruszek

w dwóch swetrach narzuconych na wystrzępioną koszulę i workowatych,
poplamionych spodniach. Miał pomarszczoną twarz. Resztki tłustych
włosów zaczesał na piegowatą czaszkę. Popatrzył na Agathę wyblakłymi
oczami.

— A, to pani jest tą wścibską babą.

— To Thomas Courtney, syn Miriam — przedstawiła Agatha Toma.

— Och, bardzo mi przykro. Proszę wejść. Moja kobita troszku choruje.

— Na co? — zapytał Tom szorstkim tonem.

— Przeziębiła się.

— Zaczekam w samochodzie — powiedział Tom, wyraźnie

zdenerwowany.

TLR

— Przeziębienie to nie czarna śmierć! — zaprotestowała Agatha.

— No, dobrze — wymamrotał z ociąganiem.

Pani Beagle siedziała skulona w fotelu. W pokoju cuchnęło moczem,

dymem z palonego węgla i olejkiem wintergrinowym

2

.

— To syn Miriam — przedstawił żonie Toma.

Pani Beagle, tak samo pomarszczona i przygarbiona jak jej małżonek,

opatuliła się w równie wiele ciuchów jak on. Agatha natychmiast skreśliła
ich w myślach z listy podejrzanych. Według jej oceny niełatwo by im było
przejść na drugą stronę ulicy, nie wspominając o popełnieniu morderstwa.

Agatha rozejrzała się dookoła, ale nie znalazła w salonie żadnego

miejsca do siedzenia. Charlie Beagle zapadł w fotel naprzeciwko żony. W
pokoju stała jeszcze sofa, ale zajmowały ją dwa wielkie, ospałe psy.

— Czy widzieliście kogoś koło dworu, zanim spłonął? — zapytała

Agatha.

— W środku nocy? Spali my przecie. Usłyszeliśmy o pożarze dopiero z

rana — odparł Charlie.

— Wróćmy więc do zabójstwa Johna Sundaya — zaproponowała —

Uczestniczyli państwo w zebraniu protestacyjnym przeciwko jego
działaniom.

— I guzik z tego wyszło — mruknęła pani Beagle — Pogadali my,

ponarzekali i tyle. Nic nie można było zrobić przeciwko temu okropnemu
człekowi.

— Czy prócz Miriam i panny Simms ktoś jeszcze opuszczał pokój?

2

Olejek z krzewinek Gaultheria procumbens, uzyskany przez destylację. Zawiera 99% salicylanu

metylu. Stosowany m.in. w maściach na reumatyzm, lumbago itd. A także jako środek zapachowy
do produkcji herbatek, gorzkiego toniku, past i proszków do zębów.

TLR

— Nie zauważyłem, ale ani ja, ani moja kobitka nie widzimy już tak

dobrze jak kiedyś — przyznał pan Beagle — Ale moim zdaniem Sunday
dostał, co mu się należało. Chciał nam zabronić zawieszenia świątecznych
dekoracji, chociaż wieszamy je co roku. Opisali nas nawet w „Dzienniku
Cotswoldskim". Pokażę pani. Przysłali mi zdjęcie. Johnowi Summerowi
też.

Poczłapał do stołu przy oknie, zarzuconym stertami czasopism, gazet i

zdjęć.

— O, jest! Popatrzcie no tylko!

Agatha obejrzała fotografię przedstawiającą dwie chaty obwieszone

światełkami. Summerowie postawili na dachu plastikowego Mikołaja i
renifera, a Beagle'owie podświetlony plastikowy żłobek w ogrodzie.
Agacie, która oglądała „Makbeta", nagle przemknęło przez głowę, że zakaz
szpecenia otoczenia takimi koszmarkami to jedyne pozytywne dokonanie w
całym życiu Johna Sundaya.

Nagle zmrużyła niedźwiedzie oczy. Uświadomiła sobie bowiem, że

Charlie Beagle chyba jest znacznie sprawniejszy niż myślała, skoro zdołał
wtaszczyć na dach plastikowego Mikołaja i renifera, nie wspominając o
umocowaniu całej masy lampek.

— Tak bogata dekoracja musiała kosztować mnóstwo pracy —

zauważyła ostrożnie — Chyba zajęło to panu całe wieki.

— O tak. Zaczynałem zawsze w październiku. Po troszku, po troszku i

zawsze do świąt zdążyłem.

— Czy sam pan wnosił na dach tę figurkę świętego?

— Tak. Przepycham go przez lufcik na poddaszu. To łatwe.

— Czy chcesz o coś zapytać? — spytała Agatha Toma, który stał,

zasłaniając nos i usta chusteczką do nosa.

— Nie — wybełkotał niewyraźnie.

TLR

Wyszli na dwór.

— Naprawdę okropnie boisz się infekcji — zauważyła Agatha już na

zewnątrz.

— Nie cierpię przeziębień.

— Nie widzę sensu przesłuchiwania Summerów. Jednak z drugiej

strony mogli coś widzieć.

— Nie masz nic przeciwko temu, że zaczekam na zewnątrz?

— Nie — odrzekła Agatha. Z minuty na minutę traciła zainteresowanie

jego osobą.

Jak było do przewidzenia, państwo Summer wyglądali jak lustrzane

odbicia Beagle'ów, z tą różnicą, że Fred robił wrażenie silniejszego. Jego
żona również się przeziębiła i okropnie kasłała. Agatha czuła, że w
powietrzu fruwa pełno zarazków. Zaczynała rozumieć Toma.

Opowieść gospodarza brzmiała niemal tak samo jak Charlesa Beagle'a.

Odwiedzili plebanię, raczej w nadziei na herbatę i ciasto niż na jakieś
rewelacje związane z zabójstwem Sundaya. Uzyskali tylko jedną nową
informację: Fred z Charliem konkurowali dawniej o to, kto zrobi bardziej
oszałamiającą świąteczną dekorację, ale kiedy się zestarzeli, zaczęli
pomagać sobie nawzajem.

Agatha podziękowała i wyszła. Tom stał na zewnątrz. Lekka bryza

zwichrzyła mu włosy. Wyglądał tak zniewalająco, że Agatha poczuła
skurcz w żołądku. Nagle uświadomiła sobie, że od niepamiętnych czasów
nie uprawiała seksu. Czuta, jak hormony buzują jej we krwi.

Podeszli do nich Roy z Toni, która robiła wrażenie podekscytowanej.

— Tilly Glossop gdzieś wyszła, ale jej sąsiadka, pani Crinch, podeszła,

żeby z nami porozmawiać — oznajmiła — Nie lubi Tilly. Twierdziła, że
Sunday często ją odwiedzał, ale dzień przed zabójstwem okropnie się

TLR

pokłócili. Kiedy opuszczał jej chatę wrzasnął: „Przyjmij do wiadomości, że
z tobą skończyłem!". A ona na to: „Pożałujesz tego".

Roy i Toni poszli dalej szukać Tilly Glossop, a Agatha z Tomem wrócili

do Carsely i udali się na plebanię. Pani Bloxby zasugerowała, że przy tak
pięknej pogodzie powinni wypić herbatę w ogrodzie, co umożliwiłoby pani
Raisin zapalenie papierosa.

— Ty palisz! — wykrzyknął Tom z oburzeniem. — Przecież szkodzisz

innym. Nie słyszałaś o biernym paleniu?

— Bez przesady. Jesteśmy na świeżym powietrzu — odburknęła Agatha

z urazą, gdy pomagali poustawiać krzesła wokół okrągłego stołu w
ogrodzie.

Pastorowa obserwowała grę uczuć na twarzy przyjaciółki. Patrzyła na

Toma z mieszaniną oburzenia, rozczarowania i pożądania, co ją
zaskoczyło. Nigdy nie uważała pani Raisin za osobę zżeraną żądzami,
raczej za kobietę romantyczną.

Czy ona nie uświadamia sobie, że za tą atrakcyjną powierzchownością

kryje się prawdopodobnie bardzo małostkowa dusza? — myślała pani
Bloxby — Wystarczy spojrzeć, jak zawzięcie wyciera czyściutkie krzesło
chusteczką do nosa.

Toni z Royem wrócili i dołączyli do nich. Poinformowali, że nie zdołali

znaleźć Tilly Glossop, a wszyscy mieszkańcy unikali ich jak zarazy.

Pastorowa podała herbatę i ciasto. Potem spytała, jak im poszło. Agatha

przedstawiła ich więcej niż skromne odkrycia. Na koniec dodała:

— Nie wiem, co się dzieje z Billem Wongiem. Zwykle mnie odwiedza.

Myślałam, że po zabójstwie Sundaya też do mnie zajrzy. Próbowałam do
niego dzwonić, ale ciągle jest zajęty.

— Och, zapomniałam pani powiedzieć! — wykrzyknęła pani Bloxby —

Zadzwonił do mnie jakiś czas temu. Mówił, że detektyw sierżant Collins

TLR

pilnuje go jak pies, a Wilkes zabronił mu udzielać pani jakiejkolwiek
pomocy, ponieważ nie życzy sobie, żeby osoby z zewnątrz mieszały się w
pracę policji.

— Zważywszy, jak wiele zagadek kryminalnych rozwiązałam w

przeszłości, to dość nietaktowne z jego strony — stwierdziła Agatha —
Spróbuję później podjechać i sprawdzić, czy zastanę go w domu. Słyszała
pani jakieś plotki o Tilly Glossop?

— Tylko tyle, że nie jest zbyt lubiana. Do Odley Cruesis przybyło

stosunkowo niewielu nowych mieszkańców w porównaniu z innymi
miejscowościami, ale wszyscy narzekają, że ona traktuje ich bardzo
nieuprzejmie. May Dinwoody i Carrie Brother cieszą się powszechną
sympatią. Miejscowi uważają pannę Brother za ekscentryczkę. Dlaczego
przypuszcza pani, że istnieje związek pomiędzy zabójstwami pani Courtney
i Sundaya?

— To logiczny wniosek — odparła Agatha — Mówiła Charlesowi, że

coś sobie przypomniała. Prawdopodobnie powiedziała to również sprawcy,
więc postanowił ją uciszyć raz na zawsze.

— Ale zabójstwo pani Courtney sprawia wrażenie popełnionego z

premedytacją, podczas gdy Sundaya ktoś najprawdopodobniej zabił w szale
wściekłości — zauważyła Toni.

— Dobrze, że mam solidne alibi, bo inaczej zostałbym pierwszym

podejrzanym — roześmiał się Tom. Wyciągnął z kieszeni paczkę
chusteczek nasączonych środkiem dezynfekcyjnym i zaczął wycierać ręce.

Agatha cichutko westchnęła. Siedział przy niej silny i przystojny, istne

uosobienie męskości, a cackał się ze sobą jak stara baba.

— Gdzie pan zamieszkał, panie Courtney? — zapytała pani Bloxby.

— U George'a w Mircesterze.

— Jak długo planuje pan zostać?

TLR

— Dopóki nie ureguluję kwestii prawnych. Niedługo skończę.

Powinienem wrócić do Stanów za tydzień lub dwa.

— Słyszałam, że ma pan siostrę

— Tak, Amy. Pozostawiła mi załatwienie wszystkich spraw

formalnych. Matka zostawiła nam majątek równo po połowie.

— Jej śmierć musiała was oboje okropnie zaszokować.

— I tak, i nie, droga pani. Matka miała sposób bycia, który okropnie

denerwował ludzi.

— Z pewnością nie aż tak potworny, żeby rozbudzić w kimś mordercze

instynkty!

— Prawdę mówiąc, wytężam umysł, ale nikt konkretny nie przychodzi

mi do głowy — wyznał Tom.

Agathę dziwiło, że zwykle gadatliwy Roy tym razem milczał jak

zaklęty. Popatrzyła na niego przez stół i stwierdziła, że zasnął z twarzą
wystawioną ku wiosennemu słońcu. Po raz pierwszy Agatha zaczęła się
zastanawiać, dlaczego przyjechał z wizytą bez telefonicznego uprzedzenia.
Wcześniej postępował tak tylko wtedy, gdy coś go trapiło.

— Royu! — zawołała szorstko.

— Tak, słucham? O co chodzi? — wymamrotał sennie.

— Zamierzam pojechać do Mircesteru. Spróbuję zamienić słówko z

Billem. Chcesz jechać ze mną?

Roy wyprostował plecy, przetarł zaspane oczy.

— Świetny pomysł.

— Może spotkalibyśmy się u mnie w hotelu na kolacji dziś wieczorem?

— zaproponował Tom. — Powiedzmy o ósmej.

TLR

— Ja nie mogę — odparła Toni. — Obiecałam Sharon, że pójdę z nią na

dyskotekę.

— A ja z kolei mam obowiązki w parafii — zawtórowała jej pani

Bloxby.

— Za to my chętnie przyjedziemy — zdecydowała Agatha, choć

szukała w myślach sposobu, żeby nakłonić Roya do pozostania w domu.
Tom był tylko trochę kapryśny, nic więcej.

W drodze do Mircesteru Agatha zachęciła Roya:

— Wyrzuć to z siebie wreszcie.

— Co?

— Czuję, że coś cię trapi.

— Och, nic specjalnego — wymamrotał Roy ponurym głosem — Tyle,

że straciłem zapał do pracy.

— Dla kogo teraz pracujesz?

— Dla Papierowych Majteczek.

— Myślałam, że takie rzeczy wyszły z mody w latach sześćdziesiątych.

— Próbują je znów wprowadzić na rynek. Kazali mi zainteresować nimi

media.

— No to co? Rób swoje jak zwykle. Znasz ten fach, Royu. Przypomnij

sobie wszystkie paskudne zlecenia, jakie musiałam brać.

— Nie za dobrze sobie radzę z cudzoziemcami.

— Z jakiego kraju?

— Z Bułgarii. Dziewczęta, które mają prezentować majtki, są ładne, ale

zarząd firmy traktuje mnie jak śmiecia. Prawdę mówiąc, grożą mi.
Sugerują, że jeśli nie trafią do wszystkich gazet, zrzucą mnie z mostu
Westmisterskiego.

TLR

— Dziwi mnie, że twój szef podjął z nimi współpracę.

— Przysłali angielskiego przedstawiciela, żeby zawarł umowę. Dobrze

wychowany, poprawny typ z wyższych sfer.

Agatha zmarszczyła brwi w zamyśleniu. Nagle wykrzyknęła:

— Już wiem! Przystaniemy przy sklepie papierniczym, kupimy tani

papier i koperty, założymy rękawiczki i wyślemy śliczny anonim do policji
obyczajowej. Napiszemy, że to przykrywka dla prostytucji, a modelki są
seksualnymi niewolnicami.

— Ależ Agatho!

— Rozważ moją propozycję. Policja będzie się czuła w obowiązku

wszcząć śledztwo. Wytłumaczysz szefowi, że fatalna reputacja firmy
zepsuje wasz wizerunek. Na pewno uwolni cię od tego zadania.

— Weź pod uwagę wydział śledczy! — jęknął Roy.

— A jeżeli przy oddychaniu kropelka śliny spadnie nam na papier?

— Oglądasz za dużo seriali kryminalnych w telewizji. Czy kiedyś cię

zawiodłam?

— No, nie...

— Więc zostaw to mnie.

Dopisało im szczęście. Straszliwi rodzice Billa Wonga wyjechali po

zakupy. Jego matka pochodziła z Glouce— stershire, a ojciec z
Hongkongu. Agatha uważała ich za okropnych ludzi, lecz Bill ich
uwielbiał.

— Unikasz mnie — wytknęła Agatha, gdy Bill otworzył im drzwi.

— To przez Collins. Wilkes nie życzy sobie, żebym utrzymywał z tobą

kontakty, a ona śledzi każdy mój krok.

— Ale tu jej nie ma — powiedziała Agatha wesoło.

TLR

— Wpuść nas. Musimy porozmawiać.

Bill wprowadził ich do salonu. Stał tam nowy trzyczęściowy zestaw

wypoczynkowy przykryty folią.

— Lepiej zdejmij ten plastik, zanim nastaną upały, bo inaczej przylgnie

na amen — doradziła Agatha.

— Niech jeszcze przez jakiś czas chroni meble przed zabrudzeniem —

odparł Bill — Co nowego słychać?

— Przyjechał syn Miriam Courtney Chce, żebym wykryła, kto

zamordował jego matkę.

— Dlaczego dopiero teraz? — zapytał Bill z miękkim akcentem z

Gloucestershire. Miał miłą, okrągłą twarz i oczy w kształcie migdałów —
Nawet nie zadał sobie trudu, żeby przyjechać na pogrzeb. Jego siostra też
nie.

— Wygląda na to, że Miriam utrzymywała z nimi tak rzadkie kontakty,

jak to było możliwe. Obydwoje za nią nie przepadali. Przyjechał tylko po
to, żeby nadzorować sprzedaż posiadłości. Stąd to jego nagłe pojawienie
się.

— Należałoby oczekiwać, że najpierw zwróci się do policji, zanim

wynajmie prywatnego detektywa.

— Jestem świetna w swoim zawodzie — oświadczyła Agatha.

— Ale ludzie zwykle traktują prywatnych detektywów jak ostatnią

deskę ratunku. Najpierw proszą policję o pomoc.

— Wykryłeś coś? — spytała Agatha z naciskiem.

— Nie, chociaż usilnie próbowaliśmy. To bardzo zamknięta

społeczność. Weźmy choćby zabójstwo Johna Sundaya. Był tak
znienawidzony w okolicy, że wiele osób mogło mu życzyć śmierci.

TLR

— Szczególnie Tilly Glossop — Agatha powtórzyła mu informację

uzyskaną przez Toni.

— Przesłuchiwaliśmy ją kilkakrotnie — odparł Bill — Słowa

„pożałujesz tego" to żaden powód, żeby kogoś aresztować.

— Czy Tom Courtney na pewno przebywał na Kajmanach?

— Tak.

— A jego siostra?

— W Filadelfii. Wyszła za mąż za niejakiego doktora Bairnsa.

— Czy doktor poświadcza jej alibi?

— Wyjechał wtedy na konferencję medyczną do Seat— tle. Ale w dniu

zabójstwa przebywała u koleżanki, Har— riet Tempie. Wierzcie mi,
sprawdziliśmy ich wszystkich. A Miriam wyznała Charlesowi, że coś
odkryła. Zanim poszła spać tamtej nocy, kiedy ją zamordowano, zadzwo-
niła do pastorowej i powiedziała, że wie, kto zabił Sundaya.

— Nie wiedziałam — wyznała Agatha — To by oznaczało, że zabiła ją

Penelope albo jej mąż.

— Oczywiście pomyśleliśmy o tym. Jednak sprzątaczka pani Timson

zachorowała, więc ta zadzwoniła do niej, żeby spytać, jak się czuje. Przy
okazji powtórzyła jej słowa Miriam. Sprzątaczka, pani Radley, natychmiast
chwyciła słuchawkę i obdzwoniła pół wsi. Z kolei ci, do których
telefonowała, przekazali wiadomość innym, tak że chyba w końcu wszyscy
ją usłyszeli.

— Wyjątkowo trudna łamigłówka — westchnęła Agatha — Te dwa

morderstwa bardzo się od siebie różnią. Zabójstwo Johna Sundaya sprawia
wrażenie popełnionego w afekcie, podczas gdy zbrodnię popełnioną na Mi-
riam ktoś najwyraźniej zaplanował z zimną krwią.

TLR

— To tylko przypuszczenia, które nic nie wnoszą do śledztwa —

zauważył Bill — Miriam mówi Charlesowi, że coś wykryła i zaraz potem
sama pada ofiarą zbrodni. Napijecie się sherry?

— Bardzo chętnie — poprosił Roy, który rozważał, czy powiedzieć

Billowi o pomyśle Agathy na wyłączenie go ze współpracy z Bułgarami.

Bill poszedł do kuchni. Wrócił z trzema maleńkimi kieliszkami trunku

na srebrnej tacy.

Roy posmutniał. Wiedział, że Agatha nie życzyłaby sobie, żeby wyjawił

Billowi jej plan, ale czuł, że solidna dawka alkoholu dodałaby mu
niezbędnej odwagi.

— Moim zdaniem Tom Courtney wygląda podejrzanie — stwierdził

Roy — Zwykle motywem zbrodni bywają pieniądze, nieprawdaż?

— Pomyśleliśmy o nim w pierwszej kolejności, ale ma niepodważalne

alibi. A za jego siostrę ręczy jej koleżanka.

— Szkoda, że to ani syn, ani córka — wymamrotała Agatha —

Poprzednie morderstwo we wsi stworzyłoby im komfortową sytuację.
Policja musiałaby powiązać obydwie zbrodnie.

— Nadal sądzimy, że istnieje między nimi powiązanie — odparł Bill —

Ale masz rację, że zabójstwo Miriam wygląda na starannie zaplanowane.
Ktoś, kto przechodził obok dworu, widział, jak gaśnie światło, a potem jak
migocze płomień świecy, gdy Miriam schodziła ze schodów zajrzeć do
skrzynki z bezpiecznikami. Kiedy uderzono ją w głowę, prawdopodobnie
zapalona świeca wpadła do patelni z tłuszczem i spowodowała pożar.

— Czy można to stwierdzić ź całą pewnością? Dwór spłonął

doszczętnie. Nie przypuszczam, żeby zostały jakieś dowody.

— Szukając źródła ognia, laboranci zbadali kuchenkę i poddali analizie

resztki z patelni. Wykryli w niej pozostałości stearyny ze świeczki.
Skrzynka z bezpiecznikami pozostała praktycznie nietknięta. Chroniła ją

TLR

gruba metalowa pokrywa. Prąd został z całą pewnością wyłączony. Kto
przechodził tamtędy o tak późnej porze?

— Carrie Brother.

— W jakim celu?

— Tłumaczyła, że jej piesek musiał wyjść siusiu, że zacytuję jej własne

słowa.

— Moim zdaniem jest stuknięta — orzekła Agatha.

Bill pokręcił głową.

— Tylko odrobinę ekscentryczna. Czy jest sens powtarzać ci po raz

kolejny, Agatho, żebyś trzymała się z daleka od tej sprawy?

— Absolutnie nie. Tom Courtney mnie zatrudnił, a ja potrzebuję

pieniędzy.

— Czy wiesz cokolwiek na temat Bułgarów w Londynie? — zapytał

Roy.

— Nie, nie wie — odpowiedziała pospiesznie Agatha. — Czas na nas,

Royu. Idziemy.

Roy skulił się na widok piorunującego spojrzenia Agathy.

— O jakich Bułgarów chodzi? — zapytał Bill, gdy Agatha wyciągała

Roya z jego domu.

— Nieważne — rzuciła przez ramię.

Po powrocie do Carsely Roy krążył po chacie w zadumie, podczas gdy

Agatha redagowała anonimowy list do policji. W końcu włożyła go do
koperty.

— Lepiej nie wysyłać go stąd — orzekła — Jeżeli zobaczą stempel

pocztowy z Carsely, namierzą mnie bez trudu. Royu! — zawołała.

TLR

— O co chodzi? — zapytał, wyraźnie zdenerwowany.

— Chcę, żebyś go nadał w Londynie. Wsadzę go do większej koperty,

żebyś nie zostawił na nim odcisków palców. Wyjmij go ze środka i wrzuć
do skrzynki — Ściągnęła rękawiczki i wreszcie spostrzegła wyraz ulgi na
twarzy Roya. — Nie myśl, że możesz go podrzeć i wyrzucić do śmieci po
powrocie do Londynu. Jeżeli nie zobaczę żadnej wiadomości na temat
najazdu policji, będę wiedziała, że stchórzyłeś. Robię to dla twojego dobra.
A dzisiaj wieczorem chciałabym iść na kolację sam na sam z Tomem.
Sądzę, że mnie polubił. Mam nadzieję wyciągnąć z niego coś więcej. Być
może przypomniał sobie jakąś informację na temat matki, której mi nie
przekazał.

— On nie czuje do ciebie nawet cienia sympatii — odburknął Roy z

ponurą miną — To ja jestem twoim przyjacielem. Powinnaś o mnie zadbać.

— Royu, to zawodowe zadanie. Mamy obecnie szczyt recesji.

Potrzebuję tego zlecenia.

— No dobrze — mruknął Roy — Może pójdę do pubu.

Tego wieczoru Agatha odjechała w obłoku perfum. Ponieważ Roy nie

mógł zaznać spokoju, pojechał do Odley Cruesis. Uważał się za detektywa.
Liczył na to, że jeśli wykryje coś istotnego, Agatha zaproponuje mu pracę.
Wtedy mógłby odejść z branży public relation.

Jechał zadrzewionymi alejami z otwartym oknem, wdychając zapachy

wieczoru na wsi. Zauważył zapalone światła w świetlicy parafialnej, która
mieściła się w kwadratowym budynku obok normańskiego kościółka. Roy
zaparkował auto i wszedł do środka. Parafianie grali w bingo. Pochylali się
nad swoimi kartami, podczas gdy Penelope głośno wyczytywała liczby.

Roy usiadł na końcu sali. W końcu Penelope ogłosiła przerwę na

poczęstunek. Uczestnicy zabawy wstali i ruszyli w stronę stołu przy
ścianie, na którym stała waza z herbatą i talerze ze stosami kanapek i

TLR

ciastek. W tym momencie Roy wpadł na genialny pomysł. Nałogowo
oglądał telewizyjny serial „Poirot" na podstawie powieści Agathy Christie.
Najbardziej lubił te fragmenty filmu, kiedy wielki detektyw oskarżał
wszystkich po kolei, zanim w ostatniej scenie zdemaskował mordercę.
Podbiegł do mikrofonu i głośno zawołał:

— Proszę o chwilę uwagi!

Ludzie zwrócili ku niemu głowy.

— Nazywam się Roy Silver — oznajmił. — Prowadzę śledztwo w

sprawie tych zabójstw. Wiem, kto je popełnił. Będę czekał na zewnątrz.
Wystarczy, że winna osoba podejdzie do mnie i wyzna swą winę, a
załatwię jej z policją pomoc w złagodzeniu wyroku. Dziękuję państwu.

Roy opuścił świetlicę w pełnej zdumienia ciszy. Czekał na zewnątrz,

bardzo zadowolony z siebie. Oczywiście nie liczył na to, że sprawca do
niego podejdzie. Ale oczekiwał, że miejscowi otoczą gó kołem i zaczną
dyskutować o morderstwach. Być może zdoła pochwycić jakieś informacje,
które umknęły Agacie.

Po półgodzinie usłyszał ze środka podniesiony głos Penelope, znów

wyczytującej numery bingo.

Poczuł się trochę głupio, ale postanowił czekać dalej. Stał w

ciemnościach przy swoim samochodzie. Wioska przyłączyła się do akcji
ochrony środowiska przez wyłączenie oświetlenia ulic. Otaczały go
mroczne sylwetki pochylonych, starych chat. W ciemnościach wyglądały
wręcz złowrogo.

Roy cierpliwie zaczekał na zakończenie sesji bingo. Wreszcie

uczestnicy zabawy zaczęli wychodzić. Nikt nie wypowiedział ani słowa,
nawet do swoich. Ruszyli ku swoim domom, jakby Roy w ogóle nie istniał.
Kiedy ostatnia osoba znikła z pola widzenia, zobaczył, jak Penelope
zamyka świetlicę. Podszedł do niej i zawołał:

— Pani Timson!

TLR

Penelope zamarła w bezruchu. Potem odwróciła się twarzą do niego.

— To był głupi dowcip — wytknęła.

— Wcale nie żartowałem — zaprotestował Roy piskliwym głosem.

— Odejdź stąd, młody człowieku.

Roy powoli wrócił do samochodu. Mały księżyc żeglował po niebie,

rzucając czarne cienie w poprzek drogi przed jego oczami. Zaczął wiać
lekki wietrzyk. Jego szum w koronach drzew brzmiał jak złowrogie szepty.
Roy postanowił wziąć się w garść. Doszedł do wniosku, że życie na wsi
absolutnie mu nie odpowiada.

Nagle otrzymał silny cios w tył głowy. Kiedy upadał, fluorescencyjny

telefon wypadł mu z kieszeni marynarki na drogę tuż przed pociemniałymi
oczami. W ostatniej chwili przytomności zebrał resztki sił i nacisnął numer
trzy, pod którym zapisał kontakt do Agathy.

— Pomocy! — jęknął — Zamordowali mnie!

Potem stracił przytomność.

Tilly Glossop zadzwoniła do pani Timson.

— Ten młody dziwak leży na drodze przy swoim aucie. Myśli pani, że

coś mu się stało?

— Upił się i usnął — odparła pastorowa bez wahania — Proszę go tam

zostawić. Jak się wyśpi, to wytrzeźwieje.

Agatha tryskała radością po sporej dawce alkoholu i płonęła

pożądaniem Tom powiedział jej tyle komplementów, że znów poczuła się
młoda i atrakcyjna.

Przy kawie zaproponował:

— Może pójdziemy do mnie? Mam w pokoju bardzo dobrą brandy.

TLR

Teraz albo nigdy — pomyślała Agatha. — Tylko raz, ten jedyny raz,

zanim się zestarzeję. Zrobiła w myślach przegląd własnego ciała. Nogi
ogolone, pachy również. Czy powinna zastosować brazylijską depilację? Za
późno.

Kiedy weszli do jego pokoju, zapragnęła, żeby porwał ją w objęcia i

pocałował. Lecz Tom nalał brandy dla niej i dla siebie. Później usiadł obok
niej na sofie w małym salonie swego hotelowego apartamentu. Z
uśmiechem wzniósł toast:

— Za nas i naszą wspólną noc.

Stuknęli się kieliszkami. Następnie Tom zagadnął:

— Na wstępie chciałbym wyjaśnić kilka spraw. Po pierwsze, czy

chorowałaś kiedyś na jakieś choroby przenoszone drogą płciową?

Agatha obrzuciła go lodowatym spojrzeniem.

— To wszystko czy przygotowałeś dłuższą listę pytań?

Tom posłał jej chłopięcy uśmiech.

— Nie wiem dlaczego, ale nie znoszę włosów łonowych u kobiet.

— Podobnie jak pedofile. Posłuchaj, Tomie, popełniłeś poważny błąd.

Przy takich wymaganiach proponuję ci iść w odpowiednie miejsce i
zapłacić za konkretne usługi. A teraz, jeżeli nie masz nic przeciwko temu...

W tym momencie zadzwoniła jej komórka. Później dziękowała Bogu za

beznadziejnie głupie zachowanie Toma. Inaczej pewnie nie odebrałaby
telefonu. Z przerażeniem wysłuchała wiadomości od Roya.

— To Roy! Jest ranny!

Wezwała policję i pogotowie. Potem wstała i pospieszyła ku drzwiom.

— Piłaś alkohol. Nie możesz prowadzić — zwrócił jej uwagę Tom.

— Odwal się, chłoptasiu! — wycedziła Agatha i wybiegła z pokoju.

TLR

Po dotarciu do Odley Cruesis Agatha zobaczyła, że policja i pogotowie

już przybyły na miejsce. Sanitariusze właśnie przenosili Roya do
ambulansu. Spostrzegła Billa Wonga i pospieszyła ku niemu.

— Czy Roy żyje?

— Tak, ale dostał potężny cios w głowę.

— Pojadę z nim do szpitala.

— Agatho, piłaś alkohol.

— No to co? Nie zamierzam prowadzić karetki.

Agatha bezradnie czekała w szpitala. Wkrótce dołączyły do niej Toni i

Sharon. Bill zawiadomił Toni przez telefon.

— Domyślasz się, kto to zrobił? — spytała Agatha.

Toni pokręciła głową.

— Podobno Roy poszedł na imprezę, podczas której mieszkańcy grali w

bingo, i obwieścił, że zna tożsamość mordercy. Zażądał, żeby winowajca
wyszedł do niego na dwór i wyznał swoją winę.

— Nie powinnam dawać mu na Gwiazdkę zestawu płyt z serią filmów o

detektywie Poirot — wymamrotała Agatha — Co mu strzeliło do głowy? I
którego mordercę miał na myśli? Podejrzewam, że pierwszego, bo
wiedział, że idę na kolację z Tomem.

— Wrócił Bill — zauważyła Sharon.

— Źle z nim. Nastąpiło krwawienie do mózgu — oznajmił Bill —

Właśnie go operują. Idźcie do domu. Nic tu nie możecie pomóc.

— Przeżyje?

— Jeszcze nie wiedzą, ale mają nadzieję, że go uratują. Na tak

mizernego młodzieńca ma wyjątkowo mocną czaszkę, jak z żelaza.

— Czy ktoś coś widział?

TLR

Bill opowiedział jej o telefonie do żony pastora.

— Niesłychane! — wykrzyknęła Agatha — Roy ogłasza, że zna

tożsamość mordercy. Potem widzą, że leży na drodze, i nikt nie zadaje
sobie trudu, żeby podejść i zobaczyć, co mu się stało!

— Zgodnie z raportem, miejscowi uznali, że usnął po pijanemu.

— Czy wiadomo, czym został uderzony?

— Jakimś tępym narzędziem w rodzaju młotka. Nie lubię sierżant

Collins, ale byłem zadowolony, że waliła do wszystkich drzwi, wkraczała
do każdego domu, budziła mieszkańców i wrzeszczała na nich. Ta
wiadomość powinna cię ucieszyć, Agatho. A teraz wracajcie do domów.

— Wolałabym przy nim posiedzieć i przemawiać do niego — poprosiła

Agatha błagalnym tonem.

— Agatho, życie to nie opera mydlana. Nie jest w śpiączce. Leży na

stole operacyjnym pod narkozą. Chirurdzy wywiercili mu kilka otworów w
czaszce. Może pozwolą ci zobaczyć go rano. Idź do domu i spróbuj zasnąć.

Agatha, potwornie zmęczona, właśnie szykowała się do łóżka, gdy ktoś

otworzył drzwi i do środka wkroczył Charles.

— Ktoś uderzył Roya w głowę — poinformowała go Agatha — Nie

wiadomo, czy przeżyje.

Z oczu Agathy popłynęły łzy. Charles usiadł na sofie obok niej i tulił ją,

aż przestała płakać.

— A teraz opowiedz mi wszystko — poprosił, gdy doszła do siebie.

Spełniła jego prośbę. Kiedy skończyła, Charles powiedział:

— Zastanawiałem się nad Tomem Courtneyem.

TLR

— Dlaczego? — spytała Agatha — Nawiasem mówiąc, jadłam z nim

kolację w tym czasie, kiedy ktoś usiłował zabić Roya. Zresztą, z jakiego
powodu chciałby zabić Johna Sundaya?

— Och, po prostu pomyślałem, że już planował wykończyć matkę, ale

przedtem postanowił zlikwidować służbistę, zanim zgłosi jakieś obiekcje
przeciwko sprzedaży posiadłości agencji nieruchomości pod budowę
drogiego osiedla mieszkaniowego. A więc zaprosił cię na kolację i wróciłaś
nad ranem pachnąca perfumami panny Coco. Czy cię uwiódł?

— Dzięki Bogu, przeszkodził mu telefon od Roya z błaganiem o

ratunek. Wyobrażasz sobie, że on zapytał, czy się goliłam?

Charles pogładził Agathę po twarzy.

— Gładziutka jak pupcia niemowlęcia. Ach, miał na myśli drugi koniec!

Co za dureń! Jak można wygadywać takie bzdury?

— Zostaw mnie teraz samą, Charłesie. Włączyłam alarm. Po pierwsze

muszę jechać z powrotem do szpitala. Po drugie niepokoją mnie oczy
Sharon.

— Dlaczego?

Ale odpowiedziało mu jedynie ciche chrapanie.

Trzy godziny później Charles wiózł Agathę do szpitala w Mircesterze.

— Nie sądzę, żebyś chciała nadal pracować dla Toma — zagadnął

Charles — Popatrz tylko, jakie te leśne gołębie są głupie. Łażą po całej
drodze.

— Raczej nie — odparła Agatha — Ale on może mieć jakiś związek z

tymi zabójcami albo znać kogoś powiązanego z nimi. Zapomnę o ostatnim
wieczorze i będę kontynuować śledztwo.

TLR

— Co cię zaniepokoiło w oczach Sharon? Mamrotałaś o nich, zanim

zasnęłaś.

— Być może to tylko dlatego, że wszyscy byliśmy wczoraj bardzo

zmartwieni, ale zauważyłam, że ma maleńkie źrenice, jak łebki szpilek.
Poproszę Toni, żeby ją obserwowała.

— Czy czasami wracasz pamięcią do naszej przygody w południowej

Francji?

Agatha zerknęła przelotnie na Charlesa, ale miał obojętny wyraz twarzy.

Roześmiała się sztucznie.

— Od czasu do czasu. Byłam zadowolona, że uciekłam od mojego

koszmarnego narzeczonego.

Agatha była przez krótki czas zaręczona z mieszkańcem wsi, który

zabrał ją na wakacje do Normandii. Okazał się na tyle okropnym
człowiekiem, że Agatha postanowiła zadzwonić do Charlesa, by przybył jej
na ratunek. Później pojechali z Charlesem na krótkie wakacje na południe
Francji.

— I to wszystko? — zapytał wyraźnie rozczarowany.

— Podchodzę do tego w taki sam sposób jak ty — wypomniała Agatha

— No cóż, miło było, ale wynikły pewne kłopoty w domu i musiałam
szybko wracać. Nieważne. Zobaczmy, jak się miewa Roy.

Roy wyglądał jak pisklę porzucone przez matkę. Ogolono mu głowę po

jednej stronie. Jakaś matrona zastąpiła im drogę, informując, że tylko
krewnym wolno odwiedzić chorego.

— Jesteśmy jego ciotką i wujem — skłamała Agatha, po czym zwróciła

się do Roya:

— Jak się czujesz?

TLR

— Twierdzą, że wszystko będzie dobrze. Muszę tylko poleżeć tydzień i

nie wolno mi latać samolotami. Wywiercili mi dwie dziury w głowie. Tylko
popatrzcie! Wygląda jak kula do gry w kręgle.

— Co ci strzeliło do łba, żeby zrobić coś tak ryzykownego? — spytała.

— Liczyłem na to, że uda mi się kogoś sprowokować, tak jak tobie.

Nawiasem mówiąc, zadzwoniłem do Pedmana. Przekazał zlecenie od
Bułgarów Mary.

Mary, zatrudniona w tej samej agencji public relations, rywalizowała z

Royem i wciąż usiłowała podbierać mu zlecenia.

— Gdy tylko mnie wypiszą, złożę wymówienie — dodał Roy.

— I co będziesz robić? — zapytał Charles.

— Jeszcze nie wiem. Może zamieszkam na wsi. Mógłbym podjąć u

ciebie pracę, Agatho.

— Pracujemy głównie w terenie i po wsiach, Royu. Moim zdaniem to

nie dla ciebie. Zawsze uważałam cię za mieszczucha.

Roy nagle przypomniał sobie złowrogą ciszę i ciemności w Odley

Cruesis. Nawet jeden autobus nie urozmaicił posępnej monotonii.

— Coś wymyślę — odrzekł wesoło — Czy wiecie, że jeden z

brytyjskich chirurgów wyjeżdża co roku na Ukrainę, gdzie przeprowadza
operację czaszki za pomocą elektrycznej wiertarki Black and Decker,
ponieważ nie mają tam odpowiedniego sprzętu?

Do sali weszli Bill Wong i inspektor Wilkes, żeby przesłuchać Roya.

"Wygonili Agathę i Charlesa do poczekalni.

— Wychodzę — oświadczył Charles — Do zobaczenia później.

TLR

Agatha przejrzała kolorowe pisemka. Obejrzała fotografie z otwarcia

różnych imprez i myśliwskich kolacji. Wszyscy na zdjęciach robili
wrażenie zadowolonych z życia. Fotografowie kłamią — pomyślała —
Nikt nie udokumentuje karczemnej awantury w drodze powrotnej,
skłóconych

małżonków

tuż

przed

rozwodem,

bankrutującego

przedsiębiorcy czy towarzyskiej kompromitacji, na przykład publicznej
sprzeczki

pomiędzy

kochanką

a

żoną

właściciela

warsztatu

samochodowego. Nie zauważyła, kiedy zasnęła, a gazeta wypadła jej z ręki.

Charles wrócił późnym popołudniem i obudził Agathę.

— Przespałaś wiele godzin — poinformował ją — Przez ten czas

przyszli tu Toni, Sharon i Phil z Patrickiem. Pedman przysłał cały kosz
smakołyków. Wszyscy skosztowali po trochu, z wyjątkiem Roya. Jego
prawdziwi wujostwo też go odwiedzili. Zamierzają zabrać go jutro do
siebie i zaopiekować się nim. Dziwne, ale nigdy nie przyszło mi do głowy,
że ma jakąkolwiek rodzinę.

Podeszli pod salę, jednak pielęgniarka poinformowała ich, że pacjent

zasnął i poprosiła, żeby go nie niepokoili.

Agatha zerknęła na zegarek.

— Najlepiej, jak wrócę do biura i sprawdzę, czy ktoś wykrył coś

nowego.

— Do zobaczenia jutro — odpowiedział Charles.

Agatha obserwowała jego plecy w doskonale skrojonej marynarce, gdy

odchodził korytarzem. Czy ten krótki romans w południowej Francji
cokolwiek dla niego znaczył? Nigdy wcześniej go nie wspominał.
Wyciągnęła z torebki małe lusterko i jęknęła ze zgrozy na widok własnego
odbicia. Wodoodporny tusz do rzęs uformował czarne grudki pod oczami.
Powiększające lusterko tak uwydatniło pory skóry, że jej cera przypominała
powierzchnię księżyca.

TLR

Umycie twarzy i nałożenie na nowo makijażu zajęło jej sporo czasu.

Gdy w końcu dotarła do biura, pani Freedman właśnie zamierzała je
zamknąć. Sharon szczotkowała długie włosy, tym razem jasne z
czerwonymi pasemkami.

Agatha przekazała im najnowsze wieści na temat Roya.

— Pozostali nadal usiłują coś wyśledzić w tej koszmarnej wsi —

powiedziała sekretarka — Czy chciałaby pani, żebym jeszcze została w
pracy?

— Nie. Proszę iść do domu. Ty, Sharon, zostań. Muszę z tobą zamienić

słówko.

Sharon rzuciła szczotkę i wróciła za swoje biurko.

— Co tam znowu?

Agatha odczekała, aż pani Freedman zamknie za sobą drzwi. Wtedy

spytała:

— Jakie narkotyki bierzesz?

— Żadnych.

— Nie próbuj mnie okłamywać. Co zażywasz? Kokainę, amfetaminę,

heroinę?

— Nic z tych rzeczy. Muszę iść.

— Masz zwężone źrenice. Dam głowę, że ćpasz. Nie możesz dla mnie

pracować i brać narkotyków.

— A tobie, stara pijaczko wolno pić i palić? — wybuchła Sharon —

Pieprzę tę robotę!

Sharon wypadła z biura jak burza, zostawiając za sobą jedynie odór potu

i tanich perfum.

TLR

— W gruncie rzeczy co mnie to obchodzi? — powiedziała sobie Agatha

z rozgoryczeniem. — W końcu nie jestem jej matką.

Po powrocie do chaty zastała na kuchennym stole wielki bukiet

czerwonych róż z dołączoną kartką od Doris:

Przysłano je dzisiaj. Znalazłaś sobie faceta?

Agatha przeczytała bilecik, dołączony do bukietu:

Nie gniewaj się na mnie. Ucałowania. Tom.

Dureń — pomyślała Agatha z goryczą. Nakarmiła koty, zabrała róże i

poszła z nimi na plebanię.

— Będą ładnie wyglądały w kościele — zachwalała, wręczając je pani

Bloxby.

— Bardzo dziękuję! Jak miło z pani strony!

— Prawdę mówiąc, niespecjalnie. Chcę się ich pozbyć.

— Mimo wszystko zapraszam do środka. Zaparzę nam kawę. Jak się

czuje Roy? Słyszałam całą historię w wiadomościach.

— Dochodzi do zdrowia.

Agatha z lękiem usiadła na wypełnionych pierzem poduszkach starej

sofy w salonie plebanii.

— Te kwiaty przysłał mi Tom Courtney Wyciągnął mnie wczoraj na

kolację. Zapytał, czy przechodziłam jakieś choroby przenoszone drogą
płciową i czy się ogoliłam.

— Och! — pastorowa lekko spłonęła rumieńcem — Nigdy nie

zrozumiem braku romantyzmu w dzisiejszych czasach. Wiele młodych par
przychodzi na plebanię po porady przedmałżeńskie. Przeważnie robią to

TLR

tylko dlatego, że dziewczyna pragnie ślubu kościelnego. Większość z nich
nie była w kościele od dnia własnego chrztu. Pewien młody człowiek
zażądał od narzeczonej przy Alfie: „Ponieważ wyjeżdżamy w podróż
poślubną do Ameryki, powinnaś iść do solarium i trochę się opalić. Nie
chcę, żebyś świeciła na plaży białą skórą, jak brzuch rekina". Wygląda na
to, że dziś mężczyźni żądają od swoich ukochanych tego, za co ich
przodkowie płacili niegdyś w domach rozpusty.

— Szkoda starych dobrych czasów! — zachichotała Agatha.

— Cóż, brak dzisiaj dawnego romantyzmu. Nic tak nie podsyca uczucia

jak odrobina frustracji. Chyba nie chce pani dłużej pracować dla tego
człowieka?

— Ależ jak najbardziej. Ostatnio brakuje mi pieniędzy, a on dobrze

płaci. Mam przeczucie, że Tom Courtney byłby zdolny zamordować
rodzoną matkę, ale ma żelazne alibi. Zastanawiam się też nad tą jego
siostrą. Mogła nakłonić tę koleżankę, żeby przysięgła, że była u niej w dniu
morderstwa. Ach, prawda, zapomniałam. Nie odnotowano, żeby wjeżdżała
do Wielkiej Brytanii.

— W grę wchodzą duże pieniądze — zauważyła pani Bloxby.

— Mogli komuś' zapłacić — stwierdziła Agatha po chwili namysłu —

Zamierzam wyruszyć do Filadelfii i tam się rozejrzeć. Już wiem! Wrócę do
Roya i skłonię go, żeby rozpowiedział, że wyjechałam do sanatorium i
wrócę za kilka dni.

Roy siedział na łóżku i jadł winogrona z wielkiego koszyka.

— Zgadnij, kto mnie odwiedził, Agatho! — zagadnął na powitanie.

— Dobra wróżka.

— Pan Pedman, osobiście. Przyniósł mi te wszystkie pyszne owoce.

Czy pamiętasz, jak wpadłem na genialny pomysł wysłania anonimowego
listu do policji z sugestią, że Bułgarzy handlują żywym towarem?

TLR

— Owszem, ale to był mój pomysł.

— Nieważne. W każdym razie te pomówienia okazały się prawdą. Ta

suka, Mary, wychwalała ich pod niebiosa. W dodatku kłapała dziobem, że
nie chciało mi się dla nich pracować wyłącznie z lenistwa. Teraz
definitywnie wypadła z łask, a ja dostanę podwyżkę!

— Doskonale. W podziękowaniu za moją pomoc — podkreślam, moją

— chciałabym, żebyś i ty coś dla mnie zrobił. Powiesz każdemu, kto cię
odwiedzi, łącznie z Billem — zwłaszcza jemu — że wyjechałam na kilka
dni na „farmę zdrowia", ale nie masz zielonego pojęcia dokąd.

Chcesz zobaczyć moje zdjęcie w gazecie?

— Nie, Narcyzie. Już wychodzę.

TLR

ROZDZIAŁ

V

Agatha czuła się podle, gdy ogłoszono, że samolot dolatuje do Filadelfii.

Zaczęła zastanawiać się, co nią kierowało, że wyruszyła w tak drogą
podróż. Co wiedziała o współczesnych mężczyznach? A jeśli teraz każdy z
nich zadawał pytania intymnej natury, zanim otworzył drzwi sypialni?
Tymczasem ją na drugą półkulę wygnało prawdopodobnie przekonanie, że
akurat Tom Courtney ma coś nie w porządku z głową.

Policja sprawdziła alibi po obu stronach Atlantyku. Co ona spodziewała

się odkryć?

Po zakończeniu formalności paszportowych Agatha wyciągnęła plany

miasta, które ściągnęła z Internetu i wydrukowała przed wyjazdem z
Carsely. Poprosiła taksówkarza, żeby zawiózł ją do posiadłości doktora
Bairnsa i jego żony przy Sellivex Drive.

A jeżeli nie zastanę ich w domu? — myślała w popłochu, kiedy w

końcu samochód skręcił na obsadzony drzewami podjazd. Zapytała
kierowcę, czy zaczeka na nią.

— Oczywiście, jeżeli najpierw zapłaci mi pani za ten kurs — odparł.

Agatha uregulowała należność i dodała hojny napiwek.

Dom zbudowano w pseudokoloniałnym stylu. Z czerwonej cegły i z

białymi kolumnami przy frontowym wejściu. Zadbane trawniki oddzielały
go od identycznych budowli po obydwu stronach. Nigdzie nie było widać
bawiących się dzieci.

TLR

Agatha wkroczyła na ścieżkę wyłożoną cegłami, która biegła wzdłuż

prawej strony trawnika. Minęła garaż, który udawał stajnię. Podeszła do
frontowych drzwi i nacisnęła dzwonek. Usłyszała głos z wewnątrz.

— Sprawdź, kto przyszedł, Sally.

Otworzyła jej korpulentna, siwa kobieta.

— Słucham panią?

Agatha podała jej wizytówkę.

— Chciałabym się zobaczyć z panią Bairns — poprosiła.

— Proszę chwilkę zaczekać.

Agatha czekała.

Sally wróciła po kilku sekundach.

— Tędy, proszę. Ale niech pani najpierw zdejmie buty.

Agatha wkroczyła do zimnego, klimatyzowanego wnętrza, a potem do

obszernego, prawie pustego pokoju. Najwyraźniej rodzina Bairnsów
wyznawała zasadę minimalizmu przy urządzaniu wnętrz. Ściany
pomalowano na biało. Wisiały na nich niemal czarne obrazy. Jedyne
umeblowanie stanowiły trzy obite skórą krzesła na wrzecionowatych
metalowych nóżkach i jeden marmurowy stolik do kawy.

Pani Amy Bairns pozostała w pozycji siedzącej. Była wysoką

blondynką, najwyraźniej po liftingu w Kalifornii, po którym wszystkie
kobiety wyglądają tak samo. Jak kosmitki z planety „Botoks".

Nie uśmiechnęła się. Pewnie każdy uśmiech groził popękaniem

naciągniętej skóry.

— Czym mogę służyć? — zapytała.

Agatha usiadła.

TLR

— Tom Courtney poprosił mnie, żebym wykryła, kto zamordował

waszą matkę — zaczęła.

— Co więc panią tutaj sprowadza?

— Ponieważ jest pani jego siostrą, mam nadzieję, że przypomni sobie

pani coś, co naprowadzi mnie na trop sprawcy. Czy wasza matka miała
jakichś wrogów?

— Nie była lubiana, ale nikt nie nienawidził jej na tyle, żeby ją zabić.

— Może udałoby mi się zamienić parę słów z pani koleżanką, Harriet

Tempie.

— Czyżby śmiała pani sugerować, że wątpi w moje alibi?

— Nie, w żadnym wypadku. Ale może pamięta coś na temat pani

Courtney.

— Prawie jej nie znała. A teraz proszę wybaczyć. Mój czas jest cenny,

nawet jeżeli pani nie szanuje własnego.

Amy musiała nacisnąć jakiś ukryty guzik dzwonka, ponieważ Sally

zaraz przyszła.

— Pani Raisin wychodzi — oznajmiła doktorowa.

Agatha obrzuciła ją zdumionym spojrzeniem. Skąd

taka ogromna niechęć, skoro usiłowała tylko odnaleźć zabójcę matki tej

kobiety?

Podążyła za Sally do holu. Usiadła na białym krześle, obitym skórą i

włożyła buty. Potem wyciągnęła studolarowy banknot z portfela.

— Spotkamy się później? — zapytała.

Służąca uklękła u stóp Agathy

— Ubrudziła sobie pani pantofel. Zaraz zetrę tę plamę — A szeptem

dodała: — W barze u Jimmyego przy PeachTree o ósmej.

TLR

Agatha skinęła głową. Wróciła do czekającej taksówki i poprosiła o

podwiezienie do najbliższego hotelu.

— Niedaleko stąd, przy szosie, jest motel, ale nie ma pani samochodu

— zauważył taksówkarz, podając jej brudną wizytówkę.

— A gdzie jest bar Jimmyego przy Peach Tree?

— Zaraz przy motelu.

— Doskonale.

— Jeżeli chce pani skorzystać z moich usług jutro, proszę ustalić

godzinę. Nie mogę stać przez cały dzień, czekając na jeden kurs.

— Proszę po mnie przyjechać o dziewiątej rano.

Motel był czysty, a obsługa sprawna. Agatha wypakowała swój

skromny dobytek z torby podróżnej. Miała zawroty głowy po podróży
odrzutowcem. Przestawiła budzik pięć godzin do tyłu, na czas
amerykański. Potem zadzwoniła do Patricka.

— Nie mów nikomu, Patricku, ale jestem w Ameryce — poprosiła —

Czy masz przy sobie notatki związane ze sprawą zabójstwa Miriam
Courtney?

— Tak, powinienem je mieć przy sobie.

— Siostrze Toma dostarczyła alibi niejaka Harriet Tempie. Czy

przypadkiem nie udało ci się zdobyć jej adresu na policji?

— Nie pamiętam. Zaczekaj, nie odkładaj słuchawki.

Agatha czekała niecierpliwie. Za oknem, na bezpłatnej autostradzie

samochody szumiały niczym wielki, mechaniczny ocean. W końcu Patrick
podszedł z powrotem do telefonu.

— Znalazłem. Harriet Tempie... masz długopis?

— Tak.

TLR

— Rozwódka. Mieszka przy Campden Court, dwa pięć dwa, mieszkania

pięć. Nie zdobyłem jej numeru telefonu.

— Dziękuję, Patricku. Opowiem ci wszystko po powrocie.

Agatha wzięła prysznic i przebrała się w lekką, luźną sukienkę.

Następnie poszła poszukać baru Jimmyego.

Tak jak mówił kierowca, stał zaledwie dwa budynki dalej. W ciemnej

uliczce reklamował go migoczący czerwony neon nad drzwiami.

Agatha weszła do środka pewnym krokiem. W środku zastała kilku

mężczyzn przy barze i kilkoro gości obojga płci siedzących w przedziałach
na kanapach ze sztucznej czerwonej skóry przy jednej ze ścian.

Usiadła w przedziale z dobrym widokiem na drzwi. Była dokładnie

ósma.

Wtem Agatha uświadomiła sobie, że to lokal samoobsługowy. Wstała,

podeszła do baru i zamówiła butelkę piwa Budweiser.

— Czy mogę prosić o szklankę? — spytała.

Agatha przygotowała się na zwyczajowe pytanie, czy jest Angielką, ałe

barman najwyraźniej był zbyt zmęczony, żeby tracić czas i siły na próżną
gadaninę.

— Ja też się napiję tego samego — powiedział ktoś z boku.

Agatha odwróciła głowę i ujrzała Sally. Zapłaciła za trunki i

zaprowadziła ją do stolika.

— A więc czego pani ode mnie chce? — zapytała służąca.

— Pomyślałam, że może pani wiedzieć, czy pani Courtney miała

jakichś wrogów.

— Nie mogę stwierdzić, że nie miała żadnych. Widzi pani, prawdę

mówiąc, mało komu pozwalano wejść do domu. Nie chciałabym brać od

TLR

pani pieniędzy za nic, ale może to się pani przyda. Pani Bairns kazała mi
spalić stare rodzinne fotografie, ale na śmierć zapomniałam. Może w czymś
pomogą.

Agatha otworzyła portfel i dała jej kilka setek. Wiedziała, że nie musi

dodatkowo płacić za zdjęcia, ale na widok zmęczonej, brązowej twarzy
Sally ogarnęło ją współczucie.

— Dlaczego nadal wykonuje pani tak niewdzięczne zajęcie? — spytała.

— Bo mi dobrze płacą. Ale teraz, kiedy dostałam od pani dodatkowe

pieniądze, wrócę rano do domu, do Atlanty. Wolałabym wrócić do zawodu
kelnerki niż pracować dla niej. Zatrudniła mnie zaledwie trzy tygodnie
temu. Łazi za mną jak pies. Szuka najdrobniejszego śladu brudu. Ma
obsesję na punkcie higieny. Płaci mi co tydzień. Jutro dostanę kolejną
wypłatę. Wezmę ją i złożę wymówienie. Ale na mnie już czas.

— Kto tam pracował przed panią?

— Nie wiem. Podobno ona mieszka tu dopiero od paru miesięcy.

Agatha podziękowała Sally i życzyła jej powodzenia. Włożyła album do

teczki. Zobaczymy, dlaczego Amy tak bardzo chciała go zniszczyć —
myślała w drodze powrotnej do hotelu.

Ku swojemu zdziwieniu, w pokoju zastała miskę owoców i butelkę

musującego wina na nocnej szafce. Dołączono do niej kartkę z życzeniami
miłego pobytu.

Bardzo miło z ich strony — pomyślała Agatha. Zdumiało ją, że

właściciele zwykłego przydrożnego motelu zdobyli się na tak wytworny
gest. Podniosła słuchawkę i zadzwoniła do recepcji.

— Serdecznie dziękuję za owoce i wino — powiedziała.

— Nie wysyłaliśmy żadnych owoców ani wina do pani pokoju —

odparła recepcjonistka — Rozmawiam z panią Raisin, prawda?

TLR

— Tak.

— Może ma pani wielbiciela.

Agatha powoli odłożyła słuchawkę. Jeżeli wino zostało zaprawione

jakimś środkiem, powinna wylać trochę, udać, że zasnęła i czekać na
intruza. Z drugiej strony ta osoba może ją zabić. Nie chciała jednak
zawiadamiać policji. Analiza zawartości butelki trwałaby całe wieki. Poza
tym amerykańska policja zawiadomiłaby mircesterską, która byłaby
wściekła, że miesza się w pracę organów ścigania. Zeszła do recepcji i
poinformowała recepcjonistkę:

— Czekam na przyjaciela z Anglii, który przyjedzie dziś późnym

wieczorem. Czy mogłabym zamówić jeszcze jeden pokój?

— Oczywiście. Proszę wypełnić formularz. Mamy jeden wolny, na

końcu korytarza, za panią. Może być?

Doskonale.

Agatha wróciła do pokoju. Wlała odrobinę wina do kieliszka i

rozprowadziła po ściankach. Potem wylała pół butelki do ubikacji.

Następnie perukę, którą woziła ze sobą, wypchała gazetami i

uformowała pościel tak, jakby ktoś pod nią spał. Później otworzyła szufladę
nocnej szafki przy łóżku, wyciągnęła Biblię Gedeona i włożyła do swojej
teczki w miejsce albumu ze zdjęciami.

Zamknęła za sobą drzwi i poszła spać do drugiego, świeżo wynajętego

pokoju.

Położyła się do łóżka z zamiarem czuwania. Ale po zmianie strefy

czasowej dopadło ją zmęczenie i senność. Wkrótce zasnęła. Nie obudziła
się aż do czwartej nad ranem.

Wtedy wstała i poszła do swojego pierwszego pokoju. Nie znalazła

żadnych śladów włamania. Wszystko zastała tam, gdzie zostawiła. Tylko
jej teczka znikła. Agatha wpadła w popłoch. Spakowała pospiesznie swój

TLR

dobytek, opróżniła butelkę, żeby jakaś pokojówka nie wypiła wina, zeszła
na dół po schodach, zapłaciła rachunki i zadzwoniła do swojego
taksówkarza.

Trochę marudził, że zrywa go w środku nocy, ale obiecał przyjechać.

Kiedy przybył, poprosiła go, żeby zawiózł ją do jakiegoś wielkiego,

pięciogwiazdkowego hotelu w centrum miasta.

Wysadził ją przy hotelu Hiltona o nazwie Gospoda w Ogrodzie. Gdy

Agatha wysiadała, jej torebka otworzyła się i zawartość wypadła na
chodnik. Kierowca pomógł jej pozbierać rzeczy, łącznie z paczką
papierosów.

— Nie będzie ich tu pani potrzebować — powiedział.

— Dlaczego?

— Hotel szczyci się tym, że nie wolno w nim palić.

— Cholera! — zawyła Agatha — Proszę mnie zawieźć gdzieś, gdzie nie

ma zakazu palenia.

Zabrał ją do niewielkiego hoteliku o nazwie Pod Kloszem.

— Proszę tu zaczekać — rozkazała Agatha — Chcę najpierw zobaczyć

to miejsce.

Wkroczyła do holu pełnego mahoniu i mosiądzu. Nocny portier

potwierdził, że mają pokój dla palących. Agatha wróciła do taksówki,
zapłaciła za kurs i podążyła za portierem, który wniósł jej torbę do środka.
Nocleg kosztował bardzo drogo, ale pokój, do którego ją zaprowadzono,
posiadał przyległy, mały salonik.

Agatha z błogim westchnieniem zapaliła pierwszego papierosa od

wyjazdu z Anglii. Smakował fatalnie. Uważnie przyjrzała się paczce
zmrużonymi oczami, niepewna, czy nie zamieniono jej papierosów na
chiński wyrób z przemytu, ale wyglądała normalnie.

TLR

— Cholera! — zawołała do obojętnych ścian i położyła się do łóżka.

Obudziła się dopiero w południe. Wzięła prysznic, ubrała się, zamówiła

kawę i kanapki i zaczęła oglądać album ze zdjęciami. Patrzyła ze
zdumieniem na przeróżne zdjęcia. Wyglądało na to, że z wielu odcięto czy-
jąś postać. Na jednym Tom stał z wyciągniętą, uciętą ręką, jakby
obejmował usuniętą osobę. Sporo innych zdjęć wyglądało podobnie. Kilka
przedstawiało Miriam w dniach ślubu z kolejnymi mężami.

— Ani jednego zdjęcia Amy — powiedziała Agatha do dzbanka z kawą

— Ciekawe dlaczego?

Kiedy skończyła swoje lekkie śniadanie, zadzwoniła do taksówkarza.

Gdy podała mu adres na Campden Court, wyglądał na zaskoczonego.

— Nie zna pan tego osiedla? — spytała ze zniecierpliwieniem na widok

jego niepewnej miny.

— Znam, ale zdziwiło mnie, że osoba, mieszkająca w eleganckim hotelu

pragnie pojechać w takie miejsce.

— Jakie?

— Za miasto, na osiedle socjalne.

— Muszę się tam dostać.

— Proszę bardzo. Pani tu rządzi.

To rzeczywiście dziwne, że taka wyniosła królewna jak Amy dobiera

sobie przyjaciółkę z osiedla socjalnego — myślała Agatha — Należałoby
raczej przypuszczać, że taka sterylna damulka zemdleje na sam widok
nędznego otoczenia, pełnego karaluchów.

Dzielnica nie była tak brudna, jak Agatha sobie wyobrażała. Znalazła

numer pięć i zapukała do drzwi. Otworzyła jej wysoka, zmęczona kobieta o
macierzyńskim wyglądzie, z kiepsko zrobioną trwałą ondulacją i o
spuchniętych kostkach nad wydeptanymi rannymi pantoflami.

TLR

— Harriet Tempie? — spytała Agatha.

— Niczego nie kupuję.

— A ja niczego nie sprzedaję. Jestem prywatnym detektywem. Pracuję

dla Toma Courtneya.

— Dla pana Courtneya? W takim razie proszę wejść.

Agatha wkroczyła do niechlujnego pokoju dziennego.

Stały w nim nędzne meble i drogi, płaski odbiornik telewizyjny przy

ścianie.

— Słyszałam, że pani Bairns przebywała u pani w dniu zabójstwa jej

matki — zagadnęła Agatha.

— To prawda.

— Czy przyjaźni się pani od dawna z panią Bairns?

— Kiedyś byłyśmy bliskimi przyjaciółkami. Mój mąż też był lekarzem,

ale zamknęli go do więzienia za rozprowadzanie narkotyków. Mimo to
Amy odwiedzała mnie od czasu do czasu. Kupiła mi ten telewizor. Bardzo
hojny gest.

— Pewnie to pytanie zabrzmi nieco dziwnie, ale czy ma pani jakieś

zdjęcia pani Bairns?

Harriet roześmiała się.

— Amy też mnie o to zapytała. Miałam tylko kilka. Oddałam jej

wszystkie. Zachowałam tylko jedno, z mojego ślubu, ponieważ była moją
druhną. Nie chciałam go stracić.

— Czy mogłabym je obejrzeć?

— Zaraz przyniosę.

Harriet wróciła po chwili z fotografią w ramce i wręczyła ją Agacie.

TLR

— Gdzie Amy? — zapytała Agatha.

— Oczywiście trudno ją poznać po tej całej operacji plastycznej. To

ona.

Agatha zaniemówiła ze zdziwienia. Spoglądała na niemal wierną kopię

Toma.

— Czy Amy i Tom są bliźniakami? — spytała.

— Tak. Identycznymi. Najdziwniejsze, że zmienił się nie tylko jej

wygląd, ale i sposób bycia, wprost nie do poznania. Panicznie bała się
zarazków i infekcji, tak samo jak brat. Zawsze tacy byli.

Agatha siedziała chwilę w milczeniu. Wreszcie spytała:

— Czy ma pani paszport?

— Proszę sobie wyobrazić, że Amy zapytała mnie o to samo.

Odpowiedziałam, że nie. Wtedy powiedziała, że chciałaby mnie zabrać
gdzieś w podróż, żeby mi wynagrodzić zmartwienie z powodu uwięzienia
męża. Podarowała mi ten telewizor. Obiecała, że jeśli dam jej świadectwo
urodzenia, załatwi za mnie wszystkie formalności. Ale potem słuch o niej
zaginął. Postanowiłam ją odwiedzić. Poszłam do niej już po tej operacji.
Przysięgam, że nigdy w życiu nie widziałam, żeby ktoś tak bardzo się
zmienił.

Nawet nie poprosiła, żebym usiadła. Oświadczyła, że przy swojej

pozycji społecznej powinna dbać o opinię, a znajoma z mężem w więzieniu
nie przynosi jej chluby. Poprosiła, żebym więcej do niej nie przychodziła.
Zraniła mnie tak głęboko, że po powrocie do domu wypłakiwałam oczy z
żalu.

Agatha wyciągnęła z torebki mały, dobry aparat fotograficzny.

— Czy mogłabym sfotografować to zdjęcie? — spytała.

TLR

— Cóż, obiecałam Amy, że pozbędę się wszystkich, ale... co mnie ona

właściwie obchodzi? Już nie jest moją przyjaciółką. Proszę bardzo, niech
pani fotografuje.

— Dała jej pani alibi na dzień zabójstwa jej matki. Czy faktycznie

przebywała wtedy u pani?

— Oczywiście — odparła Harriet — Nie jestem oszustką. A teraz, czy

zechciałaby pani już wyjść?

Następnego dnia, gdy inspektor Wilkes przyszedł do komendy policji w

Mircesterze, dyżurny sierżant poinformował go, że pani Agatha Raisin
czeka na niego. Gdy odwrócił się raptownie, zobaczył Agathę Raising
mocno śpiącą na plastikowym krześle. Miała otwarte usta i cichutko
chrapała.

— Powiedz jej, że jeszcze nie wróciłem — rozkazał.

— Ale ona twierdziła, że rozwiązała zagadkę zabójstwa pani Courtney,

proszę pana.

Wiłkes zmarszczył brwi ze zgrozy. Nie lubił przyznawać, że Agatha

pomogła mu w przeszłości. Tym niemniej postanowił ją obudzić i
wysłuchać, co ma do powiedzenia. Potrząsnął ją za ramię. Gdy Agatha
zamrugała powiekami, zapytał:

— Co to za historia z tym wykryciem mordercy?

— Proszę mi zrobić mocnej kawy, to wszystko panu wyjaśnię —

obiecała Agatha.

Na szczęście dla Agathy sierżant Collins pracowała w terenie, więc gdy

Agatha zaczęła swą opowieść, dołączył do nich Bill. Opisała, jak Amy
Courtney radykalnie zmieniła wygląd, lecz wcześniej wyglądała jak

TLR

lustrzane odbicie swojego brata bliźniaka, Toma. Wysnuła teorię, że siostra
przebrała się za brata, który pojechał na Kajmany, że Amy hojnie
przekupiła pannę Tempie, żeby zeznała, że przebywała u niej w dniu
morderstwa i że dała Tomowi jej świadectwo urodzenia i podała wszystkie
niezbędne dane. Tom w kobiecym przebraniu wyrobił sobie paszport na
nazwisko Harriet, przyleciał do Londynu i zamordował swoją matkę dla
pieniędzy.

— To strasznie naciągana hipoteza — stwierdził Wilkes.

— Idę o zakład, że nie sprawdzaliście, czy osoba nazwiskiem Tempie

przybyła do kraju? — odparła Agatha.

— Ale po co ta Harriet miałaby nadal kłamać?

— Proszę sprawdzić na lotniskach, a potem ją zapytać. Jeżeli dacie jej

do zrozumienia, że zostanie oskarżona o morderstwo, szybko wyzna wam
całą prawdę. Sądzę, że Amy zrobiła sobie tę operację plastyczną na
wypadek przesłuchania przez policję, żeby nikt nie dostrzegł jej
podobieństwa do Toma. Ale dlaczego mieliby się tym interesować?
Zabójstwa dokonano w Anglii, w wiosce, w której już jeden nieznany
sprawca wcześniej zabił człowieka. Moim zdaniem podjęła wszelkie
możliwe środki ostrożności.

— Na razie proszę się trzymać z daleka od Toma Courtneya i tej wsi,

póki wszystkiego nie sprawdzimy.

Tego wieczoru Agatha poszła do pani Bloxby, żeby przekazać jej

najnowsze wiadomości.

— Naprawdę myśli pani, że uknuli tak przemyślną in— trygę? —

zapytała pastorowa.

— Tak. W grę wchodzą wielkie pieniądze. A gdzie lepiej popełnić

przestępstwo niż w małej angielskiej wiosce już naznaczonej jedną
zbrodnią?

TLR

— Chyba nie sądzi pani, że zamordowali Sundaya, żeby przygotować

sobie grunt?

— Nie. Mam przeczucie, że te dwie zbrodnie nie mają ze sobą nic

wspólnego. Czy wiadomo, gdzie obecnie przebywa Tom Courtney?

— Tak. Przyszedł dziś rano. Szukał pani. Mówił, że wyjeżdża do

Stanów na kilka dni.

— Chyba najlepiej będzie, jak zawiadomię Wilkesa. Jeżeli jest winny

zabójstwa, nie można wykluczyć, że uciekł i że Harriet Tempie może
potrzebować ochrony

— Proszę skorzystać z naszego telefonu.

— Myślałam, że to wyłączna własność pani męża.

— Och, Alf nie będzie miał nic przeciwko temu.

Pani Bloxby poszła do gabinetu męża. Agatha z rozbawieniem słuchała

podniesionego głosu pastora:

— Plebania to nie agencja detektywistyczna, a ty ciągle się angażujesz

w różne chore pomysły tej kopniętej baby!

Agatha wyciągnęła własną komórkę i wystukała numer Wilkesa.

Odpowiedziano jej krótko, że jest zbyt zajęty, żeby podejść do telefonu.

— Niech ich wszystkich diabli porwą! — warknęła Agatha — Idę do

domu odespać zaległości po podróży.

Kiedy podjechała pod swój dom, ujrzała skuloną sylwetkę Toni

siedzącej na progu. Agatha pospiesznie wysiadła i podeszła do niej.

— Toni, moja droga! Co się stało?

— Chodzi o Sharon. Zniknęła.

— Och, nie! Wejdź, proszę.

— Gdzie byłaś? — załkała Toni.

TLR

— W Stanach Zjednoczonych. Przejdź do kuchni i opowiedz mi o

Sharon.

— Przyszła do mnie kilka dni temu. Powiedziała mi, że wyrzuciłaś ją z

pracy i że potrzebuje miejsca, gdzie mogłaby się zatrzymać. Szczerze
mówiąc, robiła u mnie okropny bałagan i nie miałam ochoty jej przyjąć.
Poprosiłam, żeby odeszła. Wtedy się rozpłakała. Dlaczego ją zwolniłaś?

— Oskarżyłam ją o branie narkotyków. Wywrzesz— czała, że pieprzy

tę robotę. Dodała jeszcze kilka zniewag i wypadła z biura jak burza.

— Poszłam poszukać jej w klubach — powiedziała Toni. — Wpadła w

złe towarzystwo. Zaprzyjaźniła się z grupą motocyklistów, a najbardziej z
takim jednym starym, Jazzem Belterem.

— Jak starym?

— Po czterdziestce.

Agatha skrzywiła się.

— Łysieje i nosi koński ogon. Typowy przedstawiciel tej bandy.

Podejrzewam, że to on zaopatruje ją w narkotyki. Przesiadują przy pubie
Koniczynka przy obwodnicy.

— Posłuchaj, Toni. Przywrócę Sharon do pracy pod warunkiem, że

porzuci to towarzystwo i będzie absolutnie czysta.

— Ale ja nie mogę jej znaleźć!

— Zawiadomiłaś policję?

— Jeszcze nie.

— Zaparzysz kawę? Ja przez ten czas do nich zadzwonię. Na pewno

rodzice zgłosili zaginięcie.

— Nie. Powiedziała im, że zamieszkała u mnie.

— W takim razie zatelefonuję do Billa.

TLR

Zastała Billa na posterunku. Wysłuchał historii Agathy o zaginięciu

Sharon.

— Znaleziono ją — powiedział półgłosem, gdy skończyła.

— Och, to wspaniale. Toni odchodzi od zmysłów...

— Posłuchaj, Agatho. Sharon nie żyje.

— Jak? Kiedy?

— Znaleziono ją kilka godzin temu. Zasztyletowano ją, powieszono na

ulicznej latarni w bocznym zaułku. Ktoś zapchał jej usta trawą. Znam kilku
motocyklistów. Chodziłem z nimi do szkoły. Twierdzą, że Sharon piła,
brała narkotyki i chwaliła się, że chodzi po knajpach służbowo, bo
naprawdę pracuje tam jako detektyw, incognito. Jej chłopak, Jazz Belter,
właśnie ją porzucił. Przypuszczamy, że usiłowała go nastraszyć.

— Kto to zrobił?

— Obecnie poszukujemy Jazza.

— Przyjadę do was tak szybko, jak to możliwe.

— W niczym nie pomożesz. Lepiej się porządnie wyśpij.

Toni patrzyła na pobladłą twarz Agathy, gdy powoli odkładała

słuchawkę.

Agatha powtórzyła jej wszystko, co usłyszała. Toni zaczęła płakać.

Potężny szloch wstrząsał całym jej ciałem.

Agatha dreptała wokół niej bezradnie. Nie wiedziała, co robić.

Powinnam ją przytulić — pomyślała. Następnie przeszła do salonu i
zadzwoniła do pani Bloxby, która obiecała, że natychmiast przyjedzie.

Piętnaście minut później Agatha przemierzała ogród w tę i z powrotem,

paląc jak smok, podczas gdy pani Bloxby, niezawodna pocieszycielka,
pracowała nad Toni.

TLR

Agatha słyszała kojący głos pastorowej przez otwarte drzwi kuchenne:

— Oczywiście nie masz nic wspólnego z jej śmiercią, Toni,—

tłumaczyła pastorowa cierpliwie — Nie twoja wina, że zaczęła brać
narkotyki i wpadła w złe towarzystwo. Każdy czuje się winy, gdy umiera
ktoś bliski. Każdy zastanawia się, czy i w jaki sposób mógł zapobiec
tragedii. A teraz osusz oczy. Nie, nie pij kawy. Dam ci słodkiej, gorącej
herbaty. Znacznie lepiej łagodzi skutki wstrząsu. Zabierz swoje rzeczy.
Pójdziesz dziś spać do mnie.

Agatha poszłaby z nimi, ale pani Bloxby powstrzymała ją nieznacznym,

ostrzegawczym ruchem głowy.

— Szkoda, że nie mam nikogo, kto zaopiekowałby się mną —

powiedziała Agatha.

— Nie mam zbyt szerokich ramion, ale spróbuj wesprzeć się na nich —

zaproponował znajomy głos.

— Charlesie! — Agatha wybuchła płaczem.

— Wielkie nieba! Gdzie się podziała dawna, żelazna Agatha? Chodź,

dziecino. Wstań. Przejdziemy do salonu, nalejemy sobie po kieliszeczku i
opowiesz mi wszystko.

Charles słuchał uważnie, podczas gdy Agatha opowiadała mu historię

Sharon, a potem długo relacjonowała przebieg swojej podróży do Filadelfii.

— Dobrze zrobiłaś — pochwalił, kiedy skończyła — Od początku

uważałem Courtneya za nienormalnego. A jeżeli chodzi o Sharon, wszelkie
znaki na niebie i ziemi zapowiadały katastrofę, ale zdawałaś się tego nie
dostrzegać.

— Dlaczego mnie nie ostrzegłeś?

— A posłuchałabyś?

— Przypuszczalnie nie.

TLR

— Czy kazałaś jej chodzić do klubów i śledzić incognito poczynania

motocyklistów?

— Nie.

— No widzisz. Szkoda, ale dziś nic już nie możemy zrobić. Chodźmy

spać, tylko wyciągnę bagaż z samochodu.

Lecz kiedy Charles wrócił, Agatha już twardo spała. Ułożył ją na sofie i

przyniósł z sypialni koc, żeby ją przykryć. Potem poszedł spać do gościnnej
sypialni.

Nazajutrz wczesnym rankiem Agathę obudził przenikliwy dźwięk

dzwonka. Wstała z wysiłkiem z sofy i poszła otworzyć drzwi

Ujrzała za nimi policjantkę.

— Pani Raisin, przyjechałam zabrać panią do komendy głównej w celu

złożenia zeznań — poinformowała.

— Proszę mi dać pięć minut na umycie się i przebranie — poprosiła

Agatha — Chce pani wejść do środka?

— Nie. Zaczekam w samochodzie.

Agatha wzięła szybki prysznic i zmieniła ubranie. Potem poszła do

gościnnej sypialni, gdzie Charles spokojnie spał. Potrząsnęła nim, żeby go
obudzić.

— Muszę jechać na policję. Jedziesz ze mną?

Charles ziewnął i odwrócił się na drugi bok.

— Poradzisz sobie beze mnie.

— Stara śpiewka. Słyszę ją całe życie — wymamrotała Agatha,

schodząc ze schodów.

TLR

ROZDZIAŁ

VI

Agatha dowiedziała się, że amerykańska policja poszukuje zarówno

Toma Courtneya, jak i jego siostry. Tom opuścił Wielką Brytanię dzień po
wylocie Agathy do Stanów. Harriet Tempie załamała się i wyznała, że Amy
z początku powiedziała jej, że potrzebuje wymówki, ponieważ ma z kimś
romans. Po morderstwie, kiedy przeczytała o nim w gazetach,
zatelefonowała do przyjaciółki. Amy zagroziła, że ją zabije, jeśli piśnie
choćby słówko. Doktor Bairns płakał, oszołomiony. Twierdził, że nie wie,
gdzie zniknęła jego żona. Courtneyowie wyczyścili swoje konta bankowe i
przepadli bez śladu.

Agatha doszła do wniosku, że musieli działać naprawdę błyskawicznie.

Wyglądało na to, że Tom uciekł zaraz po tym, jak Amy poinformowała go
przez telefon o wizycie Agathy.

— Kiedy ich złapią i dokonają ekstradycji, oskarżymy Courtneya o

zamordowanie własnej matki i Johna Sundaya.

— Ale po co zabijałby Sundaya?

— Wiedział, gdzie mieszka jego matka. Dokonał pierwszego zabójstwa,

żeby przygotować sobie grunt pod drugie.

— Ale czy odnotowano jego przyjazd do kraju w tym czasie?

— Nie, ale pracujemy nad tym. Niewykluczone, że zastosował ten sam

trik, co jego siostra w przypadku Harriet, i podstępem zdobył paszport na
inne nazwisko. Przygotowywał sobie pole działania. Okazało się, że za-
równo on, jak i siostra byli kilkakrotnie hospitalizowani w różnym czasie z
powodu używania narkotyków i depresji. Zgodnie z raportami lekarskimi,

TLR

obydwoje cierpieli na narcystyczną psychopatię. Obydwoje byli dziećmi
Miriam Courtney z pierwszego małżeństwa. Tom wykombinował sobie, że
po jednym morderstwie w tej wsi podejrzenie nie padnie na niego.

— Dlaczego mnie wynajął?

— Ponieważ był pewien, że niczego pani nie wykryje. Powiedział

Billowi Wongowi, że prawdopodobnie popełnił błąd, zatrudniając
„amatorkę ze wsi", jak panią nazwał, ale próbował wszystkiego.

— Nie wierzę, że zabójstwo Johna Sundaya ma cokolwiek wspólnego

ze śmiercią ich matki — zaprotestowała Agatha — Moim zdaniem to zbyt
wyrafinowany scenariusz.

— To pani opinia, ale naszym zdaniem sprawca zbrodni został

zdemaskowany. Amerykańska policja wydobędzie z niego wyznanie winy.

— Jeżeli go złapią — zauważyła Agatha cynicznie — Na razie zrobię

wszystko, co w mojej mocy, żeby odnaleźć tego drania, który zabił Sharon.

— Nie musi pani. To Jazz Belter. Prawdziwe nazwisko Fred Belter.

Aresztowaliśmy go.

— Jakim cudem tak szybko wpadliście na jego trop?

— Detektyw Wong przesłuchiwał starszą panią, której okna wychodzą

na ulicę, na której znaleziono tę martwą dziewczynę. Ta pani źle sypia.
Widziała, jak Belter wyciągnął Sharon z bagażnika, wepchnął jej w usta
trawę, przerzucił linę przez słup latarni, takiej starego typu, i podciągnął ją
do góry. Był tak odurzony narkotykami, że dopiero czterech
funkcjonariuszy zdołało powalić go na ziemię i skuć kajdankami.

Agatha opuściła komisariat okropnie przygnębiona. Gdyby odnalezienie

sprawcy zabójstwa biednej Sharon okazało się bardziej skomplikowane, jej
śmierć nie wydawałaby się aż tak straszliwie bezsensowna. Żal ściskał jej
serce z powodu niepotrzebnie zmarnowanego młodego życia.

TLR

Nagle stanął jej przed oczami obraz Toni spacerującej z Sharon, tak, jak

zobaczyła je któregoś wieczoru przez okno biura. Szły pod rękę po wyjściu
z pracy i śmiały się radośnie.

Poszła okrężną drogą do biura. Patrick i Toni pracowali w terenie. Pani

Freedman wyszła po zakupy. Phill Marshall odbierał telefony. Phil
przekroczył siedemdziesiątkę. Był spokojnym mężczyzną z bujną czupryną
białych włosów. Zachował świetną sylwetkę i perfekcyjnie obsługiwał
kamerę.

— Straszna historia z tą Sharon — westchnął — Pani Freedman zaraz

wróci. Czy chcesz, żebym przedstawił ci sprawozdanie z naszej ostatniej
działalności?

— Nie teraz. Wolałabym wrócić do sprawy zabójstwa Johna Sundaya,

żeby odwrócić własną uwagę od śmierci Sharon.

— A więc nie wierzysz, że zabili go Courtneyowie?

— Nie. Coś mi mówi, że zamordował go ktoś ze wsi. Sam widzisz, jakie

problemy stwarza dla przybysza zrozumienie wiejskiej mentalności. Wciąż
uważam, że człowiek z miasta, taki jak ja, nie zna na tyle dobrze wiejskich
obyczajów i sposobu myślenia, żeby odgadnąć, co siedzi w głowach
rdzennych mieszkańców wsi. Telewizyjne seriale nie oddają całej prawdy o
wsi. Są za bardzo politycznie poprawne. Jeżeli miejscowy wójt służył w
wojsku, to albo był faszystą, albo gejem. Cyganie zawsze mają dobry
charakter, a ludzie ich nie rozumieją. Raz widziałam film z ośmioma
zabójstwami, a żaden dziennikarz nie pojawił się w polu widzenia. Nie.
Podejrzewam, że w miejscach położonych z daleka od turystycznych
szlaków, takich jak Odley Cruesis, kryją się nieznane sekrety. O ile ktoś ze
współpracowników nie zlikwidował Johna... O, wróciła pani, pani
Freedman. Czy byłaby pani tak uprzejma odszukać dla mnie teczkę Johna
Sundaya?

— Nie trzeba — wtrącił Phil — Mam akta jego sprawy w komputerze.

TLR

Agatha zaparzyła sobie filiżankę mocnej'kawy i zapaliła papierosa. Pani

Freedman stłumiła westchnienie i otworzyła okno. Agatha usiadła przed
komputerem i zaczęła czytać raporty, zaopatrzone w fotografie Phila. Nagle
stwierdziła:

— Czegoś tu brakuje.

— Czego? — zapytał Phil.

— Gdzie mieszkał John Sunday?

— Pamiętam. W szeregowym domku przy Oxford Lane. Patrick

twierdzi, że policja nie znalazła niczego, co miałoby związek z
morderstwem.

— Kto odziedziczył dom?

— Zaczekaj, sprawdzę w notatniku.

— Philu, to powinno być tu zapisane razem z innymi informacjami.

Agatha przygryzła wargę w z rozdrażnieniem. Po zabójstwie Miriam i

kłopotach związanych z operacją biodra zbyt łatwo przyjęła, że istniał
związek pomiędzy obydwoma morderstwami.

— Zaczekaj, zaraz sprawdzę — Phil wrócił z notatnikiem i przerzucił

strony. — O, mam. Pojechałem tam z Patrickiem. Oxford Lane. Drugi z
kolei w szeregu domków. Mały ogródek od frontu. Nieco zaniedbane
otoczenie. Nigdy się nie ożenił. Odziedziczyła po nim siostra, niejaka pani
Parker. Prawdopodobnie sprzedała dom.

— Może nie. Chętnie zajrzałabym do środka, na wypadek, gdyby jednak

coś tam zostało. Pojedźmy tam.

Dom miał od frontu mały zachwaszczony ogródek. Gdy Agatha pchnęła

frontową furtkę, sąsiadka otworzyła swoje drzwi i zawołała:

— Czy jesteście z firmy organizującej wyprzedaże?

TLR

— Tak — skłamała Agatha, korzystając z niespodziewanej okazji.

— Poczekajcie, to dam wam klucze — powiedziała kobieta — Pani

Parker nadal jest na północy, ale przyjedzie jutro. Ostatnio bardzo
chorowała i do tej pory nie była w stanie nic zrobić z domem po bracie.
Wynajęła was, żeby wszystko sprzedać. Dawno temu pokłóciła się z bra-
tem. Dlatego nie chciała nic po nim zachować. Przyjechała po śmierci
nieszczęśnika i zabrała kilka rzeczy, ale reszty nie chce.

— Nie powinniśmy tego robić — wymamrotał Phil.

— Cicho! To wymarzona okazja.

Kiedy sąsiadka wróciła z kluczami, Agatha powiedziała:

— Dziwne, że pani Parker tak długo zwlekała z opróżnieniem domu i

wystawieniem go na sprzedaż.

— Cóż, jak mówiłam, fatalnie się czuła, a wcześniej nie znalazła czasu.

Oddajcie mi klucz, jak skończycie.

Kiedy weszli do środka, Phil zapytał ze złością:

— Co zrobimy, jak przyjedzie prawdziwa ekipa?

— Zostawimy drzwi od frontu otwarte — zaproponowała Agatha. —

Jeżeli usłyszymy podjeżdżający wóz meblowy, uciekniemy chyłkiem
tylnym wyjściem.

Na parterze mieścił się pokój dzienny oraz kuchnia po jednej stronie

ciemnego korytarzyka i gabinet po drugiej, zaś na piętrze dwie sypialnie i
łazienka.

— Myślę, że najlepiej zacząć od gabinetu — zasugerowała Agatha —

Chociaż policja z całą pewnością zatrzymała wszystkie papiery do chwili,
kiedy siostra się po nie zgłosi.

— Ja sprawdzę pozostałe pomieszczenia — zaoferował Phil — Czy

przyszło ci do głowy, Agatho, że kiedy przybędzie ekipa, którą ta siostra

TLR

naprawdę wynajęła, sąsiadka zamelduje policji o naszej wizycie i poda
nasze rysopisy?

— Wyglądała mi na bardzo krótkowzroczną osobę — pocieszyła go

Agatha z nadzieją w głosie.

Phil wyszedł. Agatha zaczęła dokładnie przeszukiwać gabinet, ale

wyglądało na to, że policjanci zabrali nawet najmniejsze skrawki papieru,
jakie wpadły im w ręce. Agatha powyciągała szuflady biurka w nadziei, że
znajdzie jakieś pismo przyklejone taśmą od spodu. Na próżno. Zobaczyła
tylko jakiś kod: A119X, wypisany pisakiem na spodzie jednej z szuflad.
Zapisała go.

Spędzili ponad godzinę na poszukiwaniu tajnych skrytek, ale nie

znaleźli ani jednej. Dom był brzydko umeblowany, tylko najbardziej
niezbędnymi sprzętami. Wyglądało na to, że John Sunday lubił łamigłówki
i krzyżówki. Jednym z niewielu przejawów ludzkiej natury właściciela była
półka, na której stały puzzle i zeszyty krzyżówek. Nigdzie nie spostrzegli
żadnej fotografii. Lustro nad kominkiem odbijało ponure wnętrze. Phil
pomyślał, że dom chyba zbudowano niegdyś dla robotników, ponieważ
taras wychodził na północ i nie dochodziło doń zbyt wiele światła
słonecznego. Zauważył też, że do budowy użyto kiepskiej jakości cegieł.

Zajrzeli nawet pod poduszki nędznej sofy, pokrytej brzydkim brązowym

sztruksem. Zbadali też boki i spód dwóch foteli. Phil poinformował, że z
dwóch sypialni na górze używano tylko jednej. Druga była zupełnie pusta.

Kiedy wyszli i zamknęli drzwi na klucz, Agatha wpadła na pewien

pomysł. Zaniosła z powrotem klucz sąsiadce.

— Popełniliśmy okropny błąd — powiedziała z akcentem z

Birmingham z czasów młodości — Wysłano nas gdzie indziej, za róg, na
Oxford Terrace. Proszę nic nie mówić pani Parker, bo będziemy mieć
straszne kłopoty.

Sąsiadka wbiła w nią wzrok.

TLR

— Niech się pani nie martwi, kochana. To normalne w podeszłym

wieku. Zaledwie wczoraj zapomniałam, że nastawiłam czajnik. Cała woda
się wygotowała. Omal go nie spaliłam.

— Ta kobieta niewiele widzi — mruknęła Agatha do Phila z kwaśną

miną — Jestem głodna. Muszę coś zjeść.

Postanowili pojechać na lunch do George'a w Mirce— sterze.

— Bardzo mnie intryguje, co oznacza ten kod i dlaczego zapisał go na

spodzie szuflady — powiedziała Agatha — Lubił łamigłówki.
Prawdopodobnie jego sposób myślenia był dość pokrętny. Przypuszczalnie
wymyślał przedziwne sztuczki, żeby coś ukryć, zamiast po prostu wynająć
sejf w banku.

— Biblioteka! — wykrzyknął nagle Phil.

— Jaka biblioteka? — spytała Agatha.

— Ten kod bardzo przypomina numery, jakie nadają książkom i

zapisują na okładkach w Bibliotece Publicznej w Mircesterze. Wysyłają
furgonetkę z książkami po wsiach. Sam je w ten sposób wypożyczam. W
bibliotece nadal stosują stary system katalogowania.

Po przybyciu do biblioteki zapytali o pozycję z zapisanym przez

Sundaya numerem. Dowiedzieli się, że to faktycznie numer jednej z pozycji
pod tytułem „Idź do mrówki" Percivala Brighta-Simmela.

— Niestety, czytelnik jej nie zwrócił — dodała bibliotekarka —

Zamierzaliśmy wysłać do niego monit, że przekroczył termin zwrotu, ale
po sprawdzeniu, że wypożyczył ją pan Sunday, który został zamordowany,
spisaliśmy ją na straty. Ponieważ brakuje nam miejsca dla nowych pozycji i
tak wkrótce byśmy się jej pozbyli. Przez długi czas nikt inny nie
wypożyczał tej książki.

— Co to za pozycja?

TLR

— Rodzaj religijnej przypowieści.

Po wyjściu na dwór Agatha stwierdziła:

— Musimy wrócić do domu Sundaya i przeszukać regały. Ciekawe, co

szczególnego zawiera?

Lecz po dotarciu na miejsce ujrzeli przed domem furgonetkę z napisem

„Wyprzedaże Pyrsona". Drzwi stały otworem. Agatha z lękiem zerkała na
sąsiednią posesję, ale sąsiadka, która dała im klucz, tym razem nie wyszła.

— Co ty wyprawiasz? — zapytał Phil, gdy Agatha wkroczyła do środka,

gdzie dwóch mężczyzn przenosiło meble.

— Przyjechałam z biblioteki w Mircesterze — skłamała.

— Poprzedni właściciel nie oddał nam jednej z książek. Czy nie mają

panowie nic przeciwko temu, żebyśmy jej poszukali?

— Proszę bardzo — odparł jeden z robotników — Jeszcze ich nie

spakowaliśmy.

Phil z duszą na ramieniu podążył za Agathą do pokoju. Zaczęli razem

przeszukiwać półki.

— Nic tylko puzzle i łamigłówki — mamrotała Agatha.

— Może znajdziemy coś za książkami.

Zaczęła je wyciągać. Phil stanął na krześle i przeglądał zawartość

najwyższych półek. Nagle wykrzyknął:

— Znalazłem coś! Tak, to ona! Postawił ją z tyłu za innymi, razem z

tym!

„To" było butelką whisky.

— Hej! — krzyknął jeden z robotników. — Ta butelka stanowi mienie

byłego właściciela.

TLR

— Ależ oczywiście — potwierdziła Agatha — Proszę ją zabrać. Nas

interesuje tylko książka.

Wręczyli mężczyźnie butelkę whisky, zabrali książkę i opuścili dom.

— A jeżeli ta sąsiadka nas widziała? — wyszeptał Phil z lękiem —

Powiedziałaś jej, że powinniśmy pracować w innym domu, za rogiem.

— Och, uzna nas za pracowników tej samej firmy — rzuciła Agatha

lekkim tonem — Wróćmy do biura i spróbujmy w niej coś znaleźć, chociaż
niewiele zawiera.

Na okładce cieniutkiej broszurki z marnego papieru narysowano

jasnowłosego, niebieskookiego Jezusa z palcem wyciągniętym w
oskarżycielskim geście. Przypominał raczej postać z plakatu z okresu
pierwszej wojny światowej, na jakich wzywano do mobilizacji słowami
„Ojczyzna cię wzywa".

Kiedy wrócili do biura, Toni siedziała przy komputerze i przepisywała

notatki. Agatha spostrzegła, że pobladła i posmutniała. Muszę zatrudnić
kogoś młodego, żeby ją rozweselić — przyrzekła sobie Agatha. Wiedziała,
że śmierć Sharon ją załamała.

— Rzuć to pisanie, Toni, i chodź nam pomóc — zaproponowała.

Wyjaśniła Toni, w jaki sposób odnaleźli książkę. Był to traktat religijny

z 1926 roku. Zawierał szereg moralizatorskich przypowieści o ludziach,
którzy postępowali lekkomyślnie jak konik polny z bajki i skończyli,
umierając z głodu albo w przytułku.

— Nigdy w życiu bym nie pomyślał, że Sunday był pobożny —

stwierdził Phil. — Z tego, co wiemy, narobił kłopotów dwóm kościołom.
Nie widzę tu żadnego klucza. Nie podkreślił ani jednego słowa.

— Pozwól mi zerknąć — poprosiła Toni. Wzięła broszurkę i zaczęła

kartkować. Później delikatnie zbadała strony opuszkami palców. — Chyba

TLR

coś znalazłam — oświadczyła. — Pod niektórymi literami wyczułam na-
kłucia szpilką.

— Mądra dziewczyna! — pochwaliła Agatha, wyciągając długopis —

Przepisz je.

— Na tej stronie zaznaczył p i o. Na następnej nic. Zaczekajcie. Dalej

jest dis.— Metodycznie przejrzała całą książkę, zanim odczytała całą
wiadomość: „Pod szopą w ogrodzie".

— Najlepiej, jak tam wrócę dziś w nocy — oświadczyła Agatha — Ale

po co sam sobie zostawiał zaszyfrowaną wiadomość? Skoro zakopał coś w
ogrodzie pod szopą, to po co zadawał sobie tyle trudu? Masz ochotę na
kolejną wizytę w jego domu, Philu?

Toni spostrzegła niechętną minę Phila i zasugerowała:

— Ja z tobą pojadę.

— Więc idź do domu i odpocznij — zaproponowała Agatha — Przyjadę

po ciebie około północy.

Po powrocie do chaty nie zastała Charlesa. Nagle poczuła się

opuszczona. Właściwie chyba powinna przywyknąć do tych jego nagłych
przyjazdów i wyjazdów. Pogłaskała niewierne koty, które wymknęły się jej
palcom i stanęły przy drzwiach do ogrodu, czekając, aż je wypuści.

Odgrzała sobie lasagne w kuchence mikrofalowej i zjadła w posępnym

nastroju przy kuchennym stole. Postanowiła zamieścić w gazetach
ogłoszenie, że poszukuje praktykanta. Jeżeli Toni dostanie młodą osobę do
przeszkolenia, nowe zadanie odwróci jej uwagę od śmierci Sharon. Czy
gdybym nie kazała Sharon wyprowadzić się od Toni, żyłaby do dziś? —
myślała, dręczona wyrzutami sumienia. Po namyśle doszła do wniosku, że
pewnie skończyłaby tak samo. A gdyby zaczęła zapraszać motocyklistów

TLR

do mieszkania Toni, być może zginęłaby nie jedna, lecz dwie młode
dziewczyny.

Agatha przebrała się w ciemne ubranie, nastawiła budzik na jedenastą

trzydzieści i położyła się na sofie. Przed zaśnięciem zadała sobie pytanie,
dlaczego nie kazała wyciąć w drzwiach do ogrodu otworu dla kotów,
zakrywanego ruchomą klapą.

Blisko północy Agatha podjechała po Toni i razem wyruszyły do domu

Johna Sundaya. Zaparkowała samochód za rogiem ulicy i chyłkiem
przemknęły pustymi ulicami. Zaczęło mżyć. Krople wody spadały z drzew
rosnących przy chodniku.

Cichutko otworzyły furtkę i ruszyły ceglaną ścieżką wiodącą wzdłuż

bocznej ściany domu do ogrodu na tyłach. Agatha zaryzykowała zapalenie
miniaturowej latarki. W jej słabym świetle ujrzała zaniedbany trawnik,
kilka krzewów wawrzynu i czarną sylwetkę szop; w najdalszym prawym
rogu.

Agatha ponownie zapaliła latarkę i oświetliła drzwi.

— Założono kłódkę — wyszeptała Toni.

— Przewidziałam to — odparła Agatha, otwierając torbę. Wyciągnęła z

niej obcęgi do cięcia drutu. — Zaraz ją otworzę.

— A co będzie, jak jego siostra znajdzie przeciętą kłódkę i zawiadomi

policję, że dokonano włamania?

— Przyniosłam zapasową — rzuciła Agatha beztrosko.

— Nikt nie zauważy różnicy.

Przecięła kłódkę i otworzyła drzwi. Szopa miała drewnianą podłogę.

Agatha wręczyła Toni latarkę i poprosiła:

— Masz lepszy wzrok niż ja. Poszukaj jakichś śladów. Nie możemy

zerwać całej podłogi.

TLR

Toni pełzała dookoła. Na koniec pokręciła głową.

— Nic nie widzę.

— Obawiałam się tego — wymamrotała Agatha ponuro — Jednak

trzeba podnieść każdą deskę.

— Zaczekaj. Niekoniecznie — Toni usiadła na piętach.

— O ile sobie przypominam, szopa stoi na słupkach ponad

powierzchnią gruntu. Wystarczy wyjść i zajrzeć pod spód.

— Genialne! Spróbujmy. Założę tę drugą kłódkę na wypadek, gdyby

ktoś nas dostrzegł i musiałybyśmy szybko uciekać.

Toni położyła się na mokrej trawie i skierowała światło latarki na ziemię

pod szopą.

— Coś zauważyłam — oznajmiła po chwili.

W tym momencie dobiegł je głos z sąsiedniego domu.

— Zapewniam pana, panie oficerze, że słyszałam głosy dochodzące z

ogrodu pana Sundaya.

— Cholera! — zaklęła Agatha — Bierz to, co tam znalazłaś, i wiejemy!

Toni wyciągnęła małą metalową kasetkę. Podbiegły do końca małego

ogródka. Toni przeskoczyła przez furtkę, ściskając w ręku zdobycz. Agatha
przerzuciła torbę z narzędziami na drugą stronę, z wysiłkiem wdrapała się
na drewnianą bramkę i ciężko spadła na aleję po drugiej stronie.

— Ciszej! — wysyczała Toni.

W nocnej ciszy Agatha była tak niezdarna, jak słoń w składzie

porcelany.

Odetchnęły z ulgą, gdy bezpiecznie dotarły do samochodu i odjechały.

Po powrocie do chaty panna Gilmour postawiła metalową kasetkę na

kuchennym stole.

TLR

— Zamknięta — stwierdziła — Co teraz?

Agatha otworzyła szufladę przy zlewie i wyciągnęła dłuto. Wręczyła też

Toni parę lateksowych rękawiczek, a sama założyła drugą. Umieściła
koniec dłuta w szczelinie przy zamku i mocno nacisnęła. Zgrzytnęło
głośno, a po chwili wieczko się otworzyło.

W środku znalazły paczuszkę zawiniętą w grubą folię. Agatha wzięła

kuchenne nożyczki i rozcięła ją. Pakiecik zawierał zdjęcia i listy.

— Popatrz na to! — wykrzyknęła Agatha — Naga Tilly Glossop siedzi

na jakimś mężczyźnie, ale kto to może być?

— Trudno rozpoznać tak wykrzywioną twarz. Ale wygląda mi

podejrzanie podobnie do burmistrza Cirencesteru. Poszukam go w twoim
komputerze. Spróbuję znaleźć jakieś zdjęcie.

— Dobrze, a ja przejrzę inne materiały. Coś podobnego!

Toni przystanęła w drzwiach.

— Co takiego?

— To zdjęcie przedstawia Penelope Timson podczas namiętnych

pieszczot z jakimś facetem, z całą pewnością nie z pastorem. Ta mała,
podła kreatura musiała szantażować ludzi!

Podczas gdy Toni pracowała przy komputerze, Agatha przejrzała kilka

listów. Były to namiętne listy miłosne od osób, których nie znała, do
innych, których nazwiska też nic jej nie mówiły.

Zapaliła papierosa i zastanawiała się, co dalej robić. Toni wróciła do

kuchni.

— Tak, to bez wątpienia pan burmistrz we własnej osobie. Czy

pojedziemy jutro do niego na konfrontację?

— Nie — odparła Agatha. — Zawiadomi swojego prawnika i wezwie

policję. Zaczną dochodzić, jak weszłyśmy w posiadanie tych materiałów i

TLR

dlaczego ukrywałyśmy dowody. Penelope Tomson przyjaźni się z panią
Bloxby. Zatrzymam to zdjęcie. Wytrzemy dokładnie wszystko, czego
dotknęłyśmy, i wyślemy paczkę do komendy policji. Nie, to zły pomysł.
Lepiej, żeby odnaleźli ją sami. Cholera, będziemy musiały odwieźć ją na
miejsce.

— A co zrobimy z wyważonym zamkiem?

— Mam identyczną kasetkę. Trzymałam w niej biżuterię, zanim

kupiłam bardziej ozdobną. Włożę do niej wszystko i umieścimy ją pod
szopą.

— Jak policja ją odnajdzie?

— Zadzwonię do nich z budki telefonicznej. Mam przenośne urządzenie

do zniekształcania głosu.

Tym razem weszły do ogrodu i opuściły go przez nikogo niezauważone.

Agatha zadzwoniła na komendę policji. Potem pojechały do całonocnej
restauracji przy autostradzie na wczesne śniadanie.

Zjadły kiełbaski, jajka na boczku z frytkami i popiły dwiema

filiżankami czarnej kawy. Po posiłku Agatha oświadczyła:

— Najpierw powinnyśmy się trochę przespać. Myślę, że później

porozmawiam z panią Bloxby o Penelope i zasugeruję, żebyśmy
odwiedziły ją we dwie. Pozostaje jeszcze Tilly Glossop. Niewykluczone, że
szantażowała burmistrza do spółki z Sundayem. Ktoś musiał przecież ich
sfotografować.

— Czy chcesz, żebym wybadała Tilly?

— Moim zdaniem będzie lepiej, jeżeli Patrick to zrobi. Nadal wygląda

jak glina. Może zdoła ją wystraszyć na tyle, że wyzna prawdę, albo coś jej
się wymknie.

Po powrocie do domu Agatha przespała kilka godzin. Przyszła do biura

nazajutrz o dziewiątej rano, by odprawić Patricka. Później poprosiła panią

TLR

Freedman, żeby zamieściła w prasie ogłoszenie, że poszukują praktykanta
w zawodzie detektywa.

— Najchętniej studenta lub studentkę na roczną praktykę — dodała.3—

Ja idę w pewnej sprawie do pani Bloxby. Wygląda na to, że mamy dziś
spokojny ranek. Pójdziesz ze mną, Toni?

Dziewczyna wyraziła zgodę. Wciąż opłakiwała utratę przyjaciółki,

Sharon. Czuła, że pobyt na plebanii i kojąca obecność pastorowej dobrze jej
zrobią.

Pani Bloxby zaprosiła je do salonu, mimo głośnego protestu pastora,

który wrzeszczał z gabinetu:

— Ten dom zaczyna przypominać Piccadilly Circus!4

Na dworze wciąż padało.

— Zapowiadali piękne lato. Żal mi tych wszystkich rodzin, które

zarezerwowały sobie w tym roku miejsca na wakacje w kraju — stwierdziła
Agatha.

— Zadziwia mnie podejście naszych rodaków do turystyki — wtrąciła

pani Bloxby, która właśnie wróciła z pełną tacą — Lecą do krajów, których
kultury ani mentalności nie próbują zrozumieć. Patrzą tylko na lśniącą
powierzchnię, jak ważki nad stawem, a nie widzą mrocznych odmętów
poniżej. Ma pani dziś bardzo poważną minę, pani Raisin.

Agatha otworzyła swą przepastną torebkę, wyciągnęła kopertę i

.wręczyła pastorowej.

— Zanim pani zajrzy, wyjaśnimy, w jaki sposób to zdobyłyśmy.

Opisała, jak znalazły kasetkę pod szopą Sundaya.

3

W Anglii studenci mają możliwość przerwania studiów na rok w celu odbycia praktyki w

przyszłym zawodzie lub pracy w charakterze wolontariuszy.

4

Znany plac w Londynie, popularne miejsce spotkań turystów i londyńczyków.

TLR

— Wyjęłam jedną fotografię, co oznacza, że zatajam dowody przed

policją, ale chciałam najpierw skonsultować się z panią.

Pani Bloxby wyjęła zdjęcie i powoli usiadła.

— O Boże! Co teraz zrobimy?

— Ponieważ zna ją pani, pomyślałam, żebyśmy tam poszły i dyskretnie

zamieniły z nią słówko. Nie potrafię sobie wyobrazić pani Timson
zaprzyjaźnionej z osobą o morderczych skłonnościach. Jeżeli uważa pani,
że weszła w kontakt z jakimś przestępcą, wyślę to anonimowo policji.

— Proszę się częstować herbatą i rogalikami — zachęciła pani Bloxby

— Nic lepiej nie rozjaśnia umysłu.

— Czy słyszała pani kiedykolwiek jakieś plotki na temat pani Timson?

— spytała Toni.

— Nigdy — zapewniła pastorowa — Chyba byłoby lepiej, gdybyście

zostawiły tę sprawę policji. Prawdopodobnie poślą do niej policjantkę...

— Przypuszczalnie panią detektyw sierżant Collins, która wystraszy ją

na śmierć — wpadła jej w słowo Agatha. — Niewątpliwie wywlecze ją z
domu w kajdankach na oczach całej wsi.

— Chyba pójdę z wami — westchnęła pani Bloxby — Mój Boże, ile

niegodziwości kryje się w tych małych wioskach!

Deszcz przestał padać, gdy jechały autem Agathy do Odley Cruesis.

Słońce ozłociło kałuże na drodze. Lśniące krople spadały z gałęzi drzew
nad ich głowami. Kiedy wysiadały przed plebanią, powietrze słodko
pachniało świeżością.

Penelope otworzyła drzwi. Uśmiechnęła się na ich widok.

— Proszę, wejdźcie. Mój mąż poszedł do kościoła.

— Doskonale — odparła Agatha — Bo właściwie przy— szłyśmy do

pani.

TLR

— Proszę za mną. Kawy? Herbaty?

— Dziękujemy, dopiero co wypiłyśmy — odpowiedziała Agatha.

Otworzyła torebkę, wyciągnęła kopertę, wydobyła z niej fotografię i podała
Penelope.

Penelope opadła bezwładnie na róg sofy. Skuliła się i oplotła chude

ciało ramionami. Pani Bloxby usiadła przy niej i otoczyła ją opiekuńczym
ramieniem.

— Pani Timson, pani Raisin podjęła wielkie ryzyko, zabierając tę

fotografię, żeby nie dostała się w ręce policji. Czy pan Sunday panią
szantażował?

Penełope zaszlochała. Z jej oczu popłynęły łzy. Toni wzięła z

podręcznego stolika paczkę chusteczek i podała jej. Agatha czekała
niecierpliwie. Miała nadzieję, że pastor nie przyjdzie i nie zobaczy tej
sceny. W końcu gospodyni westchnęła rozdzierająco.

— Tak — przyznała.

— Kim był ten mężczyzna?

— Amerykańskim kaznodzieją, który odwiedził nasz kraj. Giles

poprosił mnie, żebym pokazała mu Cot— swolds. Zaprzyjaźniliśmy się.
Był wdowcem. Opowiadał bardzo zabawne dowcipy. Giles nigdy nie
żartuje. A żarty miewają uwodzicielską moc — dodała płaczliwie,

— A więc nawiązała pani romans!

— Och, nie! — Penelope wyglądała na zaszokowaną.

— To się stało rano tego dnia, kiedy odjeżdżał. Poszliśmy na cmentarz

przykościelny. Podziękował mi za opiekę, a potem nagle porwał w objęcia i
pocałował. Potem się roześmiał i powiedział: „Nie powinienem tego
zrobić". A ja na to: „Naprawdę nie powinien pan". Poklepał mnie po
ramieniu i poszedł pożegnać się z moim mężem.

TLR

— Czy wtedy Sunday zaczął panią szantażować?

— Niezupełnie. Przyszedł trzy dni później z rana, kiedy Giles wyjechał

do sąsiedniej parafii, i pokazał mi zdjęcie. Wyjaśniłam, że nic nie zaszło
prócz pocałunku, ale oświadczył, że mój mąż na pewno mi nie uwierzy,
kiedy zobaczy tę odbitkę. Spytałam, czego ode mnie chce. Roześmiał się
złośliwie i zagroził, że wróci.

— Kiedy to było? — spytała pani Bloxby.

— Trzy dni przed jego śmiercią — wyszeptała Penelope.

— Zadzwonił do mnie dzień przed zebraniem protestacyjnym i zagroził,

że jeśli mu nie zapobiegnę, wyśle zdjęcie pastorowi. Nie mogłam tego
dłużej znieść. Ludzie mówią, że szantażysta nigdy nie umknie
sprawiedliwości. Więc wyznałam wszystko Gilesowi.

— Na pewno okropnie się rozgniewał — powiedziała pani Bloxby ze

współczuciem.

— Gorzej — wymamrotała Penelope — Omal nie pękł ze śmiechu.

„Zapomnij o tym — powiedział wreszcie.

— Spójrz tylko w lustro. Wiadomo, że Amerykanie przesadzają z

okazywaniem serdeczności. Pójdę do Sundaya. Nigdy więcej o tym nie
usłyszymy".

Po morderstwie zapytałam, czy zawiadomił policję albo odwiedził

Sundaya. Odpowiedział, że nie znalazł czasu i że ani przez chwilę nie
zamierzał pokazywać tego głupiego zdjęcia policji.

Co ja najlepszego zrobiłam? — rozpaczała Agatha w duchu —

Powinnam była zostawić tę fotografię w pudełku, żeby policja ją znalazła.
Wierzę Penelope, ale wymaglowaliby Gilesa i prześledzili każdy jego krok.
Nie przyszedł na zebranie, kiedy zasztyletowano Johna.

— Już pójdziemy — zaproponowała Agatha.

TLR

Kiedy opuściły plebanię, pani Bloxby zaproponowała:

— Chodźmy w jakieś spokojne miejsce. Zaczynam sobie przypominać

pewne rzeczy

— Nie ma spokojniejszego miejsca od mojej kuchni — stwierdziła

Agatha, ruszając w stronę własnego domu.

Kiedy usiadły w kuchni Agathy, pani Bloxby zaczęła opowieść:

— Pamiętam, że ubiegłej jesieni odwiedził nas wędrowny kaznodzieja,

Amerykanin z jakiegoś kościoła episkopalnego. Nazywał się Silas Cuttler.
Był jowialny, okrągły, wesoły. Mniej więcej w tym czasie pani Timson
zaczęła się stroić, a nawet malować.

— Czy mąż ją znieważa?

— Och, czasami ofuknie, jak każdy. „Po co nakładasz tyle tapety?"

albo: „Aleś ty głupia, kobieto". Takie zwykłe, codzienne przykrości. To
zimny, porywczy człowiek.

— Chyba powinnam zadać mu parę pytań — stwierdziła Agatha.

— Nie radzę, moja droga. Oskarżyłby panią z zimną krwią o zatajanie

dowodów przed policją. Sam zaniósłby im zdjęcie i wpakował panią w
kłopoty. Jestem pewna, że pan Timson ani przez chwilę nie podejrzewał
żony o zdradę.

— Nie mogę też przesłuchać burmistrza, ponieważ policja zaczęłaby się

zastanawiać, w jaki sposób trafiłam na jego trop. Chyba odczekam kilka
dni, a potem poproszę Patricka, żeby wysondował swoich informatorów z
policji.

Agatha zapytała Toni, czy chciałaby przejrzeć dokumenty kandydatów

na praktykantów i wybrać kilku najbardziej odpowiednich. Dziewczyna
nadal jednak rozpaczała po śmierci przyjaciółki, więc Agatha pewnego
wieczoru wzięła do domu plik aplikacji.

TLR

W ogłoszeniu zaznaczyła, że ubiegający się o posadę powinni dołączyć

do podania kopie świadectw szkolnych i fotografię.

Patrick przyszedł do niej i podążył za nią do kuchni, gdzie na stole

rozłożyła papiery i zdjęcia.

— Poszukuję praktykanta, ale odpowiedzieli sami beznadziejni ludzie.

Co cię sprowadza?

— Dobra wiadomość. Tom Courtney został aresztowany poza

Waszyngtonem i oskarżony o zabójstwo matki. Żył z jakąś kobietą w
Mount Vernon i to ona wydała go policji. Nie wiedziała, że jest
poszukiwanym zbrodniarzem. Zaczęła się go bać, gdy zauważyła, że
szoruje wszystkie jej szafy i półki i zmusza ją, żeby brała prysznic pięć razy
dziennie. Poprosiła go, żeby się wyprowadził, ale ponieważ nie posłuchał,
zawiadomiła policję. Myśleli, że to miejscowy, ale jakiś bystrooki konny
policjant rozpoznał go na zdjęciu wiszącym w lokalu wyborczym.

— Kiedy zamierzają dokonać ekstradycji?

— To zajmie całe wieki, jeżeli w ogóle to zrobią.

— Przynajmniej nie muszę się obawiać, że nagle tu zawita. A co z jego

siostrą, Amy?

— Nic nie wiadomo. Tom przysięga na wszystkie świętości, że nie wie,

gdzie ona przebywa. Nie kontaktowała się z mężem. Doktor narzeka, że
opróżniła wspólne konto bankowe, zanim przepadła bez wieści. Nawiasem
mówiąc, Tom Courtney twierdzi, że nie ma nic wspólnego z zabójstwem
Sundaya. Oczywiście tutejsza policja z początku chciała jak najszybciej
zamknąć dochodzenie, więc mu nie uwierzyła. Ale kiedy usłyszałem od
moich znajomych, że pod szopą w jego ogrodzie znaleźli listy i
nieprzyzwoite zdjęcie burmistrza, w końcu postanowili wznowić śledztwo.
Tilly Glossop i burmistrz zeznali, że pozwolili sobie na jednorazową
przygodę po suto zakrapianym przyjęciu w ratuszu i że Sunday ich nie
szantażował. E-maile, które przypuszczalnie ściągnął z cudzych

TLR

komputerów, są w biurze. Używał ich, żeby zyskać władzę, nie pieniądze.
Wszystko wskazuje na to, że właśnie dzięki nim zachował posadę, pomimo
tylu skarg.

— Usiądź Patricku. Chcesz zimnego piwa?

— Bardzo chętnie. Prowadzę, ale jedno nie zaszkodzi.

Mimo że odszedł z policji na emeryturę, Patrick nadal wyglądał jak

policjant, ze starannie przystrzyżoną brązową czupryną, ponurą miną, w
odprasowanym ubraniu i wypastowanych do połysku butach.

— Prócz panny Glossop żadna inna osoba nie ma powiązań z Odley

Cruesis — ciągnął Patrick — Tilly nadal jest przesłuchiwana i kazano jej
oddać paszport.

Agathę ogarnęły wyrzuty sumienia, że ukryła jeden z dowodów.

Wręczyła Patrickowi szklankę piwa, usiadła obok niego przy stole i

zapaliła papierosa.

— Popatrz na te podania — poprosiła, wypuszczając w jego stronę kłąb

dymu — Większość kandydatów nie umie poprawnie pisać, a wielu z nich
używa języka esemesowego.

— Jedno spadło pod stół — zauważył Patrick. Schylił się i wyciągnął je

— Popatrz na to. Robi wrażenie, jakby uciekł ze sceny podczas
przedstawienia „Pagliacci".

— Jacy? — spytała Agatha podejrzliwie, jak zwykle, kiedy ktoś cytował

tytuły nieznanych jej utworów. Zawsze obawiała się, że wyjdą na jaw luki
w jej edukacji kulturalnej.

— „Pajace". To postać z opery. Klaun, który śpiewa słynną arię „Śmiej

się pajacu".

— Pokaż.

TLR

Patrick wręczył jej zdjęcie nastolatka z bujną grzywą czarnych

kręconych włosów, wielkimi, zamglonymi oczami, dużym nosem,
przypominającym dziób ptaka, i szerokimi ustami.

— Cztery piątki z egzaminów. „Ponieważ nie chcę brać pożyczki na

studia, chciałbym jak najszybciej podjąć pracę" — przeczytał Patrick. —
Twierdzi, że ma dobrą intuicję, jest pracowity i umie postępować z ludźmi.
Ma osiemnaście lat.

— Wezwę go na rozmowę kwalifikacyjną — zdecydowała Agatha —

Toni potrzebuje kogoś młodego, żeby ją rozweselił. Jak się nazywa?

— Simon Black.

Simon wkroczył do biura Agathy o siódmej następnego wieczoru.

Okazał się niski, mniej więcej metr pięćdziesiąt pięć wzrostu. W
porównaniu ze szczupłą sylwetką jego głowa wydawała się
nieproporcjonalnie duża. Wielkie czarne oczy pod ciężkimi powiekami
błyszczały poczuciem humoru i inteligencją. Jego wygląd nasunął Agacie
skojarzenie z jedną z postaci z „Władcy Pierścieni".

— Opowiedz mi o sobie — poprosiła Agatha.

— Wszelkie informacje zawarłem w moim CV.

— Posłuchaj, drogi chłopcze. Jeśli chcesz dostać tę posadę, spróbuj się

zareklamować.

— Czy mogę usiąść?

— Proszę bardzo.

Simon odsunął sobie krzesło i siadł naprzeciwko Agathy. Ubrał się cały

na czarno: w czarny podkoszulek, spodnie, skarpetki i buty.

— Mam wyczucie do ludzi — zaczął z lekkim akcentem z

Gloucestershire. — Intuicyjnie wiem, kiedy kłamią. Ponadto posiadam
ponadprzeciętny iloraz inteligencji...

TLR

— I bardzo wysokie mniemanie o sobie — prychnęła Agatha.

— Czy obrażam panią, próbując się zareklamować? — zapytał Simon z

kamienną twarzą, jakby naprawdę chciał to wiedzieć.

Agatha uśmiechnęła się z ociąganiem.

— Miałam zły dzień — przyznała — Czy mieszkasz z rodzicami?

— Nie, sam. Moi rodzice nie żyją. Zginęli w ubiegłym roku w wypadku

samochodowym. Nie zostawili mi nic, prócz długów, nawet po sprzedaży
domu. Dlatego zdecydowałem, że wolę iść do pracy niż obciążać się
pożyczką na studia. Miałem dosyć długów.

Drzwi się otworzyły i Toni wkroczyła do pokoju.

— Zostawiłam coś w biurku — poinformowała.

Żal ścisnął Agathę za serce na widok zgnębionej miny Toni. Nagle

wpadła na pewien pomysł:

— Toni, to Simon Black. Zaczyna u nas pracę od jutra. Simonie, to Toni

Glimour. Czy jesteś bardzo zajęta w tej chwili?

— Właściwie... nie.

— W takim razie weź trochę pieniędzy z kasetki na drobne wydatki,

zabierz Simona do jakiegoś lokalu, zafunduj mu coś do picia i zapoznaj z
zadaniami detektywa. Dolicz sobie godziny nadliczbowe.

— Dobrze — odparła Toni bez entuzjazmu.

— Simonie, przyjdź tu jutro o dziewiątej rano. Nasza sekretarka

przygotuje ci umowę do podpisania.

— Dziękuję bar.. — zaczął Simon, ale Agatha przerwała mu wpół

słowa:

— No, idźcie już.

TLR

Odczekała, aż zejdą ze schodów i wyjdą na dwór. Potem wyjrzała przez

okno. Szli w milczeniu kilkadziesiąt centymetrów od siebie.

TLR

ROZDZIAŁ

VII

W pubie u George'a, naprzeciwko komendy policji, Simon zamówił dla

siebie piwo, a dla Toni jasne piwo lager.

— Do jakiej szkoły chodziłeś? — zapytała Toni.

— Do liceum w Mircesterze.

— Sama chciałam do niej iść, ale mama nie mogła sobie pozwolić na

mundurek — wyznała Toni.

— Wielu dzieci nie stać na nie. Dlatego otworzyli w szkole sklepik z

używaną odzieżą.

— Mama miała w tym czasie również inne problemy — powiedziała

Toni — Ale przejdźmy do spraw zawodowych. Co chciałbyś wiedzieć?

— Po pierwsze interesuje mnie, czy Agatha Raisin jest dobrą szefową.

Wyglądasz na wyczerpaną i przygnębioną.

— Straciłam przyjaciółkę, z którą pracowałam.

— Tę Sharon, którą zamordowano?

Toni skinęła głową.

— Czy ta praca jest aż tak niebezpieczna?

— Na ogół nie. Przeważnie dostajemy rutynowe zadania, jak

poszukiwanie zaginionych zwierząt domowych i dzieci czy śledzenie
niewiernych mężów lub żon. Sharon wpadła w złe towarzystwo
motocyklistów.

TLR

— Byłaś na pogrzebie i stypie?

— Nie. Nie należałam do jej rodziny. Przyjaźniłyśmy się, ale tuż przed

jej śmiercią zaczęła mi ciążyć ta przyjaźń.

— Czy byłaś kiedyś w Pyrt Parku?

Toni popatrzyła na niego ze zdziwieniem.

— W tym wesołym miasteczku? Nie. Dlaczego pytasz?

— Mają naprawdę diabelską kolejkę górską. Dokończ piwo, to cię tam

zabiorę.

— Dlaczego, do diabła...?

— Zobaczysz.

Simon zostawił motocykl na placu. Wręczył Toni kask i założył swój.

— To szaleństwo — wymamrotała Toni, kiedy weszli na teren wesołego

miasteczka.

— Zaufaj mi.

— Nigdy nie jechałam kolejką górską. Mogę dostać mdłości.

— Nic ci nie będzie. Chodź za mną.

Kiedy zabezpieczono ich krzesełka, wagonik zaczął się wznosić tak

wysoko, że Toni widziała dalekie wzgórza Mal— vern. Gdy dotarli na
szczyt, Toni złapała Simona za ramię.

— Chyba nie wytrzymam — wyszeptała.

Wagonik runął w dół z zawrotną prędkością. Toni zaczęła krzyczeć.

Wrzeszczała jak opętana aż do końca jazdy. Kiedy Simon pomógł jej
wysiąść, czuła, że drżą pod nią nogi.

— Po co mnie tu zabrałeś? — spytała drżącym głosem.

TLR

— Urządziłem ci terapię krzykiem. Przyszedłem tu po śmierci

rodziców. Nie martw się o pracę. Podejmę ją i poradzę sobie. O, zobacz,
wata cukrowa. Kupię dla nas po porcji.

Podszedł do stoiska, ale przedtem obrócił głowę i obdarzył ją

uśmiechem. Co za dziwny chłopak — myślała Toni. — Istny błazen.
Brakuje mu tylko kapelusza i dzwoneczków.

Ale tej nocy spała tak mocno jak nigdy od dnia, kiedy usłyszała o

śmierci Sharon.

Nazajutrz rano Simon podpisał umowę. Zrobił wielkie oczy na widok

hojnego wynagrodzenia. Popatrzył ze zdziwieniem na Agathę.

Przyjmuję cię na pełny etat — wyjaśniła — Mam przeczucie, że sobie

poradzisz. Mimo wszystko zostałeś przyjęty na okres próbny. Właściwie
zamierzałam przydzielić ci pomniejsze zadania, ale potrzebuję pary by-
strych oczu. Czy pamiętasz, co czytałeś na temat zabójstwa Johna
Sundaya?

— Tak.

Chciałabym, żebyś przeczytał naszą dokumentację z tej sprawy.

Poświęć na to cały dzień. Może wpadniesz na jakiś pomysł. Znajdziesz
wszystkie informacje w komputerze na tamtym biurku.

Agatha pochwyciła posępne spojrzenie Toni. Kusiło ją, żeby

wykrzyczeć: Tak, pamiętam, że pracowała przy nim Sharon, ale nie
zamierzam przykrywać go kirem i palić na nim zniczy!

Przedstawiła załodze nowego współpracownika.

Simon usiadł i przystąpił do pracy. Ledwie słyszał, jak jego nowa

szefowa wydaje innym dyspozycje. Skupił całą uwagę na plikach w
komputerze. Wyciszył wszystkie inne myśli, łącznie z tymi na temat Toni.
Kiedyś zakochał się nieszczęśliwie. Po jednej uczuciowej porażce nie

TLR

zamierzał ryzykować następnej. Śliczna, jasnowłosa Toni, inteligentna i
rozbrajająco niewinna, stanowiła zagrożenie.

Czytając raporty, usiłował sobie wyobrazić scenę w salonie plebanii,

gdy za oknem pojawił się umierający John Sunday. Wyglądało na to, że
prócz Miriam Courtney i panny Simms nikt nie opuścił pokoju. Gdy Simon
podniósł wzrok, spostrzegł, że w biurze nie został nikt, prócz pani
Freedman.

— Dlaczego piszą o pannie Simms i pani Bloxby? — zapytał.

— Nie rozumiem, o co ci konkretnie chodzi — odparła pani Freedman.

— Nie wymieniają ich imion.

— Ach, w tym rzecz. Obydwie należą do Stowarzyszenia Pań z Carsely.

Nie używają w nim imion. To bardzo stara tradycja.

Następnie Simon skupił się na Tilly Glossop. W raporcie napisano, że

miała romans z Sundayem. Czy wykorzystał jej kompromitujące zdjęcie z
burmistrzem, żeby samemu za darmo skorzystać z jej wdzięków?

Zaczęło mu burczeć w brzuchu. Ze zdziwieniem spojrzał na zegarek.

— Wychodzę na lunch — oznajmił — Proszę im przekazać, że później

pojadę obejrzeć Odley Cruesis. Czy coś pani kupić?

— Nie, przyniosłam sobie kanapkę. Nie sądzisz, że wypadałoby

najpierw zadzwonić do pani Raisin i poprosić ją o pozwolenie na wyjście?

— Pojadę motocyklem, w kasku na głowie. Chciałbym zrobić

rozpoznanie.

Simon poszedł do najbliższego baru Burger King, pochłonął

hamburgera i frytki. Potem wsiadł na motor i wyruszył do Odley Cruesis.
Przejechał ostrożnie przez całą wieś i zaparkował na wzgórzu powyżej.

Turyści odwiedzający najpiękniejsze krainy, takie jak Cotswolds, często

omijają małe wioski w rodzaju Odley Cruesis, zagubione w dolinach

TLR

pomiędzy

wzgórzami.

Przeważnie

odwiedzają

bardziej

znane

miejscowości, takie jak Chipping Campden, Bourton-on-the-Water czy
Stow-on-the-Wold.

Wokół panowała cisza i spokój. Wiatr szeleścił wysoko w koronach

starych wiązów otaczających trójkątny skwer. Maleńkie chaty porastały
wszelakie pnącza: glicynia, powojnik i bluszcz wirginijski, tak że budynki
wyglądały jak elementy otaczającej je natury.

Simon podszedł do kościoła i zaczął czytać ogłoszenia na tablicy,

przeważnie stare, zapowiadające dawno minione wydarzenia. Ale znalazł
też jedno nowe, które ostatnio przypięto:

„Pokój do wynajęcia w uroczym letnim domku. Proszę o kontakt z

panną May Dinwoody". Dalej właścicielka podała adres i numer telefonu.

Simon wyciągnął telefon komórkowy i zadzwonił do Agathy. Kiedy

skończył, Agatha jęknęła:

— Zamierzasz tam zamieszkać? To może być niebezpieczne. Nie dość,

że popełniono tam dwa morderstwa, to jeszcze ktoś uderzył w głowę
mojego przyjaciela, tak że wylądował w szpitalu. Poza tym, jaki pretekst
wynaj— dziesz, żeby się tam przeprowadzić?

— Moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym. To prawda.

Potrzebuję ciszy i spokoju, żeby dojść do siebie po tragedii. Rozważam
możliwość pracy dla Kościoła.

— Naprawdę?

— Po jednej wizycie w bibliotece w Mircesterze zdobędę niezbędną

wiedzę. Łatwo się adaptuję.

— Zgoda. Spróbuj i donoś mi o wszystkim. Zachowamy twoją misję w

tajemnicy. Nie zbliżaj się do biura. Powiem wszystkim, że nie wziąłeś tej
posady. Czy masz dość pieniędzy, żeby zapłacić kaucję?

TLR

— Tak. Nie zamierzam działać pochopnie, więc rozeznanie może mi

zająć trochę czasu. Czy pamięta pani, gdzie ona mieszka?

— W dawnym domu młynarza. Prowadzi tam ścieżka z tyłu sklepu.

Simon obejrzał wiejski markecik, kiedy go mijał. Wyglądał dość ponuro

z wyblakłym szyldem nad drzwiami. Napis głosił: „Twój wiejski sklep.
Jeżeli nie skorzystasz — stracisz".

Chyba wypada przychodzić tu po zakupy — pomyślał.

— Prawdopodobnie miejscowi uważają wizytę w supermarkecie za

zdradę stanu. Dziwne, że to miejsce nie działa na mnie kojąco. Wręcz
przeciwnie. Mam wrażenie, że obserwują mnie ukradkiem setki oczu.

Ruszył błotnistą, zarośniętą ścieżką w kierunku starego młyna nad

stawem. Nacisnął przycisk domofonu do mieszkania numer 2. Ktoś kazał
mu wejść.

Najwyraźniej rozczarował May Dinwoody, ponieważ na jego widok

oświadczyła piskliwym głosem:

Spodziewałam się kogoś w bardziej zaawansowanym wieku, na

przykład starszego dżentelmena. Po dwóch morderstwach we wsi zaczęłam
się bać.

Simon uśmiechnął się do niej.

—

Może młody człowiek lepiej panią ochroni.

—

No dobrze, proszę wejść i spocząć.

Siwa May Dinwoody nosiła dość dziwny zestaw ubrań: zniszczony

brązowy kardigan narzucony na czerwoną wieczorową bluzeczkę,
naszywaną cekinami, szarawary i trampki.

—

Poproszę o referencje — powiedziała.

TLR

Wziąłem ze sobą świadectwa szkolne i prawo jazdy — odrzekł Simon

— Nie mam świadectwa pracy, ponieważ jeszcze nigdzie nie pracowałem.
Moi rodzice zginęli w ubiegłym roku w wypadku samochodowym i
załatwienie wszystkich prawnych formalności zajęło mi wiele czasu.
Mieszkam w Mircesterze, przy Blackberry Avenue, ale wystawiłem
mieszkanie na sprzedaż. Chciałbym trochę pomieszkać w jakimś
spokojnym miejscu, zanim zdecyduję, co dalej robić. Najbardziej poważnie
rozważam możliwość pracy dla kościoła.

Moim zdaniem poradziłbyś sobie doskonale — odrzekła May. —

Zaparzę kawę i zaprowadzę cię na plebanię, żebyś poznał pastora. Ale
najpierw pokażę ci twój pokój. Jest mały. Niestety, okna nie wychodzą na
staw. A właśnie głównie ten widok przekonał mnie, żeby tu zamieszkać.

Simon nie wyobrażał sobie, że takie brudne, ciemne bajoro mogłoby

kogoś skusić, ale podążył za gospodynią do pokoju na tyłach. Maleńka
sypialnia miała olbrzymie okno wychodzące na wiejski skwer.

— Poprzedni najemca był artystą. Potrzebował wiele światła, dlatego

wymienił okno — wyjaśniła May — Istne świętokradztwo. W tamtych
czasach nawet nie potrzebował pozwolenia na dokonanie zmian.

Pokój umeblowano bardzo skromnie. Stało tam jednoosobowe łóżko,

szafa, komoda, biurko przy oknie i trzy twarde krzesła.

— Teraz pokażę ci łazienkę. Niestety, muszę cię prosić o przywiezienie

własnych ręczników i pościeli.

— To żaden problem — odparł Simon.

— Chodź ze mną. Na prawo za pokojem dziennym jest kuchnia.

Musimy wspólnie korzystać z lodówki i półek. Będę trzymać moje jedzenie
na dwóch dolnych półkach, a ty na dwóch górnych i w jednej z szuflad
zamrażalnika. Ten kredens po lewej stronie też pozostawię do twojej
dyspozycji.

— Dobrze.

TLR

— Mam jeszcze jeden wolny pokój, ale używam go jako pracowni.

Robię zabawki.

— Jaka pani zdolna!

— Pozostała do omówienia kwestia kaucji i ceny wynajmu —

powiedziała May nieco drżącym głosem.

— Ile pani żąda?

— Siedemdziesiąt pięć funtów za miesiąc, płatne za trzy miesiące z

góry.

— Zgoda.

— Gotówką czy czekiem?

May zamrugała powiekami.

— Jeżeli powiedziałaby pani ludziom, że jestem siostrzeńcem czy

jakimś innym krewnym, płaciłbym w gotówce i nie musiałaby pani płacić
podatków.

— Ależ to przestępstwo!

— Nikt nie musi o tym wiedzieć.

— Ale to niemoralne.

— No, trochę — przyznał Simon z szerokim uśmiechem.

— Niech tak będzie — wymamrotała May — Dobrze, że John Sunday

nie żyje. Zaraz by wykrył oszustwo.

— Czytałem trochę o tym. Chyba przed wizytą u pastora powinienem

wrócić do siebie, zabrać swoje rzeczy i podjąć pieniądze z banku.

— Tak, oczywiście — zaszczebiotała May.

— Czy mam udawać Szkota, jak pani?

TLR

— Niekoniecznie. Moja biedna siostra, która obecnie już nie żyje,

wyszła za mąż za Anglika. Nie mieli dzieci, ale nikt we wsi o tym nie wie.

Simon pożegnał gospodynię. May usiadła i patrzyła na pofalowane

wody stawu. Zarabiała trochę na sprzedaży zabawek na targach w różnych
miejscowościach, ale nawet z jej emeryturą na niewiele to wystarczało.
Jedyny luksus, na jaki mogła sobie pozwolić, to papierosy. Wciąż myślała o
rzuceniu palenia, ale z dnia na dzień zwlekała z tą decyzją. Co będzie,
jeżeli ten dziwnie wyglądający młodzieniec nie wróci?

Po dwóch godzinach Simon znów przyjechał, tym razem zabytkowym

samochodem morris minor po ojcu. Doszedł do wniosku, że będzie bardziej
pasował do wizerunku młodego człowieka myślącego o karierze duchow-
nego. Wniósł do środka pudło prześcieradeł, poszewek i ręczników. Potem
wręczył May kopertę z pieniędzmi.

Wrócił do auta po walizkę. Kiedy rozwieszał ubrania w szafie, na

chwilę ogarnął go smutek, że przez pewien czas nie zobaczy Toni. Agatha
Raisin trochę go przerażała. Słyszał jednak, że wykryła sprawców wielu
przestępstw, co wymagało bystrego umysłu.

W Mircesterze raz na tydzień organizowano targ na małym placyku

przed opactwem. Agatha uwielbiała go odwiedzać. Często kupowała
apetyczne świeże owoce i warzywa, ale potem nie jadła ich, tylko
rozdawała.

Nagle po przeciwnej stronie straganu wypatrzyła siostrę Toma

Courtneya, Amy Baird. Poczuła skurcz w żołądku. Nie miała
najmniejszych wątpliwości, po co Amy tu przyjechała. Nie na darmo
panuje przekonanie, że mordercy, których nie złapano lub — jak w tym
wypadku — wspólnicy przestępców, zawsze wracają na miejsce zbrodni,
by dokonać zemsty. Chyłkiem okrążyła stragany, podeszła do kobiety od
tyłu, złapała ją mocno i zaczęła wrzeszczeć:

TLR

— Policja! Pomocy!

Dwóch policjantów, pełniących straż na targu, popędziło ku nim.

— Proszę mnie puścić! — krzyczała Amy z amerykańskim akcentem.

— Ta kobieta jest pomylona!

— A ta pani jest siostrą mordercy, Toma Courtneya — wydyszała

Agatha.

Policjant pochwycił kobietę, zakuł w kajdanki i wyprowadził. Agatha

podążyła za nimi.

Bohaterce, którą rozpierała duma, kazano czekać przy recepcji w

komendzie głównej policji.

Po półgodzinie wysoki mężczyzna podszedł do biurka sierżanta i spytał:

— Co zrobiliście z moją żoną?

— Jak się nazywa?

— Maisie Berger. Przyjechaliśmy na wakacje. Na targu powiedziano

mi, że jakaś kobieta zaczęła na nią wrzeszczeć i że zabrano ją tutaj.

Dyżurny sierżant nacisnął przycisk, otwierający drzwi.

— Proszę wejść.

Agacie serce podeszło do gardła. Nie mogła się mylić. Musieli

przyjechać na fałszywych paszportach.

Następne pół godziny wlokło się w nieskończoność. Na plastikowej

palmie zdobiącej poczekalnię osiadły warstwy kurzu. Z targu dochodził
wesoły gwar głosów. Kilku przedstawicieli mediów przyszło, żądając
informacji, kogo aresztowano. Rozejrzeli się dookoła i spostrzegli Agathę.
Ruszyli w jej kierunku, gdy inspektor Wilkes zawołał:

— Proszę tędy, pani Raisin.

TLR

Dyżurny nacisnął przycisk i wpuścił Agathę do pokoju przesłuchań.

Kiedy usiadła naprzeciwko niego, zauważyła, że jest sam i że nie włączył
magnetofonu.

— Kobieta, którą schwytała pani na targu, podała swoją prawdziwą

tożsamość — powiedział Wilkes — Skąd pani przyszło do głowy, że to
Amy Baird?

— Pewnie dlatego, że po tych operacjach plastycznych w Kalifornii

wszystkie kobiety wyglądają tak samo, jak przybysze z obcej planety.

— Przeprosiliśmy ich za nieporozumienie. Zapłacimy im za hotel, za

wejściówki do kilku klubów golfowych dla męża i za tygodniowy pobyt w
SPA dla obojga, żeby nie wnieśli przeciwko nam oskarżenia. Prześlemy
pani rachunek za te wszystkie usługi w zamian za to, że nie oskarżymy pani
o marnowanie czasu pracy policji. Wyjdzie pani tylnymi drzwiami i nie
udzieli żadnego — powtarzam — żadnego wywiadu dla prasy.
Zrozumiano?

— Tak — potwierdziła Agatha z przygnębieniem.

Mina Wilkesa nieco złagodniała. Musiał przyznać,

że on też przeżył wstrząs, kiedy po raz pierwszy zobaczył panią Berger.

Wyglądała niemal identycznie jak poszukiwana Amy Baird.

— Radzę pani wrócić do swoich rutynowych zleceń. To wszystko —

powiedział Wilkes.

Nacisnął przycisk dzwonka i rozkazał dyżurnej policjantce:

— Proszę wyprowadzić panią Raisin tylnym wyjściem.

Po powrocie do biura Agatha poprosiła panią Freedman:

— Jeżeli zadzwoni ktoś z prasy, proszę mnie nie wołać do telefonu.

— Już dzwonili — odparła pani Freedman.

TLR

Patrick właśnie nalewał sobie kawę.

— Co się stało? — zapytał.

Agatha przedstawiła mu przebieg wydarzeń.

— Jak mogłam być taka głupia? — wykrzyknęła na zakończenie.

Patrick przez chwilę patrzył na nią w milczeniu.

— Czy kiedykolwiek widziałaś zdjęcie doktora Bairnsa?

— Nie. Dlaczego pytasz? Chyba jednak musiałam widzieć, takie

niewyraźne, w gazecie.

— Pozwól, że sprawdzę w komputerze — poprosił Patrick —

Nawiązałem kontakt z jednym człowiekiem z Filadelfii i przysłał mi trochę
materiałów.

— Na pewno nie kłamali — zaprotestowała Agatha — Niewątpliwie

mieli paszporty i wszystkie dokumenty w porządku.

— Daj mi kilka minut. Zapal papierosa i odpocznij.

Pani Freedman głośno westchnęła, gdy Agatha zapaliła papierosa.

Demonstracyjnie otworzyła okno przy swoim biurku na całą szerokość.

Patrick stukał w klawiaturę, podczas gdy Agatha ignorowała dzwonki

do drzwi i krzyki za drzwiami.

— Znalazłem! — oznajmił w końcu — Chodź i zobacz.

Agatha podeszła i obejrzała zdjęcie na jego komputerze.

— To on, ten rzekomy Berger! — wykrzyknęła — To znaczy doktor

Bairns, a jego żona to w rzeczywistości Amy! Wydrukuj je, Patricku.
Zaniesiemy je Wilkesowi.

— Czego ona znowu chce? — wymamrotał Wilkes, gdy dyżurny

sierżant zadzwonił, żeby poinformować, że pani Raisin i Patrick Mulligan
wrócili z istotną informacją i że jeżeli szybko ich nie przyjmie, morderca

TLR

ujdzie bezkarnie. Odprawił przedstawicieli prasy, ale pani Raisin obiecała
im wywiad po spotkaniu z Wilkesem.

— Wyślę kogoś, żeby ją przyprowadził — odparł Wilkes — Ale widzę,

że zwariowała do reszty.

Przyszła detektyw sierżant Collins. Jej oczy złośliwie błyszczały. Spięła

włosy w tak ciasny koczek, że Agathę jak zwykle dziwiło, że nie boli ją
głowa.

— Tym razem się doigrałaś, stara jędzo — warknęła Collins —

Dziennikarze zbiorą obfite żniwo.

— Z całą pewnością — potwierdziła Agatha słodkim głosikiem.

Wilkes spotkał ją w korytarzu.

— Proszę wejść! — warknął. — Jaki szalony pomysł tym razem

przyszedł pani do głowy?

Patrick z Agathą podążyli za nim do pokoju przesłuchań.

— Pokaż mu zdjęcie, Patricku — poprosiła Agatha.

Patrick położył wydruk z komputera na biurku przed Wilkesem.

— To zdjęcie doktora Bairnsa, męża Amy Bairns — oświadczyła

Agatha — Rozpoznaje pan tę twarz?

— Zaczekajcie tutaj! — krzyknął Wilkes i wybiegł z pokoju.

Słyszeli, jak pospiesznie wykrzykuje rozkazy. Agatha podeszła do okna.

Policjanci wypadali jak burza z posterunku i gnali w stronę hotelu George.
Radiowozy wyruszały w trasę z zawrotną prędkością. Patrick dołączył do
Agathy.

— Popatrz na nich — powiedział — Kiedyś słyszałem cytat o rycerzu

wskakującym na konia i pędzącym we wszystkie strony świata. Bardzo mi
go przypominają.

TLR

— Ciekawe, czemu Amy przyjechała właśnie tutaj? — dziwiła się

Agatha.

— Prawdopodobnie uznała, że to ostatnie miejsce, w którym mogliby

jej szukać. Być może szukała zemsty na tobie. Wygląda na to, że jest
bardzo związana z bratem, jak to na ogół bywa z bliźniakami.
Prawdopodobnie dawno zdążyli uciec.

— Czy nigdy nie podejrzewano jej męża o współudział?

— Ani przez chwilę. Cieszy się świetną opinią. Dobry republikanin, co

roku wspiera fundusz policyjny w Filadelfii. Przykładny obywatel.

— Nie rozumiem, dlaczego Tom Courtney wynajął mnie, żebym

szukała mordercy. Czy uważał mnie za naiwną amatorkę, która nigdy nie
odgadnie, że to on zabił matkę?

— Może miał tak wysokie mniemanie o sobie, że sądził, że cię

rozkocha.

— Chyba oszalał! — warknęła Agatha, choć czuła, że płoną jej policzki.

— Na Boga! Popatrz, złapali ich! — wykrzyknął Patrick.

Amy z mężem maszerowali przez plac w asyście oficerów i detektywów

policyjnych.

— Najwyższy czas zrobić reklamę agencji — orzekła Agatha. —

Chodźmy na spotkanie z dziennikarzami.

Patrick podszedł do drzwi. Nagle obrócił się, zaskoczony.

— Zamknęli nas!

— Niesłychane! — zaprotestowała Agatha — Nie chcą, żebym wyszła i

wyjaśniła, jak oficerowie policji zrobili z siebie głupców.

Zaczęła walić w drzwi. W końcu Wilkes je otworzył.

TLR

— Żądam, żebyście opuścili komisariat tylnymi drzwiami — rozkazał

— Ja porozmawiam z prasą.

— Gdyby nie ja, nigdy byście ich nie złapali! — ryknęła Agatha.

— Proszę posłuchać. Jeżeli nie będzie się pani zachowywać spokojnie,

zrobię wszystko, żebyście już nigdy nie uzyskali żadnej pomocy od policji
— zagroził Wilkes.

— Co takiego? A czy kiedykolwiek mi pomogliście?

— Proszę wykonać polecenie. Idźcie już. Wyprowadzi was detektyw

sierżant Bill Wong.

Przy tylnym wyjściu Agatha zwróciła się do swojego przyjaciela:

— Jestem zaskoczona, że się na to godzisz.

— A czego się spodziewałaś? — zapytał Bill. — Że odmówię

wykonania rozkazu? Posłuchaj. Jak tylko zdołam się wymknąć, odwiedzę
cię w domu i powiem ci tyle, ile mogę.

— Nie zamierzam umykać chyłkiem — powiedziała Agatha, gdy Bill

zostawił ich samych — To wolny kraj. Obejdźmy budynek i dołączmy do
tłumu z tyłu. Chciałabym posłuchać, co Wilkes ma do powiedzenia.

Dziennikarze zebrali się przed budynkiem. Wilkes zwlekał z

nadejściem. Przybywało coraz więcej reporterów. Przyjechała też
furgonetka ze stacji telewizyjnej i zaparkowała przy placu. Tłum gapiów
również gęstniał.

— Zostańmy z tyłu — zaproponowała Agatha.

Po ponadgodzinnym oczekiwaniu na pojawienie Wilkesa Agathę

zaczęły boleć nogi. W końcu stanął przed drzwiami komendy policji w
asyście głównego superintendenta Jacka Petriego po jednej stronie i
rozradowanej pani detektyw sierżant Collins po drugiej.

TLR

— Dziś wydamy tylko krótkie oświadczenie — zapowiedział Wilkes —

Policja aresztowała kobietę i mężczyznę w związku z zabójstwem Miriam
Courtney. Następne oświadczenie złożymy jutro. To wszystko.
Dziękujemy, że państwo zechcieli zaczekać.

— Jeszcze chwilkę! — krzyknął ktoś głośno.

Agatha stanęła na palcach. Rozpoznała miejscowego reportera,

Jimmyego Torrancea, przedzierającego się do przodu.

— Detektyw sierżant Collins wyjawiła mi wcześniej, że prywatny

detektyw, pani Agatha Raisin, wyszła na kompletną idiotkę, doprowadzając
do aresztowania niewłaściwej osoby. Czy naprawdę zatrzymano inną
kobietę, czy wskazała właściwą osobę?

— Miałam rację! — wrzasnęła Agatha.

Dziennikarze odwrócili się i otoczyli ją. Wilkes zwrócił się do Collins i

rozkazał ponurym głosem:

— Proszę za mną.

Agatha uznała, że ma pełne prawo wystąpić we własnej obronie. Podała

przedstawicielom prasy własną wersję wydarzeń, pomijając starannie
wszelkie szczegóły, które mogłyby zostać uznane za działania niezgodne z
prawem. Zaczęła od tego, że spostrzegła kobietę, którą uważała za
podejrzaną o morderstwo, i zawołała policję na pomoc. Później
poinformowano ją, że popełniła straszliwą pomyłkę, lecz jej detektyw,
Patrick Mulligan, znalazł fotografię, która w pełni potwierdziła słuszność
jej hipotezy. Zakończyła taktownie, że powinni skontaktować się z policją
w celu uzyskania bliższych szczegółów.

TLR

ROZDZIAŁ

VIII

Bill Wong dotarł Agathy dopiero późnym wieczorem. W jej kuchni

zastał Toni, Patricka i Phila, niecierpliwie wyczekujących na wieści.

— Przekraczam swoje obowiązki, Agatho, ale pragnę ci podziękować

— zaczął — Wyświadczyłaś mi wielką przysługę. Collins została
zawieszona w wykonywaniu obowiązków służbowych. Nienawidzę tej
okropnej baby.

— Ujdzie jej to na sucho — ostrzegła Agatha — Nie ona pierwsza

straciła czujność w obecności dziennikarzy.

— Nie. Jej sytuacja się pogarsza. Pozwól, że usiądę. Zrób mi kawę, to

opowiem ci tyle, ile mi wolno.

Kiedy Bill zasiadł przy kuchennym stole nad kubkiem, rozpoczął swoją

relację:

— Amy przyznała się do wszystkiego. Kompletnie się załamała, zanim

jej mąż przyprowadził adwokata. Zeznała, że jej brat uknuł cały plan. Tak
jak przypuszczaliśmy, poleciała na Kajmany na jego paszport, a on
przyleciał tu z jej dokumentem. Amy twierdziła, że zabójstwo Sundaya to
jedynie sprzyjający zbieg okoliczności. Doszli do wniosku, że zabójstwo
ich matki zostanie uznane za zbrodnię dokonaną przez tego samego
sprawcę. Obydwoje nienawidzili matki i wiedzieli, że posiada miliony.

— Ale po co uknuli taką zawikłaną intrygę? — spytała Agatha — Moim

zdaniem mogli zaczekać, aż przyjedzie do Stanów, zabić ją i upozorować
napad rabunkowy.

TLR

— Zarówno siostra, jak i brat zostali zdiagnozowani jako osoby

niezrównoważone psychicznie. Toma Courtneya podejrzewano o
schizofrenię,

— Ale jeżeli ją zamordował, to dlaczego mnie wynajął?

— Pewnego dnia przyszedł na posterunek policji i rozmawiał z Collins.

Nie zapisała tej rozmowy w raporcie. Powiedział jej, że matka zadzwoniła
do niego przed śmiercią i powiedziała mu, że wynajęła detektywa, żeby
zbadał sprawę zabójstwa Sundaya. Chyba wiesz kogo? Collins określiła cię
jako zmorę miejscowej społeczności, kogoś, kto tylko utrudnia policji
prowadzenie dochodzeń. Doszedł więc do wniosku, że jeżeli cię zatrudni,
to "odsunie od siebie podejrzenia, nie ponosząc żadnego ryzyka.

Agatha poczerwieniała. Palił ją wstyd, że omal nie poszła do łóżka z

szaleńcem i mordercą, który uważał ją za ostatnią niezdarę.

— Wiem, że jesteś wściekła — powiedział Bill, przyjmując jej

zaczerwienioną twarz za oznakę gniewu — Ale to był kolejny gwóźdź do
trumny Collins. Wygląda jednak na to, że Courtneyowie faktycznie nie
mieli nic wspólnego z zabójstwem Sundaya. Tak więc w tej sprawie
wróciliśmy do punktu wyjścia. Nawiasem mówiąc, Amy uważała zmianę
swojego wyglądu za korzystną inwestycję.

— W więzieniach nie zatrudniają chirurgów plastycznych — zauważyła

Toni — Ciekawe, jak będzie wyglądała, kiedy sprawa trafi do sądu. Czy
chciałabyś, żebym wprowadziła Simona w tajniki śledztwa? Nie widziałam
go dzisiaj.

— Postanowiłam go nie zatrudniać — skłamała Agatha.

Ogarnęły ją wyrzuty sumienia, kiedy usłyszała cichutkie, smutne

westchnienie Toni.

— Dlaczego? — zapytał Phil — Wyglądał na zainteresowanego posadą.

— Na razie nie mam ochoty nikogo uczyć.

TLR

— Czy chcesz, żebym pojechał rozejrzeć się w Odley Cruesis? — spytał

Phil.

— Nie! — wrzasnęła Agatha, ale na widok zdziwionych spojrzeń

współpracowników dodała: — Przepraszam za ten krzyk, ale mamy
pilniejsze sprawy, a przy obecnej popularności pewnie dostaniemy kolejne
zlecenia. Czy przeprowadzono już ekstradycję Toma Courtneya?

— Nadal czekamy, ale już chyba niedługo. Mamy przecież Amy.

Zadzwonił telefon Billa. Wyszedł z kuchni, wołając przez ramię:

— Zamilknijcie na chwilę. Gdyby Wilkes wiedział, że do was

przyszedłem, wpadłby w szał.

Wrócił zaledwie po paru sekundach i oznajmił:

— Muszę iść, prowadzić kolejne śledztwo. Obydwoje nie żyją.

— Kto? — zapytał chór głosów.

— Amy i jej mąż. Zażyli truciznę.

— Skąd ją wzięli? — spytała Agatha.

— Nosili cyjanek w guzikach kurtek. Wychodzę.

— Cholera! — zaklęła — Ta sensacja usunie moje nazwisko z

nagłówków w gazetach.

— Głowa do góry — pocieszył Phil — Już za późno na redagowanie

porannych wiadomości.

— Racja. Wypijemy szampana?

Następnej niedzieli Toni postanowiła iść do kościoła w Odley Cruesis.

Nie rozumiała, dlaczego Agatha tak nagle straciła zainteresowanie sprawą
zabójstwa Sundaya. Liczyła na to, że wizyta w kościele, gdy wszyscy
uważają śledztwo za zamknięte, da jej wgląd w sytuację. Ponieważ
pamiętała o napadzie na Roya, postanowiła iść tam w przebraniu.

TLR

Agatha trzymała w biurze pudełko z różnymi rekwizytami

pozwalającymi na zmianę wyglądu. Toni otworzyła biuro własnym
kluczem, odnalazła pudło, wybrała czarną perukę i ukryła pod nią swe
krótkie, jasne włosy. Ten prosty zabieg zmienił ją nie do poznania. Włożyła
konserwatywny kostiumik z niebieskiego płótna i buty na płaskich
obcasach. Obejrzała się w lustrze i doszła do wniosku, że wygląda jak
gorliwa parafianka.

Piękny dzień sprzyjał przejażdżce wśród sielskich krajobrazów

Cotswolds pod pogodnym, błękitnym niebem. Roślinność bujnie rozkwitła
po ostatnich deszczach, przemieniając wiejskie aleje w zielone tunele.

W pierwszej chwili zaskoczył ją widok tłumów w kościele. Później w

wielu uczestnikach nabożeństwa rozpoznała przyjezdnych. Ostatnie
doniesienia w prasie na temat odnalezienia sprawców morderstwa Miriam
przyciągnęły do wsi ciekawskich, spragnionych niezdrowej sensacji.

Usiadła w ławce na samym końcu. Gdy pastor wygłaszał kazanie,

odmówiła cichą modlitwę za duszę Sharon. Toni nie była pewna, czy
naprawdę wierzy, ale mimo licznego napływu zwiedzających spłynął na nią
spokój. Tak jakby stare, kamienne ciosy budowli zachowały pamięć po-
koju, który wiara od stuleci niosła strapionym i cierpiącym.

Po zakończeniu mszy wstała i wyszła na kościelny cmentarz.

Obserwowała wychodzących. Rozpoznała panią Carrie Brother, gdy
przystanęła, żeby porozmawiać z pastorem. Potem wyszły dwa starsze
małżeństwa, państwo Summer i Beagle, a po chwili Tilly Glossop. Czy to
nie ją sfotografowano podczas intymnego zbliżenia z burmistrzem?
Przydałoby się ją trochę poobserwować. A później wyszła May Dinwoody
wsparta na ramieniu... Simona Blacka!

Podeszła do nich Penelope Timson. Porozmawiała z nimi chwilę i

odprowadziła ich na plebanię. Simon powiedział coś do nich i wbiegł z
powrotem do kościoła. Wybiegł kilka sekund później, minął Toni, upuścił
kartkę papieru i popędził dalej ku plebanii.

TLR

Dziewczyna podniosła kartkę i przeczytała:

Spotkajmy się o trzeciej po południu na wzgórzu Dovera.

Była wcześniej w tym miejscu, żeby obejrzeć Olimpiadę Cotswoldską.

Wzniesienie tworzy naturalny amfiteatr za Chipping Campden. Pamiętała,
że szczególnie rozbawił ją dawny sport: rozgrywki w kopaniu po goleniach,
znane w Wielkiej Brytanii od siedemnastego wieku. Na początku
dwudziestego wieku uznano je za zbyt brutalne i zakazano ich uprawiania.
Lecz od 1951 roku je wznowiono. Dawniej zawodnicy hartowali kości,
tłukąc po nich młotkami i podkuwali buty żelazem. Współcześnie noszą
długie spodnie wypchane słomą. Wygrywa ten, który obali przeciwnika na
ziemię, kopiąc w golenie.

Zorganizowano też bieg z przeszkodami, zawody so— kolnicze i

konkurs ludowego tańca morris. Odbyła się także procesja z latarkami na
plac w Chipping Champden, gdzie wszyscy tańcowali do białego rana.
Coroczne igrzyska organizowano w maju.

Gdy Toni dotarła na parking na szczycie wzgórza Dovera, zastała tam

tylko kilku turystów. Recesja wraz ze świńską grypą i wysokim kursem
brytyjskiego funta odstraszyły potencjalnych gości.

Powędrowała na górę amfiteatru i podziwiała widoki. Kilka osób

urządziło sobie piknik na trawie. Powietrze wypełniał bardzo angielski
zapach gorącej herbaty.

Wróciła na parking i zobaczyła Simona nadjeżdżającego starym

morrisem minor. Dał jej sygnał światłami. Podeszła do auta i zajęła miejsce
pasażera.

— Co robisz w Odley? — zapytała Toni.

— Pracuję incognito — odparł Simon.

— Za pozwoleniem Agathy?

TLR

— Tak. Nie chce, żeby ktokolwiek o tym wiedział. Wynajmuję pokój u

May Dinwoody. Nie mów Agacie, że mnie spotkałaś, bo podpadnę.

— Nie zdradzę cię, ale za kogo się podajesz?

— Dochodzę do siebie po śmierci rodziców. Interesuje mnie

architektura dawnych angielskich kościołów. Powiedziałem pastorowi, że
nie mogę zostać na lunch, ponieważ nagle wypadło mi pilne spotkanie.
Wyszedłem w pośpiechu, żeby nie zapytał, jakie i z kim.

—Jak sobie radzisz?

—Dobrze. Na szczęście pastor, Giles, lubi słuchać wyłącznie własnego

głosu Wciąż wygłasza kazania. Wystarczy udawać zainteresowanie. Poza
tym May Dinwoody robi zabawki, które sprzedaje na jarmarkach, więc jej
pomagam. We wtorek pojedziemy na targ do Morton.

—Czy ktokolwiek w biurze wie, co robisz?

—Nie.

—No, to uważaj. Czasami, gdy w biurze nie ma wiele roboty, Phil

Marshall wychodzi po zakupy na targ. Na twoim miejscu na wszelki
wypadek zakładałabym kapelusz i okulary słoneczne. A propos przebrań:
jakim cudem rozpoznałeś mnie w tej peruce?

—Kto cię raz zobaczył, już nie zapomni — roześmiał się Simon — Czy

dasz mi nadzieję na kolejne spotkanie?

—Na razie bym nie chciała. Mam nadzieję, że nie za bardzo dziś

ryzykowałam, widząc się z tobą.

Simon rozejrzał się dookoła.

—Nikogo znajomego. Sami turyści. Nie martw się. Już wiem. Wezmę

sobie wolne w następną niedzielę. Skłamię, że jadę w odwiedziny do
krewnych i spotkam się z tobą w Mircesterze.

—Podam ci mój numer telefonu — zaproponowała.

TLR

—Już go mam. Spisałem go z dokumentów w biurze razem z numerem

komórki.

—Więc dlaczego po prostu nie zadzwoniłeś, kiedy zobaczyłeś mnie na

cmentarzu?

— Wyobrażasz sobie reakcję miejscowych? Wszyscy odwróciliby

głowy i patrzyli na ciebie, gdyby twój bluź— nierczy aparat zaczął dzwonić
pomiędzy grobami.

— Do zobaczenia.

Toni wysiadła z zabytkowego auta Simona i poszła do własnego. Było

w nim gorąco, ponieważ ogrzało je słońce. Otworzyła okna, zdjęła czarną
perukę i położyła na siedzeniu obok. Kiedy zapaliła silnik i odwróciła gło-
wę, żeby zawrócić, odniosła dziwne wrażenie, że ktoś ją obserwuje.
Wysiadła ponownie i rozejrzała się dookoła. Nie dostrzegła nikogo, prócz
turystów i autobusu pełnego emerytów, którzy przyjechali z Walii na
jednodniową wycieczkę. Na boku autobusu widniał napis: „Luksusowe
podróże Evansa, CardifF". Pojazd wyglądał na równie zużyty jak jego
pasażerowie, którzy z wysiłkiem doń wsiadali.

Toni właśnie zamierzała odjechać, gdy jej telefon zadzwonił.

Rozpoznała głos Simona:

— Z radości, że cię widzę, zapomniałem powiedzieć, że w „Niedzielnej

depeszy" zamieszczono wstrętny artykuł o Agacie.

Toni przystanęła przy kiosku z gazetami w Chipping Campden i kupiła

egzemplarz gazety.

TLR

Przejrzała ją, aż dostrzegła powiększone zdjęcie portretowe swojej

szefowej. Tytuł głosił: ,Angielska wersja inspektora Clouseau*".

5

Złośliwy dziennikarz opisał pierwszą próbę zawarcia małżeństwa z

Jamesem Laceyem przez Agathę. Ceremonię przerwano, kiedy pojawił się
jej pierwszy mąż, którego uważała za zmarłego. Następnie przytoczył
szczegóły wszystkich sytuacji, w których policja — kosztem podatników
— musiała ratować Agathę z opresji. Określił ją pogardliwie jako
amatorkę, która robi dużo szumu, pije, pali i terroryzuje ludzi, aż wystraszy
kogoś na tyle, że próbuje ją uciszyć, dokonując napaści. Autorem artykułu
był reporter nazwiskiem Dan Palmer.

Toni postanowiła pojechać i sprawdzić, jak Agatha przeżyła ten wstrząs.

Na progu spotkała Charlesa.

— Przyjechałem, żeby ją podtrzymać na duchu — oświadczył. —

Widziałaś artykuł?

Toni skinęła głową. Charles zadzwonił do drzwi. Nikt nie odpowiedział.

Charles otworzył skrzynkę na listy i wrzasnął przez otwór:

— To my, Charles i Toni!

Po chwili oczekiwania Agatha otworzyła drzwi.

— Wchodźcie — mruknęła — Przypuszczam, że widzieliście

„Depeszę". Przejdźcie przez dom do ogrodu.

Charles i Toni usiedli na ogrodowych krzesłach. Agatha włożyła starą

podomkę i nie miała makijażu.

— Zamierzasz go oskarżyć o zniesławienie? — spytał Charles.

5

Fikcyjna postać, główny bohater filmów z cyklu „Różowa pantera". Inspektor francuskiej policji,

który prowadzi śledztwa w dziwaczny sposób, ale zawsze odkrywa prawdę. Bywa roztrzepany i
gwałtowny.

TLR

— Nie mogę. Przytoczył rzeczywiste sytuacje, w których policja

naprawdę mnie ratowała, łącznie z tą, która wymagała interwencji Scotland
Yardu i Policji Rzecznej z Tamizy i straży przybrzeżnej.

— Ale używał wyzwisk! — wykrzyknęła Toni.

— Zauważ, że zawsze dodawał: „Moim zdaniem..." Nie można podać

człowieka do sądu za wyrażanie własnej opinii.

— Coś ty mu zrobiła? — spytał Charles — Nie, nie odwracaj głowy.

Wyrzuć to z siebie.

— No dobrze. To było tak. Kiedy promowałam firmę produkującą

kostiumy kąpielowe, zaprosiłam przedstawicieli prasy na przyjęcie
inauguracyjne z okazji wprowadzenia na rynek nowego modelu. Z
oczywistych powodów na promocję strojów kąpielowych zaprasza się
reporterów obojga płci. On również uczestniczył w imprezie. Przyłapałam
go za parawanem w przebieralni. Trzymał aparat fotograficzny nad głową i
fotografował rozbierające się modelki. Odsunęłam parawan i kazałam
jednemu z moich fotografów zrobić mu zdjęcie. Wysłałam je wraz ze
skargą do jego wydawcy. Pracował wtedy w „Ekspresie" i stracił posadę.

— Czy kazano mu robić takie zdjęcia? — spytała Toni.

— Nie. Robił je dla własnej perwersyjnej satysfakcji. Miał dobrego

fotografa, którego przysłano, żeby zrobił ładne zdjęcia do kolorowego
dodatku do gazety. Chyba to mnie zgubiło.

— Z twojej opowieści wynika, że to zboczeniec — podsumowała Toni

— Już wiem. Poszukajmy czegoś na niego!

— Jak?

— Przecież jesteśmy detektywami — przekonywała żarliwie Toni —

Wyślij mnie na kilka dni do Londynu, Agatho.

— Rozpozna cię — ostrzegła Agatha.

TLR

— Zmienię wizerunek.

— Ja pojadę — zaproponował Charles.

— Ale ty nie jesteś detektywem! — wykrzyknęła Toni.

— Uraziłaś mnie. Zamieścili jego zdjęcie nad artykułem. Rozpoznam

go. Zresztą znam Londyn od podszewki. Lepiej, niż śniło się filozofom,
Horatio

6

.

— Dlaczego nazywasz ją Horatiem? — spytała Agatha.

Charles pojechał do Londynu następnego dnia. Zostawił swój bagaż w

klubie i poszedł do innego, mniej przyzwoitego, „dla dżentelmenów",
będącego w rzeczywistości czymś pośrednim pomiędzy knajpą dla pijaków
a burdelem.

Zapytał barmana, czy jego przyjaciel, Tuppy, tu był.

— Na ogół przychodzi mniej więcej o tej porze — odpowiedział

barman.

Zamówił drinka i czekał. Po pięciu minutach nadszedł lord Patrick

Dinovan, zwany przez przyjaciół Tup— pym. Był niskim, siwym
mężczyzną o pomarszczonej twarzy. Charles zawsze uważał, że jego
przyjaciel wygląda najbardziej przeciętnie ze wszystkich ludzi, jakich znał,
tak że trudno go zapamiętać. Powitał Charlesa z radością.

— Usiądź — zaproponował — Chciałbym, żebyś popełnił dla mnie

przestępstwo.

— Dlaczego nie popełnisz go sam?— zapytał Tuppy

— Bo mnie rozpoznają.

— Co będę z tego miał?

6

„Są takie rzeczy na niebie i na ziemi, o których nie śniło się nawet filozofom, Horatio" — słynny

cytat z „Hamleta" W. Szekspira.

TLR

— Darmowe polowanie. Nadchodzi sezon na bażanty.

Dan Palmer pił samotnie w tawernie Pod Koniem nad brzegiem rzeki.

Pracownicy „Depeszy" często odwiedzali ten lokal. Dziennikarz wyrobił
sobie fatalną opinię, ponieważ po alkoholu stawał się wyjątkowo
dokuczliwy, toteż omijano go szerokim łukiem. W końcu dotarło do jego
zapijaczonej głowy, że nikt nie chce z nim rozmawiać. Prych— nął
rozzłoszczony, opróżnił kieliszek i wyszedł na dwór. Po kilku krokach
wpadł na jakiegoś niskiego mężczyznę.

— Bardzo pana przepraszam — powiedział nieznajomy — Chciałbym

panu wynagrodzić moją nieostrożność. Czy mogę panu zafundować coś do
picia?

— Nie tu — warknął Dan, wskazując kciukiem tawernę, z której

wyszedł.

— Niedaleko wynająłem pokój w hotelu. Mam tam butelkę dobrej

słodowej whisky, jeżeli zechciałby mi pan dotrzymać towarzystwa.

Małe oczy Dana zwęziły się w szparki.

— Nie jest pan przypadkiem gejem?

— Proszę uważać na słowa. Och, zapomnijmy o tym.

Ale Dan miał ochotę na darmowego drinka. Nadal go suszyło.

— No, dobrze — wymamrotał — Jak się pana nazywa?

— John Danver.

— Niech pan prowadzi.

Hotel był mały, ale wyglądał na drogi. Dziennikarz zapadł w fotel w

apartamencie Tuppyego i z wdzięcznością przyjął duży kieliszek mocnego
trunku.

TLR

— Jest pan tym sławnym reporterem, Danen Palme— rem, prawda? —

zapytał lord Patrick.

— Tak, to ja.

— Proszę mi opowiedzieć którąś z pańskich najciekawszych historii.

Fascynuje mnie pana praca.

Dana tak rozpierała duma, że niemal zapomniał o piciu. Kiedy skończył

się przechwalać, Tuppy zapytał:

— Czy ta pani detektyw, Agatha Raisin naprawdę jest taka głupia?

Dan usiłował potrzeć nos, ale po pijanemu trafił palcem w oko.

— Ojej! — wrzasnął — Wręcz przeciwnie. Agatha Raisin jest szczwana

jak lis.

— Więc dlaczego psuje jej pan opinię?

— Miałem z nią na pieńku. Ładnie ją załatwiłem, no nie? Nie napisałem

nic takiego, za co mogłaby mnie podać do sądu.

— Naprawdę tak dobrze sobie radzi?

— Doskonale. Wyciąłem jej niezły kawał.

— Nie rozumiem... Przepraszam, ma pan pusty kieliszek. Pozwoli pan,

że mu doleję? A więc jeżeli jakiś reporter z „Depeszy" zapragnie zemsty,
wystarczy napisać artykuł, żeby oczernić przeciwnika?

— Och, tylko wtedy, jeżeli wykaże taki spryt jak ja.

— Stąd wniosek, że pański wydawca nie domyślił się, że wyrównuje

pan z nią rachunki?

— On? Ten dureń nie odróżni własnej dupy od dziury w ziemi.

— Nie sądzi pan, że musi być zdolny, skoro został wydawcą?

TLR

— Jest beznadziejny. Wykonałbym lepiej tę robotę ze związanymi

rękami. Ożenił się z siostrzenicą właściciela wydawnictwa. W ten sposób
awansował. W tej branży człowiek musi wykazać tyle sprytu co ja, żeby
utrzymać się na szczycie. To istna dżungla. Powtarzam: dżungla.

Dan przechylił się na bok i momentalnie zasnął.

Tuppy wyjął mu z ręki kieliszek whisky. Wyłączył mały, czuły

magnetofon ukryty za misą z kwiatami, która stała na stole pomiędzy nimi.

Zszedł na dół. Po drodze wyciągnął z kieszeni czapkę bejsbolówkę z

długim daszkiem. Naciągnął ją tak głęboko, że daszek rzucał cień na twarz.
Wcześniej zarezerwował tu pokój przez posłańca na nazwisko Dan Palmer.
Zapłacił z góry gotówką, rachunek łącznie z kaucją. W holu wciąż
przebywała grupa gości, którzy dopiero co weszli. Kiedy przybył tu z
Danem, recepcjonista rozmawiał przez telefon i nie zwrócił szczególnej
uwagi na dwóch wchodzących panów. Tuppy wziął wcześniej klucz z
recepcji.

Dan obudził się o szóstej rano z potężnym kacem. Wstał z wysiłkiem i

powlókł się na dół. Wyszedł i złapał taksówkę. Wracał do domu, dziękując
swej szczęśliwej gwieździe, że tego dnia ma wolne.

Następnego dnia w drodze do biura przystanął przy kiosku z gazetami.

Kupił egzemplarz „Depeszy". Jego uwagę przykuła czarna, kwadratowa
ramka, w której zamieszczono tekst pod tytułem: „Przeprosiny". Przeczytał:

Redakcja „Depeszy" przeprasza panią detektyw Agathę Raisin,

właścicielkę Agencji Detektywistycznej Raisin z Mircesteru, za ostatnio
zamieszczony kłamliwy artykuł.

Pragniemy zapewnić czytelników, że pani Raisin należy do najbardziej

utalentowanych detektywów w kraju.

Co u diabła...? Zamówił taksówkę, pojechał do biura i ruszył po

schodach na piętro wydawcy. Po drodze spotkał jego sekretarkę, która
oznajmiła:

TLR

— Pan Dixon chciałby zamienić z panem parę słów.

Podążył za nią do gabinetu. Jego szef był tęgim mężczyzną o

przerzedzonych włosach i wojowniczej minie. Jego biuro oświetlał blask
słonecznych promieni odbitych w wodach Tamizy za oknem.

Dan z przerażeniem wysłuchał nagrania z rozmowy, jaką odbył

poprzedniego dnia z człowiekiem, który przedstawił się jako John Danver.

— Wciągnął mnie w zasadzkę — wydyszał.

— Mieliśmy szczęście, że skończyło się na przeprosinach. Ta pani

Raisin mogła pana obedrzeć z ostatnich skarpetek. Dawniej pozwalaliśmy
panu od czasu do czasu napisać artykuł, ale teraz przejrzałem je ponownie.
Wiele z nich zawiera podobne oszczerstwa. Proszę iść uprzątnąć swoje
biurko. Już pan u nas nie pracuje.

— Ale...

— Czy mam wezwać ochronę?

Dziennikarz wrócił do hotelu tylko po to, żeby się dowiedzieć, że sam

wynajął dla siebie pokój. Po drodze wstąpił do baru i wypił kilka
kieliszków. Powtórzono mu z naciskiem, że rezerwacja była na jego
nazwisko i że nie udzielą mu żadnych dalszych informacji. Zwrócą mu na-
tomiast wpłaconą kaucję.

W tym momencie Dan znienawidził Agathę Raisin tak bardzo, jak

nikogo innego na świecie.

Charles żałował, że zaoferował Tuppy'emu darmowe polowanie. W

sezonie na bażanty zarabiał na utrzymanie posiadłości. Poza tym zapłacił
Tuppy'emu za pokój i słodową whisky. Przerwał podziękowania Agathy
słowami:

— Niestety, to drogo kosztowało — łapówki i pozostałe koszty.

TLR

— Ile?

— Pięć tysięcy funtów.

— Wielkie nieba! No trudno — Agatha wyciągnęła książeczkę

czekową, wypisała czek na żądaną sumę i wręczyła Charlesowi.

— Zostaniesz u mnie? — spytała.

— Nie. Muszę załatwić różne sprawy, spotkać się z kilkoma osobami.

Charlesa trochę gryzło sumienie, ale powiedział sobie, że pieniądze to

pieniądze, a jego majątek pochłania każdą zarobioną sumę.

— Wiesz co? Zabiorę cię na lunch, żeby uczcić nasz sukces.

— Nie mogę nigdzie iść — odparła Agatha — Mam ważną randkę.

— Nie wierzę. Niby z kim?

— Pilnuj własnego nosa.

Agatha nie pojechała na randkę, lecz do Evesham na spotkanie z

Simonem Blackiem. Z powodu recesji miasto wyglądało jeszcze nędzniej.
Umówili się w tajskiej restauracji przy High Street.

Po złożeniu zamówienia Agatha zapytała:

— Jak ci idzie?

— Opornie — przyznał Simon. — Widzisz, w takich zapadłych

wioskach jak Odley Cruesis przyjezdnego zawsze będą traktowali jak
obcego, jeśli się tam nie urodził. To bardzo skryci ludzie. Pastor bardziej
kocha swój kościół niż Boga czy żonę. Podziwiałem gotycki północny
portal setki razy, nie wspominając o normandzkiej ambonie.

— Jak się dogadujesz z May Dinwoody?

— Całkiem nieźle. Nie wspomniała jednak ani słowem o Johnie

Sundayu, podobnie jak pozostali mieszkańcy. Są dla mnie mili, ponieważ
zostałem pupilkiem pastora. Rozmawiają głównie o pogodzie i żniwach.

TLR

Poszedłem do sklepu i poruszyłem temat zabójstwa Sundaya. Zapadła
cisza, a później zaczęli mówić o czymś innym. Czasami odnoszę wrażenie,
że wszyscy maczali w tym palce.

Zachęcałem May, żeby wypiła trochę wina do kolacji, w nadziei, że

rozwiąże jej język.

— A co z Penelope Timson? — spytała Agatha — Wyciągnąłeś coś od

niej?

— To nerwowa, płochliwa dama. Ciągle mnie przytula. Prawdę

mówiąc, jej czułości bardziej przypominają macanie. Powtarza przy tym, że
marzy o takim synku jak ja.

— Uważaj na siebie — ostrzegła Agatha — Zostań jeszcze tydzień i

zmykaj.

Tego wieczoru Simon nalegał, żeby May wypiła trzeci kieliszek wina,

ale pokręciła głową.

— Wystarczy mi na dzisiaj. Dość już wypiłam. Nie chcę wpaść w nałóg.

Och, byłabym zapomniała. Pastor życzy sobie, żebyś przyszedł na plebanię
o dziewiątej rano. Uważa, że najwyższy czas, żebyś zaczął pomagać
parafianom.

— Przecież nie jestem zatrudniony w parafii! — zaprotestował Simon.

— Ale niedobrze, kiedy taki młody człowiek jak ty nic nie robi.

Wykazałeś wielkie zainteresowanie sprawami kościoła. To rzadkość w
dzisiejszych czasach. Na pewno zauważyłeś, że nie mamy wielu młodych
ludzi we wsi. Dzieci — tak, ale nie młodzież.

Simon pomyślał, że pewnie uciekli z tej zapadłej dziury gdzie pieprz

rośnie, kiedy tylko mogli. A głośno zapytał:

— Czego ode mnie oczekuje?

TLR

— Chyba chciałby, żebyś kogoś gdzieś zawiózł.

Kiedy Simon zadzwonił następnego dnia na plebanię, pastor powitał go

radośnie:

— Zuch chłopak! Państwo Summer i Beagle zaraz przyjdą. Chcą

pojechać po zakupy do Cheltenham

7

.

— Chyba nie zmieszczą się wszyscy do mojego auta — zaprotestował

Simon.

— Pojedziesz moim, dużym. Starczy w nim miejsca dla was wszystkich.

O, idą. Zabierz ich na skromny posiłek, zwrócę ci pieniądze.

Pastor ostrożnie pomógł wsiąść obu małżeństwom do auta. Mimo

pogodnego dnia wszyscy opatulili się w ciepłe ubrania.

— Piękny dzień — zagadnął Simon.

Odpowiedziała mu cisza.

— Może byśmy coś zaśpiewali? — zaproponował, wytrącony z

równowagi posępną atmosferą.

— Zamknij się i jedź — warknął Fred Summer — Patrz na szosę.

Dotarcie do Cheltenham trwało w odczuciu Simona całe wieki. Słabe

pęcherze staruszków wymagały częstych postojów.

W Cheltenham założono klasztor już w 803 roku. Alfred Wielki cenił

spokój tego miejsca, ale dynamiczny rozwój nastąpił dopiero w
osiemnastym wieku, kiedy odkryto tu słynne źródło wód mineralnych.
Znani ludzie, tacy jak Haendel czy Samuel Johnson, przybywali do miasta
na kuracje lecznicze.

7

Uzdrowisko z wodami alkalicznymi o właściwościach moczopędnych i przeczyszczających.

TLR

Simon podjechał na parking przy drodze do Eve— sham. Musiał

wysadzić swych sędziwych pasażerów przed wjazdem na parking,
ponieważ z braku miejsca samochody stały ciasno jeden przy drugim.

Dogonił obydwie pary przy wyjściu z parkingu.

— O, jesteś — mruknął Fred — Nie pójdziesz z nami. Wrócimy tu o

piątej po południu.

— Ale pastor prosił, żebym zabrał was na lunch — przypomniał Simon.

— Sami pójdziemy. Później pastor zwróci nam pieniądze. Spływaj.

Simon spojrzał na zegarek. Było dopiero wpół do dziesiątej rano. Może

Toni zechce dotrzymać mu towarzystwa. Zadzwonił do niej na komórkę.

— Cześć, Toni, tu Simon — powitał ją radośnie.

— Cześć, Lucy — odpowiedziała. — Jestem w biurze.

— A ja utkwiłem w Cheltenham. Jeżeli zdołasz się wyrwać na lunch,

spotkajmy się w restauracji serwującej dania z makaronu przy Paradę o
pierwszej.

— Spróbuję, ale teraz muszę kończyć.

Po odłożeniu słuchawki Simon uświadomił sobie, że nie postąpił jak

prawdziwy detektyw. Wszyscy ze wsi z całą pewnością byli podejrzani.
Powinien śledzić swoich pasażerów i sprawdzić, co planują. Chodzili na
tyle wolno, że z pewnością nie zdołali daleko odejść. Ale kiedy zbiegł ze
wzgórza ku miastu, nigdzie ich nie wypatrzył.

Zaprzestał poszukiwań, kiedy uprzytomnił sobie, że nie myślał

logicznie. Czwórka jego pasażerów przebywała w salonie plebanii w chwili
popełnienia morderstwa.

Spędził miło czas, chodząc po sklepach, zanim wyruszył w kierunku

restauracji przy Paradę w nadziei na spotkanie z Toni. Zdołał zająć stolik na

TLR

zewnątrz. Kupił sobie dużą szklankę jasnego piwa i oznajmił, że zamówi
jedzenie, kiedy koleżanka przyjdzie.

Piętnaście minut później, gdy doszedł do wniosku, że Toni chyba nie

znajdzie dla niego czasu, ujrzał smukłą sylwetkę z jasną czupryną,
przedzierającą się przez tłum.

— Cześć! — przywitała go — Co robisz w Cheltenham? Myślałam, że

utkwiłeś na wsi, gdzie szukasz podejrzanych.

— Zostałem zmuszony do przywiezienia tu czterech osób na cały dzień.

— Których?

— Summerów i Beagle'ów.

Toni skoczyła na równe nogi. Omal nie wpadła na podchodzącego

kelnera.

— Ty idioto! — prychnęła — Wiedzą, jak wyglądam. Zdemaskują cię,

kiedy zobaczą cię tu ze mną — Po tych słowach odeszła w pośpiechu i
ruszyła biegiem przed siebie.

Simon ze smutkiem odprowadził wzrokiem jasną główkę, która migała

wśród tłumu, zanim stracił ją z oczu. W podłym nastroju zamówił
zapiekaną bagietkę z serem. W duchu przyznał Toni rację. Rzeczywiście
postąpił jak ostatni dureń. Uważał ją za bardzo atrakcyjną dziewczynę, ale
jeśli chciał odnieść sukces w pracy, musiał całkowicie skoncentrować się
na powierzonych zadaniach, póki nie wykryje czegoś użytecznego. Wyglą-
dało na to, że jedyną osobą skłonną do powtórzenia mu miejscowych plotek
była May Dinwoody, a najbardziej podejrzaną — Tilly Glossop. Wszyscy
wiedzieli, że miała romans z Sundayem. Miał jej kompromitujące zdjęcie w
intymnej sytuacji z burmistrzem. Wiadomość o ich romansie nie przeciekła
do prasy.

Podejrzewał, że zatuszowano skandal. W raporcie, który Simon zdołał

przeczytać, Patrick napisał, że Tilly twierdziła, że przeżyli tylko przelotną

TLR

przygodę. Rachunki bankowe burmistrza nie wskazywały na to, żeby opła-
cał szantażystę. W jaki sposób Sunday zdobył to zdjęcie? Pani Glossop
przysięgała, że nie wie.

Muszę się zaprzyjaźnić z Tilly — myślał Simon podczas długich godzin

samotnego popołudnia, nim wrócił na parking, by odebrać swoich
pasażerów.

Jego podopieczni wrócili punktualnie o siedemnastej, taszcząc różne

plastikowe torby. Chociaż nie zwrócili się bezpośrednio do niego ani
słowem, z ich rozmowy wywnioskował, że korzystali z wód leczniczych.

W drodze powrotnej do wsi musiał o wiele częściej robić przystanki, niż

kiedy jechali do miasta. Nim w końcu dotarł do wsi, zapadła noc. Simon
pomógł im wysiąść i odprowadził samochód pod plebanię.

Jeżeli nie ponosiła go wyobraźnia, Odley Cruesis było niesamowitą

miejscowością. Kiedy przejeżdżał przez wiejski skwer i wzdłuż alei do
starego młyna, wokół panowała przerażająca cisza. Żaden pies nie
zaszczekał, żaden ludzki głos nie przerwał ciszy upalnego, letniego
wieczoru. Nawet telewizor nigdzie nie grał.

Simon westchnął. Czekał go kolejny wieczór uprzejmej pogawędki z

May. Gdyby tylko zdołał znaleźć jakikolwiek pretekst, żeby stąd
czmychnąć! Wielki żółty księżyc oświetlił staw przy młynie złotym
blaskiem.

Stanął przy stawie i popatrzył w wodę. Silny cios pomiędzy łopatki

wepchnął go do wody. Instynkt podpowiedział mu, żeby nie wypływał tak
długo, jak to możliwe. Przerażony umysł podsunął mu obrazy wieśniaków
w średniowiecznych strojach czekających na brzegu z nożami i kilofami. W
końcu wynurzył się, otarł oczy i rozejrzał się z przerażeniem dookoła, ale
nie zobaczył nikogo. Wyczołgał się na stromy brzeg i położył na trawie.

Zamiast do młyna, pobiegł do samochodu i pojechał tak szybko, jak

mógł, do chaty Agathy do Carsely.

TLR

Agatha otworzyła drzwi i popatrzyła ze zdumieniem na ociekającego

wodą Simona.

— Wejdź — poprosiła — Co się stało?

Opowiedział jej o napaści.

— Gdybym nie umiał dobrze pływać, to bym utonął — dodał na

zakończenie.

— Przygotuję ci gorącą kąpiel — zaproponowała Agatha. — Mój

przyjaciel, Charles, zostawił szlafrok i trochę ubrań w gościnnej sypialni.
Chcesz brandy? Nie, lepiej zrobię ci gorącej, słodkiej herbaty.

— Wiem, że to lepszy pomysł, ale wolałbym brandy

— poprosił Simon.

— Zostaw swoje rzeczy przed łazienką, to wrzucę je do suszarki.

Dobrze, że włożyłeś zwykłe spodnie i podkoszulek, a nie najlepszy
garnitur.

Simon wykąpał się i przebrał w szlafrok Charlesa. Podczas oczekiwania

na wysuszenie jego ubrań,Agatha stwierdziła:

— To już koniec twojej misji w tej wsi. Co dziś robiłeś?

Simon opowiedział jej, ale nie mógł się zdobyć na wyznanie, że widział

się z Toni. Jednak ktoś musiał go widzieć, prawdopodobnie ci
staruszkowie. Nawet jeżeli tak było, to nie mieli czasu, żeby rozpowiedzieć
to po wsi. Oczywiście, zawsze mogli do kogoś zadzwonić... Ale nie
wypowiedział na głos żadnej z tych myśli.

— Chciałabym, żebyś spisał każdy szczegół, który sobie przypomnisz

— poprosiła Agatha — Opisz cały pobyt na wsi od początku do końca; co
mówili miejscowi, jakie wrażenie na tobie zrobili. Przypuszczam, że
wszyscy mają nadzieję, że to Tom Courtney zamordował Sundaya.
Niewykluczone, że wiesz więcej, niż przypuszczasz. Poświęć jutro cały

TLR

dzień na odtworzenie wydarzeń. Oznajmię wszystkim, że jednak
postanowiłam cię zatrudnić.

Czy zawiadomić policję? Nie. Wpadną w furię, że wtrącamy się w

prowadzenie śledztwa. Najlepiej zadzwoń do May Dinwoody i powiedz jej,
że odwiedzasz kolegę, a potem się wyprowadzisz. Już wiem! Ja do niej
zadzwonię i przedstawię się jako twoja ciotka. Dobrze naśladuję różne
akcenty.

Agatha zadzwoniła do May. Według własnej oceny doskonale udawała

rdzenną mieszkankę Gloucestershire. Po odłożeniu słuchawki powiedziała
do Simona:

— Trochę jej żal, że cię traci. Czy chcesz, żebym wysłała Patricka lub

Phila po twoje rzeczy? Wygląda na to, że ktoś w tej przeklętej wsi odgadł,
że dla mnie pracujesz.

— Nie, sam pójdę — odparł Simon — Zaprzyjaźniłem się z May. Nie

chcę, żeby wiedziała.

— Jak sobie życzysz. Ale na twoim miejscu wyruszyłabym natychmiast,

gdy tylko wyschną twoje ubrania, bo do rana plotka obiegnie całą wieś.

Po powrocie do starego młyna Simon odkrył, że akcent z

Gloucestershire w wykonaniu Agathy nie zmylił May.

— To ta Raisin dzwoniła — oświadczyła na wstępie — Rozpoznałam

jej władczy ton, gdy tylko ją usłyszałam.

TLR

ROZDZIAŁ

IX

May wysłuchała opowieści Simona o tym, jak ktoś go wepchnął do

stawu.

— Możesz winić tylko siebie — podsumowała, gdy skończył — To

miła wioska. Sam odkryjesz, że Sundaya zamordował Tom Courtney.
Któryś chłopak ze wsi musiał ci zrobić złośliwy kawał.

— Nie widziałem żadnego chłopaka w okolicy — zaprotestował Simon

— Spotykam samych starszych ludzi.

Wyprowadził May z równowagi.

— Marny z ciebie detektyw! — wybuchła — Mamy kilkoro chłopców i

dziewcząt, których autobus dowozi do szkoły w Chipping Campden.

Simon nagle przypomniał sobie, że pastor pytał, czy umie pływać.

Skłamał, że nie, ponieważ nie chciał, żeby angażował go w jakąś lokalną
działalność. Penelope była przy tej rozmowie.

— W każdym razie pakuj swoje rzeczy, chłopcze, i wyprowadź się. Nie

cierpię oszustów.

Wymamrotał jakieś przeprosiny i wyszedł.

Następnego dnia Simon zastał Agathę w bojowym nastroju. Po pierwsze

rozzłościło ją, że May nie dała się nabrać na mistyfikację z akcentem. Po

TLR

drugie doszła do wniosku, że najwyższy czas wyruszyć z Toni i Patrickiem
do wsi i zacząć na nowo przepytywać mieszkańców.

Patrick zdobył informację przez swoje kontakty w policji, że dokładnie

prześledzono ostatni okres zawodowej kariery Sundaya i nie odkryto
żadnych mrocznych tajemnic. Przesłuchiwano też wielokrotnie Tilly Glos-
sop, ale policja nie zdołała z niej nic więcej wyciągnąć. Sunday, prócz
fotografii burmistrza, zgromadził też kilka e-maili współpracowników,
które wydrukował. Większość zawierała treści, które woleliby ukryć przed
swoimi mężami, żonami czy szefem, ale wszyscy mieli żelazne alibi na
czas popełnionej zbrodni. Wszystko wskazywało na to, że Sunday nie był
typowym szantażystą. Przeważnie wykorzystywał wiedzę dla wzmocnienia
swej władzy, żeby bez przeszkód robić to, co uważa za stosowne.

Agatha wróciła pamięcią do kompromitującego zdjęcia Penelope

Timson. Dręczyły ją wyrzuty sumienia, że je ukryła.

Kiedy przybyli do wsi, postanowiła osobiście odwiedzić Penelope.

Wysłała Patricka, żeby spróbował wyciągnąć cokolwiek z Tilly Glossop, a
Toni oddelegowała do Carrie Brother.

Panna Glimour ucieszyła się, gdy zobaczyła Simona z powrotem w

biurze. Agatha pokrótce zrelacjonowała jego przygody. Toni zastanawiała
się, jak jej szkolne koleżanki oceniłyby Simona. Ze swoim ptasim nosem i
szerokimi ustami przypominał trochę bawarską marionetkę.

Ale jego ciepły uśmiech i szare oczy, błyszczące pod czarną,

kędzierzawą czupryną, czyniły go pociągającym w jej oczach. Poza tym
zawsze był dla niej miły.

Toni zadzwoniła do drzwi chaty Carrie. Wysłuchała kakofonii psiego

jazgotu z taśmy, nim gospodyni otworzyła jej drzwi. Po jej policzkach
spływały łzy.

— Co się stało? — spytała. — Czy mogę w czymkolwiek pomóc?

TLR

— O tak. Proszę wejść..

Toni podążyła za nią do zagraconego salonu, w którym nadal czuć było

psem. Carrie zwróciła się do niej:

— Jest pani detektywem. Chcę, żeby odnalazła pani mordercę.

— Właśnie go poszukujemy.

— Nie mówię o tym służbiście, Sundayu, który zasłużył na śmierć.

Zamordowano mojego Pookyego.

— Pookyego?

— Tak, pieska, mojego kochanego chłopczyka.

— W jaki sposób?

— Wczoraj wyprowadziłam go na spacer na skwer. Spuściłam go ze

smyczy, żeby trochę pobiegał. Zauważyłam, że coś znalazł i zaczął jeść.
Zanim do niego dopadłam, połknął wszystko, Skarciłam go: „Pooky,
niegrzeczny chłopczyku, nie wolno ci jeść niczego, czego nie przygotuje
mamusia" — Oczy Carrie ponownie zaszły łzami — Polizał mnie po nosie i
popatrzył mi w oczy swoimi małymi oczkami. Zabrałam go do domu i.
wsadziłam do jego koszyka. Później ucięłam sobie popołudniową drzemkę.
Kiedy się obudziłam, już nie żył. Zabrałam zwłoki do weterynarza i
zażądałam sekcji.

— Czy otrzymała już pani wynik?

— Jeszcze nie. Ten głupi weterynarz usiłował mi wmówić, że umarł z

przejedzenia i niewystarczającej ilości ruchu.

— Ile Pooky miał lat?

— Dwanaście.

— To podeszły wiek dla psa.

— Nonsens. Miał przed sobą jeszcze wiele lat życia.

TLR

— Proszę usiąść. Zrobię pani coś do picia — zaproponowała Toni —

Przeżyła pani wstrząs.

Nie czekając na odpowiedź, znalazła kuchnię, zrobiła filiżankę mocnej,

słodkiej herbaty i zaniosła Carrie.

— Dobra z ciebie dziewczyna. Nikogo innego to nie obchodzi.

Zarzucają mi, że mój Pooky zanieczyszczał skwer.

— Jeżeli piesek został otruty, to kto mógł to zrobić?

— Każdy z nich. Kiedyś to była miła wioska. Oczywiście wszyscy

mieliśmy dosyć szpiegowania Sundaya, ale to nas zbliżyło. Chociaż
czasami spieraliśmy się o to czy owo, tworzyliśmy zaprzyjaźnioną
społeczność. Nawet Miriam przyjęliśmy jak swoją. Pozwalaliśmy jej
odgrywać panią ze dworu, ponieważ wiele robiła dla wsi. Na jakiś czas
wszystko wróciło do normy, bo ludzie wierzyli, że zrobił to Tom Courtney,
ale wygląda na to, że to niemożliwe i że morderca nadal żyje wśród nas.

— Kto pani zdaniem mógł zabić Sundaya? Niewykluczone, że to ta

sama osoba, która otruła pani psa.

Carrie przez dłuższą chwilę patrzyła badawczo na Toni

zaczerwienionymi od płaczu oczami.

— Powiem ci — przemówiła w końcu — To pastor, Giles Timson.

— Ale dlaczego?

— Nie pozwalał mi zabierać Pookyego do kościoła. Przypomniałam mu

cytat z Biblii, że wszystko, co stworzył Bóg, było dobre, wszystkie
stworzenia duże i małe. Odburknął, że Bóg stworzył również pytony i
karaluchy i spytał złośliwie, czy chciałabym je oglądać w kościele. A
Pooky ugryzł go w rękę. Powinnaś zobaczyć wściekłe spojrzenie, jakim
mnie obrzucił. Zresztą widziałam jego żonę w kawiarni z Johnem
Sundayem w Mircesterze — dodała szeptem. — Płakała, jakby ją porzucił.

Pewnie z powodu tej fotografii — pomyślała Toni.

TLR

— Oto moja wizytówka. Proszę zadzwonić, gdy tylko otrzyma pani

wynik sekcji — poprosiła.

Agatha zastała Penelope na cmentarzu kościelnym. Usuwała trawę i

wysokie chwasty wokół cokołu jednego ze starych nagrobków. Pastorowa
włożyła różowy słomkowy kapelusz z szerokim rondem, opasany tiulową
wstążką w różowo-białe kropki.

— Śliczny kapelusz — pochwaliła Agatha.

Penelope wyprostowała plecy i przesunęła kapelusz na tył głowy.

— Używam go tylko do prac ogrodniczych. Nie znoszę go. Kupiłam go

na ślub osoby, za którą nie przepadam, dlatego nigdy więcej nie miałam
ochoty go włożyć na żadną uroczystą okazję. Wiem, że to głupie. Czego
pani ode mnie chce?

Toni wcześniej zadzwoniła do Agathy, kiedy szukała pastorowej w

okolicy plebanii.

— Słyszałam, że pewien młody człowiek zamieszkał u May Dinwoody.

Ktoś wepchnął go do stawu wczoraj wieczorem.

— Simon? Przemiły młodzieniec. Dlaczego ktoś mógłby chcieć go

skrzywdzić? Prawdopodobnie ktoś zrobił mu kawał. Niektórzy mieszkańcy
tej wsi za dużo piją — dodała konspiracyjnym szeptem.

— Albo ktoś myślał, że nie umie pływać — podsunęła Agatha — Ale

naprawdę chciałam zapytać o coś zupełnie innego. Pewnego dnia ktoś
widział panią w kawiarni w Mircesterze z Sundayem. Czy chodziło o to
zdjęcie? Czego chciał? Pieniędzy? Proszę mi tym razem powiedzieć
prawdę. Miał to zdjęcie, prawda?

— Tak, ale nie żądał pieniędzy. Jakiś czas temu Giles kupił kawałek

gruntu za wsią. Planował zbudować tam dom, kiedy przejdziemy na
emeryturę. Ja nie chciałam zostawać na wsi. Pochodzę z miasta.

TLR

— Z którego?

— Z Moreton-in-Marsh.

Trudno je nazwać metropolią — pomyślała Agatha.

— Więc czego chciał Sunday? Tej działki?

— Tak. Żądał, żebym namówiła Gilesa, żeby mu ją sprzedał albo mu

wyśle to zdjęcie.

— Kiedy to było?

— Tydzień przed zabójstwem.

— Dlaczego zapragnął zamieszkać w Odley Cruesis? — spytała Agatha.

Penelope potarła twarz brudną ręką, zostawiając na niej smugi ziemi.

— Moim zdaniem zamierzał tu sobie stworzyć ośrodek władzy.

Uwielbiał terroryzować ludzi.

— I co pani zrobiła?

— Zaprosiłam go na herbatę i zaproponowałam, żeby sam spytał Gilesa,

czy zechce sprzedać ziemię. Mój mąż bez wahania odmówił. Sunday
zapytał, czy uważa swoje małżeństwo za szczęśliwe. Pastor natychmiast
potwierdził. A wtedy John się roześmiał i powiedział: „Więc ciesz się nim,
póki trwa".

Prawdę mówiąc, fantazjowałam na temat zabójstwa po tym, jak

powiedziałam Gilesowi o fotografii. Czy naprawdę musi pani wykryć, kto
go zabił? Jest pani pewna, że nie Tom Courtney?

— Bez cienia wątpliwości. Proszę zrozumieć mój punkt widzenia. Jeżeli

nie znajdę mordercy, wszyscy będziecie wciąż podejrzewać siebie
nawzajem i życie na wsi nigdy nie wróci do normy, jeśli rzeczywiście
kiedykolwiek tworzyliście prawdziwą społeczność.

TLR

— O tak. Odkąd sięgam pamięcią, zawsze znajdowaliśmy wspólny

język. Oczywiście, czasami bywało nudno. — Penelope zdjęła
znienawidzony kapelusz i nałożyła na głowę kamiennego aniołka — Jednak
zawsze można było pojechać do Mircesteru, żeby uczestniczyć w życiu
kulturalnym. Widziała pani na przykład „Wesele Figara" wystawione przez
miejscową spółkę w zeszłym roku?

Agatha pojechała na przedstawienie, żeby poszerzyć swoje horyzonty,

ale okropnie jej się nie podobało. Nie wiedziała, że artyści naprawdę
reprezentowali żenujący poziom, głównie dlatego, że rolę Cherubina grała
żona wydawcy miejscowej gazety. Dzięki jej udziałowi spektakl zyskał
wielce pochlebne recenzje, choć wyła tak przeraźliwie, że dachówki z
kościoła omal nie pospadały.

— Tak — potwierdziła krótko Agatha.

— Bardzo budujące.

— Owszem, ale odchodzimy od zasadniczego tematu. Proszę wrócić

pamięcią do tego wieczoru, kiedy zamordowano Sundaya. Czy jest pani
absolutnie pewna, że nikt prócz Miriam i panny Simms nie opuszczał
pokoju?

— Nikogo więcej sobie nie przypominam, ale w pokoju było czarno od

dymu z kominka, a ja musiałam na chwilę wyjść, żeby przynieść brandy.

— Ani Tilly Glossop, ani Carrie Brother nie uczestniczyły w zebraniu.

— Penelope! — zawołał głos z plebanii.

— Muszę iść. Mąż mnie woła — pastorowa umknęła, zostawiając swój

kapelusz na głowie aniołka.

Patrick z najwyższym zdumieniem odkrył, że Tilly Glossop usiłuje go

kokietować. Kiedy podała mu kubek z kawą, przytuliła się do niego,
wspierając ciężki biust o jego ramię. Patrick nie pamiętał, żeby jakakolwiek

TLR

kobieta próbowała go uwodzić przez ostatnich dwadzieścia lat, od kiedy
jego twarz przybrała obecny posępny wyraz. Mimo zaskoczenia uśmiechał
się, jakby jej zainteresowanie mu pochlebiało.

— Jak miło mieć w domu mężczyznę — westchnęła Tilly zza stolika do

kawy. Pobrzękiwała przy tym niezliczonymi bransoletkami na grubych
przegubach i wisiorkami na łańcuszkach, zawieszonych na szyi. Włożyła
długą powiewną suknię z jakiegoś szyfonu, na tyle przezroczystego, że
ukazywała ogromny biustonosz i parę purpurowych, francuskich majteczek
pod spodem.

— Proszę spróbować moich ciasteczek.

— Nadal interesuje nas sprawa zabójstwa Sundaya

— przypomniał Patrick. — Ponieważ była mu pani najbliższa, może

słyszała pani, że ktoś mu groził?

Patrick już wcześniej widywał wydęte kobiece wargi, ale twarz Tilly

cała wydawała się nadęta, łącznie z tłustymi policzkami i zmarszczkami.

— Nikt go specjalnie nie lubił — odparła, zapadając w sofę obok

Patricka i wzniecając obłoczek perfum.

— Ale ktoś słyszał, jak się kłóciliście.

— To dlatego, że z nim zerwałam — odparła Tilly.

— Przez jakiś czas mnie bawił, ale taki już mam charakter. Łatwo

przyszło, łatwo poszło.

Patrick nie bardzo wierzył w te łatwe podboje. Musiałaby chyba zostać

ostatnią kobietą na świecie, żeby zwrócił na nią uwagę.

— Myślałem, że było odwrotnie — zaprotestował.

— No to się pan myli. Zalazł za skórę wielu osobom we wsi. Ale

atmosfera bardzo się zmieniła na gorsze, jeszcze zanim tu przyjechał.

TLR

— Dlaczego?

— Nasza wioska nie przypomina miejscowości, jakie opisują autorzy w

rodzaju Agathy Christie, z emerytowanym pułkownikiem czy lordem na
szczycie drabiny społecznej i chłopstwem, czekającym na łaskawe
zaproszenie na jakiś festyn we dworze. Tu panowała równość. Właści-
cielem dworu był stary George Briggs, który trzymał się na uboczu. Później
przyjechała Miriam i zapragnęła odgrywać jaśnie panią. To zachwiało
równowagę, rozumie pan? Zanim Sunday wkroczył na scenę, już panowała
tu napięta atmosfera. Jednak myślę, że po tym, jak rozkazał zamontować
specjalną rampę dla wózków inwalidzkich przed wejściem do dworu,
konflikt na tym tle rozbudził w Miriam nikczemną żądzę zemsty. Kłóciła
się też często z Gilesem, pastorem. Narzekała, że nasz kościół za bardzo
przypomina katolicki. Z tymi dzwonami, kadzidłem i wszystkimi
szykanami8, obecnymi tylko dlatego, że pastor lubił celebrować
nabożeństwa w tych strojnych szatach. Mimo że Miriam hojnie wspierała
kościół, przysięgłabym, że pastor jej nienawidził. Ma gwałtowny
temperament.

Patrick nie był pewien, czy cała ta gadanina nie jest jedną wielką bujdą

na resorach.

— A co z tym zdjęciem przedstawiającym panią i burmistrza? Musi

pani wiedzieć, kto je zrobił.

— Sunday. Przychodziło na niego mnóstwo skarg. Burmistrz przyrzekł,

że ukróci jego zapędy.

— A więc wciągnęła go pani w zasadzkę!

— Nie ja. Powiedziałam Sundayowi, że zamierzam nawiązać krótki

romansik z burmistrzem podczas nieobecności jego żony, to wszystko. Nie
może mnie pan za to obwiniać.

8

Liturgia jednego z odłamów Kościoła anglikańskiego, tzw. High Church of England, przypomina

katolicką.

TLR

Jej bliskość i duszący zapach perfum zaczęły przyprawiać Patricka o

mdłości.

— W tej wsi musi mieszkać morderca — naciskał uparcie. — Ktoś

napadł na przyjaciela pani Raisin, Roya Silvera. Gdyby nie jego twarda
czaszka, byłby martwy.

— Nie sądzę, żeby próbowano go zamordować — zaprotestowała Tilly

— Prawdopodobnie kogoś zirytowało ciągłe szpiegowanie przez
wścibskich intruzów. Czy nie moglibyśmy pomówić o czymś innym? —
poprosiła, przysuwając się do niego.

Patrick raptownie wstał.

— Dziękuję, że poświęciła mi pani czas, ale obowiązki wzywają.

Ponieważ poruszał się wyjątkowo sprawnie jak na niemłodego

mężczyznę, zanim pulchna Tilly zdążyła wstać z sofy, usłyszała, jak
zatrzaskują się za nim frontowe drzwi.

Patrick, Toni i Agatha spotkali się na wiejskim skwerze. Tylko jedno z

nich cokolwiek wykryło, a mianowicie, że Tilly wyjawiła Sundayowi
zamiar uwiedzenia burmistrza. Nagle gruda ziemi uderzyła Agathę w poli-
czek. Rozwścieczona kobieta odwróciła się gwałtownie. Wcześniej nie
zauważyła we wsi żadnych nastolatków. Lecz teraz cała grupa młodzieży
stała w pewnej odległości. Rzucali w nich ziemią i kamieniami,
wywrzaskując:

— Wynocha stąd! Nie chcemy was tutaj!

Umknęli do samochodów i spotkali się ponownie w biurze.

— Czy zawiadomimy policję? — spytała Agatha — Moim zdaniem, nie

powinniśmy. Kiedy biegłam do auta, zobaczyłam pastora, Gilesa. Wyglądał
przez okno plebanii. Nie wyszedł, żeby powstrzymać chuliganów. Na razie
wróćmy do pozostałych śledztw i zapomnijmy na pewien czas o sprawie
Sundaya. Jak ci idzie, Simonie?

TLR

Simon odwrócił się na obrotowym krześle.

— Wydrukowałem wszystkie moje notatki. Prosiła pani, żebym

wynotował każdy szczegół, nawet najdrobniejszy.

— Świetnie. Przejrzę je później. Obecnie nikt nam nie płaci za

poszukiwanie zabójcy Sundaya. Musimy się skoncentrować na płatnych
zleceniach.

Gdy Agatha tego wieczoru wróciła do chaty, czekał tam na nią Charles.

— Przywiozłem ci ważną wiadomość — zagadnął.

— O Sundayu?

— Zapomnij o nim. Jechałem przez Moreton-in-Marsh i kogo

zobaczyłem? Wyobraź sobie, że ulicą dumnie kroczył Dan Palmer.

— Ciekawe, co tu robi?

— Miejmy nadzieję, że nie szuka zemsty. Mam swoje kontakty.

Słyszałem, że stracił pracę. Postanowiłem na wszelki wypadek dotrzymać
ci towarzystwa. A tak z ciekawości, jak daleko zaszliście w sprawie
Sundaya?

Agatha powtórzyła mu najnowsze wiadomości.

— Myślę, że w tym jednym przypadku nigdy nie wykryjemy mordercy

— dodała na zakończenie.

Dan Palmer marzył o alkoholu, ale przyrzekł sobie, że tego dnia wypije

tylko jeden kieliszek, nie więcej. Zanim opuścił swój gabinet w redakcji
gazety, zabrał ze sobą notatki dotyczące działalności Agathy Raisin.
Znalazł pomiędzy nimi nierozwiązaną zagadkę śmierci Johna Sundaya.
Gdyby wykrył mordercę, zostałby prywatnym detektywem i stanowiłby
konkurencję dla Agathy Raisin. Wiedział, że jeżeli zachowa trzeźwość,

TLR

pobije ją na głowę, ponieważ był gotów zastosować pewne nieczyste
sztuczki, które jej nawet nie przyszłyby do głowy.

Doszedł do wniosku, że najlepszą porą na wkroczenie do akcji będzie

dziesiąta wieczorem. Miał bardzo czułe urządzenie podsłuchowe.
Wystarczyło zaczekać do wieczora, aż zapadnie cisza, podejść chyłkiem
pod chaty i podsłuchać rozmowy przez ścianę. Jeden z jego dawnych
informatorów z policji wyjawił mu, że zdaniem policji Sundaya
zamordował któryś z mieszkańców wsi.

Zarezerwował pokój na obrzeżach Mircesteru, przy obwodnicy. Pokoju

nie zaopatrzono w minibarek. Pojechał do zajazdu przy szosie, zjadł obfite
śniadanie i poczuł się lepiej, chociaż nadal męczył go głód alkoholowy. W
końcu doszedł do wniosku, że jeden kieliszek nie zaszkodzi.

W pubie w Mircesterze pozwolił sobie na dwa duże kieliszki wódki. Z

wielkim wysiłkiem wstał z barowego stołka i dotarł do samochodu.
Włączył światło i studiował mapę, póki nie odnalazł drogi do Odley
Cruesis.

Wieś była ciemna i cicha. Małe chaty przycupnęły wokół wiejskiego

skweru. Wyjechał za wieś i zaparkował samochód pod wielkim
kasztanowcem na szczycie wzgórza. Niebo było zachmurzone. Ściskając w
ręku aparat podsłuchowy, który kosztował fortunę, lecz przyniósł mu wiele
pożytku, ostrożnie wrócił piechotą do wsi. Wszedł na kościelny cmentarz,
przykucnął za wielkim nagrobkiem, włączył urządzenie i skierował je w
stronę plebanii.

Dobiegł go męski głos, donośny i czysty, z pewnością pastora. Zaklął i

ściszył aparat tak, żeby tylko on mógł go słyszeć.

— Idę do łóżka — oznajmił pastor — A ty?

— Za minutkę, kochanie — odrzekła kobieta. — Tylko skończę myć

naczynia.

I tyle.

TLR

Pięknie, cholera, pięknie — pomyślał Dan z rozgoryczeniem —

Spróbujmy gdzieś indziej. Włożył ciemne ubranie i naciągnął na oczy
ciemną wełnianą czapkę. Wieczór był ciepły i wilgotny. Dan zaczął się
pocić. Wychynął ostrożnie zza nagrobka i wrzasnął z przerażenia na widok
ciemnej sylwetki w kapeluszu, która na niego patrzyła.

Zanim ochłonął na tyle, żeby rozpoznać kamiennego anioła w damskim

kapeluszu na głowie, ktoś otworzył drzwi plebanii. Drżący damski głos
zapytał:

— Jest tam kto?

Znów przykucnął. Serce waliło mu jak młotem. Dopiero kiedy

pastorowa zamknęła drzwi, wypełzł z kryjówki. Po dotarciu na wieś ujrzał
światła w wysokim budynku. Ruszył w tamtym kierunku. Przy wąskiej
ścieżce wiodącej ku budowli stała tabliczka z napisem: Mili House Lane.

Przyczajony w krzakach nad stawem, włączył urządzenie podsłuchowe.

— Szkoda, że ten młody człowiek odszedł — powiedział damski głos

— Był taki miły. Przykro mi, że okazał się szpiegiem. Opłata za najem
pokoju podreperowałaby mój budżet. Dziś trudno związać koniec z końcem
i...

Dan otrzymał potężny cios w kark. Padł na twarz. Ktoś podniósł aparat

podsłuchowy i cisnął w pomarszczoną toń stawu, lśniącą w blasku
księżyca.

Dwa dni później Agatha zamierzała zamknąć biuro, gdy odwiedziła ją

niejaka Ruby Palmer, drobna, przygnębiona kobieta o mysich włosach z
mocno skręconą trwałą. Gwałtownie mrugała słabymi oczami. Nosiła
powyciągany zielony kardigan, narzucony na bawełnianą bluzkę w zygzaki
w dzikich kolorach i białą spódnicę.

— Jestem żoną Dana — przedstawiła się.

TLR

— Dana Palmera? Proszę wybaczyć, ale jeżeli przyszła pani zrobić

awanturę o to, że pani mąż stracił pracę, proszę porzucić ten zamiar.

— Nie o to chodzi. Jest pani detektywem?

— Tak jak głosi napis na drzwiach.

— Potrzebuję pani pomocy. Dan zaginął.

— Dużo pił, pani Palmer. Pewnie odsypia pijaństwo.

— Nie sądzę. Wpadł na pomysł, że przewyższy panią jako detektyw.

Mówił, że pojedzie do tej wsi i znajdzie mordercę. Widzi pani, miał
nielegalne urządzenie podsłuchowe. W redakcji o tym nie wiedzieli. Można
stanąć na dworze przed czyimś domem i słyszeć, co mówią w środku.
Chciałabym panią zatrudnić, żeby go pani odnalazła. Bynajmniej mi go nie
brakuje, ponieważ po alkoholu robił się niemożliwy, jednak ostatnio
odziedziczył sporą sumę po wuju. Wydzielał mi nędzne kwoty na
prowadzenie domu. Jeżeli spotkało go coś złego, nie dostanę tych
pieniędzy, póki nie znajdą ciała. Złożyłam na policji w Hackney pisemne
doniesienie o zaginięciu, ale nie kwapią się go szukać.

— Zgoda — powiedziała Agatha — Nie zażądam wynagrodzenia, póki

go nie odnajdę. Czy ma pani wizytówkę?

Ruby wyciągnęła jedną ze znoszonej torebki.

— Czy zostanie pani w Mircesterze? — spytała Agatha.

— Nie. Wrócę do Hackney.

— To kawał drogi.

— Nie szkodzi. Przywykłam. Dan przeważnie był zbyt pijany, żeby

prowadzić samochód.

— Jakim autem jeździ?

— Starym volvo.

TLR

— Proszę wziąć tę kartkę i zapisać mi numer rejestracyjny. Świetnie.

Jak tylko coś wykryję, zadzwonię do pani.

Po jej wyjściu Agatha obdzwoniła wszystkie hotele w sąsiedztwie. W

końcu trafiła na motel, w którym zamieszkał Dan Palmer. Recepcjonistka
poinformowała ją, że nie wrócił. Jeżeli nie przyjdzie następnego dnia,
spakują jego rzeczy i zniosą do hotelowego magazynu.

Agatha przedstawiła się i poprosiła, żeby niczego nie dotykali na

wypadek, gdyby policja wszczęła śledztwo.

Później zadzwoniła do Simona i spytała, czy nie zechciałby popracować

w nocy.

— Nie chcę wzywać policji, ponieważ Palmer pije. Niewykluczone, że

zapomniał, w którym hotelu zamieszkał. Jedź tam, zaparkuj przed
budynkiem i obserwuj, czy nie wróci. Zostań tam mniej więcej do północy.
Ja zostanę tutaj i zacznę obdzwaniać puby. Sprawdź, czy miał minibarek w
pokoju, i zadzwoń do mnie. Dam głowę, że go suszyło.

Po półgodzinie Simon poinformował Agathę przez telefon, że pokój

Dana nie był wyposażony w minibar.

Agatha pilnie wykręcała numery kolejnych pubów w Mircesterze i

okolicy, lecz Dan Palmer mógł pozostać niezauważony w tłumie.
Przygryzła kciuk z irytacją. Jeżeli nie wróci tego wieczoru, nie pozostanie
jej nic innego, jak poinformować policję o jego planach.

Przed północą Simon zadzwonił, że po zaginionym reporterze wszelki

ślad zaginął.

Agatha z ociąganiem zadzwoniła do Billa Wonga do domu. Jego matka

powiedziała, że pracuje na nocną zmianę.

Agatha zamknęła biuro, poszła na komendę policji i poprosiła o

spotkanie z Billem, tłumacząc, że ma istotną informację w sprawie
morderstwa.

TLR

Bill wyszedł po nią i przeprowadził ją do pokoju przesłuchań.

Przypominał on raczej hol hotelu z wygodnymi fotelami i czasopismami.

— Czyżbyście zmienili strategię na bardziej przyjazną dla człowieka?

— spytała Agatha, rozglądając się po wnętrzu.

— Potrzebowaliśmy przytulnego pokoju dla ofiar gwałtu i katowanych

dzieci. A teraz mów, co cię do nas sprowadza.

Agatha powtórzyła mu słowa Ruby. Bill szybko notował. Potem

stwierdził:

— Wyglądasz na wyczerpaną. Zostaw to nam.

— Ale utrzymuj ze mną kontakt. Jednak gdyby nie o niczym byście nie

wiedzieli — wypomniała Agatha.

— Obiecuję.

TLR

ROZDZIAŁ

X

Następnego ranka Agatha powiedziała do Simona i Toni:

— Słyszeliście całą historię zaginięcia Dana Palmera. Chciałabym,

żebyście obydwoje pojechali do tej przeklętej wsi i rozpoczęli
poszukiwania. Nic wam nie grozi, ponieważ policja wyśle tam swych ludzi.

Agatha nie wiedziała, że Wilkes ani myślał poszukiwać zaginionego.

— Jest reporterem, pijakiem i dorosłym człowiekiem — argumentował

— Nie zamierzam tracić dla niego czasu i sił funkcjonariuszy.

Tak więc, kiedy Toni i Simon przybyli na miejsce, nie dostrzegli ani

jednego policjanta w polu widzenia.

— Nie napadną na nas w środku takiego pięknego, słonecznego dnia —

pocieszył Simon — Zacznijmy go szukać. Najpierw spróbujmy odnaleźć
samochód.

Niestety, nie natrafili na ślad volvo Palmera ani we wsi, ani w okolicy.

— Chodźmy do May Dinwoody — zaproponował Simon. — Wiem, że

się na mnie gniewa, ale myślę, że nadal ma do mnie pewną słabość. Może
coś widziała.

Ponieważ przy alei prowadzącej do młyna rosły drzewa, które ją

ocieniały, ziemia nie zdążyła wyschnąć po ostatnim deszczu.

— Popatrz, ile tu śladów — zauważyła Toni — Policja powinna

przyjechać i porobić odlewy.

TLR

Ominęli je i podeszli do młyna. Zadzwonili do May, ale nie otworzyła

im drzwi.

— Zgrzałem się i zgłodniałem — narzekał Simon. — Może byśmy

kupili sobie coś na lunch, a potem podjechali do wsi i znaleźli jakieś ładne
miejsce na piknik?

— Byle nie w tutejszym sklepie. Nie zniosę więcej nienawiści —

zaprotestowała Toni. — Twierdzisz, że nie zaatakują nas w biały dzień, ale
nie zapominaj o tych dzieciakach, które obrzuciły nas kamieniami i ziemią.

— Teraz nic nam nie zrobią. W szkołach trwają lekcje. Widziałem mały

market przy obwodnicy. Tam coś kupimy.

Wyposażeni w kanapki i napoje bezalkoholowe przejechali z powrotem

przez wieś i skierowali się na szczyt wzgórza, gdzie stała ławka z widokiem
na łąkę.

Rolnicy zebrali siano i zwinęli w grube, okrągłe bele.

— Jak tu cicho i spokojnie — westchnęła Toni, obserwując traktor

jadący po polu. Nadziewał każdą belę siana na szpikulec z przodu i zawoził
do stodoły.

— Musi trafić w sam środek — wyjaśnił Simon — Gdyby zadrapał

ziemię, zanieczyściłby siano. Zjedz kanapkę z łososiem.

— Dziękuję. O, ciągnik wraca.

Traktorzysta cofnął maszynę i nadział następną belę. Simon wbił w nią

wzrok. Dostrzegł coś ciemnego i równocześnie czerwoną plamę, lśniącą w
słońcu, spływającą w dół. Przeskoczył przez płot, wrzeszcząc:

— Stop! Stop!

Traktorzysta go nie słyszał z powodu warkotu silnika, ale widział, że

chłopak coś woła i macha rękami, pędząc przez łąkę co sił w nogach.

Wyłączył silnik i spytał wojowniczym tonem:

TLR

— Czego tam?

— Z tej bali płynie krew! — wydyszał Simon.

— No to co? Pewnie lisa, królika albo innego zwierzaka.

— Proszę jej nie ruszać, nawet o cal. Wezwę policję.

— Już do nich zadzwoniłam — wtrąciła Toni, która do nich dobiegła —

Zadzwoń do Agathy.

Wysoki mężczyzna w niebieskiej koszulce i dżinsach szedł ku nim

szybko przez pole.

— To szef — poinformował traktorzysta z ponurą satysfakcją w głosie

— Już on sobie z wami pogada.

— Jestem Gerald Fairfield, farmer — przedstawił się nowo przybyły —

Co tu się dzieje, Andy?

— Tych dwoje wrzeszczy, że krew leci z siana.

— Na pewno wpadło tam jakieś zwierzę — wyjaśnił rolnik, wyraźnie

zniecierpliwiony.

Toni pospiesznie opowiedziała o zaginionym dziennikarzu.

— No dobrze, młoda damo — mruknął Gerald — Zaczekamy na

policję, ale na pewno wyjdziecie na durniów.

Jako pierwszy przybył Bill Wong, a za nim jeszcze dwóch policjantów.

Obejrzał belę i oświadczył:

— Musimy poczekać na policję kryminalną.

— Chyba nie mówi pan serio — zaprotestował Gerald.

— Bardzo serio — odparł Bill. — Trzeba dokładnie przebadać miejsce

zbrodni. Proponuję odejść na bok, zanim oskarżą nas o zacieranie śladów.

TLR

Wszyscy zeszli na brzeg łąki, gdy przybyli laboranci w białych

fartuchach z niezbędnym sprzętem. Simon znalazł w samochodzie lornetkę
i obserwował przebieg wypadków. Laboranci przecięli drut wokół beli
siana i rozpoczęli poszukiwania. W końcu z siana wypadły poskręcane
zwłoki. Gerald z Andym stali wraz z Simonem, Toni i oczekującymi
policjantami.

— Czy nie kosiłeś tej łąki przedwczoraj wieczorem, Andy?

— Tak, szefie. Sam pan wie. Również wczoraj przez cały dzień, aż do

wieczora. Skończył żem już po zmroku.

Przybyła Agatha z Philem i Patrickiem. Wręczyła Billowi wizytówkę

Ruby.

— Wyślijcie po nią kogoś do Hackney, żeby przyjechała

zidentyfikować ciało — doradziła Agatha.

— W alei prowadzącej do dawnego młyna zostało wiele śladów —

poinformował Simon.

— Doskonale. Zaraz je zbadamy — odparł Wilkes. Następnie zwrócił

się do Agathy: — Żądam, żeby pozostawiła pani śledztwo policji. Nie
życzymy sobie prywatnych detektywów na miejscu zbrodni.

— Sami byście nigdy tu nie trafili, gdyby moi prywatni detektywi nie

odnaleźli zwłok — wytknęła.

— Proszę pojechać razem z nimi na komendę policji i złożyć zeznania.

Bill ukradkiem szepnął Agacie:

— Wpadnę do ciebie później.

Tego wieczora Agatha wraz ze wszystkimi współpracownikami, z

wyjątkiem pani Freedman, czekała niecierpliwie na wizytę Billa. Dołączył
do nich Charles. Oznajmił, że zamówił paszteciki z wołowiną, które

TLR

dostarczą im z pubu, żeby uratować towarzystwo przed zamrożonymi
specjałami z supermarketu.

Bill przybył, gdy kończyli kolację.

— Okropne zamieszanie! — narzekał — Tak, nieboszczyk to

rzeczywiście Dan Palmer, ale sytuacja jest bardziej skomplikowana niż
przypuszczacie. Wstępna autopsja wykazała, że prawdopodobnie nie był
przytomny, ale jeszcze żył, gdy został zrolowany wraz z sianem.
Prawdopodobnie się udusił.

— Jak pani Palmer przyjęła tę wiadomość?

— Nadspodziewanie spokojnie, do tego stopnia, że Wilkes kazał ją

sprawdzić. Ale z całą pewnością zaraz po rozstaniu z tobą wróciła do
Hackney. Poza tym jest zbyt drobna, żeby ogłuszyć takiego mężczyznę jak
Dan i zawlec na łąkę. Przypuszczają, że morderca ułożył go w trawie, ale
rozmyślnie wybrał miejsce przeznaczone do koszenia i rolowania siana.
Andy przysięga, że nic nie widział. Nasi ludzie chodzą od domu do domu.
Nie możemy znaleźć samochodu Palmera.

— Jeszcze jedno, Simonie. Czy jesteś pewny, że widziałeś ślady stóp w

błocie na Mili Lane?

— Tak.

— Ktoś je zatarł. Dlaczego tak bardzo zainteresowały cię właśnie ślady

na Mili Lane?

Simon popatrzył na Agathę.

— No dobrze, powiedz mu — rozkazała.

Tak więc Simon opisał zamach na swoje życie. Wyjaśnił też, dlaczego

wcześniej okłamał pastora, że nie umie pływać.

— Posłuchajcie mnie teraz uważnie — zaczął Bill — Ponownie

przysłaliśmy do wsi mobilny posterunek policyjny. Przyjechało też wielu

TLR

policyjnych oficerów i detektywów, nie wspominając o dziennikarzach.
Chcę, żebyście się stąd zmyli. Nie potrzebujemy kolejnych zwłok.

Zachowajcie czujność nawet poza wsią, w Mircesterze. Ponieważ to wy

znaleźliście ciało, morderca może postanowić sprzątnąć kogoś z was,
najprawdopodobniej Simona. Macie inne zlecenia, prawda? Więc je re-
alizujcie.

James Lacey siedział w swoim pokoju hotelowym w Singapurze i

oglądał wiadomości z Odley Cruesis na międzynarodowym kanale BBC.
Agatha znajdowała się w centrum uwagi, jak zwykle. Brakowało mu jej.
Musiał uczciwie przyznać, że za nią tęskni. Ale przerażała go perspektywa
spojrzenia w jej niedźwiedzie oczy. Nie wątpił, że zobaczyłby w nich
pogardę. Zastanawiał się, czy kiedykolwiek mu wybaczy, że zakochał się w
lekkomyślnej kobiecie, której omal nie poślubił.

Kiedy wszyscy wyszli, łącznie z Charlesem, Agatha zaparzyła sobie

mocną czarną kawę i zapaliła papierosa.

Ostatnio przestała palić przy ludziach, jeśli nie przebywali na wolnym

powietrzu. Postanowiła usiąść w nocy i uważnie przeczytać od początku do
końca wszystkie notatki dotyczące zabójstwa Johna Sundaya. W końcu
poszła do łóżka, lecz wciąż dręczyło ją przeczucie, że przeoczyła coś
istotnego.

W ciągu następnych dwóch tygodni Agatha wraz z załogą pilnie

wykonywała powierzone zlecenia. Usiłowała wyrzucić z pamięci sprawy
morderstwa Sundaya i Palmera. Policja osuszyła staw przy dawnym młynie
w nadziei na znalezienie samochodu Dana. Na próżno. Odnaleźli tylko
resztki jego urządzenia podsłuchowego.

— Nie ośmielę się wrócić do tamtej wsi — pewnego wieczoru Agatha

zwierzyła się pani Bloxby — Ale bardzo bym chciała jeszcze raz ich
wszystkich zobaczyć. Już wiem!

TLR

— Co? — zapytała niepewnie pastorowa.

— Nasze Stowarzyszenie Pań ciągle zaprasza mieszkańców innych

wiosek i jeździ do nich w gości. Można by zaprosić ludzi z Odley Cruesis
na, powiedzmy... niech no pomyślę... specjalną imprezę ze śmietankową
herbatką, w budynku rady gminy. Ustaliłybyśmy opłatę za herbatę i
przejazd autobusem po dwa funty na osobę. Pieniądze przeznaczyłybyśmy
na cel dobroczynny, na przykład dla chorych na Alzheimera.

— Ależ pani Raisin! Proszę zrobić bilans! Nie starczy nawet na

pokrycie kosztów, nie wspominając o zysku.

— Zapłacę za wszystko. Nie pozwolę mordercy ujść bezkarnie. Proszę

się nie martwić. Zorganizuję wszystko. Wynajmę też orkiestrę, żeby grała
wesołe piosenki.

Zadzwonił dzwonek u drzwi. Pani Bloxby poszła otworzyć i wróciła z

Charlesem.

— Och, Charlesie — westchnęła Agatha — Wpadłam na wspaniały

pomysł.

Charles usiadł na sofie obok niej i wysłuchał jej planów.

— Przede wszystkim wypożycz kilka przenośnych toalet — doradził. —

Pomyśl, ilu przyjedzie starców ze słabymi pęcherzami i powiększoną
prostatą. O ile pamiętam, w ratuszu jest tylko jedna ubikacja.

— Załatwię i to — zapewniła Agatha z błyszczącymi oczami.

— Nie wyjaśniłaś, po co organizujesz tę imprezę — przypomniał

Charles łagodnym tonem.

— Chciałabym posiedzieć i swobodnie poobserwować ich wszystkich.

— I myślisz, że kobieca intuicja podpowie ci, kto jest mordercą... Nagle

wstaniesz, wykrzykniesz „Eureka!" i kogoś wskażesz. Gdy prasa
zamieszcza fotografię przestępcy, wiele osób mówi: „Popatrz na te oczy.

TLR

Od razu widać, że to zbrodniarz". Tymczasem, zanim ich złapano,
wyglądali zupełnie zwyczajnie.

— Coś musi wypłynąć. Mamy dwa tygodnie. Każę jutro wydrukować

plakaty i prześlę je na plebanię.

— A jeżeli nikt nie przyjdzie? — spytał Charles — Idę o zakład, że

wiedzą, że tu mieszkasz. Mogą podejrzewać jakiś podstęp.

— Przyjdą, dla herbatki ze śmietanką za dwa funty i przejazdu gratis.

— Szkoda, że serwujecie herbatę, a nie alkohol — zauważył Charles —

Może rozwiązałby języki.

— Świetna myśl — podchwyciła Agatha. — Pani Bloxby, jak się

nazywa ta kobieta, która sprzedaje na targu dżin z tarniny i wino z bzu
czarnego?

— Pani Trooly.

— Proszę mi podać jej numer telefonu. Wpadłeś na doskonały pomysł,

Charlesie.

— Czy wzięła pani pod uwagę ryzyko ataku na pani osobę ze strony

pijanego mordercy?

— Tym lepiej — rzuciła Agatha beztrosko. — Niech się ujawnią.

Myślę, że jest ich więcej niż jeden.

Pani Bloxby miała nadzieję, że w wielki dzień będzie padać, co

udaremni zorganizowanie imprezy, którą uważała za stratę czasu i
pieniędzy, a co najgorsze, za bardzo niebezpieczną. Nic z tego — słońce
jasno świeciło, a autobusy zwoziły tłumy gości. Agatha zamówiła przekąski
w firmie cateringowej. Pani Troiły chodziła pomiędzy stolikami, oferując
dżin i wino. Zespół grał stare przeboje. Podczas imprezy panowała wesoła,
przyjazna atmosfera. Nawet Giles Timson uśmiechał się do Agathy.

TLR

— Bardzo szlachetna inicjatywa — chwalił. — Właśnie tego

potrzebowali nasi mieszkańcy, żeby zapomnieć o koszmarze zbrodni.

Simon i Toni siedzieli razem przy stoliku przy drzwiach. Pobierali

opłaty za wstęp. Teraz odpoczywali.

— Wygląda na to, że dobrze się bawią — orzekł Simon. — Nawet May

Dinwoody była dla mnie miła.

— Agatha liczy na to, że kogoś sprowokuje — powiedziała Toni — Co

zrobimy z pieniędzmi?

— Policzymy i oddamy pani Freedman, żeby zdeponowała je w banku.

Później wypisze czek dla stowarzyszenia chorych na alzheimera —
wyjaśnił Simon.

— Lepiej zacznijmy od razu — westchnęła Toni. — Wygląda na to, że

wielu z nich rozbiło skarbonki, żeby zapłacić drobnymi te dwa funty.

— Agatha myśli o wszystkim. Zostawiła nam całe stosy plastikowych

torebek z banku na różne monety. Spróbujmy to zrobić jak najszybciej.
Później pójdziemy spróbować tego dżinu z tarniny, jeżeli cokolwiek
zostanie.

Penelope Timson przyniosła sobie krzesło i wcisnęła się obok Agathy.

— Doskonała zabawa — pochwaliła.

— Tak — mruknęła Agatha z przygnębieniem.

Nikt nie sprawiał wrażenia zdenerwowanego. Nikt nie wyglądał na

wystraszonego czy zakłopotanego.

— Zobaczę, jak moi młodzi pracownicy sobie radzą.

Agatha podeszła do drzwi, gdzie Toni z Simonem pakowali monety o

różnych nominałach do odpowiednich woreczków.

— Prawie skończyliśmy — oznajmiła Toni radośnie.

TLR

— Wyjdę na dwór na papierosa — powiedziała Agatha.

Usiadła na ławce i zapaliła. Muszę rzucić to świństwo — pomyślała nie

wiadomo, który to już raz. Ze środka dobiegał gwar. Rozmawiający
usiłowali przekrzyczeć orkiestrę.

Charles wyszedł i dołączył do niej. Włożył ciemnoniebieską bawełnianą

koszulę, rozpiętą pod szyją i zwykłe, niebieskie spodnie. Jakimś cudem
wyglądał w tym swobodnym stroju równie schludnie, jak w garniturze i
pod krawatem.

— Daj mi jednego — poprosił.

— Papierosa? Nieładnie, Charlesie.

— Racja. No, poczęstuj mnie.

Zapalił i usiadł obok niej na ławce.

— Nic cię nie zdziwiło? — zapytał.

— Nie. Niby co?

— Tylko popatrz. Wiemy, że to wredna banda. Na przykład wyklinali

na taką Carrie Brother, a teraz wszyscy zgodnie piją herbatkę, kosztują
dżinu i zachowują się, jakby przepadali za sobą nawzajem.

Agatha zesztywniała.

— Uważasz, że odgrywają przedstawienie?

— Na to wygląda.

— Ale po co? Chyba podejrzewają, że morderca żyje wśród nich.

— Niewykluczone, że znają jego tożsamość, ale czują się bezpieczni.

Popatrz na sprawę z ich punktu widzenia. John Sunday prześladował ich
jak zaraza. Dan Palmer zasłużył na to, co go spotkało. Simon oszukiwał i
szpiegował, i tak dalej. Dam głowę, że w mig odgadli powód twojej nagłej
hojności i grają komedię.

TLR

— No cóż, dziękujmy niebiosom, że dochód idzie na stowarzyszenie

chorych na alzheimera — wymamrotała Agatha ponuro — Niedługo mogę
potrzebować ich pomocy. Czy powinnam ich sprowokować? Na przykład
podejść do nich i oświadczyć, że znam tożsamość mordercy?

— Zyskałabyś tyle samo co Roy. Zapomnij o tym pomyśle. Ciesz się

pięknym dniem.

— Czy przeszłaś w końcu do porządku dziennego nad śmiercią Sharon?

— zapytał Simon, gdy skończyli liczyć oraz pakować pieniądze.

— Nie do końca — przyznała Toni — Wciąż mi się wydaje, że ją

widzę. Gdy zobaczę na ulicy dziewczynę z kolorowymi pasemkami we
włosach, obcisłej bluzeczce z dużym dekoltem i podartych dżinsach, mam
ochotę za nią pobiec. Wciąż mnie nurtuje, czy mogłam coś dla niej zrobić.
Żałuję, że pozwoliłam Agacie wyrzucić ją z mojego mieszkania.

— Gdyby tam została, pewnie i ty byś już nie żyła. Zaczęłaby zapraszać

do ciebie swoich kompanów. Czy poszłabyś ze mną dzisiaj do kina?

— Chętnie. Na co?

— Nie wiem, co grają. Tylko rzuciłem pomysł.

Nareszcie dzień dobiegł końca. Nie został ani kęs rogalika, ani łyżeczka

dżemu truskawkowego czy miseczka śmietanki. Pani Trooly zabrała to, co
pozostało z jej trunków. Przedtem wręczyła Agacie rachunek. Przyjechali
robotnicy, żeby zabrać przenośne toalety. Okropnie narzekali na ich stan.

— Ktoś nasikał na podłogę — utyskiwał jeden z nich — Stare brudasy!

— Pochodził z Birmingham i uważał wszystkich ludzi ze wsi za
nieokrzesanych prostaków.

Agatha pomogła dostawcom i miejscowym paniom posprzątać bałagan,

zanim razem z Charlesem powlekli się, zmordowani, do jej chaty.

— Zamierzam ponownie przestudiować swoje notatki — oświadczyła

Agatha — Dam głowę, że coś w nich jest.

TLR

— W takim razie wracam do siebie — powiedział Charles.

Jednak Agatha nie miała ochoty zostać sama.

— Charlesie, proszę... — zaczęła.

Charles odwrócił się twarzą do niej i popatrzył na nią poważnie.

— O co?

— Już o nic — odburknęła — Zobaczę cię, kiedy zechcesz mnie

odwiedzić.

Nakarmiła koty i wypuściła je do ogrodu. Potem zebrała teczki z

notatkami, wyniosła je na dwór i położyła na stole w ogrodzie.

Zaczęła czytać. Uznała relację Simona z podróży do Cheltenham za

wyjątkowo zabawną. Doskonale pamiętała własne, bardzo podobne
doświadczenia, kiedy musiała wozić parę koszmarnych staruszków
nazwiskiem Boggle. Nagle odłożyła teczki z powrotem na stół.

Staruszkowie... toalety... narzekania robotników na brud...

Zadzwoniła do Penelope Timson.

— Ach, pani Raisin. Jeszcze raz dziękuję za wspaniały dzień.

— Chciałabym panią zapytać, czy macie toaletę na dole — zapytała

Agatha.

— Tak, zaraz przy wejściu, po lewej stronie.

— Muszę panią natychmiast odwiedzić. To bardzo ważne.

— Czy to konieczne? No dobrze, ale... chcę iść wcześniej spać.

W salonie plebanii Agatha wbiła badawcze spojrzenie w twarz

Penelope.

— Twierdziła pani, że tego wieczoru, kiedy zamordowano Johna

Sundaya nikt prócz Miriam i panny Simms nie opuszczał pokoju, prawda?

TLR

— Tak. Mówiłam to również policji. Nie rozumiem...

— Proszę pomyśleć. Czy nikt nie wychodził na chwilę do łazienki?

— Tak, ale to tylko kilka kroków.

— Kto?

— Zadaje pani bardzo niedyskretne pytania. Nikt nie mówi głośno o

takich rzeczach. Zostałam tak wychowana...

— Kto wychodził?! — ryknęła na całe gardło.

— Niech no sobie przypomnę. Chyba pan Beagle i pan Summer.

— Doskonale! — Agatha wstała raptownie. Wkrótce pastorowa

usłyszała trzaśnięcie zamykanych drzwi wejściowych.

TLR

ROZDZIAŁ

XI

Agatha zwołała nadzwyczajne zebranie swojej załogi na ósmą rano

następnego dnia.

Powtórzyła to, co usłyszała od Penelope.

— Sami widzicie, że mógł to zrobić zarówno Charlie Beagle, jak i Fred

Summer.

— Ale oni są za starzy! — zaprotestowała Toni.

— Wystarcza im sił, żeby pozawieszać co roku świąteczne dekoracje.

Jeden z nich informuje Johna Sundaya, że zwołano zebranie protestacyjne
na plebanii, wymierzone przeciwko niemu. Ponieważ Sunday uwielbia
szpiegować, zakrada się, żeby posłuchać i popatrzeć. Tymczasem Charlie
albo Fred udaje, że musi wyjść do ubikacji, ale wymyka się do ogrodu.
Bezduszny Sunday podchodzi pod okno salonu. Jeden z nich morduje go i
wraca do budynku.

— Zaczekaj! — powstrzymał ją Simon — Ktokolwiek to zrobił, trudno

sobie wyobrazić, żeby potem usiadł spokojnie na swoim miejscu z
zakrwawionym nożem, wiedząc, że policja przyjedzie, gdy tylko ktoś
zobaczy zwłoki.

— Może morderca nie spodziewał się, że je odkryją przed

zakończeniem zebrania — wtrącił Patrick. — Pewnie nie przewidział, że
Sunday zdoła dotrzeć do oszklonych drzwi i umrze na oczach wszystkich
zgromadzonych.

— Tak, ale pozostaje pytanie, gdzie morderca ukrył nóż.

TLR

— W spłuczce w toalecie? — podsunął Phil — Ale policja bez

wątpienia przetrząsnęła każdy zakamarek w poszukiwaniu broni.

Agatha niemal podskoczyła na krześle z podniecenia.

— Ale skoro uwierzyli, że nikt prócz Miriam i panny Simms nie

opuszczał pokoju, nie rewidowali nikogo z nas — przekonywała —
Przypuszczalnie zabójca na to nie liczył. Policja szukała narzędzia zbrodni
tylko na dworze, poza budynkiem plebanii.

— W takim razie należy zawiadomić policję i nakłonić ich do

wznowienia poszukiwań — zasugerował Patrick.

— Ponieważ to ja wpadłam na ten pomysł, doprowadzę śledztwo do

końca. Poproszę panią Bloxby, żeby pojechała ze mną na plebanię pod
pretekstem podsumowania dochodu z imprezy. Wyjdę do toalety się
rozejrzeć. Przeszukam również hol.

— Kim jest ta panna Simms? — zapytał Simon — Jesteś pewna, że nie

ona go zamordowała?

— Nie ten typ. Zresztą wyszła za Miriam i towarzyszyła jej przez cały

czas.

— Nie zapominaj, że minęło sporo czasu — przypomniał Phil z

niepewną miną — Nasz morderca miał wiele okazji, żeby wrócić na
plebanię i zabrać nóż.

Agatha posmutniała, ale zaraz odzyskała rezon.

— Mimo wszystko spróbuję — oświadczyła z całą, mocą.

— Moim zdaniem powinnaś nas zawiadomić, kiedy wybierasz się na

plebanię — poprosił Patrick — Zaparkujemy w pobliżu. Gdyby zagrażało
ci jakieś niebezpieczeństwo, to nas zawołasz. Pamiętaj, że pastor wyszedł
do gabinetu. Powszechnie wiadomo, że to gwałtownik.

TLR

— Nie potrafię sobie wyobrazić dwóch staruszków popełniających

morderstwo z powodu świątecznych dekoracji — stwierdził Simon.

— A ja tak — upierała się — Te lampki rozświetlały ich monotonne

życie.

Agatha pojechała do Carsely i przestawiła swój plan zdumionej

przyjaciółce, pani Bloxby.

— Ale policja.. — zaczęła pastorowa.

— Pieprzyć policję! — przerwała jej Agatha — Przyjadą całymi

chmarami i spłoszą wszystkich. Nie wiemy przecież, czy ktoś z tych
wieśniaków nie ma bratanka czy innego kuzyna w komendzie głównej.

— No, dobrze. W takim razie wezmę ze sobą rozliczenie dochodu z

imprezy, żeby uwiarygodnić naszą wizytę.

Penelope powitała je entuzjastycznie:

— Co za sukces! Naprawdę wierzę, że czynienie dobra popłaca.

Zapraszam do ogrodu na filiżankę herbaty. Zapowiadają pogorszenie
pogody, więc to ostatnia okazja, żeby złapać trochę słońca.

Agatha czekała niecierpliwie, aż zasiądą na ogrodowych krzesłach.

Kiedy Penelope wróciła z tacą, przeprosiła na chwilę.

— Jeżeli chce pani przypudrować nos, łazienka jest na półpiętrze —

poinformowała Penelope.

— A na parterze nie ma?

— Lepiej iść na górę. Na dole jest za ciemno.

— Poradzę sobie — mruknęła Agatha i ruszyła w stronę domu.

Toaleta przy holu była ciasna, ciemna i staromodna, z wysoko

umieszczoną spłuczką i długim łańcuchem do spłukiwania. Maleńkie
okienko z tyłu wyglądało tak, jakby nikt go nie otwierał od wieków. Przy

TLR

sedesie na małej półce stały umoralniające książki, takie jak: „Czy Bóg jest
obecny w Twoim życiu?", „Spotkania z Jezusem" i tym podobne.

Agatha ostrożnie zdjęła wszystkie, ale nic za nimi nie znalazła. Ustawiła

je z powrotem. Nagle ktoś z drugiej strony zaczął szarpać za klamkę.

— Jest tam kto? — zawołał Giles.

— Agatha Raisin. Proszę mi wybaczyć. Mam zaparcia.

Stała bez ruchu z mocno bijącym sercem, póki nie

usłyszała, że wchodzi po schodach. Gdzie teraz szukać? Wypatrzyła

wysoko półkę z zapasowymi rolkami papieru toaletowego. Stanęła na
sedesie i zaczęła szukać z tyłu za nimi. Bez skutku.

Zeszła na podłogę i usiadła bezradnie na desce. Potem obejrzała

podłogę. Pokryto ją zielonym linoleum, już wypaczonym w niektórych
miejscach od wilgoci i starości. Opadła na kolana i zaczęła podnosić brzegi.

Nie wierzyła własnym oczom, gdy w końcu oderwała kawałek z

jednego rogu i ujrzała pod spodem kuchenny nóż. Wyciągnęła telefon i
zadzwoniła do Patricka:

— Znalazłam narzędzie zbrodni! Wezwij policję. Chwilę później

usłyszała pukanie do drzwi, a potem wołanie Penelope:

— Czy wszystko w porządku, pani Raisin? Czy powinna jej

powiedzieć? Nie!

— Dostałam okropnego zaparcia! — krzyknęła — Ale zaraz wyjdę.

— Och, mam lekarstwo, senes. Gdyby pani odrobinę uchyliła drzwi,

podałabym je wraz ze szklanką wody.

— Nie trzeba! — wrzasnęła Agatha.

Czemu policja tak długo zwleka? — myślała w popłochu. Nagle ku

swojemu przerażeniu rozpoznała głos Freda Summera:

TLR

— Co tu się dzieje?

— Nic takiego. Pani Raisin korzysta z naszej toalety — tłumaczyła

Penelope. Następnie podniosła głos:

— Czy już wszystko w porządku, pani Raisin? Agatha wstała, spuściła

wodę i umyła ręce nad umywalką. Następnie krzyknęła:

— Drzwi się zacięły!

— Nie szkodzi — odkrzyknął z drugiej strony Fred Summer — Charlie

przyszedł z młotkiem.

— Ale ja zrobiłam coś głupiego — zawołała Agatha.

— Wezwałam policję.

— Co takiego? — zapiszczała Penelope.

— Chyba nie chce pani, żeby rozwalili pani drzwi młotkiem —

tłumaczyła Agatha. — Policja na pewno ma wytrychy.

Pastor, Giles, dołączył do stojących w holu, a potem jeszcze Carrie

Brother. Agatha poczuła się jak Alicja w Krainie Czarów, gdy jej stopy
utknęły w kominie. Wtem Charlie Beagle zawołał:

— Odejdźcie wszyscy na bok! Wyciągnę ją stamtąd!

Potem z potężnym łomotem walnął młotkiem w drzwi. Chwilę później

Agatha usłyszała wycie policyjnych syren, a następnie głos Billa:

— Proszę odłożyć ten młotek. Czy wszystko w porządku, pani Raisin?

Agatha otworzyła drzwi i wskazała oderwany fragment linoleum i nóż.

— Nie dotykałam go — zastrzegła.

— W porządku — powiedział Bill — Proszę wyjść. Zapieczętuję te

drzwi do przyjazdu laborantów z wydziału śledczego.

Fred Summer, Charlie Beagle i Carrie Brother znikli.

TLR

— Czy ktoś byłby uprzejmy poinformować mnie, co się dzieje w moim

domu? — zapytał pastor swym donośnym, wysokim głosem, aż drżącym ze
złości.

— Pani Raisin znalazła pod linoleum w pańskiej toalecie coś, co

wygląda na narzędzie, którym zamordowano Johna Sundaya — wyjaśnił
Bill — A teraz, Agatho, chodź ze mną do ogrodu, złożyć wstępne zeznanie.

— Lepiej wyślij paru policjantów na poszukiwanie Charliego Beaglea i

Freda Summera — doradziła Agatha — Potem ci wszystko opowiem.

Bill wykrzyczał odpowiednie rozkazy. Potem poprosił:

— Zaczekaj tu, Agatho. Muszę zawiadomić Wilkesa — Odwrócił się

tyłem i przez chwilę mówił coś przez telefon komórkowy. Następnie
ponownie zwrócił się do Agathy:

— Załatwione. A teraz do dzieła.

Agatha wyjaśniła, w jaki sposób doszła do wniosku, że któraś ze

starszych osób wyszła pod pretekstem skorzystania z toalety. Dodała, że
żona pastora o tym nie wspomniała, ponieważ uważała mówienie o takich
sprawach za nieprzyzwoite.

— Musisz pojechać na komendę główną, by złożyć pełne zeznanie —

Bill skinął na policjantkę — Zawieź panią Raisin na komisariat.

— Pojadę za panią moim własnym samochodem — zaproponowała

Agatha.

Przybiegł do nich policjant.

— Nie mogę ich nigdzie znaleźć! — wydyszał.

— Jakim samochodem jeżdżą?

— Sąsiedzi mówili, że nie mają żadnego.

— Jedź już, Agatho. Potrzebuję więcej ludzi do przeszukania terenu.

TLR

— Zaczekajcie! — wrzasnęła Agatha — Auto Dana Palmera —

Przerwała, wygrzebała z torebki notatnik i zaczęła przerzucać strony. O,
jest! — Podała Billowi markę i numer rejestracyjny — Nigdy go nie
znaleziono. Może go używają.

Bill wrócił do samochodu i pospiesznie rozkazał przez nadajnik

radiowy, żeby zablokowano drogi.

W czasie jazdy Agatha zadzwoniła do Simona oraz Toni i kazała im

szukać zaginionych państwa Beagle i Summer.

Agatha czekała niecierpliwie na komendzie, aż ktoś ją przesłucha. Po

godzinie zaprowadzono ją do starego pokoju przesłuchań, który doskonale
pamiętała — z porysowanym stołem, urzędową zielenią ścian i twardymi
krzesłami.

Policjantka, której Agatha nigdy wcześniej nie widziała, wkroczyła do

pomieszczenia w asyście sierżanta.

— Detektyw sierżant Annie Plack — przedstawiła się — A to detektyw

sierżant Peter Lynn.

Annie Plack miała lśniące czarne włosy i jasne, błękitne oczy. Agathę

ciekawiło, czy Bill już zdążył się w niej zakochać.

Włączono taśmę i Agatha zaczęła zeznawać. Annie słyszała różne

historie na jej temat. O tym, że nigdy nie działała jak profesjonalny
detektyw, tylko błądziła po omacku, aż prawda przypadkiem wyszła na
jaw. Ale musiała przyznać, że nikt z policyjnych detektywów nie wpadł na
to, że żona pastora uzna wzmiankę o wyjściu do ubikacji za nieprzyzwoitą.

Gdy Agatha podpisała swoje zeznanie, kazano jej czekać na recepcji.

W końcu Annie wyszła i usiadła obok niej.,

— Zasugerowano mi, że powinniśmy przenieść panią na kilka dni do

bezpiecznego mieszkania. Policjantka pojedzie z panią i zaczeka, aż się
pani spakuje.

TLR

Agatha pomyślała o swoich kotach.

— Nic mi nie będzie — zapewniła butnie — Mam alarm

antywłamaniowy. To starzy ludzie.

— Niewykluczone, że popełnili dwa morderstwa, to ostatnie

szczególnie okrutne.

— Nie. Absolutnie odmawiam. Dam sobie radę sama.

Simon w towarzystwie Toni postanowił odwiedzić panią Dinwoody.

Nikt ze wsi nie rozmawiał ani z nimi ani z policją. Simon nadal liczył, że
May potraktuje go łaskawie.

May zamierzała zamknąć mu drzwi przed nosem, gdy zaproponował:

— Zapłacimy za informację.

May z powrotem lekko uchyliła drzwi.

— Ile? — zapytała, pomna swej trudnej sytuacji materialnej.

— Dwieście funtów.

— W takim razie wejdźcie. Ale jakich informacji oczekujecie za te

dwieście funtów?

— Fred i Charlie znikli razem z żonami. Niewykluczone, że mają

samochód tego reportera. Zna pani okolicę. Czy mogliby się ukryć w
jakimś miejscu, w którym policji nie przyszłoby do głowy, żeby ich
szukać?

May siedziała w milczeniu. Zmarszczyła brwi w zadumie. W końcu

przemówiła:

— Istnieje jedno takie miejsce.

— Gdzie? — spytała Toni.

TLR

— Thirley Grange. Majątek należał do sir Marka Thirleya, który umarł

w ubiegłym roku. Bardzo trudna sprawa spadkowa, ponieważ to perełka z
epoki gregoriańskiej. W końcu jego siostrzeniec zdołał załatwić, że
przejmie go narodowy fundusz powierniczy. Jeszcze nie zaczęli prac
konserwatorskich, ale osadzili pracownika w stróżówce. Naprawili mury i
płoty i zatrudnili nocnego stróża, żeby pilnował zabytku. Do posiadłości
należą niezliczone przybudówki i stajnie.

— Czy można jakoś ominąć strażnika w stróżówce? — spytał Simon.

— Czasami tam chodziłam, zanim jeszcze majątek przeszedł na

własność państwa. Było tam tak cicho i pięknie, choć budynki wymagały
pilnej naprawy. Jest jedna droga od tyłu... Zaczekajcie, mam mapę.
Kupiłam ją, kiedy się tu przeprowadziłam, więc może być już nieaktualna.

May wyszła z pokoju. Simon podszedł do okna i popatrzył na staw.

Niebo poszarzało, ochłodziło się i wiatr marszczył powierzchnię wody.
Odwrócił się, kiedy May wkroczyła z powrotem do pokoju.

— Znalazłam — oznajmiła, rozkładając mapę na stole.

— To Grange, a ta wykropkowana linia to droga od tyłu. Dawniej

korzystali z niej kupcy, ale podejrzewam, że nie używano jej od połowy
ubiegłego stulecia. Po wojnie stare obyczaje poszły w zapomnienie.
Ponieważ trudno było znaleźć ludzi do pracy, kupcy przyjeżdżali na
główny podjazd.

— Jak pani myśli, czemu go zamordowali? — spytała Toni.

— O ile to rzeczywiście oni — zastrzegła May — Poszło o te lampki

świąteczne. „Cotswoldzkie Życie" zamieściło ich zdjęcie, sfilmowała ich
Telewizja Midlands. Byli tacy dumni. A potem John Sunday odebrał im
jedyną radość. A teraz proszę o moją zapłatę.

Simon wyciągnął książeczkę czekową i wypisał czek na dwieście

funtów.

TLR

May zaczerwieniła się.

— Nie powinnam brać tych pieniędzy, ale nadeszły ciężkie czasy.

— Pożyczymy sobie tę mapę — poprosił Simon. — Oddam ją pani

później.

Po wyjściu na dwór usiłowali zadzwonić do Agathy, ale ona wyłączyła

komórkę na czas przesłuchania.

— Mimo wszystko pojedziemy — zaproponował Simon — Weźmiemy

twój samochód. Mój motocykl robi za dużo hałasu.

Thirley Grange leżało w dolinie pomiędzy wzgórzami Cotswolds, co

najmniej dwadzieścia kilometrów od wsi. Żaden drogowskaz nie
wskazywał drogi.

W końcu odnaleźli zarośniętą aleję koło ruin chaty.

— Popatrz! — wykrzyknęła Toni — Moim zdaniem ktoś już tędy

jechał. Widać ślady opon. Och, Simonie, naprawdę powinniśmy zadzwonić
na policję.

— Przyjadą z wyciem syren, przyślą helikoptery, a możemy wcale ich

nie odnaleźć. Wyjdziemy na amatorów — zaprotestował Simon —
Sprawdź, jak daleko możesz podjechać.

Toni ruszyła dalej. Gałęzie drzew i krzewów zaczęły naciskać na

karoserię po obydwu stronach. Toni znów zahamowała.

— Nie zamierzam poświęcać lakieru — oświadczyła.

— Wysiądźmy i idźmy dalej piechotą.

— To chyba niezbyt daleko — wyraził przypuszczenie Simon, gdy

brnęli przez zarośla — May twierdziła, że to perełka z epoki gregoriańskiej.
Takich zabytków nie otaczały zbyt rozległe grunty.

TLR

Szli przed siebie w zielonym cieniu koron drzew nad głowami. Simon

nagle stanął jak wryty. Na błotnistym odcinku ścieżki odbiły się wyraźne
ślady opon. Toni wyciągnęła telefon.

— Spróbuję jeszcze raz złapać Agathę — oznajmiła.

— Dlaczego?

— Jest naszą szefową. Nie wolno zatajać przed nią takich odkryć.

Tym razem Agatha odebrała. Toni szybko wytłumaczyła, gdzie są i co

znaleźli.

— Nie ryzykujcie — ostrzegł — Jeżeli zobaczycie choćby jedno z nich,

natychmiast wezwijcie policję.

Agatha zadzwoniła do Charlesa.

— Toni myśli, że mogli się ukryć w posiadłości zwanej Thirley Grange.

Znasz ją? Są na drodze, która prowadzi do dworu od tyłu.

— Gdzie cię szukać?

— Zaparkowałam przed komendą główną policji.

— Jestem w Mircesterze. Przyjadę do ciebie za minutę.

Agatha pomyślała, że powinna odwołać Patricka

i Phila, którzy wykonywali inne zlecenia w terenie, ale po namyśle

zrezygnowała. Nie bardzo wierzyła, że Simon i Toni znajdą obydwa
małżeństwa.

Charles dołączył do niej i wyruszyli w drogę.

— Dotarliśmy na tyły domu — wyszeptała Toni, gdy wyszli z cienia

drzew przy drodze. — Co powinniśmy teraz zrobić?

— Moim zdaniem najlepiej schować się z powrotem za drzewa i krzewy

i obserwować — odparł Simon.

TLR

Kucnęli w krzakach i czekali. Dom wyglądał na zrujnowany, pusty i

niezamieszkały. — jeżeli podjechali aż tutaj, musieli mocno porysować
samochód — szepnęła Toni — Kiedy tu szliśmy, zauważyłam mnóstwo
złamanych gałęzi. Muszą tu być. Nikt inny nie byłby tak szalony, żeby
niszczyć auto na takiej drodze.

— Agatha niedługo przyjedzie — szepnął Simon.

— Szkoda, że ją zawiadomiłaś.

Toni wyciągnęła telefon komórkowy.

— Wzywam policję.

— Co takiego?

Simon sięgnął po jej telefon, ale Toni uciekła mu za drzewa. Nagle

ogarnął ją strach. Niemal słyszała, jak jej zmarła przyjaciółka, Sharon,
ostrzega, żeby nie popełniła głupstwa. Toni nadal miała numer Billa Wonga
zapisany w pamięci telefonu z czasów, gdy z nim chodziła. Wybrała go.

— Jestem w Thirley Grange, Billu — poinformowała. — Myślę, że się

tu ukrywają. Ja...

Cichy głos powiedział jej do ucha:

— Jeśli chcesz jeszcze kiedykolwiek zobaczyć swojego chłopaka,

panienko, rzuć telefon.

Toni odwróciła głowę. Summer stał przy niej z nożem myśliwskim w

ręku.

— Rzuć go! — powtórzył.

Upuściła aparat, a Fred rozdeptał go butem.

— A teraz naprzód marsz!

TLR

Ruszyła przed siebie, czując na plecach czubek ostrza. Simon został

tam, gdzie go zostawiła. Teraz jednak leżał na plecach, a Charlie Beagle
stał nad nim z dubeltówką.

— Wstawaj! — rozkazał — Do domu, obydwoje.

Bill Wong zadzwonił po posiłki, a potem do Agathy.

— Po coś ich tam wysłała? Naraziłaś tych młodych ludzi na śmiertelne

niebezpieczeństwo. Złapali ich. Nie jedź tam, nawet jeżeli już wyruszyłaś.
Wystarczy, że musimy ratować tę dwójkę.

— Co mówił? — zapytał Charles, który siedział za kierownicą.

Gdy Agatha powtórzyła mu słowa Billa, Charles nacisnął pedał gazu i

przyspieszył.

— Wjedziemy przez główną bramę — zaproponował. — Szkoda tracić

czasu na szukanie bocznych ścieżek.

Ze stróżówki wyszedł człowiek i uniósł rękę. Charles opuścił okno i

krzyknął do niego, że w Grange ukryli się mordercy, którzy uciekli przed
policją. Zarządca pospiesznie otworzył im bramę.

— Czy ma pan jakąś broń palną? — spytał Charles.

— Kilka dubeltówek i strzelbę.

— Proszę je szybko przynieść i wsiąść do samochodu.

Agatha drżała ze strachu o Toni. Czy jeszcze żyje? Czy

kiedykolwiek sobie wybaczy, jeśli spotka ją coś złego?

Młodzi pracownicy agencji detektywistycznej zostali zagnani do

piwnicy. Usłyszeli, jak ktoś zamyka drzwi nad nimi. Zostali sami. Słabe
światło przenikało przez zasnute pajęczyną okienko pod sufitem.

TLR

— Zamierzają nas zabić — powiedziała Toni — Teraz radzą, jak się nas

pozbyć.

— Co się stało? Czy Fred usłyszał, jak dzwoniłaś na policję?

— Tak.

— Więc jeśli dopisze nam szczęście, uciekną i zostawią nas tu

zamkniętych. Chciałbym znaleźć jakąś drogę ucieczki. To jednak, mimo
wszystko, mordercy.

— Odwróć się — poprosiła Toni, szukając po omacku drogi do

najciemniejszego kąta.

— Dlaczego?

— Muszę siusiu. Myślałam, że nie wytrzymam po drodze.

Kiedy do niego dołączyła, powiedziała:

— Tam leży węgiel, prawda?

— Tak. Co planujesz? Rzucać w nich bryłami, kiedy po nas wrócą?

— Węgiel wrzuca się przez specjalny otwór z klapą. Ta piwnica nie

służy do przechowywania wina.

— Racja — przyznał Simon — Gdzieś na górze musi być klapa.

Charles podjechał do frontowych drzwi. Zarządca, który przedstawił się

jako Matt Fox, wyskoczył z samochodu i otworzył drzwi od frontu.

— Zaczekajcie! — krzyknęła Agatha. — Słyszę samochód.

— Dochodzi gdzieś z tyłu — zauważył Charles.

Matt wskoczył z powrotem do auta, gdy Charles objeżdżał budynek.

— To samochód Dana Palmera! — wykrzyknęła Agatha — Nie

uciekają boczną drogą. Krążą dookoła, żeby dotrzeć do głównego
podjazdu.

TLR

Matt pospiesznie ładował broń na tylnym siedzeniu. Gonili za nimi z

zawrotną prędkością. Matt opuścił szybę, wychylił się i dokładnie
wycelował. Przestrzelił jedną tylną oponę, a potem drugą. Kiedy volvo
dotarło do bramy przy stróżówce, rozbił tylne okno strzałem z dubeltówki.

Volvo z piskiem opon przejechało zygzakiem w poprzek szosy, prosto

pod koła ogromnej ciężarówki. Usłyszeli zgrzyt, a potem nastała cisza.

— Agatho, zobacz, czy kierowcy ciężarówki nic się nie stało. Matt, daj

mi dubeltówkę. Jest naładowana?

— Tak.

Charles strzelił w okno swojego samochodu.

— W obronie własnej, rozumiecie?

Agatha pomagała kierowcy ciężarówki wyjść z kabiny, gdy nadjechały

dwa radiowozy. Bill wysiadł z pierwszego.

— Muszę wrócić do Grange! — wrzasnęła Agatha — Zatrzymali

Simona i Toni!

— Zaczekaj tu. Sami ich odnajdziemy.

Policja przeciągnęła taśmę w poprzek drogi. Furgonetka z wydziału

kryminalnego zatrzymała się obok. Laboranci wysiedli i zaczęli wkładać
swoje białe stroje i maski. Przybył inspektor Wilkes.

— Co się stało? — spytał ponurym głosem.

— Zginęli? — spytała Agatha.

Wilkes popatrzył na pogięty wrak volvo.

— Tak. Ale zacznijmy od początku. Pani pierwsza.

Agatha zamierzała zacząć mówić, kiedy jakiś samochód minął

stróżówkę i zatrzymał się. Toni i Simon, czarni od węgla, wysiedli z niego i

TLR

patrzyli na zgniecione auto uciekinierów. Agatha Raisin podbiegła wprost
do swojej pracownicy i otoczyła ją ramionami.

— Och, jak dobrze, że żyjesz! — wykrzyknęła.

Nieskończone przesłuchania zajęły im cały dzień. Następnie policja

zabrała na komisariat Agathę, Charlesa i Toni wraz z zarządcą
nieruchomości w celu złożenia kolejnych zeznań.

Dowiedzieli się, że przeszukano Grange, ale po paniach Summer i

Beagle wszelki ślad zaginął. Matt wyrecytował historyjkę o strzelaniu w
obronie własnej. Agatha nalegała, żeby zamieszczono w raporcie z jej
zeznań wzmiankę o jego bohaterstwie.

We wczesnych godzinach wieczornych Wilkes wyszedł na spotkanie z

prasą i złożył krótkie oświadczenie.

W końcu Agacie i pozostałym pozwolono iść do domu.

W następnych tygodniach wykryto, że Charlie i Fred dwa miesiące

przed śmiercią sprzedali swoje chaty właścicielowi firmy budowlanej.
Tydzień przed ucieczką opróżnili konta bankowe. Na nożu, który Agatha
znalazła w toalecie na plebanii, znaleziono odciski palców Freda. Badania
laboratoryjne wykazało, że DNA na ostrzu pochodzi z krwi Johna Sundaya,
którego nikt nie żałował.

Policja intensywnie poszukiwała żon morderców, ale znikły bez śladu,

jakby rozpłynęły się w powietrzu.

— Jak to możliwe, że dwie staruszki tak skutecznie umknęły policji? —

wykrzyknęła pewnego wieczora Agatha do swojej przyjaciółki, pani
Bloxby.

— Niewykluczone, że poszło im łatwiej, niż pani przypuszcza —

odrzekła pastorowa. — Starych ludzi nikt nie zauważa. Ze wsi jeżdżą
autobusy kursowe do Cheltenham.

TLR

— Ale chyba policja wypytywała wszystkich kierowców?

— Pewnie wszystkie starsze panie wyglądają dla nich tak samo. Czy

miały paszporty?

— Tak, nawiasem mówiąc, zupełnie nowe. Nie wygląda na to, żeby

znały kogoś, kto załatwiłby im fałszywe.

— Chyba ja bym umiała — stwierdziła pani Bloxby rozmarzonym

tonem — Pojechałabym do jakiegoś nadmorskiego kurortu, gdzie przebywa
dużo starszych osób, i ukradłabym kilka. Nie wyrywałabym torebek.
Usiadłabym w koszu plażowym i nawiązałabym miłą pogawędkę z jedną
czy drugą. Weszłabym do publicznej toalety i zagadnęła kogoś podczas
mycia rąk. Panie często zostawiają torebki na brzegu umywalki, gdy suszą
ręce pod suszarką. Jeden ruch i trzymam czyjś paszport w ręku. Jeśli starsza
pani nadal ma klucze i portfel, raczej nie zauważy przez pewien czas
zaginięcia dokumentu. Nawet jeżeli pójdzie na policję, dojdą do wniosku,
że zapomniała go albo zgubiła na skutek sklerozy.

— Byłaby pani doskonałą złodziejką, pani Bloxby. Simon i Toni szukali

w nieskończoność.

— Ładna z nich para. Myśli pani, że się zaręczą?

Agatha zesztywniała.

— Są za młodzi! Na razie tylko się zaprzyjaźnili.

— Ach, pokrewne dusze! — skomentowała pastorowa.

— Są świetnymi detektywami. Gdyby Toni urodziła dziecko,

straciłabym ją. Zresztą sama jest jeszcze prawie dzieckiem.

— Chyba nie spróbuje im pani przeszkodzić, jeśli rozkwitnie między

nimi miłość? — spytała pani Bloxby zaskakująco ostrym tonem.

— Uchowaj Boże! — odparła Agatha i skrzyżowała palce za plecami.

TLR

Kiedy opuściła plebanię i wróciła do swojej chaty, zastała przed nią

czekającego Billa Wonga.

— Przyszedłeś z towarzyską wizytą? — zapytała.

— Poniekąd. Odwiedziłaś panią Bloxby?

— Tak. Podsunęła mi ciekawą hipotezę. Czy chcesz, żebym wypuściła

koty? Łażą po tobie.

— Nie. Bardzo je lubię.

Hodge owinął się wokół szyi Billa, a Boswell wskoczył mu na ręce.

— Chyba jednak wyniosę je do ogrodu, skoro masz mi coś ciekawego

do powiedzenia.

— Lepiej tak.

Bill otworzył drzwi do ogrodu, wyniósł zwierzaki na dwór, wrócił i

usiadł przy kuchennym stole.

— A teraz słucham.

Agatha przedstawiła mu teorię pani Bloxby.

— Niestety, może mieć rację. Potrafisz sobie wyobrazić, ilu zbrodni

dokonano z powodu głupich dekoracji świątecznych?

— Prawdę mówiąc, potrafię. Ci ludzie raz w życiu zaznali smaku sławy,

który im potem odebrano. John Sunday był złośliwym człowiekiem.
Przypuszczalnie cieszyło go, że zrobił im na złość. Niedaleko Grange pro-
wadzi trasa autobusów kursowych. Czy przesłuchiwano kierowców?

— Tak. Po powrocie do zajezdni.

— Czy macie fotografie tych staruszek?

— Tak. Mamy zdjęcie, które zamieściło „Cotswoldzkie Życie".

Naprawdę tylko jeden kierowca jeździ tą trasą.

TLR

— Chciałabym zacząć od początku ich podróży. Czy myślisz, że w tym

czasie szef pozwoli ci zadzwonić do kilku uzdrowisk przy południowym
wybrzeżu, żeby sprawdzić, czy jakieś starsze panie zgłaszały zaginięcie
paszportów kilka dni po zniknięciu pań Summer i Beagle?

— Prawdopodobnie będę to musiał zrobić w wolnym czasie.

— Poproszę o to również Patricka. Trudno je rozpoznać na podstawie

tej fotografii z gazety. Chyba pojadę do tej piekielnej wsi i spróbuję zdobyć
lepszą.

Penelope Timson powitała Agathę z rezerwą.

— Dobrze, że to już koniec — westchnęła — Mam nadzieję, że nie

przyszła pani w sprawie kolejnego morderstwa.

— Nie, nie, nic z tych rzeczy — uspokoiła ją pospiesznie Agatha. —

Czy ma pani jakieś zdjęcia pań Summer i Beagle?

— Policja ma bardzo dobre z „Cotswoldzkiego Życia".

— Tak, ale potrzebuję jakiegoś mniej oficjalnego.

— Niewykluczone, że mam jakieś. Znalazłam pudełko z fotografiami z

wiejskich festynów. Pani też może coś mieć u siebie. Czy ktoś robił zdjęcia
na tej herbatce w waszej wsi?

— Oczywiście. Phil. Dziękuję.

Agatha zadzwoniła do Phila. Zaproponowała, że przyjedzie do jego

chaty w Carsely, w której urządził sobie ciemnię i przechowywał porządnie
posegregowane odbitki.

Czekała niecierpliwie, aż Phil znajdzie dokumentację fotograficzną z

przyjęcia. W końcu wrócił i wręczył jej fotografię.

— Proszę bardzo.

TLR

— Jesteś geniuszem! — wykrzyknęła Agatha, obejrzawszy wyraźny

wizerunek obu starszych pań siedzących razem — Znasz ich imiona?
Nigdy ich nie pamiętam.

— Zapisałem je z tyłu: Gladys Summer i Dora Beagle.

— Doskonale.

— Zaczynasz poszukiwania?

— Zgadłeś.

Toni czekała przy zajezdni w Cheltenham na przyjazd autobusu. Kiedy

przyjechał, odczekała, aż pasażerowie wysiądą, nim weszła.

— Nie wysiadaj przez najbliższe pół godziny, ślicznotko — poprosił

kierowca, mierząc ją zachwyconym spojrzeniem od stóp do głów — Masz
ochotę na filiżankę herbaty?

— Zgoda, ale najpierw chciałabym zadać kilka pytań.

— Jakich?

— Jestem prywatnym detektywem.

— Nie wierzę, laleczko. Jesteś o wiele za młoda.

Toni wręczyła mu wizytówkę.

— Niesłychane! — wykrzyknął. — No to chodź ze mną. Muszę się

napić herbaty.

Zasiadłszy w kantynie nad filiżanką herbaty z mlekiem, Toni pokazała

mu fotografię.

— Wiem, że policja już pana o to pytała, ale czy na dzień przed

zderzeniem samochodu osobowego z ciężarówką te dwie panie nie
wsiadały do pańskiego autobusu? To zdjęcie wyraźniej je pokazuje.

Kierowca przestudiował je uważnie.

TLR

— Przykro mi, laleczko. Bardzo bym chciał ci pomóc, ale jestem

pewien, że nigdy ich na oczy nie widziałem.

— Czy zwraca pan uwagę na pasażerów?

— Tylko na pasażerki takie ładne, jak ty. Oczywiście trudno nie

zauważyć muzułmanek, zakutanych w te ich ciuchy, ale człowiek i tak nie
wie, jak wyglądają.

— W burkach?

— Tak je nazywają? Być może.

Toni wzięła głęboki oddech.

— Proszę spróbować sobie przypomnieć. Czy dwie kobiety w burkach i

welonach wsiadły tamtego dnia do pańskiego autobusu?

— Faktycznie wsiadły.

— Jakiego były wzrostu?

— Nieduże. Niewiele więcej mogę powiedzieć.

— Gdzie wysiadły?

— Przy dworcu kolejowym.

— Dziękuję — powiedziała Toni.

Powtórzyła Agacie to, czego się dowiedziała.

— Niewykluczone, że pojechały liniami Eurostar do Brukseli albo do

Paryża, zanim zaalarmowano kontrolujących paszporty. Nikt nie śmie
zaczepić kobiet wyglądających jak muzułmanki, żeby nie zostać
oskarżonym o rasizm. Cholera! Mogą teraz być w dowolnym miejscu na
ziemi!

TLR

ROZDZIAŁ

XII

Nadchodziły święta Bożego Narodzenia. W końcu skompletowano

dokumentację, dotyczącą zabójstwa Johna Sundaya i Dana Palmera.

Pewnego wieczora Agathę odwiedził Bill Wong. Narzekał, że chyba

nigdy nie skończą pracy. Zarządcę ze stróżówki trzeba oczyścić z zarzutu
przewożenia naładowanej broni i spowodowania wypadku, wskutek
przestrzelenia opon uciekającego samochodu. Agatha bardzo mu pomogła,
robiąc z niego bohatera — dzięki swojej umiejętności przekonywania,
zdobytej przez lata doświadczeń w branży public relations.

— Co przygotowujesz w tym roku na święta? — zapytał Bill.

— Nic — odrzekła Agatha stanowczo — Chyba tylko zaproszę Roya.

Dzięki Bogu, zupełnie wyzdrowiał. A więc sprawa została definitywnie
zakończona? A co z zaginionymi paniami, Beagle i Summer?

— Interpol ich szuka, ale nie otrzymaliśmy żadnych wiadomości.

Wiesz, Agatho, myślę, że nigdy ich nie odnajdziemy.

James Lacey jechał z Marsylii wzdłuż wybrzeża Morza Śródziemnego.

Zatrzymał się na noc w wiosce St. Charles-Sur-Clore koło Agde. Podobno
mieszkała tam niewielka kolonia angielskich emigrantów. Jazda go zmę-
czyła, więc zarezerwował sobie pokój w małym hoteliku o nazwie St.
Charles. Recepcjonista powiedział mu, że angielscy rezydenci narzekają na
złą sytuację materialną, spowodowaną niskim kursem angielskiego funta.
Niektórzy z nich rozważali nawet możliwos'ć sprzedaży posiadłości i
powrotu do kraju.

TLR

— Zwykle urządzali w hotelu doroczne przyjęcie na Boże Narodzenie

— dodał — Ale w tym roku twierdzą, że ich na to nie stać.

James poszedł na górę do pokoju. Rozpakował kilka niezbędnych

rzeczy i wrócił na dół, do baru. Zastał tam kilka angielskich par pijących
domowe wino i narzekających na ceny wszelkich artykułów. Zamówił
whisky, zabrał ją do cichego kąta i zaczął czytać książkę o rzymskich
fortyfikacjach.

Po kilku minutach uświadomił sobie, że rodacy zaczęli narzekać,

wyraźnie podenerwowani, na coś innego niż ceny. Nastawił uszu.

— To nie tylko bezsensowne marnowanie energii elektrycznej —

argumentowała chuda blondynka z opalenizną z solarium — To wulgarne!
Szpeci wygląd tego miejsca. Cokolwiek powiedzieć o Francuzach, trzeba
przyznać, że mają dobry gust.

— Wszędzie pełno lampek — zawtórował jej towarzysz, rumiany

mężczyzna w blezerze i flanelach — Nawet na krzakach w ogrodzie. W
dodatku namówiły Duvala, tego pomocnika, żeby umieścił na kominie
Świętego Mikołaja. A przecież to staruszki. Wygląda na to, że nie mają
wnuków.

James powoli odłożył książkę. Śledził historię zabójstwa Johna Sundaya

w radiu i w telewizji. Wstał i podszedł do baru.

— Pozwolicie, że postawię wam kolejkę? — zapytał.

Wszyscy powitali propozycję z entuzjazmem. Natychmiast zamienili

wino na mocniejsze trunki.

— Przypadkiem podsłuchałem waszą rozmowę — przyznał James —

Czyżby ktoś trochę przesadził z dekoracjami?

— Tak. Dwie starsze panie, mieszkające zaraz za wsią. Nawieszały

lampek na terenie całej posiadłości. Jak jakieś okropne Amerykanki —
wyjaśnił rumiany mężczyzna.

TLR

— Brzmi zabawnie. Chętnie bym to zobaczył. Jak się tam dostać? —

zapytał James — Dojadę samochodem?

— Nie trzeba. To niedaleko. Po wyjściu z hotelu proszę skręcić w lewo i

iść cały czas prosto, niecały kilometr. Nie sposób przeoczyć tej ich głupiej
chaty. Oświetla całe niebo.

James wyszedł na dwór. Wieczór był pogodny. Mały księżyc w pełni

świecił wysoko na niebie nad krzywymi kominami starych wiejskich
domów. Gdy minął ostatni z nich, ujrzał łunę na niebie przed sobą i
przyspieszył kroku. W końcu dotarł do chaty. Obwieszona niepraw-
dopodobną ilością świątecznych ozdóbek, wyglądała jak kwintesencja
kiczu. W ogrodzie umieszczono nawet reflektor podświetlający ukośnie
postać Mikołaja, przytulonego do komina.

Podszedł ścieżką do drzwi wejściowych i zapukał.

— Kto tam? — krzyknął ktoś z okna na piętrze.

James odstąpił do tyłu i spojrzał w górę. Rozpoznał

sylwetkę starszej pani, częściowo schowanej za zasłoną.

— Podziwiam pani oświetlenie — skłamał.

— Proszę stąd odejść! — wychrypiała staruszka — Wynocha!

James roztropnie wrócił do swojego hotelu.

Zaginęły żony morderców. Świąteczne oświetlenie przyniosło im sławę.

Zraniona duma rozbudziła w nich mordercze instynkty. Czy to możliwe,
żeby odnalazł je wskutek zbiegu okoliczności?

Wrócił do baru, dołączył do Anglików i ku ich wielkiej radości

zafundował im jeszcze jedną kolejkę.

— Kiedy te dwie starsze panie tu przyjechały? — zapytał.

TLR

Rumiany mężczyzna przedstawił się jako Archie Frank, a jego żona jako

Fiona. Inni też wymienili swoje nazwiska, lecz James natychmiast je
zapomniał. Skoncentrował się wyłącznie na poznaniu historii mieszkanek
chaty.

— Zamieszkały tu mniej więcej przed dwoma miesiącami —

odpowiedział Archie. — Nie widujemy ich wcale. Miejscowa dziewczyna
robi im zakupy. Trzymają się na uboczu.

James pogawędził jeszcze chwilę. Potem umknął do swojego pokoju i

zadzwonił do Agathy. Opowiedział jej o tajemniczej parze staruszek i
świątecznych dekoracjach.

— Przyjadę tam — zaproponowała Agatha — Wezmę ze sobą zdjęcie.

— Nie pokonuj takiej długiej drogi być może na próżno. Prześlij mi

zdjęcie na komputer.

— Przyjadę! — wrzasnęła Agatha — Przywiozę ze sobą Toni.

Zarezerwuj nam pokój. Podaj mi nazwę miejscowości i wskazówki, jak tam
dojechać.

Agatha zabrała Toni z Mircesteru i pojechała do Birminghamu, gdzie

wykupiła miejsca na lot do Paryża. Stamtąd doleciały samolotem do
Marsylii i wynajęły samochód. Toni zasiadła za kierownicą i wyruszyły w
drogę wzdłuż wybrzeża do wsi St. Charles-Sur-Clore. James czekał na nie
na dworze.

— Niepotrzebnie zadałyście sobie tyle trudu — powiedział na widok ich

zmęczonych twarzy.

— Musiałam je zobaczyć na własne oczy — odparła Agatha — Mam

ich dobre zdjęcie.

— Najlepiej trzeba ustalić nazwisko dziewczyny, która robi im zakupy,

i pokazać jej zdjęcie — doradził James.

TLR

— Spróbujemy zapytać w miejscowym sklepie. Nie chciałybyście

zostawić bagaży i się odświeżyć?

— Dobrze, ale tylko na parę minut — zgodziła się Agatha.

W miejscowym sklepie spożywczym James zapytał płynną

francuszczyzną, czy właściciel zna tożsamość dziewczyny, która dostarcza
artykuły spożywcze starszym paniom z bogato oświetlonej chaty.

— To moja bratanica — odparł właściciel — Michelle! — zawołał.

Szczupła, drobna nastolatka z włosami w nieładzie wyszła z zaplecza.

James wyciągnął fotografię pani Beagle i pani Summer.

TLR

— Czy robi pani zakupy dla którejś z tych pań? — zapytał.

— Nie — odparła.

— Nigdy wcześniej ich pani nie widziała?

— Nie.

— Jest pani całkiem pewna?

— Wujku! Nazywają mnie kłamczuchą!

— Wynocha stąd! — warknął jej wujek — Brudni Anglicy!

— O co mu poszło? — spytała Agatha, gdy wyszli na dwór.

— Dziewczyna twierdzi, że nigdy nie widziała tych kobiet i naskarżyła

wujowi, że wyzwałem ją od kłamczuch. Wyrzucił mnie ze sklepu. Przykro
mi, że odbyłyście taką długą drogę na próżno.

— Nie wyglądała na godną zaufania — orzekła Toni — Studiowałam to

zdjęcie tak dokładnie, że wszędzie je rozpoznam. Może poszłabym tam po
ciemku i poobserwowała? Widzicie, jeżeli ktoś chce pozostać w ukryciu i
wynajmuje dziewczynę na posyłki, to prawdopodobnie płaci jej również za
milczenie.

— Warto spróbować — przyznała Agatha zmęczonym głosem — Ja

padam z nóg. Przyda mi się drzemka.

Tego wieczoru spotkali się w barze. James pomachał zgromadzonym

tam Anglikom, ale pokręcił głową, kiedy usiłowali go nakłonić, żeby do
nich dołączył.

— Wychodzę — poinformowała Toni — Zadzwonię do was, jak coś

wykryję.

TLR

Włożyła czarny sweter, czarne dżinsy, czarną wełnianą czapkę na głowę

i wyruszyła w drogę.

Omal nie przeoczyła chaty, ponieważ wygaszono całe oświetlenie.

Tylko jasny księżyc, żeglujący po niebie oświetlił sylwetkę Świętego
Mikołaja przytwierdzoną do komina.

Obok domu stał garaż. Gdy obserwowała budynek, starsza pani

otworzyła drzwi i wsiadła do auta. Toni wyciągnęła latarkę i zaświeciła jej
prosto w twarz. Rozpoznała panią Beagle. Samochód ruszył tak
gwałtownie, że omal jej nie przejechał i wypadł na drogę.

Toni zadzwoniła do Agathy i krzyknęła do aparatu:

— To one! jadą samochodem! Uciekają. Przyjedź po mnie.

James przyjechał bardzo szybko z Agathą na miejscu dla pasażera.

— Którędy? — zapytał, gdy Toni wskoczyła na tylne siedzenie.

— W lewo.

— To droga do Agde. Trzymajcie się.

James nacisnął pedał gazu i ruszył z zawrotną prędkością. Samochód

pokonywał zakręty z piskiem opon, podskakiwał na bruku w cichych
wioskach, zmierzając w stronę Agde.

— Jakim samochodem uciekły? — zapytał.

— Czerwonym peugeotem. Nie zobaczyłam tabliczki z numerem

rejestracyjnym.

— To ten przed tą ciężarówką.

Gdy James ją minął, peugeot przed nimi przyspieszył w stronę Agde i

wjechał na bardzo długie molo, wychodzące daleko w morze.

Jechał prosto na złamanie karku. Gdy James nacisnął hamulec, peugeot

dotarł na koniec mola i runął do wody.

TLR

— Jak Thelma i Louise*9 — skomentowała Toni z przerażeniem — A

wszystko przez głupie dekoracje świąteczne.

Ludzie nadbiegli od strony miasta z dwoma żandarmami na czele.

— Teraz zacznie się przesłuchanie — ostrzegł James.

Zamknęli ich na noc w celach. Od rana przesłuchiwała ich policja.

Oskarżono ich o ryzykowną jazdę, zastraszenie dwóch starszych pań i
spowodowanie ich śmierci. W końcu James zdołał przekonać żandarma do
nawiązania kontaktu z Interpolem.

Przybyli detektywi z Marsylii i od nowa zaczęli ich przesłuchiwać.

W końcu pozwolono im wrócić do hotelu. Agatha wyciągnęła z torebki

kieszonkowe lusterko i z przerażeniem popatrzyła na swoją zmęczoną
twarz. Miała worki pod zaczerwienionymi oczami. Nad górną wargą
wyrosły dwa włoski.

Zerknęła ukradkiem na Jamesa. Wyglądał równie atrakcyjnie jak zawsze

z błękitnymi oczami w opalonej twarzy i gęstymi, ciemnymi włosami, tylko
lekko przyprószonymi siwizną na skroniach.

Dlaczego kobieta po pięćdziesiątce musi wciąż walczyć z objawami

starzenia i nadmiarem kilogramów, podczas gdy mężczyzna, jeśli nie
wyhoduje sobie brzucha, starzeje się elegancko? — myślała z
rozgoryczeniem.

Toni również wyglądała na zmęczoną, ale znacznie wdzięczniej, jak

porzucone dziecko.

9

Dramat amerykański w reżyserii Ridleya Scotta z 1991 roku o dwóch kobietach, które, uciekając od

szarej rzeczywistości, wyruszają w podróż. Napotykając po drodze różne przeszkody, wchodzą w
konflikt z prawem. Podczas brawurowej ucieczki przed policją wpadają samochodem w przepaść.

TLR

Agatha otworzyła torebkę. Nakładała szminkę akurat w momencie, gdy

samochód zaczął podskakiwać na brukowanej drodze, prowadzącej do
hotelu. W rezultacie namalowała sobie czerwoną krechę pod nosem.

Przed hotelem czekali dziennikarze. Fotografowie naszykowali aparaty.

— Jedź dalej! — wrzasnęła Agatha.

James posłuchał, ale zapytał:

— Co się stało?

— Pomazałam sobie twarz szminką. Znajdź jakieś miejsce, gdzie

mogłabym poprawić makijaż.

— Nie bądź głupia, Agatho. Jesteśmy wyczerpani i...

— Rób, jak ci każe! — Toni wystąpiła w obronie Agathy.

James zjechał na drogę prowadzącą do farmy. Czekał w milczeniu,

wściekły, aż Agatha oczyści twarz nawilżonymi chusteczkami, ostrożnie
nałoży fluid, szminkę i tusz do powiek.

Po powrocie do hotelu krótko pozowali fotografom, zanim umknęli do

środka.

W Anglii trzy osoby różnie zareagowały na przygody Agathy. Simon

tęsknił za Toni. Żałował, że nie pojechał razem z nimi. Roy Silver żywił do
niej urazę, że nie zabrała go na tę fascynującą wyprawę. Jakąż popularność
by zyskał! Charles Fraith popadł w zadumę.

Często myślał o Agacie. Poprzedniego wieczoru zabrał na kolację

śliczną dziewczynę, ale jej paplanina szybko go znudziła.

Tymczasem przy Agacie nigdy się nie nudził. Bywała denerwująca,

nieuprzejma, apodyktyczna, ale nigdy nudna.

Wkroczył do salonu, gdzie jego sędziwa ciotka dziergała sweter w

jaskrawym odcieniu purpury. Usiadł obok niej.

TLR

— Pamiętasz Agathę Raisin, ciociu? — zapytał.

— Trudno ją zapomnieć — odburknęła ciotka — Ciągle pełno jej zdjęć

w gazetach.

— Co byś powiedziała, gdybym ją sprowadził, żeby z nami

zamieszkała?

— Wielkie nieba, Charlesie! Nie wystarczyło ci jedno nieudane

małżeństwo? Poza tym jest stara i nie może mieć dzieci.

— Tylko rozważałem możliwość zaproszenia jej, żeby zamieszkała

tutaj, aby sprawdzić, jak się nam ułoży — uspokajał Charles.

— Tylko dopóki nie spróbuje wprowadzić tu swoich porządków —

zastrzegła ciotka — Poza tym, czy ona pasuje do twojego towarzystwa? No
i co powie Gustav?

Gustav był służącym do wszystkiego w domu Charlesa.

— Będzie musiał się pogodzić z moją decyzją.

Gustav, który podsłuchiwał pod drzwiami, już wymyślał sposoby na

wypłoszenie Agathy. Nigdy jej nie lubił. Gustav był snobem. Uważał słowo
„pospolita" za zbyt łagodne na określenie kogoś takiego jak pani Raisin.

Gdyby Agatha zaraz przyjechała z Francji, Charles pewnie

zrezygnowałby ze swych planów. Lecz francuski wymiar sprawiedliwości
działa powoli i ociężale. Gdy mijały kolejne tygodnie, Charles wspominał
tylko miłe chwile oraz ciekawe przygody, które razem przeżyli.

Dzwonił do Agathy od czasu do czasu, ale wyłączyła telefon. Obsługa

hotelu poinformowała go, że pani Raisin, pan Lacey i panna Glimour nie
życzą sobie odbierać telefonów. Agatha pojechała do Marsylii, kupiła sobie
nową komórkę i z niej dzwoniła do biura, ponieważ dziennikarze jakimś
sposobem zdobyli numer jej starego telefonu komórkowego. Agatha nigdy
nie przypuszczała, że nadejdzie dzień, kiedy zacznie unikać prasy. Lecz
kiedy zobaczyła własne zdjęcie w gazecie, powiększające każdą

TLR

zmarszczkę, stwierdziła, że nie zniesie kolejnego wywiadu. Potem złapała
świńską grypę. W całym hotelu zarządzono kwarantannę, podczas gdy
Agatha leżała w swoim pokoju i zastanawiała się, czy przeżyje.

W końcu zainteresowanie sprawą osłabło, Agatha wyzdrowiała i

pozwolono im wrócić do domu. Ku przerażeniu Agathy, James oświadczył,
że zostanie we Francji. Zamierzał kontynuować swą podróż, żeby zebrać
materiały do przewodnika turystycznego, który pisał.

Zanim Agatha zachorowała na świńską grypę, doszła do wniosku, że

znaleźli z byłym mężem wspólny język. Choć usilnie tłumaczyła sobie, że
nie ma sensu wracać do dawnej obsesji, czuła, że ona zaczyna ją znowu
ogarniać. Potem dopadła ją choroba. James ograniczył kontakty do pytania
od czasu do czasu zza drzwi, czy już lepiej się czuje.

Po powrocie do Birminghamu okazało się, że opłata za zostawienie

samochodu na parkingu urosła do niebotycznej kwoty. Zapłaciła ją,
mamrocząc pod nosem przekleństwa. Potem podrzuciła Toni do
Mircesteru, a stamtąd wyruszyła w drogę do Carsely.

No i tyle zostało z globalnego ocieplenia — myślała, gdy zaczął padać

śnieg. Kiedy jechała do Carsely, białe płatki sennie opadały na przednią
szybę.

Z westchnieniem ulgi weszła do chaty. Nie zastała tam swoich kotów.

Oczywiście jej sprzątaczka zabrała je do siebie. Weszła na górę,
rozpakowała się i przebrała w luźną podomkę, zanim wróciła na parter, by
zaparzyć sobie dzbanuszek kawy.

Zapaliła papierosa, zakrztusiła się i zaczęła kasłać. Muszę rzucić to

świństwo — pomyślała. — Okropny ten kaszel. Zawsze, kiedy mnie
dopada, przysięgam sobie, że zerwę z nałogiem.

Mimo to dopaliła papierosa do końca i wypiła filiżankę mocnej kawy.

Zadzwonił dzwonek u drzwi. Agatha podeszła do nich i spytała:

— Kto tam?

TLR

— Pani Bloxby.

Agatha otworzyła jej z radością.

— Jak dobrze panią widzieć! — wykrzyknęła na powitanie.

— Doniesiono mi pocztą pantoflową, że ktoś widział, jak pani wraca do

domu. Postanowiłam więc przynieść pani zapiekankę na kolację.
Wystarczy ją odgrzać w piekarniku.

— Proszę wejść. Jak miło z pani strony!

— Jakie przygody pani przeżyła? — spytała pastorowa — Niesłychane,

że konflikt na tle świątecznego oświetlenia zaowocował tak okrutnymi
zbrodniami i przemocą. Giles Timson wygłosił bardzo mocne kazanie w
Boże Narodzenie. Pouczył mieszkańców Odley Cruesis, że umiłowanie
ziemskich przyjemności nie powinno przesłaniać ludziom duchowego
charakteru świąt. Następnie oświadczył, że Święty Mikołaj nigdy nie ist-
niał. Rozwścieczył mieszkańców. Dziennikarze nazwali go okrutnikiem,
który odarł dzieci z marzeń. Pani Timson go porzuciła.

— Naprawdę? Dlaczego?

— Tuż po pani wyjeździe zepsuł jej się samochód w okolicach

Mircesteru. Wezwała pomoc drogową z najbliższego warsztatu. Podczas
oczekiwania na naprawę nawiązała rozmowę z niejakim Joem Purrockiem,
właścicielem zakładu. Najwyraźniej wpadli sobie nawzajem w oko od
pierwszego wejrzenia. Joe jest wdowcem. Pani Timson radykalnie zmieniła
wizerunek. Rozjaśniła włosy na blond, zafundowała sobie opaleniznę z
solarium. Teraz nosi tak wysokie obcasy, że grożą zwichnięciem kostek, ale
wygląda na szczęśliwą. Pojechali na święta na Malediwy. Żal mi pani.
Podejrzewam, że nie zaznała pani wielu radości w te święta.

— Święty Mikołaj wszedł przez komin i podarował mi świńską grypę.

— Jaki prezent dał pani pan Lacey?

— Figę z makiem.

TLR

— Dziwny człowiek. A pani jemu?

— No cóż, też nic. Straciłam te święta. Prawie nie pamiętam, jak i kiedy

minęły. Nigdy nie zapomnę widoku pań Summer i Beagle wjeżdżających
wprost do morza.

Gdyby James przypadkiem nie odwiedził tej miejscowości,

przypuszczalnie nikt nigdy by ich nie odnalazł.

— A ja sądzę, że tak. Wcześniej czy później lokalna gazeta

zamieściłaby ich zdjęcie, a wtedy jakiś bystry oficer Interpolu postanowiłby
tam pojechać i wznowić śledztwo. Wieść o morderstwach obiegła cały
świat, właśnie dlatego, że popełnili je po to, żeby powstrzymać Johna
Sundaya od wydania zakazu dekorowania posesji na Boże Narodzenie. Z
dziwnym skutkiem. Moda na zawieszanie świątecznych dekoracji wygasła
w ubiegłym roku, ponieważ każdy obawiał się, że zostanie uznany za
niepoczytalnego maniaka, jeśli przesadzi z ozdobami.

— Sherry?

— Bardzo proszę.

— Ja naleję sobie dżinu z tonikiem — powiedziała Agatha.

Po chwili wróciła z trunkami.

— Sir Charles często do mnie dzwonił, zapytać, czy nie mam

wiadomości od pani — poinformowała pani Bloxby.

— Prawdopodobnie chciałby być razem ze mną w centrum wydarzeń.

Charles postanowił zabrać z banku jeden z pierścionków babci, żeby

podarować go Agacie. Nie na zaręczyny, ale na dowód, że traktuje ją serio,
zanim zaproponuje, żeby u niego zamieszkała.

Gustav wszedł do gabinetu, kiedy Charles podziwiał pierścionek z

szafirami i brylantami.

— Dla kogo to? — zapytał.

TLR

— Pilnuj swojego nosa i podaj mi whisky z wodą sodową.

Gustav obmyślił pewien plan. Jego ojciec był zegarmistrzem i

jubilerem. Umiał też robić pozytywki. Lokaj pracował u niego, lecz po
śmierci ojca sprzedał firmę i wyjechał za granicę, by w końcu wylądować
w majątku Charlesa jako jego kamerdyner. Odpowiadał mu obecny tryb
życia. Wcześniej zerwał dwa nieudane małżeństwa, toteż nie lubił kobiet w
ogóle, a w szczególności Agathy Raisin.

Ostatnio spędzał wszystkie wolne godziny na realizacji swojego

zamysłu.

Gdy Charles pewnego dnia zadzwonił do pani Blox— by, ku swojemu

zaskoczeniu usłyszał, że Agatha wróciła tydzień temu. Zadzwonił do niej
do biura i zaprosił ją na ten wieczór na kolację do George'a.

— Kto płaci? — podejrzliwie spytała Agatha.

— Ja, moja słodka. Chciałbym posłuchać o twoich przygodach.

— Trochę mnie zmęczyło opowiadanie o nich. Ale dobrze, przyjdę tam.

O której?

— O ósmej wieczorem.

Charles czekał w restauracji, cały w nerwach. Odprężył się dopiero

wtedy, kiedy Agatha wkroczyła do środka i oznajmiła:

— Umieram z głodu. Wielkie nieba! Szampan w lodzie! Z jakiej to

okazji?

— Z okazji twojego powrotu.

— Jak milo z twojej strony.

Lecz Agatha zastanawiała się, czy Charles nie znajdzie jakiejś

wymówki, żeby zostawić jej rachunek do zapłacenia.

TLR

Podczas posiłku opisała mu swoje przygody. Kiedy skończyła, Charles

zapytał:

— Co obecnie czujesz do Jamesa?

— Sama nie wiem — wyznała szczerze Agatha — Spędziłam z nim

niewiele czasu. Jest taki sam jak zawsze. Dobrze go znasz.

Przyniesiono im kawę. Charles wsadził rękę do kieszeni i wyciągnął

marokańskie pudełeczko z czerwonej skóry.

— To prezent dla ciebie — oświadczył.

— Och, Charlesie!

Agatha promieniała radością. Inni goście zwracali głowy w ich stronę.

— Otwórz je — nalegał Charles.

Agatha uniosła wieczko. Ujrzała maleńką świńską główkę na

skręconym złotym druciku. Piskliwy mechaniczny głosik wychrypiał:

— Wstrętna wiedźma! Wstrętna wiedźma!

Agatha rzuciła filiżanką z kawą prosto w twarz Charlesa. Gdy

wybiegała z sali, brzmiał jej w uszach śmiech konsumentów. W drodze do
Carsely mrugała powiekami, by powstrzymać spływające łzy. Pojechała
prosto na plebanię. Otworzył jej pastor.

— Ależ pani Raisin! Właśnie zamierzaliśmy pójść spać.

— Co się dzieje? — dopytywała pani Bloxby, która stanęła za nim —

Zejdź z drogi, Alfie. Czy nie widzisz, że jest zdruzgotana?

Pastor odszedł. Pastorowa delikatnie wprowadziła przyjaciółkę do

pokoju dziennego i usadziła na sofie. Usiadła obok niej i otoczyła ją
ramieniem. Agatha rozpłakała się.

Kiedy w końcu doszła do siebie, opowiedziała pani Bloxby o kolacji z

Charlesem, o świńskim ryju i salwach śmiechu innych gości.

TLR

— Nie, niemożliwe. To niepodobne do sir Charlesa! — zaprotestowała

gwałtownie pastorowa. — Niech no pomyślę. Przypuszczam, że zamierzał
podarować pani pierścionek. To sprawka Gustava!

— Jak to?

— Rozmawiałam z nim podczas jednego z tych festynów we dworze.

Opowiadał, że pochodzi z rodziny o tradycjach jubilerskich. Musi pani
zadzwonić do Charlesa.

— Za żadne skarby!

— W takim razie ja to zrobię. Nawet jeśli nie ma pani ani krzty zaufania

do sir Charlesa, to ja mam.

Pani Bloxby przeszła do gabinetu i zamknęła za sobą drzwi.

— Tak, to Gustav zrobił mi paskudny kawał — przyznał Charles —

Zamierzałem podarować Agacie pierścionek po babci i poprosić, żeby
przeprowadziła się do mnie.

— Chciał jej pan zaproponować małżeństwo?

— Nie. To zbyt radykalny krok. Myślałem, że po prostu miło byłoby

zamieszkać razem. Wyrzuciłem Gustava.

Pani Bloxby westchnęła.

— Niech go pan zatrudni z powrotem. Nie myśli pan logicznie. Uważa

pan, że zarządza pan swoim majątkiem, ale to Gustav praktycznie robi
wszystko. Jest niezastąpiony. Czy wyobraża pan sobie panią Raisin,
wiecznie zajętą prowadzeniem własnego przedsiębiorstwa, jak próbuje
zorganizować przyjęcie czy imprezę myśliwską? Co w pana wstąpiło?
Kocha ją pan?

— Sam nie wiem. Nigdy nikogo nie kochałem. Co mam robić?

TLR

— Wyślę teraz panią Raisin do domu. Proszę natychmiast pojechać do

Carsely i podarować jej prawdziwy pierścionek. Proszę jej wytłumaczyć, że
to prezent świąteczny.

Pani Bloxby wróciła do pokoju dziennego do Agathy.

— Proszę teraz wrócić do domu. Gustav zrobił sir Charlesowi złośliwy

kawał. On zamierzał pani podarować pierścionek po swojej babci.

— Czy to znaczy, że chciał się oświadczyć?

— Nie. Tylko dać prezent na Gwiazdkę.

— Zabiję tego Gustava.

— Nie dzisiaj. Proszę jechać do domu.

Agatha zastała Toni, czekającą na nią przed chatą.

— Szukałam cię — zagadnęła jej pracownica — Mama kolegi była dziś

wieczorem u George'a. Opowiadała, że jakiś mężczyzna dał ci pudełeczko z
obrzydliwym pierścionkiem, który kwiczał: „Wstrętna wiedźma".

— Gustav zrobił złośliwy kawał Charlesowi. Wejdź. Jedzie tu, ale

ponieważ nie zamierzał mi się oświadczyć, tylko dać upominek, możesz
zaczekać i zobaczyć prawdziwy.

— Zawsze uważałam tego Gustava za dziwaka. Jest źle wychowany.

Nie wiem, czemu Charles go trzyma.

— Bo zarządza majątkiem, a Charles jest leniwy.

Agatha usłyszała trzaśnięcie drzwi samochodu przed domem.

— O, Charles dotarł.

— Na pewno nie chcesz, żebym sobie poszła?

— Nie ma potrzeby. Nie przeszkadzasz w romantycznym spotkaniu.

Charles otworzył sobie drzwi.

TLR

— Co za zamęt! Naprawdę bardzo mi przykro — zagadnął ostrożnie —

Ponieważ przeżyłaś w święta prawdziwy koszmar, chciałem ci coś
podarować. Gustav wiedział, że zabrałem pierścionek z banku, i myślał, że
zamierzam ci zaproponować małżeństwo.

— Trudno sobie wyobrazić coś straszniejszego — skomentowała

Agatha z goryczą.

— Daj spokój, Agatho. Weź ten przeklęty drobiazg.

Agatha nagle się uśmiechnęła.

— Pod jednym warunkiem.

— Pod jakim?

— Że padniesz na kolana i przysięgniesz mi dozgonną miłość.

Charles roześmiał się.

— Jak sobie życzysz.

James Lacey przyjechał do Carsely Zobaczył światła w oknach Agathy.

Z niezrozumiałych względów cieszyło go, że znów zaczęli współpracować.
Wpadnie na chwilę powiedzieć „dobranoc" i zaprosi ją na kolację na
następny wieczór.

Zadzwonił dzwonek u drzwi.

— Ja otworzę — zaproponowała Toni.

— To pewnie pani Bloxby — odparła Agatha — No, a teraz na kolana,

Charlesie.

James Lacey stanął w drzwiach kuchni. Charles klęczał przed Agathą.

Wyciągnął pudełeczko, otworzył je i wyjął błyszczący pierścionek.

— Bądź moją, ukochana. Przysięgam ci dozgonną miłość.

— Och, Charlesie. Zaskoczyłeś mnie — westchnęła Agatha.

TLR

Obydwoje usłyszeli, jak frontowe drzwi trzasnęły tak gwałtownie, że

chata niemal zadrżała w posadach.

— Kto to był, do wszystkich diabłów? — zapytał Charles, wstając z

klęczek.

— James Lacey — odpowiedziała Toni.

— Wstąpię do niego i wszystko mu wyjaśnię — powiedział Charles.

Agatha wspomniała głupią dziewczynę, której James omal nie poślubił

tylko dlatego, że była piękna. Pamiętała swój ból i rozżalenie. Złapała go za
rękaw.

— Nie chodź tam. Nic mu nie mów.

— Wolisz zostawić go w nieświadomości? — zapytał Charles.

— Tak. Bardzo mi to odpowiada.

TLR

EPILOG

Agatha wynajdywała Simonowi całe mnóstwo zajęć. Czasami uważał,

że aż za dużo. Dwa razy kupił biłety do teatru dla siebie i Toni, ale za
każdym razem szefowa wysłała go w teren, żeby przez większą część
wieczoru zbierał dowody niewierności małżonków do spraw rozwodowych.

W jednym tygodniu, kiedy Toni wzięła krótki urlop, żeby odwiedzić

matkę w Southampton, Simon zauważył, że znacznie ubyło mu zajęć. Aż
do tej pory Agatha przydzielała mu zadania również w weekendy.

Postanowił odwiedzić May Dinwoody. Polubił ją, a wiedział, że trudno

jej związać koniec z końcem.

Powitała go bardzo ciepło, zwłaszcza kiedy podarował jej duże pudło

artykułów spożywczych i dwie butelki wina.

— Bardzo dziękuję za twoją hojność — powiedziała May.

— Czy wybaczyła mi pani, że przybyłem tu w charakterze szpiega? —

zapytał Simon.

— O, tak. Gdyby nie ty i działalność agencji detektywistycznej pani

Raisin, zaczęlibyśmy wszyscy podejrzewać siebie nawzajem.

— Czy na pewno nikt we wsi ich nie podejrzewał?

— Cóż, oczywiście teraz ludzie mówią, że wiedzieli.

— Więc dlaczego nie poszli na policję?

— Moim zdaniem stali się mądrzy po szkodzie. Kto w tej uroczej

wiosce chroniłby morderców?

Prawdopodobnie wielu z nich — pomyślał Simon. A na głos zapytał:

TLR

— Jak sobie pani radzi?

W oczach May rozbłysły łzy.

— Chyba będę musiała sprzedać to śliczne mieszkanko. Bardzo mało

zarabiam na moich zabawkach. Nie mogę związać końca z końcem.

— Właściwie nigdy nie obejrzałem dokładnie pani zabawek. Mogę na

nie zerknąć? — zapytał Simon.

— Jeżeli chcesz. Chodźmy do mojej pracowni.

Simon podążył za nią. Brał zabawki do ręki i delikatnie obracał w

swoich długich palcach. Zachwyciły go.

— Wszystkie lalki robię z naturalnych materiałów — tłumaczyła May.

— Główki z drewna, a ubranka szyję ręcznie z naturalnych tkanin.

— Są bardzo piękne — pochwalił Simon.

— Ale w supermarketach sprzedają tanią plastikową tandetę. Nie mogę

z nimi konkurować ceną.

Simon wbił wzrok w zabawki. Agatha Raisin w przeszłości z

powodzeniem promowała rozmaite wyroby. Zastanawiał się, czy mogłaby
coś zrobić i dla tej kobiety.

— Mam pewien pomysł, ale nie chcę pani robić zbyt wielkich nadziei

— zastrzegł. — Zadzwonię później.

Agatha otworzyła drzwi Simonowi i zaprosiła:

— Wejdź.

Na jego widok ogarnęły ją wyrzuty sumienia. Zrobiła, co w jej mocy,

żeby przeszkodzić jego rodzącemu się uczuciu do Toni.

— Czy coś się stało, czy to tylko towarzyska wizyta? — spytała.

Gdy usiedli w kuchni, Simon przedstawił jej sytuację May Dinwoody.

TLR

— Przyszło mi do głowy, że może — jako guru z branży public

relations — wymyślisz jakiś sposób, żeby jej pomóc.

Agatha obserwowała jego twarz tak długo, aż poczuł się niepewnie. W

końcu przemówiła:

— Tak, potrafię jej zapewnić sukces. Wydzierżawię dla niej sklep i

zorganizuję kampanię reklamową, ale w zamian chcę czegoś od ciebie.

— Czego?

— Toni jest jeszcze bardzo młoda, tak jak i ty. Nie chciałabym, żeby

moja najlepsza detektyw odeszła, wyszła za mąż i rodziła dzieci w tak
młodym wieku.

Simon poczerwieniał.

— Nie masz prawa wtrącać się w nasze osobiste sprawy.

— Zrobię wszystko, żeby ochronić interesy mojej agencji. Za trzy lata

możecie zrobić, co zechcecie, ale do tego czasu trzymaj się od niej z
daleka. Jesteś w niej zakochany?

— Jeszcze nie, ale niewiele brakuje.

— A więc to nic trudnego. Jeżeli odczekasz swoje, May Dinwoody

może spokojnie patrzeć w dostatnią przyszłość na stare lata.

Simon przypomniał sobie łzy w oczach May. Potem wzruszył

ramionami.

— Dobrze, ale nie dłużej niż trzy lata.

Impreza promująca Zabawki Aristo wzbudziła sensację na cichym

zwykle rynku w Mircesterze. Słynny zespół muzyki pop o nazwie Dzieci
Nowej Ery występował na podium przed sklepem. Detektyw z telewizji,
Buster Kemp, wygłosił przemówienie. Tłumaczył, że warto kupić dzieciom
dobrej jakości, bezpieczne zabawki, które będą mogły przekazać
następnym pokoleniom.

TLR

— Pomyślcie tylko — powiedział, unosząc w górę lalkę — Jedno z

waszych dzieci będzie mogło zaprezentować ją kiedyś w telewizyjnym
programie „Antiąues Roadshow

10

".

Następnie burmistrz przeciął wstęgę i ogłosił otwarcie sklepu. May,

ubrana w tradycyjny kostiumik i profesjonalnie uczesana, stanęła za ladą w
asyście dwóch ekspedientek.

Nie mogła uwierzyć, że ludzie bez oporu płacą niebotyczne ceny, jakie

wyznaczyła Agatha. Dzięki udanej promocji, wręcz wypadało teraz
posiadać wyroby May Dinwoody.

— Dziękuję — powiedział Simon do Agathy, gdy długi dzień dobiegł

końca — Jak zdoła nadążyć za popytem?

— Wydzierżawiłam małą fabryczkę na peryferiach miasta. Zatrudnię

tam May na trzy miesiące, żeby uczyła pracowników. Jeżeli zaangażujesz
ludzi w średnim wieku i starszych, odkryjesz zaskakująco wiele talentów.
Wciąż zapominam zapytać May, czy ktoś faktycznie otruł psa pani Brother.

— Weterynarz stwierdził, że umarł ze starości i przejedzenia. Carrie mu

nie uwierzyła. Obecnie hoduje koty.

Simon wychodził ze sklepu, gdy dogoniła go Toni.

— Przyjdziesz na drinka?

— Przykro mi, Toni, ale mam randkę.

— No to baw się dobrze — Toni odwróciła się i wyszła.

Simon zaklął pod nosem. Gdyby wymówił posadę, odzyskałby wolność

i mógłby ją gdzieś zaprosić. Ale uwielbiał swoją pracę. Przyrzekł sobie, że
jakoś nakłoni Agathę do odstąpienia od zawartej umowy.

10

Brytyjski serial telewizyjny, w którym eksperci i rzeczoznawcy podróżują po Wielkiej Brytanii, a

czasem również za granicę, żeby ocenić i zaprezentować antyki, będące własnością mieszkańców
danej okolicy.

TLR

James Lacey, po obejrzeniu sceny w kuchni, natychmiast wyruszył w

dalszą podróż. Teraz starannie studiował rubrykę towarzyszką w magazynie
„The Time", ale nie wyczytał nic o zaręczynach Agathy z Charlesem.

Czemu jednak tak bardzo się przejął tą sytuacją? W końcu to on

rozwiódł się z Agathą. Więc dlaczego nagle świat stał się taki pusty?

TLR