W SERII KRYMINAŁÓW ukażą się:

Tom 1.

Agatha Raisin i ciasto śmierci

Tom 2.

Agatha Raisin i wredny weterynarz

Tom 3.

Agatha Raisin i zakopana ogrodniczka

Tom 4.

Agatha Raisin i zmordowani piechurzy

Tom 5.

Agatha Raisin i śmiertelny ślub

Tom 6.

Agatha Raisin i koszmarni turyści

Tom 7.

Agatha Raisin i krwawe źródło

Tom 8.

Agatha Raisin i tajemnice salonu fryzjerskiego

Tom 9.

Agatha Raisin i martwa znachorka

Tom 10.

Agatha Raisin i przeklęta wieś

Tom 11.

Agatha Raisin i miłość z piekła rodem

Tom 12.

Agatha Raisin i zemsta topielicy

Tom 13.

Agatha Raisin i śmiertelna pokusa

Tom 14.

Agatha Raisin i nawiedzony dom

Tom 15.

Agatha Raisin i zabójczy taniec

Tom 16.

Agatha Raisin i perfekcyjna pani domu

Tom 17.

Agatha Raisin i upiorna plaża

Tom 18.

Agatha Raisin i mordercze święta

Tom 19.

Agatha Raisin i łyżka trucizny

Tom 20.

Agatha Raisin i śmierć przed ołtarzem

Tom21.

Agatha Raisin i zwłoki w rabatkach

Tom 22.

Agatha Raisin i mroczny piknik

Tom 23.

Agatha Raisin i śmiertelne ukąszenie

SERIA KRYMINAŁÓW TOM 23

Agatha Raisin i śmiertelne ukąszenie

M.C. Beaton

TLR

Tytuł serii: Seria kryminałów

Tytuł tomu: Agatha Raisin i śmiertelne ukąszenie

Tytuł oryginalny tomu: Hiss and Hers, An Agatha Raisin Mystery

TLR

Dedykuję tę książkę Char i Johnowi Sole’om,

Niki i Michelle z wyrazami sympatii

TLR

ROZDZIAŁ I

Agatha Raisin, prywatny detektyw, popadła w kompletną obsesję. Jej

przyjaciółka, żona pastora, pani Bloxby, po raz kolejny doszła do wniosku, że
Agatha — skądinąd zupełnie inteligentna osoba — traci rozum, kiedy zapała do
kogoś miłością.

Tym razem Agatha zakochała się na zabój w ogrodniku i najemniku ze wsi

Carsely, Georgeu Marstonie. Pracował w jej ogrodzie, dopóki nie doprowadził go
do porządku. Kiedy wykonał zlecenie, Agatha — ku przerażeniu pastorowej —
zniszczyła swoje piękne półki na książki, żeby zatrudnić go ponownie do robót
stolarskich.

George Marston, były żołnierz, miał ponad metr osiemdziesiąt wzrostu,

zielone oczy i gęste, jasne włosy przyprószone siwizną.

Agatha miała we wsi silną konkurencję. Najbardziej zagrażała jej Jessica

Fordyce, grająca główną rolę w długim serialu, którego akcja rozgrywa się na
terenie szpitala. Kupiła chatę w Carsely, żeby mieć gdzie odpoczywać w
weekendy. Drobna, po trzydziestce, miała rude włosy okalające twarzyczkę w
kształcie serca. Poza tym była dowcipna i zabawna. A co najgorsze, wyglądało na
to, że często potrzebuje ogrodnika.

Agatha zaczynała żałować czasu spędzanego w biurze. Z powodzeniem

prowadziła agencję detektywistyczną w Mircesterze. Przeszła na wcześniejszą
emeryturę wkrótce po pięćdziesiątce i przeprowadziła się z Londynu do
Cotswolds, żeby zacząć korzystać z życia.

Bardzo martwił ją jej własny wygląd. Miała gęste brązowe włosy i zgrabne

nogi. Jednak nie postrzegała swych atutów jako silnych w rywalizacji z taką
pięknością jak Jessica. Wystarczyło porównać wielkie błękitne oczy panny
Fordyce z jej własnymi: małymi i brązowymi jak u niedźwiedzia.

TLR

Takie myśli przychodziły Agacie do głowy, kiedy pewnego wieczora

zadzwonił George. Chciał zabrać ją na lunch następnego dnia, w rewanżu za jej
uprzednie zaproszenie.

— Oczywiście, jeśli nie będziesz w tym czasie pracować — dodał na koniec.

— Niestety, będę. Mam za to wolny najbliższy weekend — odrzekła Agatha z

nadzieją.

— Przykro mi, ale ja mam zajęty. Może innym razem.

Obrzydła mi robota — pomyślała Agatha z wściekłością. — Zamierzam więcej

odpoczywać, jak prawdziwa dama osiadła na wsi.

Zadzwonił dzwonek u drzwi. Tylko spokojnie — powiedziała sobie, usiłując

opanować przyspieszone bicie serca. Jednak za drzwiami stała jedynie pani
Bloxby.

— Proszę wejść — wymamrotała Agatha bez entuzjazmu.

Żona pastora zauważyła, że jej przyjaciółka zrobiła pełny makijaż i włożyła

pantofle na wysokich obcasach. Ostatnio nigdy nie pozwalała sobie na luz.
Chodziła elegancko ubrana i nakładała za dużo kosmetyków.

— Napijmy się czegoś — zaproponowała Agatha. — Drink dobrze by mi

zrobił.

— Ja poproszę sherry.

Idąc do pokoju dziennego po butelkę i kieliszki, Agatha podziwiała klasę

pastorowej. Sherry jakoś pasowało do łagodnych oczu pani Bloxby i jej
dystyngowanego sposobu bycia.

— Dlaczego nie zrzuci pani tych butów? — zapytała przyjaciółka, gdy Agatha

nalała trunku. — Wygląda na to, że uwierają panią w stopy.

— Ach, racja — przyznała Agatha. Spojrzała tęsknie w okno, jakby miała

nadzieję, że nadejdzie George. Potem zdjęła pantofle i rozprostowała palce.

— Postanowiłam zrezygnować — oświadczyła.

Na twarzy pani Bloxby odmalowała się ulga.

TLR

— Rozsądna decyzja — pochwaliła. — Moim zdaniem nie warto o niego

zabiegać.

— O czym pani mówi?

— A o czym pani mówiła? — odpowiedziała ostrożnie pytaniem jej

przyjaciółka.

— O rezygnacji z pracy.

— Ale dlaczego? — zapytała pastorowa, choć doskonale znała powód.

Agatha unikała jej zatroskanego spojrzenia.

— Lato jest takie piękne i... no cóż... prawdę mówiąc, potrzebuję wytchnienia.

— Ależ pani Raisin! Wprawdzie ma pani doskonałą załogę, ale to dzięki pani

ta agencja działa.

Mimo przyjaźni obydwie panie zwracały się do siebie po nazwisku, zgodnie z

tradycją praktycznie nie działającego już Stowarzyszenia Pań z Carsely. Ponieważ
niegdyś obydwie do niego należały, zachowały obowiązujące w nim obyczaje.

Pani Bloxby miała ochotę wytłumaczyć Agacie, że porzucanie doskonale

prosperującej firmy po to, żeby gonić za ogrodnikiem, nie ma najmniejszego
sensu. Ale w ciągu długich lat pracy w parafii miała wiele do czynienia z
nałogami. Doświadczenie nauczyło ją, że kiedy człowiek radzi coś uzależnionej
osobie, ta postąpi dokładnie odwrotnie. A dla Agathy Raisin George Mar— ston
był jak bardzo silny narkotyk.

Agatha zwołała zebranie personelu na następny ranek. Pracownicy otoczyli ją

kołem. Patrzyły na nią z obawą następujące osoby: sekretarka, pani Freedman,
młoda i ładna detektyw Toni Glimour, Simon Black o twarzy błazna, wysoki i
zgorzkniały Patrick Mulligan i Phil Marshall, starszy pan o bielutkich włosach i
delikatnych rysach twarzy.

— Postanowiłam wziąć sobie dłuższy urlop — oświadczyła Agatha.

— Dlaczego? — zapytał Phil. — Jesteś chora?

— Nie — odparła. — Zdrowie mi dopisuje, ale potrzebuję odpoczynku.

TLR

Ciekawe, z czyjego powodu — myślała Toni. Nie umknęło jej uwadze, że

Agatha od kilku tygodni nosiła niebezpiecznie wysokie obcasy.

— Przedyskutujmy bieżące sprawy — zaproponowała szefowa z ożywieniem.

— Każdemu z was przydzielę po jednej z tych, nad którymi obecnie pracuję.

— Jak długo cię nie będzie? — zapytał Phil.

— Och, póki nie znuży mnie bezczynność — rzuciła Agatha lekkim tonem,

choć w rzeczywistości planowała odpoczywać aż do oświadczyn.

Energicznie rozdzieliła zadania pomiędzy współpracowników. Wyszła około

południa. Podwładni odczekali, aż zejdzie ze schodów i trzasną frontowe drzwi.
Patrick przemówił pierwszy:

— O co tu chodzi?

Phil, który mieszkał w tej samej wiosce co Agatha, przeczuwał, że zna

odpowiedź:

— Agatha zatrudniała jakiegoś ogrodnika. Myślę, że ją oczarował, podobnie

jak większość pań we wsi. Prawdopodobnie doszła do wniosku, że spędzając czas
w pracy, traci okazję do nawiązania bliższego kontaktu.

— Może spróbuję zdobyć jakieś informacje, które zrażą do niego Agathę? —

zaproponował Simon. — Razem z Toni pogrzebalibyśmy w jego przeszłości.

— Na razie mamy za dużo roboty — odburknęła panna Gilmour.

Nie wybaczyła Simonowi, że wyznał jej miłość, a potem wstąpił do wojska.

Tam zaręczył się z panią sierżant, którą porzucił przed ołtarzem.

— Popytam w okolicy — zadeklarował Phil. — Mieszkam w tej samej wsi,

chociaż przy tej ilości roboty, jaką zwaliła na nas Agatha, pewnie nie znajdę wiele
wolnego czasu. Lepiej weźmy się do pracy.

Agatha spostrzegła, że złożyło się boczne lusterko w jej samochodzie.

Nacisnęła odpowiedni przycisk, żeby ustawić je we właściwej pozycji. Kiedy
wracało na swoje miejsce, zobaczyła w nim wyraźnie własne odbicie. Zanim
osiągnęło właściwy kąt, zdążyła spostrzec dwie brzydkie kreski na górnej wardze.

Ogarnęła ją zawiść wobec ślicznej gwiazdki mydlanej opery, która wtargnęła

do Carsely. Jessica, w przeciwieństwie do Agathy, nie paliła. W każdy weekend

TLR

chodziła dla zdrowia na długie spacery. Nie musiała się martwić o figurę tak jak
Agatha, której ciało złośliwie tyło i wiotczało.

Przemknęło jej przez głowę, że zwariowała, wypatrując oczy za ogrodnikiem,

jak w marnym fdmie. Ale potem stanął jej przed oczami obraz silnego mężczyzny
ze wspaniałymi, umięśnionymi nogami. Zacisnęła zęby i postanowiła jeszcze raz
ruszyć do boju.

Po powrocie do domu zastała sierżanta Billa Wonga, czekającego przed chatą.

Spłodził go chiński ojciec, a urodziła matka z Gloucestershire. W rezultacie
odziedziczył po nich miłą, okrągłą twarz i oczy w kształcie migdałów. Został
pierwszym przyjacielem Agathy, gdy przyjechała do wsi, samotna i zgorzkniała.

— Co cię sprowadza? — spytała.

— Przyszedłem w odwiedziny. Dawno cię nie widziałem.

— Wejdź, proszę. Przy tak ładnej pogodzie możemy usiąść w ogrodzie.

Kiedy zasiedli przy kawie, Bill wykrzyknął:

— Twój ogród nigdy wcześniej nie wyglądał tak pięknie!

— Mam dobrego ogrodnika.

— Czy znasz nazwy wszystkich kwiatów?

— Kiedyś znałam, ale dziś wszędzie podają tylko łacińskie.

— Myślałem, że przeszłaś operację biodra — powiedział Bill, zerkając

znacząco na buty Agathy.

— Nie chcę o tym rozmawiać.

— Pomyśl o swoim zdrowiu. Takie wysokie obcasy mu nie służą.

— Co w ciebie wstąpiło? — warknęła Agatha. — Czepiasz się jak zgryźliwy

mąż.

— Nie. Dobrze ci radzę jako troskliwy przyjaciel. Dla kogo to tym razem?

— Co?

— Te pantofelki, mocny makijaż, króciutka spódniczka.

TLR

— Przypominam ci, że zawsze dbałam o swój wygląd. Zmieńmy temat. Co

ciekawego w świecie przestępczym?

— Nic szczególnego. Zwykłe pijackie burdy w weekendy, kradzieże

samochodów, parę włamań. Żadnego spektakularnego morderstwa, które
dostarczyłoby ci rozrywki. Dlaczego siedzisz w domu w dzień powszedni?

— Wzięłam sobie wolne — odparła Agatha. — Mamy takie piękne lato.

Potrzebuję wytchnienia.

— Widziałem, że James jest w domu.

James był nie tylko najbliższym sąsiadem, lecz również byłym mężem Agathy.

— Rzadko go ostatnio widuję — odrzekła. — A jak tam twoje życie

uczuciowe?

— Obecnie nie istnieje.

Zadzwonił dzwonek u drzwi. Agatha skoczyła na równe nogi niczym bażant

podrywający się do lotu i popędziła do drzwi. Posmutniała na widok innego
przyjaciela, sir Charlesa Fraitha, który stanął w progu.

— Ach, to ty — mruknęła. — Bill jest w ogrodzie.

Charles odział swą zgrabną sylwetkę w jasnoniebieską koszulę i ciemniejsze,

niebieskie spodnie. Jak zwykle porządnie ogolony, wyglądał schludnie. Ruszył
przed Agathą w stronę ogrodu.

— Cześć, Billu — przywitał policjanta. — Co słychać w świecie

przestępczym?

— Nie najgorzej. Żadnego morderstwa dla Agathy. Właśnie mi mówiła, że

wzięła sobie urlop.

— Żeby ganiać za ogrodnikiem? — zadrwił Charles. — Niedługo zaczną cię

przezywać lady Chatterley.

— Czy kochanek tej damy nie był leśniczym? — zapytał Bill.

— Zamknijcie się obaj! — wrzasnęła Agatha. — Cholera jasna! Czy nie mogę

zrobić sobie przerwy w pracy, żebyście ze mnie nie drwili?

TLR

Charles zaczął snuć plany festynu ogrodowego, który zamierzał zorganizować

w swojej posiadłości. Rzucał zabawne anegdoty na temat sporów pomiędzy
organizatorami. Bill słuchał i śmiał się, zrelaksowany jak kot wygrzewający się na
słońcu. Agatha czuła, że kostki zaczynają jej puchnąć.

W końcu policjant oświadczył, że chyba pora wracać do domu. Charles został.

Odczekał, aż Bill odjedzie, zanim przemówił:

— Posłuchaj, Agatho. Nie ma nic gorszego, niż okazać, że zależy ci na

mężczyźnie. Wszyscy we wsi noszą letnie stroje. Ty tymczasem paradujesz w
niewygodnych butach, wytwornym kostiumie i z tak grubą warstwą pudru, jakbyś
zeszła ze sceny japońskiego teatru Noh. Wyluzuj trochę, na Boga. Ubierz się w
coś wygodnego. Masz dobrą cerę, a ukrywasz ją pod pokładami tapety. Powinnaś
odwiedzić swojego byłego. Przecież go kiedyś kochałaś.

— Nie lubię, jak mnie ktoś poucza — odburknęła Agatha. — Idź już.

Gdy tylko została sama, poszła na górę do swojej sypialni. Wybrała brązową

bawełnianą bluzkę i szorty. Rozebrała się i wzięła prysznic. Włożyła bluzkę,
spodenki i płaskie, skórzane sandałki. Nałożyła cienką warstwę nawilżającego
pudru w płynie i różową szminkę na usta. Obejrzała w lustrze nogi, sprawdzając,
czy nie wyrosły na nich włoski, i zeszła z powrotem na parter.

Usiadła przy biurku. Gdyby podeszła chłodno do Georgea Marstona,

potraktowała zdobycie go jak kolejne zadanie do wykonania, z pewnością
opracowałaby jakąś skuteczną strategię. Odnosiła niegdyś znaczące sukcesy w
Londynie jako właścicielka agencji promocyjnej.

Przejrzała pocztę internetową. Wpadło jej w oko nazwisko Fordyce. Skąd ta

krowa zdobyła jej e-mail? Jessica apelowała o fundusze na wymianę podłogi w
budynku Rady Gminy.

Agatha zadzwoniła do pani Bloxby, żeby zapytać, o co tu chodzi.

— Panna Fordyce postanowiła zrobić coś dla tutejszej społeczności, a podłoga

faktycznie pilnie wymaga naprawy.

— Skąd wzięła mój adres e-mailowy?

— Prawdopodobnie od którejś z byłych członkiń Stowarzyszenia Pań. Pamięta

pani, że wszystkie podałyśmy je sobie nawzajem?

TLR

— Proszę jej powiedzieć, żeby się nie martwiła — odparła Agatha, której

umysł pracował na najwyższych obrotach. — Sfinansuję remont, a potem
zorganizujemy bal dobroczynny. Obiecuję dobrą zabawę.

— Myślałam, że zamierza pani odpocząć — przypomniała pani Bloxby.

— Zmiana zajęcia to najlepsza forma odpoczynku — odrzekła Agatha

sentencjonalnie. — Urządzimy imprezę z klasą, najprawdziwszy, wystawny bal.

Pani Bloxby nie mogła wyjść z zadziwienia, że taka twarda kobieta interesu jak

Agatha Raisin ulega romantycznym zauroczeniom niczym naiwna nastolatka.

Wieś zamieszkiwali w większości ludzie w średnim wieku i starcy. Zachwyciła

ich perspektywa ponownego włożenia balowych kreacji. Sklep w pobliskiej
wiosce, Broadway, wypożyczający stroje wieczorowe dla panów, przyjmował
rozliczne zamówienia.

Pracownicy agencji Agathy otrzymali zaproszenia. Podekscytowana Toni

biegała po wyprzedażach w poszukiwaniu odpowiedniej sukni. Phill Marshall był
pewien, że Agatha zaplanowała tę imprezę w celu uwiedzenia Marstona. Młody
Simon marzył, że podbije serce Toni. Pani Freedman patrzyła z odrazą na swe
obfite kształty i wspominała stroje, jakie wkładała, gdy była smukłą, młodą
dziewczyną. Patrick Mulligan postanowił symulować jakąkolwiek chorobę, żeby
nie uczestniczyć w tej farsie. Lubił Agathę, a przeczuwał, że jeżeli przyjdzie,
zostanie świadkiem jej kompromitacji.

James Lacey, który ostatnio odnosił wrażenie, że Agatha go unika, usiłował

odgadnąć, po co zadaje sobie tyle trudu. Nie mógł do końca uwierzyć, że już nic
do niego nie czuje. Naprawdę był zatwardziałym starym kawalerem, toteż
odetchnął z ulgą, gdy ostatecznie przeprowadzili rozwód. Jednak bez nieustannej
adoracji Agathy czegoś mu w życiu zabrakło. Nie słuchał plotek i odcinał się od
każdego, kto próbował je powtarzać, toteż nie dotarło do niego, że Agatha wciąż
poluje na ogrodnika.

George Marston, również emerytowany wojskowy, od czasu do czasu wpadał

na kieliszek czegoś mocniejszego.

Ogrodnik przyszedł pewnego wieczoru i usiadł w fotelu w wypełnionym

książkami salonie Jamesa.

TLR

— Czy boli cię noga? — zapytał James, wiedząc, że George stracił ją w

Afganistanie i nosił protezę.

— Czasami — westchnął George. — Przeklęte baby! Niepotrzebnie robią tyle

zamętu z tym balem.

— Och, to sprawka Agathy. Wiecznie rozsadza ją energia — wyjaśnił James.

— Dlaczego wasze małżeństwo się rozpadło? — zapytał George z

zaciekawieniem.

James był wysoki i smukły. Miał przystojną twarz z jasnoniebieskimi oczami i

gęste czarne włosy, lekko siwiejące na skroniach.

— Jeszcze po kieliszeczku? — zaproponował James.

— Nie zaszkodzi — odrzekł George, świadomy, że James nie życzy sobie

dyskutować na tematy osobiste.

— Mie mam najmniejszej ochoty iść na ten bal, ale wszyscy oczekują, że

przyjdę. Na jaki cel idzie dochód?

— Na rzecz organizacji dobroczynnej Ratujmy Nasze Dzieci. Dlatego ustalili

dość wysoką opłatę za wstęp.

— Dziwnie wygląda takie zaproszenie z wydrukowaną ceną —

skomentował George.

— Oto cała Agatha. Subtelna jak pitbull, gdy działa społecznie. Nawiasem

mówiąc, chyba do nas idzie. Właśnie zobaczyłem ją przez okno.

W tym momencie zadzwonił dzwonek u drzwi. George wstał z miejsca.

— Bądź taki dobry i nie wspominaj, że tu byłem. Wyjdę tylnymi drzwiami.

George pospieszył ku tylnemu wyjściu, podczas gdy James poszedł

otworzyć frontowe. Agatha nie czekała na zaproszenie. Minęła Jamesa,
rozejrzała się szybko po salonie, zanim zwróciła ku niemu twarz, pytając:

— Gdzie on jest?

— Kto? — zapytał James.

— George. Widziałam, jak tu wchodził.

TLR

— Był tu, ale już wyszedł — odparł James. — Oglądałem twój ogród przez

płot. Pięknie wygląda. Potrzebujesz teraz pomocy ogrodnika?

— Nie. A właściwie tak — sprostowała Agatha, zmieszana. — Zarasta

chwastami.

— Nie znasz jego numeru telefonu?

— Mam zapisany.

— No to zadzwoń. Napijesz się czegoś?

— Tak. Dżinu z tonikiem i dużą ilością lodu. James stwierdził, że Agatha

znacznie lepiej wygląda bez tych idiotycznie wysokich obcasów.

— Co u ciebie? — spytała Agatha, upijając solidny łyk trunku, który wręczył

jej James. Chciała opróżnić kieliszek najszybciej jak to możliwe i iść na spacer po
wsi. Liczyła na to, że wypatrzy George'a, pracującego u kogoś w ogrodzie. Chyba
widziała go niedawno w obejściu Glossopów. Na pewno przyszedł tam tylko do
pracy, bo Harriet była w jej wieku i raczej nie wyglądała jak z obrazka.

— Na razie robię sobie przerwę w pisaniu przewodników turystycznych —

odrzekł James. — Dostałem zlecenie napisania książki o admirale Nelsonie,
słynnym dowódcy spod Trafalgaru.

— Myślałam, że napisano o nim całe tomy — skomentowała Agatha ostrożnie.

— To prawda, ale jeden więcej nie zaszkodzi. Odpowiada mi to zadanie.

— A co z twoją karierą w telewizji? Zamierzałeś robić program o naszych

rodakach w Hiszpanii.

— I zrobiłem, ale jeszcze go nie pokazali. Nie lubiłem tej pracy. Przy obecnej

recesji w Hiszpanii i wysokim kursie euro wielu starszym osobom trudno związać
koniec z końcem. I niech Pan ochroni mnie przed marzycielami. Z pozoru
rozsądni ludzie, którzy przez całe życie ciężko pracowali, postanowili zakupić bar
w Hiszpanii. Nie mieli żadnego doświadczenia. Nie przywykli pracować przez
wiele godzin do późna, jak Hiszpanie. Oczywiście... Wychodzisz, Agatho?

— Tak. Przypomniałam sobie o czymś ważnym.

Agatha przemierzała wieś pod wieczornym, jasno— fioletowym niebem.

Maszerowała szybkim krokiem, żeby każdy, kto ją zobaczy, pomyślał, że ćwiczy

TLR

dla kondycji. Powietrze wypełniał ciężki aromat róż. Kilka osób siedzących przed
chatami pokiwało do niej. Tyle nowych twarzy — myślała Agatha. W okresie
kryzysu wielu ludzi sprzedawało posesje. Kupowali je bogatsi. Na szczęście był
dzień powszedni, toteż nie istniało ryzyko spotkania z Jessicą Fordyce.

Carsely miało jedną główną ulicę i odchodzące od niej boczne aleje, takie jak

ta, przy której mieszkała Agatha. Był tam sklep wielobranżowy, jeden pub, ko-
ściół, szkoła podstawowa i osiedle socjalne na gruntach gminy na obrzeżach
wioski. Wiele chat, w tym Agathy, pokryto strzechą. Ale inaczej niż w pobliskim
Chipping Campden, nikt nie założył tu kawiarni, antykwariatu czy sklepu z
pamiątkami, toteż latem nie zajeżdżały tu wycieczki autokarowe.

Mówiono, że z powodu przewagi przybyszów dawne wiejskie tradycje

popadły w zapomnienie. Lecz mimo to stare wsie w Cotswolds posiadały
specyficzną atmosferę, która przywiązywała do nich mieszkańców. Agatha teraz
czuła się obco, kiedy odwiedzała Londyn. Nogi zaniosły ją przed dom Jessiki,
jeden z szeregowych domków z epoki georgiańskiej, stojący równolegle do
głównej ulicy. Agatha przystanęła przed furtką. Na podjeździe stał czerwony
sportowy samochodzik Jessiki.

Kiedy go obserwowała, George Marston właśnie żegnał się i wychodził.

Agatha umknęła, żeby nie spostrzegł, że go szpieguje.

Wróciła do domu z ciężkim sercem, ale zadzwoniła do George'a.

— Cześć, Agatho — powitał ją wesoło. — Chyba nie potrzebujesz pomocy w

ogrodzie wieczorem?

— Postanowiłam wziąć sobie urlop w pracy — odparła Agatha. — Znajdziesz

jutro wolną chwilę?

— Przykro mi, ale pracuję od rana do wieczora.

Agatha przygryzła wargę. Nagle zaczęła się obawiać, że George nie przyjdzie

na bal. Wtedy jej cały wysiłek poszedłby na marne.

— Przyjdziesz na tańce? — rzuciła tak lekkim tonem, jak potrafiła.

— Oczywiście. A pierwszy taniec rezerwuję dla ciebie. Potem już z nikim nie

zatańczę. Muszę się wyspać. Jestem wykończony.

TLR

Agatha znów popadła w rozmarzenie. Już widziała oczami wyobraźni, jak suną

po parkiecie pod obstrzałem zawistnych spojrzeń.

Dwudniowa ulewa odświeżyła wypalony przez słońce krajobraz. A potem

wróciło świeże i piękne lato. Agatha pojechała do Londynu, by kupić wieczorową
suknię. Spędziła prawie całe popołudnie w słynnym centrum handlowym Harvey
Nichols, zanim wybrała kreację ze złocistego jedwabiu, haftowaną w drobne
listki. Dobrała do niej wieczorowe sandały na wysokich obcasach.

Agatha zamierzała wsiąść do pociągu na dworcu Paddington w Londynie,

kiedy nagle ujrzała na peronie George'a Marstona, który wsiadał do tego samego
pociągu. Choć wykupiła bilet pierwszej klasy, pospieszyła sprawdzić, czy
znajdzie miejsce w tym samym przedziale drugiej klasy, do którego wsiądzie
George.

Kiedy dotarła do jego wagonu, doznała rozczarowania. Towarzyszyła mu

bowiem jakaś kobieta. Wszystkie miejsca w przedziale były pozajmowane. Nie
zdołałaby się wcisnąć. Zresztą nawet gdyby mogła, jakby przyszedł konduktor,
zwróciłby jej uwagę, że ma prawo jechać pierwszą klasą. George domyśliłby się,
że przyszła tu za nim.

Z ciężkim sercem wycofała się do najbliższego przedziału pierwszej klasy.

Po raz pierwszy od momentu, kiedy owładnęła ją obsesja, przyszło jej do

głowy, jak głupio postępuje. Była bogata, ale popełniła szaleństwo, wydając tyle
pieniędzy na bal. Wydatek na pewno się nie zwróci, ponieważ cały dochód został
z góry przeznaczony na rzecz akcji Ratujmy Nasze Dzieci.

Gdy pociąg wjechał w końcu na stację w Moreton-in-Marsh, odzyskała jasność

umysłu i zaczął jej wracać dobry humor. Kiedy wsiadała do auta, ktoś zapytał:

— Podwieziesz mnie?

Zaskoczona Agatha podniosła wzrok. Ujrzała nad sobą twarz George'a, który

uśmiechał się do niej tymi cudnymi zielonymi oczami.

— Oczywiście. Wsiadaj — zaprosiła.

— Oddałem swój samochód do naprawy — wyjaśnił. — W tamtą stronę ktoś

mnie podrzucił na stację.

— Co cię wygnało do Londynu? — spytała Agatha.

TLR

George miał wizytowy strój: ciemny garnitur, koszulę w prążki i krawat.

— Pojechałem, żeby iść z siostrą do banku i pozałatwiać różne formalności.

Siostra mieszka w Oksfordzie. A ty po co przyjechałaś?

— Kupić suknię na bal.

— Nadal zamierzasz go zorganizować? Agatha rzuciła mu zdumione

spojrzenie.

— Ależ oczywiście! Wszyscy czekają na niego z niecierpliwością. A ty nie?

— Nie przepadam za takimi imprezami.

— Ale przyjdziesz!

— Tak. Przecież obiecałem.

— Wyglądasz na zmęczonego — zauważyła Agatha.

— Nie wstąpiłbyś do mnie na coś mocniejszego?

— Chętnie. Nawiasem mówiąc, chciałem cię o coś zapytać.

Obsesja na jego punkcie powróciła ze zdwojoną siłą. Kiedy dotarli do jej chaty,

Agatha zaprosiła go do ogrodu. Ręce jej trochę drżały, gdy nalewała trunki: piwo
dla George'a i dżin z tonikiem dla siebie.

Kiedy usiadła obok niego w ogrodzie, zapytała:

— O co chciałeś mnie zapytać?

— Jesteś detektywem, prawda? Z całą pewnością spotkałaś w swojej karierze

wielu szaleńców.

— Dość sporo — przyznała Agatha. — Dlaczego pytasz?

— Jak rozpoznajesz psychopatę?

— Podejrzewasz, że znasz kogoś takiego?

— Niewykluczone.

— Napisano na ten temat wiele książek. Można też znaleźć informacje w

Internecie — odparła Agatha.

TLR

— Cały kłopot w tym, że opisano wiele rodzajów zaburzeń osobowości. Na

przykład kiedy psychopata obejmuje kierownicze stanowisko w przemyśle,
wkłada całą energię w terroryzowanie podwładnych, ale nikogo nie zabije. Chyba
rozpoznaję ich intuicyjnie. Czy ktoś ci groził?

— Zaczynam myśleć, że ponosi mnie wyobraźnia.

Zadzwonił dzwonek u drzwi. Agatha z ociąganiem poszła otworzyć.

— Ach, to ty — mruknęła z niechęcią na widok Jamesa Laceya.

— Widziałem, jak George wchodził do ciebie — zagadnął James. — Chciałem

z nim zamienić słówko.

— Siedzi w ogrodzie.

Przeklinając w duchu, Agatha zaprowadziła go do ogrodu i zaproponowała coś

do picia. Poprosił o whisky z wodą sodową. Kiedy wróciła, dwaj byli wojskowi
wymieniali wspomnienia z okresu służby w armii.

W końcu James zwrócił się do Agathy:

— Chyba zanudziliśmy cię na śmierć.

— Na mnie już czas — oświadczył George, wstając z miejsca.

— A ja powinienem wrócić do swojego rękopisu — zawtórował mu James.

— Odwiozę cię do domu — zaproponowała Agatha George'owi.

— Nie rób sobie kłopotu. Z przyjemnością się przejdę. Dziękuję za

poczęstunek. — Pochylił się i pocałował ją w policzek.

Agatha stanęła na stopniu i odprowadziła ich wzrokiem. James wrócił do

siebie, a George ruszył aleją w swoją stronę. Kiedy dotarł do rogu ulicy, chyba
wyczuł spojrzenie Agathy, bo odwrócił się i pomachał jej ręką.

Wtedy po raz ostatni widziała go żywego.

TLR

ROZDZIAŁ II

Wejściówki na bal wyprzedano co do sztuki. Toni, która przyjechała swoim

starym fordem, z trudem znalazła miejsce do zaparkowania spory kawałek od
budynku Rady Gminy. Wielkie drogie auta wypełniały każdy wolny skrawek we
wsi. Simon zaoferował, że ją przywiezie, ale odrzuciła tę propozycję. Teraz
żałowała, że jej nie przyjęła. Krępowało ją, że wkroczy samotnie do holu w
wieczorowej kreacji z granatowego szyfonu.

Zespół na podium grał staroświeckiego walca. Toni przystanęła w progu.

Impreza przypominała jej wielkie gale z kronik towarzyskich kolorowych
magazynów. Wzdłuż jednej ściany stał długi bar. Wypatrzyła przy nim Phila
Marshalla i panią Freedman z Simonem. Dołączyła do nich.

— Wyglądasz przepięknie, moja droga — pochwaliła pani Freedman.

Agatha przemknęła obok w ramionach sir Charlesa Fraitha. Miała strapioną

minę. Nie widziała George'a ponad trzy dni. Obiecał jej pierwszy taniec, a nawet
nie przyszedł. Zerknęła w kierunku Toni. Jak dobrze być piękną i młodą —
myślała z zazdrością. Białe ramiona dziewczyny kontrastowały z fałdami
szafirowego szyfonu. Włosy upięła w kok na małej główce.

Jessica Fordyce również stała przy barze w krótkiej, obcisłej czarnej sukience.

Jej rude włosy lśniły w świetle lamp.

Kiedy przebrzmiała melodia, Agatha wymamrotała do Charlesa, że musi

poprawić makijaż. Odmówiła Jamesowi, który poprosił ją do następnego tańca.
Wyszła z budynku i rozejrzała się dookoła. Ludzie nadal napływali, śmiejąc się i
gawędząc. Szlachta przybyła bardzo licznie. Mówili za głośno, nosili niemodne
stroje, lecz Agatha, boleśnie świadoma swego niskiego pochodzenia, zazdrościła
im swobody, której nigdy nie będzie miała.

Nagle ogarnęła ją przemożna potrzeba sprawdzenia, co się stało z George'em.

Zaczęła biec przez wieś w kierunku jego chaty, choć paski sandałów na wysokich
obcasach mocno uwierały ją w stopy.

TLR

Dom George'a leżał na niewielkim wzniesieniu nad wioską. Brzydki budynek z

czerwonej cegły odstawał od innych chat w Cotswolds, zbudowanych z miej-
scowego, złocistego kamienia. Niegdyś zajmowali go robotnicy rolni. Agatha
załomotała w drzwi. Odpowiedziała jej cisza.

Przyszło jej do głowy, że może postanowił zrezygnować z udziału w imprezie i

siedzi w swoim ogrodzie. Agatha przeszła ścieżką z boku domu do ogrodu na
tyłach. Zarosły go chwasty i wybujałe krzewy. Najwyraźniej nie uważał za
stosowne tracić czasu na zadbanie o wygląd własnej posesji.

Agatha przeżyła zawód. Zamierzała zawrócić, kiedy jasny księżyc oświetlił

jakiś błyszczący, metalowy przedmiot wystający z kupy kompostu.

Podeszła powoli, pochyliła się, żeby go obejrzeć i raptownie wyprostowała

plecy z mocno bijącym sercem. Rozpoznała część protezy nogi. Pomyślała, że
pewnie wyrzucił starą, nie wiedzieć czemu akurat na kompost.

Podniosła grabie i zaczęła rozgrzebywać stertę. Odsłoniła drugą nogę — tym

razem prawdziwą.

Płacząc i szlochając, padła na kolana i rękami zaczęła odrzucać cuchnące

szczątki roślinne. Stopniowo odgrzebała całe zwłoki George'a z torbą owiniętą
wokół głowy. Przez chwilę miała nadzieję, że to ktoś inny, ale zaraz uświadomiła
sobie, że nie zna nikogo innego bez nogi. Zbadała puls, ale go nie wyczuła.
Wstała, zaklęła, że zostawiła telefon w balowej torebce w ratuszu, zrzuciła buty i
popędziła przez skąpane w świetle księżyca ulice. Mijała senne chaty, gnała po
bruku co sił w nogach, aż dopadła z powrotem do siedziby Rady Gminy.

Zespół właśnie skończył grać jakąś melodię, gdy Agatha Raisin wpadła jak

burza do sali. Podbiegła prosto do Billa Wonga, który stał razem z Jamesem.

— Zamordowano George'a Marstona — wydyszała.

— Pokaż mi go — poprosił Bill.

— Pójdę z wami — zaproponował James.

— Nie — zarządziła Agatha. — Zostań tutaj. Zatrzymaj ich tu. Nie

przerywajcie imprezy. Nikomu nic nie mów.

Pospieszyła na dwór wraz z Billem.

TLR

— Chodźmy za nimi — zaproponowała Toni, która dostrzegła poruszenie. —

Stało się coś strasznego. Agatha pobladła jak ściana i zniszczyła sukienkę.

Toni, a za nią Phil, Simon i Patrick pospieszyli w ślad za Agathą.

Przy chacie George'a Bill wyciągnął służbowy uniform z samochodu i

poprosił:

— Chodź ze mną Agatho. Tylko mi pokażesz, gdzie leży ciało.

Toni, Simon, Patrick i Phil czekali z drżeniem serca, póki Agatha do nich nie

dołączyła. Charles pospieszył ku nim.

— Co się stało? — zapytał.

— George nie żyje! — załkała Agatha. — Myślę, że to George. Ktoś obwiązał

mu głowę torbą.

Policyjne samochody, te oznaczone i te nieoznaczone, dotarły przed chatę.

Policja zaczęła otaczać teren taśmą. Podszedł do nich inspektor Wilkes.

— Wong twierdzi, że znalazła pani zwłoki, pani Raisin.

— Tak. W ogrodzie na tyłach — potwierdziła schrypniętym głosem.

— Szeregowa Peterson wstępnie panią przesłucha — zapowiedział Wilkes.

Alice Peterson była ładną, młodą policjantką o ciemnych kręconych włosach i

błękitnych oczach.

— Czy nie wolałaby pani usiąść w samochodzie?

— zaproponowała. — Przeżyła pani okropny wstrząs.

— Zaczekam tutaj — odparła Agatha. — Nie widziałam głowy. Może to nie

on.

— O ile wiem, pan Marston miał sztuczną nogę. Czy zauważyła ją pani?

— Tak. Miał podwiniętą nogawkę — potwierdziła Agatha.

Jej czerwona szminka upiornie kontrastowała z pobladłą twarzą.

— Proszę powiedzieć wszystko, co pani wie — poprosiła Alice.

TLR

Agatha zachwiała się lekko. Charles podszedł i otoczył ją ramieniem. Zdając

relację z przebiegu wydarzeń, Agatha odnosiła wrażenie, że to wszystko nie
wydarzyło się naprawdę. Własny głos brzmiał w jej uszach, jakby płynął z
cudzych ust.

Kiedy skończyła, Charles oznajmił:

— Odszedłem na chwilę po samochód. Moim zdaniem powinnaś do niego

wsiąść. Kiedy zdejmą mu torbę z głowy, ktoś go musi zidentyfikować.

Czekali w milczeniu. Nie dołączył do nich nikt więcej z mieszkańców wioski.

Dziwne, że wiadomość nie dotarła do ratusza. W nocnej ciszy dochodziły do nich
dźwięki odległej muzyki.

Toni dziwiło, że pani Bloxby nie wyszła sprawdzić, dokąd poszła jej

przyjaciółka. Lecz pani Bloxby, która organizowała loterię na balu, pozostała na
swoim stanowisku. Myślała, że Agatha pogoniła za George em. Nie widziała, jak
wychodzi z Billem. Przypuszczała, że jej podwładni poszli ściągnąć ją z
powrotem.

Noc wlokła się w nieskończoność. W końcu Wilkes wyszedł.

— Zdjęliśmy torbę — poinformował. — Ktoś musi go zidentyfikować.

— Ja pójdę — zaoferowała Agatha, wysiadając z auta.

Jej przyjaciele głośno zaprotestowali.

— Nie, muszę osobiście sprawdzić, czy to na pewno George — wyjaśniła.

Później gorzko żałowała tej decyzji.

W ogrodzie nad zwłokami rozpostarto namiot. W upiornym świetle lamp

halogenowych, które zamontowała policja, ujrzała spuchniętą i siną twarz
George'a.

— Proszę wracać do domu — rozkazał Wilkes, który przyszedł za nią. —

Przyjdziemy do pani rano.

Następnego ranka pani Bloxby włączyła radio, kiedy robiła mężowi śniadanie.

Z przerażeniem wysłuchała wiadomości. Poszła do męża do gabinetu.

— To potworne, Alfie! — wykrzyknęła. — Zamordowano George'a Marstona.

TLR

— Kiedy? Jak?

— Nie wiem. Dziwiło mnie, że pani Raisin nie wróciła na bal.

Pastorowa doszła do wniosku, że Agatha nie znalazła George'a i wróciła,

rozczarowana, do swojej chaty. Teraz gorzko żałowała, że jej nie poszukała.

— Muszę do niej iść i sprawdzić, czy można coś dla niej zrobić.

— A co z moim śniadaniem? — zapytał pastor, lecz jego żona już wyszła.

Policja rozciągnęła taśmę przed chatą Agathy, żeby powstrzymać

dziennikarzy. Pani Bloxby, wykorzystując status żony pastora, skłoniła policjanta,
który trzymał straż, żeby wpuścił ją do środka. Otworzyła jej Toni, nadal w
balowej sukni.

— Agatha składa zeznanie w pokoju dziennym — wyszeptała Toni. —

Wkrótce skończy.

— Czy wiedzą, w jaki sposób zginął? — spytała pani Bloxby.

Toni pokręciła głową.

— Nie. Ale Agatha twierdzi, że nie mógł sam zakopać się w kompoście ani

tym bardziej owinąć sobie torby wokół głowy. Będziemy długo czekać na wynik.
Tylko w programach telewizyjnych laborant wchodzi do pracowni, a po chwili
ogłasza wynik badania. Każą Agacie odtworzyć każde jej posunięcie w ciągu
ostatnich kilku dni.

— Ostatnio nie widywałam we wsi pana Marstona — przypomniała sobie pani

Bloxby. — Policja powinna zapytać w naszym sklepie. O ile pamiętam, kilka
miejscowych pań pytało o niego. Twierdziły, że obiecał im wykonać różne prace,
ale się nie pojawił.

Zadzwonił dzwonek u drzwi.

— Ciekawe, kto przyszedł? — powiedziała Toni, ruszając ku drzwiom.

W progu stanęła elegancko ubrana pani w średnim wieku w asyście policyjnej

pani detektyw, Alice Peterson.

— To pani Ilston, siostra pana Marstona z Oksfordu — przedstawiła ją Alice.

TLR

Przeciwnie niż brat, miała ciemne włosy i była średniego wzrostu.

Zaczerwienione oczy napuchły od płaczu.

Alice wkroczyła do pokoju dziennego. Po krótkiej chwili wróciła wraz z

inspektorem Wilkesem, Billem Wongiem i policjantką.

— Chciałabym się widzieć z oficerem prowadzącym śledztwo — oświadczyła

pani Ilston. — W komendzie poinformowano mnie, że tutaj pana znajdę.

— Zabierzemy panią z powrotem na komendę — odrzekł inspektor Wilkes

łagodnym tonem. — O ile mi wiadomo, dwóch moich detektywów przyniosło
pani wczoraj w nocy tragiczną wiadomość.

— Tak. Nie rozumiem, jak to możliwe — załkała jego siostra. — Wszyscy go

zawsze lubili.

Po chwili opuścili dom. Gdy trzasnęły drzwi, Agatha z wysiłkiem wyszła z

salonu.

— Dziękuję, Toni. Idź już do domu — powiedziała.

— Jesteś pewna?

— Ja się nią zaopiekuję — oświadczyła stanowczo pani Bloxby.

Toni zawahała się. Najchętniej uścisnęłaby szefową, żeby ją pocieszyć, lecz

sposób bycia Agathy nie skłaniał do poufałości.

— Przyjdę jutro do biura — poinformowała Agatha zmęczonym głosem. —

Załóżcie teczkę sprawy George'a.

Pani Bloxby zaparzyła herbatę i zaniosła tacę do ogrodu. Mienił się kolorami:

białych, czerwonych i żółtych róż, ostróżek, malw, bratków, laku wonnego i wiel-
kiego powojnika, którego fioletowe kwiaty rozwijały się nie wiosną, lecz latem.
Koty Agathy, Hodge i Boswełl, baraszkowały na starannie przystrzyżonym
trawniku. Kilka delikatnych, pierzastych chmurek sunęło po niebie nad ich
głowami.

— Takie lato jak to ludzie będą wspominać na starość, jakby piękna pogodna

powtarzała się co roku. Zwykle zapominają deszczowe dni — zauważyła.

Agatha rozpłakała się.

TLR

— Nie... chcę... się... zestarzeć — szlochała.

— Pani to nie grozi — pocieszyła ją pastorowa. — Proszę wytrzeć oczy, wypić

herbatę, zapalić jednego z tych obrzydliwych papierosów i zacząć myśleć. Ktoś
zamordował George'a Marstona.

Agatha pokornie spełniła polecenia.

— Nie wiem, od czego zacząć — wyznała. — Czy sądzi pani, że jego śmierć

ma związek ze służbą w wojsku?

— Moim zdaniem wszystko wskazuje raczej na motywy natury osobistej.

— Ktoś ze wsi?

— Być może.

— Ale dlaczego?

— Jeżeli przeprowadzi pani solidne śledztwo, będę się modlić, żeby doszła

pani prawdy.

— Wierzy pani w Boga? — spytała Agatha.

— Oczywiście.

— Dlaczego?

Pani Bloxby odstawiła filiżankę.

— Potrzebuję wiary w coś doskonałego i niezmiennego w tym niedoskonałym

świecie. Ludzie mają tendencję do ubóstwiania innych istot ludzkich, które za-
wodzą ich nadzieje, będąc jedynie ludźmi. Dlaczego na przykład czcili Elvisa
Presleya czy Hitlera?

Agatha roześmiała się. Ból duszy stopniowo mijał.

— Takie porównanie doprowadziłoby do pasji miłośników Elvisa —

skomentowała.

— Chyba niewiele pani spała — przypomniała pani Bloxby. — Proszę iść do

łóżka. Ja zaczekam na dole. No już!

Zanim Agatha się położyła, otworzyła okno i popatrzyła na ogród. Pani Bloxby

siedziała spokojnie z twarzą zwróconą ku słońcu.

TLR

Agatha pozostawiła okno otwarte. Pomimo wysokiej temperatury, naciągnęła

kołdrę pod brodę i zasnęła.

Po półgodzinie zadzwonił telefon komórkowy pani Bloxby. Przeszła z nim w

głąb ogrodu i odebrała.

— Słucham?

— To ja, twój mąż. Pamiętasz mnie jeszcze? — zapytał pastor ze złością. —

Nadal siedzisz u tej strasznej baby? Jeszcze nie jadłem śniadania.

— Rzuć na patelnię dwa plastry boczku i dwa jajka — tłumaczyła cierpliwie

pani Bloxby. — Zaparz kawę. Włóż dwie kromki chleba do tostera. Niedługo
wrócę.

Następnie wyłączyła aparat i z powrotem zajęła swoje miejsce na ogrodowym

krześle. Po kolejnej półgodzinie wstała, poszła na piętro i popatrzyła na Agathę,
która spokojnie spała.

Teraz można ją bez obawy zostawić samą — pomyślała pani Bloxby. — Kiedy

nabierze sił, powiem jej, że ten jej cudowny ogrodnik spał z kilkoma paniami z
wioski.

Następnego ranka w biurze Agatha oświadczyła:

— Dopóki nie dowiemy się dokładnie, w jaki sposób George został

zamordowany, nie widzę sensu wszczynać śledztwa. Na razie będziemy
realizować nasze normalne zlecenia. Ja wezmę sprawę Callenów. Pan Callen chce
zdobyć dowody niewierności żony. Zabierz swój sprzęt fotograficzny i pojedź ze
mną, Philu.

Nim opuściła biuro, Agatha rozdzieliła zadania pomiędzy pozostałych

współpracowników.

— — Naprawdę chciałbym wiedzieć, kto zabił George'a — powiedział Phil,

gdy zaparkowali nieopodal domu pani Callen.

— Tak jak mówiłam, najlepiej zaczekać na rezultat sekcji, żeby zyskać

jaśniejszy obraz przestępstwa. Poproszę Patricka, żeby nawiązał kontakt ze
swoimi dawnymi informatorami z policji. Najlepiej, jakby dali mu znać, kiedy
otrzymają wynik — tłumaczyła Agatha. — O, pani Callen wsiada do samochodu.
Mam nadzieję, że nie jedzie po codzienne zakupy.

TLR

Agatha, która prowadziła samochód, podążyła za panią Callen. Inaczej niż

poprzednio, śledzona kobieta tym razem nie pojechała do centrum Cirencesteru,
tylko skręciła na autostradę.

— Nareszcie jakaś odmiana! — skomentowała Agatha.

— Zostań trochę z tyłu, żeby nas nie spostrzegła — doradził Phil. —

Oczywiście podejrzewam, że spał z niejedną panią z okolicy.

— Kto? Nasz klient, pan Callen?

— Nie. George Marston. Agatho! O mało nie wpadłaś na tę ciężarówkę.

Uważaj na drogę.

— Mój George?

— Opowiem ci później — odparł Phil. — Jeżeli nie będziesz jej pilnować, to ją

zgubimy.

Agatha jechała dalej z ponurą miną. W głowie miała zamęt. Potrafiłaby

zrozumieć, gdyby George uległ wdziękom Jessiki Fordyce. Ale czyim jeszcze?

— Wymień jedną z tych kobiet — zażądała Agatha.

— Później — jęknął Phil. — Na razie skup się na pracy.

Śledzili panią Callen przez całą drogę do Oksfordu.

Zjechała na parking przy hotelu Randolph.

— — Jedź dalej i zaparkuj przy Gloucester Green — doradził Phil. — Nie

powinna nas zobaczyć. Ponieważ gazety zamieściły twoje zdjęcie, mogłaby nas
rozpoznać.

Podziemny parking przy Gloucester Green był drogi. Stracili mnóstwo

cennego czasu na poszukiwanie jednofuntowych monet do automatu. Później
pospieszyli z powrotem do hotelu.

— Zapomniałam, że łatwo mnie rozpoznać — narzekała Agatha. — Szkoda, że

nie posłałam Patricka.

— Zaczekaj na zewnątrz, a ja rozejrzę się w środku — zaproponował Phil.

TLR

Zajrzał najpierw do baru. Pani Callen siedziała w rogu z młodym mężczyzną.

Mógłby być jej synem

— pomyślał Phil. — Czy ona ma syna? Cholera! Zostawiłem teczkę w

samochodzie. Zamówił piwo, usiadł i ukradkiem wyciągnął z torby miniaturowy
aparat fotograficzny.

Pani Callen z towarzyszem śmiali się i żartowali. Według oceny Phila

dobiegała pięćdziesiątki, podczas gdy młody mężczyzna miał dwadzieścia kilka
lat. Miała grube rysy, mocny makijaż i usta wypełnione kolagenem. Partner uniósł
jej dłoń do swoich ust. Phil zrobił im zdjęcie. Później młodzieniec pochylił się i
pocałował panią Callen w usta. Bingo! — ucieszył się detektyw. Jeżeli teraz pójdą
razem do pokoju, to ją mamy.

Na dworze Agatha chodziła w tę i z powrotem w promieniach słońca. Przy

pomniku męczenników jakiś kaznodzieja wymachiwał egzemplarzem Biblii i
wygłaszał orację na temat grzechów.

Ku zadowoleniu Agathy, Phil wyszedł z hotelu.

— Mam dwa dobre ujęcia, jak się całują — poinformował. — A teraz poszli na

górę do pokoju. Musimy zaczekać, śledzić tego jej młodego towarzysza i dowie-
dzieć się, kim jest.

— Młody towarzysz! — wykrzyknęła Agatha z rozgoryczeniem. — Niektóre

to mają szczęście. Strasznie tu gorąco. Po drugiej stronie ulicy jest trochę cienia.
Moglibyśmy usiąść na schodach Ashmoleum

1

i zaczekać, aż wyjdą.

Usiedli na stopniach wiodących do muzeum. Autobusy przejeżdżały

Beaumont Street. Wokół spacerowali studenci. Agatha zapaliła papierosa.

— Niszczysz sobie płuca — zwrócił jej uwagę Phil.

— Daj mi spokój — odburknęła. — Podejrzewam, że George spał z Jessicą.

— Takie słuchy chodzą po wsi, ale nie można na nich polegać — odparł Phil.

— Kto jeszcze?

1 Pierwsze na świecie muzeum uniwersyteckie w Oksfordzie. Jego pierwszy budynek powstał w XVII w.

w celu wyeksponowania zbiorów gabinetu osobliwości Eliasa Ashmole'a, które przekazał uniwersytetowi w
1677 r.

TLR

— Podobno pani Glossop.

— Nie do wiary! — wykrzyknęła Agatha, niemal bliska płaczu. Pani Glossop

była w jej wieku, ale wyglądała jak bochenek chleba i nosiła grube okulary. —
Dlaczego nic mi nie powiedziałeś?

— Nie sądziłem, że to dla ciebie ważne — odrzekł ostrożnie Phil. — Zawsze

twierdziłaś, że nudzą cię wiejskie plotki. Sfotografowałem ich moim małym
aparatem i...

— Kogo?

— Callen i jej towarzysza, oczywiście. Przygotowałem też do pracy mój

zwykły aparat. Przy tylu turystach nie zauważą, że robię im zdjęcie.

Upalne popołudnie wlokło się w nieskończoność.

— Weź to — rozkazał Phil, wyciągając z jednej z przepastnych kieszeni

plastikowy woreczek. — Powrzucaj tu wszystkie pety po swoich papierosach, bo
inaczej aresztują cię za zaśmiecanie miasta.

Agatha pozbierała niedopałki. Kiedy się wyprostowała, Phil oznajmił:

— Wychodzą!

Pani Callen wyszła z budynku ze swoim młodzieńcem. Porwał ją w objęcia i

namiętnie pocałował. Phil raz po raz naciskał migawkę. Potem para poszła na par-
king.

— Iść po samochód? — zapytał Phil.

— Zaczekaj — poprosiła Agatha. — Mam przeczucie, że ten młody człowiek

mieszka w Oksfordzie. Zdobyliśmy dość dowodów dla pana Callena.

Młody człowiek wrócił z parkingu sam. Agatha z Philem wyruszyli w pościg.

Śledzili jego długie, szybkie kroki, gdy przedzierał się przez tłum na Cornmarket i
wzdłuż High Street, gdzie skręcił przy bramie świętego Botolpha.

Agatha podeszła do budki portiera, dzierżąc w ręku nowiutki banknot

dwudziestofuntowy.

— Chyba rozpoznałam tego młodzieńca, który spieszył przez dziedziniec —

zagadnęła. — Kto to jest? — spytała.

TLR

Banknot zmienił właściciela.

Portier wyskoczył ze stróżówki i popatrzył przez zieloną przestrzeń dziedzińca.

— Ach, to pan Richard Thripp, jeden z naszych naukowców.

— Pomyliłam go ze znajomą osobą — skłamała Agatha. — Ale mimo

wszystko dziękuję.

Wrócili do biura w Mircesterze — Agatha, żeby przygotować raport, a Phil,

żeby wydrukować zdjęcia.

Lecz Agatha zastała w swoim biurze panią Janet Ilston, siostrę George'a.

— Czekałam na panią — zagadnęła pani Ilston zamiast powitania. —

Chciałabym, żeby odnalazła pani mordercę mojego brata.

— Zrobię, co w mojej mocy — obiecała Agatha. — Najpierw muszę uzyskać

kilka informacji. Jak pani brat uzasadnił swoją decyzję zamieszkania w Carsely?
Nigdy go o to nie pytałam.

— Po tym, jak został ranny i przeszedł rehabilitację przed dwoma laty,

zamieszkał w wiosce Lower Sithby w Oxfordshire — zaczęła jego siostra. —
Wykonywał różne prace dorywcze: ogrodnicze, stolarskie i tym podobne. Chociaż
bardzo kochałam brata, muszę stwierdzić, że wciąż wpadał w kłopoty przez swoje
zamiłowanie do kobiet. Romansował na potęgę i wiele osób żywiło do niego
urazę. Dlatego przeprowadził się do Carsely.

Agatha pilnie notowała, podczas gdy w duchu zadawała sobie pytanie,

dlaczego tak zgłupiała na jego punkcie. Ona, która szczyciła się doskonałą
intuicją!

— Czy sądzi pani, że jedna z tych zawiedzionych pań z Lower Sithby mogła

przyjechać za nim do Carsely, żeby go zabić?

— To całkiem możliwe.

— Zna pani nazwisko którejś z nich?

— Tylko jednej. Niejaka Fiona Morton, nazywa siebie Fee. Neurotyczna

osobowość. Przyjechała do mnie do Oksfordu. Płakała i przysięgała zemstę.
Twierdziła, że George odebrał jej dziewictwo.

TLR

— Ile ma lat?

— Trzydzieści osiem.

— Myśli pani, że mówiła prawdę?

— Cóż, niewykluczone. Wyglądała bardzo pospolicie, taki typ starej panny.

George stanowczo zaprzeczał, ale to właśnie wtedy postanowił przenieść się do
Cotswolds.

Agatha zadała jeszcze kilka pytań, spisała adres i numer telefonu Janet.

Następnie pani Freedman sporządziła dla niej umowę.

— Niech pani dołoży wszelkich starań, żeby wykryć mordercę — poprosiła

Janet. — George bywał irytujący, ale nikt nie zasługuje na taką śmierć.

— Czy podali już wynik sekcji?

— Jeszcze nie. Obiecali, że zawiadomią mnie natychmiast.

TLR

ROZDZIAŁ III

Gdy Agatha wróciła do biura, pani Freedman poinformowała, że szukała jej

policja i że kazali jej przyjść do komendy głównej.

Czego tym razem chcą? — zastanawiała się Agatha.

Czekała niecierpliwie w komendzie, aż zaprowadzono ją do pokoju

przesłuchań. Przyszli inspektor Wilkes i Bill Wong. Włączyli taśmę i rozpoczęli
przesłuchanie. Agatha jeszcze raz musiała przedstawić przebieg wydarzeń.
Chcieli wiedzieć, co robiła w dniu balu i podczas balu, aż do chwili, kiedy znalazła
zwłoki Georgea.

Agatha odpowiadała tak cierpliwie, jak potrafiła. Następnie inspektor

oświadczył:

— To na razie wszystko. Na koniec pragnę panią poinformować, że wydaliśmy

nakaz rewizji w pani domu.

— Co takiego? Dlaczego? — dopytywała Agatha z wściekłością.

— George Marston został odurzony rohypnolem, narkotykiem znanym jako

„pigułka gwałtu". Dostał dużą dawkę. Kiedy stracił przytomność, ktoś umieścił
prawdopodobnie trzy żmije w torbie i obwiązał mu ją wokół głowy. Pokąsały go
po twarzy i zmarł otruty ich jadem. Szukamy osoby, która mogła zakupić narko-
tyk.

— Żmije? Węże? — dopytywała Agatha z niedowierzaniem. — Skąd

morderca je wziął?

— W takie gorące lato często wychodzą na powierzchnię, zwłaszcza w takich

miejscach jak wzgórza Malvern.

— Ale nie rozumiem, po co zabójca dokonał tak wyrafinowanej i okrutnej

zbrodni — zatkała.

TLR

— Nie można wykluczyć, że zamierzał wrócić po jego śmierci i zabrać torbę

— wtrącił Bill Wong ze swoim miękkim akcentem z Gloucestershire. — Wtedy
wyglądałoby na to, że zasnął w ogrodzie i został zaatakowany przez żmije.

— Czy znaleźliście je w torbie?

— Nie. Prawdopodobnie wypełzły — odparł Bill.

Agatha wzdrygnęła się na myśl, że kiedy znalazła

ciało, jadowite gady prawdopodobnie jeszcze były w jego ogrodzie.

— Ale czy żmije atakują w taki sposób? — spytała.

— Przypuszczamy, że kiedy nałożono mu na głowę torbę, w której je

uwięziono, wpadły w popłoch i zaczęły kąsać. Miał ślady zębów na całej twarzy
— wyjaśnił Bill. — Okropnie zbladłaś. Idź do domu.

— To już wszystko — oświadczył Wilkes. — Ekipa z laboratorium czeka

przed pani chatą. Proszę ich wpuścić i zaczekać na zewnątrz.

Agatha nagle przypomniała sobie swoją ostatnią rozmowę z George'em.

— Zapomniałam! — krzyknęła. — George zapytał mnie, jak rozpoznać

psychopatę. Powiedziałam mu wszystko, co wiedziałam, a potem spytałam, czy
poznał jakiegoś. Odpowiedział: „Być może". Potem przyszedł James Lacey. W
końcu George wyszedł. Wtedy widziałam go po raz ostatni. Czy wiadomo, kiedy
zmarł?

— Trudno to dokładnie ustalić — odparł Bill. — Ale co najmniej dwadzieścia

cztery godziny przed tym, kiedy go znalazłaś.

Agatha siedziała na krześle w ogródku od frontu. Nadal nie ochłonęła po

wstrząsie. Pani Bloxby, do której zadzwoniła w drodze do domu, siedziała obok
niej.

— Czy wiedziała pani, że George sypiał z połową wsi? — spytała Agatha.

— Słyszałam różne pogłoski — odrzekła enigmatycznie pani Bloxby.

— Dlaczego mi pani nie powiedziała?

— Ponieważ zraniłabym panią, a nie miałam dowodów. Z tego, co mi

wiadomo, był to raczej rodzaj myślenia życzeniowego niektórych pań.

TLR

— Których?

— To tylko plotki, pani Raisn. Naprawdę nie powinnam…

— Proszę mówić! — przerwała jej brutalnie Agatha. — I tak się dowiem.

Słyszałam o pani Glossop.

— No trudno, jeżeli pani musi wiedzieć, to chodzą słuchy o Jessice Fordyce,

pannie Hemingway i pani Freemantle.

— Potrafię zrozumieć zainteresowanie Jessicą — skomentowała Agatha. —

Ale panna Hemingway to zasuszona stara panna, a pani Freemantle jest,
najdelikatniej mówiąc, pospolita. Ale chyba ma męża?

— Tak. O ile wiem, wyjechał za granicę w interesach. Pracuje w przemyśle

naftowym. Moim zdaniem każda z tych pań byłaby zdolna uknuć tak perfidną
zbrodnię — dodała pani Bloxby.

Agatha siedziała w milczeniu przez kilka minut. Ze wstydem przypominała

sobie, w jak szaleńczą obsesję popadła. Z perspektywy czasu przypominała obłęd.
Co się z nią stało? W końcu przemówiła:

— Siostra George'a wynajęła mnie, żebym wykryła zabójcę. Chyba zacznę od

tych trzech osób.

— Ależ pani Raisin! Nie może pani tak po prostu wtargnąć do nich i zażądać

odpowiedzi, czy spały z panem Marstonem i czy go zabiły.

— Proszę obserwować moje poczynania — odparła Agatha.

W chacie Agathy nie znaleziono żadnych innych tabletek prócz fiolki aspiryny.

Mimo wszystko laboranci zapakowali ją i zabrali, prawdopodobnie w nadziei, że
wykryją w niewinnie wyglądających pigułkach jakiś' szkodliwy środek.

Kiedy pani Bloxby i policjanci wyszli, Agatha zadzwoniła do Toni i

poinformowała ją, że następnego dnia nie przyjdzie do biura, ponieważ będzie
prowadzić śledztwo w sprawie zabójstwa George'a.

Źle spała tej nocy. Wierciła się w łóżku. Prześladowały ją koszmarne wizje z

długimi wężami pełzającymi wszędzie dookoła.

TLR

Nazajutrz po przebudzeniu stwierdziła, że piękna, słoneczna pogoda się

zmieniła. Nadal panował upał, lecz duszny i wilgotny. Niebo pokryła cienka
warstewka chmur.

Agatha umyła się i ubrała, nakarmiła koty. Po swoim typowym śniadaniu,

złożonym z dwóch papierosów i mocnej czarnej kawy, wyruszyła, żeby
przesłuchać panią Glossop.

Ogród pani Glossop rozkwitł wszystkimi kolorami. Stanowił nieme

świadectwo talentu zamordowanego George'a Marstona.

Agatha zadzwoniła do drzwi. Otworzyła je niska, pulchna gospodyni. Agatha

obejrzała ją z zaciekawieniem. Z kręconymi brunatnymi włosami lekko przy-
prószonymi siwizną, okrągłą twarzą i rumianymi policzkami, Harriet Glossop w
każdym calu wyglądała na swoje pięćdziesiąt lat.

— Ach, to ty, Agatho — wymamrotała niepewnie.

— Co cię sprowadza?

— Pani Ilston, siostra Georgea Marstona, zatrudniła mnie, żebym wykryła

mordercę jej brata.

Łzy z wyblakłych oczu Harriet spłynęły zza grubych okularów.

— Nie potrafię pogodzić się z jego śmiercią — załkała. — Chodźmy do ogrodu

na tyłach. Jest za gorąco, żeby siedzieć w domu.

Kiedy usiadły przy ogrodowym stole, Harriet zapytała:

— Czy wiadomo, jak zginął?

Agatha powiedziała jej wszystko, ale zaraz pożałowała swej brutalnej

szczerości. Krew odpłynęła z twarzy Harriet. Chwyciła brzeg blatu, jakby szukała
oparcia.

— Podać ci coś? Szklankę wody? — dopytywała Agatha z niepokojem.

— Za chwilę dojdę do siebie — odrzekła Harriet.

— To straszne! Okropny szok. Taki wspaniały człowiek!

— Chyba dbał o twój ogród — powiedziała Agatha.

TLR

— O tak. Wykonywał też inne drobne roboty domowe, jak wymiana

bezpieczników czy uszczelek w kranach. Żyję w separacji z mężem, więc dobrze
mieć mężczyznę, na którym można polegać.

— Czy byliście sobie bliscy?

— Tylko się przyjaźniliśmy. Chwalił, że nikt nie piecze tak dobrego ciasta jak

ja.

Agatha zapytała prosto z mostu:

— Czy mieliście romans?

Harriet poczerwieniała z zażenowania.

— Tylko jednorazową przygodę — wyznała półgłosem. — Nigdy jej nie

wspominałam z obawy, żeby go nie odstraszyć.

— Jak do tego doszło? — spytała Agatha.

— Pewnego wieczoru powiedział, że jest zmęczony i że chętnie by się przytulił

do miłej, ciepłej kobietki. Spytałam: „Może do mnie?". Żartowałam, ale
uśmiechnął się uroczo i odpowiedział: „Czemu nie?".

— Policja niewątpliwie cię o to zapyta, ponieważ ktoś powtórzy im plotkę

wcześniej czy później — ostrzegła Agatha. — Co robiłaś w dniu balu?

— Pojechałam do mojej siostry Eddie, do Moreton. Pomagała mi w

przygotowaniach do balu. Kiedy się przebrałam, podwiozła mnie pod ratusz i
zostawiła. Zostałam na balu do samego końca. — Rozpłakała się. Potężny szloch
wstrząsał jej ciałem.

— Uspokój się — wymamrotała Agatha niezręcznie. Choć czuła się jak tchórz,

wstała z miejsca. — Zostawię cię samą z twoim smutkiem.

Agatha wyruszyła w drogę powrotną wściekła na siebie. Traciła jasność

umysłu niezbędną w pracy detektywa. Przecież George'a zamordowano co naj-
mniej dwadzieścia cztery godziny przed imprezą.

W chacie Jessiki nikt jej nie otworzył. Sąsiadka powiedziała, że przyjechała z

Londynu tuż przed balem i wyjechała wcześnie następnego ranka.

TLR

Joyce Hemingway mieszkała tuż obok Jessiki. Agatha zastała ją pracującą w

ogrodzie. Na jej widok przemknęło jej przez głowę, że George nie mógł z nią
romansować. Wysoka, chuda, bez biustu, włożyła stare dżinsy i męską koszulę w
kratę. Miała kanciastą twarz, szare oczy o ciężkich powiekach i małe usta o
wąskich wargach.

Joyce wstała znad rabatki kwiatowej, którą plewiła, i wsparła ręce na biodrach.

— Czego chce ode mnie najbardziej wścibska kobieta z naszej wsi? — spytała

wojowniczym tonem.

— Prowadzę śledztwo w sprawie śmierci George'a na zlecenie jego siostry —

zaczęła Agatha, ale gospodyni nie dała jej dokończyć.

— Wynocha! — ryknęła Joyce. — Będę rozmawiać z policją, ale nie z panią!

— Nie interesuje panią, kto zamordował George'a? — spytała Agatha.

— Wolę polegać na kompetencjach policji niż na głupiej babie, która uważa się

za detektywa. Śmialiśmy się z pani z George'em do rozpuku!

— Nie wierzę pani — zaprotestowała Agatha. Czuła, że płoną jej policzki.

— Opowiadał mi, jak pani za nim biega. „Nie chcę mieć z nią do czynienia" —

mawiał. — „Zjadłaby mnie żywcem".

— Suka! — wrzasnęła Agatha i zrobiła w tył zwrot.

Odeszła kawałek od chaty Joyce i oparła się o mur ogrodu, żeby dojść do

siebie.

Byłoby straszne, gdyby George naprawdę wygadywał na jej temat takie rzeczy.

Łzy napłynęły jej do oczu. Palił ją wstyd z powodu własnej głupoty.

Powinna poinformować policję o romansach George’a, ale jakoś nie mogła się

na to zdobyć. Bardzo nie chciała wierzyć tym plotkom. Pozostała jej jeszcze do
odwiedzenia pani Freemantle. Agatha uświadomiła sobie, że musi przynajmniej
zawiadomić Billa Wonga. Policja ma możliwość sprawdzić, gdzie na przykład
przebywał mąż pani Glossop w noc morderstwa oraz prześledzić poczynania pana
Freemantle'a.

TLR

Z przygnębieniem wyciągnęła telefon komórkowy. Agatha zawsze była dumna

ze swej intuicji i przenikliwości. Tymczasem nie rozpoznała w George'u kobie-
ciarza.

Bill wysłuchał jej relacji. Potem oświadczył ostrym tonem:

— Zaraz przyjadę cię przesłuchać. To może być ważne.

Doris Simpson, sprzątaczka Agathy, robiła u niej porządki, gdy ta wróciła do

chaty, żeby czekać na przyjazd Billa.

— Okropna historia — westchnęła Doris. — Zrobiłam lemoniadę. Wstawiłam

ją do lodówki.

— Czekam na policję — poinformowała Agatha. — Nalej nam dwie szklanki.

Zabierzemy ją do ogrodu. Zrobimy sobie chwilę przerwy.

Doris podała napój i usiadła wygodnie na ogrodowym krześle. Obydwa koty

wskoczyły jej na kolana i zaczęły głośno mruczeć. Agatha obserwowała je z
zawiścią. Jej bardzo rzadko okazywały choćby odrobinę czułości.

— Dlaczego przyjedzie policja? — zapytała Doris.

— Wykryłam, z kim romansował George. Muszę im przekazać uzyskane

wiadomości. Czy coś wiedziałaś?

— Słyszałam różne pogłoski — przyznała Doris. — Straszny był z niego

lekkoduch, ale nie zasłużył na taką okropną śmierć. Jest potwornie gorąco. Twój
ogród wymaga podlania.

— Pieprzyć ogródek! — warknęła Agatha. — Niech usycha!

Blask słońca odbijał się w grubych szkłach okularów Doris, nie pozwalając na

odczytanie ich wyrazu.

— Mimo wszystko przyślę ci człowieka, żeby o niego zadbał. A teraz wracam

do pracy.

Koty podążyły za nią z powrotem do chaty.

Agatha zapaliła papierosa. Okropnie jej nie smakował. Zgasiła go i pomyślała,

że może nałóg sam ją porzuci.

Zadzwonił dzwonek u drzwi. Usłyszała głos Doris:

TLR

— Agatha jest w ogrodzie.

Nadszedł Bill Wong w towarzystwie Alice Peterson. Usiedli przy stole. Bill

zapytał:

— Czy zatajałaś przed nami informacje?

— Skąd! Dopiero je uzyskałam — skłamała Agatha.

Bill postawił na stole magnetofon i włączył, podczas gdy Alice wyciągnęła

notatnik.

Agatha powtórzyła wszystko, co wiedziała na temat romansów George'a,

odwracając oczy od współczujących spojrzeń Billa. Czyżby wszyscy widzieli, że
oszalała na jego punkcie?

— Zanim George Marston przeprowadził się tutaj, mieszkał w Lower Sithby w

Oxfordshire — zaczęła. — Nawiązał romans między innymi z niejaką Fioną
Morton, ale tylko jej nazwisko poznałam. Pani Ilston, siostra George'a, poprosiła
mnie o przeprowadzenie śledztwa.

Bill wyłączył magnetofon.

— Każę to przepisać. Chciałbym, żebyś przyjechała do komendy dziś po

południu i złożyła podpis pod zeznaniem.

— Dobrze — zgodziła się Agatha ponuro. — Napijesz się lemoniady?

— Nie, dziękuję — odrzekł Bill. — Muszę z tym wrócić do biura. Ale pragnę

cię ostrzec. Popełniono wyjątkowo ohydną zbrodnię. Tak, ludzie czasami łapią
węże, ale ktoś dokładnie wiedział, co robi, chwytając aż trzy. W tak gorące lato
wychodzi ich na powierzchnię bardzo wiele.

Po odejściu Billa i Alice Agatha rozprostowała palce w sandałach i

zastanawiała się, co robić dalej. Upał i duchota sprawiły, że ogarnął ją senny
bezwład. Czuła, że nie odzyska szacunku do siebie, dopóki nie wykryje zabójcy.
Upokorzenie, jakiego doznała ze strony Joyce Hemingway, nadal bolało.
Powiedziała sobie, że najwyższa pora wziąć się w garść. Nigdy do niczego nie
dojdzie, siedząc bezczynnie we własnej chacie. Agatha wyruszyła przesłuchać
panią Freemantle.

TLR

Ujrzała kolejny bajecznie kolorowy ogród. Powietrze przesycał ciężki aromat

kwiatów. Agatha nacisnęła przycisk dzwonka i czekała. Zamierzała właśnie
odejść, kiedy pani Freemantle otworzyła drzwi. Była drobną, zgrabną kobietą o
miłej twarzy i brązowych włosach. Lecz piwne oczy poczerwieniały od płaczu.

— Czy chodzi o George'a? — spytała.

— Tak — potwierdziła krótko Agatha.

Nie umknęła jej uwadze prosta fryzura i drobniutkie zmarszczki wokół oczu. Z

rozgoryczeniem wspomniała, ile pieniędzy zmarnowała na fryzjera i
bezoperacyjny lifting twarzy, nie wspominając o potwornie drogich ubraniach,
żeby uwieść George'a.

— Jego siostra wynajęła mnie, żebym odnalazła mordercę — dodała.

— Proszę wejść — zaprosiła pani Freemantle. — Usiądziemy w ogrodzie.

Zaprowadziła ją na tył domu. Pnące czerwone róże okalały tylne wyjście.

Kiedy zajęły miejsca, Agatha spytała:

— Czy George nie wspominał o kimś, kto go szczególnie nienawidził?

— Nie — odparła pani Freemantle. — Okropna historia. Opowiadał o wojsku,

o pogodzie, o ogrodnictwie, o takich zwykłych rzeczach. Uroczy był z niego
człowiek — dodała łamiącym się głosem.

— Jednak wszystko wskazuje na to, że romansował na potęgę — wtrąciła

Agatha szorstko.

— Niemożliwe! Zawsze się zachowywał jak dżentelmen.

— Więc nie wiedziała pani, że miał kochanki we wsi?

— Nic!

— A pani miała z nim romans?

— Nie. Jestem zamężna.

— Romansował co najmniej z jedną mężatką. Niewykluczone, że z innymi

również.

TLR

— Nawet mi coś takiego nie przemknęło przez głowę — wyznała płaczliwym

tonem. — Która z nas mogłaby konkurować z Jessicą Fordyce?

— Czy mówił, że mu się podoba?

— Pewnego dnia powiedział, że jest bardzo piękna. Żałował, że ma protezę i że

nie jest młodszy.

— Zamienię z nią parę zdań, kiedy przyjedzie na weekend.

Pani Freemantle spytała nieśmiało:

— Czy jest pani pewna, że naprawdę nawiązał te romanse?

— Niestety, tak.

— Był taki przystojny. Ale traktował mnie jak bliską przyjaciółkę, nic więcej.

— Pani Freemantle...

— Saro, proszę.

— Dobrze, Saro. Oto moja wizytówka. Jeżeli sobie cokolwiek przypomnisz,

zadzwoń. Czy twój mąż wyjechał?

— Tak. Nadzoruje prace wiertnicze w Aberdeen. Doskwierała mi samotność.

Dlatego tak bardzo polubiłam towarzystwo George'a. Wstyd przyznać, ale celowo
wynajdowałam mu różne prace, żeby go zobaczyć.

Agatha wspomniała z goryczą, jak sama zniszczyła piękne półki na książki,

żeby ściągnąć go do siebie.

Pożegnała Sarę i powędrowała w duszącym upale z powrotem do swej chaty.

Jej przyjaciel sir Charles Fraith czekał na nią na progu.

— Prowadziłaś śledztwo w terenie? — zagadnął zamiast powitania.

— Tak — potwierdziła Agatha. — Wejdź, to ci wszystko opowiem.

Kiedy skończyła, Charles westchnął:

— Moje ty biedactwo!

— Dlaczego mnie żałujesz? — prychnęła Agatha.

TLR

— Na pewno ci przykro, że po tylu staraniach dowiadujesz się, że przegrałaś

rywalizację z różnymi wsiowymi czupiradłami, nie licząc oczywiście pięknej
Jessiki.

— On mnie nie interesował! — zaprotestowała Agatha ze złością.

— Bujaj kogo innego, ale nie mnie, złotko. Coś ci powiem. Nudzę się.

Pojedźmy do Lower Sithby, zobaczyć tę Fionę Morton.

— Najpierw muszę zajrzeć do Mircesteru, podpisać zeznanie. Tylko się

przebiorę.

— Nie rób tego. Po raz pierwszy od niepamiętnych czasów wyglądasz jak

człowiek.

Kiedy wyjeżdżali, Agatha zerknęła na chatę Jamesa.

— Chyba gdzieś wyjechał — powiedział Charles. — Kiedy cię nie zastałem,

zadzwoniłem do jego drzwi.

Dziwne — pomyślała Agatha. Zwykle James wpadał do niej, zapytać, jak jej

idzie śledztwo w sprawie morderstwa.

— Ciekawe, dokąd wyruszył?

— Zapytamy go, kiedy go zobaczymy następnym razem. Dzięki Bogu twój

samochód ma dobrą klimatyzację.

Po podpisaniu zeznań przez Agathę wyruszyli w drogę w kierunku

Oxfordshire.

— Chyba zacznę sypiać w aucie, jeśli te upały potrwają dłużej — zażartowała

Agatha. — Cholera! Zapomniałam poszukać Lower Sithby na mapie. Znajdziesz
mapę hrabstwa Oxfordshire w schowku na rękawiczki. Wyjmij ją, poszukaj tej wsi
i poprowadź mnie.

Mała wioska Lower Sithby była zabudowana domami z szarego kamienia,

stojącymi wzdłuż długiego zakrętu starej szosy.

— Tam jest pub. Wygląda sympatycznie — orzekł Charles. — Zgłodniałem.

Chodźmy coś zjeść. Przy okazji dowiemy się, gdzie mieszka Fiona.

— Nie lepiej od razu do niej podjechać? Znam adres.

TLR

— Najpierw posiłek. Nigdy nie prowadź śledztwa na pusty żołądek.

Widok wnętrza nie odpowiadał uroczej fasadzie. Było ciemne i nędznie

urządzone. W szklanej gablotce leżały czerstwe bułki z kiełbasą i nieświeże
kanapki.

Na pytanie Charlesa o inne dania, właściciel, który wyglądał jak troll,

odpowiedział, że serwują tylko przekąski. Charles zamówił dwa kufle jasnego
piwa i dwie bułki z kiełbasą.

— Nie za wiele tego — skomentował, niosąc wszystko do stolika przy

drzwiach, przy którym usiadła Agatha.

Zjedli niesmaczny posiłek w milczeniu.

— — Podaj mi jej adres, to zapytam, gdzie mieszka. Te bułki były obrzydliwe.

Szkoda, że byłem taki głodny — narzekał Charles.

Podszedł do baru, a po chwili wrócił.

— Bez trudu uzyskałem informację. Trzecia chata na lewo.

— Mam nadzieję, że ją zastaniemy — powiedziała Agatha.

Chata stała w rzędzie szeregowych domków bez ogródków od frontu.

Zadzwonili do drzwi i czekali. W ten upalny, duszny dzień we wsi panowała
niezwykła, martwa cisza.

W końcu otworzyła im wysoka kobieta o długich czarnych włosach. Nosiła

wyblakłą, drukowaną sukienkę. Duży, haczykowaty nos rzucał cień na małe usta.
Lecz miała piękne zielone oczy w oprawie długich rzęs.

Agatha przedstawiła siebie i Charlesa i wyjas'niła cel swojej wizyty. Fiona

zaprosiła ich do frontowego salonu, pełnego jej własnych zdjęć z różnych okresów
życia. Nad pustym kominkiem wisiało wielkie lustro w pozłacanych ramach. Sofę
i dwa fotele obito śliską skórą.

Fiona usiadła. Ponieważ nie obciągnęła sukienki, podjechała jej do góry,

ukazując czarne koronkowe podwiązki i białą falbankę majteczek.

— Biedny George! — westchnęła. — Był mi tak oddany.

— Z całą pewnością — przytaknął Charles gładko.

TLR

— Przed śmiercią wyznał mi, że boi się jakiegoś psychopaty. Czy mówił pani,

że ktoś mu zagraża?

— Nie. Wszyscy go kochali.

— Wygląda na to, że z wzajemnością — wtrąciła Agatha z kwaśną miną. —

Dlaczego opuścił tę wieś?

— Żeby mnie ochronić — odparła Fiona, odrzucając głowę teatralnym gestem.

— Przed kim?

— Wiele kobiet w tej wsi zgłupiało na jego punkcie. Okropnie mi zazdrościły.

Niektóre zaczęły mi przysyłać obraźliwe listy. Ktoś nawet wrzucił mi psią kupę
przez otwór w skrzynce.

Żadnych podejrzanych więcej — myślała znużona Agatha. Wyciągnęła

notatnik.

— Czy byłaby pani uprzejma podać mi ich nazwiska i adresy?

— Nie śmiem.

— Proszę wymienić najgorszą z nich — błagała Agatha.

Gospodyni przygryzła dolną wargę. W końcu przemówiła:

— No dobrze, ale tylko jedną, naprawdę najgorszą. To Jane Summer. Mieszka

nieco dalej, po prawej stronie za pubem. Jej chata nazywa się „Spokój".

— Przypuszczam, że miała pani z nim romans — wypaliła Agatha.

Fiona wyciągnęła przed siebie szczupłą rękę, na której błyszczał pierścionek z

brylantem.

— Zaręczyliśmy się.

— W takim razie na pewno utrzymywaliście ze sobą stały kontakt —

skomentował Charles. — Kiedy widziała go pani po raz ostatni?

Fiona odwróciła od nich swe wielkie zielone oczy.

— — Obiecał, że przygotuje dla nas chatę w Carsely do zamieszkania. Prosił,

żebym trzymała się z boku, póki szum nie ucichnie.

TLR

— Czy zdziwiłaby panią wiadomość, że nawiązał kilka romansów w Carsely?

— spytała Agatha.

Jeżeli miała nadzieję, że wywoła wstrząs, to doznała zawodu. Fiona posłała jej

pobłażliwy uśmiech.

— Och, znam te bajki. Te baby to kłamczuchy. Zdziwiłoby panią, gdyby pani

wiedziała, ile kobiet z tej wsi twierdziło to samo. Śmiał się z ich przechwałek
razem ze mną. Wciąż powtarzał: „Tylko na tobie jednej mi zależy, moja Fee".

— Gdzie pani przebywała dzień przed znalezieniem zwłok? — zapytał

Charles.

Fiona wstała.

— Dość tego! — wrzasnęła. — Nie pracujecie w policji. Wynoście się z

mojego domu.

— To kompletna wariatka — skomentowała Agatha, gdy wyszli na dwór. —

Jest na tyle szalona, że mogła go zabić.

— Więcej cię nie wpuści — ostrzegł Charles.

— Nie, ale wyślę kogoś innego.

Mijając pub, Agatha spostrzegła małe ogłoszenie w oknie: „Poszukujemy

barmanki".

— Chyba przyślę Toni, żeby podjęła tu pracę.

— Czy nie narazisz jej na niebezpieczeństwo?

— Nie. Wystarczy, żeby nalewała piwo i słuchała wiejskich plotek. O, to chata

Jane Summer. Miejmy nadzieję, że jest normalna. Dam głowę, że paskudnie
wygląda. Nie rozumiem upodobań George'a, jeśli chodzi o kobiety.

— On w ogóle nie miał gustu — skomentował Charles brutalnie. —

Przeleciałby nawet kota.

Lecz do Jane Summer nie pasowało żadne inne określenie jak tylko

„prześliczna". Drobna, zgrabna, miała twarz w kształcie serca, wielkie niebieskie
oczy i naturalne blond loki. Włożyła męską bluzę i drelichowe spodnie. Paznokcie

TLR

bosych stóp pomalowała ja— snoróżowym lakierem. Agatha oceniła ją na
trzydzieści kilka lat.

Agatha przedstawiła cel ich wizyty. Jane przeprowadziła ich przez dom do

ogrodu na tyłach.

— Straszliwa tragedia — westchnęła Jane. — Rozmawialiście z Fee?

— Czyli z Fioną Morton. Tak.

— Okropna kobieta. To ona wygnała go z wioski. Nie dawała mu spokoju.

— Twierdziła, że się z nim zaręczyła i błysnęła mi w oczy pierścionkiem z

brylantem — oznajmiła Agatha.

— Myślę, że sama go sobie kupiła. Fee była normalną damą ze wsi, póki nie

pojawił się George. Wtedy oszalała na jego punkcie. Zatrudniłam kiedyś George'a
do prac ogrodniczych. Przyszła tu za nim, przełażąc przez wszystkie płoty. George
wyglądał na przerażonego. Odetchnęłam z ulgą, kiedy mój mąż wrócił do domu i
odprawił ją.

— Mąż? Gdzie pracuje?

— Jest weterynarzem. Ma gabinet po drugiej stronie wsi. Często wzywają go

na okoliczne farmy.

— Gdzie pani była w przeddzień odnalezienia ciała Georgea?

— Przez cały dzień siedziałam w domu. Wieczorem pojechaliśmy z Jackiem,

to znaczy z moim mężem, na spektakl do Playhouse w Oksfordzie. Och, czyżbym
była podejrzana? Przypuszczam, że ta jędza, Fee, zasugerowała coś paskudnego.
— Podeszła do biurka w rogu pokoju, pogrzebała w szufladzie i wyciągnęła
program teatralny i dwa przedarte bilety. — Oto dowód.

— Dziękuję, ale ich nie wezmę — powiedziała Agatha. — Policja wkrótce

przybędzie do wsi zadawać pytania.

Kiedy odjechali, Charles zaczął narzekać:

— Nadal jestem głodny. Po drodze widziałem sklep wielobranżowy. Kupmy

coś do jedzenia i picia i urządźmy sobie piknik.

TLR

W sklepie sprzedawano nie tylko kanapki i pieczone kurczaki. Mieli też

licencję na sprzedaż alkoholu. Charles kupił butelkę chardonnaya, kurczaka, dwie
kanapki i korkociąg.

— Prowadzimy samochód — przypomniała Agatha.

— Jacy my? Ty prowadzisz, blada twarzy!

— Lepiej byłoby zjeść w samochodzie przy włączonej klimatyzacji —

zauważyła Agatha.

— Nie. Właśnie zaczął wiać miły wietrzyk. Znajdźmy miejsce w cieniu pod

drzewem. To najpiękniejsze lato od niepamiętnych czasów. Trzeba z niego
korzystać, póki trwa.

Poszukiwanie stosownego miejsca na piknik zajęło jak zwykle mnóstwo czasu,

nie wspominając o irytujących komentarzach typu:

— Może tu? E nie, chodźmy dalej.

Omal nic doszło do poważnej kłótni, gdy Charles nagle krzyknął:

— Stop!

Niedaleko za wsią przy drodze płynął przejrzysty strumień o brzegach

porośniętych trawą, ocienionych przez koronę wierzby.

Agatha z wyrzutami sumienia popiła pieczonego kurczaka i kanapkę dwoma

kieliszkami wina. Ogarnęła ją senność. Strumień szemrał nieopodal, a wietrzyk
kołysał długimi gałązkami wierzby. Odwróciła się do Charlesa, żeby coś
powiedzieć, ale już smacznie spał. Nie wiadomo który raz zastanawiała się, co o
niej myśli. Co dla niego znaczyła ich przelotna przygoda miłosna w południowej
Francji? Minęło wiele czasu, a od tamtej pory powrócił do koleżeńskich układów.
Powieki jej opadły i chwilę później smacznie spała.

Nagle obudziła ją kropla ciepłego deszczu, która przeleciała pomiędzy

gałęziami wierzby i spadła jej na nos.

— Wstawaj, Charlesie! — zawołała, potrząsając nim. — Zaczyna padać.

Jasna błyskawica oświetliła niebo nad ich głowami. Towarzyszył jej potężny

grzmot.

TLR

— Im szybciej umkniemy spod tego drzewa do auta, tym lepiej — stwierdził.

Pospiesznie zapakowali resztki jedzenia i pognali do samochodu.

— Do domu? — spytał Charles.

— Wolałabym stąd nie odjeżdżać, póki nie dowiem się czegoś więcej na temat

Fiony — zaprotestowała Agatha.

— Zostaw to Toni — doradził Charles leniwie. — Jeżeli podejmie pracę w

charakterze barmanki, w krótkim czasie usłyszy więcej, niż moglibyśmy uzyskać.

Agatha z ociąganiem przyznała mu rację. Jechała do domu po zalanych

drogach wśród szalejącej burzy. W momencie, gdy skręciła w drogę do Carsely,
deszcz przestał padać i zza chmur na zachodzie ukazało się blade, wieczorne
niebo.

Nagle stwierdziła, że nie ma ochoty spędzać pozostałej części dnia sama, ale

Charles powiedział przed progiem:

— Pomyślnych łowów. Informuj mnie, czego się dowiedziałaś. — Po tych

słowach ruszył w stronę swojego samochodu.

Agatha weszła do środka, pogłaskała koty i sprawdziła wiadomości na

automatycznej sekretarce. Jej były pracownik Roy Silver zostawił aż pięć.
Narzekał, że morderstwo przykuło uwagę mediów, a ona nie raczyła go zaprosić.
Roy pracował w branży public relations i ponad wszystko uwielbiał popularność.
Agatha zadzwoniła do niego i zaprosiła go na weekend. Roy był nieco
afektowany, często irytujący, ale doszła do wniosku, że lepszy taki kompan niż
żaden. Potem dziwiła się, że całkowicie straciła poczucie niezależności. Dawniej
uważała, że w zupełności wystarczy jej własne towarzystwo.

Charles zamierzał odjechać, gdy ktoś zapukał w okno samochodu. Wyjrzał,

zobaczył Jamesa Laceya i spuścił szybę.

— Chciałbym z tobą porozmawiać — poprosił James. — Znajdziesz dla mnie

minutkę?

— Dobrze.

Charles wysiadł z samochodu i podążył do chaty za wysoką sylwetką Jamesa.

— Napijesz się czegoś? — zaproponował James.

TLR

— Wyrzuć z siebie, co ci leży na sercu — poprosił Charles. — Kiedy na ciebie

patrzę, czuję się tak, jakby wezwano mnie do dyrektora szkoły.

— Bo widzisz... interesują mnie twoje intencje względem Agathy.

Charles w zadziwieniu obserwował przystojną twarz Jamesa.

— Żartujesz czy naprawdę masz takie wiktoriańskie poglądy?

— Troszczę się o Agathę. Nie chcę, żebyś ją zranił — odparł James.

— Drogi przyjacielu — zaczął Charles cierpliwie.— Czy nie uświadomiłeś

sobie jeszcze, że dopóki nasza Agatha nie dorośnie, będzie się zakochiwać w
wariatach typu tego donżuana Marstona? Weźmy na przykład ciebie. Gdybyś nie
był takim zatwardziałym starym kawalerem z hasłem „nie dotykać" wypisanym na
twarzy, nie ganiałaby za tobą tak zawzięcie.

— Ja się z nią ożeniłem — przypomniał James.

— I co z tego wyszło? — wytknął Charles bezdusznie.

— Nie pozostaje nam nic innego, jak stać z boku, obserwować i zbierać

szczątki po kolejnej katastrofie. Możesz jej pomagać w dochodzeniach tak jak
dawniej.

— Nie mogę — odrzekł James. — Wyjeżdżam za granicę.

— Myślałem, że zrezygnowałeś z pisania przewodników turystycznych.

— Pozwalają mi na opłacenie rachunków. Obecnie pracuję nad biografią

Nelsona, ale ona nie przyniesie mi dochodu. Opiekuj się Agathą.

— Posłuchaj. Teraz wyjeżdżam. Przyrzekam, że nie skrzywdzę Agathy. Pakuj

walizki i przestań się martwić.

TLR

ROZDZIAŁ IV

Dwa dni później Toni stała za barem w pubie w Lower Sithby i nalewała piwo.

Nie mogła uwierzyć, jak łatwo dostała tę pracę. Właściciel, Bob Brackett, ofero-
wał wprawdzie minimalną pensję, ale z zamieszkaniem w pokoju nad pubem.
Nawet nie spytał o referencje, które sama sfabrykowała. Był tęgim, gburowatym
mężczyzną z niechlujną żoną i kwilącym niemowlęciem. Wyznał Toni, że jego
małżonka już więcej nie będzie pracowała w barze.

Zaprzyjaźniony barman w Mircesterze zorganizował dla Toni błyskawiczny

kurs nalewania piwa. Martwiła się, jak sobie poradzi, kiedy ktoś zażąda
wyszukanego koktajlu. Ale większość stałych klientów stanowili robotnicy rolni,
którzy poprzestawali na piwie.

Po pierwszym dniu pracy Toni do pubu zaczęły napływać tłumy na wieść o

zatrudnieniu ślicznej barmanki. Przychodziły ją obejrzeć zarówno żony
bywalców, jak i kilka niezamężnych mieszkanek wsi. Dzień przed rozpoczęciem
jej pracy przyjechał Phil Marshall, żeby ukradkiem sfotografować Fionę Morton.
Toni trzymała jej zdjęcie w torebce za barem, by ją rozpoznać, kiedy zawita do
gospody.

Nie wypatrzyła Simona Blacka, którego Agatha wysłała — ku jej irytacji —

żeby miał na nią oko. Dziwiło ją, że nie zajrzał do lokalu, lecz z drugiej strony
cieszyło, że nie depcze jej po piętach. Jak do tej pory Toni nie usłyszała żadnych
plotek na temat Fiony. W sobotę zastanawiała się, jak szefowej poszło z Jessicą
Fordyce.

Obecnie Agatha żałowała z całego serca, że zaprosiła Roya Silvera. Młody

człowiek stanowczo odmówił zostawienia jej samej, gdy wyruszała przesłuchać
Jessicę. Ponieważ była ona gwiazdą telewizji, liczył na obecność dziennikarzy.

Agatha w żaden sposób nie zdołała go przekonać, żeby się ubrał jak człowiek.

Wbrew jej radom włożył szmaragdowe skórzane szorty i zieloną koszulkę bez koł-
nierzyka, za to z bufiastymi rękawami, a do tego botki z zielonej skóry do kostek
na przeraźliwie chude nogi. Skórę przyciemnił samoopalaczem, a włosy
ufarbował w jasne i zielone pasemka. Odparowywał wszelkie zarzuty Agathy
stwierdzeniem, że nie zna się na modzie.

TLR

Ku zaskoczeniu Agathy, Jessica przywitała ją bardzo ciepło.

Zaprowadziła ich do kunsztownie urządzonej kuchni z granitowymi blatami,

mnóstwem miedzianych patelni i lśniących naczyń. Agatha rozejrzała się dookoła.
Sama nie przykładała wielkiej wagi do wystroju własnej. Wyposażyła ją tylko w
niezbędne urządzenia, jak kuchenka mikrofalowa i ekspres do kawy. Pamiętała, że
kiedy w modę weszły lady rzeźnickie, kupiła sobie jedną. Ale ponieważ złośliwe
filiżanki ześlizgiwały się na podłogę rynienką do odprowadzania krwi, wywaliła
ją i zastąpiła zwyczajnym stołem. Ten z kolei wymagał częstego szorowania, więc
Doris Simpson narzekała, że trudno utrzymać go w czystością.

Jessica włożyła bawełniany niebieski kitel. Miała gołe nogi. Mimo że nie

nałożyła makijażu, Agatha nie zdołała dostrzec ani jednej zmarszczki na ślicznej
buzi. Roy był oczarowany.

— Wygląda pani jeszcze piękniej niż w telewizji — wyszeptał z zapartym

tchem.

— Nie sądzę, żeby Agatha przyszła tu podziwiać moją urodę — roześmiała się

Jessica. — Próbujecie wykryć mordercę George'a, prawda?

— Tak — potwierdziła Agatha. — Na zlecenie jego siostry. Czy przychodzi ci

do głowy ktoś, kto mógłby go uśmiercić?

— Kawy?

— Tak, bardzo chętnie — poprosił Roy.

Jessica zmełła ziarna w elektrycznym młynku i wsypała zmieloną kawę do

ekspresu.

— To zajmie kilka minut — ostrzegła. — Usiądźcie.

Agatha doszła do wniosku, że jej włosy mają naturalnie rudy kolor.

Onieśmielał ją widok takiej piękności.

Usiedli przy okrągłym stoliku.

— Jeżeli szukacie podejrzanych, sprawdźcie najpierw te wszystkie mieszkanki

wsi, z którymi sypiał — zaczęła Jessica.

— Wiedziałaś o tym? — spytała Agatha.

TLR

Jessica wzruszyła ramionami.

— Chyba wszyscy wiedzieli.

Prócz mnie — pomyślała Agatha. Serdeczna, otwarta Jessica robiła zupełnie

inne wrażenie, niż Agatha sobie wyobrażała, zanim ją poznała.

— — A ty miałaś z nim romans? — spytała Agatha.

— O, nie. Rozpoznaję ten typ na milę.

— To znaczy jaki?

— Nie sądzę, żeby George lubił kobiety. Moim zdaniem uwielbiał władzę nad

nimi. Cieszyły go łatwe podboje. Pozostawałam poza jego zasięgiem. Przypusz-
czam, że ty też — dodała, uśmiechając się do Agathy.

W mgnieniu oka podbiła serce Agathy. Promieniowała takim ciepłem, że nie

sposób było jej nie lubić. Roy z otwartymi ustami pożerał ją wzrokiem. Agatha
odparła pokusę sięgnięcia ręką przez stół i zamknięcia mu buzi.

— Zdradził mi, że obawia się kogoś, kogo podejrzewa o psychopatię. Czy

wspominał o kimś takim? — spytała Agatha.

Jessica wstała, podeszła do blatu i napełniła porcelanowe kubki kawą. Kiedy ją

podała, postawiła na stole talerz ciasteczek z płatkami czekoladowymi.

— Spróbujcie — zachęciła. — Sama je upiekłam.

— Bogini! — wyszeptał Roy z zachwytem. — Jest pani mistrzynią również w

kuchni.

— Wróćmy do kwestii psychopaty — przypomniała Agatha ze

zniecierpliwieniem. — Royu! Okruchy ciastek wpadają ci za koszulę!

— Przepraszam, ale naprawdę są tak booooskie, że...

— Psychopata... — naciskała Agatha coraz bardziej niecierpliwie.

— Nie — odrzekła Jessica, obdarzając Roya tak zniewalającym uśmiechem, że

upuścił ciastko na podłogę.

— Przepraszam, przepraszam — bełkotał nieskładnie. — Zaraz posprzątam.

TLR

— Wyrzuć je dla ptaków do ogrodu na tyłach — doradziła Jessica. — Agatha

nie przedstawiła cię, ale ja cię znam. Jestes' Roy Silver. Promowałeś zespół
Szybkie chłopaki.

— Psychopata! — ryknęła Agatha. Obydwoje popatrzyli na nią ze

zdumieniem.

— Chcę ustalić, kto zamordował biednego George'a

— wyjaśniła.

Roy posłał jej zbolałe spojrzenie i ruszył w kierunku kuchni z resztkami ciastka

w ręku.

— Nie wspominał o nikim takim — odparła Jessica.

— Czy określił płeć tej niezrównoważonej osoby?

— Prawdę mówiąc, nie — przyznała Agatha.

— W takim razie równie dobrze mogło mu chodzić o któregoś z mężczyzn ze

wsi. Z pewnością wzbudził zazdrość u wielu.

— Nie sądzę — odparła Agatha. — Tak wyrafinowana zbrodnia wskazuje na

motyw zemsty.

— Nie masz zbyt wysokiego mniemania o kobietach

— zauważyła Jessica.

— Nasza Agatha wciąż konkuruje z wieloma z nich

— wtrącił Roy, wracając do stołu.

Agatha posłała mu karcące spojrzenie niedźwiedzich oczu, jakby ostrzegała:

„Później się z tobą policzę".

— To nieprawda — zaprzeczyła żarliwie. — Tyle że na ogół po mężczyźnie

można spodziewać się raczej zastrzelenia wroga z dubeltówki czy ciosu w głowę.

— Znasz nazwiska jego kochanek? — spytała Jessica. Agatha zawahała się

przez chwilę. Po namyśle odpowiedziała:

— Na razie naprawdę nie mogę ich wyjawić, ale jak tylko coś wyjdzie na jaw,

tobie pierwszej dam znać.

TLR

— Dobrze, że przynajmniej na mnie nie ciążą podejrzenia. Przyjechałam

prosto na bal i wyjechałam zaraz po jego zakończeniu.

— Policja sądzi, że George został zamordowany co najmniej dzień wcześniej

— odrzekła Agatha.

— Zaraz, gdzie wtedy byłam? Ach, na planie zdjęciowym. Posądzano mnie o

romans z jednym z lekarzy.

— Wiem, z Gilese'em Deveraux.

— Tak, właśnie z nim. Czekałam na potajemną schadzkę w jego chacie w

Broadwellu — wiecie, w tej wsi z wodospadem, zaraz za drogą do Stow.
Spędziliśmy tam cały dzień.

— Ale do niczego między wami nie doszło — dokończył Roy z entuzjazmem.

— Bo dowiedziała się pani, że ma żonę.

— Jesteś moim prawdziwym fanem — skomentowała Jessica.

— Niemal śliniłeś się na jej widok. — Agatha ofuknęła Roya mniej więcej

dziesięć minut później, gdy wracali piechotą od Jessiki.

— No cóż, jest cudowna. Możesz ją spokojnie skreślić z listy podejrzanych —

zasugerował Roy.

— Dlaczego?

— Może mieć każdego faceta, którego zapragnie. Tylko idiotka wdawałaby się

w romans z ogrodnikiem.

— George Marston był bardzo atrakcyjnym mężczyzną — przypomniała

Agatha. — Na razie nie zamierzam jej skreślać. Pojedźmy do Broadwellu i
popytajmy ludzi.

W Broadwellu dowiedzieli się, że ekipa filmowa przebywała tam cały dzień,

lecz wyjechała we wczesnych godzinach wieczornych.

— W takim razie zostało jej trochę czasu — zauważyła Agatha.

TLR

— Rusz głową! — warknął Roy złośliwie. — Musiałaby wozić ze sobą torbę

jadowitych żmij. Zresztą wszyscy wrócili do Londynu. Zazdrość cię zaślepia,
Agatho.

— Nieprawda! — wrzasnęła Agatha.

Kłócili się przez całą drogę powrotną do jej chaty i jeszcze dłużej, aż Roy

postanowił wyjechać.

Simon znalazł we wsi pokój ze śniadaniem. Twierdził, że wypoczywa w

wioskach Oxfordshire. Ponieważ na stałe mieszka w Londynie, zapragnął
odetchnąć świeżym powietrzem. Jego gospodyni, pani Greta James, wesoła
plotkarka, szybko przekazała mu wszystko, co usłyszała na temat nowej, ładnej
barmanki z gospody.

Simon nie chciał pytać wprost o Fionę Morton, ale wziął ze sobą jedną z

odbitek zrobionych przez Phila. Zaczął wątpić, czy kiedykolwiek ją spotka, kiedy
pewnego dnia ujrzał Fionę, jak opuszcza swą chatę i zmierza do wiejskiego
sklepu. Simon pobiegł tam przed nią, kupił bochenek chleba i wypadł na dwór na
tyle nieostrożnie, żeby zderzyć się z nią „przypadkiem", gdy wchodziła do środka.

— Bardzo panią przepraszam — zagadnął uprzejmie. — Ale nie co dzień

wpadam na tak atrakcyjną kobietę.

— Następnym razem uważaj, jak chodzisz! — ofuknęła go Fiona i spróbowała

go ominąć.

— Proszę posłuchać — naciskał Simon. — Naprawdę bardzo mi przykro. Czy

mógłbym zafundować pani coś do picia?

Popatrzył na nią z zachwytem. Miał nadzieję, że nie wypadło to zbyt sztucznie.

Wyglądało na to, że obejrzała go sobie dokładnie za pierwszym razem od strzechy
gęstych włosów, przez nieregularną twarz błazna, aż do szczupłej sylwetki.

— No dobrze — odrzekła wyraźnie ułagodzona.

Myślę, że jeden mały kieliszek na początek dnia nie zaszkodzi. Zwykle tam nie

chodzę. Pełno tam prostaków. Wszyscy wciąż gadają o jakiejś nowej barmance.

— Mimo wszystko zapraszam — nalegał Simon.

Ochronię panią.

TLR

Wzięła go pod rękę i obdarzyła uśmiechem. Poszli razem do pubu. Za barem

Toni lśniła jak gwiazda w mrocznym wnętrzu starej gospody. Fiona zrobiła taką
minę, jakby zjadła kilka cytryn naraz.

— Podobno uchodzi za piękność, ale ja tego jakoś nie widzę — mruknęła.

— Mnie proszę nie pytać o zdanie — rzucił Simon lekkim tonem. — Wolę

dojrzałe kobiety. Czego się pani napije?

— Poproszę o wódkę z tonikiem.

Simon odsunął dla niej krzesło przy stoliku w rogu, podszedł do lady i złożył

zamówienie:

— Proszę szklankę jasnego piwa i dużą wódkę z tonikiem, panienko.

— Już nalewam, proszę pana — powiedziała głośno Toni, a szeptem spytała:

— To ona?

— Tak, we własnej mizernej osobie.

— Uważaj.

— Spotkajmy się później. Musimy wymienić spostrzeżenia.

— Nie wyjdę stąd do jedenastej wieczorem. Gdzie?

— Czy widziałaś ten zrujnowany kościół za północnym skrajem wsi?

— Znam go.

— Będę tam po jedenastej.

Podczas tej rozmowy ledwie otwierali usta. Simon wrócił do stolika z

napojami.

— Powinienem się przedstawić. Nazywam się Simon White.

— A ja Fiona Morton, dla przyjaciół Fee.

— Więc ja też będę cię tak nazywać — zaproponował.

Simon opowiedział jej zmyśloną historyjkę o tym,

że wyjechał z Londynu na odpoczynek.

TLR

— Pracuję w reklamie — skłamał. — To bardzo stresujące zajęcie. Zbyt dużo

zakrapianych posiłków. Jestem copyrighterem, wymyślam hasła reklamowe. A ty
nie pracujesz?

— Na szczęście mój drogi tata sporo mi zostawił. Ale dużo pracuję społecznie

dla mojej wioski.

Promień słońca wpadł przez zakurzone okno i oświetlił pierścionek z

brylantem na palcu Fiony.

— O, jesteś zaręczona — zauważył Simon. — Kto jest szczęśliwym

wybrańcem?

— To tragiczna historia. Mój narzeczony bardzo mnie kochał, a teraz nie żyje.

— Bardzo mi przykro. Na co zmarł?

— Został zamordowany!

— No nie! To potworne. W jaki sposób?

— Nazywał się George Marston. Przeprowadził się do Cotswold, żeby

przygotować dla nas dom i tu ktoś go zatłukł.

— Uderzeniem w głowę?

— Jeszcze nie wiem, jak zginął.

Simona zdziwiło, że nie wspomniała o żmijach, ale przypomniał sobie, że

gazety nie podały, w jaki sposób go uśmiercono.

— To dla pani straszliwy cios — powiedział.

— Tak. Płakałam i płakałam, póki nie wypłakałam wszystkich łez.

Ma naprawdę piękne oczy, zielone jak szmaragdy — pomyślał Simon. —

Szkoda, że reszta nie dorównuje ich urodzie.

— Może jeszcze jeden kieliszek? — zaproponował.

Do pubu napływało coraz więcej gości. Właściciel

stanął wraz z Toni za ladą. To on odebrał od Simona kolejne zamówienie.

Gdy Simon wrócił z napojami, Fiona posłała mu blady uśmiech.

TLR

— Trochę sobie popłakałam — wyznała. — Trudno przejść nad taką tragedią

do porządku dziennego.

— Kiedy widziałaś George'a po raz ostatni?

— Czemu pytasz? — zapytała, patrząc na niego podejrzliwie.

— Moja droga Fee — zaczął Simon poważnym tonem. — Nie zamierzam

dopytywać o twoje prywatne sprawy. Już wiem. Czy pozwolisz, że zabiorę cię na
kolację, żeby cię trochę rozweselić? Czy znasz jakiś dobry lokal w pobliżu?

— Bardzo miło z twojej strony. Tu we wsi nie ma żadnego, ale Chez Henri jest

zaledwie trzydzieści kilometrów stąd. Słyszałeś o nim?

— O tak — potwierdził Simon.

Restaurację Chez Henri założyło dwóch francuskich kucharzy w starym

dworze w pobliżu Oksfordu. Simon słyszał, że jest bardzo droga. Uznał jednak, że
cel uświęca środki. Uśmiechnął się do Fiony.

— Zarezerwuję stolik, jeśli tylko zdołam. O ósmej wieczorem?

— Cudownie! Wskażę ci moją chatę.

Simon zadzwonił do Toni, gdy tylko Fiona wyszła, i odwołał ich spotkanie na

ten wieczór.

Tego wieczora przed pójściem do łóżka Agatha usiadła w ogrodzie. Wcześniej

zadzwonił do niej Simon, żeby poinformować o planowanym wypadzie do
restauracji. Agatha miała nadzieję, że rezultat okaże się wart wydatku. Czuła się
niepewnie. We wczesnych godzinach wieczornych pojechała do wiejskiego
sklepu, żeby kupić jedzenie dla kotów. Wyczuła wrogie nastawienie innych
klientów. Nikt nie powiedział jej złego słowa, ale kilka osób obrzuciło ją
nieprzychylnym spojrzeniem.

Stłumiła ziewnięcie i postanowiła iść spać. Zauważyła, że jej koty nie tknęły

karmy w miseczkach. Rozpieszczone zwierzaki najwyraźniej liczyły na ulubione
smakołyki, takie jak świeża ryba czy wątróbka.

— Nie mam czasu was rozpieszczać — wytłumaczyła. — Spróbujcie zjeść to,

co wam dałam.

TLR

Unikając pełnych wyrzutu spojrzeń ulubieńców, weszła na górę, żeby

przygotować się do spania. Właśnie włożyła nocną koszulę, gdy usłyszała ich
przeraźliwe miauczenie i prychanie.

— Do cholery, to kocia karma, nie trucizna! — wrzasnęła.

Postanowiła jednak zejść na dół i spróbować je uspokoić. Hodge i Boswell

siedziały wpatrzone w drzwi i wrzeszczały rozdzierająco.

— Czego tam znowu? — warknęła Agatha. W tym momencie poczuła

paskudny smród.

Popatrzyła w dół i zauważyła na wycieraczce kupkę czegoś, co wyglądało jak

odchody, najwyraźniej wrzucone przez otwór na listy. Agatha wzięła mocny
worek na śmieci, strzepnęła do niego ekskrementy z wycieraczki, potem wzięła
silny środek do czyszczenia w sprayu i wyczyściła zabrudzone drzwi od
wewnątrz.

Wrzuciła worek na śmieci do pojemnika w ogrodzie na tyłach domu. Po

powrocie do chaty spostrzegła, że drżą jej ręce. Zadzwoniła po policję, usiadła i
czekała.

Bill Wong właśnie kończył służbę, gdy usłyszał, że Agatha wezwała policję.

— Pojadę do niej — zaproponował i wyruszył do Carsely.

Agatha go wpuściła.

— Dzieje się coś złego, Billu — wykrzyknęła na jego widok. — Wcześniej

pojechałam do wiejskiego sklepu. Atmosfera była aż gęsta od wrogości. Nie mogę
zadzwonić do pani Bloxby, ponieważ już jest za późno.

— W normalnej sytuacji nie interweniowalibyśmy w takiej sprawie, gdyż nie

mamy do tego żadnych podstaw — zastrzegł Bill. — Ale ponieważ prowadzimy
śledztwo w sprawie morderstwa, rano przyślę ekipę śledczą, żeby poszukali
odcisków palców na zewnętrznej stronie drzwi. To ludzka kupa czy zwierzęca?

— Nie wiem — przyznała Agatha. — Cuchnęła obrzydliwie.

— Gdzie ją wyrzuciłaś?

— Praktycznie wszystko spadło na wycieraczkę, więc zwinęłam ją, wsadziłam

do worka na śmieci i wyrzuciłam do pojemnika.

TLR

— Pokaż.

Agatha otworzyła kuchenne drzwi, zaprowadziła go do ogrodu i pokazała

śmietnik. Powietrze przesycał aromat kwiatów, które zasadził George. Nagle
stanął jej przed oczami obraz jego postaci, gdy tu pracował.

Bill otworzył kontener, wyjął latarkę, oświetlił zawartość i powąchał.

— Fu! To świński nawóz, Agatho. Ktoś musiał go zdobyć w okolicy.

Pozamykaj drzwi i idź spać. Jutro zobaczymy, co można dla ciebie zrobić.

Po niespokojnej nocy Agatha zadzwoniła do pani Bloxby i opowiedziała, co ją

spotkało.

— Zaraz przyjadę — obiecała żona pastora.

Oczekując na jej przybycie, Agatha zadzwoniła do biura i wytłumaczyła,

dlaczego się spóźni.

Po przybyciu pastorowej Agatha zapytała bezradnie:

— Kto mógł mi zrobić coś takiego?

— Czasami odnoszę wrażenie, że kiedy coś wzburzy ludzi ze wsi, zachowują

się tak, jak ich przodkowie sprzed co najmniej dwustu lat — skomentowała pani
Bloxby.

— Usiądźmy w ogrodzie, żebym mogła zapalić — zaproponowała Agatha. —

Proszę powiedzieć, co pani o tym myśli. Kiedy wczoraj pojechałam do sklepu, po-
traktowano mnie jak trędowatą.

— Krążą złośliwe plotki — zaczęła ostrożnie pastorowa.

— Na mój temat?

— Zna pani panią Arnold, tą staruszkę, która układa kwiaty w kościele?

— Z widzenia. Co o mnie gada?

— Spotkałam ją wczoraj w kościele. Ostrzegła mnie, że powinnam się trzymać

od pani z daleka. Twierdziła, że wie z pewnego źródła, że zabiła pani George'a
Marstona. Zaprotestowałam, że to wierutne bzdury. A ona na to, że powszechnie
wiadomo, że nawet jeśli nie zamordowała go pani osobiście, to przyniosła pani do
wsi zło jako osoba znana z tropienia przestępców. Cały kłopot z wioskami w

TLR

Cotswolds polega na tym, że nawet jeśli zamieszkuje je wielu przybyszów z
zewnątrz, przysięgłabym, że ziemia przesiąkła starymi przesądami, a ludzie nadal
są skłonni wrócić do polowań na czarownice.

— Czy wymieniła to źródło swej rzekomej wiedzy? — zapytała Agatha.

— Odparła, że nie powtarza plotek.

— Typowe — prychnęła Agatha. — Co mogę na to poradzić? Takie

nastawienie praktycznie uniemożliwia mi przesłuchiwanie mieszkańców.

— Ma pani doświadczenie w branży public relations. Gdyby klient prosił panią

o radę, co by mu pani doradziła?

Agatha zmarszczyła brwi w zamyśleniu. Chwilę później jej twarz się

wygładziła.

— Oczywiście nawiązać kontakt z prasą. Pochwycą każdą informację na temat

zbrodni.

— To może pogorszyć sytuację — skomentowała pani Bloxby ostrożnie.

— W jaki sposób?

— Oczywiście reporterzy zapragną przeprowadzić wywiady z mieszkańcami.

W rezultacie dałaby pani złośliwcom pole do popisu.

— Cholera! Sama do nich pójdę. Wydrukuję ulotki na mojej drukarce i zwołam

dziś wieczór zebranie w budynku Rady Gminy.

— Myśli pani, że przyjdą?

— Jeżeli napiszę, że spotkanie dotyczy sprawy morderstwa George'a

Marstona, przyjdą z całą pewnością.

Gdy Agatha stanęła przy mikrofonie tego wieczora, budynek Rady Gminy

wypełniał tłum. Doznała rozczarowania, że policja nie znalazła żadnych odcisków
palców na zewnętrznej stronie jej drzwi. Osoba, która wrzuciła jej do domu
świński nawóz, nosiła rękawiczki.

Żeby zapewnić sobie frekwencję, Agatha zaoferowała uczestnikom darmowe

wino. Przełknęła ślinę i popatrzyła na morze twarzy. Zauważyła, że Joyce

TLR

Hemingway, Sara Freemantle i Harriet Glossop zajęły miejsca obok siebie w
pierwszym rzędzie.

— Panie i panowie — zagaiła Agatha. — Ktoś z tej wsi zamordował George'a

Marstona.

Obecni zaniemówili ze zdziwienia.

— Aby odsunąć od siebie podejrzenia, a także żeby mnie nastraszyć, usiłowali

mnie oczernić. Ktoś wrzucił mi świńskie odchody przez otwór na listy. To
wstrętne i głupie. Jeżeli będziecie słuchać tych oszczerstw i dawać im wiarę,
ochronicie mordercę lub... — Przerwała i obrzuciła znaczącym spojrzeniem
pierwszy rząd — ...morderczynię. Siostra pana Marstona zatrudniła mnie, żebym
ustaliła tożsamość nikczemnego zabójcy. Proszę każdego z obecnych, kto wie o
czymś, co mogłoby mi pomóc w śledztwie, żeby przyszedł i podzielił się ze mną
swoją wiedzą. Słuchanie takich plotek i polowanie na rzekome czarownice to
uleganie czyjejś manipulacji.-Czy znacie na przykład kogoś, kto usiłował zdobyć
świński nawóz? Czy ktokolwiek zna kogoś, kto wie, jak postępować z wężami?

Ktoś zarzuca mi, że przyniosłam do wsi zło. Nie ja je tu sprowadziłam, tylko

morderca. Cała ta zemsta na mnie ma na celu wyłącznie uniemożliwienie mi
wykrycia sprawcy. A teraz otwieramy bar z darmowymi trunkami.

Obecni zaczęli odsuwać krzesła. Mieszkańcy wsi podchodzili do długiej lady

na końcu sali, gdzie urządzono barek z winem i serami.

Agatha zeszła z podium i poszła do toalety poprawić makijaż. Kiedy wróciła,

czekał na nią Phil Marshall.

— Rozpytywałem dookoła, ale za żadne skarby nie mogę ustalić źródła

złośliwych plotek. Ktoś wskazał niewyraźnie na Jima Bloggsa. Ten z kolei
twierdził, że usłyszał je od starego wuja Toma Cobbleya i tak dalej.

Agatha przebiegła wzrokiem tłum.

— Gdzie poszły panie Freemantle, Hemingway i Glossop? — spytała.

— Obserwowałem ich reakcję podczas przemówienia. Wyglądały na

przygaszone. Opuściły budynek, gdy tylko skończyłaś mówić.

— Stawiam na Joyce Hemingway — powiedziała Agatha.

TLR

Różni mieszkańcy podchodzili do niej, żeby zapewnić, że nie

rozpowszechniali złośliwych plotek. Potem zostawali, żeby skorzystać z
darmowego poczęstunku. Gdy długi wieczór dobiegł końca, Agatha była
zmęczona, ale czuła, że osiągnęła wyznaczony cel.

Ledwie weszła do chaty, zadzwonił telefon. Rozpoznała głos Simona:

— Jak długo muszę jeszcze grać tę komedię? — zapytał płaczliwym głosem.

Agathę tak bardzo zaabsorbowało zastraszanie miejscowych twierdzeniem, że

morderca jest wśród nich, że niemal zapomniała o Fionie Morton.

— Czemu pytasz? Nic nie uzyskałeś?

— Nie. Na domiar złego wygląda na to, że po George^ oszalała na moim

punkcie. Zabrałem ją do tej drogiej restauracji. Porcja puddingu jest mniejsza od
szkła okularów. Fiona usiłowała mnie wciągnąć do swojej chaty na kieliszek
czegoś mocniejszego przed snem. Powiedziałem, że jestem zmęczony. Wtedy za-
żądała pocałunku na dobranoc. Nigdy bym nie przypuszczał, że kobieta o tak
małych ustach ma tak długi język. Fu!

— Jak sobie radzi Toni?

— Udało nam się spotkać i porównać notatki. Ustaliła tylko, że nasza Fee

uchodzi za trochę niezrównoważoną osobę. Ale mam jedną pomyślną wiadomość.
Podobno George'a zamordowano co najmniej dwadzieścia cztery godziny przed
balem.

— Tak twierdzi policja.

— Tymczasem Fiona pracowała w komitecie obsługi jakiegoś lokalnego

festynu w przeddzień i w dniu morderstwa. Jej samochód ani na chwilę nie opuścił
wsi.

Agatha westchnęła.

— Najlepiej oboje się stamtąd zmywajcie. Czy Toni jest pewna, że nie zdołała

się wymknąć ani na chwilę?

— Bez cienia wątpliwości.

— Uciekajcie stamtąd — powtórzyła Agatha.

TLR

— Toni się ucieszy. Właściciel zatrudnia ją na czarno, więc nie musiała

podawać swoich prawdziwych danych. Poza tym ten weterynarz, Summers, od
czasu do czasu wpada do knajpy i zagaduje, że gdzieś ją kiedyś widział. Któraś z
gazet w przeszłości wydrukowała jej zdjęcie.

— Spakujcie się i wyjedźcie dzisiaj — rozkazała Agatha. — Czy wiadomo

wam coś o romansach George'a z innymi kobietami ze wsi?

— Wygląda na to, że niektóre by sobie tego życzyły. Potrafisz sobie wyobrazić

taką głupotę?

— Do zobaczenia — ucięła Agatha natychmiast. Simon odetchnął z ulgą, gdy

odłożyła słuchawkę.

Wyciągnął walizkę spod łóżka i zaczął pakować rzeczy. Kiedy skończył,

wyjrzał przez okno i szybko się cofnął. Fiona stała na ulicy i patrzyła w jego okno.

Simon odszedł w głąb pokoju i wyłączył światło. Usiadł na łóżku i odczekał

pół godziny, zanim znów ostrożnie wyjrzał. Fiona odeszła.

Zadzwonił do Toni na komórkę i spytał, jak szybko będzie mogła wyjechać.

— A o której ty wyjeżdżasz?

— Najwcześniej, jak to możliwe — odparł Simon. — Ta Fiona zaczyna mnie

przerażać.

— Mam tylko plecak. Wyrzucę go przez okno, a potem wyskoczę. Zostawiłam

samochód na parkingu. Ponieważ leży on na stromym wzgórzu, zwolnię hamulec i
podjadę cicho do szosy. Do zobaczenia w biurze jutro.

— Zaczekaj chwilkę — poprosił Simon. — Nie sądzisz, że zasłużyliśmy na

wolny dzień? Zabrałbym cię w jakieś ładne miejsce.

— Nie. Do zobaczenia w pracy.

Agatha spała dobrze tej nocy, przekonana, że przełamała niechęć mieszkańców

do siebie. Ale obudziła się rano ociężała i spocona. Niebo przybrało barwę ołowiu.
Wiatr nie poruszał nawet listka w ogrodzie. W powietrzu panował upał i duchota.
Wzięła prysznic i włożyła bawełnianą bluzkę i spódnicę z gumką w talii. Chciała
przeżyć przynajmniej jeden dzień, w którym uciskający pasek nie będzie budził w
niej wyrzutów sumienia po każdym posiłku.

TLR

Po zwyczajowym śniadaniu, złożonym z dwóch filiżanek mocnej kawy i

dwóch papierosów, otworzyła frontowe drzwi, żeby pojechać do biura. Dostrzegła
na progu paczkę. Opakowano ją w zwykły szary papier i wypisano na nim dużymi
literami jej nazwisko. Patrzyła na nią przez chwilę, potem weszła z powrotem do
chaty i wezwała policję.

Trzy kwadranse później przyjechali Bill Wong i Alice Peterson. Obejrzeli

przesyłkę, podczas gdy Agatha opisała wrogie nastawienie miejscowych
względem siebie w ciągu ostatnich dni.

— Myślałam, że położyłam temu kres — załkała na koniec.

— Niewykluczone, że zawiera coś zupełnie niewinnego — pocieszył Bill.

— Otwórz, to zobaczymy — poprosiła Agatha.

— Dobrze, ale ty i Alice lepiej wyjdźcie z kuchni, choć nie sądzę, żeby

włożono tam bombę.

— Zaczekamy w ogrodzie — zaproponowała Agatha, po czym na wszelki

wypadek wygoniła koty.

Czekały z Alice z duszą na ramieniu, podczas gdy zwierzaki ganiały po trawie.

Jeżeli istnieje coś takiego jak reinkarnacja, nie miałabym nic przeciwko temu,
żeby wrócić na ziemię jako kot — pomyślała Agatha.

— Ale co by było, gdybym wylądowała w domu, gdzie dręczyłyby mnie

złośliwe bachory?

Bill otworzył drzwi od kuchni.

— Możecie już wrócić. Jest bezpiecznie.

Alice z Agathą wmaszerowały do kuchni. Bill usunął szary papier i odsłonił

pudełko belgijskich czekoladek. Na wierzchu ktoś położył różową kartkę z na-
pisem:

Najlepsze życzenia od mieszkańców Carsely

— No i widzisz? To był fałszywy alarm — powiedział Bill.

TLR

— Mimo wszystko nadal coś mi się tu nie podoba — stwierdziła Agatha. —

Popatrz! Pudełko zaklejono po obu stronach kawałkami taśmy klejącej. Na pewno
nie sprzedali go tak zapakowanego w sklepie.

Bill wyciągnął scyzoryk i przeciął taśmę. Podniósł wieczko pudełka i usunął

pozłacaną tekturkę, przykrywającą czekoladki.

Krzyknął ze strachu. Z pudełka na stół wypełzła żmija. Na oczach wszystkich

w mgnieniu oka przelazła przez blat, spadła na podłogę i uciekła do ogrodu.

— Moje koty! — krzyknęła Agatha i popędziła w ślad za gadem.

— Wracaj! — wrzeszczał Bill, podczas gdy Agatha jak szalona ganiała za

kotami po ogrodzie. Ponieważ Hodge i Boswell myślały, że to nowa zabawa,
wciąż przed nią uciekały.

Bill z Alice pojmali Agathę i zaprowadzili z powrotem do kuchni.

— Siadaj, głupia! — ryknął Bill. — Zadzwonię do komendy głównej. Muszą

wezwać specjalistę od łapania węży i śledczych z laboratorium.

Agatha skusiła koty pasztetem i grzecznie wróciły do chaty. Siedziała

roztrzęsiona, a potem wycofała się razem z kotami do pokoju dziennego, gdy dom
wypełnili mężczyźni w białych kombinezonach i zoolog, który zaczął
przeszukiwać ogród.

Alice Peterson podążyła za nią i wysłuchała zeznania. Ledwie Agatha

skończyła mówić, usłyszały krzyk:

— Złapałem ją!

Agatha przeszła do kuchni, gdzie stał zoolog z torbą.

— Pani żmija ledwie żyje — oświadczył. — Prawdopodobnie ktoś ją karmił,

żeby ją uspokoić, i dał jej za dużo jedzenia. Oczywiście węże są zagrożone
wyginięciem. Często dochodzi do krzyżowania krewniaczego i wiele umiera.
Szkoda.

— Jeszcze ich pan żałuje? — ryknęła Agatha. — Dla mnie byłoby najlepiej,

żeby wyzdychały wszystkie, co do sztuki.

— Tylko spokojnie — upomniał ją zoolog. — To Boże stworzenia.

TLR

— Nie obchodzi mnie, czy przeżyje czy nie. Niech pan zabierze stąd to

obrzydlistwo — nalegała Agatha.

Zoolog miał piegi i płowe włosy. Jego wielkie niebieskie oczy patrzyły na

Agathę z dezaprobatą.

— To ostatni gatunek jadowitych węży żyjących w Wielkiej Brytanii. Zrobimy

wszystko, co w naszej mocy, żeby go ochronić. Dokonujemy wymiany DNA żmij.
Przenosimy je na nowe siedliska, żeby zapobiec kojarzeniu krewniaczemu. Wiele
ich naturalnych środowisk uległo zniszczeniu.

— Powtarzam panu — wycedziła Agatha przez zaciśnięte zęby. — Proszę ją

stąd zabrać.

Wróciła do pokoju dziennego i spytała Alice, czy wolno jej iść do gospody i

zostawić policjantów samych.

— Znacie mój numer telefonu komórkowego — dodała. — Jak skończycie,

zadzwońcie po mnie.

Alice poszła przekazać jej prośbę Billowi. Po chwili wróciła i udzieliła jej

zezwolenia na wyjście.

W ogrodzie gospody Pod Czerwonym Lwem Agatha zadzwoniła do redakcji

gazet i telewizji. Przedstawiła im przebieg wydarzeń i dodała, że czeka Pod
Czerwonym Lwem, gotowa udzielić wywiadu.

Uznała, że nie warto marnować okazji do zareklamowania agencji.

Zakończyła swoją konferencję prasową późnym popołudniem. W drodze

powrotnej do chaty Agatha odebrała telefon od Alice z informacją, że ekipa
policyjna wychodzi.

Bill czekał na nią na progu.

— Jeżeli uda nam się coś znaleźć na paczce, dam ci znać. Nie wykryliśmy

żadnych śladów na ścieżce.

— Co robiłeś przez cały dzień? — zapytała Agatha.

— Przesłuchiwaliśmy mieszkańców wsi. Strata czasu. Nikt nic nie widział, a

James wyjechał. Chyba powinnaś się wyprowadzić na jakiś czas.

TLR

— Nie wypędzą mnie z własnego domu — odparła Agatha stanowczo.

TLR

ROZDZIAŁ V

Fiona Morton okropnie się zmartwiła, gdy odkryła, że Simon zniknął w środku

nocy, a co gorsza, ładna barmanka również.

Rozsadzała ją złość. Wmówiła sobie, że ją zwodził i zapragnęła zemsty.

Simon wyjechał dwa dni temu. Emerytowany policjant, Jeff Lindsey, otworzył

drzwi swojej chaty w Lo— wer Sithby i ujrzał na progu Fionę.

— Czego chcesz, Fee? — zapytał niezbyt uprzejmie.

Był starszym mężczyzną o gęstych siwych włosach

i pospolitych rysach. Pracował jako policjant w Lower Sithby przez wiele lat.

Wysłano go na przymusową emeryturę, kiedy poprzedni rząd zaczął
wyprzedawać wiejskie posterunki policyjne.

— Wpuść mnie — poprosiła Fiona. — Potrzebuję twojej pomocy.

Jeff z ociąganiem odstąpił na bok. Fee minęła go, wkroczyła wprost do

zaniedbanego salonu i usiadła na sofie.

— Posłuchaj, Jeflfie. Chcę kogoś oskarżyć o złamanie obietnicy.

— Czyżby tego młodego człowieka, z którym cię widywano?

— Tak, właśnie jego. Znam numer rejestracyjny jego samochodu i chcę się

dowiedzieć, kim jest.

— Jestem na emeryturze — przypomniał Jeff.

— Ale masz kontakty. Kiedy Josh Barton z farmy prosił, żebyś sprawdził parę,

która wynajmowała jego letni domek, zrobiłeś to dla niego.

Jeff westchnął. Wiedział, że dopóki nie spełni żądania Fiony, nie zostawi go w

spokoju.

— Daj mi dwie godziny — poprosił.

Fiona wróciła do swojej chaty. Przez jej głowę mknęły niespokojne myśli. Jak

Simon mógł potraktować ją tak nikczemnie? Wypiła drinka i popatrzyła na

TLR

zegarek, zniecierpliwiona, że czas tak wolno płynie. Gdy minęły dwie godziny,
wyruszyła do chaty Jeffa. Wręczył jej kartkę papieru.

— Ten samochód jest zarejestrowany na nazwisko Simona Blacka. Oto jego

adres. Mieszka w Mircesterze.

Fiona nie traciła czasu. Wsiadła do samochodu i pojechała do Mircesteru,

gdzie kupiła plan miasta i ponownie sprawdziła adres: Mili Lane 5.

Mili Lane była krętą, wąską uliczką na tyłach opactwa. Dom numer pięć

wyglądał, jakby przebudowano go z dawnych stajni. Jego dobry stan i drogi
wygląd wskazywał, że Simon ma pieniądze. Będzie potrzebował ich wszystkich
po zakończeniu sprawy sądowej — myślała Fiona mściwie.

Ale najpierw musiała się dowiedzieć o nim czegoś więcej. Zaparkowała przed

jego domem i czekała. Drobna mżawka osiadała na przedniej szybie i zamazywała
obraz. Zbliżał się wieczór. Zapalono uliczne latarnie. Powieki zaczęły jej opadać i
zgłodniała potężnie, kiedy we wstecznym lusterku dostrzegła znajomą sylwetkę
Simona, zmierzającego ku frontowym drzwiom.

Fiona zamierzała wysiąść i urządzić mu konfrontację, ale nagle zmieniła

zdanie. Postanowiła najpierw sprawdzić, gdzie pracuje. Ciekawiło ją, co jego
szefowie pomyślą o nim, kiedy poda go do sądu.

Wynajęła mały pokoik ze śniadaniem w prywatnej kwaterze nieopodal.

Wyjaśniła, że nie ma żadnego bagażu, ponieważ spóźniła się na ostatni pociąg.
Nastawiła budzik na siódmą rano. Spróbowała zasnąć, lecz dzwon opactwa bił
bardzo głośno. Wybijał w nocy nie tylko pełne godziny, ale też połówki godzin i
kwadranse.

Gdy budzik zadzwonił, była bardziej wściekła i głodna niż kiedykolwiek w

swoim życiu. Właścicielka prywatnej kwatery zgodziła się podać jej wczesne
śniadanie. Fiona zjadła łapczywie, wypiła trzy filiżanki kawy i poczuła się gotowa
do rozpoczęcia batalii.

Simon wyjrzał rano przez okno. Zobaczył peugeota zaparkowanego przed

drzwiami. Przypomniał sobie, że stał tam już poprzedniego wieczora z
włączonym silnikiem. Słońce oświetliło przez okno w dachu samochodu twarz
Fiony Morton za kierownicą.

TLR

Simon zaklął pod nosem. W jaki sposób ta przerażająca kobieta wykryła, gdzie

mieszka? Ubrał się pospiesznie, wyszedł przez ogród na aleję, która biegła wzdłuż
tylnego ogrodzenia. Potem pospieszył do biura, gdzie powiedział Agacie, że Fiona
Morton go prześladuje.

— Dlaczego? — spytała Agatha. — Chyba jej nie uwiodłeś?

— Nie!

— Poczekaj. Spróbuję coś wymyślić. Najlepiej wynajmij sobie pokój w

prywatnej kwaterze, póki się nie zmęczy — doradziła Agatha. — Daj klucze
Patrickowi, to pójdzie i spakuje ci trochę ubrań.

— Musisz wejść tylnymi drzwiami — ostrzegł Simon, wręczając Patrickowi

klucze. — Obserwuje wejście od frontu.

Trzy godziny później Fiona z wściekłością zadzwoniła do drzwi.

Odpowiedziała jej cisza. Przez chwilę stała bezradnie. Potem pojechała do
biblioteki, poprosiła o książkę telefoniczną i odszukała agencję detektywistyczną.
Postanowiła bowiem zatrudnić profesjonalistów do poszukiwania Simona.
Wybrała firmę Agathy Raisin. Uznała, że kobieta najprędzej zrozumie jej sy-
tuację.

Agatha zamierzała wyjść z biura i wrócić do Carsely, żeby osobiście

przesłuchać mieszkańców. Liczyła na to, że ktoś widział osobę niosącą pudełko
czekoladek do jej chaty.

Podniosła wzrok, gdy ktoś otworzył drzwi i do środka wkroczyła Fiona.

Agatha rozpoznała ją natychmiast z uprzedniego spotkania. Na szczęście Simona i
Toni nie było w biurze.

Fiona wyrzuciła z siebie, że chce znaleźć Simona i oskarżyć go o

niedotrzymanie obietnicy. Agatha słuchała, coraz bardziej przerażona. Kiedy
Fiona skończyła mówić, zapytała:

— Czy ma pani jakiś list od niego? Czy posiada pani poza własnym słowem

jakikolwiek dowód, że deklarował poważne intencje?

— Nie, ale...

— Może pani spróbować w innych agencjach detektywistycznych albo w

kancelariach prawniczych, ale wszyscy powiedzą pani to samo. Nie istnieje żaden

TLR

dowód na potwierdzenie poważnego zobowiązania — tłumaczyła Agatha. — Nie
znam żadnej wygranej sprawy o złamanie obietnicy. Nie jest pani nieletnią
nastolatką. Nikt nie potraktuje pani poważnie. Czyż nie twierdziła pani niedawno,
że George Marston chciał się z panią ożenić?

— Tak, tak — potwierdziła Fiona żarliwie. — Wyjechał do Carsely, żeby

urządzić dla nas dom.

— Pan Marston nie tylko wykonywał prace ogrodnicze w Carsely, lecz

również spał z kilkoma miejscowymi paniami. Mieszkał we wsi przed śmiercią
przez dobrych kilka miesięcy. Idę o zakład, że w tym czasie nie kontaktował się z
panią ani razu.

— To nieprawda! Dzwonił do mnie codziennie!

— Pani Ilston, siostra George'a, podała pani nazwisko jako potencjalnej

podejrzanej. Policja je zanotowała. Sprawdzą zapisy rozmów zarówno z pani
telefonu, jak i z aparatu pana George'a Marstona.

— Ty podła wiedźmo! Ja ci pokażę!

— Niby co? — zapytała Agatha brutalnie. — Proszę stąd wyjść i przestać

marnować mój czas. Zamiast szukać prawnika, radzę zwrócić się o poradę do
psychiatry.

Twarz Fiony poszarzała. Ruszyła wojowniczo w jej kierunku, gdy drzwi się

otworzyły i Patrick wszedł do środka.

— Pani Morton właśnie wychodzi — oświadczyła Agatha.

— Jeszcze nie powiedziałam ostatniego słowa! — wrzasnęła Fiona.

— A ja mam nadzieję, że tak — odparła Agatha.

Fiona pomaszerowała na parking w centrum, gdzie zostawiła samochód.

Zamierzała właśnie wsiąść, gdy spostrzegła Toni, tę barmankę, jak podjeżdża.
Zamknęła samochód i podążyła w ślad za dziewczyną. Toni poszła wprost do
agencji detektywistycznej.

Wściekłość Fiony sięgnęła zenitu. Przypuszczalnie ta podła Raisin zatrudniała

zarówno Simona, jak i Toni. Wszystko wskazywało na to, że Simon zwodził ją

TLR

tylko po to, żeby wykryć, czy to ona zamordowała George'a. A jakie rzeczy
wygadywała o podbojach jej ukochanego George'a w Carsely!

Poszła do najbliższego pubu i wypiła kilka kieliszków wódki. Po każdym

kolejnym coraz bardziej nienawidziła Agathy i Simona. Coraz bardziej pijana
obiecała sobie, że przystąpi do akcji. Pojedzie do tej koszmarnej wsi, odnajdzie
dom tej wstrętnej Raisin i zmusi ją, żeby jej wysłuchała.

Fiona wróciła do samochodu i wyciągnęła mapę Gloucestershire, ale linie

rozpływały się jej przed oczami. Obudziła się parę godzin później z głową opartą
na kierownicy.

Przypomniała sobie o planowanej misji. Ponownie obejrzała mapę i tym razem

ustaliła, jak dotrzeć do Carsely.

Fiona zaparkowała przed sklepem wielobranżowym. Właśnie wychodziła z

niego tęga starsza pani o surowym obliczu.

— Czy zna pani adres Agathy Raisin? — zapytała Fiona, przywołując na

twarz jej zdaniem serdeczny uśmiech.

Gdyby trafiła na kogoś innego niż pani Arnold, zagadnięta z pewnością

usiłowałaby wysondować jej intencje. Lecz pani Arnold, patrząc na chmurną minę
Fiony, pochwyciła okazję, żeby narobić Agacie kłopotów.

— Tam, na Lilac Lane — odparła. — W chacie krytej strzechą, na końcu alei.

Fiona pomaszerowała przez Lilac Lane, potrącając przechodniów, ponieważ

jeszcze nie wytrzeźwiała po sporej dawce alkoholu. Zadzwoniła do drzwi i
załomotała w nie, ale odpowiedziała jej cisza. Rozejrzała się dookoła po zielonej
alei skąpanej w słońcu. Z boku domu dostrzegła ścieżkę, lecz drogę blokowała
furtka zamknięta na kłódkę. Fiona z mozołem wspięła się na nią.

Zasiadła na ogrodowym krześle, zdecydowana zaczekać. Słońce mocno

prażyło, ale włożyła słomkowy kapelusz z szerokim rondem. Popatrzyła z
niechęcią na barwny kobierzec kwiatów, niewątpliwie dzieło George^. Ogarnęła
ją dzika zazdrość. Pod wpływem gorąca znów zaczęły jej ciążyć powieki. Głowa
opadła jej na piersi, kapelusz na twarz. W końcu zasnęła i zaczęła chrapać. Fiona
spała tak mocno, że nie obudziła jej osoba, która wdrapała się na płot i wskoczyła
do ogrodu.

TLR

Agatha wróciła do domu godzinę później. Koty wybiegły jej na spotkanie do

ogródka od frontu. Boswell drapał furtkę i miauczał. Agatha wpadła w popłoch.
Czyżby zobaczył tam węża?

Zerknęła ostrożnie przez szklane szybki drzwi. W jej ogrodzie siedziała

kobieta z twarzą przykrytą wielkim kapeluszem w czarno-czerwonych barwach.
Agatha już zamierzała otworzyć drzwi, gdy nagle spostrzegła, że ten czerwony
kolor jakoś nienaturalnie lśni w promieniach słońca.

Drżącymi rękami podniosła słuchawkę i wezwała policję. Potem powoli

usiadła na podłodze i objęła kolana rękoma.

Dzwonek u drzwi frontowych zadzwonił natarczywie. Z pewnością policja

jeszcze nie zdążyła dotrzeć. Wstała z wysiłkiem, podeszła do drzwi i wyjrzała
przez wizjer. Na zewnątrz stał Charles Fraith. Agatha otworzyła mu, popatrzyła na
niego i wybuchła płaczem.

Charles otoczył ją ramionami.

— Co się stało? — zapytał.

— Tam, z tyłu jest kobieta — zaszlochała Agatha. — Myślę, że nie żyje.

Puścił ją i pospieszył przez dom do ogrodu. Agatha poszła w jego ślady:

— Nie dotykaj niczego! — zastrzegła. — Policja zaraz przyjedzie.

Charles wrócił do kuchni.

— Czy ją rozpoznajesz? — zapytał.

— Nic nie widzę. Ten kapelusz zasłania jej twarz. Zaczekaj chwilkę... Gdzie

ostatnio widziałam te czarne koronkowe rajstopy? Mój Boże! Toż to Fiona
Morton.

— Jesteś pewna?

— Absolutnie. Przyszła dzisiaj do biura. Wytropiła mnie. Musiała na mnie

czekać. Pomyślą, że ją zamordowałam.

— Masz alibi? Uspokój się i przypomnij sobie.

— Zaczekaj chwilę. Wyszłam z biura o siódmej. Potem wstąpiłam do pubu coś

przekąsić. Opuściłam go zaraz po ósmej.

TLR

— Świetnie. Uspokój się. Prawdopodobnie ustalą na podstawie stężenia

pośmiertnego, że została zamordowana przed twoim powrotem.

— Potrzebuję czegoś mocniejszego.

— Moim zdaniem lepiej zrobiłaby ci gorąca, słodka herbata.

— Pewnie to dobry pomysł, ale najbardziej odpowiadałby mi duży dżin z

tonikiem.

— Dobrze, zaraz ci przygotuję. Usiądź i przestań się denerwować.

Agatha obserwowała, jak nienagannie ubrany zmierza do jej pokoju

dziennego. Nie po raz pierwszy dziwiło ją, że Charles, człowiek z
uprzywilejowanej klasy społecznej, w każdej sytuacji panuje nad sobą.

Wrócił ze szklaneczką dżinu z tonikiem dla Agathy i kieliszkiem whisky dla

siebie, gdy obydwoje usłyszeli w oddali wycie policyjnych syren.

Po tym, jak Agatha zidentyfikowała zwłoki w ogrodzie jako ciało Fiony

Morton, została główną podejrzaną. Od dnia morderstwa George'a Marstona
policja intensywnie wypytywała mieszkańców wsi. Dowiedziała się od nich o
zauroczeniu Agathy George em. Wilkes natychmiast doszedł do wniosku, że
Agatha zatłukła rywalkę w szale zazdrości.

Zabrano ją do komendy głównej policji na przesłuchanie. Zmuszono do

wyznania, że wysłała Simona, żeby prowadził śledztwo, oraz opisania, w jaki
sposób Fiona ją odnalazła i odwiedziła w agencji. Podała swoje alibi, które
sprawdzano, podczas gdy przesłuchanie trwało w nieskończoność. Agatha już
wcześniej podpadła policji, ale nigdy do tego stopnia, zwłaszcza kiedy jej alibi się
potwierdziło. Wilkes udzielił jej surowego upomnienia za ingerowanie w
działania policji, zabronił opuszczać kraj i w końcu ją zwolnił.

Zmordowana Agatha wyszła do poczekalni, gdzie zastała Charlesa. Czekał na

nią z walizką i torbą podróżną.

— W twoim ogrodzie roi się od laborantów i glin — poinformował. —

Oddałem twoje koty Doris i wyjedziemy do hotelu. Zarezerwowałem nam pokoje
w George'u.

TLR

— Dziękuję — powiedziała Agatha. — Miło, że się o mnie zatroszczyłeś.

Umieram z głodu, a jest już dość późno. Większość restauracji zamykają o wpół
do dziesiątej.

— Naprzeciwko Georgea jest restauracja curry. Można też zamówić kanapki w

hotelu.

— Wolałabym kanapki. Nie mam ochoty pojawiać się w miejscach

publicznych. Prześladuje mnie pewne straszliwe podejrzenie.

— Jakie?

— Twarz Fiony zasłaniał ten głupi, wielki kapelusz. Nie można wykluczyć, że

ktoś wziął ją za mnie.

— Mnie to też przemknęło przez głowę, ale nie chciałem cię martwić.

— Powinnam im powiedzieć.

— Zostaw to mnie. Zadzwonię do Billa z hotelu.

Siedzieli w małym saloniku przylegającym do sypialni w apartamencie

Agathy. Kończyli jeść kanapki z jajkiem i rzeżuchą, kiedy przybył Bill.

— Nie mogłem przyjechać wcześniej, Charlesie — przeprosił. — Naprawdę

myślisz, że ktoś zamierzał zamordować Agathę?

— Próbowano ją zabić już wcześniej, więc nie można wykluczyć, że teraz też.

Bill otworzył notatnik.

— Zobaczcie. Mówiono o George'u, że romansował z trzema paniami: z Joyce

Hemingway, Harriet Glossop i Sarą Freemantle.

— Stawiam na Joyce Hemingway — orzekła Agatha z goryczą. — Złośliwa

krowa!

— Ale tylko Harriet Glossop była notowana przez policję.

— Z pewnością nic złego nie zrobiła — zaprotestowała Agatha. — Chyba jej

największe przestępstwo to zakalec w cieście. O co ją oskarżono?

— Podejrzewano ją o zabicie pierwszego męża.

Pierwszego! — powtórzyła Agatha w myślach. Życie

TLR

jest niesprawiedliwe — myślała. — Po wszystkich zabiegach kosmetycznych i

fryzjerskich przykro się dowiedzieć, że kobieta, która wygląda jak dobrze
wypieczony bochenek chleba, miała więcej niż jednego męża — myślała z
rozgoryczeniem, zapominając, że sama miała już dwóch.

— Co mu zrobiła? — spytała na głos.

— Przedawkował środki nasenne. Nie zostawił listu pożegnalnego.

Podejrzewano Harriet. W końcu wyszło na jaw, że ta głupia kobieta znalazła list,
ale zataiła go przed policją. Wstydziła się, że jej mąż popełnił samobójstwo z
powodu romansu z inną.

— Może sama go napisała — zasugerowała Agatha.

— Ależ Agatho! Badał go grafolog. Moim zdaniem ktoś w tej wsi ma wyższe

mniemanie niż Wilkes o twoich zdolnościach detektywistycznych.

— A co z Jessicą Fordyce?

— Ma żelazne alibi. Przyjeżdża tu tylko na weekendy. Myślę, że powinnaś

wyjechać na długie wakacje, póki nie wyjaśnimy tej sprawy.

— Nie zamierzam uciekać — zaprotestowała Agatha, równocześnie żałując w

duchu swej głupiej dumy. Rozsądek podpowiadał, że najlepiej byłoby zwiać i
poczuć się znów bezpiecznie.

— No trudno. Skup się na swoich pozostałych zleceniach. Trzymaj się z daleka

od przedstawicieli prasy. Im bardziej jesteś znana, tym większe
niebezpieczeństwo.

— Co słychać u Alice Peterson?

Migdałowe oczy Billa rozbłysły w okrągłej twarzy.

— Och, jest cudowna. Prześliczna i doskonale się z nią pracuje.

Agatha poczuła zazdrość. Bill został jej pierwszym przyjacielem po

przeprowadzce do Cotswolds. Chociaż był od niej o wiele młodszy, traktowała go
jak swoją własność.

— Zakochałeś się? — spytała.

— To wbrew przepisom.

TLR

— Jakim znowu przepisom? — wtrącił Charles. — Idę o zakład, że takie

rzeczy zdarzają się codziennie.

— Nie chcę zepsuć układów. Dajmy spokój mojemu życiu osobistemu.

Agatho, będziesz musiała jutro przyjechać na komendę główną. Chcą cię dalej
przesłuchiwać.

— Cholera jasna! — warknęła Agatha.

Po odjeździe Billa Charles poczęstował się whisky z minibaru i usiadł, by

pooglądać telewizję. Włączył program, na którym nadawali serial „Policjanci z
Miami .

— Mam dość zbrodni na dziś — narzekała Agatha.

— Ale to tylko wymyślone morderstwa — argumentował Charles.

Na długiej, piaszczystej plaży na ekranie padł strzał.

— Czasami, kiedy jest mi źle, najchętniej weszłabym w ekran telewizora, żeby

odpocząć od rzeczywistości — westchnęła Agatha. — Stać w jakimś słonecznym
miejscu i obserwować, jak kręcą film.

— W takim razie może warto posłuchać rady Billa i wyjechać. Mogłabyś już

jutro spacerować po plaży.

— Zapomniałeś, że zabroniono mi opuszczać kraj.

— W Wielkiej Brytanii też są plaże.

— Zostawiam cię sam na sam z tą strzelaniną. Idę spać. Wyłącz telewizor, jak

będziesz wychodził.

Późnym popołudniem następnego dnia Agathę puszczono do domu po długich,

nudnych przesłuchaniach. Rozsadzała ją złość na Charlesa. Wyjechał wcześnie
tego ranka, zostawiając ją samą z rachunkami do zapłacenia za pobyt obojga w
hotelu. Agatha zabrała koty od Doris, poszła do swojej chaty, wypuściła je do
ogrodu. Potem z westchnieniem usiadła, żeby przejrzeć korespondencję, która
nadeszła podczas jej nieobecności.

Wyrzuciła reklamy do kosza na śmieci w kuchni, ułożyła rachunki po jednej

stronie i znalazła ręcznie zaadresowaną kopertę ze znaczkiem z Wyckhaden.

TLR

Agatha pamiętała, jak podczas śledztwa, które tam prowadziła, zaręczyła się z

tamtejszym inspektorem policji, Jimmym Jessopem. Jimmy zerwał później zarę-
czyny, kiedy nakrył ją w łóżku z Charlesem. Niestały, niewierny Charles! Jimmy
poślubił miejscową kobietę. Twierdził, że jest szczęśliwy. Od tamtej pory nie
miała od niego wiadomości.

Otworzyła kopertę i przeczytała:

Droga Agatho!

Czytałem o tobie w gazetach. Wygląda na to, że przeżywasz okropny okres w

życiu. Ja również przeżyłem tragedię. Moja biedna żona umarła na raka w zeszłym
roku.

Jeżeli kiedykolwiek zapragniesz zrobić sobie wakacje, chętnie cię ugoszczę.

Ponieważ mamy tu znikomą przestępczość, będę mógł cię zabierać na wycieczki
po okolicy.

Odpisz, proszę.

Twój oddany Jimmy.

Agatha ponownie przeczytała list. Kusiło ją, żeby zrobić sobie przerwę w

pracy i uciec z piekła, którym stało się Carsely.

Ale w ten sposób naraziłaby Toni. Nie mogła wykluczyć, że morderca

postanowi ją ukarać, atakując dziewczynę. No i co z Harriet Glossop?

Zdecydowanie powinnam ją ponownie przesłuchać — pomyślała Agatha. Lecz

w komendzie policji poinformowano ją, że zabójca Fiony wspiął się na wysoki
płot z cedrowych desek, otaczających tę stronę posesji Agathy. Okrągła,
macierzyńska Harriet z całą pewnością nie zdołałaby pokonać takiej przeszkody.

A Jessica Fordyce? Już samo żelazne alibi czyniło ją podejrzaną. Niewinni

ludzie zwykle mają trudności z odtworzeniem swoich posunięć. Pozostała jeszcze
Joyce Hemingway — szczupła, muskularna i silna.

Ale wracając do Sary Freemantle, gdzie przebywał pan Freemantle? Czy nie

wrócił z platformy wiertniczej i nie wpadł w szał zazdrości? Czy Sara mówiła
prawdę, że nie romansowała z George em?

TLR

Zadzwonił dzwonek u drzwi. Agatha z duszą na ramieniu wyjrzała przez

wizjer. Wydała westchnienie ulgi, gdy po drugiej stronie ujrzała łagodną twarz
pani Bloxby. Otworzyła drzwi na oścież i zawołała:

— Proszę wejść!

— Usłyszałam wiadomość na temat panny Morton — zagadnęła Pani Bloxby,

podążając z Agathą do kuchni. — Coś okropnego! Nie sądzi pani, że powinna
pani wyjechać?

— Proszę to przeczytać, zanim zaparzę kawę — zaproponowała Agatha,

podając jej list od Jimmyego.

Pani Bloxby przeczytała go uważnie. Oto szacowny wdowiec — pomyślała. —

Na pewno wart uwagi. Wyobraziła sobie Agathę zamężną z porządnym człowie-
kiem i mieszkającą w nadmorskim miasteczku z dala od wszelkich
niebezpieczeństw.

— Miło byłoby zrobić sobie przerwę w pracy — zachęcała. — Moim zdaniem

warto wyjechać na weekend, odetchnąć od tego koszmaru. Z pewnością nie jest
pani w stanie wysnuć żadnych logicznych wniosków na temat morderstwa, będąc
pod presją zagrożenia życia. Uważam, że powinna pani przynajmniej poprosić
policję o postawienie funkcjonariusza na straży przed drzwiami.

— Nie zdziwiłoby mnie, gdyby Wilkes miał nadzieję, że ktoś mnie zatłucze —

odparła Agatha. — Czy ktokolwiek słyszał o mężu pani Glossop, będącym z nią w
separacji?

— Tak. Przyjechał wczoraj.

— Aha! — wykrzyknęła Agatha, stawiając dzbanek z kawą na stole.

— Spokojnie, pani Raisin. Znam pana Glossopa. To bardzo porządny

człowiek.

— Dlaczego się rozstali?

— Nie jestem pewna. O ile pamiętam, słyszałam, że przeprowadzili

polubowną separację.

— Sądzę, że powinnam go odwiedzić. Może herbatnika?

Pani Bloxby westchnęła. Obawiała się o przyjaciółkę.

TLR

Po odejściu pastorowej Agatha wyruszyła do domu państwa Glossopów.

Pojechała samochodem, ponieważ bała się chodzić po wsi piechotą. Wyobrażała
sobie, że wszędzie czyhają jadowite węże. Słońce prażyło niemiłosiernie na
czystym błękitnym niebie, aż kwiaty więdły w ogrodach.

Muszę zatrudnić ogrodnika, żeby podlewał moje — pomyślała Agatha. Doris

obiecała jej kogoś przysłać, ale się nie pojawił. Czasami żałowała, że nie ma
jedynie skrzynki z kwiatami na oknie. Cały kłopot z mieszkańcami wsi polega na
tym, że oczekują, żeby każdy hodował kwiaty wokół domu.

Zaparkowała mercedesa smart na skrawku wolnego miejsca przed chatą

Glossopów. Nie po raz pierwszy błogosławiła swoje małe auto, ponieważ nie
potrafiła parkować równolegle.

Gdy wysiadła z klimatyzowanego samochodu, poraził ją panujący na dworze

upał. Wysoki, chudy, żylasty mężczyzna pracował w ogródku od frontu. Podlewał
rośliny. Nie wątpiła, że pan Glossop postanowił zignorować zakaz używania węży
ogrodniczych.

— Pan Glossop? — spytała.

— Czym mogę służyć?

— Nazywam się Agatha Raisin...

— Aha, to pani jest tą wścibską babą? Proszę stąd odejść.

— Tylko kilka pytań.

— Wynocha!

Agatha się wycofała. Zamierzała wsiąść do samochodu, gdy zobaczyła

pulchną sylwetkę Harriet Glossop na końcu drogi. Szybko ruszyła w jej kierunku
w nadziei, że zdoła zamienić z nią parę słów poza zasięgiem wzroku jej męża.

Harriet włożyła króciutkie szorty. Miała mnóstwo włosków na nogach. Gdy

przystanęła naprzeciw Agathy i uniosła rękę, żeby otrzeć pot z czoła, odsłoniła
kępkę gęstych brązowych włosów pod pachą.

Wielkie nieba! — pomyślała Agatha. — Poświęciłam tyle czasu na

woskowanie i depilację, a George'owi nawet nie przemknęło przez głowę, by
nawiązać ze mną romans.

TLR

Harriet zamrugała krótkowzrocznymi oczami w jaskrawych promieniach

słońca. Wyciągnęła z kieszeni bluzki bez rękawów okulary i uważnie popatrzyła
na Agathę.

— Ach, to ty!

— Gdzie byłaś wczoraj po południu? — zapytała Agatha.

— Już mówiłam policji. Tu i tam we wsi. A teraz wybacz. ..

Wyminęła Agathę zadziwiająco zwinie i ruszyła biegiem przed siebie.

Nasza Harriet jest bardzo wysportowana — pomyślała Agatha. — Mogła

wspiąć się na mój płot.

Wsiadła do samochodu i rozważała, czy odwiedzić Joyce Hemingway i Sarę

Freemantle. Ale policja na pewno już sprawdziła ich alibi. Uznała, że najlepiej
poprosić Patricka Mulligana, żeby zasięgnął informacji przez swoje kontakty na
posterunku.

Agatha pojechała do swojego biura w Mircesterze. Toni pisała raport. Simon

siedział obok niej, pijąc kawę. Dwa elektryczne wentylatory pracowały pełną
parą.

— Gdzie pani Freedman? — zapytała Agatha.

— Zasłabła z powodu upału i poszła do domu — wyjaśniła Toni. —

Osiągnęliśmy z Simonem pozytywny wynik w sprawie rozwodowej Bramleyów.
Jak sobie radzisz?

— Tak sobie. Nic nie zyskałam.

— Czy chciałabyś, żebyśmy przejęli z Simonem dochodzenie? — spytała

Toni.

— Może to i niezły pomysł, ale uważajcie. Dam wam teczkę i fotografie. Phil

zdołał ukradkiem sfotografować podejrzanych. Nie można wykluczyć, że
zabójstwa Fiony i George'a nie mają ze sobą nic wspólnego. Może morderca
wcale jej ze mną nie pomylił, tylko zabił ją celowo, ponieważ w przeszłości
zalazła mu za skórę. Była niezrównoważoną osobą. Przejmę wasze sprawy, a wam
zostawię to śledztwo. Chyba rzeczywiście potrzeba świeżego spojrzenia na tę
sprawę.

TLR

— Ostatnio wpłynęło wyjątkowo trudne zlecenie — ostrzegł Simon. —

Zaginął dziesięciolatek.

— Jak się nazywa?

— Charlie Devon. Powinien wsiąść do szkolnego autobusu, ale nie wsiadł.

Rodzice wpadli w popłoch.

— Kiedy zaginął?

— Dziś po południu. Matka nie chce czekać na policję. Prosiła nas, żebyśmy

również wszczęli poszukiwania.

— Wygląda na to, że pracujecie we dwoje — zauważyła Agatha podejrzliwie.

— Dzięki temu osiągamy dobre efekty — odparła Toni.

Słowom towarzyszyło karcące spojrzenie, które wyraźnie mówiło, że nie

życzy sobie, żeby znów wtrącała się w jej życie prywatne.

— Do której szkoły chodzi?

— Świętego Jerzego, prowadzonej przez Kościół anglikański, przy drodze do

Evesham.

— Zaraz tam jadę.

Agatha zatrzymała samochód, zanim dotarła do szkoły, ponieważ spostrzegła,

że ustawiono przed nią mobilny posterunek policji.

Nie mogła wejść do środka i wszcząć śledztwa w obecności policjantów.

Przypuszczała, że wysłano funkcjonariuszy również do domu rodziców chłopaka.

Usiadła i mocno zmarszczyła brwi w zadumie. Droga migotała w słońcu przed

jej oczami.

Nagle ogarnęło ją poczucie bezradności. Policja prawdopodobnie sprawdzi

obraz z kamer, które rozmieściła w całym Mircesterze.

Rusz głową, Agatho! — nakazała sobie stanowczo.

Co taki mały uciekinier mógłby zrobić w taki upalny dzień, zakładając, że nie

porwał go żaden pedofil? Niewykluczone, że złapał złe oceny w szkole i odwlókł
moment powrotu do domu.

TLR

Agatha objechała szkolny budynek. Wyciągnęła mapę okolicy i dokładnie ją

przestudiowała.

Potem zadzwoniła do pani Freedman. Na początek zapytała o samopoczucie

sekretarki, a potem zadała drugie pytanie:

— Gdzie pani wnuki poszłyby popływać w upalny dzień, gdzieś w pobliżu

szkoły Świętego Jerzego przy drodze do Evesham?

— Proszę chwilę zaczekać. Jest u mnie córka.

Agatha czekała niecierpliwie, słuchając niewyraźnej

wymiany zdań po drugiej stronie linii.

W końcu pani Freedman ponownie podeszła do telefonu.

— Jest takie jedno miejsce, Wikley Hole — poinformowała. — Nieczynny

kamieniołom, napełniony wodą, bardzo niebezpieczny. Dzieciom nie wolno tam
chodzić.

Agatha wyciągnęła notatnik i długopis i poprosiła o wskazówki, jak tam

dotrzeć.

W końcu odłożyła telefon i wyruszyła w kierunku kamieniołomu.

Zaparkowała przy pobliskiej drodze i poszła dalej na piechotę w letniej spiekocie.
Wreszcie dotarła na skraj kamieniołomu i popatrzyła w dół na złowrogą, czarną
wodę. Nie dostrzegła żadnego ruchu. Ujrzała jakieś ślady, prawdopodobnie
królika, schodzące w dół do wody.

Agatha zawahała się. Obezwładniała ją duchota. Najchętniej wróciłaby do

klimatyzowanego auta, ale coś ją pchało do czynu. Schodziła w dół po stromym
zboczu. Trzymając się ciernistych krzaków, jako jedynej podpory, żeby się nie
ześliznąć, nawbijała sobie w dłonie cierni.

Wreszcie stanęła na trawiastym brzegu jeziorka. Zamierzała się rozejrzeć,

kiedy usłyszała szloch.

— Chodź do mnie, Charlie — poprosiła łagodnie. — Jestem znajomą twoich

rodziców. Przyszłam, żeby cię zabrać do domu.

— Nie mogę — załkał cichutki głos z krzaków tuż obok. — Nie mam ubrania.

Zabrały je takie duże chłopaki!

TLR

— Wystarczy, że wyjdziesz, wejdziesz za mną na górę i wsiądziesz do mojego

samochodu. Nawet na ciebie nie spojrzę. Mam w samochodzie kocyk, to się
przykryjesz.

— Proszę obiecać, że nie będzie pani patrzeć.

— Przysięgam na własne życie, tylko chodź za mną.

Agatha powoli wróciła na króliczą ścieżkę. Słyszała,

że chłopczyk idzie za nią, bo od czasu do czasu rozdzierająco szlochał. Kiedy

dotarli do auta, wyciągnęła z bagażnika podróżny koc i zamknęła oczy. W końcu
Charlie wyjął go jej z ręki. Po chwili zakomunikował:

— Już może pani spojrzeć.

Był niski jak na swój wiek. Miał gęstą rudą czuprynę i piegowatą buzię. Na

prośbę Agathy usiadł na miejscu dla pasażera.

Agatha wyciągnęła jego teczkę, odszukała adres rodziców, zlokalizowała go

na planie miasta i wyruszyła w drogę powrotną.

— Co się stało? — spytała.

Wyrzucił z siebie wszystko. Wpadł w kłopoty w szkole. Ponieważ zachował

się niegrzecznie wobec nauczycielki matematyki, panny Water. Wpisała mu do
dzienniczka uwagę i kazała pokazać rodzicom. Chciał odwlec moment powrotu
do domu i dlatego ukrył się za szkołą. Ponieważ było bardzo gorąco, postanowił
popływać. Właśnie wchodził do wody, kiedy nadeszli jacyś starsi chłopcy.
Chwycili jego ubranie i uciekli ze śmiechem.

— Zobacz, tam stoi furgonetka z lodami — pocieszyła Agatha. — Zjadłbyś

porcję?

— Tak. Poproszę o czekoladowe.

Czekając, aż sprzedawca napełni rożek waflowy dwiema kulkami lodów

czekoladowych, Agatha zadzwoniła do rodziców chłopca, a następnie do agencji
prasowej Associated Press. Poinformowała, że prywatna detektyw Agatha Raisin
odnalazła zaginionego chłopczyka i wiezie go do rodziców.

Wyraźnie odprężony Charlie podziękował za lody, ale potem zapytał

ostrożnie:

TLR

Pani nie jest jedną z tych dziwaczek, prawda?

— Nie. Jestem prywatnym detektywem. Nazywam się Agatha Raisin.

— — Ojejku! Ale super!

Agatha jechała bardzo wolno. Ku swemu zadowoleniu ujrzała przed domem

Charliego kilku przedstawicieli prasy. Bill się na nią wścieknie, ale agencja zyska
darmową reklamę.

Gdy Agatha z Charliem wysiedli z samochodu, trzasnęły migawki aparatów.

Potem ktoś otworzył drzwi od środka i matka wybiegła ścieżką na spotkanie
synka. Łzy szczęścia spływały jej po twarzy.

Agatha przedstawiła się. Z satysfakcją patrzyła na reporterów, słuchając

wylewnych podziękowań pani De— von. Po powrocie do domu przemaglowała ją
policja. Wyglądało na to, że podejrzewali ją o zmyślenie i wyreżyserowanie tej
sceny.

Kiedy Agatha wróciła do chaty, dopadło ją zmęczenie i nagle ogarnął strach.

Upał nie zelżał. Odnosiła wrażenie, że niesie ze sobą jakieś zagrożenie. Stare
domy pokryte strzechą, takie jak chata Agathy, zdawały się ożywać, gdy
nadchodziła noc. Coś trzeszczało w stropach i szeleściło w źdźbłach słomy.
Podskakiwała ze strachu na każdy, najlżejszy nawet dźwięk.

Wróciła myślami do Wyckhaden. Niemal widziała fale uderzające o brzeg i

czuła na policzkach pieszczotę morskiej bryzy. Agatha podjęła nagłą decyzję.
Jeden weekendowy wyjazd jej nie zaszkodzi.

Zadzwoniła do Jimmyego Jessopa i oznajmiła, że przyjedzie następnego dnia,

w piątek, na sobotę i niedzielę.

Jimmy był zachwycony. Odparł, że nie popełniono żadnej zbrodni i że będzie

mógł spędzić z nią te dni.

Następnie Agatha zadzwoniła do Toni i poinformowała ją, że wyjeżdża do

końca tygodnia.

Ledwie Agatha odłożyła słuchawkę, Toni zadzwoniła do Simona i przekazała

mu wiadomość.

TLR

— Świetnie byłoby spędzić razem te dni i rozwiązać zagadkę morderstw,

zanim wróci — dodała na koniec.

Simona ogromnie ucieszyła perspektywa spędzenia weekendu z Toni.

— Pójdę w sobotę do Jessiki Fordyce — zaproponował. — Twoje zdjęcia

zamieściło zbyt wiele gazet. Przedstawię się jako fan, a ty idź do kogoś z
pozostałych. Zarezerwuję nam dwa pokoje w prywatnej kwaterze. Chyba ktoś we
wsi wynajmuje pokoje gościom. Poszukam odpowiedniego miejsca.

Nazajutrz wczesnym rankiem Agatha wtaszczy— ła ciężką walizkę do

swojego maleńkiego autka. Cała w nerwach, zapakowała rzeczy na wszelkie
możliwe okazje. Doris zabrała koty. Wcześniej obiecała:

— Podleję ogród podczas twojej nieobecności. Nieszczęsne kwiaty umierają w

tym upale.

Agatha całkowicie ignorowała swoje rośliny. Za bardzo przypominały jej

niezdrowe zauroczenie Geor— ge'em i kompromitujący pościg za przystojnym
ogrodnikiem.

Wyjechała w prażącym słońcu. Kałuże roztopionej smoły lśniły na szosie jak

jeziorka.

W końcu późnym popołudniem wjechała na szczyt wzniesienia i ujrzała przed

sobą miasteczko Wyckhaden, które wyglądało, jakby przycupnęło nad brzegiem
nieskończenie rozległego, płaskiego morza.

Ponieważ Agatha miała dobrą pamięć, zapamiętała drogę do bungalowu

Jimmy'ego. Przypomniała sobie, jak wandale podarli jej futro z norek. Jimmy
oddał je żonie, która je pozszywała. Agathę ciekawiło, czy je przechował. Chętnie
by je odzyskała.

Jimmy czekał na nią i wyszedł naprzeciw, gdy dotarła na miejsce.

— Pozwól, że poniosę — zaproponował, odbierając od niej walizę.

Cmoknął ją w policzek na powitanie. Nadal miał posępny wyraz twarzy i

wielkie, blade oczy pod ciężkimi powiekami. Nie dostrzegła w nim żadnych
zmian prócz kilku siwych pasemek wśród czarnych włosów.

Jimmy postawił bagaż Agathy w holu.

TLR

— Jadłaś coś? — zapytał.

— Wstąpiłam tylko po drodze na kanapkę z bekonem — odparła.

— Więc zabiorę cię na kolację. Otworzyli nową restaurację w mieście. Chcesz

się odświeżyć przed wyjściem?

— Tak.

— Zaprowadzę cię do pokoju. Jestem bardzo dumny z gościnnej sypialni.

Moja zmarła żona kazała dobudować do niego łazienkę.

Podwójne łoże przykryto różową narzutą ze śliskiego jedwabiu, jakich Agatha

nie znosiła z całego serca. Uszyto ją z jaskraworóżowego materiału, podobnie jak
zasłony w oknie. Na podłodze w łazience leżała różowa mata, a klapę sedesu
pokrywał różowy pokrowiec.

Agacie przemknęło przez głowę, że chyba nieboszczka była wielbicielką

Barbary Cartland

2

.

Postanowiła odłożyć rozwieszenie swych ubrań w szafie na później. Umyła

twarz i poprawiła makijaż. Kiedy dołączyła do Jimmyego, oświadczyła:

— Nie zmieniłam ubrania. Jestem za bardzo głodna.

— Nie musisz. Tam nie obowiązuje elegancki strój.

Sama to wywnioskowała. Włożył bowiem tropikalną koszulę do szarych

flanelowych spodni, szarych skarpetek i brązowych sandałów.

— Niewiele się zmieniło od twojej ostatniej wizyty — zagadnął, kierując

samochód w stronę centrum miasteczka. — Falochron jest brzydki i zasłania
widok na morze, ale lepsze to niż powodzie. Dobrze, że przy tej restauracji
wybudowali obszerny parking.

Agatha posmutniała. Restauracja nazywała się Bezczelny Kurczak. Wielki

neon w kształcie kurczaka rozświetlał nocne niebo.

Wkroczyli do lokalu.

2 Brytyjska pisarka (1901-2000), autorka licznych romansów i powieści miłosnych, przeważnie

fotografowana w jaskraworóżowych ubraniach.

TLR

— Zarezerwowałem stolik — oświadczył Jimmy. — To miejsce cieszy się

dużą popularnością.

W restauracji nie zainstalowano klimatyzacji. Agacie spływały po plecach

strużki potu, kiedy prowadzono ich do boksu z plastikowymi siedzeniami. Menu
wypisano na stołowych matach. Agatha przestudiowała je z niechęcią.
Serwowano wszelkie możliwe dania z kurczaka: pieczonego, z rusztu,
smażonego, w koszyku i skrzydełka.

— Wiele bym dała za kieliszek jakiegoś schłodzonego trunku — poprosiła

Agatha.

— Niestety, nie mają licencji na wyszynk — rozczarował ją Jimmy. — Za to

robią doskonałe soki ze świeżych owoców.

— Trudno, wezmę szklankę — zgodziła się Agatha.

— A do tego pieczonego kurczaka, najchętniej z pieczonymi ziemniakami.

Serwują tylko frytki.

— No dobra, niech będzie.

Moja żona zjadła tu ostatni posiłek, zanim zbyt osłabła, żeby wychodzić z

domu — powiedział. — Dlatego darzę to miejsce szczególnym sentymentem.

Kiedy Jimmy złożył zamówienie pryszczatemu kelnerowi, Agatha zapytała:

Na jaki nowotwór zmarła?

— Na raka piersi.

Myślałam, że współczesna medycyna czyni cuda.

— Biedna Margaret nie chciała stracić włosów, z których była taka dumna.

Agatha zamrugała powiekami ze zdziwienia. Doskonale pamiętała mocno

skręconą trwałą pani Jessop.

— Odmówiła poddania się chemioterapii. Wypróbowała wszelkie

alternatywne metody, jakie można sobie wyobrazić.

Szkoda, że tu przyjechałam — pomyślała Agatha.

TLR

Ale nie powinnam być snobką. Lubię kurczaki. Chętnie napiłabym się czegoś

mocniejszego. Trudno, przynajmniej spróbuję wyciągnąć jakąś korzyść z tej
podróży.

— Twoja zmarła żona bardzo polubiła moje futerko. Czy nadal je masz?

— Margaret przepadała za nim tak bardzo, że zażyczyła sobie, żeby ją w nim

pochować.

Och, moje piękne norki! — rozpaczała Agatha w myślach. — Wolałam, żeby

te małe szkodniki grzały mój grzbiet niż niszczyły naturalną faunę wysp.

— v— Czy nie uznano tego życzenia za nieco... dziwaczne?

— Absolutnie nie. Margaret była bardzo szanowaną osobą. A teraz opowiedz

mi o tych straszliwych morderstwach.

— Dobrze... — Agatha przerwała, kiedy przyniesiono im posiłek. — Najpierw

coś zjem, a potem wszystko ci powiem.

Po pierwszym kęsie kurczaka prawie zupełnie straciła apetyt. Mimo że jej

niewybredne podniebienie przywykło do byle jakiej strawy, natychmiast wyczuła,
że mięso jest suche i bez smaku. Podejrzewała, że przed pieczeniem ugotowano je
na twardo. Chwyciła ze stołu butelkę keczupu, polała nim kurczaka, a następnie
frytki.

— Zepsujesz cały smak — zwrócił jej uwagę Jimmy. — Te ptaki hodowano na

swobodzie.

Patrząc na krótkie nóżki, Agatha wątpiła, czy kiedykolwiek biegały po

podwórku. Podejrzewała, że spędziły całe życie w ciasnej klatce, zanim zginęły
przedwczesną śmiercią i wylądowały na talerzu konsumenta. Z niechęcią zmusiła
się do przełknięcia łykowatego mięsa zalanego keczupem. Później odtworzyła
historię obydwu zbrodni. Zakończyła słowami:

— Masz pewne doświadczenie w sprawach kryminalnych. Naświetliłam ci

sylwetki podejrzanych. Kogo typujesz?

Jimmy pokręcił głową.

— Ten człowiek wygląda mi na nałogowego kobieciarza. Możliwe, że w

przeszłości romansował też z innymi. Był kiedyś żonaty?

TLR

— Cholera! Twierdził, że raz, ale nie chciał o tym mówić. Przeproszę cię na

chwilę. Muszę przypudrować nos.

Agatha wyszła do toalety. Nie chciała rozmawiać przez telefon na temat

morderstwa w hałaśliwej sali jadalnej. Zamknąwszy się w kabinie, wybrała numer
Janet Ilston.

— Tu Agatha — przedstawiła się pospiesznie. — Twój brat miał kiedyś żonę.

Kim była i jak przeprowadził rozwód?

— To było około dwudziestu lat temu. Ożenił się z młodą modelką nazwiskiem

Trixie Du Vane. Prześliczna, długie nogi, ale głupia jak but. George nie chciał o
tym rozmawiać. Wyjawił tylko, że wzięli polubowny rozwód.

— Masz jej adres?

— Tak. Przysłała mi list kondolencyjny. Zaczekaj chwilę.

Agatha czekała niecierpliwie. Jakaś kobieta załomotała w drzwi.

— Czy zamierza tam pani siedzieć cały dzień? — krzyknęła.

— Mam AIDS! — odkrzyknęła Agatha. — Proszę mnie zostawić w spokoju.

Zza drzwi dobiegły okrzyki przerażenia, a potem szuranie, gdy panie w

pośpiechu opuszczały toaletę. Te idiotki ciągle wierzą, że można się zarazić przez
kontakt z deską sedesową — pomyślała Agatha.

Jane wróciła do telefonu.

— Obecnie nazywa się pani Tragent. Mieszka w Oksfordzie, przy River Lane

w Jericho, numer dwadzieścia dwa.

Agatha podziękowała, wyłączyła aparat i pospieszyła z powrotem do

Jimmy'ego.

— Wyglądasz na zdenerwowaną. Zapomnij o morderstwach i korzystaj z

wypoczynku — doradził Jimmy poważnym tonem. — Najważniejsze, że znów
jesteśmy razem. — Przechylił się przez stół, ujął dłoń Agathy i czule uścisnął.

Jakaś tleniona blondynka ze sztuczną opalenizną podeszła do ich stolika i

wbiła wzrok w Agathę.

TLR

— Czekałam przed toaletą, żeby zobaczyć tę chorą. Na pana miejscu bym jej

nie dotykała — ostrzegła Jimmy'ego. — Słyszałam ją głośno i wyraźnie.
Krzyczała, że ma AIDS.

Agatha spąsowiała.

— Wynocha stąd! — ryknęła.

— Co to wszystko ma znaczyć, Agatho? — zapytał Jimmy.

— Poszłam do łazienki tylko po to, żeby zadzwonić w sprawie morderstwa —

tłumaczyła Agatha. — Uważałam, że uznasz to za nietakt, że pracuję nad nią
nawet w twoim towarzystwie. Ta kobieta waliła w drzwi. Skłamałam, że mam
AIDS tylko po to, żeby się odczepiła.

Jimmy pogrzebał w kieszeni, wyjął legitymację i mignął nią przed oczami

blondynce.

— Pracuję w policji — oświadczył. — Proszę stąd odejść.

Kiedy sobie poszła, zwrócił się do Agathy:

— Jak mogłaś mnie tak narazić, Agatho? To małe miasteczko. Muszę dbać o

swoją reputację.

— Nie przypuszczałam, że miejscowi wciąż tkwią w mrokach średniowiecza

— broniła się Agatha. — A jeśli byłabym naprawdę chora? Uświadom sobie, jak
okrutne jest takie nastawienie.

— Twoje podejście do nieszczęśników dotkniętych chorobą również można by

uznać za niezbyt delikatne — wytknął Jimmy.

— Nie pomyślałam o tym. Działałam pod wpływem impulsu — przyznała

Agatha bliska łez. — Chciałabym stąd wyjść, zanim mnie tu ukamienują —
jęknęła.

Jimmy zapłacił rachunek i opuścili restaurację. Doszli w milczeniu do

samochodu.

— Chodźmy się czegoś napić — zasugerowała Agatha.

— Wolałbym wrócić do domu, jeżeli nie masz nic przeciwko temu.

TLR

Agatha usiłowała wymyślić coś, co choć trochę rozładowałoby atmosferę. Na

próżno. Dezaprobata Jim— myego wisiała nad jej głową jak czarna chmura.

Po powrocie do bungalowu oświadczył lodowatym tonem:

— Idę dziś wcześnie spać.

— Posłuchaj Jimmy...

— Agatho! Jestem szanowanym członkiem klubu Rotary i kościelnym w

naszym kościele. Ubiegam się o awans na superintendenta. Zależy mi na reputacji.
Proszę cię, idź spać i zostaw mnie samego.

Agatha z przygnębieniem poczłapała do gościnnej sypialni i usiadła na łóżku.

Musiała przyznać sama przed sobą, że żywiła nadzieję na małżeństwo z Jimmym i
stabilizację. Nie musiałaby się już obawiać samotnej starości. Koniec strachu
przed wężami. Wstydziła się niemądrej uwagi na temat AIDS. Doskwierała jej
samotność.

Najchętniej zadzwoniłaby po Charlesa, żeby przyjechał na ratunek, ale wtedy

jeszcze bardziej zraniłaby i obraziła Jimmyego. Przytłaczała ją ta sypialnia. Tę-
skniła za papierosem. Rozejrzała się dookoła, ale nie spostrzegła popielniczki w
polu widzenia. Cichutko opuściła pokój i przeszła do kuchni. Agatha słyszała, jak
Jimmy wychodzi z łazienki i wraca do swojego pokoju.

Onieśmielała ją czyściutka kuchnia, jakby nadal sprawowała nad nią pieczę

idealna pani domu. W oknach wisiały zasłonki w kratkę. Różnego rodzaju sprzęt
kuchenny błyszczał i lśnił. Na stole stała doniczka z geranium. Agatha pomacała
jeden z listków. Sztuczny! To ją trochę pocieszyło.

Wzięła z kredensu spodek, usiadła przy kuchennym stole i zapaliła papierosa.

Z westchnieniem ulgi zaciągnęła się głęboko i wypuściła dym w stronę sufitu. Za
późno zobaczyła alarm przeciwpożarowy. Włączył się i zaczął wyć.

Jimmy, ubrany w piżamę w paski, gwałtownie otworzył drzwi kuchni i

obrzucił ją karcącym spojrzeniem.

— Tu nie wolno palić, Agatho — upomniał ją surowo.

Agatha z westchnieniem zgasiła papierosa. Jimmy wyszedł i zatrzasnął za sobą

drzwi.

TLR

Po powrocie do swojej sypialni Agatha zaczęła pakować walizkę. Nie widziała

sensu, żeby tu dłużej zostać.

Ale w tym momencie uświadomiła sobie, że Jimmy niewątpliwie włączył

alarm antywłamaniowy. Podeszła na palcach do frontowych drzwi. Tam go
znalazła. Ale obok była skrzynka z bezpiecznikami. Wróciła na korytarz na
palcach. Z pokoju Jimmyego dochodziło chrapanie. Chyba nie sprawię mu
wielkiego zawodu — pomyślała Agatha z goryczą. Po powrocie do swojej
sypialni napisała kartkę do Jimmyego:

Coś mi wypadło. Muszę wyjechać. Nie chciałam cię budzić

Agatha.

Zostawiła ją na swojej poduszce. Cichutko zabrała walizkę i podeszła do

frontowych drzwi. Otworzyła skrzynkę z bezpiecznikami, wyłączyła prąd,
pootwierała zamki i zasuwy w drzwiach wejściowych i poszła do samochodu.

Księżyc żeglował wysoko po niebie. Z przerażeniem spostrzegła, że samochód

Jimmy'ego blokuje jej wyjazd.

Czuła jednak, że dłużej nie wytrzyma w tym domu. Ostrożnie wróciła do

środka. Idąc za odgłosem chrapania, wkradła się do sypialni Jimmyego. Leżał na
plecach i głośno chrapał. Ponieważ nie zasunął zasłon, Agatha dostrzegła kluczyki
do jego auta na nocnym stoliku. Zabrała je.

Na dworze przesunęła samochód Jimmy ego w ten sposób, że zwolniła

hamulec ręczny, żeby sam się zsunął w dół drogi. Zapakowała walizkę do
własnego bagażnika. Odniosła wrażenie, że noc nie przyniosła ochłody od upału.

Zegar na desce rozdzielczej wskazywał wpół do czwartej. Agatha nie mogła

uwierzyć, że jest jeszcze tak wcześnie. W jej odczuciu minęło wiele czasu, odkąd
tu przyjechała. Zakradła się z powrotem do domu i zostawiła kluczyki na stole w
kuchni.

Pojechała do hotelu W Ogrodzie, gdzie wcześniej mieszkała. Wynajęła pokój

dla palących. Potem zeszła na dół do baru, gdzie ukoiła skołatane nerwy dużym
dżinem z tonikiem.

TLR

ROZDZIAŁ VI

Simon zadzwonił do drzwi Jessiki Fordyce, ściskając w ręku zeszyt, w którym

sfałszował autografy różnych gwiazd. Nadal miał nadzieję, że pozyska sympatię
Toni i żałował, że nie przyszła razem z nim.

Otworzył mu młody mężczyzna. Był boso i nosił tylko znoszone dżinsy, które

zwisały mu z bioder. Miał rozpustną twarz ocienioną przez czarną, kręconą czu-
prynę.

— Miałem nadzieję na uzyskanie autografu panny Fordyce — poprosił

grzecznie Simon.

— Proszę mi dać ten zeszyt. Zobaczę, co się da zrobić — odparł mężczyzna,

wyciągając rękę.

— Czy jest nadzieja, że poświęci mi minutkę? Jestem jej zagorzałym

wielbicielem.

— Nie. — Mężczyzna zaczął zamykać drzwi.

— Kto przyszedł? — zapytał damski głos zza jego pleców.

— Jakiś fan po autograf. Zaraz go spławię.

— Nie rób tego, Reksie. Nie można odstraszać wielbicieli. Wpuść go do

środka.

— Jest za tamtymi drzwiami — mruknął Rex i odszedł.

Simon wkroczył do kuchni.

— — Właśnie parzę kawę — oznajmiła Jessica. — Proszę usiąść. — Nalała

sobie kawy i usiadła naprzeciwko Simona przed laptopem. — Proszę chwilkę
poczekać.

Nosiła bluzkę w kratkę, krótkie spodenki z dżinsu i sandały na koturnie.

— Aha! — wykrzyknęła w końcu. — Znalazłam stronę internetową agencji

detektywistycznej Agathy Raisin, a na niej fotografię właścicielki wraz ze
współpracownikami. Jesteś na niej.

TLR

— Co nie przeszkadza mi być pani fanem — upierał się Simon. — Mimo

wszystko nadal chciałbym prosić o autograf. — Przesunął zeszyt po stole w jej
stronę, ale odsunęła go od siebie.

— Zakończmy tę farsę — zasugerowała. — Prowadzisz śledztwo, a ja z

niewiadomych powodów najprawdopodobniej zostałam wciągnięta na listę
podejrzanych — dodała z olśniewającym uśmiechem, który niemal oślepił
Simona.

— Teraz, kiedy panią poznałem, uważałbym za czystą głupotę podejrzewanie o

morderstwo tak pięknej kobiety.

Jessica wstała od stołu.

— Zasłużyłeś sobie na kawę. Z mlekiem i cukrem?

— Bardzo proszę.

Simon podziwiał jej długie nogi. Zapomniał o swoich planach względem Toni.

Jessica roztaczała wokół siebie niezwykłą aurę, która go wciągnęła. Zastanawiał
się, kim jest dla niej ten mężczyzna.

W tym momencie Rex wszedł do kuchni, jakby ściągnął go na drodze telepatii.

— Jeszcze tu siedzi? — narzekał.

— Nie bądź gburem. Reksie. To Simon Black, prywatny detektyw. Simonie,

Rex Dangerfield gra rolę jednego z moich kochanków w operze mydlanej.

— Szczęściarz z niego — skomentował Simon z zazdrością.

— Powinnaś rozmawiać tylko z policją — zwrócił jej uwagę Rex. — Sama

mówiłaś, że ta Raisin nęka ludzi jak ból w kościach.

— Idź sobie, kochanie, i spróbuj nauczyć się roli — poprosiła Jessica.

Rex wyszedł, trzasnąwszy drzwiami.

— Dzieciaki! — skomentowała Jessica. — Każdy uważa się za nowego

Laurence'a Oliviera. Chciałam się go pozbyć, ale ma zastępy fanów. A więc,
Simonie, jak mogę ci pomóc?

TLR

— George Marston romansował przynajmniej z dwiema mieszkankami tej

wioski: z Joyce Hemingway i Harriet Glossop — odparł Simon. — Czy słyszała
pani na ich temat jakieś pogłoski?

— W Carsely mieszka niejaka pani Arnold. To złośliwa plotkara, ale

przysięga, że słyszała, jak pewnego razu Joyce Hemingway groziła George'owi, że
go zabije.

— Czy powtórzyła to pani policji?

Jessica wzruszyła ramionami.

— Usłyszałam tę plotkę dopiero przedwczoraj, a jestem zbyt zajęta, by składać

zeznania. Czy jesteś pewien, że to nie sprawka Agathy? Cała wieś wie, że oszalała
na punkcie George'a.

— Agatha nigdy nie popełniłaby tak okrutnego morderstwa — zaprotestował

Simon. — Zresztą okropnie boi się węży.

— W takim razie wybadaj Joyce Hemingway. Powodzenia! To naprawdę

gwałtowna osoba. Poza tym kiedyś pracowała w londyńskim zoo.

— Jako opiekunka węży?

— Nie. Chyba jako sekretarka.

— Skąd czerpie dochody?

— Nie wiem. Zapytaj ją. Ale teraz już idź. Muszę pomóc Rexowi w nauce roli.

— Wspaniale, że panią poznałem — wykrztusił Simon. — Czy mogę jeszcze

kiedyś panią odwiedzić?

— Jestem bardzo zajęta, ale dam ci wizytówkę. Zadzwoń i zapytaj.

Simon stał przed chatą kompletnie oszołomiony. Czy to miłość, czy

zafascynował się aktorką jak nastolatek? Wyciągnął telefon i zadzwonił do Toni.

— Jestem w pubie — poinformowała. — Fred Glossop wyrzucił mnie za

drzwi, pani Glossop była miła, ale w niczym nie pomogła, a Joyce Hemingway nie
zastałam w domu. A jak tobie poszło?

— Chętnie bym się czegoś napił. Zaczekaj tam, to do ciebie dołączę.

TLR

Widok jasnowłosej, smukłej Toni zwykle poruszał serce Simona, ale w tej

chwili nie potrafił myśleć o nikim innym jak tylko o Jessice.

Jimmy Jessop usiłował się obudzić. Ktoś walił w jego drzwi wejściowe. W

końcu wstał z łóżka i poszedł otworzyć.

— Witaj, Joe! — wykrzyknął na widok kolegi z klubu Rotary. — Co cię

sprowadza?

— Omal nie wpadłem na twój samochód — odparł Joe. — Zawsze parkujesz

na środku jezdni?

Jimmy popatrzył mu przez ramię. Jego drogocenne BMW faktycznie stało

ukośnie prawie w poprzek ulicy. Potem spostrzegł, że samochód Agathy zniknął.

— Przepraszam. Zaraz go zabiorę. Miałem gościa. Chyba przesunęła moje

auto, żeby wyjechać.

Jimmy wziął kluczyki i wyszedł w piżamie w paski i kapciach w kratkę

przestawić swój cenny pojazd. Rysy mu stężały, gdy uświadomił sobie, że Agatha
nawet nie zaciągnęła ręcznego hamulca. Ustawił samochód na krótkim podjeździe
przed swoim domem i wszedł do środka, żeby się ubrać. Wychodząc, zauważył, że
alarm antywłamaniowy został wyłączony. Przeklął Agathę pod nosem. Pojechał
wprost do hotelu W Ogrodzie w przekonaniu, że Agatha się tam zatrzymała. Na
miejscu dowiedział się jednak, że już wyjechała.

Jimmy niemal ze łzami w oczach wspomniał zmarłą żonę, która nigdy nie dała

mu powodu do zmartwienia. Po co w ogóle zapraszał znowu tę diablicę do swego
uporządkowanego życia?

Toni słuchała z coraz większym zniecierpliwieniem opowieści Simona o

Jessice Fordyce: co powiedziała i jak wyglądała. Nic dziwnego, że wpadałam
wcześniej w kłopoty przez starszych mężczyzn — myślała Toni. Młodzi są tak
emocjonalnie niedojrzali. Wystarczy posłuchać tej paplaniny. W końcu przerwała
mu słowami:

— No dobrze, wszystko to bardzo piękne, ale jedyna interesująca nas

informacja dotyczy Joyce Hemingway. Jak do niej dotrzeć? Szkoda, że Agatha tak
bardzo zabiega o popularność. Jessica znalazła nasze zdjęcia na stronie
internetowej agencji.

TLR

— Moglibyśmy ją podsłuchać — zasugerował Simon.

-Jak?

— Kupiłem taki miniaturowy aparat podsłuchowy. Przenosi głos przez ścianę.

Ma specjalny, ceramiczny mikrofon. Odbiera drgania głosu ze ściany jak mikro-
fon, wzmacnia je i pozwala słyszeć rozmowy po drugiej stronie nawet przez
trzydziestocentymetrową warstwę betonu.

— Nie podoba mi się pomysł podsłuchiwania ludzi w ich własnych domach —

skomentowała Toni. — To nieczysty chwyt.

— Wykonujemy brudny zawód. Jeżeli do niczego nie dojdziemy, Agatha może

skończyć tragiczną śmiercią, pokąsana przez węże.

Toni się zawahała.

— Czy na pewno pomyśleliśmy o wszystkim? Fiona była jedyną osobą w

Lower Sithby, która mogłaby życzyć George'owi śmierci? Oczywiście wiem, że
go nie zabiła, ale niewykluczone, że nie wzięliśmy pod uwagę jakiejś innej
kobiety.

— Tak, ale skoro jesteśmy w Carsely, zacznijmy śledztwo stąd. Moim zdaniem

najlepiej poczekać, aż się ściemni.

— Posłuchaj, rób jak uważasz, ale mnie w to nie wciągaj — zastrzegła Toni. —

Ja pójdę do pani Bloxby. Ona najlepiej wie, co się dzieje w tej wsi.

Simon odprowadził ją wzrokiem i wzruszył ramionami. Postanowił zaczekać

do zmroku, a potem zamontować swoje urządzenie na zewnątrz chaty Joyce.

Agatha podjechała pod dom byłej żony George'a w Jericho w Oksfordzie.

Zaparkowała i wysiadła na zakurzonym, gorącym parkingu. Spostrzegła przy nim
tabliczkę: „Tylko dla mieszkańców". Miała nadzieję, że parkingowi już
zakończyli pracę tego dnia.

Pani Trixie Tragent mieszkała w zadbanym, szeregowym domku z niebieskimi

drzwiami. Agatha nacisnęła przycisk dzwonka. W pierwszej chwili uznała
piękność, która stanęła w progu, za córkę Trixie. Dopiero po chwili jej bystre oczy
dostrzegły ślady chirurgicznego liftingu na twarzy i silikon w wydatnym biuście,
doskonale widocznym w głębokim dekolcie bluzki z zielonego płótna. Gęste,

TLR

fachowo rozjaśnione włosy spływały na ramiona. Agathę ciekawiło, czy kazała
sobie przedłużyć włosy.

Kim pani jest? — wyrwała ją z zamyślenia Trixie. — Czy zamierza pani stać i

gapić się na mnie przez cały dzień? — dodała szorstkim tonem.

Przepraszam, oto moja wizytówka — odparła Agatha. — Prowadzę śledztwo w

sprawie śmierci pani byłego męża.

Proszę wejść, chociaż już rozmawiałam z jednym z waszych oficerów.

Agatha uświadomiła sobie, że Trixie ma słaby wzrok, dlatego nie odczytała

treści jej wizytówki, tylko doszła do wniosku, że pracuje w policji. Podążyła za nią
do małego pokoju od frontu. Okna zasłaniały zielone żaluzje. Ściany też
pomalowano na zielono. Trzyczęściowy zestaw wypoczynkowy obito materiałem
w tym samym kolorze. Na ścianie nad kominkiem wisiał wielki olejny portret
Trixie w zielonej sukience.

— — Jak już mówiłam policji, nie widziałam George'a w tym stuleciu. Biedny

George. Nigdy nie potrafił utrzymać go w spodniach. Dlatego się z nim rozstałam.

— Czy pani drugi mąż go poznał?

— Rory? Tak, ale z nim też wzięłam rozwód. George przyjechał na nasz ślub,

ale to było piętnaście lat temu.

— Czy ma pani dzieci z George'em?

— Nie. On chciał, ale wytłumaczyłam mu, że nie zamierzam psuć sobie figury.

— Ciekawe, czy miał jakieś nieślubne dzieci? — zastanawiała się Agatha.

— Mało prawdopodobne.

— Ale romansował na potęgę...

— Najczęściej ze starszymi kobietami. Miał kompleks jakiegoś Greka.

Zapomniałam imienia

3

. Słońce mocno grzeje. Podać pani coś do picia?

3 Chodzi o kompleks Edypa, pojęcie wprowadzone przez Zygmunta Freuda. Mitycznym prawzorem byl

Edyp, król Teb, który nie znając swych biologicznych rodziców, zabił ojca i ożenił się z matką. Według
Freuda kompleks polegał na kazirodczym pożądaniu matki i wrogości wobec ojca. W praktyce nauka nigdy
nie udowodniła jego istnienia.

TLR

— Tak, bardzo chętnie — poprosiła Agatha. — Wprawdzie prowadzę

samochód, ale jeden kieliszek nie zaszkodzi.

— Czego pani nalać?

— Dżinu z tonikiem, jeżeli można. Czy mogę zapalić?

— Jasne, niech się pani truje na zdrowie.

Agatha wędrowała po pokoju, póki nie znalazła szklanej popielniczki na

gzymsie kominka.

Trixie wróciła po kilku minutach, niosąc tacę z trunkami. Jej oczy zmieniły

barwę z burobrązowej na zieloną, niewątpliwie za sprawą koloryzujących socze-
wek kontaktowych.

— Właśnie sobie przypomniałam jedną dziwną rzecz

zagadnęła Trixie. — Jeżeli George bał się czegokolwiek na świecie, to właśnie

węży. Pełnił gdzieś służbę — nie p łmiętam gdzie — ale ukąsił go wąż.
Przewieziono go do szpitala. Napisał mi w liście, że te bestie prześladują go w
koszmarach sennych. Jeżeli morderca o tym wiedział, uśmiercił go wyjątkowo
perfidnie.

Agatha upiła solidny łyk trunku. Historia zabójstwa George'a brzmiała coraz

bardziej przerażająco, zważywszy wyjątkowe okrucieństwo zbrodniarza. Po
długiej podróży dopadło ją zmęczenie w gorącym, dusznym pokoiku.

— Poczęstuje mnie pani tym rakotwórczym paskudztwem? — poprosiła

Trixie.

— Proszę bardzo. — Agatha podsunęła jej paczkę ben— sonów.

— Naprawdę nie powinnam — krygowała się Trixie.

— Czy zauważyła pani, że palące kobiety mają brzydkie zmarszczki nad górną

wargą?

— Nie — skłamała Agatha, po raz kolejny przysięgając sobie w duchu, że

zerwie z nałogiem. — A więc nie utrzymywała pani kontaktu z George em od
dłuższego czasu?

TLR

— Nie, nie licząc jednej dziwnej wiadomości. Zupełnie o niej zapomniałam.

Nie oddzwoniłam, ponieważ nadal żywiłam do niego urazę za to, że mnie
zdradzał.

— Co mówił?

— Odniosłam wrażenie, że trochę wypił. Prosił o podanie nazwiska mojego

adwokata, który reprezentował mnie podczas sprawy rozwodowej. Pomyślałam,
że ten głupiec ponownie się ożenił i jak zwykle ściągnął sobie na głowę kłopoty.

Agathę ciekawiło, czy ponownie zawarł związek małżeński. Postanowiła to

sprawdzić.

— Nie zachowała pani tego nagrania?

— Korzystam z automatycznej sekretarki firmy Bri— tish Telecom, która po

miesiącu automatycznie kasuje każdą wiadomość. Zwykłe nie przetrzymuję ich
nawet przez trzydzieści dni, tylko kasuję wcześniej. Mój Boże! Jakże
znienawidziłam George'a. Dziwne, że budził tak silne uczucia.

Pani Bloxby poinformowała Toni, że mąż Sary Freemantle przyjechał do

domu. Toni wolałaby raczej porozmawiać z samą Sarą podczas jego nieobecności,
lecz mimo to postanowiła ją odwiedzić.

Sara otworzyła jej drzwi.

— Czym mogę służyć?

— Pracuję w agencji detektywistycznej Agathy Raisin i...

— Nie mam pani nic do powiedzenia — oświadczyła gospodyni, powoli

zamykając drzwi.

Za Sarą stanął wysoki mężczyzna.

— Kto to jest? — dopytywał.

— Panienka, która usiłuje coś sprzedać — skłamała Sara i zatrzasnęła Toni

drzwi przed nosem.

Panna Gilmour wróciła do samochodu. Postanowiła odwiedzić Phila, który w

weekend miał wolne. Liczyła na to, że coś usłyszał. Zamierzała właśnie wsiąść do
auta, kiedy mężczyzna, którego zobaczyła za plecami Sary, wybiegł z domu.

TLR

— Ej, ty! — zawołał za nią.

Toni zaczekała, aż do niej podejdzie.

— Co sprzedajesz? — zapytał.

— Nic — odparła Toni. — Jestem detektywem. Prowadzę śledztwo w sprawie

zabójstwa George'a Marstona.

Jej rozmówca był wysokim, dobrze zbudowanym mężczyzną w średnim wieku

z okrągłą, mocno opaloną twarzą, krzaczastymi brwiami, wąskimi, zaciętymi
ustami i małymi oczami.

— A co ma do tego moja żona?

— Pytam każdą osobę, u której Marston pracował.

— No to czemu Sara twierdziła, że coś sprzedajesz? Torujesz sobie drogę do

cudzych domów kłamstwem?

Stał teraz bardzo blisko niej w wojowniczej postawie. Toni odstąpiła na bok.

— Musi pan ją sam zapytać. Ja uczciwie przedstawiłam cel swojej wizyty —

zapewniła.

— Odejdź stąd i nigdy nie wracaj. — Po tych słowach boleśnie ścisnął jej

ramię.

Toni obrzuciła go lodowatym spojrzeniem.

— Jeżeli mnie pan natychmiast nie puści, wezwę policję — zagroziła.

Mężczyzna z ociąganiem zwolnił uścisk. Toni pomknęła do swojego małego

samochodu i zatrzasnęła drzwi.

Gdy przedstawiła Philowi Marshallowi przebieg spotkania, popatrzył na nią z

przerażeniem.

— — Bardzo źle, że Agatha wysyła tak młodziutką dziewczynę, żeby

prowadziła dochodzenie w sprawie tak okrutnego morderstwa. To bardzo
niebezpieczne zadanie. Zadzwonię do niej i zasugeruję, żeby mnie zleciła
przesłuchania. Jesteś za młoda, żeby ryzykować życie. Co innego taki stary
dziadek jak ja.

TLR

— Słyszałeś jakieś plotki na temat Sary Freemantle?

— Na razie nie, ale popytam w okolicy. Nie napiłabyś się lemoniady?

Simon pomyślał, że Toni mogłaby się z nim skontaktować. Znudziło go

czekanie, aż zapadną ciemności. W końcu wyruszył w stronę chaty Jessiki
Fordyce. Przyjechał na motocyklu. Droga schodziła w dół od jej domu, więc
wyłączył światła i silnik i zjechał w dół po cichu. Przystanął w pobliżu, schowany
w cieniu płatana. Wyciągnął swój nowy sprzęt, założył słuchawki i przemknął się
w cieniu żywopłotów ku chacie Jessiki. Wiedział, że powinien podsłuchiwać
Joyce Hemingway, ale pragnął usłyszeć, co powie Jessica.

Jej dom przylegał do pola otoczonego drzewami. Przemknął przez drogę pod

drzewa i skierował urządzenie na ścianę.

Nie usłyszał kompletnie nic. Nagle uprzytomnił sobie, że przed domem nie ma

samochodu. Albo Jessica wróciła do Londynu, albo wyszła gdzieś wieczorem.

Mimo wszystko postanowił zaczekać. Zerwał się ciepły wiaterek, który

szeleścił w koronach drzew. Ponieważ Simon wypił sporo w pubie dla zabicia
czasu, powieki zaczęły mu opadać. Nie wiadomo kiedy zasnął kamiennym snem.

Obudziło go jakieś stworzenie pełzające mu po plecach. Simon skoczył na

równe nogi. Przypuszczał, że coś spadło mu z drzewa na grzbiet. Wstał, zdarł
koszulę, ale nieznane zwierzę ugryzło go boleśnie. Ponieważ jasne światło
księżyca przeświecało przez korony drzew, ku swemu przerażeniu ujrzał małego
węża, który uciekał.

Szybko ukrył urządzenie podsłuchowe za drzewem i pognał do szpitala w

Moreton-in-Marsh. Przystanąwszy przed budynkiem, zadzwonił do Toni.

— Ukąsił mnie wąż.

— Co takiego? Gdzie?

— Nieważne. Idź pod drzewa naprzeciwko chaty Jessiki. Pod jednym z nich

schowałem mój sprzęt. Zabierz go. Nie mogę ryzykować, że policja go przy mnie
znajdzie. — Po tych słowach wyłączył aparat.

Toni wróciła do Mircesteru kilka godzin wcześniej. Wsiadła do samochodu.

Podczas gdy Simona przewożono karetką na sygnale z Moreton do szpitala w
Cheltenham, Toni wyruszyła z powrotem do Carsely.

TLR

Odczuła ulgę na widok chaty Jessiki pogrążonej w ciemnościach. Znalazła

urządzenie podsłuchowe. Właśnie zamierzała je spakować do torby podróżnej,
którą zabrała ze sobą, kiedy przypomniała sobie, że nieopodal stoi chata Sary
Freemantle. Mimo wcześniejszych obiekcji Toni nie zdołała odeprzeć pokusy.
Schowana w cieniu drzew, zakradła się naprzeciwko chaty Sary, skierowała
urządzenie na ścianę i założyła słuchawki.

Ku swojemu przerażeniu usłyszała szloch Sary, a potem głos jej męża:

— Wydobędę z ciebie prawdę, nawet jeżeli zajmie mi to całą noc.

— Nie... zdradziłam... cię... z nim — łkała Sara. — Daj... mi... spokój, Guyu.

— Jak rozgrzeję płytę kuchenki i przypiekę ci dłoń, to wyznasz wszystko jak

na spowiedzi!

— Nie!

Toni wyciągnęła telefon komórkowy i wystukała numer 999.

— Strzelano u Sary Freemantle, na Blackberry Lane dziesięć w Carsely! —

wykrzyczała do aparatu, zmieniając głos najlepiej, jak potrafiła.

Wyciągnąwszy miniaturową latarkę, oświetliła kieszonkowy notesik i

odnalazła numer Sary. Odebrał jej małżonek.

— Policja po ciebie jedzie, morderco! — zagroziła i przerwała połączenie.

Popędziła do auta ze sprzętem Simona i umknęła z zawrotną prędkością.

Pojechała wprost na plebanię i wcisnęła torbę podróżną z urządzeniem Simona w
ręce zdumionej pani Bloxby.

— Proszę to ukryć — błagała. — Później wszystko wyjaśnię.

Następnie podjechała z powrotem pod chatę Sary i czekała. Doszła do

wniosku, że policja mogła rozpoznać jej głos, więc najlepiej się przyznać, że to
ona dzwoniła. Postanowiła skłamać, że słyszała krzyki i strzały z wnętrza domu.

Wkrótce usłyszała wycie syren. Bill Wong przybył pierwszy.

— — Uzbrojony oddział jest w drodze — poinformował. — Czy to ty

dzwoniłaś?

TLR

— Tak — potwierdziła Toni. — Zamierzałam przesłuchać panią Freemantle,

gdy usłyszałam, jak ktoś krzyczy: „Nie przypalaj mnie" czy coś takiego, a potem
jakby odgłos strzału.

Przybyli kolejni policjanci. Ktoś otworzył od środka drzwi chaty i Guy

Freemantle wyszedł na dwór.

— Padnij! — rozkazał Bill. — Na ziemię!

Na polu wylądował śmigłowiec, z którego wysiedli funkcjonariusze specjalnej

jednostki do walki z uzbrojonymi przestępcami.

Guy z przerażoną miną położył się na ziemi. Bill podszedł i zakuł go w

kajdanki.

Uzbrojeni policjanci wkroczyli do środka pierwsi, a za nimi Bill i Alice

Peterson.

Sara siedziała na podłodze w kuchni, szlochając. Miała przeciętą wargę i

podbite oko. Płyta kuchenki elektrycznej płonęła intensywną czerwienią.

— Zamierzał mnie poparzyć — wyszeptała. — Myślę, że połamał mi żebra.

Alice zadzwoniła po karetkę.

Godzinę później Toni siedziała w pokoju przesłuchań w komendzie głównej

policji. Miała wiele czasu na przećwiczenie swej zmyślonej historii. Wilkes
rozpoczął przesłuchanie.

Toni trzymała się swojej wersji, że odwiedziła Phila Marshalla, a potem

postanowiła iść do Sary Freemantle i spróbować ją przesłuchać. Twierdziła, że
martwiła się o nią, ponieważ odwiedziła ją wcześniej i oceniła Guya Freemantle'a
jako gwałtownika. Usłyszała krzyki, a przysięgłaby, że także i strzały.

Kazano jej powtarzać relację nieskończenie wiele razy, żeby sprawdzić, czy

nie poda nieco odmiennych szczegółów. Na koniec Wilkes dodał:

— Dziś wieczór doniesiono nam ze szpitala ogólnego w Cheltenham, że Simon

Black został tam przywieziony po ukąszeniu przez węża. Czy wiedziała pani o
tym?

— Tak, zadzwonił do mnie, ale jak już mówiłam, postanowiłam odwiedzić

Sarę przed wizytą w szpitalu.

TLR

Wilkes przerzucił jakieś notatki.

— Twierdzi, że czekał pod drzewem naprzeciwko chaty Jessiki Fordyce w

nadziei, że wróci do domu, ponieważ chciał jej zadać jeszcze kilka pytań. Zeznał,
że zasnął i obudziło go jakieś stworzenie, które pełzało po jego koszuli.
Tymczasem żmije nie wychodzą w nocy ani też nie spadają z drzew. Uważamy, że
ktoś specjalnie położył mu ją na plecach.

— No i gdzie była Jessica Fordyce? — zapytała Toni.

— Jadła kolację w Wiejskim Jadle w Moreton, co może potwierdzić kilku jej

wielbicieli.

— Ale czy przebywała tam około wpół do dziesiątej? Ta żmija musiała ugryźć

Simona już po zapadnięciu ciemności.

— Dlaczego tak pani sądzi?

— Bo kiedy do mnie zadzwonił, było już ciemno — odrzekła Toni pospiesznie.

— Pani zeznania zostaną spisane. Później poproszę o ich podpisanie.

Prawdopodobnie zechcemy porozmawiać z panią jeszcze jutro.

Agatha Raisin usiłowała się obudzić, kiedy telefon koło jej łóżka uporczywie

dzwonił. Wysłuchała z przerażeniem opowieści Toni o ataku na Simona.

— Właśnie jadę do szpitala w Cheltenham — dodała Toni na zakończenie.

— Dołączę tam do ciebie — zaproponowała Agatha.

Ubrała się w pośpiechu, w pełni świadoma złowrogich szelestów w źdźbłach

strzechy nad głową. Zwykle słyszała je w nocy, ale teraz wyobrażała sobie, że
pełzają pod nią węże.

Agatha zastała Toni czekającą na nią przy wejściu do szpitala.

— Powinnam cię powstrzymać przed przyjazdem — oświadczyła Toni. —

Simon śpi i jego życiu nie zagraża niebezpieczeństwo. Ale chciałam z tobą
porozmawiać o Guyu Freemantle'u.

Opisała aresztowanie Guya, starannie przemilczając szczegóły dotyczące

podsłuchu.

TLR

— A więc pobił żonę i zamierzał przypalić jej dłoń — podsumowała Agatha.

— W takim razie to brutal zdolny do popełnienia zabójstwa. Ciekawe, czy wie coś
o wężach. I czy na pewno nie było go tu przez cały czas? Gdzie przebywał?

— Phil powiedział mi, że pracował jako inspektor nadzoru ekipy spawaczy na

platformie wiertniczej w Szkocji.

— Dziwne. Ze słów żony wywnioskowałam, że pracował za granicą.

Zastanawiam się, czy istnieje możliwość, że zaczaił się gdzieś w okolicach wioski.
Przypuszczam, że policja prześledzi jego poczynania.

— Myślisz, że Sara się z nim rozwiedzie?

— Raczej nie. Nie ma własnych dochodów. Oczywiście dostałaby alimenty.

Ale nie można wykluczyć, że znosiła swój los maltretowanej żony zbyt długo,
żeby go porzucić.

— Nie czuję się na siłach jechać z powrotem do Mir— cesteru — powiedziała

Toni. — Chyba prześpię się w aucie i odwiedzę Simona z samego rana.

— Czy Simon jeszcze kogoś przesłuchiwał?

— Zobaczył Jessikę Fordyce i sądząc po jego minie, kompletnie zgłupiał na jej

punkcie. Ale zamierzał tam wrócić, podsłuchiwać pod jej chatą.

Agatha popatrzyła badawczo na Toni.

— Te stare chaty mają grube ściany. Gdzie przebywał Simon, kiedy wąż

wpełzł mu za koszulę?

— Siedział pod drzewem naprzeciwko domu i usnął.

— Każdy kierowca przejeżdżający tamtędy zobaczyłby go w świetle

reflektorów. Musimy ustalić, czy mąż Sary Freemantle wrócił do domu, gdy
Simon spał, i czy wie cokolwiek o wężach.

Agatha wbiła w twarz Toni spojrzenie niedźwiedzich oczu.

— Zaczekaj chwilę. Czy Simon używał aparatury podsłuchowej?

— Nnnnie — wykrztusiła Toni z rumieńcem na policzkach.

— To znaczy tak! Nie umiesz kłamać, Toni. A co będzie, jeżeli policja

przeszuka jego rzeczy i ją znajdzie?

TLR

Toni zwiesiła głowę.

— Oddałam je pani Bloxby.

Agatha jęknęła.

— — Urządzenia podsłuchowe są nielegalne w Wielkiej Brytanii. Trzeba iść z

samego rana na plebanię. Jeżeli Alf Bloxby je znajdzie, ten pobożny palant, który
mnie nie cierpi, prawdopodobnie zaniesie je najbliższemu policjantowi. Czy
właśnie w ten sposób wykryłaś, że Guy maltretuje żonę?

— Nie zdołałam oprzeć się pokusie. Nie wiedziałam, że nie wolno ich używać.

Zaprotestowałam, gdy Simon mi o nich powiedział, ponieważ uważałam
podsłuchiwanie za nieuczciwe.

— Lepiej pojedź ze mną do domu — zaproponowała Agatha. — Pójdziemy na

plebanię wczesnym rankiem, zabierzemy to paskudztwo, a potem odwiedzimy
Simona.

Następnego ranka pastor przemierzał pokój dzienny w poszukiwaniu

ulubionego pióra. Słyszał z kuchni brzęk naczyń, gdy jego żona przygotowywała
śniadanie.

Pomyślał, że upuścił je na podłogę. Opadł na czworaki i zajrzał pod sofę.

Zobaczył małą torbę podróżną, której nie rozpoznał, i wyciągnął ją. Zamierzał ją
właśnie otworzyć, gdy jego żona wkroczyła do pokoju.

— Zostaw to! — krzyknęła pospiesznie. — Przechowuję to dla kogoś.

Śniadanie gotowe. Co robisz na podłodze?

— Zgubiłem pióro, to pozłacane, które dostałem w nagrodę za rozwiązanie

krzyżówki.

— Leży na gzymsie kominka za wazonem.

Pastor wstał.

— Świetnie, dziękuję.

— A teraz zjedz śniadanie.

TLR

Kiedy pastor zabrał pióro i wyszedł do kuchni, pani Błoxby chwyciła torbę i

rozejrzała się w popłochu dookoła. Przeszła przez oszklone drzwi do ogrodu i
dalej na cmentarz przykościelny. Pani Bloxby obejrzała już wcześniej zawartość
torby. Rozpoznała urządzenie podsłuchowe, ponieważ niedawno czytała artykuł o
sprzęcie szpiegowskim. Dzień wcześniej pochowano pana Barreta-Jynesa. Koło
świeżo wykopanego grobu leżała łopata. Pastorowa wzięła ją, wykopała dołek,
włożyła do niego torbę, przysypała ziemią, wyrównała i mocno przyklepała.

Po śniadaniu pastor postanowił iść na cmentarz, odmówić modlitwę za duszę

zmarłego pana Barreta-Jynesa. Dzień wstał piękny i rześki, nie tak parny jak
poprzednie.

Pastor stanął nad grobem i pochylił głowę. Nagle usłyszał niski, głęboki głos

zza grobu:

— Jesteś arogantem, Alfie Bloxby.

Pastorowi zaparło dech. Odwrócił się raptownie i popędził z powrotem na

plebanię.

— Zawszem chciał mu to powiedzieć — oznajmił z satysfakcją stary pan

Sither, przechodzący koło muru cmentarza.

— Ja też — zawtórował mu kolega, Bert Camden.

— Co się stało? — wykrzyknęła pani Bloxby na widok męża. — Pobladłeś jak

ściana.

— Chyba wpadam w obłęd — wyznał pastor. — Poszedłem się pomodlić przy

grobie Barreta-Jynesa i usłyszałam głos z grobu.

O Boże! — pomyślała jego żona. — Ta przeklęta maszyneria musi być nadal

włączona.

— Co powiedział?

— Nieważne — odparł pospiesznie pastor. — Myślisz, że on żyje?

— Biedy pan Barret-Jynes leżał martwy od tygodnia, zanim odkryto, że zmarł

— przypomniała pani Bloxby, usiłując zachować spokój. — Pani Carpie, która u
niego sprząta, wyjechała na wakacje. Znalazła go po powrocie. Opisała w
przerażający sposób trupi odór i muchy. Wykluczone, żeby pochowano go

TLR

żywego. Pójdę i sprawdzę. Podejrzewam, że jakiś żartowniś schował się za
nagrobkiem.

Pastor wreszcie się uspokoił. Spojrzał z podziwem na żonę. Rzeczywiście,

jakżeby mogły jakieś siły nadprzyrodzone ocenić go jako aroganta?

— Pójdę i sprawdzę — zaproponował.

— Nie, zostań. Pisz swoje kazanie. Ja tam zajrzę.

Pani Bloxby pospieszyła na cmentarz. Przypuszczała, że kiedy ubijała ziemię,

uruchomiła aparaturę. Odkopała pospiesznie torbę, otworzyła ją i wyłączyła
urządzenie.

Właśnie się zastanawiała, gdzie je ukryć, gdy usłyszała, że mąż ją woła.

Wepchnęła torbę za najbliższy nagrobek, kiedy Alf dotarł na koniec ogrodu.

— Przyszła ta przeklęta Raisin — zawołał. — Widziałaś kogoś?

— Nie. Nikogo.

Pani Bloxby pospieszyła z powrotem na plebanię. Zastała Agathę i Toni

czekające w pokoju dziennym. Pastor zniknął za drzwiami swojego gabinetu.

— Na cmentarzu — szepnęła pani Bloxby. — Chodźcie ze mną i zabierzcie

stąd tę przeklętą aparaturę. Zaskoczyłyście mnie. Czyżbyście nie wiedziały, że to
nielegalne?

— Wszystko pani opowiem, jak odzyskam urządzenie — obiecała Agatha.

Zabrały torbę. Pani Bloxby zapakowała ją we własną, na wypadek gdyby

pastor wrócił, mógłby ją rozpoznać. Potem usiadły wszystkie razem przy
ogrodowym stole. Agatha opisała ostatnie wydarzenia.

— Niewykluczone, że Freemantle wracał do domu i zobaczył śpiącego Simona

w świetle reflektorów swojego samochodu.

— Ale jak mógłby go rozpoznać? — zapytała pani Bloxby.

— To proste — wyjaśniła Toni. — Agatha umieściła zdjęcia całej załogi na

stronie internetowej agencji, co bardzo utrudnia prowadzenie dochodzeń.

TLR

Agatha spąsowiała. Zabiegając o reklamę, nie pomyślała o tym, że popełnia

głupstwo, zamieszczając fotografie pracowników w Internecie. Nigdy zbyt mocno
w siebie nie wierzyła, ale teraz ogarnęło ją kompletne zwątpienie.

— Lepiej sprawdźmy, jak się czuje Simon — zaproponowała pospiesznie. —

Zamknę aparaturę w biurze, zanim pojedziemy do szpitala.

Ku irytacji Agathy, zastały Simona w doskonałym humorze. Poinformował je,

że dostał surowicę przeciw jadowi żmii i że prawdopodobnie wypiszą go
następnego dnia.

Uśmiech zgasł na jego ustach, gdy Agatha udzieliła mu surowego upomnienia

za stosowanie zakazanej aparatury podsłuchowej.

— Moim zdaniem powinniśmy poszukać osoby zajmującej się zawodowo

wężami — zasugerowała Toni. — Przeciętny człowiek nie wiedziałby, jak
bezpiecznie złapać żmiję i jak z nią postępować. A co ze sklepami zoologicznymi?
Czy można tam kupić jadowite węże?

Agatha otworzyła swoją przepastną torebkę i wyciągnęła iPada.

— Zaczekajcie, niech sprawdzę. — Przez chwilę pracowicie szukała

informacji. — Znalazłam. Trzeba mieć licencję państwową, ale w Irlandii nie
wymagają żadnego pozwolenia. Ciekawe, czy ktoś z naszych podejrzanych był
ostatnio w Irlandii?

— Jak to sprawdzić? — zapytała Toni.

— Szkoda, że nie mamy kontaktów w policji — westchnęła Agatha. —

Musimy ich zapytać.

— Moim zdaniem należałoby rozszerzyć krąg podejrzanych — podsunęła

Toni. — Do tej pory brałyśmy pod uwagę panią Glossop, państwa Freemantle,
panią Hemingway i Fordyce. Tymczasem nie można wykluczyć, że zabił go ktoś,
kogo nie znamy. Marston był niepoprawnym kobieciarzem.

— Niewykluczone, że został zamordowany z zupełnie innego powodu —

wtrąciła Agatha, marszcząc brwi. — Poza tym nie rozumiem, dlaczego nadal
wymieniasz Jessicę Fordyce. Ma niepodważalne alibi. To bardzo znana osoba.
Trudno sobie wyobrazić, że wchodzi nierozpoznana do sklepu zoologicznego i
kupuje żmije, nie zwracając na siebie uwagi. Nawiasem mówiąc, wątpię, czy

TLR

którykolwiek sklep zoologiczny je sprzedaje. Ludzie przychodzą po bardziej
egzotyczne zwierzęta, na przykład boa dusiciele.

— Zgadzam się — wtrącił Simon. — Zresztą wystarczy spojrzeć na Jessicę.

Jest taka piękna, serdeczna i...

— Och, zamknij się! — warknęła Agatha. — Posłuchajcie. W tym momencie

odkryliśmy we Freemande'u przestępcze skłonności. Tylko zazdrosny brutal tak
traktuje kobietę.

— Sporo o tym myślałam — wyznała Toni. — Według mojej oceny ta

zbrodnia wygląda na popełnioną przez kobietę. Marston wypił coś z kimś, kto go
uśpił. Nie wyobrażam sobie, żeby po przyjacielsku zaprosił do siebie
Freemantle'a. Właśnie przypomniałam sobie, że Phil znalazł kolejną podejrzaną
osobę. Odwiedziłam go wczoraj. Uświadomił mi, że zignorowaliśmy osobę z
Carsely, już notowaną za popełnienie przestępstwa, Matildę Fraser. Pamiętacie,
aresztowano ją trzy lata temu za uprawianie konopi indyjskich. Jej męża, Tima,
uznano za głównego winnego. Ponieważ Matilda ma troje małych dzieci,
otrzymała wyrok w zawieszeniu. Jednakże plotka głosi, że Tim, który zniknął bez
śladu, tylko wykonywał jej rozkazy. To ona rządziła w tym domu.

— Ale co ona ma wspólnego z Georgeem?

— Z całą pewnością zatrudniała go do pielęgnacji ogrodu. Po likwidacji

hodowli konopi zburzyła szklarnię i założyła zwykły ogród.

— Pojedźmy do niej teraz — zaproponowała Agatha.

— Co chciałabyś, żebym zrobił po wyjściu ze szpitala? — zapytał Simon

błagalnym tonem.

— Mnóstwo spraw leży odłogiem. Weź którąkolwiek z nich. Ostatnio spada

nam wykrywalność.

TLR

ROZDZIAŁ VII

Toni zostawiła samochód w Mircesterze. Agatha zawiozła ich do biblioteki,

żeby poczytać o Matildzie Fraser.

Adwokat Matildy przekonująco wystąpił w jej obronie. Twierdził, że była

maltretowana przez męża i że Tim Fraser wymuszał na niej wszystko, łącznie z
hodowlą konopi. Kiedy policja zrobiła najazd na posiadłość, Tim Fraser przepadł
bez śladu. Jego żona zaś wyraziła przypuszczenie, że ktoś go ostrzegł. Policja
nadal go poszukiwała.

Carsely zaczyna przypominać Londyn z okresu, kiedy tam mieszkałam —

myślała Agatha. — Ludzie w gruncie rzeczy nie znają swoich sąsiadów, tak jak
bywało dawniej na wsiach.

Matilda mieszkała na dawnym osiedlu socjalnym na obrzeżach miejscowości.

Chociaż nadal używano dawnej nazwy, większość domów przeszła w prywatne
ręce.

Dom, którego szukali, znajdował się na końcu ślepego zaułka. W

przeciwieństwie do innych szeregowców stał osobno.

Matilda Fraser była mizerną kobietą z ufarbowanymi na rudo włosami. Miała

niezdrową, pomarań-czowobrązową cerę, jakby uzależniła się od opalania w
solariach, wodniste, zamglone oczy i opuszczone kąciki ust.

— Nie potrzebuję pani wizytówki — oświadczyła na wstępie. — "Wiem, kim

pani jest. Czego chce?

-Potrzebuję pani pomocy — odrzekła Agatha. — Prowadzę śledztwo w

sprawie śmierci George'a Marstona.

— Ach, o to chodzi. Proszę wejść.

W salonie dominował olbrzymi telewizor z płaskim ekranem. Siedział przed

nim młodzieniec z ogoloną głową.

— To mój syn, Wayne. Zmykaj stąd, Wayne.

TLR

Gdy chłopak wyszedł, szurając nogami, Matilda wyłączyła odbiornik.

— Siadajta — rozkazała.

Agatha usiadła ostrożnie na brzegu poplamionej sofy obitej brązowym

sztruksem. Toni zajęła miejsce obok niej.

— Cochcetawiedzieć? — wyrzuciła z siebie gospodyni jednym tchem, nie

robiąc przerw między wyrazami.

— Ciekawi mnie, czy George rozmawiał z panią o kimś, kogo się obawiał.

— Nie. Zwykle żeśmy się śmiali i żartowali. Taki wesoły gość był z tego

mojego George'a.

— Pani George'a? — Agatha popatrzyła na nią badawczo. Nie wierzyła

własnym uszom. Ta kobieta nie miała nawet prawdziwych zębów. — Co was
łączyło?

— E, nic takiego. Trochę my się przytulali, czasami żem mu dała buzi, jak to z

facetami. Ciągiem ich musiała odpychać, przez całe życie — tłumaczyła Matiłda,
wyraźnie zadowolona z siebie.

Agatha do reszty straciła poczucie własnej wartości, gdy przypomniała sobie,

ile zabiegów stosowała i ile wydatków poniosła, żeby zdobyć przystojnego
ogrodnika

— Czy wspominał coś o wężach? — spytała Agatha. — Podobno bardzo się

ich bał.

— Mi tam nic nie mówił. Jak żem znalazła jedną taką bestię w ogrodzie w

zeszłym tygodniu, tom ucięła łeb łopatą. Wstrętne, oślizłe bydlęta.

— Czy mówiła pani o tym policji?

— Mam ich po dziurki w nosie. Zresztą do ogrodu ciągle wpełzają jakieś

stwory. Chceta go zobaczyć?

— Tylko zerkniemy — poprosiła Agatha.

ogród z całą pewnością nikt nie dbał od chwili śmierci Georgea. Pilnie

wymagał podlania. Kwiaty zwiędły od upału.

— Dziwne — zauważyła Toni.

TLR

— Co takiego? — spytała Matilda.

— Ten skalniak na środku trawnika. Moim zdaniem szpeci ogród, a połowa

roślin uschła.

— Jeśli wystarczy wam już wściubiania nosa w cudze sprawy, to se idźta. Mam

kupę roboty — warknęła Matilda.

Gdy wsiadły do samochodu, Agatha wyczuła podniecenie Toni.

— Co cię tak zaciekawiło? — zapytała.

— Ten ogródek skalny jakoś mi tam nie pasuje — odparła Toni. — George

Marston bez cienia wątpliwości był świetnym ogrodnikiem. Nie pozwoliłby tak
oszpecić posiadłości.

— Co świadczy tylko o złym guście właścicielki. No i co z tego?

— Nikt nigdy nie znalazł zaginionego Tima Frasera. Gdyby Matilda usunęła

go z drogi, mogłaby do końca życia utrzymywać, że jako maltretowana żona nie
ponosi żadnej odpowiedzialności za założenie plantacji konopi indyjskich.

— Ponosi cię wyobraźnia — skomentowała Agatha. — Jak zamierzasz to

udowodnić?

— Zdenerwowała ją moja uwaga na temat skalniaka. Jeżeli pogrzebała tam

Tima, spróbuje go stamtąd usunąć. Wrócę ją poobserwować po zapadnięciu
zmroku.

Agathę dopadło zmęczenie i zniechęcenie. Ale jeżeli istniała jakakolwiek

szansa, że Toni ma rację, nie chciała, żeby pomocnica usunęła ją na drugi plan.

— Zajedźmy od tyłu — zaproponowała. — Zauważyłam, że ogród na tyłach

graniczy z polem. Mogłybyśmy tam zaczekać.

Toni stłumiła westchnienie. To jej przyszła do głowy ta myśl, całkiem zresztą

nieprawdopodobna. Ale gdyby jednak wysunęła trafną hipotezę, wolałaby ją
potwierdzić sama, bez współudziału Agathy.

Gdy tego wieczora zajęły pozycję obserwacyjną na skraju pola przylegającego

z tyłu do ogrodu Matildy, Agatha wróciła myślami do aparatury podsłuchowej
Simona. Kusiło ją nieodparcie, żeby z niej korzystać, ale powiedziała sobie

TLR

twardo, że to nielegalne. Gdyby było dozwolone, każdy mógłby szpiegować
sąsiadów.

Powietrze było parne i duszne. Agacie zrobiło się gorąco, ponieważ włożyła

wysokie kozaki dla ochrony przed żmijami. Toni siedziała na trawie na skraju
pola. Agathę zmęczyło stanie.

— Nie boisz się, że coś cię ugryzie? — zapytała z kwaśną miną.

— Na przykład żmija? Nie, nie o tej porze, w nocy. Poza tym kiedy stoisz,

widać cię wyraźnie w świetle księżyca.

Agatha szybko usiadła.

— Gdzie się podziewa Charles? — spytała Toni.

— Nie wiem. Nawet nie próbowałam do niego dzwonić. Znasz go. Przychodzi

i odchodzi, kiedy zechce.

— A James?

— Gdzieś podróżuje.

Toni ścisnęła ramię Agathy.

— Ciiii! Ktoś zapalił światło z tyłu, w kuchni. Spróbujmy podejść bliżej.

— Jesteśmy na tyle blisko, żeby usłyszeć, jak kopią — wyszeptała Agatha. —

Jest bardzo cicho. Mogłaby nas usłyszeć przy najlżejszym poruszeniu.

— Co takiego? Wszystko? — dobiegł je męski głos.

— Myślę, że to ten syn, Wayne — powiedziała Toni.

Usłyszały odgłos kopania, a potem głos Wayne'a:

— Załadowałem pierwszą taczkę. Gdzie to wyrzucimy?

— Wywieź przez furtkę na tyłach ogrodu — rozkazała Matilda.

— Ten farmer może to znaleźć.

— Pole leży odłogiem. Nie zauważy.

— Chodźmy stąd — zadecydowała pospiesznie Agatha. — Zadzwonię do

Billa.

TLR

Po powrocie do swojej chaty Agatha wybrała numer telefonu komórkowego

Billa. Miała nadzieję, że odbierze, zanim matka wparuje do jego sypialni i
zabierze mu aparat.

Gdy usłyszała jego zaspany głos po drugiej stronie, pokrótce przedstawiła mu

przebieg wypadków.

— Nie mamy nakazu rewizji i nie zdołamy go uzyskać do jutra — zastrzegł

Bill.

— Skłam — zasugerowała Agatha. — Powiedz, że podejrzewacie Tima

Frasera o ukrywanie się na terenie posesji. Nie zdradź, że myślimy, że leży pod
stertą kamieni w ogrodzie. Jest uciekinierem. Nie potrzebujecie nakazu rewizji.

— Zobaczę, co się da zrobić — obiecał Bill i się wyłączył.

— Zaczekamy poza terenem posiadłości — zaproponowała Agatha. — Kiedy

policja przyjedzie, pójdziemy za nimi do domu.

Agatha obawiała się, że policja nie przybędzie, póki nie ujrzała pierwszych

niebieskich błysków świateł radiowozu na wzgórzu nad Carsely.

— Nadciąga kawalkada — oznajmiła. — Trzymaj kciuki. Mam nadzieję, że

nie znajdą następnych zwłok. Kolejne morderstwo znów ściągnęłoby do wsi tłum
dziennikarzy.

Podjechały radiowozy. Agatha podążyła za nimi. Pierwszy funkcjonariusz

zadzwonił do drzwi, podczas gdy czterech innych okrążyło dom. Następnie jeden
z policjantów wziął taran i wyważył drzwi.

Gdy Agatha z Toni stały na dworze, przyjechał nie— oznakowany samochód.

Wysiedli z niego Bill i Wilkes, rozczochrany i w złym humorze. Inspektor
obrzucił Agathę piorunującym spojrzeniem.

— Lepiej dla pani, żebyśmy coś znaleźli.

Podeszli razem z Billem do domu Matildy i weszli do środka. Agatha usłyszała

krzyki, a potem wrzask Matildy. I zapadła długa cisza.

Ludzie zaczęli wychodzić z domów. Policja otoczyła dom Matildy taśmą i

rozkazała Agacie i Toni stanąć poza jej obrębem.

Nadeszli laboranci z wydziału kryminalnego wraz z fotografem.

TLR

— Nie sprowadzili patologa — zauważyła Toni.

Agatha czuła, że kostki zaczynają jej puchnąć w kozakach. Żałowała, że nie

zmieniła ich na sandały.

Rozważała właśnie, czy nie wrócić do samochodu, kiedy wyszli Bill i Wilkes.

Za nimi szli funkcjonariusze, prowadząc trzy osoby w kajdankach: Wayne'a,
Matiłdę i chudego, wysokiego mężczyznę.

— Powiedz im, tato, że nic złego nie zrobiliśmy — poprosił Wayne.

— Chyba to zaginiony Tim. Cholera! — zaklęła Agatha.

— Głowa do góry! — pocieszyła Toni. — Policja musiała coś odkryć, skoro

aresztuje ich wszystkich.

Agatha zanurkowała pod policyjną taśmę i podeszła do Wilkesa.

— Co wykryliście? — spytała.

— Proszę pojechać za nami do Mircesteru — polecił.

— Będzie musiała pani złożyć zeznanie.

— Ale...

— Proszę raz w życiu wykonać polecenie, pani Raisin — warknął Wilkes. — A

teraz, jeżeli nie ma pani nic przeciwko temu, chciałbym wsiąść do mojego sa-
mochodu.

Kolejna grupa policjantów wyszła z domu Matildy. Nieśli dużą metalową

skrzynkę. Agatha dołączyła do swojej młodej pracownicy.

— Chodźmy, Toni. Musimy jechać do komendy głównej policji.

Jestem zmęczona i mdli mnie od tych nieustannych przesłuchań — myślała

Agatha, siedząc w poczekalni w komendzie głównej policji w oczekiwaniu na
powrót Toni. Nie mogła zeznać, że to ona wpadła na pomysł, że coś ukryto w
ogródku skalnym, ponieważ wiedziała, że Toni zostanie przesłuchana osobno.

Wyjęła z torebki kieszonkowe lusterko i uważnie obejrzała swoje odbicie.

Makijaż, który nałożyła, całkiem rozpłynął się od upału.

Wróciła Toni. Wyglądała pięknie, młodo i świeżo.

TLR

— Czy coś ci powiedzieli?

— Właściwie nie. Nie wyjawili, co znaleźli, ale na koniec detektyw sierżant

Briggs westchnął: „Dzięki Bogu odnaleźliśmy sprawcę tych zabójstw". Spytałam:
„Czy to znaczy, że Fraserowie ich zabili?", a on potwierdził. Wciąż dopytywali,
jak odgadłam, że ukryli coś pod tą stertą kamieni, aż w końcu obudzili we mnie
poczucie winy.

— Zżera mnie ciekawość — przyznała Agatha. — Pojadę wprost do domu

Billa, zaczaję się w pobliżu, zaczekam, aż wyjdzie, i zażądam wyjaśnień. Ty
możesz jechać do domu.

— Nic z tego — zaprotestowała Toni. — Nie zapominaj, że to ja wpadłam na

ten pomysł.

— No trudno, jeżeli musisz... — wymamrotała Agatha z kwaśną miną.

Bill rozpoznał samochód Agathy, gdy podjechał pod swoją chatę następnego

ranka. Ponieważ razem z Toni spały wewnątrz, kusiło go, żeby zawrócić do domu.
Wiedział jednak, że kiedy jego przyjaciółka się obudzi, przyjdzie do niego,
zacznie łomotać w drzwi i zdenerwuje matkę.

Podszedł i zastukał w szybę auta. Agatha obudziła się natychmiast.

— Co się stało?

— Nie powinienem z tobą rozmawiać — zaczął Bill.

— Nie chcę, żebyś do mnie przyjeżdżała, więc chodźmy gdzieś na kawę. Przy

obwodnicy jest restauracja Mały Kucharz.

— Znam ją — odparła Agatha. — Budź się, Toni. Kiedy zasiedli w lokalu nad

filiżankami kawy, Bill

zapytał Agathę:

— Czy jesteś gotowa wysłuchać mnie teraz? Jakoś mizernie wyglądasz.

Agatha natychmiast zasłoniła twarz rękami jak wystraszone dziecko. Na ten

widok Toni zapewniła pospiesznie:

— Dobrze się czuje. Możesz mówić.

TLR

— W ogródku skalnym nie znaleziono zwłok tylko dużą metalową kasetkę

pełną pieniędzy — zaczął Bill.

— Matilda twierdziła, że jej mąż uciekł z tym, co zarobili na sprzedaży konopi.

Ale pod banknotami leżało kilka książek o żmijach: jakie środowiska zamieszkują
i jak z nimi postępować.

— A co Fraserowie mieli do powiedzenia na ten temat?

— Matilda przyznała, że owszem, ukryli pieniądze, kiedy Tim uciekł do

Szkocji, ale zarówno ona, jak jej mąż i Wayne przysięgają, że nie widzieli tych
książek na oczy. Twierdzą, że ktoś je musiał tam podrzucić. Matilda powiedziała,
że ostatnio pojechali z Wayne em do Szkocji, odwiedzić Tima, który ukrywał się
w Glasgow. Zasugerowali, że byłoby bezpiecznie, gdyby wrócił do domu, lecz
pozostawał w ukryciu.

— Zaczekaj chwilę — wtrąciła Toni. — Gdzie jest pozostała trójka ich dzieci i

najstarszy, Wayne?

— W domu dziecka. Pracownicy socjalni zabrali je, kiedy Matilda stanęła

przed sądem. Nie walczyła jednak o ich odzyskanie. Przesłuchaliśmy wszystkich
troje, każdego z osobna. Matilda zeznała, że kiedy wróciła ze Szkocji, połowa
roślin w ogródku skalnym zwiędła albo uschła. Przypuszczała, że to z powodu
upału. Teraz jednak twierdzi, że ktoś musiał rozkopać skalniak, znaleźć kasetkę,
włożyć książki i z powrotem poukładać kamienie. Ale to nie wszystko.
Wykryliśmy jeszcze coś, kiedy badaliśmy ich przeszłość. Tim Fraser jako młody
człowiek ciągle zmieniał pracę. Między innymi pracował dorywczo przez pewien
czas na farmie węży w Southend.

Agatha ucisnęła skronie.

— Nie przekonuje mnie to. Po co zabijałby Georgea?

— Był ogrodnikiem. Mógł trafić na skrzynkę podczas pielęgnacji ogrodu.

Niewykluczone, że zakopali ją, zanim wpadli na pomysł założenia ogródka
skalnego.

— Ale co z Fioną Morton, wężami, które mi przysłano, i żmiją, którą ktoś

położył Simonowi na plecach?

— Może obawiali się, że George powiedział Fionie o kasetce.

TLR

— A dlaczego zaatakowano Simona?

— Zwykły zbieg okoliczności. Musiał położyć się na żmii, zanim zasnął.

— Nie, nie potrafię w to uwierzyć — zaprotestowała Agatha. — Moim

zdaniem Fraserowie to drobni przestępcy. Obydwa morderstwa popełniono w
wyrafinowany sposób, tak jak wiele zbrodni z zazdrości. Nie wierzę, że
Fraserowie mieli z tym coś wspólnego. A co z Jessiką Fordyce? Gdzie przebywała
w chwili, kiedy Simon został zaatakowany?

— Wyjechała do Londynu wcześniej tego wieczora. Posłuchaj, Agatho.

Dochodzenie zamknięto. Wilkes dziś rano składa oświadczenie dla prasy. Teraz
zamierzam odespać zaległości.

Po odwiezieniu Billa do domu Agatha spytała:

— Myślisz, że Fraserowie popełnili te zbrodnie?

— Trudno mi w to uwierzyć — przyznała Toni. — Moim zdaniem Wilkes

działa zbyt pochopnie. Adwokat może podważyć oskarżenie. O ile nie znajdą ich
odcisków palców na książkach o żmijach, będą mieli wyłącznie poszlaki.

— Ale prokurator przygotuje solidne argumenty. Tim Fraser faktycznie

pracował, choćby krótko, na farmie węży. Książki ukryto w ich ogrodzie wraz z
dochodami z nielegalnej plantacji konopi. Myślę, że gdyby chcieli się pozbyć
George a, utłukliby go młotkiem lub zabili w inny, równie pospolity sposób. Nie
posądzam ich o zdolność do opracowania wyszukanego planu.

— Czy myślisz, że Janet, siostra George'a, uzna sprawę za zakończoną? —

spytała Toni.

— Idę do biura. Zadzwonię do niej stamtąd.

Lecz kiedy Agatha zatelefonowała do Janet Ilston, dowiedziała się, że Wilkes

już do niej dzwonił. Po wysłuchaniu wątpliwości Agathy pani Ilston ucięła krótko:

— Moim zdaniem to nie pani, tylko policja wyśledziła zabójców mojego

nieszczęsnego brata. Zrywam umowę.

— No to koniec — westchnęła Agatha ciężko, kiedy Janet przerwała

połączenie. — Nie stać nas na to, żeby pracować za darmo przy szalejącej recesji.
Bierzmy się do reszty zleceń.

TLR

Tego wieczora Agatha zobaczyła Wilkesa w telewizji. Miała nadzieję usłyszeć,

że policja zatrzymała trzy osoby do dalszego przesłuchania. Tymczasem inspektor
jasno oświadczył, że Timothy Fraser, jego żona Matilda i syn Wayne zostali
oskarżeni o popełnienie morderstwa.

Zadzwonił dzwonek u drzwi. Kiedy Agatha je otworzyła, ujrzała na progu

Charlesa.

— Wejdź — mruknęła przygnębiona.

— Co się stało? — zapytał Charles. — Myślałem, że zastanę cię zadowoloną z

zakończenia sprawy.

— Zrób sobie coś do picia, usiądź, to ci wszystko opowiem.

Charles słuchał uważnie. Kiedy Agatha skończyła mówić, skomentował:

— Moim zdaniem nie masz racji, Agatho. Według mnie teoria o jakimś

tajemniczym zabójcy, który ukrył książki w ich ogrodzie, żeby ściągnąć na nich
podejrzenia, jest mocno naciągana. Niby dlaczego ktoś miałby sobie wyobrażać,
że policja tam zajrzy?

— Nie można wykluczyć, że morderca traktował to jako rodzaj zabezpieczenia

— upierała się Agatha. — Zaplanował sobie, że jeśli policja wpadnie na jego trop,
skieruje podejrzenia na nich za pomocą anonimowego telefonu. A co z tymi
wężami, które mi przysłano? Nawet mi nie przyszło do głowy, by podejrzewać
Fraserów.

— Ale z całą pewnością wieść, że prowadzisz śledztwo, obiegła całą wieś. Nie

można wykluczyć, że Fraserowie spróbowali usunąć cię z drogi.

— Wszystko jedno — ucięła Agatha. — A co ty ostatnio porabiałeś?

— Myślałem o małżeństwie.

— Z kim?

— Z Petronellą Harvey-Booth.

— Kim ona jest? — zapytała Agatha zazdrośnie.

— Ładną, młodą i bogatą dziewczyną. Jeżeli odpowie „tak", będę się uważać

za szczęściarza.

TLR

— Masz zdjęcie?

Charles wyciągnął portfel i wyjął z niego zdjęcie.

— Musisz przyznać, że Pet jest dość atrakcyjna.

— Nazywasz ją Pet?

— Petronella to bardzo długie imię.

Zdjęcie przedstawiało wysoką, smukłą dziewczynę o długich brązowych

włosach, pociągłej twarzy, długim nosie i małych ustach.

— A co Gustav sądzi o twoich planach małżeńskich?

Gustav był służącym i lokajem Charlesa.

— Uważa, że to bardzo odpowiednia kandydatka.

— Przynajmniej nie będziesz do mnie wpadał znienacka — skomentowała

Agatha.

— Będzie ci mnie brakowało? — zapytał Charles z uśmiechem.

Jak wszyscy diabli — pomyślała Agatha. Poczuła się opuszczona.

— Przyzwyczaiłam się — rzuciła lekkim tonem.

— Wracając do tych zabójstw, czy rozmawiałaś ostatnio z panią Bloxby?

— Dlaczego pytasz?

— Coś musi się dziać we wsi. Weźmy na przykład takiego pana Freemantle. To

damski bokser. Nie można wykluczyć, że to on położył Simonowi tę żmiję na kar-
ku. W każdym razie chodźmy ją odwiedzić.

— Nie spieszy ci się do Pet? — spytała Agatha.

— Obecnie odwiedza rodzinę w Devon.

— Jeżeli mieszka w Devon, to jak ją poznałeś?

— Przyjechała do krewnych do Warwickshire. Spotkałem ją na przyjęciu.

Odniosłem wrażenie, że znam ją od wieków.

TLR

Nikt mnie nie chce — pomyślała Agatha. — Mężczyźni wolą czupiradła albo

chude tyki. Idę o zakład, że Pet przedłużyła sobie włosy. Mam nadzieję, że to
zrobiła. Ludzie ostrzegają, że ten zabieg powoduje łysienie.

— Proponuję iść na plebanię i sprawdzić, czy pani Bloxby coś słyszała.

Otworzył im pastor. Ku najwyższemu zdumieniu Agathy, powitał ją

serdecznie:

— Proszę wejść — zachęcił z szerokim uśmiechem. — Zawsze miło panią

widzieć.

Agatha nie miała pojęcia, że pastora prześladowało wspomnienie głosu zza

grobu, który wyzwał go od arogantów. W niedzielę wygłosił nawet kazanie
przestrzegające przed niebezpieczeństwami, jakie wynikają z fałszywej dumy. Nie
do końca wierzył w wyjaśnienie żony, że ktoś prawdopodobnie schował się za
nagrobkiem. Odniósł wrażenie, że głos dochodzi z grobu.

Pani Bloxby czekała na nich w pokoju dziennym. Zaproponowała, żeby

przeszli do ogrodu, podczas gdy jej mąż wrócił do swego gabinetu.

— Ciekawiło nas, czy nie usłyszała pani czegoś — zagadnęła Agatha. — Czy

na przykład któryś z sąsiadów państwa Freemantle nie dostrzegł Simona pod
drzewem.

— Nic nie słyszałam, nie licząc wiadomości, że Fred Glossop znowu wyjechał

— odrzekła pastorowa.

— Ciekawe, po co tu wrócił? — zastanawiała się Agatha. — Żyją w separacji,

prawda?

— Przypuszczam, że pani Glossop bała się mordercy i dlatego go tu ściągnęła.

— Gdzie pracuje?

— W jakiejś firmie komputerowej w Oxfordshire jako inżynier.

— Czemu się nie rozwiedli?

— Wieść gminna głosi, że rozstali się polubownie.

— Nie wierzę w polubowne separacje — wtrącił Charles cynicznie.

— Chyba ją odwiedzę — zaproponowała Agatha.

TLR

— Może zechce powiedzieć trochę więcej pod nieobecność Freda.

W wyglądzie Harriet Glossop zaszły radykalne zmiany. Pobladła i straciła na

wadze.

— Ach, to ty — mruknęła bez cienia zainteresowania. — A kim jest ten pan?

— To sir Charles Fraith — przedstawiła go Agatha, w nadziei, że zaimponuje

jej tytuł szlachecki.

— Wejdźcie. Usiądziemy w ogrodzie.

— Pani kwiaty pilnie wymagają podlania — zauważył Charles na widok

opadłych płatków na zbrązowiałym trawniku.

— Straciłam zainteresowanie — wyznała Harriet.

— Jest za gorąco. George był tani w porównaniu z cenami, jakich żądają inni

ogrodnicy z okolicy.

— Zastanawialiśmy się, czy mogłabyś nam pomóc

— zagadnęła Agatha. — Mój współpracownik Simon Black siedział pod

drzewem nieopodal chaty Jessiki Fordyce, kiedy został zaatakowany. Nie
słyszałaś albo nie widziałaś czegoś? Na przykład samochodu przejeżdżającego
drogą czy czegoś w tym rodzaju?

— Nie. Posłuchajcie. Nic nie wiem i co więcej, nie chcę wiedzieć. Słyszałam w

radiu, że policja aresztowała tych okropnych Fraserów, więc po co jeszcze
węszycie po okolicy?

— Ponieważ nie do końca wierzę, że oni to zrobili — odparła Agatha.

— I oczywiście wiesz wszystko lepiej niż wszystkie oddziały policji?

— Mam dobrą intuicję...

— Oszczędź mi tych przechwałek. Jedna kobieta w Mircesterze umie wróżyć z

kart do tarota. Jedź do niej. Przypuszczam, że nadajecie na tych samych falach.

— No, skoro postanowiłaś odmówić nam pomocy... — zaczęła Agatha.
— Nic nie wiem i żądam, żebyście opuścili mój dom... natychmiast.

TLR

Poszli do chaty Sary. Kiedy maszerowali drogą, podeszła do nich Joyce

Hemingway.

— Czyż to nie wielka pani detektyw? — zakpiła w żywe oczy. — Zakasowana

przez policję!

— To ja zasugerowałam, że prawdopodobnie coś ukryli w tym skalnym

ogródku w swoim ogrodzie — wyjaśniła Agatha.

— W każdym razie policja zamknęła dochodzenie w sprawie tych morderstw

— przypomniała Joyce.

— Nie wierzę — zaprotestowała Agatha. — Poza tym właśnie odkryłam coś

takiego, co pewnie każe im na nowo wszcząć śledztwo.

— Co takiego?! — wrzasnęła Joyce. Agatha uśmiechnęła się.

— Chciałaby pani wiedzieć. W końcu to panią słyszano, jak groziła

George'owi. Chodźmy, Charlesie.

— Co cię podkusiło, żeby wygadywać takie rzeczy?

— zapytał Charles, kiedy odeszli na tyle daleko, że nie mogła ich usłyszeć.

— Naszła mnie ochota, żeby zmącić wodę i zobaczyć, co wypłynie na wierzch.

Ponieważ nie mam takich możliwości jak policja, zwykle błądzę po omacku, aż
wybuchnie jakaś bomba.

— Miejmy nadzieję, że nie wylecisz w powietrze — skomentował Charles.

Następnego ranka wrócił z podróży James Lacey. Właśnie rozpakowywał

walizkę, gdy zadzwonił dzwonek u drzwi.

James wahał się, czy otworzyć. Nowe mieszkanki wioski szybko uznały go za

wartego zainteresowania. Ponieważ większość z nich była wdowami lub
rozwódkami, niektóre wciąż go nachodziły, przynosząc domowe wypieki lub
konfitury, gdy wiedziały, że zastaną go w domu.

Nagle przyszło mu do głowy, że może to Agatha. Śledził w gazetach historię

zabójstw i chętnie wysłuchałby jej opinii na temat aresztowania Fraserów.

TLR

Wyszedł z sypialni, zszedł na dół i otworzył drzwi. W progu ujrzał wysoką,

chudą kobietę. Wyciągnęła do niego rękę.

— Nazywam się Petronellą Harvey-Booth.

— Nie znam pani — odburknął James ze zniecierpliwieniem.

— Oczywiście że nie. Wkrótce zostanę narzeczoną Charlesa Fraitha.

— W takim razie proszę wejść — zaprosił James, nagle zaciekawiony.

Petronellą usiadła na brzeżku wytartej sofy Jamesa. Nie ma na czym zawiesić

oka — ocenił James. Ze swoim długim nosem, wąskimi ustami i długimi prostymi
włosami przypominała mu postacie ze średniowiecznych obrazów. Wiedząc, jak
Charles kocha pieniądze, przypuszczał, że musi być bardzo bogata.

— Co pani przyszłe zaręczyny mają wspólnego ze mną? — zapytał.

— Chciałabym wiedzieć, dlaczego spędza tak wiele czasu z pańską byłą żoną.

Widzi pan, tata wciąż mnie ostrzega, że muszę zachować ostrożność, ponieważ
mamy dużo pieniędzy. Dlatego wynajął prywatnego detektywa.

— W takim razie karta się odwróciła! — roześmiał się James. — Prywatny

detektyw depcze po piętach Agacie Raisin.

— Wygląda na to, że Charles często spędza noce w jej chacie. Poza tym

czasami sam otwiera sobie drzwi i wchodzi. Nie chcę wyjść za mężczyznę, który
ma kochankę.

— Zapewniam panią, że są jedynie przyjaciółmi. Chodźmy do sąsiedniej chaty,

sprawdzić, czy ich tam zastaniemy. Kiedy pani pozna Agathę, nabierze pani
pewności.

Agatha właśnie wróciła z Charlesem. Otworzyła drzwi.

— Och, Jamesie, wróciłeś! — wykrzyknęła na jego widok. — A to kto? A, już

wiem. Charles pokazał mi pani fotografię. Proszę wejść. Charles siedzi w
ogrodzie.

Charles wstał i popatrzył ze zdziwieniem na Petronellę.

— Nie do wiary! — wykrzyknął. — Co ty tu robisz, Pet? Usiądź.

TLR

— Przyjechałam sprawdzić, co ty tu robisz — odparła Pet, po czym usiadła na

brzegu ogrodowego krzesła, ściskając torebkę.

— Agatha jest moją starą przyjaciółką.

— To że starą, to sama widzę — odburknęła Pet złośliwie. — Mam tylko

wątpliwości co do charakteru tej przyjaźni.

— Suka, suka, suka! — mamrotała Agatha pod nosem.

— Zostajesz u niej na noc — wytknęła Pet. — Kiedy ją informowałeś, że

zamierzasz się ze mną ożenić, określiłeś mnie jako bogatą, a potem jeszcze
zapytałeś, czy będzie jej ciebie brakowało.

Wszystkim odebrało mowę ze zdumienia. Charles jako pierwszy odzyskał

głos:

— Powtórzyłaś prywatną rozmowę, którą odbyliśmy niedawno z Agathą.

Agatha nagle wyrwała Petronelli torebkę, otworzyła i wysypała zawartość na

ogrodowy stół. Pet usiłowała ją powstrzymać, ale Agatha zdołała ją odepchnąć.

W środku rozpoznała urządzenie podsłuchowe, podobne do tego, jakie kupił

sobie Simon.

— Szpieguje mnie pani! — ryknęła Agatha. — Używanie takich urządzeń jest

zabronione. Zamierzam wezwać policję. — Po tych słowach wyciągnęła telefon
komórkowy.

— Nie rób tego — poprosił Charles. — Żądam wyjaśnienia.

Pet wybuchła płaczem.

— Ja ci wszystko wytłumaczę — powiedział James. — Tata Pet wynajął

prywatnego detektywa, tak mówiła, zanim ją tu przyprowadziłem. Bez wątpienia
to on zaopatrzył Pet w aparaturę podsłuchową.

— Tata kazał mi zachować ostrożność — tłumaczyła się Pet. — Podejrzewał,

że interesują cię tylko moje pieniądze. Proszę nie zawiadamiać policji.

— Co to za agencja? — dopytywała Agatha.

— Timmonsa.

TLR

Założono ją niedawno, lecz Agatha już straciła na ich rzecz kilku klientów.

— Wolałbym uniknąć skandalu — poprosił Charles cichutko.

— Jest już późno — oświadczyła Agatha. — Proszę zostawić mi to urządzenie.

Pójdę do nich jutro. Jeżeli nie chce pani, żebym wezwała policję, panno
Harvey-Booth, proszę mi napisać oświadczenie, że pani ojciec wynajął agencję i
jak zaopatrzyli panią w aparaturę podsłuchową. Żądam również podania nazwiska
detektywa, który wykonywał wasze zlecenie.

— Nie mogę tego zrobić — zaszlochała Pet.

— Jeżeli pani odmówi, zawiadomię policję, a następnie prasę — oświadczyła

Agatha.

— Charlesie! — załkała Pet.

— Wybacz, ale radzę ci zrobić to, co każe Agatha. A potem jedź do domu i

powiedz swojemu tatusiowi, że zdecydowanie nie zamierzam się z tobą żenić.

— Wszyscy jesteście potworami! — wrzasnęła Pet.

— Nie takimi jak pani — odparła Agatha.

Kiedy następnego ranka Agatha jechała do agencji detektywistycznej

Timmonsa, martwiła się o Charlesa. Zwykle nie zdradzał żadnych uczuć, lecz
wczoraj był nienaturalnie milczący. Dopiero kiedy Pet podpisała i zostawiła
oświadczenie, poinformował, że chce wrócić do domu.

James również wyszedł, żeby dokończyć rozpakowywanie bagażu. Wcześniej

Agatha zapytała go, czy zechce pojechać z nią do Timmonsa następnego ranka.
Odparł, że uważa całą sytuację za odrażającą i że czeka go mnóstwo pracy.

Chłodna, jasnowłosa recepcjonistka kazała Agacie czekać. Obiecała, że pan

Timmons wkrótce się z nią zobaczy. Agatha rozejrzała się z niechęcią po recepcji
biura rywala po tym, jak zapadła w sofę pokrytą czarną skórą. Podręczny stolik
przed nią zdobiły kolorowe pisemka. Na kremowych ścianach wisiały
abstrakcyjne obrazy.

Jej agencja składała się z jednego pomieszczenia. Sekretarka, pani Freedman,

siedziała przy biurku przy oknie. Klienci wchodzili od razu do biura. Simon, Toni,
Phil, Patrick i Agatha mieli osobne biurka. Ścian nie zdobiły żadne obrazy.

TLR

Zawiesiła na nich tylko wycinki prasowe informujące o sukcesach agencji. Nigdy
nie myślałam o ozdobieniu biura ani nawet własnej kuchni — uświadomiła sobie
Agatha. Nie zamontowała w niej modnych granitowych blatów czy miedzianych
patelni. Zostawiła pomalowane na biało kredensy, które w niej zastała, gdy kupiła
chatę. W środku dominował kwadratowy drewniany stół z czterema prostymi
krzesłami.

Ktoś otworzył wewnętrzne drzwi od strony gabinetu. Stanął w nich potężny,

rumiany mężczyzna.

— Czyż to nie słynna pani Raisin? — zagadnął na powitanie.

Miał dużą twarz w kształcie gruszki. Nosił dwurzędowy garnitur i okulary bez

oprawek. Chytre spojrzenie brązowych oczu, które ją bacznie obserwowały,
przeczyło uśmiechowi na ustach.

— Co możemy dla pani zrobić?

Agatha otworzyła torbę podróżną i wyjęła urządzenie podsłuchowe.

— — To pańska własność. Użyto go, żeby nielegalnie podsłuchiwać moje

rozmowy.

— Nonsens!

— Mam podpisane oświadczenie panny Harvey-Booth, że jej ojciec wynajął

pana, żeby mnie szpiegował. Sama korzystała z tej aparatury.

— Głupia krowa! — Timmons wyciągnął chusteczkę do nosa i wytarł twarz.

— Czy ma pan coś do powiedzenia, zanim pójdę na policję?

— Droga pani! Jestem pewien, że dojdziemy do porozumienia.

— Czy to próba przekupstwa?

— Nie, skądże. Natychmiast zwolnię detektywa. Nie wiedziałem o jego

praktykach.

— Dam głowę, że kiedy sprawa trafi do sądu, pański pracownik temu

zaprzeczy — ostrzegła Agatha.

— Zawołaj tu Bakera — warknął pan Timmons do recepcjonistki. Następnie

zwrócił się do Agathy:

TLR

— Zamierzam go zwolnić w pani obecności.

Do gabinetu wszedł wysoki mężczyzna w średnim wieku ubrany w zwykły,

ciemny garnitur. Według oceny Agathy miał wypisane na twarzy, że dawniej
służył w policji.

— To pani Agatha Raisin — przedstawił ją Timmons. — Korzystałeś z

nielegalnego urządzenia. Zwalniam cię z pracy.

— To własność firmy — zaprotestował Baker spokojnym, niskim głosem. —

Używałem go na pańskie polecenie.

Baker wbił twarde spojrzenie w pracodawcę. Następnie wyjął z kieszeni mały

magnetofon i włączył.

Włożył słuchawkę do ucha i słuchał przez chwilę. Później powiedział:

— O tutaj. — Odłączył słuchawkę i zwiększył natężenie dźwięku.

Nagle z taśmy popłynął nagrany głos pana Timmonsa:

— Posłuchaj, Baker, to łatwe zadanie. Ten nadęty pryk pułkownik

Harvey-Booth ma córkę Petronellę, która chce poślubić sir Charlesa Fraitha.
Życzy sobie, żebyśmy go sprawdzili. Weź urządzenie podsłuchowe i zrób, co
możesz.

— To nie wszystko — dodał Baker, ponownie przesłuchując taśmę.

Wkrótce jego głos poinformował:

— Jego córka, Petronella, zapragnęła osobiście podsłuchać kandydata na męża.

Powiedziałem jej, że sir Charles Fraith spędza czas w chacie Agathy Raisin i że
chyba się tam zatrzyma. Petronella postanowiła sama zabawić się w detektywa.

Baker wyłączył magnetofon.

— Możesz odejść — rozkazał Timmons. Następnie zwrócił się do Agathy i

zapytał z przygnębieniem:

— Czy istnieje jakiś sposób, żeby powstrzymać panią przed zawiadomieniem

policji?

— Tylko jeden. Proszę zamknąć firmę i przenieść się do innego miasta.

TLR

— Nie mogę tego zrobić!

— W takim razie idę na policję. Daję panu dwa tygodnie na zakończenie

działalności w tym miejscu. Wrócę tu pod koniec wyznaczonego terminu. Jeżeli
nadal będziecie pracować, bez wahania złożę doniesienie na policji.

Pan Timmons wstał. Agatha poszła w jego ślady. Popatrzył na nią z góry.

— Pewnego dnia wyrównam z panią rachunki, zobaczy pani.

Agatha zostawiła torebkę otwartą. Wyciągnęła z niej miniaturowy magnetofon,

podobny do tego, jaki zademonstrował Baker.

— Teraz mam nagraną pańską groźbę. Mój Boże, ależ kiepski z pana

detektyw!

Agatha wsunęła urządzenie z powrotem do torebki i zasunęła zamek.

— Do widzenia! — rzuciła wesoło.

Timmons stał wyprostowany z dłońmi zaciśniętymi w pięści, kiedy

odprowadzał ją wzrokiem.

Agatha poszła do biura. Nagle znużyło ją dochodzenie, kto zamordował

George'a. Miała inne zlecenia do wykonania.

Pani Freedman poinformowała, że pozostali prowadzą śledztwa w terenie, i

wręczyła Agacie listę ich zadań.

— Doskonale — pochwaliła Agatha. — Martwię się tylko o Simona. Czy nadal

jest w szpitalu?

— Nie, wyszedł. Dzwonił, że jedzie z powrotem do Carsely spróbować

wykryć, kto położył mu tego węża na plecach.

— Cholera jasna! — ryknęła Agatha. — Jeszcze go zabiją. Nie wystarczył

jeden zamach na jego życie, żeby nauczyć go rozumu?

— Trudno to określić jako zamach na życie — zaprotestowała pedantyczna

pani Freedman. — Każdy, kogo ukąsi żmija, wie, że trzeba jechać prosto do
szpitala.

— Jadę do Carsely, wyciągnąć go stamtąd — oświadczyła Agatha.

TLR

— Nie sądzi pani, że sama naraża własne życie?

— Ze mną to co innego. Nie mogę uniknąć przebywania w tej wsi. Mieszkam

tam.

— Po namyśle doszłam do wniosku, że nic mu nie grozi — uspokajała pani

Freedman. — Policja zamknęła dochodzenie, prawda?

Odpowiedziało jej tylko trzaśnięcie drzwi biura.

Simon miał nadzieję, że zastanie Jessicę w domu. Marzył o niej od pierwszego

spotkania. Choć nigdy wcześniej nie oglądał oper mydlanych, kupił sobie zestaw
„Nocnego pogotowia", serialu, w którym grała główną rolę. Ale nie zastał Jessiki
w domu.

Stał bezradnie przed jej domem i zastanawiał się, co dalej robić. Wiedział, że

zagląda do chaty tylko w weekendy, ale wbrew logice miał nadzieję, że wpadnie
na chwilę.

Simon pamiętał, że Agatha wysłała go w okolice Mircesteru, żeby odszukał

zaginionego kota. Znów dawała mu zwyczajne zlecenia, na których agencja
zarabiała na utrzymanie. Przed wyruszeniem do Carsely wstąpił do schroniska dla
zwierząt w Mircesterze w nadziei, że bez trudu znajdzie zwierzaka. Był to kot
syjamski. Niestety, nie przywieziono żadnego kota tej rasy.

Dzień był bezwietrzny i gorący. Ponieważ władze wydały zakaz używania

węży ogrodniczych, kwiaty w ogrodzie więdły w upale.

Simon zdawał sobie sprawę, że rozczarował Agathę. Toni przewyższała go

osiągnięciami. Teraz nie pojmował, co kiedyś w niej widział. Jej jasna uroda
zblakła przy radosnym wdzięku Jessiki. Popadł w taką obsesję, że nie miał ochoty
wyjeżdżać z Carsely.

Postanowił iść do pubu na zimne piwo. Właśnie ruszał w tamtym kierunku,

kiedy rozpoznał samochód Agathy mknący w kierunku wioski.

Simon objechał Carsely okrężną drogą i wrócił do Mircesteru. Zaparkował

przy rynku, wyciągnął zdjęcie zaginionego zwierzaka i obejrzał je z
przygnębieniem. Nagle wpadł na genialny pomysł: z całą pewnością wszystkie
koty perskie wyglądają identycznie. Simon pochodził z bogatej rodziny i nigdy

TLR

nie brakowało mu pieniędzy. Postanowił zrealizować swój zamiar i wszedł do
najbliższego sklepu zoologicznego.

— Tak, mamy przepięknego syjama — zapewnił sprzedawca. — Ten na

zdjęciu należy do odmiany lilac point. Mam takiego samego.

— Ile kosztuje?

— To jedna z rzadszych ras. Będzie kosztował czterysta funtów.

Simon wahał się tylko przez chwilę.

— Wezmę go — oznajmił.

Trzymał w samochodzie przenośną klatkę na odnalezione zwierzęta. Zapłacił

kartą kredytową, wyszedł ze sklepu i ruszył w kierunku posiadłości pani Finney,
która zleciła im poszukiwanie ulubieńca.

Agatha wróciła do biura spocona i wściekła. Toni pisała raport w komputerze.

— Rzuć tę robotę i jedź do schroniska dla zwierząt — rozkazała. — Sprawdź,

czy ktoś nie oddał tam syjamskiego kota.

— Czy Simon go nie szuka?

— Z jakiegoś powodu wrócił do Carsely, ale nie zdołałam go odnaleźć. Pani

Finney wciąż do mnie wydzwania. — Agatha przejrzała zawartość teczki. — Dała
nam mnóstwo zdjęć. To jedno z nich. Zapytaj Simona, czy zajrzał do schroniska.

W schronisku poinformowano Toni, że dopisało jej szczęście. Właśnie

przyniesiono im syjamskiego kota odmiany lilac point. Toni wsadziła go do
przenośnej klatki i wyruszyła w kierunku domu pani Finney.

Pierwszym dźwiękiem, jaki usłyszała, kiedy gospodyni otworzyła jej drzwi,

było miauczenie.

— Znalazłam pani kota — poinformowała Toni.

— Ale przed chwilą pani kolega mi go oddał! — wykrzyknęła pani Finney.

— A więc to nie pani kot?

Pani Finney zajrzała do klatki.

— Dziwne. Wygląda zupełnie jak Bung Ho.

TLR

— Bung Ho?

— Mój mąż nazywał go tak dla żartu i to imię do niego przylgnęło.

— Jest pani pewna, że to pani kot?

— Już wiem. Kazałam wszczepić Bung Ho mikroczip. Proszę wejść, to

sprawdzę.

Kiedy weszła do środka, pani Finney pomacała szyję zwierzaka, którego

przyniósł jej Simon.

TLR

— Dziwne — powtórzyła. — Nie znalazłam mikroczipa. Sprawdźmy tego

drugiego. Gdzie go pani znalazła?

— Ktoś oddał go do schroniska dla zwierząt.

Pani Finney delikatnie wzięła na ręce kota, którego przywiozła Toni.

— Ten jest oznaczony — powiedziała. — Och, i ma taką małą czarną

kropeczkę za lewym uchem. Wielkie nieba! Toż to Bung Ho. Co ja zrobię z tym
drugim?

— Czy byłaby pani tak uprzejma, żeby go na trochę zatrzymać? — poprosiła

Toni. — Muszę sprawdzić, skąd pochodzi.

Toni wyszła i przystanęła. Jej umysł pracował na przyspieszonych obrotach.

Simon miał pieniądze i nie cierpiał poszukiwania zaginionych zwierząt. Uważał
bowiem takie zlecenia za poniżającą degradację. Toni pojechała do sklepu
zoologicznego w Mircesterze.

Wcześniej przejrzała pamięć aparatu fotograficznego, aż znalazła grupowe

zdjęcie pracowników agencji detektywistycznej. Następnie weszła do środka i
pokazała je sprzedawcy, wskazując na Simona.

— Czy ten chłopak nie przyszedł tu ostatnio kupić kota? — zapytała.

— O tak, syjamskiego, odmiany lilac point. Śliczne zwierzątko.

— Dziękuję. Tylko tyle chciałam wiedzieć.

— Czy coś z nim nie tak?

— Nie, wszystko w porządku — zapewniła Toni.

Pojechała z powrotem do domu pani Finney.

— Czy nie mogłaby pani zatrzymać tego drugiego kotka? — poprosiła. —

Pracownicy schroniska dla zwierząt zawsze się cieszą, kiedy ich podopieczni
trafią w dobre ręce.

— Bardzo chętnie. Ale to szalenie droga rasa. Czy nie powinnam im za niego

zapłacić?

— Och, nie. Będą zadowoleni, że zwierzak znalazł dobry dom.

TLR

Gdy Toni wracała do biura, wciąż brzmiały jej w uszach wylewne

podziękowania pani Finney.

— No i co? — powitała ją Agatha.

— Simon znalazł i oddał kota — skłamała Toni.

— Dzięki Bogu!

Simon wszedł do biura.

— Cieszę się, że znalazłeś kota — pochwaliła Agatha. — Ale inne zlecenia

czekają. Nie wyjeżdżaj do Carsely bez mojej wiedzy. Rano znajdę ci inne zadanie.

— Świetnie! — odrzekł Simon.

— Ja też wychodzę — powiedziała Toni. — Zaczekaj na mnie, Simonie.

— Musimy porozmawiać — zagadnęła Toni. — Co ci strzeliło do głowy, żeby

kupić tak drogiego zwierzaka? Znalazłam prawdziwego i oddałam właścicielce.

— O Boże! — jęknął Simon. — Agatha będzie wściekła.

— Nie zdradziłam cię. Tego właściwego ktoś dopiero co oddał do schroniska.

Poprosiłam panią Finney, żeby zatrzymała również twojego. Co ty wyprawiasz?

— Chodźmy się czegoś napić, to ci wszystko opowiem — zaproponował

Simon.

TLR

ROZDZIAŁ VIII

Simon gorączkowo szukał jakiegokolwiek pretekstu, żeby porozmawiać o

uwielbianej gwieździe. Toni słuchała z rosnącą irytacją, jak każda kobieta
zmuszona do wysłuchiwania mężczyzny wychwalającego urodę innej.

Kiedy wreszcie skończył, skomentowała:

— Jeżeli tak dalej pójdzie, stracisz posadę. Twoja bohaterka jest jedną z

podejrzanych, jeśli Agatha ma rację, że tych zbrodni nie popełnili Fraserowie.

— Nie bądź głupia. Ma żelazne alibi. Jesteś zazdrosna!

— Oszczędź mi takich uwag — upomniała go Toni. — Próżność cię zaślepia.

No dobrze, jeśli koniecznie chcesz jej zaimponować, to czemu nie na gruncie
zawodowym? Najlepiej, żebyś odnalazł prawdziwego sprawcę zbrodni —
podsunęła Toni.

Simonowi rozbłysły oczy. Wyobraził sobie, jak stoi obok Jessiki w świetle

reflektorów, wyjaśniając, w jaki sposób wykrył prawdziwego mordercę.

— Świetny pomysł — pochwalił. — Zaraz wyruszam w teren.

— Wykluczone! — wykrzyknęła Toni. — Rób, co ci każe Agatha, bo inaczej

wylecisz z roboty. Jeżeli koniecznie musisz szpiegować w tej sprawie, to tylko w
wolnym czasie.

Gdy Agatha Raisin wracała do domu, chmury zaczęły zasnuwać niebo.

Wyglądało na to, że upały wreszcie zelżeją i nadejdzie upragnione pogorszenie
pogody. Agatha marzyła o gwałtownej burzy z piorunami. Pasowałaby do jej
nastroju. Miała przeczucie, że nad Carsely nadal wisi groźba, choć wszyscy
zdawali się wierzyć, że niebezpieczeństwo minęło. Przypuszczała, że większość
mieszkańców woli myśleć, że morderstwa popełnili nędznicy już wcześniej
sądzeni za przestępstwo.

Intuicja mówiła jej, że pani Glossop powinna coś wiedzieć. A co z

maltretowaną panią Freemantle? Jej mąż był wystarczająco podły, by
zamordować człowieka.

TLR

Wróciła myślami do urządzenia podsłuchowego schowanego w biurze. Kusiło

ją, żeby go użyć, ale uważała podsłuchiwanie przez ścianę prywatnych rozmów w
cudzych domach za nieczysty chwyt.

Jadąc do Carsely, niemal czuła, jak spragnione drzewa czekają na deszcz. W

nieruchomym powietrzu panowała duchota. Agatha weszła do chaty i pogłaskała
koty. Właśnie gotowała im wątróbkę, kiedy uświadomiła sobie, że nie dowiedziała
się, kto dziedziczył po George'u.

— — Co ze mnie za detektyw? — żaliła się obojętnym zwierzakom.

Po ugotowaniu wątróbki odstawiła ją, żeby wystygła. Zadzwoniła do siostry

George'a, Janet Ilston.

— — Czego pani chce? — warknęła Janet.

— Komu George zostawił majątek? — spytała Agatha.

— Nie wiem, po co nadal zadaje pani pytania. Podważę jego testament. Zapisał

wszystko, łącznie z chatą, jakiejś kobiecie nazwiskiem Harriet Glossop.

— Kiedy się pani o tym dowiedziała? — dociekała dalej Agatha.

— Wczoraj.

— Czemu tak późno?

— Jego dawny kolega z wojska właśnie wrócił z Afganistanu i przywiózł mi

dokument. Spotkał George'a, kiedy ostatnio przyjechał na urlop. Z niewiadomych
powodów George oddał mu go na przechowanie. Sporządził go na gotowym
formularzu do samodzielnego wypełnienia, jakie można dostać u W.H. Smitha.

— Jak się nazywa ten kolega?

— Nie rozumiem, dlaczego to panią obchodzi.

— Ponieważ nie wykluczam, że George'a zamordował ktoś inny niż

Fraserowie.

Po drugiej stronie zapadła długa cisza.

— Halo, halo! — zawołała Agatha.

TLR

— Jestem przy telefonie. To ciekawe. A jeżeli ta Glossop zabiła go dla

pieniędzy? Niech pani posłucha. Ponownie panią zatrudnię.

— Zgoda. Prześlę pani umowę.

Kiedy Agatha odłożyła słuchawkę, ogarnęło ją radosne podniecenie.

Postanowiła odwiedzić Harriet Glossop.

Gdy pokonywała samochodem krótki odcinek do chaty Harriet, deszcz lał

strumieniami. Ciemne chmury zasnuły wieczorne niebo. Wisiały tak nisko, jakby
przysiadły, by odpocząć na wzgórzach nad Carsely.

Kiedy wysiadła, spostrzegła zapalone światło w salonie. Zadzwoniła do drzwi i

czekała.

Nikt jej nie otworzył.

Rozłożyła parasol, żeby lepiej widzieć drogę. Ford Harriet stał nieopodal przy

krawężniku. Agatha ponownie nacisnęła przycisk dzwonka.

Deszcz bębnił o parasol i pluskał w rynnie nad jej głową. Wyciągnęła telefon

komórkowy i przejrzała listę kontaktów w poszukiwaniu numeru Harriet. Wybrała
go, a potem uchyliła klapkę otworu na listy. Słyszała wewnątrz domu dzwonek
telefonu, a potem sygnał przełączenia na pocztę głosową.

Agathę ogarnął niepokój. Ostrożnie nacisnęła klamkę. Drzwi nie były

zamknięte. Otworzyła je i zawołała:

„Harriet, jesteś tam?"

Odpowiedział jej jedynie szum deszczu na dworze.

Nagle niebo oświetliła błyskawica tak jasna, że Agatha pomyślała, że piorun

uderzył w chatę. W szparze pomiędzy drzwiami a podłogą ujrzała pasek światła z
salonu.

Agathę ogarnął lęk, że Harriet zaraz wyjdzie i zapyta, co robi w jej domu.

Mimo wszystko postanowiła zajrzeć do salonu. Podeszła do drzwi i je otworzyła.

Pokój urządzono w typowy sposób. Stała w nim sofa pokryta perkalem i dwa

fotele. Na ścianie nad kominkiem wisiał dość kiepski obraz olejny przed-
stawiający kotkę. Róg pomieszczenia zdobił kredens z porcelaną. Na okrągłym
stole przy oknie pozostały resztki jedzenia.

TLR

Obok talerza z niedojedzoną kolacją leżał przewrócony kieliszek. Rozlane

wino utworzyło na białym obrusie czerwoną plamę, przypominającą krew.

Potężny huk gromu tak wystraszył Agathę, że aż podskoczyła ze strachu.

Ponownie wyciągnęła telefon i zadzwoniła do Phila Marshalla.

— Philu, jestem w chacie Harriet Glossop — poinformowała. — Sama tu

weszłam. Nie zastałam jej, ale mam złe przeczucia. Zanim zacznę szukać dalej,
czy mógłbyś przyjechać i dołączyć do mnie?

Phil obiecał, że dotrze w ciągu kilku minut. Agatha usiadła na sofie z

podkurczonymi nogami i objęła rękami kolana, podczas gdy wokół waliły
pioruny.

W jej odczuciu do przybycia Phila upłynęły całe wieki, choć w rzeczywistości

minęło zaledwie pięć minut.

— — Jesteś pewna, że jak przyjdzie, nie oskarży nas o bezprawne wkroczenie

na cudzy teren? — zapytał Phil z lękiem w głosie.

— Zawsze możemy wytłumaczyć, że się o nią martwiliśmy — uspokajała

Agatha. — Rozejrzyjmy się. Pójdę na górę, a ty przeszukaj pozostałą część
parteru.

Agatha weszła po schodach na górę z mocno bijącym sercem. Pierwsze drzwi,

które otworzyła, prowadziły chyba do zapasowej sypialni. Kiedy uchyliła
następne, na chwilę zaparło jej dech. Kiedy odzyskała mowę, zawołała Phila.

Marshall pokonał schody zadziwiająco szybko jak na swój wiek.

Harriet leżała na łóżku. Na nocnym stoliku świeciła się lampka. W jej świetle

blada twarz pani Glossop lśniła upiornym blaskiem.

— Zbadam puls — zaproponował Phil, nie kryjąc zdenerwowania. Podszedł do

łóżka i przytknął palec do szyi Harriet.

Harriet raptownie otworzyła oczy i wydała krzyk przerażenia.

— To ja, Agatha. — Agatha podeszła do światła.— Dzwoniliśmy do drzwi i

telefonowaliśmy. Pomyśleliśmy, że coś ci się stało.

Harriet usiadła i obrzuciła ich piorunującym spojrzeniem.

TLR

— Wtargnęliście bez pozwolenia do mojego domu. Wezwę policję.

— Nie rób tego — poprosiła Agatha błagalnym tonem.

— Spróbuj zrozumieć, jak to wyglądało z naszego punktu widzenia.

Dowiedziałam się, że George zapisał ci cały majątek i... nagle zobaczyłam twoją
twarz białą jak papier.

— To krem przeciwzmarszczkowy — wyjaśniła Harriet. Wzięła chusteczkę

higieniczną i wytarła twarz.

— Poza tym biorę tabletki nasenne. Źle sypiam od śmierci nieszczęsnego

George'a.

Na dworze przemijająca burza grzmiała coraz ciszej w oddali.

— Zamierzam z powrotem położyć się spać — oświadczyła. — Idźcie stąd.

— Może zaparzyłabym ci herbaty? — zaproponowała Agaha. — Przykro mi,

że cię wystraszyliśmy.

— Wynocha! — ryknęła Harriet.

Agatha i Phil wrócili do chaty przy Lilac Lane.

— No to się doigrałam — podsumowała Agatha grobowym głosem. —

Wątpię, czy jeszcze kiedykolwiek będzie chciała ze mną rozmawiać.

— Jesteś pewna, że to nie Fraserowie popełnili te zbrodnie? — zapytał Phil. —

Nie ma żadnego dowodu, że zrobił to ktoś inny.

— Mam takie przeczucie — upierała się Agatha. — Według mojej oceny ten

morderca robi wrażenie bardziej przebiegłego i wyrafinowanego niż ci
Fraserowie. Na przykład, kto mógłby życzyć śmierci Fionie? Potrafię sobie
wyobrazić jedną z byłych kochanek George'a mordującą ją w szale zazdrości. Ale
dlaczego Fraserowie? To tylko wieś, nie miasto. Kto by się zakradał, żeby
zamordować Fionę w moim ogrodzie w świetle dnia?

— Zapomniałaś, że podejrzewaliśmy, że przestępca wziął Fionę za ciebie —

przerwał jej Phil. — A jeżeli to nie Fraserowie, to prawdopodobnie ten ktoś, kto
pozostaje na wolności, nadal chce cię usunąć.

TLR

— Raczej nie, dopóki Fraserowie pozostają podejrzanymi. Sprawca z

pewnością nie życzyłby sobie wznowienia śledztwa.

O ile nie jest szaleńcem — skomentował Phil.

— Niech no pomyślę — powiedziała Agatha. — Na pierwszy rzut oka wydaje

się nieprawdopodobne, żeby ktoś niepostrzeżenie rozkopał skalny ogródek i wło-
żył do kasetki książki o wężach. Przecież to dzięki sąsiadom, którzy dostrzegli
jakieś podejrzane działania, policja odnalazła nielegalną plantację konopi. Z dru-
giej strony nie można wykluczyć, że ktoś schował tam te książki przed
popełnieniem morderstwa jako zabezpieczenie. Gdyby morderca przeczuwał, że
policja wkrótce wpadnie na jego trop, wystarczyłby jeden anonimowy telefon,
żeby znaleźli skrzynkę. Kto z naszych kilku podejrzanych mógł znać Fraserów?

— Ktoś, kto pali marihuanę? — zasugerował Phil.

— Gdybym tak mogła przesłuchać Fraserów! — jęknęła Agatha.

— Mają adwokata — podsunął Phil. — Znajdź jego nazwisko i skłoń go, żeby

ich zapytał.

— Świetna myśl. Zrobię to jutro. Wcześniej spróbuję wysłać Patricka do

Harriet. Może będzie miał więcej szczęścia niż my.

— Jutro jest sobota — przypomniał. — Prawdopodobnie będziesz musiała

zaczekać z wizytą u prawnika do poniedziałku.

— Przypuszczam, że znajdę jego nazwisko w Internecie — odparła Agatha. —

Prawdopodobnie złożył jakieś oświadczenie dla prasy.

Podeszła wraz z Philem do komputera. Przejrzała doniesienia prasowe z

aresztowania Fraserów.

— O, jest:

Adwokat oskarżonych Terence Ogilivie oświadczył dziennikarzom: „ W

obecnej chwili nie wolno mi zdradzić żadnych szczegółów".

— Spróbuję zdobyć jego numer domowy. Znalazłam adres jego biura: Market

Street dziesięć, Mircester. Miejmy nadzieję, że również mieszka w Mircesterze.
Podaj mi książkę telefoniczną Gloucestershire.

Szybko przerzuciła strony.

TLR

— Tu jest T. Ogilivie. Jodłowa Chata, Harvey Road, Mircester. Świetnie.

Zajrzę do niego jutro.. Spróbuj spojrzeć na sprawę z takiego punktu widzenia:
jeżeli książki zakopano przed zabójstwem, to ktoś mógł to zrobić, kiedy mąż
uciekł, a żona przebywała w areszcie.

— Niemożliwe — zaprotestował Phil. — Pani Fraser założyła ogródek skalny

dopiero po wyjściu na wolność.

— Cholera! Masz rację. Ale zaczekaj chwilę. Mimo wszystko zrobiła to

jeszcze przed morderstwami.

— To bardzo naciągana hipoteza — orzekł Phil.

— Czy przypominasz sobie, żeby kiedykolwiek zawiodła mnie intuicja? —

broniła swojego Agatha.

— Tak.

Agatha przypomniała sobie wszystkie błędy, jakie popełniła w ocenie

mężczyzn i pospiesznie zaproponowała:

— W każdym razie nie zaszkodziłoby odwiedzić tego adwokata. Jeżeli nie

masz nic przeciwko pracy w weekendy, Philu, pamiętaj, że zawsze płacę za
nadgodziny. Czy byłbyś uprzejmy wypytać sąsiadów Fraserów, czy kogoś
widzieli?

— Dobrze, ale najpierw muszę się wyspać.

Phil dawno przekroczył siedemdziesiątkę, ale jego białe włosy wyglądały

zdrowo i miał tylko kilka zmarszczek na twarzy. Oto nadzieja dla mnie —
pocieszyła się Agatha, ale zaraz przypomniała sobie, że Phil nie pali.

Simon obudził się w sobotę rano w stanie radosnego podniecenia. Jessica

przyjedzie do Carsely. Musiał znaleźć jakiś sposób, żeby się z nią zobaczyć. Ale
kiedy wyjrzał przez okno, brzydka, dżdżysta pogoda odebrała mu nadzieję.
Wcześniej liczył na to, że przejdzie koło jej domu i wypatrzy ją, jak pracuje w
ogrodzie.

Lecz Carsely ciągnęło go jak magnes. Wolał wyruszyć w podróż samochodem

niż na motocyklu, ponieważ w radiu ostrzegali tego ranka, że wiele dróg zostało
zalanych. Nie wiedział, że Toni go śledzi.

TLR

Panna Gilmour martwiła się o Simona. Jego fascynacja Jessicą już naraziła go

na atak, gdy czatował przed chatą tej bohaterki opery mydlanej.

Simon zaparkował w pewnej odległości od chaty Jessiki. Żałował, że się jakoś

nie przebrał. Co będzie, jeżeli Agatha go spostrzeże?

Postanowił przejść koło chaty Jessiki. Gdyby jej samochód stał przed domem,

być może zebrałby się na odwagę, żeby zadzwonić do drzwi. Przeciwnie niż
Agatha, uważał, że wykryto rzeczywistych sprawców zbrodni, więc nie
potrzebował pretekstu, że prowadzi śledztwo.

Simon wysiadł i zaczął się przechadzać. Toni wyruszyła w ślad za nim w

pewnej odległości. Naciągnęła na głowę kaptur i rozłożyła duży parasol, który
zasłaniał jej głowę i twarz.

Serce Simona przyspieszyło rytm na widok auta Jessiki. Zwolnił kroku. Nagle

zaświtał mu w głowie nowy pomysł. Gdyby zdołał wyciągnąć coś z którejś z
kobiet związanych z George'em, zebrałby plotki, które dałyby mu powód do
odwiedzenia Jessiki.

Wyciągnął BlackBerry

4

i przejrzał notatki dotyczące sprawy. Phil

sfotografował po kryjomu podejrzane osoby. Joyce Hemingway opisano jako
nieuprzejmą i nieprzystępną. Harriet Glossop robiła sympatyczne wrażenie, a jej
chata stała w pobliżu.

Po co on tam idzie? — myślała Toni, obserwując, jak skręca w kierunku furtki

Harriet. Podobnie jak Simon, przejrzała zawartość własnego smartfona, póki nie
odnalazła adresu. Harriet Glossop! Musiał poważnie potraktować teorię Agathy,
że zbrodnie popełnił ktoś inny niż Fraserowie.

Simon zastał drzwi chaty Harriet lekko uchylone. Zadzwonił do drzwi. Woda

kapała posępnie ze strzechy nad jego głową, a u stóp leżał ostrokrzew połamany w
czasie nocnej burzy.

Zdecydowany posłuchać trochę plotek, które mógłby zanieść Jessice, wszedł

do środka.

— Czy ktoś jest w domu? — zawołał.

4 Smartfon obsługujący wiadomości e-mail, rozmowy głosowe, wiadomości tekstowe (SMS), faksowane

przez Internet, przeglądanie stron WWW oraz inne usługi informacyjne.

TLR

Wydawało mu się, że pochwycił jakiś szmer w kuchni na tyłach domu i powoli

ruszył przed siebie.

Przystanął przed drzwiami kuchni, ponieważ ze strachu zaparło mu dech. Jakaś

kobieta leżała na podłodze, w połowie w sieni, a w połowie w kuchni. Z rany na
głowie płynęła krew.

Simon kucnął przy niej, szukając pulsu, kiedy sam otrzymał potężny cios.

Toni stała na dworze i zastanawiała się, co dalej robić. W końcu postanowiła

dołączyć do Simona. Jeżeli Simon chce dalej prowadzić śledztwo, nic nie stało na
przeszkodzie, żeby poszła w jego ślady.

Tak jak on zadzwoniła do drzwi. Żadnej odpowiedzi. Z pewnością przy tak

paskudnej pogodzie nie wyszli do ogrodu. Ostrożnie weszła i zawołała:

— Simonie!

Wydawało jej się, że pochwyciła słaby jęk dochodzący z tyłu chaty i ruszyła w

kierunku źródła dźwięku.

Simon leżał na zwłokach kobiety. Toni uklękła przy nim. Simon wydał

zdławiony dźwięk. Miał słaby, nierówny puls.

Toni desperacko zawołała pomocy. Potem zadzwoniła do Agathy i wykrztusiła

do aparatu straszliwą wiadomość. Jej szefowa jechała właśnie przesłuchać praw-
nika.

Toni bała się ruszyć Simona, żeby nie zrobić mu krzywdy, ale nie chciała go

zostawić leżącego na ciele kobiety. Odsunęła go delikatnie. Potem pobiegła na
górę, przynieść koce, żeby go okryć. Namoczyła w kuchni czystą ściereczkę do
naczyń i przytknęła do krwawiącej rany na głowie.

Usłyszała nadjeżdżający samochód Agathy i zawołała:

— Nie podchodź bliżej! To miejsce zbrodni, a Simon został poważnie

zraniony.

Agatha wróciła na drogę i chodziła po niej w tę i z powrotem. Żałowała, że

wyjawiła podwładnym swoje wątpliwości co do winy Fraserów. Najwyraźniej
Simon postanowił spróbować coś wykryć.

TLR

Policja i pogotowie przybyły w tej samej chwili. Po około dziesięciu minutach,

które w odczuciu Agathy trwały całe wieki, wyniesiono Simona z maską tlenową
na twarzy.

— Przeżyje? — zapytała jednego z ratowników.

— Trzeba natychmiast przewieźć go na oddział intensywnej terapii. Proszę

zejść nam z drogi — rozkazał mężczyzna ze zniecierpliwieniem.

Następnie przybyli Wilkes, Bill Wong i Alice Peterson, a za nimi laboranci z

wydziału do badania miejsc zbrodni.

Pobladłej Toni kazano wyjść, żeby laboranci mogli przystąpić do pracy.

Podbiegła wprost do Agathy, szlochając:

— Simon wyglądał na bliskiego śmierci, a Harriet Glossop została

zamordowana!

— Proszę mi teraz wyjaśnić, co tam robiliście — zażądał Wilkes.

— Nie wierzyliśmy, że Fraserowie popełnili te morderstwa — zaczęła Toni. —

Wiedziałam, że Simon zamierza prowadzić dalsze dochodzenie. Postanowiłam go
śledzić. Wszedł do domu Harriet, a ponieważ nie wychodził, poszłam za nim i go
znalazłam. — Zszokowana Toni wybuchła płaczem.

— Jest w szoku. Proszę dać jej czas na ochłonięcie — upomniała inspektora

Agatha.

— Zabierzemy ją do komendy głównej — odparł Wilkes.

— Jadę z wami, czy tego chcecie, czy nie — stanowczo oświadczyła.

Oczekując wezwania na przesłuchanie, Toni szepnęła do Agathy:

— Musiałam śledzić Simona, ponieważ...

— Panno Glimour — przerwał jej policjant. — Proszę za mną.

Dlaczego musiała śledzić Simona? — zastanawiała się Agatha. — Mam

nadzieję, że nie z powodów uczuciowych. Jest dla niej nieodpowiedni, za młody i
niestały.

— Agatho!

TLR

Agatha podniosła wzrok. Ujrzała nad sobą wysoką, zgrabną sylwetkę swojego

byłego męża Jamesa Laceya. Usiadł obok niej.

— Właśnie wróciłem z podróży i usłyszałem wiadomość. Już obiegła całą

wieś. Pomyślałem, że pewnie cię tu znajdę.

Agatha ścisnęła jego dłoń.

— Och, Jamesie, co za zamęt! Byłam absolutnie pewna, że Fraserowie nie

popełnili tych straszliwych zbrodni. Podzieliłam się moimi wątpliwościami z
załogą. Najwyraźniej Simon zapragnął kontynuować śledztwo. Morderca, który
zabił Harriet Glossop, musiał nadal przebywać w jej domu, kiedy Simon tam
wszedł i zaatakował chłopaka. Nie wiem, dlaczego Toni go śledziła. Znalazła
Simona i zwłoki Harriet. Teraz ją przesłuchują.

— Powinni ją zawieźć do szpitala, żeby doszła do siebie po wstrząsie —

skomentował James.

— Wiem. Zabiorę ją tam wprost z komisariatu, kiedy z nią skończą.

Lecz kiedy w końcu Bill Wong wyprowadził Toni, zwrócił się do Agathy:

— Agatho, inspektor Wilkes chciałby zamienić z tobą parę słów.

— Ale Toni powinna jechać do szpitala na badanie. Przeżyła silny wstrząs. A ja

muszę zobaczyć, czy Simon wyzdrowieje.

— Ja zawiozę Toni — zaproponował James. — Przyjedź do nas do szpitala.

Wilkes poczynił wszelkie przepisowe przygotowania do nagrywania zeznań.

Następnie zapytał:

— Na jakiej podstawie sądzicie, że Fraserowie nie mogli popełnić tych

morderstw?

Wilkes patrzył na Agathę Raisin z nieskrywaną niechęcią. Ta przeklęta baba

ciągle wtrącała się w ich śledztwa i podważała ich rezultaty.

— Ponieważ te zbrodnie były zbyt wyrafinowane i podłe jak na nich. To tylko

podejrzenie. George Mar— ston zostawił wszystko Harriet Glossop. Sądzę, że
ktos' ją zabił w szale zazdrości.

— A co ta pani intuicja mówi na temat tożsamości mordercy?

TLR

— Nie wiem. Czy mąż Sary Freemantle został zwolniony za kaucją?

— Zona nie wniesie przeciwko niemu oskarżenia, ale wystąpiła o nakaz

sądowy.

— A co z Joyce Hemingway?

— Dlaczego właśnie ona?

— To złośliwa i silna kobieta. W dodatku miała romans z George'em.

Słyszano, jak mu groziła. A Jessica Fordyce?

— Przypuszczam, że przemawia przez panią zazdrość, ponieważ nie istnieje

żaden dowód na to, że coś łączyło naszą piękną gwiazdkę serialu z Marstonem i
ma niepodważalne alibi. Powszechnie wiadomo we wsi, że szalała pani za
Marstonem. A teraz proszę powiedzieć, gdzie pani była tego ranka.

— W domu.

— Świadkowie?

— Moje koty. Och, rozmawiałam przez telefon z kilkoma osobami. Może pan

sprawdzić, że byłam w domu, kiedy Toni do mnie zadzwoniła.

— Żądam, żeby zostawiła pani dochodzenie policji.

— Musi pan przyznać, że to morderstwo podważa teorię o winie Fraserów.

— To już wszystko, pani Raisin.

— Ale...

Wilkes zwrócił się do Billa Wonga:

— Wyprowadź ją stąd.

Kiedy szli korytarzem po opuszczeniu pokoju przesłuchań, Bill ostrzegł:

— Zostaw tę sprawę, Agatho. To niebezpieczne. Zgadzam się z tobą co do

Fraserów, ale nie mów o tym Wilkesowi. Jakiś psychopata pozostaje na wolności.
Jeżeli nie będziesz uważać, będziesz następną ofiarą.

W poczekalni szpitala siedzieli rodzice Simona. Pan Black obrzucił Agathę

wrogim spojrzeniem.

TLR

— Jeżeli mój syn przeżyje, zrobię wszystko, żeby już więcej dla pani nie

pracował.

— Jak się czuje? — zapytał James.

— Operują go. Ma uszkodzoną czaszkę. Nie chcę z państwem więcej

rozmawiać. A ponieważ nie jesteście spokrewnieni z Simonem, wyjdźcie stąd.

— Czekamy na Toni Gliomour, która go znalazła i bez wątpienia uratowała mu

życie — wyjaśnił James. — W tej chwili bada ją psychiatra. Mamy więc wszelkie
prawo tu przebywać.

Agatha nigdy wcześniej nie była tak zadowolona ze wsparcia Jamesa. Usiedli

obydwoje w rogu poczekalni, jak najdalej od Blacków.

W końcu Toni wyszła, nadal blada i roztrzęsiona.

— Twierdzi, że dojdę do siebie, ale kazał mi przyjść na następną konsultację.

— Jedź ze mną do domu — zaproponowała Agatha.

— Nie. Wolę zostać sama. Jeżeli możesz, podrzuć mnie tylko do Carsely.

Zostawiłam tam samochód.

— Nie sądzę, żebyś była w stanie wrócić sama do Mircesteru — ostrzegł

James.

— Zostawcie mnie w spokoju — odburknęła Toni. — Potrafię zadbać o siebie.

W następnych dniach i tygodniach Agatha była zbyt zmęczona i załamana,

żeby odwiedzić prawnika. Jak to czasami określali detektywi w jej ulubionych
filmach dokumentalnych, „dochodzenie zostało zamrożone". I to bardzo głęboko
— myślała Agatha. Tim Fraser, jego żona i syn zostali oskarżeni o ukrywanie
nielegalnych dochodów i wypuszczeni za kaucją.

Do Cotswolds zaczęli napływać turyści. Dziennikarze najeżdżali Carsely przez

tydzień, wypytując mieszkańców. Połowa miała nadzieję zaistnieć w telewizji.
Druga połowa obwiniała Agathę o to, że według nich to ona sprowadziła do wsi
przemoc i zbrodnię.

Jessica Fordyce udzieliła wywiadu w telewizji. Oświadczyła, że nic nie zrazi

jej do jej pięknej chaty.

TLR

Simon szybko wyzdrowiał. Zaraz po wypisaniu go ze szpitala rodzice zabrali

go na wakacje.

Timmons zlikwidował agencję, spakował manatki i wyjechał. Agatha przejęła

kilka jego spraw. James znowu wyruszył w podróż, a Charles nie zdradzał chęci,
by ją odwiedzić.

Minął lipiec. Z początkiem sierpnia zadzwonił Roy Silver. Wyraził nadzieję, że

zaprosi go na weekend. Choć nierzadko irytował Agathę, tym razem niecierpliwie
wyczekiwała jego wizyty. Pani Bloxby, jak rzadko, wyjechała na wakacje na
Majorkę. Agacie brakowało towarzystwa. Toni wzgardziła jej troską i zamknęła
się w sobie.

Z powodu zatrzęsienia zleceń Agatha pracowała w weekendy. Postanowiła

jednak wziąć sobie wolne na przyjazd Roya.

Na dworze znów zapanowała letnia pogoda. Duże, kłębiaste chmury żeglowały

po błękitnym niebie i rzucały ruchome cienie na wzgórza Cotswold.

Roy zafundował sobie mahoniową opaleniznę. Włożył białą koszulkę bez

kołnierzyka i białe spodnie. Kiedy podszedł do Agathy na parking przy dworcu, li-
czył na to, że ktoś weźmie go za gwiazdora filmowego. Lecz zrzędliwy staruszek
przechodzący obok niego wraz z żoną wymamrotał na jego widok:

— Przeklęci Azjaci. Wszędzie ich pełno.

— Słyszałaś, co powiedział? — narzekał Roy.

— Tak, ale bardzo mocno się opaliłeś — odrzekła Agatha. — Nie boisz się

raka skóry?

— To mit.

— Tak jak to, że palenie nie powoduje raka płuc. Chcesz zjeść lunch w domu

czy w jakimś lokalu?

— Chodźmy gdzieś, proszę. Jest za gorąco na twoje curry z mikrofalówki —

poprosił Roy.

TLR

Zjedli lunch w ogrodzie White Hart Royal, starego pubu rojalistów w

Moreton-in-Marsh, skąd pewnego razu król Karol II uciekł bez zapłacenia
rachunku.

— Opowiedz mi wszystko — zaproponował Roy, gdy po posiłku podano im

kawę.

— Sama nie wiem, czego chcę — wyznała Agatha.

— Mam okropne przeczucie, że poniosę jedną z najbardziej sromotnych

porażek.

— Wyrzuć to z siebie, złotko — zachęcał Roy. — Nigdy nie dawałaś za

wygraną. To nie w twoim stylu.

Agatha westchnęła, ale potem przedstawiła mu przebieg wypadków. Kiedy

skończyła, Roy podsumował:

— Z tego, co zrozumiałem, wynika, że według Jessiki słyszano, jak Joyce

Hemingway wrzeszczała, że zabije George'a. Z kolei według Simona, Jessica
twierdziła, że Joyce pracowała w londyńskim zoo. Wygląda jednak na to, że nie
przesłuchałaś jej osobiście.

— Nie mogę się do niej zbliżyć, bo tylko mi ubliża.

— Tak, ale policja na pewno ją przesłuchiwała. Z całą pewnością wypytywali

każdego we wsi, łącznie z tą panią Arnold, która doniosła, że słyszała, jak Joyce
grozi George'owi, i powtórzyła to Jessice. Może uda nam się coś wyciągnąć z
Billa Wonga.

— Mam po dziurki w nosie tej sprawy — jęknęła Agatha. — Dopiero zaczęłam

normalnie sypiać bez sennych koszmarów o wężach pełzających dookoła

— To niepodobne do ciebie, żebyś dała się zastraszyć — skomentował Roy.

— Dobrze — zgodziła się Agatha bez entuzjazmu.

— Może jest w domu. Najpierw zadzwonię.

Bill obiecał, że spotka się z nimi w kawiarni przy placu w Mircesterze. Kiedy

do nich dołączył, wyglądał na wyczerpanego.

TLR

— Wilkes nie odpuścił, Agatho oświadczył na wstępie. — W kółko wysyła

kilkoro z nas na przesłuchania, żebyśmy spróbowali pochwycić trop. Wciąż ma
nadzieję, że Fraserowie okażą się winni.

— Przeglądałam swoje notatki — powiedziała Agatha. Przesunęła krzesło w

cień. — Nie chcę się opalić. To już niemodne.

— Mówisz tak tylko dlatego, że w twoim wieku opalanie przyspiesza starzenie

— zadrwił Roy. — Młodemu mężczyźnie, takiemu jak ja, dodaje uroku.

— Cham!

— Oj dzieci, dzieci, przestańcie się kłócić,— upomniał ich Bill. — Czego ode

mnie chcieliście?

— Chodzi o Joyce Hemingway — wyjaśniła Agatha. — Pani Arnold doniosła,

że słyszała, jak wrzeszczy na George'a, że go zabije.

— Pamiętam. Ponownie przeczytałem o tym w notatkach — potwierdził Bill.

— Zaprzecza wszystkiemu, a pani Arnold się wycofała. Teraz mówi, że musiała
się przesłyszeć. Wyglądała na mocno wystraszoną. Naciskaliśmy ją, ale pozostała
nieugięta. Joyce Hemingway zachowywała się wyjątkowo niegrzecznie.
Zapytana, czy wie, jak postępować z wężami, odparła, że pracowała w zoo w
Londynie jako sekretarka i nie miała do czynienia z gadami ani innymi
zwierzętami. Postanowiliśmy ją sprawdzić i odnaleźliśmy kogoś, kto ją znał.
Została zwolniona, bo była impertynencka i bezczelna.

— A co z tymi książkami znalezionymi w ogródku skalnym? — zapytała

Agatha. — Znaleźliście jakieś odciski palców?

— Żadnych.

— No cóż, to od początku wyglądało podejrzanie. Czy na skrzynce były

odciski Fraserów?

— Tak.

— Czy ten fakt nie nasunął policji podejrzeń? Po co ktoś, kto zostawia ślady

palców na skrzynce, wycierałby książki?

— Posłuchaj, Agatho. Muszę wracać do pracy. Jeżeli morderca chodzi wolno,

jesteś zagrożona. Porzuć tę sprawę.

TLR

— Od wieków nic się nie wydarzyło — narzekała Agatha. — Ktoś jest

zadowolony, że zbrodnia ujdzie mu bezkarnie.

— Więc pozwól mu dalej tak myśleć i zostaw śledztwo policji. Jak się czuje

Simon?

— Wrócił do pracy. Ojciec zagroził, że przestanie go wspierać finansowo, jeśli

postanowi nadal pracować w charakterze detektywa, ale Simon postawił na
swoim. Wygląda na to, że szaleje za Jessicą Fordyce. Zupełnie tego nie rozumiem.

— A powinnaś. Poznałaś potęgę zauroczenia lepiej niż ktokolwiek inny,

Agatho — przypomniał Roy.

— Zamknij się, bo inaczej każę ci wracać piechotą do Carsely.

Toni żałowała, że zgodziła się na ten wypad. Simon zaproponował, żeby

urządzili sobie piknik na wzgórzach Malvern. Toni wyraziła zgodę, ponieważ się
o niego martwiła. Robił wrażenie mocno podekscytowanego. Ogarnęły ją
wątpliwości, czy w pełni doszedł do siebie po uderzeniu w głowę. Słońce mocno
prażyło.

— Zawsze kpiłem z globalnego ocieplenia — wyznał Simon. — Ale to lato

wyjątkowo daje w kość.

— Nie martw się — pocieszyła Toni. — Uczeni właśnie przewidują nadejście

kolejnej małej epoki lodowcowej. Poszukamy jakiegoś cienia, żeby usiąść?

— Jeszcze tylko kawałeczek.

Toni dopadło zmęczenie i zniechęcenie mimo wspaniałych widoków. Wzgórza

Malvern, dostępne dla zwiedzających, przecinała sieć ścieżek i tras jeździeckich,
licząca ponad sto pięćdziesiąt kilometrów. Toni odnosiła wrażenie, że
przemierzyli je wszystkie.

Simon przystanął nagle na grzbiecie wzgórza.

— Popatrz! — wykrzyknął. — Kręcą film!

— Co za niespodzianka! — zakpiła Toni. — Ciekawe, czy gra w nim Jessica

Fordyce.

Lecz Simon już gnał jak szalony, ściskając ich torbę z prowiantem.

TLR

Zaprosił mnie tylko dla kamuflażu — pomyślała Toni. Podążyła w jego ślady,

ale znacznie wolniej.

Zobaczyła Simona przy furgonetce, z której serwowano przekąski. Zerknęła na

zegarek. Nadeszła pora lunchu. Ekipa filmowa z pewnością miała przerwę.

Jessica siedziała z młodym mężczyzną, który spoglądał na Simona z niechęcią.

— Kto to jest? — spytała, gdy Toni podeszła. — Twoja dziewczyna?

— Och, nie — zaprzeczył Simon. — To tylko koleżanka z pracy. Zabrałem ją

w przerwie na piknik. Czy mogę z panią porozmawiać?

— Wyjdźmy na zewnątrz i znajdźmy jakieś miejsce w cieniu. Nie

przedstawiłeś mnie.

— To Toni Glimour — wyrecytował Simon z chmurną miną.

— Cześć, Toni. Czy mogłabyś zamówić sobie coś do jedzenia i dołączyć na

chwilę do Rexa Dangerfielda, kiedy będę rozmawiać z Simonem?

— Wezmę sobie tylko coś do picia — odparła Toni, obrzucając Simona

piorunującym spojrzeniem. — Zabraliśmy ze sobą prowiant. Szkoda byłoby go
zmarnować.

Jessica usiadła na krześle przy furgonetce z jedzeniem. Simon zajął miejsce

obok niej.

— O czym będzie ten odcinek?

— Och, o kolejnym burzliwym rozstaniu z Rexem. W kółko to samo.

— Czy myślicie o odejściu z serialu?

— Bardzo często. Ale widziałam, co się stało z aktorami, którzy zrezygnowali

z długoterminowych kontraktów. Ludzie identyfikują mnie z pielęgniarką
Maggie. Trudno by mi było znaleźć coś innego. Co cię naprawdę sprowadza?

Uczciwa odpowiedź brzmiałaby: „uwielbienie dla pani", ale Simon rzucił

lekkim tonem:

— Czysty przypadek.

— Więc Fraserowie zostali oczyszczeni z zarzutu morderstwa?

TLR

— O tak.

— Dziwne.

— Wszystko wskazywało na nich, póki ktoś nie zaatakował Harriet Glossop. I

mnie.

— Biedactwo! Czytałam o tym — dodała Jessica z czarującym uśmiechem. —

Czy już wyzdrowiałeś?

— O tak — zapewnił niemal bez tchu.

Ku irytacji Simona, dołączyli do nich Toni z Rexem.

— Pora poprawić makijaż — przypomniał Rex.

— Możecie zostać i popatrzeć — zaproponowała Jessica.

— Z przyjemnością — odparł Simon.

Toni nagle krzyknęła:

— Wąż!

Wskazała na ziemię, gdzie pomiędzy kępkami trawy pełzła żmija.

Jessica chwyciła złożony parasol, który stał przy jej krześle, wsunęła koniec

pod węża i płynnym ruchem odrzuciła go na bok.

— Chodźmy, Rexie — powiedziała.

Toni opadła na krzesło zwolnione przez Jessicę.

— Widziałeś to? — wyszeptała.

— Jaka dzielna! — pochwalił Simon. — Byłem przerażony. Chodźmy

popatrzeć, jak kręcą film.

— Zaraz do ciebie dojdę.

Toni odczekała, aż odejdzie. Potem wyciągnęła telefon komórkowy i

zadzwoniła do Agathy.

— Jesteśmy z Simonem na wzgórzu Malvern. Obiecał, że zabierze mnie na

piknik, ale okazało się, że łazi za Jessicą. A teraz słuchaj uważnie. — Opisała
szefowej, jak zręcznie aktorka poradziła sobie z wężem.

TLR

Kiedy skończyła, Agatha oświadczyła:

— Policja twierdzi, że ma niepodważalne alibi, ale zamierzam sprawdzić

wszystkich.

Upalny dzień zdjęciowy ciągnął się w nieskończoność. Gdy Toni nerwowo

obserwowała ziemię w poszukiwaniu żmij, zaczęła żałować, że zgodziła się
przyjechać samochodem Simona.

W końcu Simon do niej dołączył. Oczy mu płonęły.

— Ekipa filmowa wraca do Londynu, ale tylko posłuchaj! Jessica zaprosiła

mnie na kolację — oznajmił radośnie.

— A mnie? — zapytała Toni.

-No... nie — skłamał Simon. Wcześniej okłamał Jessicę, że Toni umówiła się

na randkę z kimś innym.

— Posłuchaj, Simonie. Opowiedziałam Agacie, z jaką łatwością Jessica

pozbyła się tej żmii.

— Co takiego?

— Nie sądzisz, że to podejrzane?

— Nie! — wrzasnął Simon. — Niech Agatha zostawi ją w spokoju!

— Zamierza tylko ponownie sprawdzić alibi Jessiki.

— Żałuję, że cię tu zabrałem — warknął Simon nadą— sany.

— Zapewniam cię, że odwzajemniam twoje uczucia. Teraz czeka nas długi

marsz z powrotem.

— Droga biegnie tuż obok. Operator dźwięku obiecał, że podrzuci nas do

miejsca, gdzie zostawiłem samochód.

Simon milczał przez całą drogę powrotną do Mir— cesteru. Marzył tylko o

tym, żeby pozbyć się koleżanki z pracy i szybko się przebrać.

Po przyjeździe do Mircesteru Toni wsiadła do swojego samochodu i pojechała

do Carsely.

TLR

— Wykryłaś coś nowego w sprawie tych alibi? — zapytała, gdy Agatha

otworzyła jej drzwi.

— Roy przyjechał do mnie w odwiedziny. Zdecydowałam, że wszyscy

zaczniemy je badać w poniedziałek. Gdzie Simon?

— Jessica zaprosiła go na kolację. Martwię się o niego-

Roy robił wrażenie niemal równie oczarowanego Jessicą jak Simon.

— Moim zdaniem Agatha jest zazdrosna o Jessicę — szepnął, gdy Agatha

wyszła, przynieść Toni z kuchni szklankę wody mineralnej — Sama jej uroda
wystarczy, by wzbudzić zazdrość w każdej kobiecie.

— Nie we mnie — odparła Toni.

TLR

ROZDZIAŁ IX

Tego wieczora Simon, ubrany w najlepszy garnitur, koszulę w prążki i

jedwabny krawat, nerwowo dzwonił do drzwi chaty Jessiki.

W pierwszej chwili przyszło mu do głowy, że nie zastał jej w domu. Lecz

potem usłyszał odgłosy szamotaniny za drzwiami. Nagle męski głos krzyknął:

— Nie otwieraj, to sobie w końcu pójdzie!

Chyba myśli, że to dziennikarze — pomyślał Simon i ponownie nacisnął

przycisk dzwonka.

Zapadła cisza. Potem nieoczekiwanie ktoś otworzył drzwi. Stanęła w nich

Jessica w dżinsowych spodenkach, boso i w męskiej koszuli, związanej w talii.

— Co tu robisz, Simonie?! — wykrzyknęła.

— Zaprosiłaś mnie na kolację, nie pamiętasz? — przypomniał Simon.

— Naprawdę? Musiałam zapomnieć. Mieliśmy wyjątkowo ciężki dzień. Mimo

wszystko, wejdź. Dam ci coś do picia. Niestety, nie dam rady zrobić kolacji.

Simon poczuł się poniżony. Cichutki głos rozsądku podpowiadał, że najlepiej

byłoby wyjść. Ale uśmiechnęła się tak pięknie, że został.

Zaprowadziła go do kuchni. Zastał tam Rexa, który zmierzył go wzrokiem od

stóp do głów, po czym skomentował:

— Ubrałeś się bardzo elegancko. Ponieważ to nie niedziela, przypuszczam, że

miałeś spotkanie z kierownikiem swojego banku.

— Myślałem, że zostałem zaproszony na kolację

— wyjaśnił Simon.

Rex był nagi od pasa w górę. Miał wysportowaną, umięśnioną sylwetkę.

— Niestety, już jedliśmy — oznajmił Rex, wskazując puste pudełko po pizzy

na stole.

TLR

— Zmykaj, Rexie — powiedziała Jessica. — Napijemy się czegoś z Simonem,

a potem znów przećwiczę z tobą nasze role.

Rex opieszale wyszedł z kuchni.

— Na co masz ochotę? — zapytała Jessica.

— Tylko na czarną kawę — odparł Simon. — Prowadzę samochód.

Jessica podeszła do lśniącego ekspresu i zaczęła przygotowywać mu kawę.

Kiedy postawiła filiżankę na kuchennym stole, poprosiła:

— A teraz usiądź i opowiedz, jakie śledztwa prowadzisz.

— Och, zwyczajne, pozwalające zarobić na chleb

— odparł Simon. — Rozwody, zaginione nastolatki i tym podobne.

— Żadnych morderstw?

— Nic z tych rzeczy.

— A co ze sprawą zabójstwa George'a?

— Niestety, utknęliśmy w martwym punkcie — odparł Simon. — Ale Agatha

jest bardzo wytrwała.

— Ale co może zrobić więcej niż policja?

— Naprawdę nie wiem. Ale w jakiś sposób drąży, docieka i nęka i zawsze coś

osiąga.

— Nie boi się?

— Myślę, że ciekawość Agathy jest silniejsza niż strach. Ale porozmawiajmy o

tobie. Moim zdaniem wspaniale grałaś dziś po południu.

Jessica wzruszyła ramionami.

— To tylko praca. Mam dużo szczęścia. Przepraszam, że zapomniałam o

kolacji, ale martwię się o Rexa.

— Dlaczego? — zapytał Simon z zazdrością.

— Jeszcze nie przećwiczyliśmy całego następnego odcinka. Zostanie w nim

zamordowany. Wpadnie w szał.

TLR

— Co wcześniej robił?

— Niewiele. Występował w reklamach preparatów do golenia i tym

podobnych. Ponieważ zaczął się wywyższać, postanowili go wyeliminować.

— To przykre usłyszeć taką wiadomość. Nie mogliby najpierw udzielić mu

upomnienia?

— Dostał ich kilka. Ale teraz naprawdę powinieneś już iść.

Simon wstał z ociąganiem. Jessica odprowadziła go do drzwi i pocałowała w

policzek.

— Może innym razem — pocieszyła.

Kiedy zamknęła za nim drzwi, stanął bezradnie na stopniu schodów. Nagle

wyczuł, że ktoś go obserwuje. Odwrócił się i ujrzał Joyce Hemingway. Ruszył
ścieżką w jej kierunku.

— Na co się pani tak gapi? — zapytał.

— Ośmieszacie się, panowie, latając za nią — warknęła.

— Nie sądzę, żeby za panią latało wielu mężczyzn — odparował Simon. —

Nawiasem mówiąc, słyszano, jak groziła pani George'owi Marstonowi.

— To kłamstwo! — zaprotestowała gwałtownie. — George mnie kochał.

— I jeszcze pół wsi oprócz pani — skomentował Simon.

Walnęła go w twarz tak mocno, że musiał oprzeć się na furtce, żeby nie upas'ć.

Potem ruszyła przed siebie drogą dużymi, sprężystymi krokami.

Simon wsiadł do auta i pojechał do domu Agathy. Toni, Roy i Agatha właśnie

skończyli kolację.

— Jestem głodny — oświadczył Simon, kiedy dołączył do nich w kuchni.

— Myślałam, że zjesz kolację z Jessicą — powiedziała Toni.

— Odwołała zaproszenie. Twierdzi, że musi przećwiczyć rolę z toksycznym

Rexem. Martwi ją, że dowie się na końcu scenariusza, że w filmie go zamordują.

— Ubrałeś się tak odświętnie i nic nie zyskałeś.

Simon wzruszył ramionami.

TLR

— Miałem konfrontację z koszmarną Joyce. Spolicz— kowała mnie.

— Co jej powiedziałeś? — spytała Agatha.

— Że słyszano, jak groziła George'owi. Odparła, że George ją kochał, a ja na

to: „i jeszcze pół wsi oprócz pani".

— To niebezpieczna osoba — ostrzegła Toni.

— Trzymaj się od niej z daleka — dorzuciła Agatha.

— Nudzę się — kaprysił Roy. Najbardziej na świecie uwielbiał oglądać własne

zdjęcia w gazetach. Miał nadzieję, że zastanie jeszcze we wsi dziennikarzy. — Idę
na spacer.

— Jak sobie życzysz. — Agatha zwróciła się do Simona. — Zostało mi trochę

zapiekanki z jagnięciną, którą przyniosła mi pani BIoxby. Chcesz trochę?

— Bardzo chętnie.

Kiedy Roy wędrował przez wieś pod fioletowym wieczornym niebem, nogi

same zaprowadziły go pod chatę Jessiki. Zastanawiał się, czy zatrudniłaby go jako
swojego agenta od reklamy. Wtedy po powrocie do Londynu pochwaliłby się tym
sukcesem szefowi swojej agencji public relations.

Położył rękę na klamce jej furtki i nagle zamarł w bezruchu. Dobiegł go dźwięk

tłuczenia szkła i porcelany. Jakiś mężczyzna wrzeszczał:

— Jak mogłaś dopuścić, żeby zaplanowali mnie zabić!

Roy wyciągnął telefon komórkowy i zadzwonił do komendy głównej policji w

Mircesterze.

— Posłuchajcie! — wykrzyknęła Toni. — Chyba słyszę policyjne syreny.

Wszyscy wyszli przed chatę Agathy.

— Widzę niebieskie światła na szczycie wzgórza, w okolicy domu Joyce —

zauważyła Agatha. — Chodźmy tam.

Lecz zobaczyli trzy radiowozy przed chatą Jessiki. Jessica stała wściekła na

progu, podczas gdy Wilkes pouczał zawstydzonego Roya.

Agatha podeszła w samą porę, żeby usłyszeć, jak mówi do Roya:

TLR

— Uczyli się roli. Nie przyszło panu do głowy, żeby sprawdzić, zanim

zmarnował pan czas pracy policji?

— Ale słyszałem odgłosy szarpaniny i brzęk tłuczonych naczyń i szkła —

tłumaczył się Roy.

— Panna Fordyce wyjaśniła, że ćwiczyli swoje role. Powinienem pana

oskarżyć o nieuzasadnione wezwanie policji.

— Chodź, Royu — wtrąciła Agatha. Następnie zwróciła się do inspektora: —

Na pewno bardzo mu przykro i więcej tego nie zrobi.

Kiedy zasiedli z powrotem w jej kuchni, Agatha przypomniała:

— Nie pamiętasz, Royu, że zanim wyszedłeś, Simon wyjaśnił, że Rex wkrótce

się dowie, że bohater, którego gra, zginie w najbliższym odcinku?

— Nie wierzę, że to tylko fikcja. Krzyczał: „Jak mogłaś pozwolić, żeby

zaplanowali mnie zabić!" A potem usłyszałem brzęk tłuczonego szkła i porcelany.

— Może puszczali efekty dźwiękowe z taśmy — podsunęła Toni.

— Jeżeli to naprawdę fragment scenariusza, to zjem swój kapelusz.

— Nowe odcinki będą w telewizji dopiero w październiku — poinformował

Simon. — Wcześniej się nie dowiesz, co w nich jest.

— Czy nigdy nie przemknęło ci przez głowę, Simonie, że Jessica i ten Rex

mogą być kochankami? — spytała Toni.

— On jest gejem — oświadczył Roy.

— Nie wiesz tego — zaprotestował Simon.
— Wiem. Uwierz mi — odparł Roy.

Zawiedziony Roy stracił wszelką nadzieję na zdobycie popularności. Opuścił

wieś we wczesnych godzinach porannych następnego dnia.

Kiedy Agatha została sama, postanowiła odwiedzić panią Bloxby. Tym razem

uprzedziła ją telefonicznie. Pani Bloxby zaproponowała, że wolałaby przyjść do
Agathy, ponieważ jej mąż jest bardzo zajęty, jak zwykle w niedzielę. Agatha
wytłumaczyła sobie jej słowa w ten sposób, że dobra wola Alfa Bloxby ego
względem jej osoby osłabła.

TLR

Podczas oczekiwania na przyjaciółkę Agatha zastanawiała się, co robi Charles.

Podejrzewała, że obwinia ją o zerwanie z Petronellą.

Gdy pani Bloxby dotarła, Agatha poczęstowała ją zwyczajowym kieliszkiem

wytrawnej sherry, a sobie wlała dżin z tonikiem.

— Co to za zamieszanie koło chaty Jessiki Fodyce? — spytała pastorowa.

Agatha wytłumaczyła jej, w jaki sposób Rexa wyeliminowano z serialu.

— Nie straci roli — oznajmiła pani Bloxby. — Nie czytała pani niedzielnych

gazet?

— Jeszcze po nie nie wyszłam.

— Panna Fordyce złożyła oświadczenie, że jeśli Rex odejdzie, to ona też.

Niedźwiedzie oczy Agathy rozbłysły z zaciekawienia.

— Zastanawiam się, czy nie ma nad nią jakiejś władzy.

— Podobno są kochankami.

— Roy uważa Rexa za geja.

— To całkiem prawdopodobne — stwierdziła pastorowa. — Niestety, wielu

przystojnych mężczyzn o doskonałej sylwetce ma odmienne preferencje
seksualne.

— Kto wie lepiej niż ja, jak wysmażyć ciekawą historyjkę dla prasy? —

przypomniała Agatha. — Niewykluczone, że patrzymy na nich z niewłaściwego
punktu widzenia. Jessica może należeć do tego typu kobiet, które zawsze
zakochują się wyłącznie w niedostępnych mężczyznach.

Tak samo jak pani — pomyślała pani Bloxby, ale nie wypowiedziała na głos tej

uwagi.

— Być może Jessicę zżerała zazdrość i wykorzystała Rexa, któremu otworzyła

drogę do kariery, do pozbycia się rywalek — ciągnęła Agatha.

— Trudno mi uwierzyć, żeby mieli coś wspólnego z tymi zbrodniami —

zaprotestowała pani Bloxby. — Taka piękność jak panna Fordyce bez trudu
zyskałaby względy Marstona, gdyby tylko zechciała.

TLR

— Niekoniecznie — stwierdziła Agatha. — George wolał dojrzalsze kobiety.

— Prócz mnie — dodała jedynie w myślach. — Chciałabym im się bliżej
przyjrzeć. Chyba ich dzisiaj odwiedzę.

— Proszę na siebie uważać.

Zmierzając ku chacie Jessiki, Agatha zauważyła, że się ochłodziło, a niebo

pokryła cienka warstewka białych chmur. Pomyślała, że mieszkając na wsi,
człowiek bardziej niż w mieście uświadamia sobie zmiany pór roku. Zwłaszcza
nadejście jesieni przypomina kobiecie w średnim wieku o nieuchronności
przemijania, starzenia i śmierci.

Wokół panowała cisza. Zakłócał ją jedynie odległy warkot ciągnika

pracującego na wzgórzach nad wioską.

Agatha wyprostowała plecy, podeszła ścieżką do drzwi frontowych i nacisnęła

przycisk dzwonka. Jessica otworzyła, zmierzyła ją wzrokiem od stóp do głów i z
powrotem, po czym oświadczyła krótko:

— Jestem zajęta. Proszę stąd odejść.

— Tylko kilka słów — poprosiła Agatha. — Nie zajmę pani wiele czasu.

Jessica zatrzasnęła jej drzwi przed nosem.

Agatha powoli odeszła. Dostrzegła panią Arnold zmierzającą w jej kierunku.

Pani Arnold zastąpiła jej drogę.

— Biedna dziewczyna — powiedziała. — Najpierw przez cały ranek

niepokoili ją dziennikarze, a teraz jeszcze pani.

— Gdzie są teraz? — spytała Agatha.

— Upijają się w pubie.

— Świetnie — odrzekła Agatha. — Dołączę do nich.

Reporterzy i kamerzyści siedzieli stłoczeni przy stolikach przed gospodą Pod

Czerwonym Lwem. Palili papierosy i pili alkohol.

— Przyszła Agatha! — zawołał reporter z „Kroniki Porannej". — Masz jakieś

wieści?

Agatha usiadła na krześle obok niego.

TLR

— Nic a nic. Kim jest ten Rex Dangerfield, dla którego Jessica ryzykuje

karierę, udzielając mu wsparcia?

— Nachalny dupek — skomentował inny reporter. — Zwykle zaczyna się

wdzięczyć, jak tylko zobaczy aparat, ale nie dzisiaj.

— Chciałabym pana prosić o pewną przysługę — poprosiła Agatha. — Czy ten

Rex ma mieszkanie w Londynie, czy mieszka u Jessiki?

— Nazywam się Reg Hendry — przedstawił się reporter z „Kroniki Porannej".

— Wejdźmy do środka, do baru. Zafunduję pani drinka. Pomogę pani, a pani
mnie.

— Zgoda.

Agatha podążyła za nim do ciemnego wnętrza starej gospody. Reg kupił jej

dżin z tonikiem, a dla siebie piwo. Choć Agatha oceniła go na trzydzieści kilka lat,
miał zmęczoną twarz, przerzedzone brązowe włosy i miękkie rysy, jakby zatarły
je litry piwa, które w siebie wlał. Nosił niebieską koszulkę bez kołnierzyka i
sprane dżinsy. Agatha pamiętała czasy, gdy wszyscy przedstawiciele prasy
chodzili w garniturach.

Zabrali swoje napoje do stolika stojącego w rogu przy oknie.

— Podam pani jego londyński adres i wszystkie informacje, jakie posiadam,

pod warunkiem że przekaże mi pani każdą usłyszaną wiadomość przydatną do
napisania artykułu — zaproponował Reg.

— Umowa stoi — zapewniła Agatha.

Reporter upił łyk piwa, zanim przemówił:

— Urodził się jako Rex Pratt. Rodzice mieszkali w Lewisham. Byli biedni i

nieuczciwi. Matkę kilka razy oskarżono o kradzieże w sklepach, a ojca o wła-
mania. Pracował na budowach. Potem, nie wiadomo jakim sposobem, dostał pracę
jako pilot wycieczek zagranicznych. Obwoził turystów po Indiach. Następnie
podpisał kontrakt z agencją reklamową. Wystąpił w kilku spotach kremów do
golenia i pasty do zębów. Zmienił nazwisko na Rex Dangerfield. Producent serialu
o szpitalu na początek obsadził go w drugoplanowej roli lekarza stażysty. Niemal
natychmiast zaczął dostawać stosy listów od wielbicieli. Wtedy producent,

TLR

Malcolm Fryer, awansował go do głównej roli, obok Jessiki. Publiczność
rozpowszechniła pogłoskę, że zostali parą.

— Myśli pan, że jest homoseksualistą? — spytała Agatha.

— Niewykluczone, ale nikt nic na ten temat nie słyszał.

— Jego adres?

Reg wyciągnął iPhona i przejrzał pamięć.

— Znalazłem. Chepstow Lane, Notting Hill pięć.

Agatha zanotowała dane.

— Proszę wytężyć umysł, bo inaczej wrócę do redakcji bez materiału.

— Dobrze. Może pan napisać coś takiego:

„Wieś nadal żyje w strachu. Sprawcy morderstw wciąż nie wykryto. Nawet

Jessica Fordyce boi się otworzyć drzwi, kiedy ktoś puka. Nigdy nie wiadomo, kto
odwiedzi człowieka w tym niegdyś sielskim zakątku i tak dalej, bla, bla, bla.
Przerażeni mieszkańcy obawiają się węży".

— Świetny pomysł. Dołączę do pozostałych, zaczekam, aż się spakują, i

poproszę fotografa, żeby zrobił parę zdjęć. Czy mogę się na panią powołać?

— Niestety, nie. Policja kazała mi się trzymać z daleka od tej sprawy —

wyjaśniła.

Agatha wróciła do swojej chaty rozczarowana, ponieważ inni przedstawiciele

prasy nie wykazali cienia zainteresowania jej osobą. Chwile jej chwały
przeminęły.

Przed chatą dostrzegła samochód Charlesa. Miał klucze do jej domu, więc

otworzył sobie i wszedł do środka. Siedział w ogrodzie z kotami na kolanach.

— Miło cię znów widzieć — zagadnęła Agatha. — Dawno mnie nie

odwiedziłeś.

— Robiłem różne rzeczy. Wprowadź mnie w tajniki sprawy, żeby przyspieszyć

wykrycie nieznanych sprawców zbrodni.

Wysłuchał jej uważnie. Kiedy Agatha skończyła, zapytał:

TLR

— Co planujesz zrobić?

— Chyba pojadę jutro do Londynu poobserwować jego mieszkanie.

Chciałabym się dowiedzieć, co porabia, dokąd chodzi i jakich ma znajomych.

— Nudzę się. Jadę z tobą.

— Zerwałeś z Petronellą?

— Oczywiście. — Charles nagle obdarzył ją serdecznym uśmiechem. —

Prywatni detektywi! Wszędzie ich pełno.

— Najlepiej, jak sprawdzimy jutro rano, czy samochód Jessiki zniknął. Nie ma

sensu jechać do Londynu, jeżeli nadal pozostaną tutaj. Sprawdzę jeszcze, czy Reg
zna nazwę biura podróży, dla którego pracował Rex. Ciekawi mnie, czy go
stamtąd wyrzucili.

Następnego dnia Agatha weszła do biura, żeby rozdzielić zadania.

— A ty co zamierzasz? — zapytał Simon.

— Podążyć za tropem — odrzekła wymijająco Agatha. — Jak coś odkryję,

dam ci znać.

Simon miał własne plany. Kiedy obserwował filmowanie na wzgórzach

Malvern, wziął numer telefonu od charakteryzatorki, Harriet Chivers. Zadzwonił
do niej i zaprosił ją na kolację w Londynie na ten wieczór. Chciał się dowiedzieć
jak najwięcej o wzajemnych stosunkach pomiędzy Jessicą a Rexem.

Toni obserwowała go z niepokojem. Zamierzała mieć go na oku. Przeczuwała,

że planuje zrobić coś głupiego albo niebezpiecznego.

Rex mieszkał w domku przy Chipstow Lane. Charles prowadził samochód.

Zdołał wcisnąć swoje BMW na wolne miejsce naprzeciwko domu Rexa.

Przez szparę pomiędzy zasłonami na parterze dostrzegli zapalone światło. Ale

ludzie często zostawiają zapalone lampy dla bezpieczeństwa, kiedy gdzieś wy-
chodzą. Jeżeli Rex już wyszedł do miasta tego wieczora, Agatha przewidywała, że
przyjdzie im długo czekać.

TLR

Lecz po pięciu minutach podjechała taksówka, z której wysiadł Rex. Wszedł

do domu, ale taksówkarz czekał z włączonym licznikiem.

— Przygotuj się na śledzenie taksówki — poleciła Agatha.

Po chwili Rex wrócił i taksówka odjechała. Charles odczekał, aż dotrze do

końca alei, nim ruszył za nią.

Po chwili taksówka wjechała na Most Westminsterski.

— Dokąd on, do licha, jedzie? — spytała Agatha.

— Musimy się go trzymać, żeby to ustalić — odparł Charles.

Taksówka wjechała w Lambeth, skręciła w boczny zaułek i przystanęła przed

pubem o nazwie Różowy Piotruś.

— Sądzę, że to odpowiedź na pytanie, czy jest gejem

— stwierdził Charles. — Najlepiej będzie, jak zaparkuję i pójdę za nim. Mam

nadzieję, że nie zna mnie z widzenia. Musisz na mnie zaczekać.

— Nic ci nie grozi? — spytała Agatha z lękiem w głosie.

— Będę bardziej bezpieczny w klubie dla homoseksualistów niż w niejednej

gospodzie, którą znam — uspokoił ją Charles. — Życz mi szczęścia.

Podchodząc ostrożnie do wejścia, Charles zauważył, że wchodzący do środka

młodzi mężczyźni pokazują legitymacje członkowskie. Postał chwilę w pewnej
odległości, póki nie nadciągnęło hałaśliwe towarzystwo, do którego dołączył.
Wkręcił się w środek grupy i przeszedł z nimi niezauważony przez portiera.

Rex siedział w barze z młodym mężczyzną. Charles zajął miejsce w

najdalszym kącie lokalu. Kilka par tańczyło na małym parkiecie. Grali utwór
Cole'a Portera. Wnętrze urządzono w stylu retro. Na ścianie wisiały powiększone
zdjęcia Judy Garland i Marleny Dietrich.

Charles wbił wzrok w jędrną twarz kogoś, kogo znał.

— Cześć Buffy! — zawołał. — Co ty tu robisz?

— To samo co ty — odparł Bernard Buff-Jeryn.

TLR

— Nie wiedziałem, że należysz do tego kręgu — powiedział Charles. — Nie

jesteś żonaty?

— Co to ma do rzeczy? — spytał Buffy.

— Zapytałem tylko z ciekawości.

Rex wraz z młodym towarzyszem wstali, podeszli do schodów w rogu sali i

zaczęli po nich wchodzić.

— Co tam jest na górze? — zapytał Charles.

— Pokoje, wiesz do czego. Jesteś zainteresowany?

— Osobiście nie. Czy to nie Rex Dangerfield tam poszedł?

— Tak. Mamy tu sporo gwiazd. Przyszedłeś tu po raz pierwszy? — zapytał

Buff, kładąc ciężką dłoń na jego kolanie.

Charles zdjął ją delikatnie.

— Prowadzę śledztwo, Buffy.

— Nie wolno ci robić takich rzeczy! Główna zaleta tego klubu polega na tym,

że jest najbardziej dyskretny w całym Londynie. Muszę dbać o moją reputację.
Jestem deputowanym do parlamentu z ramienia partii liberalnej. Czyżbyś o tym
zapomniał?

— Nikomu nie pisnę słowa, Buffy — obiecał Charles. — Czy Rex często tu

przychodzi?

— Nie pytaj mnie. Jeżeli nie wyjdziesz stąd w ciągu najbliższych kilku minut,

wezwę ochronę, żeby cię wyrzuciła — zagroził Buffy.

Charles zsunął się z barowego stołka, ruszył ku drzwiom i opuścił lokal.

— Nie odważyłem się dłużej czekać — wyznał Charles, kiedy dołączył do

Agathy. — Rex z całą pewnością jest gejem. Spotkałem dawnego kolegę ze
szkoły, ostatnią osobę, którą byś podejrzewała o skłonności homoseksualne.
Gładki polityk, żonaty, dwoje dzieci. Co teraz zrobimy?

— Pójdziemy gdzieś na kolację — zaproponowała Agatha. — Czuję, że

patrzyłam na tę sprawę z niewłaściwego punktu widzenia.

TLR

Simon z Hattie Chivers jedli kolację w Rules w Co— vent Garden. Patrząc na

ceny, Simon był wdzięczny rodzicom, że ustąpili i nadal wspierali go finansowo.

Hattie była chuda jak szczapa. Miała ręce cienkie jak patyczki i rzadkie

brązowe włosy. Poprosiła go, żeby sam coś dla niej zamówił. Simon zamówił
najtańsze dania z karty. Przewidywał, że i tak ich nie tknie. Okazało się, że miał
rację. Harriet ledwie przełknęła kawałek ryby. Cierpliwie wysłuchał narzekań na
temat pracy w serialu, po czym zapytał:

— Jak się dogadujesz z Jessicą?

— Nikt się z nią nie dogada — odburknęła Harriet. — To wredna krowa.

— Na mnie zrobiła wrażenie czarującej osoby.

— Nic dziwnego. Ona to potrafi. Emanuje ciepłem i serdecznością, ale tylko

patrzy, komu wbić nóż w plecy. Jeżeli nie składasz jej hołdów, to sprawi, że cię
wyleją. Producent, Malcolm, tak się boi ją stracić, że zrobi dla niej wszystko, co
zechce. Pewien stary aktor od dawna w niczym nie grał. Nie wierzył swemu
szczęściu, kiedy dostał rolę miłego, starszego pacjenta. Pewnego dnia Jessica
spóźniła się na plan. Carl ponaglił ją słowami: „Jessico, rusz swoją cholerną
dupę". Tylko zacytował słowa z „My Fair Lady". Wkrótce potem dowiedział się,
że został skreślony z listy aktorów.

— Nie można wykluczyć, że producent postanowił go zwolnić z własnej

inicjatywy.

— Nie. Podsłuchałam, jak Jessica mu szepcze: „To cię nauczy na drugi raz

uważać na słowa".

— Trudno w to uwierzyć — skomentował Simon.

— Mężczyźni zwykle nie wierzą, póki nie przejrzą na oczy.

— Jak wyglądają jej stosunki z Rexem Dangerfieldem?

Hattie schowała kawałek ryby pod warzywami.

— To para potworów, istna mieszanka piorunująca. Zawsze próbują pognębić

innych aktorów. Producent, Malcolm, liczył na to, że wyrzucenie Rexa oczyści
atmosferę, ale Jessica oświadczyła, że odejdzie z serialu razem z nim.

— Czy jest gejem?

TLR

— A czy papież jest katolikiem?

— Więc co ich łączy?

— Podejrzewam, że Jessica to psychopatka — stwierdziła Hattie. — Muszę iść

do łazienki, przypudrować nos.

Jest zazdrosna — pomyślał Simon. Tym niemniej przejrzał notatki w swoim

telefonie. W końcu natrafił na zapis rozmowy George'a z Agathą, podczas której
pytał, co wie o psychopatach.

Hattie w końcu wróciła z pobladłą, spoconą twarzą. Simon pomyślał, że

pewnie zwróciła jedzenie w łazience.

— Nie jesteś o nią zazdrosna? — zapytał.

— Myślałam, że mnie zaprosiłeś, bo ci się spodobałam — narzekała Hattie. —

Ale ty tylko ubóstwiasz Jessicę, jak każdy głupi palant. Trudno, wielkie dzięki, ale
nie za kolację. — Wstała i wymaszerowała z restauracji.

Charles i Agatha jedli w tureckiej restauracji przy Borough High Street.

— A więc Rex jednak jest gejem — powiedziała Agatha. — A jeśli to on był

zakochany w George'u? Nie można wykluczyć, że miał ciągotki do obojga płci.

— Nie bardzo to widzę. Pociągały go raczej panie w macierzyńskim typie.

— Czyżby? A Joyce Hemingway?

— Mamy tylko jej słowo, że stanowili parę — przypomniał Charles.

Zadzwonił telefon Agathy.

— Cześć, Simon — powitała pracownika, po czym uważnie wysłuchała jego

relacji. Na koniec zaproponowała: — Dołącz do nas na kawę. Następnie podała
mu adres lokalu. Gdy wyłączyła aparat, wyjaśniła Charle— sowi:

— Simon zaprosił na kolację charakteryzatorkę z serialu. Twierdzi, że usłyszał

coś ciekawego.

Kiedy Simon dotarł, Agatha spytała z zaciekawieniem, co nowego odkrył.

Simon powtórzył rozmowę z Hattie Chivers. Zakończył relację słowami:

TLR

— Oczywiście należy przypuszczać, że przez taką chudzinę w ostatnim

stadium anoreksji przemawia zazdrość.

Agacie rozbłysły oczy.

— Załóżmy, że mówi prawdę i że producent tańczy, jak mu Jessica zagra.

Niewykluczone, że skłamał policji, gdzie przebywała w chwili popełnienia
morderstwa, żeby jej stworzyć alibi.

— Moim zdaniem warto by przekazać Billowi Wongowi uzyskane informacje

— zaproponował nieśmiało Simon. — Niech policja dalej dochodzi prawdy.

Nadal nie ochłonął po szoku spowodowanym ukąszeniem żmii.

— No i co osiągną? — zaprotestowała Agatha. — Jeżeli ten producent,

Malcolm Fryer, będzie się trzymał swojej wersji, nie zmuszą go do zmiany
zeznań. Czy wiesz, gdzie jutro kręcą, Simonie?

— Tak. Wracają na wzgórza Malvern.

— Zobaczę, co się da zrobić — powiedziała Agatha z oczami błyszczącymi

entuzjazmem. — Nie muszę wędrować kilometrami jak ty z Toni. Dotrę
samochodem okrężną drogą do szosy, którą przyjadą.

— Pojadę z tobą — zaproponował Simon z zapałem.

— Nie — zdecydowała Agatha. — Jesteś zbyt oczarowany Jessicą, żeby

logicznie myśleć. Zabiorę Charlesa.

— Nie mogę z tobą jechać — odparł Charles. — Organizuję wiejskie

rozgrywki krykieta.

Gdy Charles podrzucił Agathę pod dom, nagle ją podkusiło, żeby poprosić go,

by jednak został. Zafascynowana nowymi odkryciami zapomniała o nocnych
koszmarach wywołanych lękiem przed żmijami. Charles chyba wyczuł jej
intencje, bo przybrał zimny, nieprzystępny wyraz twarzy. Pożegnał ją pospiesznie
i odjechał.

Agatha wkroczyła do chaty, pogłaskała koty i poszła do kuchni. Zadzwoniła do

Toni, przedstawiła jej ostatnie wydarzenia i poprosiła, żeby towarzyszyła jej
następnego dnia. Toni umówiła się z nią na dziewiątą rano w biurze.

— O której zaczynają? — zapytała.

TLR

— Zapomniałam zapytać Simona, a nie chcę do niego dzwonić. Jest tak

zauroczony gwiazdą, że mógłby się tam pojawić.

— Zdjęcia zwykle trwają cały dzień — odparła Toni. — Wyruszymy o

dziewiątej.

Tej nocy rozszalała się okropna burza. Agatha kręciła się i przewracała w

łóżku. Wyobrażała sobie węże wypełzające spod strzechy i drzwi. Koty
wskoczyły jej na łóżko. W końcu burza ucichła i Agatha zapadła w niespokojny
sen.

Kiedy dołączyła do Toni w biurze, znów ogarnęła ją zawiść na widok urody

Toni i jej zdrowej, młodzieńczej cery. Popatrzyła na własne odbicie w lustrze na
ścianie. Miała ciemne cienie pod oczami. Odnosiła wrażenie, że dwie bruzdy
wokół ust się pogłębiły. Nie tak dawno kobiety w moim wieku przestawały o sie-
bie dbać. Nie walczyły ze zmarszczkami ani z dodatkowymi kilogramami, nie
farbowały siwych włosów. Potrzebuję przeszczepu całego ciała — myślała z przy-
gnębieniem.

— Jak zamierzasz do tego podejść? — zagadnęła Toni, kiedy wyruszyły sprzed

chaty Agathy.

— Okrężną drogą — odrzekła Agatha niepewnie, ponieważ jeszcze nie

opracowała planu kampanii.

— Najchętniej wysłałabym ciebie, żebyś wyciągnęła go na pogawędkę.

— Powinnaś mnie uprzedzić — zwróciła jej uwagę Toni. — Nie jestem

odpowiednio ubrana.

Włożyła podkoszulek w paski i krótkie spodenki odsłaniające długie nogi, na

których nosiła sandały.

— W twoim wieku i przy twojej urodzie jeszcze nie ma znaczenia, co na siebie

włożysz — westchnęła Agatha.

Krajobraz po burzy wyglądał świeżo, jakby deszcz go oczyścił. Krople wody

lśniły na liściach drzew, gdy oświetliły je promienie słońca padające z błękitnego
nieba. Agatha włączyła radio i prawie natychmiast je wyłączyła.

— Nie znoszę bezczelnych didżejów, podśpiewujących wraz z wykonawcą lub

zagłuszających piosenkę ględzeniem. A ten facet to gadatliwy palant.

TLR

— Czy chcesz, żebym znalazła kanał Classic FM?

— Szkoda wysiłku. Zapychają go reklamami.

— A Radio 3?

— O tym też zapomnij. Jakiś nawiedzony kretyn oświadczy z namaszczeniem:

„A teraz wysłuchamy bardzo rzadko granej melodii austriackiego kompozytora,
Friedricha Bummergritcha" czy kogoś takiego. Chce mi się wyć, bo wiem, że nikt
nie chce słuchać tych jego cholernych kompozycji.

Agatha zamilkła i jechała dalej ze stałą prędkością. Wróciła myślami do

aparatury podsłuchowej schowanej w biurowym sejfie. Jakże łatwo byłoby wyjąć
ją i zabrać ze sobą. Nie musiałaby myśleć, jakie pytania zadać.

W tym samym momencie Simon również myślał o urządzeniu podsłuchowym.

Chciał zobaczyć Jessicę. Czy kiedykolwiek go wspominała? Jego zadania na ten
dzień polegały na poszukiwaniu jednego psa i jednego kota. Zaczął kombinować,
że Agatha nie będzie miała mu za złe, jeśli powie, że ich nie znalazł i że spróbuje
następnego dnia. Na wszelki wypadek zajrzał do schroniska dla zwierząt. Zdołał
odnaleźć psa i zwrócić wdzięcznym właścicielom. Jednak kota tam nie było.
Zadzwonił do właściciela. Ogromnie ucieszyła go wiadomość, że zwierzak sam
wrócił do domu.

Urządzenie przyciągało go jak magnes. Czatował na dworze przed biurem,

póki nie ujrzał, jak pani Freedman wychodzi na lunch. Wtedy ostrożnie wszedł na
górę. Zastał drzwi zamknięte na klucz, co oznaczało, że Patrick i Phil również
wyszli. Szybko podszedł do sejfu i wystukał kod, który Agatha zostawiła w swojej
szufladzie w biurku.

Właśnie podnosił aparat, kiedy usłyszał na schodach kroki osoby idącej do

góry. Pochwycił urządzenie, szybko zamknął sejf i umknął do toalety znajdującej
się w rogu pomieszczenia.

Usłyszał, że ktoś wchodzi i szeleści papierami, a później pukanie do drzwi.

Pani Freedman spytała:

— Kto tam jest?

— To ja, Simon.

— Nie mógłbyś się pospieszyć?

TLR

— Mam zaparcie.

— Nie mogę dłużej czekać.

— Już wychodzę.

Simon schował urządzenie pod kurtkę i zapiął ją na zamek błyskawiczny.

Wyszedł, trzymając się za brzuch.

— Dobrze się czujesz? — spytała pani Freedman.

— Postanowiłam kupić kanapkę i zjeść lunch w biurze.

— Tak, wszystko w porządku, tylko trochę boli mnie brzuch.

Gdy weszła do toalety, Simon zbiegł ze schodów. Po wyjściu na dwór podszedł

do swojego motocykla. Jeżeli ktoś otworzy sejf i odkryje zniknięcie aparatury
podsłuchowej, skłamie, że zabrał ją do domu dla bezpieczeństwa albo że próbuje
ją sprzedać na eBayu czy coś takiego. Pogoda była piękna, a na końcu drogi, na
wzgórzach Malvern występowała jego bogini. Umieścił aparat na bagażniku
motoru i wyruszył w drogę.

Kiedy Agatha i Toni przybyły na miejsce, zastały już kilku widzów stojących

na uboczu i robiących zdjęcia. Podeszły bliżej do ekipy filmowej, ale ochroniarz
zastąpił im drogę.

— Nie wolno wam zrobić ani kroku więcej — ostrzegł.

— Nam wolno — odparła Agatha. — Jesteśmy gośćmi pana Malcolma Fryera.

— Zgoda, ale bądźcie cicho. Podeszły tak blisko, jak tylko mogły.

— Powtórzymy tę scenę — mówił Malcolm. — Jessicę ukąsiła żmija. Ty,

Rexie, wpadasz w popłoch, ponieważ nie możesz włączyć telefonu
komórkowego. Musisz więc wyssać jad.

— W porządku. Żaden problem. Nie moglibyśmy wykorzystać prawdziwej

żmii? Mam tu jedną.

— Pozbądź się jej, na Boga. Departament Zdrowia i Bezpieczeństwa

Publicznego nie da nam żyć. Trzeba wykorzystać archiwalne zdjęcia żmii. Co by
było, gdyby naprawdę ją ukąsiła?

— Umiem postępować z wężami — odburknął Rex.

TLR

— Zapomnij o tym. Cisza na planie. Kamera! Akcja!

W tym momencie Rex zerknął w bok i spostrzegł Agathę i Toni.

— Co ona tu robi? — krzyknął.

Producent obrócił się raptownie.

— To ta wścibska baba, wiejska pani detektyw. Nie mogę pracować, kiedy nas

obserwuje — narzekał Rex.

Malcolm ruszył ku nim.

— Proszę stąd odejść. Co tu robicie?

— Zastanawiam się, dlaczego okłamał pan policję w sprawie alibi Jessiki —

odparła Agatha.

Toni stłumiła jęk zgrozy. I pomyśleć, że Agatha często szczyciła się swoim

taktem i zdolnościami dyplomatycznymi!

— Proszę sobie ze mnie nie kpić! — ryknął Malcolm. — Wynoście się stąd do

wszystkich diabłów!

Jessica dołączyła do nich.

— Co się stało?

— Ta okropna kobieta twierdzi, że stworzyłem ci fałszywe alibi.

Jessica roześmiała się perliście.

— Och, to cała nasza Agatha. Proponuję, żebyś zaczekała w naszej przyczepie,

Agatho. Wytłumaczę ci wszystko później.

— Ale... — zaczął Malcolm.

— Nie martw się — uspokoiła go Jessica. — Wszystko sobie wyjas'nimy.

Agatha i Toni usiadły w przyczepie Jessiki i czekały... w nieskończoność.

— Jestem głodna — narzekała Toni.

Jakby na jej życzenie ktoś otworzył drzwi i do środka wkroczyła dziewczyna z

tacą.

TLR

— Panna Fordyce powiedziała, że pewnie chciałyby panie coś zjeść. Mówiła,

że przyjdzie dopiero za godzinę.

— Skąd pani wzięła to jedzenie? — zapytała Agatha podejrzliwie.

Dziewczyna zrobiła zdziwioną minę.

— Oczywiście z cateringu — odparła.

Po jej wyjściu Agatha uważnie obejrzała tacę z kanapkami z kurczakiem i

kawą.

— Bez obawy — uspokoiła Toni. — Nie otruje nas przy ludziach. No i w

końcu możemy przekazać policji, że Rex umie się obchodzić ze żmijami.

Zjadły i wypiły, nasłuchując głosów ekipy filmowej i widzów. Agatha

przestała wyraźnie widzieć i zaczęło jej się kręcić w głowie.

— Toni! — zawołała, zanim straciła przytomność. Toni usiłowała wstać, ale

padła na podłogę bez czucia.

Simon zaparkował motocykl i szedł teraz w kierunku planu filmowego. Zabrał

ze sobą lornetkę i obserwował kręcenie sceny. Nigdzie nie dostrzegł Agathy, ale
wypatrzył Jessicę i Rexa. Właśnie wychodzili z przyczepy, w której serwowano
posiłki. Nastawił i włączył aparaturę podsłuchową. Schował się za gęstą kępą ja-
nowców.

Skierował mikrofon urządzenia na Jessicę i założył słuchawki.

— Jest za gorąco — narzekała Jessica. — Makijaż mi się rozpływa.

Simon obserwował i słuchał, kiedy odgrywali swoje role.

Widział scenę, w której żmija ugryzła ją w udo, a Rex na próżno próbował

wezwać pomoc przez telefon komórkowy.

W końcu dzień zdjęciowy dobiegł końca. Ponownie przyłożył lornetkę do

oczu. Zobaczył Jessicę z Rexem zmierzających ku przyczepie. Liczył na to, że
Jessica go wspomni. Nie uświadamiał sobie własnej naiwności. Nie przemknęło
mu przez głowę, że nie miała żadnego powodu, żeby go zapamiętać.

Potem usłyszał wypowiedź Jessiki:

— Obydwie są sztywne jak kłody. Co z nimi zrobimy?

TLR

— Zaczekamy, aż wszyscy pójdą spać — odpowiedział jej Rex, głośno i

wyraźnie. — Zaniosę je do ich samochodu i wywiozę na bagna. Kilka ukąszeń
żmij załatwi tę wścibską parkę. A potem zostawię je tam, żeby zgniły.

— Nie rób tego! — ostrzegła Jessica. — Policja natychmiast zrobi nam najazd.

Skierujesz na nas podejrzenia. Wywieź zwłoki do ogrodu tej Freemantle i zostaw
je tam. Czy dostały wystarczającą porcję narkotyku, żeby działał przez dłuższy
czas?

— Kupiłem towar wczoraj wieczorem w klubie. Dealer zapewnił, że jest

doskonałej jakości.

— Żałuję, że się w to wplątaliśmy — westchnęła Jessica.

— To był twój pomysł — wytknął Rex. — Zgłupiałaś zupełnie, kiedy Marston

cię odtrącił. Zagroziłaś, że jeżeli ci nie pomogę, każesz mnie wyrzucić z serialu.

— Przestań się mazać i nalej mi coś do picia.

Simon przerażony leżał za krzakiem.

TLR

ROZDZIAŁ X

Simon wiedział, że gdyby wezwał policję, zidentyfikowaliby, z jakiego

numeru dzwoni. Najlepiej byłoby odejść i poszukać budki telefonicznej. Ale czy
potrafi zmienić głos nie do poznania? Agatha i Toni zostały odurzone
narkotykami. Będzie musiał poczekać, obserwować i znaleźć jakiś sposób, żeby
śledzić Jessicę i Rexa, kiedy wyruszą w drogę. Wtedy zawiadomi policję. Naj-
lepiej, żeby złapali ich na gorącym uczynku w ogrodzie za chatą pani Freemantle.

Ból rozdzierał mu serce na myśl o tym, że para zbrodniarzy chce odebrać życie

młodej, ślicznej Toni.

Minął wieczór, nastała noc. Jessica z Rexem zjedli kolację w furgonetce z

przekąskami. Potem wrócili do przyczepy.

— Nastaw budzik na drugą w nocy — rozkazała Jessica. — Jestem

wykończona.

Godziny wlokły się w nieskończoność. Strach i strapienie nie pozwoliły

Simonowi zasnąć. O drugiej w nocy usłyszał dzwonienie budzika i słowa Rexa:

Wezmę wózek inwalidzki starej Rosie.

Rosie Buxton, sędziwa aktorka, grała rolę mądrej staruszki z Malvern.

Mózg Simona pracował intensywnie. Była jeszcze iskierka nadziei. Mówili o

narkotykach i planowali pokąsanie przez żmiję. Stąd wniosek, że jeszcze ich nie
uśmiercili. Postanowił wezwać policję.

Simon zostawił urządzenie podsłuchowe za krzakami janowca i pobiegł w

stronę bagien, gdzie zostawił swój motocykl.

Toni obudziła się oszołomiona. Zamrugała powiekami. Zobaczyła, że siedzi na

tylnym siedzeniu samochodu Agathy. Prowadził go Rex, a obok siedziała Jessica.
Ukradkiem pochyliła się ku Agacie. Położyła jej rękę na ustach. Zaczęła ją
dyskretnie szarpać i szturchać.

Agatha otworzyła oczy. Toni przyłożyła palec do ust. Agatha wbiła wzrok w

tyły głów Jessiki i Rexa.

TLR

Simon stał wraz z policją przy barierce ustawionej w poprzek szosy za Carsely.

Kiedy wyjechał z Malvern, przystanął przy pierwszej budce telefonicznej i
stamtąd zadzwonił na policję.

— Jesteś tego pewien? — zapytał Bill Wong.

— Już mówiłem, że od początku ich podejrzewałem i dlatego podsłuchiwałem

za przyczepą. Przeszukujecie wszystkie drogi wychodzące z Malvern? —
dopytywał Simon z niepokojem.

— Tak, ogłosiliśmy alarm w całym regionie — uspokajał go Bill. — Złapiemy

ich... o ile nie zmyśliłeś całej tej historii.

Bill nie lubił Simona. Pamiętał, jak ganiał za Toni, a potem poszedł do wojska,

zaręczył się i porzucił narzeczoną przed ołtarzem.

Mała, nieszczera świnia — myślał, obserwując szosę z duszą na ramieniu.

— Czy nigdy tam nie dotrzemy? — narzekała Jessica.

— Wybieram boczne drogi, żeby nikt nie zobaczył samochodu — tłumaczył

Rex.

— Gdzie są węże? — zapytała Jessica.

— W bagażniku. Zamknij się i nie przeszkadzaj mi prowadzić.

W Agacie narastał gniew. Gdyby zwolnili, może zdołałaby się wyczołgać z

samochodu. Ale co będzie, jeżeli Rex ma broń?

Zaczęła grzebać w torebce w poszukiwaniu jakiegoś narzędzia do obrony.

Cichutko przebierała palcami w środku w obawie, by żaden dźwięk nie
zaalarmował Rexa. W końcu wymacała opakowanie bardzo mocnego lakieru do
włosów. Minęli już drogę Fosse.

— Do diabła! — zaklął Rex. — Widzę w oddali niebieskie światła. Skręcę

tutaj, koło Harn.

Agatha miała nadzieję, że pokona zakręt powoli, ale gwałtownie przekręcił

kierownicę. W tym momencie pochyliła się do przodu i prysnęła mu lakierem w
twarz.

TLR

Rex wrzasnął i puścił kierownicę. Samochód, pozbawiony kontroli, uderzył w

przyczepę z kebabami stojącą w zatoczce jezdni. Olbrzymi, gorący kebab uderzył
o przednią szybę, strzaskał ją i wylądował na kolanach Jessiki. Potok kawy z
przewróconego dzbanka lunął na pociętą, krwawiącą twarz Rexa. Agatha i Toni
chwyciły oparcia przednich siedzeń i kucnęły na podłodze w ostatniej chwili,
dzięki czemu nie wypadły przez przednią szybę.

Toni wysiadła i pobiegła do głównej drogi, machając gwałtownie rękami przed

nadjeżdżającym radiowozem. Potem wróciła, by pomóc Agacie wysiąść. Wsparte
o siebie, szły chwiejnym krokiem, ponieważ wciąż miały zawroty głowy.
Obydwie porozbijały sobie głowy.

Radiowóz zahamował z piskiem opon. Wysiadło z niego dwóch policjantów.

Kiedy podeszły, jeden z nich natychmiast zadzwonił po pogotowie.

W tym momencie na scenę wkroczył krępy, nieogolony mężczyzna.

— Kto za to wszystko zapłaci?! — wrzasnął. — Wyszłem na zaplecze i nagle

słyszę to piekielne bum!

— Proszę stanąć z boku — rozkazał jeden z policjantów. — Zaraz wysłuchamy

pańskiego zeznania.

Karetka ze szpitala w Moreton nadjechała z zawrotną prędkością, a za nią

radiowozy.

— Nie żyją? — spytała Agatha.

— Proszę odstąpić do tyłu. Za chwilę się panią zajmiemy.

Agatha i Toni obserwowały, jak podniesiono wielki kebab, a potem Jessicę.

Cicho jęczała, kiedy kładziono ją na noszach i przenoszono do ambulansu. Później
przetransportowano Rexa. Zupełnie nieruchomy, wyglądał jak martwy. Ratownik
medyczny pochylił się, zbadał mu puls, po czym wyprostował plecy i pokręcił
głową.

Podjechał następny samochód z Billem Wongiem i inspektorem Wilkesem.

Bill podszedł wprost do Agathy i Toni.

— Co się stało? Nic wam nie jest? Czy trzeba was zabrać do szpitala?

TLR

— Zostałyśmy uśpione narkotykiem — wyjaśniła Agatha. —

Oprzytomniałyśmy na chwilę przed tym, zanim skręcili do Harn. Prysnęłam w
twarz Rexa lakierem do włosów i stracił panowanie nad kierownicą.

— Zawiadomił nas Simon — poinformował Bill. — Z całą pewnością w

bagażniku są węże. Planowali porzucić was w ogrodzie pani Freemantle i zrzucić
na nią winę za waszą śmierć.

— Jak odkrył, co zamierzają? — spytała Toni.

— Martwił się o was i podsłuchiwał przy przyczepie.

Agatha natychmiast pomyślała o aparaturze podsłuchowej. Przysięgłaby, że z

niej korzystał.

Bill dał znak Alice Peterson.

— Zabierz panią Raisin i pannę Glimour do szpitala na badanie krwi.

Potrzebujemy dowodu, że zostały odurzone narkotykami.

Po pobraniu krwi Alice usiłowała nakłonić Toni i Agathę, by pozostały w

szpitalu i odpoczęły, ale obydwie nalegały, żeby odwieźli każdą do jej własnego
domu.

Agatha z wysiłkiem weszła do chaty. Pogłaskała koty. Kiedy pochyliła się,

żeby napełnić im miseczki wodą, spostrzegła, że drżą jej ręce. Nie pragnęła
niczego innego, jak tylko iść do łóżka i wymazać z pamięci przerażającą wizję
kraksy. Powlokła się po schodach na górę.

Zamierzała właśnie wejść do swojej sypialni, kiedy usłyszała cichutkie

chrapanie dobiegające z pokoju gościnnego. Charles! No a gdzie był ten niby
oddany przyjaciel, kiedy usiłowano ją zamordować? Spał sobie smacznie w
ciepłym łóżeczku, ot co! Nagle ogarnęła ją wściekłość. Dlaczego nie miała
prawdziwego mężczyzny, który by ją chronił i otaczał opieką? Postanowiła
zaprowadzić jakiś porządek w swoim życiu i zacząć wszystko od nowa.
Natychmiast! Wpadła jak burza do zapasowej sypialni, potrząsała mocno śpiącym
Charlesem, aż go obudziła i ryknęła:

— Wynocha stąd!

Charles zamrugał powiekami.

TLR

— Co cię ugryzło?

— Omal mnie nie zamordowano. Nie chcę cię więcej widzieć!

Agatha poczłapała do kuchni i usiadła roztrzęsiona przy kuchennym stole.

W końcu Charles zszedł ze schodów. Podążył wprost do drzwi wyjściowych i

wymaszerował na dwór. Agatha wybuchła histerycznym płaczem.

W końcu jakoś się pozbierała. Kiedy wyszła z kuchni, żeby iść z powrotem na

górę, spostrzegła, że zostawił swój komplet kluczy na stoliku w małej sieni.

Trzy godziny później obudził ją przenikliwy dzwonek telefonu. Agatha wydała

pomruk niezadowolenia i popatrzyła na zegarek. Dziewiąta rano. Podniosła
słuchawkę. Z drugiej strony usłyszała głos Alice Peterson:

— Przyjadę po panią. Musi pani złożyć zeznanie.

— Spałam tylko trzy godziny — narzekała Agatha.

— Trzeba to zrobić — tłumaczyła Alice. — Odwiozę panią później do domu i

może pani z powrotem iść spać. Proszę nie rozmawiać z dziennikarzami.

Agatha wzięła prysznic i ubrała się, ignorując natarczywe dzwonienie do

drzwi. Przypuszczała, że przybyli przedstawiciele prasy. Usiłowała zatuszować
ciemne cienie pod oczami podkładem i pudrem. Potem umalowała usta czerwoną
szminką.

Zeszła na dół w kostiumie ze spodniami z czerwonego kaszmiru w samą porę,

żeby usłyszeć, jak Alice krzyczy przez otwór na listy, że po nią przyjechała.
Otworzyła drzwi. Trzasnęły migawki, reporterzy zaczęli wykrzykiwać pytania.
Agatha otworzyła usta, żeby złożyć oświadczenie, kiedy Alice szepnęła:

— Nie wolno pani powiedzieć ani słowa przed sprawą sądową. Proszę wsiąść

do samochodu.

Kiedy wyjechały z wioski, Agatha spytała:

— Czy ona przeżyła?

— Jessica Fordyce jest na oddziale intensywnej terapii. Doznała wielu obrażeń

i ma poparzenia trzeciego stopnia. Rex nie żyje. Jechał z prędkością niewiele po-

TLR

nad sześćdziesiąt kilometrów na godzinę, kiedy stracił panowanie nad kierownicą.
Gdyby nie uderzył w tę budkę, nadal by żył.

— Więc go zabiłam?

— Tak.

— No i dobrze. A co z producentem?

— Przyznał się, że dostarczył im fałszywych alibi. Twierdzi, że obecność

Jessiki decyduje o sukcesie serialu. Ponieważ nie wierzył w jej winę, nie widział
przeszkód, żeby skłamać w jej obronie.

— Musi być obłąkana — orzekła Agatha.

— Z badania krwi wynika, że jest uzależniona od amfetaminy. Ten narkotyk

może wywoływać psychozy i uszkadza mózg. Rex pochodził z rozbitej rodziny.
Był karany za drobne kradzieże, zanim dostał pracę modela i został odkryty.
Jessica musiała zdobyć nad nim władzę. Zdawał sobie sprawę, że wystarczy, żeby
napomknęła, że potrzebuje nowego partnera, by wyleciał z serialu.

— Moim zdaniem sama praca w telewizji uzależnia

— skomentowała Agatha. — Kiedy prowadziłam agencję public relations,

poznałam wielu żałosnych palantów gotowych płacić dwa tysiące funtów
tygodniowo, żeby tylko dostać się do telewizji.

Gdy dotarli na obrzeża Mircesteru, Agatha nagle zobaczyła blondyna w dobrze

skrojonym garniturze. Ale nie był to Charles. Przypomniała sobie, jak wyrzuciła
go za drzwi. Nie przeproszę go — postanowiła sobie, usiłując stłumić wstyd, że
zachowała się jak obłąkana.

Alice podjechała do komendy głównej policji od tyłu, żeby uniknąć kontaktu z

prasą.

— Powinna pani wyjechać na wakacje — doradziła.

— Dziennikarze z całego świata zjadą do naszej wsi.

W tym momencie Agatha uświadomiła sobie, że miejscowi znów zwrócą się

przeciwko niej. Wielu emerytów przeniosło się na wieś w poszukiwaniu spokoju i
ciszy.

TLR

Wilkes robił wrażenie zmęczonego, gdy wprowadzono Agathę do pokoju

przesłuchań. Kilka innych wyremontowano i przyozdobiono, ale ten się nie
zmienił: te same twarde krzesła, porysowany stół, jadowicie zielone ściany. Bill
zajął miejsce obok Wilkesa naprzeciwko Agathy. W każdym calu wyglądał na
policyjnego detektywa. Nic w jego twarzy nie wskazywało, że łączy ich przyjaźń.

Bill zauważył, że Agatha ładnie wygląda, pomimo burzliwych doświadczeń.

Jej brązowe włosy błyszczały w przyćmionym świetle i nałożyła dyskretny ma-
kijaż.

— Co panią skłoniło, żeby ich podejrzewać? — zapytał Wilkes. — Proszę

zacząć od początku.

Agatha opisała, w jaki sposób Simon odkrył, że producent zrobi wszystko,

żeby zadowolić Jessicę. To nasunęło jej podejrzenie, że być może stworzył jej
alibi. Następnie opowiedziała, jak odurzyli je narkotykiem i jak obudziła się w
samą porę, żeby prysnąć Rexowi lakierem w twarz.

Przesłuchanie trwało w nieskończoność. Agatha odpowiadała w kółko na te

same pytania, aż chciało jej się wyć.

W końcu Wilkes orzekł:

— Kluczem do tej całej zagadki jest osobowość Geor— ge'a Marstona. Wydaje

się, że potrafił doprowadzić kobietę do szaleństwa. Kto wie, może oczarował
nawet Rexa? Co takiego w sobie miał?

Przed oczami Agathy nagłe stanął obraz George'a w jej ogrodzie, w otoczeniu

kwiatów.

— Był niezwykle przystojny — zaczęła powoli. — Człowiek nawet nie

pamiętał o jego sztucznej nodze. Prawdę mówiąc, jeszcze dodawała mu
splendoru: ranny bohater wojenny i tak dalej. Miał wielki urok osobisty.
Przypuszczam, że każda kobieta czuła się przy nim wyjątkowa. Muszę wyznać, że
ja też. Większość mężczyzn straciła ten dar. Odkąd triumfuje feminizm,
mężczyźni nie odczuwają potrzeby uwodzenia. Z perspektywy czasu uważam, że
zwodził nas wszystkie. Potrzebował tłumu wielbicielek jak powietrza do
oddychania. A jednak kiedy został zamordowany, nie rozpaczałam po nim.
Miałam takie uczucie, jakbym zeszła z jakiegoś pola walki. Rozumiecie mnie?

TLR

— Dla mnie to brzmi jak psychologiczny bełkot — skomentował Wilkes. —

Czy młody Simon używa jakiegoś urządzenia podsłuchowego?

— Nie! — zaprzeczyła Agatha. — Nie pozwoliłabym na to.

— Sprawdzimy go. Proszę pozostać do naszej dyspozycji na wypadek

wezwania na kolejne przesłuchanie.

Następnie wezwano na przesłuchanie Toni. Agatha zaproponowała, że na nią

zaczeka, ale Toni nalegała, żeby wróciła do domu i trochę odpoczęła.

Po powrocie do chaty Agatha przykładnie odmówiła oczekującym

dziennikarzom udzielenia wywiadu. Wlała sobie dużą porcję dżinu z tonikiem i
wyszła do ogrodu. Lekki chłodek zapowiadał nadejście jesieni. Opadła na
ogrodowe krzesło i zapaliła papierosa. Koty ganiały się na trawniku.

Nagle usłyszała, jak ktoś woła:

— Agatho!

Popatrzyła w prawo. Ujrzała głowę swojego byłego męża nad wysokim

cedrowym płotem rozdzielającym posesje.

— Zaraz do ciebie przyjdziemy — zapowiedział.

— Z kim?

— Z panią Bloxby. Unikamy dziennikarzy. Masz drabinę?

Agatha przyniosła z szopy drabinę i oparła o ogrodzenie. Pani Bloxby zeszła

ostrożnie na dół, podczas gdy James zeskoczył.

— Chodźcie i usiądźcie — zaprosiła Agatha. — Cieszę się, że was widzę.

Zrobić wam coś do picia?

— Zostań tutaj — poprosił James. Następnie zapytał panią Bloxby: — Na co

ma pani ochotę?

— Poproszę o kawę.

Kiedy James zniknął za drzwiami chaty, pani Błoxby zagadnęła:

— Słyszałam o wszystkim w radiu. Policja wyjawiła tylko, że aresztowali

sprawców, ale wiadomość o wypadku w Harn obiegła już całą wieś.

TLR

— Opowiem pani wszystko, jak wróci James — odrzekła Agatha,

wypuszczając w powietrze kółeczko dymu z papierosa. — Sama nie wiem, jak
zdołałam to zrobić. Nic nie mogę sobie przypomnieć, chociaż próbuję.

James wrócił z tacą, na której stały kubki z kawą, cukier, mleko i talerzyk

herbatników.

Agatha zmęczonym głosem opisała im swoje przygody. Powtarzała tę historię

tak wiele razy, że własne słowa brzmiały w jej uszach jak echo wcześniejszych
wypowiedzi. Kiedy skończyła, James oznajmił:

— Widziałem, że Charles przyjechał wczoraj. Przynajmniej nie byłaś sama w

nocy.

— Naprawdę? — zdziwiła się Agatha. — W takim razie musiał wyjechać,

zanim wstałam dzisiaj rano.

— Ten rumieniec pasuje ci do koloru szminki — zakpił James. Doszedł do

wniosku, że Agatha zaczerwieniła się, ponieważ spała z Charlesem, co go
zdenerwowało.

— Sugerujesz, że kłamię?! — wrzasnęła Agatha.

— Tak. Prowadzisz się tak samo niemoralnie jak George Marston.

— To nieprawda i nie fair z twojej strony. Dobrze wiesz, że Charles korzysta z

mojej chaty jak z hotelu.

— Proszę się uspokoić — błagała pani Bloxby. — Pani Raisin przeszła ciężką

próbę. Proszę na nią nie krzyczeć.

James wstał z miejsca.

— Będzie lepiej, jak sobie pójdę. Jeżeli dojrzejesz do tego, żeby powiedzieć mi

prawdę, Agatho, daj mi znać.

— Cholera jasna! Co cię obchodzi moje prywatne życie? Nie jesteś już moim

mężem, nie pamiętasz?

James ruszył ku drabinie i przeszedł przez płot.

Łza spłynęła po policzku Agathy i wpadła jej do dżinu.

TLR

— O co tu naprawdę chodzi? — spytała delikatnie pani Błoxby. — Czy to na

pewno tylko skutek szoku? Może powinna pani zasięgnąć porady lekarskiej?

— Nie. To wszystko przez Charlesa. Omal mnie nie zamordowano. Kiedy

uszłam z życiem i wróciłam do domu, on sobie smacznie chrapał w gościnnej
sypialni. Straciłam głowę. Kazałam mu się wynosić.

— Dlaczego?

— Pomyślałam, że prawdziwy mężczyzna zaopiekowałby się mną.

— Ależ pani Raisin! Skąd ten nieszczęśnik miał wiedzieć, przez jakie piekło

pani przeszła? Zresztą nie można oczekiwać, że człowiek nagle zmieni swój
charakter w zależności od sytuacji.

— W każdym razie nie będzie mnie już chciał znać, a James wyszedł obrażony.

Prasa znów zrobiła najazd na wioskę i wszyscy będą mnie za to winić.

— Może powinna sobie pani zrobić wakacje.

— Nie mogę — załkała Agatha. — Policja żąda, żebym czekała na miejscu na

kolejne przesłuchania.

Obydwie panie zamilkły. Agatha stopniowo odzyskiwała równowagę, jakby

pastorowa emanowała spokojem i ten spokój jej się udzielał. W końcu pani
Bloxby spytała:

— Czy przyszło pani do głowy, że panna Fordyce może zostać uznana za

niewinną?

Agatha zrobiła wielkie oczy.

— Wykluczone. Złapano ją na gorącym uczynku, kiedy odzyskiwałys'my

przytomność na tylnym siedzeniu po zatruciu narkotykami. Jakim cudem...?

— Jeżeli wie, że Rex nie żyje, zrzuci na niego całą winę. Skłamie, że nią

manipulował, że jej groził i że to on mordował.

Agatha wyciągnęła telefon komórkowy. Zdołała się połączyć z Billem.

— Czy Jessica wie, że Rex nie żyje? — spytała. — Jeżeli tak, zrzuci na niego

winę za wszystkie zbrodnie.

TLR

— Pomyśleliśmy o tym. Prawdopodobnie dziś w późniejszych godzinach

pozwolą nam ją przesłuchać. Wszyscy dostali ścisły zakaz udzielania jej
jakichkolwiek informacji.

Kiedy Agatha wyłączyła aparat, westchnęła z ulgą:

— Wszystko w porządku. Nikt jej nic nie powie.

Jessica czuła się bardzo słabo. Bała się, że doznała poważnych,

nieodwracalnych uszkodzeń twarzy. Młoda pielęgniarka przyszła sprawdzić
niezliczone rurki, do których ją podłączono.

— Jak ma pani na imię? — spytała Jessica słabym głosem.

— Mary Donovan, proszę pani.

— Przynieś mi lusterko, Mary.

— Na razie nie powinna się pani kłopotać swoim wyglądem. Proszę

odpoczywać i zdrowieć. I pomyśleć, że jeszcze niedawno oglądałam panią w
telewizji!

— Proszę mi powiedzieć, czy Rex zginął?

— Policja surowo zabroniła nam dyskutować z panią o tej sprawie. Na razie

musi pani dojść do siebie.

— Proszę, Mary. Nie zamierzam dyskutować. Muszę wiedzieć, czy przeżył.

Posłuchaj, jestem niewinna. Jak wrócę do pracy, załatwię ci rolę w serialu.

— Mnie? W telewizji?

— Czemu nie?

Na korytarzu rozległy się kroki.

— Tak, ten nieszczęsny chłopak zginął — potwierdziła Mary szeptem w

chwili, gdy lekarz wkroczył do sali.

— Doktorze! — zawołała Jessica. — Czy mój adwokat już przybył?

— Policja zamierza panią przesłuchać nieco później. Myślę, że powinien

dotrzeć na czas.

TLR

Jessica intensywnie szukała sposobu ratunku. Wreszcie wpadła na pomysł.

Jeżeli będzie udawać słabszą niż jest w rzeczywistości, to zdoła odwlec moment
przesłuchania.

Pewnego wietrznego dnia w kwietniu następnego roku Agatha, Toni i Simon

stali przed budynkiem sądu.

— Muszę się napić — wymamrotała Agatha. — Obrona sprawiła, że czuję się

jak złoczyńca.

Obrońca Jessiki, lord Hollinsby, tak wymęczył trójkę detektywów, że opadli z

sił.

Simon najdłużej występował w roli świadka. Lord Hollinsby wywlókł historię

niedoszłego małżeństwa Simona i niechlubnego odejścia z wojska z powodu
zaburzeń psychicznych. Później sędziowie zostali przewiezieni do przyczepy
Jessiki i poproszeni, żeby zostali na zewnątrz i słuchali, podczas gdy dwie osoby
będą rozmawiały w środku. Zajęło to cały dzień. Wszyscy stwierdzili, że nie
usłyszeli ani słowa.

Następnie wezwano Toni. Odegrała świetnie swoją rolę świadka, opisując ze

stoickim spokojem, jak zostały odurzone narkotykami i uprowadzone.

Tego ranka maglowano Agathę. Zanim zajęła miejsce, pani Arnold z wioski

potwierdziła jej oczarowanie George'em Marstonem. Po niej zeznawała Joyce
Hemingway, która określiła Agathę mianem histeryczki.

Kiedy przyszła kolej na Agathę, straciła panowanie nad sobą. Nazwała lorda

Hollinsby'ego idiotą, jeżeli wierzy, że Jessica Fordyce była niewinną ofiarą Rexa
Dangerfielda. Wiedziała, że zrobiła fatalne wrażenie.

Poszli do pubu Świetlik, zamówili napoje i coś do jedzenia.

— Nie pojmuję, jak to możliwe, że Jessicę wypuścili za kaucją — powiedziała

Agatha. — Przypuszczam, że przeszła operację plastyczną. Dziś po południu
występuje w telewizji. Moim zdaniem prokurator nie robi dobrej roboty. Nie może
jej to ujść płazem.

— Niestety, może — wtrąciła Toni. — Została oskarżona o morderstwo. Ma

świetnego psychiatrę, który przysięga, że została zastraszona przez Rexa. Szkoda,

TLR

że ma tyle pieniędzy, żeby opłacić najlepszego adwokata i sławnego psychiatrę.
Nigdy nie wierzyłam tym, którzy utrzymują, że prawo równo traktuje bogatych i
biednych. Teraz widzę, jak to wygląda w praktyce.

— Simonie — zagadnęła Agatha. — Muszę cię ponownie zapytać, czy użyłeś

tej aparatury podsłuchowej?

— Szczerze mówiąc, tak — przyznał Simon z ociąganiem. — Gdybym tego

nie zrobił, obydwie byście nie żyły.

— Pozwól, że ci przypomnę, że to ja nas uratowałam — wytknęła Agatha. —

Twierdziłeś, że zabrałeś ją do domu na wypadek, gdyby policja zechciała
przeszukać biuro. Gdzie ją schowałeś?

— Zakopałem w twoim ogrodzie.

— Co takiego?! Kiedy?

— Wkrótce po ich aresztowaniu. Przyszło mi do głowy, że policja może

przeszukać moje mieszkanie, więc pewnego razu, gdy cię odwiedziłem i zastałem
cię rozmawiającą przez telefon, zakopałem ją.

— Ty idioto! Wyszedłeś na durnia, który wszystko zmyślił.

— Simon martwił się o nas — broniła go Toni.

— Do dziś nie rozumiem, czemu od razu nie wezwałeś policji — wypomniała

Agatha ze złością. — Zastaliby ich przy dwóch nieprzytomnych osobach,
odurzonych narkotykami. Musieliby się gęsto tłumaczyć.

— Chciałem, żeby przyłapali ich na gorącym uczynku. Przypuszczam, że

gdyby policja przyjechała wcześniej, skłamaliby, że za dużo wypiłyście.

— A co z jej fałszywym alibi?

— Według policyjnych informatorów Patricka nadal nie mogą jej udowodnić

żadnego z tych morderstw. Kiedy pani Glossop została zaatakowana, mają tylko
słowo Jessiki, że jadła kolację w Moreton.

— Z pewnością inni goście zapamiętaliby tak znaną aktorkę — zauważyła

Toni.

TLR

— Mieli czas wrócić do Carsely. Omal nie przyłapałam jednego z nich. na

gorącym uczynku. Lepiej wracajmy. Patrick zajął nam miejsca.

Kiedy Jessica zajęła miejsce dla świadków, zrobiła takie wrażenie, jakby

wkraczała na scenę. Słońce oświetliło ją przez zakurzone okna niczym teatralny
reflektor.

Wyglądała piękniej niż kiedykolwiek. Świetnie się ucharakteryzowała. Miała

bladą cerę i cienie pod oczami. Agatha uświadomiła sobie z goryczą, że nie
widziała lepszej charakteryzacji od chwili słynnego wywiadu księżnej Diany dla
Panoramy, w którym oświadczyła, że małżonek ją zdradza.

Gdy przesłuchanie się zaczęło, Agatha doszła do wniosku, że Jessica marnuje

swój talent, występując w mydlanej operze. Dała występ godny Oscara.

Łamiącym się głosem opisała, jak Rex ją zastraszył. Groził, że jeśli nie będzie

wykonywać jego rozkazów, zabije nie tylko ją, ale i jej matkę. Ostrzegł, że będzie
wiedział, kiedy zawiadomi policję.

— Kim jest jej matka? — spytała Agatha Patricka.

— Obłąkaną kobietą. Przebywa w szpitalu dla psychicznie chorych. Jessica

nigdy jej nie odwiedza — wyszeptał Patrick.

— Szszsz! — uciszył ich nerwowo ktoś z tyłu.

Jessica od czasu do czasu traciła głos. Wyrzucała ręce

w błagalnych gestach, gdy patrzyła zbolałym wzrokiem na sędziów.

— Rex oszalał na punkcie George'a Marstona. Oświadczył, że jeśli on nie

może go zdobyć, nikt go nie będzie miał. Twierdził, że romanse George'a ze
starszymi paniami to zgroza i zgorszenie i że zetrze wszystkie te stare rozpustnice
z powierzchni ziemi.

Po tych słowach załamała się i zalała łzami.

Ku przerażeniu Agathy jedna sędzina zaczęła ocierać oczy.

Sędzia zapytał Jessicę, czy potrzebuje przerwy, ale otarła łzy i oznajmiła, że

chce dalej zeznawać.

TLR

Oskarżyciel robił wszystko, co w jego mocy, ale wyszedł na nieczułego

brutala. W końcu sędziowie wstali.

— Miejmy nadzieję, że jednak przejrzą jej grę — powiedziała Agatha.

Wrócili następnego dnia. Lord Hollinsby wygłosił płomienną mowę obrończą.

Prokurator wyrecytował krótkie, zwięzłe oskarżenie. Opinie sędziów były
wyważone, ale zdaniem Agathy zbyt często powtarzali: „Jednak z drugiej
strony..." Z początku miała nadzieję na jednomyślne potępienie.

Sędziowie przerwali obrady, żeby ustalić werdykt.

Następnego dnia nie ogłoszono wyniku rozprawy, sędziowie wrócili dopiero

drugiego dnia.

Wyrok brzmiał: „Niewinna".

Budynkiem sądu wstrząsnął głośny krzyk aplauzu.

— Chodźmy stąd — jęknęła Agatha. — Niedobrze mi.

Wcześniej padało, ale kiedy Jessica wyszła na spotkanie z tłumem

dziennikarzy, wyjrzało słońce.

— Mogę tylko powiedzieć, że jestem ogromnie wdzięczna — oznajmiła, po

czym pospieszyła do oczekującej limuzyny w asyście dwóch ochroniarzy.

— Trudno to nazwać konferencją prasową — skomentowała Toni.

— To oznacza, że sprzedała swoją historię temu, kto dał najwięcej —

wyjaśniła Agatha cynicznie. — Czuję się okropnie. Jedźmy do domu.

Jessica sprzedała swoją chatę w Carsely. Z nadejściem kolejnego lata Carsely

zapadło w swoje zwykłe letnie odrętwienie, jakby nigdy nie popełniono tam
zbrodni. Joyce Hemingway i pani Freemantle również sprzedały swoje domy i
wyjechały. Siostrę George'a czekał długi proces, nim odziedziczy majątek i chatę.
Dlatego ta na razie stała pusta.

Agatha ani razu nie zobaczyła Charlesa. Kilka razy próbowała się do niego

dodzwonić, ale jego służący, Gustav, odpowiadał stanowczo, że nie ma go w
domu. Pisała do niego i wysyłała e-maile, ale nigdy nie dostała odpowiedzi. James
wyjechał za granicę i nawet Roy odrzucił zaproszenie na weekend. Agatha czuła

TLR

się opuszczona przez przyjaciół, mimo pocieszających wizyt pani Bloxby i Billa
Wonga.

Musiała przyznać sama przed sobą, że bardzo brakuje jej Charlesa. Nie czytała

opowieści Jessiki, opublikowanej w niedzielnej gazecie. Agatha myślała, że
Jessica zawsze pozostanie w jej pamięci jako największa zawodowa porażka.

Postanowiła wyjechać na wakacje, ale nie pociągała jej perspektywa samotnej

podróży.

Urządzenie podsłuchowe zostało wykopane z ogrodu i schowane w kuchennej

szafce pod zlewem.

Pewnego słonecznego sobotniego ranka odwiedził ją Bill Wong.

— Co się stało? — spytała Agatha, prowadząc go przez dom do ogrodu.

— Nic szczególnego. Żadnych dramatycznych zbrodni. Ale czy słyszałaś

najnowszą nowinę na temat Charlesa?

— Jaką? Czy wszystko u niego w porządku?

— O tak. Właśnie przeczytałem dziś rano w Timesie o jego zaręczynach.

— Chyba nie z tą straszną Petronellą?

— Nie, z jakąś Crystal Stretton, córką pułkownika Strettona. Nie mówił ci?

— Nie. Prawdę mówiąc, nie widziałam go prawie rok. Widzisz, tamtego

wieczora, kiedy Jessica usiłowała mnie zabić, poniosły mnie nerwy. Kiedy
zastałam go śpiącego w gościnnej sypialni, wpadłam w furię i kazałam mu się
wynosić.

— Mimo wszystko musiał przeczytać w gazetach, przez co przeszłaś.

— Nie znał wszystkich faktów aż do publikacji reportażu ze sprawy sądowej,

podczas której wyszłam na harpię z piekła rodem.

— Przeprosiny by go ułagodziły.

— Pisałam mu e-maile i słałam listy pocztą. Próbowałam dzwonić.

— Rozumiem, ale czy naprawdę go przepraszałaś?

— Niezupełnie. Zamierzałam to zrobić osobiście.

TLR

— Więc powiedziałaś, że chcesz nawiązać kontakt.

— Coś w tym rodzaju, ale przecież powinien zrozumieć — zaprotestowała

Agatha.

— Tylko jeżeli ma zdolności telepatyczne. Przeczytałem też w prasie

najnowszą wiadomość na temat Jessiki.

— Co tym razem zrobiła? Zatrzepotała rzęsami i poszła zamordować jeszcze

kogoś?

— Aż tak dobrze to nie jest. Nadal chcę ją na czymś przyłapać — wyznał Bill.

— W przyszłym miesiącu wyjeżdża do Hollywood. Dostała rolę u boku Toma
Hanksa.

— Czy nie obowiązuje jej kontrakt z producentem serialu?

— Najwyraźniej oglądalność spadała i zdecydowali go zakończyć. Wygląda na

to, że euforia z powodu jej uniewinnienia opadła. Widzów ogarnęły wątpliwości,
czy rzeczywiście jest zupełnie niewinna.

— Ale producentom z Hollywood to nie przeszkadza! — wykrzyknęła Agatha.

— Ma dobrego specjalistę od PR, Harry'ego Curryego.

— Ten człowiek nigdy nie miał skrupułów.

— Cieszę się, że wyjeżdża z kraju — stwierdził Bill.

— Dlaczego?

— Do tej pory obawiałem się, że zrobi ci krzywdę — wyznał Bill. — Byłem

przy jej przesłuchaniach. Przysiągłbym, że to ciężki przypadek psychopatii.

— Cóż, chyba pozostanie moją największą porażką.

— Nie tylko twoją — westchnął Bill. — Policji również.

TLR

EPILOG

Po odejściu Billa Agatha dumała nad wiadomością na temat Charlesa. Czuła,

że go straci, jeśli się ożeni. Zerknęła na szafkę pod zlewem, gdzie schowała apara-
turę podsłuchową. Tylko raz — powiedziała sobie nieoczekiwanie. — Zakradnę
się pod dwór po zapadnięciu ciemności, spróbuję podsłuchać, dokąd wyjeżdża i
może pojadę za nim.

Dni stawały się-coraz dłuższe. W odczuciu Agathy minęło wiele czasu, nim

zaszło słońce. Ubrana w ciemny strój, Agatha zapakowała urządzenie
podsłuchowe do samochodu i wyruszyła w kierunku Warwickshire, miejsca
zamieszkania Charlesa.

Zaparkowała pod kępą drzew nieopodal podjazdu i ruszyła na miejsce piechotą

w nadziei, że nie napotka leśniczego. Opuściła podjazd w pobliżu domu i poszła
dalej okrężną drogą przez pola, żeby dotrzeć do rezydencji od tyłu.

Usiadła za grupą krzewów i skierowała aparat w stronę ciemnej sylwetki

wiktoriańskiej budowli.

Usłyszała późne wydanie wieczornych wiadomości w telewizji, następnie

dzwonek telefonu. Odebrał Gustav.

— — Nie, panno Convay. Sir Charlesa nie ma w domu — tłumaczył głośno i

wyraźnie. — Wyjechał wraz z narzeczoną do Francji. Jedzie samochodem do
Moulins z zamiarem zakupu posiadłości w Auvergne.

To wystarczyło Agacie. Ostrożnie i po cichu wróciła do samochodu. Wsiadła i

popatrzyła przed siebie, zastanawiając się, co robić. Od dawna nie była na wa-
kacjach. Gdyby pojechała do tego Moulins, być może wreszcie by go przeprosiła.

Nazajutrz rano zadzwoniła do Doris Simpson. Poprosiła ją o opiekę nad

kotami. Następnie poinformowała Toni przez telefon, że wyjeżdża na dwa lub trzy
dni.

TLR

Agatha wyciągnęła trochę ubrań i zapakowała do walizki wraz z pokaźnym

zestawem kosmetyków upiększających. Potem zasiadła do komputera, żeby
prześledzić trasę do Moulins. Przejrzała oferty hoteli i odkryła, że Charles
zarezerwował pokój w hotelu Bourbon.

Cichy głos rozsądku w jej głowie wciąż ostrzegał: „Popełniasz szaleństwo,

śledząc go". Ale Agatha kazała rozsądkowi się zamknąć.

Pojechała na lotnisko w Birmingham i zarezerwowała sobie pierwszy lot do

Paryża. Na miejscu wzięła taksówkę na Gare de Lyon i wykupiła bilet pierwszej
klasy do Moulins.

W miarę jak pociąg przemierzał francuskie krajobrazy, wewnętrzny głos

protestował coraz głośniej.

Naprawdę potrzebuję wytchnienia — tłumaczyła sobie Agatha. — Wcale mi

nie zależy, żeby go zobaczyć.

Nie zamówiła pokoju w tym samym hotelu co Charles. Zamiast tego w

Moulins wzięła taksówkę do Cios de Bourbogne, miłego hoteliku w stylu francu-
skiego dworku. Zanim dopadło ją zmęczenie po rozpakowaniu rzeczy, pojechała
taksówką do hotelu Bourbon. Nie weszła do środka, tylko przeszła wzdłuż ulicy
do baru ze stolikami na dworze. Stamtąd mogła obserwować wejście. Gryzło ją
sumienie, że nie zwiedziła starego miasteczka, niegdyś siedziby książąt z dynastii
Bourbonów, sprzed rewolucji francuskiej. Panowała w nim kojąca atmosfera
dostatniego spokoju. Słońce ozłacało stare budowle po drugiej stronie wąskich
zaułków.

Agatha zaczęła odczuwać zmęczenie, ale liczyła na to, że filiżanka mocnej

czarnej kawy po francusku i dwa papierosy przywrócą jej siły.

Nagle ich zobaczyła — Charlesa z narzeczoną. Crystal Stretton była piękna i

młoda. Miała długie jasne włosy i idealną twarz. Krótka, przejrzysta, letnia su-
kienka odsłaniała zgrabne nogi. Agatha chwyciła porzuconą gazetę z sąsiedniego
krzesła i uniosła do góry, by zasłonić twarz.

Wskutek tego nie zobaczyła, jak Charles odprowadza piękność do jej auta i nie

usłyszała, jak mówi:

— Dziękuję, że zechciała pani poświęcić swój czas, żeby pokazać nam domy,

ale nie znaleźliśmy niczego odpowiedniego. Może spróbujemy znów jutro.

TLR

Charles wrócił do hotelu, do osoby, którą zaczął nazywać w myślach swoją

wielką pomyłką. Prawdziwa Crystal Stretton czekała na niego w holu. Była chuda,
wysoka i kanciasta. Uświadomił sobie, że nie spędzili razem zbyt wiele czasu, nim
poprosił ją o rękę, uprzytomnił też sobie, jak bardzo apodyktyczny ma charakter.

Ponieważ Crystal była bogata, Charles liczył na to, że zapłaci za dom we

Francji. Pierwsza kłótnia wybuchła, kiedy okazało się, że Crystal oczekuje, iż to
Charles sfinansuje transakcję.

— Wejdę na chwilę na górę po papierosy — oznajmił.

— Musisz rzucić palenie — zażądała Crystal.

Charles nie odpowiedział. Poszedł do pokoju. Zapalił papierosa i patrzył w

okno, rozważając, co dalej robić. Gdy obserwował ulicę, spostrzegł osobę bardzo
przypominającą Agathę Raisin wsiadającą do taksówki.

Usiadł przy laptopie, znalazł adresy kilku hoteli w Moulins. Dzwonił do

każdego z nich, póki nie odnalazł tego, w którym zamieszkała Agatha.

Poinformowano go, że pani Raisin je kolację w ogrodzie. Zawahał się w progu

przez chwilę. Na stołach migotały świece. Przy jednym z nich, w rogu ogrodu,
siedziała Agatha Raisin.

Robiła wrażenie zmęczonej i zatroskanej. W tym momencie uświadomił sobie,

że chciał uciec przed Agathą Raisin, założyć rodzinę i prowadzić „normalne"
życie. Ale to pragnienie doprowadziło go jedynie do zaręczyn z panną wprawdzie
bogatą, ale równie skąpą jak on sam, w dodatku despotką i awanturnicą.

Wyszedł do ogrodu i odsunął sobie krzesło naprzeciwko Agathy. Charles

skinął na przechodzącego kelnera.

— Cześć, Aggie.

— Nie nazywaj mnie Aggie.

— Dobrze, Agatho. Co tu robisz?

— Ścigam cię, żeby cię przeprosić. Wielokrotnie szukałam z tobą kontaktu.

Bardzo mi przykro, że kazałam ci się wynosić. Po zamachu na moje życie miałam
nerwy w strzępach. Nagle zapragnęłam, żeby mężczyzna otoczył mnie opieką, a
nie chrapał w mojej gościnnej sypialni.

TLR

— Trudno to nazwać prawdziwymi przeprosinami, Agatho.

— Czasami wolałabym być zwyczajną domatorką — westchnęła Agatha. —

Gdzie twoja narzeczona?

— Prawdopodobnie usiłuje odgadnąć, dokąd mnie poniosło. Może nie

jesteśmy stworzeni do normalnych związków. Popełniłem wielki błąd.

— Jest bogata, prawda? — spytała Agatha.

— Tak, ale potwornie skąpa.

— Tak jak ty.

— Nie zawsze. Kelner! Szampana.

Crystal zastanawiała się, dokąd poszedł Charles. Kiedy wypadł jak burza z

hotelu, czytała czasopismo, więc nie widziała jego ucieczki. Gdy zastała pokój
pusty, przeszukała cały hotel. W końcu zjadła kolację sama. Po powrocie do
pokoju zauważyła, że komputer Charlesa jest włączony, choć ekran się nie
świecił. Nacisnęła klawisz ENTER i ujrzała stronę internetową hoteli w Moulins.
Obok spostrzegła kartkę z zapisanym adresem: Cios de Boulogne.

Crystal zamówiła taksówkę i pojechała do hotelu. Na jej pytania w recepcji

udzielono jej odpowiedzi, że żaden sir Charles Fraith tu nie mieszka.

— Może przyszedł tu na kolację — podsunęła Crystal.

— Większość naszych gości jada w ogrodzie — odparła recepcjonistka. —

Pokażę pani, gdzie to jest.

Crystal omiotła wzrokiem stoliki w ogrodzie, ale nigdzie nie wypatrzyła

Charlesa. Pochwyciła angielski akcent pary, która jadła przy jednym ze stolików.
Wyjęła z torebki zdjęcie Charlesa.

— Czy widzieli państwo tego mężczyznę dziś wieczór? — spytała.

— Tak — potwierdziła kobieta. — Poszedł tam, do tamtego domku.

Na końcu ogrodu stał wolno stojący domek dla gości. Crystal ruszyła we

wskazanym kierunku.

— O Boże! — jęknął mąż kobiety, która udzieliła informacji Crystal. —

Powinnaś dodać, że poszedł tam z tą kobietą.

TLR

Crystal nie zapukała, tylko nacisnęła klamkę i weszła do środka. Łazienkę od

pokoju oddzielał mały hol. Właśnie w tym momencie z łazienki wyszedł Charles,
nagi, jak go Pan Bóg stworzył.

— Co ty tu robisz? — wrzasnęła Crystal. — Włóż coś na siebie. Jesteś

nieprzyzwoity.

W sypialni Agatha, która spakowała się, żeby wyjechać rano, wsunęła walizkę

pod łóżko, po czym sama pod nie wpełzła.

— Uciekłem od ciebie — oświadczył Charles.

— Do kogo? Nie jesteś tu zameldowany. — Crystal szarpnęła drzwi sypialni i

obejrzała ze zdumieniem pozornie pusty pokój.

— Zarezerwowałem tu miejsce pod fałszywym nazwiskiem — skłamał

Charles. — Wciąż na mnie wrzeszczysz. Potrzebowałem trochę ciszy i spokoju.

— I pomyśleć, że dla ciebie odrzuciłam Briana Fair— weathera! — krzyknęła

Crystal.

— Radzę ci do niego wrócić.

— Nie chcę cię więcej widzieć — oświadczyła Crystal z twarzą purpurową z

gniewu. — Rano wezmę taksówkę do Lyonu i polecę pierwszym samolotem do
domu. Zrywam zaręczyny.

Kiedy Charles upewnił się, że naprawdę sobie poszła, zawołał:

— Możesz już wyjść, Agatho.

Agatha wypełzła spod łóżka.

— No i cośmy narobili? — westchnął Charles.

W pewnej chwili w nocy Agatha usłyszała narzekanie Charlesa:

— Cholera! Powinienem był poprosić, żeby oddała mi pierścionek.

— Skąpiec! — wymamrotała Agatha i zapadła w głęboki sen.

Dwa dni później Bill Wong zadzwonił do Toni.

— Czy wiesz, gdzie jest Agatha? — zapytał. — Pojechałem do niej do domu,

ale jej sprzątaczka powiedziała, że przebywa za granicą.

TLR

— Dzwoniła do mnie — odparła Toni. — Powinna wrócić jutro. Czy to coś

pilnego?

— Tylko tyle, że niepokoi mnie Jessica. Ciągle się boję, że spróbuje jej zrobić

krzywdę. Wylatuje do Stanów w przyszłym tygodniu. Odetchnę z ulgą, kiedy
opuści kraj.

Pielęgniarka, Mary Donovan, siedziała na ławeczce przed szpitalem. Z

przyjemnością paliła papierosa, kiedy podjechał samochód z przyciemnionymi
szybami i stanął obok niej. Okna były bardzo ciemne — z całą pewnością wbrew
przepisom. Kierowca opuścił szybę. Gdy Mary rozpoznała Jessicę Fordyce,
zaparło jej dech z wrażenia.

— Wskakuj, Mary — rozkazała Jessica i szybko zamknęła okno z powrotem.

Mary obeszła samochód, żeby wsiąść od strony pasażera.

— Myślałam, że zapomniała pani o mnie — wyznała.

— Jakże bym mogła? Wyjeżdżam do Stanów, ale kiedy skończą kręcić film,

wrócę grać w następnym serialu i załatwię dla ciebie rolę. Tylko nie mów nikomu.

— Przysięgam, że będę milczeć jak grób.

— Chciałabym cię prosić o pewną drobną przysługę. Dam ci zdjęcie kota.

Chciałabym, żebyś poszła prosto do agencji detektywistycznej Agathy Raisin i
powiedziała, że to twój zaginiony ulubieniec. Poproś o osobisty kontakt z Agathą
Raisin. Odpowiedzą ci, że wyjechała za granicę. Dzwoniłam dzisiaj i właśnie to
usłyszałam. Wybadaj, kiedy wróci i zadzwoń do mnie. Oto sto funtów dla ciebie
za fatygę.

— Ale dlaczego...

— Nie ufasz mi?

— Ależ ufam.

— Więc nie zadawaj pytań.

Pół godziny później Toni obserwowała nową klientkę. Kiedy Mary zażądała,

żeby Agatha osobiście wykonała zlecenie, Toni odparła:

TLR

— — To niemożliwe. Pani Raisin przebywa za granicą.

— Kiedy wróci?

— Nie wcześniej niż jutro. Ale doskonale sobie poradzimy z odszukaniem pani

kota podczas jej nieobecności.

Toni zauważyła, że ręce nowej klientki drżą i pot wystąpił jej na czoło. Toni

zwróciła się do Phila, który obsługiwał aparat fotograficzny:

— Philu, zrób zdjęcie pannie Donovan do naszej dokumentacji — poprosiła.

— Nie! — wrzasnęła Mary, ruszając ku drzwiom. — Zmieniłam zamiar.

— Zostawiła pani torebkę — zawołała za nią Toni.

Mary odwróciła się, a Phil ją sfotografował. Dopiero wtedy Mary uświadomiła

sobie, że cały czas trzyma przy sobie torebkę, zawieszoną na ramieniu. Wypadła
jak burza na schody, a stamtąd na ulicę. Była pewna, że ten człowiek nie zdążył
zrobić jej zdjęcia. Nie powie Jessice. Przekaże jej tylko informację o powrocie
Agathy Raisin.

Charles i Agatha wrócili następnego popołudnia. Agathę nagle ogarnęło

onieśmielenie.

— Wejdziesz? — zapytała.

— Nie. Jestem zmęczony. Ta dodatkowa podróż na lotnisko w Birmingham po

twój samochód wyczerpała do reszty moje siły. Muszę wracać do domu, załatwić
parę spraw, zobaczyć się z kilkoma osobami. — Popatrzył na posmutniałą twarz
Agathy i dodał: — Może filiżanka kawy postawiłaby mnie na nogi.

— Wypijemy ją w ogrodzie — zaproponowała Agatha. — Mamy

najprawdziwsze babie lato.

W kuchni napełniła ekspres wodą ze stojącego obok dzbanka.

Kiedy przyniosła tacę do ogrodu, Charles zasypiał. Na jej widok wyprostował

się.

— Tego właśnie potrzebowałem.

Agatha nalała po fdiżance czarnej kawy.

TLR

Dzień był piękny, słoneczny, typowy dla złotej jesieni. Siedzieli, spokojnie

pijąc kawę. Agatha po raz pierwszy niczego od niego nie chciała.

— Zastanawiałem się... — zaczął Charles. — Zaczekaj chwilę... Ja... — Nie

zdołał dokończyć. Padł twarzą na stół.

Agatha też dostała zawrotów głowy.

— Charlesie! — wychrypiała. — Ta kawa...

Później i ona straciła przytomność.

Jessica, przebrana za chłopca, zwinnie pokonała cedrowy płot i wskoczyła do

ogrodu. Nasunęła czapkę bejsbolówkę tak głęboko, że zasłaniała jej oczy.
Wcześniej zapukała do kilku drzwi i wręczyła sąsiadom ulotki organizacji
dobroczynnej. Nikt nie zwrócił uwagi na osobę, którą uważali za posłańca. Skoro
wcześniej ten sposób zadziałał, teraz przyniesie ten sam efekt. W przypadku
Fraserów nie miała aż tyle szczęścia. Rex poszedł do nich, kupić marihuanę.
Ponieważ nie otworzyli drzwi, przeszedł dookoła przez ogród i zobaczył
porozrzucane kamienie na trawniku i dołek, który już zdążyli wykopać.
Obserwował ich z pobliskiego pola. Zobaczył, że wkładają do dołka metalową
kasetkę i robią nad nią ogródek skalny.

Jessica czuła się pewnie. Sprawdziła, że sąsiad, James Lacey, wyjechał. Nikt

nie będzie jej przeszkadzał.

— Pomszczę twoją śmierć, Rexie — powiedziała do siebie.

Jessica planowała upozorować włamanie. Wszystko poszło po jej myśli. Dzień

wcześniej odczekała, aż sprzątaczka wejdzie do chaty. Nasłuchiwała odgłosów z
domu, póki Doris nie poszła na górę. Wtedy weszła do chaty i dolała rohypnolu do
dzbanka z wodą.

Pozostało jej już tylko zlikwidować tę parę. Weszła do kuchni i dotąd

przeszukiwała szafki, aż znalazła młotek.

Odwracała się, żeby wrócić do ogrodu, kiedy ktoś pochwycił ją od tyłu.

Krzyknęła i upuściła młotek. Odciągnięto jej ręce do tyłu i skuto kajdankami. Bill
Wong zawołał:

— Wpuść ich, Toni.

TLR

Nagle chatę wypełnił tłum policjantów. Jessica wrzeszczała i walczyła, jak

oszalała, kiedy wynoszono ją na dwór.

— Jeżeli Agatha i Charles nie żyją, nigdy pani nie wybaczę — powiedziała

Toni.

Agatha obudziła się osiem godzin później, zdziwiona, że znalazła się w

szpitalu. Zaschło jej w ustach. Nic nie pamiętała. Odwróciła się i ujrzała Charlesa
leżącego na sąsiednim łóżku.

Nacisnęła dzwonek przy łóżku. Weszła pielęgniarka, a za nią Bill Wong i Alice

Peterson.

— Wody — zażądała Agatha. — Co ja tu robię?

— Wyjaśnimy pani wszystko, jak pani trochę wydobrzeje.

Agatha upiła łyk wody ze szklanki podanej przez pielęgniarkę.

— Chcę wiedzieć teraz. Co się stało? Dlaczego Charlesa też tu umieszczono?

Bill usiadł przy jej łóżku.

— Kobieta, zidentyfikowana później jako Mary Do— novan zatrudniona w

tym szpitalu, przyszła do agencji z prośbą o odnalezienie zaginionego kota i
dopytywała, kiedy wracasz. Toni nabrała podejrzeń, ponieważ Do— novan
zachowywała się bardzo nerwowo. Kazała Philo— wi zrobić jej zdjęcie i przysłała
je do mnie drogą elektroniczną. Rozpoznałem ją jako jedną z pielęgniarek, która
opiekowała się Jessicą.

Wziąłem więc komplet kluczy od twojej sprzątaczki, otworzyłem chatę i

wszedłem razem z Toni. Kazałem oddziałowi policji czekać na końcu alei.
Wyjrzałem przez okno do ogrodu i zobaczyłem ciebie i Charlesa śpiących przy
ogrodowym stole. Wtedy pojąłem, że Jessica zdołała dosypać wam czegoś do
kawy lub do wody.

Zobaczyłem, jak nadchodzi przebrana za chłopaka. Świetnie się

ucharakteryzowała, nie do poznania. Zszedłem chyłkiem po schodach i ujrzałem,
że wyjmuje młotek z jednej z szafek. W tym momencie ją aresztowałem.
Przypuszczalnie dodała rohypnolu do dzbanka z wodą.

TLR

— Zaczekaj chwilę — przerwała mu Agatha. — Jednego nie rozumiem.

Wyjrzałeś przez okno w sypialni i zobaczyłeś nas z Charlesem nieprzytomnych.
Mogła nas otruć. Dlaczego nie kazałeś nas natychmiast przewieźć do szpitala?

— Inspektor Wilkes powiedział, że jeśli nie złapiemy jej na gorącym uczynku,

znów ujdzie jej to bezkarnie. Zrozum, gdybyście nie żyli, nie przywróciłbym wam
życia. Ale jeżeli odurzyła was narkotykiem, co zwykle robiła ze swoimi ofiarami,
należało przypuszczać, że wróci was wykończyć. Nie patrz tak na mnie, Agatho.
Wreszcie ją złapaliśmy.

— Za cholerę nie potrafię przyjąć twojego punktu widzenia — odburknęła

Agatha. — Gdyby nas otruła, a ty wezwałbyś pomoc natychmiast, płukanie
żołądka mogłoby nas uratować.

— Musieliśmy zaryzykować — tłumaczył się Bill.

— Ryzykowaliście nasze życie.

— Przypuszczam, że w obecnej chwili nie czujesz się na siłach złożyć

zeznania...

— Nie — odparła Agatha. — Co więcej, nic nie pamiętam. Ale Charles

właśnie się budzi. Zobaczymy, jak on oceni twoją opowieść.

Agatha opadła na poduszki. Zasypiała i budziła się, podczas gdy Bill powtarzał

swoją historię. Obudziła się na dobre, gdy Charles ryknął:

— Ależ z was banda łotrów!

— Postanowiliśmy zaryzykować — tłumaczył Bill błagalnym głosem. —

Mogła się w ogóle nie pojawić.

— Wynoście się stąd do wszystkich diabłów i zostawcie nas w spokoju —

wymamrotał Charles.

Kilka minut po wyjściu Billa i Alice przyszli Toni i Simon. Przynieśli im

owoce i czekoladę.

— Chciałabym wam opowiedzieć, co nas spotkało, ale nic sobie nie

przypominam — zastrzegła Agatha.

— A ty, Charlesie?

TLR

— Ja też.

— Macie jakieś nowe wiadomości? — spytała Agatha.

— Patrick zdobył je od swoich informatorów. Istnieje obawa, że nie wytoczą

jej sprawy sądowej. Zachowywała się normalnie, póki nie poinformowano jej, że
stara zasada, zgodnie z którą nie wolno było sądzić człowieka dwa razy za to samo
przestępstwo, przestała obowiązywać. Została ponownie oskarżona o popełnienie
morderstw. Podobno w tym momencie zupełnie zwariowała.

— Nie wiedziałem, że anulowano to prawo — wtrącił Charles.

— Tak, od momentu rozstrzygnięcia sprawy niejakiego Billyego Dunlopa. W

1989 roku został oskarżony o zamordowanie dwudziestodwuletniej Julie Hogg.
Matka Julie, pani Ming, przez piętnaście lat walczyła o anulowanie tej reguły i w
końcu wygrała. W 2006 roku Dunlopa ponownie oskarżono o zabójstwo i sąd
uznał go za winnego.

— Sprytnie to wszystko uknuła! — wykrzyknęła Agatha. — Najpierw wrobiła

Fraserów, a potem zaplanowała potworną zbrodnię na George'u. Ta kobieta jest
potworem. Chyba tym razem się nie wywinie.

— Mogą jej w ogóle nie wytoczyć procesu sądowego— przypomniała Toni.

— Nadal nie pojmuję, dlaczego Bill się na nią czaił, zamiast sprawdzić, czy ja i

Charles jeszcze żyjemy.

— Chciał ją przyłapać na gorącym uczynku. Gdyby wezwał karetkę, Jessica

uciekłaby i znów spróbowała cię zabić.

Chcę wrócić do domu — jęknęła Agatha. — Zawołaj lekarza, Toni, i zapytaj,

kiedy najwcześniej mogą mnie stąd wypuścić.

Tydzień później Patrick wpadł do biura z informacją, że Jessica popełniła

samobójstwo w więzieniu. Więźniarkom pozwalano nosić własne ubrania. Jessica
włożyła cienką bluzkę z muślinu. Podarła ją na paski, żeby zrobić z niej sznur i
powiesiła się na kratach celi. Zostawiła list, że dołącza do „jedynej miłości swego
życia, najdroższego Rexa".

— Cholera! — zaklęła Agatha. — Dziennikarze zbiorą żniwo. Zatają

homoseksualizm Rexa i zrobią z niej tragiczną bohaterkę.

TLR

— Czy władze więzienne muszą poinformować prasę o tym liście? — spytała

Toni.

— Niestety, tak — oparła Agatha z przygnębieniem. — Zostaną zmuszeni do

wydania oświadczenia.

Obawy Agathy potwierdziły się w całej pełni. Wielbiciele Jessiki sugerowali

nawet, że należałoby postawić jej pomnik w Hyde Parku, jak księżnej Dianie.
Wiele niezrównoważonych osób w całej Wielkiej Brytanii święcie wierzyło, że
policja wraz z agencją detektywistyczną Agathy Raisin zaszczuła nieszczęsną
Jessicę i doprowadziła ją do samobójstwa.

Dopiero gdy opublikowano pełen raport o roli Jessiki w popełnieniu zbrodni,

do biura przestały napływać nienawistne listy, a zainteresowanie prasy jej historią
wygasło.

Agatha nadal źle sypiała. Prześladowały ją koszmary senne. Na domiar złego

Charles znowu zniknął z jej życia. Choć Agatha wmawiała sobie, że we
współczesnym świecie przygodny seks to nic zdrożnego, jednak drażniło ją jego
podejście i czuła się upokorzona, że tak ją porzucił.

Lecz dwa miesiące po samobójczej śmierci Jessiki Charles nieoczekiwanie

zadzwonił. Zupełnie zmienił ton.

— Mam dwa bilety na „Makbeta" w Królewskim Towarzystwie

Szekspirowskim. Poszłabyś ze mną? — zaproponował.

W pierwszym odruchu Agatha chciała na niego nakrzyczeć, że nie ma prawa

jej wykorzystywać i odchodzić z jej życia, kiedy mu się żywnie podoba. Jednak po
chwili namysłu odrzekła:

— Jeszcze nie widziałam nowego teatru w Stratford. Kiedy idziemy?

— Dzisiaj wieczorem, jeżeli nie masz nic innego do roboty.

— Dobrze.

— Przyjadę do ciebie o szóstej wieczorem. Najpierw pójdziemy do baru,

czegoś się napić.

Agatha odwiedziła panią Bloxby.

— Charles zaprosił mnie na randkę — oznajmiła.

TLR

Pani Bloxby zrobiła zdziwioną minę.

— Przecież już bywaliście razem w wielu miejscach — przypomniała.

— Ale teraz zabiera mnie na najprawdziwszą randkę. Do teatru! Wcześniej

tylko wyjeżdżaliśmy za granicę albo chodziliśmy do restauracji. To zupełnie inne
zaproszenie.

Pani Bloxby wpadła w popłoch. Gdyby Agatha zakochała się w Charlesie,

poniosłaby uczuciową porażkę. Oczekiwałaby, że się z nią ożeni i uczyni ją
dziedziczką we dworze. Pastorowa przewidywała, że obcy jej naturze styl życia
wykończyłby Agathę.

— Prawdopodobnie wygrał bilety na jakiejś loterii i nie znalazł nikogo innego,

kto dysponowałby czasem — powiedziała.

— Co za złośliwość! — wykrzyknęła Agatha z oburzeniem. — Mimo

wszystko pójdę.

Jednak kiedy Agatha szykowała wieczorową kreację, ogarnęły ją wątpliwości,

czy pastorowa przypadkiem nie miała racji.

Charles przyjechał w swobodnym stroju, złożonym ze spodni, koszulki bez

kołnierzyka i kurtki. Agatha włożyła małą czarną sukienkę, naszyjnik z rubinem i
szkarłatne pantofelki na wysokich obcasach.

— Wyglądasz bardzo elegancko — pochwalił Charles.

— Ale czy nie zmarzniesz?

— Nie, narzucę etolę — odparła Agatha. — Czy powinnam się przebrać?

— Nie. Bardzo ładnie wyglądasz. Rzecz w tym, że w dzisiejszych czasach nikt

już nie wkłada do teatru wieczorowego stroju.

Charles zaparkował samochód w Stratford-Upon-Avon. Stamtąd dotarli

piechotą do nowego teatru.

— To ten budynek? — wykrzyknęła Agatha. — Wygląda ohydnie, jak remiza

strażacka, w dodatku z czerwonej cegły.

TLR

Przeszli do baru na parterze, ponurego wnętrza, utrzymanego w kolorach czerni

i szarości. Wcale nie przypominał baru w teatrze, lecz raczej część starego
magazynu, który pospiesznie zaadaptowano na potrzeby widzów.

— Dobrze przynajmniej, że znam treść sztuki — westchnęła Agatha.

— Miejmy nadzieję, że dochowają wierności oryginałowi — powiedział

Charles. — A co u ciebie? Przezwyciężyłaś lęki?

— Niekiedy dręczą mnie jeszcze senne koszmary — wyznała Agatha, zerkając

na niego ukradkiem niedźwiedzimi oczami. — Czasami myślę, czy nie lepiej
zamknąć interes i w końcu zacząć prowadzić bardziej stabilny tryb życia.

— Jako kto?

Uczciwa odpowiedź brzmiałaby: „jako twoja żona", ale z oczywistych

względów nie wypowiedziała na głos tej myśli.

— Jeszcze nie wiem — rzuciła niedbale. — Pomimo recesji moje akcje dobrze

stoją. Nie muszę pracować zawodowo. Ostatnio stałam się domatorką.

— Jeżeli uważasz odgrzewanie gotowych dań w mikrofalówce za główną

cechę doskonałej pani domu, to z pewnością masz rację.

Zadzwonił dzwonek oznajmiający rozpoczęcie przedstawienia. Charles i

Agatha poszli zająć dwa dobre miejsca na parterze.

Podczas spektaklu Agatha kilkakrotnie przeżyła szok. Aktor grający Makbeta

był niski i łysy. Za to Banko był wysokim, potężnym, czarnoskórym mężczyzną z
włosami skręconymi w dredy. Nie występowały żadne czarownice. Zastąpiono je
dziećmi o piskliwych głosikach. Czasami zrozumienie tekstu przedstawiało
poważne trudności, ponieważ publiczność siedziała wokół sceny. Aktorzy,
zamiast mówić do publiczności jak w tradycyjnym teatrze, rozmawiali pomiędzy
sobą, nierzadko odwróceni tyłem do miejsc, które zajmowali Agatha z Charlesem.
Agatha z ulgą wyszła na przerwę.

Jednak jej radość trwała tylko do chwili, kiedy Charles przedstawił ją parze

znajomych, Barry'emu i Mary Tring.

— Podoba się wam? — zapytał Barry, wysoki mężczyzna o rumianej twarzy.

TLR

— Nie za bardzo — przyznał Charles.

— Szkoda, że nie widzieliście „Kupca z Wenecji" — odparł Barry. — Akcję

umieszczono w Las Vegas. Spektakl rozpoczął występ sobowtóra Elvisa Presleya,
który zaśpiewał „Viva Las Vegas".

— No cóż, nie chodzi się do teatru, żeby poznać dzieła Szekspira, tylko

koncepcję producenta — powiedział Charles. — Mimo wszystko żal mi
amerykańskich turystów. Oni lubią oglądać jego sztuki w wersji wiernej
oryginałowi.

— Dobrze, że wygrałeś te bilety w klubie krykietowym — odparł Barry.

Agatha nagle zapragnęła wrócić do domu. Ale ponieważ właśnie dzwonił

dzwonek, poszła obejrzeć dalszy ciąg sztuki. W pewnym momencie scenę
wypełniły same dzieciaki. Duchy dzieci Makdufa uciekały przed trzema elfami,
które zastąpiły czarownice.

Wreszcie sztuka dobiegła końca. Jakiś odważny mężczyzna za plecami Agathy

zawył głośno:

— Buuuu!

Lecz wszyscy inni grzecznie bili brawo.

W drodze powrotnej Charles przez cały czas uprzejmie gawędził na temat

spektaklu. Kiedy dojechali przed chatę Agathy, zaskoczyła go, wysiadając z
samochodu i rzucając krótkie:

— Do zobaczenia.

Nie zaprosiła go na drinka. Zatrzasnęła drzwi i wpadła jak burza do kuchni.

Nawet nie zaproponował, że zabierze ją na kolację. Zrzuciła buty i wstawiła curry
do kuchenki mikrofalowej.

— Jestem głupią, starą babą — wymamrotała do swoich kotów. — Mężczyźni!

Skończyłam z nimi raz na zawsze.

Lecz kiedy zjadła i popiła posiłek dwoma dużymi kieliszkami wina, nieco się

odprężyła. Świat jest pełen mężczyzn. Z całą pewnością gdzieś istnieje taki, który
będzie ją rozpieszczał. Lecz zanim do tego dojdzie, miała zlecenia do wykonania.

Niech diabli porwą Charlesa!

TLR

TO JESZCZE NIE KONIEC...

Już wkrótce wszystkie tomy przygód Agathy w wersji elektronicznej!
Informacji szukaj na stronie

www.hitksiazki.pl

TLR

Drodzy Czytelnicy!

Jeśli Agatha jest bliska Waszemu sercu, mamy debrą informację! W

drugiej połowie roku

planujemy wydanie najnowszego, już 24 tomu jej przygód.
Będzie to nie byle jaki kąsek — światowa premiera! Jeśli jesteście

zainteresowani otrzymaniem informacji o dacie wydawniczej lub chcecie
mieć pewność, że tomu 24 nikt nie sprzątnie Wam sprzed nosa, wyślijcie na
adres:

[e-mail]

e -mail o treści: M, wyrażam zainteresowanie!

Proszę o przesłanie na mój adres oferty zakupu w momencie, kiedy znany
będzie termin publikacji najnowszego tomu Serii kryminałów Agatha Raisin.

Lub dzwońcie od poniedziałku do piątku w godzinach 8.00 -17.00
na numer: (22) 58422 22

A ponieważ chwilowo zabrakło Agathy, zachęcamy do zaprzyjaźnienia się Z Hamishem. Na

kolejnych stronach znajdziecie wszystko, czego potrzeba do zawarcia tej
przyjaźni!

Z pozdrowieniami,

TLR