Uniwersytet Łódzki
Wydział Nauk O Wychowaniu
Instytut Psychologii
Rok II
Semestr III
Psychologia Stresu
[wykłady]
Prof. Dr hab. Nina Ogi
ń
ska – Bulik
PSYCHOLOGIA STRESU – WYKŁADY
WYKŁAD I
Czym jest stres? 90% chorób dotykających człowieka ma związek ze stresem. Stres to wydarzenia
negatywne, ale i sytuacje pozytywne. Jest też odpowiedzialny za mobilizację organizmu, to możliwość
zmagania się z nowymi sytuacjami, przyczynia się do samodoskonalenia człowieka, rozwoju osobowości.
Trzy rozumienia pojęcia „stres”:
a) jako bodziec – pewne sytuacje występujące w naszym otoczeniu mają naturalną zdolność
wywoływania napięcia i silnych emocji (zestresowany w szkole, w domu);
b) jako reakcja zarówno fizjologiczna jak i psychologiczna będąca odpowiedzią na działania
stresorów (znajduje poparcie w naukach medycznych);
c) jako transakcja (podejście dominujące) – podkreślanie, że pewne sytuacje mogą być stresujące,
gdy są subiektywnie odbierane jako takie. Relacja między jednostką a otoczeniem. To, czy u
jednostki zostaną wywołane reakcje na jakieś wydarzenie czy sytuację zależy od subiektywnej oceny
tej sytuacji. Uwzględnia aspekt indywidualny. Trudno tu dokonać pomiaru stresu.
Nie są to podejścia wykluczające się. Mają bardziej charakter komplementarny. Teorie koncentrują
się na którymś z podejść.
K
ONCEPCJA
C
ANNONA
–
HOMEOSTAZY
Podejście b) – stres jako reakcja fizjologiczna i psychologiczna
Stres to zakłócenie homeostazy czyli równowagi organizmu w sytuacji zmian w środowisku
wewnętrznym ustroju wskutek zmian zachodzących w środowisku zewnętrznym. Zmiany te i
przeciwstawiające się im reakcje objęte zostały wspólna nazwą „stres”. Cannon wyróżnia dwa rodzaje
stresu:
- incydentalny – intensywny, ale krótkotrwały, określa granice tolerancji stresu, a więc granice
przekraczające sprawność działania mechanizmów homeostatycznych;
- chroniczny – działający w dłuższych odcinkach czasu, wyznacza granice przetrwania w
zależności od stanu sprawności mechanizmów fizjologicznych.
Cannon stworzył pierwsze wzorce radzenia sobie ze stresem: walki lub ucieczki. Organizm po
odebraniu sygnału niebezpieczeństwa uruchamia system alarmowy – pojawia się tzw. „stan pogotowia”,
przygotowujący organizm do wysiłku, do radzenia sobie z niebezpieczeństwem. Rolę sygnału alarmowego
pełni układ sympatyczny (współczulny) – następuje jego pobudzenie oraz wzmożone wydzielanie
adrenaliny do krwi. Adrenalina powoduje wzrost akcji serca, hamuje ruchy jelit, wzmaga wydzielanie
cukru do krwi oraz zwiększa jej krzepliwość. Dochodzi do wzrostu napięcia mięsni szkieletowych z
jednoczesnym zmniejszaniem dopływu krwi do skóry i narządów (bo krew do tych mięśni). Organizm,
będący w stanie wzmożonego pobudzenia może ratować się ucieczką lub walczyć z niebezpieczeństwem,
dlatego też opisywany „stan pogotowia” pełni funkcje adaptacyjną. Homeostatyczna reakcja „walcz lub
uciekaj” może być wywołana u człowieka przez różnorodne oddziaływania, w tym przez bodźce
psychospołeczne. Stres więc, według Cannona ma właściwości przystosowawcze – traktowany jest jako
reakcja na zagrożenie, której funkcją jest stworzenie warunków przetrwania organizmu.
WYKŁAD II
Homeostaza od Blade-Burard, potem Cannon 1927 – utrzymywanie równowagi, bycie takim
samym, zdolność do pozostawania takim samym (homois - podobny, stasis – stan). I znaczenie
fizjologiczne i w odniesieniu do psychiki. Cannon próbował przenieść pojęcie homeostazy na pojęcie
stresu. Bo istnieje dużo zewnętrznych sił, które mogą rozbijać stałość człowieka. Te siły określono wspólna
nazwą „stres”.
Pierwotny człowiek miał niewielka ilość stresorów. Teraz jest ich wiele i w stosunku do wielu z
nich nie da się zastosować walki lub ucieczki. Z tego wynikają problemy (zdrowotne też). Reakcje „f or f”
okazują się nieadekwatne. Aktywizują te elementy, ale nie możemy powrócić do stanu równowagi.
Choroby stresopochodne powstają, gdy brak możliwości reakcji. Nie tyle niebezpieczne są same
stresory co niemożność zareagowania na nie.
Ä Trzy rozumienia pojęcia stres
Ä Co to jest mechanizm walki lub ucieczki?
Ä Jaką rolę poznawczą pełni mechanizm walki lub ucieczki?
Ä Co to jest stres według Cannona?
T
EORIA STRESU
S
ELYEGO
Podejście b) – stres jako reakcja fizjologiczna i psychologiczna. (bardziej krytykowana niż
Cannona, stosowana w naukach medycznych).
W 1950r Selye wprowadza pojęcie stres i definiuje go jako „stan organizmu po zadziałaniu
prowokujących bodźców”, które nazwał stresorami. W 1974 rozszerzył rozumienie pojęcia stres określając
go jako „nieswoistą reakcję organizmu na wszelkie tj. nie tylko zagrażające, stawiane mu żądania”.
Nieswoista – taka sama, niezależna od rodzaju stresora; charakterystyczna reakcja wspólna niezależnie od
rodzaju stresora.
Stresor niezależnie od miejsca zadziałania jest w stanie poprzez dwa układy, tj. hormonalny i
autonomiczny, wytworzyć w całym organizmie uogólnioną reakcję stresową. Selye wskazał na istnienie
„ogólnego zespołu przystosowania” (GAS – general adaptation syndrom, kluczowe pojęcie), mającego
charakter trójfazowego zespołu niespecyficznych zmian fizjologicznych oraz na istnienie „lokalnego
zespołu adaptacyjnego” (LAS – local adaptation syndrom, występuje niezależnie od GAS), pojawiającego
się w miejscu działania stresora (np. w miejscu oparzenia) w postaci zmian specyficznych.
W obrębie GAS Selye wyróżnia trzy stadia:
1. stadium reakcji alarmowej, będącej wyrazem mobilizacji obronnych sił organizmu. Występują tu
dwie fazy:
a) faza szoku, w której pojawiają się wskaźniki uszkodzenia organizmu pod wpływem
bezpośredniego wpływu czynnika szkodliwego na organizm. Obok zmian specyficznych (np.
uszkodzenie
tkanki)
organizm
reaguje
określonymi
niespecyficznymi
zmianami
fizjologicznymi, jak np. spadek ciśnienia krwi, obniżenie temperatury itp.
b) Faza przeciwdziałania szokowi, w której organizm podejmuje aktywne wysiłki obronne,
mobilizuje się by stawić czoło stresowi. Wysiłkowi obronnemu towarzyszą zmiany
fizjologiczne, tj. wzrost ciśnienia krwi, podwyższenie temperatury ciała.
2. stadium odporności (względnej adaptacji), w której utrzymywane są reakcje obronne i
przystosowawcze. Obniża się tu również odporność na stresory innego rodzaju.
3. stadium wyczerpania – utrata zdolności obronnych organizmu, gdy czynniki szkodliwe działają zbyt
intensywnie lub zbyt długo. Wiąże się z energią przystosowania. Wyczerpanie tej energii może
prowadzić nawet do śmierci z wyczerpania.
Rola przystosowawcza stresu – mobilizuje. Jest stres pozytywny (eustres) i negatywny (dystres) –
pojęcia: Selye. Jest tez stres neutralny.
Porównując trzy stadia do rozwoju człowieka: 1 – dzieciństwo, niska odporność; 2 – dorastanie; 3
– starość, obniżona zdolność przystosowawcza, wyczerpywanie się.
Energia przystosowania
. Selye postawił hipotezę o istnieniu dwóch rodzajów energii
przystosowania wyróżniając tzw. Energię powierzchowną i głęboką. Powierzchowna uruchamiana jest na
każde żądanie, a głęboka jest nieodnawialna, a jej kosztem uzupełniane są wydatki energii
powierzchownej. Wyczerpywanie się energii głębokiej może prowadzić do śmierci. Wykorzystywanie
powoli do tzw. Zużycia ustroju (dot. Energii głębokiej).
Zalety koncepcji
:
- zwrócenie uwagi na rolę układu hormonalnego w funkcjonowanie organizmu podczas stresu
- spojrzenie na stres jako na proces adaptacyjny jednostki do środowiska.
Wady koncepcji:
- brak jednoznacznego określenia definicji stresu, co prowadzi do pewnej dowolności interpretacji
tego pojęcia
- zbyt mała liczba danych empirycznych na podstawie których została sformułowana teoria
- poddanie w wątpliwość niespecyficzności modelu reakcji stresowej. M.in. Baison (różne reakcje
w zależności od emocji i sytuacji; inaczej na niepewność, inaczej na złość czy gniew, w wydzielaniu
hormonów również), inne eksperymenty (różnice w wydzielaniu kortyzolu na dzieciach, gdy był test
osiągnięć podwyższył się kortyzol tylko u dzieci o wyższych wskaźnikach inteligencji
- brak dowodów empirycznych na istnienie energii przystosowania jak i niejasność samego pojęcia
- niedocenianie wpływu osobowości, konstytucji fizycznej oraz kontekstu działania na reakcję
stresową człowieka.
Ä Definicja stresu z 1974r
Ä Co oznacza pojęcie nieswoistości (niespecyficzności) reakcji?
Ä Znajomość stadiów GAS
Ä Co to jest energia przystosowania, jak się dzieli?
Ä Wady i zalety koncepcji Selyego
WYKŁAD III
Podejście a) (patrz też: a) niżej)- stres jako bodziec: bodźce pochodzące ze środowiska mogą
wywoływać naturalnie emocje i napięcie.
Klasyfikacja stresorów (Lazarus, Colan 1977; siła działania) {Wystarczy ten podział}:
a) kataklizmy – dotyczy dużych grup ludności, działanie krótkotrwałe, ale bardzo intensywne)
b) stresory osobiste (nie zdanie egzaminu, utrata pracy) - dotykają jednostkę, mniejsza siła
działania, są częstsze i równie silne konsekwencje dla wielu na raz co dla jednego kataklizmu
c) stresory drugoplanowe (codzienne kłopoty życiowe: hałas, słabe oświetlenie, wysokie
wymagania zwierzchników) – jednorazowo niewielka siła, ale występują licznie, działają codziennie.
Kumulowanie się ich może powodować liczne konsekwencje.
Różnego rodzaju narzędzia pomiaru odnośnie b), czy człowiek pozostaje zdrowy czy uszczerbek
na zdrowiu. Np. skala Holmesa: 43 wydarzenia z punktami w zależności od siły stresu. Suma punktów z
dwóch lat może mówić o konieczności ponownego dostosowywania się. Do 150 oki, 150-300
umiarkowane zagrożenie kryzysem życiowym, powyżej 300 poważne zagrożenie kryzysem życiowym.
Narzędzie krytykowane – nie mówi nic o sposobie radzenia sobie, mówi tylko o doświadczaniu stresu.
Elliot i Eisdorfer wyróżnili 4 rodzaje stresorów
, 1982:
- silne i ograniczone w czasie (wizyta u dentysty, oczekiwanie na zabieg)
- pociągające za sobą określone następstwa (utrata bliskiej osoby, utrata pracy)
- powtarzające się stresory okresowe (egzaminy, spotkania z niechcianymi osobami, obowiązki
składania wizyt u lekarzy)
- stresory przewlekłe (długotrwała choroba, niebezpieczeństwa związane z wykonywaniem
zawodu, rozdźwięk w małżeństwie).
KONCEPCJE PSYCHOLOGICZNE STRESU
(wcześniej fizjologiczne i biologiczne)
Pojęcie stresu psychologicznego pojawiło się później niż stresu biologicznego (1945 – Grinkier,
Spiegel), w literaturze stres psychologiczny „Man under stress” pokazywano konsekwencje działań
żołnierzy II wojny światowej. Dwa nurty wtedy:
- bardziej z podejściem psychodynamicznym koncentrował się na leku i negatywnych emocjach –
doświadczanie lęku jest przyczyna konfliktów
- też w Polsce – wpływ sytuacji trudnych na poziom sprawności działania. Na początku obie nie
uwzględniały różnic indywidualnych.
T
EORIA NAPIĘCIA EMOCJONALNEGO
J
ANISA
Uznana za pierwszą psychologiczną koncepcję stresu.
Janis definiuje stres jako „taka zmianę w otoczeniu, która typowo, tj. u przeciętnej osoby wywołuje
wysoki stopień napięcia emocjonalnego, które przeszkadza w normalnym sposobie reagowania”. Definicja
ta obejmuje dwa aspekty stresu:
- sytuacje stresową, którą opisuje za pomocą bodźców wywołujących zaburzenia zachowania
- reakcję stresową czyli wszelkie zmiany w zewnętrznym zachowaniu się, w uczuciach, postawach,
które wywołane zostały przez sytuację stresową.
Według autora w stresie psychologicznym, wywołanym obiektywnym niebezpieczeństwem można
wyróżnić trzy typowe fazy:
1. fazę „zagrożenia”
2. fazę „działania niebezpieczeństwa”
3. fazę „skutków stresu, w której człowiek spostrzega bardziej lub mniej długotrwałe negatywne
skutki” (Terelak 1995).
Koncepcje psychologiczne nawiązują do trzech rozumień pojęcia stresu (bodźca, reakcji,
transakcji). Tu próba połączenia jako bodźca i jako reakcji (bo: „zmiana napięcia emocjonalnego”). Nie
uwzględnia różnic indywidualnych.
W Polsce:
- koncepcja tzw. Sytuacji trudnych Tomaszewskiego (termin „sytuacja trudna”, nie „stres”)
- koncepcja Reykowskiego
K
ONCEPCJA STRESU
T
OMASZEWSKIEGO
Tomaszewski ujmuje stres jako „sytuację trudną, czyli taką, w której zachodzi rozbieżność między
potrzebami i zadaniami człowieka a możliwościami zaspokojenia tych potrzeb lub wykonania zadań”.
Wyróżnił następujące typy sytuacji trudnych:
1.
zakłócenie – takie elementy sytuacji, które utrudniają lub uniemożliwiają jednostce sprawne
realizowanie podejmowanych przez nią, czynności. Istnieje pięć typów zakłóceń polegających na:
a)
braku przedmiotu lub informacji niezbędnej do wykonywania określonej czynności
b)
wystąpieniu przeszkody zarówno o charakterze zewnętrznym, jak i wewnętrznym (wady)
c)
zwłoce, kiedy warunki zmuszają człowieka do nadmiernego zwalniania tempa czynności
d)
wymaganiu wykonywania czynności znacznie szybciej niż normalnie, albo w zupełnie innych
niesprzyjających warunkach
e)
w nowych sytuacjach, zaskakujących, zmuszających człowieka do szukania nowych rozwiązań.
2
. przeciążenie – nadmierne obciążenie, odnoszące się do takie natężenia stresu, które wywołuje
wyraźnie negatywne zmiany w celowym działaniu człowieka (spadek sprawności psychomotorycznej,
pojawianie się niekontrolowanych reakcji emocjonalnych. Wymagania mogą być stawiane przez
środowisko lub przez jednostkę
3.
zagrożenie – sytuacje sygnalizujące możliwość utraty wysoko cenionych przez jednostkę
wartości (sytuacja jeszcze nie wystąpiła, to tylko możliwość) fizycznych lub społecznych.
4.
deprywacja – najrzadsza, występują gdy człowiek nie zaspokoił swoich potrzeb lub nie osiągnął
zamierzonych przez siebie celów (ciągłe poczucie)
W definicji uwzględniono konkretnego człowieka. Klasy mogą się łączyć: najczęściej zakłócenie z
zagrożeniem.
R
EGULACYJNO
–
INFORMACYJNA TEROIA STRESU
R
EYKOWSKIEGO
Reykowski zwraca uwagę na rolę informacji dopływających do człowieka z otoczenia. Wyróżnił 6
klas informacji:
1. typu „zadania” – informacje wytwarzające dążenia, pobudzające człowieka do określonej
aktywności
2. ułatwiające – informacje o stanie rzeczy, których pojawienie się zmniejsza ilośc czasu lub
wysiłku potrzebnego do zdobycia celu
3. neutralne – wskazujące który z równorzędnych wariantów działań należy wybrać
4. typu „sukces” – informacje o realizacji dążenia i osiągnięcia celu
5. typu „trudności” – informacje o pojawieniu się przeszkody, utrudniającej realizację
dążenia
6. typu „porażka” – informują, ze dążenie nie może być zrealizowane
Czynnikami obciążającymi system regulacji: informa typu zadania (1), trudności (5) i porażka (6).
Reykowski odwołuje się do teorii Tomaszewskiego i definiuje stres jako „czynniki stanowiące
zagrożenie i zakłócenie oraz czynniki warunkujące niezaspokojenie potrzeb”. Zakłócenia i zagrożenia
obciążają system regulacji w trojaki sposób:
a) zmuszają do dodatkowej aktywności
b) zmuszają do reorganizacji poszukiwań i dążeń
c) sygnalizują mozliwość deprywacji i/lub straty, dezorganizując tym samym struktury potrzeb,
wartości, obrazu własnej osoby.
Reykowski wyróżnia trzy fazy stresu psychologicznego:
1. faza mobilizacji – aktywizacja procesów psychologicznych, zwiększa się sprawność
spostrzegania, myślenia, reakcje są szybsze, człowiek próbuje koncentrować się na zadaniach
2. faza rozstrojenia – na skutek przedłużającego się stresu i wzrostu jego natężenia następuje
obniżenie poziomu czynności psychicznych, co przejawia się pogorszeniem koncentracji
uwagi, myślenia logicznego, przewidywania skutków własnego działania. W obszarze emocji
następuje obniżenie kontroli nad nimi i pojawiają się reakcje strachu lub gniewu. W
działaniach dostrzega się zahamowanie, schematyzm, bezradność
3. faza destrukcji – człowiek nie jest zdolny do adekwatnej oceny sytuacji, obniża się poziom
motywacji do działania i radzenia sobie z sytuacją, co może prowadzić do rezygnacji z dalszej
aktywności. W tej fazie ujawniają się niekiedy takie zachowania jak gwałtowne poszukiwanie
pomocy, płacz, ucieczka, agresja.
Ä Klasyfikacja stresorów
Ä Tomaszewski – pojęcie sytuacji trudnych, rodzaje sytuacji trudnych i charakterystyka
Ä Reykowski – wyjaśnienie roli informacji (główne 3), rozumienie pojęcia „stres”, trzy fazy
stresu psychologicznego.
WYKŁAD IV/V
T
RANSAKCYJNA TEORIA STRESU
L
AZARUSA
Podejście c) – stres jako transakcja:
Traktowana w psychologii jako najważniejsza koncepcja stresu. Paradygmat fenomenologiczno-
poznawczy (zależy od subiektywnej oceny poznawczej jednostki czy bodziec jest stresujący czy nie ).
Ujecie relacyjne (transakcyjne). Środowisko wpływa na jednostkę i na odwrót.
Lazarus definiuje stres jako: „określoną relację między osobą a otoczeniem, która oceniana jest
jako obciążająca lub przekraczająca jej zasoby i zagrażająca jej dobrostanowi.
Stresujący charakter danej transakcji ze światem określają dwa psychologiczne procesy oceny
poznawczej i radzenia sobie. Ich celem jest osiągnięcie lub utrzymanie określonego dobrostanu oraz
adaptacjo do wymogów świata i własnej osoby. Ta poznawcza ocena jest procesem wartościowania,
poprzez który jednostka ocenia znaczenie transakcji (relacji) z otoczeniem.
Lazarus wyróżnia dwa rodzaje oceny poznawczej: pierwotna i wtórną.
•
Ocena pierwotna jest osądem o znaczeniu danej transakcji dla dobrostanu człowieka – ocenia on
czy jego aktualna konfrontacja z otoczeniem angażuje ważne dla niego wartości lub cele (czy
jestem w stresie?). Według Lazarusa transakcję można sklasyfikować jako:
- bez znaczenia, nieistotną;
- sprzyjająco – pozytywną;
- stresującą (krzywda lub strata, zagrożenie, wyzwanie).
Kiedy sytuacja zostaje oceniona jako stresująca, jednostka dokonuje oceny wtórnej, czyli osądza
swe możliwości radzenia sobie ze stresem.
•
Ocena wtórna – zawiera oszacowanie dostępnych danej osobie strategii radzenia sobie ze stresem ze
względu na koszty i prawdopodobieństwo sukcesu (co mogę z tym zrobić? Jakimi środkami
dysponuję by sobie poradzić?). Determinują ją:
- wcześniejsze doświadczenia jednostki z podobnymi sytuacjami;
- uogólnione przekonania na temat własnej osoby;
- dostępność zasobów, tj. morale, hart ducha;
- oszacowanie zdrowia i energii;
- umiejętność rozwiązywania problemów;
- wsparcie społeczne;
-zasoby materialne.
Ocena wtórna uruchamia adaptacyjny proces radzenia sobie ze stresem, odnoszący się do
„poznawczych i behawioralnych wysiłków podmiotu aby sprostać specyficznym zewnętrznym lub
wewnętrznym wymaganiom, które przez niego oceniane są jako sprawdzające lub przekraczające osobiste
zasoby”.
Ocena poznawcza stresu obejmuje:
•
Sytuacyjna ocenę poznawczą – jest to rodzaj oceny, która uwzględnia zmienność sytuacyjną i jest
zależna
od
aktualnych
cech
zdarzenia
stresowego.
Wpływają
na
nią
m.in.
kontrolowalność/przewidywalność, nowość, niepewność zdarzenia, czas działania stresora.
•
Dyspozycyjna ocenę poznawczą (styl oceniania poznawczego) – która przejawia się w wielu
różnych sytuacjach w podobny sposób i jest wyrazem trwałej skłonności do oceniania w określony
sposób własnych relacji z otoczeniem.
Koncepcja dyspozycyjnej oceny poznawczej wskazuje na znaczenie różnic indywidualnych w
zakresie spostrzegania i interpretowania zachodzących zdarzeń. Ponadto umożliwia odpowiedź na pytanie
dlaczego różni ludzie tę samą sytuację spostrzegają w odmienny sposób oraz dlaczego ten sam człowiek
różne sytuacje spostrzega w podobny sposób.
Wyróżnia się trzy rodzaje oceny dyspozycyjnej (i sytuacyjnej):
- krzywda/strata - najbardziej obciążająca (stresująca), dotyczy zaistniałego faktu, to się już
wydarzyło, główna charakterystyczną emocją – żal;
- zagrożenie – ma charakter inny, dotyczy wydarzenia, które może się wydarzyć, ale jeszcze nie
nastąpiło, jest to tylko prawdopodobieństwo. Wiąże się z antycypacją (przewidywaniem) sytuacji. Emocja
typowa i dominująca: niepokój, obawa, lęk, dalej gniew;
- wyzwanie – najmniej stresująca, dotyczy sytuacji przewidywanych, ale oprócz emocji
negatywnych są też emocje pozytywne (sukces, samorealizacja). Często sam człowiek sobie stwarza,
poszukuje. Lepiej oceniać sytuację pod kątem wyzwania niż zagrożenia.
Lazarus o stresie mówi jako o procesie zmieniającym się, dynamicznym jeśli chodzi o ocenę i
przekonania. Te dwie oceny występują jednocześnie. Dynamiczny związek, zależność między ocenami, bo
mogą one wzajemnie na siebie wpływać i determinować patrzenie. Ocena pierwotna wpływa na wtórną,
wtórna na pierwotną. (Np. ocena pierwotna – stres, ocena wtórna – oszacowanie zasobów {materialnych} –
czy rzeczywiście jestem w stresie? Jeśli wcześniej było zagrożenie przechodzi ono w wyzwanie).
Jednostka zmienia znaczenie sytuacji (z zagrożenia na wyzwanie) lub dochodzi do wniosku, że nie
ma stresu. Sytuacja nie zależy od tego, czy jest w stresie, ale od tego jak sobie potrafi poradzić. Proces
wzajemnie oddziałujących ocen. Ponowne wysiłki sprowadzają się do myślenia – zmiany oceny sytuacji. T
jest już pewien sposób radzenia sobie.
Kontynuatorzy zadają sobie pytanie od czego zależy że jednostka uznaje sytuację za zagrożenie?
Co jest wyznacznikiem tego, że osoba mówi, że jest w stresie?:
a) sytuacja zagrożenia
b) indywidualne właściwości jednostki
Dlatego wprowadzono rozróżnienie na ocenę dyspozycyjną i sytuacyjną. Sytuacyjna wyznaczana
przede wszystkim przez sytuację (kontrolowalność np.). Ocena dyspozycyjna wpływa na to, że jeden
człowiek spostrzega różne sytuacje w ten sam sposób.
Opracowano narzędzie Kwestionariusz Oceny Sytuacji (KOS) do pomiaru stresu zgodnie z
koncepcją Lazarusa. 2 wersje: ocena sytuacyjna i ocena dyspozycyjna. Skala 0-3 (4 stopnie) dla sytuacji –
każdemu zdarzają się sytuacje trudne, przypomnieć sobie jakąś sytuację i określić czego dotyczyło
zdarzenie. Poniżej określenia, których można użyć (stopniowane). Dla dyspozycyjnej ten sam zestaw
punktów i słów – w odniesieniu do większości sytuacji. Sytuacyjna nie wyznacza dyspozycyjnej i
odwrotnie. Ten test odwołuje się do obu oddzielnie dlatego jest dobry.
Stres w koncepcji Antonowsky’ego
Podejście c) – stres jako transakcja:
Stresorem jest element wprowadzający do systemu entropię, czyli takie doświadczenie życiowe,
którego cechą jest brak udziału w podejmowaniu decyzji.
Antonowsky wykorzystując wprowadzone przez Lazarusa pojęcie „oceny pierwotnej” zakłada, że
ocena ta przebiega w trzech etapach:
•
Ocena pierwotna I – polega na ocenie czy aktualnie działający na jednostkę bodziec jest stresorem
czy też nie.
•
Ocena pierwotna II- następuje po ocenie bodźca w kategorii stresora – podmiot ocenia czy ów
stresor ma charakter zagrażający, pozytywny, nieszkodliwy czy obojętny. Jeżeli jednostka oceni
bodziec jako nieszkodliwy czy obojętny nie wymaga to uruchomienia przez nią zasobów.
•
Ocena pierwotna III (?) – Dotyczy zbierania informacji zwrotnych i modyfikacji działań. Ludzie o
wysokim poczuciu koherencji w większym stopniu wykorzystują informacje do ewentualnej
korekty i zmiany zachowania.
Kluczowe pojęcie: poczucie koherencji. Jest to przekonanie ogólnie dotyczące poczucia
zrozumiałości (na ile da się ogarnąć, zrozumieć świat), zaradności (sterowalność – dysponujemy
sposobami poradzenia sobie) i sensowności (warto inwestować w działanie, życie jest sensowne). Brak
tych trzech – różne sytuacje traktowane przez człowieka jako stres.
K
ONCEPCJA
S
TRELAUA
Podejście c) – stres jako transakcja:
Samo pojęcie stresu odnosi Strelau do „stanu, na który składają się silne negatywne emocje oraz
towarzyszące im zmiany fizjologiczne i biochemiczne, przekraczające normalny (podstawowy) poziom
pobudzenia”. Powodem stresu jest zakłócenie równowagi pomiędzy wymaganiami i możliwościami ich
spełnienia. Według Strelaua źródłem stresu mogą być zarówno czynniki uważane za uniwersalne stresory
ze względu na swe obiektywne właściwości (które oddziałują niezależnie od indywidualnej percepcji), jak i
wymagania będące rezultatem indywidualnie zróżnicowanej oceny.
Stres utożsamiany ze stanem, ale jego powodem jest zakłócenie równowagi między wymaganiami
a możliwościami ich spełnienia (i ta druga część) wskazuje na nurt relacyjny.
Ä W czym wyraża się transakcyjność w koncepcji Lazarusa (zachowanie człowieka)
Ä Pojęcie oceny poznawczej pierwotnej i wtórnej i ich relacje między sobą
Ä Trzy rodzaje transakcji między jednostką a otoczeniem i w ramach stresującej krzywda – strata,
zagrożenie i czy zawsze
Ä Znać i odróżniać pojęcie oceny sytuacyjnej i dyspozycyjnej
K
ONCEPCJA
H
OBFOLLA
(T
EORIA ZACHOWANIA ZASOBÓW
)
Podejście c) – stres jako transakcja:
Nabiera coraz większego znaczenia w psychologii zdrowia. Traktowana jako konkurencyjna
wobec koncepcji Lazarusa, choć wiele jest wspólnych rzeczy. Jest też przygotowywane narzędzie wg tej
koncepcji.
Hobfoll nawiązuje do teorii ewolucjonizmu zakłada, że celem człowieka jest dążenie do
przetrwania, a stres to sytuacja utrudniająca, grożąca przetrwaniu. Kluczowa role odgrywa pojęcie
zasobów. Koncepcja opiera się na ogólnym założeniu, że ludzie gromadzą zasoby, które są pomocne przy
radzeniu sobie ze stresem.
Hobfoll dzieli zasoby na:
- pierwotne: pożywienie, ubranie, schronienie, które są bezpośrednio niezbędne człowiekowi do
przetrwania i zapewniają bezpieczeństwo.
- wtórne: poczucie panowania (kompetencji), wsparcie, przynależność do grupy, nadzieja,
optymizm, ubezpieczenia zdrowotne, środki transportu stanowiące „narzędzia”, które zwiększają szanse
zdobycia lub ochrony zasobów pierwotnych
- trzeciego rzędu: status społeczny (tytuł, luksusowy do czy samochód).
Hobfoll dzieli także zasoby na wewnętrzne (poczucie własnej wartości, kompetencje zawodowe ,
optymizm) oraz zewnętrzne: (wsparcie społeczne, zatrudnienie, status ekonomiczny).
Klasyfikacja strukturalna zasobów obejmuje:
•
Zasoby przedmiotowe – maja charakter fizyczny i często służą jako symbol statusu
•
Warunki – są to cenione przez nas stany posiadania (posiadanie współmałżonka, dzieci,
obywatelstwa)
•
Właściwości osobiste – odnoszą się do stałych cech i umiejętności jednostki, takich jak poczucie
panowanie nad sytuację, wysoka samoocena, pozytywne przekonania czy 7umiejętności
niezbędne w pracy czy w nauce
•
Źródła energii – obejmują takie zasoby jak czas, pieniądze, wiedz; ich znaczenie polega głównie
na tym, że pomagają uzyskiwać zasoby innego rodzaju.
Stres pojawia się gdy istnieje:
- groźba utraty zasobów
- dochodzi do faktycznej utraty zasobów
- zainwestowanie zasobów nie przynosi oczekiwanego zysku.
Podobieństwo do Lazarusa (dlatego też nurt relacyjny), ale u Lazarusa jest nacisk na ocenę
poznawczą sytuacji, tu ta relacja dotyczy zakłócenia w wymianie zasobów. Podobieństwa:
- dochodzi do utraty zasobów – analogicznie krzywda lub strata Lazarus
- groźba utraty zasobów – mozliwość utraty/zagrożenie cenionych wartości (też wiąże się to z
przewidywaniem)
- zainwestowanie -
????????????
WYKŁAD VI
Główne założenie teorii zachowania zasobów (COR – conservation resources):
Ludzie dążą do uzyskania, utrzymania i ochrony tego, co jest dla nich cenne, a także starają się
posiadać to, co cenią. Z tego wynikają reguły teorii zachowania zasobów:
a) Utrata zasobów jest niewspółmiernie bardziej wyrazista od zysku. Innymi słowy przy takim
samym poziomie zysku i straty wpływ straty będzie znacznie silniejszy. Jednakże zyskiwanie
zasobów jest ważne, ponieważ nierozerwalnie łączy się ze strata. Dzięki zyskowi zasobów można
zapobiec ich stracie. Generowanie zasobów dokonuje się przede wszystkim w sytuacji niskiego
stresu i ma na celu tworzenie rezerw na cięższe czasy. Zdobywanie lub posiadanie zasobów staje
się ważne także w momencie, gdy dojdzie do straty lub zagrożenia stratą, co oznacza, że
znaczenie zysku wzrasta w obliczu straty. Po doświadczeniu straty ludzie z reguły inicjują cykl
zysków, częściowo dlatego by zrekompensować poniesione straty, ale także dlatego by zapobiec
przyszłym stratom. Doświadczywszy straty jednostka uczy się strategii osiągania zysków, które
mogłyby w przyszłości chronić ją samą lub jej grupę społeczną.
b) Ludzie muszą inwestować zasoby, by zapobiegać ich utracie, rekompensować sobie straty oraz
zyskiwać nowe zasoby. Swoje zasoby jednostka powinna pomnażać w okresie doświadczania
niskiego nasilenia stresu, aby zdobyć środki zabezpieczające ją prze trudniejszymi czasami.
Inwestowanie zasobów może mieć charakter bezpośredniego wydatkowania (inwestowania
pieniędzy, czasu, wiedzy). Zasób inwestowany zostaje utracony. Inwestowanie zasobów może
także polegać na ryzykowaniu (a nie na bezpośrednim ich wydatkowaniu), np. nieruchomość
może stanowić zabezpieczenia długu. Inwestowanie zasobów może zachodzić wprost (np.
człowiek, który stracił miłość szuka nowego obiektu uczuć) lub poprzez substytucję (zawód
miłosny motywuje człowieka do podnoszenia samooceny poprzez inwestowanie w karierę
zawodową).
Implikacje:
•
Osoby dysponujące zasobami są mniej narażone na ich utratę i mają większe możliwości
osiągnięcia zysku. I odwrotnie – ludzie mający mniej zasobów są bardziej narażeni na ich utratę i
mniej zdolni do osiągania zysków
•
Niedostatek zasobów nie tylko powoduje wzrost ryzyka straty, ale sprawia też, że strata
początkowa pociąga za sobą kolejne (spirala strat). Zmniejsza to jednocześnie skłonność jednostki
do inwestowania.
•
Ludzie posiadający zasoby są bardziej zdolni do osiągania zysków, a zysk początkowy rodzi
oczekiwania dalszych zysków, co potęguje motywację (spirala zysków)
•
Ci, którym brakuje zasobów są skłonni przyjmować postawę defensywną i strzec tego, co mają.
Takie zachowanie pozwala im utrzymać rezerwy na wypadek przyszłych trudności i zabezpiecza
przed ryzykiem oraz kosztami inwestowania zasobów
Teoria zachowania zasobów stawia w centrum zainteresowania proces, a nie wynik. Oznacza to, że
człowiek stara się uzyskać. Zachować, chronić i promować zasoby nie tylko po to, aby osiągnąć
jednorazowy wynik, ale również w celu utrzymania i poprawienia swojego wyniku na przestrzeni czasu. W
pierwszym rzędzie ludzkie wysiłki są skierowane na zachowanie posiadanych zasobów. Dopiero kiedy
zostaną one zabezpieczone jednostka nastawia się na kolejne zyski, ale zawsze wystrzega się straty i
uszczuplenia rezerw. Rozwinięciem teorii zachowania zasobów (COR) jest model DAOP
(Dopasowywanie, Adaptacja, Ograniczanie i Pobłażliwość).
Ä Klasyfikacja strukturalna zasobów (przedmiotowe, źródła energii itd.)
Ä Co rozumie Hobfoll pod pojęciem stresu (stres pojawia się gdy dochodzi do utraty zasobów)
Ä Główne założenia
Ä Dwie reguły
Ä 4 implikacje
Ä Dlaczego koncepcja Hobfolla zaliczana jest do reaktywnego (odwołując się do koncepcji
Lazarusa)
OBJAWY, SKUTKI, KONSEKWENCJE STRESU
Typowe objawy wszystkich niezależnie od nasilenia stresu:
a) Fizyczne – palpitacja serca, ból i ściskanie w klatce piersiowej, niestrawność, trudności z
oddychaniem, mdłości, drżenie mięśni, zmęczenie, nieokreślony ból, wysypka skórna, skłonność
do alergii, zaciskanie pięści lub szczęki, omdlenia, przeziębienia, grypy lub inne infekcje, nawroty
chorób, zaparcia lub biegunki, gwałtowane przybieranie na wadze lub jej utrata, zmiany cyklu
menstruacyjnego u kobiet
b) Psychiczne – zmiany nastroju, wzrost niepokoju, drażliwość, odczuwanie napięcia, wyczerpanie,
brak entuzjazmu, cynizm, uczucie nerwowości, obawy, lęku, uczucie bezradności, utrata pewności
siebie, utrata poczucia własnej wartości, brak koncentracji, ucieczka w marzenia
c) behawioralne – brak czasu na relaks, zabieranie pracy do domu, wycofywanie się ze spierających
kontaktów, pogorszenie się mowy, zła organizacja czasu, utrata zainteresowań seksualnych,
zmiany dotyczące snu, trudności z zasypianiem, budzenie się w stanie zmęczenia, nadmierny
apetyt lub jego brak, wzrost zależności od środków narkotycznych, wzrost spożywania alkoholu,
wzrost palenia, kiepska praca, skłonność od wypadków.
Procesy poznawcze – niewielka ilośc stresu wpływ pozytywny, większy – negatywny
(szczególnie na myślenie).
Zaburzenia poznawcze jako skutek stresu czyli kognitywny zespół stresu
Aspekty zaburzenia, które mogą być cechami osobowości, ale pojawiają się też w wyniku stresu.
Główne zaburzenia poznawcze to:
•
myślenie czarno-białe (określane też jako spolaryzowane albo dychotomiczne) – oznacza
wyrażanie skrajnych sądów (albo jestem całkowitym głupcem albo geniuszem)
•
wyolbrzymianie – skrajną formą jest katastrofizm, gdzie najmniejsze niepowodzenie jest
spostrzegane jako klęska
•
pomniejszanie – forma spaczonego myślenia, np. kobieta prowadząca dom może czuć się
bezwartościowa
•
Personalizacja – personalizowanie sytuacji oznacza myślenie, że określone zdarzeni ma związek
w własną osobą, chociaż nie ma do tego żadnych podstaw, może przybierać formy nieuzasadnionego
poczucia winy czy odpowiedzialności (gdybym tam wtedy był to może by się nie stało)*
•
Selektywna abstrakcja – sąd oparty na nieistotnych drobiazgach z pominięciem decydujących
aspektów sprawy
•
Arbitralne wnioskowanie – wysnuwanie wniosków na podstawie niewystarczających danych, ich
braku lub nawet danych przeciwnych*
•
Uogólnianie – generalizowanie pojedynczych przykładów np. gdy ktoś popełni pojedynczy błąd
uważa, że nigdy nie robi niczego dobrze.*
* najczęściej występujące. To jak jednostka myśli wpływa na emocje, emocje natomiast na zachowanie (ad.
Arbitralne wnioskowanie)
Natura stresu psychofizycznego
Zdarzenie psychospołeczne
Odbiór sensoryczny
Drogi czuciowe i pień mózgu
Interpretacja poznawcza Interpretacja afektywna
(kora nowa) (układ limbiczny
- uruchamia emocje)
Brak spostrzeżenia zagrożenia,
Brak reakcji stresowej
Spostrzeżenie
Zagrożenia
I oś stresu
Autonomiczny układ nerwowy
II oś stresu
Os neurohormonalna
III oś stresu
Os endykronologiczna
„walcz lub uciekaj” (Cannon)
Ogólny zespół adaptacyjny
(Selye)
*Tylna część podwzgórza –
układ współczulny
**Przedni płat podwzgórza –
układ przywspółczulny
Rdzeń nadnerczy
(organ aktywny)
Przedni płat przysadki
Kora nadnerczy
Tarczyca
Adrenalina
noradrenalina
Kortyzol, aldosteron, tyroksyna,
kortykosteron,
deoksykortykosteron
* układ współczulny (sympatyczny) – zwiększa wydzielanie noradrenaliny i acetylocholiny;
reakcja ergotropowa – związana z możliwością działania
** układ przywspółczulny (parasympatyczny) – działa antagonistycznie do współczulnego;
spowalnianie, bierność, zahamowanie; jest tez angażowany w relaksacji; reakcja trofotropowa
WYKŁAD VI (23.XI.)
I oś jest pierwszą, włączająca się najszybciej, ale działa najkrócej. Jest normą. Włączenie
kolejnych osi jest chorobowe. Jeśli organizm nie poradzi sobie na tym etapie włącza się os II.
II oś – noradrenalina pojawiała się w I osi, ale tam jej reakcje są krótkie i śladowe ilości; siła i
ilośc kotahelamin jest dużo większa (około 10x). Jeśli organizm nie poradzi sobie włącza się oś III.
III oś – 3 podosie – gdy organizm potrzebuje dłuższej walki ze stresem, podtrzymywanie reakcji.
Kortyzol (glikokortykoid) – koło adrenaliny główny hormon, długie działanie obniża odporność.
Oś I bezpośredniego unerwienia autonomicznego:
1. tylna część podwzgórza – pierwszorzędowy odcinek rdzenia kręgowego – do narządów kończyn
unerwianych przez układ współczulny
2. Przedni płat podwzgórza – czaszkowy i krzyżowy odcinek rdzenia kręgowego – do narządów
końcowych unerwianych przez układ przywspółczulny.
II oś zespół: jądro grzbietowo-przysrodkowe – ciało migdałowate – boczna i tylna część
podwzgórza – piersiowy odcinek rdzenia kręgowego i zwój trzewny – rdzeń nadnerczy
III oś:
Zespół przegroda – hipokamp
Wyniosłość przyśrodkowa podwzgórza
Czynnik uwalniający czynnik uwalniający czynnik uwalniający
Kortykotropiny i CRF somatotropinę SRF tyrotropinę TRF
(podoś adreno-kortykalna) (somatotropowa) (tarczycowy)
Układ zwrotny podwzgórzowo - przysadkowy
Adrenokortykotropina hormon somatotropowy hormon pobudzający
ACTH (wzrostu) tarczycę TSH
Kora nadnerczy tarczyca
Kortyzol aldosteron tyroksyna
Kortykosteron deoksykortykosteron
kortycholiny adrenalina i noradrenalina
Szybsze podejmowanie decyzji, wyostrza się słuch, płuca rozszerzają się, głębsze oddychanie,
zmniejszone wydzielanie moczu, lepsze ukrwienie końcowych części ciała (bo walka lub ucieczka – zimne
ręce, nogi), rozszerzone źrenice, zredukowana ilość wydzielanej śliny, przyspieszone bicie serca, tłuszcz
gromadzony w wątrobie, zmiana w pracy śledziony, utrzymujące się napięcie mięśni, gęsie skórka (goose
pimples).
Emocje, zachowania
noradrenalina
adrenalina
testosteron
kortyzol
Walka
é
á
á
ô
Ucieczka
á
é
ô
á
Depresja
ñ
ô
ê
é
Poczucie bezpieczeństwa,
miłość
â
â
é
â
Relaks
ê
ê
ô
ô
é duży wzrost
á mały wzrost
ñ znikomy wzrost
Najbardziej typowe zmiany w działaniu osi stresu:
I – wynikiem jej zaangażowania jest dla układu współczulnego – przyspieszenie rytmu serca,
rozsz4rzenie źrenic, kierowanie większej ilości krwi do mięśni szkieletowych, zwężenie naczyń
krwionośnych w końcowych częściach ciała. Przy angażowaniu układu parasympatycznego są to reakcje
antagonistyczne.
II – jej efektem działania jest – przyspieszenie rytmu serca, większa ilośc krwi do mięśni
szkieletowych, zwężenie naczyń krwionośnych w końcowych częściach ciała. Także: rozszerzenie dróg
oddechowych, gęstsza ślina, serce pracuje szybciej, brak możliwości zareagowania (walki lub ucieczki) to
(tu choroby): utrzymujący się podwyższony poziom adrenaliny i noradrenaliny skutkuje wzrostem
ciśnienia krwi, zmniejszenia światła tętnic, wzrostem poziomu wolnych kwasów tłuszczowych, w tym
cholesterolu (LDM) i wzrostem napięcia mięśniowego.
III – oś adrenokortykotropowa – wzrost wytwarzanej glukozy ciał ketonowych, wolnych kwasów
tłuszczowych oraz obniżenie aktywności układu immunologicznego
- oś somatotropowa – nadczynność kory nadnerczy, wzrost ciśnienia krwi, zwiększone ryzyko
pojawienia się martwicy mięśnia sercowego
- oś tarczycowa – zwiększenie ogólnej przemiany materii, wzrost częstości akcji serca, jego
kurczliwości, dalszy wzrost ciśnienia krwi.
Włączenie się III osi stresu wyraźnie nasila działanie II osi stresu.
Pierwszy sposób dążenia do choroby – bezpośredni, poprzez osie.
Drugi sposób dążenia do choroby – pośredni, reakcja na stres w postaci działań wywołujących
choroby: alkohol, tytoń, zła dieta, narkotyki; nasilają się w sytuacjach stresu i niezależnie od osi stresu
możemy tu mieć zwiększone ryzyko zachorowania. Zachowania będące reakcja na stres, ale niekorzystne.
Zeszyty Naukowe nr 2. WSHE, r. 1,2,3
Zaburzenia wiążące się przede wszystkim ze stresem (ale większość tego, co dotyka ludzi ma
związek ze stresem): Grupy:
1. choroby układu krążenia – nadciśnienie, choroba wieńcowa, migrena (nie tyle zwężenie naczyń
krwionośnych głowy – końcowej części ciała, pojawia się w momencie gwałtownego rozkurczu
naczyń tych), choroba Reymauda (białe palce – zwężenie naczyń krwionośnych + wzrost
ciśnienia krwi; nadwrażliwość na zimno związane z nadmiernym skurczem naczyń
krwionośnych w końcach ciała – wrażenie zimnych rąk, blednięcie, niedokrwienie końcowych
części ciała).
2. choroby układy pokarmowego - wrzód żołądka i dwunastnicy (bakteria uaktywnia się w
sytuacjach stresu; tez kwas żołądkowy może się pojawić za często i powstają różne
uszkodzenia, nadżerki).
3. choroby i zaburzenia układu oddechowego – alergie, astma oskrzelowa, hiperwentylacja
(zaburzenie - stan zbyt silnego oddychania związany z zaangażowaniem II osi stresu;
hipokapnia – obniżony poziom CO
2
w organizmie może powodować zawroty głowy, utratę
przytomności, kołatanie serca, skurcz, ból w klatce piersiowej, widzenie tunelowe).
4. zaburzenia układu mięśniowo–kostnego – napięciowy ból głowy (obie półkule – skurcz naczyń
krwionośnych), bóle pleców głównie o charakterze chronicznym – długotrwałe kumulowanie
napięcia, II oś.
5. choroby skóry – wypryski, egzemy, trądzik, pokrzywka, łuszczyca, atopowe zapalnie skóry,
łysienie plackowate, świerzbiączka, opryszczka nawracająca
6. choroby nowotworowe – stres wywiera immunosupresyjny wpływ na układ immunologiczny –
limfocyty B (szpik kostny), T (grasica) i „naturalni zabójcy”. W sytuacji stresu następuje ich
zmniejszone działanie, ich siła się zmniejsza. Następuje ogólne osłabienie układu
immunologicznego. Nie jest to związek bezpośredni, mechanizm pośredniczący dotyczy układu
immunologicznego (szczególnie stres związany z utratą ukochanej osoby, bo poczucie
przygnębienia, beznadziejności, bezsensu życia).
Dlaczego u danej osoby rozwija się akurat taka choroba?
Związek stresu z chorobami: Teoria Lachmana
To, która struktura (narząd końcowy) zostanie poddana patologicznemu oddziaływaniu zależy od:
•
czynników genetycznych, które biologicznie predysponują dany narząd do tego, by
uległ on uszkodzeniu na skutek pobudzenia psychofizjologicznego
•
czynników środowiskowych (odżywianie, choroby zakaźne)
•
specyficznych struktur związanych z daną reakcją fizjologiczną
•
wielkości zaangażowania w trakcie reakcji fizjologicznej czyli natężenia, częstości i
czasu trwania zaangażowania danego narządu.
Model Sternbacha:
O zaburzeniach czy uszkodzeniach danego narządu decyduje:
•
stereotypia reakcji (słabość narządu)
•
częsta aktywacja psychofizjologiczna reakcji stresowej
•
nieefektywność mechanizmów homeostatycznych
Ä znać działanie 3 osi stresu i gdzie początek, przez jakie organy przechodzą i co wydzielają
Ä typowe choroby stresopochodne i ich grupy
Ä wybrany jeden z modeli związku stresu z chorobami
Ä w czym się przejawia, na czym polega związek między stresem a chorobami (2 sposoby)
WYKŁAD VIII (30.XI.)
Model podatności na infekcje według Cohena
Czynniki psychospołeczne
Hormony zachowania ryzykowne
System immunologiczny
Podatność na infekcje
Czynniki wpływają poprzez hormony (look: osie stresu), a zachowania ryzykowne (reakcja często
na stres: tytoń, alkohol, narkotyki)
Bardziej skłonne do przebiegu infekcji są osoby, które poddane są działaniu stresu. Nie
bezpośrednio, dzięki czynnikowi, ale poprzez osłabienie układu immunologicznego (immunosupresywny –
stres osłabia układ odpornościowy).
Teoretyczny model etiopatogenezy choroby (wg L. Leviniego)
Bodźce program mechanizm prekursor choroba
Psychospołeczne psychobiologiczny np. stres choroby
Współczesne wpływy czynniki
Środowiska genetyczne
Z M I E N N E I N T E R W E N I U J Ą C E
To, czy choroba powstanie zależy od kilku czynników. Działanie stresu przyczynia się do
powstania prekursorów, z których może się rozwinąć choroba, ale to czy się ona rozwinie zależy od
zmiennych interweniujących (np. osobowość). Stres nie wpływa bezpośrednio na pojawienie się choroby,
jest mechanizmem pośredniczącym.
Prekursorzy choroby – wzrost ciśnienia krwi (look: II i III oś stresu), zwężenie naczyń
krwionośnych itd. Zmienne interweniujące (osobowość może wpływać np. na środowisko, prekursory
choroby, na mechanizm pośredniczący. Może tylko ograniczać się do samej choroby (wzór zachowania A
czy wysoki poziom neurotyzmu, typ C, osobowość typu D, choroby somatyczne), ale też jak postrzega
bodźce z otoczenia np. typ A czy D mają tendencję do traktowania napływających bodźców w kategorii
stresu a środowisko jako zagrażające. Osobowość może być też między stresem a chorobą – czy stres
zamieni się w chorobę są cechy osobowości chroniące jednostkę przed chorobą).
Model interakcji czynników ryzyka oraz procesów pośredniczących w etiopatogenezie
chorób (Juczyński)
(zwraca uwagę na radzenie sobie)
Biologiczne czynniki radzenie sobie
ryzyka
objawy somatyczne
Czynniki
Genetyczne
Styl życia objawy psychiczne
Czynniki
środowiskowe
zdrowa adaptacja
Psychologiczne czynniki stres
ryzyka
Na stres mają wpływ czynniki genetyczne i środowiskowe. Stres może przyczynić się do choroby
bądź zdrowej adaptacji zależnie od sposobów radzenia sobie z nim. Nie tyle stres decyduje o chorobie co
sposoby radzenia sobie
Stres zawodowy
Ważne, bo od 20 lat zainteresowanie ze względu na koszty pracownika i zatrudniających.
Znaczenie stresu zawodowego:
•
1/3 pracowników zatrudnionych w kluczowych gałęziach przemysłu wykazuje objawy stresu
(Anglia)
•
W USA liczba osób cierpiących na choroby stresopochodne wzrosła z 13 do 25% (Spelberger w
ciągu 10 lat)
•
Pracownicy z powodu stresu w pracy opuszczają w ciągu roku 40 mln dni roboczych (Anglia)
•
Koszty związane z negatywnymi skutkami stresu, takimi jak zaburzenia zdrowia psychicznego,
wypadki przy pracy czy nadużywanie alkoholu szacuje się na 250 mld $ (Karasek, Theorell)
•
Koszty leczenia chorób związanych ze stresem wraz ze stratami wynikającymi z obserwacji
obniżonej produktywności sięgają 150 mld $ (Quick)
Efektem 5 pojęć stresu zawodowego (wszystkie nawiązują do Lazarusa
Pojęcie stresu zawodowego (Organizacyjnego)
•
Stres w pracy pojawia się kiedy zdolności człowieka nie odpowiadają wymaganiom stawianym
przez środowisko pracy lub kiedy pojawiają się wyraźne przeszkody uniemożliwiające
zaspokojenie silnych potrzeb lub osiągnięcie pewnych wartości (Cooper, Marshale 1987)
•
Stres zawodowy to stan napięcia psychicznego wywołany rozbieżnością między wymaganiami
otoczenia a możliwościami człowieka tego rodzaju, że spostrzega on te rozbieżność jako
zagrożenie swego zdrowia, życia lub integralności „ja” (Kalino, za Ratajczak 1994)
•
Stres w pracy jest wynikiem braku odpowiednich zasobów aby poradzić sobie z daną sytuacja
(Marek 1995)
•
Stres zawodowy występuje wówczas, kiedy pracownik ocenia wymagania stawiane wobec niego w
związku z wykonywaną pracą jako przewyższającej jego możliwości, a oferowaną mu
……………………..
Klasyfikacja stresorów wg Coopera i Marshall
(stanowiska kierownicze)
•
Czynniki związane z wykonywaną pracą
•
Czynniki związane z polami pełnionymi w organizacji
•
Stosunki w pracy – złe stosunki to takie, które charakteryzują się brakiem zaufania, niechęcią
wzajemnego wspierania się, obojętnością na problemy nurtujące człowieka organizacji
•
Rozwój zawodowy – niepewność pracy, obawa redukcji etatów
•
Struktura organizacyjna i atmosfera w organizacji
•
Pozaorganizacyjne źródła stresu
……………………….
Model czynników stresogennych w miejscu pracy (stresory w organizacji Łoboda 1990)
•
Złe warunki fizyczne
•
Stresory związane ze sposobem wykonywania pracy
- presja czasu (narzucanie terminów skłaniających do wykonania pracy w pośpiechu,
nierytmiczność przebiegu pracy: spiętrzeni pracy bądź brak pracy do wykonania
- monotonia pracy
- częste zmiany sposobu wykonywania pracy
- wykonywanie pracy na zmiany
- konieczność wkładania dużego wysiłku fizycznego w wykonanie pracy
•
Stresory związane z pełnienie roli organizacyjnej
•
Stresory związane z relacjami interpersonalnymi
- złe relacje z grupą pracowniczą, przełożonymi, podwładnymi
•
Stresory związane z funkcjonowaniem jednostki jako elementu organizacji
- zbyt mały udział w podejmowaniu decyzji
- brak możliwości wyrażania opinii w sprawach istotnych dla całej organizacji
- pomijanie pracownika w przekazywaniu informacji
•
Stresory związane z rozwojem zawodowym
•
Stresory związane z równoczesnym funkcjonowaniem jednostki w organizacji i poza nią
………………………………..
Pierwsza dziesiątka stresujących zawodów wg Oniszczenki (0-10): górnik (8,3), robotnik
budowlany (7,5), dziennikarz (7,5), pilot samolotu cywilnego (7,5), strażnik więzienny (7,5), pracownik
reklamy (7,3), stomatolog (7,3), aktor (7,2), polityk (7).
Najmniej stresujące: bankowiec (3,7), pracownik obsługi komputera (3,7), specjalista od
rehabilitacji zawodowej (3,7), językoznawca (3,5), kosmetyczka (3,5), ksiądz (3,5), astronom (3,4),
wychowawczyni w żłobku (3,3), pracownik muzeum (2,8), bibliotekarz (2,0).
Ważne dla doradcy zawodowego.
Koncepcje stresu zawodowego:
a) bardziej dynamiczne - nawiązujące do Lazarusa
b) statyczne – koncentrują się na środowisku pracy, nie uwzględniają indywidualnych
właściwości pracowników.
Koncepcja Roberta Karaska – statyczna – model stresu organizacyjnego (wymagania,
kontroli i wsparcia)
•
wysokie wymagania i mały zakres kontroli – sytuacja szczególnie stresogenna, gdyż pracownik
otrzymuje trudne lub pracochłonne zadania nie mając możliwości swobodnego ich wykonania
•
wysokie wymagania i duży zakres kontroli – przed pracownikiem postawiono trudne zadania, ale
posiada on możliwość takiego modelowania swego zachowania, by osiągnąć postawione cele;
taka sytuacja stwarza warunki rozwoju, sprzyja rozwojowi, ale jest stres
•
niskie wymagania i mały zakres i kontroli – ani nie pobudza ani nie daje możliwości, pojawia się
pasywność
•
niskie wymagania i duży zakres kontroli
……………………………..
W zawodach o wysokim poziomie wymagań i niskiej kontroli (a także niskiego poziomu wsparcia)
zanotowano najwyższe wskaźniki osób z symptomami depresji, małym zadowoleniem z pracy, małym
zadowoleniem z życia i częstszym zażywaniem środków uspokajających i nasennych.
Konsekwencje: zdrowotne, psychologiczne i behawioralne (w tym społeczne)
•
zdrowotne – zaburzenia zdrowia fizycznego i psychicznego, dolegliwości i choroby somatyczne:
choroby układu krążenia (nadciśnienie, niedokrwienie, choroby serca, zawały), choroby skóry,
choroba wrzodowa, cukrzyca, zespół stresu pourazowego (PTSD). Szczególną rolę w pogorszeniu
stanu zdrowia przypisuje się takim stresorom jak: przeciążenie, nadmierna odpowiedzialność,
brak kontroli (kierownicy, dyrektorzy), typ A
•
psychologiczne doraźne: zmiany w sferze emocjonalno-poznawczej i lęk, irytacja, gniew,
nerwowość, obniżenie samopoczucia, brak koncentracji uwagi, zakłócenia w podejmowaniu
decyzji, niezadowolenie z pracy i życia; długofalowe: zespół wypalenia zawodowego (prace
związane z pomaganiem innym) – efekt chronicznego stresu
•
behawioralne – pogorszenie efektywności pracy, mniejsza wydajność, gorsza organizacja pracy,
absencja, wyższa fluktuacja, podatność na wypadki (eksperci twierdzą, że stres jest
odpowiedzialny za 60-80% wypadków w miejscu pracy), skłonność do agresji, gorsze relacje z
rodziną i kolegami, nadużywanie alkoholu, nikotyny, narkotyków, zwiększone łaknienie
prowadzące do nadwagi (lub brak apetytu i niedowaga).
Dyrektorzy przedsiębiorstw: choroba wieńcowa 758, udar mózgu 1925, wrzód dwunastnicy 485,
samobójstwo 200; przy normie 100.
Z książki „Stres zawodowy” – 3 pytania
Ä Koncepcje stresu zawodowego (mamy Karaska ale jest 11 innych). Z tego (s. 16-31):
- niedopasowanie (wan Olaisar)
- Karasek
- nierównowagi wysiłek – nagroda (Zigainst)
- kompensowania napięcia wzbudzanego przez wymagania pracy, model DISC (DeJangi,
Dorman)
- witaminowa koncepcja (Cifara);
Ä Część dotycząca czynników stresogennych „Źródła stresu w wybranych zawodach, s. 39-60
Ä „Konsekwencje stresu zawodowego” r. 2; szczególnie zespół wypalenia zawodowego i
koncepcja K. Maslakh – pytanie!
Ä R. 3 „Rola zasobów osobistych w radzeniu sobie ze stresem”
Ä R. 10 Część badawcza – wyznaczniki stresu zawodowego
WYKŁAD IX
PTSD może dotyczyć nie tylko stresu ale także wypadków, gwałtu, braku pracy). Są jednak
zawody, w których prawdopodobieństwo wystąpienia jego jest wyższe (zawody związane z ratowaniem
ludzi: strażak, ratownik medyczny). Są czynniki chroniące – właściwości osobowości.
Dane ogólne: losowa próba badawcza mieszkańców 4 dużych miast USA wskazuje, że 69% osób
doświadczyło stresu traumatycznego, w tym 30% ma związek ze śmiercią, 25% napad, 33% wypadek
drogowy. Częstość występowania PTSD:
- ogólnie w granicach 3-58%
- Ofiary ataku terrorystycznego – 18%, ranni – 31%
- ofiary gwałtu miesiąc po zdarzeniu – 65%, po 3 miesiącach od zdarzenia – 47%
- kobiet y maltretowane przez mężów po roku od zerwania kontaktów – 47%
- wypadki drogowe – 10-25%
- Strażacy – 15-18% (inne dane, ze 80% doświadcza zdarzeń traumatycznych)
Badania policjantów (n=800) Instytutu Medycyny Pracy w Łodzi 62% uczestniczyło w
zdarzeniach traumatycznych:
- makabryczny widok – 68,7%
- zagrożenie życia własnego – 45,6%
- zagrożenie życia kolegów – 45%
W około 4% (nie?) zdiagnozowano PTSD. Czyli (nie?) są bardzo odporni
Najsilniejsze związki zanotowano między nasileniem sygnałów PTSD a poczuciem koherencji (r=-
0,47), poczucie własnej wartości (r=-0,23) i neurotycznością (r=0,69).
Stres pourazowy (potraumatyczny) – PTSD (posttraumatic stress disorder)
Zespół zaburzeń po stresie urazowym rozpoznaje się gdy dana osoba:
- była ofiarą lub uczestnikiem zdarzenia traumatycznego, które wywołuje silny strach i poczucie
horroru
- doświadcza we śnie i na jawie notorycznych nawrotów obrazów (tzw. intruzja) myśli związanych z
tym zdarzeniem (traumą)
- unika wszelkich bodźców związanych z traumą
- przejawia objawy nadmiernej aktywacji autonomicznego UN – na przypomnienie sobie sytuacji
jednostka doznaje objawów stresu, uruchamiają się osie stresu.
- czas utrzymywania się objawów przekracza 1 miesiąc (jeśli czas jest krótszy to występują tzw.
Zespół ostrego stresu
Stres pourazowy to zdarzenie związane z zagrożeniem życia lub fizycznej integralności, podczas
którego dana osoba przeżywa stan dystresu. Najczęściej wymieniane kategorie stresów prowadzących do
PTSD to: gwałt, agresywny napad, walka frontowa, klęski żywiołowe, katastrofy komunikacyjne, obozy
koncentracyjne, terroryzm.
Zespół wypalenia zawodowego
Pojęcie z lat 60-tych Frendenberger, dotyczące wszelkiego rodzaju zawodów usług społecznych.
„Wypalenie zawodowe u nauczycieli”. Największa koncepcja Krystyny Maslak.
Wypalenie zawodowe
to przewlekły stan, którego symptomami są (w takiej kolejności się
rozwijają):
•
Wyczerpanie emocjonalne odnoszące się do poczucia danej osoby, że jest ona nadmiernie
obciążona emocjonalnie, a jej zdolność radzenia sobie i zasoby zostały znacznie uszczuplone
•
Depersonalizacja objawiająca się cynizmem, negatywnym bezdusznym lub zbyt obojętnym
reagowaniem na innych ludzi
•
Obniżenie poczucia dokonań osobistych, a więc utrata poczucia własnych kompetencji i
zaangażowania w pracę, stopniowo także w inne obszary życia (niespełnianie się w roli
zawodowej, Sęk, 2000)
Najczęstsze objawy to: brak satysfakcji z pracy, poczucie fizycznego i psychicznego wyczerpania,
trudności z koncentracją, obniżona samoocena, niecierpliwość, skłonność do irytacji, izolowanie i
tłumienie uczuć, dolegliwości somatyczne.
Niektórzy twierdzą, że najpierw występuje depersonalizacja i że jest to sposób radzenia sobie ze
stresem. O syndromie (zespole) wypalenia zawodowego mówimy gdy występują wszystkie te elementy.
Wypalenie zawodowe jako efekt stresu chronicznego może dotyczyć osób z małym stażem, co
wiąże się z posiadaniem nierealistycznych oczekiwań wobec pracy.
Najczęstsze przyczyny wypalenia zawodowego:
a) stresory związane z miejscem pracy
b) podatność osoby na wypalenie:
•
nadmierne zaangażowanie w pracę
•
silne i głębokie przeżywanie problemów innych osób
•
wzbudzanie u siebie silnych doznań emocjonalnych (współczucie)
•
nadmierne poczucie odpowiedzialności za los innych
•
obwinianie siebie gdy nie można udzielić skutecznej pomocy
•
brak wsparcia w pracy
•
predyspozycje indywidualne (wysoka reaktywność, wewnętrzne poczucie kontroli, lęk,
nadmierna kontrola emocjonalna, wrogość, preferowanie unikowych strategii radzenia sobie ze
stresem)
RADZENIE SOBIE ZE STRESEM
Pojęcie pojawiło się za sprawą Selyego w latach 30-tych XX wieku. Odnoszą się do
nieświadomych mechanizmów ochronnych.
Radzenie sobie ze stresem to nieustannie zmieniające się poznawcze i behawioralne wysiłki osoby,
zmierzające do tego by sprostać (ograniczyć, zminimalizować, opanować lub wytrzymać) wewnętrznym
lub zewnętrznym wymaganiom, które wynikają z relacji osoba-środowisko, ale i te wymagające wysiłku
lub przekraczająca osobiste środki
zaradcze
(Folkman, Lazarus). Radzenie sobie ze stresem można
ujmować na trzy sposoby:
1. strategia - jako pojedyncze zachowanie w kontekście sytuacji
2. styl – jako predyspozycja do reagowania w specyficzny sposób w stresowych sytuacjach
3. proces (Lazarus) – jako ciąg zachowań
Radzenie sobie wg Heszen-Niejodek może być rozpatrywane proces, strategia, styl.
Proces
– odnosi się do całości aktywności podejmowanej przez człowieka w danej sytuacji
stresowej. W procesie można wyodrębnić mniejsze jednostki aktywności stanowiące jego ogniwa.
Określane są one jako strategie lub sposoby radzenia sobie. Pojęcie styl odnosi się do indywidualnego
zróżnicowania dyspozycji determinujących zachowanie się w warunkach stresowych i jest to będący w
dyspozycji jednostki i charakterystyczny dla niej zbiór strategii czy sposobów radzenia sobie, z których
część uruchamiana jest w procesie radzenia sobie z konkretną konfrontacją stresową. Człowiek stosuje z
reguły strategie ze swojego stylu, ale w wyjątkowych sytuacjach (np. choroby nowotworowej) może
przyjąć inne strategie.
Styl – jednostka czynna (jej osobowość), proces – wyznaczane przez sytuację.
R
ADZENIE SOBIE JAKO STYL
Koncepcja Susan Miller
(koncepcja nawiązuje do psychologii poznawczej)
Wykazuje podobieństwo do opisanych przez psychoanalizę tendencji obronnych, tj. represji i
desensytyzacji. Uwzględnia dwa podstawowe style radzenia sobie:
1. konfrontacyjny – polega na koncentracji na stresie i/lub własnej reakcji, czyli na poszukiwaniu,
gromadzeniu i wykorzystywaniu informacji dotyczących wydarzenia stresowego. Następuje tu
bezpośrednia konfrontacja z sytuacją stresową.
2. unikowy (dychotomiczny do konfrontacyjnego) – odwracanie uwagi od stresora i własnych
reakcji. Polega on na pomijaniu, odrzucaniu, wypieraniu i zaprzeczaniu informacjom o
wydarzeniu stresowym, a także chronieniu się przed takimi informacjami przez angażowanie się
w bezstresowe formy aktywności. Wyróżnia się tu unikanie przez dystrakcję (celowe
zajmowanie się inną czynnością) i unikanie w postaci wypierania.
Według Heszen-Niejodek można wyróżnić 4 style radzenia sobie (uzupełnia ona koncepcję
Miller):
a) duża czujność / silne unikanie – charakteryzuje się bogatym zasobem strategii, zarówno
czujnych jak i unikowych; jednostka radzi sobie wykorzystując informacje o sytuacji, jak i
chroniąc się przed takimi informacjami; najbardziej skuteczny sposób radzenia sobie ze
stresem. Jest elastyczność co pozwala na wybór odpowiedniej strategii
b) duża czujność / słabe unikanie – obfitość strategii czujnych i ubóstwo strategii unikających, co
generalnie dysponuje jednostkę do radzenia sobie dzięki przetwarzaniu informacji
c) mała czujność / słabe unikanie – deficyt strategii czujnych i obfitość unikowych, takie
predyspozycje prowadzą do radzenia sobie głównie przez unikanie informacji
d) mała czujność / słabe unikanie – predysponują jednostkę do generalnie małej aktywności
zaradczej
Istnieją teorie niepotwierdzające tezy Heszen-Niejodek. Np. Kromm twierdzi, że najskuteczniejsze
d), najmniej a).
WYKŁAD X
RADZENIE
SOBIE
JAKO
PROCES
Teoria Lazarusa i Folkman
Autorzy wyróżnili podstawowe funkcje procesu radzenia sobie ze stresem:
1. funkcja instrumentalna – koncentracja na problemie (adaptacyjna, przystosowawcza) –
ukierunkowana jest na opanowanie stresora, w celu zmniejszenia lub usunięcia jego stresujących
właściwości. Sposoby radzenia sobie skoncentrowane na problemie:
a) monitorowanie stresu – uświadomienie sobie zwiększonego napięcia oraz możliwych przyczyn
tego stanu
b) strukturalizacja – zbieranie informacji o stresorze, przegląd dostępnych zasobów i planowanie
sposobu ich wykorzystania
c) wykorzystanie umiejętności społecznych, takich jak asertywność, intymność i
ujawnianie
siebie
2. funkcja emocjonalna (samouspokojenie) – koncentrująca się na emocjach – ukierunkowane jest na
opanowanie reakcji emocjonalnej związanej z danym stresorem. Stosowanymi powszechnie
strategiami są tu:
a) unikanie – odnosi się do fizycznego usuwania się z sytuacji, w której obecny jest stresor
b) zaprzeczanie – psychiczna ucieczka od stresora poprzez ignorowanie go lub znalezienie dla
niego jakiegoś wytłumaczenia
c) nadużywanie wszelkiego rodzaju substancji dla złagodzenia przykrych stanów emocjonalnych
(leki, alkohol, narkotyki, objadanie się)
d) wiele innych, „zdrowszych” taktyk radzenia sobie: zaangażowanie w pracę, ćwiczenia fizyczne,
techniki relaksacyjne.
Kiedy jakie strategie wykorzystuje jednostka? Zależy to od sytuacji z którą jednostka ma do
czynienia (mniej osobowość). Głównym wyznacznikiem które strategie zostały podjęte jest tzw.
Kontrolowalność sytuacji (tak – instrumentalne: alkohol, narkotyki; nie – emocjonalne). Narkotyk jest
dobrym rozwiązaniem gdy jest to rzadkie (żeby nie stało się nawykowym sposobem radzenia sobie).
Lazarus w 1986r wyróżnił 5 zasadniczych strategii radzenia sobie (funkcje instrumentalne):
a) poszukiwanie informacji – poza dostarczaniem podstaw do działania może także służyć
poprawie samopoczucia (instr)
b) aktywne działanie – może być skierowane na „ja”, bądź na otoczenie (instr)
c) powstrzymywanie się od działania – czasem lepiej się powstrzymać niż działać zbyt szybko
(instr – obniżenie napięcia, zredukowanie emocji i dopiero spojrzenie na problem)
d) procesy intrapsychiczne – obejmują nie tylko mechanizmy obronne takie jak zaprzeczanie,
pozorowanie reakcji, projekcje lecz także unikanie zagrożenia i dążenie do oddzielenia się od
stresu, aby osiągnąć poczucie kontroli. Mają głównie działanie uspokajające przez redukcję lub
minimalizację przykrych emocji, mogą koncentrować się zarówno na „ja”, jak i na otoczeniu
(emocj)
e) wsparcie społeczne (instr – pomoc w pogrzebie, emocj – uspokojenie; w zależności od rodzaju
wsparcia)
Sztywny podział strategii do funkcji np. b) niby do inst, a jest też emocj. E) – emocj i instr.
Narzędzia COPY nie udało się dostosować do warunków polskich. Ale z tego jest 8 strategii
radzenia sobie:
Strategie radzenia sobie ze stresem
Zorientowanie się problemowo zorientowanie emocjonalne
1. konfrontacja (ochrona własnego 3. dystansowanie się (podejmowanie wysiłków
stanowiska i walka o to, mających na celu odsunięcie od siebie problemu
co chce się osiągnąć
4. unikanie – ucieczka (fantazjowanie,
2. planowe rozwiązywanie problemów wyczekiwanie, np.„znieczulanie” się alkoholem)
(przemyślane działanie wobec
piętrzących się trudności) 5. samoobwinianie (samokrytyka, autoagresja)
6. samokontrola (wstrzymywanie emocji negatywnych
7. poszukiwanie wsparcia (próba uzyskania pomocy
lub współczucia ze strony jednostek lub instytucji)
8. bytowe przewartościowanie (dostrzeganie dobrych
stron sytuacji stresowej w celu zmniejszenia
poczucia straty lub porażki) – może procentować
w przyszłych działaniach
Trzy właściwości strategii radzenia sobie (mogą rzutować na to jak jednostka dobiera strategie do
sytuacji). Każda strategia posiada trzy główne komponenty:
a) racjonalność – określa czy dobrana strategii jest trafna i pozwala na obiektywną ocenę sytuacji
b) elastyczność – odnosi się do dysponowania przez jednostkę różnymi strategiami radzenia sobie
i gotowości ich wykorzystywania w sytuacji stresowej
c) dalekowzroczność – zdolność przewidywania konsekwencji zastosowanych strategii radzenia
sobie.
Można oceniać na ile strategii są racjonalne, elastyczne i dalekowzroczne.
Koncepcja Endlera i Parkera – radzenie sobie jako styl
(nawiązuje jednak do Lazarusa)
Endler i Parker posługują się kryteriami częściowo nawiązującymi do funkcji wyróżnionych przez
Lazarusa i Folkman i wyróżniają trzy style:
a) skoncentrowany na zadaniu – gdy dominuje: jednostka próbuje rozwiązać problem głównie
przez planowanie, poszukiwanie informacji, zabezpieczanie się przed ewentualną porażką.
Nastawiona jest więc na działanie
b) skoncentrowany na emocjach – gdy dominuje: celem głównym jest regulacja emocji, np.
wyrażanie emocji, koncentrowanie się na sobie, fantazjowanie, poznawcze zniekształcenia.
Energia jednostki jest kierowana na kontrolowanie emocji. Osoby, u których dominuje ten styl
martwią się co zrobić ze sobą, dlatego strategia ta może nawet zwiększać stres, gdyż
występujące napięcie zmniejsza możliwość jednostki poradzenia sobie z problemem. Może
być skuteczna ale na krótką metę, w dłuższym może zwiększyć stres
c) skoncentrowany na unikaniu – gdy dominuje: stosowana głównie w celu zredukowania
wpływu stresorów na jednostkę. Osoba poszukuje towarzystwa innych lub angażuje się w
jakieś czynności mające na celu odwrócenie uwagi. Jednostka nie próbuje rozwiązać problemu
lecz usiłuje od niego uciec lub o nim zapomnieć. Jest to strategia korzystna, ale w krótkim
okresie czasu, w dłuższym może zwiększyć stres.
Na tej podstawie powstał CISS.
Koncepcja adaptacji poznawczej Taylor – radzenie sobie jako proces
Inny charakter ma koncepcja adaptacji poznawczej sformułowana przez Taylor na podstawie
obserwacji pacjentów onkologicznych. W koncepcji tej używa się pojęcia adaptacji, ale nadaje mu się
znaczenie odpowiadające pojęciu radzenia sobie ze stresem w ramach innych koncepcji.
Taylor wyróżnia w sytuacji zagrażającej trzy kategorie wysiłków zmierzających do przywrócenia
lub rozszerzenia wcześniejszego poziomu funkcjonowania psychologicznego:
- poszukiwanie znaczenia polegające na znajdowaniu przyczynowego wyjaśniania zdarzenia i
przeformułowaniu oceny sensu własnego życia, postaw, celów z perspektywy ewentualnych doświadczeń
- opanowanie sytuacji, obejmujące wysiłki uzyskania kontroli nad zdarzeniami oraz pomiaru
osobistego wpływu na przebieg zdarzeń w ogóle
- wzmacnianie „ja” – pozytywne ocenianie siebie, głównie poprzez porównywanie siebie z ludźmi
znajdującymi się w jeszcze gorszej sytuacji.
Koncepcja Taylor definiuje radzenie sobie jako proces, koncentruje się na analizie działań
podejmowanych przez ludzi wobec zagrożenia, nie uwzględnia natomiast różnic indywidualnych.
Przyjmuje się w niej milcząco, że podobny wzorzec zachowań pojawia się u wszystkich ludzi w sytuacji
stresowej.
WYKŁAD XI
Styl – Milner (M-N), Edler, Parker
Proces – Lazarus (strategie dobierane: funkcje instrumentalna i emocjonalna), Taylor (opiera się na
przesłankach poznawczych; wada: nie uwzględnia różni indywidualnych)
Sposoby radzenia sobie z choroba nowotworową:
Kubler-Ross
(radzenie sobie jako proces)
Wyróżnia 5 zasadniczych etapów radzenia sobie z choroba nowotworową:
1. stadium odrzucenia – forma przejściowa, funkcjonuje jako zapora wobec wiadomości o chorobie
i fakcie zbliżającej się śmierci
2. stadium gniewu – wyłania się pytanie „dlaczego ja”, występuje poczucie rozdrażnienia, urazy,
zawiści wobec otoczenia
3. stadium układów i pertraktacji – próby układania się z losem, opatrznością, Bogiem, zawierają
obietnice nie proszenia o więcej jeśli uzyska się powrót do zdrowia
4. stadium depresji – występują dwa rodzaje depresji: reaktywna jako reakcja na utratę kogoś lub
czegoś ważnego (możliwości wykonywania zawodu) oraz depresje przygotowawcza,
poprzedzająca traumatyczne wydarzenie (śmierć)
5. stadium akceptacji – typowe reakcje to spokój, pogodzenie się, równowaga uczuciowa.
Zarzut: brak podejścia indywidualnego (nie wszyscy przechodzą wszystkie fazy).
Byli tacy, którzy próbowali łączyć radzenie sobie jako styl i jako proces (np. kwestionariusz
COPE).
Sposoby radzenia sobie w ujęciu Moosa i Schoefera:
Aktywne
Unikowe
poznawcze
behawioralne
poznawcze
behawioralne
Analiza logiczna
Aktywne radzenie sobie
Unikanie poznawcze
Poszukiwanie innych
wzmocnień
Pozytywne
przewartościowanie
Planowane
rozwiązywanie
Dystansowanie się
Strategie
samooszukiwania się
Akceptacja
odpowiedzialności
Konfrontacja z
problemem
Odwracanie uwagi
Unikanie działań/
ucieczka
Poszukiwanie
informacji
Poszukiwanie wsparcia
Akceptacja/
zaprzeczanie
Wyładowanie
emocjonalne
Samokontrola
Negocjacje
Wady koncepcji Lazarusa – nie uwzględnia kontekstu czasowego. Czy działania to reakcje na
zaistniałe już sytuacje czy na sytuację, która czeka jednostkę?
Podziały uwzględniające kontekst czasowy (radzenie sobie ze stresem z uwagi na aspekt
czasowy):
Behr i McCrath wyróżniają 5 sytuacji tworzących określony kontekst czasowy:
1. zapobiegawcze (prewencyjne) radzenie sobie – występuje sługo przed wystąpieniem stresującego
wydarzenia (np. rzucanie palenia)
2. antycypacyjne radzenie sobie – kiedy człowiek spodziewa się, że stresujące wydarzenie wystąpi
wkrótce (przepisywanie notatek przed egzaminem)
3. dynamiczne radzenie sobie – występuje w czasie trwania sytuacji stresowej (odwracanie uwagi
od bodźca bólowego)
4. reaktywne radzenie sobie – kiedy stresujące wydarzenie już się zakończyło (zmiana trybu życia
po jakimś wydarzeniu)
5. rezydualne radzenie sobie – zmaganie się z długotrwałymi następstwami po wydarzeniu
stresowym.
Schwarzem i Taubert (1999)
wyróżniają następujące rodzaje radzenia sobie ze stresem
uwzględniające kontekst czasowy:
1. reaktywne – mające na celu kompensację doznanej krzywdy lub straty
2. antycypacyjne – w sytuacji bezpośredniego wydarzenia
3. zapobiegawcze (prewencyjne) – powiększanie swoich zasobów odporności z dużym
wyprzedzeniem
4. proaktywne – odnoszące się do samoregulacyjnych procesów osiągania celów. W
intencjonalnym procesie proaktywnego radzenia sobie główną siła napędowa jest
poszukiwanie wyzwania, moderowane przez poczucie własnej skuteczności w działaniu.
Zaangażowanie się w samodzielne stawianie sobie celów i ich osiąganie może odwracać
uwagę jednostki od nieistotnych stresorów, które mogłyby stać się dokuczliwe, gdyby
człowiek nie koncentrował się na ważnych wyzwaniach, Pomiarowi tak rozumianego radzenia
sobie służy skala Proaktywnego Radzenia Sobie (Greengloss, Schwarzem i inni).
Poczucie własnej skuteczności – trzeba w głowie rozpocząć działanie, uwierzyć w sukces. Jeśli
sukces w wyzwaniu to rośnie poczucie skuteczności.
Odporność na stres
2 rozumienia:
- umiejętność realizowania przyjętego kierunku (celu) pomimo napięcia emocjonalnego
- fakt niereagowania emocjami na sytuację trudną
Czynna – opieranie się na własnych doświadczeniach
Bierna – podglądanie innych radzących sobie
Metoda zaszczepiania stresu – wytworzona sytuacja stresowa aby jednostka nabyła odporność w
celu radzenia sobie (szczepionka).
Uwarunkowania odporności na stres:
- silny układ nerwowy
- wykształcone poczucie tożsamości
- wytrwałość w dążeniu do celu i przezwyciężania przeszkód
- umiarkowana i raczej wysoka potrzeba osiągnięć
- interpretacja sytuacji trudnych jako wyzwania
- zorganizowana struktura schematów poznawczych
- poczucie kontroli wewnętrznej
- współzawodnictwo i pragnienie zmiany
- zaangażowanie w pracę, rodzinę i inne ważne dla jednostki sprawy
- stały dopływ doświadczeń
Typ układu nerwowego warunkuje odporność na stres, ale człowiek nie ma wpływu na to czy jest
wysoko czy niskoreaktywny.
Ä Lazarus – funkcje (+przykłady) strategii; podział 1-5 głównych strategii
Ä Endler, Parker – jaki etyle wyróżnione, charakterystyka i dominacja (co to znaczy)
Ä Taylor – 3 sposoby radzenia sobie + opis
Ä Strategie uwzględniające kontekst czasowy (Schweitzer)
Ä Klasyfikacja odporności i czynniki wpływające n odporność
Ä Indywidualne style radzenia sobie (next→)
WYKŁAD XII
Indywidualne style radzenia sobie
•
Osobowość odporna (Kobasa) – tendencja do spostrzegania stresorów jako wyzwania
•
Wysokie poczucie koherencji – zrozumiałość, zaradność, sensowność (Antonovsky)
•
Neurotyzm i ekstrawersja (Costa i McCrac) – neurotyzm wg autorów wiąże się z większą
częstotliwością zachowań określanych jako reakcje wrogości, ucieczka w fantazję, samoobwinianie
się, pasywność, myślenie życzeniowe. Ekstrawersja koreluje natomiast z kierowaniem się na inne
obszary działalności (przynoszące satysfakcję) i z racjonalnym działaniem, a także ze stosowaniem
konfrontacji.
•
Poczucie umiejscowienia kontroli – osoby z wewnętrznym poczuciem kontroli częściej stosują
strategie ukierunkowane na rozwiązanie problemu, a jednostki wewnątrzsterowne strategie
odnoszące się do emocji (głównie unikania)
•
Samoocena, poczucie własnej wartości i poziom optymizmu – osoby o wysokich wskaźnikach
stosują przede wszystkim strategie aktywne, głównie planowanie i konfrontacja; pesymizm wiąże się
ze stosowaniem strategii wypierania i dystansowania się od sytuacji oraz unikaniu stawiania sobie
„stresogennych” celów
•
Poziom lęku – osoby z wysokim niepokojem maja tendencje do stosowania pasywnych i
ucieczkowych strategii radzenia sobie
•
Wiek – osoby starsze częściej polegają na poznawczym podejściu i unikaniu, a w mniejszym stopniu
odwołują się do behawioralnych sposobów radzenia sobie, takich jak poszukiwanie wsparcia
społecznego, rozwiązywanie problemów czy konfrontacja, a także w mniejszym stopniu
wykorzystują emocjonalna ekspresję
•
Płeć – kobiety częściej używają stylów związanych z unikaniem
Treningi relaksacyjne
Znaczenie:
•
Stosowanie relaksacji powoduje zmniejszenie aktywności psychofizjologicznej, w wywołaniu
tego stanu pośredniczy przywspółczulny układ nerwowy
•
Regularne praktykowanie (1 lub 2 razy na dzień przez kilka miesięcy) może wytworzyć stan
obniżonej aktywności układu limbicznego i podwzgórza, a tym samym zmniejszenie
predyspozycji do podlegania nadmiernemu pobudzeniu psychicznemu i fizjologicznemu w
momencie działania stresora
•
Zanotowano zmiany w strukturze osobowości u osób praktykujących relaksację, głównie w
stronę przesunięcia wewnętrznego umiejscowienia kontroli i podwyższenia samooceny.
Ponadto:
•
Stosowanie ćwiczeń relaksacyjnych daje dobre wyniki w łagodzeniu stanów lekowych i
neurotycznej pobudliwości
•
Pozwalają one na odblokowanie stłumionych uczuć i pragnień, szczególnie antylękowo wpływa
odprężanie okolic szyi i mięsni obręczy barkowej
•
Pomagają w uzyskaniu spokoju wewnętrznego, rozluźnienia, poprawiają samopoczucie,
wzmagają akceptacje siebie
Medytacja
Everly i Rosenfeld wyróżniają 4 typy technik relaksacyjnych:
1. Powtarzanie myśli – przykładem jest mantra, słowo, forma, które powtarza się wielokrotnie,
najczęściej bezgłośnie, także monotonny śpiew. Robert Banson stosował jako mantrę słowo
„one”.
2. Powtarzanie czynności fizycznych – ten sposób koncentrowania wymaga zogniskowania
świadomości na określonej czynności fizycznej. Medytacja w stylu współczesnej jogi
wykorzystuje powtarzalność czynności oddechowych np. liczenie oddechów czy przyjmowanie
róznych pozycji ciała (asany). Do tych form zalicza się także rytualnych taniec, a także jogging.
3. Kontemplacja problemu – polega na próbach rozwiązania problemu opartego na paradoksalnych
przesłankach np. jaki jest dźwięk klaskania jedną dłonią
4. Kontemplacja wizualna – skupienie się na pewnym wyobrażeniu (obraz, płomień świecy, liść).
Często stosowana jest mandala czyli wzór geometryczny, przedstawiający kwadrat w kole, który
symbolizuje związek człowieka z kosmosem.
Wizualizacja
Aktywne sterowanie własną wyobraźnią. Terapia wizualizacyjna może być stosowana w celu jego
wspomagania, podtrzymania, przeciwdziałania stresowi i czerpania satysfakcji z podejmowanych działań.
Wizualizacja jest skuteczna w leczeniu chorób, ponieważ:
•
Redukuje strach i obniża ból
•
Zmniejsza napięcie spowodowane chorobą
•
Zwiększa chęć wyzdrowienia
•
Zachodzące procesy psychiczne wywołują zaangażowanie systemu immunologicznego:
powodują zachowanie równowagi hormonalnej i w ten sposób pobudzają do działania
mechanizmy obronne
•
Umożliwia komunikowanie się z własną podświadomością
•
Eliminuje poczucie bierności i pozwala docenić swój wkład w proces leczenia,
przywracania zdrowia.
WYKŁAD XIII
Znaczenie treningów relaksacyjnych - notki / str 36
Są osoby , które nie poddają się relaksacji lub u których jest ona nieskuteczna :
•
wysokie nasilenie lęku nie jest możliwe do zmniejszenia
•
osoby skrajnie neurotyczne oraz WzA
Należy rozróżnić trening (systematycznie, regularnie) oraz ćwiczenie (okazjonalnie, nieregularnie).
Wizualizacje
mogą wspomagać leczenie chorób nowotworach ( metoda niekonwencjonalna)
Pozytywne strony stresu:
•
Eustres to pozytywne doświadczanie wydarzeń (Selye)
•
Stres jako wyzwanie – warunkuje stosowanie takich strategii jak przemyślane działanie,
wzmożenie wysiłków, wytrwałość, wyrażanie samoakceptacji, myślenie pozytywne, wyzwala też
emocje pozytywne ( Lazarus chyba :P )
•
Stres jako mobilizacja – 1 faza stresu psychologicznego ( Reykowski)
•
Stresory mobilizują ludzi do wysiłku, sprzyjająca rozwojowi człowieka (Antonovsky)
•
Stres wyzwala tendencję do gromadzenia i przechowywania zasobów (Hobfoll)
Pozytywna rola stresu wiąże się z wyzwalaniem emocji pozytywnych, które służą zdrowiu.
Współczesne rozumienie eustresu: to nie tylko rezultat pozytywnych doświadczeń z pozytywnymi
wydarzeniami.
Eustres wynika przede wszystkim ze skutecznego radzenia sobie z różnymi wydarzeniami, które
nie muszą mieć charakteru pozytywnego.
Potraumatyczny wzrost
– zjawisko oznaczające pozytywne zmiany , które pojawiają się w wyniku
podejmowania prób poradzenia sobie z następstwami traumatycznych wydarzeń.
Stres pozytywny sprzyja:
•
Wzrostowi motywacji do podejmowania różnych działań
•
Zaangażowaniu w działanie (flow)
•
Większemu poziomowi energii potrzebnej do radzenia sobie
•
Elastyczności i przystosowaniu się do zmiennych warunków otoczenia
•
Większej sprawności działania
•
Wydajności produktywności pracownika
•
Symulacji do podejmowania nowych przedsięwzięć.
•
Dobremu samopoczuciu
•
Pozytywnej ocenia zdrowia
Efektywność radzenia sobie jest rozpatrywania w zależności od: (pyt. egzaminacyjne)
•
Wyniku radzenie (trwale rozwiązanie problemu)
•
Przebiegu radzenia sobie bez względu na wynik
•
Płaszczyzny na której radzenie sobie przebiega: poziom psychologiczny, fizjologiczny i społeczny
•
Funkcji radzenia sobie: w sytuacjach antagonistycznej relacji między nimi, skuteczna regulacja
przykrych emocji może pociągać za sobą pogorszenie funkcjonowania w sferze zadaniowej lub
odwrotnie- skuteczna realizacja zadań może wiązać się ze wzrostem napięcie i emocje.
•
Oceny wyniku radzenia sobie z perspektywy czasu: bezpośrednio po zakończeniu sytuacji
stresowej i po upływie jakiegoś czasu.
•
Czasu radzenia sobie: strategie unikowe są bardziej skuteczne w krótszych odcinkach czasu ,
konfrontacyjne w dłuższych.
•
Efektywności procesu, stylu, strategii radzenia sobie.
Różni ludzie w tych samych sytuacjach stosują różne strategie radzenia sobie.
Analiza radzenia sobie na poziomach:
•
Psychologicznym
•
Społecznym
•
Emocjonalnym
W większości sytuacji bardziej skuteczne są style aktywne, adaptacyjne.
„Strategie radzenia sobie są skuteczne w umiarkowanym stopniu, a do tego nie zawsze i nie u wszystkich
osób”
( Heszen, Sęk 2007)
Warunek efektywności:
Zaistnienie odpowiedniości między rzeczywistością a jej oceną oraz między oceną (pierwotną, wtórną) a
radzeniem sobie (model dobroci dopasowania). Adekwatność dobrania strategii do sytuacji – elastyczność
Prozdrowotne strategie radzenia sobie:
•
Konfrontacja ze stresem
•
Poszukiwanie wsparcia społecznego
•
Pozytywne przewartościowanie
•
Strategie skoncentrowane na znaczeniu
•
Proaktywne radzenie sobie
•
Religijne (duchowe) radzenie sobie (ale nie zamiast innych)