MIRON BIAŁOSZEWSKI

Pamiętnik z powstania warszawskiego

- jest pierwszym utworem epickim MB, wydany w 1970 roku, długo po zakończeniu
powstania, które opisuje (tak bardzo oddziaływało na jego psychikę, że nie mógł o tym
pisać),

- opisuje życie mieszkańców Warszawy podczas powstania, odwoływał się też do
rzeczywistości przedwojennej, wojny oraz czasu powojennego,

- jest napisany prosto, bez patosu, z perspektywy zwykłego człowieka,

- ma charakter bardzo indywidualny, jest swoistą spowiedzią,

- narrator jest głównym bohaterem (jest to zresztą autor) i opowiada wydarzenie przez
pryzmat własnej biografii, filozofii i emocjonalności,

- pokazuje problemy, które dotyczą wszystkich warszawiaków-cywili,

- w natłoku literatury wojennej, gdzie na piedestał wystawiano bohaterów-żołnierzy, bloki
walczące i sukcesy militarne Białoszewski pokazuje zwykłego człowieka, z jego potrzebami,
problemami, głodem, zimnem, brakiem dachu nad głową, itp.

- swoją narracją walczył o indywidualność, o prawdę jego życia i dzieła,

- dystans czasowy (23 lata) pozwala mu spojrzeć na nowo na wydarzenia, które przeżył,

- wyjątkowość językowa:

- rozbiera zewnętrzną konstrukcję słów,

- dominują krótkie frazy,

- wiele wyrazów dźwiękonaśladowczych, nazw smaków, zapachów, odgłosów
(polisensoryczność),

- poprzez taki język historia staje się bardziej wiarygodna,

- narrator patrzy oczami cywila (którym zresztą był), który widzi zagładę swojego rodzinnego
miasta, nie tak, jak większość twórców, z perspektywy powstańca, wojskowego,

- opisy scenerii i wydarzeń są bardzo szczegółowe,

- jest bardzo autentyczny, jeśli czegoś nie pamięta, otwarcie o tym mówi.