Małgorzata Jóźwik, Katarzyna Kiraga
Wpływ wartości kreowanych przez reklamy na zachowania dzieci
Słowo reklama pochodzi od łacińskiego wyrazu reclamare, oznaczającego hałasowanie,
robienie wrzawy. W krajach anglojęzycznych na określenie reklamy używa się bardzo
podobnego znaczeniowo terminu: advertising, który pochodzi od czasownika adver - znaczą-
cego “odwrócić”. Advertising to nic innego, jak właśnie precyzyjny zabieg odwrócenia uwagi
i skierowania jej na konkretny produkt
. Z etymologicznym znaczeniem słowa reklama
związana jest pierwsza jej rola. W momencie swojego powstania, czyli w drugiej połowie
XIX wieku, reklama nie była bezpośrednio związana z procesem produkcji. Kiedy na rynku
ukazywał się nowy produkt, robiono wokół niego hałas. Pierwszym narzędziem, które
wówczas wykorzystano w reklamie, był krzyk. Targ, jarmark, bazar wymagał, aby skuteczna
reklama była przede wszystkim głośna
Zjawiskiem korzystnym dla reklamodawcy jest trudność „ucieczki od reklamy" odbiorcy
w momencie oglądania telewizji, ponieważ jeżeli nawet nie będzie patrzył w ekran, usłyszy
przekaz dźwiękowy
. Istotnym elementem, o który szczególnie dbają manipulujący
odbiorcami, jest jego wiarygodność. Reklama powinna kierować uwagę na produkty i usługi,
wzbudzać potrzeby i pozyskiwać klientów. Wynika z tego podstawowe zadanie reklamy,
którym jest poinformowanie potencjalnych odbiorców o produkcie lub usłudze, wywołanie
zainteresowań towarem oraz skłonienie do podjęcia zgodnej z zamiarem nadawcy reklamy.
Konsekwencją tego powinno być zaakceptowanie towaru i doprowadzenie do jego zakupu
Choć otoczeni jesteśmy wieloma mediami, to prymat jednego z nich jest niebywały-
tzn prymat telewizji..
A jednocześnie jak zauważa S. Cavell tajemnica tkwiącą w tym
medium jest to że, „jeszcze nie rozumiemy, dlaczego telewizję otacza z jednej strony
zainteresowanie, z drugiej zaś obojętność czy zgoła niechęć. To ostatnie – czyli brak
krytycznej, pogłębionej refleksji na temat telewizji, jej charakteru i zasięgu – nie wynika
1
Benedikt A., Reklama jako proces komunikacji, wyd. ASTRUM, Wrocław 2004, s.13.
2
Tamże, s.13.
3
Budzyński W., Reklama. Techniki skutecznej perswazji, wyd. POLTEXT, Warszawa 2005, s. 119.
4
Andrzejewska A., Magia szklanego ekranu. Zagrożenia płynące z telewizji., wyd. Fraszka Edukacyjna,
Warszawa 2007, s.50.
5
Łobacz M., Telewizja szanse i zagrożenia wychowawcze, wyd. Maternus Media, Tychy 2007, s. 13-14.
1
chyba z przeświadczenia, że telewizja jest po prostu nudna”.
człowiek jest istotą społeczną, dlatego potrzebuje towarzystwa. Porozumiewanie się z innymi
jest z kolei podstawowym środkiem przekazywania zbiorowego doświadczenia. W owej
komunikacji bardzo pomocne stały się media, służące do szerokiego i szybkiego
przekazywania informacji wielkim, zróżnicowanym i anonimowym grupom ludzi. Środki
masowe nie pojawiły się jednak nagle. Ich stan obecny jest wynikiem długotrwałej ewolucji,
zapoczątkowanej w połowie XV wieku wskutek wynalazku Gutenberga.
Współczesna telewizja stała się ważnym elementem życia człowieka. Stwarza nowe
środowisko, w którym mały widz kształtuje swoją osobowość. Towarzyszy dziecku niemalże
od urodzenia przez całe jego życie, wypełnia czas wolny, a także niejednokrotnie i czas zajęć
obowiązkowych. Systematycznie, codziennie, przez wiele godzin, telewizja „jest”
z dzieckiem, stając się dominującym wśród innych sposobem wykorzystania czasu. Dostarcza
ona dziecku nie tylko rozrywki, zabawy, ale staje się też często podstawowym,
niezastąpionym źródłem wiedzy o otaczającym świecie, a dla niektórych pierwszym i często
jedynym w domu „nauczycielem”. Nic więc dziwnego, że dzieciństwo współczesnych dzieci
trafnie określa się mianem dzieciństwa telewizyjnego
Telewizja pełni wiele różnorakich funkcji, stwarzając człowiekowi wiele szans rozwoju
osobistego. Małgorzata Łobacz zdecydowane walory rozpatruje w oparciu o pięć funkcji:
1. informacyjną
2. wychowawczą
3. rozrywkową
4. integracyjną
5.
opiniotwórczą
Funkcja informacyjna realizuje potrzebę i prawo człowieka do informowania i bycia
informowanym. Daje możliwość do uczestnictwa w wydarzeniach rozgrywających się na
całym świecie, są one źródłem wiedzy, inspirują i kształtują ludzkie postępowanie na
płaszczyźnie indywidualnej, rodzinnej i społecznej. Telewizja będzie mogła skutecznie
informować społeczeństwo, także je wychowywać pod warunkiem, że ludzie, którzy
odpowiadają za nią będą nie tylko wykształceni, ale także moralnie szlachetni
. Informacji
6
Cavell S., Fakt telewizji, w: A. Gwóźdź, Pejzaże audiowizualne. Telewizja, wideo, komputer, Kraków 1997,
s. 13.
7
Łobacz M., dz. cyt., s. 17.
8
Izdebska J., Rodzina, dziecko, telewizja, wyd. Trans Humana, Białystok 2001, s. 20.
9
Łobacz M., s. 38-49.
10
Tamże, s. 38
2
przypisuje się znaczenie kreacji, czyli czynnika warunkującego rozwój nowoczesnego
społeczeństwa
. Funkcja wychowawcza rozpatrywana jest w dwóch znaczeniach: węższym i
szerokim. W znaczeniu węższym odnosi się do działalności, która wcześniej została
przemyślana i zaplanowana, czyli do czynności świadomej. Tą wyłącznie drogą zostają
wykształcone cechy instrumentalne i kierunkowe młodego człowieka
. Cechy instrumentalne
związane są z realizacją zadań wychowania usprawniającego (wiedza, uzdolnienia,
umiejętności). Cechy kierunkowe wynikają z realizacji zadań wychowania ukierunkowanego
(postawy, motywacje, zainteresowania). Znaczenie szersze funkcji wychowawczej związane
jest z nieplanowaną działalnością mediów, w tym telewizji. Wpływ wychowawczy zależy
tutaj od tego, jakie programy wybierane są do oglądania oraz jak są one interpretowane przez
telewidza
. Często dzieci zaskakują nauczycieli swoją wiedzą, zasobem słów, znajomości
faktów, kojarzeniem przyczynowo-skutkowym. Telewizja pozwala na wyrównanie poziomu
wiedzy i wyobraźni dzieci z różnych środowisk
. W programach telewizyjnych dla dzieci
występują zagadnienia historyczne, geograficzne, zdrowotne, przyrodnicze oraz społeczno-
moralne. Programy edukacyjne dla młodych widzów często kładą nacisk na wartość
i wyjątkowość danej osoby, także dziecka, wzmacniając pozytywny obraz samego siebie oraz
szacunek wobec innych
. Telewizja nadając różnego rodzaju programy spełnia również
funkcję rozrywkową, dostarczając dziecku wiele pozytywnych przeżyć, radości, dobrej
zabawy. Realizowana może być przez zabawy towarzyskie, ruchowe, wycieczki, zajęcia
hobbistyczne. Rozrywka jest przeciwieństwem biernego odpoczywania, wyraża potrzebę
ruchu, nowości, przygody, iluzji. Jest pewnego rodzaju „odskocznią” od tych czynności
i zajęć, które powodowały zmęczenie i nie dawały im radości. Telewizja powinna przede
wszystkim bawić dziecko, dostarczać mu wzorów dobrej rozrywki, ucząc w ten sposób jak
należy wypoczywać i przyjemnie spędzać czas
. Zdaniem M. Łobacz, rozrywka może
stanowić kompensację w sytuacji przeciążenia pracą oraz rozładować napięcie., rozbudza
oraz pomnaża wesołość i radość, budzi ciekawość świata, przyczyniając się tym samym do
wzbogacania wiedzy. M. Łobacz zauważa, jak ważną funkcję pełni tu fantazja. To właśnie
ona zaspokaja potrzebę ucieczki i odpoczynku od męczącej rzeczywistości, innym zaś razem
od nudy i pustki
. Medium telewizyjne może integrować ludzi już w momencie dokonywania
11
Andrzejewska A., dz. cyt. , s.20.
12
Łobacz M., dz. cyt., s.39.
13
Tamże, s. 41.
14
Zajdel K., Telewizja w wychowaniu-autorytet czy zagrożenie?, „Dyrektor Szkoły-2006” nr 4, s. 46.
15
Lemish D., Dzieci i telewizja. Perspektywa globalna., Kraków 2007, s.80.
16
Izdebska J., dz. cyt., s. 162-164.
17
Łobacz M., dz. cyt., s.42-43.
3
wyboru programów (funkcja integracyjna). Rodzinne planowanie spędzenia czasu przed
telewizorem sprzyja poznawaniu wzajemnych zainteresowań, jednoczy domowników,
a przede wszystkim chroni je przed samotnym, mimowolnym patrzeniem w „elektroniczne
pudełko”
. Wspólne oglądanie razem ze znajomymi, przyjaciółmi, sprzyja dyskusji na temat
oglądanego programu. Rozmowy na tematy telewizyjne mogą znacznie pomóc dzieciom
w zrozumieniu tego, że świat oglądany w telewizji jest konstrukcją i należy go odróżnić od
życia w ich własnym środowisku społecznym
. Telewizja poprzez funkcję opiniotwórczą
ułatwia dostęp do różnorodnych informacji, ale oferuje też gotowe interpretacje określonych
wydarzeń, propaguje godne naśladowania wzory postępowania. Kształtowanie opinii sprzyja
rozwojowi aktywności, stymuluje indywidualne zainteresowania, ukierunkowując człowieka
na pozytywne zmiany
B. Dudel i M. Głoskowska-Sołdatow do najważniejszych grzechów telewizji zaliczają:
kreowanie fałszywego obrazu świata
przedstawianie rzeczywistości w krzywym zwierciadle
upowszechnianie konsumpcyjnego stylu życia
dezawuowanie ogólnie aprobowanych wartości
Niepokojące jest to, że media, w tym telewizja stają się same w sobie autorytetem. Wraz
z zanikiem osobowych autorytetów, pojawił się autorytet medialny. Ma on charakter
odpersonalizowany, rozproszony, wielopostaciowy i amoralny-trudno go zidentyfikować,
trudno z nim dyskutować, zmienić. Jest on nie uchwytny, nie ponosi odpowiedzialności za to
co przekazuje. Telewizja pokazuje to, co jest najchętniej oglądane, czyli to co się najlepiej
sprzedaje
. Dzieci tego faktu nie zauważają dlatego tak często padają wpływom telewizji.
Zewnętrzną warstwą reklamy jest obraz oddziałujący na wzrok, słuch oraz nawiązujący
symbolicznie do innych zmysłów: smaku, węchu, kinestetyki, a także intuicji. Obraz może
mieć różne formy: od najprostszej, czyli np. nieruchomej planszy, przez wypowiedź osoby
prezentującej produkt, ruchome obrazy, do krótkiego filmu fabularnego lub animowanego.
Zewnętrzna warstwa uruchamia świadome i podświadome procesy przetwarzania informacji
18
Tamże, s. 45.
19
Lemish D., dz. cyt., s.28.
20
Łobacz M., dz. cyt., s.46-47.
21
Dudel B., Głoskowska-Sołdatow M., Wybrane aspekty obecności telewizji w życiu dziecka, w: (red.)
Izdebskiej J., Sosnowskiego T., Dziecko i media elektroniczne-nowy wymiar dzieciństwa, tom 1, wyd. Trans
Humana, Białystok 2005, s.225.
22
Biernat T., Media-wychowanie czy manipulacja?, Wychowanie na co Dzień 2000, nr 4? s.32.
4
u widza
. Dzieje się tak dzięki mechanizmom psychologicznej manipulacji stosowanym
w reklamie. Są to:
•
Perswazja nadawcy - polega na dostarczaniu informacji lub dezinformacji
o produkcie reklamowanym przez aktora wykreowanego na fachowca, „zwykłego
człowieka" lub osobę znaną. Argumenty podawane w reklamie są przetwarzane
w warstwie świadomej i mogą być odrzucone lub przyjęte przez widza. Im większe
ma on zaufanie do promującego produkt w reklamie, tym większe
prawdopodobieństwo zapamiętania argumentacji. Dlatego w reklamie występują
osoby atrakcyjne, podobne do odbiorcy lub znane i cenione
•
Modelowanie - polega na demonstrowaniu zachowań związanych z używaniem
reklamowego produktu w rożnych sytuacjach życiowych przez różnych ludzi.
Największą tendencję do naśladowania budzą osoby atrakcyjne, podobne pod jakimś
względem do odbiorców oraz autorytety – autentyczne znane osoby lub tylko aktorzy
skojarzeni z symbolami władzy: pieniędzmi, tytułami naukowymi, eleganckimi
ubraniami, biżuterią czy samochodami
. Tendencję do naśladowania budzą też osoby
podobne do widzów, a więc dzieci - u dzieci, ludzie młodzi - u młodzieży itd.
Wykorzystywany tu bywa również mechanizm "społecznej słuszności", polegający na
tym, że ludzie są skłonni sądzić, że jeśli "wszyscy" tak myślą, to prawdopodobnie
mają rację. W reklamach występują więc często tzw. "zwykli ludzie" - kobiety,
mężczyźni, młodzi, starzy - którzy zgodnie twierdzą, że jakiś produkt jest szczególnie
wartościowy
•
Nadawanie znaczeń emocjonalnych - polega na kojarzeniu różnorodnych emocji
z obrazem lub nazwą reklamowanego produktu. Emocje te mogą być bezpośrednio
związane z produktem reklamowym, jak np. łakomstwo ze słodyczami, ale też mogą
z nimi nie mieć nic wspólnego, jak w przypadku erotyzmu kojarzonego
z samochodami czy jedzeniem
Reklamy skierowane do dzieci i młodzieży wykorzystują specjalnie dobrane środki
wyrazu. Najczęściej spotykane to:
a) wykorzystywanie języka typowego dla dzieci
23
Litwińska K., Dąbrowska R., Reklamy i zwiastuny audycji w programach telewizyjnych, w: (red.) Gała A.,
Ulik- Jaworska I., Czas pusty. Analiza treści programów telewizyjnych czterech nadawców polskich, wyd. KUL,
Lublin 2006, s 180-181.
24
Litwińska-Malec K., Manipulacja reklam telewizyjnych, „Edukacja i Dialog ” 2003, nr 6, s. 17.
25
Litwińska K., Dąbrowska R., dz. cyt., s.181
26
http://www.we-dwoje.pl/reklama;telewizyjna;a;dzieci,artykul,6685.html
27
Tamże, s.181-182.
5
•
b) posługiwanie się animacjami
c) wykorzystywanie bohaterów znanych dzieciom, kojarzonych z innych bajek
d) płynne łączenie i przechodzenie ze świata realnego do świata fantazji
e) tworzenie wrażenia, że bohaterowie reklam oferują więcej niż rzeczywistość (np.
poruszające się klocki Lego)
f) wyraźne zróżnicowanie motywów muzycznych i kolorystycznych w reklamie skierowanej
do dziewcząt (barwy spokojne stonowane, muzyka konwencjonalna, płynny montaż)
i chłopców (muzyka techno, agresywne kolory, szybki montaż)
W wielu przypadkach reklamy budzą w dzieciach natychmiastową chęć posiadania.
Mechanizmy stosowane w reklamach mają charakter swoistego programowania, przy ich
pomocy specjaliści wygenerowują stany zbiorowej euforii, zachwytu, fascynacji lub lęku,
paniki czy apatii. Perfekcyjnie dobrane środki psychologiczne i techniczne pozwalają na
manipulowanie odbiorcą. Producenci reklam prześcigają się w uatrakcyjnianiu ich za wszelką
cenę, stosując między innymi: elementy psychoaktywne, pulsację obrazu, intensywność
i następstwo efektów kolorystycznych, itp.
Z powyższego wynika, że w dzisiejszym świecie trudno jest uciec od reklamy.
Bombardują nas one z każdej strony - na ulicy, w szkole, w miejscach publicznych, a nawet
w domu. Stały się one zjawiskiem wszechobecnym. Zjawiskiem, które niesie ze sobą
ogromny wpływ na nas dorosłych, na nasze postawy życiowe, zwyczaje. Ale to nie wszystko-
wpływają istotnie na nasze dzieci, które także nie potrafią jej się oprzeć.
W szczególności ta telewizyjna jest w znacznym stopniu elementem typowego chwytu
marketingowego, za pomocą którego można bezpośrednio przemawiać do wyobraźni dzieci,
gdyż ich opinie są ważne w rodzinie w podejmowaniu decyzji o zakupach. Mimo, że
większość rodziców do tego się nie przyznaje, to fakt jest taki, że ulegają oni namową, prośbą
swych dzieci. „Mamo kupisz mi to? Przecież większość moich kolegów to ma" – oto przykład
typowego pytania zadawanego przez dzieci podczas każdych zakupów w dużym sklepie. „Za
chwilę dostanę super misia!". Misia, którego wczoraj wieczorem widział w reklamie,
dołączonego do proszku do prania czy herbaty Sagi. Jeżeli rodzice nie spełnią zachcianki
swojej pociechy, często zdarza się tak, że w sklepie rozgrywa się walka sił. Dziecko
z potulnego, miłego, ciepłego malucha staje się małym wampirem. Krzyczy, płacze, kładzie
się na podłodze, nawet gryzie. Rodzice są wtedy bezradni. Niejednokrotnie widzimy takie
28
Andrzejewska A., dz. cyt., s.54-55.
29
Dankowskiej-Kosman M., dz. cyt., s.36.
6
sceny w supermarketach. Część rodziców ulega płaczu dziecka. Chcąc uchronić się przed
komentarzami osób znajdujących się obok, kupują to, na co ma ochotę ich pociecha. Na
szczęście istnieją jeszcze tacy rodzice, którzy potrafią postawić na swoim i wytłumaczyć
dziecku, że takie zachowanie jest złe
Jak się okazuje producenci wykorzystują dzieci w celu dotarcia do rodziców.
Wciągają, wabią, obiecują, wpływają na wyobraźnię młodego człowieka właśnie przez
reklamę. Ciekawe efekty świetlne, rytmiczna muzyka, ciepłe barwy, tworzą świat iluzji
i fikcji, świat który nie istnieje. Psychiką dziecka opanowują przez wciąganie ich w opowieść.
Producenci bazują przede wszystkim na wytworzeniu u dziecka „poczucia braku”.
Szerzy więc reklama system wartości według miary – co się ma, na co kogo stać. Bazowanie
na emocjach i wrażliwości dziecka pozwala na manipulowanie postawami i zachowaniami
zarówno najmłodszych jak i dorosłych. Reklama wprowadza w młodych umysłach zamęt,
szum informacyjny, mozaikę wrażeń sloganów, które np. w szkole są językiem używanym
bardzo często - w ostatnim czasie bardzo modne wyrażenie - „Pij mleko! Będziesz wielki".
Reklama wszechstronnie wpływa na osobowość, wartości i zachowanie dzieci.
Rozbudza zbędne potrzeby i skupią uwagę na przedmiotach, a nie na ludziach. Negatywne
oddziaływanie może prowadzić między innymi do bierności intelektualnej. Przyczyną tego
są nagłe zmiany kolorowych obrazów, zbyt wiele informacji oraz dźwięku.
Wiadomo, że dzieci nie wybierają sobie rodziny, w której przychodzą na świat i są
wychowywane. Dla dzieci z biednych rodzin niedostępne stały się ukazywane przez natrętne
reklamy atrakcyjne dobra konsumpcyjne. W myślach takiego dziecka pojawiają się rozmaite
kompleksy niższości, przejawiające się dotkliwym przekonaniem o własnej nieudolności,
bezwartościowości i zagubieniu. Niezaspokojenie potrzeb może powodować m.in. negację
wartości rodzinnych, a nawet odrzucenie własnej rodziny
Dzieci cenią sobie „nowość" ukrytą w produkcie. Nowy przedmiot może być
wyznacznikiem prestiżu społecznego, pozycji w grupie, źródłem zazdrości ze strony
rówieśników. Owe przejawy mają wywołać w dziecku poczucie zadowolenia
i wyróżnienia się.
Niektóre reklamy niosą ze sobą pewne wartości dydaktyczne, np. jedzenie zdrowej
żywności. Przy okazji reklamy pasty do zębów podkreślana jest istota i wartość higieny jamy
ustnej, to wychowawczo ocenia się je negatywnie. Główne wartości, jakie niesie ich przekaz,
30
Kuśpit M., Dziecko w świecie reklamy, „Remedium" 2006, nr 3, s.22-23
31
Kłosińska T., Dziecko wobec mediów, Życie Szkoły 2006, nr 4, str. 7.
7
to: mieć, posiadać, konsumować. Reklama posiada więc element nie zawsze pożądanej,
aczkolwiek realnej, szeroko rozumianej edukacji
Niewątpliwie reklama uczy zachowań, podsuwa przykłady postaw
i wartości. Uchronić młodych odbiorców przed ich negatywnym wpływem mogą m.in.
rodzice. To właśnie oni przekazują swoim pociechą system wartości moralnych, a od tych
wartości zależy budujący się obraz świata młodego konsumenta. Rodzice powinni wspierać
dziecko w walce o realne i krytyczne spojrzenie na rzeczywistość medialną oraz wyrabianie
indywidualnych postaw. Powinni okazywać to, że nie wszystko co ładne, kolorowe jest
atrakcyjne. Ograniczać oglądanie telewizji – nie dopuszczać do odbioru nadmiernej ilości
reklam. Samo towarzyszenie dziecku przed telewizorem jest krokiem do walki z negatywnym
wpływem reklamy. Pokazywanie ciekawych sposobów na spędzanie wolnego czasu np. gry
na podwórku dają dziecku radość ze wspólnego bycia razem z rodzicami i odciążają ich
uwagę od telewizji w tym reklam
Do zadań pedagogów w zakresie edukacji dzieci powinno należeć:
•
Dostrzeganie niebezpieczeństw wszechobecnej reklamy. Nierzadko może być ona
zagrożeniem dla rozwoju poznawczego, moralnego, emocjonalnego czy zdrowotnego
dzieci.
•
Poszukiwanie metod i form, które umożliwiają i ułatwiają uczniom rozpoznawanie
zagrożeń, ich ocenianie i eliminowanie, poprzez dokonywanie właściwych wyborów
w dziedzinie zachowania i w sferze produktów proponowanych przez reklamę. Warte
są wykorzystania w tym zakresie metody aktywizujące ucznia. Scenariusze takich
warsztatów są dostępne w literaturze, ale mogą je tworzyć także sami nauczyciele
w dostosowaniu do osobistych celów, potrzeb i wieku uczniów.
•
Wskazywanie na cechy dobrej reklamy, w której interes komercyjny nie dominuje nad
edukacyjnym.
•
Wyczulanie rodziców na problem zagrożenia rozwoju dziecka na skutek
niewłaściwego odbioru reklamy. Zachęcenie rodziców do dyskusji z dzieckiem na ten
temat
Obecność mediów w życiu człowieka stała się faktem i koniecznością zarazem, źródłem
dobra i zła, korzyścią i zagrożeniem tym silniejszym, im młodsza jest osoba z nimi stykająca
32
Musioł M., cyt. dz. s. 45.
33
Zajdel Z., cyt.dz., s.45-46.
34
Pszkit D., jak chronić dzieci przed szkodliwym oddziaływaniem reklam telewizyjnych, Nasza Szkoła 2006,
nr 7, s. 40.
8
się. Dzięki nim młodzi ludzie coraz lepiej rozumieją świat zewnętrzny, choć równocześnie
coraz mniej rozumieją samych siebie. Dlatego potrzeba przy nich czujnej, przyjaznej
obecności dorosłych, którzy by pomagali im w mądrym korzystaniu z dobrodziejstw mediów,
a chronili przed stwarzanymi przez nie zagrożeniami. I niektórzy dorośli istotnie tak
postępują. Inni zaś odpowiedzialność za porażki wychowawcze przerzucają na siebie
nawzajem: rodzice na szkołę, nauczyciele na rodziców, obie grupy na media, na tzw. „realia
współczesnego życia", jakby zapominali, że i „współczesność", i „media" nie powstały
samoistnie - zostały właśnie przez nich, dorosłych wykreowane. Owi dorośli, przyjmujący
wobec mediów postawy walki, obojętności, akceptacji, to każdy z nas, który winien pamiętać,
iż to od jego postawy tak bardzo zależy los młodego człowieka
Literatura:
1.
Andrzejewska A., Magia szklanego ekranu. Zagrożenia płynące z telewizji., wyd.
Fraszka Edukacyjna, Warszawa 2007.
2. Benedikt A., Reklama jako proces komunikacji, wyd. ASTRUM, Wrocław 2004
3.
Biernat T., Media-wychowanie czy manipulacja?, Wychowanie na co Dzień 2000,
nr 4.
4.
Budzyński W., Reklama. Techniki skutecznej perswazji, wyd. POLTEXT, Warszawa
2005.
5.
Cavell S., Fakt telewizji, [w]: A. Gwóźdź, Pejzaże audiowizualne. Telewizja, wideo,
komputer, Kraków 1997
6.
Dudel B., Głoskowska-Sołdatow M., Wybrane aspekty obecności telewizji w życiu
dziecka, w: (red.) Izdebskiej J., Sosnowskiego T., Dziecko i media elektroniczne-nowy
wymiar dzieciństwa, tom 1, wyd. Trans Humana, Białystok 2005, s.225
7.
Groenwald, Dorośli wobec zagrożeń stwarzanych dziecku przez media, [w:] Dziecko
i media elektroniczne – nowy wymiar dzieciństwa, Białystok 2005
8.
Izdebska J., Rodzina, dziecko, telewizja, wyd. Trans Humana, Białystok 2001
9.
Kłosińska T., Dziecko wobec mediów, Życie Szkoły 2006, nr 4.
10.
Kuśpit M., Dziecko w świecie reklamy, „Remedium" 2006, nr 3.
11.
Lemish D., Dzieci i telewizja. Perspektywa globalna., Kraków 2007.
35
Groenwald M., Dorośli wobec zagrożeń stwarzanych dziecku przez media, [w:] Dziecko i media elektroniczne
– nowy wymiar dzieciństwa, Białystok 2005, s. 286.
9
12.
Litwińska K., Dąbrowska R., Reklamy i zwiastuny audycji w programach
telewizyjnych, w: (red.) Gała A., Ulik- Jaworska I., Czas pusty. Analiza treści
programów telewizyjnych czterech nadawców polskich, wyd. KUL, Lublin 2006
13.
Litwińska-Malec K., Manipulacja reklam telewizyjnych, „Edukacja i Dialog ” 2003,
nr 6
14.
Łobacz M., Telewizja szanse i zagrożenia wychowawcze, Tychy 2007
15.
Pszkit D., Jak chronić dzieci przed szkodliwym oddziaływaniem reklam
telewizyjnych, Nasza Szkoła 2006
16.
Zajdel K., Telewizja w wychowaniu-autorytet czy zagrożenie?, „Dyrektor Szkoły-
2006” nr 4.
17.
http://www.we-dwoje.pl/reklama;telewizyjna;a;dzieci,artykul,6685.html
10