1.

ŻYCIE I DZIAŁALNOŚĆ IGNACEGO LOYOLI

 1491 - narodziny - imię z chrztu: Inigo
 Bask hiszpański o żywym spojrzeniu, chodnym sposobie bycia, oszczędny w sowach
 1521 - zraniony podczas oblężenia Pampeluny - rekonwalescencja
 Lektura: "Żywot Pana Naszego Jezusa Chrystusa"
 początek nawrócenia
 nie wraca co służby królowi

◦ 1522 – pielgrzym w Montserracie i Manresie – rozpoczyna pisanie Ćwiczeń Duchownych
◦ mistyczne doświadczenie nad potokiem Coordoner

 1523 – pielgrzymka do Ziemi Świętej
 1424 – początek nauki łaciny w Barcelonie
 1526 – studia filozofii w Alkali
 1528 – magister filozofii – mając wykształcenie może swobodnie realizować swoje przedsięwzięcia
 27 września 1540 – papież Paweł III zatwierdza zakon: Towarzystwo Jezusowe
 1548 – papież zatwierdza książeczkę ćwiczeń duchownych
 1550 – papież Juliusz III potwierdza istnienie Towarzystwa
 31 lipca 1556 – śmierć w Rzymie
 1622 – kanonizowany przez Grzegorza XV
 1922 – ogłoszony patronem rekolekcji

2.

ZAKON JEZUITÓW: HISTORIA I TERAŹNIEJSZOŚĆ

 1534 – śluby Ignacego i jego towarzyszy ((czystości, ubóstwa, pielgrzymi do Jerozolimy i poddania papieżowi)
 1539 - 27 września 1540 – papież Paweł III zatwierdza zakon: Towarzystwo Jezusowe
 1540 r. Towarzystwo Jezusowe liczyło 10 członków
 1550 – papież Juliusz III potwierdza istnienie Towarzystwa
 1556 r. 1000 członków
 1576 r. 4000 członków
 1599 r. 8272 członków
 Duchowość, cele i program założonego przez siebie zakonu Ignacy zawarł w Konstytucjach Towarzystwa Jezusowego -

zatwierdzone przez I Kongregację Generalną Towarzystwa Jezusowego w 1558 roku

 zajmowali się działalnością misyjną i edukacyjną
 ich działalność wielokrotnie spotykała się z buntem co doprowadziło do kasaty zakonu
 1773 – kasata zakonu
 zakon teoretycznie przestał istnieć, ale w praktyce funkcjonował na terenach Litwy

 1814 – prawne odrodzenie (Pius VII) – tysiąc członków
 1880 – 12 tysięcy członków
 renesans zakonu po II WŚ i Soborze Watykańskim II
 obecnie Jezuitów na całym świecie jest ponad 18 tysięcy
 zakon działa w ponad 114 krajach na wszystkich kontynentach
 posiadają własne:

◦ uniwersytety
◦ obserwatoria astronomiczne
◦ instytuty geofizyczne
◦ czasopisma
◦ kilka szpitali
◦ liczne szkoły średnie i podstawowe
◦ rozgłośnie radiowe i telewizyjne

3.

POCZĄTEK I ROZWÓJ SZKOLNICTWA JEZUICKIEGO

◦ 1540 r. - otwarcie kolegium w Koimbrze (tylko seminarium)
◦ 1548 r. otwarcie pierwszej szkoły w Messynie
◦ do 1556 – 33 kolegia ze szkołami publicznymi
◦ 1599 r. - w samej Europie 200
◦ 1773 r. - 845 kolegiów
◦ obecnie, w 73 krajach świata:

◦ 481 szkół średnich
◦ 405 szkół podstawowych,
◦ 98 przedszkoli,

◦ 30 szkół zawodowych,
◦ 125 nieformalnych centrów edukacyjnych oraz
◦ 192 uczelnie wyższe

◦ pierwsze kolegia powstały z myślą o klerykach jezuickich kształcących się na uniwersytetach
◦ inicjatorem jezuickiego kolegium w jego znaczeniu późniejszym i powszechnie przyjętym był jezuita hiszpański Juan

Jeronimo Domenech

◦ początkowo w oparciu o system paryski
◦ późniejszym wzorem było kolegium Rzymskie
◦ idee odpowiadające kształceniu są zawarte w IV Części Konstytucji – 17 rozdziałów (10 dla kolegiów, 7 dla

uniwersytetów)

◦ 1599 – Ratio studiorum – reguły funkcjonowania szkolnictwa
◦ 1986 – Charakterystyczne cechy jezuickiego wychowania – aktualizacja zasad wychowania do współczesności
◦ 1994 – Pedagogia ignacjańska. Podejście praktyczne – dokument ukazujący zastosowanie Charakterystycznych cech

jezuickiego wychowania w praktyce

◦ humanistyczny model kształcenia zdolności umysłowych
◦ dołączenie m.in. elementów matematyczno-przyrodniczych
◦ rodzaje szkół:

◦ Szkoła pięcioklasowa łacińsko-grecka (5 klas) - średnia

▪ chłopcy 9-10 letni umiejący pisać i czytać po łacinie
▪ promocja do następnej klasy indywidualna, zgodnie ze zdobytymi umiejętnościami

◦ Szkoła 5-klasowa z dodatkowym kursem filozofii – charakter uczelni wyższej

▪ filozofia, matematyka i fizyka

◦ Szkoła 5-klasowa z dodatkowym kursem filozofii i teologii

▪ 3 lata filozofii i 4 lata teologii
▪ niektóre mogły nadawać stopnie naukowe

◦ alumnaty papieskie
◦ seminaria diecezjalne
◦ bursy muzyczne
◦ seminaria nauczycielskie
◦ konkwity szlacheckie

4.

OKOLICZNOŚCI POWSTANIA I STRUKTURA RATIO STUDIORUM

 1599
 wzorcowym kolegium Towarzystwa Jezusowego było Kolegium Rzymskie
 rektorzy poszczególnych kolegiów stworzyli Ratio studiorum Collegii Romani określające zasady mające obowiązywać w

wersji definitywnej Ratio

 regulamin określał strukturę kolegiów i zasady ich funkcjonowania w oparciu o następujące elementy:

◦ podział klas
◦ rozkład godzin
◦ przedmioty nauczania
◦ egzaminy
◦ ćwiczenia
◦ autorzy, których treści warto studiować

 Przy wciąż wzrastającej liczbie kolegiów jezuickich niezbędne okazało się wprowadzenie pewnej uniwersalnej formy

nauczania, co stało się głównym celem Ratio studiorum

 Zanim w 1599 roku wydano jego tekst ostateczny musiał on przejść przez szereg poprawek i uściśleń, by stanowić

wreszcie kodeks szkolno-dydaktyczny zredagowany w formie reguł, które określały bardzo konkretne i praktyczne cele

 w tworzeniu brały udział osoby wybitne w swoich dziedzinach – specjaliści i znawcy tematu pedagogii oraz wychowania
 duża dynamika rozwoju kolegiów – potrzeba wprowadzenia uniwersalnych zasad funkcjonowania ignacjańskich

placówek edukacyjnych

 została zredagowana w formie reguł, którymi mieli się kierować wszyscy działający na polu szkolnictwa i wychowania

 Struktura:

◦ reguły wspólne dla wszystkich profesorów studiów wyższych, a ponadto reguły szczegółowe dla profesorów Pisma

Świętego, języka hebrajskiego, teologii, teologii moralnej, filozofii, matematyki oraz studiów humanistycznych

◦ reguły dla pozostałych kategorii osób pracujących w kolegiach, dla uczniów eksternów oraz reguły określające

różnego rodzaju działalność akademicką

◦ w każdej serii reguł, paragraf wstępny określa cele duchowe, pedagogiczne, dydaktyczne
◦ podaje normy szczegółowe dotyczące programów i metod nauczania.

5.

UDZIAŁ POLSKICH JEZUITÓW W EDUKACJI XX I XXI WIEKU

 Dopiero po odzyskaniu Niepodległości w 1918 roku jezuici mieli możliwości rozwinąć prace apostolskie na ziemiach

polskich poza Galicją
◦ Prywatne Męskie Gimnazjum OO. Jezuitów w Wilnie (od 1922)
◦ Gimnazjum w Gdyni-Orłowie (od 1937)

 komunistyczne władze państwowe odsunęły zakon od prowadzenia wszelkich instytucji wychowawczych
 upadek komunizmu otworzył przed polskimi jezuitami nowe możliwości:

◦ Ogólnokształcące Liceum i Gimnazjum Jezuitów w Gdyni
◦ dwie jezuickie uczelnie wyższe:

 Wyższa Szkoła Filozoficzno-Pedagogiczna IGNATIANUM w Krakowie oraz
 Sekcja BOBOLANUM Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie

 bursy w Krakowie i w Nowym Sączu
 Centrum Kształcenia Liderów i Wychowawców im. Pedro Arrupe w Gdyni
 Stowarzyszenie Chrześcijańskich Dzieł Wychowania w Krakowie
 Europejskie Centrum Komunikacji i Kultury w Warszawie-Falenicy
 Jezuickie Centrum Dialogu i Formacji „Theotokos” w Gliwicach czy
 Dom Spotkań im. Angelusa Silesiusa we Wrocławiu

6.

CHARAKTERYSTYCZNE CECHY JEZUICKIEGO WYCHOWANIA

 1986
 w obliczu wznowienia Towarzystwa Jezusowego przez papieża Piusa VII w 1814 roku należało dostosować założenia św.

Ignacego do nowych realiów, jednak nie było to łatwe

 do połowy XX wieku większość jezuickich placówek edukacyjnych uległa konformizmowi wychowawczemu przejmując

wymogi edukacyjne krajów w których się znajdowały. Główna myśl św. Ignacego wydawała się zanikać

 Wielkim przełomem w nauczaniu ignacjańskim stał się dokument zatytułowany: Charakterystyczne cechy jezuickiego

wychowania postulujący powrót do wychowania, jakie proponował założyciel zakonu

 skupiał się na odkrywaniu przez ucznia własnej tożsamości, ubogaceniu duchowym w relacji z Chrystusem, świadczeniu

we własnym życiu o jego miłości oraz wzrastaniu intelektualnemu

 28 cech charakterystycznych dla instytutów edukacyjnych Towarzystwa Jezusowego
 cechy te podzielono na 9 rozdziałów rozpoczynających się od stwierdzeń opartych o ignacjańską wizję wychowania
 następnie przedstawione są cechy, które odnoszą się do praktyki wychowania, a każda z nich jest szczegółowo opisana
 rozdział końcowy przedstawia niektóre cechy charakterystyczne jezuickiej pedagogii

I. BÓG

◦ poznanie świata
◦ dialog między nauką a wiarą → kultura

II. WOLNOŚĆ CZŁOWIEKA

◦ osobista troska o innych
◦ aktywność
◦ wzrastanie przez całe życie

III. W POSZUKIWANIU WOLNOŚCI

◦ dobro nie jest równe złu
◦ akceptacja siebie
◦ krytyczna ocena świata

IV. CHRYSTUS, WZÓR OSOBY

◦ służba
◦ modlitwa
◦ bycie człowiekiem dla innych
◦ zaangażowanie

V. DZIAŁANIE

◦ miłość ukazuje się w czynach
◦ sprawiedliwość
◦ bardziej ludzki świat

◦ opcja na rzecz ubogich

VI. W KOŚCIELE

◦ aktywność
◦ więź z innymi
◦ wspólnota

VII. MAGIS – więcej, bardziej → dążenie do doskonałości

VIII. WSPÓLNOTA

◦ współpraca
◦ komunikacja
◦ czas wolny

IX. ROZEZNANIE

◦ rozwój kompetencji
◦ dzielenie się
◦ refleksja prowadząca do oceny

7.

PARADYGMAT PEDAGOGIKI IGNACJAŃSKIEJ

PARADYGMAT:

 ramy obrazu wewnątrz, którego mieszczą się konkretne treści
 narzędzia, którymi możemy coś zmierzyć, zredukować
 wzór, moduł zachowania
 dostarcza modelowych rozwiązań uprawiającym daną dyscyplinę naukową
 obejmuje:

o zbiór przyjętych założeń
o zbiór podstawowych teorii i twierdzeń opisujących rzeczywistość (np. edukacyjną)
o instrumentarium badawcze
o zastosowanie osiągniętych wyników badań

PARADYGMAT PEDAGOGIKI IGNACJAŃSKIEJ:

 całość zasad i zachowań, które odnoszą się do wychowania i uczenia
 wynika z przeżyć i doświadczeń św. Ignacego
 uczeń jako osoba – traktowanie ucznia jako osoby równej sobie i odwrotnie, traktowanie nauczyciela z szacunkiem

godnym osoby ludzkiej

RELACJA NAUCZYCIEL - UCZEŃ:

Kierownik

NAUCZYCIEL

Bóg

Rekolektant

PRAWDA

UCZEŃ

MODEL PEDAGOGII IGNACJAŃSKIEJ:

kontekst

1. KONTEKST:

konkretna sytuacja

warunki życiowe związane z uczeniem (rodzina, środowisko, klimat szkoły, społeczność, polityka,
ekonomia, kultura, religia i inne realia wpływające na proces nauki)

2.REFLEKSJA

3.DZIAŁANIE

4.OCENA

1.DOSWIADCZENIE

2. DOŚWIADCZENIE:

związane ze znaczeniem słowa „smakować i odczuwać coś wewnętrznie”

potrzeba poznania faktów, idei, zasad

wymaga zgłębienia wszechstronnego znaczenia słów i wydarzeń, analizy, syntezy, zrozumienia

zadaniem pedagogów jest inspirować, aby uczeń postrzegał ludzką rzeczywistość wieloaspektowo

DOŚWIADCZENIE:

pewne poruszenia wewnętrzne, kiedy pojawiają się pytania, co się ze mną dzieje, co to dla mnie oznacza

analizuje uczucia i poruszenia:

o jak, kiedy, dlaczego się pojawiają:

 ciała
 ciekawość intelektualna (bez niej nie rozpocznie się proces uczenia)
 ze względu na motywację, jakość doświadczenia jest różna
 bez motywacji:

nie uczymy się

uczenie się treści na pamięć

a. BEZPOŚREDNIE:

pełniejsze, bardziej dotyka jednostkę

ma miejsce w kontaktach między osobami

b. ZASTĘPCZE:

uczenie się w wyniku innego rodzaju doświadczenia niż to, co było wcześniej, np. czytanie,
słuchanie wykładu

wykracza poza czysto intelektualne rozumienie – oprócz tego zostaje zauważony element natury
uczuciowej (uczeń angażuje się w pracę poprzez wyobraźnię)

3. REFLEKSJA

 oznacza staranne rozważenia pewnego tematu, doświadczenia, idei, zadania lub spontanicznej reakcji, aby

móc pojąć ich znaczenie

 dokonuje się przez:

◦ jaśniejsze zrozumienia banalnej prawdy
◦ zrozumienie źródeł wrażeń lub reakcji doświadczanych
◦ pogłębienie rozumienia skutków dla mnie i dla innych wynikających z tego, co pojąłem, zrozumiałem
◦ wyrobienie osobistego punktu widzenia, co do wydarzeń, idei, prawdy lub jej zniekształcenia
◦ zrozumienie tego, kim jestem i kim mógłbym być w stosunku do innych



REFLEKSJA



próba zrozumienia tego, co wcześniej przeżył (Ignacy zaczyna rozpoznawać duchy pochodzące od Boga i od
złego)



musi być sprowokowana, podjęta (nie przychodzi automatycznie)



jest czymś niezbędnym do rozpoczęcia procesu uczenia (to czego można nauczyć się poprzez refleksję nie
zostanie zapomniane

4. DZIAŁANIE



decyzja – działanie do podjęcia zmiany, nawrócenia, nowej dalszej drogi



odnosi się do wewnętrznego wzrostu człowieka w oparciu o zdobyte doświadczenie nad którym prowadzono
refleksję



wybór odnoszący się do czynności wykonanych na zewnątrz



służba innym – działanie na rzecz społeczeństwa



ETAPY:
◦ wybory wewnętrzne

▪ dana prawda staje się punktem odniesienia, postawą mająca wpływ na wszelkie decyzje
▪ pozostanie otwartym na to dokąd ta prawda może prowadzić

◦ wybory ujawnione

▪ wartości wewnętrzne przyjęte skłaniają do działania zgodnego z tym nowym przekonaniem

 znaczenie pozytywne – wzrost zaangażowania i zainteresowania
 znacznie negatywne – ograniczenie, unikanie

5. OCENA

 używają jej nauczyciele

 ocena osoby w całości z użyciem efektywnych metod
 ewaluacja:

◦ nauczyciel – samoocena
◦ uczeń

▪ samoocena uczenia się
▪ samoocena ludzkiego wzrastania

◦ instytucja

▪ opracowanie narzędzi oceny
▪ dydaktyka i działania wychowawcze
▪ rozwiązywanie trudnych przypadków

8.

ZAKRES INTEGRALNEGO ROZWOJU WYCHOWANKA W ŚWIETLE PEDAGOGII IGNACJAŃSKIEJ

 podstawowym zagadnieniem personalizmu jest integralny rozwój osoby ludzkiej
 kształtowanie w pełni dojrzałej osobowości wychowanka
 troska o „pełny wzrost osoby, prowadzący do działania przenikniętego duchem i obecnością Jezusa Chrystusa, Syna

Bożego, Człowieka dla innych”

 ten cel działania, oparty na zdrowym rozumowaniu i ożywiony przez kontemplację, prowadzi uczniów do

samodyscypliny i inicjatywy, do uczciwości i dokładności

 harmonijna współpraca nauczycieli i uczniów, wykładowców i studentów
 nauczyciele i wykładowcy powinni być przewodnikami w poszukiwaniu prawdy i sensu życia
 działalność praktyczna ośrodków sprzyjająca integralnemu rozwojowi
 poznanie filozoficzne, teologiczne i mistyczne – MĄDROŚĆ
 studenci mieli razem z wiedzą nabywać dobre, godne chrześcijan obyczaje:

◦ sakrament pokuty przynajmniej raz w miesiącu
◦ codzienna Msza Święta
◦ wysłuchanie kazań w dni świąteczne
◦ wykład nauki chrześcijańskiej raz w tygodniu
◦ przemówienia scholastyka zachęcające do pogłębienia wiedzy
◦ w szkołach nie wolno pozwalać na przekleństwa i zniewagi

9.

MODEL PEDAGOGII IGNACJAŃSKIEJ WOBEC WSPÓŁCZESNEJ SYTUACJI SZKOLNO-WYCHOWAWCZEJ

 problematyczność ujęcia humanistycznego we współczesnym świecie – wojna idei
 odrzucanie Boga i chrześcijaństwa – kryzys religijności
 ograniczona perspektywa wychowawcza
 przewaga pragmatyzmu
 chęć stosowania prostych rozwiązań
 poczucie niepewności w odniesieniu do przyszłości
 obowiązujące programy rządowe
 trudne warunki wychowawcze ucznia (kontekst)
 negatywne doświadczenia związane z kontekstem sprawiają, że pojawia się brak motywacji do działania
 brak ciekawości poznawania świata – wszystko podawane na tacy
 brak refleksji nad sobą i swoim postępowaniem
 zaburzenia w relacji uczeń – nauczyciel – brak wzajemnego uznani swojej podmiotowości
 pedagodzy nie potrafią inspirować uczniów – prowadzą zajęcia w sposób czysto wykładowy
 brak refleksji doprowadza do luk w tym czego się uczymy (kucie na pamięć)
 wychowankowie często nie mają swojego zdania (punktu widzenia) – konformizm
 trudność w podejmowaniu działania/decyzji
 błędy w narzędziach oceny

 brak samooceny i samodoskonalenia się nauczycieli
 brak dostatecznej pracy z trudnymi przypadkami

10.

JAKICH WARTOŚCI MOŻE NAUCZYĆ IGNACY LOYOLA WSPÓŁCZESNEGO CZŁOWIEKA?

 szukać i znajdować Boga we wszystkim (dostrzegać Go)
 kontemplatywność w działaniu – skupienie łączone z aktywnością (analiza tego co robię)
 Tantum quantum „tyle o ile” - rzeczy można wykorzystywać o tyle o ile służą one rozwojowi i dążeniu do Boga
 obojętność – dystans do tego co nas otacza – przyjęcie tego co nie jest od nas zależne w sposób wolny
 Agere contra – przeciwstawiać się temu co nas ogranicza
 Praesupponendum – zasada życzliwości i zrozumienia innych
 Caritas discreta – miłośc roztropna

 samodoskonalenie i samowychowanie
 służba innym, „bycie dla innych”
 Komunikacja interpersonalna
 umiejętność słuchania
 postawa i pragnienie wzrastania, rozwijania się przez całe życia
 radość uczenia się
 otwartość na zachodzące zmiany
 pomoc innym, troska
 sprawiedliwość
 równość szans dla innych
 aktywny udział w życiu kościoła, wspólnoty lokalnej
 udzielanie indywidualnej pomocy duchowej

11.

CHARAKTERYSTYKA LIDERA PEDAGOGA Z PERSPEKTYWY PEDAGOGII IGNACJAŃSKIEJ

 ma pełnić służbę na wzór osoby Jezusa Chrystusa
 zajmuję się tym, co z człowieka czyni człowieka we wszystkich płaszczyznach jego życia
 ma postrzegać drugiego człowieka w relacji do Boga, w relacji do samego siebie i w relacji do innych ludzi
 jest po to by pomóc drugiemu człowiekowi stać się dojrzałym człowiekiem
 pojawia się w etapie rozwoju młodego człowieka i pomaga mu w jego rozwoju
 jest odpowiedzialny za rozwój drugiego człowieka
 powinien ułatwić młodym ludziom drogę do prawdy
 powinien stwarzać warunki, kłaść fundamenty i stwarzać okazję, aby u młodych ludzi powstało wzajemne i ciągłe

oddziaływanie między doświadczeniem, refleksją i działaniem

 jego działalność powinna składać się z 5 etapów:

◦ kontekstu
◦ doświadczenia
◦ refleksji
◦ działania
◦ ewaluacji

 lider, autorytet, przewodnik
 powinien charakteryzować się:

◦ indywidualnością
◦ inicjatywą
◦ inspiracją
◦ zaangażowaniem
◦ improwizacją
◦ umiejętnościami realizacyjnymi i komunikacyjnymi
◦ obiektywnością
◦ jasnością celów
◦ elastycznością
◦ kreatywnością
◦ spontanicznością

 ma zapewnić jednostce korzystne warunki do jego rozwoju
 ma przekazać ignacjańską wizję świata
 powinien pełnić dynamiczną służbę
 powinien zmierzać ku ostatecznemu celowi, jakim jest samodzielność jednostki

12.

ABSOLWENT SZKOŁY JEZUICKIEJ W KONTEKŚCIE ZAŁOŻEŃ I CELÓW PEDAGOGII IGNACJAŃSKIEJ

 osoba- wychowanek- absolwent

◦ otwarta na wzrost (perspektywa transcendencji)

▪ wychowanie prowadzi do pełnego wzrostu prowadzącego do działania
▪ oparcie na zdrowym rozumowaniu
▪ ożywienie przez kontemplację
▪ samodyscyplina i inicjatywa
▪ uczciwy, dokładny, solidny, rzetelny
▪ całościowa formacja osoby ludzkiej

▪ zmierza do wybitnego poziomu realizowania własnych możliwości
▪ angażuje serce, rozum, ciało i ducha
▪ osoba odnajduje swoje miejsce i poszukuje nowych dróg realizacji siebie

◦ intelektualnie kompetentna i uformowana duchowo

▪ argumentowanie własnych poglądów
▪ potrafi z przekonaniem i odpowiedzialnością wyrażać chrześcijańską tożsamość i wewnętrzną harmonię
▪ w pełni wykształcona wyobraźnia, sfera uczuć i zdolności twórcze
▪ świadomość swoich możliwości
▪ ma ukształtowanie poglądy i swoją filozofię życia
▪ wolna – nie ulega wpływom otoczenia
▪ zdolna do podejmowania własnych niezależnych i odpowiedzialnych decyzji

◦ służąca innym ludziom

▪ słuchanie drugiego człowieka bez skłonności do osądzania
▪ relacja z innymi oparta na otwartości i pełnej akceptacji drugiego (bez względu na jego jasne i ciemne strony)
▪ szacunek, życzliwość i wyrozumiałość dla ludzkich słabości
▪ nie pozostaje obojętny wobec ludzi ubogich
▪ odczuwa pragnienie niesiania pomocy potrzebującym

◦ czyni sprawiedliwość

▪ w sposób inteligentny i skuteczny wnosić wkład w życie osobiste i dla dobra społeczeństwa
▪ wrażliwość na niesprawiedliwe struktury i dostrzeganie potrzeby zmieniania świata
▪ otwarta na przemiany świata
▪ zmierzająca do społeczeństwa bardziej sprawiedliwego
▪ zdolna uczciwie pełnić odpowiedzialne role w społeczeństwie

◦ religijna – posiada system wartości

▪ wolność
▪ szukanie w wymiarze transcendentalnym
▪ naśladowanie J.Ch
▪ trwanie w nieustannej relacji – inspiruje, daje motyw do działania

◦ kierująca się miłością

▪ wzajemność – dawanie i bycie obdarowywanym
▪ miłość bardziej polega na uczynkach niż na słowach
▪ potrzebuje codziennego wysiłku, uwagi, cierpliwości, rezygnacji

● SUKCES JEZUICKIEGO DZIAŁANIA (Lowney)

I.

poznanie siebie (otwartość, elastyczność)

◦ ćwiczenia duchowne pomagają w integracji osobowości
◦ wyrobienie zwartej wizji i oceny rzeczywistości
◦ położenie akcentu na tym kim jest przywódca, a nie na tym czym się zajmuje
◦ sukces nie jest związany z rodzajem działalności, ale z jakością odpowiedzi jaką swoim życiem daje na

pytania:

 co jest przedmiotem mojej troski?
 czego pragnę?
 jakie jest moje miejsce w świecie?

◦ nie jest istotne na jakie wyzwania odpowiada, lecz jak na nie odpowiada

II. gotowość do służby

◦ podejmowanie trudu by świat zmienić

III. miłość (większa od leku)

◦ formowanie ludzi dla innych – ideał ignacjańskiej miłości
◦ dyrektor powinien odwiedzając nauczycieli nie po to by kontrolować, ale z ciekawości:

 jakie nowe metody stosują?
 co sprawia, że czyje się dobrze w miejscu pracy
 szuka tego co pracujący robią najlepiej

IV. heroizm

◦ przeżywanie w sposób nieprzeciętny, czyli w duchu ignacjańskiego magis
◦ nie bać się ryzyka i porażki
◦ przygotowanie do przyszłego świata dając edukację najlepszą z możliwych



aby być ludźmi sukcesu należy uczyć się przez całe życie miłości i heroizmu:

◦ postawa słuchania, informowania i doceniania
◦ stawianie najpierw sobie wysokich wymagań, a potem innym
◦ świadczenie własnym życiem, że nasze słowa mają wartość