DEBBIE MACOMBER

,,Mój Bohater”

Tytuł oryginału: "My Hero"

Przekład: Małgorzata Fogg

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Bailey York doszła do wniosku, że to ten mężczyzna jest przyczyną wszystkich

kłopotów. Jakoś jej nie pasował. Najpierw sprawiał wrażenie zbyt zimnego i

wyrachowanego. Która dziewczyna mogłaby się w takim zakochać? Pozbawiła go więc

odpychających cech, lecz po tych zmianach jej bohater okazał się po prostu mięczakiem.

Nie potrafił podjąć najprostszej decyzji. Należało takim wstrząsnąć, ożywić go w jakiś

sposób, tylko że Bailey nie bardzo wiedziała, jak się do tego zabrać.

Postąpiła więc tak, jak jej nakazywał zdrowy rozsądek. Zasięgnęła porady u koleżanki po

fachu, tak jak i ona - pisarki romansów. Jo Ann Davis codziennie towarzyszyła Bailey w

metrze, w drodze do pracy, no i miała o wiele dłuższy, bo trzyletni staż w pisaniu.

- No i co? - niecierpliwie spytała Bailey pewnego szarego, styczniowego ranka, gdy

czekały na przyjazd metra.

Jo Ann z wolna potrząsnęła głową, dopasowując wyraz twarzy do pełnych współczucia

słów.

- Masz rację. Michael to mięczak.

- A tyle się nad nim napracowałam...

Bailey czuła się zniechęcona. Pracowała ciężko od miesięcy, poświęcając książce każdą

wolną chwilę. Nie jadała, rezygnowała z oglądania telewizji i z weekendów. Nawet Boże

Narodzenie było dla niej tylko stratą czasu. Nie trzeba dodawać, że jej życie towarzyskie

zupełnie przestało istnieć.

- Nikt mi nie powiedział, że napisanie romansu jest tak trudne - wymamrotała Bailey, gdy

wreszcie nadjechał ich pociąg.

Zatrzymał się ze zgrzytem, a z rozsuniętych drzwi wylała się fala pędzących do pracy

pasażerów.

- Więc co mam dalej robić? - spytała Bailey, przepychając się do wagonu. Nie należała

do osób, które łatwo się poddają.

- Wróć do początku i zacznij od nowa - poradziła Jo Ann.

- Jeszcze raz? - wyjęczała Bailey, rozglądając się za wolnymi miejscami i sunąc do

przodu z postępującą za nią przyjaciółką.

Kiedy się w końcu usadowiły, podała jej mocno już postrzępiony maszynopis.

Przerzuciła kilka początkowych stron, spoglądając na umieszczone na marginesie uwagi

Jo Ann. Pierwszą jej myślą było wyrzucić to wszystko do kosza i skończyć z całą tą

męką, tylko że to oznaczałoby przyznanie się do klęski, a tego jej ambicja by nie

ścierpiała. Zawsze była osobą konsekwentną - kiedy podjęła jakąś decyzję, nie

zniechęcała się tak łatwo.

Czy to nie śmieszne, że ktoś tak nieszczęśliwy w miłości jak ona zajmuje się pisaniem

romansów. A może właśnie dlatego tak bardzo zależało jej na wydaniu tej książki?

Dwukrotnie ominęła ją prawdziwa miłość, dwukrotnie się sparzyła. Dostała dobrą

nauczkę. Teraz o mężczyznach mogła pisać, czytać, przyglądać się im z daleka, ale na

tym koniec. Poważny związek w ogóle ją nie interesował. Już nie.

- Fabuła jest w porządku - zapewniała ją Jo Ann. - Musisz tylko przerobić postać

Michaela.

Biedaczysko, tyle razy już go przerabiała... Dziwne, że Janice, bohaterka romansu,

wciąż jeszcze rozpoznawała swego bohatera. No, a poza tym, jeżeli sama Bailey nie

zakochała się do tej pory w Michaelu, nie mogła oczekiwać, żeby Janice szalała na jego

punkcie...

- Najlepsza rada, to poczytać swoje ulubione romanse, zwracając uwagę na sposób, w

jaki autorka opisuje bohatera - mówiła dalej Jo Ann.

Bailey westchnęła głęboko i pokiwała głową. Właściwie nie powinna narzekać, jeszcze

nie. W końcu zajmuje się tym dopiero od kilku miesięcy, nie to co Jo Ann, która już od

ponad trzech lat pisze i składa u wydawców swoje maszynopisy. Prawdę mówiąc, Bailey

nie myślała, że ona sama będzie musiała tak długo czekać na wydanie książki. Przede

wszystkim miała więcej czasu na pisanie. Jo Ann była mężatką z dwójką dzieci w wieku

szkolnym, a w dodatku pracowała na pełnym etacie. Inny powód, dla którego Bailey

pewna była sukcesu, to jej romantyczne usposobienie. Niewiele ono, co prawda,

pomagało w życiu osobistym, kiedy przychodziło do znalezienia sobie jakiegoś

sensownego faceta, ale wrażliwa natura była niewątpliwie zaletą przy pisaniu romansów.

Bailey liczyła na to, że uda jej się przelać cały ten twórczy zapał, całą jej romantyczną

duszę na karty powieści „Na zawsze twój". I właściwie wszystko grało, wszystko z

wyjątkiem Michaela - głównego bohatera, który wciąż był nie taki, jaki być powinien.

No tak, ale mężczyźni zawsze stanowili dla niej zagadkę, nie należało więc się

spodziewać, że teraz będzie inaczej.

- Co by tu ci jeszcze mogło pomóc... - zastanawiała się Jo Ann. - Wiesz...

- No? - podchwyciła niecierpliwie Bailey.

- Niedawno opublikowano poradnik dla pisarzy, dotyczący opisu postaci. Czytałam

recenzję i - jeżeli dobrze pamiętam - autor uważa, że najlepszym sposobem, żeby się tego

nauczyć, jest obserwacja. Zabrzmiało to dla mnie raczej abstrakcyjnie, ale później, kiedy

się nad tym głębiej zastanowiłam, doszłam do wniosku, że to logiczne.

- Innymi słowy - podsumowała Bailey - po prostu potrzebuję modela. - Zmarszczyła brwi.

- Tylko gdzie takiego znaleźć? Nawet gdybym potknęła się o takiego na ulicy, skąd

miałabym wiedzieć, że to właśnie on?

Zaledwie zdążyła to powiedzieć, kiedy poczuła uderzenie w głowę zadane tępym

narzędziem.

Krzyknęła przeraźliwie, rozcierając obolałe miejsce i odwróciła się gwałtownie, żeby

wściekłym spojrzeniem zmrozić sprawcę, który tymczasem jak gdyby nigdy nic

przesuwał się dalej.

- Mógłby pan uważać! - wrzasnęła.

- Słucham? - odruchowo zapytał mężczyzna, sunąc dalej zatłoczonym przejściem

między siedzeniami.

W ręce trzymał teczkę, pod pachą miał parasol, którego rączką, jak się zorientowała,

został zadany cios. Bailey rzuciła mu jeszcze jedno wściekłe spojrzenie. Mógłby

przynajmniej zapytać, czy nic jej się nie stało!

- Będziesz dzisiaj na spotkaniu? - dopytywała się Jo Ann. - Pociąg zatrzymał się, co na

tyle zmniejszyło hałas, że mogły dalej rozmawiać bez nadmiernego podnoszenia głosów.

- Zapowiedziała się Libby McDonald.

Libby opublikowała kilka popularnych romansów, a w San Francisco znalazła się z

okazji odwiedzin u jakichś krewnych. Klub pisarzy, do którego należały Jo Ann i Bailey,

miał dostąpić zaszczytu goszczenia popularnej autorki i wysłuchania jej wykładu.

Bailey zgodziła się bez wahania. Jak to wspaniale, że spotkała kogoś takiego jak Jo Ann.

Poznały się w metrze, kiedy Bailey zauważyła, że czytają ten sam romans. Zaczęły

rozmawiać. Wkrótce zorientowały się, że mają podobne zainteresowania i znajomość

przerodziła się w prawdziwą przyjaźń.

Mniej więcej tydzień po pierwszym spotkaniu Bailey nieśmiało bąknęła, że bardzo

chciałaby sama napisać romans, nie przyznając się, że złożyła już gotowy maszynopis w

wydawnictwie. Wtedy Jo Ann zaofiarowała się, że może pomóc, jako że ona sama

ukończyła już dwie książki, a teraz pracuje nad romansem historycznym.

Przez następne miesiące pomoc Jo Ann okazała się rzeczywiście bezcenną. Przyjaciółka

wprowadziła ją do klubu pisarzy, gdzie Bailey poznała szereg innych osób dążących do

tego samego celu - do wydania powieści. Zdała sobie również sprawę z popełnionych

błędów, typowych dla początkującego pisarza, zaczęła więc poprawiać swoją powieść.

Niestety, jak twierdziła Jo Ann, bez powodzenia. Jej przyjaciółka miała rację. Bohater

romansu musi wszystkich przerastać. Powinien być dumny, namiętny, porywczy, silny,

narzucający swoją wolę, lecz umiejący także okazać czułość. Słowem - atrakcyjny

mężczyzna o wspaniałym guście i nienagannym stylu... Niestety, Michael nie spełniał

tych wymogów. Poza tym, bohater jej romansu szukał kobiety na całe życie. Oczywiście,

świetnie to wyglądało na papierze, tylko że Bailey dobrze znała prawdziwych mężczyzn.

Wiedziała, że tacy nie chodzą po ziemi.

Westchnęła z rozgoryczeniem.

- Przecież sama powinnam to wszystko wiedzieć.

- Nie miej do siebie pretensji. Robisz to krócej niż ja. Niech ci się tylko nie wydaje, że

znam odpowiedź na wszystkie pytania - ostrzegła ją Jo Ann. - Niczego jeszcze nie

wydałam.

- Ale wydasz.

Bailey całym sercem wierzyła, że to nastąpi. Historyczny romans Jo Ann był świetnie

napisany, a ona sama dwukrotnie znalazła się wśród finalistów konkursu pisarskiego i

wszyscy, Bailey też, spodziewali się, że prędzej czy później jakieś wydawnictwo zakupi

„Ognisty Sen".

- Zgadzam się ze wszystkimi twoimi uwagami - dodała Bailey - tylko nie wiem, czy

sobie poradzę. Wlałam w tę książkę całą duszę i serce. Lepiej nie potrafię.

- Oczywiście, że potrafisz - powiedziała z naciskiem Jo Ann.

Bailey zdawała sobie sprawę, że za kilka godzin, kiedy się pozbiera, poczuje się lepiej.

Wieczorem z nowym entuzjazmem zabierze się za poprawianie rękopisu, ale na razie

musi odpocząć i odzyskać wiarę we własne siły. Jakie to szczęście, że Jo Ann zechciała

poświęcić czas i siły na przeczytanie „Na zawsze twój" i dała jej tyle, jakże niezbędnych,

sugestii.

Mimo to nie opuszczała jej myśl, że dla nakreślenia postaci Michaela przydałby się żywy

model. Jo Ann posłużyła się swoim mężem, Danem. Kochała się już w nim połowa

członkiń klubu, chociaż żadna nie znała go osobiście.

Czytając uwagi Jo Ann do rozdziału pierwszego, Bailey znowu przyznała jej rację.

„Michael powinien być zdecydowany, zimny i obojętny. Do tego - majętny".

Łatwo powiedzieć! Bailey znowu zdała sobie sprawę ze swojego jakże niekorzystnego

położenia. Przez całe życie nie udało jej się umówić nawet na jedną, jedyną randkę z

takim idealnym mężczyzną. Zawsze trafiała na facetów, którzy tylko wyobrażali sobie, że

są niezwykli, a wkrótce okazywali się marnymi mięczakami, bez stylu i charakteru.

Bailey roztrząsała w myślach swój problem, kiedy jej wzrok padł nagle na... Tak! To był

on! Dokładnie taki, jakiego szukała! Wysoki, nienagannie ubrany w szary, prążkowany

garnitur... Nie uważała się za eksperta od męskich strojów, ale potrafiła docenić

prawdziwą elegancję.

Nieznajomy rozglądał się wokół obojętnym wzrokiem. Wyglądał na zdecydowanie

majętnego. Bardzo dobrze! Właściwie, wspaniale! Dokładnie to, co Jo Ann napisała na

marginesie „Na zawsze twój".

Po chwili intensywnego przyglądania się, Bailey zdała sobie sprawę, że gdzieś już go

chyba widziała. Nie mogła tylko sobie przypomnieć, gdzie.

Co za szczęście! Siedzi tutaj, skarżąc się na swój los i oto w jej życie wkracza piękny

nieznajomy. I to nie byle kto. Przecież to żywe wcielenie Michaela. Jej bohatera!

Ucieleśnienie wszystkich cech prawdziwego bohatera romansu.

Przez chwilę nie spuszczała z niego wzroku. W porannej godzinie szczytu wagony metra

pękały w szwach. Podczas gdy pozostali pasażerowie sprawiali wrażenie znudzonych i

zmęczonych, jej bohater zdawał się całkowicie zrelaksowany. Stał kilka kroków przed

nią, jedną ręką przytrzymując się górnej poręczy, i czytał poranną gazetę. Płaszcz

przeciwdeszczowy miał przerzucony przez ramię, i w odróżnieniu od innych pasażerów,

pęd pociągu wyraźnie mu nie przeszkadzał.

Dzięki temu, że zagłębił się w lekturze, Bailey bezkarnie mogła kontynuować swoje

obserwacje. Wiek trudny do określenia, ale dawała mu około trzydziestu pięciu lat.

Idealnie! Michael miał trzydzieści cztery.

Facet w prążkowanym garniturze był oczywiście przystojny. Uwagę jej przyciągnęły nie

tyle klasyczne rysy twarzy, kości policzkowe, prosty nos czy wysokie czoło, co zarys

szczęki. Nigdy w życiu nie widziała mocniej zarysowanego podbródka. Dokładnie od-

zwierciedlał odrobinę arogancji i źdźbło zuchwałości, obydwie cechy wymienione przez

Jo Ann w jej krytycznych uwagach.

Gęste, kasztanowe włosy były krótko ostrzyżone, cera lekko opalona, oczy ciemne. Swoją

obecnością zdawał się wypełniać cały wagon metra. Bailey była przekonana, że wszyscy

pozostali odnosili takie samo wrażenie. Nie mogła zrozumieć, dlaczego pozostałe kobiety

nie wpatrywały się w niego równie intensywnie. Im bardziej mu się przyglądała, tym

bardziej jej się podobał. Dokładnie tak wyobrażała sobie bohatera swojego romansu.

Czuła ogromne podniecenie. Po tylu miesiącach pisania i przepisywania „Na zawsze

twój", nadawania i zmieniania kształtu bohaterom powieści, nagle potknęła się o żywego

Michaela. Nie wierzyła we własne szczęście. Czy Jo Ann nie wspominała o tej

wspaniałej, nowej książce sugerującej naukę przez obserwację?

- Zauważyłaś tego faceta w szarym, prążkowanym garniturze? - szepnęła Bailey,

trącając łokciem Jo Ann.

Jo Ann przez kilka chwil wpatrywała się w bohatera Bailey. Potrząsnęła przecząco

głową.

- Czy to nie ten, który walnął cię przed chwilą parasolem w głowę?

- To on?

- A ty myślałaś, że to kto?

- Naprawdę nie wiesz? - Bailey była pewna, że Jo Ann rozpozna go równie szybko jak

ona.

- Czy powinnam go znać?

- Oczywiście. - Przecież czytała „Na zawsze twój"! Powinna rozpoznać ucieleśnienie

Michaela.

- To kim on w końcu jest? - ze zniecierpliwieniem dopytywała się Jo Ann.

- To przecież Michael! Mój bohater! - dodała, widząc skrzywienie na twarzy

przyjaciółki.

- Michael? - bez przekonania powtórzyła Jo Ann.

- Dokładnie taki, jaki powinien być. Jakim go chcemy, Janice, moja bohaterka, i ja.

Bailey od tygodni próbowała sobie go wyobrazić, a on tu sobie stoi!

- Czy nie czujesz promieniującego od niego zmysłowego magnetyzmu? - spytała

szeptem.

- Prawdę mówiąc, nie.

Bailey postanowiła nie przejmować się taką reakcją.

- Jest absolutnie doskonały. Nie dostrzegasz jego pełnego dumy zdecydowania? Tego

silnego charakteru, pewnej wyniosłości, która sprawia, że jest ponad wszystkich?

Jo Ann zmrużyła oczy, jak zawsze, kiedy głęboko się nad czymś zastanawiała.

- No i co? Widzisz teraz?

Jo Ann z zatem wzruszyła ramionami.

- Naprawdę próbuję, ale nic z tego. Daj mi jeszcze parę minut.

Bailey zignorowała brak intuicji u swojej koleżanki po fachu. Nie miało znaczenia, czy

Jo Ann zgadza się z nią, czy nie. Facet w szarym garniturze to Michael i kropka! Jej

Michael! Usunie się oczywiście z drogi i odstąpi go Janice, która już od wielu tygodni

czeka na kogoś takiego jak on.

- To przyszło jak uderzenie obuchem w głowę, w związku z tym co mówiłaś o

obserwacji. Potrzebny mi model, ktoś, kto pomoże mi w ukończeniu „Na zawsze twój"...

- tłumaczyła Bailey, na moment spuszczając wzrok ze swojego bohatera.

- Aha... - Jo Ann nie wyglądała na przekonaną.

- Jeżeli kiedykolwiek ma dojść do wydania tej książki, muszę posłużyć się modelem -

wyjaśniła Bailey i znów zaczęła wpatrywać się w mężczyznę.

Ponad metr osiemdziesiąt wzrostu... Naprawdę, idealny egzemplarz! Tyle czasu

zastanawiała się, jak stworzyć autentycznego bohatera, a tu masz, jak za dotknięciem

czarodziejskiej różdżki...

- I co dalej? - Jo Ann dopominała się, żeby Bailey dokończyła myśl.

- Moim zdaniem, bez modela nigdy nie uda mi się stworzyć postaci Michaela.

Bailey spodziewała się sprzeciwu ze strony przyjaciółki. Odczuła więc miłe zaskoczenie,

gdy ta kiwnięciem głowy potwierdziła jej opinię.

- Chyba masz rację. To wspaniały pomysł.

Uśmiechając się z zakłopotaniem, Bailey w myśli pochwaliła samą siebie.

- Mnie się też tak wydaje.

- Co zamierzasz? Studiować faceta, przebadać historię jego życia, dowiedzieć się

wszystkiego o jego rodzinie i wychowaniu? Zdajesz sobie chyba sprawę, że to może

okazać się trudniejsze, niż myślisz.

- Wszystko, co ma wartość, wymaga pracy i nie przychodzi z łatwością - uroczyście

wyrecytowała Bailey.

Prawdę mówiąc, nie miała pojęcia, jak zrealizować swoje zamierzenia. No, ale przecież

musi w końcu znaleźć jakiś sposób, żeby dowiedzieć się tego, czego potrzebuje.

Oczywiście im prędzej, tym lepiej.

- Na początek dowiem się, jak się nazywa.

- Dobry pomysł - przytaknęła Jo Ann, choć sprawiała wrażenie osoby raczej mało

przekonanej co do doskonałości planu jej przyjaciółki.

Pociąg zaczął hamować i grupa pasażerów przesunęła się w stronę drzwi. W tym samym

czasie jedni wysiadali, drudzy wpychali się już do środka. Bailey nie spuszczała wzroku

z mężczyzny w prążkowanym garniturze z obawy, by niepostrzeżenie nie wysiadł z

metra.

- Wiesz - w zamyśleniu powiedziała Jo Ann, kiedy pociąg znowu ruszył - Dan posłużył

mi jako model do postaci Logana, ale w tym przypadku...

- Poczekaj...! Widziałaś? - przerwała jej Bailey, gwałtownie chwytając przyjaciółkę za

ramię.

Im dłużej mu się przyglądała, tym większe wywierał na niej wrażenie. Naprawdę był

ideałem.

- Co? - zażądała odpowiedzi Jo Ann, rozglądając się wokół.

- W jaki elegancki sposób przewrócił stronę gazety.

Bailey pomyślała o swoich nieudanych próbach czytania na stojąco w pędzącym pociągu.

Każde przewrócenie niesfornej strony zarówno ją, jak i stojących obok nieszczęśników

wpędzało w rozpacz. On natomiast robił to z takim wdziękiem i łatwością, jak gdyby

siedział za swoim biurkiem.

- Naprawdę, uwzięłaś się na faceta...

- Czy ty nic nie rozumiesz? - Bailey poczuła się rozczarowana.

Po wszystkich mogła tego oczekiwać, ale nie po Jo Ann. Powinna zrozumieć, że ten

nieznajomy reprezentuje to wszystko, co chciała widzieć w Michaelu, począwszy od bez

zarzutu uczesanych włosów, do stóp, odzianych prawdopodobnie w pantofle numer

czterdzieści dwa.

- Cały czas się staram. - Jo Ann, mrużąc oczy, wpatrywała się w bohatera Bailey. -

Niestety, nie widzę w nim niczego wyjątkowego.

- Tak też myślałam.

Niemniej Bailey była pewna swego. Ten wysoki, przystojny mężczyzna to Michael, a to,

że Jo Ann tego nie dostrzega, nie ma znaczenia. Najważniejsze, że ona to wie.

Pociąg zwalniał powoli przed stacją. I znowu grupka pasażerów stłoczyła się przy

drzwiach. Jej bohater energicznie wsunął gazetę pod pachę i grzecznie czekał na swoją

kolej.

- Ojej! - Bailey wpadła w panikę.

Sprawa może się skomplikować. Serce waliło jej jak szalone. Schwyciła torebkę,

zrywając się na nogi.

Jo Ann patrzyła na nią jak na kogoś niespełna rozumu. Pociągnęła Bailey za rękaw.

- To nie nasz przystanek.

- Wiem - odpowiedziała Bailey, zmuszając jednocześnie Jo Ann do wstania.

Przyjaciółka w dalszym ciągu zdawała się nie pojmować, o co chodzi.

- No to po co tu wysiadamy?

Bailey zmarszczyła brwi.

- Będziemy go śledzić!

- My? A co z pracą?

- Nie myślisz chyba, że pójdę za nim sama?

ROZDZIAŁ DRUGI

- Naprawdę chcesz, żebyśmy go śledziły?

- No pewnie. - Nie było czasu na kłótnie. - Idziesz czy nie?

Jo Ann zupełnie straciła głowę. Bailey doszła właśnie do wniosku, że została sama na

placu boju, kiedy przyjaciółka, po chwili wahania, zgodziła się. Wyskoczyły z wagonu w

ostatnim momencie.

- Nigdy w życiu nie robiłam nic równie zwariowanego - mruczała pod nosem Jo Ann.

Bailey zignorowała tę uwagę.

- Poszedł tędy - powiedziała, wskazując w stronę ruchomych schodów.

Schwyciła Jo Ann za rękaw i popędziły za mężczyzną w prążkowanym garniturze,

starając się utrzymywać bezpieczną odległość.

- Słuchaj, Bailey - powiedziała Jo Ann, starając się dotrzymać kroku przyjaciółce, a

mimo to wciąż pozostając w tyle. - Zaczynam się nad tym wszystkim zastanawiać.

- Po co? Przecież pięć minut temu sama zgodziłaś się, że jeżeli chcę stworzyć ciekawą

postać, powinnam znaleźć sobie odpowiedni prototyp...

- Ale nie miałam pojęcia, że zamierzasz śledzić tego faceta. Nie uważasz, że

powinnyśmy utrzymywać większą odległość?

- Nie - nieugięcie twierdziła Bailey.

Jej bohater poruszał się długimi, mocnymi krokami, o wiele szybciej niż Bailey, nie

wspominając o Jo Ann, którą krótkie nóżki niosły jeszcze wolniej.

Jo Ann zasapała się, zanim dotarły do rogu. Oparła się o latarnię i dyszała, trzymając się

za serce.

- Pozwól mi odetchnąć - poprosiła przyjaciółkę.

- Zgubimy go.

Spojrzenie Jo Ann mówiło, że nie miałaby nic przeciwko takiemu obrotowi sprawy.

- Traktuj to jako eksperyment, badanie naukowe - dodała Bailey, ciągnąc Jo Ann za

rękę.

Całe szczęście, że mężczyzna szedł w tym samym kierunku, w którym znajdowały się

biura obydwu pań. Kiedy zatrzymało go czerwone światło, Bailey i Jo Ann udawały, że

oglądają wystawę sklepową. Bailey co parę sekund rzucała spojrzenie przez ramię. Nie

chciała, żeby ją zauważył.

- Jak myślisz, jest żonaty?

- A skąd mogę wiedzieć? - prychnęła Jo Ann.

- Dzięki intuicji.

Zmieniło się światło i Bailey ruszyła do przodu. Jo Ann niechętnie podążyła za nią.

- Nie mogę uwierzyć, że robię coś takiego.

- Już to mówiłaś.

- A jak się spóźnię, to co powiem szefowi? - jęczała Jo Ann.

Bailey zmuszona była zaczekać. Przyjaciółka nagle zatrzymała się, oparła o wystawę i

zsunęła z nogi pantofel. Wytrząsnęła kamyk i szybko wsunęła z powrotem na nogę.

- No, chodź! - Wściekłym szeptem popędzała ją Bailey.

- Nie myślisz chyba, że będę biegać po całym San Francisco z kamieniem w bucie.

- Nie chcę go zgubić z oczu. - Bailey zatrzymała się tak gwałtownie, że Jo Ann

wpadła na nią.

- Patrz, wszedł do tamtego budynku.

- No i bardzo dobrze... - Jo Ann pozwoliła sobie na westchnienie ulgi. - Możemy teraz

iść do pracy?

- W żadnym razie! - Jasne było, że Jo Ann nie ma pojęcia o pracy detektywa.

Widocznie nie czytała kryminałów. - Muszę się dowiedzieć, jak on się nazywa.

- Co? - Jo Ann wydawała się zupełnie zszokowana.

- Jak zamierzasz tego dokonać?

- Nie wiem. Później coś wymyślę. - Ścisnąwszy przyjaciółkę za ramię, ciągnęła ją za

sobą. - No, chodź wreszcie, nie możemy teraz zrezygnować.

- Oczywiście, że możemy - mruczała pod nosem Jo Ann, wchodząc do biurowca, w

którym przed chwilą zniknął śledzony mężczyzna.

- Szybko! - szeptała Bailey, szczypiąc łokieć przyjaciółki. - Wsiada do windy!

Wpadły do środka dosłownie tuż przed zamknięciem się drzwi. Wewnątrz znajdowało

się jeszcze pięć innych osób. Jo Ann posłała Bailey spojrzenie wyrażające brak wiary w

rozsądek tej ostatniej.

Ale ona była teraz zajęta zupełnie czymś innym. Jej bohater zdawał się ich w ogóle nie

zauważać, co zresztą bardzo jej odpowiadało. Chciała się tylko dowiedzieć, kim jest, jak

się nazywa i czym się zajmuje. Nie było to zadanie wymagające usług FBI.

Jo Ann pociągnęła Bailey za rękaw, wskazując na lewą dłoń mężczyzny. Bailey dopiero

po chwili zrozumiała, że przyjaciółka pokazywała jej brak obrączki na jego palcu.

Winda pędziła do góry, Jo Ann z niepokojem zerkała na zegarek. Winda wreszcie

zatrzymała się. Po chwili rozsunęły się drzwi i wysiadła dwójka pasażerów.

Jej bohater zerknął przez ramię, potem przesunął się na drugą stronę. Na ułamek sekundy

jego spojrzenie zatrzymało się na Bailey i Jo Ann, po czym powędrowało w kierunku

drzwi.

Ułamek sekundy! Bailey wyprostowała się urażona - nie poświęcił jej zbyt wiele uwagi.

Owszem, nie chciała, żeby się nimi szczególnie interesował, ale z drugiej strony było jej

przykro, że nie rozpoznał w niej bohaterki romansu, swojej partnerki. W końcu to ona

sama służyła jako materiał. Przecież jest atrakcyjna i... No, może atrakcyjna to za mocne

określenie. Raczej ładna i obdarzona wdziękiem.

Jednak mężczyzna zdawał się nie zauważać swoich współpasażerów, jakby poza nim w

windzie nie było nikogo. Bailey zerknęła na przyjaciółkę. Jo Ann z zaciśniętymi zębami

patrzyła prosto przed siebie, wyraźnie dając do zrozumienia, że uważa wszystko, co

robią, za pełne szaleństwo, lecz Bailey nic nie było w stanie powstrzymać. Uśmiechnęła

się. Rzeczywiście, skradanie się za bohaterem swojej książki jest dość niezwykłe, ale on

nie musi przecież o tym wiedzieć. W ogóle nie musi wiedzieć, w jaki sposób zamierza go

wykorzystać.

Znów zerknęła na mężczyznę z parasolem. Nieoczekiwanie ich spojrzenia zetknęły się.

Bailey pierwsza odwróciła wzrok, szumiało jej w głowie.

Winda zatrzymywała się kilkakrotnie, tak że w końcu zostało tylko ich troje. Jo Ann

wcisnęła się w kąt windy i próbowała coś bezgłośnie powiedzieć za plecami mężczyzny,

ale Bailey nie była w stanie tego rozszyfrować. W końcu zaczęła pukać palcem w tarczę

zegarka.

Bailey pokiwała głową i podniosła rękę z rozstawionymi palcami, błagając o jeszcze pięć

minut.

Winda ponownie się zatrzymała. Mężczyzna wysiadł, za nim Bailey i ociągająca się Jo

Ann. Bohater energicznie kroczył szerokim korytarzem, by w końcu zniknąć za

podwójnymi drzwiami opatrzonymi tabliczką znanej firmy architektonicznej.

- Czy jesteś wreszcie zadowolona? - wybuchnęła Jo Ann. - Czy ty już zupełnie

zwariowałaś?

- Przecież to ty powiedziałaś mi, że potrzebuję bohatera, który jest dumny i

zdecydowany, i... na Boga, właśnie takiego znalazłam!

- Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Czy dotarło do ciebie, że za daleko się

posunęłaś?

- Bo chcę się dowiedzieć, jak on się nazywa.

- I jak zamierzasz tego dokonać?

- Jeszcze nie wiem - przyznała Bailey. - Mogę się po prostu zapytać.

To powiedziawszy, wyprostowała się i ruszyła w stronę drzwi, za którymi zniknął

mężczyzna.

Siedząca za biurkiem, sympatycznie wyglądająca recepcjonistka w średnim wieku

przywitała ją ciepłym uśmiechem.

- Dzień dobry.

- Dzień dobry. - Odwzajemniła uśmiech Bailey.

- To może wydać się pani dość dziwne, ale... ale jechałam dzisiaj rano metrem i

wydawało mi się, że spotkałam starego przyjaciela mojej rodziny. Jeżeli się mylę, nie

chciałabym wyjść na wariatkę. Właśnie przed chwilą wszedł do tego biura, no i

zastanawiam się... wiem, że to może się wydać pani dziwne, ale czy

mogłaby pani zdradzić mi jego nazwisko?

- Chodzi pani pewnie o pana Davidsona. Z powodu przebudowy autostrady od kilku

miesięcy jeździ metrem.

- Pan Davidson... - powtórzyła wolno Bailey.

- Czy na imię nie ma przypadkiem Michael?

- Nie. - Recepcjonistka lekko uniosła brwi. - Na imię ma Parker.

- Parker, Parker Davidson.

Chociaż nie było to imię, jakie wybrałaby dla swojego bohatera, brzmiało dobrze i

idealnie pasowało do osoby.

- Czy chodziło pani właśnie o pana Davidsona? Dopiero po chwili Bailey

zorientowała się, że recepcjonistka o coś ją pyta.

- Tak - odpowiedziała z uśmiechem. - Mam wrażenie, że tak.

- To wspaniale. - Kobieta była wyraźnie zachwycona - Czy mam panią zaanonsować?

Na pewno zechce sam z panią porozmawiać. To taki miły człowiek.

- Och, nie, proszę tego nie robić! - Bailey zaprotestowała gwałtownie, wystraszona

propozycją recepcjonistki. - Nie chciałabym mu przeszkadzać, a poza tym muszę pędzić

do pracy. Dziękuję pani za fatygę.

- Ależ nie ma za co. - Kobieta zerknęła w terminarz na biurku. - Chciałam

zaproponować, żeby wstąpiła pani w południe, ale niestety pan Davidson jest już

umówiony na lunch.

Bailey westchnęła z udawanym żalem.

- No to porozmawiam z nim innym razem.

- Co za szkoda. Proszę chociaż zostawić swoje nazwisko. - Łagodne, brązowe oczy

kobiety przybrały wyraz współczucia.

- Janice Hampton. - Bailey podała nazwisko swojej bohaterki. - Jeszcze raz dziękuję za

pomoc.

Kiedy wyszła z biura Parkera, Jo Ann przemierzała korytarz w tę i z powrotem,

mamrocząc coś do siebie ze złością.

- No i co?

- Nic. Zapytałam recepcjonistkę o jego nazwisko. Wymknęło jej się, że jest umówiony

z kimś na lunch...

- Czy wreszcie jesteś zadowolona? - Jo Ann nie była już zniecierpliwiona, a tylko

zrezygnowana. - Chciałam ci tylko przypomnieć, że obydwie pracujemy.

Bailey jęknęła, zerkając na zegarek.

- Jak się pospieszymy, spóźnienie nie będzie tak duże.

Jo Ann pracowała w przychodni lekarskiej na stanowisku specjalisty do spraw

ubezpieczeń społecznych, a Bailey w biurze radcy prawnego. Rozstały się na rogu i

Bailey truchtem pobiegła do pracy.

Nie usłyszała żadnego komentarza, kiedy spóźniona dziesięć minut wśliznęła się do biura.

Miała nadzieję, że Jo Ann, która pewnie nigdy w życiu się nie spóźniła, spotkała się z

takim samym jak ona przyjęciem. Bailey usadowiła się przy biurku i zaczęła myśleć o

tym, co stało się tego ranka. Jo Ann miała rację. Cóż z tego, że wie, jak jej bohater się

nazywa, skoro nie zna żadnych szczegółów jego życia. Musi poznać fakty. Całe mnóstwo

faktów. Jakimi ludźmi się otacza, jaki ma status społeczny, co lubi, a czego nie, jakie ma

codzienne zwyczaje...

Później zaczęła się zastanawiać, gdzie facet typu Parkera Davidsona chodzi na lunch.

Taka informacja może okazać się przydatna. Rodzaj restauracji, jaką wybiera mężczyzna

- najzwyklejszą, elegancką, czy egzotyczną - świadczy o jego osobowości. Szczegóły

tego rodzaju zdecydują, czy Bailey skorzysta z Parkera, czy też nie, choć prawdę

powiedziawszy jej książkowy bohater, Michael, może nie przeżyć kolejnej transformacji.

Za dziesięć dwunasta Bailey wymamrotała, że umówiona jest na wizytę, po czym

skierowała się do wyjścia. Szef posłał jej zdziwione spojrzenie, ale postarała się umknąć,

zanim ktokolwiek zdążył ją spytać o szczegóły.

Szczęście jej nie opuszczało. Stała na rogu ulicy zaledwie pięć minut, kiedy Parker

Davidson wynurzył się ze swego biurowca. Chociaż był zatopiony w rozmowie z jakimś

mężczyzną, kiedy skinął ręką na taksówkę, zjawiła się natychmiast, jak za dotknięciem

czarodziejskiej różdżki. Bailey wyciągnęła z torby pióro i notatnik i zaczęła zapisywać

swoje spostrzeżenia na gorąco.

Kiedy samochód z Parkerem powoli ruszył, wybiegła na jezdnię i też zatrzymała

taksówkę. Tylko że ona musiała w tym celu wymachiwać obiema rękami i

podskakiwać na jezdni jak na sznurku... Szarpnęła drzwi i wskoczyła do środka.

- Za nim - wrzasnęła, wskazując na taksówkę Parkera.

Przysadzisty taksówkarz obrócił się.

- Poważnie? Mam jechać za tą taksówką?

- Zgadza się - powiedziała, zdenerwowana, że samochód z Parkerem wkrótce zniknie

im z oczu.

Kierowca roześmiał się głośno.

- Od piętnastu lat czekam, żeby coś takiego usłyszeć. Już się robi, droga pani! -

Przycisnął pedał gazu. Samochód wyrwał do przodu niczym rakieta.

- Czy ma pani jakiś szczególny powód?

- Słucham? - Kierowca jechał osiemdziesiątką, nie bacząc na ograniczenie prędkości.

- Ciekawy jestem, dlaczego jedziemy za tą taksówką.

Samochód wziął zakręt w rekordowym tempie, zapiszczały opony, a Bailey zsunęła się z

jednego końca siedzenia na drugi. Jeżeli miała nadzieję, że nie wzbudzi sobą niczyjego

zainteresowania, to się myliła. Może Parker Davidson nie zwróci na nią uwagi, ale prawie

wszyscy pozostali mieszkańcy San Francisco niewątpliwie tak.

- Przeprowadzam pewne badania... Wie pan, studium bohatera powieści miłosnej... -

wyjaśniła Bailey.

- Co pani robi?

- Studium bohatera powieści miłosnej! - Bailey próbowała przekrzyczeć ryk silnika.

Jej odpowiedź wyraźnie go nie usatysfakcjonowała, ponieważ zwolnił do czterdziestu na

godzinę.

- Studium bohatera powieści miłosnej...? - powtórzył matowym głosem. - A ja

myślałem, że pani jest jakimś prywatnym detektywem.

- Przykro mi, że pana rozczarowałam. Piszę romanse i... Czy mógłby pan się tutaj

zatrzymać? - Taksówka Parkera zatrzymała się przy krawężniku i wysiadło z niej dwóch

mężczyzn.

Bailey wygramoliła się z samochodu, szukając w torebce pieniędzy. Nie znalazłszy ich

od razu, wysypała całą zawartość torebki na dach samochodu, żeby wyłowić

portmonetkę.

- Proszę. - Odliczyła należność i wręczyła ją kierowcy.

- Życzę powodzenia! - z ironią rzucił taksówkarz, zsuwając czapkę na tył głowy.

Bailey odpowiedziała mu niewyraźnym uśmiechem.

Zastanawiała się, czy nie powinna wejść za mężczyznami do restauracji i po prostu

zamówić lunch. Zrobiłaby tak, gdyby nie fakt, że wszystkie pieniądze wydała na

taksówkę.

Postanowiła więc czekać. Ulice chińskiej dzielnicy pełne były ludzi. Rozglądała się po

kolorowych sklepach, stoiskach z upominkami i jedzeniem. Uliczni sprzedawcy

rozkładali przed nią swoje towary, próbując namówić ją do kupna.

Spotkanie w restauracji trwało o wiele krócej, niż się spodziewała. Bailey właśnie

wypisywała czek na niezwykle tanią bluzę, gdy Parker opuścił restaurację. Popędziła za

nim, żeby tylko nie stracić go z oczu. Po paru krokach zniknął jednak z pola widzenia.

Zniechęcona zarzuciła torebkę na ramię i skierowała się w stronę biura. Nie miała

pojęcia, jak wytłumaczy szefowi swoje półgodzinne spóźnienie. Przeszła zaledwie kilka

kroków, kiedy ktoś szarpnął ją nagle za ramię i wciągnął w wąską uliczkę. Już otworzyła

usta, żeby wołać o pomoc, lecz głos uwiązł jej w gardle. Tuż przed nią stał Parker

Davidson.

- Chcę wiedzieć, dlaczego, do diabła, pani mnie śledzi!

ROZDZIAŁ TRZECI

Bailey nie była w stanie wykrztusić słowa.

- Domyślam się, że pani to Janice Hampton?

Bailey skinęła głową, nie próbując nawet się wytłumaczyć.

Oczy Parkera powoli przesuwały, się po całej jej postaci. Najwyraźniej żaden szczegół

nie przypadł mu do gustu.

- Pani wcale nie jest zaprzyjaźniona z moją rodziną?

Znowu zdobyła się tylko na nieme przytaknięcie.

- Tak też myślałem. Czego pani chce?

Żadna logiczna odpowiedź nie przychodziła jej do głowy.

- No więc? - Mężczyzna żądał wyjaśnień.

Bailey nie miała pojęcia, od czego zacząć i jak wiele ujawnić. Powiedzenie całej prawdy

niczego nie załatwi, a nie była pewna, czy potrafi przekonująco kłamać.

- Nie pozostawia mi pani w takim razie innego wyboru, jak tylko zawołać policję.

- Nie!... Bardzo proszę. - Sama myśl o wyjaśnianiu wszystkiego oficerowi policji była

zbyt upokarzająca, żeby ją brać pod uwagę.

- To proszę zacząć mówić. - Jego oczy były zimne jak lód.

- To jest nieco... skomplikowane - wymamrotała.

- Czyżby?

- Czy moglibyśmy skrócić to przesłuchanie? - spytała, spoglądając na zegarek. Może i

jest ważnym architektem, a ona rzeczywiście zachowuje się dość niezwykle, ale to wcale

nie znaczy, że może traktować ją jak jakąś drobną aferzystkę. - Za piętnaście minut

muszę być z powrotem w biurze - dodała oschle.

- Nic z tego, dopóki nie dowiem się, czemu zawdzięczam, że od godziny chodzi pani

za mną jak cień. Nie wspominając już o dzisiejszym poranku.

- Przesadza pan. - Bailey odwróciła się z zamiarem odejścia, ale on schwycił ją za

ramię i przytrzymał.

- Nigdzie pani nie pójdzie, dopóki nie odpowie pani na kilka pytań.

- Jeżeli już musi pan wiedzieć - powiedziała, ciężko wzdychając - to jestem pisarką...

Kąciki jego ust uniosły się. Bailey nie była pewna, czy z ironią, czy po prostu nie wierzył

w ani jedno jej słowo. Nie pochlebiała jej żadna z odpowiedzi.

- To prawda - powtórzyła gorączkowo. - Jestem powieściopisarką, mam, niestety,

zasadnicze problemy z uchwyceniem charakteru głównego bohatera i, jak już wcześniej

panu wyjaśniłam, to wszystko się trochę wikła...

- Niech pani opowie wszystko od początku.

- Wszystko zaczęło się kilka miesięcy temu, kiedy w metrze spotkałam Jo Ann -

dziewczynę, z którą widział mnie pan dzisiaj rano. Po paru tygodniach dowiedziałam się,

że ona również pisze i stała się dla mnie czymś w rodzaju nauczycielki. Wcześniej, zanim

poznałam Jo Ann, wysłałam maszynopis do wydawnictwa, ale szybko zdałam sobie

sprawę, że popełniłam kilka podstawowych błędów. Tak jak wszyscy początkujący

pisarze... Napisałam więc całą historię od początku i...

- Czy moglibyśmy przejść do dnia dzisiejszego - ponaglił ją wyraźnie

zniecierpliwiony.

- Dobrze, w porządku, pospieszę się, ale i tak pewnie nic pan z tego nie zrozumie. -

Nie pojmowała, dlaczego się wściekał. To przecież on chciał, żeby zaczęła od samego

początku. - Jechałyśmy dzisiaj rano metrem i właśnie mówiłam Jo Ann, że chyba nie

rozpoznałabym prawdziwego bohatera... Widzi pan, Michael jest bohaterem mojej

powieści, mam z nim ogromne problemy... Najpierw był zbyt szorstki, potem zrobiłam z

niego mięczaka. Jakoś nie potrafię znaleźć złotego środka... Powinien być twardy, ale

przy tym czuły. Silny i zdecydowany, ale nie zawzięty i arogancki... Muszę stworzyć

ideał mężczyzny, takiego, w którym zakochałaby się każda kobieta i...

- Przepraszam, że znowu przerywam. - Parker skrzyżował ręce na piersi i niecierpliwie

tupał nogą. - Ale

czy

moglibyśmy

dojść

do

sedna

sprawy

jeszcze

przed końcem roku?

- No coż, proszę mi wybaczyć... - Wyczuła sarkazm w jego głosie, ale

wspaniałomyślnie postanowiła nie zwracać uwagi. - A więc mówiłam Jo Ann, że nie

poznałabym prawdziwego bohatera, nawet gdyby walnął mnie czymś w głowę i niemalże

w tym samym momencie dostałam od pana parasolem.

- Poprzednia wersja o wiele bardziej mi odpowiada- powiedział. Potrząsnął głową z

dezaprobatą i, ominąwszy Bailey, skierował się w stronę ruchliwej ulicy.

- Jaka poprzednia wersja? - Bailey zażądała odpowiedzi. Przecież, tak jak sobie tego

życzył, relacjonowała same fakty!

- No ta, że jest pani zaprzyjaźniona z moją rodziną. Cała ta historia z powieściopisarką

to...

- To szczera prawda - skończyła za niego z godnością. - Pan jest tym bohaterem... to

znaczy, niedokładnie bohaterem. Proszę mnie źle nie zrozumieć, ale ma pan wiele cech

mojego bohatera, to znaczy Michaela... Mógłby pan być jego bratem bliźniakiem.

Parker zatrzymał się nagle. Z jego spojrzenia zniknęła złość, a pojawiło się coś, czego

dziewczyna nie była w stanie dokładnie zidentyfikować.

- Czy była pani u lekarza?- spytał łagodnie.

- U lekarza?

- Czy rozmawiała pani z lekarzem o swoich kłopotach?

Dopiero po chwili Bailey zorientowała się, o co mu chodzi.

- Wyobraża pan sobie... że zwiałam... z domu wariatów, tak?

Przytaknął z powagą.

- Nigdy w życiu nie słyszałam czegoś bardziej idiotycznego!

Jeszcze nikt jej tak nie obraził! Parker Davidson uważał, że jest nienormalna!

Wymachiwała mu wściekle rękami przed nosem.

- Skłonna jestem przyznać, że śledzenie pana było dość... ekscentryczne, ale... robiłam

to w celach naukowych!

- To niech pani łaskawie eksperymentuje na kim innym.

- Z przyjemnością! - Przemaszerowała kilka kroków, nagle obróciła się z zaciśniętymi

pięściami.- Musi mi pan wybaczyć, jestem początkującą pisarką. Wiele muszę się jeszcze

nauczyć, ale teraz już i tak wiem więcej, niż się spodziewałam. Miałam rację, pan nie

mógłby być bohaterem mojej książki!

Nie dając mu szansy na odpowiedź, popędziła z powrotem do biura. Była zdegustowana

mężczyzną, którego jeszcze nie tak dawno skłonna była uznać za wcielenie bohatera „Na

zawsze twój".

W domu, do którego dotarła o godzinę później niż zazwyczaj, ponieważ musiała odrobić

stracony tego dnia czas, niecierpliwie wyczekiwał na nią kot Maks. Co nie znaczy, by w

jakikolwiek sposób dał do zrozumienia, jak cieszy się na jej widok. Dla Maksa ważne

było tylko jedno: obiad.

No, tak... Im szybciej go nakarmi, tym prędzej będzie znowu mógł ją zignorować.

Westchnęła ciężko.

- Ja też za tobą szaleję. - Drażniła się z nim, tarmosząc go za uszami.

Rozmawiała z kotem tak samo, jak ze swoimi książkowymi bohaterami. Chociaż musiała

przyznać, że ostatnio Michael stał się mniej rozmowny. Ale może to i lepiej? Po

dzisiejszej wpadce z Parkerem Davidsonem nie pałała do Michaela szczególną sympatią.

Znowu ją wyprowadził w pole. Najlepsze, co może zrobić, to zamknąć go w szufladzie

biurka, aż się poprawi.

Podczas gdy przeglądała pocztę, puszysty, tłuściutki Maks ocierał się ojej nogi. Odłożyła

listy i wpatrując się przed siebie, wróciła myślami do awantury z Parkerem Davidsonem.

Przypomniała sobie, co mówił i ogarnęło ją zmieszanie. Ten jego pełen litości wzrok,

kiedy dopytywał się, czy nie potrzebuje pomocy lekarskiej! Bailey nigdy w życiu nie

czuła się tak upokorzona...

Maks postanowił przypomnieć swojej pani, że ciągle jeszcze nie dostał obiadu i miauknął

przeciągle.

- Dobrze, już dobrze - powiedziała, idąc w stronę lodówki. - Nie mam dzisiaj czasu na

kłótnie. Idę na spotkanie z Libby McDonald.

Wyjęła puszkę z pokarmem dla kotów i wyłożyła jej zawartość do miseczki. Maks

zamruczał krótko i podążył do jedzenia. Bailey założyła najwygodniejszy sweter, sprane

dżinsy i, schwyciwszy w rękę coś do jedzenia, wybiegła z domu.

Nie wiedziała, czy powinna powiedzieć Jo Ann o spotkaniu z Parkerem. Zdecydowała, że

nie, że lepiej zapomnieć o tak przykrym incydencie. A jeśli Jo Ann zada jej pytanie na ten

temat, to może najlepiej będzie wszystkiemu zaprzeczyć. Nie chciała uchodzić za

notoryczną kłamczuchę, ale rozmowa z tym facetem była zbyt upokarzająca, żeby można

było zrelacjonować ją nawet najlepszej przyjaciółce.

Spotkanie w klubie wypadło dobrze, lecz chociaż Bailey robiła obszerne notatki, jej myśl

raz po raz odbiegała od wykładu Libby i wracała do Parkera. Ten bezczelny typ śmiał

sugerować, że jest nienormalna! Za kogo on się w ogóle uważa?! Za Zygmunta Freuda?

No tak, tylko skąd on miał niby wiedzieć, że to przypadek, i że Bailey nie śledzi

notorycznie obcych mężczyzn, którym następnie wmawia, iż są bohaterami prosto z jej

powieści.

Kiedy Libby McDonald skończyła swój wykład, obecni na sali zgotowali jej gorącą

owację. Odgłosy oklasków wyrwały Bailey z zamyślenia. Liczyła na to, że, zgodnie z

tradycją, część grupy pójdzie, jak po comiesięcznym spotkaniu, do otwartej przez całą

noc kafejki.

Okazało się, że wszyscy spieszą się do domu. Wszyscy, z wyjątkiem Jo Ann. Bailey

zamierzała znaleźć jakąś wymówkę i czym prędzej zejść jej z oczu, ale jedno spojrzenie

na przyjaciółkę przekonało ją, że jest to niemożliwe.

Przeszły przez jezdnię do jasno oświetlonej, pustawej kafejki. Kiedy pojawiła się

kelnerka, Jo Ann zamówiła tylko kawę, ale Bailey, która zjadła na lunch pomarańczę,

kilka nędznych herbatników, banana i dwie stare galaretki, pamiętające pewnie Boże

Narodzenie, poprosiła o kanapkę z indykiem.

- No dobrze, opowiadaj, co się stało? - spytała Jo Ann, jak tylko kelnerka odeszła od

stolika.

- O czym mam opowiadać? - Bailey starała się przybrać niewinny wyraz twarzy.

- W czasie przerwy na lunch dzwoniłam do ciebie, do biura - upierała się Jo Ann. - Czy

muszę się wdawać w szczegóły?

Szeroko otwarte oczy Bailey wyrażały kompletny brak zrozumienia.

- Beth powiedziała mi, że wyszłaś przed dwunastą na wizytę u lekarza i jeszcze nie

wróciłaś – ciągnęła niestrudzenie Jo Ann. - Obydwie doskonale wiemy, że nie miałaś

dzisiaj żadnej wizyty.

- No, wiesz...

- Nie musisz mi mówić, gdzie byłaś. Mogę sobie wyobrazić. Nie mogłaś z tego

zrezygnować, tak? Pozwól, że zgadnę. Śledziłaś Parkera Davidsona?

Bailey przytaknęła z rozgoryczeniem. Gdyby mogła wreszcie przestać o tym myśleć! Po

południu udało jej się jakoś zapomnieć o tym głupawym architekciku, ale teraz wszystkie

przykre wspomnienia powróciły.

- No i co? - przynaglała Jo Ann.

- No i nic. Zdemaskował mnie i zażądał wyjaśnień.

Jo Ann zamknęła oczy i z dezaprobatą pokręciła głową. Po chwili sięgnęła po filiżankę.

- Wolę nie myśleć, co mu powiedziałaś.

- Z początku w ogóle nie wiedziałam, co powiedzieć.

- Domyślam się, że uparłaś się powiedzieć prawdę i tylko prawdę. To dla ciebie

typowe...

- Znowu zgadłaś.

- I co dalej?

Kelnerka przyniosła kanapkę i przez chwilę myśli Bailey skoncentrowały się na jedzeniu.

Niestety, nie mogła zbyt długo odkładać odpowiedzi na pytania Jo Ann.

- Dopóki mi nie odpowiesz, jak zareagował, nie waż się nawet wziąć kolejnego kęsa

do ust.

- Nie uwierzył mi.

- Nie uwierzył?

- No dobrze, skoro już musisz wiedzieć... Doszedł do wniosku, że urwałam się z domu

wariatów.

W oczach Jo Ann błysnął gniew. Sprawiło to Bailey taką przyjemność, że gotowa była

uściskać przyjaciółkę.

- Dobry Boże, czy ty zupełnie zgłupiałaś? Kiedy chciałaś dowiedzieć się, jak się

nazywa, potrafiłaś wymyślić jakieś historyjki... Zaniemówiłam ze zdziwienia, kiedy

wparowałaś do jego biura i zaczęłaś opowiadać o starej przyjaźni z jego rodziną.

Dlaczego, na litość boską, nie mogłaś wymyślić czegoś równie wiarygodnego?

- Nic mi nie przyszło do głowy. - Była to smutna prawda.

A nawet gdyby bez chwili wahania wymyśliła jakiś tam powód, to i tak nic by się nie

zmieniło. Parker i tak by się zorientował, że Bailey kłamie.

- Wiem, że mnie ostrzegałaś - mówiła, trzymając przed sobą połowę kanapki. - Od

początku, jak tylko zaczęłyśmy go śledzić w metrze, próbowałaś wytłumaczyć mi, że to

głupi pomysł. Szkoda, że cię wtedy nie posłuchałam. Teraz, jeżeli jakiś przystojniaczek

walnie mnie w głowę, po prostu mu oddam!

- No dobrze, lepiej powiedz, co zamierzasz teraz zrobić? - spytała Jo Ann.

- Nic - bez chwili wahania odpowiedziała Bailey.

- Pozwolisz mu myśleć, że zwiałaś z domu wariatów?

- Jeżeli odpowiada mu taka wersja, to w porządku. - Bailey próbowała przekonać

przyjaciółkę i siebie samą, że nie ma to dla niej żadnego znaczenia.

Udało jej się chyba, ponieważ Jo Ann nagle zaniemówiła, po czym trzykrotnie uniosła

filiżankę do ust, nie upijając jednak ani łyka.

- A co będzie, jeśli znowu natkniesz się na niego w metrze? - spytała w końcu.

- A co to za problem? - odpowiedziała Bailey wesolutko. - Jakie jest, poza tym,

prawdopodobieństwo, że znajdziemy się znowu w tym samym pociągu, a na dodatek o tej

samej porze?

- Masz rację - zgodziła się Jo Ann. – Zwłaszcza że po tym, co się dzisiaj wydarzyło,

zacznie pewnie jeździć samochodem, bez względu na remont autostrady.

Bailey miała nadzieję, że właśnie tak się stanie.

Niestety.

Stały właśnie na końcu zatłoczonego wagonu metra, uwieszone na metalowej poręczy,

kiedy Jo Ann zesztywniała i zaczęła szarpać rękaw swetra Bailey.

- Nie odwracaj się - wymamrotała.

Były ściśnięte jak śledzie w beczce i Bailey nie miała najmniejszego zamiaru zmieniać

pozycji.

- Gapi się na ciebie.

- Kto? - wyszeptała Bailey

Nie była idiotką. Wsiadając do metra dokonała szybkiego przeglądu pasażerów, z ulgą

konstatując, że Parker Davidson nie pokazał się tym razem. Przez kilka dni nie spotykała

go i nabrała prawie pewności, że tak będzie zawsze. Kolejne spotkanie mogłoby okazać

się równie kłopotliwe jak poprzednie.

- Jest tutaj - oznajmiła Jo Ann. - Ten architekt, którego śledziłaś w zeszłym tygodniu...

Bailey odniosła wrażenie, że wszyscy w metrze gapią się tylko na nią. Jo Ann naprawdę

mogłaby mówić nieco ciszej...

- Na pewno się mylisz - powiedziała przez zaciśnięte zęby, wściekła na przyjaciółkę za

brak dyskrecji.

- Na pewno nie. Sama zobacz. - Wskazała ruchem głowy drugi koniec wagonu.

Bailey, niby to przypadkowo, odwróciła głowę i... serce jej zamarło. Jo Ann nie myliła

się! Oddalony o nie więcej niż pięć metrów, stał Parker Davidson. Na szczęście

rozdzielało ich kilka osób. Wpatrywał się w Bailey, jak gdyby oczekiwał, że lada moment

wskoczą na nią pielęgniarze z kaftanem bezpieczeństwa.

Bailey z wściekłością odwzajemniła jego spojrzenie.

- Widzisz go? - pytała gorączkowo Jo Ann.

- Oczywiście. Serdeczne dzięki, że mi go pokazałaś.

- Gapił się na ciebie! Co miałam zrobić?

- Zignoruj go - poleciła Bailey. - Ja w każdym razie zamierzam to zrobić.

Niemniej, bez względu na to, jak bardzo próbowała się skoncentrować na plakatach

reklamowych poprzyklejanych nad siedzeniami, Parker Davidson cały czas zajmował jej

myśli.

Ciarki przeszły jej po plecach. Czuła jego spojrzenie dokładnie, jak dotyk. Mój Boże! Ile

razy bezskutecznie próbowała opisać takie doznanie na kartach powieści „Na zawsze

twój"!

Jak gdyby nigdy nic, powoli odwróciła głowę i znów zerknęła w jego kierunku. Zdawało

jej się, że cały pociąg zamarł na moment w bezruchu. Parker Davidson wpatrywał się

intensywnie w łagodne niebieskie oczy Bailey. Ogarnął ją paniczny lęk. Próbowała

oderwać wzrok, udać, że go nie poznała, zrobić cokolwiek, byle tylko pozbyć się tego

przedziwnego, nagłego zawrotu głowy.

Dokładnie tak samo poczuła się Janice, kiedy po raz pierwszy spotkała Michaela.

Opisanie tej sceny zabrało Bailey wiele dni. Zastanawiała się nad każdym słowem,

każdym wyrażeniem, zanim osiągnęła wreszcie pożądany efekt. To był moment, w

którym Janice zakochała się w Michaelu. Próbowała się temu przeciwstawić ze

wszystkich sił, niestety bezskutecznie.

Ale przecież Bailey to nie Janice! Była już kiedyś zakochana. Dwukrotnie, za każdym

razem nieszczęśliwie. Nie zamierzała więc angażować się w najbliższej przyszłości.

Serce jej jeszcze krwawiło na wspomnienie ostatniego rozstania.

A poza tym, wyciągała z pewnością przedwczesne wnioski. To przecież ona odczuła

zawrót głowy, a nie Parker. Wymiana spojrzeń nie wywarła na nim najmniejszego

wrażenia. Wręcz odwrotnie - wydawał się rozbawiony, zupełnie jak gdyby ponowne

spotkanie Bailey było doskonałym powodem do zabawy.

Wyprostowała się, odwróciła wzrok, wzięła głęboki oddech i spróbowała ułożyć usta w

nieprzyjemny uśmiech. Niestety, chyba się nie udało, bo Jo Ann, zafascynowana zmianą,

jaka zaszła na twarzy przyjaciółki, zapytała:

- Słuchaj, co się właściwie między wami dzieje?

- Nic - odparła pospiesznie Bailey.

- Widziałam coś wręcz przeciwnego.

- Mylisz się.

- Nie wiem, co zrobiłaś, ale to na niego podziałało - wyszeptała w chwilę później Jo

Ann.

- A ja nie wiem, o czym mówisz.

- Mogę w to uwierzyć, jeżeli tak sobie życzysz, ale może zainteresuje cię fakt, że on

idzie w naszą stronę.

- Coś ty powiedziała? - Na samą myśl o spotkaniu z Parkerem Davidsonem na czole

Bailey pojawiły się kropelki potu.

Ale było już zbyt późno, aby uciec. Parker Davidson we własnej osobie bezczelnie

przepchnął się przez korytarz i stanął tuż obok Bailey.

- Witam - odezwał się jak gdyby nigdy nic.

- Dzień dobry - odpowiedziała sztywno, w ogóle na niego nie patrząc.

- Pani to niewątpliwie Jo Ann - powiedział, kierując uwagę na drugą dziewczynę.

Oczy Jo Ann zwęziły się.

- Powiedziałaś mu, jak się nazywam?

- No... na to wygląda... - Bailey chyba jeszcze nigdy w życiu nie była bardziej

zażenowana.

- Jestem ci mocno zobowiązana - rzuciła zjadliwie przyjaciółka.

Odwróciła się do Parkera i szeroki uśmiech całkowicie zmienił wyraz jej twarzy.

- Tak, jestem Jo Ann.

- Od dawna przyjaźni się pani z Janice?

- Z Janice? Chce pan powiedzieć... - Jo Ann poczuła szturchnięcie w żebro. - Z

Janice... - powtórzyła jeszcze raz nieswoim głosem. - Ma pan na myśli tę Janice?

- A więc to też było kłamstwem? - Parker zmarszczył brwi.

- Też - przyznała beznamiętnie Bailey, dochodząc do wniosku, że nie ma innego

wyboru. - Poza imieniem powiedziałam panu prawdę i powtarzam po raz ostatni, jestem

pisarką, tak jak Jo Ann. - Wskazała na przyjaciółkę. - Powiedz mu.

- Obydwie jesteśmy powieściopisarkami - bez przekonania potwierdziła Jo Ann.

Nie lubiła rozpowszechniać tej wiadomości, chociaż Bailey nigdy do końca nie

zrozumiała, dlaczego. Przypuszczała, że może przyjaciółka jest przesądna i nie chce

mówić, kim jest, zanim nie wyda swojej pierwszej książki.

Parker jeszcze bardziej się zachmurzył.

- Tak też myślałem.

Pociąg zatrzymał się, a mężczyzna przesunął do wyjścia.

- Do widzenia - powiedziała Jo Ann. - Naprawdę miło było pana poznać.

- Panią również.

- Powiedziałaś mu, że masz na imię Janice? - wrzasnęła Jo Ann, jak tylko Parker

znalazł się poza zasięgiem wzroku. - Dlaczego?

- Sama nie wiem... wpadłam w panikę.

- Teraz naprawdę myśli, że jesteś pomylona.

- A ty? Dlaczego zachowałaś się tak, jakbyś po raz pierwszy w życiu usłyszała słowo

„pisarz"?

- Ja...? Nie mam zwyczaju każdemu napotkanemu człowiekowi opowiadać o tym, że

piszę i byłabym wdzięczna, gdybyś też się do tego zastosowała.

- O, Boże... - westchnęła ciężko Bailey.

Nie dość, że teraz Jo Ann była na nią wściekła, to jeszcze Parker uważał ją za wariatkę. I,

co gorsza, nic nie mogła zrobić, żeby zrehabilitować się w jego oczach.

Po co, po co na nią spojrzał tymi swoimi ciemnymi oczami, tak jak gdyby chciał zmienić

swoją pierwszą o niej opinię?

Bailey spędziła weekend, pracując nad swoją powieścią. Nie opuszczał jej jednak obraz

niezadowolonej miny na twarzy wysiadającego z metra Parkera. Uważał ją za

kłamczuchę, a to raniło jej dumę. Fakt, przedstawiła mu się jako Janice Hampton, ale

poza tym wszystko, co powiedziała - to prawda. Z pewnością nie uwierzył w ani jedno jej

słowo. Intrygował ją jednak na tyle, że w niedzielę spędziła kilka godzin swojego

cennego czasu w miejskiej bibliotece, szukając wszelkich informacji na jego temat.

Niestety, nie było tego wiele. Postanowiła więc odwiedzić następnego dnia archiwa

redakcyjne gazet. Może one powiedzą jej coś więcej?

W poniedziałek, kiedy nadeszła pora lunchu, zmieniła zdanie i skierowała się wprost do

biura Parkera. Sama nie wiedziała, czy decyzja, aby tam pójść, była wyrazem odwagi,

czy... bezdennej głupoty.

- Słucham panią? - spytała recepcjonistka, gdy Bailey wkroczyła do pracowni

architektonicznej.

Była to ta sama kobieta, która pomogła jej tydzień temu. Tabliczka na biurku

informowała, że owa miła pani nazywa się Roseanne Snyder. Bailey nie zauważyła tego

w czasie poprzedniej wizyty.

- Czy mogłabym na moment zobaczyć się z panem Davidsonem? - spytała, siląc się na

najbardziej oficjalny ton. Liczyła na to, że kobieta jej nie rozpozna.

Roseanne zerknęła na rozkład zajęć.

- Czy to nie pani chciała zobaczyć się z panem Davidsonem na początku zeszłego

tygodnia?

- Cóż, nie udało się...

- Tak - przyznała z zakłopotaniem. Mogła tylko mieć nadzieję, że Parker nie

opowiedział swojej recepcjonistce wydarzeń z zeszłego tygodnia.

- Kiedy wspomniałam panu Davidsonowi, jak się pani nazywa, nie mógł sobie

przypomnieć nikogo o pani nazwisku.

- Tak też się spodziewałam - niepewnie odpowiedziała Bailey.

- Czy mogłaby pani jeszcze raz mi je podać? Powiem mu, że pani czeka.

- Bailey. Bailey York - odpowiedziała z lekkim westchnieniem ulgi.

Parker nie znał jej prawdziwego nazwiska, nie powinien więc wzbraniać się przed jej

wizytą.

- Bailey York - powtórzyła uczynna kobieta. - Ale czy nie jest pani...?

Zamilkła na moment, wpatrując się w Bailey, zanim przycisnęła guzik wewnętrznego

telefonu. Po krótkiej wymianie zdań skinęła głową, uśmiechając się niepewnie.

- Pan Davidson prosi panią. Jego gabinet znajduje się na końcu korytarza, z lewej strony

- powiedziała, wskazując kierunek.

Drzwi były otwarte. Parker siedział przy biurku, zagłębiony w jakieś wykresy i projekty.

Jego gabinet zrobił na Bailey imponujące wrażenie. Roztaczał się z niego wspaniały

widok na most Golden Gate i wyspę Alcatraz. Kiedy stanęła w drzwiach, Parker uniósł

wzrok znad papierów. Na jej widok uśmiech zastygł na jego twarzy.

- Co pani tutaj robi?

- Chcę panu udowodnić, że nie kłamałam - to mówiąc wmaszerowała do środka i

rzuciła mu na biurko plik papierów.

- Co to? - zapytał.

- Dowód.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Parker wpatrywał się w maszynopis, jak gdyby obawiał się, że zawiera bombę, w każdej

chwili gotową eksplodować.

- No, niech pan otworzy - nalegała Bailey.

Ponieważ nie zrobił tego sam, wyręczyła go.

Niezgrabnie wyłuskała piętnaście stron, które składały się na rozdział pierwszy i wcisnęła

mu plik papieru w ręce.

- Niech pan to przeczyta.

- Teraz?

- Proszę zacząć od samej góry - poinstruowała go, wskazując prawy, górny róg każdej

ze stron.

- York... „Na zawsze twój"... Strona pierwsza -

przeczytał głośno, powoli i z

wahaniem.

Bailey potakiwała.

- Teraz proszę zerknąć niżej, na tekst. - Palcem wskazała mu, od którego miejsca ma

zacząć czytać.

- Rozdział pierwszy... - Parker zaczął niepewnie. - Janice Hampton od tygodni drżała

ze strachu na samą myśl o zebraniu. Była...

- Wystarczy - mruknęła Bailey, wyrywając mu kartki z ręki. - Jeżeli chce pan

przeczytać resztę, to proszę bardzo.

- Ale po co ?

- Żeby pozbyć się wszelkich wątpliwości, że to właśnie ja napisałam - odparła

surowym tonem. - I

uwierzyć

wreszcie,

że

jestem

powieściopisarką,

a nie kłamczucha czy wariatką. Chociaż muszę przyznać, że dla mnie samej niejasny jest

jeszcze zarówno cel tej wizyty, jak i chęć udowodnienia panu, że mówię prawdę. Po

prostu wydawało mi się to... istotne.

Mówiąc to zgarnęła rozsypane kartki, wepchnęła z powrotem do pudełka i zamknęła je z

taką pasją, że pokrywka uległa zgnieceniu.

- Uwierzyłem pani już wcześniej - powiedział od niechcenia.

- Ale pan przecież...

- Nie podobało mi się po prostu, że podała pani fałszywe nazwisko. To wszystko.

- Zaskoczył mnie pan! Podałam nazwisko mojej bohaterki... bo w panu widziałam

bohatera mojej powieści.

- Rozumiem. - Uniósł jedną brew w sposób absolutnie, jak musiała przyznać, godny

książkowego amanta.

- Wiem, że nie podobało się też panu, że za nim łażę - powiedziała cicho.

- Nie da się ukryć - zgodził się. - Niech pani przyjmie moją radę. Następnym razem,

kiedy zdecyduje się pani poznać szczegóły życia jakiegoś mężczyzny, niech pani lepiej

zatrudni prywatnego detektywa. Razem ze swoją przyjaciółką nie mogłyście bardziej

rzucać się w oczy.

Bailey przyjęła już jedną porcję batów i nie uśmiechała jej się następna.

- Może się pan nie obawiać, zrezygnowałam już ze śledzenia pana. Przekonałam się, że

nie ma już na świecie idealnych mężczyzn, takich, o jakich można przeczytać w

książkach o miłości. Myślałam, że może pan jest tym jedynym, ale niestety... - Znacząco

wzruszyła ramionami. - Okazuje się, że nie miałam racji.

- Ach! - Parker schwycił się za serce, jak gdyby słowa Bailey niezmiernie go zraniły. -

Już zaczynałem cieszyć się z tych komplementów, a pani zburzyła moje szczęście!

- Wiem, co mówię. Prawdziwi mężczyźni są na wymarciu, goszczą tylko na kartkach

romansów.

- Czyżby mówiła to pani z goryczą?

- Nie odczuwam goryczy - zaprzeczyła gorączkowo Bailey.

Nie wspomniała jednakże o lekko pożółkłej sukni ślubnej, która wisiała w jej szafie.

Wydała oszczędności całego życia, żeby kupić tę elegancką kreację, ale czułaby się zbyt

upokorzona, gdyby miała ją zwrócić nietkniętą do sklepu. Wmawiała sobie, że taka

suknia to swego rodzaju inwestycja, która wraz z upływem czasu zwiększa swoją

wartość. Całkiem jak złoto albo udział w banku. W głębi duszy wiedziała jednak, że

prawda jest inna.

- Proszę mi wybaczyć, że przeszkodziłam panu w pracy - powiedziała sztywno,

sięgając po maszynopis. - Nie będę panu więcej zawracać głowy.

- Czy zanim pani wyjdzie, mogę zadać kilka pytań? - powiedział wstając. Obszedł

biurko i przysiadł na nim krzyżując nogi. - Pisarze zawsze mnie fascynowali...

Bailey spojrzała na zegarek, udając, że się zastanawia. Zostało jej jeszcze czterdzieści

minut przerwy obiadowej, może więc chyba poświęcić mu kilka chwil.

- W porządku - zgodziła się.

- Ile czasu zabrało pani napisanie „Dłużej niż na zawsze"?

- „Na zawsze twój" - poprawiła go Bailey. Podejrzewała, że robi sobie z niej żarty. -

Prawie sześć miesięcy, ale pisałam każdego wieczoru, po pracy i w czasie weekendów.

Kiedy skończyłam, czułam się tak, jakbym przebiegła maraton. I oczywiście zaraz na

wstępie popełniłam błąd początkującego pisarza.

- A mianowicie?

- Wysłałam maszynopis do wydawnictwa.

- I to jest błędem?

Bailey skinęła głową.

- Najpierw ktoś powinien to przeczytać, ale ja byłam nowicjuszka i tego nie wiedziałam.

Dopiero później poznałam Jo Ann i wstąpiłam do klubu pisarzy...

Parker skrzyżował ręce na piersiach.

- Nie wiem, czy dobrze zrozumiałem. Czy w sumie nie o to chodzi, żeby wydawca

przeczytał książkę? Po co tracić czas i dawać ją do czytania komuś innemu?

- Każdy maszynopis wymaga końcowego wypolerowania. Ważne, żeby pokazać się z

jak najlepszej strony.

- Z tego wnoszę, że książkę odrzucono?

- Nie, jeszcze nie, ale jestem przekonana, że dostanę odpowiedź odmowną. Czekam już

na nią od czterech miesięcy, a póki co pracuję nad poprawkami. Chociaż Jo Ann mówi, że

brak wiadomości to dobra wiadomość.

Parker uniósł brwi.

- Też prawda.

- No cóż... - Znowu spojrzała na zegarek, ale nie dlatego, że spieszyło jej się do

wyjścia. Głupio się czuła, stojąc na środku olśniewającego gabinetu Parkera i

opowiadając o swojej powieści. Powoli traciła kontrolę nad sobą i bardzo pragnęła ją

odzyskać.

- Domyślam się, że Jo Ann czytała maszynopis po tym, jak wysłała pani kopię do

wydawcy?

- Tak. - Bailey wzruszyła ramionami. - Wzięła go do domu i następnego dnia zwróciła

z listą uwag, długą na trzy strony. Kiedy je przeczytałam, zdałam sobie sprawę, że ma

rację. Największych kłopotów przysparza mi bohater.

- Michael?

Bailey zdziwiła się, że Parker pamięta to imię. - Tak, Michael. To fantastyczny facet,

tylko nie bardzo wie, czego kobietom, a w jego przypadku Janice Hampton, potrzeba

najbardziej.

- I właśnie tutaj wkraczam ja?

- Właśnie.

- W jaki sposób? Bailey nie była pewna, czy potrafi to wyjaśnić.

- Bohater romansu powinien być zdecydowany, stanowczy, ale i opanowany. Kiedy

po raz pierwszy pana zobaczyłam, odniosłam wrażenie, że spełnia pan wszystkie trzy

warunki.

- Czy to było przed, czy po tym, jak walnąłem panią w głowę?

- Po tym.

Parker uśmiechnął się.

- Czy wzięła pani pod uwagę też i taką ewentualność, że mój parasol mógł czasowo

pozbawić panią zdolności trafnego oceniania? Domyślam się, że zazwyczaj nie biega pani

po mieście za obcymi mężczyznami, robiąc notatki na temat ich zwyczajów i

zachowania?

- Nie, pan był pierwszym takim mężczyzną - poinformowała go lodowatym tonem.

Po co w ogóle wdała się z nim w rozmowę, która z minuty na minutę stawała się coraz

bardziej irytująca.

- Cieszę się. - Uśmiechnął się zawadiacko.

- Może rzeczywiście ma pan rację, może zostałam uderzona silniej, niż mi się

zdawało...

-Może...

Bailey przycisnęła maszynopis do piersi.

- Naprawdę, muszę już iść. Proszę mi wybaczyć, że panu przeszkodziłam.

- Nie ma sprawy. Ta rozmowa była... interesująca.

Bez wątpienia. Niemniej świadomość, że jest źródłem rozrywki dla jednego z najbardziej

uznanych architektów w tym mieście, raniło poczucie godności Bailey.

- No i co jeszcze powiedział? - dopytywała się Jo Ann następnego dnia rano, siedząc

obok przyjaciółki w zatłoczonym metrze.

Zanim jeszcze Bailey zdążyła odpowiedzieć, Jo Ann zdążyła zadać następne pytanie.

Reakcja przyjaciółki zaskoczyła Bailey. Kiedy przyznała się do wizyty w biurze Parkera,

Jo Ann zareagowała entuzjastycznie, a nawet z pewnym podnieceniem. Bailey

spodziewała się, że Jo Ann skrytykuje raczej jej wczorajszą spontaniczną wizytę w

pracowni Parkera. Tymczasem Jo Ann wyraziła pełną aprobatę, a teraz jeszcze zadawała

pytania.

- Nie miałam czasu na długie rozmowy - wyjaśniała Bailey. - Dobry Boże, spędziłam

w jego gabinecie nie więcej niż dziesięć minut.

- Dziesięć minut! Mnóstwo może się wydarzyć w dziesięć minut...

Bailey założyła nogę na nogę, modląc się w duchu o cierpliwość.

- Uwierz mi, nic się nie wydarzyło. Udowodniłam mu to, co chciałam i tyle.

- Jeżeli spędziłaś tam całe dziesięć minut, musieliście ze sobą rozmawiać.

- Zadał mi parę pytań na temat mojej książki.

- Rozumiem... - Jo Ann pokiwała wolno głową. - No i co mu powiedziałaś?

Bailey nie chciała wracać do chwil spędzonych z Parkerem. Poprzedniego dnia wróciła z

pracy i, zgodnie ze swoim zwyczajem, zasiadła od razu do komputera. Zazwyczaj nie

mogła się doczekać tego momentu, ale wczoraj po południu siedziała z rękami na

klawiszach i, zamiast wymyślać skrzące się inteligencją dialogi między Michaelem i

Janice, w myślach odtwarzała każde słowo rozmowy z Parkerem.

- Zachowywał się sympatycznie, kordialnie - zwierzyła się przyjaciółce. -Chyba

nawet był zainteresowany tym, co robię, ale raczej go to bawiło.

Nie tego po nim oczekiwała... Raczej całkowitego odrzucenia. Przyszła przygotowana na

to, że będzie mówić jak do ściany.

Taki na początku był Michael... Szorstki i nieustępliwy. Od pierwszej strony nieszczęsna

Janice nie wiedziała, jakie żywi wobec niej uczucia.

W wersji drugiej Michael był taki... miły, taki sympatyczny, że aż trudno było sobie

wyobrazić, jak mógłby się zachować w sytuacjach konfliktowych.

- Może się domyślasz. - Głos Jo Ann przerwał jej rozmyślania. - Parker Davidson

podoba mi się. Miałaś zupełną słuszność, że jest idealnym prototypem bohatera romansu.

Musisz mi wybaczyć, że zwątpiłam w twoją intuicję.

- Parker ci się podoba? Jesteś przecież mężatką!

- Nie podoba mi się jako mężczyzna, idiotko -

powiedziała Jo Ann, żartobliwie

trącając Bailey łokciem. - Należy wyłącznie do ciebie.

- Do mnie? - Bailey nie wierzyła własnym uszom. - Chyba oszalałaś!

- Wcale nie. Jest wysoki, przystojny... Obydwie wiemy, że te cechy idealnie pasują do

bohatera klasycznego romansu. A to, że od razu zwróciłaś na niego uwagę, świadczy o

jego silnej osobowości.

- Zwróciłam uwagę wyłącznie na jego parasol! Niemalże pozbawił mnie głowy!

- Wiesz, tak sobie myślę - mruknęła Jo Ann, przygryzając dolną wargę - że w każdym

z nas ukryty jest gdzieś głęboko jakiś wewnętrzny detektor. U ciebie właśnie teraz on

zadziałał. Pragniesz odnaleźć swojego Michaela. Głęboko w podświadomości szukasz

miłości i romantyzmu...

- Nieprawda! - przerwała jej Bailey. - Całkowicie się mylisz. Obecnie liczy się dla

mnie tylko to, aby napisać, a następnie sprzedać mój romans. Nie interesuje mnie miłość.

- No, a jeżeli chodzi o Janice?

Pytanie było nie fair i Bailey zdawała sobie z tego sprawę. Obdarzyła przecież swoją

bohaterkę ogromną częścią własnej osobowości.

Pociąg dotarł wreszcie do ich stacji i obydwie dziewczyny podniosły się, żeby przejść do

wyjścia.

- No więc? - nie dawała za wygraną Jo Ann.

- Nie zamierzam odpowiedzieć i wiesz dobrze, dlaczego - powiedziała Bailey,

zeskakując na peron. - A teraz bądź tak uprzejma i zmień temat. Wątpię, czy jeszcze

kiedyś zobaczę Parkera Davidsona, a jeżeli tak, to nie sądzę, byśmy mieli zamienić choć

parę słów.

- Jesteś tego pewna?

- Absolutnie.

- No to dlaczego on właśnie na ciebie czeka? To przecież Parker Davidson.

Bailey zamknęła oczy. Miała nadzieję, że Parker minie je bez słowa. Jednak z drugiej

strony pragnęła, choć sama, prawdę mówiąc, nie wiedziała dlaczego, aby było dokładnie

tak, jak sugerowała Jo Ann.

- Witam panie! - Parker zbliżył się do nich.

- Dzień dobry - odparła niemal szeptem Bailey.

- Dzień dobry - powiedziała Jo Ann z entuzjazmem nadrabiającym niepewność

przyjaciółki.

Parker obdarzył je promiennym uśmiechem. Efekt był tak piorunujący, że Bailey znów

zakręciło się w głowie.

- Myślałem o naszej rozmowie - zwrócił się do Bailey. - Skoro ma pani tyle

problemów z głównym bohaterem, może mógłbym, mimo wszystko, pomóc?

- Czyżby? - Bailey zdawała sobie sprawę, że jej odpowiedź brzmi zaczepnie, ale nic

nie mogła na to poradzić.

Parker skinął głową.

- Doszedłem do wniosku, że postanowiła mnie pani śledzić, żeby poznać w szczegółach

moje zwyczaje, moją osobowość. A co by pani powiedziała, gdybyśmy

spotkali się na lunchu? Odpowiem na wszystkie pani pytania.

Bailey nie trzeba było tego powtarzać. Poczuła narastające wewnątrz podniecenie,

niemniej zawahała się. Już teraz nie może przestać o nim myśleć, a co będzie, jeżeli

zgodzi się na kontynuację tej znajomości?

- Czy dzisiaj dysponuje pani czasem?

- Oczywiście - natychmiast odpowiedziała za nią Jo Ann. - Bailey pracuje w biurze

radcy prawnego i ma nienormowany czas pracy. Dzisiaj jest idealnie.

Bailey rzuciła przyjaciółce wściekłe spojrzenie, z trudem powstrzymując się od sugestii,

że skoro Jo Ann tak spodobał się pomysł Parkera, to niech sama zje z nim lunch.

- Więc jak? - Parker zwrócił się bezpośrednio do niej.

- Wydaje mi się... - Nie wyglądała na uszczęśliwioną tą propozycją. - Cóż... To bardzo

miło z pana strony, panie Davidson.

- Panie Davidson? Myślałem, że już dawno skończyliśmy z takimi formalnościami. -

Znowu opromienił ją swym uśmiechem. - To powiedzmy... o dwunastej, dobrze? -

Spotkajmy się w restauracji „Sandpiper".

Miejsce to znane było ze wspaniale przyrządzanych owoców morza i z kosmicznych cen.

Może Parkera stać na taką restaurację, ale na pewno nie Bailey z jej nędznym budżetem.

- W „Sandpiper"... - powtórzyła. - Myślałam, że kupimy sobie coś na wynos i zjemy na

przystani. Na molo stoi kilka ławek... Parker zmarszczył brwi.

- Wolę pójść do „Sandpiper", oczywiście jeżeli nie masz nic przeciwko temu.

Wykonuję dla właścicieli tej restauracji pewną pracę i w moim interesie jest pozwolić im

się odwdzięczyć.

- Nie martw się, Bailey na pewno przyjdzie - zapewniła Parkera Jo Ann.

- Jo Ann, pozwolisz może, że sama odpowiem - zaprotestowała.

- Pewnie, przepraszam.

Parker zwrócił swoją uwagę ku Bailey, która wzięła głęboki oddech, by po dłuższej

chwili odezwać się wreszcie:

- Mogę się z tobą tam spotkać.

Oczywiście wizyta w tak drogiej restauracji musiała kosztować. Przez następne dwa

tygodnie będzie jadła w pracy tylko kanapki, będzie musiała też oszczędzać na

wybrednych gustach Maksa, ale w końcu to tylko małe poświęcenie.

Kilka minut po dwunastej, kiedy pojawiła się w restauracji, Parker już na nią czekał.

Widząc że kierownik prowadzi ją do stolika, wstał, żeby ją przywitać. Bailey była

zachwycona wystrojem sali. Dyskretne oświetlenie, czerwony, puszysty dywan i

wyłożone pięknym drewnem ściany dawały poczucie intymności i ciepła. Była tu już raz

przedtem, z rodzicami, kiedy zjechali do niej z wizytą z Oregon. Ojciec chciał zaprosić ją

do najlepszej restauracji w mieście i Bailey wybrała właśnie to miejsce, znane z elegancji

i wykwintnej kuchni.

- No i znowu się spotykamy - przywitał ją Parker.

- Tak... Dziękuję. - Bailey nie bardzo wiedziała, co ma odpowiedzieć.

- Cała przyjemność po mojej stronie.

Pojawił się kelner z menu. Bailey nawet nie spojrzała do karty dań. Od początku

dokładnie wiedziała, co zamówi - sałatkę „Cezar" składającą się z góry krewetek, krabów

i małży. Jadła to danie zeszłym razem i niezmiernie jej smakowało. Parker zamówił

małże saute i sałatkę. Zaproponował butelkę wina, ale Bailey odmówiła. Musiała

zachować czujność w trakcie tej rozmowy, więc w zamian poprosiła o kawę.

Po złożeniu zamówienia, Bailey wyjęła z torby pióro, notatnik i okulary, których używała

do czytania. Miała już wcześniej przygotowaną listę pytań.

- Możemy zacząć?

- Oczywiście - odpowiedział Parker, pochylając się do przodu.

Oparł łokcie na stole i wpatrywał się w nią intensywnie.

- Ile masz lat? Dwadzieścia jeden, dwa? - To on zadał pierwsze pytanie.

- Dwadzieścia siedem.

- Z tego, co powiedziała Jo Ann, wnioskuję, że pracujesz w biurze radcy prawnego.

- Musisz jej wybaczyć, jest niepoprawną romantyczką.

- To samo powiedziała o tobie.

- No cóż, mam nadzieję, że działa to na naszą korzyść.

- Tak? - Uniósł pytająco brwi.

- Obydwie staramy się zostać powieściopisarkami. Zdajesz sobie chyba sprawę, że do

tego potrzeba czegoś więcej niż sam talent. - Podano gorące, chrupiące bułeczki z żytniej

mąki i Bailey natychmiast sięgnęła po jedną. - Pisarz musi mieć wyczucie gatunku -

mówiła dalej. - Jeżeli chodzi o Jo Ann i o mnie, to oznacza to pisanie prosto od serca.

Zajmuję się tym dopiero od kilku miesięcy, ale w naszym klubie są kobiety, które już od

pięciu czy sześciu lat posyłają swoje utwory do wydawców i jeszcze nic im nie

opublikowano. Mimo to cieszą się z każdego, nawet niewielkiego sukcesu.

- Na przykład?

- No, wiesz...W momencie ukończenia maszynopisu człowiek ma uczucie, że już coś

osiągnął.

- Rozumiem.

- Niektórzy wstępują do klubu, bo wyobrażają sobie, że każdy może napisać romans i

że zarobią łatwy grosz. Przychodzą na kilka spotkań, potem jednak dochodzą do wniosku,

że pisanie wymaga zbyt dużego wysiłku.

- A ty?

- Ja jestem wytrwała. W końcu muszą mi wydać jakąś książkę. Będę składać w

wydawnictwach te moje maszynopisy aż do skutku. Bez względu na sytuację i tak zawsze

będę pisać.

- Czy zawsze chciałaś zostać pisarką?

- Nie. W szkole średniej nie pisałam nawet do szkolnej gazetki, chociaż teraz tego

żałuję. Może nie miałabym tylu problemów z budową zdań i interpunkcją.

- To co spowodowało, że postanowiłaś pisać romanse?

- Och, zaczytywałam się romansami... Prawdę mówiąc zaczęłam je czytać już na

studiach, ale dopiero gdzieś od roku spisuję swoje własne historie. Spotkanie z Jo Ann

dało mi bardzo wiele. Gdyby nie ona, latami powtarzałabym te same błędy. Zachęciła

mnie, poznała z innymi pisarzami, po prostu wzięła pod swoje skrzydła...

Pojawił się kelner z zamówionymi daniami i dopiero wtedy Bailey z zakłopotaniem

zorientowała się, że to ona mówi przez cały czas. Nie zadała jeszcze Parkerowi żadnego

pytania.

Sałatka „Cezar" smakowała równie wspaniale jak poprzednio.

- Powiedziałaś, że napisanie „Na zawsze twój" zabrało ci sześć miesięcy - zauważył

Parker. - Czy z reguły napisanie pierwszej książki nie zabiera więcej czasu?

- Oczywiście tak, ale ja poświęcałam mojej powieści każdą wolną chwilę!

- Rozumiem. A twoje życie towarzyskie?

Z trudem powstrzymała nieprzyjemny chichot. O jakim życiu towarzyskim on mówi? Od

ponad roku mieszkała w San Francisco i to jego zaproszenie na lunch było jedyną

propozycją randki, jaką w ciągu tego czasu otrzymała.

- No, wychodzę od czasu do czasu... - odparła niepewnie. Nie dodała jednakże, że

wyłącznie z koleżankami.

Od czasu zerwania drugich zaręczyn Bailey porzuciła wszelkie myśli o płci przeciwnej.

Gdyby wcześniej nie zawiodła się na Paulu, przeszłaby pewnie łatwiej do porządku

dziennego nad stratą Toma. W nim też była zakochana, na pierwszym roku studiów. I

Paul, tak jak Tom, poznał kogoś, kogo pokochał bardziej niż ją. Historia się powtarzała,

więc Bailey, wiedziona rozsądkiem, postanowiła raz na zawsze skończyć z mężczyznami

i w ogóle przestała się z nimi umawiać.

Oczywiście, czasami żałowała swojej decyzji. Na przykład dzisiaj. Z łatwością mogłaby

bliżej zainteresować się Parkerem. Naturalnie nie zrobi tego, ale teoretycznie pokusa taka

istniała. Na szczęście jednak Bailey wiedziała dobrze, jak niestali są mężczyźni. Parker

Davidson też zapewne nie dożył swoich trzydziestu kilku lat, nie łamiąc po drodze jakichś

dziewczęcych serc.

No tak, ale rezygnacja z mężczyzn - to rezygnacja z małżeństwa, a rezygnacja z

małżeństwa - to pogodzenie się z tym, że nigdy nie będzie miała dzieci. Właśnie ta myśl

niepokoiła ją najbardziej i sprawiała ból. Mało prawdopodobne, żeby miała dziecko, nie

wychodząc za mąż. Na razie starała się omijać z daleka miejsca pełne mamuś i

niemowlaków. Czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal...

- Bailey?

- Och, przepraszam... - Zdała sobie sprawę, że pozwoliła przez parę chwil biec myślom

swobodnie. - Czy coś przegapiłam?

- Nie. Tylko że na twojej twarzy pojawiła się taka udręka, że zacząłem się zastanawiać,

czy coś nie tak z twoją sałatką?

- Nie, jest wspaniała. Tak samo jak za pierwszym razem.

Krótko opowiedziała mu o tym, jak rodzice zaprosili ją kiedyś na ucztę właśnie do tej

restauracji. Nie wyjaśniła mu natomiast, że zjechali na południe wyłącznie po to, żeby

sprawdzić, co się z nią dzieje. Martwili się o nią. Uważali, że za ciężko pracuje, za rzadko

wychodzi i nie prowadzi życia towarzyskiego.

Bailey uprzejmie wysłuchała ich biadolenia, uściskała oboje, podziękowała za troskę i

wysłała z powrotem do Oregonu.

Westchnęła spojrzawszy na pióro i notes leżące na stoliku. Nie zadała Parkerowi żadnego

pytania, a to przecież było celem spotkania. Jęknęła, patrząc na zegarek. Zostało jej tylko

piętnaście minut. Nawet nie warto zaczynać, zaraz musiałaby przerwać.

- Muszę wracać do biura - oznajmiła z żalem. Rozejrzała się po sali za kelnerem, żeby

poprosić o rachunek.

- To już załatwione.

Chwilę potrwało, zanim zrozumiała, że Parker mówi o rachunku.

- Nie, nie mogę na to pozwolić - nalegała sięgając po torebkę.

- Proszę cię.

Gdyby zaczął się z nią sprzeczać czy licytować, Bailey nigdy nie zgodziłaby się, żeby za

nią zapłacił. Ale to jedno cicho wymówione słowo wytrąciło jej z ręki wszelkie

argumenty.

- W porządku - zgodziła się równie łagodnie.

- Nie udało ci się zadać żadnego pytania.

- No właśnie. - Mogła winić za to tylko siebie. - Wdałam się w opowieści o

romansach, pisaniu i...

- Może więc jeszcze raz się spotkamy?

- Wygląda na to, że będziemy musieli... - Jak tak dalej pójdzie, to chodzenie do lokali z

Parkerem wejdzie jej w nawyk.

- Jutro wieczorem jestem wolny.

-Wieczorem? - Spotkanie wieczorem mogło oka zać się o wiele bardziej

niebezpieczne. - Widzisz... zazwyczaj wieczorem rezerwuję sobie czas na pisanie.

- Rozumiem.

Serce Bailey jęknęło na dźwięk rozczarowania pobrzmiewający w jego głosie.

- Ale... Może zrobię wyjątek.

Przeraziła się, jak tylko wypowiedziała te słowa. Sama nie wierzyła własnym uszom.

Jeszcze wczoraj zrobiła sobie przecież godzinny wykład o tym, jak niebezpieczna może

okazać się bliższa znajomość z Parkerem.

- Nie - stwierdziła zdecydowanie po chwili. - To dla mnie bardzo ważne, żebym

pracowała według wcześniej ustalonego planu.

- Czy jesteś tego pewna?

- Absolutnie.

Parker wyjął z kieszeni płaszcza wizytówkę. Napisał coś na odwrocie i podał Bailey.

- Tutaj jest mój numer domowy, gdybyś przypadkiem zmieniła zdanie.

Dziewczyna przyjęła wizytówkę i wrzuciła ją do torebki, razem z notatnikiem i piórem.

- Naprawdę muszę pisać... to znaczy... plan, który sobie ułożyłam, jest dla mnie bardzo

istotny. Nie mogę, ot, tak, wychodzić sobie na kolację tylko dlatego, że ktoś mnie

zaprasza. - Wstała i pospiesznie odstawiła krzesło, chcąc jak najprędzej uciec.

Potraktuj to jako eksperyment naukowy. Pokręciła przecząco głową.

- Dzięki za lunch.

- Cała przyjemność po mojej stronie. Mam jednak nadzieję, że przemyślisz moją

propozycję kolacji.

- Kolacji? - powtórzyła ciągle niezdecydowana.

- Wyłącznie w celach naukowych - dodał.

- Ale to nie będzie prawdziwa randka? - Jeżeli ewentualnie miała się zgodzić, musiała

wyjaśnić to do końca.

Przecież jedyny mężczyzna, dla którego dysponowała czasem, to Michael. Tylko że

Parker miał jej właśnie pomóc stworzyć Michaela, więc może...

-Tak, nie żadna randka tylko eksperyment naukowy - powtórzyła bardziej zdecydowanie.

- Zgadzasz się?

Uśmiechnął się, w oczach zapaliły mu się figlarne ogniki.

- A jak myślisz?

ROZDZIAŁ PIĄTY

Tego popołudnia, kiedy Bailey wróciła po pracy do domu, Maks czekał już przy

drzwiach. Ocierał się o jej nogi, a jego żółty, pręgowany ogon sterczał wyprostowany do

sufitu. Kot w niezbyt subtelny sposób dawał jej do zrozumienia, że nadszedł już czas

posiłku.

- Chwileczkę, Maksiku - mruknęła, przerzucając pocztę w drodze do kuchni i

zatrzymując się na widok żółtego zawiadomienia. - Słuchaj, stary - zwróciła się do kota,

machając mu papierkiem przed nosem. - Pani Morgan ma dla nas przesyłkę.

Dozorczyni była na tyle uprzejma, że odbierała przesyłki, co oszczędzało Bailey

chodzenia za każdym razem na pocztę.

Nie zwracając uwagi na niezadowolenie kota, popędziła na dół, do mieszkania pani

Morgan, która przywitała ją ciepłym uśmiechem. Była to starsza kobieta, wdowa,

przejawiająca szczególną troskę zwłaszcza w stosunku do młodszych lokatorów.

- Proszę bardzo, moja droga - powiedziała, podając Bailey dużą, szarą kopertę.

Dziewczyna natychmiast zorientowała się, że nie jest to niespodzianka od rodziców. To

musiał być jej odrzucony maszynopis.

- Dziękuję pani - powiedziała, starając się ukryć rozczarowanie.

Od chwili, gdy przeczytała krytyczne uwagi Jo Ann, zdała sobie sprawę, że „Na zawsze

twój" zostanie ostatecznie odrzucony. Nie przewidziała natomiast, że wywoła to u niej

skurcze żołądka i uczucie kompletnego zniechęcenia. Wydawnictwo „Koppen" trzymało

maszynopis cztery miesiące. Jo Ann powtarzała, że brak wiadomości, to dobre

wiadomości i Bailey uwierzyła w końcu, że skoro wydawca tak długo nie daje znaku

życia, to znaczy, że myśli o wydaniu jej książki.

Spodziewała się, oczywiście, że będzie musiała dokonać poprawek tekstu, ale już z

korzystnie podpisaną umową i z wypłaconym, pokaźnym, jak się spodziewała,

honorarium.

Maks niecierpliwie czekał na nią przy drzwiach. Bailey odruchowo skierowała się do

kuchni, otworzyła lodówkę i wyrzuciła jedzenie z puszki do miski. Dopiero kiedy się

wyprostowała, zdała sobie sprawę, że dała łakomemu kotu jedzenie, które zamierzała

sobie przygotować na kolację.

Sprytny zwierzak w pośpiechu przemknął jej między nogami i wgryzł się w indyka.

Bailey wzruszyła tylko ramionami. Czuła się tak, że nie miała ochoty nawet na jedzenie.

Przez kilka minut zbierała się na odwagę, żeby otworzyć kopertę. W środku znajdował

się krótki, napisany na maszynie list. Przeczytała go szybko, przełykając dławiące ją w

gardle uczucie goryczy. Rozczarowania nie zmniejszył nawet fakt, że list został napisany

osobiście do niej, a nie była to standardowa formułka wysyłana wszystkim autorom,

których maszynopisy zostały odrzucone.

Sięgnęła po słuchawkę i wykręciła numer Jo Ann. Przyjaciółka już niejednokrotnie

przeszła przez takie doświadczenie i niewątpliwie będzie umiała pocieszyć Bailey w

trudnej chwili.

Niestety, zamiast Jo Ann odezwała się automatyczna sekretarka, więc Bailey po

wymamrotaniu imienia, odłożyła słuchawkę.

Chodzenie w tę i z powrotem po mieszkaniu nie pomogło jej uspokoić skołatanych

nerwów. Spojrzała na ustawiony w kącie pokoju komputer, ale zupełnie odeszła jej chęć

do pisania.

Jo Ann ostrzegała ją, inni w klubie też - odrzucenie maszynopisu to przykre przeżycie.

Nie spodziewała się tylko, że aż tak bardzo.

Bailey sięgnęła do torebki po cukierka miętowego i... natrafiła ręką na wizytówkę

Parkera. Wyjęła ją powoli. Zapisał jej swój numer domowy...

Zadzwonić? Nie, jednak nie. Dlaczego w ogóle o tym pomyślała? Idiotyzmem byłoby

rozmawiać teraz z Parkerem. Przecież nie będzie mu się zwierzać. Poradzi sobie sama.

Każdy, kto decyduje się zostać pisarzem, musi nauczyć się, jak radzić sobie z niepo-

wodzeniami.

„Niepowodzenia to szczebelki drabiny prowadzącej do pełnego sukcesu..." Ktoś to

powiedział w czasie jednego ze spotkań w klubie, a Bailey zapisała tę sentencję i

trzymała ją przyklejoną do komputera. A więc weszła dopiero na pierwszy szczebel...

Miała przed sobą długą wspinaczkę, tylko że cholerna drabina okazała się o wiele

bardziej stroma, niż Bailey przewidywała.

Zrezygnowana wróciła do kuchni i jeszcze raz przeczytała list od wydawcy, Pauli

Albright. Pisała, że odsyła maszynopis „z żalem".

- Na pewno nie z żalem równym mojemu - Bailey poinformowała Maksa, zajętego

pożeraniem przepysznego obiadku.

Według wydawcy najsłabszym punktem powieści była postać Michaela. Bailey sama

wiedziała o tym najlepiej. Pani Albright uprzejmie wyszczególniła kilka scen, które miały

potwierdzać jej tezę i - jak pisała - koniecznie wymagały przeróbki. Liąt kończyła

zapewnieniem, że jeżeli Bailey dokona odpowiednich zmian, wydawnictwo chętnie

jeszcze raz oceni jej książkę.

Śmieszne, ale czytając list po raz pierwszy w ogóle nie zauważyła tych uwag. Czy zatem,

jeżeli przerobi postać Michaela, to dostanie jeszcze jedną szansę?

W nagłym przypływie entuzjazmu sięgnęła po słuchawkę. Doszła do wniosku, że telefon

do Parkera to wspaniały pomysł. Facet może okazać się jej jedyną szansą na ukończenie i

wydanie powieści.

Mężczyzna odezwał się po drugim sygnale. Z brzmienia jego głosu należało wnosić, że

Jest dość zajęty i niezbyt zadowolony, że ktoś mu przeszkadza.

- Parker? - Bailey za nic na świecie nie chciała wyjść na kompletną idiotkę. - Tutaj

Bailey York...

- O, cześć - odpowiedział nieco lepszym tonem. Zaschło jej w gardle, chciała jak

najszybciej wyjaśnić, dlaczego zadzwoniła.

- Chciałam ci powiedzieć... no, wiesz, myślałam o tym zaproszeniu na kolację. Czy

moglibyśmy spotkać się dzisiaj, a nie jutro?

- Czy to Bailey York? - Jak gdyby jej zupełnie nie pamiętał!

- Tak. Pisarka z metra - powiedziała dobitnie, czując się coraz bardziej głupio.

W ogóle nie powinna była do niego dzwonić, ale zrobiła to spontanicznie, bez większego

namysłu. Bardzo pragnęła zapomnieć już o swej porażce i od nowa napisać wspaniały

romans, ale do tego potrzebowała jego pomocy. Może zadzwoni do niego później...

- Słuchaj, jeżeli ci to nie odpowiada, zadzwonię innym razem. - Już miała zamiar

odłożyć słuchawkę, kiedy Parker przemówił.

- Wybacz, że tak zareagowałem, ale byłem dość zaabsorbowany pracą.

- Mnie też się to zdarza - powiedziała, czując się teraz znacznie pewniej.

Wzięła głęboki oddech, żeby wyjaśnić mu powód tego nieoczekiwanego telefonu.

- Dostałam dzisiaj odpowiedź w sprawie „Na zawsze twój". Została odrzucona.

- Przykro mi bardzo - powiedział to chyba szczerze. Współczucie w jego głosie

sprawiło, że zrobiło jej się ciepło na sercu.

- Też mi było przykro, ale nie doznałam wielkiego szoku. Jo Ann ostrzegała mnie

przecież przed czymś takim. - Przełożyła słuchawkę do drugiej ręki. Tak, to naprawdę

wspaniale mieć kogoś, z kim można porozmawiać.

- A co się dzieje, kiedy wydawca zwraca maszynopis? Czy recenzują odrzuconą

książkę?

- Skądże?! Zazwyczaj maszynopis zwracany jest razem ze standardową odmową. To,

że wydawca zadał sobie trud i osobiście napisał uwagi dotyczące poprawek, należy

uważać za coś w rodzaju wyróżnienia. Szczególnie, że chce przejrzeć „Na zawsze twój"

po dokonaniu przeróbek. - Bailey zamilkła, żeby wziąć oddech. - Pomyślałam sobie, że

przemyślę twoje zaproszenie na kolację. Zdaję sobie sprawę, że daję ci bardzo mało czasu

i nie powinnam zawracać ci głowy telefonami, ale... dzisiejszy wieczór jest dla mnie

najlepszy, ponieważ... niechcący dałam Maksowi mojego indyka i nie mam nic do

jedzenia. Ale jeżeli ci to nie odpowiada, oczywiście zrozumiem... - terkotała nerwowo jak

katarynka.

- Czy chcesz, żebym po ciebie przyjechał, czy się gdzieś umówimy?

- No... - Mimo wszystko nie potrafiła ukryć zdumienia. Nie spodziewała się zgody ze

strony Parkera. - Ta restauracja, w której jadłeś lunch dwa tygodnie temu, wyglądała

całkiem nieźle. Tylko słuchaj, tym razem już na pewno płacę za siebie.

- W chińskiej dzielnicy?

- Tak. Spotkamy się na miejscu?

- Dobrze. Czy wystarczy ci godzina na dojazd?

- Tak, tak, w zupełności. - Język znowu plątał jej się z zaskoczenia, ale i z radości.

Rozmowa odbyła się tak szybko, że Bailey, z głuchą już słuchawką, zastanawiała się, czy

rzeczywiście przed chwilą słyszała głos Parkera. Odetchnęła głęboko kilka razy, po czym

popędziła do sypialni, aby się przebrać, poprawić makijaż i uczesać.

Postanowiła zaszaleć i zamówić taksówkę. Z powrotem będzie musiała wrócić metrem,

ale... trudno!

Parker, który czekał już na nią przed restauracją, podbiegł, żeby otworzyć drzwi

samochodu.

- Dzięki, że zgodziłeś się ze mną spotkać - powiedziała, uśmiechając się do niego.

- Nie ma sprawy. Kim jest Maks? - spytał nieoczekiwanie.

- To mój kot.

Parker rozluźnił się, mocniej schwycił jej łokieć i poprowadził do restauracji. Uwagę

Bailey przyciągnął gigantyczny, rzeźbiony w ciemnym drewnie żyrandol. Nie miała

jednakże czasu zbytnio mu się przyglądać, ponieważ już prowadzono ich wzdłuż

korytarza do wąskiej sali podzielonej na drewniane boksy, z wysokimi ściankami

działowymi, żeby każdy tworzył osobny pokoik.

- Ale tutaj ładnie... - westchnęła, wsuwając się na miejsce. Wyjęła z torebki ten sam co w

czasie lunchu notatnik i pióro.

Pojawił się kelner z prześlicznym czajniczkiem herbaty i dwoma maciupeńkimi

filiżankami. Pod pachą trzymał podłużne menu.

Tym razem wybór był dla Bailey o wiele trudniejszy niż w restauracji z owocami morza.

Parker zaproponował, żeby każde z nich zamówiło to, na co ma ochotę, a potem podzielą

się.

- No, to teraz możemy zabrać się do pracy -

powiedziała Bailey, nalewając

herbatę.

- Proszę bardzo. - Parker oparł się wygodnie o ściankę boksu, krzyżując ręce na

piersiach i rozprostowując swoje długie nogi. - Proszę, zadawaj pytania - dodał, widząc,

że dziewczyna się waha.

- Może najpierw streszczę ci całą historię.

- Proszę bardzo, jak sobie życzysz.

- Chciałabym, żebyś zrozumiał postać Michaela -

wyjaśniła. - To biznesmen,

pochodzący z biednej dzielnicy. Jest nieco zgorzkniały, ale nauczył się

wybaczać tym, którzy krzywdzili go całymi latami. Po trzydziestce, nigdy nie był

żonaty...

- Dlaczego nie? - przerwał Parker.

- Po pierwsze, był zbyt zajęty swoją karierą.

- To znaczy?

- Zajmuje się eksportem.

- No tak.

- Coś ci się nie podoba?- Bailey nie zadała jeszcze żadnego z przygotowanych

wcześniej pytań, a Parker już wyglądał na niezadowolonego.

- Rzadko się zdarza, żeby mężczyzna dożył trzydziestu pięciu lat, nie angażując się w

żaden związek. Jeżeli w istocie tak jest, to w tym leży problem.

- Ty też jesteś po trzydziestce i nie masz żony - przypomniała mu Bailey. – Z jakiego

powodu?

Parker wzruszył ramionami.

- Miałem bardzo dużo zajęć na studiach, co nie pozostawiało mi czasu na umawianie

się z dziewczynami. Później bardzo dużo podróżowałem... Spotykałem się oczywiście z

różnymi kobietami, ale nigdy nic z tego nie wyszło. Pewnie nie znalazłem jeszcze

odpowiedniej. Ale to nie znaczy, że nie chcę się kiedyś ożenić i ustatkować.

- Michael myśli podobnie, tylko uważa, że małżeństwo skomplikuje mu życie. Dojrzał

już do tego, żeby zakochać się w Janice, tylko nie zdaje sobie z tego sprawy.

- Rozumiem - powiedział Parker, kiwając głową. - Kontynuuj. Nie powinienem ci

przerywać.

- No więc życie Michaela właściwie płynie gładko, póki nie spotka Janice. Jej ojciec

przeszedł na emeryturę, a ona przejmuje po nim fabrykę. Mogę dodać, że jest do tej pracy

dobrze przygotowana.

- Co tam się produkuje?

- Nie opisuję tego dokładnie, ale daję czytelnikowi do zrozumienia, że chodzi o

podzespoły do komputerów.

- Mów dalej, spróbuję ci nie przerywać.

- W każdym razie ojciec Janice od dawna podziwia Michaela i marzy o tym, żeby

młodzi zeszli się ze sobą. Oczywiście żadne z nich nie ma o tym zielonego pojęcia.

Przynajmniej na początku.

Parker ponownie napełnił filiżanki herbatą.

- Interesujące.

Bailey uśmiechnęła się nieśmiało.

- Dzięki. Co się najpierw dzieje: tatuś tak ustawia młodych, że w trakcie przyjęcia z

okazji Bożego Narodzenia stają razem pod jemiołą. Wszyscy czekają, żeby się

pocałowali, ale Michael jest wściekły i...

- Chwileczkę. - Parker uniósł rękę, zatrzymując jej potok słów. - Pozwól, że wszystko

sobie ułożę. Facet stoi pod jemiołą z piękną kobietą i jest wściekły. A o co mu chodzi?

- Nie rozumiem?

- Który facet przy zdrowych zmysłach broniłby się przed pocałowaniem pięknej

kobiety?

Bailey uniosła filiżankę i oparła się o drewnianą ściankę boksu, zastanawiając się nad

słowami Parkera. Miał rację. Ale Janice też nie była pod tą jemiołą specjalnie szczęśliwa.

Czy to coś zmienia? Wyobraź sobie, Bailey, że stoisz pod jemiołą z mężczyzną, takim jak

Parker Davidson...

Pełna poczucia winy, otrząsnęła się z takich myśli, skupiając z powrotem uwagę na

słowach Parkera.

- Chyba że... - powiedział w zamyśleniu.

- Tak?

- Chyba że orientuje się, iż został wmanewrowany w tę sytuację i czuje się urażony.

Może nawet uważa, że dziewczyna jest w zmowie z ojcem?

Bailey potakiwała zadowolona, notując słowa Parkera

- Tak, to dobry pomysł! - Zadziwiające, tak jak i Jo Ann potrafił rzucać pomysłami jak

z rękawa.

- Niemniej - zawahał się z westchnieniem - piękna kobieta jest piękną kobietą i bez

względu na okoliczności nie będzie się opierał. A co się dzieje potem, jak już ją pocałuje?

- Nic specjalnego. Robi to niechętnie. Ale wiesz co, zdecydowałam się zmienić ten

fragment. Michael nie powinien zbytnio się dąsać. To dzieje się na początku książki,

kiedy żadne z nich nie zdaje sobie jeszcze sprawy z planu tatusia. Nie chcę zbyt wcześnie

sugerować niczego czytelnikowi.

Bailey przerabiała w głowie całą tę scenę. Widziała oczami duszy Michaela i Janice

stojących pod jemiołą, obydwoje skrępowanych sytuacją, ale, jak sugerował Parker, nie

wzbraniających się aż tak bardzo przed pocałunkiem. Janice myśli sobie, że pocałują się i

na tym koniec, dopóki... naprawdę nie zaczynają się całować.

Ten właśnie fragment Bailey chciałaby rozbudować. Kiedy usta Michaela dotkną ust

Janice, musi być tak, jak przy dolaniu oliwy do ognia, albo jeszcze goręcej. Wówczas, nie

dość, że młodzi będą opierać się niecnym knowaniom ojca Janice, to jeszcze będą musieli

walczyć z ogarniającymi ich uczuciami.

- Fantastyczne - szepnęła Bailey. – Naprawdę fantastyczne.

Zaczęła opowiadać Parkerowi swój plan, ale przerwał im kelner, ustawiając na stole

zestaw różnorodnych dymiących potraw.

Głodna Bailey chwyciła pałeczki. Parker poszedł w jej ślady. Z rozpędu sięgnęli do tego

samego dania.

- Najpierw ty.

- Nie, ty - zachęcił ją Parker.

Uśmiechnęła się, ponownie sięgając do miseczki. Chociaż byli sobie niemal zupełnie

obcy, zachowywali się prawie tak, jakby łączyły ich stosunki koleżeńskie, a może

nawet... przyjaźń.

Przez kilka minut jedli w ciszy. Bailey obserwowała, jak Parker zgrabnie radzi sobie z

pałeczkami. Po raz pierwszy umówiła się na randkę z mężczyzną, który dorównywał jej

w tej umiejętności.

Zaraz, zaraz...! „Randka"? Czy rzeczywiście umówiła się na randkę? Podniosła głowę i

szeroko otwartymi oczyma wpatrywała się w siedzącego naprzeciwko mężczyznę.

- Bailey, dobrze się czujesz?

Skinęła głową, szybko odwróciwszy wzrok.

- Rozgryzłaś pieprz czy co?

- Nie - zapewniła go. - Wszystko w porządku. - Nie, to nie mogła być randka! Bailey

miała nadzieję, że Parker zdaje sobie z tego sprawę.

Resztę posiłku spożyli w milczeniu.

Parker oczywiście nie mógł nic wiedzieć o jej przejściach z Paulem i Tomem. Ani o tym,

że w szafie wisi nie używana suknia ślubna, każdego ranka przywołująca okropne

wspomnienia. Ta suknia była dla niej niczym stała przestroga, że należy nieufnie odnosić

się do całego rodzaju męskiego. Przy Parkerze czuła się bezpieczna. Sprawiał wrażenie

szczerego, prawego i... w tym właśnie tkwiło zagrożenie. Może rzeczywiście posiadał

cechy idealnego bohatera, ale Bailey, która sparzyła się już dwa razy, nie miała zamiaru

znowu wystawiać swojego serca na próbę.

Zapłacili po połowie. Parkerowi wyraźnie to się nie podobało, ale Bailey uparła się.

Właśnie wychodzili, kiedy mężczyzna coś sobie przypomniał.

- Mówiłaś o przerobieniu tej sceny pod jemiołą...

- Tak - odpowiedziała, odzyskując częściowo entuzjazm. - Ten pocałunek ma być jak

wybuch dynamitu. Twoje sugestie bardzo mi pomogły. Nawet nie wiesz, jak bardzo

doceniam fakt, że spotkałeś się ze mną dzisiaj, tak w ostatniej chwili.

Parker jakby jej nie słyszał. Otwierając przed nią drzwi, zmarszczył brwi.

- Znowu coś ci się nie podoba? - głośno zauważyła Bailey.

- Czy kiedykolwiek doświadczyłaś tak intensywnego uczucia w trakcie pocałunku z

mężczyzną?

Bailey nie musiała zastanawiać się nad odpowiedzią.

- Prawdę mówiąc, nie.

- Tak też myślałem.

- Ale podoba mi się pomysł, że coś takiego dzieje się między Janice i Michaelem. -

Obstawała przy swoim. - To nadaje całej historii zupełnie nowy wymiar. Poza tym w

romansach książkowych musi być jakiś element fantazji przekraczający ramy zwykłego

życia.

- Nie mówię, że taka silna reakcja z ich strony nie powinna mieć miejsca.

Zastanawiałem się tylko, jak zamierzasz opisać tę scenę, jeżeli tobie samej nigdy coś

podobnego się nie przydarzyło.

- Na tym polega dobre pisarstwo - wyjaśniała Bailey, ignorując niezbyt przyjemne

sugestie ze strony Parkera.

Całowała się przecież! I to ile razy!

- Pisanie romansu wymaga po prostu wyobraźni. Nie spodziewasz się chyba, że będę

latać i całować się z obcymi facetami.

- Dlaczego nie? Nie miałaś żadnych oporów, żeby śledzić właśnie takiego obcego

faceta. Jaką ci zrobi różnicę, jeśli pozwolisz mi się pocałować? Wszystko w celach

naukowych.

- Pocałować się z tobą?

- To doda autentyczności twojemu romansowi.

- A gdybym chciała opisać historię tajemniczego morderstwa, musiałabym najpierw

kogoś zabić?

- Nie mów bzdur! Morderstwo w ogóle nie wchodzi w rachubę, ale pocałunek...

pocałunek to zupełnie inna para kaloszy. Uważam, Bailey, że powinniśmy spróbować.

Szli obok siebie. Bailey zatopiona była w myślach, kiedy Parker, jak gdyby nigdy nic,

skręcił w wąską uliczkę. Zdawało się jej, że to ta sama, do której wciągnął ją, kiedy go

śledziła.

- No więc? - powiedział, kładąc jej ręce na ramionach i patrząc na nią z góry. - Jesteś

gotowa?

Czy była gotowa? Sama już nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. Miał rację, że

opis sceny pocałunku może okazać się o wiele lepszy, jeżeli sama dozna uczuć

podobnych do Janice. Pocałunek z Parkerem, to tak... jak Janice z Michaelem. Sposób, w

jaki w pierwszym, najważniejszym rozdziale opisze uczucia zbliżające do siebie

bohaterów, może zaważyć na decyzji o wydaniu książki.

- Jestem - odpowiedziała, z trudem rozpoznając własny głos.

Ledwie zdążyła to powiedzieć, już Parker delikatnie ujął jej brodę i zbliżył swoje usta do

jej twarzy.

- To będzie wspaniałe - usłyszała jeszcze jego szept, a potem zaczął ją całować.

Bailey zamknęła oczy. Miał rację, było wspaniale, cudownie... Poczuła, że kręci jej się w

głowie, i że ogarnia ją jakaś słabość, jakaś słodka ociężałość. Mimowolnie przylgnęła do

Parkera i niemal omdlała w jego ramionach. Z pewnością osunęłaby się na chodnik,

gdyby nie trzymał jej mocno.

Cudownie całował, biło z niego ciepło.

Jeżeli to dłużej potrwa, oboje zupełnie stracą panowanie nad sobą!

- Już dość - błagała, odrywając usta.

Ukryła twarz na jego ramieniu i kilka razy odetchnęła głęboko, próbując opanować

drżenie.

To nie w porządku z jego strony, że doprowadził ją do takiego stanu. Dla Michaela i

Janice to oczywiście jak najlepiej, ale jeżeli chodzi o nią - wręcz odwrotnie. Nie chciała

już odczuwać takich sensacji. Nieczułość, w którą przyoblekła swoje serce, pękała akurat

wtedy, kiedy Bailey najbardziej jej potrzebowała.

Dotyk gorących ust na skroni spowodował, że odskoczyła od niego.

- Tak - powiedziała, zacierając dłonie i powoli odzyskując głos. - To był niewątpliwie

krok w dobrym kierunku.

- Słucham? - Parker patrzył na nią, jakby nie był całkiem pewien, że dobrze usłyszał.

- Ten pocałunek - wyjaśniła. - Miał w sobie żar i pewien wdzięk, ale nie znalazłam w

nim tego czegoś... więcej. W trakcie pocałunku między Michaelem i Janice musi płonąć

żywy ogień!

- W naszym pocałunku był ogień. - W głębokim głosie Parkera pobrzmiewało

rozgoryczenie.

- Wdzięk, owszem - poprawiła go i dodała: - Chociaż muszę przyznać, że jesteś

dobry w te klocki. Długoletnia praktyka, co? - Żartobliwie szturchnęła go łokciem pod

żebro. - No, muszę pędzić. Jeszcze raz dzięki, że zgodziłeś się spotkać ze mną bez

uprzedzenia. Do zobaczenia.

O dziwo, udało jej się utrzymać uśmiech na twarzy, a co jeszcze dziwniejsze - udało jej

się odmaszerować, chociaż nogi miała jak z waty.

Zdążała w stronę metra, najszybciej jak mogła, mamrocząc coś do siebie z wyrzutem

przez cały czas. Ilekroć znalazła się w pobliżu Parkera Davidsona, zaraz zaczynała się

zachowywać jak kompletna idiotka!

Kiedy tak strofowała samą siebie, białym sportowym samochodem podjechał Parker.

Nie znała się na samochodach, ale potrafiła rozpoznać kosztowny wóz. Tak samo jak

wiedziała, że jego garnitur nie pochodzi z domu towarowego.

- Wsiadaj - powiedział krótko, zatrzymując się powoli i przechylając, żeby otworzyć

drzwi od strony pasażera.

- Pojadę metrem.

- Nie o tej porze.

- A dlaczego nie?

- Nie kuś losu, Bailey, wsiadaj.

Zastanawiała się, co powinna zrobić, ale na widok jego zaciśniętych ust doszła do

wniosku, że nie da się go przekonać. W życiu nie widziała mocniej zarysowanego

podbródka. Przypomniała sobie, że ta właśnie cecha, jako jedna z pierwszych, rzuciła jej

się w oczy.

- Gdzie mieszkasz? - zapytał, kiedy wsunęła się do samochodu.

Bailey podała adres, zapinając pasy. Siedziała milcząca, Parker zaś pędził zatłoczoną

ulicą. Na czerwonym świetle ostro zahamował. Dziewczyna rzuciła spojrzenie w jego

stronę.

- Dlaczego jesteś taki wściekły? - zażądała odpowiedzi. - Wyglądasz, jak byś miał

ochotę mnie pokąsać.

- Nie znoszę, kiedy kobieta kłamie.

- Ja skłamałam? Kiedy? - spytała z obrażoną miną.

- Kilka minut temu, kiedy twierdziłaś, że naszemu pocałunkowi... czegoś brakowało. -

Gorzko się roześmiał i potrząsnął głową. - W czasie tego pocałunku przeleciał między

nami prąd o takim natężeniu, że mógłby oświetlić całe miasto. Jeżeli chcesz oszukiwać

samą siebie, to w porządku, ale ja się nie dam wziąć na takie gierki.

- To nie są żadne gierki - poinformowała go, przybierając skromną minę. - Ale nie

odpowiada mi, że rzucasz się na mnie jak dzikus tylko dlatego, że mam inne zdanie na

temat istniejącego między nami układu.

- Jakiego układu? To był tylko pocałunek, kochaneczko.

- Zgodziłam się na niego jak na doświadczenie naukowe.

- Jeżeli sama chcesz w to wierzyć, w porządku, ale oboje wiemy, jak jest naprawdę.

No, dobrze. Niech sobie myśli, co mu się żywnie podoba. Pozwoli się odwieźć do domu,

bo Parker nalega, ale na tym koniec ich znajomości! Okazuje się, że dla niego ten

pocałunek miał o wiele większe znaczenie, niż myślała. Pewnie ona też coś tam poczuła...

Tylko czy on musi opowiadać o tym ogniu, prądzie, który między nimi przepłynął?

Parker podjechał pod jej dom i zatrzymał samochód.

- Czy ciągle upierasz się, że nasz pocałunek nic dla ciebie nie znaczył i był jedynie

eksperymentem naukowym?

- Jak najbardziej - potwierdziła zdecydowanie, nie pozwalając sobie na najmniejsze

nawet wahanie.

- Udowodnij mi to.

- O co ci chodzi?

- Jeszcze raz mnie pocałuj.

Dziewczyna poczuła, że krew odpływa jej z twarzy.

- Nie mam zamiaru całować się z tobą przed domem, kiedy przygląda nam się połowa

lokatorów.

- W porządku, zaproś mnie do siebie.

- Jest już późno.

- Od kiedy to dziewiąta wieczorem oznacza „późno"?

- Nie ma takiego prawa, które mówi, że kobieta musi zapraszać mężczyznę do domu -

powiedziała, przybierając oficjalny ton.

Po plecach przeszły jej ciarki. Wpatrywała się prosto przed siebie.

Śmiech Parkera zupełnie ją zaskoczył. Obróciła się, żeby zmiażdżyć go spojrzeniem i

zobaczyła łobuzersko roześmianą twarz.

- Och, ty tchórzu... - Przyciągnął ją do siebie i lekko pocałował w policzek - No już,

uciekaj do domu, zanim się rozmyślę.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

- Podoba mi się sposób, w jaki zmieniłaś tę scenę z pierwszym pocałunkiem -

powiedziała Jo Ann. - Zupełnie genialnie. Jesteś na dobrej drodze do sukcesu, Bailey.

Zrobiłaś. z Michaela dumnego, namiętnego, ale również bardzo spontanicznego faceta.

To najlepsza wersja z tych, które dotychczas napisałaś.

Bailey była tak szczęśliwa, że z trudem powstrzymywała się, żeby nie odtańczyć

szalonego rocka wzdłuż zatłoczonego przejścia w wagonie metra. Opanowała się całym

wysiłkiem woli i uśmiechnęła w odpowiedzi.

- Zadziwiające, jak podejście do tej sceny pod trochę innym kątem stawia wszystko w

zupełnie innym świetle, prawda?

- Faktycznie - sekundowała jej Jo Ann. - Jeśli reszta książki będzie równie dobra, to

naprawdę myślę, że masz szansę.

Bailey bała się nawet snuć takie marzenia. Cały weekend spędziła przy komputerze.

Scenę pod jemiołą przerabiała pewnie z dziesięć razy, za każdym razem wkładając więcej

pasji w uczucia bohaterów. Kosztowało ją wiele wysiłku, żeby uchwycić to niedowie-

rzanie, którego doświadczyli jej bohaterowie w trakcie pierwszego pocałunku, szok

niespodziewanej wzajemnej fascynacji. Naturalnie, żadne z nich nie może na razie

zorientować się, jakie uczucia żywi względem drugiego. W przeciwnym razie Bailey

pozbawiłaby się głównego wątku.

Michael po opisanym wydarzeniu wpada w melancholijny, ponury nastrój. Z kolei

Janice dokonuje jakichś skomplikowanych akrobacji, żeby siebie samą przekonać, jak

nieważny był ów incydent pod jemiołą. Jednakże żadne z nich nie jest w stanie o nim

zapomnieć.

Jeżeli ta część książki napisana była szczególnie sugestywnie, to nie bez powodu.

Reakcja Bailey na pocałunek Parkera była identyczna z tym, co czuła Janice całowana

przez Michaela. Niedowierzanie... Zdumienie... Szok... To nie powinno się było w ogóle

wydarzyć.

Bailey, niestety, spodziewała się takiej reakcji, zanim jeszcze zgodziła się na ten

„naukowy eksperyment". Kogo chciała oszukać? Samą siebie? Wiedziała, że pragnie tego

pocałunku jeszcze na długo przed tym, jak Parker podsunął jej tę pragmatyczną

wymówkę.

Już w połowie kolacji doświadczyła wszystkich tak dobrze znanych symptomów.

Palpitacje, spocone dłonie, nagła utrata apetytu... Próbowała zignorować te objawy, ale, w

miarę upływu czasu, nie była w stanie już o niczym innym myśleć.

Parker też jakoś podejrzanie ucichł. Potem pocałował ją i zrobiło się jeszcze gorzej.

Najpierw poczuła ogarniające ją ciepło i zakręciło jej się w głowie, a przez całe jej ciało

zaczęły przebiegać dreszcze. Doznanie było tak silne, tak dojmujące, że Bailey wiele

kosztowało, aby nie dać po sobie poznać, jakie zrobiło na niej wrażenie.

- Co sprawiło, że postanowiłaś przerobić tę scenę w taki sposób? - spytała Jo Ann,

wdzierając się w jej myśli.

Bailey gapiła się na nią, gwałtownie mrugając oczami.

- Bailey? Wyglądasz, jakbyś bujała w obłokach.

- Nie, zamyśliłam się tylko.

- Bardzo niebezpieczna cecha. Zwłaszcza u pisarzy. Trudno nam przestać myśleć o

naszych bohaterach. Uparcie chodzą za nami.

Co tam bohaterowie! Bailey nie mogła przestać myśleć o Parkerze Davidsonie! On istniał

naprawdę. Teraz na przykład szedł w ich stronę, jak gdyby w jego zwyczaju było

wyszukiwanie jej w tłumie podróżnych.

- Witam panie - odezwał się grzecznie, posłał im przyjazny uśmiech i stanął dokładnie

naprzeciwko Bailey. Spod pachy wystawała mu poranna gazeta i wyglądał dokładnie tak,

jak tego pamiętnego pierwszego dnia. Przystojny. Silna osobowość.

- Dzień dobry - odburknęła Bailey, natychmiast odwracając się z powrotem do okna.

- Cześć. - Jo Ann uśmiechnęła się ciepło.

Bailey poczuła ukłucie zazdrości. Przecież Parker jest jej bohaterem, a nie Jo Ann!

Przyjaciółka witała się z nim jak z dawno nie widzianym bratem albo starym znajomym.

Jeszcze bardziej denerwowała ją jej własna radość na widok Parkera.

- Jak tam? - zwrócił się do Bailey. - Czy ostatnio śledziłaś po mieście jakichś obcych

mężczyzn?

Widząc zainteresowanie, jakie jego słowa wywołały wśród siedzących w pobliżu

pasażerów, spojrzała na niego z wściekłością.

- Bynajmniej - warknęła.

- Cieszę się.

O mój Boże! Niechcący spojrzała na mężczyznę obok Parkera. Był to starszy,

dystyngowany dżentelmen, z wyraźnym zainteresowaniem zerkający znad porannej

gazety.

- Przerobiłaś tę scenę pocałunku? - dopytywał się dalej Parker.

Mężczyzna obok przestał nawet udawać, że czyta gazetę i otwarcie wpatrywał się w

Bailey.

- Zrobiła to fantastycznie - wyręczyła ją Jo Ann, jakby włożony w przeróbkę wysiłek

należał do niej.

- Byłem pewien, że tak będzie - zauważył znacząco Parker.

W kącikach jego ust czaił się uśmiech. Bailey najchętniej zapadłaby się pod ziemię.

- Domyślam się, że opis odznaczał się dbałością o szczegół - dodał, a jego oczy

znalazły wzrok Bailey. - I wnikliwością, której brakowało w pierwszej wersji.

- Rzeczywiście - potwierdziła Jo Ann, patrząc na niego ze zdziwieniem. - Cała scena

jest przepięknie napisana. Wszystkie uczucia, emocje oddane są tak sugestywnie, że aż

trudno uwierzyć, że te dwa opisy wyszły spod pióra tej samej osoby.

Mina Parkera przypomniała Bailey Maksa, kiedy znalazł w swojej misce indyka, zamiast

klajstrowatego kociego pokarmu.

- Mam tylko nadzieję, że tak samo dobra będzie scena tańca - dodała Jo Ann.

- Scena tańca? - zdziwił się Parker.

- To parę rozdziałów dalej - wyjaśniła Bailey, gwałtownie zabierając maszynopis z

kolan Jo Ann i pakując go do swojej przepastnej torby.

- Opisała tę scenę bardzo romantycznie, ale czegoś tam brakuje - tłumaczyła Jo Ann. -

Niestety, nie potrafię określić, czego...

- Największy problem jak zwykle sprawia Michael - wtrąciła Bailey, nie chcąc, żeby

rozmowa zeszła na inne tory.

- Nie możesz za wszystko winić Michaela - nie zgodziła się Jo Ann. - Popraw mnie,

jeżeli się mylę, ale, o ile sobie przypominam, to Michael i Janice zostali wmanewrowani,

oczywiście przez ojca Janice, do pójścia razem na koncert. Poszli tylko dlatego, że nie

potrafili wymyślić żadnej wiarygodnej wymówki.

-Tak - Bailey zgodziła się ponuro. - Jakaś grupa rockowa grała muzykę lat

sześćdziesiątych.

- No właśnie. Po czym, gdy impreza zaczęła się rozkręcać, kilka par zaczęło tańczyć na

widowni. Młodzieniec siedzący obok Janice zaprosił ją do tańca...

- No tak, ale mimo wszystko najbardziej zawinił Michael - upierała się Bailey. Z

nadzieją zerknęła na starszego dżentelmena z gazetą, ale ten tylko wzruszył ramionami.

- A co takiego strasznego zrobił Michael? - dopytywała się Jo Ann, marszcząc w

zdziwieniu brwi.

- No... no, nie powinien pozwolić Janice, żeby tańczyła z kimś innym - wydusiła

zdesperowana Bailey.

- Nie mógł tego zrobić - argumentowała Jo Ann. - Wyszedłby na zazdrosnego bubka. -

Spojrzeniem szukała potwierdzenia u Parkera.

- Może się nie znam, ale muszę się zgodzić.

Bailey zła była na obydwoje. To była jej powieść i napisze ją tak, jak uważa za stosowne.

Jednakże, na wszelki wypadek, gdyby to oni mieli rację, powstrzymała się od

komentarza. Musi przetrawić ich opinie.

Zazgrzytały hamulce, pociąg zatrzymał się, kilku pasażerów ustawiło się do wyjścia i

Bailey z ulgą zauważyła, że jest to przystanek Parkera.

- Zadzwonię do ciebie - powiedział, patrząc jej prosto w oczy. Nie czekając na

odpowiedź, odwrócił się do wyjścia.

Bailey była przerażona. Przecież wiedział, że nie chciała podtrzymywać tej znajomości.

Przybrała postawę obronną i dobrze wiedziała, dlaczego tak robi. Tylko że on nie bardzo

to rozumiał, a jej opór jeszcze bardziej go podniecał, a może po prostu bawił.

- Zadzwoni do ciebie - z zazdrością westchnęła Jo Ann. - Czyż to nie podniecające?

Nie jesteś podniecona?

Bailey potrząsnęła głową, na przekór temu, co czuła.

- Podniecona? Raczej nie.

Jo Ann obrzuciła ją podejrzliwym spojrzeniem.

- Coś nie tak?

- Nic - spokojnie odpowiedziała Bailey.

Dwukrotnie pozwoliła się ponieść swojej romantycznej naturze, ale tym razem nie

popełni kolejnego błędu. Romansowanie jest z pewnością cudowne, podniecające i

inspirujące, ale najlepiej ograniczyć się do czytania powieści o miłości. Mężczyźni,

przynajmniej ci, z którymi miała do czynienia, okrutnie ją rozczarowali.

- Czy Parker ci się nie podoba? - zapytała Jo Ann. - Przecież to materiał na idealnego

bohatera! Od razu się zorientowałaś, szybciej niż ja, nie pamiętasz?

- Tak, ale to był tylko eksperyment naukowy.

- Eksperyment naukowy?! Nie oszukuj, Bailey. Zobaczyłaś w Parkerze Davidsonie o

wiele więcej niż tylko postać Michaela. Nie należysz do typu kobiet, które wyskakują z

metra, żeby śledzić nie znanego im faceta. Coś tam w głębi twojej duszy kazało ci

zwrócić na niego uwagę.

Bailey zaśmiała się krótko, z przymusem.

- Wybacz, że to mówię, ale chyba naczytałaś się za dużo romansów.

Jo Ann wzruszyła ramionami.

- Być może, ale wątpię, by w tym przypadku miało to większe znaczenie.

Tego wieczora pisanie w ogóle jej nie szło. Bailey, ubrana w szary dres, bez makijażu i

bez pantofli, siedziała przed swoim komputerem, tępo wpatrując się w ekran. Opuścił ją

dobry humor i zapał. Każde napisane słowo zdawało jej się płaskie i niezdarne. Walczyła

z pokusą, żeby skasować cały rozdział.

Maks, który widocznie postanowił zostać strażnikiem jej drukarki, zwinięty w kłębek

spał sobie na niej w najlepsze. Bailey już dawno porzuciła próby zganiania kota z

aparatury. Poddała się bardzo szybko i teraz okrywała tylko drukarkę ręcznikiem, żeby

uchronić mechanizm przed kocią sierścią. Gdy chciała coś wydrukować, budziła Maksa,

który był wyraźnie niezadowolony z tego powodu, czego zresztą nie omieszkiwał jej

okazać.

- Niedobrze, Maks - poinformowała swego towarzysza. - Słowa po prostu nie chcą

płynąć.

Maks nie okazał najmniejszego zainteresowania. Wyciągnął łapę i uważnie ją oglądał, po

czym zapadł w kolejną drzemkę. Był najedzony, zadowolony z życia... Czegóż chcieć

więcej?

Bailey skrzyżowała nogi i odchyliła się na krześle z rękami założonymi za głowę.

Rozdział drugi, tak jak pierwszy, był wartki i potoczysty. Natomiast trzeci... Jęknęła i po

raz kolejny przeczytała list od Pauli Albright, z całych sił pragnąc odnaleźć w jej

uwagach inspirację do dalszej pracy.

Gdy w kuchni zadzwonił telefon, aż podskoczyła. Westchnęła z irytacją i wstała z

krzesła, żeby go odebrać.

- Halo! - powiedziała, zdając sobie jednocześnie sprawę z dwóch rzeczy.

Po pierwsze, jej głos brzmiał odpychająco, a po drugie... po drugie, przez cały wieczór

podświadomie wyczekiwała tego telefonu.

- Halo? - Usłyszała w słuchawce uprzejmy głos Parkera.

Jej zły humor nie zrobił na nim większego wrażenia.

- Pewnie pracujesz, ale z twojego tonu domyślam się, że przeróbka nie idzie ci za

dobrze.

- Dlaczego? Całkiem nieźle... Prawdę mówiąc, przerwałeś mi w trakcie ważnej sceny.

Mam tak niewiele czasu na pisanie i wieczory są dla mnie niezmiernie ważne.

Zaległa niezręczna cisza.

- No dobrze, to już ci nie przeszkadzam.

- Chodzi o to, że wolałabym, żebyś do mnie nie dzwonił. - Jej niezdarne wyjaśnienia

tylko pogarszały sprawę.

- Rozumiem. - Jego głos był teraz zimny i zasadniczy.

Bailey uświadomiła sobie, że chyba rzeczywiście „zrozumiał". Oczekiwała, że będzie się

z nią przekomarzał, próbował wprawić w lepszy humor... Nic z tego!

- Może odezwiesz się do mnie, jak znajdziesz wolną chwilę. - To wszystko, co

usłyszała.

- Oczywiście - odpowiedziała bezgranicznie rozczarowana, choć sama nie wiedziała, z

jakiego powodu.

A może tak będzie lepiej? Klamka zapadła. Żadnych dalszych kontaktów!

- Do widzenia.

- Do widzenia - odpowiedział po kolejnym, pełnym niepewności milczeniu.

Parker rozłączył się, ale ona wciąż ściskała w ręku słuchawkę. Zupełnie niepotrzebnie

zachowała się tak nieuprzejmie i odpychająco. Czyżby chciała samej sobie coś

udowodnić? Przekonać siebie, że nie warto mieć więcej do czynienia z Parkerem

Davidsonem?

Spokojnie, Bailey, nie angażuj w to swoich uczuć. Dostałaś już nauczkę. W myśli

wynajdowała coraz to nowe wymówki, które mogłyby usprawiedliwić jej nietaktowne

zachowanie. Ale jej serce zupełnie nie chciało ich słuchać.

Czuła się okropnie. Usiadła z powrotem na krześle i przez dobre pięć minut wpatrywała

się w ekran komputera, zupełnie nie mogąc się skoncentrować.

Przecież on tylko próbuje ci pomóc, podpowiadało jej serce. Mężczyznom nie można

ufać- odpowiadał na to rozum. Czy jeszcze się tego nie nauczyłaś?

No dobrze, ale jeżeli postąpiła właściwie, to dlaczego teraz czuje się tak wrednie?

Zamknęła oczy i potrząsnęła głową, w której czuła jedynie beznadziejny zamęt. Zrobiła

to, co uznała za konieczne, ale źle się z tym czuła. Prawdę mówiąc, czuła się wręcz podle.

Parker ze wszystkich sił próbował jej pomóc w pisaniu, poświęcając swój czas, dając

cenne rady. A kiedy ją pocałował, przypomniała sobie, co znaczy pożądanie.... Przez całą

noc Bailey nie zmrużyła oka. We wtorek rano zdecydowała się za wszelką cenę odnaleźć

Parkera. Jeżeli go odszuka, przeprosi, kładąc swój wczorajszy zły humor na brak weny.

- Cześć. - Jak co dzień przywitała ją na peronie Jo Ann.

- Cześć - nieprzytomnie odpowiedziała Bailey, wpatrując się w okna przedziałów

nadjeżdżającego pociągu. Miała nadzieję, że dostrzeże w którymś z nich Parkera.

Jeżeli nawet Jo Ann zauważyła coś dziwnego w jej zachowaniu, powstrzymała się od

komentarza.

- Dostałam wiadomość od agenta, do którego pisałam parę miesięcy temu -

powiedziała Jo Ann, radośnie się uśmiechając. Oczy jej błyszczały.

- Od Irenę Ingram? - Bailey natychmiast zapomniała o Parkerze.

Wiadomości Jo Ann od razu poprawiły jej nastrój. Przyjaciółka całymi tygodniami

wczytywała się w listę agentów, zastanawiając się, do kogo najpierw się zwrócić. Po

długich medytacjach zdecydowała się mierzyć wysoko. Trudno było znaleźć kogoś, kto

zechciałby reprezentować interesy początkującego pisarza, a Irenę figurowała na liście

jako jeden z najlepszych agentów pisarzy romansów. Z jej usług korzystało wielu

znanych autorów.

- No i co? - dopytywała się Bailey, pewna pozytywnej odpowiedzi.

- Przeczytała moją książkę i... - Jo Ann wyrzuciła do góry ręce - ...i szalenie jej się

podoba!

- Czy to znaczy, że będzie prowadzić twoje interesy? Obydwie zdawały sobie sprawę,

że nie zdarza się raczej, aby uznany nowojorski agent reprezentował autora, który nie

opublikował w swojej karierze żadnej książki. Nie znaczy to, że coś takiego jest w ogóle

nie do pomyślenia, ale wyobrazić to sobie byłoby trudno.

- Jakoś nie rozmawiałyśmy na ten temat, ale przypuszczam, że tak. To znaczy,

mówiłyśmy o jakichś drobnych poprawkach, których zrobienie nie powinno zająć mi

więcej niż tydzień. Potem omawiałyśmy kwestię publikacji. Ona zna wydawcę, który

interesuje się historycznymi romansami z tego okresu. Jak tylko dokonam tych przeróbek,

Irenę chce jemu pierwszemu wysłać moją książkę.

- Jo Ann! - Bailey schwyciła przyjaciółkę za ręce. - To fantastyczna wiadomość!

- Ciągle jeszcze nie mogę w to uwierzyć. Irenę zatelefonowała, kiedy byłam w pracy i

rozmawiała z moim ośmioletnim synem. Kiedy wróciłam do domu, zastałam jakąś

nagryzmoloną wiadomość, z której nic nie zrozumiałam. Wynikało z niej, że dzwoniła

jakaś pani o przedziwnym nazwisku.

- Bobby zawsze wszystko załatwi.

- Nie było go w domu, żebym mogła go dokładnie wypytać.

- Nie zapisał numeru telefonu?

- Nie, ale powiedział Irenę, że jestem w pracy, i zadzwoniła o wpół do szóstej naszego

czasu.

- Czy to nie ty mi powiedziałaś, że jak się jest pisarzem, to trzeba zawsze wiedzieć,

która godzina jest w Nowym Jorku?

- We własnej osobie! W każdym razie rozmawiałyśmy chyba z godzinę. To było coś

niesamowitego. Dan na szczęście był w domu. Stałam w kuchni z wypiekami na twarzy i

robiłam gorączkowo pospieszne notatki. Niczego nie musiałam mu wyjaśniać. Dan zabrał

się za obiad, potem poleciał po dzieci do parku, Sara nakryła do stołu i zanim

skończyłam rozmowę, obiad był gotowy.

- Zadziwiające.

Niektóre kobiety z klubu pisarzy narzekały na niechętny stosunek swoich mężów do ich

wysiłków twórczych. Pod tym względem Jo Ann miała szczęście. Dan wierzył w jej

talent równie mocno, jak ona sama.

Bailey czuła się coraz bardziej podekscytowana. Po trzech latach wysiłku marzenia Jo

Ann prawie się spełniły. Należało jej się to bardziej niż komukolwiek innemu. Pisała w

każdej wolnej chwili, jednocześnie pracowała na pełnym etacie, a na dodatek była

przykładną matką i żoną, no i siłą napędową całego klubu pisarzy.

- Dlaczego do mnie wcześniej nie zadzwoniłaś?

- Miałam taki zamiar, naprawdę. Ale zanim zmyłam naczynia, pokładłam dzieci spać i

przejrzałam moje notatki, zrobiło się strasznie późno. A propos, czy Parker do ciebie

dzwonił?

Bailey, akurat o nim najmniej chciała w tej chwili rozmawiać. Jeżeli przyzna, że

telefonował, Jo Ann zada jej pewnie całe mnóstwo kłopotliwych pytań. A jeżeli powie, że

nie - to skłamie.

Poszła na kompromis.

- Dzwonił, ale byłam akurat w trakcie pisania i zaproponowałam, że sama później do

niego zatelefonuję.

- No i...? - wyczekująco pytała Jo Ann.

- Nic - smutnym głosikiem odpowiedziała Bailey. - Wiem, że powinnam, ale... nie

zrobiłam tego.

- Wiesz, on jest fantastyczny.

- Słuchaj, czy mogłybyśmy nie rozmawiać na temat Parkera? Mam tyle innych

kłopotów, a poza tym... muszę przemyśleć pewne sprawy.

- Oczywiście. - Spojrzenie Jo Ann wyrażało współczucie. - Tylko nie myśl za długo.

Nieczęsto zjawiają się tacy mężczyźni, jak Parker Davidson. Przy odrobinie szczęścia -

raz w życiu. Na pewno nie to Bailey chciała usłyszeć.

Wieczorem, tego samego dnia, Maks jak zwykle leżał zwinięty na drukarce Bailey. Od

godziny pracowała nad przeróbkami, ale nie była zadowolona z wyników. Co rusz się

myliła. Ilekroć zamierzała wystukać imię Michaela, na ekranie komputera pojawiało się

imię „Parker".

Łatwo wytłumaczyć taki błąd. Była zmęczona. Parker zajmował jej myśli przez znaczną

część dnia. Co tu dużo mówić - czy był w ogóle w ciągu dnia taki moment, że o nim nie

myślała?

Zdecydowała się na krótką przerwę. Podniosła gazetę, żeby przejrzeć wiadomości i

natychmiast zauważyła wydrukowane na jednej ze stron nazwisko Parkera. Przez moment

była przekonana, że to jakiś błąd drukarski, podobny do jej własnego. Przyjrzała się

dokładnie kolumnie z lokalnymi wiadomościami i zdała sobie sprawę, że wzrok jej nie

mylił.

Usiadła na stołku w kuchni i dokładnie przeczytała krótki artykuł. Parker Davidson miał

być autorem projektu budowanego obecnie w mieście banku.

Bailey dwukrotnie przeczytała tekst. Czuła, jak wypełnia ją duma.

Musi do niego zadzwonić! Winna mu jest przeprosiny i wdzięczność. Wiedziała o tym już

wcześniej, w momencie, kiedy tak gwałtownie zakończyła ostatnią rozmowę. Wiedziała,

rozmawiając dzisiaj rano z Jo Ann. Wiedziała, pisząc swoją powieść, kiedy po raz

pierwszy zastąpiła imię Michaela jego imieniem. Nawet popołudniowa gazeta jej to

podpowiadała.

Położyła rękę na słuchawce, zawahała się. Ale co ona właściwie mu powie? Przeprosi za

swoje wcześniejsze zachowanie? Pogratuluje projektu, o którym przeczytała w gazecie?

Zabierze jej to jakieś trzydzieści sekund. A potem?

Chodzenie po kuchni w tę i z powrotem nie dodało jej odwagi. Sprawdzenie zawartości

lodówki też nie. Za to niezwykle podnieciło Maksa, który sądził, że dostanie kolejny

posiłek.

Wreszcie podniosła słuchawkę, nakręciła numer Parkera i czekała. Usłyszała długi

sygnał. Raz, drugi, trzeci...

Najwyraźniej wyszedł. Pewnie z jakąś szałową blondynką, żeby uczcić swój sukces...

- Halo! - odezwał się wreszcie po czwartym dzwonku.

Kompletnie ją zaskoczył.

- Parker?

- Bailey?

- Tak, to ja - powiedziała wesoło. - Cześć... - Zupełnie nie wiedziała, co ma dalej

mówić.

- Cześć. - Głos mu złagodniał.

- Czy dzwonię nie w porę? - zapytała, owijając sobie palec, następnie przegub i w

końcu łokieć sznurem od telefonu. - Mogę zadzwonić później.

- Ależ pora jest doskonała.

- Przeczytałam o tobie w gazecie i chcę ci pogratulować. Ten projekt robi wrażenie.

Tak jak się spodziewała, zbagatelizował sprawę. Zaległa cisza, którą należało albo

szybko przerwać, albo się rozłączyć.

- Chciałam cię też przeprosić za moje zachowanie wczoraj wieczorem - powiedziała ze

sznurem tak ciasno oplecionym wokół ręki, że poczuła, jak traci czucie w palcach. -

Zachowałam się nietaktownie, a wcale na to nie zasłużyłeś.

- To znaczy, że utknęłaś w pisaniu.

- Słucham? - Bailey nie była pewna, czy dobrze zrozumiała.

- Masz problemy ze. swoją powieścią?

- Skąd on może wiedzieć, zastanawiała się Bailey.

- No...

- Mam rację czy nie?

- Ani tak, ani nie. Telefonuję, żeby cię przeprosić.

- A jak idzie poprawianie?

- Niezbyt dobrze.

- To wszystko, co chciałem wiedzieć.

Bailey nie wiedziała, o co mu chodzi.

- Jeżeli próbujesz sugerować, że dzwonię tylko dlatego, żeby poprosić cię o pomoc

przy „Na zawsze twój", to się grubo mylisz.

- To po co zatelefonowałaś?

- Jeżeli już musisz wiedzieć, to żeby ci coś wyjaśnić.

- No to słucham.

- Poczuła się głupio.

- Moja mama zawsze mi powtarzała, że na chamstwo nie ma wytłumaczenia, chciałam

więc coś ci powiedzieć, coś, co może pomóc ci zrozumieć, dlaczego... - urwała nagle. Nie

mogła nic więcej z siebie wykrztusić.

- Słucham cię.

Bailey wzięła głęboki oddech i zamknęła oczy.

- Może tego nie zrozumiesz, ale powinieneś wiedzieć, że... że w mojej szafie wisi

prawie nie używana suknia ślubna.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Bailey w żaden sposób nie była w stanie pojąć, dlaczego wspomniała akurat o sukni

ślubnej. Jeszcze mniej zrozumiałe było to, co zrobiła potem.

Po prostu odłożyła słuchawkę.

Telefon niemal natychmiast zaczął dzwonić, ale ona wpatrywała się tylko w niego

głęboko przerażona i niezdolna do żadnej innej reakcji. Zasłaniając uszy dłońmi, przeszła

do pokoju, wtuliła się w fotel i podciągnęła nogi.

Miała wrażenie, że telefon nigdy nie przestanie dzwonić. Cisza, która nastąpiła po

ostatnim, siedemnastym dzwonku, wcale nie była jednak łatwiejsza do zniesienia.

Powoli zaczęła zbierać myśli, kiedy rozległo się niecierpliwe pukanie do drzwi.

Maks uniósł łeb z nad drukarki, niezadowolony, że po raz kolejny ktoś zakłóca jego

spokój.

- Bailey, otwórz! - rozkazał Parker tonem nieznoszącym sprzeciwu.

Niechętnie podniosła się i podeszła do drzwi. Nie było wyjścia, gdyby się uparł i tak

pewnie znalazłby sposób na dostanie się do środka. Ściągnąłby na przykład panią Morgan

z zapasowym kluczem.

Wpadł do pokoju jak szalony i stanął na środku, rozglądając się wokół i przeczesując

włosy ręką.

- O co chodziło z tą ślubną sukienką?

Bailey, ciągle jeszcze kurczowo uwieszona klamki, wzruszyła ramionami.

- Zapomniałeś, że jest prawie nie używana.

- Prawie nie używana?

- To właśnie próbowałam ci wytłumaczyć...

- Czy jesteś mężatką?

Pytanie zaskoczyło ją, chociaż chyba nie powinno.

- Skądże znowu!

- No to co, do diabła, znaczy „prawie nie używana"?

- Parę razy ją przymierzałam, zapłaciłam za nią, chodziłam w niej po mieszkaniu...

Nawet się w niej sfotografowałam, ale nigdy nie byłam w niej w kościele. - Zamknęła

drzwi i oparła się o nie.

- Czy chcesz mi o tym opowiedzieć?

- Nieszczególnie - odparła. - Naprawdę, nawet nie potrafię ci wytłumaczyć, dlaczego

zaczęłam mówić na ten temat. Ale, skoro już przyszedłeś, napijesz się kawy?

Nie czekając na odpowiedź, weszła do kuchni i automatycznie zdjęła z półki niebieski

kubek.

- Jak się nazywał?

- Który? Za pierwszym razem to był Paul. Parę lat później, Tom - ze spokojnym

sarkazmem, napełniając kubek, wyjaśniała Bailey. Sobie też nalała kawy.

- Czy mam rozumieć, że rzeczona sukienka była niejednokrotnie „prawie nie

używana"?

- Dokładnie.

Usiadła na kanapie, podkurczając nogi. Parkerowi pozostawiła niewygodny fotel.

- Nie rozpowiadam o tym na prawo i lewo, ale najwyraźniej mam kłopoty w

utrzymaniu przy sobie mężczyzny na dłużej. Dla wyjaśnienia - suknia została kupiona na

mój ślub z Tomem. Był moim drugim narzeczonym. Z Paulem nawet nie zdążyliśmy nic

zaplanować, tak szybko mnie... opuścił. - Ostatnie słowa wypowiedziała prawie

niedosłyszalnie.

- Dlaczego więc wciąż trzymasz tę sukienkę? - Spojrzał na nią łagodnie, ale i z

pewnym zaciekawieniem.

Bailey odwróciła wzrok. Nie potrzebowała współczucia. Nie potrzebowała też jego

czułości. Ale dlaczego w takim razie czuła się taka samotna i opuszczona?

- Bailey?

- To taka piękna sukienka...

Koronka połączona z białym jedwabiem. Perełki naszywane przez całą długość

rękawów. Dopasowana góra i rozkloszowana spódnica. Każda kobieta marzy, żeby

chociaż raz w życiu założyć taką suknię...

Zamiast zostawić u rodziców, Bailey zapakowała ją ostrożnie i przetransportowała do San

Francisco. A teraz Parker pyta, dlaczego? Pewnie istniało jakieś psychologiczne podłoże

tej decyzji, jakiś powód ukryty głęboko w jej podświadomości... A może miała to być po

prostu przestroga, że nigdy nie należy ufać mężczyznom?

- Kochałaś ich? - zapytał ostrożnie Parker.

- Tak mi się wydawało - szepnęła, wpatrując się w kubek z kawą. - Prawdę

powiedziawszy, to... to już teraz sama nie wiem.

- Opowiedz mi o Paulu.

- Paul... - powtórzyła jak we śnie. - Poznaliśmy się na pierwszym roku studiów... -

Mówiła o tym tak, jakby od tamtego czasu minęły całe wieki, a to dopiero kilka lat.

- I zakochałaś się?

- I to szybko. Studiował prawo. Był inteligentny, dowcipny i zdecydowany. Mogłam

go słuchać godzinami. Paul dokładnie wiedział, czego chce i jak to zdobyć.

- Chciał zdobyć ciebie? - wtrącił Parker.

- Z początku... - Bailey zawahała się. - Potem poznał Valerie. Nie sądzę, żeby od

początku chciał się w niej zakochać.

Bailey musiała w to wierzyć. Wiedziała, że Paul próbował wytrwać w miłości do niej, ale

w końcu wybrał Valerie.

- Po tym wszystkim wyleciałam z uczelni - dodała cichym, drżącym głosem. - Nie

mogłam znieść ich widoku, szczęśliwych, zakochanych...

Teraz widziała to jako akt tchórzostwa. Rodzice byli mocno rozczarowani jej decyzją.

Tymczasem Bailey kontynuowała studia w szkole biznesu, kończąc je rok później.

- Powinnam się zorientować, że Paul nie mógł być bohaterem romansu. - Spojrzała na

Parkera i spróbowała się uśmiechnąć.

- W jaki sposób?

- Pił różowe wino.

- Słucham? - Parker wpatrywał się w nią szeroko otwartymi oczyma.

- Ty wolisz czystą whisky, prawda?

- Tak. - Patrzył teraz na nią jak na jakieś medium. - Skąd wiesz?

- Chodzisz również do męskiego fryzjera, a nie do damskiego.

Przytaknął.

- Twoje stroje są raczej tradycyjne i dobrej jakości, no i zawsze nosisz skarpetki.

- To wszystko prawda - zgodził się, jakby nie rozumiejąc dowcipu. - Ale skąd o tym

wiesz?

- Wolisz pić kawę z kubka niż z filiżanki.

- Owszem... - Parker odpowiadał coraz bardziej zdziwiony.

- Nic dziwnego. Przecież jesteś bohaterem. - Znowu spróbowała się do niego

uśmiechnąć. - Po tym wszystkim, co przeżyłam, nauczyłam się jednej rzeczy: jak

rozpoznać prawdziwego mężczyznę.

- A Paul i Tom nie byli prawdziwymi mężczyznami?

- Nie, tylko za takich się uważali.

Zmieniła pozycję, podciągając kolana pod brodę i opasując je rękoma. To tak na wszelki

wypadek, gdyby, na przykład, zachciało mu się ją pocieszać.

- Lecz zanim wyciągniesz pochopne wnioski - mówiła dalej - powinieneś wiedzieć, że

jedynym powodem, dla którego szukam prawdziwego mężczyzny, jest dobro „Na zawsze

twój". Jesteś idealny... jako prototyp postaci Michaela.

- Ale osobiście nie chcesz się angażować w bliższą znajomość ze mną?

- No właśnie.

Bailey poczuła ogromną ulgę. Nareszcie wszystko udało jej się powiedzieć. Teraz

zniknie może całe to napięcie między nimi.

Parker milczał przez chwilę, wreszcie potrząsnął głową, jakby z dezaprobatą.

- Mógłbym przyjąć twoje tłumaczenie, gdyby nie jedna rzecz...

-To znaczy? - Bailey spojrzała mu w oczy.

- Pocałunek.

Natychmiast opuściła wzrok, a po plecach przeszły jej ciarki. Chciała wrzasnąć, że nie

powinien o tym akurat teraz wspominać, ale zamiast tego wymamrotała tylko:

- Chyba nie powinniśmy...

- Dlaczego nie?

- To był tylko eksperyment - powiedziała z naciskiem. - Nic więcej.

Próbowała przekonać samą siebie, że rzeczywiście tak było. Uśmiechnęła się przyjaźnie,

z nadzieją, że Parker porzuci kłopotliwy temat.

Niestety.

- No to w takim razie chyba bez obawy możemy powtórzyć ten eksperyment?

- Nie ma takiej potrzeby - odparła niepewnie.

- Nie zgadzam się z tobą. - Mężczyzna podniósł się z fotela i ruszył w jej stronę.

Jeszcze mocniej objęła nogi.

- Nie masz się czego obawiać - uspokajał ją.

- Oczywiście... tylko że te pocałunki wprawiają mnie w zakłopotanie.

- A dlaczegóż to?

Boże, czy ten facet nie może przyjąć prostej odpowiedzi? Chociaż raz? Bailey

westchnęła.

- No dobrze, jeżeli nalegasz, możesz mnie pocałować - powiedziała najbardziej

odpychającym głosem, na jaki było ją stać.

Obciągnęła bluzę, mocno zacisnęła powieki, wydęła usta i czekała.

Ciągle czekała.

W końcu straciła cierpliwość i otworzyła oczy. Parker siedział obok i patrzył na nią jak

gdyby nigdy nic. Jego twarz oddalona była zaledwie o kilka centymetrów. W kącikach ust

czaił się uśmiech.

- Dobrze się bawisz? - spytała obrażonym tonem.

To przecież on nalegał! To on żądał dowodu!

- Nie za bardzo - odparł, chociaż błysk w jego oczach zdradzał, że z trudem

powstrzymuje się, żeby nie parsknąć śmiechem.

- Myślę, że powinniśmy zapomnieć o całej sprawie - oznajmiła wyniośle.

Wstała, żeby odnieść filiżankę do kuchni. Odwracając się do Parkera po jego kubek,

wpadła prosto w jego ramiona.

Oparł ręce na jej barkach.

- Obydwaj ci faceci byli głupcami - wyszeptał, patrząc na nią czule.

Uwięziona między ciałem Parkera i blatem kuchennym Bailey poczuła narastającą

panikę. Serce podskoczyło jej do gardła, bijąc jak oszalałe. Miał już przecież okazję, żeby

ją pocałować! Wtedy powinien to zrobić, nie teraz. Nie była na to odpowiednio

przygotowana. Nie teraz, kiedy stała się nagle tak bezbronna i uległa...

Delikatnie dotknął ustami jej ust. Pocałunek był prosty, łagodny i czuły, tak jakby Parker

chciał ją nim pocieszyć, sprawić, żeby zapomniała o bolesnej przeszłości...

Bailey z początku nie odpowiedziała. Po chwili jednak jej usta zadrżały, powoli budząc

się do życia. Nie była przygotowana na coś takiego! Wyrwała się gwałtownie z jego

ramion i odwróciła.

- No co, jesteś zadowolony? - zapytała łamiącym się głosem.

- Nie - odpowiedział ponuro. - Możesz oszukiwać samą siebie, jeżeli chcesz, ale

obydwoje wiemy, jaka jest prawda - przecież ty płoniesz.

- Ponieważ nie mogę znieść tego płomienia, wychodzę z kuchni.

Odgarnęła włosy z czoła, przywołała na usta fałszywy uśmiech i zwróciła się do niego.

- Po co ja ci w ogóle mówiłam o tej ślubnej sukience? Przepraszam, że musiałeś

słuchać tego wszystkiego.

- Bardzo się cieszę, że o tym wiem. I wcale nie musisz mnie przepraszać.

- Dziękuję - odpowiedziała i znacząco podeszła do drzwi.

Parker zatrzymał się, żeby pogłaskać Maksa, który nawet nie raczył otworzyć oczu.

- Czy on zawsze śpi na drukarce?

- Nie, czasami zabiera większą część mojej poduszki. Najczęściej wtedy, kiedy i ja

chcę z niej skorzystać.

Parker uśmiechnął się. Bailey mogłaby przysiąc, że nigdy nie spotkała faceta z bardziej

ujmującym uśmiechem. Całą siłą woli udało jej się jednak odwrócić wzrok.

- A więc, do zobaczenia - pożegnał ją przy drzwiach.

- Tak - szepnęła.

- Bailey... - lekko dotknął jej policzka - pamiętaj tylko, że nie ciebie jedyną zdradzono

w miłości. Zdarza się to dość często.

Może, myślała sobie, ale Parker mógłby być idealnym bohaterem romansu. Był typem

mężczyzny, o jakim kobiety rozczytywały się w milionach książek rocznie, o jakim...

marzyły. Wątpiła, żeby wiedział, co to znaczy przeżyć miłosny zawód.

- Wygląda na to, że mi nie wierzysz.

Bailey wpatrywała się w niego zaskoczona, że tak dobrze potrafi odgadnąć jej myśli.

- Mylisz się - powiedział cicho. - Też kiedyś straciłem kogoś, kogo kochałem. - Opuścił

rękę i wyszedł, zamykając za sobą drzwi.

Zanim Bailey zdążyła pozbierać myśli i wybiec za nim, żeby go o wszystko wypytać,

korytarz był już pusty. Parker stracił ukochaną osobę? Żadna kobieta, przy zdrowych

zmysłach, nie odeszłaby od Parkera Davidsona!

- Znowu się wygłupiłam z tym Parkerem Davidsonem - oświadczyła Bailey,

maszerując następnego dnia do biura w towarzystwie Jo Ann. W metrze panował taki

ścisk i wrzask, że rozmowa była niemożliwa.

- Znowu? Jak to?

- Wygłupiłam się. Wiesz, on...

- Widziałaś jego nazwisko we wczorajszej gazecie? - przerwała pełna podniecenia Jo

Ann, nie dając dojść do głosu przyjaciółce. - Chciałam do ciebie zadzwonić, ale

wiedziałam, że się dzisiaj zobaczymy, a nie chciałam przeszkadzać ci w pisaniu.

- Widziałam tę notatkę.

- Na Danie zrobiło wrażenie, że znamy Parkera. Okazuje się, że on już od kilku lat

pnie się w górę na liście najlepszych architektów. Ja nigdy nie zwracam uwagi na takie

wiadomości, ale Dan już o nim słyszał. Nic dziwnego, sam pracuje w firmie budowlanej.

Wiedziałaś, że Parker otrzymał w zeszłym roku główną nagrodę państwową za

najbardziej nowatorski projekt?

- Nie.

- Ale nie dopuściłam cię do głosu... - Jo Ann przerwała nagle w pół słowa. - Co

chciałaś powiedzieć?

Bailey nie bardzo wiedziała, ile może ujawnić.

- No, wpadł do mnie... - zaczęła nieśmiało.

- Parker był u ciebie w domu? - dopytywała się zaskoczona Jo Ann, zupełnie jak gdyby

Baiiey podejmowała wysłannika niebios.

- Popełniłam błąd i powiedziałam mu o sukni ślubnej. Z początku myślał chyba, że

jestem mężatką.

Jo Ann gwałtownie się zatrzymała. Oczy jej się zwęziły.

- W twojej szafie wisi suknia ślubna?

Bailey zapomniała, że nigdy nie opowiadała Jo Ann ani o Paulu, ani o Tomie. Tym

bardziej więc nie miała zamiaru robić tego akurat teraz, w lutowy, mroźny poranek, na

zatłoczonej ulicy San Francisco.

- O mój Boże, a która to godzina? - Baiiey zerknęła ostentacyjnie na zegarek. Niestety,

do rozpoczęcia pracy pozostało jeszcze pół godziny. Skoro więc nie może rozstać się z

przyjaciółką w cywilizowany sposób, musi uciekać, i to natychmiast.

- O nie, Bailey York, nic z tego. - Jo Ann przytrzymała ją za ramię. - Nie pójdziesz,

póki wszystkiego nie wyjaśnisz.

- Nie ma o czym mówić. Byłam kiedyś zaręczona.

- Kiedy? Niedawno?

- I tak, i nie - odparła grobowym głosem, tęsknie spoglądając w stronę swojego biura.

- Co to za odpowiedź?

- Dwukrotnie byłam zaręczona i dwukrotnie zostałam na lodzie. W porządku? Jesteś

zadowolona?

Jej wyjaśnienia najwyraźniej nie zaspokoiły ciekawości Jo Ann.

- Dwukrotnie? Ale co to ma wspólnego z Parkerem? To przecież nie jego wina, że ci

faceci cię porzucili?

- Oczywiście, że nie - z rozgoryczeniem zgodziła się Bailey.

Straciła cierpliwość. Jak zwykle niepotrzebnie się wygadała. A z kolei Jo Ann stała się ni

z tego, ni z owego zapamiętałym adwokatem Parkera Davidsona. Bailey czuła do niej żal.

Przecież była jej przyjaciółką, powinna więc chyba brać jej stronę, a nie jakiegoś obcego,

w gruncie rzeczy, mężczyzny. Jednak w oczach Jo Ann Parker był, jak się zdaje,

absolutnie bez skazy.

- Myślał, że jesteś mężatką? - dopytywała się.

- Nie przejmuj się, wszystko mu wytłumaczyłam - wyjaśniła spokojnie Bailey. -

Słuchaj, spóźnimy się do pracy. Pogadamy później.

- Nie ma co do tego żadnych wątpliwości. Musisz mi jeszcze wyjaśnić mnóstwo spraw.

- Jo Ann odeszła parę kroków, odwróciła się i spojrzała na Bailey, jakby widziała ją po

raz pierwszy w życiu. - Naprawdę byłaś zaręczona? Z dwoma różnymi facetami?

Bailey skinęła głową i oddalając się podniosła do góry dwa palce.

- Dwa razy, dwóch różnych facetów. Niespodziewanie twarz Jo Ann rozjaśniła się

uśmiechem.

- Znasz to powiedzenie? Do trzech razy sztuka! Parker Davidson to właśnie ten trzeci.

Porozmawiamy wieczorem. - Jo Ann pomachała ręką i szybko oddaliła się w stronę

swojego biura.

Już w porze lunchu Bailey doszła do wniosku, że cały dzień będzie fatalny. Nie tam gdzie

trzeba położyła ważną teczkę, niechcący rozłączyła rozmowę z ważnym klientem, a co

najgorsze, spędziła dwie godziny na przepisywaniu sprawozdania po to tylko, żeby

nacisnąć później zły klawisz komputera i skasować cały zapis. W rezultacie zniechęcona

wyszła wcześniej na lunch, żeby przewietrzyć swoją frustrację.

Czy to przez przypadek, czy też podświadomie, dość, że znalazła się pod biurem Parkera.

Przez kilka chwil wpatrywała się z wahaniem w budynek, w którym pracował. Bardzo

chciała dowiedzieć się bliżej, co to znaczy, że stracił kogoś, kogo kochał. Miała zatem do

wyboru: albo zapytać go od razu, albo przez następne pół dnia doprowadzać do szału

szefa i denerwować Bogu ducha winnych klientów. Myślała jeszcze przez chwilę, po

czym zdecydowanym krokiem ruszyła w stronę wejścia. Musi to wyjaśnić, a przede

wszystkim uświadomić mu, że zachował się wobec niej nie fair. Powinien powiedzieć

coś więcej, a nie rzucić kilka słów i zniknąć.

Roseanne Snyder, recepcjonistka firmy, rozjaśniła się na widok Bailey.

- O, panna York, jak miło panią znowu widzieć!

- Dziękuję pani - odpowiedziała grzecznie na tak miłe powitanie.

- Czy pan Davidson oczekuje pani? - Recepcjonistka przewracała kartki notesu. - Tak

mi przykro, ale...

- Niech się pani nie trudzi. - Bailey zbliżyła się do biurka. - Nawet nie byłam pewna,

czy zastanę Parkera w biurze.

- Jest w biurze i wiem, że byłby bardzo zadowolony z pani odwiedzin. Proszę iść

prosto do jego gabinetu, a ja powiem mu, że pani tu jest. Zna pani drogę? - Obróciła się

na krześle i wskazała jej drogę wzdłuż korytarza. - Ostatni gabinet z lewej strony.

Bailey zawahała się i znów ogarnęły ją wątpliwości. Może nie powinna pojawiać się

bez uprzedzenia? I pewnie wyszłaby po cichutku, gdyby nie to, że Roseanne

zawiadomiła Parkera przez telefon o jej wizycie.

Zanim zdążyła zareagować, otworzyły się drzwi do gabinetu. Czekał na nią oparty o

framugę, z rękami w kieszeniach, jak gdyby od rana spodziewał się tej wizyty i teraz

zastanawiał się tylko, co ją tak długo zatrzymało.

- Co za niespodzianka - powiedział, gdy weszła do środka.

Nerwy miała napięte do granic wytrzymałości i słowa, które wypowiedziała, zabrzmiały

głośniej, niż planowała.

- To, co zrobiłeś, było wstrętne!

- Co? Ten pocałunek? Naprawdę, Bailey, czy musimy znowu o tym rozmawiać?

Przestań się wreszcie okłamywać.

- Mam zmarnowany cały dzień. - Zacisnęła pięści. - I to nie ma nic wspólnego z

naszym pocałunkiem. Dobrze o tym wiesz.

- Nie ma?

Opadła na krzesło.

- Musiałam dla ciebie pokonać moją dumę i po czucie godności osobistej!

Mrugał oczami, zupełnie nie rozumiejąc, o co jej chodzi.

- Dobrze, już dobrze... - Machnęła ręką. - Chyba zabrzmiało to zbyt górnolotnie.

- Górnolotnie?

- Mój Boże... Czy myślisz, że z rozkoszą dzielę się swoją hańbą? I że to przyjemnie

odkrywać przed kimś innym najbardziej upokarzające epizody ze swojego życia? To

wcale nie było dla mnie łatwe.

- Parker obszedł biurko, usiadł i potarł brodę.

- Czy ta rozmowa ma coś wspólnego z „prawie nie używaną" suknią ślubną?

- Tak - rzuciła ze złością. - Ale dla mnie to przecież pestka, prawda? Cóż to takiego,

opowiedzieć o tym, jak porzucili mnie niemalże przy ołtarzu...

Rozbawienie zniknęło z oczu Parkera.

- Zdaję sobie sprawę, czym to dla ciebie było.

- Wcale nie! Gdyby było tak, jak mówisz, nie wyszedłbyś ode mnie, rzuciwszy

zaledwie coś o jakimś rozstaniu.

- O jakim rozstaniu?

Zamknęła oczy, modląc się w duchu o cierpliwość.

- Wychodząc powiedziałeś, że straciłeś kiedyś kogoś, kogo kochałeś. I nic więcej.

Dlaczego ja musiałam ci wszystko powiedzieć, a ty nie? Jestem rozczarowana

i... - Gardło jej się ścisnęło, nie mogła z siebie nic więcej wykrztusić.

Parker popatrzył poważnie jej w oczy.

- Masz rację. To nie było w porządku. Nie mam nic na swoją obronę.

- Ależ masz - stwierdziła sucho.

Powinna wiedzieć wcześniej. Przecież jest bohaterem. Dlaczego wcześniej o tym nie

pomyślała? Zła na siebie i na niego potrząsnęła głową.

- Mam?

- Oczywiście, powinnam do tego dojść wcześniej. Bohaterowie często mają trudności

z ujawnianiem swoich uczuć. Ta... kobieta, którą kochałeś, zraniła twoją dumę.

Zdemaskowała twoje słabości. Wierz mi, znam to z własnego doświadczenia. Nie musisz

mi niczego wyjaśniać. - Podniosła się do wyjścia z poczuciem winy, że zbyt surowo

oceniła Parkera.

- Ale to przecież ty masz rację! Podzieliłaś się ze mną najskrytszymi myślami i ja

powinienem zrobić to samo.

- Możliwe, ale jako bohater jesteś usprawiedliwiony.

Zamierzała zwyczajnie pożegnać się i wyjść, ale w oczach mężczyzny dojrzała nagle

smutek.

- Powiem ci - odezwał się. - Masz do tego prawo. Usiądź.

Bailey zastosowała się do polecenia. Siadła i spojrzała na niego uważnie.

Parker uśmiechnął się, ale tym razem nie był to ten ujmujący uśmiech, do którego była

przyzwyczajona...

- Miała na imię Maria... Poznałem ją, podróżując po Hiszpanii, jakieś piętnaście lat temu.

Byliśmy bardzo młodzi i bardzo zakochani. Chciałem się z nią ożenić, przywieźć ją do

Stanów, ale jej rodzina... no cóż, nie życzyli sobie, żeby ich córka wyszła za

obcokrajowca. Stanęły między nami wieki tradycji i narodowej dumy, i kiedy postawiono

Marię przed wyborem między rodziną i mną, zdecydowała się pozostać w Madrycie... -

przerwał, wzruszył ramieniem. - Dobrze zrobiła. Teraz zdaję sobie z tego sprawę, chociaż

wtedy ból był nie do zniesienia. Teraz też wiem, jak trudna musiała być dla niej ta

decyzja. Parę miesięcy później dowiedziałem się, że wyszła za mąż za kogoś, kogo jej

rodzina łatwiej mogła zaakceptować niż amerykańskiego studenta.

- Tak mi przykro...

Potrząsnął głową, jakby odganiając wspomnienia.

- Nie ma powodu. Chociaż bardzo ją kochałem, ten związek nie miał szans na

przetrwanie. Maria czułaby się w tym kraju nieszczęśliwa. Teraz wiem, jak bardzo była

przewidująca.

- Kochała cię.

- Tak - zgodził się. - Na tyle, na ile miała odwagi, ale w końcu okazało się, że poczucie

obowiązku w stosunku do rodziny było u niej silniejsze niż miłość... Najbardziej mnie

chyba bolało to, że tak szybko wyszła za mąż - dodał po chwili Parker.

- Tom i Paul też się pożenili. - Bailey dobrze rozumiała jego ból.

Przez chwilę w gabinecie panowała cisza. Parker odezwał się pierwszy.

- Czy będziemy tutaj siedzieć tak markotnie całe popołudnie? A może pozwolisz zaprosić

się na lunch?

Bailey uśmiechnęła się.

- Tak sobie myślałam, że spróbujesz mnie na to namówić.

Ranek był dla niej smętny, ale popołudnie zapowiadało się znacznie ciekawiej. Podniosła

się i uśmiechnęła ciepło do Parkera.

- W ciągu tych wszystkich lat nauczyłam się jednego: żaden smutek nie powinien

zakłócać regularności spożywania posiłków.

Mężczyzna roześmiał się zaraźliwie.

- Mam dla ciebie małą niespodziankę - powiedział, sięgając do kieszeni marynarki. -

Chciałem zachować ją na później, ale teraz moment zdaje się odpowiedni.

Podał jej dwa bilety.

Bailey zaniemówiła ze zdziwienia.

- Na koncert - wyjaśnił. - Grupa rockowa gra muzykę lat sześćdziesiątych. Wypada, żeby

Janice i Michael poszli posłuchać.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Dopiero po skończonym lunchu Bailey doszła do wniosku, że wspaniale się czuje w

towarzystwie Parkera. Siedzieli przy stole naprzeciwko siebie, rozmawiając jak starzy

przyjaciele. Nigdy przedtem nie czuła się tak swobodnie w jego towarzystwie, nigdy też

nie pozwoliła sobie z nim na taką szczerość. Zdała sobie sprawę, że w jej życiu

emocjonalnym zaszły stopniowe, ale za to chyba już nieodwracalne zmiany.

Radość i nadzieja wyparły dawny lęk i ostrożność.

Jeszcze bardziej utwierdziła się w swoim przekonaniu, kiedy spacerowali po Union

Sąuare, rzucając okruszki łakomym gołębiom. Plac pełen był turystów, staruszków i

urzędników, jedzących lunch na powietrzu.

Parker też sprawiał wrażenie bardziej rozluźnionego. Bez oporów opowiadał o sobie,

czego nigdy przedtem nie robił. Okazało się, że jest najstarszym z trójki braci i jedynym

ciągle nie żonatym.

- A ja jestem pupilką całej rodziny - wyjaśniła Bailey. - Chuchają i dmuchają na mnie,

rozpieszczając mnie niemiłosiernie. Moi rodzice ze wszystkich sił starali się zniechęcić

mnie do wyjazdu do Kalifornii.

- Dlaczego opuściłaś Oregon?

Bailey czekała na ukłucie serca, które pojawiało się za każdym razem, kiedy myślała o

Tomie, ale tym razem serce nawet mocniej nie zabiło.

- Z powodu Toma - przyznała, spoglądając na gruchające ptaki, bijące się o okruszki.

- To był ten drugi?

Parker trzymał ręce założone z tyłu. Czy to aby nie dlatego, żeby powstrzymać się od

objęcia jej swoim ramieniem?

- Toma poznałam w parę lat po Paulu. Był, to znaczy wciąż jest młodszym

wspólnikiem w zespole adwokackim, w którym pracowałam. Spotykaliśmy się z

przerwami przez kilka miesięcy, nie traktując tego poważnie. Potem, w trakcie

współpracy nad pewną sprawą spędzaliśmy mnóstwo czasu razem. Po trzech miesiącach

zaręczyliśmy się.

Parker lekko położył dłoń na jej ramieniu, jakby dla dodania odwagi. Uśmiechnęła się do

niego z wdzięcznością.

-Właściwie, kiedy teraz o tym mówię, nie boli już tak bardzo.

Czas rzeczywiście uleczył rany.

- Nie wiem dokładnie, kiedy poznał Sandrę - kontynuowała. - Może znali się nawet od

dzieciństwa. Pamiętam tylko, że na kilka tygodni przed ślubem, kiedy zaproszenia

czekały już, żeby je odebrać z drukarni, Tom powiedział mi, że w jego życiu jest ktoś

inny.

- Czy byłaś zaskoczona?

- Wręcz zszokowana. Pewnie, że teraz, kiedy sięgam pamięcią wstecz, widzę

dokładnie, że były tego pewne symptomy, ale wtedy tak bardzo zaabsorbowały mnie

przygotowania do ślubu, że nie zauważyłam nawet, jak mój narzeczony zdążył się

odkochać.

- Opowiadasz tak, jakby to była twoja wina. Bailey wzruszyła ramionami.

- Myślę, że i ja w pewien sposób zawiniłam. Teraz gotowa jestem przyznać się do

tego. Co nie zmienia faktu, że facet był zaręczony ze mną, a na boku spotykał się z inną

dziewczyną.

- Fakt - zgodził się Parker. - Jak zareagowałaś, kiedy ci o tym powiedział?

- Coraz mocniej ściskał jej ramię, a ona przytulała się do niego coraz bliżej. Ciężar

upokorzenia nie zdawał się już tak przygniatający.

- Czy mu przebaczyłaś?

Bailey przystanęła, czubkiem pantofla podrzucając opadły liść.

- O tak. Nienawiść czy chociażby antypatia zabiera zbyt dużo sił życiowych. Jemu

naprawdę było przykro. Zanim zdecydował się powiedzieć mi o wszystkim, czuł się

naprawdę głęboko nieszczęśliwy. Tak bardzo nie chciał mnie zranić... Zanim wykrztusił z

siebie, że chce odwołać ślub, minęło piętnaście minut i następne trzydzieści, zanim

przyznał, że w jego życiu jest ktoś inny. Pamiętam ten koszmarny ucisk w dołku, jakby

nagle odezwały się u mnie wszystkie symptomy ciężkiej grypy.

W myśli powróciła do tego strasznego dnia. Siedziała zdruzgotana, z niedowierzaniem

wpatrywała się w Toma, on zupełnie nie wiedział, co ze sobą zrobić. Wpatrywał się w

swoje dłonie, poczucie winy i zakłopotanie nie pozwalały mu się porządnie wysłowić.

- Nie płakałam - przypominała sobie Bailey. - Nawet nie byłam zła, przynajmniej z

początku. Chyba nic nie czułam. - Teraz zdaję sobie sprawę, że nie pozwoliła mi na to

moja duma. Pamiętam tylko, że wygadywałam jakieś nonsensy.

- Na przykład?

- Powiedziałam mu, że spodziewam się, że zapłaci za zaproszenia. Miały złote,

wytłaczane litery, przez co były znacznie droższe. No a poza tym wszystkie pieniądze

wydałam na sukienkę.

- Tę sławetną „prawie nie używaną" suknię ślubną?

- Naprawdę dużo kosztowała.

- Wiem - powiedział Parker z czułością. - Można powiedzieć, że miałaś praktyczne

podejście do sprawy.

- Sama nie wiem. W takiej sytuacji człowiek reaguje w przedziwny sposób. Pamiętam,

że podejrzewałam Toma i Paula o jakiś spisek przeciwko mnie, co oczywiście było

zupełnie idiotyczne.

- A więc do San Francisco zdecydowałaś się wyjechać po zerwaniu zaręczyn przez Toma.

Przytaknęła.

- W ciągu kilku godzin złożyłam w pracy wymówienie i postanowiłam wyjechać.

- Dlaczego akurat do San Francisco?

- Nie potrafię powiedzieć. Kilka razy odwiedzałam te okolice, i za każdym razem była

koszmarna pogoda. Mark Twain napisał gdzieś, że najgorsza zima, jaką przeżył, to było

lato w San Francisco. Myślę, że to miasto z zachmurzonym niebem, mglistymi porankami

pasowało do mojego nastroju. Wówczas nie zniosłabym słonecznych dni i

rozgwieżdżonych nocy.

- Co się dalej stało z Tomem?

- Co masz na myśli? - Spojrzała na niego, zaskoczona pytaniem.

- Ożenił się z Sandrą?

- A skąd, na Boga, mam wiedzieć?

- Nie byłaś ciekawa?

- Prawdę mówiąc, nie.

Jedyne, co miało dla niej znaczenie, to fakt, że jej nie chce. Poczuła się zdradzona,

upokorzona i opuszczona. Nawet jeżeli Tom pożałował kiedyś swojej decyzji, albo nie

ułożyło mu się z Sandrą, nie wiedziała o tym i raczej nie zamierzała się dowiedzieć.

Przede wszystkim chciała stamtąd uciec. Z pracy, z Oregonu, ze swojego nudnego życia...

Dlaczego musiała zawsze zakochiwać się w jakimś słabeuszu, mężczyźnie, który nie

potrafił podjąć żadnej decyzji, odznaczał się zmiennością uczuć i nigdy nie był pewien,

czego chce.

Może to jakaś cecha jej charakteru sprawiała, że zawsze trafiała na takich właśnie

mężczyzn? Właśnie pod wpływem takiej myśli zrezygnowała ze spotykania się z

osobnikami przeciwnej płci. Lubiła za to czytać romanse. Sama zaczęła pisać. W

romansach zawsze znajdowała szczęśliwe zakończenie, którego nie dane jej było

doświadczyć we własnym życiu. Mężczyźni, którzy się w nich pojawiali, byli silni i

zdecydowani... Tak jak Parker Davidson.

- Cieszę się, że przeniosłaś się do San Francisco. - Jego głos przerwał nagle jej

rozmyślania.

- Ja też.

- To co? Idziemy? - zapytał nieoczekiwanie. W jej oczach musiał wyczytać, że nie

rozumie, więc dodał:

- Na koncert. Czternastego lutego na cześć świętego Walentego...

Nie zdawała sobie sprawy, że to właśnie dzisiaj jest ten dzień. Nagle poczuła dreszcz

podniecenia. Ten najbardziej romantyczny wieczór w roku spędzi z Parkerem

Davidsonem! Oznaczało to, niestety, że nie będzie czasu na pracę nad „Na zawsze twój"...

- Traktuj ten koncert wyłącznie jako eksperyment naukowy - zażartował i szeroko się

do niej uśmiechnął.

- Mam zamiar. A więc, do widzenia. - Niechętnie pożegnała się, machnąwszy ręką.

- Do wieczora - równie niechętnie odpowiedział Parker.

Kiedy Bailey opowiadała mu o Tomie, dostrzegła w jego oczach odbicie własnego bólu.

Chyba rozumiał, co to znaczy stracić ukochaną osobę. Wyczuwała, że pod wieloma

względami byli do siebie podobni, a ten ich krótki spacer uświadomił jej, jak bardzo.

- Przyjadę po ciebie o siódmej - powiedział.

- Doskonale. - Bailey była przekonana, że pocałowałby ją, gdyby nie to, że znajdowali

się w miejscu publicznym. A ona na pewno by mu tym razem pozwoliła...

Popołudnie przemknęło, w odróżnieniu od ciągnącego się, pechowego poranka, jak

błyskawica. Zaledwie wróciła do biura po lunchu, już musiała pakować rzeczy i pędzić

do metra.

Niezawodny Maks witał ją przy drzwiach. Położyła korespondencję, dwa rachunki i

jakąś ulotkę reklamową na blacie kuchennym i szybko nakarmiła kota. Maks był nieco

zdziwiony jej pośpiechem. Przez kilka chwil z wahaniem wpatrywał się w jedzenie.

Bailey utyskując, że trudno dogodzić temu zatraconemu kocisku, popędziła do pokoju i

zaczęła otwierać na oścież drzwi szafy.

Przez kilka minut wpatrywała się w jej zawartość. Wreszcie zdecydowała się na

kaszmirową sukienkę, którą nosiła jeszcze w czasie studiów. Jej wzór był jasny i wesoły,

a spódniczka gęsto plisowana. I chociaż nieco wyszła już z mody, Bailey nie znalazła

niczego bardziej odpowiedniego na taką okazję. Gdyby miała więcej czasu, mogłaby

kupić sobie coś nowego, specjalnie na dzień świętego Walentego.

Muzyka była fantastyczna - cudowna, romantyczna, a zespół grał po mistrzowsku.

Bailey, siedząc blisko sceny, miała okazję oglądać ich z bliska. Od dawna wiedziała, że

nic nie może się równać z koncertem na żywo.

Ale nie muzyka była dla Bailey najważniejsza, a mężczyzna, który siedział obok niej. Na

samym początku koncertu sięgnął po jej rękę. Kiedy rytm serca Bailey powrócił do

normalnego tempa, poczuła coś, czego nie doświadczyła od ponad roku, od czasu, gdy

Tom odwołał ślub.

Szczęście, radość, rozluźnienie i całkowitą, błogą beztroskę...

Zamknęła oczy, aby lepiej skoncentrować się na muzyce, a kiedy otworzyła je kilka

chwil później,zauważyła, że Parker jej się przygląda. Uśmiechnęła się nieśmiało, a on

odpowiedział tym samym. Podniósł jej dłoń, i delikatnie przesunął ustami po palcach.

Po przerwie występowała grupa o nazwie „Hair-spray". Grana przez nich muzyka, z

wyjątkiem dwóch, trzech klasycznych utworów rockowych, była dla Bailey zupełnie nie

znana. Ale widownia entuzjastycznie zareagowała na ten występ. Kilka par dobrało się w

przejściu między rzędami i zaczęło tańczyć. Bailey dołączyłaby do nich z przyjemnością,

ale wyglądało na to, że Parker woli zostać na miejscu. Nie mogła go przecież zostawić i

pójść szukać sobie partnera. Tym bardziej, że był on jedynym partnerem, z jakim miała

ochotę zatańczyć.

W końcu prawie wszyscy wokół nich przenieśli się do przejścia, co spowodowało, że

Parker i Bailey ciągle musieli kogoś przepuszczać i wstawać ze swoich krzeseł. W ich

sekcji byli chyba jedyną siedzącą parą.

Zerknęła na Parkera, który zdawał się nie zauważać, co się wokół nich dzieje.

- Panienko... - Starszy, łysiejący facet przeszedł do ich opustoszałego rzędu i stukał ją w

ramię dla zwrócenia na siebie uwagi.

Miał rozpięta na piersi koszulę, a na szyi wisiało mu pewnie ze dwa kilogramy złota.

Najwyraźniej ciągle jeszcze żył we wczesnych latach siedemdziesiątych.

- Czy mogę panią prosić do tańca?

Bailey nie oczekiwała zaproszenia i nie była całkiem pewna, jak należy zachować się w

takiej sytuacji. Przyszła przecież z Parkerem, a jemu może się to nie podobać.

- Idź, idź, jeżeli chcesz - usłyszała.

Wyglądał na zadowolonego, że ktoś poprosił ją do tańca. Podniosła się, jeszcze raz

patrząc na niego, czy na pewno się zgadza, ale gestem ręki dał jej znać, że tak.

Bailey poczuła się rozczarowana. Całym sercem pragnęła, żeby to Parker, a nie jakiś

obcy facet trzymał ją w ramionach.

- Matt Cooper - przedstawił się obwieszony złotymi łańcuchami mężczyzna.

- Bailey York.

Uśmiechał się, obejmując jej wąską talię.

- Chyba coś nie tak z tym pani facetem, że tak tam siedzi.

- Nie sądzę, żeby w ogóle chciał tańczyć.

Sama nie robiła tego od dawna i nie wiedziała, czy jeszcze potrafi. Nie miała się jednak o

co martwić. Miejsca było tak niewiele, że miała bardzo ograniczone ruchy.

Następnym utworem był stary rockowy przebój z lat sześćdziesiątych. Matt, ku jej

zaskoczeniu, włożył dwa palce w usta i gwizdnął przeraźliwie. Przeszywający dźwięk

przebił się przez muzykę, hałasujący tłum i oklaski. Wbrew sobie, Bailey roześmiała się.

Piosenka była szybka i rytmiczna. Bailey zaczęła kołysać biodrami, poruszać się zgodnie

z rytmem. Zanim się zorientowała, znalazła się dość daleko od swojego partnera, a obok

wysokiego, przystojnego mężczyzny, mniej więcej w wieku Parkera, który najwyraźniej

bawił się doskonale.

Uśmiechnął się do Bailey, a ona nieśmiało odwzajemniła uśmiech. Następna piosenka,

również stary przebój, wspaniale nadawała się do wolnego tańca.

Bailey próbowała przepchać się do Parkera, ale jego miejsce okazało się puste.

Rozejrzała się wokół, bez rezultatu.

- No, to może... - Mężczyzna wyciągnął rękę w jej kierunku. - Moja partnerka właśnie

gdzieś się zmyła...

- Wygląda na to, że mój partner również.

Ciągle jeszcze szukała go wzrokiem wśród tłumu, ale wokół panował taki ścisk, że

niewiele można było zobaczyć. Zaniepokoiła się, czy uda im się odnaleźć po skończonym

koncercie.

Przetańczyli jeszcze dwa utwory. Jej partner prowadził po mistrzowsku. Skończyli

tańczyć jakiś wyjątkowo szybki kawałek i Bailey wachlowała teraz ręką swoją

zaczerwienioną z wysiłku twarz.

Kiedy zespół zaczął grać kolejną piosenkę o miłości, Bailey bez specjalnych oporów

zatonęła w ramionach przypadkowego towarzysza. Mężczyzna powiedział coś i roześmiał

się głośno, ale Bailey niewiele zrozumiała, odpowiedziała mu więc uśmiechem. Zamie-

rzała coś powiedzieć, ale w tym momencie zauważyła wściekłego Parkera, który

przepychał się w ich stronę.

- Znalazł się mój partner - powiedziała Bailey, wyswobadzając się z uścisku

mężczyzny. - Myślałam, że cię zgubiłam - powiedziała, kiedy Parker znalazł się obok.

- Lepiej już chodźmy - wycedził lodowatym tonem.

Bailey zamrugała oczami, zaskoczona jego poirytowaniem.

- Ale przecież koncert jeszcze się nie skończył. Zostańmy chociaż do końca występu

„Hairspray".

- Nie.

- O co ci chodzi?

Parker wcisnął ręce do kieszeni.

- Nie miałem nic przeciwko temu, żebyś tańczyła z tym obwieszonym złotem facetem,

ale zanim zdążyłem się zorientować, już pofrunęłaś z kimś innym.

- Z nikim nie pofrunęłam! - odpowiedziała wściekła. - Rozdzielił nas tłum.

- Powinnaś do mnie wrócić.

- Chyba nie spodziewałeś się, że będę się do ciebie przeciskać przez te masy ludzi?

Nie widzisz tego tłoku w przejściach?

- Mnie się jakoś udało.

Bailey westchnęła, walcząc z irytacją.

- Czy mam ci w związku z tym przyznać nagrodę? Za popychanie i potrącanie?

Oczy Parkera błysnęły wściekłością

- Nikogo nie popychałem. Może lepiej usiądźmy - powiedział, mocno chwytając ją za

łokieć i prowadząc z powrotem do ich rzędu. - Zanim zrobisz z siebie

jeszcze większe widowisko - dodał.

- Widowisko?! - z furią odparowała Bailey. - Jeżeli ktoś robi z siebie widowisko, to ty!

Nie tańczyłeś chyba jako jedyny na dziesięć rzędów.

- Nie spodziewałem się po prostu, że moja dziewczyna odfrunie sobie z kimś innym.

- Twoja dziewczyna? - Bailey zacisnęła pięści, żeby powstrzymać ogarniającą ją

wściekłość. - Chciałam ci tylko przypomnieć, że cały ten wieczór został zaaranżowany

jako eksperyment naukowy.

Parker prychnął z niedowierzaniem.

- Wcale tak nie było. Wydawało mi się, że po prostu masz ochotę ze mną pójść... -

Roześmiał się nieprzyjemnie, cynicznie. - To nie ja uganiałem się za tobą.

- Ja też się za tobą nie uganiałam - powiedziała przez ściśnięte zęby. - W życiu nie

uganiałam się za żadnym facetem.

- O, wybacz, dałbym sobie głowę uciąć, że to właśnie ty śledziłaś mnie w drodze do

biura. A może to jakiś twój sobowtór szedł za mną przez całą drogę do chińskiej

dzielnicy?

- O Chryste! - Bailey podrzuciła ręce do góry.

- Naprawdę jesteś niemożliwy!

- Wiesz, kochaneczko, że mam rację.

Bailey nie odpowiedziała. Założyła nogę na nogę i nie odezwała się już ani słowem do

zakończenia koncertu. Parker również milczał.

Boże! W życiu nie spotkała kogoś tak pozbawionego rozsądku jak on! Godzinę wcześniej

wpatrywali się w siebie jak para zakochanych, a teraz... Ma swój dzień świętego

Walentego!

Po koncercie Parker odwiózł ją do domu. Uprzejmie powiedzieli sobie do widzenia i

chociaż Bailey tłumaczyła mu, że nie musi odprowadzać jej do drzwi, uparł się to zrobić.

Dziewczyna postanowiła nie tracić energii na kłótnie.

Maks przywitał ją przy drzwiach, machając ogonem. Nie odstępował jej na krok, ocierał

się o nogi, przewracając ją niemalże, kiedy pospiesznie szykowała się do spania. Chciała

mu opowiedzieć, co wydarzyło się wieczorem, ale zmieniła zdanie i położyła się do

łóżka. Podciągnęła kołdrę pod szyję, na siłę wypychając z myśli przewrotnego Parkera

Davidsona.

Następnego ranka Jo Ann czekała na nią na peronie metra.

- No i jak, randka się udała?

- Jaka randka? Spotkanie z Parkerem Davidsonem trudno byłoby określić tym słowem.

- Jak to? - pytała zdziwiona Jo Ann.

- Poszliśmy na koncert...

- W celach naukowych, wiem - dokończyła za nią przyjaciółka. - Z tego, co mówisz,

wnoszę, że wieczór się nie udał? - dodała, wsiadając do pociągu.

- Kompletna klapa.

- Opowiedz od początku - nalegała Jo Ann. Bailey nie była w nastroju do opowiadania,

ale zdała w miarę dokładną relację z tego, co się wydarzyło i jak idiotycznie zachował się

Parker. Zawiodła się na nim. Cały czas myślała, że jest inny. Okazuje się, że nie. Jest

nadęty, niemądry i arogancki... Wszystko to opowiedziała Jo Ann.

- Pomyliłam się co do niego, biorąc go za prototyp prawdziwego bohatera -

zakończyła.

Jo Ann zasępiła się.

- Czy dobrze zrozumiałam? Ludzie zaczęli tańczyć, jeden facet poprosił cię do tańca,

potem was rozdzielono i zaczęłaś tańczyć z innym. A Parker zachował się jak ostatni

zazdrośnik.

- Właśnie! - Nawet sama myśl o tym doprowadzała Bailey do furii.

- Ależ oczywiście, wszystko się zgadza! - entuzjastycznie wykrzyknęła Jo Ann. - Czy

ty nic nie rozumiesz? Zachował się dokładnie tak, jak postać z twojej książki. Przecież

mniej więcej to samo wydarzyło się między Michaelem i Janice, kiedy poszli na koncert!

Bailey na śmierć o tym zapomniała.

- No tak, masz rację...

Pociąg zatrzymał się na ich stacji.

- Przecież ja sama opowiedziałam Parkerowi tę scenę - wyjaśniła Jo Ann.

Bailey ledwo mogła sobie to przypomnieć.

- Kiedy więc teraz siądziesz do poprawiania, będziesz dokładnie wiedziała, co czuła i

myślała Janice. Sama przez to przeszłaś. Czy możesz się na niego wściekać?

Akurat to przychodziło Bailey z największą łatwością.

- Powinnaś być mu wdzięczna

- Naprawdę?

- Oczywiście - upierała się Jo Ann. - Z niego jest jeszcze większy bohater, niż

myślałyśmy.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

- Czy nie rozumiesz, co zrobił Parker? - Tego samego dnia, przy lunchu, uparcie pytała

Jo Ann. W żaden sposób nie chciała porzucić tego tematu. - Jeszcze jak. To

neandertalczyk.

- Mylisz się - argumentowała Jo Ann. - Dzięki niemu mogłaś przekonać się, co myślą

twoi bohaterowie, jak się zachowują.

- Wiesz, co zrobił? - mówiła Bailey, machając łyżką przed nosem przyjaciółki. -

Kompletnie zrujnował wspaniale zapowiadający się wieczór.

- Powiedziałaś, że zachowywał się jak jakiś głupi zazdrośnik, ale musisz pamiętać, że

Michael zareagował dokładnie w taki sam sposób, kiedy Janice zatańczyła z innym

mężczyzną.

- W takim razie muszę powiedzieć, że wywiązał się ze swojej roli aż za dobrze, ale nie

jest to na pewno zachowanie godne podziwu. Bez względu na to, czy jest tym prototypem

bohatera, czy nie.

Dopóki Bailey nie przyjęła zaproszenia do tańca, wieczór z Parkerem był cudownie

romantyczny. Siedzieli trzymając się za ręce, podczas gdy wokół nich rozbrzmiewała

wspaniała muzyka. A potem zaczęły się tańce i jej rycerz w srebrnej zbroi okazał się

ziejącym ogniem smokiem.

- Nie zapomniałaś, że zbiera się dzisiaj grupa krytyków? - Jo Ann nagle zmieniła temat.

Głowę Bailey do tego stopnia wypełniały myśli o Parkerze, że całkiem o tym zapomniała.

- Dzisiaj wieczorem?

- O siódmej, w domu Darlene. Przyjdziesz?

- Oczywiście.

Co drugi tydzień członkinie klubu zapraszały się wzajemnie na spotkanie, na którym

oceniały swoje prace.

- To dobrze. Przez moment zastanawiałam się, czy w ogóle będziesz w stanie przyjść.

- A dlaczego nie? - zdziwiła się Bailey. Była równie pilna jak inni. Od powstania

grupy, dwa miesiące temu, nie opuściła ani jednego spotkania.

- Myślałam, że może spędzasz wieczór z Parkerem. Musicie jakoś dojść do

porozumienia. Póki się tak nie stanie, będziesz nieszczęśliwa.

Bailey powoli opuściła łyżkę.

- Nieszczęśliwa. - Zaśmiała się krótko, histerycznie. - Czy wyglądam na kobietę ze

złamanym sercem? Naprawdę, Jo Ann, robisz z igły widły. Po prostu poniosły nas

emocje. Nie chcę go widzieć i on czuje na pewno to samo. Na pewno przyjdę dzisiaj na

spotkanie grupy.

Jo Ann ze spokojem popijała swoją kawę.

- Czujesz się nieszczęśliwa, tylko jesteś zbyt dumna, żeby się do tego przyznać.

- Nie czuję się nieszczęśliwa - zapewniła ją Bailey, prezentując jak najbardziej radosny

uśmiech.

- Dobrze spałaś w nocy?

- A co, mam sińce pod oczami?

- Nie, po prostu odpowiedz na pytanie. Bailey przełknęła ślinę z zakłopotaniem.

- Dobrze spałam. O co ci chodzi? Gdybym cię nie znała, mogłabym podejrzewać, że

zabrałaś się za pisanie kryminałów. Mówię ci przecież, doszło między nami do różnicy

poglądów. Kiedyś i tak by to się stało. Poza tym, lepiej przekonać się o tym na początku

znajomości... - Wzruszyła ramionami. - Co za ironia losu, że wszystko to stało się akurat

w dniu świętego Walentego.

- To znaczy, że nie będziecie się już spotykać? - Jo Ann zapytała z niedowierzaniem.

- Pewnie nie uda nam się nie wpadać na siebie, szczególnie gdy jeździ metrem, ale

raczej nie. Nie zamierzam umawiać się z nim na randki. Nigdy! Może ktoś inny będzie

miał więcej przyjemności z towarzystwa jaskiniowca.

- Jak to - ktoś inny? - Jo Ann posmutniała. Dopiero teraz Bailey odkryła, jak

romantyczną naturę ma jej najlepsza przyjaciółka.

Skończyła zupę i zerknąwszy na zegarek zorientowała się, że zostało jej niecałe pięć

minut na dotarcie z powrotem do biura.

- Przyjadę po ciebie wieczorem samochodem - obiecała Jo Ann. - Około szóstej

trzydzieści, w zależności od tego, jak szybko uda mi się po pracy dotrzeć do

domu i nakarmić całą rodzinkę.

Rozstały się i Bailey popędziła z powrotem do pracy. Pierwszą rzeczą, która rzuciła jej się

w oczy, był ogromny wazon czerwonych róż na biurku w recepcji.

- Dzisiaj twoje urodziny, Marto? - pytała Bailey, zdejmując płaszcz i wieszając go w

szafie.

- Myślałam, że twoje - odpowiedziała sekretarka.

- Moje?

- Na liściku jest twoje imię.

Serce przestało jej bić. Czyżby Parker przysłał jej róże? Nie, nie, płonne nadzieje...

- Moje imię jest na liściku?

- Przyniósł je wysoki, przystojny mężczyzna, w prążkowanym garniturze. Jakieś

dziesięć minut temu. Wydawał się rozczarowany, kiedy powiedziałam, że wcześniej

wyszłaś na lunch. A co to za facet? Ma jakąś znajomą twarz.

Bailey nie odpowiedziała. Otworzyła kopertę i wyjęła liścik. Przeczytała: „Wybacz mi.

Parker". Poczuła, że ucisk w sercu zaczyna mijać.

- Och, prawie zapomniałam - powiedziała Marta, sięgając po złożoną kartkę papieru,

leżącą przy kryształowym wazonie. - Ponieważ cię nie było, zostawił wiadomość.

Bailey, trzymając w jednym ręku wazon, w drugim liścik od Parkera, wolno podeszła do

biurka. Niecierpliwym ruchem rozłożyła kartkę.

„Bailey, przykro mi, że cię nie zastałem. Musimy porozmawiać. Czy możesz zjeść ze mną

kolację? Jeżeli tak, przyjadę po ciebie o siódmej. Ponieważ będę zajęty całe popołudnie,

zostaw wiadomość u Roseanne."

Zapisał też swój numer telefonu do biura. Bez chwili zastanowienia Bailey podniosła

słuchawkę. Sympatyczna recepcjonistka odezwała się już po pierwszym dzwonku.

- Dzień dobry Roseanne, mówi Bailey York.

- Bailey? Dzień dobry. Pan Davidson mówił, że zadzwonisz.

- Niestety, minęliśmy się.

- Jaka szkoda. Martwiłam się o niego cały ranek.

- Dlaczego?

- Przyszedł do biura i najwyraźniej nie mógł usiedzieć na miejscu. Wstał, nalał sobie

kawy, za pięć minut przyszedł, żeby sobie dolać. Kiedy zauważyłam, że to już druga

filiżanka, wydawał się zdziwiony. Potem zaczął coś mamrotać do siebie pod nosem.

Pracuję z nim od kilku lat, a jeszcze nie słyszałam, żeby mówił do siebie.

- Myślał pewnie o czymś ważnym, o czymś dotyczącym jego pracy - Bailey

podświadomie próbowała wytłumaczyć bezprecedensowe zachowanie Parkera.

- Ależ nie - upierała się kobieta. - Znowu poszedł do swojego gabinetu, po to tylko,

żeby za moment z niego wypaść i zapytać mnie, czy czytuję romanse. Odpowiedziałam,

że czasami i to zdawało się go satysfakcjonować. Przysunął sobie krzesło i zaczął mnie

wypytywać, jaki powinien być bohater takiej powieści. Starałam się odpowiedzieć

najlepiej, jak umiałam.

- Nie mam co do tego wątpliwości.

- Chyba nieźle mi poszło, bo rozpogodził się i zapytał, jakie kwiaty kobiety lubią

najbardziej. Powiedziałam mu, że róże. Natychmiast zaczął przeglądać mój notes

telefoniczny, szukając numeru do kwiaciarni. Niestety, żadna z kwiaciarni nie mogła

zapewnić mu dostawy kwiatów pod wskazany adres, więc sam postanowił je zanieść.

Zadzwonił do mnie kilka minut temu, uprzedzając, że w ciągu dnia zapewne się

odezwiesz i zostawisz dla niego jakąś wiadomość.

- Dopiero wróciłam z lunchu.

Świadomość, że przedpołudnie minęło Parkerowi równie nieszczególnie, bardzo

polepszyła jej humor. Udawała przed Jo Ann, ale tak naprawdę czuła się podle. Nawet

gorzej. Nie zamierzała jednak roztrząsać wciąż swojego nieszczęścia. O wiele łatwiej

było udawać, że Parker nic dla niej nie znaczy.

Niestety, Jo Ann miała jednak rację. Czuła się nieszczęśliwa.

- Czy mogłaby pani powiedzieć panu Davidsonowi, że będę gotowa o siódmej?

Zadzwoni do Jo Ann później i powie, że nie uda jej się przyjść na wieczorne spotkanie

grupy.

- Dobra wiadomość - z wyraźną radością odparła Roseanne. - Przekażę mu, jak tylko

się odezwie. Tak się cieszę, pan Davidson jest takim miłym człowiekiem, ale za ciężko

pracuje. Już od dawna uważam, że powinien spotkać taką miłą dziewczynę jak ty. Czy to

nie jest niesamowite, że znacie się od tak dawna?

- My?

- No tak, nie pamiętasz? Przyszłaś do biura i wyjaśniłaś, że pan Davidson jest

przyjacielem twojej rodziny. Zapomniałaś, że mi to mówiłaś?

- A tak, tak... - wybełkotała zakłopotana Bailey. - Będę wdzięczna, jeżeli przekaże mu

pani tę wiadomość...

- Możesz na mnie liczyć - obiecała kobieta. Zawahała się, jakby chciała coś jeszcze

dodać, a nie była pewna, czy może to uczynić. W końcu najwyraźniej podjęła decyzję. -

Tak jak ci mówiłam, od kilku lat pracuję z panem Davidsonem i myślę, że powinnaś

wiedzieć, że, o ile mi wiadomo, po raz pierwszy wysłał kobiecie róże.

Przez resztę popołudnia Bailey szybowała w obłokach. O piątej popędziła do

najbliższego domu towarowego, zabierając ze sobą jedną purpurową różę. W krótkim

czasie znalazła jedwabną sukienkę w odpowiednim kolorze. Następnie udała się do

sklepu z butami, kupiła pantofle, do tego wszystkiego dopasowała kolczyki i śliczny

naszyjnik.

Ściskając w rękach zakupy i... różę, pospieszyła do metra. Wiedziała, że wydała fortunę,

ale nawet nie zadała sobie trudu, żeby policzyć, ile miesięcy minie, zanim zdoła spłacić

długi. Warto było jednak się zapożyczyć, żeby tylko wyglądać ładnie dla Parkera. Żaden

mężczyzna nigdy nie przysłał jej róż i kiedy tylko o tym pomyślała, jej serce topniało. To

było takie romantyczne! I pomyśleć, że radził się Roseanne...

O wpół do siódmej była już prawie gotowa. Stanęła przed lustrem w pozie modelki, z

jedną ręką na biodrze. Ręką zburzyła włosy dla lepszego efektu i w tym momencie

usłyszała pukanie do drzwi.

O, nie! Parker przyjechał o wiele za wcześnie! Mogła wprawdzie krzyknąć przez drzwi,

żeby wrócił za pół godziny, ale postanowiła mu otworzyć.

- Jesteś gotowa? - spytała Jo Ann, wchodząc do środka. Zaskoczona wpatrywała się w

Bailey. - Bardzo ładnie, ale jak na spotkanie grupy, to chyba trochę za elegancko.

- Nie... Nie... Zapomniałam do ciebie zatelefonować. - Jak to się mogło stać? Czyżby

już zupełnie straciła głowę?

- Zatelefonować? Po co?

Bailey poczuła się winna, że kompletnie zapomniała o umówionym spotkaniu. To

wszystko przez Parkera, który od chwili tego pocałunku szczelnie wypełniał wszystkie jej

myśli!

- Widzę, że ktoś podarował ci czerwoną różę - zauważyła Jo Ann. Weszła głębiej do

pokoju i podniosła kwiat, z przyjemnością wdychając jego zapach. - Domyślam się, że to

od Parkera?

Bailey przytaknęła.

- Kiedy wróciłam z lunchu, czekał na mnie cały tuzin.

Jo Ann uśmiechała się porozumiewawczo.

- Minęliśmy się w drodze... - niewyraźnie wyjaśniała Bailey.

Jo Ann obeszła przyjaciółkę dookoła, podziwiając jej nową sukienkę.

- Idziecie na kolację? - Jej wzrok padł na zamszowe pantofelki, dokładnie dopasowane

kolorem do sukienki.

- Na kolację? Skąd ten pomysł?

- A nowa sukienka?

- Starzyzna... - nerwowo zaśmiała się Bailey.

Jo Ann zerwała metkę zwisającą z rękawa Bailey.

- Rzeczywiście, bardzo zabawne... - warknęła Bailey, spoglądając na zegarek z

nadzieją, że przyjaciółka pojmie aluzję.

- A więc, co było i nie jest, nie pisze się w rejestr?

- Jo Ann, błagam cię, on może w każdej chwili przyjść!

Wyglądało na to, że najbliższa, było nie było, przyjaciółka z prawdziwą rozkoszą

ignoruje błagalne prośby Bailey.

- Naprawdę wpadłaś z tym facetem, co?

- Tak.

- Na serio?

- Na serio - niechętnie przyznała Bailey.

- No i co czujesz?

- No a jak myślisz? Sparzyłam się już dwa razy. Jestem śmiertelnie przerażona. A teraz

może byś już sobie poszła? - Wskazała przyjaciółce drzwi, ale widząc, że ta nie rozumie

sugestii, ścisnęła ją za łokieć. - Przykro mi, że musisz już iść, przekażę Parkerowi

pozdrowienia od ciebie.

- Dobrze, już dobrze - westchnęła Jo Ann. - Zrozumiałam aluzję.

- Powiedz na spotkaniu, że... wypadło mi coś ważnego, i że następnym razem na

pewno przyjdę.

Cały czas popychała przyjaciółkę w stronę drzwi.

- Do widzenia Jo Ann.

- Idę, już idę - powiedziała Jo Ann, przekraczając próg.

Nagle odwróciła się do Bailey z poważną miną.

- Obiecaj mi, że będziecie się dobrze bawili.

- Na pewno. - Jeżeli tylko zdąży zrobić makijaż i wyszczotkować włosy przed

przyjściem Parkera, jeżeli opanuje zdenerwowanie, jeżeli...

Kiedy tylko Jo Ann poszła sobie wreszcie, Bailey, trzasnąwszy drzwiami, popędziła do

łazienki. Właśnie skrapiała się wodą toaletową, kiedy rozległo się pukanie do drzwi.

Wzięła głęboki oddech, żeby się uspokoić i otworzyła drzwi, spodziewając się ujrzeć

ponownie swoją przyjaciółkę pełną dobrych rad.

- Parker? - szepnęła niepewnie, jakby był ostatnią osobą, którą spodziewała się zobaczyć.

Zachmurzył się.

- Chyba dobrze zrozumiałem twoją wiadomość? Spodziewałaś się mnie?

- Ależ tak. Wchodź, proszę...

Twarz mu się rozjaśniła. Wszedł do pokoju, nie spuszczając z niej oczu.

- Mam nadzieję, że nie przyszedłem za wcześnie.

- Oczywiście, że nie - odparła, patrząc się na czubki swoich pantofli jak zawstydzona

pensjonarka.

- Dostałaś róże?

- O, tak! - odpowiedziała bez tchu, patrząc na tę, którą przyniosła z biura. - Są piękne.

Resztę zostawiłam na biurku, w pracy. To bardzo miło z twojej strony.

- Nie potrafiłem wymyślić żadnego innego sposobu, żeby cię przeprosić. Nie

wiedziałem, czy bohater tak postępuje, czy nie.

- Tak.

- No to znowu udało mi się nie wypaść z roli.

- Jak najbardziej.

- Cieszę się. - Uśmiechnął się czarująco. - Zdaję sobie sprawę, że dałem ci mało czasu

na zastanowienie się nad tą kolacją...

- Nic się nie stało, zmieniłam tylko plany na wieczór - powiedziała, tłumacząc sobie, że

chociaż spotkanie grupy jest ważne, to przecież każdemu zdarza się kiedyś je opuścić.

- Powinienem cię chyba uprzedzić, że zjemy kolację u moich rodziców. Czy zgadzasz

się na to?

U jego rodziców? Bailey poczuła kolejny zawrót głowy.

- Będzie mi bardzo miło poznać twoją rodzinę... - odpowiedziała i uśmiechnęła się

niepewnie.

- Mama i tata nie mogą się doczekać, żeby cię poznać.

- Naprawdę?

Bailey wolałaby tego nie wiedzieć. Zdziwiła się nawet, że Parker w ogóle wspominał im

o jej istnieniu.

- Jak ci minął dzień? - zapytał, podchodząc do okna.

Spuściła głowę.

- Przedpołudnie było okropne, ale popołudnie... popołudnie cudowne.

- Zachowałem się wczoraj wieczorem jak jakiś zazdrosny półgłówek. Jak tylko

zobaczyłem cię w ramionach tego faceta, myślałem jedynie o tym, żeby cię od niego

wyrwać. - Przesunął z zakłopotaniem ręką po włosach. - Wiesz już chyba, że nie tańczę

najlepiej. Nie sprzeciwiłem się, kiedy ten bubek zaprosił cię do tańca. Prawdę mówiąc,

poczułem nawet ulgę. Tak się składa, że mam dwie lewe nogi do tańca. Pewnie upada

cała twoja teoria, że jestem wcieleniem idealnego bohatera, ale, szczerze mówiąc, mam to

w nosie. Wiem, ile to dla ciebie znaczy, ale nie potrafię być kimś innym, niż jestem.

- Wcale bym tego nie chciała.

- Najgorsze, że sam siebie pozbawiłem tego, na co najbardziej liczyłem tego wieczoru.

- To znaczy?

- Kolejnego pocałunku.

- No wiesz, Parker...

Teraz na pewno ją pocałuje, a jeśli nie, to ona popłacze się z rozczarowania!

Nie pamiętała, które z nich wykonało pierwszy gest. Wiedziała tylko, że ogarnęło ją

uczucie harmonii i bezpieczeństwa, to samo, które odczuwała za każdym razem, kiedy

spoczywała w jego ramionach.

Poczuła ciepły dotyk jego ust. Zaczęła drżeć, budząc się do życia, tak jak cieplarniana

róża, która rozchyla swoje płatki, kiedy dotknie jej promyk słońca.

- Czy cię przestraszyłem? - zapytał, gdy oderwała się gwałtownie od jego ust.

- Ale nie tak, jak myślisz - powiedziała wolno. - Od dawna żaden mężczyzna nie tulił

mnie w ten sposób. Próbowałam przekonać samą siebie, że już nigdy nie chcę przeżywać

takich emocji. Niezupełnie mi się to udało, jak widzę.

- Czy to znaczy, że i ty chciałaś mnie pocałować?

- Tak.

Podniósł jej brodę do góry i zajrzał w oczy. Mogliby tak wpatrywać się w siebie do

końca życia, gdyby nie Maks, który spacerując po oparciu kanapy zdecydował, że

nadeszła chwila na wyrażenie głośnego protestu. To jest jego terytorium i nie będzie

tolerował żadnych najeźdźców!

- Chyba musimy już iść - niechętnie oznajmił Parker.

- Tak, tak...

Czuła się zdenerwowana na myśl o spotkaniu z rodzicami Parkera. Rodzice Toma byli

ostatnimi, jakim została przedstawiona. Było to na kilka dni przed ogłoszeniem ich

zaręczyn. Pamięć podpowiadała jej, że okoliczności były w gruncie rzeczy podobne. Tom

też niespodziewanie oświadczył, że nadszedł czas, żeby poznała jego rodzinę. Wtedy

uznała, że ich związek dojrzał do małżeństwa. Rodzina Toma okazała się bardzo miła, ale

Bailey cały czas miała świadomość, że jest wnikliwie oceniana. I wcale nie miała

pewności, czy zostanie zaakceptowana.

W drodze do Daley City nie powiedziała więcej niż dwa słowa. Rodzinna siedziba

Parkera była eleganckim dwupoziomowym domem z ogromnym ogrodem od frontu.

- Jesteśmy na miejscu - powiedział niedbale, pomagając wysiąść jej z samochodu.

- Czy ty projektowałeś ten dom?

- Nie, ale kocham go. Wiele moich dobrych pomysłów wzięło się z niego.

- Otworzyły się frontowe drzwi i wyszła z nich para w średnim wieku.

- Mamo, tato, to jest Bailey York - Parker przedstawił ją rodzicom i objął lekko w

pasie. - Bailey, Yvonne i Bradley Davidson, moi rodzice.

- Witamy, Bailey - z ciepłym uśmiechem powiedział Bradley.

- Jak miło, że możemy cię poznać - dodała Yvonne, idąc w jej stronę i, rzuciwszy

krótkie spojrzenie synowi, dodała: - Wreszcie.

- Wejdźmy do środka - popędzał ojciec, prowadząc całe towarzystwo.

Stanął w drzwiach, czekając na resztę. Podłoga wewnątrz wykonana była z biało-

czarnych kwadratów ze szlifowanego marmuru, a z lewej strony wiły się do góry długie,

kręcone schody.

- Napijemy się? - zasugerował Bradley.

Bailey i matka Parkera zdecydowały się na białe wino, a panowie na whisky.

- Pomogę ci tato - zaoferował się Parker, zo stawiając panie same.

Yvonne zaprowadziła Bailey do eleganckiego salonu i usadziła na skórzanej kanapie.

- Ma pani śliczny dom.

- Dziękuję.

W kącikach ust Yvonne czaił się uśmiech. Bailey zastanawiała się, co ją tak rozbawiło.

Może miała jakieś straszne oczko w rajstopach, albo coś równie koszmarnego?

- Wybacz mi - powiedziała starsza pani. – Roseanne Snyder i ja jesteśmy bliskimi

przyjaciółkami i już parę tygodni temu wspominała mi o tobie.

Bailey wpadła w panikę. Przypomniała sobie, że na samym początku naopowiadała

recepcjonistce, że jest starą znajomą rodziny Parkera.

- Domyślam się, że zastanawiała się pani, dlaczego oświadczyłam, że znam Parkera.

- Nie, chociaż muszę przyznać, że przez chwilę nad tym myślałam i jakoś nie mogłam

sobie przypomnieć, żebym znała kogoś o nazwisku York.

- Bo pewnie pani nie zna... - Bailey złożyła ręce na kolanach, niepewna, co powiedzieć

dalej.

Roseanne ma rację. Naprawdę jesteś czarującą osóbką.

- Dziękuję pani.

- Zaczynałam się już martwić, czy Parker kiedykolwiek jeszcze się zakocha. Maria tak

bardzo go zraniła. Mocno to przeżył. - Zawahała się. - Ale teraz nie ma właściwie o czym

mówić.

Bailey postanowiła ignorować wszelkie aluzje, jakoby Parker był w niej zakochany.

Miała teraz inne sprawy na głowie.

- Czy Parker opowiedział pani, jak się poznaliśmy?

- Oczywiście - Parker, wchodząc do pokoju, odpowiedział za matkę. Usiadł na oparciu

kanapy, objął ręką Bailey i wpatrywał się w nią uśmiechniętymi oczami. - Mówiłem ci,

mamo, że Bailey jest początkującą autorką romansów, prawda?

- Tak, synu - odpowiedziała matka. - I mam nadzieję, że powiedziałeś Bailey, iż jestem

ich zapaloną czytelniczką.

- Tego jeszcze jej nie mówiłem.

Bailey kręciła się na kanapie ze zdenerwowania. Nic dziwnego, że Yvonne Davidson z

trudem ukrywała rozbawienie, jeżeli Parker z detalami opowiedział jej wcześniej, jak

śledziła go po wyjściu z metra.

Wszedł ojciec Parkera, niosąc na tacy zamówione drinki.

Rozmowa potoczyła się swobodnie.

- Pójdę sprawdzić, czy pieczeń się nie przypaliła - powiedziała w końcu Yvonne.

- Może pomogę ci, kochanie?

- Masz rację, tato. Pokażę Bailey albumy z rodzinnymi fotografiami.

- Parker, jak mogłeś?! - napadła na niego Bailey, gdy tylko rodzice zniknęli z zasięgu

wzroku.

- Jak mogłem co?

- Opowiedzieć mamie, w jaki sposób się poznaliśmy. Na pewno myśli, że jestem

wariatką.

Zamiast okazać skruchę, Parker uśmiechnął się szeroko.

- Kochana, szczerość jest najlepszą taktyką.

- W zasadzie zgadzam się z tobą, ale poznaliśmy się dość... niekonwencjonalnie.

- To prawda, ale muszę przyznać, że nazywając mnie idealnym prototypem

klasycznego bohatera romansu, bardzo mi pochlebiłaś.

- W takim razie cofam wszystko, co wtedy powiedziałam - mruknęła, zakładając nogę

na nogę.

Parker roześmiał się lekko i właśnie chciał coś powiedzieć, kiedy wkroczył ojciec z

butelką szampana.

- Tato, szampan? - zapytał Parker, kiedy ojciec z dumą pokazywał mu butelkę.

- Nie da się ukryć - stwierdził Bradley Davidson. - Nie co dzień nasz syn oświadcza,

że znalazł kobietę, którą chce poślubić!

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Bailey z niedowierzaniem popatrzyła na Parkera. Zorientowała się, że stoi, chociaż nie

mogła sobie przypomnieć, kiedy opuściła kanapę. Powietrze zdawało się stać w miejscu i

dziewczyna miała trudności ze złapaniem oddechu.

- Czy powiedziałem coś niestosownego? - Bradley Davidson wyraźnie zmartwiony

zwrócił się do syna.

- Dobrze by było, gdybyście na chwilę zostawili nas samych - powiedział Parker ze

zmarszczonymi brwiami.

- Wybacz, synu, nie miałem zamiaru strzelić jakiejś gafy.

- W porządku, tato.

Ojciec wyszedł z pokoju.

Bailey podeszła do masywnego, kamiennego kominka i wpatrywała się w palenisko pełne

kawałków drewna i szczapek na rozpałkę.

- Bailey? - cicho odezwał się Parker.

Obróciła się, żeby stanąć z nim twarzą w twarz, tak wściekła, że nie była w stanie nic z

siebie wykrztusić.

- Wiem, że to musiało być dla ciebie dość... nieoczekiwane.

- Nieoczekiwane! - wrzasnęła piskliwie.

- No dobrze, szokujące.

- Parker, poznaliśmy się ledwie... miesiąc temu!

- To prawda, ale znamy się lepiej niż niektóre pary, które chodzą ze sobą całymi

miesiącami.

- Czy to nie... zarozumialstwo z twojej strony myśleć już o zaręczynach?

Od początku jasno postawiła sprawę - nie miała zamiaru w nic się angażować. Czy ktoś

może jej mieć to za złe po doświadczeniach, jakie miała z płcią przeciwną? Kolejne

zaręczyny, nawet z kimś tak cudownym jak Parker, są absolutnie wykluczone!

- Pewnie masz rację...

- Jak mogłeś zaproponować coś takiego? Zaręczyny zawsze były dla mnie

początkiem nieszczęść! Nie dam się jeszcze raz namówić. O, nie!

- Przyznaję, że popełniłem błąd.

- Oczywiście. - Bailey przeszła na drugi koniec pokoju i stanęła za obitym skórą

krzesłem, jedną ręką przytrzymując się oparcia. - Dwukrotnie, dwukrotnie. - Podniosła

dwa palce do góry. - I za każdym razem narzeczeni się odkochiwali. Nie zniosłabym

czegoś takiego po raz kolejny.

- Pozwól, że ci wytłumaczę. - Parker szedł powoli w jej stronę. - Moi rodzice od

dawna chcą, żebym się ożenił.

- Cudownie. Innymi słowy, wykorzystałeś mnie, żeby dali ci spokój. Wymyśliłeś tę

historyjkę? Co za odwaga! - Teraz wszystko jest dla mnie jasne. - Machnęła ręką.

- Nic nie jest dla ciebie jasne - odpowiedział ze złością. Po chwili jednak się uspokoił. -

Bailey, wcale cię nie wykorzystałem. - Stanął przed nią i położył jej ręce na ramionach. -

Możesz sobie myśleć o mnie, co ci się żywnie podoba, ale musisz znać prawdę. Tak,

rodzice bardzo pragną, żebym się ożenił, ale chociaż kocham moją rodzinę, nigdy nie

wykorzystałbym ciebie czy kogokolwiek innego, żeby zaspokoić ich pragnienia.

Bailey zachmurzyła się, niepewna, czy powinna w to uwierzyć. Jego spojrzenie było

tak szczere, tak przekonujące...

- To po jakie licho powiedziałeś im, że znalazłeś kobietę, z którą chcesz się ożenić?

- Bo znalazłem. - Jego piękne ciemne oczy poweselały. - Zakochałem się w tobie.

Niemalże od pierwszego wejrzenia.

Bailey z trudem powstrzymywała łzy.

- Może tylko teraz wydaje ci się, że jesteś we mnie zakochany - szepnęła - ale to nie

potrwa długo. Nigdy nie trwa. Zanim się spostrzeżesz, spotkasz inną i zakochasz się w

niej, a mnie już nie będziesz potrzebował.

- Nic takiego się nie zdarzy. Założysz tę „prawie nie używaną" ślubną suknię, i

założysz ją dla mnie.

Bailey wpatrywała się w niego zdumiona. Czy dobrze usłyszała?

- Moim błędem było to, że opowiedziałem o tobie mamie. A właściwie to Roseanne

Snyder nie mogła wytrzymać, żeby o tobie nie wspomnieć. Zanim się zorientowałem,

mama już dręczyła mnie, żebym przyprowadził cię do domu. Rodzice bardzo chcieli cię

poznać. Nie dość na tym. Przy popijaniu z ojcem wyznałem mu, że mam wobec ciebie

poważne zamiary. Był, naturalnie, zachwycony.

- Naturalnie...

- Nie chciałem cię popędzać, ale skoro ojciec zaczął o tym głośno mówić, to może od

razu wszystko wyjaśnimy. Moje zamiary są jak najbardziej uczciwe.

- Może w tej chwili. - Bailey nie dawała za wygraną. - Ale to nie przetrwa dłużej niż

miesiąc.

Parker wyprostował ramiona i wziął głęboki oddech.

- Przetrwa. Wiem, że nie miałaś dość czasu, żeby zrozumieć, co naprawdę do mnie

czujesz. Chciałem porozmawiać o tym wszystkim za kilka miesięcy, kiedy nasze uczucia

będą dojrzalsze.

- Mówię ci jeszcze raz, ja osobiście nie nadaję się do narzeczeństwa.

- Tym razem będzie inaczej.

- Gdybym kiedykolwiek miała się w kimś zakochać, to w tobie. Ale zrozum, nic z tego

nie wyjdzie. Jest mi naprawdę bardzo przykro, ale nie potrafię się na to zgodzić, po prostu

nie.

- Bailey, posłuchaj raz jeszcze...

- Nie. Naprawdę jest mi przykro, ale wszystko to zostało chyba niepotrzebnie

rozdmuchane. Piszę powieść, a ty... ty jesteś mężczyzną, którego jedynie potrzebuję do

roli modela.

Parker zmarszczył brwi.

- Innymi słowy, wszystko między nami jest farsą. Jeżeli można mówić, że ktoś kogoś

wykorzystał, to chyba raczej ty mnie.

Bailey tak mocno zacisnęła dłonie, że paznokcie wbiły jej się w ciało. Na czoło

wystąpiły kropelki potu.

- Zawsze tak twierdziłam - odparła, choć wcale w to nie wierzyła.

- Rozumiem - powiedział głucho. - W takim razie mogę cię tylko prosić o wybaczenie,

że byłem tak zarozumiały.

- Nie ma za co przepraszać.

Bailey czuła się okropnie, ale przecież nie miała innego wyjścia. Parker musiał uwierzyć,

że cała ich znajomość nie może przerodzić się w nic poważniejszego. Inaczej sytuacja

stałaby się zbyt ryzykowna... Zbyt bolesna. Dla nich obojga.

Przerwał im odgłos przytłumionych kroków matki Parkera.

- Kochani - powiedziała wchodząc do pokoju. - Kolacja gotowa. Jak będziemy dłużej

zwlekać, wszystko się zmarnuje.

- Już idziemy - powiedział Parker.

To była chyba najmniej przyjemna kolacja w całym życiu Bailey. Atmosfera była

napięta, niemal nie do zniesienia.

Parker prawie się nie odzywał przez cały posiłek. Jego biedna mama wzięła na siebie

ciężar prowadzenia konwersacji. Bailey próbowała zachowywać się w cywilizowany

sposób, ale w takim nastroju było to wprost niemożliwe.

Jak tylko skończyli kolację, Parker oświadczył, że muszą już iść. Bailey przytaknęła i

serdecznie podziękowała rodzicom za gościnę. Oznajmiła, że miło jej było ich poznać i,

oczywiście, że był to niezwykle przyjemny wieczór.

- Chyba trochę przesadziłaś? - mruknął Parker, kiedy już znaleźli się w samochodzie.

- Musiałam coś powiedzieć - ucięła krótko. - Szczególnie, że ty zachowałeś się jak

gbur.

- Wcale nie.

- W porządku, nie jak gbur. Ale raczej nietaktownie. Czy nie widziałeś, jak

skrępowany był twój ojciec? Głupio mu było, że wspomniał o twoich planach. Na pewno

nie musiałeś wszystkiego komplikować takim wstrętnym zachowaniem.

- Zasłużył na to.

- Jak można powiedzieć coś równie ohydnego?!

Parker łaskawie nie udzielił żadnej odpowiedzi.

Ruszył gwałtownie z taką prędkością, jakby chciał zawieźć ją do domu jak najszybciej.

Pędził niczym kierowca trenujący przed rajdem Paryż-Dakar.

Ku zdziwieniu Bailey, uparł się odprowadzić ją do mieszkania. Poprzedniego wieczora

też odstawił ją pod drzwi i dopiero tam sztywno pożegnał. Tym razem nie zamierzał

jednak na tym poprzestać.

- Zaproś mnie do środka - powiedział, kiedy otworzyła zamek.

- Mam ciebie zaprosić do środka? - jak echo powtórzyła Bailey.

- Wejdę i tak, bez względu na to, czy mnie zaprosisz, czy nie. - Twarz miał

pozbawioną wyrazu i Bailey zdała sobie sprawę, że zrobi dokładnie tak, jak powiedział.

Poczuła ucisk w żołądku.

- No dobrze - zgodziła się, otwierając drzwi. Zapaliła światło i zdjęła płaszcz. Maks,

najwyraźniej wyczuwając jej nastrój, natychmiast skierował swoje kroki do sypialni.-

Zrobię kawę, ale chyba nie zamierzasz zostać długo?

- Dobrze.

Bailey, wdzięczna, że może czymś się zająć, skoncentrowała się na przygotowywaniu

kawy i wyjmowaniu kubków.

- Nie zmienię zdania, bez względu na to, co powiesz -uprzedziła go zdenerwowanym

głosem.

Parker zignorował jej uwagę. Przemierzał kuchnię w tę i z powrotem, zatrzymując się

tylko, żeby odebrać kubek z rąk Bailey. Widziała go już rozzłoszczonego,

sfrustrowanego, nawet bezsensownie zazdrosnego, ale nigdy w takim stanie. - Powiedz,

co masz do powiedzenia - ponagliła go opierając się biodrem o blat kuchenny.

- W porządku. - Oczy Parkera odnalazły jej wzrok. -Cholernie nie lubię walczyć z tymi

twoimi irracjonalnymi uprzedzeniami! Przyznaj, że zachowujesz się bez sensu, tylko

dlatego, że kiedyś jakiś facet zerwał z tobą zaręczyny.

- Faceci - z sarkazmem poprawiła Bailey. - Zwróć uwagę na liczbę mnogą. Zanim

ocenisz mnie zbyt surowo, panie Davidson, pozwól przypomnieć sobie, że na każdego

człowieka składa się suma jego doświadczeń. Jeżeli sparzysz się raz, mało praw-

dopodobne, żebyś znowu zechciał igrać z ogniem. Proste jak słońce. I tak byłam idiotką,

że dwukrotnie dałam się nabrać, ale nie mam najmniejszego zamiaru ryzykować po raz

trzeci.

- Czy przyszło ci kiedyś do głowy, że może po prostu nie kochałaś żadnego z tych

dwóch facetów?

- To idiotyczne. Przecież zgodziłam się wyjść za mąż. Kobieta nie godzi się na

małżeństwo bez miłości.

- Oni zakochali się w innych kobietach.

- Jak miło, że mi przypomniałeś.

- Kiedy ci jednak o tym powiedzieli, nie zrobiłaś nic, tylko pogrążyłaś się w rozpaczy.

Gdybyś była naprawdę zakochana, zrobiłabyś, co tylko w twojej mocy, żeby ich

zatrzymać. Zamiast tego, nie uczyniłaś nic. Zupełnie nic. Co mam o tym myśleć?

- Prawdę mówiąc, guzik mnie obchodzi, co sobie myślisz. Wiem, co działo się w moim

sercu i że kochałam obu. Czy jest więc coś dziwnego w fakcie, że nie chcę zakochać się

po raz kolejny? Nie ma mowy o żadnych zaręczynach!

- To teraz wyjdź za mnie za mąż. Bez zaręczyn.

Serce Bailey podskoczyło ze szczęścia. Opanowała się jednak.

- Czy... czyja się przesłyszałam?

- Nie, nie przesłyszałaś się. Zaręczyny cię przerażają. Przyznaję, że masz ku temu

poważne powody, ale nie możesz przecież pozwolić, żeby do końca życia dyktowały ci

one, jak masz postępować.

- Innymi słowy, omińmy zaręczyny, a pospieszny ślub ukoi moje nerwy?

- Cały czas powtarzasz, że nie pozwolisz sobie na jeszcze jedne zaręczyny. Rozumiem

twoje wahanie - ciągnął spokojnie. - Do Reno jest tylko parę godzin jazdy. - Spojrzał na

zegarek. - Jutro o tej porze moglibyśmy już być po ślubie.

Myśli kłębiły jej się w głowie, nie mogła z siebie nic wykrztusić.

- No i co o tym myślisz? - zapytał Parker.

- Uciekniemy, żeby wziąć ślub? Chyba nie... Nie, to naprawdę niemożliwe.

- Dlaczego? Rozwiązanie jest chyba logiczne...

- Czy zapomniałeś, że w grę wchodzą też inne czynniki? Czy przyszło ci do głowy, że

może zwyczajnie nie jestem w tobie zakochana?

- Jesteś we mnie tak zakochana, że nie potrafisz już myśleć logicznie - powiedział z

całkowitą pewnością siebie.

- A skąd wiesz?

- To proste. Sposób, w jaki się zachowujesz, ze wszystkich sił próbujesz siebie samą

przekonać, że ci na mnie nie zależy, sposób, w jaki mnie całujesz... Z początku czuję

opór, potem powoli przestajesz się kontrolować. Wiem, że sprawia ci to taką samą

przyjemność, jak mnie. Kiedy zaczynasz mruczeć z rozkoszy, wszystko staje się dla mnie

jasne.

Policzki Bailey pokryły się ciemnym rumieńcem.

- Wcale nie mruczę!- zaprotestowała żywo.

- Mam ci to udowodnić?

- Nie! - krzyknęła, odsuwając się od niego. Bezczelny uśmiech pojawił się na jego

ustach.

- Wierz mi, jest mi naprawdę bardzo przykro, ale wyrządziłabym ci niedźwiedzią

przysługę, godząc się na twoją propozycję.

Parker spochmurniał. Wpatrywała się w niego długą chwilę. Zdała sobie sprawę, że

chociaż odrzuciła jego oświadczyny, to jedynym mężczyzną, który mógłby przywrócić

spokój jej sercu, jest on. Ale nie była jeszcze gotowa na miłość, ciągle jeszcze leczyła

rany, dorastała, sama musiałaby podjąć taką decyzję. Może już wkrótce... Zebrawszy się

na odwagę, wyszeptała:

- Czy możemy na jakiś czas odłożyć tę decyzję?

Odstawił kubek na blat, podszedł bliżej i ujął jej twarz swoimi wielkimi dłońmi.

Kciukami delikatnie pogładził ją po policzkach. Bailey uniosła głowę, wpatrując się w

niego nieprzytomnie. Kiedy zbliżył usta do jej ust, poczuła ciepło ogarniające całe ciało.

Całował ją powoli, po mistrzowsku. Przyciągnął ją do siebie i zamknął w ramionach.

Pocałował powtórnie, potem nagle puścił i odwrócił się do wyjścia.

Bailey mocno schwyciła się blatu, żeby uchronić się przed upadkiem.

- Po co to zrobiłeś?

Twarz rozjaśnił mu pogodny uśmiech.

- Żebyś łatwiej mogła podjąć decyzję.

- Najgorsze w tym wszystkim jest to, że przez cały tydzień nie napisałam ani jednego

słowa - narzekała Bailey, siedząc na dywanie z nogami podciągniętymi pod brodę.

Podłogę pokrywały kartki maszynopisu Jo Ann. Maks, który okazywał niewielkie

zainteresowanie ich twórczym wysiłkom, jak zwykle spał na drukarce.

- Przez cały tydzień? - z niedowierzaniem spytała Jo Ann.

Nawet na Święta Bożego Narodzenia pozwalały sobie na nie więcej niż trzy dni wolnego.

- Próbowałam. Co wieczór włączam komputer, siadam i gapię się w ekran. Nigdy

jeszcze nie miałam takiego regresu. Nie potrafię zmusić się do pracy.

- Hmm... - Jo Ann oparła się o kanapę. - I chyba od tygodnia nie widziałaś Parkera? Te

dwie sprawy są ze sobą powiązane.

- Tak, wiem - wyszeptała nieszczęśliwa Bailey.

Przyjaciółka nie potrzebowała jej tego mówić. Co najmniej dziesięć razy każdego dnia

przeżywała w myślach ten pamiętny wieczór.

- Nie opowiedziałaś mi, co się właściwie wtedy wydarzyło - rzekła Jo Ann, uważnie

przyglądając się Bailey.

- Parker to tylko przyjaciel...

- A babcia ma wąsy.

- Interesuje mnie tylko jako model do postaci Michaela... - Sama już nie wiedziała,

kogo próbuje przekonać - siebie czy Jo Ann.

Nie widziała go od tygodnia. Zostawił ją z obietnicą, że da jej czas do namysłu. Ten

pocałunek, jak powiedział, miał jej pomóc w podjęciu decyzji. Bailey czuła, że nigdy nie

przestanie go pragnąć, ale tak bardzo się obawiała, że jego miłość do niej nie wytrzyma

próby czasu! Tak było z Paulem czy Tomem, tak będzie z Parkerem... A w tym ostatnim

przypadku ból odtrącenia byłby jeszcze gorszy.

Prawdopodobnie Parker myślał, że daje wyraz swojej miłości, kiedy zaproponował

ominięcie zaręczyn i pośpieszny ślub w Reno. Nie rozumiał jednak, że sam ślub niczego

by nie zmienił. Obrączka niczego nie gwarantowała. Potem, któregoś dnia, Parkerowi

odmieniłoby się i przestałby ją kochać.

- Dobrze się czujesz? - spytała Jo Ann.

- Oczywiście - Bailey udało się odezwać normalnym tonem. - Martwi mnie tylko, że

nic nie mogę napisać. To nie koniec świata. Mam nadzieję, że wszystko powróci do

normy i znowu będę pisać trzy do czterech stron każdego wieczoru.

- Pewna jesteś?

Bailey niczego nie była pewna.

- Nie - przyznała.

- Pamiętaj, że jak będziesz chciała pogadać, możesz zawsze na mnie liczyć..

Bailey uśmiechnęła się smutno i pokiwała głową.

Zobaczyła Parkera trzy dni później. Ponieważ Jo Ann miała wolny dzień, sama stała na

stacji metra, kiedy ujrzała go idącego w jej stronę. Z początku próbowała nie zwracać

uwagi na drżenie serca i skoncentrować swą uwagę na czymś innym. Okazało się to

niemożliwe.

Wiedziała, że on ją też zauważył, chociaż nie okazywał tego. Popatrzył jej w oczy, jak gdyby

chciał się przekonać, czy ośmieli się go zignorować. Kiedy z wahaniem zrobiła krok w jego

stronę, uśmiechnął się kpiąco.

- Cześć Bailey. Co u ciebie?

- Wspaniale. A u ciebie? - zapytała ze ściśniętym sercem.

- Cudownie.

Jego wzrok zatrzymał się dłużej na jej ustach i Bailey poczuła narastające napięcie.

Najwyraźniej musiał biec, żeby zdążyć na ten pociąg, bo włosy miał lekko zburzone i

ciężko oddychał.

Mówił coś, ale słowa zagłuszył nadjeżdżający właśnie pociąg. Kiedy się zatrzymał, ze

środka wysypało się parędziesiąt osób. Ani Bailey, ani Parker nie odzywali się, czekając

na swoją kolej przy wsiadaniu do wagonu.

Wsiadł za nią, ale usiadł kilka rzędów z tyłu. Spojrzała na niego zdumiona i

rozczarowana, że nie chciał usiąść obok niej.

Chciała mu opowiedzieć o tylu sprawach. Do tej pory nie przyznawała się przed sobą, jak

bardzo brakowało jej jego towarzystwa, wspólnych rozmów... Znali się przecież tak

krótko, a jednak zdawał się wypełniać sobą całe jej życie.

Parker najwyraźniej nie miał tego rodzaju problemów. Gdyby było inaczej, nie usiadłby,

ot tak sobie, z dala od niej. Podniosła głowę i zmusiła się do czytania ogłoszeń

porozlepianych wzdłuż wagonu.

Nagle poczuła na sobie jego wzrok. Wrażenie było tak silne, jakby to on sam dotknął jej

policzka lub trzymał jej twarz w dłoniach, tak jak zrobił to ostatnim razem. Kiedy nie

mogła już dłużej wytrzymać, odwróciła się i spojrzała w jego stronę. Oczy ich spotkały

się. Miłość, jaką dojrzała w jego spojrzeniu, szarpnęła jej sercem.

Całą siłą woli odwróciła wzrok. W końcu i tak Parker znajdzie sobie kogoś innego, kogo

pokocha bardziej niż ją. Była tego absolutnie pewna.

Po chwili jednak znowu odwróciła głowę. Wpatrywał się w nią intensywnie. Serce

Bailey niemal przestało bić, cała drżała z tęsknoty za nim.

Kiedy pociąg zaczął zwalniać, wstała i pospieszyła do wyjścia.

- Ciągle czekam. - Usłyszała tuż za sobą szept Parkera. - Czy już się zdecydowałaś?

Następnego wieczoru, ku zadowoleniu Bailey, odbyło się spotkanie klubu pisarzy. Nie

musiała znowu siedzieć godzinami przed komputerem, wpatrując się w ekran i

przekonując samą siebie, że jest pisarką. Praca Jo Ann nad poprawkami do powieści

postępowała szybko, podczas gdy Bailey nie mogła ruszyć z miejsca.

Tego dnia odczyt dla grupy wygłosić miała uznana pisarka romansów historycznych,

mieszkająca w rejonie San Francisco. Bailey starała się robić skrupulatne notatki. Tylko

że zamiast notatek, na papierze pojawiły się jakieś zawijasy i geometryczne wzory.

Dopiero kiedy zamykała notatnik, zdała sobie sprawę, że te wszystkie rysunki układały

się w połączone ze sobą obrączki. Jakieś piętnaście par.

- Idziesz z nami na kawę? - spytała Jo Ann, gdy grupa zaczęła się rozchodzić. Nie

patrzyła w oczy Bailey.

- Bardzo chętnie. - Przyjrzała się bliżej przyjaciółce. Jo Ann unikała jej przez cały

wieczór. Bailey z początku myślała, że to wytwór jej wyobraźni, ale instynktownie

wyczuwała między nimi jakieś napięcie.

- Dobra - powiedziała, jak tylko wyszły z klubu. - O co ci chodzi?

Jo Ann westchnęła głęboko.

- Widziałam dzisiaj po południu Parkera. Wiem, że to pewnie nic nie znaczy i jestem

głupia, że w ogóle coś mówię, ale był z kobietą. Wyglądało na to, że są dla siebie czymś

więcej niż przygodnymi znajomymi.

- Tak? - Bailey czuła, jak uginają się pod nią nogi. Serce ciążyło jej jak stukilowy

kamień.

- Pewna jestem, że to nic nie znaczy. Ta kobieta mogła równie dobrze być jego siostrą.

Nie miałam zamiaru ci o tym mówić, ale potem pomyślałam, że wolałabyś pewnie

wiedzieć.

- Oczywiście - powiedziała Bailey, z trudem przełykając ślinę.

- Parker chyba mnie zauważył. Na pewno tak. Chyba nawet chciał, żebym go

dostrzegła, z czego wnoszę, że cała sprawa jest zupełnie niewinna.

- Na pewno - skłamała Bailey z krzywym uśmiechem.

Udała, że patrzy na zegarek.

- O Boże, nie wiedziałam, że już tak późno! Chyba nie pójdę na kawę, muszę lecieć do

domu.

Jo Ann schwyciła ją za rękę.

- Dobrze się czujesz?

- Oczywiście - Bailey starała się nie patrzeć przyjaciółce w oczy. - Jeżeli chodzi o

Parkera... to naprawdę nie ma znaczenia.

- Nie ma znaczenia? -jak echo powtórzyła Jo Ann.

- Nie należę do osób zazdrosnych.

Bolał ją brzuch, miała zawroty głowy, a jej ręce drżały. Piętnaście minut później dotarła

do swojego mieszkania. Nie zdejmując płaszcza, weszła od razu do kuchni i podniosła

słuchawkę telefonu.

Parker odebrał po trzecim dzwonku.

- Bailey, dobrze, że cię słyszę. Cały wieczór próbowałem się do ciebie dodzwonić.

- Byłam na spotkaniu w klubie pisarzy. Chciałeś mi coś powiedzieć?

- Prawdę mówiąc, tak. Najwyraźniej nie zamierzasz zmienić zdania w naszej sprawie.

Słuchaj, zapomnijmy o całym tym ślubie. Nie ma co się spieszyć. Co o tym myślisz?

ROZDZIAŁ JEDENASTY

- Całkowicie się zgadzam - odpowiedziała Bailey. Zmiana uczuć Parkera zupełnie jej

nie zdziwiła.

Prędzej czy później, musiało to nastąpić. Co za szczęście, że stało się tak szybko.

- Nie jesteś zła?

- Nie - zapewniła go, próbując nadać swojemu głosowi ton jak najbardziej beztroski. -

Jestem do tego przyzwyczajona. Naprawdę, nie przejmuj się.

- Jesteś w dobrym nastroju.

- Owszem - potwierdziła Bailey, dalej udając, że propozycja Parkera nie zrobiła na niej

większego wrażenia.

- Jak ci idzie pisanie?

- Doskonale. - Prawdę mówiąc, fatalnie, ale i tak się do tego nie przyzna. A już na

pewno nie Parkerowi.

- No to do zobaczenia - powiedział.

- Do zobaczenia. - Nie, nie mogła dłużej udawać, że nic się nie stało. - Mam tylko

jedno pytanie.

- Słucham.

- Gdzie ją poznałeś?

- Ją? - Parker zawahał się. - Myślisz pewnie o Lizie... Znamy się od wieków.

- Rozumiem. - Głos jej się załamał. - W takim razie... Wszystkiego najlepszego,

Parker.

Przez chwilę milczał, jakby zastanawiając się, czy powinien coś powiedzieć.

- Nawzajem, Bailey.

Odłożyła słuchawkę i osunęła się na fotel. Zakryła twarz dłońmi, głęboko wciągając

powietrze w płuca. Ogarnęło ją poczucie pustki, czarnej, beznadziejnej pustki...

Po chwili, najwyższym wysiłkiem woli, podniosła głowę, wyprostowała ramiona i wstała

z fotela. Już nieraz przez to przechodziła. Z pewnych względów poprzednie

rozczarowania były nawet trudniejsze do zniesienia i bardziej bolesne. W końcu tym

razem obyło się bez zwracania pierścionka, odwoływania ceremonii ślubnej, palenia

zaproszeń...

Nikt, poza Jo Ann, nie wiedział nawet o istnieniu Parkera. Jeśli tylko weźmie się w garść,

szybko i łatwo o nim zapomni.

Niestety, nadzieje te okazały się złudne.

Tydzień wlókł się koszmarnie. Bailey miała wrażenie, że żyje na jakiejś innej planecie.

Na zewnątrz nic się nie zmieniło, ale z drugiej strony świat zdawał się przewrócony do

góry nogami. Co rano chodziła do pracy, dyskutowała z Jo Ann na temat charakterów i

wątków powieści, pracowała osiem godzin, wracała metrem do domu i siadała przed

komputerem, pracując nad przeróbkami z jakimś niezdrowym zapamiętaniem.

Wydawało jej się, że wszystko kontroluje, ale w rzeczywistości życie przepływało obok

niej i była tylko widzem, a nie uczestnikiem.

Musiało to w jakiś sposób odzwierciedlić się w jej pisaniu, ponieważ w dwa dni po tym,

jak dała Jo Ann kompletnie przepisaną powieść, przyjaciółka zatelefonowała.

- Skończyłaś czytać? - Bailey nie potrafiła ukryć podniecenia.

Jeżeli romans spodobał się Jo Ann, wtedy natychmiast wyśle maszynopis do Pauli

Albright.

- Mogę wpaść i przedyskutować kilka punktów? Masz trochę czasu?

Czas był jedyną rzeczą, którą Bailey posiadała aż w nadmiarze. Nie zdawała sobie do tej

pory sprawy, jak wielką rolę Parker odgrywał w jej życiu, ani jak szybko wypełnił sobą

pustkę, której teraz nie potrafiła zapełnić w żaden sposób.

- Naparz kawy, za kilka minut będę - powiedziała Jo Ann, wdzierając się w myśli

Bailey.

- W porządku. Czekam na ciebie.

Jo Ann zjawiła się piętnaście minut później z maszynopisem Bailey po pachą.

- Nie podobało ci się - matowym głosem powiedziała Bailey, jak tylko ujrzała minę

przyjaciółki.

- To nie całkiem tak - odpowiedziała Jo Ann, kładąc maszynopis na stole i zwijając

się,w kłębek na fotelu.

- W czym więc tym razem tkwi problem?

- Chodzi o Janice.

- Janice? Myślałam, że to Michael jest źródłem wszystkich kłopotów.

- W oryginalnej wersji, tak. Wspaniale sobie z nim poradziłaś, ale teraz to Janice jest

jakaś taka bez charakteru.

- Bez charakteru? - wrzasnęła Bailey. - Nie jest bez charakteru! Jest silna i niezależna,

i...

- Głupia i bezwolna - dokończyła za nią Jo Ann. - Czytelnik straci do niej sympatię już

w połowie książki. Wobec Michaela zachowuje się jak automat.

- Daj mi chociaż jeden przykład - poprosiła Bailey, z trudem panując nad głosem.

- Wszystko zmieniło się po opisie koncertu.

- Parker zachował się jak prawdziwe prosię - upie rała się Bailey. - Zasłużył na

wszystko, co powiedziała i zrobiła.

- Parker? - Brwi Jo Ann uniosły się do góry.

- Michael - poprawiła Bailey. - Wiesz, kogo miałam na myśli.

- Rzeczywiście, wiem.

W zeszłym tygodniu Jo Ann niejednokrotnie próbowała wspomnieć o Parkerze w trakcie

rozmów z przyjaciółką, ale Bailey nie chciała wracać do tego tematu.

- Michael rzeczywiście nie najlepiej się zachował - kontynuowała Jo Ann. - Ale

czytelnik będzie skłonny mu wybaczyć, bo wie, że w tym momencie odkrył w sobie

prawdziwe uczucia do Janice. To, że poczuł się zazdrosny, kiedy tańczyła z innym męż-

czyzną, było dla niego nieoczekiwanym ciosem, ale zarazem niezwykłym olśnieniem.

- Innymi słowy, czytelnik zaakceptuje takie zachowanie u bohatera, ale nie u

bohaterki? - agresywnie dopytywała się Bailey.

- To nie tak. W wersji oryginalnej Janice jest dowcipna, ciepła i niezależna. Czytelnik

musi ją polubić i współczuć jej.

- No i co się zmieniło? - zażądała odpowiedzi Bailey, podnosząc przy tym głos.

Broniła Janice jak własnego dziecka.

Jo Ann wzruszyła ramionami.

- A żebym to ja wiedziała, co stało się Janice? Mogę tylko powiedzieć, że wszystko

popsuło się po koncercie. Od tego momentu przestałam ją rozumieć, a przy końcu książki

całkiem straciłam do niej sympatię. Miałam ochotę potrząsnąć nią.

Bailey zbierało się na płacz.

- Czyli muszę zacząć od początku - powiedziała, udając, że nic się nie stało. -

Powinnam zacząć się do tego przyzwyczajać.

- Moja rada, to odłożyć maszynopis na kilka tygodni - łagodnie, ze zrozumieniem

powiedziała Jo Ann. - Mówiłaś, że masz pomysł na inną powieść?

Bailey przytaknęła. Tak było przedtem. Zanim zaczęła zużywać całą swoją energię na

przetrwanie każdego dnia. Zanim zaczęła udawać, że prowadzi całkiem normalne życie,

podczas gdy ból serca ledwie pozwalał jej funkcjonować. Zanim straciła nadzieję...

- A co to da, jeżeli ją odłożę? - spytała.

- Dystans. Musisz spojrzeć na to wszystko z dystansu. Przypatrz się Janice. Tak

naprawdę. Czy rzeczywiście zasługuje na takiego fantastycznego faceta jak Michael?

Stworzyłaś z niego wspaniałą postać.

- Innymi słowy, Janice jest niesympatyczna? Jo Ann przytaknęła z żalem.

- Niestety tak, ale pamiętaj, że to wyłącznie moja opinia. Ktoś inny może sądzić, że

Janice jest idealną bohaterką romansu. Może chciałabyś dać to do przeczytania komuś

innemu z naszej grupy? Naprawdę, Bailey, nie chcę cię zniechęcać.

- Wiem o tym.

- Pozwalam sobie na taką szczerość tylko dlatego, że jesteś moją przyjaciółką.

- Przecież tego właśnie chciałam.

No tak... Nie ma się co oszukiwać. Zdaje się, że miała takie same szanse na zostanie

pisarką romansów, jak na wyjście za mąż. Wszystko sprzysięgło się przeciwko niej.

- Nie chciałabym cię zniechęcać - powtarzała Jo Ann.

- Gdybym rozglądała się za kimś, kto powiedziałby mi, jak niezmiernie jestem

utalentowana, dałabym maszynopis do przeczytania mojej mamie.

Jo Ann roześmiała się lekko, potem spojrzała na zegarek.

- Muszę pędzić. Mam podjechać po Dana do warsztatu. Nasz samochód ryczy jak

czołg. Jak będziesz miała jakieś pytania, zadzwoń do mnie później.

- Dobrze - powiedziała Bailey, odprowadzając przyjaciółkę do drzwi.

- Nie jest ci bardzo przykro?

- Trochę - przyznała Bailey. - No dobrze, bardzo.

- Ale to jest wliczone w koszty i nawet jeżeli będę zmuszona przepisywać ten romans

sto razy, zanim wyjdzie dobrze, to i tak to zrobię. Pisanie nie jest zajęciem dla ludzi

słabego charakteru.

Chociaż Jo Ann radziła jej odłożyć na jakiś czas maszynopis, gdy tylko zamknęły się

drzwi za przyjaciółką, Bailey natychmiast schwyciła swoją powieść i zaczęła ją uważnie

przeglądać, strona po stronie.

Zamieszczone na marginesie uwagi były niewątpliwie cenne, ale i bardzo bolesne.

Szczególną uwagę poświęciła Bailey tym, które dotyczyły brzemiennego w skutki

wieczoru, kiedy Michael i Janice wybrali się na koncert. Już wkrótce nasunęły jej się

skojarzenia z wieczorem spędzonym z Parkerem.

Jo Ann powiedziała, że Janice przy Michaelu zachowuje się jak automat. Po przeczytaniu

następnych rozdziałów Bailey nie mogła nie przyznać jej racji. To było tak, jak gdyby

obdarzoną przecież duchem walki bohaterkę opuściły nagle siły życiowe.

Słowa Jo Ann, że przy końcu książki straciła całą sympatię do Janice, wciąż dźwięczały

w głowie Bailey. Dziwne, ale krytyczne uwagi przyjaciółki Bailey brała do siebie. A

może wcale nie było to takie dziwne? Analogie między autorką romansu a jej bohaterką

były wyraźne. Obie były ze sobą połączone tak silnymi, intymnymi więzami, że Bailey

sama nie wiedziała, w którym miejscu kończy się jedna, a zaczyna druga...

Kiedy już dłużej nie mogła znieść prześladujących ją głosów, schwyciła kurtkę i torebkę i

wybiegła z mieszkania. Byle tylko nie wysłuchiwać dłużej tych oskarżeń!

Szare niebo zasnuły chmury, co stanowiło zresztą wspaniałe tło dla wszystkich tych

wydarzeń. Bailey szła bez celu, aż znalazła się przy stacji metra. Serce zaczęło jej bić

szybciej, ale zgasiła w sobie prędko małą iskierkę nadziei. Jakie było

prawdopodobieństwo, że w sobotę po południu wpadnie na Parkera? Praktycznie żadne.

Nie widziała go już od ponad tygodnia. Zdaje się, że zadał sobie trud, żeby jej unikać i

jeździł do pracy samochodem.

Parker...

Rozpacz, której przez kilka dni nie dopuszczała do siebie, wybuchła nieoczekiwanie. Z

oczu Bailey trysnęły łzy. Szła szybkim krokiem, jakby się gdzieś spieszyła. Chciała

odnaleźć spokój, ale zwątpiła już, że kiedykolwiek jej się to uda.

Taki widać jej los... Mężczyźni zawsze szybko się w niej zakochiwali, ale równie szybko

od niej odchodzili. A najgorsze, najbardziej upokarzające było to, że zostawiali ją dla

innej kobiety. Tak postąpił Paul, potem Tom, a teraz Parker...

Bailey zdawało się, że przeszła już dobrych parę kilometrów. Nie zdziwiła się zatem

wcale, kiedy zorientowała się, że doszła do ulicy, przy której mieszka Parker. Pokazał jej

to miejsce, kiedy jechali na koncert. W tradycyjną miejską zabudowę wkomponowane

było osiedle supernowoczesnych, prawie awangardowych, ekskluzywnych domów.

Niewykluczone, że to właśnie Parker był autorem tego projektu. Chociaż rozmowa przy

kolacji z jego rodzicami przebiegała sztywno i sztucznie, matka Parkera z zachwytem

opowiadała o osiągnięciach syna. Sam Parker był wyraźnie niezadowolony z paplaniny

swojej rodzicielki, ale Bailey czuła się dumna z osiągnięć ukochanego mężczyzny.

Ukochanego mężczyzny...

Nagle przystanęła i uśmiechnęła się gorzko. Przecież ona wcale nie kocha Parkera. I

jeżeli kiedykolwiek się zakocha, to na pewno nie w mężczyźnie tak niestałym, niegodnym

zaufania jak on.

Niestety, jej serce pozostało głuche na te argumenty i po chwili Bailey, właściwie nie

wiedząc, dlaczego to robi, skierowała się w stronę głównego budynku osiedla. Na

spotkanie wyszedł jej portier.

- Dzień dobry - odezwał się uprzejmie.

- Dzień dobry. - Bailey zdobyła się na uśmiech. - Ja do pana Parkera Davidsona... –

powiedziała spokojnym, pozbawionym emocji głosem.

Trzeba to raz na zawsze załatwić! I nikt, ani portier, ani ochrona budynku, nie zdoła jej od

tego odwieść! Ale co właściwie ma załatwić? Zaczęła się zastanawiać, lecz portier nie dał

jej czasu, by mogła sobie odpowiedzieć na to pytanie.

- Czy mogę prosić o nazwisko? - zapytał.

- Bailey York.

- Proszę uprzejmie zaczekać. - Po chwili wrócił.

- Pan Parker prosi na górę. Mieszkanie numer 204.

- Dziękuję.

Wjechała windą na drugie piętro. Minęła chwila, zanim Parker otworzył drzwi. Kiedy już

to uczynił, Bailey nie poczekała nawet na zaproszenie. Wmaszerowała do mieszkania,

zupełnie nie zwracając uwagi ani na wspaniały widok z okna, ani na piękne tradycyjne

umeblowanie i obicia.

- Bailey? - Parker wyglądał na zdziwionego.

Stojąc na środku pokoju, z rękami na biodrach, patrzyła na niego wzrokiem pełnym

głębokiej pogardy.

- Możesz sobie darować wszelkie uprzejmości. Chcętylko wiedzieć, kim jest Liza. I to

natychmiast!

Parker gapił się na nią, jakby zupełnie postradała zmysły.

- Nie patrz tak na mnie. - Krążyła po pokoju, a on okręcał się nieporadnie, wpatrując

się w nią zdumionym wzrokiem. - No, co tak stoisz z otwartymi ustami... Zadałam proste

pytanie.

- Co ty tu robisz?

- A jak myślisz?

- Prawdę mówiąc, sam nie wiem.

- Przyszłam, żeby dowiedzieć się, jakim naprawdę jesteś człowiekiem! - Zabrzmiało to

całkiem nieźle. Zdanie wypowiedziała w tak wyzywający sposób, że musi otrzymać

odpowiedź.

- Jakim jestem człowiekiem? Czy to znaczy, że muszę przejść jakąś próbę bojową?

Bailey nie była w nastroju do żartów. Zdjęła jedną dłoń z biodra i zaczęła wymachiwać

mu przed nosem.

- Musisz wiedzieć, że kompletnie zmarnowałeś Janice i ciebie osobiście za to winię.

- Kogo zmarnowałem?

- Moją bohaterkę, Janice - wyjaśniła z przesadną cierpliwością. - Z powieści „Na

zawsze twój". Jest słaba, uległa i bez charakteru. Czytanie o niej, to jak... jak jedzenie

lodów waniliowych zamiast czekoladowych.

- Tak się składa, że uwielbiam waniliowe. Bailey spojrzała na niego z

wściekłością.

- Teraz ja mówię!

Parker uniósł obydwie ręce do góry.

- No dobrze, przepraszam.

- Proszę. To jakim jesteś człowiekiem?

- Zadawałaś już chyba kiedyś to pytanie... - zażartował, lecz ponury wzrok Bailey

otrzeźwił go szybko. - Bardzo przepraszam. Ty miałaś mówić.

- Najpierw twierdzisz, że mnie kochasz. I to na tyle, żeby się ze mną ożenić. - Głos jej

się lekko załamał. - Zaraz potem wiążesz się z kobietą o imieniu Liza i chcesz, żebyśmy

zapomnieli o ślubie. Posłuchaj więc dobrze i zapamiętaj sobie raz na zawsze: Nie

będziesz bawił się moimi uczuciami! Zaproponowałeś mi małżeństwo, ale ja... - Bailey

zamilkła, widząc uśmiech w kącikach jego ust. - Czy ta rozmowa cię bawi?

- Trochę.

- Ja też chciałabym się pośmiać.

- Liza jest moją bratową.

Słowa Parkera nie od razu do niej dotarły.

- Kim?

- Żoną mojego brata.

Bailey osunęła się na krzesło. Próbowała jak najszybciej zebrać myśli.

- Więc kochasz się w żonie brata. No tak, to typowe dla takiego...

- Nie. - Zdawał się zaskoczony, że mogła coś takiego zasugerować. - Kocham się w

tobie.

- Mówisz bez sensu.

- Chyba tak, bo inaczej...

- Inaczej, co?

- Inaczej trzymałbym cię już dawno w ramionach.

- Może byś wyjaśnił, o co ci chodzi?

- Kocham cię, Bailey, ale nie wiedziałem, ile czasu zajmie ci zdanie sobie sprawy z

tego, że ty też mnie kochasz. Tak byłaś uwikłana w przeszłość, że...

- Miałam ku temu powody - przypomniała mu.

- Miałaś - zgodził się. - W każdym razie prosiłem cię, żebyś wyszła za mnie za mąż.

- Dla dokładności - to twój ojciec mi o tym powiedział.

- To prawda, uprzedził mnie. Ja sam już dawno gotowy byłem ci zadać to pytanie,

ale...

- Ale... - przerwała mu. - Zawsze było jakieś „ale".

- Ale nie wiedziałem, czy twoje uczucie jest szczere.

- Słucham?

- Czy zakochałaś się we mnie, czy w Michaelu? - dokończył cicho.

- Chyba nie rozumiem.

- Moim zdaniem, gdybyś mnie naprawdę kochała, zrobiłabyś wszystko, żeby mnie

odzyskać.

- Odzyskać cię? Wybacz mi, ale teraz ja nic nie rozumiem.

- W porządku. Cofnijmy się pamięcią. Kiedy Paul oświadczył ci, że znalazł inną

kobietę i chce zerwać zaręczyny, co zrobiłaś?

-Rzuciłam uniwersytet i zapisałam się na studia w innej uczelni.

- A w przypadku Toma?

- Przeniosłam się do San Francisco.

- No widzisz. Dokładnie o tym mówię.

- O czym dokładnie mówisz?

Parker zawahał się, potem spojrzał jej prosto w oczy.

- Chciałem, żebyś kochała mnie na tyle mocno, żeby o mnie walczyć - powiedział po

prostu. - Zrozum, Liza i ja nie jesteśmy w sobie zakochani.

- Chciałeś, żebym myślała coś innego?

- Tak - przyznał niechętnie. - Ona też czytuje romanse. Okazuje się, że mnóstwo kobiet

to robi. Opowiadałem jej o nas i wpadła na pomysł, żeby użyć chwytu z „drugą kobietą",

tak jak w niektórych romansach.

- Co za całkowity brak skrupułów!

- Możesz dać mi jeszcze minutkę?

- W porządku - zgodziła się.

- Kiedy Paul i Tom zerwali zaręczyny, nie zrobiłaś ani nie powiedziałaś nic, żeby

przekonać ich o swojej miłości. Spokojnie zaakceptowałaś ich decyzje i cichutko

usunęłaś się z ich życia.

- No i?

- No i ja chciałem, żebyś potrzebowała mnie tak bardzo, kochała tak mocno, żeby

trudno ci było pogodzić się z utratą. Żebyś odłożyła do szuflady tę swoją przeklętą dumę i

zaczęła walczyć o swoje szczęście.

- Czy chciałeś doprowadzić do meczu bokserskiego między mną i Lizą? - zapytała

złośliwie.

- Nie! - Chciałem cię tylko sprowokować, żebyś do mnie przyszła. Dlaczego to tak

długo trwało? Zacząłem już tracić nadzieję...

- Jeżeli jeszcze raz posuniesz się do takich sztuczek, stracisz o wiele więcej niż

nadzieję, Parkerze Davidsonie.

Twarz rozjaśnił mu uśmiech zdolny odegnać jej ból i rozwiać wszelkie wątpliwości.

Otworzył ramiona i Bailey utonęła w nich, chowając twarz na jego piersi.

- Powinnam być na ciebie wściekła.

- Najpierw mnie pocałuj, a potem bądź wściekła.

Tym jednym pocałunkiem wynagrodził jej wszystkie smutne dni i długie samotne noce.

Kiedy w końcu ją puścił, nie mogła złapać tchu.

- Czy naprawdę mnie kochasz? - wyszeptała, pragnąc jeszcze raz to usłyszeć.

- Naprawdę cię kocham. - Uśmiechnął się do niej.-Moja miłość przetrwa i dwieście lat.

- Tylko dwieście?

- No dobrze. Dwieście jeden.

EPILOG

Bailey zatrzymała się przed wystawą księgarni, żeby przeczytać informację o tym, że

dwie młode pisarki będą podpisywać dzisiaj po południu swe książki.

- Jak się czujesz, widząc publicznie wypisane własne nazwisko? - zapytała Jo Ann.

- Może ty jesteś już do tego przyzwyczajona, ale ja... - Bailey zawahała się i położyła

dłonie na zaokrąglonym brzuszku. - Czuję się prawie tak samo, jak wtedy, kiedy lekarz

powiedział mi, że jestem w ciąży.

- To przedziwnie wpływa na system nerwowy - żartowała Jo Ann. - A co miałaś na

myśli mówiąc, że ja jestem do tego przyzwyczajona? Tobie wydano jedną książkę, a

mnie raptem dwie.

Właścicielka księgarni, Karolina Dryer, rozpoznała je, kiedy weszły do środka i z

ciepłym uśmiechem pospieszyła, żeby się przywitać.

- Tak się cieszę, że mogłyście przyjść obie. Jest duże zainteresowanie.

Zaprowadziła je do stołu nakrytego koronkowym obrusem. Kilka kobiet cierpliwie stało

w kolejce, oczekując spotkania z Jo Ann i Bailey.

Przez następną godzinę były bardzo zajęte. Rodziny, przyjaciele i inni pisarze dołączyli

do czytelników, żeby pogratulować im sukcesów.

Bailey rozmawiała właśnie ze starszą kobietą, kiedy przy stole znaleźli się Parker i Dan,

mąż Jo Ann. Po zakończeniu imprezy mieli wybrać się we czwórkę na kolację. Było co

świętować! Jo Ann podpisała ostatnio umowę na dwie następne książki, a Bailey

sprzedała właśnie wydawcy swoją drugą powieść. Parker zakończył plany ich nowego

domu. Prace budowlane miały zacząć się w przyszłym miesiącu i przy odrobinie

szczęścia mieli nadzieję wprowadzić się przed urodzeniem dziecka.

- Najbardziej w „Na zawsze twój" podobał mi się bohater, Michael - mówiła starsza

kobieta. - Ta scena, w której bierze ją w ramiona i mówi, że jest już zmęczony tymi

dziecinnymi gierkami, i że po prostu ją kocha, naprawdę chwyta za serce. Czy myśli pani,

że na świecie są jeszcze tacy mężczyźni? Od lat jestem rozwiedziona, a teraz, kiedy

przeszłam na emeryturę, chętnie bym kogoś poznała...

- Być może pani się zdziwi, ale wokół nas jest mnóstwo takich bohaterów - mówiła

Bailey, ciągle patrząc w oczy Parkera. - Jeżdżą metrem, jedzą kanapki z masłem

pistacjowym, tak jak pani i ja.

- No to jest dla mnie jeszcze jakaś nadzieja - wesoło powiedziała czytelniczka. - Będę

uważnie się rozglądać. - Uśmiechnęła się. - Właśnie to lubię w romansach. Dają mi

zachętę, pozwalają uwierzyć w miłość. Nawet po raz drugi.

- A nawet trzeci - cicho wtrącił Parker.

Bailey roześmiała się. Nie mogła temu zaprzeczyć