BEZPIECZEŃSTWO I HIGIENA PRACY
BEZPIECZEŃSTWO I HIGIENA PRACY
Katedra Chemii Analitycznej, Wydział Chemiczny,
Politechnika Gdańska,
ul. G. Narutowicza 11/12,80-952 Gdańsk,
tel.0/48/58/3472110, faks 0/48/58/3472694,
e-mail: zaneta@chem.pg.gda.pl
CERTYFIKACJA
Polska od 1 maja 2004 r. jest pełnoprawnym
członkiem Unii Europejskiej.
W ramach tworzenia
podstaw wzajemnego
uznawania
przepisów w Polsce i Unii Europejskiej oraz harmonizacji
przepisów polskich ze wspólnotowymi został utworzony w
Polsce system oceny zgodności na mocy ustawy z dnia 30
sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności (Dz.U. Nr 166,
poz. 1360) i ustawy z dnia 29 sierpnia 2003 r. o zmianie
ustawy o systemie oceny zgodności oraz zmianie niektórych
ustaw (Dz.U. Nr 170, poz. 1652).
W ten sposób prawo europejskie dotyczące
zapewnienia bezpieczeństwa wyrobów zostało
przeniesione do krajowego systemu prawnego.
CERTYFIKACJA
-
ü
W 1985 r. Rada przyjęła uchwałę dotyczącą
nowego
podejścia
do harmonizacji technicznej i normalizacji
(Dz.Urz. Nr C 136 z dnia 7 czerwca 1985 r.).
ü
Owo
nowe podejście
oznacza ustanawiania w prawie
Unii
tzw.
wymagań
zasadniczych
zamiast
szczegółowych parametrów technicznych.
ü
Nowe Podejście
zostało w 1989 r. uzupełnione przez
tzw.
Globalne Podejście
do badań i certyfikacji, które
określa obowiązujące w Unii Europejskiej zasady oceny
zgodności wyrobów z przepisami i normami.
DYREKTYWY NOWEGO
PODEJŚCIA
ü
Dyrektywa
jest
aktem
prawnym
Unii
Europejskiej
skierowanym do państw członkowskich. Nakłada na państwa
członkowskie obowiązek wydania w określonym terminie
własnych przepisów krajowych wprowadzających w życie treść
dyrektywy.
ü
W przypadku dyrektyw nowego podejścia przepisy krajowe
muszą być w pełni zgodne z ich postanowieniami, wszelkie
krajowe regulacje sprzeczne z dyrektywami muszą zostać
uchwalone.
ü
Państwa członkowskie zachowują swobodę wyboru formy, w
jakiej wprowadzają przepisy krajowe ( np. poprzez ustawę,
rozporządzenie lub inny akt prawny).
OCENA ZGODNOŚCI
ü
Z dniem 1 maja 2004r. zaczął w Polsce obowiązywać
system oceny zgodności
dostosowanej do systemu UE-
czyli
wyroby
podlegające
dyrektywom
nowego
podejścia mogą być wprowadzone na rynek wyłącznie
po przejściu procedury oceny zgodności ( z udziałem
lub bez udziału strony trzeciej).
ü
Następnie wyroby te muszą posiadać deklarację
zgodności lub oznakowanie CE ( jeżeli dyrektywa
takie przewiduje).
OCENA ZGODNOŚCI
Ocena zgodności jest podzielona na 8 modułów dotyczących
zarówno fazy produkcji, jak i fazy projektowania wyrobów.
ü
Zakłada się, że wyrób musi być zbadany pod kątem zgodności w
obydwu fazach.
ü
Jednostką
oceniającą
jest
albo
producent
albo
jednostka
notyfikowana.
ü
Moduły od A do H obejmują cały wachlarz możliwości: od
deklaracji zgodności
producenta poprzez badanie typu
WE i
certyfikację wyrobu aż do certyfikacji systemu jakości.
ü
Wyrób modułów dopuszczonych w technicznych dyrektywach
nowego podejścia zależy w zasadzie od rodzaju wyrobu i rodzaju
zagrożeń z nim związanych.
ü
Charakter modułów D, E i H uwzględnia posiadanie przez
producenta certyfikowanego systemu jakości wg normy: ISO 9001.
Moduły A, G i H dotyczą zarówno fazy projektowania, jak i produkcji.
OCENA ZGODNOŚCI
UDZIAŁ POSZCZEGÓLNYCH MODUŁÓW W
FAZIE PROJEKTOWANIA I PRODUKCJI.
Moduł A
Moduł B
Producent
Moduł C
Moduł D
Moduł E
Moduł F
Moduł G
Moduł H
projektowanie
produkcja
DEKLARACJA ZGODNOŚCI
ü
Dyrektywy
nowego
podejścia
wymagają
od
producenta wystawienia
deklaracji zgodności WE
, w
której
zaświadcza
on,
że wyrób jest zgodny z
zasadniczymi wymaganiami.
ü
Deklaracja zgodności to dokument, w którym
wytwórca
lub
jego
upoważniony
przedstawiciel
stwierdza,
że wyrób jest wykonany zgodnie z
wymaganiami zasadniczymi odpowiednich dyrektyw.
SYSTEM KONTROLI WYROBÓW
WPROWADZONYCH DO OBROTU
Kontrolę spełniania przez wyroby zasadniczych
wymagań prowadzą:
n
1)
wojewódzcy inspektorzy Inspekcji Handlowej;
n
2)
inspektorzy pracy;
n
3)
Prezes Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty;
n
4)
organy Inspekcji Ochrony Środowiska;
n
5)
Prezes Urzędu Transportu Kolejowego;
n
6)
organy nadzoru budowlanego;
n
7)
Prezes Wyższego Urzędu Górniczego;
n
8)
dyrektorzy urzędów morskich.
NORMALIZACJA
ü
Normalizacja
,
w
rozumieniu
ustawy,
to
działalność
zmierzająca
do
uzyskania
optymalnego,
w
danych
okolicznościach,
stopnia
uporządkowania
w
określonym
zakresie, poprzez ustalenie postanowień przeznaczonych do
powszechnego
i
wielokrotnego
stosowania,
dotyczących
istniejących lub mogących wystąpić problemów.
ü
Podstawowym dokumentem normalizacji jest norma, czyli
dokument nie będący aktem prawnym, przyjęty na zasadzie
konsensu
i
zatwierdzony
przez
upoważnioną
jednostkę
organizacyjną, ustalający – do powszechnego i wielokrotnego
stosowania – zasady, wytyczne lub charakterystyki odnoszące
się do różnych rodzajów działalności lub ich wyników i
zmierzający
do
uzyskania
optymalnego
stopnia
uporządkowania w określonym zakresie.
NORMALIZACJA
Normalizacja krajowa prowadzona jest w celu:
Ø
racjonalizacji produkcji i usług poprzez stosowanie uznanych reguł
technicznych lub rozwiązań organizacyjnych;
Ø
usuwania barier technicznych w handlu i zapobieganie ich
powstawaniu;
Ø
zapewnienia ochrony życia, zdrowia, środowiska i interesu
konsumentów oraz bezpieczeństwa pracy;
Ø
poprawy funkcjonalności, kompatybilności i zamienności
wyrobów, procesów i usług oraz regulowania ich różnorodności;
Ø
zapewnienia jakości i niezawodności wyrobów, procesów i usług;
Ø
działania na rzecz uwzględnienia interesów krajowych w
normalizacji europejskiej i międzynarodowej;
Ø
ułatwienia porozumiewania się przez określenie terminów,
definicji, oznaczeń i symboli do powszechnego stosowania
.
POLSKIE NORMY I INNE
DOKUMENTY NORMALIZACYJNE
ü
Polska Norma
jest normą krajową, przyjętą na
drodze konsensu u zatwierdzoną przez krajową jednostkę
normalizacyjną, powszechnie dostępną, oznaczoną – na
zasadzie wyłączności – symbolem
PN
.
ü
Polskie Normy mogą być powoływane w przepisach
prawnych po ich opublikowaniu w języku polskim.
ü
Korzystają one z ochrony jak utwory literackie, a
autorskie prawa majątkowe do nich przysługują krajowej
jednostce normalizacyjnej.
POLSKIE NORMY I INNE
DOKUMENTY NORMALIZACYJNE
WAŻNE:
STOSOWANIE
POLSKICH NORM
JEST DOBROWOLNE
CERTYFIKAT I ZNAK
ZGODNOŚCI Z POLSKĄ NORMĄ
Ø
System stosowania znaku zgodności z Polską Normą ma na celu
promowanie wyrobów
o jakości wyznaczonej
poziomem
wymagań Polskich Norm.
Ø
Wyroby spełniające wymagania Polskich Norm oznaczone są na
zasadzie dobrowolności znakiem zgodności z Polska Normą pod
warunkiem uzyskania certyfikatu zgodności upoważniającego
do takiego oznaczenia.
Ø
Znakiem zgodności z Polską Normą oznacza się wyrób
spełniający wszystkie wymagania Polskiej Normy lub więcej niż
jednej Polskiej Normy.
Ø
Jeżeli Polska Norma przewiduje podział na klasy i gatunki,
znakiem zgodności z Polska Normą oznacza się wyrób
wytworzony w najwyższej klasie i gatunku.
ZAGROŻENIA
NA STANOWISKU PRACY
BADANIA I POMIARY
NA STANOWISKACH PRACY -
PODSTAWOWA
TERMINOLOGIA
BADANIA I POMIARY
NA STANOWISKACH PRACY
ü
Badania jakości powietrza na stanowiskach pracy,
służące ocenom narażeń zawodowych, obejmują szereg
definicji i pojęć, które w potocznym rozumieniu mogą być
niejednoznacznie interpretowane:
Ø
stanowisko pracy
, według normy, to miejsce wynikające z
organizacji pracy, w którym pracownik wykonuje czynności
zawodowe na stałe lub okresowo;
Ø
rozporządzenie charakteryzuje
stanowisko pracy
jako
przestrzeń pracy, wraz z wyposażeniem w środki i przedmioty
pracy, w której pracownik lub zespół pracowników wykonują
pracę;
BADANIA I POMIARY
NA STANOWISKACH PRACY
Ø
środowisko pracy
, zgodnie z normą, jest to zbiór
określonych przestrzennie lub organizacyjnie miejsc, w
których
pracownicy
wykonują
swoje
czynności
zawodowe;
Ø
rozporządzenie mówi, ze przez pojęcie
środowisko
pracy
rozumie się warunki środowiska materialnego
(określonego czynnikami fizycznymi, chemicznymi i
biologicznymi), w którym odbywa się proces pracy;
Ø
pomieszczenie
pracy
–
jest
to
pomieszczenie
przeznaczone
na
pobyt
pracowników,
pracowników
którym wykonywana jest praca.
BADANIA I POMIARY
NA STANOWISKACH PRACY
Ø
pomieszczenie stałej pracy
– jest to pomieszczenie
pracy, w którym łączny czas przebywania tego samego
pracownika w ciągu jednej doby przekracza 4 godziny;
Ø
pomieszczenie
czasowej
pracy
–
jest
to
pomieszczenie
pracy,
w
którym
łączny
czas
przebywania tego samego pracownika w ciągu jednej
doby trwa od 2 do 4 godzin;
Ø
narażenie zawodowe (ekspozycja zawodowa)
–
złożone pojęcie ilościowo-jakościowe określające rodzaj
i stężenie czynnika szkodliwego dla zdrowia oraz czas
jego działania w stosunku do zmiany roboczej, jak tez
dłuższych okresów pracy;
BADANIA I POMIARY
NA STANOWISKACH PRACY
Ø
narażenie złożone
– narażenie zawodowe pracownika
na
działanie
wielu
substancji
szkodliwych
występujących jednocześnie w powietrzu środowiska
pracy;
Ø
ryzyko zawodowe
– jest to prawdopodobieństwo
wystąpienia niepożądanych zdarzeń
związanych z
wykonywaną
pracą,
powodujących
straty,
w
szczególności
wystąpienia
u
pracowników
niekorzystnych skutków zdrowotnych wyniku zagrożeń
zawodowych występujących w środowisku pracy;
Ø
zagrożenie
– pojęcie rozumiane jako stan środowiska
pracy, mogący spowodować wypadek lub chorobę;
BADANIA I POMIARY
NA STANOWISKACH PRACY
Ø
normatyw higieniczny
– prawnie ustanowiona średnia
wartość stężenia czynnika szkodliwego dla zdrowia w
powietrzu środowiska pracy, która nie powinna być
przekroczona w okresie, którego dotyczy.
Ø
najwyższe dopuszczalne stężenie (NDS)
– najwyższe
stężenie czynnika szkodliwego dla zdrowia w powietrzu,
ustalone
jako
wartość
średnia
ważona,
którego
oddziaływanie na pracownika w ciągu 8-godzinnego
czasu
pracy,
przez
cały
okres
jego
aktywności
zawodowej, nie powinno spowodować ujemnych zmian
w jego stanie zdrowia oraz w stanie zdrowia jego
przyszłych pokoleń;
BADANIA I POMIARY
NA STANOWISKACH PRACY
Ø
najwyższe dopuszczalne stężenie chwilowe (NDSCh)
– najwyższe stężenie czynnika szkodliwego dla zdrowia w
powietrzu, ustalone jako wartość średnia (arytmetyczna
lub ważona), które nie powinno spowodować ujemnych
zmian w stanie zdrowa pracownika oraz jego przyszłych
pokoleń, jeżeli utrzymuje się w środowisku pracy nie
dłużej niż 30 minut w czasie zmiany roboczej;
Ø
najwyższe dopuszczalne stężenie progowe (NDSP) –
stężenie czynnika szkodliwego dla zdrowia, które ze
względu na zagrożenie zdrowia lub życia pracownika nie
może być w środowisku pracy przekroczenie w żadnym
okresie dnia pracy (w żadnym momencie);
BADANIA I POMIARY
NA STANOWISKACH PRACY
Ø
najwyższe
dopuszczalne
natężenie
(NDN)
czynnika
fizycznego
– jest to natężenie, ustalone jako wartości średnie
którego oddziaływanie na pracownika w ciągu 8-godzinnego
czasu pracy, przez cały okres jego aktywności zawodowej, nie
powinno spowodować ujemnych zmian w jego stanie zdrowia
oraz w stanie zdrowia jego przyszłych pokoleń;
Ø
wskaźnik narażenia (ekspozycji)
– jest to wskaźnik
liczbowy
charakteryzujący
ekspozycję
pracownika
na
substancję szkodliwą, obliczony na podstawie wyników jej
oznaczeń w powietrzu, w celu porównania z wartością
odpowiedniego normatywu higienicznego. Postać i sposób
obliczania wskaźnika narażenia zależą od strategii pobierania
próbek zastosowanej do oceny narażenia;
BADANIA I POMIARY
NA STANOWISKACH PRACY
Ø
strategia pobierania próbek powietrza (strategia
pomiarów)
– zbiór zasad postępowania stosowanych w
ocenie narażenia zawodowego na substancje szkodliwe,
obejmujący wybór miejsca pobierania próbek z powietrza
lub wytypowanie pracowników do badań ekspozycji
indywidualnej, określenie czasu pobierania jednej próbki,
liczby próbek oraz ich rozłożenia w czasie zmiany
roboczej.
Ø
Strategia pomiarów jest uzależniona od charakteru
procesu
technologicznego,
rodzaju
normatywu
higienicznego stosowanej metodyki oznaczania.
BADANIA I POMIARY
NA STANOWISKACH PRACY
Wyróżnia się dwie strategie pomiarowe:
Ø
pomiary dozymetrii indywidualnej;
Ø
pomiary stacjonarne;
-
dozymetria indywidualna
– jest to metoda oceny indywidualnego
narażenia
zawodowego
pracownika
przez
pomiar
stężenia
substancji szkodliwej w strefie oddychania, za pomocą próbnika
umieszczonego
bezpośrednio
na
odzieży
roboczej
danego
pracownika;
-
pomiar stacjonarny
– pomiar stężenia substancji szkodliwej w
powietrzu w określonych punktach pomiarowych, przeprowadzony
w celu oceny narażenia zawodowego;
-
Chronometraż pracy
- jest to czas trwania poszczególnych
czynności zawodowych pracownika w ciągu zmiany roboczej,
różniących się narażeniem.
CZYNNIKI SZKODLIWE
ŚRODOWISKA PRACY
ü
Czynniki szkodliwe
w zależności od charakteru ich
działania na organizm człowieka w środowisku pracy
dzieli się na cztery podstawowe grupy:
Ø
fizyczne;
Ø
chemiczne;
Ø
biologiczne;
Ø
psychofizyczne.
ü
Czynnik szkodliwy
występujący w procesie pracy
jest to czynnik, którego oddziaływanie na pracującego
prowadzi lub może prowadzić do schorzenia.
CZYNNIKI SZKODLIWE
ŚRODOWISKA PRACY
ü
Do najczęściej spotykanych
czynników fizycznych
w środowisku pracy należą:
Ø
hałas;
Ø
drgania mechaniczne;
Ø
mikroklimat;
Ø
oświetlenie;
Ø
pola elektromagnetyczne;
Ø
pyły przemysłowe.
CZYNNIKI SZKODLIWE
ŚRODOWISKA PRACY
ü
Hałasem
określa
się
wszelkie
uciążliwe
lub
szkodliwe drgania ośrodka sprężystego, oddziałujące za
pośrednictwem powietrza na narząd słuchu i zmysły oraz
elementy organizmu.
ü
Ze względu na charakter oddziaływania wyróżnia się:
-
hałas uciążliwy
- nie wywołujący trwałych skutków
zdrowotnych w organizmie człowieka;
- hałas szkodliwy
- wywołujący trwale skutki zdrowotne
lub powodujący określone ryzyko ich wystąpienia.
CZYNNIKI SZKODLIWE
ŚRODOWISKA PRACY
ü
Ze względu na zakres częstotliwości, co jest związane
z odbiorem
hałasu
przez narząd słuchu, rozróżnia się:
Ø
hałas infradźwiękowy;
Ø
hałas słyszalny;
Ø
hałas ultradźwiękowy
.
Hałas infradźwiękowy
jest to hałas, w którego widmie występują
składowe o częstotliwościach infradźwiękowych od 2 do 16 Hz i o
częstotliwościach słyszalnych do 50 Hz.
Hałas słyszalny
jest to taki hałas, w którego widmie występują
składowe o częstotliwościach słyszalnych od 16 do 16000 Hz
odbieranych przez narząd słuchu.
Hałas ultradźwiękowy
jest to hałas, w którego widmie występują
składowe o częstotliwościach słyszalnych i ultradźwiękowych od 10
do 100 kHz.
CZYNNIKI SZKODLIWE
ŚRODOWISKA PRACY
ü
Szkodliwe oddziaływanie
hałasu
słyszalnego na
organizm człowieka w warunkach narażenia zawodowego
dotyczy:
Ø
wpływu
hałasu
na narząd słuchu, co może prowadzić
do jego uszkodzenia i w konsekwencji do choroby
zawodowej, zwanej głuchotą zawodową;
Ø
pozasłuchowe
działanie
na
organizm
człowieka
(ogólnoustrojowe) jako czynnika wywołującego stres.
Przykładem
fizjologicznych
reakcji
pozasłuchowych
działania hałasu mogą być odruchy motoryczne, np.
skurcz mięśni zmieniający całą postawę ciała pod
wpływem eksplozji, który może być powodem wypadku
przy pracy.
CZYNNIKI SZKODLIWE
ŚRODOWISKA PRACY
DRGANIA MECHANICZNE (WIBRACJA)
ü
Wibracje
jako czynnik szkodliwy, występujące na
stanowiskach pracy, obejmują zjawiska fizyczne, polegające
na przenikaniu energii ze źródła drgań do organizmu
człowieka przez określoną część organizmu, będącą w
bezpośrednim kontakcie z tym źródłem.
ü
Różnice w reakcjach organizmu, w zależności od miejsca
kontaktu ze źródłem drgań, spowodowały wydzielenie
dwóch typów drgań, wykorzystywanych do oceny narażenia
zawodowego pracowników:
- drgania oddziałujące na organizm człowieka przez kończyny
górne (
wibracja miejscowa
),
- drgania o ogólnym oddziaływaniu na organizm człowieka
(
wibracja ogólna
).
CZYNNIKI SZKODLIWE
ŚRODOWISKA PRACY
MIKROKLIMAT W PRACY CZŁOWIEKA
ü
Na
stanowiskach
pracy
występuje
mikroklimat
sztuczny
ukształtowany
przez
człowieka
w
sposób
świadomy tak, żeby charakteryzujące go czynniki fizyczne
pod
względem
swych
wielkości
zbliżyły
się
lub
odpowiadały fizjologicznym wymaganiom organizmu.
ü
W
środowisku
pracy
mikroklimat
kształtują
następujące elementy:
- temperatura powietrza;
- wilgotność;
- ruch powietrza;
- źródła promieniowania cieplnego.
CZYNNIKI SZKODLIWE
ŚRODOWISKA PRACY
ü
Wyróżnia się trzy rodzaje
mikroklimatu
:
Ø
gorący
( powyżej strefy komfortu cieplnego),
Ø
zimny
(poniżej strefy komfortu cieplnego),
Ø
umiarkowany
( strefa komfortu cieplnego).
ü
Zgodnie ze stanem regulacji prawnych w Polsce
do czynników szkodliwych zalicza się:
Ø
mikroklimat gorący
,
Ø
mikroklimat zimny
.
ü
Mikroklimat umiarkowany
zaliczyć należy do
czynników uciążliwych.
CZYNNIKI SZKODLIWE
ŚRODOWISKA PRACY
OŚWIETLENIE STANOWISK PRACY
ü
Oświetlenie
stanowisk
pracy
winno
zapewniać
pracownikom poczucie komfortu świetlnego, tj. z punktu
widzenia psychofizjologii stanu, który zapewnia minimalne
zmęczenie
pracownika
przy
optymalnym
wykonywaniu
zadania wzrokowego.
ü
Podstawowymi i najbardziej przydatnymi właściwościami
naszego widzenia są:
- ostrość widzenia,
- czułość kontrastowa.
Oba parametry rosną w miarę wzrostu natężenia oświetlenia.
CZYNNIKI SZKODLIWE
ŚRODOWISKA PRACY
ü
Ze
względu
na
sposób
rozmieszczenia
opraw
oświetleniowych
we
wnętrzu
wyróżnia
się
trzy
podstawowe rodzaje
oświetlenia
:
Ø
oświetlenie ogólne
– oświetlenie przestrzeni bez
uwzględnienia
szczególnych
wymagań
dotyczących
oświetlenia niektórych jej części,
Ø
oświetlenie miejscowe
– oświetlenie niektórych części
przestrzeni,
np.
miejsc
pracy,
z
uwzględnieniem
szczególnych
potrzeb
oświetleniowych,
w
celu
zwiększenia natężenia oświetlenia niektórych jej części,
Ø
oświetlenie złożone
– oświetlenie składające się z
oświetlenia ogólnego i oświetlenia miejscowego.
CZYNNIKI SZKODLIWE
ŚRODOWISKA PRACY
POLA ELEKTROMAGNETYCZNE
ü
W Polsce stosuje się koncepcję ograniczania narażeń na
działanie
pól elektromagnetycznych
, w której wyróżnia się
następujące podstawowe obszary w otoczeniu źródeł tych pól:
Ø
obszar bardzo silnych pól elektromagnetycznych
, w
którym nie wolno przebywać pracownikom, nazywamy strefą
pól niebezpiecznych;
Ø
obszar ekspozycji zawodowej
, w którym mogą przebywać
jedynie
pracownicy
związani
z
obsługą
źródeł
po
elektromagnetycznych.
Ø
Obszar pól ekspozycji zawodowej
został podzielony w
zakresie częstotliwości większych od 100 kHz na dwie strefy:
strefę zagrożenia i strefę pośrednią.
CZYNNIKI SZKODLIWE
ŚRODOWISKA PRACY
ü
Zarówno
źródła pól elektromagnetycznych
jak też
strefy winny być oznakowane znakami ostrzegawczymi.
CZYNNIKI SZKODLIWE
ŚRODOWISKA PRACY
ü
Narażenie
zawodowe
na
działanie
pól
elektromagnetycznych
można sklasyfikować jako:
Ø
narażenie pomijalne
– pracownik przebywa wyłącznie w
strefie bezpiecznej;
Ø
narażenie dopuszczalne
– pracownik przebywa w strefie
pośredniej;
Ø
narażenie
warunkowo
dopuszczalne
–
pracownik
przebywa w strefie zagrożenia w dopuszczalnym czasie
(określonym przez upoważnione laboratorium badawcze);
Ø
narażenie nadmierne
– pracownik przebywa w strefie
zagrożenia przez czas dłuższy od dopuszczalnego;
Ø
narażenie niebezpieczne
– pracownik przebywa w strefie
niebezpiecznej.
CZYNNIKI SZKODLIWE
ŚRODOWISKA PRACY
ü
W Polsce dopuszczalne narażenie na działanie
pól
elektromagnetycznych
określa
się
oddzielenie dla trzech grup pracowników:
Ø
ogółu pracowników zdrowych, dorosłych;
Ø
kobiet w ciąży;
Ø
pracowników młodocianych.
Dziękuję za uwagę !!!
Dziękuję za uwagę !!!