Antyklina  czyli siodło; forma wypukła ku górze, posiadająca w jądrze utwory starsze.
Synklina  czyli łęk; forma wypukła ku dołowi, posiadająca w jądrze utwory młodsze
(W. Jaroszewski  wklęsła ku górze).
Antyforma  forma wypukła ku górze bez określenia stratygrafii.
Synforma  forma wypukła ku dołowi bez określenia stratygrafii.
Podstawowe elementy fałdu:
- część wewnętrzna fałdu czyli jądro, otaczające je z dwóch stron skrzydła,
- przegub - odcinek sfałdowanej warstwy o największej krzywiz
nie.
Oś fałdu  linia biegnąca wzdłuż przegubu, w połowie jego szerokości (podłużna oś symetrii
fałdu). Kierunek osi fałdu orientuje się w płaszczyz
nie poziomej względem stron świata.
Powierzchnia osiowa fałdu  powierzchnia łącząca osie danego fałdu w poszczególnych
ławicach.
Wergencja  kierunek wychylenia powierzchni osiowej fałdu od pionu (przeciwny do kierunku
upadu powierzchni osiowej) - kierunek pochylenia, obalenia fałdów.
Wergencja jest prostopadła do osi fałdu.
Undulacja  wychylenie osi fałdu od poziomu  w dół to zanurzanie (depresja), w górę 
wynurzanie (elewacja).
Peryklina  strefa zamykania się wychodni antykliny w wyniku zanurzania się osi (wygięcie osi ku
dołowi  depresja).
Centryklina  strefa zamykania się wychodni synkliny w wyniku wynurzenia się osi fałdu
(wygięcie osi ku górze  elewacja).
Klasyfikacja kinematyczna  ze względu na położenie powierzchni osiowych i skrzydeł fałdów,
oraz ogólną pozycję form fałdowych.
Kształt fałdu w planie, określany przez stosunek długości do szerokości wychodni tego samego
wydzielenia w obrazie kartograficznym.
d - długość wychodni, s - szerokość wychodni
Stosunek wysokości do promienia