Wycena instrumentów rynku pieniężnego ( valuation)

Instrumenty dłużne to jedne z trzech podstawowych grup instrumentów finansowych.

Podstawowym zagadnieniem rozpatrywanym w analizie instrumentów dłużnych jest ich wycena ( valuation, pricing), czyli określenie wartości. Wartość instrumentu dłużnego określona w wyniku wyceny jest porównywana z ceną rynkową tego instrumentu. Możliwe są trzy przypadki:



niedowartościowanie instrumentu ( undervaluation, underpricing) – wartość jest wyższa niż cena rynkowa, oznacza to sygnał do zakupu tego instrumentu



przewartościowanie instrumentu ( overvalued, overpricin g) – wartość jest niższa niż cena rynkowa, oznacza to sygnał do sprzedaży tego instrumentu



dobra wycena instrumentu ( well priced) – wartość jest równa cenie rynkowej Wycena instrumentów dłużnych przeprowadza się za pomocą następującego ogólnego wzoru: FV

P =

t (1)

1 r



N

gdzie:

P - wartość instrumentu rynku pieniężnego

FV – przepływ pieniężny z tytułu posiadania instrumentu pieniężnego, otrzymany w terminie wykupu

t - liczba dni do wykupu instrumentu pieniężnego

N - umowna liczba dni w roku, przyjmuje się zazwyczaj 360 lub 365

r – wymagana stopa dochodu

Wycena obligacji

W tym przypadku występuje zazwyczaj więcej niż jeden przepływ pieniężny otrzymany przy wykupie.

n

C

P = ∑

t

(2)

t =1 1 r  t

gdzie:

P - wartość obligacji

n- liczba przepływów pieniężnych otrzymanych z tytułu posiadania obligacji Ct – przepływ pieniężny w okresie t

r – wymagana stopa dochodu

Mówimy o dwóch rodzajach ceny obligacji:

●

tzw. cena „czysta”, która nie zawiera narosłych od ostatniej płatności odsetek

●

tzw. cena „brudna”, inaczej: cena rozliczeniowa, która zawiera odsetki narosłe od ostatniej płatności

Warto jeszcze dodać o różnych konwencjach naliczania odsetek w różnego rodzaju obligacjach. Konwencje te różnią się ze względu na dwie cechy:

●

umowna liczba dni w roku (360 – konwencja 360 lub 365 – konwencja ' actual')

●

przyjęta liczba dni w miesiącu (rzeczywista liczba – konwencja ' actual' lub 30 dni –

konwencja '30')

Obligacje o stałym oprocentowaniu

Obligacja i stały oprocentowaniu to taka, w której oprocentowanie jest stałe i znane.

Pozwala to na dokładne określenie wszystkich płatności z tytułu posiadania obligacji już w momencie jej zakupu.

W tym przypadku stosujemy wzór (2).

Obligacje zerokuponowe

Obligacja zerokuponowa to taka, w której nie jest płacone oprocentowanie. Jest to w istocie instrument o podstawie dyskontowej. Obligariusz w terminie wykupu otrzymuje sumę równą wartości nominalnej. Cena takiej obligacji jest niższa niż wartość nominalna (obligacja jest sprzedawana z dyskontem).

W tym przypadku zastosowanie wzoru (2) wymaga ustalenia okresu bazowego (w obligacji o stały oprocentowaniu jest on zgodny z okresem płatności odsetek). W zasadzie stosowane są tu dwie konwencje:

●

okres bazowy wynoszący rok – w krajach Europy kontynentalnej

●

okres bazowy wynoszący pół roku – w krajach anglosaskich Obligacje o zmiennym oprocentowaniu

Wartość obligacji o zmiennym oprocentowaniu określana w momencie płatności odsetek ( po ich wypłaceniu) jest równa wartości nominalnej.