Kazanie na 16 niedzielę zwykłą rok A




A:hover {
FONT-WEIGHT: bold; COLOR: #dccd47
}








strona
główna nowości  
email  księga gości      ogłoszenia  dyskusja    reklama-banery
chat zasponsoruj




Kazanie na 16 niedzielę zwykłą rok A
 
W
dzisiejszej Ewangelii Jezus porównuje Królestwo Boże do pola
pszenicy...
Chwasty
były utrapieniem starożytnych rolników – nie mieli przecież środków
ochrony roślin, kąkol był przez palestyńskich rolników nazywany ”głupią
pszenicą”.
Tę
rzeczywistość Chrystus odnosi do człowieka. Najprostsze rozumienie tej
przypowieści jest takie, że tak jak kąkol rośnie wokół pszenicy, tak
ludzie dobrzy są pomieszani ze złymi na tym świecie.
My
bardzo łatwo dostrzegamy tych „złych” ludzi. Łatwo gorszymy się ich takim
a nie innym postępowaniem. Chcielibyśmy, aby tych ludzi było coraz mniej,
albo przynajmniej, żeby żyli daleko od nas.
Przy
takim myśleniu rodzi się pokusa budowy idealnego świata, takiego, gdzie
nie będzie tych „złych”. Wtedy człowiek zaczyna się skupiać na walce ze
złem, na walce z tzw. „złymi ludźmi”. Bardzo łatwo wtedy o postawę
nienawiści, wrogości, a o to Chrystusowi na pewno nie chodziło. Człowiek
taki – chociaż najczęściej jest bardzo gorliwy – niewiele osiągnie, a
nawet zrazi innych do siebie a co gorsze także do Pana Boga.

Może
trzeba na poważnie potraktować słowa Jezusa i pozostawić Panu Bogu osąd i
ocenę innych ludzi. Przyjąć słowa Jezusa „Nie sądźcie abyście nie byli
sądzeni, nie potępiajcie abyście nie byli potępieni.”
Pan Bóg
jest cierpliwy, ale na pewno sprawiedliwy. Póki człowiek żyje na tej ziemi
Pan Bóg cierpliwie czeka, daje mu szansę nawrócenia, przemiany.

Czy to
nie zastanawiające, że gdy Jezus mówił „nawracajcie”, to za każdym razem
dodawał „się”, „siebie”.
Może
trzeba uznać, że ta przypowieść jest o mnie właśnie – o moim życiu. Że to
w moim życiu przeplata się dobro ze złem, jak pszenica z kąkolem w
dzisiejszej przypowieści. Że czasami to ja bywam tym zachwaszczonym polem.

Nasiona kąkolu są bardzo
podobne do pszenicy – nie tak łatwo je rozpoznać – tak, jak zło czasami
nosi pozory dobra. Wystarczy jednak trochę nasion kąkolu wśród nasion
pszenicy, aby zatruć mąkę. Czy nie jest tak samo nie jest z naszym życiem.
Czy nie jest tak, że jeden grzech potrafi latami zatruwać nasze życie,
odbierać nam radość i pokój serca.
Wiemy,
co się dzieje z polem, które zostanie zaniedbane przez rolnika. Jak trudno
potem wyplenić chwasty. Czy tego samego nie można odnieść do naszej
duszy?
W każdym
z nas jest wymieszane dobro ze złem, szlachetność z grzechem. Ciągle trwa
walka duchowa w nas samych.
Czy
walczę z grzechem, który jest we mnie?  Czy go w ogóle dostrzegam? A może
pozwalam, aby jak chwast na polu rozplenił się w moim sercu, aby się w nim
dobrze zakorzenił. Czy jest we mnie szczere pragnienie przemiany życia i
nawrócenia?
Prośmy
Pana Boga, aby oczyszczał nasze serca, aby bronił nas od wszelkiego zła i
grzechu.
Zakończmy słowami
dzisiejszego Psalmu:
„Ty, Panie, jesteś Bogiem miłosiernym i
łaskawym,nieskorym do gniewu, bardzo łagodnym i wiernym.Zwróć się
ku mnie i zmiłuj się nade mną.”
xjw