Kazanie na XIV niedzielę zwykłą rok A




A:hover {
FONT-WEIGHT: bold; COLOR: #dccd47
}








strona
główna nowości  
email  księga gości      ogłoszenia  dyskusja    reklama-banery
chat zasponsoruj




XIV
Niedziela Zwykła, Rok A
„Przyjdźcie do Mnie
wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a ja was pokrzepię”.
     Bracia i
siostry.
     Oto zaproszenie
Jezusa. Oto treść dzisiejszej Ewangelii.
   Jak każde zaproszenie, ma
ono swego adresata, przedstawia konkretną ofertę i stawia pewne
wymagania.
     Zechciejmy
wniknąć w treść Jezusowego zaproszenia i spróbujmy odpowiedzieć na
podstawowe pytania:
-        
Kogo Jezus zaprasza?
-        
Co obiecuje?
-        
Czego od nas oczekuje?
   Kogo Jezus zaprasza? Do kogo
trafia Jego słowo? Jezus ma otwarte swoje serce dla wszystkich. A
szczególnie dla ludzi obciążonych obowiązkami, utrudzonych pracą,
doświadczonych ciężkim losem. Ale czy to słowo tak wielu porywa? Czy do
wielu trafia mimo swej zbawczej mocy? Czy wielu wierzy w to, że żywy
kontakt z Jezusem odmienia życie, przywraca sens, czyni człowiekiem
szczęśliwym? Seren Kierkiegaard – chrześcijański myśliciel, filozof pisał,
że zbyt wielu chrześcijan żyje w przestrzeni etyki, a nie religii. Może
próbują spełniać swoją powinność, ale brak im zupełnie żywej relacji do
Jezusa Chrystusa. Skoro jest tak, to zaproszenie Jezusa tym bardziej staje
się aktualne, bo zbyt wielu tak naprawdę z niego jeszcze nie
skorzystało.
     Co zatem stoi na
przeszkodzie, co utrudnia przyjęcie Bożego słowa, a tym samym samego
Jezusa do swego życia? Chrystus w swojej modlitwie uwielbienia wysławia
Ojca za to, że zakrył te wielkie Boże sprawy przed mądrymi i roztropnymi a
objawił je ludziom prostym. Na podstawie tych słów możemy powiedzieć, że
Boże prawdy nie mogą trafić do serc ludzi pysznych, zadufanych w sobie,
uważających się za mądrych, gdyż tacy przyjmują tylko to, co im wydaje się
słuszne, to, co oni własnym rozumem są w stanie pojąć. Swój rozum traktują
jako najwyższy autorytet i ostateczne kryterium w poznawaniu prawdy. U
takich ludzi rozum jest zamknięty na Bożą mądrość, na Boże plany. Dlatego
słowo Boże nie znaj-duje u nich zrozumienia. Tylko człowiek pokorny,
uznający swoją słabość, niewystarczalność, jest otwarty na Boga.
     Drugie pytanie,
jakie postawiłem na początku, odnosi się do oferty. Co Jezus nam
obiecuje?
    Ojciec św. Jan Paweł
II jedną ze swych encyklik zatytułował: Ewangelia życia. Z tego
tytułu jasno wynika, że głównym przesłaniem Ewangelii Jezusa jest życie.
„Przyszedłem, żeby owce miały życie, mówi Jezus, życie i to w obfitości”.
I to Boże życie jest źródłem ukojenia dla naszych dusz. Przyjęcie tego
daru sprawia, że życie nasze nabiera nowego blasku.
     Św. Teresa z
Avili, wielka mistyczka, karmelitanka, doktor Kościoła, po osiągnięciu
najwyższych szczytów zjednoczenia z Bogiem i niewymownego szczęścia, wobec
którego – jak sama pisała – „wszelkie rozkosze tego świata są błotem”, w
swoich pismach wiele razy woła do czytelnika, aby wszedł na drogę modlitwy
wewnętrznej, gdyż znajdzie na niej wymowne szczęście jeszcze tu na ziemi i
zapewni sobie szczęście wieczne.
     Ale Bóg niczego
nam na siłę nie daje. Oczekuje z naszej strony odpowiedzi i współpracy.
Stąd i odpowiedź na trzecie pytanie. Św. Paweł pisze o potrzebie życia
według ducha. Trzeba więc wszystko robić, aby duch Boży w nas mieszkał i
kształtował nasze życie. Aby przenikał nasze myślenie, wyrażał się w
naszej mowie, był siłą i mocą w naszym działaniu.
I trzeba wszystko
czynić, aby tego Bożego Ducha nie utracić. Bo wtedy czeka nas śmierć.
Życie w oderwaniu od Chrystusa, nie podobne do Jego życia, to życie w
cieniu śmierci.
        
Bracia i siostry. Przyjmijmy więc to Jezusowe zaproszenie do życia,
życia Bożego. Droga pewna, która prowadzi ku pełni życia, która pozwala
kosztować wielkich bożych darów, to droga modlitwy, droga rozważania słów
Bożych, które niosą ukojenie i radość, dają moc i odwagę.
Nie
bójmy się przyjąć tej Bożej oferty i „skosztujmy, jak dobry jest
Pan”.                                                                                                                     
Amen.
ks.
Zbigniew Załęcki