Początek końca czy koniec początku?
Nasz Dziennik, 2011-03-18

Młyny sprawiedliwości, jak wiadomo, mielą powoli,
ale mielą. W ten oto sposób po 30 latach od
wprowadzenia stanu wojennego uzyskaliśmy
oficjalne potwierdzenie, że podejmując uchwałę o
stanie wojennym, Rada Państwa złamała
Konstytucję. Nawiasem mówiąc, samo podjęcie tej
uchwały wyglądało bardzo osobliwie, bo - jak
opowiadał Ryszard Reiff, jedyny członek Rady
Państwa, który głosował przeciwko - wysłannicy

WRON w nocy z 12 na 13 grudnia 1981 roku przywieźli wszystkich do Belwederu i tam
padł rozkaz podjęcia uchwały, a następnie zatwierdzenia dekretu o stanie wojennym.

Jak zauważył w swoim czasie mecenas Jan Olszewski, rozplakatowana uchwała nie była
podpisana przez nikogo, bo kiedy drukowano te obwieszczenia, nie było wiadomo, kto w
momencie ich rozklejania będzie przewodniczącym Rady Państwa. Ta historia, a przede
wszystkim ten wyrok Trybunału Konstytucyjnego stanowi dodatkowy argument
przemawiający za oskarżeniem, jakie wobec generała Jaruzelskiego i innych członków
Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego wysunął Instytut Pamięci Narodowej - że brali oni
udział w związku przestępczym o charakterze zbrojnym, w którym generał Jaruzelski
sprawował kierownictwo, a który wśród wielu innych przestępstw dopuścił się również spisku
przeciwko państwu.
Charakterystyczne jest to, że po dość długim namyśle Trybunał wydał wyrok jednogłośnie,
bez żadnego zdania odrębnego, których tyle zdarzało się przy wielu innych okazjach. Inna
rzecz, że uzasadnienie zdania odrębnego w tej sprawie byłoby nie tylko bardzo trudne, ale
chyba również kompromitujące dla prawnika, toteż jeśli nawet któryś z sędziów miał na to
ochotę, to na takie ryzyko się nie odważył. Ta jednomyślność Trybunału daje jednak do
myślenia. Wprawdzie wyrok TK pozwoli osobom poddanym w stanie wojennym represjom
na dochodzenie zadośćuczynienia za swoje krzywdy - i otrzymania takiej satysfakcji. Czy
jednak ta jednomyślność Trybunału nie oznacza aby, że generałowi Jaruzelskiemu i innym
członkom WRON nie spadnie włos z głowy? Bardzo możliwe, że wspomniany tempus
deliberandi, jaki wyznaczył sobie Trybunał, został wykorzystany na poczynienie jakichś
politycznych ustaleń, które umożliwiły Trybunałowi wydanie jednogłośnego orzeczenia. Być
może takie przypuszczenie jest przesadnie podejrzliwe, ale z drugiej strony trudno nie być
podejrzliwym, w sytuacji kiedy właśnie minęło 15 lat od oskarżenia o szpiegostwo na rzecz
Rosji, jakie pod adresem ówczesnego premiera Józefa Oleksego publicznie wysunął minister
spaw wewnętrznych w jego rządzie Andrzej Milczanowski. Mimo że chodziło przecież o
oskarżenie o zdradę stanu, nikt nie został w tej sprawie pociągnięty do odpowiedzialności, a
ktoś przecież powinien - bo albo Józef Oleksy rzeczywiście był tym szpiegiem, a w takim
razie powinien dożywać swoich dni w więzieniu, albo szpiegiem nie był - a w takim razie do
więzienia powinien trafić Andrzej Milczanowski. Ta sytuacja pokazuje, że ustanowiona w
1989 roku niepisana konstytucyjna zasada III Rzeczypospolitej: my nie ruszamy waszych -
wy nie ruszacie naszych - nadal obowiązuje, więc nawet gdyby młyny sprawiedliwości
obracały się znacznie szybciej, byłoby tak samo bezpiecznie.

Stanisław Michalkiewicz