„Siostry Księżyca” tom 9

Tłumaczenie z francuskiego: fort12

Jesteśmy siostrami D'Artigo: pół-ludźmi, pół-wróżkami. Jesteśmy sexy,

jesteśmy mądre i właśnie zwróciłyśmy odznaki Agencji Wywiadu Innego

Świata (OIA).

Moja siostra Camille jest bardzo utalentowaną czarownicą.

Delilah jest zmienną kotką i kwitnącą Narzeczoną Śmierci. A ja?

Nazywam sie Menolly, jestem niezwykłą akrobatką przemienioną w

wampira.

Bycie wampirem nie jest do końca super, szczególnie gdy ojciec

chrzestny wszystkich wampirów odgrywa role czarującego księcia.

Mamy okres świąt i wampir - seryjny morderca - szaleje na wolności.

Głodne duchy demolują miasto a ludzie żyją w strachu. Zawarłam

umowę z Ivana Krask - jedną ze starszych wróżek - i poniewczasie

zorientowałam się że istnieją w niej warunki pisane drobnym drukiem.

Gdy jednak zwróciłam się po pomoc do Romana, jednego z najstarszych i

najpotężniejszych wampirów, ten zaofiarował mi więcej niż mogłam

sobie wyobrazić.

Rozdział 1

—Nie mogę uwierzyć że znowu potrzebujemy nowego barmana!

Odchyliłam się na krześle i oparłam stopy na biurku. Odejście Luke'a, choć
uzasadnione, w ogóle mi się nie podobało, a jego zastępca Shawn który był
wampirem, po niespełna dwóch tygodniach pracy okazał się niekompetentny i byłam
zmuszona wywalić go z roboty. Zresztą nie tylko dlatego że był kiepskim barmanem
ale przyłapałam go jak próbował ugryźć dwóch moich stałych klientów. Wkurzyłam
się i z miejsca własnoręcznie wywaliłam go na zbity pysk. A teraz byłam bez
barmana. Zasada była prosta: zakaz spoufalania się z klientami, szczególnie w pracy.

Wraz ze zbliżającymi się świętami panował wzmożony ruch, dlatego też
potrzebowaliśmy każdej możliwej pary rąk. W tym roku sezon rozpoczął się dość
wcześnie wieczorkiem grillowania zatytułowanym „Święto Dziękczynienia Innego
Świata”.

W ostatni weekend ustawiłam w rogu sztuczną choinkę i rozdałam pracownikom
premie, tak by mogli zrobić zakupy. Zbliżał się koniec pierwszego tygodnia grudnia i
oczekiwało nas wielkie święto przesilenia zimowego i Boże Narodzenie. Dla gości
którzy je świętowali był to szalony okres, a wieczór był okazją by się odprężyć i
zrelaksować po szaleństwach świątecznych zakupów. Ludzie zbiegali się do baru a
wieczory stawały się coraz bardziej burzliwe i hałaśliwe.

Nerissa wzruszyła bezradnie ramionami.

—Tak, tak, wiem i przykro mi moja piękna, ale cóż mam ci powiedzieć? Taka jest
kolej rzeczy.

Stojąc za mną pochyliła się i pocałunkami wytyczyła drogę od mojego policzka
wzdłuż szyi.

—Gdyby nie moja praca, chętnie bym się zatrudniła u ciebie.

—I byłabyś świetną barmanką. Dodatkowo mogłabym cię tu ściągać ilekroć
miałybyśmy ochotę się kochać.

—Tak, i nigdy nie skończyłybyśmy żadnej pracy.

Roześmiałam się wzruszywszy ramionami.

—Tak, tak wiem, zatrudnianie pracowników należy do moich obowiązków ale
nienawidzę tego.

Odchyliłam głowę do tyłu by dotknąć warg mojej złotowłosej bogini, delektując się
jej dotykiem który wywołał w moim ciele falę pożądania. Zaczęłam wodzić dłońmi
po jej krzywiznach kierując się ku jej piersiom, gdy ktoś zapukał do drzwi.

—Fatalny timing, rzuciłam spojrzawszy na nią ze smutkiem. Wrócimy do tego
później ok?

—Jak chcesz, odparła niechętnie odsuwając się by usiąść na krześle obok mojego
biurka.

Nerissa, moja zmienna puma, była moją afrodytą i potrafiła wykazać się sporą dozą
dyplomacji i wiedziała kiedy musiałam przybrać profesjonalny wizerunek. Siedziała
z wyprostowanymi plecami w swojej garsonce, z włosami spiętymi w kok i
wyglądała jak bibliotekarka niecierpliwie oczekująca końca dnia by móc wrócić do
domu.

Wszyscy wiedzieli że byłyśmy razem ale w pracy musiałam zachowywać się jak
szefowa którą w końcu byłam. Nie mogłam sobie pozwolić na migdalenie się w
obecności pracowników.

—Proszę! zawołałam.

Po chwili przez szparę w drzwiach zajrzała Chrysandra. Moja kelnerka rzuciła okiem
na Nerissę i się uśmiechnęła.

—Przepraszam że przeszkadzam szefie, ale jest tu pewien facet który szuka pracy.
Myślę że warto byś z nim pogadała.

—Zmienny?

Ustanowiłam politykę zatrudniania wyłącznie członków nadprzyrodzonej
społeczności. Sam Voyager przyciągał zbyt wiele potencjalnych problemów; nie
mogłam ryzykować zatrudniając człowieka.

Chrysandra była przyzwyczajona do pracy z wszelkiego rodzaju nadprzyrodzonymi
stworzeniami, chciałam by pod moją nieobecność barman mógł być również
wykidajłą.

Pieder-olbrzym wykonywał dobrą robotę, ale pracował w dzień a ja szukałam kogoś
na noc. Prawdopodobnie powinnam zatrudnić drugiego bramkarza ale byłam tutaj
niemal każdej nocy i zazwyczaj sama zajmowałam się pilnowaniem porządku.

Mądrzy ludzie nie zadzierali z wampirami, a większość moich bywalców bardzo
szybko zrozumiała że lepiej nie wchodzić mi w drogę.

Chrysandra skinęła głową.

—Tak ale nie jestem pewna do jakiego należy gatunku. Zrobił na mnie dziwne
wrażenie.

Wyraz jej twarzy powiedział mi że albo ją zdenerwował albo był tak dziwny, że nie
wiedziała jak zareagować. Odkryłam że Chrysandra miała jak na FBH - człowieka
pełnej krwi - silne zdolności paranormalne i łatwo orientowała się w sytuacji.

—Przyślij go do mnie, zdecydowałam.

Zwróciwszy się do Nerissy, dodałam:

—Kochanie, o ile nie masz nic przeciwko temu, wolałabym z nim pomówić na
osobności.

—Nic a nic, jesteś pewna że chcesz być z nim sama? (pogłaskała mnie po policzku).
Mogę zostać jeśli chcesz.

—Mogę rozerwać na strzępy dziewięćdziesiąt procent stworzeń jeśli któreś mnie
wkurzy. Nie zapominaj kochanie że jestem wampirem.

Wzięłam ją za rękę. Szczerze ją kochałam, dlatego stale jej przypominałam że jestem
niebezpiecznym drapieżnikiem. Taka była moja natura: godziłam się z nią a czasami
wręcz rozkoszowałam.

—Wiem, wyszeptała cicho, po czym wyszła a jej szeleszcząca spódnica
doprowadzała mnie do szału.

Pragnęłam wsunąć pod nią dłonie i dotknąć jej złotych ud... wszystkie te lata po
Dredge'u stłumiły moją seksualność... Nerissa pobudziła ją na nowo sprawiając że w
w jej obecności byłam wręcz nienasycona...

Spuściłam nogi na ziemię i trochę uporządkowałam stos papierów na biurku. Jak z
końcem każdego roku, zbliżała się inwentaryzacja. Musiałam przygotować dokładną
listę wszystkiego co wchodziło w skład baru.

Planowaliśmy również wynajęcie kilku pokoi na piętrze. Chciałam zatrudnić kogoś
do sprzątania pokoi i noszenia bagaży. Kogoś kto dbałby o potrzeby naszych gości.
Wysprzątaliśmy i wymalowaliśmy pokoje i trzy wspólne łazienki, także teraz
mogliśmy ugościć siedmiu podróżnych. Zdecydowałam się odmawiać ogrom,
goblinom i innym stworzeniom sprawiającym kłopoty.

Voyager był moją własnością i został uznany za coś na kształt małego państwa –
suwerennego terytorium - dlatego mogłam dyskryminować kogo tylko chciałam i to z
dowolnego powodu. Trzymanie dziwaków i niegodziwców w barze nie było moim
ideałem tworzenia równych szans. Zwłaszcza gdy wraz z siostrami zaangażowana
byłam w wojnę z demonami.

Po chwili drzwi otworzyły się i w progu stanął mężczyzna. Gdy uważnie mu się
przyjrzałam, byłam pod wrażeniem. Nie miałam wątpliwości że w razie czego byłby
w stanie poradzić sobie z każdym awanturującym się klientem, wywalając go na
ulicę. Miał mięśnie i to jakie! Mimo niewielkiego wzrostu, na oko metra
siedemdziesięciu dwóch, jego bicepsy były niemal dziełem sztuki, a jego uda
wyglądały jakby były w stanie zgruchotać czaszkę.

Jego kruczoczarne długie włosy sięgające mu do ramion, zaczesane były w koński
ogon i podkreślały intensywny zielony kolor oczu - zupełnie jak u Delilah. Wyglądał
na jakieś trzydzieści lat. Ale kto to wie? Określenie wieku istot nadprzyrodzonych
jest niemal niemożliwe. Jedno było pewne: nie był człowiekiem, co zresztą od razu
rzucało się w oczy.

Emanował taką energią, że nawet ja, będąc niespecjalnie pod tym względem
wyczulona, mogłam ją poczuć.

—Jestem Menolly D'Artigo, rzuciłam wstając i obchodząc biurko. Z kim mam
przyjemność?

W porównaniu do mnie i mojego metra pięćdziesięciu pięciu centymetrów wzrostu,
wydawał się wysoki ale wiedziałam że jakby co, bez problemu bym sobie z nim
poradziła. Jeden z przywilejów bycia wampirem... Wbrew pozorom
charakteryzowałam się wyjątkową wytrzymałością. Wskazawszy mu krzesło stojące
naprzeciwko mojego biurka, sama usiadłam na rogu.

—Derrick, odparł. Derrick Means (usiadł i oparł się wygodnie plecami, przyglądając
mi się uważnie). Od razu widać że jesteś wampirem, zauważył.

Zamrugałam, nikt nigdy nie powiedział mi tego prosto w twarz. Jego ton nie był
jednak obraźliwy.

—Tym lepiej, ponieważ jestem tym kim jestem. Moi pracownicy nie muszą jedynie
tego tolerować ale również to akceptować. Jak będzie z tobą?

Uniósł brew i skrzyżował ramiona.

—Przynależę do ludu borsuków, wyjaśnił. Jestem przyjacielem Katriny. Powiedziała
że możesz być otwarta na moją kandydaturę, nawet jeśli jesteś wampirem.
Wspomniała też, że wcześniej zatrudniałaś zmiennego wilka.

Lud borsuków? Więc oni również przenieśli się do miasta?

Rozumiałam jego nieufność. Wampiry i zmienni nie zawsze się dogadywali. Ale ja
nie byłam byle jakim wampirem. Byłam w połowie wróżką a w połowie
człowiekiem. A Katrina była przyjacielem. Zainteresowana była moim poprzednim
barmanem Luke'm, który niestety musiał opuścić Ziemię i udać się do Krainy Wróżek
aby czuwać nad swoją siostrą.

Ponownie zmarszczyłam brwi. Nigdy wcześniej nie spotkałam żadnego zmiennego
borsuka, to też nic o nich nie wiedziałam. Jednak gdyby dorównał swojemu
imiennikowi, Derrick nie wahałby się ani sekundy by wykopać z baru jakiegoś
skurwiela.

—Jakie masz doświadczenie w tym zawodzie? Jesteś członkiem klanu czy raczej
samotnikiem?

—Niegdyś przynależałem do klanu, do czasu aż nie postanowiłem zakosztować życia
w wielkim mieście. Lubię Seattle, ale nie mam zbyt wielu okazji do komunikowania
się z rodziną. Jedynie drogą elektroniczną. Nie widuję ich zbyt często.

Wydał długie westchnienie które zabrzmiało jak irytacja, po czym z powrotem
rozparł się wygodnie na krześle.

—A twoje doświadczenie?

—Mam piętnaście lat doświadczenia jako barman. Dorabiam również jako bramkarz.
I nigdy nie zostałem wylany.

To rzekłszy wręczył mi arkusz papieru. Ze zdziwieniem zdałam sobie sprawę że to
jego CV i to wyjątkowo szczegółowe. Zazwyczaj ludzie po prostu przychodzili i
prosili o pracę. W najlepszym wypadku składali podanie.

—Dlaczego chcesz pracować w Voyagerze? spytałam zerkając okiem na papier,
wszystko wydawało się w porządku. Mój wewnętrzny system alarmowy również
milczał.

—Bo ja potrzebuję pracy, a ty barmana. Ponadto myślę że nie będziesz protestowała
jeśli poproszę o wolny wieczór w czasie pełni księżyca. Posłuchaj (pochylił się do
przodu). Jestem dobry w tym co robię, jestem lojalny i będę tutaj - trzeźwy - zawsze
gdy będziesz mnie potrzebowała. Potrzebujesz mnie. Nie podrywam kobiet, a
przynajmniej nie w pracy. Jeśli chcesz sprawdzić niektóre z moich referencji, tam są
numery.

Przyjrzałam się liście: Applegate, The Wyson, bar Okinofo... nie były to jakieś super
ekskluzywne bary, ale też nie speluny tylko porządne tawerny z porządnymi
klientami.

Spojrzałam na niego.

—Poczekaj na mnie przy stoliku.

Skinął głową i wyszedł. Obdzwoniłam jego byłych pracodawców. Żaden z nich nie
powiedział mi o nim złego słowa, niektórzy nawet go chwalili. Ja natomiast
wyczułam w ich głosie pewne napięcie. Przypisałam to trudnościom w relacjach
między ludzkimi pracodawcami a zatrudnionymi przez nich zmiennymi. Powziąwszy
decyzję, skierowałam się do baru.

Derrick siedział popijając puszkę dietetycznej coca coli.

Usiadłam na krześle naprzeciw niego.

—Pijesz? Bierzesz narkotyki?

Potrząsnął głową.

—Od czasu do czasu piję piwo i whisky, ale nigdy w pracy. Borsuki i narkotyki nie
idą w parze. Mamy temperament, pierwszy to przyznam. Znam swoje granice.

—OK, więc powiem ci co zrobimy (ruchem głowy wskazałam na bar). Potrzebuję
barmana i to szybko. Jeśli mógłbyś zacząć w tym tygodniu super, a najlepiej jeszcze
dziś wieczorem. Będziesz pracował od 16-tej do 2-giej w nocy, ale być może
poproszę cię byś pomógł mi w ciągu dnia w inwentaryzacji. Musisz być osiągalny w
razie gdybym cię potrzebowała. Czasami muszę wyjść w nocy i nie potrafię
przewidzieć kiedy to nastąpi, ale potrzebuję wtedy kogoś kto mnie zastąpi. Jak na
razie dobrze?

Pokiwał głową.

—Lubię pracować. Nie przeszkadzają mi nadgodziny. Ekstra zarobione pieniądze
wysyłam matce by pomóc jej w wychowaniu moich braci i sióstr.

To utwierdziło mnie w decyzji by go zatrudnić.

—Porządny z ciebie facet. Zaczniesz od 15 dolarów za godzinę. Jeśli okażesz się tak
dobry jak mówi twoje CV i wytrwasz tutaj trzy miesiące, przejdziesz na 17 dolców.
Pamiętaj że tu ja jestem szefem. Kiedy tutaj jesteś, rób co mówię i unikaj kłopotów.
To jak? Chcesz tę pracę czy nie?

Uniósł szklankę w toaście.

—Za twoje zdrowie szefowo!

Jeden problem rozwiązany pomyślałam. Ale nie potrwa długo jak pojawią się
kolejne...

Gdy pokazywałam Derrikowi bar, patrząc jak operuje butelkami i w szczególności
będąc pod wrażeniem jak sobie radzi z klientami, otwarły się drzwi i do baru wszedł
Chase Johnson.

Chase, ex mojej siostry Delilah, był niemal członkiem rodziny. Ubrany w garnitur od
Armaniego i stale zalatujący taco, był cholernie dobrym gliną. I pomimo naszych
częstych sporów, musiałam przyznać że zachowywał zimną krew w sytuacjach gdy
inni ludzie dostawali świra. Ach! Zapomniałam dodać jeden szczegół: Chase był
prawie nieśmiertelny, przynajmniej z punktu widzenia ludzi. Kiedy oscylował na
granicy między życiem a śmiercią, podaliśmy mu Nektar Życia który znacznie
wydłużył jego życie w stosunku do jego ludzkich braci.

Zerknął na Derrick'a i skinął głową, posyłając mi pytające spojrzenie.

—Derrick, to jest Chase Johnson, detektyw i przyjaciel domu. Traktuj go należycie.

Zmienny borsuk skinął głową.

—Miło pana poznać, inspektorze.

—Chase, przedstawiam ci Derrick'a, mojego nowego barmana. Derrick, daj nam pięć
minut. Chase najwidoczniej ma mi co

ś

do powiedzenia. Nie mylę się?

—Faktycznie. Wierz mi, wolałbym by była to kurtuazyjna wizyta (uścisnął rękę
Derrick'a i poszedł za mną do stolika). Jest zmiennym wilkiem? spytał.

—Zmiennym borsukiem, poprawiłam go.

—Czy dla wszystkich zwierząt na tej planecie istnieje odpowiadający gatunek
zmiennych?

Chase prychnął pocierając swoje nienaganne brwi.

—Prawie. Co cię sprowadza?

—Kłopoty. Czy masz czas by pojechać ze mną do centrali? Ta historia pachnie
wampirami. Tak przynajmniej myślę... westchnął.

Cholera! To była ostatnia rzecz, jaką chciałam usłyszeć. Gdy Chase przychodził
mówić o wampirach, zazwyczaj oznaczało to że ktoś jest martwy. Zwykle
zamordowany. W ostatnim czasie odczułam wzrost wampirzej aktywności ale nie
będąc już członkiem Stowarzyszenia Anonimowych Wampirów – grupy wsparcia dla
młodych wampirów stworzonej i kierowanej przez wampira i ex przyjaciela - nie
byłam na bieżąco w wampirzych sprawach. Musiałam zadowolić się tym co
opowiadała mi Sassy Branson. Ale z każdym dniem nawet ona stawała się coraz
bardziej nieprzewidywalna. Poważnie zastanawiałam się czy nie odebrać mojej córki
Erin spod jej kurateli...

—Pozwól że poinformuję o wszystkim Chrysandrę (podeszłam do mojej kelnerki i
poklepałam ją po ramieniu). Miej na oku Derrick'a i pomóż mu zaznajomić się ze
wszystkim. Chase mnie potrzebuje.

—Nie ma problemu, Menolly. Ale… czy jesteś pewna? To jego pierwsza noc.

Wydawała się trochę zaniepokojona. Zazwyczaj wzięłabym to na karb
zdenerwowania, ale tym razem spojrzałam jej głęboko w oczy starając się zrozumieć
jej niepokój.

—Masz złe przeczucia co do niego? spytałam przechyliwszy głowę.

Rzuciła okiem na barmana, po czym powoli pokręciła głową.

—Nie, wcale nie, po prostu... jest w nim coś dziwnego... i nie potrafię stwierdzić co
to takiego. Jest potężniejszy niż na to wygląda ale nie wyczuwam... nie jest wrogi ale
lubi niebezpieczne życie.

—Podobnie jak większość istot nadprzyrodzonych w dzisiejszych czasach.

Zmarszczyłam brwi.

—Przekaż Riki by zastąpiła Tavah na dole. Jeśli coś pójdzie nie tak, Tavah się tym
zajmie.

Tavah była wampirem jak ja i spędzała noce w piwnicy Voyagera strzegąc portalu i
obserwując nowo przybyłych gości. Ponadto pilnowała by wszyscy uiścili opłatę za
korzystanie z niego. Nie wpuszczała nikogo kto tego nie zrobił.

—Zajmę się tym.

Patrzyłam przez chwilę jak schodzi po schodach, następnie podeszłam do mojego
nowego do barmana.

—Słuchaj, Derrick, muszę wyjść. Chrysandra ci pomoże. Pod moją nieobecność to
ona i Tavah tutaj rządzą. Wrócę tak szybko jak to możliwe. OK?

Skinął głową, nie odrywając oczu od drinka który przygotowywał.

—Żaden problem, rozumiem.

Jak tylko ujrzałam u szczytu schodów Tavah, skierowałam się za Chase'm ku wyjściu
w tą zimową lodowatą noc...

Zima w Seattle oscyluje miedzy łagodną a wstrętną, ale przez ostatnie parę lat była
całkiem ostra. W miejsce nieustającego deszczu pojawił się śnieg w ilościach
wystarczających by sparaliżować miasto na parę dni.

W ubiegłym roku potężny bóg Loki w towarzystwie swojego wilka Fenrir'a, podjęli
szturm na miasto z powodu mojego, teraz już martwego Pana, Dredge'a. W tym roku
warunki pogodowe były bardziej naturalne. Niña przybyła do miasta sprowadzając
zimę znacznie wilgotniejszą i mroźniejszą.

A teraz, dwa i pół tygodnia przed Yule, było wystarczająco zimno by zaczął padać
śnieg, co sprawiło że rozważałam wymianę opon w moim Jag z letnich na zimowe.

Ja nie odczuwam zimna ale Chase wychodząc zapiął swój płaszcz.

Czym prędzej udaliśmy się do jego auta, a gdy wsiadałam przytrzymał dla mnie
drzwi. Chase był prawdziwym dżentelmenem. Bez wątpienia było mu zimno. Z jego
ust buchnął oddech przypominający obłoki z maszyny parowej.

Ulice pełne były ludźmi szukających świątecznych promocji. Kiedy staliśmy w
korku, Chase włączył radio i z głośników rozbrzmiał Danny Elfman „Bawling
Deadmans Party”.

—Pamiętam jak nie dalej jak piętnaście lat temu tańczyłem przy tej piosence, rzucił z
rozmarzeniem. Byłem w liceum i spotykałem się z dziewczyną o imieniu Glenda.
Nosiła się w stylu retro i wyglądała jak jedna z wokalistek zespołu B-52 Girls.

Spojrzałam na niego kątem oka.

—Czy tęsknisz za tymi czasami? Za okresem gdy nie wiedziałeś ani o nas ani o
istnieniu demonów?

Postukał w kierownicę, by następnie ruszyć o milimetr do przodu.

—To trudne pytanie. Nie da się na nie odpowiedzieć jednoznacznie (rzucił na mnie
okiem krzywiąc się lekko). Tak, tęsknię za tymi czasami ale tylko dlatego że życie
było wtedy znacznie prostsze. Miałaś wybór pomiędzy białym a czarnym.

Ale muszę powiedzieć że odkąd wkroczyłyście w moje życie, nie było dnia bym się
nudził. Byłem przerażony, owszem, ale nigdy znudzony.

Prychnęłam pogłaśniając radio.

—Jeśli chcesz możesz się kiedyś wybrać ze mną i z Nerissą do klubu. O ile nie
będzie to wampirzy klub. Obie jesteśmy cholernie dobre na parkiecie. Nieźle dajemy
czadu.

Chase zachichotał.

—Tak, i wszyscy faceci będą mi zazdrościć. Nie wiem czy to w moim stylu. Z
drugiej strony to mogłoby być zabawne... do diabła! ja nawet nie wiem co jest teraz
w moim stylu.

Wyglądał na zagubionego i trochę przerażonego.

—Och spójrz! Święty Mikołaj!

Na chodniku przed małym sklepem stał Święty Mikołaj z chrześcijańskiej misji,
wymachujący dzwonkiem. Zima tego roku była mroźna a bezrobocie powszechnie
znane. Sądząc po jego minie, nie udało mu się dużo zebrać.

—Czy wiesz że w rzeczywistości jest on przerażający? wyznałam.

Camille spotkała go raz gdy była mała. Ponownie zerknęłam na fałszywego mikołaja
i w zamyśleniu milczałam. Mikołaj rozdawał prezenty, mała myszka podkładała w
miejsce zębów monety, królik wielkanocny zakopywał w ogródku czekoladowe
jajka...

Ludzie trzymali się tych mitów w nadziei że odpędzą one pecha i wszelkie zło, a na
ich miejsce sprowadzą bezpieczeństwo i pomyślność. Gdyby wiedzieli co naprawdę
kryje się za ich opowieściami o wróżkach i jakiego rodzaju potwory wychodzą z ich
kominów...!

Zmieniłam muzykę, Ladytron zastąpił Oingo Boingo. W pewnym sensie było mi żal
Chase'a. Nigdy nie będzie mógł powrócić do tego, co było kiedyś... i do życia które
dawniej prowadził. Był niewinną ofiarą, takich jak on zapewne jeszcze przybędzie...

Dwadzieścia minut później Chase zaparkował naprzeciwko siedziby FH-CSI. Znałam
ten budynek aż za dobrze...

Wyglądało jakbym z siostrami zawsze tutaj była, szczególnie że wojna ze
Skrzydlatym Cieniem była coraz ostrzejsza.

Większa część budynku znajdowała się pod ziemią. W trzeciej piwnicy znajdowała
się kostnica, laboratorium i archiwa. W drugiej specjalne cele dla przestępców
posiadających moce fizyczne i magiczne. W pierwszej natomiast mieściła się
zbrojownia, można tam było znaleźć ciekawy arsenał skutecznych broni. I wreszcie
na parterze znajdowała się siedziba policji oraz ambulatorium. Delilah wspomniała
nam, że może istnieć kolejny poziom pod kostnicą, ale nie wiedziała co na nim było
ani nawet czy naprawdę istniał.

Chase poprowadził mnie prosto do swojego biura, co było dobrym znakiem. Zaczęcie
od kostnicy nie wróżyło zazwyczaj nic dobrego. Oznaczało bezpośrednie zagrożenie,
a w tej chwili nie byłam w nastroju do walki.

Kiedy usiadłam, mój wzrok padł na zdjęcia które wyślizgnęły się z jednej z teczek.
Cholera! Miałam wrażenie... jakby w ciągu ostatnich kilku dni wszystko było pokryte
krwią i z każdym dniem było jej coraz więcej...

—To twój problem? spytałam wskazując brodą na zdjęcia.

—Tak. I chciałbym abyś o ile to możliwe pomogła mi się go pozbyć.

Chase westchnął.

—Sam nie wiem co o tym sądzić. To nie przypomina prostych ataków wampirów.
Jest coś jeszcze.

Skinął bym dosunęła sobie krzesło bliżej jego biurka, następnie ułożył zdjęcia w
prostej linii. Były na nich cztery kobiety i każda z nich miała na szyi widoczne ślady
po ugryzieniach.

—Co cię męczy? Dla mnie to całkiem jasne.

—Tak, na pierwszy rzut oka można by tak pomyśleć ale raz jeszcze przyjrzyj się tym
kobietom na zdjęciach. Czy nie widzisz w nich nic dziwnego?

Odchylił się na krześle do tyłu marszcząc brwi, krzyżując nogi i palce.

—Liczę na twoją szczerą opinię. Chcę być pewien że nie szczekam pod
niewłaściwym drzewem.

Ponownie przyjrzałam się zdjęciom. Wszystkie kobiety były ładne i liczyły sobie
ponad trzydzieści lat. I wszystkie... chwila... wszystkie cztery kobiety były do siebie
zaskakująco podobne!

—Wszystkie mają długie brązowe włosy z pasemkami i brązowe oczy, zauważyłam.
Myślę że wszystkie one ważą mniej niż sześćdziesiąt kilogramów. Ile mają wzrostu?

—Między metrem siedemdziesiąt a siedemdziesiąt pięć centymetrów. Wiec ty
również to dostrzegasz?

—Tak. Czy były ze sobą w jakiś sposób powiązane? Czy istnieją inne podobieństwa,
na przykład w sposobie w jaki umarły?

W moim umyśle formowała się niepokojąca myśl i coś mi mówiło że Chase doszedł
do tych samych wniosków.

—Wszystkie zostały osuszone z krwi i wszystkie zginęły w nocy. U wszystkich są
ślady ugryzień ale to nie dowodzi by zostały zamordowane przez wampira.
Wszystkie one zostały znalezione w promieniu ośmiu kilometrów od Greenbelt Park.
Wszystkie były prostytutkami (skrzywił się). Myślę że mamy do czynienia z
wampirzym seryjnym mordercą. Gdyby nie fakt że wszystkie są do siebie tak
podobne, przypisałbym to atakowi wampira degenerata.

Chase miał rację. Patrząc na nie można by je uznać za siostry! Nawet jeśli inspektor
nie mógł tego oficjalnie potwierdzić, mój instynkt mówił mi że zabójstwa te były
dziełem wampira, najprawdopodobniej jednego mężczyzny atakującego ściśle
określony typ kobiet.

—Czy masz jeszcze ich ciała? Przyjrzawszy im się, mogłabym stwierdzić czy to
faktycznie robota wampira. Jako iż sama jestem wampirem, chcę przyjrzeć się ich
ranom.

Jasna cholera! Jeśli faktycznie mamy tutaj do czynienia z seryjnym mordercą,
szykują się kłopoty! Odkąd Delilah rozłożyła na łopatki Andy Gambita, byliśmy z
nim na wojennej ścieżce. Ta szumowina postawiła sobie za cel zniszczyć reputację
wróżek i innych nadprzyrodzonych stworzeń. Zrównał z błotem Nerissę, podając do
publicznej wiadomości informacje o łączącym nas związku, przez co ta przegrała w
wyborach do Rady Miejskiej. Wcześniej wszystko wskazywało na jej potencjalne
zwycięstwo. Ale ku zaskoczeniu wszystkich, Taggart Jones który był jej głównym
przeciwnikiem, również nie wygrał. Głosowanie wygrał oportunista z umiarkowanej
partii. Jeśli plotka o seryjnym mordercy się rozniesie, będzie to jak dolanie benzyny
do ognia.

Chase poprowadził mnie do windy.

—Więc? Jak tam przygotowania do świąt?

—Powiedzmy że jesteśmy mniej lub bardziej gotowe, odparłam z uśmiechem.
Delilah nie przewróciła jeszcze choinki... ale może to dlatego że już pierwszego dnia
przymocowaliśmy ją do sufitu. Camille i Iris udekorowały dom jak z powieści.
Gdyby nie brak śniegu, wszystko byłoby idealne.

—Czy w Krainie Wróżek sypie dużo śniegu? spytał, przytrzymując dla mnie drzwi.

—Zależy od miejsca. W Elestrial owszem...

Przystanęłam i przygryzłszy wargę wróciłam myślami do naszego rodzinnego miasta,
w którym Camille nie miała prawa więcej postawić stopy, podobnie jak i my.

Westchnęłam.

—Tęsknię za moim miastem. Ono jest takie piękne... zastanawiam się czy kiedyś
jeszcze je ujrzymy...

—Sephreh i królowa Tanaquar nadal podtrzymują swoją decyzję?

Wyglądał jakby miał ochotę pogłaskać mnie po ramieniu, czy coś. Wzruszając
ramionami pokręciłam głową.

—Kiedy obie z Delilah poprosiłyśmy aby przywrócili Camille jej dawny status, dali
nam dwie możliwości: albo dostosujemy się do dekretu albo podzielimy los Camille.
Więc wszystkie trzy zdecydowałyśmy że będziemy pracować dla królowej Asterii.
OIA to już zamierzchła historia, przynajmniej dla nas.

—Ze mną już też nie rozmawiają, wyznał. Wygląda na to że od czasu wojny
domowej zdecydowali że FH CSI nie jest im już potrzebna.

—Witaj w klubie! Ojciec próbował rozbudzić w nas poczucie winy. W końcu
skończyło się na tym, że odwróciłyśmy się do niego plecami. To było trudne. Nie
walczy przy naszym boku i nie tkwi zanurzony po szyję w demonicznej krwi,
zastanawiając się czy w następnej kolejności Skrzydlaty Cień nie przyjdzie po niego.
Nie zdaje sobie sprawy jak ciężko pracuje Camille i jakich musi dokonywać
wyborów. Nie mogłyśmy stać i bezczynnie obserwować jak się jej pozbywają!

Chase skinął głową.

—Rozumiem, naprawdę. Podziwiam waszą decyzję. Cokolwiek się stanie, nikt nigdy
nie odważy się stanąć pomiędzy wami trzema.

Wydawał się smutny. Zastanawiałam się czy brakowało mu Delilah.

Od ich zerwania był w naszym domu częstszym gościem. Wydawał się o wiele
bardziej zrelaksowany i szczęśliwy. Tak samo Delilah która wciąż docierała się z
Shadem, w połowie smokiem, w połowie Stradolan. Będąc częścią świata Władcy
Jesieni, Shade wkroczył w jej życie i oboje budowali coś co mogło stać się miłosnym
związkiem stulecia. Nigdy wcześniej nie widziałam by serce Delilah było tak lekkie i
radosne.

—Wszystko w porządku, Johnson? spytałam klepiąc go po ramieniu.

—Tak, odparł cicho. I na wypadek gdybyś się zastanawiała, to nie, nie usycham z
tęsknoty za Delilah. To była moja diagnoza że nie radzę sobie w związku i - szczerze
mówiąc - okazała się ona trafna. Z powodu budzących się we mnie mocy, cierpię na
nagłe zmiany nastrojów. W jednej chwili potrafię się cieszyć, w następnej jestem
wkurzony. W chwili obecnej nie jestem najlepszym materiałem na chłopaka. Sharah
znalazła w mieście kogoś, kto pomoże mi nauczyć się kontrolować energię.

—To dobrze. Niekontrolowana energia psychiczna jest niebezpieczna dla wszystkich
(wysiadłszy z windy zamarłam). OK, Chase nadeszła godzina prawdy.

—O co chodzi?

Jego ciemne oczy błyszczały, a ja oparłam się pokusie by wyciągnąć rękę i poprawić
niesforny kosmyk - był on tak nie na miejscu na jego perfekcyjnym ciele, że mnie to
aż rozpraszało.

—Jesteś pewien że nie przeszkadza ci że moja siostra widuje się z kimś innym? Bo
jeśli planujesz wrócić do niej później, to lepiej powiedz jej to teraz. Ona coraz
bardziej się do niego przywiązuje, wiesz? Nigdy wcześniej nie widziałam by tak
bardzo jej na kimś zależało.

Nie chciałam pozwolić mu postawić jej później w niewygodnej sytuacji, zmusić ją do
podjęcia decyzji którą - jak sądziła - już podjęła. Patrzył na mnie jasnym wzrokiem z
rozdartym wyrazem twarzy.

—Czy ona naprawdę lubi tego faceta?

—Chase, myślę że on jest miłością jej życia.

—Więc pozostanę jej bratem krwi i nie będę się wtrącał w ich związek. Szczerze
mówiąc nie mam pojęcia jak potoczy się moje życie (urwał). Czy teraz ja mogę zadać
ci pytanie?

Jego reakcja przyniosła mi taką ulgę, że gotowa byłam na wszystko się zgodzić.

—Pytaj!

—Myślisz że ktoś taki jak Sharah pewnego dnia ujrzy we mnie kogoś więcej niż
tylko współpracownika? spytał niepewnie, niemal z zawstydzeniem.

Doskonale wiedziałam że elfica jest w nim zakochana, ale to nie do mnie należało by
mu o tym powiedzieć.

—Słuchaj, jesteś ciacho. Nie wszystko ci się udaje ale - Johnson - jesteś OK i myślę
że kogoś kiedyś uszczęśliwisz. Czy ktoś jak Sarah mógłby się tobą zainteresować?
Nie widzę przeciwwskazań.

Inspektor dumał nad tym przez chwilę, po czym wznowił marsz do kostnicy.

—Zachowaliśmy ciała. Nadal staramy się zidentyfikować trzy z nich. Co do drugiej
wiemy kim jest, najwyraźniej nie ma rodziny. Na ulicach zaczęły szerzyć się
pogłoski. Wkrótce będę musiał ostrzec prostytutki. Mają prawo wiedzieć że jakiś
świr obrał je sobie na cel.

Przyjrzałam się błyszcząco-białym ścianom kostnicy oraz stołom i umywalkom z
nierdzewnej stali. To była moja dziedzina: śmierć. Jeśli Dredge nie przywróciłby
mnie do życia, przemierzałabym święte korytarze prowadzące na drugą stronę ku
Królestwu Srebrnych Wodospadów.

Za każdym razem kiedy stawałam twarzą w twarz ze śmiercią, przypominałam sobie
własną nieśmiertelność i po raz kolejny musiałam zmierzyć się z faktem, że jestem
drapieżnikiem, istotą cienia.

Nigdy więcej nie będę spacerować w słońcu, przynajmniej do czasu nim nie będę
gotowa porzucić wszystkiego by odnaleźć moich przodków. Do tego czasu jedynie
księżyc będzie dla mnie świecił.

Cztery ciała leżące na stołach przykryte były białymi prześcieradłami; czystymi
niczym śnieg na jałowej ziemi.

—Jak mniemam upewniliście się iż faktycznie są martwe?

Chase skinął głową.

—Tak. Myślę że naprawdę nie żyją.

Podeszłam do pierwszego stołu i szarpnęłam za prześcieradło. Blada kobieta
wydawała się nierealna, leżąc tak tutaj w ciszy i bezruchu. Można by rzec: posąg,
postać zamrożona w lodzie.

Pochyliłam się by móc się przyjrzeć śladom ugryzienia na jej szyi. Tak, to było dzieło
wampira. Czułam to. Mogłam niemal wyczuć na niej jego zapach. Zabójca był
wampirem, samcem i to stosunkowo młodym pod względem doświadczenia.
Pospiesznie sprawdziłam pozostałe ciała, zdumiona ich niesamowitym
podobieństwem. Naprawdę można by je uznać za siostry. W pewnym sensie były
nimi... siostrami śmierci. Miały tego samego kata, to pewne.

Mogłam poczuć jego oddech, jego zapach, jego... O cholera! Odskoczyłam, cała
drżąc.

Jest niewiele rzeczy które potrafią wyprowadzić mnie z równowagi, ale to znałam
nadto dobrze, było to ostre wspomnienie którego nigdy się nie pozbędę.

—Czy możesz sprawdzić czy zostały zgwałcone?

Mój głos był ostrzejszy niż chciałam ale nie mogłam na to nic poradzić. Chase
spojrzał na mnie ze zbolałym wyrazem twarzy.

—Owszem. Miałem nadzieję że nie będę musiał ci tego mówić. Wiem czym to dla
ciebie jest.

—A odpowiedź brzmi "tak", prawda? Nie znaleźliście nasienia ale ofiary były
posiniaczone. Czuję to. Czuję jego żądzę krwi... wszędzie. Nie tylko wokół śladów
po ugryzieniach.

Nagle sala zaczęła wirować. Poczułam jak moje kły się wydłużają i zaczynam
panikować. Musiałam stąd natychmiast wyjść!

—Chase, muszę wyjść na powierzchnię. Teraz!

—Chodź.

Wyprowadził mnie, starannie unikając dotykania mnie. Dotarłszy do windy uniosłam
rękę.

—Pozwól mi jechać samej. To zbyt niebezpieczne. Do zobaczenia na zewnątrz.

Cofnął się bez pytania. Nacisnęłam przycisk windy i liczyłam sekundy. Winda była
całkiem szybka ale zanim dojechała na parter i zdołałam z niej wyskoczyć, czułam
jakbym była w niej zamknięta przez tysiąc lat. Tysiąc lat wspomnień, tysiąc lat
pragnienia wolności, tysiąc lat rozmyślań czy mamy kolejnego Dredge'a na ogonie.

Rozdział 2

Chase podszedł do mnie na zewnątrz.

—Wszystko w porządku?

Powoli uniosłam głowę, nie próbując nawet ukryć swoich wydłużonych kłów.

—Nie bardzo. Ale to minie. To po prostu... są pewne wspomnienia z których nie
mogę się otrząsnąć. Węzły których nie da się rozplątać. Dredge był potworem. Nie
wyobrażasz sobie do jakiego stopnia... nie ma wątpliwości że Karvanak był do niego
podobny, ale mój dawny Pan rozkoszował się cierpieniem innych, upokarzaniem i
degradacją. Śmiał się gdy ja krzyczałam z bólu. Zupełnie jakby oglądał jakiś głupi
serial komediowy w telewizji. A potem... kiedy…

W tej samej chwili zalały mnie wspomnienia jego uśmiechniętej twarzy nade mną,
gdy gwałcił moje poranione i zakrwawione ciało, raniąc je jeszcze bardziej a
następnie spędził godziny cierpliwie je grawerując...

Na moment wszystko przesunęło mi się pod stopami. Chciałam polować, ścigać,
zabić, ale jego już nie było. Zamienił się w pył. Już go upiekłam i nic więcej mu nie
mogłam zrobić.

—Menolly. Menolly! Weź się w garść, słyszysz?!

Głos Chase'a przedarł się przez czerwoną mgłę która przesłoniła mój wzrok i
zneutralizował żądzę krwi tak szybko, że miałam wrażenie jakbym została
wyrzucona z łona.

Pokręciłam głową i spojrzałam na niego mrugając.

—Jak to zrobiłeś?

—Jak zrobiłem co?

—To! Wyrwałeś mnie z żądzy krwi i pragnienia zabijania. Bardzo niewielu potrafi
przeniknąć przez mój głód, a tym bardziej uspokoić mnie gdy jestem w takim stanie!
Camille czasem się to udaje ale tylko dlatego, że Matka Księżyca użycza jej swojej
siły. Starszy, potężny wampir również może to zrobić lub ktoś o podobnych mocach,
ale rzadko człowiek.
Przyjrzałam mu się, zastanawiając jakie moce rozbudził w nim Nektar Życia.

—Nie mam pojęcia jak to sie stało, ale najważniejsze że zadziałało. Nie noszę słomki
i nie zamierzam służyć jako długi, chłodny drink (skrzywił się). Co ci się stało?

—Retrospekcja. Miewam ją jeszcze od czasu do czasu. Znacznie rzadziej odkąd
wyeliminowaliśmy Dredge'a. Dawniej niemal codziennie przeżywałam w snach moje
tortury. I nie mogłam ich powstrzymać, nie mogłam się obudzić. Gdy zdarza się to w
nocy, budzi się we mnie pragnienie krwi i mój drapieżnik wychodzi na powierzchnię
szukając ujścia dla bolesnych wspomnień. W ciągu kilku ostatnich miesięcy zdarzyło
się to tylko kilka razy.

—To chyba dobrze, prawda? Czy myślisz że pewnego dnia uda ci się od nich
uwolnić?

—Możesz wyeliminować źródło ale pozostaną grzechy których nie da się zmyć. Nie
wiem co ci zrobił Karvanak, ale czy myślisz że uda ci się o tym zapomnieć?

Potrząsnął głową.

—Ja tylko straciłem kawałek kciuka i... byłem trochę torturowany. W porównaniu z
tym co ty przeszłaś... rozumiem.

—Porozmawiajmy o czymś innym, zasugerowałam. Powiedz mi gdzie znaleziono
ciała? Być może znajdowały się one na linii życia albo w pobliżu znanego gniazda
wampirów?

Mój umysł był już dużo jaśniejszy, wolny od paniki i morderczych pragnień.
Podejrzewałam że Chase odegrał w tym o wiele ważniejszą rolę niż sam myślał.

—Chodź, odparł. Yugi powinien być w stanie odpowiedzieć na twoje pytania
(niespodziewanie zatrzymał się przed drzwiami). Dziękuję Menolly. Nie jesteś
zobowiązana do mieszania się w to wszystko i jestem świadomy że przeszkadza ci to
w wykonywaniu twojej pracy. Chcę byś wiedziała że liczę się z twoim zdaniem i
doceniam to co dla mnie robisz.

Nie był to pierwszy raz gdy w jego spojrzeniu dojrzałam nowy aspekt jego
osobowości. Chase był człowiekiem, a co za tym idzie był omylny. Ale czyż sami
bogowie nie mają wad?

Większość ludzi nie byłaby w stanie znieść choćby połowy tego co on. Ale jemu się
to udało i kroczył z wysoko uniesioną głową. Był torturowany przez demona, z czego
wyszedł stosunkowo obronną ręką. Walczył przy naszym boku z ghulami, demonami
i zombie. Nikt nigdy nie będzie mógł mu zarzucić tchórzostwa. Mimo braku
dyskrecji, Chase był dobrym facetem.
Wspięłam się na palce i zrobiłam coś, co nawet z siostrami robiłam bardzo rzadko:
pocałowałam go w policzek.

Powoli zamrugał i położył dłoń na moim policzku.

—Po co to było?

—Sam fakt że pytasz oznacza, że było warto. A teraz zamknij się i chodźmy. Mamy
do złapania seryjnego mordercę.

A teraz o mnie: nazywam się Menolly D'Artigo Jian i zostałam przemieniona w
wampira. Jian jest... hmm... powiedzmy "ninja" byłby najbliższym ziemskim
odpowiednikiem, jednak w mniejszym stopniu zabójcą.

Pewnego dnia dosłownie wpadłam do gniazda wampirów. Dredge, najpodlejszy z
nich, złapał mnie, torturował potem zgwałcił a na koniec zabił i przywrócił do życia.
Spędziłam rok w odosobnieniu, ucząc się jak nie zabić swojej rodziny i przyjaciół.

Jestem w połowie człowiekiem, w połowie wróżką. Wraz z moimi siostrami:
Camille, super czarownicą, kapłanką Matki Księżyca oraz Delilah, zmienną kotką i
narzeczoną śmierci, pracuję dla OIA: odpowiednika ziemskiej CIA. A przynajmniej
pracowałam dla nich jeszcze miesiąc temu, zanim królowa naszego rodzinnego
miasta i jej kochanek - nasz ojciec – wyparli się Camille z powodu - jak to określili -
zdradzieckiej działalności. Zasadniczo było to ukartowane. Delilah i ja broniłyśmy
naszej siostry i tym samym podzieliłyśmy jej los. Obecnie pracujemy dla królowej
Asterii, monarchini Krainy Elfów.

Jesteśmy w centrum paskudnej wojny z demonami, próbując zapobiec wielkiemu
atakowi na Ziemię i Krainę Wróżek przez Skrzydlatego Cienia - władcę demonów
rządzącego Podziemnym Królestwem. Aby tego dokonać, potrzebuje on jak
najwięcej pieczęci duchowych - części starożytnego artefaktu. My próbujemy
znaleźć je pierwsi, także jest to wyścig. Udało nam się zabezpieczyć pięć, on ma
jedną. Do odnalezienia pozostały jeszcze trzy.

Jak do tej pory udaje nam się całkiem nieźle trzymać go i jego hordy na dystans, z
wyjątkiem zeszłego miesiąca gdy demony splądrowały nasz dom. Robimy wszystko
co w naszej mocy by pozostać silnymi i trzymać się razem.

W tej wojnie nagromadziło się tyle niewiadomych, że nawet nam trudno jest za nią
nadążyć.

Posuwamy się małymi kroczkami, mając nadzieję że wszystko będzie dobrze. Ale od
jakiegoś czasu pojęcie „wszystko będzie dobrze” bierze w łeb. Niektórzy z naszych
przyjaciół przekonali się o tym na własnej skórze, doznając przy tym poważnych
obrażeń lub nawet śmierci...
Robimy wszystko co w naszej mocy ale prędzej czy później szczęście się od nas
odwróci. Miejmy nadzieję że nam się uda i wyjdziemy z tej konfrontacji zwycięsko,
w przeciwnym razie módlmy się by nasz koniec był szybki i jak najmniej bolesny.
Szczerze mówiąc, im bardziej zagłębiamy się w to wszystko, tym większy ogarnia
nas pesymizm.

Ale dopóki nie wiemy kto naprawdę wygra, zamierzamy skopać możliwie jak
najwięcej demonicznych tyłków. I nawet jeśli przyjdzie nam przy tym polec, część z
nich zabierzemy ze sobą do grobu. Wiemy iż walczymy w słusznej sprawie. A w tym
zimnym i bez serca świecie, to wszystko co się liczy.

Wracając do baru, wróciłam myślami do rozmowy z Chase'm. Pojawienie się
wampirzego seryjnego mordercy oznaczało poważne problemy. Dla
zainteresowanych całą sprawą wampirów byłam persona non grata, natomiast dla
popierających mordercę byłam czarnym charakterem.

Zasadniczo znajdowałam się na pozycji samotnego, dziwnego wampira. Jedyną
osobą która mogła mi pomóc była Sassy Branson, kobieta z towarzystwa
przemieniona w wampira, która czuwała nad moją córką i która z czasem sama
zaczęła mieć problemy. Ufałam jej znacznie mniej niż kiedyś, podobnie jak
Wade'owi, przywódcy Anonimowych Wampirów i reszcie członków którzy jasno dali
do zrozumienia że nie jestem u nich mile widziana.

W barze zastałam tłum ludzi, ale wydawało się że Derrick świetnie sobie radzi.
Pomachawszy mu skierowałam się do swojego biura.

Po chwili Chrysandra wsunęła głowę do środka.

—Nerissa prosiła bym ci przekazała że wychodzi wieczorem i że zadzwoni do ciebie
później.

—Dziękuje, odparłam nieco nieobecna duchem.

Kto mógłby być w stanie mi pomóc z seryjnym mordercą? pomyślałam.

Delilah formalnie była prywatnym detektywem ale raczej na pokaz, choć
niewątpliwie była dobra w wynajdowaniu informacji... jednakże nie było mowy bym
pozwoliła jej węszyć wśród wampirów. Byłaby to prosta droga do katastrofy. Nie... w
jakiś sposób musimy uzyskać pomoc od innego nieumarłego...

Uniósłszy niepewnie dłoń, wzięłam do ręki kremową kopertę z zaproszeniem leżącą
na moim biurku. Jeszcze nie odpowiedziałam, przynajmniej nie więcej niż „być
może”. Mężczyzna który je wysłał mógłby mi pomóc... Nie był człowiekiem - był
wampirem i to takim do którego do tej pory starałam się nie zbliżać... westchnąwszy
uniosłam słuchawkę i wykręciłam numer.

Kiedy wróciłam, czekały na mnie Camille i Delilah. Wcześniej zadzwoniłam do nich
wyciągając je z łóżek. Musiałyśmy obgadać kilka spraw, a nie chciałam z tym czekać
do następnego wieczoru.

Camille ubrana w cienką czarną koszulkę i polarowy szlafrok, siedziała popijając
filiżankę parującej herbaty. Była niezwykle atrakcyjna. Jej kruczo czarne włosy w
ostatnim czasie rosły wyjątkowo szybko, a krzywizny jej ciała doskonale wypełniały
wszelkie uwypuklenia jej nocnego stroju. Dobrze że jesteśmy siostrami, pomyślałam,
inaczej nie byłabym w stanie oderwać od niej wzroku.

Naprzeciwko niej siedziała Delilah, jak zwykle ubrana w różową flanelową piżamę z
wizerunkiem kota i włochate kapcie. Popijała szklankę ciepłego mleka i podjadała
ciasteczka.

Zdjęłam buty i kurtkę po czym usiadłam ze skrzyżowanymi nogami w wielkim
wyściełanym fotelu który kupił Flam, by zastąpić nasz stary, zniszczony podczas
ataku demonów. W salonie znajdowały się niemal wyłącznie nowe meble, a w
niektórych miejscach na ścianach nadal można było ujrzeć ubytki po pięściach
Tregarts.

Chłopcy naprawili wszystkie szkody na zewnątrz, dopiero niedawno zajęli się
szczegółami wnętrza.

—Mamy problem, rzuciłam. Chase zabrał mnie do centrali. Wydaje się że w mieście
grasuje wampir - seryjny morderca.

Rozsiadłam się wygodniej i zamknęłam oczy. Dobrze było być w domu. Lubiłam
wychodzić do klubu by tam wyszaleć się na parkiecie z moją kochaną albo pracować
w barze. Ale gdy noc się kończyła, pragnęłam wrócić do domu by móc pobawić się z
Maggie, naszym uroczym cętkowanym gargulcem. Zrelaksować w towarzystwie
sióstr i Iris... tak po prostu.

—Super, rzuciła Camille skrzywiwszy się. Drugi Harold! Kogo obrał sobie za cel?
Wampiry czy wróżki?

Moja siostra wciąż z obawą myślała o Haroldzie Young. Właściwie wszyscy o nim
myśleliśmy. Był najgorszym potworem, chociaż należał do FBH. W zasadzie właśnie
to go czyniło tak koszmarnym osobnikiem: był z krwi i kości człowiekiem, ale w
głębi duszy 100% demonem.

—Absolutnie nie. Nie mówiłam że atakuje wampiry. Chodzi o wampira, seryjnego
mordercę który zabija młode kobiety (pokrótce opowiedziałam im o tym co przekazał
mi Chase). Prawdopodobnie jest to stosunkowo młody wampir lub dopiero co
przybył do miasta. Chyba że coś niespodziewanego rozbudziło w nim chęć
zabijania...
Przerwał nam niespodziewany dzwonek do drzwi. Wymieniłyśmy spojrzenia.
Wstałam i udałam się do drzwi. Była trzecia nad ranem. Kto mógł nachodzić nas o
tej porze?

—Prawdopodobnie to Nerissa, zasugerowała Delilah wstając. Dałam jej znak by
usiadła, sama tymczasem zakradłam się na palcach do drzwi, ubolewając że zdjęłam
buty.

Po ostatnich przejściach wskutek których Iris omal nie zginęła, wszyscy byliśmy o
wiele bardziej ostrożni i nieufni. Wychodząc i zostawiając ją bez ochrony, słono za to
zapłaciliśmy. Po tym zwróciliśmy się o pomoc do królowej Asterii i Trenytha, jej
prawej ręki, którzy podesłali nam kilku swoich ludzi.

Tak oto w naszym domu stacjonowały trzy elfy biegłe w sztukach walki i w magii.
Ponadto zainstalowaliśmy w drzwiach dwa judasze. Jeden dla Iris a jeden dla Delilah.
Sama używałam tego dla Talon-Haltija. Ku mojemu zdziwieniu na progu ujrzałam
moją córkę.

—Erin?!

Co ona do diabła robi tutaj sama?? Nie lubiłam zostawiać jej bez nadzoru. Być może
i zachowywałam się jak matka kwoka ale doskonale znałam grożące jej na zewnątrz
niebezpieczeństwa. Wiedziałam co głód i pragnienie mogą zrobić z młodymi
wampirami i jak łatwo jest im ulec...

Jednym szarpnięciem otworzyłam drzwi.

—Erin, co ty tu robisz? Czy Sassy jest z tobą?

Spojrzałam na zewnątrz ale poza nią nikogo nie było.

Erin pokręciła głową i opadła na podłogę klękając przede mną. Byłam jej Panią. W
jej oczach na zawsze pozostanę czymś na kształt boskiej istoty. Przez bardzo długi
czas będzie czuła przede mną strach, aż do dnia gdy stanie się wystarczająco silna by
mnie zniszczyć. Ale biorąc pod uwagę to kim był mój Pan, istniała szansa iż dzień ten
nigdy nie nadejdzie.

Dredge był jednym z najsilniejszych i najgroźniejszych wampirów jacy kiedykolwiek
chodzili po ziemi. A ja piłam prosto z jego żyły. Erin z pewnością odziedziczyła
odrobinę jego krwi, a to czyni z niego kogoś w rodzaju odległego kuzyna.
Ponadto urodziła się człowiekiem a jej odrodzenie jako wampir sięga nieco ponad
rok wstecz. Miała wtedy jakieś czterdzieści dziewięć lat. Za życia była raczej
chłopczycą. Teraz nosiła ubrania marki Chanel i stylową fryzurę. Jej dawna
opalenizna znikła. Jej obecna karnacja bardziej przypominała albinosa - była to cecha
wspólna dla wszystkich wampirów.

Erin nigdy nie będzie piękna, w każdym razie nie dla większości ludzi. Ale ma złote
serce – nawet w obecnym stanie.

Zgodnie ze zwyczajem, wyciągnęłam do niej rękę którą ucałowała. Dałam jej znak
by wstała.

—Chodź. Co się dzieje? Dlaczego tu jesteś? Jeśli potrzebujesz mojej pomocy mogłaś
zadzwonić, od razu bym się zjawiła!

Zaprowadziłam ją do salonu i skinęłam Camille i Delilah aby nas zostawiły same.
Lepiej by nie przebywała zbyt blisko żywych. Jeszcze nie. Żądza krwi może być
potężna, wręcz pożerająca - szczególnie u młodych wampirów.

Erin pomachała moim siostrom, a te odmachały jej i opuściły pokój.

Zauważyłam zszokowany wyraz twarzy Camille. Obie były kiedyś bliskimi
przyjaciółkami, do czasu nim Dredge nie użył jej by do mnie dotrzeć. Jedna z
niewinnych ofiar... jak do tej pory z rąk naszych wrogów dwóch przyjaciół Camille
straciło życie.

—Będziemy w kuchni, rzuciła Delilah znikając w korytarzu.

Gestem zaprosiłam Erin by usiadła obok mnie.

—Co się dzieje? Dlaczego tu jesteś? spytałam.

Zwykle wampiry nie bawiły się w rozmowy o niczym. Dla nas była to strata czasu.

—Martwię się o Sassy, spojrzała na mnie swoimi jasno brązowymi, nieco
zamglonymi oczami. Z czasem kolor oczu wampirów przybiera srebrzystą barwę.
Erin nie była tutaj wyjątkiem.

Uniosła dłoń do twarzy i uszczypnęła się w czubek nosa.

—Pani! Sassy... ona... dzieje się z nią coś złego.

—Czy możesz być bardziej konkretna?

Miałam nieprzyjemne uczucie znać odpowiedź, ale miałam też nadzieję że się mylę...

—Ostatniej nocy ktoś do nas przyszedł... wampir którego nie znam (urwała i
przełknęła ślinę, w jej twarzy wyczytałam strach). Nie chcę by przeze mnie Sassy
miała kłopoty... ona zrobiła dla mnie tak wiele...

Widząc błysk zrozumienia w oczach Erin, zdałam sobie sprawę że rozwijała się i
uczyła.

—Mów do mnie, szepnęłam. Wiem że się boisz, ale możesz mi powiedzieć.

Delikatnie pogłaskałam ją po policzku. Obiecałam sobie że nigdy nikogo nie
przemienię, a jednak zrobiłam to i teraz ona tutaj była... zawsze będzie moją córką,
dopóki któraś z nas nie usmaży się na słońcu. Niepokoił mnie jej los. I jej zachowanie
miało na mnie wpływ.

Pod wpływem mojego dotyku Erin zadrżała i położyła rękę na mojej.

—Wiem. Dlatego zwracam się do ciebie (zrobiła krótką przerwę). Ostatniej nocy
przyszedł wampir - nie znam jego nazwiska - w towarzystwie dziewczyny. Sassy
nakazała mi bym udała się do swojego pokoju, twierdząc że ma coś do zrobienia.
Byłam zła bo wcześniej się pokłóciłyśmy. Chciałam założyć dżinsy, a ona kazała mi
nosić te przeklęte stroje od znanych projektantów. Tak czy inaczej... ona i ten facet
zniknęli z dziewczyną. Udałam że robię jak mi kazała. Wiem że winna jej jestem
posłuszeństwo ale odniosłam dziwne wrażenie... czułam że jest w tym coś złego...

Poczułam jak żołądek zawiązuje mi się w supeł. Miałam nieprzyjemne wrażenie
domyślać się jak skończy się ta historia.

—Więc co się stało?

—Zabrali dziewczynę do bezpiecznego pomieszczenia Sassy. Udało mi się
przyglądać wszystkiemu bez bycia zauważoną. Menolly, oni zaatakowali z taką siłą!
Pragnęłam do nich dołączyć i również pić! Ale wtedy przypomniałam sobie o tym
czego mnie uczyłaś: o honorze i ścieżce którą podążamy... i myślę że ta dziewczyna
wcale tego nie chciała. Oni... oni rzucili się na nią i... (zbladła, o ile wampiry mogą
zbladnąć i zwiesiła głowę). To było takie straszne... Nigdy nie widziałam by Sassy
zachowywała się tak okrutnie.

—Co zrobiła? spytałam przełknąwszy.

Nie chciałam ale musiałam wiedzieć.

—Ona przygwoździła dziewczynę do ziemi i karmiła się nią. Tak po prostu.
Dziewczyna zaczęła krzyczeć by w następnie pogrążyć się w letargu. Kiedy
skończyła, przyszła kolej na mężczyznę. Każde z nich pragnęło jedynie się pożywić.
Oni wyssali ją do cna z krwi... czułam jak umiera, Menolly!! (krwawe łzy spływały
jej po policzkach). Zrobiło mi się niedobrze. Bez słowa pobiegłam z powrotem do
swojego pokoju. Chciałam się z tobą zobaczyć ale bałam się że gdy odkryją moją
obecność, ruszą za mną w pogoń. Dzisiejszej nocy Sassy poszła na imprezę i
zostawiła mnie w domu, więc się wymknęłam.

Popatrzyłam na moją córkę. Jak mogłam być tak głupia by powierzyć ją kobiecie
którą ledwie co znałam? O czym ja myślałam, do cholery?!
Miałam ochotę porządnie walnąć w ścianę, ale wiedziałam że Iris przetrzepałaby mi
skórę za wybitą dziurę.

—A Janet, co powiedziała?

Janet była dla Sassy pomieszaniem starszej siostry i ludzkiego sługi. Od zawsze z nią
żyła. Miała urok starzejącej się niani i sprawiedliwość angielskiej guwernantki.
Podobał mi się jej sposób czuwania nad Sassy.

—Nic specjalnie. Myślę że ona o niczym nie wie. Ona jest bardzo chora, powiedziała
moja córka spuszczając głowę.

Janet miała guza mózgu który powoli zżerał ją od środka.

—Czy ona... to jej guz?

—Tak. Sądzę że jest w ostatnim stadium. Ostatnio dużo czasu spędza w łóżku. Ona
się boi, Menolly. Sassy, Sassy... nie przestaje mówić o przemienieniu jej w wampira,
a Janet błaga ją by tego nie robiła.

—Cholera! Twoim zdaniem, ile czasu jej pozostało?

Przygryzłam wargę aby powstrzymać się od płaczu. Janet nie zasłużyła na to by być
nękaną pod koniec swojego życia, a dawna Sassy nigdy nawet nie pomyślałaby o
przemienieniu swojego najlepszego przyjaciela w wampira.

—W najlepszym wypadku kilka dni. Ale może się to zdarzyć w każdej chwili.
Chciała cię widzieć.

—Odwiedzę ją tak szybko jak to możliwe. Jeśli mi się uda, nawet jutrzejszej nocy.
Obiecuję. Tymczasem nigdzie nie wracasz. Zostajesz tutaj i będziesz spała ze mną.
Ale musisz mi obiecać że będziesz się dobrze zachowywała. A ja postaram się
znaleźć ci bezpieczniejsze miejsce.

Wstałam i wyciągnęłam do niej ręce. Wzięła je i uśmiechnęła się. Kiedy umarła, była
dorosłą kobietą ale jako wampir potrzebowała kilku lat by się przystosować.
W istocie, moja córka była zarówno kobietą w średnim wieku jak i nieśmiałym
nastolatkiem.

— Teraz chodź. Mam zamiar zabrać cię do mojego legowiska i dać ci posmakować
krwi którą fabrykuje dla mnie Morio. Jest tak dobra, że ma się wrażenie jakby się
żyło.

Z pewnością nie było mądrym przywoływać dawne życie w obecności świeżo
upieczonego wampira.
Szczególnie że Erin nadal opłakiwała swoje wcześniejsze istnienie. Ale
aromatyzowana krew którą mój szwagier Yokai Kitsune dla mnie przygotowywał,
przywróciła mi trochę smaku dawnego życia.

Zaciągnęłam ją do kuchni. Widząc nas, Camille i Delilah uniosły głowy.

—Erin będzie spać ze mną w moim legowisku, oznajmiłam. Odprowadzę ją i zaraz
wracam.

Camille uśmiechnęła się do nas ciepło.

—Dobrze cię znowu widzieć, Erin.

Moja córka spojrzała na nią melancholijnym wzrokiem.

—Wiem. Chciałabym tylko... umilkła.

Otworzyłam lodówkę, wyjęłam z niej butelkę krwi milk shake o smaku
truskawkowym, następnie pociągnęłam Erin ku regałowi i dalej ku schodom
prowadzącym do mojego legowiska. Następnie usadowiwszy ją przed telewizorem,
podałam jej butelkę i udałam się z powrotem na górę.

Siostry na mnie czekały.

—Mam poważny kłopot.

Powtórzyłam im wszystko co powiedziała mi Erin. Delilah w wrażenia opadła
szczęka.

—Och nie! Tylko nie Sassy! Co zrobimy? Jak możemy ją powstrzymać?

—Kilka miesięcy temu Sassy zdradziła mi że czuje jak budzi się jej drapieżnik. I że
coraz trudniej jest jej go kontrolować. Wydaje się że miała rację (spuściłam wzrok na
swoje ręce). Z jednej strony to nie moja sprawa. Każdego dnia wampiry odbierają
komuś życie i nie interweniuję. Ale pół roku temu Sassy kazała mi obiecać, że gdy
straci nad sobą kontrolę położę temu kres. Ona nie chciała stać się taka...

—Czy to znaczy że masz zamiar ją zabić? spytała Camille przygryzając wargę (łzy
spływały jej po policzkach). Sassy jest naszym przyjacielem. Czy nie możemy czegoś
zrobić by jej pomóc?

—Gdybyś wiedziała jak jestem rozdarta... uniosłam głowę w chwili gdy do kuchni
weszła Haltija trzymając na biodrze Maggie. Hej Iris, mamy gościa. Nie schodź sama
do mojego legowiska, ok? Erin zostanie z nami przez jakiś czas. Nie sądzę by była
niebezpieczna, ale jest tak młoda że nie mam odwagi zostawić jej z wami samej.
Iris zamrugała i skinęła głową.

—Jasne! Raczysz mi wyjaśnić dlaczego mamy w domu kolejnego wampira?

—Ponieważ Sassy przekroczyła granicę. Uległa swojemu wewnętrznemu
drapieżnikowi, wyjaśniłam sięgając po naszego cętkowanego gargulca. Witaj moje
maleństwo! Jak się masz dzisiaj? Obudziłaś się?

—Melly... Melly! zawołała mała.

Oplotła ramionka wokół mojej szyi i ukryła twarz w mojej piersi po czym
natychmiast zaczęła drzemać. Przytuliłam ją i potarłam nosem o jej futerko,
delektując się jej niewinnością.

Maggie była jedyną osobą w naszym życiu nietkniętą przez demony, mimo iż
rozpoczęła życie w worku demona, ale na szczęście Camille w porę ją uratowała.

Nasz gargulec był dla nas symbolem nadziei, źródłem bezwarunkowej miłości.
Będzie potrzebowała setek lat by stać się dorosła, a my będziemy tutaj dla niej.

—Jeśli dobrze rozumiem, szykuje się bezsenna noc?

Westchnąwszy, Iris włączyła czajnik.

—Herbata i cynamonowe tosty?

Camille otworzyła lodówkę i wyjęła chleb.

—Jak dla mnie, brzmi nieźle! Ale nie odpowiedziałaś na moje pytanie, rzuciła
Camille spoglądając na mnie kątem oka. Czy musisz zabić Sassy?

Talon-Haltija z hukiem odstawiła czajnik.

—Co takiego? Sassy Branson? Poważnie myślisz zasadzić się na nią i wpakować jej
kołek w serce?

—Już ci mówiłam, uległa swojemu drapieżnikowi! Kiedy ten w pełni przejmie nad
nią kontrolę, nie będzie odwrotu. Gdy żądza krwi osiąga ten poziom, jest coraz
łatwiej wpaść w stan w którym istnieje jedynie polowanie, pościg i furia.

Zacisnęłam usta. Maggie zaczęła bawić się moim nosem ciągnąc mnie przy tym za
włosy. Była jedynym stworzeniem w stosunku do którego nigdy nie czułam gniewu.
Działała na moją duszę i temperament niczym kojący balsam.

Podczas gdy Iris parzyła herbatę a moje siostry zajadały się tostami, ja nie
wypuszczając gargulca z ramion, podeszłam do okna i wyjrzałam w zimową noc.

Za oknem zafalowało kilka płatków śniegu, pierwszych w tym sezonie. Naraz
wewnątrz siebie poczułam gwałtowny dreszcz wstrząsający mną do szpiku kości.

Od zawsze podziwiałam Sassy. Gdy Wade wyrzucił mnie z Anonimowych
Wampirów, stanęła po mojej stronie.

A teraz ja mam zadzwonić do jej drzwi z kołkiem w dłoni?

Pokonać ją w krwawej bitwie i zostawić? Przeklnie mnie za to czy podziękuje? Tak
czy owak wiedziałam że nadchodzi czas kiedy będę musiała się nią zająć.

I co z Erin? Nie może tu pozostać.

Do tego wszystkiego dochodzi jeszcze seryjny wampir morderca grasujący nocą...
Czując jakbym była skąpana we krwi, odwróciłam się do sióstr i Iris:

—Pada śnieg, powiedziałam po prostu.

Rozdział 3

Po raz pierwszy ktoś przebywał ze mną w moim legowisku. Czasami siostry
ukrywały u mnie Maggie lub Iris skrywała się tutaj w razie potrzeby, ale nigdy nie
zapraszałam do siebie nikogo na „piżama party”.

Po tym jak Camille i Delilah poszły spać, dołączyłam do Erin która siedziała przed
telewizorem oglądając stary film o Draculi. Widząc mnie, zerwała się i uklękła
przede mną. Zaśmiawszy się usiadłam na poręczy fotela.

—Erin, usiądź i doglądaj swój film, rzuciłam wskazawszy na ekran. Toż to trącący
myszką film! Na szczęście my nie ubieramy się już w taki sposób, prawda?

Moja córka zamrugała i usiadła ostrożnie.

—W pelerynie i sukni z dekoltem wyglądałabym bardzo źle, odparła. Czy dzwoniłaś
do Sassy, pani?

—Jeszcze nie. Kiedy jesteśmy same, możesz nazywać mnie Menolly.

Naprawdę bardzo pragnęłam złożyć małą wizytę Sassy ale wpierw chciałam
przemyśleć to co zamierzam jej powiedzieć. Tak czy inaczej, prędzej czy później
będę musiała z nią pomówić.

Jednakże około wpół do piątej gdy oglądałyśmy jeszcze film, zadzwonił telefon.

—Dzięki Bogu że cię zastałam, Menolly... wymamrotała Sasy (brzmiała na
wzburzoną). Czy Erin jest z tobą? Byłam w jej pokoju ale jej nie ma. Tak mi przykro,
ale pomyślałam że może wiesz gdzie ona jest. Modlę się by nic jej się nie stało.

Nie potrafiłam stwierdzić czy Sassy stara się dowiedzieć tego co wiem, czy naprawdę
się o nią niepokoi. Tak czy owak im dłużej nie informowałam Sassy o Erin
opowiadającej o jej nocnych, krwawych sportach, tym lepiej. Przynajmniej do czasu
dopóki nie zdecyduję jak rozwiązać ten problem.

—Tak, jest u mnie. Poszła na spacer do parku i się zgubiła. Potem zadzwoniła do
mnie. Postanowiłam zabrać ją do siebie byśmy mogły spędzić trochę czasu razem.
Ma się dobrze. Wpadnę do ciebie jutro wieczorem.

Sassy milczała przez chwilę.

—Jesteś pewna? spytała niepewnie. Mogę po nią przyjść...

—Nie musisz i nie martw się. Organizujemy sobie piżama party. Zadzwonię do ciebie
jutro.

To również było kłamstwem. Zdecydowałam wpaść do niej bez zapowiedzi i do tego
sama. Sassy zmarnowała swoją okazję. Moja córka nie spędzi kolejnej nocy pod jej
dachem.

—Cóż, jeśli jesteś pewna...

Nastawiłam uszy i wyczuwając napięcie w jej głosie, wsłuchiwałam się w
najdrobniejsze niuanse. Była głodna... i pragnęła zapolować. Znałam to uczucie aż za
dobrze... ale moje polowania miały ściśle określone granice. Sassy przekroczyła tę
linię.

Mruknąwszy do widzenia, po raz kolejny zastanowiłam się czy mam prawo położyć
kres jej polowaniom. To jasne że jej drapieżnik przejął nad nią kontrolę, ale czy to
dawało mi prawo być zarówno sędzią, ławą przysięgłych jak i katem?

Sassy prosiła mnie bym ją zabiła gdy przekroczy granicę. Czy nadal tego chciała?
Czy nadal pragnęła bym wbiła kołek w jej pierś? A może sama wiedząc iż
przekroczyła granicę, wyszłaby na światło dzienne? Czy posunęłaby się tak daleko?
Zgodnie ze słowami mojej córki, porywała i torturowała niewinnych ludzi. I to było
nie do przyjęcia.

—Menolly?

Odwróciłam się do Erin.

—Tak?

—Sassy i ja często rozmawiałyśmy o dobru i złu... o tym co słuszne a co nie. Ona nie
chciała stać się wampirem. Nie dano jej wyboru. Wielokrotnie mi powtarzała że nie
chciała być czarnym charakterem, jak to nazwała. I nawet jeśli by mnie kochała...

Erin umilkła i spojrzała w dół, a po jej policzku spłynęła szkarłatna łza. Ujęłam ją
delikatnie pod brodę zachęcając by kontynuowała.

—Powiedziała mi że uważa, iż nie ma dla niej przyszłości i żądza polowania staje się
dla niej zbyt trudna do kontrowania.

—Przykro mi, Erin. Tak mi przykro...

Wiedziałam że Sassy i moja córka miały romans, pomimo faktu iż zachęcałam ją by z
tym poczekała do czasu nim Erin nie przyzwyczai się do swojego nowego życia i nim
nie odkryje czego naprawdę pragnie.

Moja córka wzruszyła ramionami.

—Mnie również. Kilka miesięcy temu zakomunikowałam mojej rodzinie że jestem
wampirem. I lesbijką. Po tym wyrzucili mnie ze swojego życia. Jestem sama na tym
świecie, nadal nie do końca pewna siebie samej... Sassy jest wszystkim co mam...

—Mylisz się, odparłam kładąc dłonie na jej ramionach (była trochę wyższa ode mnie
ale wyglądała na tak niepewną siebie i niezdecydowaną). Masz mnie. Jestem twoją
matką krwi. Poza tym masz Tima, Camille i Delilah. Moje siostry troszczą się o
ciebie a Tim jest twoim najlepszym przyjacielem. Jesteśmy rodziną. Nigdy o tym nie
zapominaj.

—Ale Tim jest teraz żonaty... i jest częścią świata żywych, nie naszego...

Przygryzła wargę. Zdałam sobie sprawę że czuła się oderwana od wszystkiego co
kiedykolwiek miało dla niej znaczenie.

—Tim był twoim najlepszym przyjacielem, przypomniałam jej łagodnie. Niestety to
prawda: gdy stajemy się wampirami, wszystko się zmienia. Ale to nie oznacza że
dawne związki muszą ulec przedawnieniu lub zostać pogrzebane wraz z twoim
dawnym życiem. Tim może i poślubił Jasona, ale nadal troszczy się o ciebie. Tęskni
za tobą. Ponadto z niecierpliwością oczekuje chwili gdy przystosujesz się do nowego
życia i znów będziecie mogli być przyjaciółmi. Bez względu na to jak rozwinie się
ten związek.

Erin milczała przez chwilę.

—Przypuszczam że masz rację, odparła w końcu. Chyba liczyłam że wszystko będzie
jak dawniej, z tą tylko różnicą, że teraz jestem wampirem. Nie miałam czasu by się
nad tym głębiej zastanawiać.

—Czy żałujesz że mnie poprosiłaś bym cię przemieniła?

Dotknęłam lekko jej ramienia modląc się by powiedziała „nie”. Przysięgłam sobie
nigdy nie spłodzić kolejnego wampira i złamałam słowo tylko dlatego, że Babcia
Kojot ostrzegła mnie, że przez wzgląd na przeznaczenie muszę przełamać własne
lęki. Cokolwiek czekało na Erin w przyszłości, miałam wrażenie że będzie to
znacznie więcej niż jej się marzy.

Chwilę jej zajęło by się zastanowić. Dawniej odpowiadała bez zastanowienia, byle
tylko mnie uszczęśliwić. Z satysfakcją odkryłam że to się zmieniło.
Zaczynały rosnąć jej kły.

—Nie, odparła w końcu. Nie żałuję. Nie byłam gotowa na śmierć i to było jedyne
możliwe wyjście. Szczerze mówiąc, mieszkanie z Sassy dobrze mi zrobiło ale jestem
gotowa by pójść dalej. Ona sprawia iż jestem nerwowa. Nie mogę nic zrobić bez jej
zgody, inaczej wpada w złość.

Przygryzłam wargę. Wiele lat temu Sassy straciła dziecko. Czyżby przelała całą
swoją zarówno romantyczną jak i matczyną miłość na Erin? Chroniła ją przed
potworem którym sama się stawała, nakazując jej udać się do swojego pokoju nim
sama rzuci się na swoją ofiarę. Ale czy w ten sposób nie uniemożliwiała jej stania się
niezależną?

Chcąc poprawić nieco nastrój, uniosłam w górę talię kart.

—Masz ochotę zagrać w remika?

Wiedziałam że Sassy i Erin grały w niego jak szalone, i mimo iż sama nie znosiłam
tej gry, chciałam by mój gość czuł się swobodnie.

Pokręciła głową.

—Jeśli nie masz nic przeciwko, wolałabym nie. Nienawidzę tej gry. Gram w nią
tylko dlatego że Sassy ją uwielbia.

Roześmiałam się i potasowałam karty.

—Nie przejmuj się, ja również jej nie lubię. Na co miałabyś ochotę? Do świtu
pozostało nam jeszcze kilka godzin.

Erin westchnęła.

—Chciałabym pójść z tobą na spacer. Wyjść na zewnątrz, pospacerować po lesie. Z
Sassy nie wychodzę zbyt często. Tęsknię za szumem drzew...

Pogrzebawszy w szafie, wyjęłam z niej parę Doc Martens.

—Jak dla mnie super! Chodźmy! rzuciłam prowadząc ją po schodach i obiecując
sobie że następnym razem dokładniej przyjrzę się jej przyszłemu lokum.

Wróciłyśmy do domu pół godziny przed wschodem słońca. Po wejściu do mojego
legowiska, zadzwonił telefon. Wahałam się z odebraniem, obawiając się czy to
znowu nie Sassy, podczas gdy Erin siedziała rozparta w fotelu i zadowolona. Przez
pół godziny spacerowałyśmy po lesie, następnie puściłyśmy się sprintem przez las,
delektując się krajobrazem pni i zarośli pokrytych świeżą warstwą śniegu. Następnie
uczyłam córkę wspinać się na drzewa.

I tu ku mojemu przerażeniu odkryłam, że Sassy zaniedbała ważny element szkolenia
jakim jest wysiłek fizyczny i sport. W końcu ruszyłyśmy w drogę powrotną do
domu. Erin nie mogla się już doczekać wschodu słońca, a co za tym idzie - pory snu.
Nigdy nie lubiłam napadów senności, ale wyglądało że Erin nie obawia się tego.

Kiedy uniosłam słuchawkę, usłyszałam nisko brzmiący głos który brzmieniem
przypominał niemal huk.

—Proszę wezwać Menolly do telefonu.

Poznałam mojego rozmówcę po akcencie i mocy jego głosu. Mógł dzwonić do mnie
z zastrzeżonego numeru a i tak doskonale wiedziałabym z kim mam do czynienia.

—Witaj Roman, tutaj Menolly.

—Ach... dziewczyna pamięta mój głos. Cieszy mnie to...

Zaśmiał się krótko, a mnie żołądek zawiązał się w supeł. Jego głos był tak bogaty, tak
silny, że promieniował nawet przez telefon i czułam się omotana przez niego.

—Służąca przekazała mi twoją wiadomość, powiedział.

Zadrżałam zmusiwszy się by usiąść na łóżku. Roman śmiertelnie mnie przerażał. Od
Sassy wiedziałam że był starożytnym wampirem. Takiego Dredge'a mógł załatwić
jedną ręką. Był nieobliczalny, wyrachowany, zimny i doskonale czuł się w swojej
skórze. Chciał abym w czasie przesilenia towarzyszyła mu na balu wampirów.

Zawahałam się. Roman przyjaźnił się z Sassy. Jak spytać go o to co chciałam
wiedzieć, jednocześnie mu się nie narażając? Musiałam coś powiedzieć, a nie
chciałam igrać z najmądrzejszym i najchytrzejszym ojcem chrzestnym wszystkich
wampirów. Już na samym wstępie byłoby to skazane na porażkę.

—Potrzebuję twojej pomocy, o ile jesteś skłonny mi jej udzielić.

Bardzo dobrze. Prosto, krótko i bezpośrednio.

Ponownie się zaśmiał - głosem niczym miód, bogatym i przepysznym.

—Co oferujesz w zamian? Tak się zastanawiam... po pierwsze będziesz mi
towarzyszyła na balu prawda?

Może brzmiało to jak pytanie, ale za fasadą krył się rozkaz. Spojrzałam w niebo i
pomyślałam: co mi tam, nic się nie stanie jeśli z nim pójdę! Nerissy i tak nie będzie.
Zabieranie ze sobą żywych na bale wampirów nie było rozsądne.

—Tak, z przyjemnością. Dziękuję. Jak mniemam obowiązuje strój wieczorowy?

—Wspaniale. Owszem. Wybierz co chcesz i prześlij mi rachunek. Byłbym
szczęśliwy mogąc ci coś kupić. Nawet futro, jeśli chcesz.

Wow!! Suknia i futro na pierwszej randce? Otworzyłam usta by odpowiedzieć
ale zmieniłam zdanie. Nie chciałam wdawać się z nim w słowne potyczki.
Przynajmniej na razie. Wiedziałam iż pomimo że w moich żyłach krążyła krew
Dredge'a, Roman mógłby mnie w mgnieniu oka zetrzeć w pył.

—Hmm... dziękuję, ale mam sukienki.

—Moja oferta jest nadal aktualna. Dobrze. A teraz powiedz mi w czym mogę ci
pomóc?

Wyraźnie ujrzałam jego szyderczy uśmieszek, co natychmiast mnie zirytowało.

—Mamy problem. Myślę że w mieście grasuje wampir, seryjny morderca. Muszę
położyć kres jego działaniom.

Roman milczał przez chwilę.

—I co chciałabyś abym zrobił? zapytał w końcu. Tego typu sprawy mnie nie
interesują. Być może go znajdziesz, być może nie. Istnieje szansa że prędzej czy
później go zabijesz. Jesteś zbyt dobra w tym co robisz by miało być inaczej. Po
wszystkim zajmiesz się kolejnym problemem.

Jakoś jego zaufanie do mnie, nie sprawiło bym poczuła się lepiej.

—Czy słyszałeś ostatnio coś niezwykłego? Jakiś młody wampir który utracił
równowagę?

—Wielu ludzi po transformacji w wampiry traci orientację. Wkraczają w świat cieni i
tracą zdrowy rozsadek. Ci z nas którzy osiągną sędziwy wiek, muszą stłumić głos
sumienia i jednocześnie zachować logikę i rozsadek.

Sposób w jaki to powiedział wywołał u mnie gęsią skórkę.

—Rozumiem. Zdajesz sobie sprawę że ten wampir utrudni nam życie jeszcze
bardziej, prawda?

—Zgadzam się. Chociaż nie dbam o ludzi którzy służą mu za posiłek, może to
zaszkodzić naszej reputacji. Aby uniknąć wojny na pełną skalę, kierujemy się
traktatem ale nie wszystkie wampiry się pod nim podpisują.

Zanim nie ustanowimy tymczasowych władz, nie będziemy mieli oficjalnej grupy
rządzącej zatwierdzonej przez rząd, zdolnej do wprowadzenia sankcji za niewłaściwe
zachowanie. Problem ten planuję omówić z twoim znajomym Wade'm.

Och, och! Wade startował w wyborach na regenta przeciwko Terrance z Fangtabula.

Czyżby Roman go popierał? Miałam nadzieję że nie! Wybór ten powiedziałby mi o
nim wiele. Wade przestał mnie interesować odkąd wykopał mnie z Anonimowych
Wampirów. Mimo to liczyłam że wygra. Przynajmniej byłby sensownym regentem.
Terrance był uosobieniem kłopotów.

Mój rozmówca odchrząknął i usłyszałam lekki syk. Musiał palić jedno ze swoich
cygar. Roman może i był hedonistą, ale nigdy nie pozwalał by kierowały nim emocje.

—Ta historia dotyczy cię bezpośrednio. Mam dla ciebie zadanie, Menolly!

Super! Kolejny facet depczący mi po piętach! Którego rzecz jasna nie mogłam
ignorować!

—Czego od nas oczekujesz?

Rzuciłam okiem na Erin. Była pochłonięta oglądaniem kolejnego filmu i nie zwracała
uwagi na moją rozmowę. Miałam wrażenie, że Sassy znacznie ograniczała jej
oglądanie telewizji.

—Od nas? powtórzył. Nic - jeśli masz na myśli swoje siostry - choć nie będę się
sprzeciwiał jeśli zechcesz skorzystać z ich pomocy. To niezwykle ważna misja ale nie
wątpię że osiągniesz sukces. Jesteś jedyną osobą której mogę ją powierzyć i której
ufam, a to dlatego że trzymasz się z dala od politycznych gier w wampirzej
społeczności które wstrząsają miastem.

W jego głosie wyczułam nutę niepokoju.

—O co chodzi, Roman? spytałam mrugając.

Polityczne gierki? Faktycznie było to najmniejsze z moich zmartwień. Bardziej
niepokoiło nas to co zrobi Skrzydlaty Cień kiedy się zorientuje że Lamia zniknęła,
podobnie jak jej poprzednicy i kogo przyśle na jej miejsce. Niewątpliwie będzie to
generał jeszcze potężniejszy i bardziej zły.

—Nie chcę omawiać tego przez telefon, odparł mój rozmówca. Przyjdź do mnie dziś
wieczorem o 20:30. Spożyjemy najbogatszą krew, nigdy takiej nie smakowałaś,
dobrowolnie zebrana w stajni moich piękności. Powiem ci czego od ciebie oczekuję,
zakończył cedząc słowa.

Miałam wrażenie że jego energia wykradła się przez telefon i niczym wiatr otuliła się
wokół moich ramion, pieszcząc mnie delikatnie i przyciągając ku sobie. Roman nie
chciał jedynie mojej pomocy. Czułam to i przerażało mnie to. To był ojciec chrzestny
wszystkich wampirów. Ten któremu nie mówi się „nie”.

Roman nie był jak Dredge ale coś mi mówiło, że jeśli tylko zechce, może okazać się
jeszcze gorszy od niego...

—Roman... Nie jestem pewna, o co mnie prosisz…

—Ósma trzydzieści, przerwał mi. Mój kierowca przyjedzie po ciebie.

—Nie. Wezmę swój samochód. Byłam już u ciebie.

Nie chciałam być uzależniona od cudzego transportu.

—Bardzo dobrze, jak chcesz. Ale przyjedź sama. Mamy kilka spraw do omówienia
więc zaplanuj późny powrót.

Po tych słowach rozłączył się. Jeszcze przez dobrą chwilę przypatrywałam się
słuchawce, aż poczułam jak ogarnia mnie senność.

Poklepałam Erin po ramieniu. Oderwawszy wzrok od telewizora, spojrzała na mnie i
w tej samej chwili dostrzegłam w jej oczach charakterystyczny dla wszystkich
wampirów odcień. Zaczęła rozwijać w sobie swój wampirzy urok, który pojawiał się
we wczesnych latach każdego wampira. W ciągu roku czy dwóch będzie on
wystarczająco silny i ludzie nie będą mogli mu się oprzeć.

—Nadchodzi świt, wyjaśniłam. Pora spać.

—Och! Ale nie mogę spać z tobą! To nie będzie właściwe... prześpię się na podłodze,
dodała przesunąwszy się w nogi łóżka. Tutaj będzie mi dobrze.

—Czekaj! rzuciłam biegnąc już po schodach na górę by przynieść z szafy zapasowy
śpiwór.

Po chwili wróciłam ze śpiworem który następnie rozłożyłam na ziemi. Do tego dwie
poduszki i koronkowa narzuta.

—Teraz powinno być dobrze. A teraz śpij moja córko.

Podałam jej rękę którą ucałowała. Obserwowałam jak klęcząc przyciska usta do
mojej dłoni, by następnie w milczeniu puścić ją i wślizgnąć się pomiędzy fałdy
śpiwora.

Ułożywszy się wygodnie w swoim łóżku, osunęłam się w ciemność wzywającą
wszystkie wampiry wraz z zbliżającym się wschodem słońca...

We śnie przemierzamy świat, poprzez powietrze i cień, przez marzenia i projekcje.

Zanim zakołkowałam Dredge'a, prawie każdej nocy przeżywałam ponownie jego
tortury, nie mogąc uwolnić się od tego horroru. Potem moje sny w coraz większym
stopniu wynosiły mnie jak na oceanicznej fali, brnęłam przez głębię Ziemi, by w
końcu wzlecieć w przestrzeń kosmiczną i obserwować obroty świata. Zawsze gdy
wracałam, gdy budziłam się w nocy, jakaś część mnie żałowała tego powrotu bo moje
sny przeistoczyły się z koszmarów w wizje piękna i zawsze wydawały się za krótkie.

Znalazłam się w długim, wąskim pokoju. Byłam świadoma że śnię, ale wokół było
tak żywo i jasno. Rozejrzałam się wokoło. Grube ściany pokryte były drewnianymi
panelami i staromodną tapetą. Podłoga z białego marmuru gdzieniegdzie z żyłkami
szarości. Wokół stały masywne meble z orzecha. Instynkt powiedział mi że
powinnam usiąść i odpocząć. Nie byłam szczególnie zmęczona ale ten pokój wręcz
zachęcał do odpoczynku.

Gdy zajęłam miejsce na sofie pokrytej aksamitem, w powietrzu rozeszły się dźwięki
klawesynu, niczym szklanego fletu lub dzwonków na wietrze. Nie wiedząc dlaczego
tu jestem, postanowiłam poczekać. Przede wszystkim dlatego, że słonce płonęło
wysoko na niebie i nie mogłam wyjść zanim nie zajdzie ono za horyzont. Dlatego
nigdzie mi się nie spieszyło.

Miałam czas by bez pośpiechu przyjrzeć się wzorom tapet. Majestatyczny jeleń
walczący z myśliwym - wyglądało na to że wygrywał... niespodziewanie w drugim
końcu pokoju otworzyły się drzwi i w progu ukazała się wysoka postać. Roman.

Powoli wstałam, czekając. Starożytny wampir wyglądał na jakieś trzydzieści pięć lat
ale emanująca z niego moc omal nie zwaliła mnie z nóg.

Machnął ręką i moje dżinsy oraz kurtka zniknęły, a ich miejsce zajęła długa,
szkarłatna suknia z satyny, przyozdobiona rubinami i para dziesięciocentymetrowych
szpilek.

Krój sukni ukazywał wszystkie moje blizny. Czułam się naga. Zerknęłam przez ramię
w poszukiwaniu czegoś do okrycia klatki piersiowej i ramion.

—Menolly... nie ukrywaj tego kim jesteś. Twoja kochanka lubi to co widzi... i ja
również.

Nagle znalazł się przy mnie, cichy niczym głębiny oceanu. Podał mi ręce, a ja
wsunęłam się w jego ramiona i tańczyliśmy. Jego uścisk był jak forteca która z jednej
strony mnie więziła a z drugiej ochraniała.

Pochylił się ku mnie, jego oczy błyszczały niczym szron. Jego długie lśniące brązowe
włosy były gładkie i zaczesane w koński ogon, do tego miał gustowną kozią bródkę.

—Roman, czy to sen? Czy naprawdę tutaj jesteś? spytałam wirując z nim w tańcu.

Muzyka stała się szybsza, klawesyn zastąpiła gitara akustyczna.

—Och, jestem tutaj moja droga, jestem tutaj. Nie miej co do tego wątpliwości.

Ponownie machnął ręką, a ściany zniknęły. Tańczyliśmy pod rozgwieżdżonym
niebem.

—Czego ode mnie oczekujesz? szepnęłam, spoglądając na rozgwieżdżony horyzont,
który zdawał się rozciągać w nieskończoność.

—Czy kiedykolwiek chciałaś być królową, Menolly? Czy kiedykolwiek czułaś
pragnienie by rządzić u boku kogoś, kto może dać ci więcej mocy niż kiedykolwiek
marzyłaś?

Nie dając mi czasu na odpowiedź, pochylił się i pocałował mnie. Wszystkie moje
myśli zniknęły, zmiecione przez wir namiętności.

Rozdział 4

Obudziłam się przed Erin. Im starszy wampir, tym szybciej się budzi. Siadając na
łóżku, przypomniałam sobie gdzie i kim jestem - a również sen... Roman, taniec...

Czy kiedykolwiek chciałaś być królową, Menolly? Czy kiedykolwiek czułaś
pragnienie by rządzić u boku kogoś, kto może dać ci więcej mocy niż kiedykolwiek
marzyłaś?

Co miał na myśli? Czy tylko śniłam? Wydawało mi się to mało prawdopodobne.
Nigdy nie chciałam być żoną króla wampirów, ani nawet króla wróżek.
Pokręciłam głową. Skupiając uwagę na mojej córce, zastanawiałam się co z nią
zrobię.

Nie mogła u nas pozostać, a nie miałam zamiaru odsyłać jej do Sassy - nie mówiąc
już o pozostawieniu jej u jednego z naszych żyjącym przyjaciół. Roman? Nie ma
mowy! Szczególnie po śnie jaki miałam. W moim umyśle pojawił się obraz Wade'a.
Skrzywiłam się, nie mogłam do niego zadzwonić.

Odpowiedź przyszła do mnie nagle, niczym objawienie, Tavah! Zleciłam jej
pilnowanie portalu, równie dobrze mogłam powierzyć jej Erin! Chwyciwszy telefon
zadzwoniłam na jej komórkę, odebrała po trzecim sygnale.

—Tavah, muszę cię o coś zapytać. Czy mogłabyś wpaść do mnie do domu?
Powiedzmy za jakieś pół godziny?

—Jasne szefie. O co chodzi?

—Powiem ci jak tu będziesz. W tej chwili nie mogę rozmawiać, ale to ważne. Mam
dla ciebie misję i naprawdę potrzebuję twojej pomocy.

Odkładając słuchawkę przyszło mi do głowy, że Erin mogłaby spać w barze w
sekretnym pomieszczeniu mieszczącym się w piwnicy. Sklepienie zostało
zaprojektowane tak by zapobiec przedostawaniu się intruzów i magii. Absolutnie
wszystkiego - nawet demon się nie prześlizgnie. W ciągu dnia nikt tam nie wejdzie i
żaden łowca wampirów nie będzie się mógł tam zaczaić z kołkiem w dłoni. Za dnia
Erin będzie bezpieczna i nikt nie będzie o tym wiedział.

—Erin, nie śpisz? spytałam.

Dałam jej kilka minut na przebudzenie. Kiedy usiadła, zdałam sobie sprawę że nie
ma żadnych ubrań na zmianę. Sama nienawidziłam wampirów wychodzących w
śmierdzących i pogniecionych ciuchach. Samo pożywianie się krwią było mało
eleganckie, a co dopiero obnoszenie się z tym.

Erin nie lubiła strojów marki Chanel, a ja nie zamierzałam zmuszać jej do ich
noszenia jak to robiła Sassy. Erin była dorosłą kobietą: mogła nosić to co chciała.

Zamrugała, następnie uniosła się na łokciach.

—Obudziłam się. To zawsze zajmuje mi trochę czasu. Sassy mówiła że z czasem się
to zmieni. Czy to prawda?

—Tak. Im dłużej żyjemy, tym szybciej i łatwiej się budzimy. Dotyczy to również
jasności umysłu. Niektóre bardzo stare wampiry mogą wytrwać do pół godziny po
wschodzie słońca i zbudzić się gdy tylko słońce schowa się za horyzontem, pod
warunkiem oczywiście że nie będą narażone na promienie słoneczne.

—Dobrze, słuchaj: mam pracę. Chcę byś została dziś wieczorem z Tavah. Ona
zabierze cię na zakupy, a następnie udacie się do baru. Spotkamy się tam później,
OK?

Skinęła głową z promykiem nadziei w oczach.

—Czy mogłabym ci w czymś pomóc? Och proszę... Menolly, nudzę się! Podobało mi
się prowadzenie sklepu. U Sassy całymi dniami siedzę w domu i gram w karty lub
oglądam telewizję. Nienawidzę tego! Daj mi pracę, a obiecuję że cię nie zawiodę!

Zamrugałam. Nigdy nie myślałam by ją zatrudnić. Z tego co wiedziałam, większość
wampirów była zadowolona że nie musi pracować.

—Mówisz poważnie? Nie miałabyś nic przeciwko pracy w barze?

Erin posłała mi wdzięczny uśmiech, a jej oczy zalśniły w sposób jakiego nie
widziałam od dłuższego czasu.

—Z największą przyjemnością! Tęsknię za pracą... za byciem potrzebnym, za moim
sklepem i klientami. Teraz...

—Sassy cię potrzebuje.

Chciałam by poczuła się lepiej i nie zamierzałam wbijać noża w jej ranę.

—Wiem, odparła z westchnieniem Erin. Ale czuję się jakbym była jej domowym
zwierzątkiem (spojrzała na mnie z ukosa). Myślisz że jesteśmy w sobie zakochane,
prawda?

Skinęłam głową.

—Tak Sassy dała mi do zrozumienia.

Erin poczuła się wyraźnie zakłopotana.

—Sassy jest we mnie zakochana, ale...

—Ale ty nie, prawda?

Teraz zaczęłam rozumieć. Dlaczego wcześniej nie rozmawiałam o tym z Erin?
Uwierzyłam słowu Sassy! Co ze mnie za matka!

—A ty co o niej sądzisz? spytałam ostrożnie.

Wzruszyła ramionami.

—Jestem jej wdzięczna. Przyjęła mnie pod swój dach, karmiła i dbała bym była
bezpieczna. Zależy mi na niej. Być może mogłabym ją pokochać gdybyśmy były
sobie równe. Jest dla mnie jak zastępcza matka. Ale jest ode mnie o piętnaście lat
starsza, co nie nie miałoby znaczenia gdybym czuła do niej pociąg. Cała ta historia
przyprawia mnie o dreszcze. Wiem czego pragnie ale ja nie chcę jej tego dać. Prawda
jest taka, że nie jestem zainteresowana związkiem z kimkolwiek. Jest zbyt wiele
rzeczy których wpierw muszę się o sobie dowiedzieć.

Spojrzałam na nią z zaskoczeniem. To co powiedziała miało sens.

Wciąż zapominałam że ludzie pełnej krwi bardziej skupiali się na wieku niż wróżki,
pół-wróżki czy wampiry, które żyją bardzo długo. Ludzie szybko się starzeją, także
dla co niektórych piętnaście lat może oznaczać całe życie.

Oparłszy łokcie na kolanach pokręciłam głową.

—Bardzo mi przykro, Erin... gdybym tylko wiedziała, nigdy bym cię tam nie
zostawiła. Powinnam była wcześniej spytać cię jak się tam czujesz.

—Już wcześniej chciałam ci powiedzieć, ale bałam się że cię rozczaruję, wyznała.

—Co ci mówi twój drapieżnik? spytałam przyglądając się jej.

—Jest głodny. Ale o dziwo nie czuję chęci by polować. Czuję pragnienie ale
wystarczy mi butelka krwi. W poprzednim życiu byłam pacyfistką, wiesz? I jakoś...
nawet po śmierci mi to zostało.

W jej wzroku ujrzałam coś z dawnej Erin.

—Myślę że jestem w stanie się kontrolować, ale nim nie będziemy tego absolutnie
pewne, prawdopodobnie będzie lepiej jak jeszcze przez jakiś czas będziesz miała na
mnie oko.

Nie wiedząc co powiedzieć, usiadłam obok niej na łóżku. Po dłuższej chwili
wzruszyłam ramionami.

—W porządku, jeśli chcesz mieć pracę - dam ci ją. W ciągu dnia będziesz spała w
barze, chyba że będziemy cię potrzebowali. Nikt cię tam nie znajdzie. Ponadto
nauczę cię polować, tak byś mogła się kontrolować gdy górę weźmie twój instynkt.
Osobiście poluję na wszelkiego rodzaju szumowiny i zakały tego społeczeństwa. A
jeśli nie mam wyboru i muszę zapolować na niewinną ofiarę, wypijam tylko tyle ile
potrzebuję by przeżyć, pozostawiając w umyśle ofiary wspaniałe wspomnienie i chęć
zjedzenia grubego steku.

Erin uśmiechnęła się do mnie, a jej kły były ledwie widoczne.

—Dziękuję ci. Martwiłam się jak przetrwam kolejne lata... nie wspominając już o
następnych stu! Muszę się czymś zająć. Pracuję odkąd miałam osiemnaście lat. Nie
miałam szansy pójść do college'u, a moi rodzice wyrzucili mnie z domu. Znalazłam
pracę i nauczyłam się dbać o siebie. Dzięki zaoszczędzonym pieniądzom mogłam
otworzyć sklep. Musiałam odsprzedać go Timowi i ciężko to przeżyłam, mimo iż
wiem że wykonuje świetną robotę.

—Dlaczego twoi rodzice to zrobili?

Tak naprawdę nigdy nie pytałam jej o przeszłość. Wiedziałam że straciła rodziców, a
jej brat i siostra nadal żyją. Ale widać nawet im nie spodobał się pomysł posiadania w
rodzinie lesbijki czy wampira.

—Oboje byli religijnymi fanatykami. Nie chciałam dołączyć do ich kościoła, który
bardziej skłaniał się ku kultowi aniżeli samej religii. W dniu w którym ukończyłam
liceum, wyrzucili mnie z domu. Zamieszkałam z przyjaciółką aż do czasu nim
znalazłam pracę i udało mi się zaoszczędzić tyle, by wynająć kawalerkę.

Skrzywiłam się, myśląc jak Sephreh - nasz ojciec - postąpił z nami bardzo podobnie.

Był bigotem który nienawidził Trilliana i był na tyle zły na Camille, że wykopał ją ze
swojego życia.

—Przykro mi że do tego doszło. Ale teraz my jesteśmy twoją rodziną. Ja, moje
siostry jak też Jason i Tim. Wszyscy jesteśmy tutaj dla ciebie.

—Dziękuję Pa... Menolly, odparła z nieśmiałym uśmiechem.

—Potrzebuję kogoś do sprzątania pokoi na górze. Kogoś kto będzie zarządzał
zapasami i sprzątał po zamknięciu. Odpowiada ci to? Rzecz jasna zapłacę ci tyle, ile
zapłaciłabym komuś innemu.

Wiedziałam że to poniżej jej kwalifikacji, ale w tej chwili było to wszystko co
mogłam jej zaoferować. Ona jednak wyglądała na zachwyconą.

—Z rozkoszą! Czy będę mogła wynająć własne nowe mieszkanie, tak by nie musieć
dłużej mieszkać z Sassy?

—Nie musisz wracać do Sassy. Myślę że dopóki się nie odnajdziesz w nowym
miejscu, powinnaś pomieszkać jakiś czas w barze. Obiecuję że będziesz miała więcej
swobody. Wieczorami możesz zajmować jeden z pokoi na piętrze, oglądać telewizję,
czytać, grać na komputerze... kupię ci laptopa. A w ciągu dnia będziesz przebywać w
sekretnym pokoju. Jeśli będziemy musieli umieścić w nim jakiegoś niebezpiecznego
demona lub inne stworzenie, zabiorę cię do domu.

Moja córka się uśmiechnęła, wyglądała na zadowoloną.

—Jestem spragniona, oznajmiła nieco chropowatym głosem.

Spojrzałam w jej oczy. Może i wierzyła że jest w stanie kontrolować swojego
drapieżnika, ale do tego jeszcze daleka droga... i na chwilę obecną musieliśmy
bazować na zapasach krwi w lodówce (o smaku gulaszu wołowego).

—Posłuchaj mnie, Erin. Dołożę wszelkich starań by pomóc ci ruszyć do przodu w
twoim nowym życiu ale jeśli kiedykolwiek podniesiesz kieł przeciwko mojej rodzinie
- komukolwiek mieszkającemu w tym domu lub członkowi rodziny - wbiję ci kołek
w serce. Zrozumiano?

Skinęła głową.

—Nie chcę być jak Sassy. To się nie stanie, prawda? Obiecaj mi!

—Obiecuję. Jeśli tylko zobaczę że pogrążasz się w mroku jak ona, położę temu kres.
Obserwując ją, umilkłam. Urodziłam potwora ale była ona również osobą pełną życia
i troski o innych. Aby rozładować atmosferę, dodałam:

—A teraz nie przejmuj się i chodź. Czeka cię prawdziwa uczta, rzuciłam.

Wspinając się po schodach, zastanawiałam się jak Sassy zareaguje na to wszystko.

Choć przyznam, że po tym co usłyszałam od Erin, nie przejmowałam się zbytnio
opinią mojej ex przyjaciółki. Utrata gościa była najmniejszym z jej problemów.

Kiedy weszłam z moją córką do kuchni, Iris z Morio właśnie kończyli przygotowania
do kolacji.
W powietrzu unosił się zapach pieczonego mięsa wołowego, tłuczonych ziemniaków
i placka jabłkowego.

Zerknęłam kątem oka na Erin która z tęsknotą w oczach przyglądała się jedzeniu.

—Mam dla ciebie miłą niespodziankę oznajmiłam, następnie podeszłam do lodówki i
wyjąwszy z niej dwie butelki, obie wsadziłam do mikrofalówki. Poczekaj tylko aż
skosztujesz naszej kolacji!

Naraz rozbrzmiał dzwonek przy drzwiach.

—To Tavah! zawołała Camille.

—Już idę! odkrzyknęłam.

—Morio, czy możesz podać Erin szklankę krwi gdy się zagrzeje? poprosiłam.

—Z przyjemnością, odparł z uśmiechem. Czy ona wie że jest zaczarowana?

Skinęłam głową.

—Tak, ale myślę że nie zdaje sobie sprawy z niezwykłej różnorodności smaków.

—OK. Na deser przygotowałem wam kilka butelek o smaku cynamonu i jabłek.

—Dziękuje. Jesteś takim miłym facetem, wiesz o tym?

To mówiąc posłałam mu szeroki uśmiech i udałam się na ganek.

Tavah siedziała na huśtawce a ja wyszłam zamykając za sobą drzwi. Pomimo iż
bardzo ją lubię i cenię, nigdy nie zaproszę jej do środka. Byłoby to zbyt
niebezpieczne. Mity i legendy były prawdą - w pewnych granicach.

Wampiry faktycznie potrzebowały zaproszenia by wejść do prywatnego mieszkania,
chyba że budynek był jak dom bractwa naszego wroga Harolda Younga, albo biznes
w domu, albo sklep, bar czy inne miejsce publiczne. Wciąż nie miałam pełnej
jasności jak to działa i wątpiłam czy kiedykolwiek będę ekspertem w tej dziedzinie.

Temperatura spadła do minus jeden i według prognoz nadal będzie spadać. Niebo
świeciło z charakterystycznym srebrzystym połyskiem i nadal sypał śnieg.

Gdy spałam, drzewa, gałęzie oraz trawy pokryły się warstwą cienkiego puchu.

—Musisz mi obiecać że zachowasz to dla siebie, zaczęłam. Dotyczy to innego
wampira i oznacza zakaz plotkowania o tym z przyjaciółmi lub za moimi plecami.

Tavah również pracowała dla królowej Asterii. Wcześniej dostawała wynagrodzenie z
OIA, ale gdy w ubiegłym miesiącu zostałyśmy wylane, zaproponowałyśmy jej by
przyłączyła się do nas i pracowała z nami dla królowej elfów.

Skinęła głową.

—Zrozumiałam. O co chodzi?

Pokrótce wyjaśniłam jej mój problem.

—Chciałabym byś podczas mojej nieobecności była dla Erin zastępczą matką,
przynajmniej przez czas zanim nie uda mi się znaleźć innego rozwiązania. Sama
zajmę się jej edukacją ale chcę mieć pewność że w razie potrzeby będzie miała do
kogo się zwrócić.

Tavah westchnęła i przechyliła głowę na bok. Była wysoka i szczupła jak Delilah,
miała blond włosy sięgające jej do ramion, związane w koński ogon. Mało się
malowała i lubiła proste stroje. Ponadto była typem odludka i prawdziwym molem
książkowym, ubranym w dżinsy i sweter z kaszmiru. Znałam ją wystarczająco dobrze
by jej ufać, mimo iż wiedziałam że nigdy nie dopuści do siebie nikogo na tyle blisko
by zostać przyjaciółką.

—Ok, odparła po chwili. To duża odpowiedzialność, ale… będę szczęśliwa mogąc ci
pomóc. Wspomniałaś że chcesz bym zabrała ją na zakupy?

Kiwnąłem głową.

—Nie znosi rzeczy do których noszenia zmuszała ją Sassy. Kup jej jakieś fajne i
wygodne sukienki. I na miłość bogów, pozwól jej samej wybrać, następnie wróćcie
obie do baru. Wytłumacz jej i pokaż wszystko co powinna wiedzieć o sprzątaniu.
Kup również dwudziestopięciocalowy telewizor do jednego z pokojów i nie za drogi
laptop. Za wszystko zapłać kartą firmy. Już dziś Erin może rozpocząć pracę. Pokaż
jej co i jak. Wrócę późno. W razie kłopotów, dzwoń na moją komórkę.

Wstałam i zawołałam córkę. Jedyne co musiałam zrobić, to otworzyć swój umysł i ją
wezwać. Była świeżo przemieniona i przybiegła krótko po wezwaniu.

—Tavah jest wampirem. Zabierze cię na zakupy, a następnie udacie się do baru. Jest
starsza i w razie potrzeby może ci bardzo pomóc.

Nie wiedziałam o niej zbyt wiele, poza tym że miała co najmniej sto lat.

—Tak pani.

Erin uklękła i automatycznie ucałowała moją rękę. Niechętnie się na to godziłam.
Nigdy nie chciałam stworzyć wampira, a tym bardziej zdominować go i sobie
podporządkować. Pragnęłam jedynie mieć władzę nad swoim własnym życiem. Z
czasem jednak moje obowiązki rosły i nie mogłam ich lekceważyć.

Obserwowałam jak obie idą ścieżką w kierunku podjazdu. Moja córka... jak to
dziwnie brzmiało w moich ustach! Zważywszy iż w chwili śmierci miała pięćdziesiąt
lat... Ale byłam jej panią i byłam za nią odpowiedzialna. Na zawsze zostaniemy ze
sobą związane, bez względu na to co przyniesie przyszłość.

Roman mieszkał we wspaniałym domu z podjazdem zamykanym bramą, ze służbą
bojącą sie go jak ognia.

Gdy byłam tu poprzednio, gosposia ostrzegła mnie że spośród tych którzy weszli do
budynku, niewielu go również opuściło. Wtedy pomyślałam sobie, że nigdy już tu nie
powrócę, a tu proszę! Byłam tu, wlepiając oczy w czteropiętrowego słonia, lśniące
bielą kolumny prowadzące wzdłuż frontowego ganku, połyskujące jak marmurowe
słupy światła. Jak by się mieszkało w takim domu? Pełnym artefaktów i antyków,
luksusowym do przesady, ze stajnią dziwek krwi? Dom zalatywał dekadencją ale nie
do przesady.

Wysiadłam z samochodu i ruszyłam w stronę drzwi. Otworzyła mi służąca. Nie była
to ta sama co za pierwszym razem ale bez wątpienia była wampirem. Nie chciałam
wiedzieć gdzie była pierwsza...

—Jestem Menolly D'Artigo. Przyszłam by spotkać się Romanem. Mam z nim
umówione spotkanie o ósmej trzydzieści.

Służąca przesunęła się by mnie wpuścić. Pogratulowałam sobie pomysłu by założyć
dżinsy, sweter z golfem i czarną skórzaną kurtkę. Obcasy moich butów stukały w
błyszczące płytki, wypolerowane tak iż mogłam ujrzeć w nich swoje odbicie.

W ciszy zaprowadziła mnie do małego saloniku, tego samego w którym byłam
ostatnio. Wnętrze emanowało zamierzchłymi czasami. Stare, tapicerowane meble
oraz ręcznie tkane zasłony.

Roman był bardzo bogatym wampirem i pomimo swojego wyśmienitego gustu,
wnętrze to przyprawiało mnie o klaustrofobię. Wszystkiego było tutaj zbyt wiele...
zbyt wiele wazonów z różami... z ich zapachem... zbyt wiele obrazów na ścianach,
krzeseł, kanap i kozetek.

—Mistrz zaraz będzie, wyszeptała ze wzrokiem młodej łani.

Była młodym wampirem, czułam to. Aczkolwiek była wystarczająco wiekowa by
posłać mi długie spojrzenie, a następnie rzuciwszy mi sugestywny uśmiech,
wymknęła się z pokoju.

Doskonale znałam jego technikę: wiedziałam że Roman każe mi czekać
wystarczająco długo bym poczuła się nieswojo, następnie zmaterializuje się tuż obok
mnie. Jego wiek pozwalał mu poruszać się bezszelestnie i szybciej niż jakikolwiek
inny wampir. Był starszy od samego Draculi, starszy niż Dredge.

—O czym myślisz? spytał cicho wyłaniając się z drugiego końca pokoju.

Odwróciwszy się, znalazłam się twarzą w twarz z parą oczu błyszczących w
ciemności.

Kiedy wyszedł z cienia, zamarłam niczym jeleń złapany w świetle reflektorów.

Wyglądał zupełnie jak w moim śnie, widocznie nie zapomniałam jego wyglądu. Na
oko mierzył jakieś metr osiemdziesiąt. Nienagannie ubrany, muskularny, nosił
marynarkę od smokingu i czarne aksamitne spodnie. Jego proste włosy w kolorze
ciemnej czekolady, zaczesane były w koński ogon. Miał niemal białe oczy. Im
bardziej wampir był zaawansowany wiekiem, tym bardziej jego oczy jaśniały. Moje
stawały się szare. Romana były niemal matowe, choć z widoczną iskrą. Jego czarne
źrenice nadawały mu wygląd kota.

Wyciągnął do mnie rękę. W tej samej chwili zabłysły jego złote spinki z szafirami do
mankietów, podobnie zresztą jak pasujący do nich wisiorek na jego szyi.

—Menolly, cieszę się że przyszłaś, wyszeptał skinąwszy mi bym usiadła.

Wybrałam fotel tak, by nie mógł usiąść tuż obok mnie. Nie ufałam mu. Każdy
wampir w tak podeszłym wieku musiał stracić dużą cześć swojego człowieczeństwa.

—Chciałaś mojej pomocy. Poprosiłem cię abyś przyszła, ponieważ mam ci do
powierzenia pewną misję, podsumował z uśmiechem, głosem niskim i jedwabistym
niczym śmietanka. Tak więc pomożesz mi.

Jego maniery mnie oczarowały ale to mój zdrowy rozsądek kazał mi skinąć. Gdy tak
stary wampir zaprasza cię do swojego domu i prosi o przysługę, to jedyne co możesz
odpowiedzieć to „tak”. Przynajmniej dopóki nie znajdziesz sposobu jak uciec albo
jak uchylić się od tego obowiązku.

—Czego chcesz?

Roman odchylił się do tyłu i wyciągnął miniaturowe cygaro, następnie zapalił je i
zaciągnąwszy się, wypuścił z ust małe doskonale okrągłe obłoczki dymu ukazując
przy tym czubki swoich kłów.

Wpatrując się w jego usta, oblizałam wargi. Czułam się jak Kubuś Puchatek twarzą w
twarz z beczułką miodu. Po chwili mój gospodarz umieścił swoje cygaro w
popielniczce.

—Czego chcę? powtórzył. Chcę zapobiec morderstwu.

—Komu grozi niebezpieczeństwo?

Starałam się skupić uwagę na tym co mówił, modląc się by nie dotyczyło to mnie lub
moich sióstr.

—Twojemu przyjacielowi, Wade Stevens.

Wade! Wade, wampir, który odegrał tak ważną rolę w moim życiu, który wprowadził
mnie do wampirzej społeczności Seattle, by na koniec odwrócić się do mnie plecami?

Poczułam jak mój zły nastrój powraca.

—Nie rozmawiamy już ze sobą, odparłam sucho. Poza tym kto chciałby go
zamordować? Może Terrance?

—Nie, odparł cicho Roman. Ale jeśli nie wycofa się z wyścigu w wyborach, sam
wpakuję mu kołek w serce. Albo wyślę kogoś kto to zrobi za mnie.

Co jest do cholery? Patrzyłam na niego przez chwilę czekając aż się roześmieje, co
wskazywałoby na to iż żartuje. Ale nic takiego się nie stało.

—Nie możesz zabić Wade'a! On jest jednym z tych dobrych! zawołałam nim
zdarzyłam pomyśleć.

—Mogę i zrobię to jeśli ten nie posłucha rozumu i nie wycofania się z wyborów.
Pozwól że przedstawię ci powód. Miedzy innymi dlatego cię dziś wieczorem tutaj
wezwałem (pochylił się patrząc mi prosto w oczy. Poczułam jak opadam do przodu,
tonąc w mroźnej toni jego starego spojrzenia). Menolly, musisz przekonać Wade'a by
zrezygnował bez wyjaśniania mu dlaczego, inaczej go zabiję, to proste.

Następnie nie dając mi czasu na odpowiedź, wziął mnie za rękę. Poczułam lodowaty
dreszcz wzdłuż kręgosłupa. Ja, która nie czułam zimna, nagle poczułam się
przemarznięta do kości! Część mnie, ta która pamiętała Dredge'a, miała ochotę
krzyczeć: "Nie! Nie dotykaj mnie!”; druga natomiast błagała bym dała mu wolną
rękę. Walczyłam z paniką.

—Co jeśli mi się nie uda? Jeśli mnie nie posłucha? Co się wtedy stanie?

—To nie mój problem, wyszeptał głosem tak niskim że ledwie go usłyszałam.

Przyciągnął mnie do siebie i uniósł z krzesła. Zanim mogłam zrozumieć co się dzieje,
znalazłam się na jego kolanach wpatrując się w jego oczy. Pogłaskał mnie delikatnie
po twarzy.

—Mam swoje powody, Menolly. Mogłem po prostu zignorować wszystko i zlecić
komuś by go zabił, ale mimo iż obecnie nie jesteście w najlepszej komitywie, to
wiem że kiedyś był twoim przyjacielem, więc daję ci szansę byś go uratowała. To
jak?

—Ale dlaczego? Co może być złego w tym że kandyduje? Terrance z pewnością nie
jest lepszym wyborem! On zniszczy wszystko na co tak ciężko pracowaliśmy!
Wszystkie traktaty z ludźmi i z wróżkami!

Z bliska mogłam lepiej przyjrzeć się rysom jego twarzy. Był bardzo przystojny. Jego
włosy lśniły w miękkim blasku świec. A jego oczy... oczy przypomniały mi kule
światła zwieńczone mgłą.

Zastanawiałam się jak wiele motyli udało mu się schwytać korzystając ze swojego
uroku? Na myśl przyszedł mi harem. Czy wszystkie były ludźmi? Czy cieszyło go
pożywianie się z nich? Czy były też jego konkubinami?

Jego twarz była o milimetr od mojej.

—Bądź pewna. Terrance nigdy nie zostanie regentem.

—Mam nadzieję że nie zamierzasz mnie wysłać bym z nim porozmawiała. On
pragnie mojej krwi a ja jego.

Pokręciłam głową. Właściciel Fangtabula był już martwy. A przynajmniej byłby
gdyby udało mi się go złapać. Był wampirem najgorszego rodzaju, takim który w
całości oddaje się swojemu drapieżnikowi. Terrance był sadystą, drugim Dredge'em
tyle że przy władzy.

—O nic takiego cię nie proszę. Zajmę się nim. Zapomnę o Wade jeśli przekonasz go
do rezygnacji z wyścigu, ponieważ jego grupa wsparcia jest bardzo dobrą inicjatywą.
Aczkolwiek powinnaś działać z rozwagą i finezją – nie możesz mu powiedzieć
dlaczego chcesz by się wycofał. I bądź pewna że w przyszłości będą czekały cię
podobne misje.

Wydawał się tak pewny siebie! I tego że się zgodzę! Oczywiście, biorąc pod uwagę
to kim był, miał wszelkie powody by liczyć na moją współpracę.

—Co zamierzasz zrobić z Terrance?

—Zamierzam zamknąć klub Fangtabula i wykończyć wszystkich pierwszoplanowych
graczy. Żywią się oni wbrew woli ofiar i zagrażają naszym negocjacjom z żywymi.

Bardzo delikatnie postawił mnie na ziemi i wstał, a otaczająca go energia wręcz
trzeszczała. Instynktownie się cofnęłam. Gdybym miała puls, biłby teraz dziko.

—Terrance ośmielił się zakwestionować mój autorytet. Menolly! Czy wiesz kim
jestem? zapytał z zimnym uśmiechem.

Pokręciłam głową wsłuchując się w dźwięk koralików z kości słoniowej wplecionych
w moje włosy.

—Wiem tylko że masz na imię Roman ... i masz znacznie większą moc niż ja...

—Och, Menoly, powiedział cicho. Moja droga Menolly, jestem Roman, władca nacji
wampirów, najstarszy syn Krwawej Wyne - Królowej Matki Karmazynowego
Welonu. I jestem następcą tronu.

I wtedy sie roześmiał.

Rozdział 5

Blood Wyne? Tym razem wzdłuż kręgosłupa przebiegł mi zimny dreszcz i nie miało
to nic wspólnego z temperaturą. Słyszałam wiele plotek na temat Blood Wyne,
przerażającej królowej wampirów, której imię tonęło w mrokach czasu. Nie
wiedziałam czy wampiryzm narodził się wraz z nią czy była jedynie jego
prekursorem. Blood Wyne była pierwszym wampirem i jej imię wzbudzało postrach
zarówno wśród żywych jak i nieumarłych.

Szeptano je we wszystkich krajach i to na długo przed Wielką Separacją, natomiast
gdy doszło do podziału wróżek na frakcje a ludzie zaczęli domagać się świata tylko
dla siebie, Blood Wyne usunęła się w cień.

Nadal była znana ale wycofała się w kąt jak pająk, obserwując co przyniosą kolejne
wieki. Słyszałam o niej ale jak większość wampirów, wierzyłam że zeszła do
Podziemnych Królestw by zająć swoje miejsce w piekle. Jednak świat się zmienił i
jej ludzie wychodzili z trumien. Najwyraźniej Królowa Karmazynowego Welonu
ponownie pojawiła się na salonach nieumarłych.

—Czy Blood Wyne jest twoją Panią? spytałam wpatrując się w Romana.

Nic dziwnego że był tak potężny i tak stary. Był niewyobrażalnie stary. Żył w Seattle
w posiadłości z pałacem. W rozmowie mój umysł nie był w stanie wszystkiego
ogarnąć; miałam wrażenie że niemal osiągnęłam swój limit.

—Tak, ale nie tylko. Jest też moją matką. Stała się moją panią gdy sama została
przemieniona, podobnie zresztą jak wszystkie jej dzieci. Jest nas ośmioro,
rozproszonych po całym świecie. Jestem z nich najstarszy (usiadł w fotelu głaszcząc
mnie po ramieniu).

Wampiry są dziećmi Blood Wyne. Powoli odwróciłam się by usiąść. Przemieniła
swoje własne dzieci? Poczułam nudności.

—Czy byłeś w niebezpieczeństwie? A może po prostu zdecydowała się przemienić
was wszystkich w wampiry jak ona?

Roman wyjął cygaro z ust przyglądając mu się przez chwilę, po czym obrócił je w
palcach.

—Blood Wyne była bardzo zaborczą matką... nie zwlekała z przemienieniem nas...
niemal od razu po swojej transformacji zaatakowała całą naszą ósemkę. Rozkazała
strażnikom by ci trzymali nas przy ziemi i karmiła się nami dopóki nie byliśmy bliscy
śmierci. W tym momencie zmusiła nas do wypicia swojej krwi. Miałem szczęście że
byłem najstarszy. Ale mój brat i siostra którzy byli bliźniętami, mieli zaledwie po
dwanaście lat... (wydawał się niemal smutny a jego oczy były zamglone).

Żyli wiecznie uwięzieni w początkach dojrzewania. Zbuntowali się przeciw matce a
następnie razem uciekli. Ostatni raz słyszałem o nich jakieś pięćset lat temu, gdy
sterroryzowali i zniszczyli francuską wioskę.

—Ale dlaczego? Dlaczego miała by to zrobić własnym dzieciom?

Nie potrafiłam sobie wyobrazić by ktoś kto kocha swoje dzieci, zdecydował się
przemienić je w potwory.

—Chciała zbudować imperium które będzie trwać wiecznie. Chciała nas trzymać
przy sobie na zawsze i w kwestii zamiarów i celów udało jej się osiągnąć sukces,
przynajmniej jeśli chodzi o czas życia. My jednak zamiast pomóc jej stworzyć
królestwo którego pragnęła, opuściliśmy dom. W realizacji tego celu zastąpiły nas
wampiry pożądające takiej samej władzy jak ona. Przez lata zbudowała królestwo a
jej dzieci... w końcu wróciliśmy do niej, ale na ściśle określonych, naszych
warunkach.

—Wy wszyscy?

Nie odpowiedział od razu.

—Dwoje moich braci kurczowo trzymało się jej spódnicy. Gdybyśmy od samego
początku trzymali się razem, teraz rządzilibyśmy światem. Pozostali zgodzili się
zostać jej emisariuszami i pomagać jej ale nie z widocznej pozycji. Na początku była
zła ale ostatecznie się zgodziła. Chciała być na świeczniku, a musiała zadowolić się
rządzeniem z cienia i zostawić śmiertelników w spokoju.

—Zdecydowaliście się zapomnieć poinformować o sobie ludzi.

—Wiedzieliśmy że jeśli poddamy się żądzy krwi Blood Wyne, to przeważy ona nad
logiką i rozumem i wybuchnie wojna przeciwko wampirom. Czasy nie były tak
postępowe jak obecnie. Gdybyśmy szaleli w kraju rządząc terrorem, zniszczyli by
nas.

—Jeszcze za życia wyrządziłem wystarczająco dużo szkód. Wolałbym nie powtarzać
tego doświadczenia. Są chwile gdy najeźdźcy są niezbędni światu ale już nie jestem
wojownikiem, z wyjątkiem gdy muszę ponownie chwycić za broń. Wolę dać z siebie
wszystko aby przywrócić równowagę między dwoma końcami widma.

Spojrzałam na niego myśląc, że przymierze z Romanem byłoby mądrym posunięciem
i to pod wieloma względami. Jednakże to zwróciłoby jeszcze większą uwagę na
mnie, co niektórym wampirom zbytnio by się nie spodobało. W szczególności Wade.

Wreszcie... jeśli nie zrobię tego o co poprosił mnie Roman, Wade zginie. I mimo że
nadal byłam na niego wściekła, nie mogłam do tego dopuścić.

Ponadto musiałam przyznać że pomysł ujrzenia Terrance wyeliminowanego z gry i to
na zawsze był dla mnie jak wielka, krwawa i soczysta marchewka. Facet był szalony,
niebezpieczny a ja miałam do niego osobistą urazę.

Roman posiadał ogromną moc, a fakt że nigdy nie użył jej do sterroryzowania miasta,
wiele mówił o jego naturze. Zdecydowanie i po stokroć bił na głowę Dredge'a, który
używał swojej mocy jak młotka. Roman nosił ją niczym płaszcz.

Oblizałam usta. Odkąd mój gospodarz wziął mnie na kolana, moje kły były
wysunięte i tak pozostawały. Roman był niebezpieczny, zabójczy i smakowity.
Wszystko to sprawiało że był tak kuszący. W końcu zdecydowałam się posłuchać
swojego instynktu.

—Pomogę ci, o ile nie będzie to kolidowało z tym co ja i moje siostry aktualnie
robimy. Nasza praca jest i pozostanie moim priorytetem.

Nie miałam zamiaru rozmawiać z nim o demonach ale miałam wrażenie, że on już o
nich wiedział. Wampiry były z natury ostrożne, komuś takiemu jak Roman nie udało
by się żyć tak długo gdyby nie posiadał informacji o potężnych i wpływowych
członkach społeczeństwa.

Wiedziałam też, że na Ziemi toczyły się wojny pomiędzy wampirami o terytoria. Jak
u lwów: tylko jeden król mógł panować nad jednym konkretnym terytorium, w
przeciwnym razie dochodziło do walk. Co wyjaśnia dlaczego rodzeństwo Romana
było rozproszone po całym świecie, z wyjątkiem dwojga którzy nadal żyli z Blood
Wyne.

Obecność Roman w Seattle oznaczała iż był najstarszym i najpotężniejszym
wampirem w regionie.

Przytaknął, a jego spojrzenie zdawało się mnie nawoływać.

—Jak sobie życzysz, Lady Menolly. Chciałabyś zatańczyć?

Myśląc o moim śnie, skinęłam głową. Roman wstał i wyciągnął do mnie rękę, a
następnie pomógł mi wstać prowadząc do drzwi po lewej stronie salonu. Podążyłam
za nim bez słowa. Na jego ustach igrał lekki uśmiech.

Ujrzawszy pokój z mojego snu, westchnęłam. Poza wspaniałymi strojami, wszystko
było dokładnie takie samo.

Roman położył dłonie na moich ramionach i zdjął ze mnie kurtkę, niedbale rzucił ją
na bok, następnie pstryknął palcami i rozbrzmiała muzyka. W powietrzu uniósł się
stłumiony grzmot bębnów a wraz z nim kobiecy zmysłowy głos owinął się wokół nas
niczym całun, prowadząc nas w swoim rytmie.

Tańczyliśmy wirując i obracając się przy dźwiękach tanga i walca. Nasze stopy
ledwie dotykały ziemi. Oczarowana ruchem, zaczęłam się śmiać. Przepełniała mnie
radość. Oczy Romana rozbłysły. Chwycił mnie w pasie i wziął za rękę. Jego
triumfalny uśmiech przypominał mi uśmiech wilka.

Gdy muzyka ucichła, pociągnął mnie ku kanapie - wprost na swoje kolana. Gdy
nasze oczy się spotkały, poczułam niewyobrażalne pożądanie wywołujące we mnie
falę głodu. Coś czego nie czułam do żadnego mężczyzny, od czasu incydentu z
Vanzirem na grzbiecie Flama.

Łowca snów kusił mnie fantastyczną jazdą, bez zahamowań i obawy przed
zranieniem mojego partnera, ale nigdy nie posunęliśmy się dalej.

Rozurial był czułym kochankiem ale jak dla mnie był zbyt słodki duchem, znacznie
bardziej niż moja Nerissa.

Moja puma dawała mi pasję i miłość. Nie miałam problemu by się powstrzymywać,
by nie zranić jej pod wpływem głodu czy emocji.

Co się tyczy męskich kochanków, nigdy nie szukałam z nimi emocjonalnych więzi.
Chciałam jedynie seksu bez ograniczeń, by bez strachu pozwolić mojemu
drapieżnikowi wyjść na powierzchnię. Roman pachniał czystym seksem.

Muzyka zmieniła się, ustępując miejsca „Strange Charm” Gaty Numan'a. Przestałam
się śmiać. Siedząc okrakiem na jego kolanach, pochyliłam się do przodu. Nie
spuszczając ze mnie wzroku, odchylił się do tyłu. Podparta lekko na rękach,
wpatrywałam się w niego, podczas gdy jedynym dźwiękiem w pokoju była
rozchodząca się muzyka.

—Nie mogę ci dać nic ponadto, wyszeptałam. Jestem zakochana w najpiękniejszej
kobiecie na świecie i moje serce należy do niej. Ale dałyśmy sobie wzajemnie zgodę
na zabawy z mężczyznami.

Roman przebiegł palcami po moim policzku, po czym siadając ponownie ujął mnie
za brodę.

—Nigdy nie poproszę byś mnie kochała. W moim sercu nie ma miejsca dla tego
rodzaju emocji. Ale pragnę cię i chcę, Menolly. Zbyt cię szanuję by narzucić ci swoją
wolę. Jeśli zrobisz mi ten zaszczyt i ofiarujesz mi swoje ciało, będę troskliwym i
uważnym kochankiem.

Niczego więcej nie potrzebowałam. Pochyliłam się i jego usta znalazły się na moich.
Nagle znaleźliśmy się w pozycji stojącej. Jego ręce podtrzymywały mnie za tyłek,
podczas gdy ja sama owinęłam nogi wokół jego talii.

Walczyłam ze wspomnieniami o Dredge'u. Był jedynym wampirem z jakim
uprawiałam seks i to tylko dlatego że mnie zgwałcił i torturował - nie miałam
wyboru.

Ale Roman... jego ręce były zaskakująco delikatne, gdy po grubym dywanie niósł
mnie w stronę kominka.

Sięgnęłam do dżinsów, ale mnie powstrzymał.

—Pozwól mi cię rozebrać.

—Muszę ci coś powiedzieć, wyszeptałam powstrzymując jego dłoń (zamknęłam
oczy i umilkłam. Po chwili słowa wypłynęły ze mnie jednym tchem). Cała jestem
pokryta bliznami...

Podciągnął mnie do pozycji siedzącej.

—To Dredge, prawda? To była jego ulubiona metoda.

Tłumiąc gniew na samą wzmiankę o moim panu, kiwnęłam głową.

—Zgwałcił mnie. Torturował, ranił by następnie zabić i przemienić w wampira.

—Ale to nie przeszkadza twojej kochance, prawda? zapytał rysując leniwie
kręgi na moich dżinsach, tuż powyżej kolana.

Uśmiechnąwszy się pokręciłam głową.

—Nie. Nauczyła mnie kochać siebie pomimo blizn. Ale mogą być one...
dekoncentrujące, nie chciałabym cię przestraszyć.

—To blizny wojenne moja droga, odparł unosząc palcem mój podbródek. Bądź
z nich dumna. Zaakceptuj je i pogódź się z nimi. One czynią cię tym kim jesteś.
Jesteśmy drapieżnikami. Stoimy na szczycie łańcucha pokarmowego. Kroczymy
wśród nieśmiertelnych.

Jego oczy były szare niczym mgła, przypominały mróz.

Roman odrzucił ramiona do tyłu.

—Twoje blizny nie ujmują twojego piękna, podobnie jak koloru twoich włosów ani
krzywizny twoich ust. Ani twojej pasji i piękna, są częścią twojej duszy. Zostały
nienaruszone i należą tylko do ciebie, bez względu na twój wygląd. Uwierz mi, jesteś
prawdziwą pięknością, zarówno z zewnątrz jak i od środka.

Myślałam przez chwilę nad jego słowami, po czym uniosłam ramiona.

Zdjął mój golf i odrzucił go na bok, odsłaniając moje nagie piersi. Następnie pochylił
się ku mnie i rzuciwszy mi szybkie spojrzenie, wziął mój sutek w usta.

Gdzieś w głębi mojej istoty wybuchł pożar, jęknęłam. Roman owinął ramiona wokół
mnie i nie zdejmując ust z mojej piersi, ułożył mnie przed kominkiem. Dyszałam
czując serię małych eksplozji rozprzestrzeniających się wzdłuż mojego kręgosłupa i
dalej ku wnętrzu ud.

Jedną ręką rozpiął pasek w moich dżinsach. Wyciągnęłam rękę żeby mu pomóc, ale
odsunął moje dłonie i sam uporał się z zamkiem. Aby mu pomóc uniosłam lekko
biodra ku górze. Tak oto leżałam naga od pasa w dół, w słabym świetle żyrandola.

Roman wstał, uklęknął obok mnie i zdjął marynarkę oraz koszulę, odsłaniając tym
samym mięśnie klatki piersiowej, usiane drobnymi ciemnymi włoskami tego samego
koloru co jego włosy. Miał silne i muskularne ramiona, a jego nadgarstki i ciało
zdobiły blizny. Nie były to celowe rany jak te na moim ciele ale wyglądały jak ślady
po bacie lub szpicrucie. Dotknęłam palcem jednej z nich, rozciągającej się na jego
klatce piersiowej.

Musiała liczyć sobie tysiące lat i była dowodem dawnych tortur.

—Zanim stałem się wampirem walczyłem w wielu bitwach, wyszeptał. Moja matka
była już wtedy królową. Dowodziliśmy małym krajem koczowniczych wojowników.
Prowadziłem wojny u jej boku wraz z moimi braćmi i siostrami, podbijając sąsiednie
wsie i małe terytoria. Pięciokrotnie omal nie zginąłem.

—Pokaż mi.

Mój wzrok zatrzymał się na bliznach o których mówił. Z tego co opowiadał wynikało
iż mógł żyć na długo przed Wielką Separacją.

Wstał i zdjął spodnie, ostrożnie umieścił je na pobliskim krześle a następnie odwrócił
się do mnie silny, twardy i gotowy. Ale zamiast rzucić się na mnie, wskazał na długą
bliznę zdobiącą jego udo.

—Drewniana włócznia - wyjaśnił - omal mnie nie zabiła ale dzięki naszym potężnym
szamanom wyszedłem z tego cało (wskazał na kolejną, tym razem na jego lewym
boku). To była strzałka obsydianu.
Trafiła w pobliże serca ale nie na tyle blisko by mnie zabić (odwrócił się i uniósł
kucyk, jego plecy były zwieńczone bliznami a konkretnie śladami po bacie). Kiedy
zostałem schwytany przez wroga, ten próbował wysmagać mnie na śmierć ale to on
wylądował w grobie. Wróciłem do domu cały we krwi, ranny, ale zwycięsko.

Wyrzucił ramiona do tyłu przyjmując królewską postawę tak, że prawie zapomniałam
o jego nagości. Jego moc i gracja emanowały z niego falami, przyciągając mnie ku
sobie.

Uklękłam dotykając ustami blizny na jego udzie, posuwałam się dalej torując sobie
drogę pocałunkami od blizny widocznej na jego brzuchu a kończąc na śladzie po
ranie na jego boku, nie przestając lekko go przy tym podgryzać.

Roman zadrżał, a jego męskość stwardniała jeszcze bardziej.

—Och, moja piękna! westchnął. Tak wolna i tak dzika!

Położył rękę z tyłu mojej głowy, a ja całowałam wszystkie blizny zdobiące jego
ciało. W odróżnieniu do Nerissy, jego skóra była zimna - podobnie jak moja.
Przycisnęłam moje nagie ciało do jego czując jak wewnątrz mnie zaczyna narastać
głód.

Głód krwi, głód seksu.

Oplotłam ramiona wokół jego talii.

—Nigdy nie robiłam tego z wampirem, poza...

—Ciii... nie psuj tej chwili wymawiając jego imię. Nie teraz.

Odwrócił się i wziął mnie w ramiona, miażdżąc moje usta w pocałunku.

—Jest tak wiele rzeczy które możemy zrobić razem, wyszeptał. Pragnę cię
skosztować, nakarmić się tobą. Czy chciałabyś wymienić się ze mną krwią?

Skinęłam głową. Ja również pragnęłam go posmakować, poczuć w ustach istotę jego
krwi. Krew która pozostała w naszym ciele, nie miała już normalnej temperatury ale
wciąż krążyła w naszych żyłach w nieznośnie powolnym rytmie, bez tętna ani
ognia...

Roman opuścił usta do mojej szyi.

—Pozwól mi pić z siebie, moja piękna, a i twoja kolej nadejdzie gdy zasmakujesz
mojej mocy.

W chwili jego kły dotknęły mojej skóry i zatopiły się w moim ciele, poczułam
ogarniającą mnie falę euforii. Zamknęłam oczy dając się porwać wirowi namiętności.
Prądowi rzeki który pociągnął mnie w dół.

Pozwól mi utonąć na zawsze! Pływać i nigdy nie wracać...!

Moje myśli otulała chmura koloru bursztynu i miodu, zapach kadzideł, słodkie
perfumy... a w mojej głowie pojawiły się obrazy...

Stare koryto rzeki, suche jak powierzchnia Księżyca, wrzynające się w wydmy.
Niczym grzmot tętent końskich kopyt, grupka wojowników jadących w słońcu
kierowana przez mężczyznę, wspaniałego i chwalebnego w prażących promieniach
słońca. Roman.

Siedzący majestatycznie na koniu, na czele wszystkich, ze zwycięskim spojrzeniem.
Po chwili scena uległa zmianie, zmysłowy kolaż miejsc i ludzi... i Roman
prowadzący natarcie stał na szczycie stosu trupów, w środku bitwy, śmiejący się i
zwycięski. Jego oczy tętniły życiem gdy brał to co jego.

Po chwili euforia zaczęła powoli zanikać, wystarczająco bym mogla odzyskać
kontrolę nad własnymi myślami.

Roman odsunął się eksponując mi swoją szyję.

—A teraz, wyszeptał, twoja kolej. Chodź kochanie. Ugryź mnie, pij i wdychaj.

Zanurzając w nim kły, poczułam w ustach napływ krwi. Zlizałam krople z
powierzchni jego skóry. Była słodka i smakowała jak sherry lub porto, jak likier.
Zanurzyłam kły głębiej i siadając okrakiem na jego biodrach, otarłam się o niego
zmysłowo. Na co on odpowiedział szarpnięciem. Gdy zlizywałam ranę, Roman
jęknął. Zaczęłam kołysać biodrami smakując jego obecność w sobie. Jedną ręką ujął
mnie w talii i wstał, owinęłam nogi wokół jego bioder.

Świat nie był niczym innym jak mgiełką pożądania i krwi, pragnieniem kontaktu i
mieszaniną różnorodnych wrażeń, a wszystko to w wirze doznań. Poruszaliśmy się
leniwie niczym nocne rozmyte chmury.

Nagle spojrzałam w górę i ujrzałam nad nami gwiazdy. W mroku nocy błyszczały
krystalicznie czystym blaskiem. Nie przeszkadzało mi zimno ani wiejący wokół nas
lodowaty wiatr.

Oderwałam się od jego szyi, krew spływała mi po brodzie, gdy Roman niósł mnie
przez śniegi aż dotarliśmy do prywatnego gaju pełnego jodeł i cedrów.
Pośrodku polany znajdowało się czarne marmurowe podium. Delikatnie umieścił
mnie na nim, siadając na mnie okrakiem.

Wpatrywałam się w gwiazdy, przypominając sobie inną noc i inne gwiazdy...
ostatnią nieskażoną i piękną rzecz jaką pamiętałam. Krwawe łzy spływały mi po
policzkach i zaczęłam kwilić.

Roman zdawał się rozumieć co się dzieje, bo delikatnie pogłaskał mnie po policzku.

—Nie mam zamiaru cię skrzywdzić, Menolly. Jeśli zechcesz, zatrzymam się w
dowolnym momencie. Nie jestem twoim panem, a ty nie jesteś już tą młodą
zagrożoną kobietą. Spójrz na gwiazdy, spójrz na ich splendor, gdyż odzwierciedlają
one piękno ciebie leżącej pode mną.

—Ale... ale... gwiazdy są tak czyste, a my jesteśmy...

Próbowałam znaleźć słowa, zaskoczona tym że uczucie wstrętu do samej siebie
wciąż się we mnie czaiło.

Ale Roman położył mi palec na ustach.

—Nasze życie jest wypełnione krwią i śmiercią ale piękno cielesności - aż do grobu
- piękno rozkładu i wtapiania się w elementy podstawowe. Jak możesz nie wierzyć
we własne piękno? W swoje miejsce w porządku rzeczy?

Schylił się i położył usta na moich, w pocałunku tak delikatnym i czułym że
otworzyłam się przed nim niczym kwiat. I ponownie zaczęłam wierzyć.

Nerissa mnie kocha pomimo tego iż wie kim jestem. I ja ją kocham bez niszczenia
jej. Moje siostry mnie kochają i ja również mogę je kochać bez obawy że je stracę.

W tym momencie zdałam sobie sprawę, że boję się posiadania czegoś ze strachu iż to
utracę. Owszem, byłam drapieżnikiem i to śmiertelnie niebezpiecznym ale miałam
duszę. Dredge odebrał mi życie ale nie mógł dotknąć mojej duszy.

Wzdrygnęłam się z policzkami mokrymi od łez.

—Roman, kochaj się ze mną. Zabierz mnie do cienia i pokaż mi piękno grobu.

Uśmiechnął się lodowato, patrząc na mnie swoimi białymi niczym śnieg oczami i
powoli wszedł we mnie. Na początku poruszał się powoli, potem coraz mocniej i
szybciej. Po chwili łagodność zniknęła pozostawiając jelenia i sarnę w rui, jęczących
i stękających w nocy gdy wiatr wył i wirował wokół nas w poświacie księżyca.
Zatopiłam kły w szyi Romana, spijając siłę życiową umarłych.

Po długim prysznicu w pokoju gościnnym, pełnym butelek, perfum, pięknych ubrań i
antycznych lalek, ubrałam się i dołączyłam do Romana w małym saloniku. Wydawał
się swobodny, w swojej czarnej marynarce z aksamitu i w wyblakłych dżinsach
koloru indygo. Jego wilgotne jeszcze włosy związane były w kucyk, który swobodnie
opadał mu na plecy.

Gdy weszłam, wstał w milczeniu wyciągając do mnie ramiona. Przez moment
zawahałam się ale w końcu dałam się przytulić.

Pocałował mnie w czoło, a potem jeszcze w usta, następnie cofnął się patrząc mi
prosto w oczy.

—Czy pomówisz dzisiaj ze swoim przyjacielem Wade?

Kiwnęłam głową. Rozmowa z moim „przyjacielem” znajdowała się na szczycie listy
rzeczy których nie miałam ochoty robić, ale dałam mu moje słowo.

—Tak zrobię to.

—Więc może to pomoże ci znaleźć twojego wampira - seryjnego mordercę - którego
szukasz. Wokół mojego domu kręci się kilka młodych wampirów. Moje służące
wspomniały mi o incydencie z pewnym młodym wampirem który nie chce przyjść
gdy się go wzywa. Wydaje się że jego pan stracił nad nim kontrolę... lub jeśli on jest
wciąż pod wpływem swego Pana, to mamy podwójny problem.

—Co o nim wiemy?

Odwróciłam się powoli aby usiąść i otworzyłam notatnik. Delilah dobrze nas
przeszkoliła - Camille i mnie. Nigdzie nie ruszałyśmy bez długopisu i notesu.
Roman zastanawiał się przez chwilę.

—Niewiele. Wiemy że jest mężczyzną. Jest wampirem nie dłużej niż sześć miesięcy.
Myślę że jest jeszcze młodszy. Coraz więcej ludzi mówi że widzieli wampiry w
dzielnicy Greenbelt Park. Nikt z tutejszych nie rości sobie praw do tego terytorium.

Cholera! Dzielnica Greenbelt Park. To właśnie tam odkryliśmy nasze ofiary!
Teraz kiedy tak o tym myślałam, przypomniałam sobie iż miejsce to miało opinię
nawiedzonego, choć osobiście wątpiłam w prawdziwość takich zeznań.

Najstarsze budynki w Seattle znajdowały się właśnie tam, w tym kilka hoteli B&B
które działały pod szyldem "nawiedzone" (po to tylko by przyciągnąć więcej
turystów).

Sąsiednie domy z kamienia i cegły należały do starych, zamożnych rodzin lub
młodych bogatych par które chciały je wyremontować.
Obszar ten nie uchodził za zamożny, ale miał historyczną wartość.

—Wiem że wampiry unikają tamtejszych ulic ale nie miałam czasu by
dowiedzieć się dlaczego. Jak to jest, że nikt nie upomniał się o to terytorium?

Roman rzucił na mnie okiem

i

wzruszył ramionami.

—Z powodu duchów. Są tam bardzo aktywne.

—A więc są prawdziwe? spytałam marszcząc brwi (myślałam że większość z tych
opowiastek zostało wymyślonych na użytek turystów). Dlaczego wampiry tak się ich
boją? Co one mogą im zrobić?

—Duchy są jak najprawdziwsze i bardzo niebezpieczne, zapewnił mnie Roman.
Zarówno dla ludzi jak i dla wróżek i wampirów. Coś w okolicy daje im moc, rodzaj
siły i energii. Przynajmniej jeden wampir zginął z powodu tamtejszej aktywności
spirytualnej. Duch wpakował jej kołek w serce.

—Duch??! wykrzyknęłam zdumiona. Żartujesz!

Jeśli duchy były w stanie odgrywać Buffy, to byliśmy w tarapatach.

—Tak. Byłem tam. Widziałem widmową postać, wtedy kołek wzniósł sie w
powietrze i runął przebijając Elizabetta. Zginęła w lawinie pyłu. A ja uciekłem i
nigdy tam nie wróciłem (podszedł do mnie i dotknął jednego z moich warkoczyków).
Jeśli już tam pójdziesz moja droga, bądź bardzo ostrożna. Proszę. Podobnie twoje
siostry.

Rozdział 6

Po wyjściu od Romana postanowiłam rozejrzeć się po Greenbelt Park. Doceniałam
jego ostrzeżenia ale byłam w stanie zadbać o siebie sama, ponadto byłam
wystarczająco rozsądna by unikać głupich decyzji. Potrafiłam wchodzić
niepostrzeżenie do budynków przejmując temperaturę otoczenia, tym samym
pomagając moim siostrom uniknąć potencjalnego zagrożenia, dlatego nie widziałam
powodu dla którego teraz nie mogłabym się rozejrzeć po okolicy. W dodatku jestem
znacznie silniejsza i odporniejsza od moich sióstr.

Kręciłam się po dzielnicy mieszczącej się niedaleko naszego domu w Belles
Faires, gdzie było więcej zieleni niż w innych częściach miasta. Blisko drogi rosły
jodły których gałęzie kładły się cieniem na drobnych, podobnych do kororek
pajęczynach.

Budynki ze starej cegły ustąpiły miejsca kamiennym, ciężkim i ponurym.
Harmonizowały z drzewami otaczającymi tę okolicę. Zaparkowałam obok dużego
parku, blisko miejsca w którym odnaleziono martwe kobiety i wysiadłam z
samochodu.

Moją uwagę przykuł unoszący się w powietrzu, trudny do zidentyfikowania zapach.
Czy to ze względu na burzę? Czy coś innego? Padał śnieg, a to zawsze niosło ze sobą
dziwne uczucie magii... jednak to... tym razem w powietrzu unosiło się swego
rodzaju zaburzenie równowagi... pewny rodzaj niestabilności. A jeśli ja mogłam ją
poczuć, znaczyło to że była potężna.

Schowawszy kluczyki do kieszeni, bez wysiłku przeskoczyłam przez bramę z kutego
żelaza. Moje obcasy stukały cicho o chodnik, a koraliki wplecione we włosy były
jedynym dźwiękiem jaki wydawałam od dnia mojej przemiany w wampira. Czasami
zdarzało mi się nosić kolczyki lub łańcuszki, dzięki nim czułam się odrobinę
żywsza...

Światła uliczne były włączone, mimo iż sam park był już zamknięty. Po sekundzie
wahania zdecydowałam się pójść żwirowaną krętą ścieżką pomiędzy drzewami,
mijając po drodze ławki i stoły piknikowe.

Co jakiś czas przystawałam zamierając w miejscu, nadsłuchując gdy zdawało mi się
iż gdzieś dostrzegam poruszający się cień, a wszystko to ze względu na słabe
oświetlenie.

Nagle ujrzałam ciemny obszar w gąszczu cedrów, w pobliżu jednego ze stołów
piknikowych. Ruszyłam ścieżką w jego kierunku, pozostawiając ślady na świeżym
śniegu. Zakradłszy się pomiędzy krzaki paproci i krzewów, naraz wyczułam w
powietrzu dobrze mi znany zapach... krwi. O cholera!

Kierując się nosem i mając nadzieje że się mylę, dotarłam do zarośli. Zaskoczyło
mnie jednak to co ujrzałam. Tuż przede mną na ziemi leżała młoda kobieta. Jej
spódnica była uniesiona i nie miała na sobie bielizny, a z wnętrza jej ud kapała
jeszcze świeża krew.

Jeden rzut oka na jej twarz potwierdził iż pasowała do profilu mordercy. Około metra
siedemdziesięciu, jakieś sześćdziesiąt kilo i poniżej trzydziestki. Została zgwałcona,
a sądząc bo bladości skóry, również osuszona z krwi. Dopiero co zmarła.

Odwróciłam głowę, wsłuchując się w dźwięki wokół siebie. Szelest w krzakach
powiedział mi iż jest to jedynie bezpański pies. Stłumiony odgłos padającego śniegu i
szum drzew.

Spojrzawszy ponownie na dziewczynę, skrzywiłam się. Pozostawiono ją w
dwuznacznej pozycji z szeroko rozłożonymi nogami, nie martwiąc się tym kto ją tu
znajdzie. Chciałam choć po części okryć jej genitalia aby zapewnić jej choć trochę
godności, ale wpierw musiałam poczekać na Chase'a i jego ludzi.

Westchnąwszy wyjęłam telefon i wybrałam numer inspektora. Gdy czekałam aż
odbierze, uderzył mnie jeden absurdalny szczegół na czole ofiary.

—Johnson.

— Chase, tu Menolly. Znalazłam kolejną ofiarę.

—Cholera! Gdzie jesteś?

Wytłumaczyłam mu gdzie jestem a on zapewnił mnie iż zjawi się w ciągu dziesięciu
minut. Odłożywszy telefon, pochyliłam się nad jej twarzą. Jej oczy były szkliste i jej
wzrok zdawał się być wbity we mnie.

—Tak mi przykro, szepnęłam, tak bardzo chciałabym je zamknąć. Nie wiem kim
jesteś ale przed zjawieniem się Chase'a nic nie mogę zrobić by nie zatrzeć śladów.
Nie wiem czy nadal jesteś gdzieś tutaj duchem… to bardziej domena mojej siostry
Camille... naprawdę jest mi przykro że cię to spotkało... przykro mi że nie mogłam ci
pomóc... jedyne co mogę teraz zrobić to posiedzieć z tobą by w razie potrzeby
odgonić dzikie zwierzęta.

Starałam się unikać patrzenia na jej delikatną twarz bez wyrazu, gdy moją uwagę
ponownie przykuł znak na jej czole. Wyciągnęłam latarkę i nachylając się,
przyjrzałam mu się dokładniej z bliska.

Znak widoczny na jej czole wyglądał nie inaczej jak znak krzyża narysowany wodą.

Usiadłam marszcząc brwi. Wampiry nie zajmowały się religijną symboliką. Sama
niespecjalnie interesowałam się bogami. Nie było ich przy mnie gdy Dredge
przemieniał mnie w wampira, wtedy gdy najbardziej ich potrzebowałam. Co się mnie
tyczy, mogli iść do diabła. Więc dlaczego morderca narysował na czole ofiary znak
krzyża, po tym jak ją zabił? Chyba że zrobił to ktoś inny, po tym jak została
zamordowana i przed moim zjawieniem się...

W zamyśleniu przyglądałam się jak pada śnieg, gdy naraz w oddali usłyszałam głosy
mężczyzn z FH CSI, którzy biegli w moim kierunku. Zatrzymali się trzy metry ode
mnie. Chase i Sharah dołączyli do mnie.

—Powinieneś ogrodzić taśmą miejsce zbrodni, zasugerowałam. Będziesz
potrzebował dowodów. Nawet jeśli zbrodni dokonał wampir, i tak należy
przestrzegać protokołu (wstałam). Nie dotykałam jej, jedynie usiadłam obok
zastanawiając się nad tym co może być istotne.

Detektyw pokręcił głową i dał mi znak bym stanęła obok, robiąc miejsce Sharah i jej
ludziom.

—Czy jest człowiekiem? zapytał inspektor.

—A czy słońce świeci? odparłam (rzuciwszy okiem przez ramię, skrzywiłam się.
Ludzie Chase'a zaczęli robić zdjęcia badając cały obszar). Czy oni naprawdę muszą
robić jej zdjęcia gdy tak leży? To takie pozbawione godności!

—Wiem, mruknął delikatnie dotykając mojego ramienia i wyrywając mnie z
kontemplacji. Przykro mi ale potrzebujemy tych zdjęć jako dowodu (rzucił okiem na
zwłoki). Szkoda że to właśnie ty musiałaś je znaleźć.

—Odkryłam coś na temat mordercy. Tak przynajmniej mi się wydaje (kopnęłam w
śnieg). Myślę że był religijny lub przesądny - zanim stał się wampirem. Nie ma
wyrzutów sumienia, inaczej pozostawiłby ciało w znaczniej godniejszej pozycji. Ale
namalował krzyż na jej czole. Widziałam go. Do tej pory musiał już wyschnąć.

Chase zmarszczył brwi i zacisnął usta.

—To nie jest zbyt powszechne wśród wampirów, prawda?

—Tym które znam nie przyszłoby to do głowy. Jednakże wyczuwam na niej
nieumarłego. To wampir jej to zrobił. Wiem to.

Czułam na niej jego zapach, wilgotny i zimny jak grób.

—Myślisz że współpracuje z ludźmi? Z kimś kto mógłby chcieć narysować znak
krzyża po jej śmierci? spytał dotykając czubkiem długopisu swój notes i nie
spuszczając ze mnie wzroku.

Zmarszczyłam brwi. Czy wampir bratałby się z ludźmi?

—To możliwe, odparłam w końcu, ale mało prawdopodobne. Natomiast może mu
towarzyszyć jego harem, jeśli takowy posiada... lub osoba znajdująca się pod
wpływem jego uroku. Wszystkie wampiry, nawet te najbardziej groteskowe, mają
wrodzony urok. W każdym razie, nawet jeśli były jakieś ślady, zostały one zasypane
przez śnieg. Na szczęście suchy.

—Owszem. W ciągu ostatnich kilku lat pogoda jest dość zwariowana (podciągnął
rękaw i spojrzał na zegarek). Jest prawie czwarta nad ranem! Co tutaj robiłaś o tej
porze?

Wzruszyłam ramionami.

—Miałam trop w sprawie naszego seryjnego zabójcy (streściłam mu rozmowę z
Romanem). Nim zaangażuję kogoś w śledztwo, chciałam się rozejrzeć. To miejsce
jest niebezpieczne i to zarówno dla wampirów jak i dla innych. Oprócz naszego
zabójcy.

Chase rozejrzał się wokół po parku.

—To prawda. Często dostajemy doniesienia o napadach w tej okolicy. Na przestrzeni
kilku lat doszło tutaj do kilku niewyjaśnionych zgonów. Osobiście uważam iż to
miejsce jest nawiedzone. W dawnych czasach dochodziło tutaj do walk i potyczek
pomiędzy różnymi frakcjami, zarówno na tle rasowym jak i politycznym.

—Czy „niewyjaśnione zgony” przypominały morderstwa tych dziewczyn?

—Nie. Te ofiary nie powinny zginąć i nigdy nie ustalono motywów. Nie dziwi mnie
iż roi się tutaj od duchów, sam nigdy z własnej woli nie postawiłbym stopy w tym
miejscu, gdybym tylko nie musiał.

Naraz jego twarz przybrała dziwny wyraz skupienia, który niejednokrotnie
widywałam u Camille gdy wsłuchiwała się w energię... Chase pokręcił głową
wracając do siebie.

— Są tu stare, paskudne jednostki. Nie wiem czy to duchy czy coś innego... ale nie są
przyjazne.

—Chase, od kiedy jesteś w stanie rozpoznawać energię w ten sposób?

Wzruszył ramionami i zamknął notatnik.

—Sama doskonale wiesz. Po tym jak obudziłem się w szpitalu. Minęły dwa miesiące,
a ja czuję się jakbym przebywał w krainie fantazji! Wszystko wydaje takie inne... nie
wiem jak wy dziewczyny potraficie funkcjonować w dwóch różnych światach
jednocześnie. Mnie osobiście doprowadza to do szału!

—Pomów o tym z Sharah, pomoże ci (uniosłam niepewnie rękę i poklepałam go po
ramieniu). Musisz nauczyć się z tym żyć, bo jest to teraz częścią ciebie i pozostanie z
tobą do końca twoich dni. Wiem jak to jest. Spójrz na mnie, Chase. Zobacz co się ze
mną stało, nie zostałam jedynie pchnięta nożem przez demona! Przeszłam przez
piekło... i pamiętam wszystko co mi się przydarzyło. Każdy niuans, każde źdźbło
trawy... każde jego dotknięcie, zarówno wewnątrz jak i od zewnątrz.

Chase pochylił głowę i zarumienił się.

—Tak, wiem, nie powinienem się tak nad sobą użalać... w porównaniu z tobą, brzmię
jak dziecko. Przepraszam, czasami zapominam co cię spotkało. Moje problemy są
niczym kropla w morzu.

—Nie o to chodzi i doskonale o tym wiesz. Rozumiem jak to jest gdy twoje życie
całkowicie się zmienia, gdy wszystko czego kiedykolwiek oczekiwałeś znika i jest
zastąpione czymś innym.

—Dzięki, odparł ze śmiechem, gestem wskazując mi drogę. Chodźmy.

—A ona?

Nie chciałam odchodzić zostawiając ją tutaj.

—Zabiorą ją kiedy skończą badanie miejsca zbrodni.

—To niebezpieczne zostawiać ich tutaj samych. Powiedz im, żeby byli bardzo
ostrożni. I daj mi znać gdy odkryjecie tożsamość ofiary. Poza tym będziesz musiał
niebawem poinformować o tym prasę. Nie możesz z tym dłużej czekać.
Chase westchnął. Pomimo odległości, mogłam wyczuć rytm jego serca. Sama
wzmianka o dziennikarzach sprawiała iż stawał się nerwowy.

—Wiem, zrobię to jutro. Ale nie muszę ci mówić jakie będą tego konsekwencje. To
będzie koszmar.

Niestety doskonale o tym wiedziałam. Wsiadłam do samochodu pojechałam do baru.
Ten był już zamknięty ale chciałam dowiedzieć się co z Erin.
Otwierając drzwi przyszło mi do głowy, że mądrze by było zainstalować dodatkowe
zabezpieczenia, i to zanim historia przedostanie się do prasy.

Podobnie przy bramie... wszyscy wiedzieli że właścicielem Voyagera jest wampir. I
szczerze, nie chciałam się wkurwiać z powodu tych łotrów.

Wpadłam do mojego biura by wysłać email do Lisel'a, mojego księgowego a zarazem
asystenta w niepełnym wymiarze godzin, aby jutro wszystkim się zajął.

Następnie dokładnie zamknąwszy biuro, skierowałam się na piętro. Odnalazłam Erin
samą w swoim pokoju. Tavah na powrót strzegła portalu.

—Cześć, Erin! Wszystko gra?

Tavah jak widać wzięła swoją misję do serca. W pokoju stał nowy telewizor,
odtwarzacz DVD, Xbox i komputer. Wiedziałam również że w barku znajdę butelki
z krwią.

—Widzę że nieźle się tutaj urządziłaś!

Moja córka zatrzymała DVD, a następnie odwróciła się do mnie z promiennym
uśmiechem na twarzy i uklękła; podałam jej rękę do pocałowania.

—Och Menolly, dziękuję! Popatrz tylko co mam!

Ruchem głowy wskazała na biblioteczkę stojącą w kącie, wypełnioną po brzegi
książkami. Było ich tam co najmniej pięćdziesiąt!

Roześmiałam się i cały stres związany z wieczorem ulotnił się w jednej chwili.

—Widzę że moja karta kredytowa dostała niezły wycisk!

Erin zamrugała.

—Przykro mi, za dużo wydałam?

—Nie, wcale nie.

Prawdopodobnie upłynie kilka miesięcy nim uda mi się spłacić dług, ale szczęście
mojej córki było na pierwszym miejscu. Miała na sobie dżinsy i koszulę - ubrania
które Sassy zabroniła jej nosić. Po raz pierwszy odkąd stała się wampirem, Erin
wyglądała jak niegdyś.

Westchnęłam.

Lepiej pójdę porozmawiać z Sassy i to szybko, zanim ona sama się tutaj zjawi. Ale
wpierw czekała mnie do załatwienia o wiele ważniejsza sprawa.

—Pozwól mi zadzwonić do kogoś, wyjaśniłam, a kiedy skończę porozmawiamy, ok?

—Nie ma problemu. Jeszcze raz dziękuję. Na powrót czuję się sobą. Przynajmniej o
tyle o ile kiedyś będę mogła być sobą...

Ponownie zbiegłam do swojego biura. Po wejściu usiadłam w fotelu, wpatrując się w
telefon. Po chwili, zdając sobie sprawę że telefon sam się nie wykona, chwyciłam
swój notes z adresami i poczęłam go kartkować w poszukiwaniu nazwiska... Stevens,
Stevens... proszę! Wade Stevens.

Z ręką na słuchawce, próbowałam przełknąć gorycz która wypełniała moje gardło.
Naprawdę nie miałam ochoty do niego dzwonić. Pamięć o naszej kłótni pozostała
wyryta w mojej głowie, byłam na niego tak wściekła iż gotowa byłam wbić mu kołek
w serce. Ale nie mogłam się wycofać, obiecałam Romanowi że z nim pomówię. I
mówiąc prawdę, gdybym była ze sobą szczera, rozładowałabym swoją furię na tym
idiocie – było mi wszystko jedno.

To nie do końca prawda, szepnął głosik wewnątrz mnie. Nie chcesz by Terrance
został regentem i doskonale wiesz że Wade byłby o wiele lepszym wyborem.

Zamrugałam i odchrząknąwszy wykręciłam numer.

—Tak, Menolly?

—Masz identyfikację numeru?

—Tak.

Czułam w jego głosie mieszaninę podejrzliwości i... nadziei. Nie zajmie długo jak
odkryje że chcę by wycofał się z wyścigu.

—Co u ciebie?

—Powiem z góry że to nie jest mój pomysł. Zgodziłam się z tobą porozmawiać i
muszę dotrzymać danej obietnicy. Musisz przyjść do mnie do baru. To ważne, inaczej
bym nie zawracała ci głowy.

—Nie mogę teraz przyjść (urwał). Będzie ok jeśli pojawię się jutro wieczorem? Nie
będzie zbyt późno?

—Nie. OK.

Nie należałam do tych którym odbierało mowę, ale sytuacja była bardzo trudna. Nie
ma mowy bym miała go przepraszać za usunięcie z życia po tym co mi zrobił, ale nie
mogłam też pozwolić mu zginąć.

—Słuchaj, w wampirzej społeczności pojawił się problem o którym jutro będzie
głośno w mediach. Przez co wszystkim nam może grozić niebezpieczeństwo.

—O czym ty mówisz?

—Mamy w mieście wampira, seryjnego mordercę. Chase nie może ukrywać tego
dłużej przed ludźmi. Lepiej ostrzec wszystkich członków grupy by się nawzajem
strzegli (wracanie pamięcią do Anonimowych Wampirów nadal było dla mnie
bolesne. Byłam w trakcie nawiązywania przyjaźni z tamtejszymi wampirami, gdy
Wade mnie wywalił. Chciałam ich jednak ostrzec). Coś mi mówi, że reakcja nie
będzie dobra. Jak do tej pory zginęło pięć ludzkich kobiet i wszystkie zostały
zgwałcone.

Głos mojego interlokutora spadł o oktawę.

—Nie! żartujesz! Proszę, powiedz mi że żartujesz!

—Nie. Mamy na wolności świra i będzie jeszcze gorzej. Jestem w trakcie
poszukiwań. Jeśli ty lub ktoś z twoich przyjaciół wie coś o młodym, świeżo
upieczonym wampirze parającym się tego typu rzeczami, chciałabym by powiedział
mi o tym możliwie jak najszybciej. Za teren polowań upodobał sobie sąsiedztwo
Greenbelt Park.

—Zobaczę co da się zrobić, rzekł bez śladu arogancji w głosie. A jutro, tuż po
zachodzie słońca, przyjdę do baru by się z tobą spotkać. Do tego czasu... bądź
ostrożna, Menolly. I... tęskniłem za tobą.

—Tja... do zobaczenia jutro.

Siedziałam z słuchawką w ręku, wsłuchując się w sygnał.

Tak bardzo ci mnie brakowało że nawet nie próbowałeś się ze mną skontaktować lub
choćby przeprosić, pomyślałam. Tak, to jest to. Powoli odłożyłam słuchawkę i
skierowałam się z powrotem na górę, podczas gdy mój umysł przetwarzał wszystko
co się wydarzyło się w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin. Wampir, seryjny
morderca... Erin... Roman... a teraz jeszcze Wade. Czy kiedykolwiek zaznam choć
odrobiny spokoju?

Kiedy wróciłam do domu tuż po wpół do piątej, niezwłocznie skierowałam kroki ku
pokojowi Camille.

Leżała w ogromnym łóżku które kupił dla niej Flam. Pomiędzy Trillianem który
przytulony do jej boku oplótł ramię wokół jej talli a Flamem, którego włosy
delikatnie pieściły jej rękę przez sen. Natomiast Morio spał zwinięty w nogach, w
swojej postaci lisa. Wszyscy wyglądali razem jak doskonale dopasowane puzzle.

Kiedy wsunęłam się do łóżka by obudzić moją siostrę, zarówno Trillian jak i Flam
spojrzeli na mnie sennie marszcząc brwi.

—Muszę porozmawiać z Camille, rzuciłam głośno, widząc że nadal jeszcze byli
rozespani. Flam delikatnie szturchnął ją w ramię, dopóki nie otworzyła oczu i nie
usiadła ziewając.

—O co chodzi?

—Muszę z tobą porozmawiać w kuchni, i z Delilah. To nie potrwa długo, ale jest
bardzo ważne. Chcę was poprosić o przysługę. Moja siostra wspięła się na Trilliana, a
jej nagie ciało dotknęło skóry Svartåna. Uśmiechnęłam się widząc jak zarówno
Trillian jak i Flam spoglądają na nią z głodem w oczach. Morio nadal spał, albo
dobrze udawał że śpi.

—Zwrócę ją wam za pięć minut chłopcy, obiecałam podczas gdy Camille zakładała
szlafrok.

Flam zakaszlał.

—Będziemy czekać... Camille... być może przed powrotem powinnaś napić się
filiżankę kawy... lub dwie... dodał ze śmiechem Trillian.

W odpowiedzi Camille pokazała im język.

—Jeśli chcecie się przytulać o tak niemiłosiernej porze, będziecie musieli obiecać mi
długi i rozkoszny masaż!

—Umowa stoi! odkrzyknęli jednym głosem.

Camille pchnęła mnie w kierunku drzwi.

—Widzisz co narobiłaś? Stworzyłaś dwa napalone potwory w moim łóżku!

Śmiejąc się, uniosłam dłonie do góry.

—Hej! To nie ja otworzyłam im drzwi! Pójdę po Delilah, ty tymczasem zejdź na dół i
obudź Iris.

Kiedy moja siostra zniknęła na schodach, udałam się na trzecie piętro obudzić kotkę.
Kiedy weszłam do jej pokoju, nie mogłam powstrzymać się od śmiechu widząc
Shade'a, jej wspaniałego kochanka, leżącego nago w jej łóżku.

Nasz drugi mieszkaniec o naturze gada, był w połowie smokiem a w połowie
Stradolan – wędrowcem cienia.

Gdyby nie był z moją siostrą, uznałabym go za atrakcyjnego. Emanował mroczną
energią, wspólną dla wszystkich nieumarłych, tyle że był żywy i pełen ognia.
Uśmiechnęłam się widząc śpiącego obok niego na łóżku, zwiniętego w kłębek
złotego kota – moją siostrę. Delilah często sypiała w swojej kociej formie, czuła się
w niej bardziej komfortowo. Kochaliśmy ją w jej obu wcieleniach.

Weszłam cicho do jej pokoju by nie zbudzić Shade'a, ale jak tylko zrobiłam krok,
ujrzałam go siedzącego ze sztyletem w dłoni. Pytanie tylko skąd się wziął w jego ręce
tak prędko? Była to dla mnie jedna wielka tajemnica. Jedno było pewne: miał
niesamowite odruchy. Rozpoznawszy mnie, rozluźnił się.

—Och Menolly, przykro mi. Nie chciałem wyciągać na ciebie ostrza. To był odruch
(opuścił broń podciągając prześcieradło). Coś nie tak?

—Nie mogę się doczekać by zobaczyć cię w walce, wypaliłam. Musisz być cholernie
dobrym wojownikiem, nie mylę się?

Roześmiał się. Miał bogaty, głęboki głos i skórę w kolorze karmelu. Jego długie
bursztynowe włosy z jaśniejszymi pasemkami w kolorze pszenicy opadały mu na
ramiona. Jego twarz przecinała blizna ale pasowała do niego.

—Owszem, moja wampirza przyjaciółko. Jestem zaprawiony w walkach.

Przypomniawszy sobie po co tu jestem, pochyliłam się i pogłaskałam Delilah.

—Kotku, obudź się. Muszę z tobą porozmawiać.

Kot przeciągnął się leniwie, pełen gracji i zaczął migotać przemieniając się.
Cofnęłam się. Shade wstał i założył szlafrok. Po chwili na łóżku pojawiła się Delilah
w piżamie Hello Kitty, z różową obróżką na szyi. To dlatego jej obróżka była różowa
a nie niebieska!

—Kierunek kuchnia! Opowiem ci co się wydarzyło od chwili jak poszłaś spać.
Miałam pracowitą noc!

Delilah wsunęła się w ramiona Shade'a, a ten objął ją w talii. W ubiegłym miesiącu
Stacia złamała jej kilka żeber, które jeszcze nie do końca się zrosły. Gdy jego usta
spoczęły na jej wargach, zabłysła między nimi iskra. Obserwowałam jak się całowali,
długo i namiętnie. Łączyła ich niewidoczna ale bardzo silna więź. Nigdy wcześniej
nie widziałam jej takiej z nikim i naprawdę cieszyłam się z jej szczęścia.

Po pewnym czasie odchrząknęłam.

—Odeślę ci ją za pięć minut, a ty tymczasem zaparkuj.

Shade znów się roześmiał i mrugnął do mnie.

—Pani Menolly, jesteś zbyt okrutna i twarda zabierając mi moją Delilah. Ale będę
grzeczny i poczekam.

Wrócił do łóżka, podczas gdy moja siostra i ja udałyśmy się do kuchni.

—To dobry człowiek, wiesz? I lojalny.

Powiedziałam to żartem ale poważnie tak myślałam. Shade był zachwycony moją
siostrą, i choć zawsze uprzejmy zarówno w stosunku do Camille jak i do mnie, było
oczywistym iż swoje serce złożył w ręce naszej kotki.

—Z nim wszystko jest takie... proste, odparła z westchnieniem. Łatwo jest z nim żyć.
Mogę mu wszystko powiedzieć i wesprzeć się na nim gdy czuję się zdenerwowana.
Dużo się razem śmiejemy. Czuję się z nim bezpiecznie i nie muszę się nawet nad tym
zastanawiać. Możemy po prostu być razem. Nigdy wcześniej nie doświadczyłam
czegoś takiego. Myślę, że... (umilkła, wzruszywszy ramionami). Myślę że to
prawdziwa miłość. Z Chase'm byłam jak nastolatka która odkrywa czym jest miłość...
i eksperymentuje z tym uczuciem. Ale czegoś w tym brakowało. Sądzę że nigdy bym
tego przy nim nie odnalazła. Kocham Chase'a ale myślę że nigdy tak naprawdę nie
byłam w nim zakochana.

—A Zach? Jak to się ma do niego?

Niezbyt często poruszaliśmy temat zmiennej pumy. Zarówno Delilah jak i Chase
czuli się odpowiedzialni za jego stan. Uratował życie inspektora, doznając przy tym
poważnego urazu który sprawił iż był sparaliżowany.

Na początku myślano że to przejściowe. Teraz został przeniesiony do centrum
rehabilitacyjnego gdzie lekarze powiedzieli mu iż resztę życia spędzi na wózku
inwalidzkim.

—Wciąż nie chce ze mną rozmawiać. Nerissa powiedziała że coraz więcej czasu
spędza w swojej kociej formie. Gdy się przemienia, na powrót może być sobą i
ponownie poruszać się bez bólu. Uzdrowiciele nie potrafią powiedzieć dlaczego tak
jest ale jako puma... jest wolny.

Usłyszałam coś w jej głosie.

— Sądzisz że wybierze na stałe bycie...?

Łza stoczyła się po policzku. Skinęła głową.

—Tak. Myślę że pewnego dnia Zach przemieni się, ucieknie i nigdy więcej go już nie
zobaczymy. Uda się w góry i będzie prowadził żywot samotnego samca. Jak mogę
winić go za to i krytykować jego wybór? W swojej zwierzęcej postaci potrafi biegać,
ścigać i polować, podczas gdy jako człowiek uważany jest za słabego. Stado jest
bardzo surowe w swoich osądach. Po wypadku Zach został zdegradowany.

—Czemu? Tylko dlatego że został ranny?

Delilah pokręciła głową i ujrzałam czubki jej kłów. W odróżnieniu do moich, jej nie
były chowane.

—Gdyby to się stało w obronie stada, zostałby uznany za bohatera. Ale on ochraniał
mnie i Chase'a. To ja jestem tutaj głównym problemem. Sama wiesz co o nas myślą,
nawet po tym jak pomogliśmy im pokonać Kyoka i zmienne pająki.

—Wiem. Nie mówię o tym dużo, ale Nerissa otrzymuje sporo krytyki ze strony stada
tylko dlatego że jest ze mną. Szczerze mówiąc, mam nadzieję że od nich odejdzie.

Moja siostra pokiwała głową w zamyśleniu.

—Są bardziej elastyczni niż inne stada ale często ludzi z zewnątrz traktują z wielkim
okrucieństwem.

Kiedy wchodziłyśmy do kuchni, położyłam dłoń na jej ramieniu i wyszeptałam:

—Co ma być to będzie. Nie myśl teraz o Zachu, kotku. Nic nie możesz dla niego
zrobić.

Iris i Camille czekały na nas przy stole z filiżankami herbaty i z ciasteczkami.

Kiedy usiadłam, zdałam sobie sprawę że stworzyłyśmy pewien rytuał. Moje siostry,
Iris i ja omawiające plany w samym środku nocy. Stało się to naszą rutyną i przez to
było wręcz wsparciem.

Usiadłszy i oparłszy się wygodnie na krześle, uśmiechnęłam się i poczęłam
opowiadać im o wszystkim co zaszło gdy spały...

Rozdział 7

—Jak, do cholery, w ciągu jednej nocy udało ci się wpakować w tyle kłopotów?!
spytała Camille patrząc na mnie oniemiała. Zostawiamy cię na kilka godzin samą by
się przespać, a ty w tym czasie kończysz w ramionach syna Blood Wyne?

—Określenie „syn” oznacza młody wiek, i mimo iż Roman wygląda na jakieś
trzydzieści pięć lat, to wierz mi: wcale nie jest młody.

Powiedziawszy to rozejrzałam się po kuchni, która wciąż nosiła ślady inwazji
demonów na nasz dom. W ścianach widocznych było kilka dziur, a w niektórych
miejscach będzie trzeba wymienić kafelki. W ciągu ostatniego miesiąca chłopcy nie
próżnowali i udało im się naprawić większość szkód. W słabym świetle lamp
przyjrzałam się blaskowi chromu nowego robota kuchennego.

—Co możemy dla ciebie zrobić? zapytała Delilah.

—Chciałabym byś znalazła jak najwięcej informacji na temat dzielnicy Greenbelt
Park. W szczególności dotyczących duchów i nawiedzonych domów. A! I wszystko o
wampirzej aktywności w tej okolicy.

—Jasne, nie ma problemu.

Delilah skinęła głową. Uśmiechnęłam się. Dobrze jej było w nowej fryzurze,
nadawała jej twarzy efektowny wygląd. By odzyskać swój naturalny złoty odcień
włosów, próbowała zafarbować je na zbliżony kolor i udało jej się to w przeważającej
części. Nadal jednak gdzieniegdzie przebijały się pozostałości po pręgowanych
niczym u kota plamach.

Spojrzałam na Camille.

—Przejdźmy do najpoważniejszego problemu. Dziś Chase poinformuje prasę o
istnieniu seryjnego zabójcy. Zleciłam mojemu księgowemu by przed wejściem do
Voyagera zainstalował żelazną bramę. Jeśli chodzi o księgarnię, myślę że powinnaś
zastosować podobne środki ostrożności. Obawiam się że kontratak może dotknąć
również i ciebie.

Księgarnia która po generalnym remoncie została ostatnio otwarta, była prowadzona
przez demona o imieniu Giselle, co jednak nie wykluczało ataku pogromców w stylu
Baffy.

Camille zapisała coś w swoim notatniku.

—OK. Coś jeszcze?

Wzruszyłam ramionami.

—Tja... na prośbę Romana muszę kupić sobie sukienkę i futro. Czuję się jak Pretty
Woman, oprócz faktu że nie jestem prostytutką, a Richard Gere nie umywa się do
Romana.

Pamięć o jego kłach zanurzonych w mojej szyi sprawiła, że przymknęłam oczy
delektując się tym wspomnieniem rozkoszy oddania się drugiej osobie bez ryzyka
zranienia jej. Naraz poczułam w sobie niespodziewany napływ mocy. Z szeroko
otwartymi oczami uniosłam głowę. Czułam że jestem gotowa skopać tyłek samemu
Skrzydlatemu Cieniowi.

Camille zakaszlała.

—Co takiego do cholery zrobił ci Roman? Nigdy cię takiej nie widziałam i sama nie
wiem co o tym sądzić!

Wewnątrz mnie gotowała się energia. Pokręciłam głową.

—Nie mam pojęcia... chyba że to jego krew... wymieniliśmy się krwią, co oznacza że
jesteśmy ze sobą połączeni. A biorąc pod uwagę jego wiek i siłę, powinno to trwać
przez jakiś czas. Nigdy wcześniej nie myślałam o takiej możliwości.

—A w czasie tej wymiany i on wchłonął moc Dredge'a?

—Tak, ale jest od niego o wiele potężniejszy. To nie powinno mieć na niego żadnego
wpływu.

W tym momencie zadzwonił telefon. Dzwoniła Tavah.

—Właśnie zamknęłam Erin w sekretnym pokoju, oznajmiła.

W dni robocze za dnia portalu strzegł Lucius, wróż, natomiast w weekendy elfica
Rendra.

—Brzmi dobrze. Przed powrotem poprosiłam mojego księgowego aby zainstalował
bramę. Przed wyjściem oglądnij wiadomości. Być może zechcesz wzmocnić
zabezpieczenia w swoim legowisku...

Odkładając słuchawkę, westchnęłam.

Ile wampirów stanie się celem po tym jak Chase ogłosi iż w mieście grasuje seryjny
morderca z kłami?

Wstając zerknęłam na zegarek. Miałam wystarczająco dużo czasu by wziąć szybki
prysznic i pogrążyć się we śnie. Posłałam siostrom całusa i udałam się schodami do
mojego legowiska z dziwnym uczuciem że moje sny będą wypełnione mrocznymi
wampirami i rzeką przepysznej starożytnej krwi.

—Menolly! Menolly, obudź się!

W jednej chwili usiadłam na łóżku. Słońce zaszło. Camille stała dość daleko od
mojego łóżka, ostrożna i czujna.

Zamrugałam ze zdziwieniem.

—Co? Już dobrze, nie śpię, jestem tu!

Oderwałam się od wspomnienia o długim dniu, gdy spacerowałam pomiędzy
światami, i niezwykłych snach o Romanie i Nerissie. Dopiero po chwili dostrzegłam
że moja siostra miała na sobie grubą spódnicę z pajęczej sieci, skórzany gorset,
koszulę w kolorze bladej lawendy i sznurowane kozaki. To mogło oznaczać tylko
jedno.

—Z czym przyjdzie nam się zmierzyć tym razem? spytałam.

—Jak się domyśliłaś? (roześmiała się, a następnie szybko spoważniała). Jest rozróba
w Greenbelt Park. Chase ujawnił istnienie seryjnego mordercy, a dziennikarze dodali
coś ekstra od siebie powołując się na plotki na temat widm i duchów. Grupa łowców
wampirów i duchów postanowiła połączyć siły i egzorcyzmować okolicę. W ciągu
dwóch godzin udało im sie wkurzyć duchy. Chase potrzebuje naszej pomocy by
zdecydować co jest do zrobienia. Udało im się nieźle rozsierdzić duchy. Duchy które
wyszły z drewna.

—Jasna cholera! Co za gówno! Jak ludzie mogą robić takie głupoty?! Oni nie mają
pojęcia o tym co robią, a jednak idą tam i urządzają sobie jakiś pieprzony seans
spirytystyczny dzierżąc planszę Ouija, w rezultacie kończą z gromadą wściekłych
duchów na karku! Czy istnieje jakaś szansa że uda nam się utrzymać ich z dala,
podczas gdy sami będziemy sprzątać ten bałagan?

Zerwałam się z łóżka naciągając na siebie dżinsy i sweter z golfem.

—Chase postawił blokady, ale i tak jednej małej grupce udało się przedrzeć. Zostali
uwięzieni w jednej z piwnic starej kamienicy przez grupę wściekłych duchów i nie
mogą się z niej wydostać.

—Kurwa! A ja mam się spotkać z Wadem w barze! Pozwól mi tylko wykonać jeden
telefon (zadzwoniłam do Derricka i poprosiłam by przekazał mu że zjawię się tak
prędko jak się da). OK, zobaczmy co uda nam się wskórać.

Idąc po schodach, Camille spojrzała na mnie przez ramię.

—Bądź ostrożna. Miasto nie jest pod kontrolą, a bycie wampirem w tej chwili nie jest
najlepszą rzeczą.

Cała ta historia z seryjnym mordercą zbudziła wszystkie świry od wschodu po linię
brzegową w Renton. I nie mówię tutaj jedynie o tych którzy pragną przemienić was
w kupkę pyłu ale o prawdziwych szurniętych ekstremistach. Seattle stało się dziś
miastem w stylu Zwariowanych Melodii. Demonstracja przeciw istotom
nadprzyrodzonym maszeruje w kierunku sądu, wraz z nią nowo powstała organizacja
"Ziemia dla Ziemian" która zgromadziła się przed kawiarnią. Marion wynajęła
strażników by mieć ich na oku. Zauważ iż policja stara się ich trzymać na dystans.

Wspaniale!

Po prostu wspaniale!

Tylko tego nam jeszcze było trzeba! Właśnie

dlatego trzymamy w tajemnicy istnienie Skrzydlatego Cienia i demonów oraz ich
plany inwazji na Ziemię. Jeśli seryjny zabójca wampir wznieca takie emocje, to jak
zareagują ludzie słysząc o zbliżającym się ataku demonów?

Wszyscy czekali w salonie, z wyjątkiem rzecz jasna Delilah. Jej żebra prawie się
zagoiły ale nadal nie była w pełni sił. Shade, jej kochanek, był jednak na miejscu,
podobnie jak trzej mężczyźni Camille, bliźniacze demony i Iris.

—Czy strażnicy są na stanowiskach? spytałam.

Roz skinął głową.

—Owszem. I twoja dziewczyna również ale w tej chwili właśnie drzemie. Dopóki nie
wrócisz, Iris i ja pozostaniemy w domu z Delilah. Vanzir radzi sobie z duchami o
wiele lepiej ode mnie.

To oznaczało, że grupę stanowili Camille, Flam, Trillian, Morio, Vanzir, Shade i ja.

Moja siostra i jej Yokai byli prawdopodobnie naszą najlepszą bronią przeciwko
duchom, ze względu na ich czarną magię.

—W porządku. A więc ruszajmy. Shade, Vanzir i ty jedziecie ze mną. Camille,
spotkamy się na miejscu. Znasz adres?

—Wysłałam ci go na komórkę.
Tak oto udaliśmy się na zewnątrz, w noc, by ratować grupkę ludzi którzy nie pragnęli
niczego innego jak mnie przemienionej w kupkę kurzu. To tylko jedna z ironii życia.

Mknęliśmy ulicami miasta wśród migocących świateł i w akompaniamencie dźwięku
kół mojego Jaguara. Mimo iż mieszkaliśmy w Belles-Faires, droga do Greenbelt Park
nie zajmie nam długo. Na zewnątrz cicho sypał śnieg, tłumiąc hałas ruchu ulicznego,
podczas gdy moje wycieraczki poruszały się w rytmie melodii płynącej z radia.

Camille sprawnie manewrowała pomiędzy płatami lodu pokrywającymi szosę.

Następnie skręciła w lewo na Daybreak Loop, po czym w prawo na Greenbelt Park.
Widząc jak zwalnia, zrozumiałam że studiowała nazwy ulic.

Pięć minut później włączyła kierunkowskaz w prawo, zrobiłam tak samo. Pomiędzy
blokami dojrzałam kilka policyjnych radiowozów. Zaparkowałam za Camille, która
wysiadała ze swojego Lexusa wraz ze swoimi mężami.

W ciszy udałam się wraz z Vanzirem i Shadem ku Chasowi.

Inspektor zabarykadował drogę w przeciwnym kierunku. Za taśmami odgradzającymi
teren, zebrała się grupka ludzi których okrzyki z każdą chwilą stawały się coraz
głośniejsze. Kilku z nich miało kamery, a jeszcze inni aparaty fotograficzne i dziwne
ustrojstwa. Natychmiast rozpoznałam w nich gadżety do polowania na duchy.

O tak! pomyślałam, zapowiada się niezła zabawa!

—Pozwólcie nam przejść!

—Wyczuwam duchy! Trzeba je uwolnić!

—Co z wolnością prasy?! Łamiecie pierwszą poprawkę do konstytucji!

Rzuciłam okiem na grupkę ludzi, gdy podbiegł do nas Chase.

—To ci co sprawiają kłopoty? spytałam.

—Masz na myśli, napaleńcy? burknął inspektor.

Przez krótką chwilę ujrzałam jak jego oczy błyszczą w ciemności. Zupełnie jak u
kota, pomyślałam. Ale Chase najwyraźniej nie był tego świadom. Postanowiłam
pozostawić to na inną okazję - gdy będziemy sami.

—Jaka jest sytuacja? spytałam.

Spojrzałam na budynek przy którym staliśmy. Prosty, jednopiętrowy, wyglądało na to
że kiedyś mieścił się tu bar lub restauracja.

—Rozumiem że w środku znajdują się zakładnicy?

Chase skinął głową.

—Tak, w piwnicy. Przynajmniej tak powiedziała nam uwięziona tam kobieta. Na dole
jest pięć osób. Według niej duchy po prostu wszystko zburzyły. Ostatnio słyszeliśmy
że duchy szalały, załatwiając po drodze polujących na nich myśliwych i zostawiając
ślady szponów. Nie były one jak w filmie "Casper, przyjazny duch".

Rzuciłam okiem na Camille.

—Co o tym sądzicie? Morio?

Moja siostra rozglądając się wokół wzruszyła ramionami. Yokai był już w transie,
gdybym go nie znała pomyślałabym że jest naćpany. Ale wiedziałam że przygląda się
wszystkiemu poprzez plan astralny.

—Chase, czy masz jakieś informacje które mogłyby nam pomóc? Czy wiesz, na
przykład, co to za miejsce? I czy popełniono tutaj jakieś morderstwo? Lub inne
równie brutalne wydarzenie które tłumaczyłoby w tym miejscu podwyższoną
aktywność spirytualną?

—Poprosiłem Yugi by to sprawdził (zatrzymał się i przyłożył dłoń do ucha w którym
miał słuchawkę). To on, dajcie mi pięć minut.

Camille wyciągnęła rękę i podskoczyła.

—Wyczuwam je pomimo odległości. Miały tutaj miejsce straszne rzeczy.

W tej samej chwili Morio wyszedł z transu.

—Cały teren jest kłębowiskiem nadprzyrodzonych aktywności. A energia otaczająca
to miejsce wygląda jak zielonkawy obłok gazu, pełen bólu. Nie wiem dlaczego ale to
miejsce wydaje się być centralnym punktem wszystkich niezadowolonych duchów w
mieście.

—Nie możemy wyeliminować ich wszystkich. Wpierw musimy skupić się na tych
tam, rzuciła Camille wskazując na niewielki budynek.

—Czy zabrałaś ze sobą róg? spytałam.

Miałam nadzieję że odpowie twierdząco, niestety moje życzenie się nie spełniło.

—Nie. Tej nocy jest nów księżyca i róg wpierw musi zostać naładowany. Po moim
ostatnim polowaniu nie odzyskał jeszcze pełni swych mocy...

Naraz jej twarz przybrała nawiedzony wygląd. Nigdy nie zapomni tego co zrobiła
poświęcając nieśmiertelnego – nawet jeśli on sam ją o to prosił – i nawet jeśli dla
niego oznaczało to odrodzenie. Nie jest łatwo po czymś takim wrócić do dawnego
życia. Mimo iż doświadczenie to pozwoliło jej zdobyć szaty kapłanki, pozostawiło
ono emocjonalne blizny na jej duszy.

—Będzie trzeba odwołać się do magii Matki Księżyca oraz magii śmierci,
stwierdziła.

—Lepsza byłaby magia śmierci, wymamrotałam.

Magia Camille zbyt często bywała kapryśna, mimo że ostatnimi czasy dużo
trenowała i wydawało się iż robi postępy. W dzieciństwie przyporządkowano jej
niewłaściwa fazę co spowodowało krótkie spięcie w jej mocach. Być może miało to
nawet większe konsekwencje niż jej dziedzictwo bycia w połowie-człowiekiem. Jak
dotąd nie byliśmy tego pewni.

—Chodźcie za mną, rzuciłam. Shade, ty który kroczysz pomiędzy cieniami, zgodzisz
się pójść tam pierwszy i sprawdzić co się dzieje?

Skinął głową i na naszych oczach stał się niewidzialny.

—Chciałbym dowiedzieć się czegoś więcej o Stradolan, rzucił z westchnieniem
Morio. W moich księgach nie udało mi się nic znaleźć na ich temat.

—To normalne, zapewnił go Flam potrząsając głową. Stradolanie zamieszkują w
Podziemiach i łączą się w pary z czarnymi smokami, tworząc pojedynczą grupę.
Domyślam się że Shade jest owocem takiej właśnie miłości lub pożądania.

Jego matka musiała być smokiem a ojciec Stradolanem, w przeciwnym razie nie
mógłby przybierać fizycznej formy.

Wszystkie oczy zwróciły się na niego.

—Dlaczego nigdy wcześniej nam tego nie powiedziałeś?! zawołała Camille,
szturchając go w ramię.

Flam uniósł brwi.

—Bo myślałem że nikogo to nie zainteresuje.

—Jeśli Delilah... sprzeciwiłam się.

—Prawdopodobnie już jej to powiedział. Jestem miło zaskoczony jak honorową
istotą się okazał. Oczywiście jak wiesz, my smoki jesteśmy nieufne, także radzę mieć
go przez jakiś czas na oku. Na marginesie, przypuszczam że wsłuchuje się w każde
nasze słowo (smok wypuścił długą smugę dymu). Jeśli masz intencję zachować ludzi
w jednym kawałku, proponuję tam się udać.

Miałam nadzieję że Shade wróci i udzieli nam cennych wiadomości, ale Flam miał
rację. Im dłużej będziemy czekali, tym sytuacja stanie się bardziej niebezpieczna.

—Ok, chodźmy! Shade wie gdzie nas znaleźć.

Odwróciłam się w stronę budynku, dając znak Vanzirowi by do mnie dołączył.
Camille i Morio zajęli pozycję za nami. Trillian i Flam ochraniali nasze tyły. W
chwili gdy ruszyliśmy dalej, ujrzeliśmy biegnącego ku nam Chase'a.

—Udało mi się dowiedzieć więcej o naszym nawiedzonym budynku, oznajmił.
Mieściła się w nim jadłodajnia, a wcześniej w latach czterdziestych tawerna z salą do
gry w karty. Właściciel, Randy Smith, odkrył że gdy wychodzi załatwiać sprawunki,
jego żona zabawia się z jego bratem w piwnicy. Randy nic nie dał po sobie poznać i
gdy jeden z kumpli dał mu cynk że oboje są razem, zakradł się do baru. Przyłapał ich
in flagranti. Związał i zakneblował oboje, po czym zamknął bar, wrócił do piwnicy i
na oczach żony zatłukł swojego brata pałką na śmierć.

Miałam nieprzyjemne uczucie, że to nie koniec historii.

—Zaplanował dla niej coś specjalnego, kontynuował inspektor. Nie rozwiązując jej,
pomazał ją krwią swego brata, a następnie znalazłszy gniazdo szczurów, wrzucił je
do piwnicy a te pożarły ją żywcem (skrzywił się). Yugi widział zdjęcia... to było
koszmarne.

—Reasumując: mamy co najmniej dwa wściekłe duchy. Jeden to już kłopot, ale dwa?
To zaczyna wyglądać jak gniazdo os.

—Nie tak szybko, odparł Chase. Jeszcze nie skończyłem. Po wszystkim właściciel
strzelił sobie w łeb. Odnaleziono ich po trzech dniach. Bar został sprzedany miłej
starszej parze, która przekształciła go w jadłodajnię. Byli razem od czterdziestu lat,
szczęśliwi jak ryby w wodzie.

—Dlaczego mam wrażenie że to nie wszystko? spytała Camille zadrżawszy.

—Bo tak właśnie jest, odparł inspektor kartkując swój notes. Rok później mężczyzna
oszalał i zepchnął żonę ze schodów do piwnicy, ta uderzyła głową i zmarła. Jej mąż
prawdopodobnie zrozumiał co zrobił, bo wezwał policję by się poddać, jednakże po
przybyciu ekipa znalazła go martwego. Powiesił się nad martwym ciałem swojej
żony.

—Dobrze. Czy to wszystko? spytałam patrząc na niego.

—Nie, odparł ponuro. Restauracja została sprzedana jeszcze dwukrotnie i miało tam
miejsce pięć niewyjaśnionych zgonów. Tym razem nie były to małżeństwa ale
odosobnione przypadki nie wiążące się ze sobą. Nigdy nie udało nam się zebrać
wystarczającej ilości dowodów by zaklasyfikować je jako zabójstwa. W skrócie:
budynek stoi opuszczony od 1981 roku.

Wymieniłam spojrzenia z moimi towarzyszami. Podsumujmy… banda wściekłych
duchów i przemoc która przyprawiała mnie o mdłości.

Camille przygryzła wargę i spojrzała na budynek.

—Czy to możliwe by... zaczęła. Czy pamiętacie Goshanti na terenie posiadłości
Harolda Young'a? Pamiętacie że została stworzona z dusz zamordowanych kobiet.

Morio przytaknął powoli głową.

—Rozumiem co masz na myśli. Owszem, istnieje taka możliwość. Nie wiem czy i
tutaj mamy do czynienia z czymś podobnym. Ale lepiej będzie mieć to na uwadze
(odwrócił się do mnie). Myślisz że nasz seryjny morderca kręci się gdzieś w okolicy?

—Nie sądzę. Ale nigdy nic nie wiadomo. Po pierwsze, jeśli te duchy potrafią zabijać
wampiry, jak mówi Roman, nikt z nas nie jest bezpieczny. Z drugiej strony mam
wrażenie, że cała ta dzielnica jest wypaczona, a nasz wampir jest tylko jednym
trybikiem w tej piekielnej machinie.

—Dobra. Chyba powinniśmy iść, zasugerowała Camille (odwróciła się do Chase'a).
Zostań tu. Lepiej ograniczyć możliwą ilość ofiar. Upewnij się że twoi ludzie zdołają
utrzymać w ryzach te piekielne bestie (dorzuciła wskazując na krzyczący tłum za
barierkami). Naprawdę nie potrzeba nam by się w to mieszali.

—Ona ma rację, rzuciłam spoglądając na detektywa. Gdy tamci się wtrąca, sytuacja
może jeszcze bardziej się pogorszyć.

—Rozumiem.

Chase zawołał jednego ze swoich ludzi i rozmawiał z nim szeptem. Wyglądał jakby
był w połowie elfem ale nie było to łatwe do określenia. Skinął głową i poszedł do
kolegów którzy starali się opanować tłum.

Chase odchrząknął i wsunął ręce do kieszeni, przystępując przy tym z nogi na nogę.
Wokół wirowały płatki śniegu, otulając wszystko w ciszy.

—Powiedziałem im by użyli gazu łzawiącego jeśli okaże się to konieczne i
wezwałem posiłki. Więc lepiej się ruszajcie. Czas nagli. Ci ludzie nie zdają sobie
sprawy że grupa duchów jest równie niebezpieczna jak złodzieje napadający na bank.

Dałam znak moim towarzyszom.

—Przekonajmy się z czym mamy do czynienia.

Idąc na przodzie z Vanzirem, gotowa do walki, zacisnęłam zęby i skierowałam się ku
nawiedzonemu budynkowi...

Rozdział 8

Gdy zbliżyliśmy się do budynku, zauważyłam że drzwi były zabite deskami. Po
usunięciu przeszkody, zanurkowaliśmy z Vanzirem do środka i niemal od razu
uderzył w nas zapach rąbanego drewna. Dobrą chwilę zajęło mi przyzwyczajenie
oczu do panujących wewnątrz ciemności. W rozproszonym świetle latarni ulicznych
ledwie byłam w stanie rozróżnić kontury pokoju. Po chwili pojawili się z latarkami
Flam i Trillian.

Wyglądało na to iż czeka nas bitwa w ciemności. Rozglądnęliśmy się wokoło.
Mieliśmy gadżety które mogły ułatwić nam życie, jednocześnie nie kolidując z magią
Camille.

Za sprawą wróżek, masa elektroniki nie działała jak należy, także musiałyśmy
przebierać. Ale znalazłyśmy latarki które można było przypiąć do paska, dające
rozproszone światło które nas nie oślepiało a jednocześnie mogło oświetlić
niewielkie pomieszczenie. Również miniaturowe latarki, małe i łatwe do noszenia,
np. na kółku do kluczy.

Pokój był duży, choć jego większa część była poza zasięgiem wzroku - pogrążona w
ciemności. Jednakże mogliśmy dojrzeć licznik pokryty grubą warstwą kurzu i drzwi
które prawdopodobnie prowadziły do kuchni. Tu i tam kilka plastikowych stołów i
krzeseł. Na jednej ze ścian dojrzałam wyblakły plakat Norman'a Rockwell'a.

O ile dawniej miejsce to było przytulne i tętniło życiem, teraz otulała je mroczna
energia która przyprawiała mnie o gęsią skórkę. Camille się zakrztusiła; Morio
podszedł do niej i wziął ją za rękę.

—Nie podoba mi się tutaj, rzuciła Camille zadrżawszy. Panująca tutaj energia
przypomina gołe przewody elektryczne! Nie wyczuwam żadnej demonicznej
obecności, ale jest tutaj coś złego, niezdrowego, unosi się w powietrzu.

Ledwie skończyła mówić, gdy runęła jedna ze ścian! Odwróciłam się, rozglądając w
poszukiwaniu winowajcy.

—Temperatura spadła, rzucił Morio.

—I to o dobre sześć stopni, dodała moja siostra szczękając zębami.
Kiedy mówiła, z jej ust unosiły się białe obłoki pary. To zapewne ze względu na
duchy.

Osobiście nie zauważyłam żadnej różnicy, ale też nie byłam wrażliwa na zmiany
temperatur - chyba że te spadłyby ekstremalnie nisko.

—Co to oznacza? spytałam. Czy to normalny spadek temperatury, czy raczej... ?

—Nie, przyczyna jest nadprzyrodzona. Straciliśmy sześć stopni w czasie krótszym
niż minuta... wyjaśnił Yokai.

Nie udało mu się dokończyć zdania, bo zza lady wyłoniła się chmura zakurzonego
szkła, omal nie trafiając w Vanzira.

—Co to jest do cholery?! zawołał łowca snów odskoczywszy w bok. Kto to zrobił?

—Mniemam że to duch, odparł Morio rozglądając się wokół czujnie. Wątpię byśmy
mieli tutaj do czynienia ze zwykłymi duchami. Sam nie wiem co o tym myśleć.
Lepiej pospieszmy się i odnajdźmy tych ludzi... jak według ciebie moglibyśmy
dostać się do piwnicy? Założę się że tam właśnie są.

Rozejrzawszy się, znalazłam wyjście na końcu pomieszczenia.

—Prawdopodobnie tamtędy.

Jak udaliśmy się w kierunku drzwi, coś poklepało mnie po ramieniu.

—Co jest?!

Myślałam że to Flam lub Trillian, ale ci znajdowali się kilka kroków za mną.

—Kto mnie poklepał po ramieniu?

—Czarny cień, wyjaśnił smok, jeszcze bledszy niż zwykle. Obserwowałem cię i
zanim zdążyłem zareagować, ujrzałem za tobą ciemną masę która zniknęła równie
szybko jak się pojawiła.

—To nie jest śmieszne! warknęłam pod nosem. Nikt nie zadziera ze mną, czy to
człowiek, czy to duch, czy wampir! Musimy coś zrobić. Morio, Camille, czy jest coś
co możecie zrobić by nie przeszkadzali nam w poszukiwaniach?

Przerwał mi głośny trzask. Odwróciliśmy się, w samą porę by ujrzeć jak w naszym
kierunku leci - tuż nad naszymi głowami - drewniane krzesło.

W tej samej chwili Flam skoczył przed Trillana i wyrzuciwszy ręce w powietrze,
odrzucił je na ziemię, a ono eksplodowało tysiącami odłamków. Gdyby nie szybka
interwencja Flama, Trillian skończyłby z roztrzaskaną głową.

—Dzięki brachu! Uratowałeś mnie od nieprzyjemnego wstrząsu mózgu!

—Nie ma sprawy. Camille rozdarła by mnie na strzępy gdybym pozwolił by stała ci
się krzywda.

Starał się być zabawny ale jego głos był zachrypnięty. Camille odwróciła się do
Morio.

—Potrzebujemy ochrony. Co powiesz o mobilnym pentagramie aby trzymać je na
dystans?

Yokai skinął głową.

—Myślę że masz rację. To oznacza kolejne pięciominutowe opóźnienie. Wiele nie
zwojujemy jak będziemy się zatrzymywać co minutę aby przegonić urojonego
przeciwnika.

—A Shade? spytałam, rozglądając się dookoła.

—Znajdzie nas, zapewnił mnie Flam. Prawdopodobnie gdzieś tutaj robi rekonesans.

W następnym kroku ja i moi towarzysze odwróciliśmy się plecami do Camille i
Morio, monitorując wszystko wokół. Po chwili usłyszeliśmy ich szepty. Nie mogłam
zobaczyć co robią, ale energia która im towarzyszyła była tak silna, iż mogłam ją
niemal poczuć. Otoczyło nas blade, purpurowe światło, jakby szybkie neonowe
błyski wzdłuż wąskich linii. Często widziałam jak pracują razem. Te
charakterystyczne kolory pochodziły z ich magii śmierci.

Uplećmy okrąg, mocno zeszyty,
Nie pozwólmy niczemu złemu ani nieznanemu,
Znaleźć się w środku.
Pozostańcie na zewnątrz, pod groźba śmierci.

Ich glosy zmieszały się i przemieniły w wołania i odpowiedzi.

Duchowe stworzenia, posłuchajcie mnie...
Serce nocy, głęboko w ciemności...

Mieszkańcy Niskich Królestw, słuchajcie mnie...
Serce nocy, głęboko w ciemności...

Splatamy to zaklęcie przeciw waszej krainie...
Serce nocy, głęboko w ciemności...

Budujemy ten okrąg by trzymać wasze ręce,
Serce nocy, głęboko w ciemności...

Pięcioramienna gwiazda, moce które wzywamy...
Serce nocy, głęboko w ciemności...

Okrąg otacza gwiazdę by je wszystkie połączyć...
Serce nocy, głęboko w ciemności...

Wykwity płomiennego światła z karmicznego kwiatu...
Serce nocy, głęboko w ciemności...

Zwiąż to zaklęcie do Godziny Czarownic,
Serce nocy, głęboko w ciemności...

Ich głosy zamarły. Kątem oka ujrzałam lekkie migotanie. Staliśmy wewnątrz
mglistej, fioletowej pary. Przyjrzawszy się wzorowi zdałam sobie sprawę, że
znajdowaliśmy się w środku pentagramu, świętego miejsca stworzonego ich
zaklęciem.

Camille i Morio ponownie stanęli na czele.

—Nie opuszczajcie kręgu mgły. Gdyby doszło do kontaktu fizycznego, bariera
ochronna zniknie. Ale do tego czasu powinna pozwolić wam dostać się do piwnicy, a
przy odrobinie szczęścia, wydostać z niej zakładników.

Wznowiliśmy marsz, pomimo przedmiotów latających we wszystkich kierunkach.
Tuż nad naszymi głowami roztrzaskał się stolik. Jednak Camille i Morio byli
niewzruszeni i ani drgnęli, pozostając na swoich pozycjach. Szliśmy dalej, podczas
gdy wokół latały dzbanki, garnki i wazony, roztrzaskując się na okręgu mgły.

Nie miałam pojęcia co zrobili Camille i Morio, ale jak na razie działało to bez
zastrzeżeń.
Dzięki nim zdołaliśmy dotrzeć do otworu z tyłu, trzymając się blisko siebie tak by
pozostać wewnątrz okręgu.

—Schody są po prawej, szepnęła Camille. Musimy zejść na dół. I, o ile to możliwe,
pozostać wewnątrz okręgu, w przeciwnym wypadku komuś może stać się krzywda.
Panująca tu energia jest tak gęsta, iż można ją kroić w plasterki i i układać na
kanapkach!

Morio i Camille unieśli dłonie i lekko pchnęli pentagram do przodu. Trzymaliśmy się
wszyscy w kupie, poruszając powoli do przodu. Przyjrzawszy się, dojrzałam
pomiędzy nimi prawie niezauważalne cienkie fioletowe nici łączące ich aury ze sobą.

Schodziliśmy wąskim schodami za Camille i Morio, którzy nie przestawali szeptać
czegoś pod nosem. Za nimi szłam ja, a za mną Vanzir, Flam i Trillian.

Widziałam pleśń na ścianach i oznaki świadczące o obecności termitów i szczurów.
Po chwili światło latarek Flama i Trilliana przymocowanych do ich pasów, oświetlało
jedynie brzeg purpurowego kręgu.

Trzy kroki w dół i coś rozbiło się na dole schodów, usłyszeliśmy głośny dźwięk
tłuczonego szkła, a po chwili rozległy się spanikowane krzyki i dźwięk kobiecego
głosu.

—Jack, wszystko w porządku?! Jack! O mój Boże, dostał kawałkiem szkła! Proszę,
kimkolwiek jesteście, przestańcie i pozwólcie nam odejść!

—Jest tam ktoś?! zawołałam. Przyszliśmy wam pomóc. Ilu was jest? Czy są wśród
was ranni?

Po krótkiej ciszy usłyszeliśmy ten sam płaczliwy kobiecy głos, odbijający się echem
w górę.

—Bogu niech będą dzięki! Jest nas pięcioro, ale myślę że Lance nie żyje, Jack jest
ranny, podobnie Teri. Ja czuję się dobrze, Mocha też, sądzę że straciła przytomność.

—Jesteśmy w połowie schodów, oznajmiłam. A wy?

—Kiedy dojdziecie do końca, skręćcie w prawo, a następnie w lewo gdzie znajdują
się drzwi. Jesteśmy na zapleczu ale nie możemy się stąd wydostać. Są tu z nami...
rzeczy które atakują nas za każdym razem gdy próbujemy się ruszyć.

—Zostańcie tam gdzie jesteście. Zachowajcie spokój, postaramy się być tam tak
szybko jak to możliwe, poradził im Morio (odwrócił się do nas).
—Ograniczmy rozmowy do minimum. Duchy są kapryśne, prawdopodobnie dołożą
wszelkich starań by stanąć nam na drodze.

Ledwo co słowa te wyszły z jego ust, jeden ze stopni pod Camille trzasnął a ona sama
runęła głową do przodu.

W ostatniej chwili Yokai udało się chwycić ją za nadgarstek i przyciągnąć do siebie.
Jednakże wskutek tego, ochronny pentagram zamrugał a następnie zniknął.

Oddychając ciężko, spojrzała na mnie przez ramię szeroko otwartymi oczami.
Zdołała się jednak szybko pozbierać i opierając się na ramieniu Morio, zeszła ze
strzaskanego stopnia na kolejny, ostrożnie go sprawdzając przed przeniesieniem nań
pełnej wagi ciała.

Zwinnie uniknęłam zdradzieckiego stopnia myśląc o tym, że upadek ze schodów
mógł się okazać dla niej śmiertelny, a w najlepszym wypadku bolesny.

Wszyscy poruszaliśmy się jak w zwolnionym tempie, gdy Camille sprawdzała każde
miejsce zanim postawiła na nim stopę. W końcu udało jej się dotrzeć do podnóża
schodów. W tej samej chwili jęknęła.

—Co jest? spytałam szeptem, co się dzieje?

—Poczułam... coś dotknęło mnie w przelocie...

Rozejrzała się, a następnie odsunęła pozwalając nam zejść.

—To byłem ja, rzucił Shade materializując się przed nami (podskoczyłam podobnie
jak reszta moich towarzyszy. Po chwili zaskoczenie zastąpiło poczucie ulgi).
Rozejrzałem się po okolicy. A przynajmniej próbowałem. Cienie są bardzo grube i
trudne do przejścia. Po drodze napotkałem kilka obszarów o podwyższonej
aktywności duchowej. Jeden z nich znajduje się dokładnie przed nami, w miejscu
gdzie przetrzymywani są zakładnicy.

Camille westchnęła powoli.

—O cholera! Przeraziłeś mnie na śmierć! Ale cieszę się że to ty. A więc ty który
kroczysz pośród cieni. Co myślisz o naszych duchach?

—Tu nie chodzi o jakieś tam duchy, wyjaśnił. Nie wiem dokładnie czym one są, ale
są znacznie niebezpieczniejsze od tych zwykłych.

—Świetnie, mruknęłam.

W chwili gdy postawiłam stopę na betonowej podłodze, powietrze przecięła
miniaturowa błyskawica pozostawiając po sobie lekkie dudnienie.

—Cholera! zawołał Trillian. Co to było?

—Wydaje się że piorun.

Nagle odniosłam wrażenie jakby wspięła się na mnie wiewiórka. A jakieś
niepożądane palce bębniły po moim ciele.

—Piorun wewnątrz budynku? To zły znak, wymamrotał Shade. Camille, Morio,
czujecie to? Energia Podziemnego Świata jest tu bardzo gęsta. W tej piwnicy ma
miejsce ogromna aktywność duchów.

—Wow!! Wciągnął głęboko powietrze.

—Co takiego??? zdołałam wykrztusić, gdy niespodziewanie coś popchnęło mnie z
niskim pomrukiem. Ręka chwyciła mnie za ramię a jej uchwyt był znacznie silniejszy
niż jakiekolwiek człowieka. Wypuściwszy kły zasyczałam, mieląc pięściami w
powietrzu. Bez rezultatu. Moja ręka przeszła przez amorficzną masę. Pod wpływem
dotyku istota, czy cokolwiek to było, zniknęła a wraz z nią nacisk na moim ramieniu.

—Duchy próbują doprowadzić nas do obłędu!

—Magia śmierci dotyka istot z podziemi, „Liczy” - duchów przywróconych do życia,
ale w mniejszym stopniu regularnych duchów, choć istnieje między nimi pewne
podobieństwo, wyjaśniła moja siostra. Nie wiem zbytnio co robić. Morio, co o tym
sądzisz?

Potrząsnął głową.

—Bez względu na to kim one są, nie możemy podnieść naszych różdżek krzycząc:
„Odejdźcie precz!” i mieć nadzieje że nas posłuchają. Możemy spróbować
przeprowadzić egzorcyzm.

—Być może, przyznała siostra kiwając powoli głową, ale wpierw musimy
wyprowadzić stąd ludzi. Spójrz!

Wskazała na najbliższą ścianę. Trillian oświecił ją latarką. Na brudno kremowej
ścianie widoczna była głęboka smuga, z której sączyła się jakaś dziwnie mi znajoma
ciecz... podeszłam do niej ostrożnie i powąchałam. Jasna cholera! To była krew!

—Nie odwracajcie się. Myślę że zostaliśmy teleportowani do Amityville, szepnęłam.
To krew.

—Nie, Amityville to oszustwo, poprawiła mnie Camille. W przeciwieństwie do tego
przed nami... (westchnęła). Chodźmy. Musimy odzyskać łowców duchów i
wyprowadzić ich stąd.

Wyciągnęła z kieszeni latarkę i włączyła. Po chwili jej blask padł na stojące otworem
drzwi do pokoju.

—Muszą tam być, szepnęła.

Zaczęliśmy iść w kierunku otworu ale nie uszliśmy więcej jak metr, gdy drzwi
zatrzasnęły się z hukiem a ze środka usłyszeliśmy kobiecy krzyk.

—Cholera, mam tego dość! warknęłam.

Pochylona do przodu dobiegłam do drzwi, złapałam klamkę, szarpnęłam, ale coś po
drugiej stronie nie pozwoliło mi ich otworzyć. Cokolwiek to było, było równie silne
jak ja. Poczułam jak przez szparę w drzwiach zaczyna sączyć się lodowata i gęsta
mgła. Dołączył do mnie Flam i skinął bym się cofnęła. Następnie sam kopnął w
drzwi które roztrzaskały się w pył.

Z ponurym wyrazem twarzy zwrócił się do Camille i Morio:

—Wy dwoje, zróbcie coś!

Morio położył dłonie na ramionach mojej siostry, a ta rozpostarła ręce.

—Mordente vanis, mordente konkor, mordente vanis en shau te profondeurs!

Odrzuciła głowę do tyłu, a jej oczy omal nie wyszły z orbit. Między nią a Morio
pojawiło się fioletowe światło, a w następnej sekundzie powietrze rozdarł piorun.

Moja siostra odwróciła się do mnie. Jej twarz była teraz maską nienawiści.

—Nie! Nie przejdziecie! wypluła z przekrwionymi oczami. Gdy wyrzuciła ramię do
przodu, rozwidlona błyskawica wystrzeliła jej z ręki trafiając mnie bezpośrednio w
bark. Naelektryzowany kamerton zbił mnie z nóg, osmalając przy tym moją koszulę,
ale jedynie mnie ogłuszył. Pięć cali w lewo i trafił by mnie w serce, przypuszczalnie
zamieniając w pył.

Otrząsając się z szoku i kręcąc głową, patrzyłam jak Morio podszedł do Camille i
uderzył ją w twarz tak, że płacząc upadła na kolana.

Wrzasnęła gdy ciemna mgła wzniosła się z jej ramion, oczu i ust, następnie runęła na
podłogę. Flam ryknął ale zdołał się opanować i nie atakował Morio. Trilian podbiegł
do Camille, podczas gdy Shade pomógł mi wstać.

—Czy ktoś mógłby mi wytłumaczyć co się stało? spytałam.

Świstało mi w uszach. Pokręciłam głową.

—Coś próbowało przejąc nad nią kontrolę, wyjaśnił Yokai. To coś do ciebie strzeliło,
nie twoja siostra.

Gdyby stało się to ze mną, prawdopodobnie musielibyście mnie zastrzelić. Jestem od
niej znacznie potężniejszy (westchnął). Nie możemy używać magii ofensywnej, to
zbyt ryzykowne.

Przepchnęłam się obok nich, kierując się ku drzwiom.

—Dobra! Wystarczy już tego. Gdzie są ci ludzie?

—Tutaj! Krzyk dochodził z prawej strony, odwróciłam się w kierunku głosu.

Tam! Na końcu korytarza dojrzałam pięć skulonych postaci. Kobieta która z nami
rozmawiała, kucała za nimi przerażona. Ruszyłam ku niej nie zważając na
wyłaniające się z murów niewidzialne dłonie próbujące mnie złapać.

Przykucnęłam przy kobiecie, ta spojrzała na mnie i się uśmiechnęła.

—Ale ty jesteś wampirem!

—Tak, a ty nie. Jestem tu by wam pomóc, więc lepiej pogódź się z tym i wynośmy
się stąd!

Przyjrzałam się jej towarzyszom. Jeden z nich był na pewno człowiekiem. Drugi
faktycznie nie żył, kolejny był ranny i nieprzytomny. Obok była jeszcze kobieta, jej
oczy były zamknięte ale żyła. Kolejna siedziała na ziemi przykryta kurtką, opierając
się o ścianę. Sądząc z ułożenia jej ciała, miała złamaną nogę.

—Jak masz na imię? spytałam tą która nas tu doprowadziła.

Zdawało się iż wyszła z tego stosunkowo obronną ręką. Ale widząc jej przerażone
spojrzenie zdałam sobie sprawę, że nigdy nie będzie już taka sama. Rozpoznałam to
spojrzenie, mieszaninę szoku, retrospekcji i koszmaru.

—Leia, odparła. Nie śmiej się. Moi rodzice są fanami „Gwiezdnych Wojen”
(zmieniła pozycję). Myślę że Lance nie żyje (poszukałam pulsu młodzieńca –
faktycznie był martwy).

—Obawiam się że tak. Kto to jest? spytałam, wskazując na kobietę siedzącą przy
ścianie.

—Teri. Złamała nogę próbując uciec... od tej rzeczy (delikatnie poklepała ramię
swego przyjaciela). Myślę że z powodu bólu jest w szoku. Okryłam ją przed zimnem
swoją kurtką. Druga kobieta - o tam - to Mocha.

—Dobry pomysł, pogratulowałam jej (Shade wybrał tę właśnie chwilę by się wyłonić
z cienia. Podskoczyłam. Cholera! Gdy tak robisz, przyprawiasz mnie o gęsią skórkę!!

—Nasi towarzysze nie przejdą przez energię która wypełnia korytarz. Mimo to Flam
z Vanzirem mają zamiar spróbować ale Camille, Trillian i Morio nie są w stanie jej
przeniknąć. Jest zbyt gęsta. Przyszedłem tutaj z cienia (odwrócił się do grupki ludzi).
Mogę zabrać ich jedno po drugim, ale ktoś musi pozostać by pilnować reszty. Coś mi
mówi, że w chwili gdy ruszymy pierwszego, nastąpi gwałtowny atak duchów.
Energia znajdująca się w tym korytarzu przypomina mroczny las, pełen macek i
pnączy.

Uroczo, pomyślałam. Zwłaszcza jeśli chodzi o „macki”. Za bardzo przypomniało mi
to demony Karsetii z którymi walczyliśmy. Właśnie w tej chwili z Morza Jońskiego
wyłonili się Flam i Vanzir.

—Udało wam się! Teraz musimy tylko wydostać tych ludzi. Mogę zabrać dwoje,
rzucił smok. Vanzir jednego. Shade, zakładam że jesteś w stanie zabrać jednego przez
cienie?

Stradolan zmarszczył brwi.

—Niby tak... ale to ryzykowne. Zabiorę zmarłego. W ten sposób nikt nie ucierpi.

—Mnie zostawcie Mocha, tę która jest nieprzytomna, zdecydowałam. Odnoszę
wrażenie iż pomimo że jest nieprzytomna, nie odniosła poważniejszych obrażeń. Co
się natomiast tyczy mężczyzny, ten potrzebuje natychmiastowej pomocy.

Rozumowałam że jeśli coś się stało, lepiej będzie zostawić właśnie ją. W tej chwili
nie odczuwała strachu... przynajmniej miałam taką nadzieję.

Nie zważając na protesty Lei, Flam zmusił ją by stanęła i dobrze go chwyciła,
następnie Shade podał mu Jack'a i zanim zdążyłam mrugnąć, cała trójka zniknęła.

Wystarczyło że dotknął jednego z ludzi, a już poczułam gęsią skórkę. Zadrżałam
czując na skórze podmuch wiatru. Vanzir wziął w ramiona Teri której wyrwał się
okrzyk bólu. Z ciemności odpowiedział mu pomruk. Łowca snów zniknął.

—Wezmę cię, powiedział Shade. Wolałbym cię tutaj samej nie zostawiać.

—Po prostu idź, będzie dobrze.

Skinął głową i bez słowa przyciskając do piersi Lance'a, zniknął.

W chwili gdy znalazłam się sam na sam z Mocha, wnętrze wypełnił pisk. Spojrzałam
w górę i zobaczyłam drewniany kołek prujący na mnie z przeciwnego końca pokoju.
Rozległ sie wrzask, zanurkowałam w bok, a kołek z łomotem przydzwonił w ścianę i
spadł na ziemię. Zanim cokolwiek było w stanie go ponownie użyć, chwyciłam go i
rozbiłam na tysiąc wykałaczek.

Coś wydało dziki ryk który wstrząsnął ziemią! Niespodziewanie zostałam
przygwożdżona do ściany z szeroko rozstawionymi rękami i nogami, ukrzyżowana.
Poczułam jak moje kły się wydłużają i wszystko zaczynam widzieć w czerwieni.
Warcząc przeciwko niewidzialnej sile, czułam jak coś próbuje wślizgnąć się do mojej
głowy. Walczyłam odmawiając mu dostępu, w końcu po chwili się wycofało a ja
zostałam uderzona pięścią energii prosto w żołądek! Gdyby to coś nie trzymało mnie
unieruchomionej w miejscu, upadłabym zgięta w pół. Jedyne co mogłam teraz zrobić
to głośno jęknąć.

Nagle ponownie ujrzałam Vanzira i Shade'a.

—Flam poszedł pomóc Camille i Morio by mogli wydostać się stąd w prosty sposób,
rzucił łowca snów (widząc mnie, urwał). Dobra, wystarczy już tego! ryknął
podchodząc z wyciągniętymi rękoma.

Widziałam jak z jego dłoni tryskają fale energii. W rzeczywistości były mackami
prowadzącymi do sfery astralnej, ale nie rozumiałam co mój towarzysz pragnie
osiągnąć wypuszczając je teraz. W korytarzu rozszedł się echem jęk, a cały korytarz
zalało światło w kolorze wymiocin. Vanzir odrzucił głowę do tyłu i się roześmiał.
Jego oczy były teraz wirem kolorów wśród niesłychanych barw. Ręce mu drżały
lekko. Zawył a w odpowiedzi odpowiedziało mu upiorne zawodzenie.

—Zakosztujcie tego, sukinsyny!! ryknął.

Zrobił coś i ujrzałam blado-różową energię wpływająca w zieleń z jego dłoni. Silna
wibracja wstrząsnęła holem i część sufitu po przeciwnej stronie runęła na podłogę.

Vanzir nie zareagował i dalej wstrzykiwał energię w otaczające nas mgliste kreatury;
przy tym zaczął zmieniać formę.

Stał tam, nie do końca dwunożny; widzieliśmy macki wyrastające z jego doni. Nie
wyglądał już jak człowiek ale jak hipnotyzujący wir błysków i świateł, gdzie
demoniczna energia otaczała go jak całun.

Shade wziął głęboki wdech.

—Próbuje ich złamać, szepnął.

—Jesteś pewien że nie zwali nam na głowy całego budynku? Może powinieneś
wyprowadzić stąd Mocha (byłam zdenerwowana. Vanzir toczył z tym stworzeniem
coś na kształt prywatnej wojny, czułam się jak między młotem a kowadłem).

—Vanzir! Przestań! wrzasnęłam ile sił w gardle.

Odwrócił głowę w moją stronę.

—Nie, proszę! Już prawie skończyłem!

—Nie możesz zabić go w ten sposób! Inaczej cały budynek zawali nam się na głowy!

—Zamknij się suko! warknął i powrócił do tego co robił wcześniej. Jego twarz była
smutna ale właśnie wtedy wrócił do siebie, wyciągając swoją energię z toczącej się w
naszym kierunku zielonej masy obłoków. Posłuszeństwo. Złapał Mocha, podczas gdy
Shade wziął mnie w ramiona i nasze trio zniknęło w eterze umykając upiornej
chmurze pary mknącej ku nam...

Rozdział 9

Podróżowanie przez cienie znacznie różniło się od poruszania w Morzu Jońskim.
Z Flamem i Vanzirem miałam wrażenie podróżowania w bezpiecznej bańce,
natomiast z Shade'm czułam się tak, jakby moje ciało stało się dymem, złudzeniem.
Czułam się jak przefiltrowana przez ciemny całun który generował światło.

Czułam jak tracę kształt... tracę siebie... Czując nagłą panikę, chwyciłam się mocniej
Stradolana. Jak się nazywam? Kim jestem? Gdy zdałam sobie sprawę że nie mam
pojęcia jak długo w tym siedzę, sparaliżował mnie strach.

Gdy wylądowaliśmy obok radiowozów policji i wyszliśmy z cienia, zaczęłam się
trząść. Po tej jakże wyczerpującej podróży, musiałam na powrót poczuć swoje ciało
by upewnić się że wszystko wróciło na swoje miejsce. Shade spojrzał na mnie,
dziwnie się przy tym uśmiechając.

—Pani Menolly, nie obawiaj się, jesteś w nienaruszonym stanie. Nigdy nie
naraziłbym cię na niebezpieczeństwo. Czasami mój sposób podróżowania może
wydać się niebezpieczny dla życia, ale nie jest nim zarówno dla żywych jak i
nieumarłych.

Widząc biegnącą ku nam Camille, cofnął się. Wyglądała na wyczerpaną.
Prawdopodobnie oboje z Morio zużyli sporo energii aby nas chronić.

—Wszystko w porządku? spytałam odciągając ją na bok.

Ujęła moje ręce.

—Och Menolly! Omal cię nie zabiłam gdy ten stwór we mnie wszedł! To było zbyt
blisko i nie wiem jak to się stało. W jednej minucie koncentrowaliśmy się nad
zaklęciem, a w następnej chwili: „boom!”, stałam tam niczym brzuchomówca,
manekin z uniesioną ręką celując prosto w ciebie!

—Nie przejmuj się tym. Nic się nie stało. Ucierpiała zaledwie moja koszula.

—Tak, ale mogłam cię zranić! Wyobrażasz sobie co by się stało, gdyby na twoim
miejscu była Delilah?! Nie przeżyłaby takiego uderzenia! Gdyby miało się to
powtórzyć, muszę znaleźć sposób jak się chronić! Nie mogę pozwolić by coś
ponownie przejęło kontrolę nad moim ciałem i użyło mnie do zranienia którejś z
was...

Pokręciła głową z namysłem i zwróciła się do Chase'a, który zmierzał w naszym
kierunku. Chciałam w jakiś sposób poprawić jej nastrój ale nie miałam nic więcej do
dodania. Miała powód do zmartwień. Piorun który we mnie uderzył usmażyłaby
Delilah na grzankę.

Zwróciłam się do inspektora.

—Co z nimi? spytałam.

Potrząsnął głową.

—Lance Carver zmarł. Nie możemy jednoznacznie określić przyczyny śmierci.
Prawdopodobnie z powodu zatrzymania akcji serca, do czego jednak nie powinno
było dojść biorąc pod uwagę jego wiek. Mocha Jervis nadal przebywa w śpiączce.
Fizycznie wszystko wydaje się normalne; problem zdaje się leżeć w jej umyśle.
Sharah próbuje się dowiedzieć co jej dolega.

Nie wróżyło to dobrze. Cokolwiek zrobiły jej duchy, było nie lepsze lub nawet gorsze
od tego co zrobiły nam.

—Teri ma złamaną nogę, dwa żebra i pękniętą miednicę. Leia udało się wyjść z tego
z kilkoma zadrapaniami, ale jest w szoku i nie potrafi znieść myśli bycia samej.
Panicznie boi się cieni. Jeśli chodzi o Jack'a Riley'a, doznał on obrażeń
wewnętrznych, w tym pęknięcia czaszki. Wciąż jest nieprzytomny więc trudno nam
jest ocenić stopień uszkodzenia mózgu.

—Cholera! Co oni sobie myśleli? rzuciłam przytupując. Ot tak sobie zapolować na
duchy i wampiry, nie mając zielonego pojęcia z czym mają do czynienia! Bez
zastanawiania się nad konsekwencjami! A teraz to my musimy po nich sprzątać!

—Owszem, tyle że wcale nie udało nam się posprzątać, dodała moja siostra
zacisnąwszy wargi. Mamy budynek pełen wściekłych i świrniętych duchów, i
żadnego pomysłu jak je powstrzymać. Nie przychodzi mi nawet do głowy kto
mógłby nam pomóc! A zło rozprzestrzenia się niczym gangrena…

—Potrzebujemy egzorcysty, kogoś kto ma doświadczenie. Prawdopodobnie Wilbur
zna kogoś takiego (lub Roman... pomyślałam. O tak! Roman z pewnością znał
wszystkich ważnych i liczących się ludzi w mieście). Wpierw zapytam Romana,
oznajmiłam. Być może będzie w stanie nam pomóc.

Następnie doskonale zdając sobie sprawę z wyczerpania siostry, odsunęłam się by
zadzwonić. Mój rozmówca odebrał po pierwszym sygnale.

—Menolly... Czy rozmawiałaś z Wade'm?

—Jeszcze nie. Zrobię to jak tylko uporam się z tym czym obecnie się zajmuję. Mam
problem i zastanawiałam się czy mógłbyś mi pomóc. Szukam osoby zdolnej dokonać
egzorcyzmów na duchach.

Roman prychnął.

—Kogo? Szukasz pogromców duchów?

—Nie. Kogoś kto może wyeliminować bandę wściekłych duchów. Wiesz równie
dobrze jak ja, iż raz zbudzone nie położą się same do łóżek.

Pokrótce wyjaśniłam mu sytuację. Przez chwilę milczał po czym odchrząknął.

—Wiem kto mógłby wam pomóc. Ale wpierw musisz powiedzieć siostrze by wróciła
do domu i rzuciła ochronne zaklęcie zanim wyruszy ponownie. Magia Camille
umożliwia jej ubezwłasnowolnienie, a ziemskie duchy związane są z glebą i działają
inaczej niż te w twojej ojczyźnie. W pobliżu budynku i bez ochrony jest ona w
ciągłym niebezpieczeństwie.

Zacisnęłam mocno wargi. Wspaniale! Tylko tego nam jeszcze było trzeba!

—OK, powiem jej. Więc co powinnam zrobić?

—Dam ci numer telefonu Ivana Krask. Jest... medium. Bardzo utalentowanym. I
doskonale wie co zrobić ze wściekłymi duchami.

Podyktował mi jej numer który powtórzyłam, dając znak Chase'owi by ten pożyczył
mi długopis i papier bo nie do końca ufałam swojej pamięci.

—Zadzwonię do niej. Kim ona jest?

—Jak już mówiłem, bardzo utalentowanym medium. Nie jest człowiekiem. Nie staraj
się dowiedzieć jakie są jej korzenie: nie lubi jak się ją o to pyta. Ale jeśli ktoś może
pomóc wam uwolnić się od tych duchów, to jest to z pewnością ona. Rzecz jasna
zażąda zapłaty. Na spotkanie z nią odradzam zabierania ze sobą kotów, psów lub
dzieci. Jako zapłatę zaproponuj jej cztery kilogramy steków. Ale uwaga! Mięso musi
być najwyższej jakości. Pomoże, ale na początku będzie się sprzeciwiać i targować.
Zignoruj jej kontroferty i upieraj się przy czterech kilogramach mięsa - ani grama
więcej!
Za trzecim razem zaakceptuje ofertę. I cokolwiek się stanie, w żadnym wypadku jej
nie dziękuj.

Spojrzałam na swój telefon. Kim ona jest, do cholery ??! Wiedziałam że od niego się
tego nie dowiem.

—Dobra. Zaraz zadzwonię i umówię się na jutro wieczór...

—Nie. Zadzwoń do niej jutro. Musisz wywiązać się z kontraktu w dniu jego
zawarcia, więc zadzwoń przed północą i spotkaj się z nią wcześnie, albo zadzwoń
zaraz po północy i spotkaj sie z nią przed nastaniem dnia. Uwierz mi, nie łam
warunków kontraktu albo nie będę ci w stanie pomóc.

—Tak zrobię.

Zmarszczyłam brwi, zastanawiając się jakiego rodzaju umowę przyjdzie mi zawrzeć.
Nie byłam zbytnio podekscytowana graniem Fausta. Ale jeśli Ivana jest w stanie
pozbyć się złych duchów, to może warto zaryzykować?

—Zadzwoń jak tylko spotkasz się ze Stevens'em. Będę czekał.

Po tych słowach odłożył słuchawkę. Sama zrobiłam to samo, dumając nad tym iż z
każdą chwilą ta noc staje się coraz bardziej dziwaczna.

Chase dotknął delikatnie mojego ramienia.

—A więc?

—Roman podał mi nazwisko, ale lepiej będzie jak sama to załatwię. Z tego co mi
mówił, nie chciałbyś spotkać tej osoby czy raczej... stworzenia. Zadzwonię do niej
jutro wieczorem i oczyścimy to miejsce z duchów, koniec historii. Będę potrzebowała
czterech kilogramów mięsa najwyższej jakości. W tej kwestii nie idziemy na skróty.

—Cztery kilo mięsa? powtórzył oszołomiony Chase. W co ty się pakujesz?

Spojrzałam na niego bez uśmiechu.

—Lepiej nie pytaj, wierz mi: nie chcesz wiedzieć.

—Wierzę ci (westchnął zwiesiwszy głowę). Cóż, pozostaje mi oznaczyć obszar jako
miejsce zbrodni i postawić strażników aby trzymać ludzi z dala. Tłum na ulicy
zmalał, ale nie mieliśmy wątpliwości że dadzą oni jeszcze o sobie znać.

Miał rację. Czułam to samo. Podczas gdy Camille i chłopcy wrócili do domu, ja
udałam się do baru. Chciałam się upewnić że z moją córką wszystko w porządku. A
nade wszystko czekała mnie jeszcze rozmowa z Wade'm.

Miałam nadzieję że Wade wciąż na mnie czeka. Przebiegłam przez drzwi i
zauważyłam że brama została zainstalowana tak jak prosiłam. Przynajmniej podczas
naszej nieobecności mamy jakąś ochronę przed wandalami.

Zdjęłam kurtkę którą nosiłam tylko na pokaz (bo tak naprawdę nie odczuwałam
zimna) i jednym ruchem przeskoczyłam przez ladę. Derrick właśnie przyrządzał
drinka. Posławszy mi krótkie spojrzenie, podrzucił w górę butelkę nie uroniwszy z
niej ani kropli.

—Wszystko gra? spytałam.

Zachowywał się tak swobodnie, jakby pracował tutaj wieki.

—Podoba mi się praca tutaj. Klienci są ekscentryczni i dziwaczni, lub przychodzą
tutaj by zobaczyć obcego. To o wiele ciekawsze niż moja dawna praca w ludzkim
barze (to rzekłszy uśmiechnął się i zręcznie umieścił pięć szklanek na tacy
Chrysandry).

—Chryssie! Twoje zamówienie!

Ta po chwili podeszła i zabrawszy tacę, gestem wskazała mi na stoliki w głębi sali.

—Wade wciąż tutaj jest, powiedziała.

Przytaknęłam, myśląc iż muszę się trochę oczyścić. Po wycieczce korytarzami piekła,
cała byłam pokryta kurzem i pajęczynami. Ale nad próżnością przeważyło myślenie,
że gdybym się tam nie udała, Wade nie dostałby wiadomości od Roman'a i mógłby
stanąć po niewłaściwej stronie kołka.

Wade siedział czytając

książkę,

ubrany w czarne skórzane spodnie - tym razem

z

prawdziwej skóry - a do tego koszulę w szkarłatnym kolorze. Natomiast jego

platynowe blond włosy były krótko przycięte i lekko postawione. Z wyjątkiem
koloru, przypominał mi trochę Delilah. Jednak podczas gdy moja siostra odzyskała
swój piękny złoty odcień, ten u Wade'a bardziej przypominał mi blond Marilyn.

—Cześć, Wade.

Przerwał lekturę książki i spojrzał na mnie. Zrezygnował ze swoich okularów,
których zresztą nie potrzebował. Z wyrazu jego twarzy nie udało mi się nic
wywnioskowywać. I nie zamierzałam spędzać reszty nocy próbując.

Usiadłam naprzeciw czekając na jego reakcję. Zaznaczył stronę książki dokładnie ją
zaginając, po czym zamknął okładkę i schował do torby.

—Czego chcesz, Menolly?

Mówił spokojnym głosem nie przypominającym już radosnego wampira jakim był
gdy go poznałam.

—Mam dla ciebie wiadomość. Wiem co o mnie myślisz i wierz mi: nie
zanudzałabym cię gdyby to nie było naprawdę ważne. Nie zapominaj że mogłam to
zignorować i po prostu odejść, pozwalając na naturalny rozwój wypadków.

Z łokciami na stole, oparłam podbródek na skrzyżowanych dłoniach.

—W porządku, zrozumiałem. Wyświadczasz mi przysługę. O co chodzi?

—Jeśli nie wycofasz się z wyborów pojawi się wielka tarcza na twoim sercu i kołek
który zamieni cię w pył.

W ciągu kilku kolejnych sekund miałam wrażenie że cały bar umilkł. W jednej chwili
jego oczy zrobiły się czerwone a kły wydłużyły.

—Grozisz mi?

Pokręciłam głową, a koraliki w moich włosach lekko zadrgały.

—Wróć na ziemię. Nie mam ani czasu ani ochoty rozpoczynać prywatnej wojny. I jak
sam doskonale wiesz, nie jestem w żaden sposób zaangażowana w wybory, prawda?
Dzięki tobie nie mam już miejsca w bieżącym wyścigu. Nie Wade, to pochodzi od
kogoś znacznie wyżej postawionego niż ja czy nawet ty.

—Pracujesz dla Terrance'a? burknął.

Pytanie uderzyło mnie jak koktajl Mołotowa.

—Głupi jesteś czy co?! Przypominam ci iż to ja prosiłam cię by go raz na zawsze
wyeliminować z gry! Ale nie! Ty nie chciałeś! Lub nie mogłeś? Uwierz mi, podobnie
jak ty pragnę ujrzeć jak wylatuje z puli genetycznej. I stanie się tak jeśli wszystko
pójdzie zgodnie z planem. Ale jeśli nadal będziesz startował w wyborach, to
gwarantuję ci że skończysz z kołkiem w sercu i nie będę mogła zrobić nic by ci
pomóc. Aczkolwiek nie będzie to moje dzieło. Dano mi okazję bym cię ostrzegła.
Wcale nie musiałam tego robić.

—Wierzę ci, odparł studiując moją twarz. Nigdy nie pracowałabyś dla Terrance'a. A
same wybory cię nie interesują. Więc kto pociąga za sznurki? To pewnie ktoś wysoko
postawiony...

—Nie mogę ci powiedzieć, a ty nie musisz tego wiedzieć. Jeśli cenisz swoje życie,
wycofasz się z wyborów, kropka. Wierz mi, to o co chcesz walczyć nie jest tym o co
faktycznie walczysz.

Oparłam się wygodnie skrzyżowawszy ramiona. Piłka znajdowała się na jego części
boiska.

Wade nie był głupi. Spojrzał na mnie z pochyloną głową.

—To niemożliwe by Sassy ci to zleciła... to musi być ktoś wystarczająco silny by się
z nim liczono... ale kto? (po tym zaczął sypać nazwiskami. Mogłam niemal ujrzeć
obracające się w jego głowie trybiki). Nie! Nie on!

Trzymałam gębę na kłódkę. Roman nie dał mi pozwolenia na wyjawienie swojego
imienia. A popisywanie się nazwiskami z wampirami nie było jedynie w złym
smaku, bywało zabójcze.

—Obiecuję ci że Terrance nie wygra tych wyborów.

Wade wziął ze stołu kilka saszetek cukru, następnie otwarł je i wsypał do filiżanki z
kawą.

—Dam ci znać, odparł po chwili. Zadzwonię do ciebie jutro wieczorem i dam ci
odpowiedź. Co poza tym? Mówiłaś że w mieście grasuje seryjny morderca?
Oglądałem wiadomości, paskudna sprawa.

—To prawda, sama widziałam ofiary. A nawet sama znalazłam jedną z nich... hej!
rzuciłam wskazując na jego ręce, bądź tak łaskaw i odłóż ten cukier tam gdzie jego
miejsce, chyba że zamierzasz to później wypić - co ci odradzam - bo mógłbyś się
pochorować. Dlatego proszę byś tego nie robił. Nie trzeba mi do kompletu ciebie
rzygającego krwią w moim barze.

Podał mi trzymane saszetki.

—To bardzo źle. Dla nas wszystkich. Czy możesz podać mi jakieś szczegóły?

—To z pewnością mężczyzna. Jego celem są młode ludzkie kobiety poniżej
trzydziestu pięciu lat, z długimi brązowymi włosami, średniej budowy ciała. Widząc
je można by uznać iż są siostrami. Wszystkie bez wyjątku zostały osuszone z krwi i
zgwałcone. Na czole jednej z ofiar widziałam krzyż namalowany wodą. Sądzimy że
jest to dzieło młodego wampira który z jakichś powodów poddał się swojemu
drapieżnikowi.

Analizując w myślach zgromadzone dane, nagle dotarło do mnie że Wade mieszkał w
Seattle przez całe swoje życie.

—Co wiesz o terenach Greenbelt Park?

—Że nie należy się do nich zbliżać. To miejsce ma złą energię; mówią że tam straszy.
Pewnego dnia gdy jeszcze byłem dzieckiem, miałem może jakieś dwanaście lat,
wylądowałem tam wbrew sobie podczas jednej z przejażdżek rowerem.
Nadeszła noc i zaczął padać deszcz.

Schroniłem się w jednym z opuszczonych budynków czekając aż przestanie padać,
kiedy nagle ujrzałem na ścianie tańczący cień. To coś kierowało się prosto na mnie.
Zwiałam stamtąd tak szybko, że po drodze złamałem ząb. Kiedy moja matka odkryła
co się stało, wpadła w histerię. Znała reputację tego miejsca.

Stłumiłam śmiech. Jego matka była jednym z powodów dlaczego przestałam się z
nim umawiać. Była również wampirem i wisiała mu na szyi niczym albatros. Matka
kwoka i to w piekielnym wydaniu...

—A propos, jak się miewa twoja matka?

Nie mogłam się powstrzymać i samo tak wyszło. Wade uniósł brwi i roześmiał się.

—Na szczęście jej obecną obsesją jest organizacja ogrodniczego klubu księżycowego
światła, raczej dla statecznych kobiet-wampirów. Nie ma wielu chętnych -
szczególnie że panuje zima - ale udało jej się znaleźć kilku członków. W każdą
czwartkową noc grają w brydża i jak mi sie zdaje, uprawiają kwiaty co kwitną w
nocy.

Parsknęłam wzruszając ramionami. Nasze kontakty przypominały te dawne.

—Przynajmniej jest to jakieś hobby.

—Taak... można tak powiedzieć. A więc, czego potrzebujesz do złapania tego świra?

—Wszystkiego co wiesz o wampirach zamieszkujących tamtejsze okolice i o tych
nowo przybyłych. Również starszych, którzy w ostatnim czasie doznali
traumatycznych przeżyć (naraz nieświadomie wyciągnęłam do niego rękę). Wade,
brakuje mi twojej przyjaźni i tęsknię za Anonimowymi Wampirami, tym bardziej boli
mnie to co zrobiłeś.

Wpatrywał się w moją dłoń i powoli ją ujął. Jego skóra podobnie jak moja była
chłodna.

—Przepraszam, szepnął.

—Chciałem kandydować. Tak bardzo tego pragnąłem! Niestety, jeśli to co mówisz
jest prawdą - a wierzę że jest - prawdopodobnie nie pożyję na tyle długo by osiągnąć
tę pozycję. Ale z pewnością nie chcę by Terrance wygrał! Może wyrządzić wiele
szkód tym którzy jeszcze oddychają.

—Wiem, ale nie będzie miał okazji. Uwierz mi. Ja... ja pracuję nad tym by tak się nie
stało.

Nie mogłam powiedzieć nic więcej, ale Wade uścisnął moją dłoń i puścił ją łagodnie.

—Jak już mówiłem, muszę to przemyśleć. Odpowiedź dam ci jutro (urwał). Czy
jesteś szczęśliwa? zapytał nagle. Masz kogoś?

—Najlepszą dziewczynę pod słońcem! odparłam z uśmiechem i pokazałam mu złotą
obrączkę na palcu. Patrz! Jesteśmy ze sobą związane! I wygląda na to... że jest też
mężczyzna, ale nie mogę o tym teraz mówić.

Wade skinął głową.

—Wiem kogo masz na myśli, ale nie będę o nic pytał.

Kiedy szykował się do wyjścia, zdecydowałam się powiedzieć mu o Sassy.

—Mamy kolejny problem.

Opowiedziałam mu krótko o tym, co powiedziała mi Erin.

Jego miękki uśmiech zastąpiła powaga.

—Och nie! Nie Sassy! Ale nie dziwi mnie to. Po tym jak cię wykopałem, odeszła.
Ale zanim się to stało, zacząłem odczuwać u niej pewien rodzaj twardości. Obawiam
się że ją straciliśmy.

—Kazała mi obiecać, że jeśli pewnego dnia drapieżnik przejmie nad nią kontrolę...
Wade zrozumiał. W jego oczach lśniły krwawe łzy.

—Och, Menolly... a ty obiecałaś?

Skinęłam głową.

—A więc musisz to zrobić. Sassy nie chciałaby by jej pamięć bezcześciło
przelewanie niewinnej krwi. Gdyby była przy zdrowych zmysłach...

Umilkł ale wyraz jego twarzy powiedział mi wszystko co musiałam wiedzieć.
Pomachałam mu na do widzenia i z zaciśniętymi wargami obserwowałam jak
opuszcza bar.

Było już za późno by dzwonić do Ivana. Postanowiłam sprawdzić jak się ma moja
córka. Znalazłam ją z mopem w ręce myjącą podłogi. Jej oczy błyszczały i wyglądała
na szczęśliwą. Zdecydowałam że już najwyższy czas aby zmierzyć się z Sassy.
Następnie odnalazłam Chrysandrię.

—Mam coś do załatwienia, prawdopodobnie nie wrócę wcześniej jak przed
zamknięciem. Miej na wszystko oko, a w razie problemów wezwij Tavah - jest na
dole.

Kierując się do samochodu, dotarło do mnie że naprawdę lubię zajmować się barem.
Naprawdę dobrze się czuję za kontuarem obsługując klientów, wysłuchując ich
smutnych opowieści mimo iż wznoszę oczy ku niebu gdy ci na mnie nie patrzą. Teraz
jednak miałam ważniejsze sprawy do załatwienia.

Wyjechawszy z parkingu skierowałam się ku domowi Sassy, starając się nie myśleć o
nadchodzącej konfrontacji.

Sassy Branson, zamożna i światowa kobieta, odziedziczyła fortunę po swoim
ukochanym zmarłym mężu. Była zadeklarowaną lesbijką i wampirem. A do niedawna
zwolennikiem Anonimowych Wampirów.

Każdy z nas miał swoją własną definicję „niewinnej ofiary”. Do niedawna Sassy
karmiła się wyłącznie wolontariuszami i zaopatrywała w bankach krwi. Teraz jednak
przekroczyła tę linię. Pamięcią wróciłam do naszej rozmowy sprzed kilku miesięcy,
gdy obie siedziałyśmy rozmawiając w jej salonie.

—Dlaczego nie wybierzesz się zapolować?

Sassy odchrząknęła. Uniosłam głowę i napotkałam jej wzrok.

—Zaczęłam czerpać z tego zbyt wiele przyjemności... i przeraża mnie to. Dlatego
obecność Erin sprawia że czuję się dobrze. Ona przypomina mi o tym, jak ważne jest
szkolenie. Pomagając jej, pomagam sobie samej.

Zawahała się, po czym mówiła dalej.

—Chcę żebyś mi coś obiecała. Nie mam żadnej rodziny, więc potraktuj to jako
zapłatę za pomoc Erin. Do samego końca...

Wiedziałam już o co mnie prosi. Sama poprosiłam o to samo Camille.

—Jeśli nadejdzie taki dzień, obiecuję ci to. Będę szybka. Nie będziesz cierpieć i
nikogo nie skrzywdzisz...

Odganiając wspomnienie o danej obietnicy, zajechałam pod jej dom i zatrzymałam
się przy bramie. Dom który z wyglądu bardziej przypominał dworek, mieścił się w
Green Lake i był daleko od cieszącego się złą sławą tajemniczego Greenbelt Park.

Otwarłszy okno, nacisnęłam przycisk interkomu. Po chwili odezwała się Sassy we
własnej osobie. Dziwne... z reguły należało to do obowiązków Janet - sługi i
asystentki która od zawsze się nią opiekowała.

—Tak? Kto tam?

Jej głos brzmiał podejrzanie, co wzmocniło jeszcze bardziej moje obawy.

—To ja, Menolly. Sassy, muszę z tobą porozmawiać.

Po czasie który wydał się wiecznością, brama otworzyła się z brzękiem, a ja powoli
wjechałam obserwując oświetlone okna jej ogromnego domu, stojącego na prawie
hektarze ziemi. Podjechawszy pod jej drzwi, zdawało mi się iż widzę postać
wybiegającą zza domu i kierującą się do lasu, ale mogłam się mylić.

Zaparkowawszy, obeszłam samochód i otwarłam bagażnik w poszukiwaniu
przedmiotu którego miałam nadzieję nigdy nie musieć używać i wsunęłam go do
buta.

Drzwi otworzyła mi Sassy (co również zwykle było obowiązkiem Janet). Jeśli ta
jednak była przykuta do łóżka, Sassy prawdopodobnie nie zadała sobie trudu aby
znaleźć kogoś na jej miejsce. Wślizgnęłam się do środka, odruchowo rozglądając się
wokół. Wnętrze zdawało się wyglądać jak zwykle... ale nie do końca... na podłodze
widniały ślady zaschniętej krwi, a na stojącym nieopodal małym stoliku piętrzyła się
warstwa kurzu. Podobnie rzecz się miała z kwiatami które - wnioskując z wyglądu -
cierpiały na niedobór wody.

Spojrzałam na Sassy. Ufarbowała swoje włosy na czarno, a na jej skroni widniała
dziwna plama która wziąwszy pod uwagę wampira, pozostanie tam na zawsze. Jak
zawsze miała na sobie markowe ubranie, a na ustach czerwoną szminkę. Wokół niej
unosił się zapach jedwabiu i brudnej bielizny. Ale to jej oczy, bardziej niż cokolwiek
innego, zdradzały jej obecny stan. Zbyt jasne, zbyt intensywne... do tego jej
wysunięte kły... wyglądała na głodną i gotową zapolować.

Nie widziałam jej od dobrych kilku miesięcy i byłam zszokowana jej wyglądem i tym
jak się zmieniła. Sassy przeszła na drugą stronę, było to widoczne w każdym jej
geście... w jej oczach i w sposobie w jaki wysuwała język spoglądając na mnie.

—Gdzie jest Janet? spytałam, gestem nakazując by poszła za mną do salonu. Zrobiła
to, aczkolwiek jej ruchy pozbawione były dawnego wdzięku a jej wzrok był
nieobecny. Moje pytanie zdawało się sprowadzić ją z powrotem, przynajmniej na
chwilę.

—Jest na górze, wyjaśniła z zamglonym wzrokiem i z oczami wypełnionymi
krwawymi łzami.

—Chodź za mną.

Bez zadawania dalszych pytań udałam się za nią na pierwsze piętro. Zaprowadziła
mnie do dużego pokoju, w którym wsparta o poduszki pod kołdrą w kwiaty leżała
Janet ze wzrokiem biegającym nerwowo wokół, ale kiedy mnie zobaczyła,
podskoczyła i próbowała usiąść.

Odwróciłam się do Sassy.

—Czy to guz? szepnęłam.

Skinęła głową i z zaciśniętą pięścią przy ustach wyszła z pokoju.

Kilka miesięcy temu zdiagnozowano u niej guza mózgu. Werdykt brzmiał iż jest on
niemożliwy do usunięcia. Erin miała rację. Zbliżał się koniec, a Janet z każdym
dniem nikła w oczach.

Usiadłam na łóżku i wzięłam ją za rękę.

—Witaj Janet. Więc…

Pomimo widocznego wysiłku, skupiła na mnie uwagę.

—Och! Panienka Menolly.... przykro mi że nie mogłam powitać osobiście.

—To nic Janet, zapewniłam klepiąc ją po ręce. Nie martw się tym. Erin powiedziała
mi że jesteś chora... ta w odpowiedzi ścisnęła mocniej moje palce.

—Musisz mi coś obiecać…

—Jeśli mogę, oczywiście. Co to takiego?

Objęła mnie za rękę w żarliwym błaganiu.

—Nie pozwól jej mnie przemienić. Od kilku dni przychodzi do mnie w nocy i nie
przestaje mówić o przejściu na drugą stronę. Nie chcę tego. Jestem starą schorowaną
kobietą... wiodłam dobre życie. Nie chcę stać się… (skrzywiła się i zamilkła).
Wybacz, ale nie chcę być jedną z was.

Pozwoliłam sobie na krótki śmiech.

—Och Janet! Ja też nie chciałam stać się wampirem! Wątpię by większość z nas
wybrała takie życie. Ale nie pozwolę by cię przemieniła. Obiecuję. Mówisz że
mówiła o tym?

—Owszem i to zbyt często. Obiecywała że nigdy tego nie zrobi ale... panienko
Menolly... pani Sassy nie jest już taka jak dawniej. Przeraża mnie. Nie chcę umierać
w strachu.

Janet zakaszlała. Jedno jej oko było bardziej rozszerzone niż drugie. Nowotwór ją
pożerał.

—Czy piłaś jej krew?

—Nie. Zaproponowała mi to, ale odmówiłam.

—Więc niczym się nie martw, wkrótce dołączysz do swoich przodków. Odpocznij
teraz. Jestem tutaj i wszystkim się zajmę. Nie mogę cię uratować, Janet, ale dopilnuję
byś nie stała się jedną z nieumarłych... zajmę się Sassy... obiecałam jej to sześć
miesięcy temu... i mam zamiar dotrzymać obietnicy.

Puściwszy moją dłoń, Janet zadrżała.

—Dziękuję ci. Jesteś jednym z tych dobrych, panno Menolly... to tak rzadkie...
ponownie westchnęła i zadrżała, a jej głowa opadła na bok.

Spojrzałam na jej szyję w poszukiwaniu śladu po ugryzieniu by upewnić się, że Sassy
nie rozpoczęła już procesu przemiany. I niestety znalazłam kilka... na jej klatce
piersiowej i nadgarstkach. Były jeszcze świeże. Ale jeśli Janet nie wypiła krwi swojej
pani, nie przemieni się.

Biedna kobieta, zdradzona w ostatnich chwilach życia przez tą, którą opiekowała się
przez całe swoje życie... szepnęłam. Sassy, jak mogłaś?

Okrywszy ją dokładnie kołdrą, wyjęłam z kieszeni dwie monety i położyłam na jej
powiekach, a następnie pocałowałam ją w czoło.

Dla przewoźnika, szepnęłam. Szczęśliwej podróży, Janet. Odejdź w pokoju i dołącz
do swoich przodków.

Przed opuszczeniem pokoju rzuciłam ostatnie spojrzenie na ciało Janet. To dało mi
jeszcze jeden powód by dotrzymać danej obietnicy. Kolejny znak że Sassy Branson
uwolniła wewnętrznego drapieżnika i całkowicie utraciła zdrowy rozsądek.

Kochała Janet i kilkakrotnie obiecywała nie stwarzać kolejnego wampira... jednak jej
przyjaciółka nosiła ślady jej kłów. Jej odważny przyjaciel, który w obliczu śmierci
wolał zasnąć.

Schodząc w dół po schodach, przygotowywałam się do konfrontacji i czekającej
mnie walki...

Rozdział 10

Sassy czekała na mnie w salonie. Na mój widok posłała mi pytające spojrzenie.

—Janet nie żyje, oznajmiłam. Spoczywa w pokoju ze swoimi przodkami.

—Niech cię! Pozwoliłaś jej umrzeć?! Mogłaś mnie zawołać! Nie dałaś mi
najmniejszej szansy! zawarczała.

Widząc jakie zmiany zaszły w mojej przyjaciółce, zebrałam się w sobie i stanęłam z
nią twarzą w twarz ze skrzyżowanymi ramionami.

—Janet odeszła w spokoju, dokładnie tak jak chciała, dzięki bogom. Wierz mi, nie
jest mi łatwo im dziękować. Jak mogłaś ją ugryźć, po tylu latach? Jak śmiałaś jej to
zrobić?! Była bezradna i nie mogła się bronić. Doskonale wiesz że nie chciała być
wampirem ale i tak piłaś jej krew. Janet była najlepszym i najbardziej zagorzałym
przyjacielem, a ty ją zdradziłaś. Sprawiłaś że się ciebie bała!

Przez ułamek sekundy ujrzałam w jej zakrwawionych oczach coś z dawnej Sassy.

—Och, Menolly... o mój Boże, co ja zrobiłam? Nie! Moja biedna, słodka Janet! Czy
ja...? Czy ona...?

—Nie, nie zmusiłaś jej do wypicia swojej krwi ale ugryzłaś ją gdy była najbardziej
bezbronna. Och Sassy! Tracę cię! Erin powiedziała mi o tej dziewczynie. Czy zdajesz
sobie sprawę kim się stałaś?

Nie chciałam mieć nic wspólnego z bogami, bo nie zrobili dla mnie wiele, ale
modliłam się do nich. Do Matki Księżyca i bogini Bastet by użyczyły mi takiej samej
siły jak moim siostrom.

—Skrzywdziłam ją... prawda?

Na jej twarzy widoczne były wyrzuty sumienia. Zakryła oczy rękoma, nie zdając
sobie nawet sprawy że krwawe łzy spływają jej po policzkach plamiąc ubranie.
Dawna Sassy nigdy nie pozwoliłaby sobie na to.

—Pół roku temu poprosiłaś bym ci coś obiecała. Dałaś mi słowo że nie staniesz się
jednym z potworów których nienawidzisz, powiedziałam cicho nie chcąc jej
przestraszyć.

Opuściła ręce i spojrzała mi w oczy.

—Nie jestem na to gotowa. Nie jestem gotowa, ale… (rzuciła rozpaczliwym
wzrokiem na schody i wyżej - na pokój Janet).

Zraniłam najlepszego przyjaciela... mojego najlepszego przyjaciela...

—Sassy, pozwalasz by drapieżnik przejął nad tobą kontrolę. Wkrótce nie będzie cię
obchodziło że ranisz niewinnych ludzi. Kontrola nie jest łatwa. Wygląda na to, że nie
jesteś w stanie zapanować nad głodem.

Obserwowałam jej twarz na której pojawił się wyraz gniewu i przebiegłości.

—Co jeśli ci powiem, że zmieniłam zdanie? Odebrałaś mi moją Erin, prawda? Nie
chciałaś abyśmy były razem!

—Nie kiedy jesteś taka jak teraz. Erin nie kocha cię tak jakbyś tego chciała. Czy
wiesz że widziała cię z tą dziewczyną?

—Jeśli mnie kocha, dlaczego więc nie przyłączyła się do mnie?! Chciałam aby tam
była! dokończyła z cichym sykiem.

—Z pewnością. Co do tego nie mam żadnych wątpliwości. Ale tak się nie stanie. Erin
nie jest taka jak ty, Sassy. Ona woli nauczyć się kontrolować swoje instynkty.
Myślałam że jej pomożesz, ale sama zeszłaś z obranej drogi i nie sądzę byś odnalazła
drogę powrotną.

Sassy przechyliła głowę na bok, spoglądając na mnie niczym sowa na swoją zdobycz.
Jej kły były wydłużone a oczy przekrwione. Wyglądała jak mój dawny przyjaciel ale
kiedy się cofnęłam, dostrzegłam kim się stała: zdrajczynią swoich przyjaciół, w tym
ukochanej Janet.

I wtedy zrozumiałam że to koniec i że nie podda się bez walki. Rozejrzałam się
wokół. Znajdowałyśmy się w małym pomieszczeniu które prawdopodobnie
zdemolujemy, ale trudno, nie miałam czasu by się spierać.

Sassy była silna ale ja miałam w sobie krew Dredge'a i krew wróżek. Z drugiej
strony, Sassy posiadała siłę wynikającą z bycia pod całkowitą kontrolą swojego
drapieżnika.

—A więc atakuj, mała wróżko! Mała ładna dziewczynko, która zabija złych bez
wyrzutów sumienia! warknęła.

—Pozwól że coś ci powiem: większość śmiertelników jest zła. Od zarania dziejów
ludzie zabijają, niszczą planetę i sama nie jestem tutaj wyjątkiem. Czy zaglądałaś
ostatnio do internetu, marchewko?
Widziałaś jak wiele małych dzieci umiera każdego dnia? I nie jest to bynajmniej
zasługa wampirów, o nie! Tylko innych ludzi! Wszyscy są drapieżnikami! Wiedziałaś
że można kupić małą dwunastoletnią Tajlandkę i sypiać z nią, za nędzne 5 dolarów?
To ludzie to robią, nie wampiry!

—Wiem że na świecie istnieją śmieci (zrobiłam krok do tyłu naśladując jej ruchy).
Ale to nie daje nam prawa uwalniać naszego wewnętrznego drapieżnika, nawet nie
wiedząc kim są nasze cele. Jesteśmy o wiele silniejsze od większości tych którzy
oddychają. Jak chcesz by się przed nami bronili?

—A może wcale mnie to nie interesuje? Spędziłam mnóstwo nocy tłumiąc własne
pragnienia, starając się wierzyć w przekonania Wade'a. Ale teraz... wszystko stało się
tak proste, Menolly! Wystarczy przestać się powstrzymywać! Posłuchać swojego
wewnętrznego głosu. Jesteśmy drapieżnikami, rozumiesz? Porywczymi i okrutnymi.
Znajdujemy się na szczycie łańcucha pokarmowego. Gdybyśmy chcieli, moglibyśmy
przejąć władzę nad światem.

Po tych słowach, w jej oczach zgasł ostatni ślad rozsądku.

Aby wygrać tę bitwę, musiałam pożegnać się Sassy. Z moim przyjacielem, zabawną i
inteligentną kobietą z moich wspomnień. Pozwoliłam sobie na uwolnienie mojego
wewnętrznego drapieżnika i z zadowoleniem poczułam głód. Sassy warknęła.
Przestałam widzieć kim była dawniej aby skupić się na stworzeniu stojącym przede
mną. Na moim przeciwniku i wrogu.

Dałam jej przywilej pierwszego ataku. Gdy skoczyła ku mnie, wykonałam unik w
bok. Wylądowała z taką siłą, że ziemia zadrżała. Odwróciłam się w jej stronę i
wykonawszy salto w powietrzu nad jej głową, wylądowałam za nią opierając się na
jej plecach. Kiedy zatoczyła się pod wpływem siły uderzenia, wylądowałam miękko
na ugiętych nogach i natychmiast przybrałam pozycję obronną, a ona upadła na
szafkę z porcelaną. Skrzywiłam się widząc strzaskane, kruche filiżanki.

Sassy warknęła i rzuciła się na mnie z głową do przodu. Nie miałam czasu na unik.
W wyniku uderzenia walnęłam w jej kanapę, ale natychmiast zerwałam się na równe
nogi, zrobiłam salto do tyłu i wylądowałam na nogach. Chwyciłam najbliższe krzesło
– osiemnastowieczną imitację - i roztrzaskałam je na jej głowie, poprawiając lampą
stojącą na stoliku obok.

Sassy strząsnęła resztki rozbitego szkła i chwyciła stojący obok wieszak na płaszcze,
wymachując nim niczym włócznią. Jasna cholera! Największy kołek na świecie!

W następnej chwili wycelowała i rzuciła nim we mnie. Zrobiłam unik, w wyniku
którego wbił się w ścianę tworząc w niej dziurę na wylot.

—Dobra! Wystarczy już tego! mruknęłam, wyciągając schowany w bucie kołek.

Szarżując na Sassy zdałam sobie sprawę, że dzięki mojej drugiej połowie jestem
szybsza od niej. Odbiłam się lekko od oparcia jednego z krzeseł na blat stołu, gdy
niespodziewanie mój przeciwnik ruszył do drzwi wejściowych.

Znalazłszy się na zewnątrz skręciła w prawo, kierując się w stronę drzew
otaczających jej dom. Przyspieszyłam.

Noc wokół nas zdawała się tętnić życiem. Śnieg przestał sypać, a wszystko
pokrywała warstwa białego puchu.

Zanim zdałam sobie sprawę, dogoniłam ją chwytając za ramię i obróciłam twarzą do
siebie. W odpowiedzi warknęła. Mój przyjaciel, mój wróg, odbicie tego kim sama
mogłabym się stać.

—Och, Sassy, tak mi przykro! Ale obiecałam... znienawidziłabyś się gdybyś nadal tu
była... zamachnęła się pazurami raniąc mi twarz. Nie zastanawiając się, zatopiłam
kołek w jej ciele, przebijając kostium od Chanel i trafiając bezpośrednio w serce.
Krzyknęła i w ciągu kilku sekund zamieniła się w chmurę pyłu, znikając na moich
oczach. Jedynym śladem po niej była brązowa plama na śniegu. Uklękłam przy niej.

„Życie legło w gruzach. Co było formą, uległo rozpadowi. Łańcuchy życia rozpadły
się i wolna dusza uleciała w górę. Znajdź drogę do swoich przodków. Znajdź ścieżkę
do bogów. Niech twoje męstwo i odwaga będzie przekazywane w pieśniach i
opowiadaniach. Niech twoi rodzice będą dumni, a dzieci niech niosą twoją spuściznę.
Śpij i już się nie błąkaj.”

To była nasza modlitwa za zmarłych i w tym roku recytowaliśmy ją częściej
niżbyśmy tego chcieli. Sassy dołączyła do swoich przodków i wreszcie może być ze
swoją córką, którą opłakiwała przez te wszystkie lata. Łzy spływały mi po
policzkach; starłam je wierzchem dłoni. Sassy jaką znałam, podałaby mi jedną ze
swoich szkarłatnych chusteczek, nie pozwalając bym poplamiła swoje ubrania.
Sassy jaką znałam...

—Dziękuję, Menolly.

Jej głos uniósł się z wiatrem muskając mój policzek. Odwróciwszy się, stanęłam
twarzą w twarz z przejrzystą sylwetką na tle białego śniegu.

—.. Sassy?

Była tutaj – prawdziwa - choć blada i mglista. Miała jasne blond włosy i wyglądała
młodziej. Trzymała za rękę małą dziewczynkę, a drugą... Janet - młodą, żywą z
uśmiechem na twarzy. Dziecko miało nos i oczy Sassy.

—Och, Sassy! Odnalazłaś je!

Przechyliła głowę na bok.

—Dziękuję, powtórzyła szeptem. Mogę już odejść. I spójrz...

Z uśmiechem otworzyła usta: nie miała kłów. Śmierć zniszczyła tkwiącego w niej
wampira. Wstałam uśmiechając się przez łzy i posłałam jej pocałunek. Złapała go, a
następnie powoli odwróciła się i odeszła. W miejscu w którym przed chwilą stała, na
nienagannie wyprasowanej i złożonej szkarłatnej chusteczce, spoczywała czerwona
róża.

Uniosłam ją do ust.

—Tak mi przykro, wyszeptałam.

Schowawszy obie rzeczy do kieszeni, w ciszy wróciłam do jej domu.
Uporządkowawszy wszystko po naszej walce, otworzyłam jej notes z telefonami
leżący biurku i szybko odnalazłam numer telefonu do jej prawnika. Wiedział on
doskonale że Sassy była wampirem. Podobnie jak większość właścicieli, będąc istotą
nocy, przewidziała iż umrze przebita kołkiem.

Zadzwoniłam do niego, wyjaśniając okoliczności jej śmierci i poprosiłam by zadbał o
godny pochówek dla Janet i by poinformował mnie o dacie pogrzebu. Nie miałam się
czego obawiać: w zabiciu drugiego wampira nie było nic nielegalnego. Jedynie jej
nazwisko zostanie skreślone z listy urzędowych rejestrów wampirów (założywszy iż
się w nim znajdowało). To wszystko. Prawnik podziękował, wziął mój numer i
odłożył słuchawkę.

Westchnąwszy rozejrzałam się po raz ostatni po wnętrzu i wyszłam, zamykając cicho
drzwi, po czym skierowałam się do baru. I proszę, to już koniec.

Zabiłam przyjaciela i potwora który stanowił zagrożenie dla świata. Miewałam złe
noce ale ta pobiła wszystkie rekordy. Podjechałam do Voyagera od tyłu.

Byłam pokryta krwią i kurzem, do tego odniosłam kilka ran ale już zaczęły się goić i
z nadejściem jutrzejszego dnia wszystkie znikną (z wyjątkiem tych zadanych przez
Dredge'a).

Zamierzałam udać się prosto do mojego biura by wziąć prysznic i się przebrać a
potem sprawdzić jak się ma Derrick.

Z racji iż słońce zachodziło wcześniej, to i wstawałam wcześniej. Jednak mimo
polowania na duchy, rozmowy z Wade'm i walki z Sassy, była dopiero 23:00. Bar nie
zostanie zamknięty wcześniej jak o drugiej w nocy.

Jak tylko otworzyłam tylne drzwi, z wewnątrz dotarł do mnie głośny hałas. Brama
nas już nie chroniła bo była otwarta.

Jęknęłam. Czy nie mogę mieć spokoju choćby przez pięć minut? Udałam się w górę
korytarza do sali. Derrick, uzbrojony w dubeltówkę którą trzymaliśmy w barze,
trzymał na muszce pięciu lub sześciu członków gangu motocyklowego w skórach.
Chrysandra z telefonem w ręku, spoglądała morderczym wzrokiem na jednego z nich
- tego samego który od roku bywał tutaj mniej lub bardziej regularnie. Ten celował
dużym nożem w jej serce. Błyszcząca trzydziesto-centymetrowa klinga wyglądała na
ostrą.

—Widzę że znajdujemy się w ślepym zaułku, rzuciłam stając w pobliżu mojego
barmana.

Prawdopodobnie gdzieś mieli ukryte kilka kołków zarezerwowanych dla takich jak
ja.

—Co wy tutaj wyrabiacie? I dlaczego grozisz mojej kelnerce?

Odwrócił wzrok na mnie.

—Menolly... to ciebie chcemy. Chodź ze mną cicho, a nikomu nic się nie stanie.

Bosko! Tylko tego mi było trzeba! Buffy z brodą, w stroju motocyklisty!

—Czy możemy omówić to jak cywilizowani ludzie? zasugerowałam. Nie zrobiłam
nic by cię wkurzyć. Siadywałeś w moim barze popijając drinka i rozmawiając ze
mną, a dziś przychodzisz tutaj i grozisz nam? Mnie, moim pracownikom i klientom?
W czym problem?

Po sposobie w jaki na mnie patrzył, wyraźnie widziałam co sądzi o wampirach.
Przynajmniej w tej chwili.
Kretyni! Byli przejrzyści jak diabli, niezależnie czy w kombinezonach czy w skórach
z łańcuchami. Viper i jego kumple pewnie słuchali wiadomości i postanowili
wyeliminować wszystkie wampiry w okolicy aby pomóc policji.

—Ilu z nas planujecie ukatrupić? Lub raczej: ilu uda ci się dosięgnąć nim nadejdzie
twoja kolej. Jeśli nas zamordujesz prawo cię nie ukarze, ale jeśli cię załatwimy
będziemy mogli przynajmniej powiedzieć iż działaliśmy w samoobronie. Nie masz
żadnej wymówki. Prowadzę legalny interes przynosząc pieniądze miastu, a ty i twoi
kuple planujecie to spieprzyć.

Wskoczyłam lekko na bar spoglądając na nich z góry, jednocześnie wysyłając
Chrysandrze cichy sygnał „nie ruszaj się”. Mam nadzieję że zrozumiała.

—Co się stało? Doszły was wieści że w mieście grasuje seryjny morderca,
mężczyzna - dodałam - i zdecydowaliście że każdy wampir musi za to zapłacić?

Zaszurał nogami a jego policzki oblały się purpurą.

—Jesteś stałym czytelnikiem Seattle Tattler. Mam rację? Więc co, jesteś fanem Andy
Gambit'a i Taggart Jones'a?

Pan „mam duży nóż” zamrugał.

—Ci dwaj pomyleńcy?! Nie, nigdy w życiu! Nas również nienawidzą!

—Rozumiem. Więc nie dołączyłeś do Wspólnoty Ziemian lub Aniołów Wolności?
Lub innej z wielu istniejących grup nienawiści?

Jeśli on i jego kumple nie przynależeli do żadnego ruchu tępiącego wróżki, to być
może byłam w stanie przemówić mu do rozumu. W tym celu uwolniłam mój urok.
O tak, byłam gotowa korzystać ze wszystkich możliwych sztuczek aby chronić
Chrysandrę i mój bar.

Viper zamrugał.

—Hm... nie... co to ma do rzeczy?

Dla efektu westchnęłam głęboko.

—Powiedz mi, ile razy gliniarze was prześladowali? Jak często lądowaliście w
więzieniu tylko dlatego, że włóczycie się po niewłaściwej stronie miasta?
A poza tym, czy motocykliści to nie szumowiny na bakier z prawem?

Patrzył na mnie długo, a nóż zadrżał lekko w jego ręku. Hmm... trafiłam w sedno.
Skrzyżowawszy ramiona spojrzałam na niego z góry, nakazując mu mentalnie by
opuścił broń, co powoli uczynił. Jak tylko zyskało się jego uwagę, był dość łatwy do
manipulowania. Zeskoczywszy z kontuaru, podeszłam do niego z wyciągniętą ręką.

—Połóż nóż na mojej dłoni, powoli, rękojeścią do góry.

—Viper, co robisz, człowieku? wykrzyknął jeden z jego kumpli, robiąc krok do
przodu.

Posłałam mu krótkie spojrzenie, ruchem głowy wskazując Derricka.

—Jeśli się ruszysz, ta zabawka eksploduje „facet” i wierz mi: nikt nie będzie w stanie
znaleźć twoich kawałków, nie mówiąc już o złożeniu ich do kupy.

Zamarł, a Viper powoli wręczył mi nóż. Przyjrzałam mu się, ładne ostrze.

—Pochwa, proszę.

Posłuchał. Schowałam nóż przewiązując się nim w pasie.

—Bardzo dobrze.

Chrysandra odsunęła się zwinnie na bezpieczną odległość. Wbiłam palec w jego
klatkę piersiową.

—Otrząśnij się z tego. Teraz.

Viper zamrugał, ujrzawszy mnie stojącą naprzeciw niego z jego nożem i Derrickem
celującym w jego pierś.

—O cholera...

—Można tak powiedzieć! warknęłam uderzając go w twarz. Co ty sobie myślałeś?!
Nie pomożesz w dochodzeniu zachowując się jak kretyn!

Skrzywił się i przechylił głowę.

—To znaczy że szukasz zabójcy?

—Nie żartuj!! On niszczy reputację wszystkich wampirów! Spójrz tylko: musiałam
zainstalować bramę, nigdy wcześniej nie przyszło by mi to do głowy. A ty
przychodzisz tutaj z zamiarem zabicia mnie?! Ten facet musi zostać schwytany.
Jasne że chcemy pomóc policji w jego złapaniu, a co ty sobie myślałeś?

Viper zaczerwienił się ponownie i spojrzał pod nogi. Wyglądał przy tym jak wielki
miś.

—Przepraszam Menolly. Przykro mi. Nie pomyślałem...

—Owszem. Wpierw zareagowałeś, a zwykle jest to bardzo zła taktyka. Tym razem
masz szczęście. Czy naprawdę sądziłeś że nie mogę cię powstrzymać od zrobienia
krzywdy mojej kelnerce? Jeśli byś spróbował, rozerwałabym ci gardło. Zrozumiano?!
Nigdy więcej nie będziesz sprawiał nam kłopotów: ani mnie ani moim bliskim.
Pozwolisz bym sama zajęła się polowaniem na tego wampira i przekażesz swoim
braciom co i jak, nim któryś z nich zostanie osuszony z krwi przez wampira mniej
cierpliwego ode mnie. Czy to jasne?

Viper, upokorzony, przytaknął.

—Przepraszam...

—Przeproś moją kelnerkę i Derricka. To im należą się przeprosiny. Biedak tak długo
musiał się powstrzymywać, trzymając palec na spuście... założę się że go złapał
skurcz... Gdy to zrobisz, wynoś się z mojego baru i zrób coś pożytecznego.
Nie wiem... może upewnij się że coroczna parada motocyklistów pójdzie dobrze, lub
coś w tym rodzaju.

Po chwili Viper i jego kumple zmyli się jak niepyszni. Co do mnie, udałam się do
swojego biura, chwyciłam ubrania na zmianę i poszłam wziąć prysznic na piętrze.
Odnalazłam Erin porządkującą jeden z pokoi. Ujrzawszy mnie, uklękła.

—Tylko wycieram kurze. Tavah powiedziała że pójdzie sprawdzić rezerwacje.
Najwidoczniej wieści szybko się rozchodzą...

—Erin... (nie wiedziałam jak jej to przekazać... ale musiałam to zrobić). Usiądźmy na
pięć minut. Muszę ci o czymś powiedzieć i nie jest to nic miłego...

Odłożyła ściereczkę na biurko i usiadła na łóżku. W reakcji na jej posłuszeństwo
uśmiechnęłam się do niej, obiecując sobie jak najszybciej odciąć pępowinę. Chciałam
by na wypadek gdyby coś mi się stało, była niezależna.

Usiadłam obok niej i wziewam ją za rękę. Wampiry nie były tak naprawdę za
dotykaniem się, ale pomyślałam że odrobina cukru wokół nie zaszkodzi.

Erin co prawda nie była zakochana w Sassy, ale bardzo ją lubiła.
—Byłam dzisiaj u Sassy... zaczęłam.

Erin zamrugała i lekko się wyprostowała.

—To znaczy że muszę do niej wrócić?

—Nie. Nie. W rzeczywistości, nie możesz. Kiedy tam byłam, zmarła Janet.

Opuściła głowę, a łzy spływały jej po policzku. Ścisnęłam jej rękę.

—Janet zawsze była dla mnie taka miła... jęknęła. Interweniowała za każdym razem
gdy Sassy stawała się natrętna. Udawało jej się to nawet wtedy gdy natura
drapieżnika przejmowała nad nią kontrolę. Ale gdy jej choroba zaczęła się rozwijać,
nie miała już wystarczająco dużo siły by utrzymać Sassy w ryzach. A kiedy przed
miesiącem całkowicie opadła z sił, wiedziałam że jej dni są policzone.

—Przynajmniej udało mi się zapobiec jej przemianie. Kiedy odeszła byłam z nią.
Była spokojna. Ale Sassy się nią karmiła. Wiedziałaś o tym?

—Nie (Mówiła prawdę. Nie mogła kłamać, nie w jej stadium rozwoju). Gdybym
wiedziała, skontaktowałabym się z tobą wcześniej (urwała i spojrzała na mnie).

Zabiłaś Sassy, prawda?

Przygryzłam wargę i skinęłam.

—Nie miałam wyboru, Erin. Kilka miesięcy temu obiecałam jej, że nie pozwolę by
stała się potworem. A tak właśnie się stało. Gdy pozwolisz swojemu drapieżnikowi
przejąć nad tobą kontrolę, nie ma już odwrotu. Niektóre wampiry mogą żyć setki lat
nie tracąc kontroli (myślałam o Romanie), a inne nie. Dredge całkowicie poddał się
swojemu drapieżnikowi i przyjął jego furię i terror.

—Czy ty... czy to był kołek? spytała szeptem (skinęłam głową). Czy to ją bolało?

—Wszystko co mogę powiedzieć to to, że po śmierci jej duch przyszedł do mnie by
mi podziękować. Sassy odnalazła swoją córkę i dołączyła do swoich przodków.

Siedziałyśmy tak jeszcze przez jakiś czas, ręka w rękę, myśląc o Sassy. Po chwili
Erin wstała i pocałowała mnie w dłoń, po czym wróciła do pracy. Życzyłam jej
dobrej nocy, po czym zeszłam na dół. Nadeszła pora by wracać do domu.

Derrick i Chrysandra powinni dać sobie radę do zamknięcia. Miałam potrzebę
ujrzenia moich sióstr. Wziąć Maggie w ramiona i zapomnieć że zabiłam
kogoś, kto kiedyś był moim przyjacielem.
Po raz pierwszy od wielu lat, gorzko żałowałam że nie jestem w stanie cieszyć się
promieniami słońca. Księżyc dawał kiepskie ukojenie, a księżyc w nowiu - żadnego.

Rozdział 11

Kiedy wróciłam do domu, panował w nim ruch. Wszyscy zdawali się być na nogach
Byli tam też Chase i Nerissa. Pocałowałam ją i rozejrzałam się wokoło.

—Co się dzieje?

—Najwyraźniej sporo, odparł z westchnieniem Chase, obserwując kątem oka jak
Shade głaszcze Delilah po ramieniu. Śmiało, zaczynajcie, moje wieści mogą
poczekać.

Flam spojrzał na mnie ponuro.

—Chciałbym zostać i wam pomóc, ale otrzymałem pilną wiadomość od matki.
Potrzebuje pomocy w pilnej sprawie i domaga się mojego powrotu. Jako najstarszy z
rodzeństwa, jestem zobowiązany do posłuszeństwa.

Camille przywarła do jego dłoni. Oboje byli czujni co do ewentualnych poczynań
ojca Flama, Hyto, który żywił poważną urazę do obojga. Rzecz jasna jeśli sprawa
dotyczyła białego smoka, cała ta „wyjątkowa sytuacja” wydawała mi się mocno
podejrzana, a z miny mojej siostry i Flama wywnioskowałam iż oboje uważali
podobnie.

Po tym jak Hyto został ekskomunikowany ze społeczeństwa smoków i wygnany
daleko poza granice Północnych Królestw, obiecał się zemścić.

—Czy wspomniała ci o co chodzi? spytałam.

—Nie, ale muszę się tam udać aby sprawdzić czy z nią wszystko w porządku. Wrócę
najszybciej jak się da i jeśli będę mógł, to opowiem wam co się stało (zrobił krótką
pauzę). Zabieram ze sobą Rozurial'a. Zna tamtejsze okolice, a i mi przyda się
towarzystwo.

Camille spojrzała na niego ponuro.

—Proponowałam że będę ci towarzyszyła!

—Tak kobieto! Wiem o tym (jego oczy rozbłysły, pochylił się by ucałować ją w
policzek), ale ja odmówiłem. Nie zamierzam z powodu swojej rodziny narażać cię na
niebezpieczeństwo.
W Seattle nie mam tego wyboru i nie mogę zabronić ci walczyć z potworami. Zbyt
cię kocham.

Trillian uniósł brwi.

—Lis i ja zajmiemy się nią. Zrób co masz zrobić i nie zwlekaj zbytnio z powrotem,
rzucił tonem który przeczył jego pozornej beztrosce. Poza tym dobrze jest cię mieć w
pobliżu... jesteś całkiem pożyteczny.

Skinął Morio, który warknął w odpowiedzi.

—Bardzo dobrze. A więc w drogę!

Camille rzuciła mu się na szyję i pocałowała go głęboko, następnie Flam się
odwrócił.

—Wróć do mnie. Nie żartuję.

Podniosła rękę a smok przyłożył dłoń do jej, a w następnej chwili zniknął wraz z
Rozem w Morzu Jońskim.

Moja siostra westchnęła przeciągle i osunęła się na krzesło pomiędzy Trilliana i
Morio. Iris wybrała ten moment by wejść do salonu. Ujrzawszy ją, Svartån zerwał się
na nogi i zabrał z jej rąk tacę z herbatą, by następnie umieścić ją na stoliku i nalać
Camille parującą filiżankę herbaty. Morio oplótł ramię wokół jej talii.

Uznałam że najlepszym sposobem by odwrócić jej uwagę, było jak zwykle
omówienie bieżących spraw. Zwróciłam się do Nerissy.

—Co cię do nas sprowadza, kochanie? spytałam.

—Wylali mnie z pracy.

—Co takiego?! (wszystkie oczy zwróciły się w jej kierunku. Pochyliłam się i
pogłaskałam ją delikatnie po rękach). Żartujesz?

—Nie. Artykuł Gambita w ostatnim wydaniu Seattle Tattler wywołał wiele
negatywnych komentarzy pod moim adresem. Tego ranka, mój szef wezwał mnie do
swojego gabinetu i oznajmił mi, że moja dotychczasowa praca nie jest wystarczająco
dobra, a następnie wyrzucił mnie za drzwi. Rzecz jasna mogłabym ich pozwać do
sądu ale doskonale wiem kiedy sobie odpuścić.
Nerissa była pracownikiem opieki społecznej.

—Myślałam że praca dla stanu Washington uchroni cię przed dyskryminacją
zmiennych!

—Ja również. Ale najwyraźniej znaleźli sposób na obejście prawa.

Wydawała się taka nieszczęśliwa! Miałam ochotę urwać łeb jej szefowi! Ale
wiedziałam że to i tak w niczym nie pomoże.

—Tak mi przykro! Matko, to był dla ciebie cholernie ciężki dzień, prawda?

—Czekaj, to nie fair! rzuciła Delilah. Jeśli chcesz, mogę zorganizować strajk
wszystkich urzędników nadprzyrodzonej społeczności!

—Nie, odparła z westchnieniem Nerissa kręcąc głową. Jestem zmęczona walką w
kampanii. Mogę zająć się czymś innym. Nie sądziłam że nastąpi to tak szybko ani że
stanie się to w ten sposób ale... mam jeszcze jedną wiadomość: opuszczam stado.

Wszyscy zamarli. Nawet Chase spojrzał na nią z niedowierzaniem. Odchrząknęłam.

—Czy jesteś pewna że chcesz wykonać ten krok teraz, kiedy jesteś bezrobotna?

Skinęła głową.

—Myślałam o tym. Tak czy owak było to moją intencją. Jak dla mnie, pora wydaje
się odpowiednia. Będąc w stadzie niezamężną kobietą, moja pozycja jest co najwyżej
ciut powyżej nieżonatych mężczyzn. Bez Vénus, dziecka księżyca, prawa kobiet nie
uległy zmianie od 1950 roku. Nie wspominając już o tym, że spotykam się z
wampirem - do tego kobietą.

Delilah odchrząknęła.

—Hm, tak. Faktycznie to może być problemem.

—Co prawda stado nie jest wrogie biseksualizmowi wśród szamanów, o ile nie
rozprzestrzenia się to na resztę populacji… a sami doskonale wiecie co o was myślą.
W ostatnich dniach nasłuchałam się wystarczająco dużo lekceważących uwag na ten
temat i mam już tego naprawdę dość! Po południu wróciłam by raz jeszcze obejrzeć
mieszkanie które w tym miesiącu zwróciło moja uwagę. Zarządziłam inspekcję i
wszystko było ok, także wygląda na to że kupię swój własny kąt, mniej niż trzy
kilometry od was. Nie do uwierzenia!

Ups! Kolejny wstrząs!

—Ale jak w tym układzie zamierzasz spłacić pożyczkę? spytała Delilah.

Nie ma co! Miała talent do wpychania nogi w mrowisko! Ale byłam zadowolona że
spytała o to zamiast mnie. Chciałam wesprzeć moją dziewczynę ale bałam się jak to
odbierze...

Nerissa posłała mi nieśmiały uśmiech.

—A tak, nie wiecie... tak bardzo przyzwyczaiłam się do trzymania tego w tajemnicy,
że niewiele osób o tym wie...

—O czym? Odziedziczyłaś spadek? spytał ze śmiechem Chase.

—Mniej więcej, odparła z uśmiechem. Jakieś dwa lata temu odziedziczyłam w
spadku po ciotce ze strony matki sporą sumę pieniędzy. Wielka ciocia Lucie była
człowiekiem i była zamężna z członkiem stada ale żyli w mieście. Bez wątpienia była
przyjacielem zmiennych.

—Chcesz przez to powiedzieć że ustrzeliłam sobie bogatą dziewczynę? spytałam
przyglądając się jej.

Przynajmniej da sobie radę jeśli coś pójdzie nie tak. Teraz dopiero zrozumiałam
dlaczego opuszcza pracę za którą dostaje zaledwie ułamek tego na co za zasługuje.

—Cóż, niewiele osób o tym wie. Nie chciałam by mężczyźni z mojego stada
zabiegali o moje względy tylko ze względu na moje pieniądze - znam kilku którym
przyszło by to do głowy. Nie chciałam również by Rada Starszych próbowała
zaaranżować małżeństwo - moje małżeństwo - po to tylko by dobrać się do moich
oszczędności. Teraz gdy odszedł Vénus a Zacha nie ma, nie mam tam zbyt wielu
przyjaciół.

Usiadłam potrząsając głową. Pieniądze... wszędzie tylko liczą się pieniądze...
Ze śmiechem wstałam i objąwszy ją, mocno ucałowałam.

—Nikt teraz nie będzie wtrącał się do naszego związku! oświadczyłam. Do tego
będziemy mogły częściej się widywać!

Nie wspomniałam jej jeszcze o Romanie. Przy odrobinie szczęścia nie będzie miało
to żadnych konsekwencji.

—Wiesz, zaczął Chase przypatrując się jej. W FH-CSI mam wolny etat dla prawnego
doradcy ofiar cywilnych. W zakresie jego obowiązków leży pomoc prawna ofiarom
przemocy, doradztwo gdy miał miejsce atak, tego typu sprawy. Wygląda na to że
możesz idealnie nadawać się do tej pracy. Do tego dano mi wolną rękę w
zatrudnieniu odpowiedniej osoby na to miejsce. Jeśli cię to interesuje, wyślij mi jutro
swoje CV.

—Och! To byłoby fantastyczne! zawołała Nerissa klaszcząc w dłonie. Może wreszcie
poczułabym się komuś potrzebna, a nie była jedynie zwykłym urzędnikiem, ogniwem
w łańcuchu, które nie ma na nic ani na nikogo wpływu!

—W tym układzie przyjdź do mnie jutro, omówimy szczegóły, rzucił mrugnąwszy do
mnie.

—Twoja dziewczyna jest dokładnie taką osobą jakiej potrzebujemy.

Uśmiechnęłam się do niego. Tym razem detektyw przeszedł sam siebie.

Uświadomiłam sobie, że od rozstania z Delilah znacznie bardziej go lubiłam. Był
bardziej na luzie, a do tego mniej formalny i już nie trzymający się przepisów tak jak
dawniej.

—A ty, Chase? rzuciłam. Co cię tu sprowadza o tej porze?

Inspektor poruszył się na krześle i zmarszczył brwi.

—Mam informacje. Nic wielkiego, ale jednak. Zacznę od tego, że poprosiłem Sharah
by obejrzała wszystkie ofiary pod kątem śladów, zanim odda ich ciała rodzinom. I
niestety: u wszystkich znalazła ślady w kształcie krzyża. Niestety odciski palców
mordercy nie figurują w żadnej z naszych kartotek, co oznacza że nigdy nie został
zatrzymany.

—Ale dlaczego krzyż? spytałam samą siebie. Dlaczego miałby to robić?

Camille zmarszczyła brwi.

—Może po morderstwie czuje skruchę?

—Wątpię, odparł Chase. Jeśli by tak było, nie porzucał by ofiar w tak haniebnych i
dwuznacznych pozycjach. Do tego gwałcił. Nie mamy tutaj do czynienia jedynie z
prostym wampirem który wypija krew swoich ofiar.

—Krzyż oznacza że jest chrześcijaninem. Czy może to być wampir, religijny
psychopata o podwójnej osobowości, który nawet po śmierci zachował te cechy? Co
by nie było, musimy się tego dowiedzieć.

—W międzyczasie przekażę wam drugą wiadomość. Dziś wieczorem dostaliśmy
telefon. Rozmówca mówił że widział wampira przemieszczającego się w kanałach w
dzielnicy Greenbelt Park. Dokładnie opisał właz przy którym go widział, dodał
zadowolony z siebie Chase.

—Dlaczego nie powiedziałeś nam tego na samym wstępie?! odpaliłam rzucając w
niego gumką.

—Bo nie mam zamiaru się tam dzisiaj udawać, wyjaśnił ze śmiechem. Jestem
zmęczony i mam zamiar się wyspać. Poszukiwania mogą poczekać do jutra. Tak,
wiem, powinniśmy zrobić to od razu, ale w ciągu kilku godzin wzejdzie słońce, więc
wampir będzie musiał pójść spać. W tym przypadku wolę nie przyspieszać toku
wydarzeń.

Zerknęłam na zegarek, była prawie 3:30, Camille i Delilah z pewnością były
wyczerpane, a i sam Chase wyglądał tak jakby mógł zasnąć tu i teraz.

—OK, rozumiem twój punkt widzenia. Spotkamy się tam jutro wieczorem, zaraz po
zachodzie słońca. W ciągu dnia wyślij mi namiary (odwróciłam się i skinęłam
Nerissie). Chodź. Chciałabym jeszcze spędzić z tobą trochę czasu sam na sam.

Miałam ochotę ją rozebrać a następnie pokryć jej ciało pocałunkami.

—Wszyscy doskonale rozumiemy do czego się to odnosi, rzuciła Camille
prychnąwszy, gdy kierowałam się do małego saloniku. Bawcie się dobrze.
Tymczasem ja i moi obaj mężowie udamy się spać do naszego pokoju.

Żartowała, ale mogłam wyczuć iż martwi się o Flama. Delilah i Shade również
wstali.

—My też się już położymy (to mówiąc, skrzywiła się). Nadal bolą mnie żebra ale już
się goją.

Chase ziewnął. Przyszło mi na myśl, że być może nie jest w formie do jazdy
samochodem.

—Johnson, połóż się na kanapie, zasugerowałam. Iris obudzi cię rano. Iris?

Z zaspanymi oczami, duch domu pokiwała głową.
—Przyniosę ci koc. Nie chcemy abyś spowodował wypadek.

Kiedy wszyscy rozchodzili się do swoich pokojów, pomyślałam iż jesteśmy jedną z
najbardziej zżytych i bliskich sobie rodzin.

Kiedy znalazłam się sam na sam z Nerissa w małym saloniku, włączyłam stereo a w
powietrzu rozszedł się głos David'a Bowie i “Sister Midnight”.

—Jesteś zmęczona? Pytam, bo bardzo ale to bardzo chciałabym się z tobą kochać.
Teraz.

Wydała z siebie niski pomruk.

—Na to nigdy nie jestem zbyt zmęczona, moja miłości.

Zaczęła się do mnie zbliżać. Uniosłam rękę.

—Wpierw muszę ci coś powiedzieć. Pamiętasz Romana, mówiłam ci o nim? (skinęła
głową. Opowiedziałam jej o wszystkim co zaszło). Więc spałam z nim... i coś mi
mówi że to nie po raz ostatni. Ale on jest...

—Mężczyzną, dokończyła. A nie mną. To rzekłszy prześledziła palcem kontur moich
ust. Ja również czasami potrzebuję mężczyzny, a czasem musi to być zmienny. Ale to
nie znaczy że może cię on zastąpić. Rozumiem. Obie nadajemy na tej samej fali.
Szczerze mówiąc, nie sądzę bym mogła zakochać się w mężczyźnie.

—Z wyjątkiem Vénus, dziecka księżyca, przypomniałam jej z uśmiechem.

—Vénus... nie można go nie kochać. Ale to zupełnie inna historia. Kocham cię
Menolly i uwielbiam nasz związek. Ważne by nasz układ odpowiadał nam obojgu. A
jeśli Roman mówi że nie będzie starał się stawać między nami, to mi to odpowiada.
To mi oddałaś swoje serce, nie jemu.

Położyłam rękę na jej piersi.

—To prawda moja ukochana, to prawda.

Przycisnęła usta do moich, a jej słodkie krzywizny wtopiły się w moje ciało.
Oplótłszy ramię wokół talii, lekko uniosłam ją w powietrzu na tyle, by móc spojrzeć
jej w oczy i czule pocałować, czując jak przepływa między nami energia a zapach jej
perfum unosi się w powietrzu. Nerissa pachniała Warm Vanil a Sugar by Bath &
Body Works i był to zapach tak soczysty i zmysłowy, że wywoływał we mnie
zarówno pasję jak i głód.

Nagle przyciągnęła mnie do piersi a jej dłonie zaczęły błądzić po moim brzuchu,
następnie pocałowała mnie w szyję. Omal nie zawyłam z rozkoszy, czując na swojej
skórze dotyk jej dłoni w tej jakże subtelnej i przesyconej erotyzmem pieszczocie gdy
dotykała moich blizn, a na koniec objęła moje piersi.

Używając drugiej ręki sięgnęła niżej. Czym prędzej rozpięłam pasek i zamek w
spodniach.

—Uwielbiam gdy nie masz na sobie bielizny, szepnęła. Sama ta myśl doprowadza
mnie do szału... i budzi we mnie bestię.

—Doprowadzasz mnie do szaleństwa gdy tak mówisz! (moje kły się wysunęły,
zmusiłam się by je schować). Pragnę rzucić cię na ziemię i ocierać się o ciebie!

Moja boska puma lubiła pieścić mnie od tyłu, a ja to uwielbiałam. Przy niej udawało
mi się odepchnąć moją naturę drapieżnika wystarczająco długo, by to ona mogła
przejąc kontrolę i obie wiedziałyśmy że nie była to zabawa. Gdy zaczęła mnie
pieścić, położyłam rękę na jej dłoni by poczuć jej siłę która przywracała mnie do
życia. Dotknąwszy mojej szyi wargami, zaczęła lekko ssać.

Ponownie poczułam jak moje kły się wydłużają, a w umyśle ujrzałam obraz Romana
i naszą wymianę krwi. Nigdy nie piłam jej krwi.

Wreszcie nie będąc w stanie dłużej się kontrolować, pociągnęłam ją w górę.
Westchnęła widząc moje przekrwione oczy, pełne pasji i ognia. Bez słowa rozpięłam
jej spódnicę i ta opadła na ziemię. Miała na sobie koronkową bieliznę której
pozbyłam się w zaledwie kilka sekund, by w następnej chwili móc zająć się moją
boginią jak należy, spijać z niej nektar i obserwując jak skręca się z przyjemności
jęcząc i krzycząc. W pewnym momencie musiałam chwycić ją w pasie by
uniemożliwić jej ucieczkę. Doszła z jękiem drżąc przytulona do mnie.

Po wszystkim wsunęłam rękę pod kanapę gdzie ukryte były nasze zabawki. Widząc
je, Nerissa jęknęła ponownie.

—Chcesz tego? szepnęłam, wyciągając dużą zabawkę koloru ametystu.

Zamrugała i skinęła głową. Wzięłam w usta jej sutek i poczułam podniecenie
obserwując w jaki sposób jej ciało wita dildo.

—O mój Boże, to jest tak dobre! jęknęła ochryple. Odchyliła głowę do tyłu i wsunęła
język między zęby.

—Mocniej kochanie?

—O tak! Błagam, mocniej i szybciej!

Nie trwało długo jak zesztywniała i zapłakała. A gdy pogładziłam ją kciukiem,
krzyknęła jeszcze głośniej dochodząc.

Kiedy była w stanie ponownie oddychać, wstała promienna, uśmiechnięta i zwróciła
się do mnie.

—Teraz moja kolej! Zobaczymy czy uda mi się sprawić byś krzyczała!

I tak oto zdałam się na jej łaskę...

Po wszystkim leżałyśmy przytulone do siebie na kanapie. Na zewnątrz nadal sypał
śnieg i zapowiadał się chłodny ranek. Położyłam głowę na jej piersi - w odpowiedzi
westchnęła.

—Hej, powiedziałam po chwili. Co ty na to by zamieszkać u nas? Co prawda nie
będziesz mogła być ze mną w moim legowisku ale moglibyśmy urządzić ci pokój w
domku gościnnym. Jestem pewna że Camille i Delilah nie będą miały nic przeciwko.
W ten sposób mogłybyśmy być razem tak często jak chcemy.

Odgarnęła jeden z warkoczyków który opadł mi na twarz.

—Och, moja słodka, dziękuję, ale myślę że wolałabym mieć swój własny dom.

Zawsze żyłam w grupie i zgodnie z zasadami. Pragnę miejsca należącego
wyłącznie do mnie... miejsca w którym to ja będę ustalać swoje własne zasady... i
które sama urządzę... (westchnęła). Nie mówię że cię nie kocham albo że nie chcę
być z tobą, ale…

Spojrzałam jej w oczy.

—Potrzebujesz swojego własnego kąta, podobnie jak ja. Rozumiem.

Nerissa pragnęła rozwinąć skrzydła i zobaczyć jak daleko jest w stanie ulecieć sama,
bez pomocy innych. Rozumiałam to i nie zamierzałam się uskarżać i odmawiać jej
prawa do jej własnego terytorium!

—Jest jednak coś o co chciałabym cię prosić. Jesteśmy razem od... roku? zapytała
przebiegając lekko palcami po moim ramieniu.

—Coś koło tego...

—Co byś powiedziała abyśmy zamieniły te obrączki na coś więcej... coś bardziej
oficjalnego? Myślę że nie jesteśmy jeszcze gotowe na ślub, ale dlaczego nie
miałybyśmy zorganizować przyjęcia zaręczynowego? Damy sobie rok plus jeden
dzień i zobaczymy dokąd nas to zaprowadzi. Może wtedy będę gotowa byśmy razem
zamieszkały. A może do tego czasu demony zawładną Ziemią? Kto to wie? (usiadła
gwałtownie, nie miałam innego wyboru jak zrobić to samo). Zróbmy to. Tylko dla
rodziny i najbliższych przyjaciół?

Spojrzałam na nią. Już dawno temu zrezygnowałam z prób oddania się komuś. Od
dnia mojej przemiany, małżeństwo, rodzina, nawet coś w rodzaju obietnicy
wydawało się całkowicie poza zasięgiem. Nerissa i ja wymieniłyśmy się obrączkami
i myślałam że na tym koniec. Czy naprawdę byłam na to gotowa? Rzecz jasna jeśli
nam się nie uda, każda z nas pójdzie swoją drogą. Ale nade wszystko był to swego
rodzaju test.
Test na sprawdzenie czy jestem gotowa dotrzymać danego słowa.

Wzięłam ją za rękę i ucałowałam pierścień na jej palcu.

—Nerisso, jesteś jedyną osobą na świecie, której mogłabym powiedzieć „tak”. Więc
tak, zorganizujmy ceremonię obietnicy. Nie mam pojęcia co przyniesie nam
przyszłość ale tak, zróbmy to.

Tak oto snułyśmy plany aż do świtu, który zmusił mnie do ukrycia się w moim
legowisku i do pogrążenia się w pełnym zadowolenia śnie...

Rozdział 12

Gdy obudziłam się następnego dnia, Nerissa już była. W ciągu dnia poszła spotkać
się z Chase'm, który z mety ją zatrudnił. Uczciliśmy to podczas obiadu który
przygotowała Iris, ponadto ogłosiłyśmy nasz zamiar zorganizowania przyjęcia
zaręczynowego które miało się odbyć w czasie równonocy wiosennej, podczas
festiwalu odnowienia, kiedy wszystko budziło się do życia zwiastując nowy
początek. To dawało nam czas by znaleźć odpowiednie stroje i by zastanowić się co
tak naprawdę oznaczał dla każdej z nas ten rytuał. Nerissa zamieszka w swoim
nowym mieszkaniu i będziemy mogły spędzać razem więcej czasu.

Camille natychmiast zaczęła rozmawiać z nią o ciuchach i makijażu, podczas gdy
Delilah próbowała przekonać Iris by ta upiekła ciasteczka. Jak mówiła „aby to
uczcić”, a których i tak nie mogłabym nawet jeść.

Talon-Haltija stanęła przy moim krześle i mnie uściskała. Ten jeden raz nie
lewitowałam pod sufitem.

—Menolly, zasługujesz na to. Naprawdę na to zasługujesz! A Nerissa jest wspaniałą
kobietą.

Wzruszona, delikatnie uścisnęłam jej dłoń, a następnie puściłam gdy odwróciła się do
piecyka. Trillian pospieszył jej z pomocą przy nakrywaniu do stołu. Jedli smażonego
kurczaka i purée.

Morio mrugnął do mnie.

—Nadszedł czas na poważny krok co?

Pokręciłam głową.

—To nie tak że bierzemy ślub, koleś. Ale dzięki. Cieszę się że to robimy. To moja
dziewczyna.

Nerissa zachichotała i posłała mi buziaka.

—I w twoim interesie jest by tak pozostało, skarbie!
—Nie ma co do tego wątpliwości, zapewniłam ją.

Trillian minął mnie; trzymając tacę z jedzeniem odsunęłam się robiąc mu miejsce.
Zanim jeszcze Morio wymyślił dla mnie różne smaki zaczarowanej krwi, sam zapach
jedzenia był dla mnie męką... było lepiej, ale nadal nie było to dla mnie łatwe.

Yokai gestem wskazał na lodówkę.

—Czeka na ciebie butelka krwi o smaku kurczaka i inna o smaku ciasta z
rabarbarem, oznajmił.

Przechyliłam głowę na bok.

—Dziwna mieszanka ale brzmi nieźle.

Nie miałam zamiaru narzekać: wszystko było lepsze od smaku krwi! Postanowiłam
że nim z powrotem zajmę swoje miejsce pod sufitem, zadzwonię do Tavah i dowiem
się jak się ma Erin.

W tej samej chwili zadzwonił telefon. Delilah poszła odebrać. Po chwili zakrywając
słuchawkę, oznajmiła.

—To Tavah.

O wilku mowa... pomyślałam. Wziąwszy od niej telefon wyszłam na korytarz.

—Co nowego? Czy wszystko w porządku?

—Tak. Chciałam tylko przekazać ci, że Erin czuje się jak ryba w wodzie i jest
zachwycona tym iż może pracować. Nie ma kwestii: będziemy musieli znaleźć dla
niej więcej zajęć. Naprawdę wydaje się być szczęśliwa.

Wyczułam w jej głosie napięcie.

—Wyczuwam jakieś „ale”...

—Tak... po prostu nie lubię zamykać jej w ciągu dnia samej. Wiem że jest tam
bezpieczna, ale… przez parę godzin jest tam zupełnie sama. Rzecz jasna rozmawia z
ludźmi w barze, mimo to w ciągu ostatniego roku nie za bardzo się uspołeczniła.
Szefie, myślę że powinna poznać inne wampiry i nauczyć się współżyć z tymi którzy
jeszcze oddychają.

Na myśl przychodziło mi tylko jedno miejsce... byłam co do tego pewna.

—Zadzwonię do Wade'a, obiecałam. I tak miał mi dzisiaj przekazać swoją decyzję.

—Swoją decyzję?

—Nieważne. Zobaczę co da się zrobić. Tymczasem dzięki za opiekę nad nią.
Postaram się dzisiaj przyjść, ale jak na razie mamy tutaj awaryjną sytuację. Nie
jestem pewna czy zdążę przed zamknięciem.
Przekaż Chrysandrze by miała oko na Derricka i życz Erin ode mnie dobrej nocy,
proszę.

Rozłączywszy się, wybrałam w swojej komórce numer Wade'a. Odebrał po drugim
dzwonku.

—Musimy porozmawiać. Muszę znać twoją odpowiedź, ponadto chciałabym prosić
cię o wielką przysługę.

—Zabiłaś Sassy, powiedział cicho.

—Nie miałam wyboru (nie zadając sobie trudu pytaniem skąd to wie, opowiedziałam
mu co się stało). Ona kompletnie oszalała, Wade. Poważnie. Musiałam dotrzymać
obietnicy.

—Tak, rozumiem... słuchaj, nikt o tym nie wie. To jej prawnik do mnie zadzwonił by
mi powiedzieć że Sassy pozostawiła nam w spadku swój dom. Jest tyle rzeczy które
możemy teraz zrobić! Otworzyć hotel, organizować nasze spotkania…

—„Wy” wedle ścisłości. Nie jestem już częścią grupy, pamiętasz?

Owszem, byłam oschła, ale nie mogłam się powstrzymać. Nadal byłam wkurzona.

—Chciałem z tobą o tym porozmawiać. Myliłem się, Menolly. Przepraszam. Proszę,
wróć do nas. Wszystkim się zajmę. Rozmyślałem nad tym co mi mówiłaś. Jestem w
stanie ustąpić o ile obiecasz że Terrance nie wygra wyborów.

—Obiecuję. Ro... mój kontakt nie zgadza się by to on nas prowadził.

—W tym układzie możesz liczyć na moją współpracę (przerwał). Menolly... wiem że
nie mamy szans by wrócić do siebie - zbyt dużo wody upłynęło od tamtego czasu -
ale tęsknię za twoją przyjaźnią. Czy jeśli obiecam ci że nigdy więcej nie spieprzę
sprawy, zgodzisz się dać mi jeszcze jedną szansę?

Westchnąwszy spojrzałam na słuchawkę.

—Hola! Czuję że to będzie poważne, powiedział starając się być zabawnym ale
wyczuwałam w jego glosie niepokój. Nigdy nie wzdychasz, chyba że jest to
absolutnie konieczne.

—Wade, ja nie daję drugiej szansy, zazwyczaj... ale ten jeden raz dla ciebie zrobię
wyjątek. A jeśli to spieprzysz - to już koniec i to na dobre. Jesteś mi winien dług
wdzięczności. Uratowałam ci życie. Nie jestem kimś kto podlicza punkty ale tym
razem to zrobię. I mam zamiar cię z tego rozliczyć.

—Czego potrzebujesz?

—Mentora dla Erin. Jestem zbyt zamieszana w sprawy o których wolałbyś nie
wiedzieć, do tego strasznie niebezpieczne. Muszę znaleźć dom dla mojej córki,
miejsce gdzie nauczy się żyć z innymi wampirami i z tymi co oddychają. To właśnie
jest celem stowarzyszenia Anonimowych Wampirów. Chcę byś mi obiecał, że jej
pomożesz. Dałam jej pracę którą uwielbia ale nie tylko z tego składa się życie.

Wade milczał przez chwilę. Potem się roześmiał.

—To wszystko? Myślałem że poprosisz co najmniej o jeden z moich palców!
Oczywiście, chętnie ci pomogę. Menolly. Masz rację, to właśnie temu służy
Stowarzyszenie. Jeśli ci to odpowiada, wpadnę dziś do baru by z nią porozmawiać.

—Dziękuję Wade. Zadzwonię i uprzedzę ich o twoim przybyciu. Muszę kończyć,
mamy do złapania seryjnego mordercę.

Poczułam jakby ktoś mi zdjął z ramion potężny ciężar. Nie przeszkadzało mi bycie z
dala od Wade'a; tak naprawdę brakowało mi Anonimowych Wampirów, i to bardziej
niż chciałam się do tego przyznać.

Teraz moja córka będzie mogła poznać inne wampiry i nauczyć się współżyć z
żyjącymi bez obawy utraty kontroli. Pomyślałam o Romanie i wysłałam mu
mentalnie całusa. Gdyby nie on, nadal byłabym zła na Wade'a, a Erin nie miałaby
przy Sassy własnego życia. Kto wie, może przyniesie to coś dobrego.

Po obiedzie wyruszyłam z Camille, Vanzirem i Morio. Shade, Trillian i Nerissa
zostali w domu z Iris i Delilah. Moja siostra i jej mąż zabrali się Lexusem, a ja i
łowca snów moim Jaguarem. Mieliśmy się spotkać z Chase'm przy włazie, w
dzielnicy Greenbelt Park.

Śnieg przestał padać, a drogi zostały oczyszczone. Mimo to gdzieniegdzie ujrzeć było
można cienką warstwę lodu. Dwa razy omal nie straciłam panowania nad
samochodem.
Vanzir zakaszlał.

—Hmm, byłbym wdzięczny gdybyś była nieco ostrożniejsza prowadząc. Wiem że
prawdopodobnie przeżylibyśmy wypadek ale nie mam ochoty zostać rannym.

—Spoko! Dojedziemy w jednym kawałku!

Wkrótce dotarliśmy do celu. Zaparkowałam i oboje wysiedliśmy. W naszym kierunku
szedł Chase. Camille zaparkowała nieco powyżej.

Oddychając, Chase wypuszczał z ust białe kłęby pary. Miał na sobie kurtkę zapiętą
pod samą szyję i rękawiczki. Spojrzałam na drzewa rosnące wzdłuż ulicy. Ich nagie
gałęzie szumiały na wietrze, a temperatura spadała bardzo szybko.

Inspektor potarł ręce wyciągając z kieszeni parę rękawiczek.

—Jesteś pewna że nie jest ci zimno?

Spojrzałam na niego prychając.

—Johnson, kiedy w końcu zrozumiesz że nie potrzebuję płaszcza? Noszę go tylko by
być na bieżąco z modą lub gdy chcę przejść niezauważona, ale dzisiaj by mnie tylko
krępował. To Camille powinna się ciepło ubrać, nie ja.

Moja siostra wybrała właśnie ten moment by się zjawić z Morio. Miała na sobie
ciepłą spódnicę i gorset z pajęczej sieci. Nie nosiła natomiast rękawiczek – tylko
przeszkadzały by jej w magii. Morio rzucił czar ochronny. Pozostało nam mieć
nadzieję że zadziała. Potrzebowaliśmy Camille.

—Chciałabym by twój róg był już naładowany...

—Ja też, odparła z westchnieniem Camille. Będzie mógł być ponownie użyty nie
wcześniej jak za dzień lub dwa. Nie lubię zbytnio go dotykać zaraz po załadowaniu
(rozejrzała się wokół). Dziwnie cicho jak na tę porę.

—Jaaap...

Ulice były praktycznie puste, a była dopiero 18-ta. Nikogo w zasięgu wzroku i
praktycznie zero ruchu. Skinęłam głową na właz pośrodku ulicy.

—To ten?

Chase wzruszył ramionami.
—Najwidoczniej. Co gorszego może się wydarzyć? W najgorszym wypadku nic nie
znajdziemy.

Ale gdy ruszył w kierunku włazu by go otworzyć, jakiś głos w mojej głowie
wyszeptał mi że najgorsze co może się zdarzyć to to, że znajdziemy tam coś
wielkiego i naprawdę złego... coś z czym nie będziemy umieli sobie poradzić...

—Zejdę pierwsza, oznajmiłam mijając Chase'a. Jeśli gdzieś tam czai się nasz wampir,
jestem jedyną która jest w stanie sobie z nim poradzić.

Chase skinął głową.

—Dobrze pomyślane. Vanzir, ty powinieneś pójść drugi, zaraz po tobie ja, a na końcu
Camille i Morio którzy będą pilnowali tyłów. Co o tym sądzisz?

Łowca snów poklepał go po ramieniu.

—Powiedziałbym że się uczysz, przyjacielu!

Usiadłam przy krawędzi otworu z latarką przywiązaną do paska i zajrzałam do
środka. Chciałam uniknąć marnowania światła. Niemal natychmiast poczułam
metalową ramę. A kiedy ją chwyciłam by zejść, usłyszałam syk i poczułam ból w
dłoniach. Czym prędzej się wycofałam.

—To żelazo! Pręty są z kutego żelaza! To nie ma sensu! Do tego czasu powinny były
obrosnąć rdzą!

Chase zmarszczył brwi.

—To miejsce nie było konserwowane od dobrych kilku lat. Być może jest to
oryginalna część kanału pochodząca z czasów gdy niemal wszystko było z żelaza.

—Cóż, będę potrzebowała rękawiczek, podobnie Camille.

Chase uniósł rękę, a następnie pobiegł do swojego samochodu. Po chwili wrócił z
kilkoma parami nylonowych rękawiczek.

—Zawsze wożę kilka ze sobą. W mojej pracy to konieczne . Na co dzień używam
skórzanych.

Rękawice okazały się dla nas zbyt szerokie, ale liczyło się by spełniły swoje zadanie.
Założywszy je, złapałam za pierwszy szczebel. Nylon skutecznie chronił moje ręce
przed poparzeniem.

Od dnia mojej przemiany, żelazo i inne metale znacznie mniej mi przeszkadzały.
Jednak mogły poważnie zranić Camille i Delilah. Z racji naszego dziedzictwa,
tolerowałyśmy niektóre odmiany żelaza i stali, choć nadal zdarzało się że przy
dotknięciu niektórych w najmniej oczekiwanym czasie pojawiała się reakcja.

Drabina prowadziła w dół, o wiele dalej niż się spodziewałam. Właśnie straciłam
nadzieję że w końcu się skończy, gdy dotarłam do celu stając stopami na chodniku.

Odeszłam na bok i włączyłam latarkę skanując teren. Nie widziałam nic oprócz
szczurzych odchodów. Tunel nie wyglądał jak tunel kanalizacyjny, choć trudno było
mi to ocenić. Ziemie pokrywał żwir, a gdzieniegdzie drewno.

—To nie kanały, rzuciłam cicho do moich towarzyszy. Nic dziwnego że drabina była
wykonana z żelaza. Co to za miejsce?

Chase błysnął światłem dookoła. Chodnik prowadził zarówno na prawo i na lewo, a
naprzeciwko nas znajdowała się alkowa a w niej rozpadające się drewniane skrzynie,
stare drewniane krzesło, stolik i półki na ścianach.

—Cholera! Nie wierzę, mruknął inspektor. Wiem gdzie jesteśmy.

—Gdzie?

—To stara część systemu podziemnych tuneli Seattle. Kiedy zaczęła się zapadać,
została porzucona.

Początkowo Seattle zostało zbudowane na niższym poziomie. Jednak po wielkim
pożarze w 1889 roku, zostało ono zrekonstruowane na wyższym piętrze. Przez jakiś
czas aby przejść do oryginalnych budynków w nowej części miasta trzeba było
używać drabin, ale ostatecznie całe Seattle zostało przeniesione na wyższy poziom.

Część pod ziemią, ukryta i nieużywana, była realną siecią korytarzy i tuneli pod
miastem.

—Myślałam że zwiedzanie podziemi Seattle kończy się kilka przecznic dalej.

Chase pokręcił głową.

—Dokładnie. Trasa obejmuje tylko niewielką część podziemi. W rzeczywistości było
tutaj wiele klubów nocnych. I nie mam na myśli miejsca w którym obecnie się
znajdujemy. Wszystkie one rozciągają się na całej długości tuneli. Jak konstrukcja
zaczęła się walić były one zamykane jeden po drugim. W końcu większość miejsc
została opuszczona i przeszła w zapomnienie. Tym samym stały się one niedostępne.

Nie wiedziałem że tunel prowadził do dzielnicy Greenbelt Park, ale to zupełnie
logiczne.

Poczułam chłód spływający mi po plecach. To miasto z każdą sekundą stawało się
coraz mroczniejsze. Mój umysł zalały obrazy z serialu „Memories of the Night”.
Delilah uwielbiała głównego bohatera, a ja musiałam jej powiedzieć że nie żyje.

—Dobra, a ta alkowa? Co to jest? Jest zbyt mała by mieścił się w niej klub nocny.

—Niektóre sklepy miały piwnice które były integralną częścią tuneli. Powiedziałbym
że ta należała kiedyś do jednego ze sklepów a teraz została zasypana. Znajdujemy się
w najniższych partiach Seattle. Nie wiedziałem że tunele ciągną się tak daleko i tak
głęboko.

Spojrzałam w prawo a następnie w lewo.

—To którędy idziemy?

—Tym który prowadzi w samo serce Greenbelt Park, zaproponowała Camille
zdejmując rękawiczki i chowając je do kieszeni. Logicznym wydaje się, że to tam
morderca ma swoje legowisko.

—To prawda. Zobaczmy... (rozejrzałam się wokoło). Jeśli ten tunel prowadzi z
południa na północ gdzie chcielibyśmy iść... to będzie... (obróciłam się w prawo i
skinęłam). Tam! Chodźmy! W tym samym szyku. Camille, Morio, pilnujecie tyłów.

Po kilku krokach moja siostra zaczęła kaszleć.

—Powietrze jest tutaj bardzo wilgotne!

—Nie daje się nim oddychać? spytałam z niepokojem. Czy to jakiś problem?

Dla mnie nie było sprawy ale martwiłam się o innych.

—Nie, nie, jest dobrze. Ale jedno mogę ci powiedzieć: wokół jest dużo pleśni.
Miejcie oczy szeroko otwarte. Całkiem możliwe że napotkamy na naszej drodze
ślimaki viro-mortis. To idealne dla nich miejsce.

Jakby na zawołanie moja latarka pochwyciła coś przytulone do ściany po mojej
prawej. Odskoczyłam rozpoznając dobrze mi znaną małą plamę indygo która
falowała obok nas. Migotliwy i lekko galaretowaty stwór był całkiem ładny, ale na
tym się kończyło. Te w kolorze indygo były śmiertelne!

—Wyczuwają temperaturę naszych ciał, wyjaśniła Camille skrzywiwszy się. Niech
nikt ich nie dotyka, w przeciwnym razie będziemy mieli spore kłopoty.

Jakiś czas temu jeden z nich, koloru zielonego, przyczepił się do dłoni Delilah. Flam
się go pozbył zamrażając go ale teraz nie było go z nami. Te tutaj były bardziej
trujące, niczym pędy winorośli okręcały się wokół ofiary. Bycie pożartym żywcem
przez jednego z nich nie było dobrym pomysłem na spędzenie miło czasu.

—Po prostu zostawcie je i uważajcie czego dotykacie.

Świecąc wokoło, udaliśmy się wzdłuż tunelu. Obecność viro-mortis zwiastowała
pojawienie się innych stworów. Zewsząd w cieniu czaiły się stworzenia tylko
czekające na nieostrożnego przechodnia który mógł stać się ich kolacją.

Widziałam więcej skrzyń i kolejną niszę po mojej prawej stronie. Wszystko
pokrywała gruba warstwa kurzu, a w niektórych miejscach wilgoć zaatakowała
ściany, tworząc smugi o różnych kształtach.

—Miasto powinno kogoś tutaj wysłać by wyczyścił to gówno, mruknęłam.

—A kto za to zapłaci? odparował Chase. Seattle ma już dość problemów
budżetowych! Nie. Mam wrażenie że większość mieszkańców nie wie że to miejsce
nadal istnieje. Niewielu wie iż podziemne tunele występują również poza małym,
zarezerwowanym dla turystów obszarem.

Usłyszałam delikatny rytm płynącej wody.

—Kanalizacja?

Reszta wsłuchała się w dźwięk. Chase pokręcił głową.

—Ścieki nie robiły by takiego hałasu. Skłaniałbym się bardziej ku wodom
gruntowym (urwał). Co tam jest?

Skierowałam lampę w kierunku w który wskazywał i odkryłam kolejną niszę, trochę
inną od pozostałych. Rozszczep w skałach który tworzył ściany jamy.

—Nie wiem. Rzućmy okiem!

Podeszłam ostrożnie ku wgłębieniu, dając znak innym by pozostali cicho. W żadnym
razie nie można było tego nazwać tunelem ale z pewnością można było się tam
wślizgnąć. Poświeciłam w ciemną otchłań, ale nic nie zobaczyłam.

—Spróbujemy? Tylko musimy uważać by nie dotykać murów i patrzeć pod nogi.
Przeciskałam się wąskim przejściem mając nadzieję, że nie rozciąga się za daleko.
Nie miałam zamiaru zgubić się w labiryncie korytarzy ukrytych pod ulicami miasta.

Ponadto Camille nienawidziła zamkniętych przestrzeni a ja wiedziałam, że to nie
byłoby ani łatwym ani przyjemnym dla niej przeżyciem.

Otoczyła nas ciemność, jedynym źródłem światła były nasze latarki. Robiąc kolejny
krok, sprawdzałam podłogę nie chcąc by któryś z moich towarzyszy skręcił kostkę.

—Powietrze jest tutaj gęste, rzuciła z tyłu Camille. Jak daleko twoim zdaniem się to
cięgnie?

Zmrużyłam oczy, w przyćmionym świetle próbując ocenić jak daleko trzeba będzie
iść.

—Nie wiem, ale poczekaj... tunel skręca w lewo. Zerknęłam za róg. Korytarz
prowadził do dużej sali.

—Masz szczęście.

Weszłam do komory z cegły skanując całe pomieszczenie, podczas gdy pozostali
wchodzili jedno po drugim do środka. Sala miała na oko jakieś cztery metry
wysokości i wydawała się równie szeroka jak nasz dom.

Wzdłuż murów w równych odstępach ziały ciemne wyloty. Zaczęłam zdawać sobie
sprawę że był to centralny punkt rozległego systemu tuneli.

—Jasna cholera! Spójrzcie na to! Jak łatwo można się tutaj zgubić! Co do cholery się
stało w tym szalonym miejscu??!

—Jak mówiłem, w późnych latach 80-tych miał miejsce pożar który zniszczył ponad
dwadzieścia pięć domów, wyjaśnił Chase. Podziwiacie teraz to co pozostało z ulic i
oryginalnych budynków... (gwałtownie się schylił). O cholera, pająk!

Gorączkowo coś strzepnął a następnie zgniótł. Wszyscy rozeszliśmy się po
pomieszczeniu by dokładniej mu się przyjrzeć.

—Co twoim zdaniem tutaj było? Rozwidlenie? spytał Morio świecąc sobie latarką
pod stopami.

Podłoga była wykonana z drewnianych klepek, które w niektórych miejscach były
uszkodzone lub całkowicie zgniłe.

—Prawdopodobnie mały rynek czy coś, zasugerowałam.

Zatrzymałam się, czując nagły powiew powietrza.
—Hej, w podziemiach nie powinno wiać, prawda?

—Raczej nie, odpowiedział Vanzir. Dlaczego pytasz?

—Ponieważ to oznacza że coś przefrunęło obok mnie.

Byłam w trakcie badania jednego z bocznych tuneli, gdy nagle inny podmuch uderzył
we mnie, tylko tym razem mocniej i poczułam coś na kształt rąk popychających mnie
do przodu.

—Hej! Kto tam jest?! krzyknęłam obracając się.

Nagle Camille wrzasnęła i walnęła o podłogę.

—Cholera, ktoś mnie rąbnął! Podniosła się.

—Szybko! Plecami do siebie!

Pospieszyłam do niej i nasza piątka sformowała koło, chroniąc plecy.

—Kto tam jest? Czego chcesz?!

Jedyną odpowiedzią było echo, które jak upiorny śmiech odbijało się od ścian. I
wtedy nasze latarki zgasły i pogrążyliśmy się w ciemności.

Rozdział 13

—Co to do cholery jest?! ryknął Vanzir, a jego głos odbił się echem w ciemności.

Nasz niewidzialny przeciwnik wybrał ten właśnie moment by spróbować mnie
uderzyć.

Camille wydała kolejny skowyt.

—Coś mnie drapnęło! Jasna cholera, jak piecze!

—Dobra! wystarczy tego! warknął Morio.

W swojej demonicznej formie Yokai-Kitsune - skrzyżowanie lisa i seksownego faceta
- był cholernie niebezpieczny. Z długimi pazurami zdolnymi wypatroszyć bizona,
wysoki na dwa metry i czterdzieści centymetrów.

Przemieniając się mruknął coś pod nosem, a w następnej chwili wnętrze zalało słabe
światło, wystarczająco silne byśmy dojrzeli wokół nas ciemne kształty
niematerialnych sylwetek, otoczone przez zielone aureole.

Dziesięcioro z nich krążyło wokół nas. Nie byłam w stanie dostrzec rysów ich
twarzy. Byli zaledwie cieniami...

—Nie przypominają duchów, rzuciła Camille.

Oddychała powoli, ale wciąż wyczuwałam drżenie w jej głosie.

—W rzeczy samej, odparł szeptem Yokai. Nie mam pojęcia czym są.

Chase westchnął.

—Widzę w nich... one są... małymi kawałkami zła w postaci cieni. Nie posiadają
prawdziwej świadomości ale chcą wyssać naszą siłę życiową, wyjaśnił odległym
głosem, jakby znajdował się miliony kilometrów od nas.

—Chase? spytała Camille (czułam jak odwraca się do niego ciemnościach.) Skąd to
wszystko wiesz?

—Nie mam pojęcia. Po prostu to wiem, szepnął z lękiem jakby bał się własnego
głosu. Potrzebujemy więcej światła.

Morio mruknął i ogień lisa rozświetlił pomieszczenie niczym neon.

Efekt był niesamowity - krążący wokół nas mężczyźni, a nad nimi unoszący się
szmaragdowy globus światła, naprawdę coś nadprzyrodzonego.

—Dobra, to co z nimi zrobimy? spytałam studiując naszych przeciwników.

Pchnęli moją siostrę na ziemię i prawie udało im się mnie przewrócić. Bez wątpienia
byli również w stanie nas zranić, dowodem było krwawiące ramię Camille.

—Wszystko w porządku?

Spojrzała na swoją kontuzję i wzruszyła ramionami.

—Chyba tak, o ile rana nie okaże się zatruta. Tak często byłam ranna, że czuję
jakbym miała wymalowaną na plecach tarczę. Postaram się użyć magii księżyca.

—Cholera! Tylko postaraj się by tym razem nie odbiła się ona rykoszetem, musimy
trzymać się w grupie.

Moja siostra skinęła głową, a następnie uniosła dłonie i zamknęła oczy by lepiej móc
się skoncentrować. Ukradkiem zrobiłam krok do tyłu. O tyle o ile jej magia śmierci
którą praktykowała z Morio kończyła się na ogół dobrze, to jej magia księżyca, cóż...
w większości wypadków nie układała się po jej myśli...

Naraz jeden z cieni oderwał się od reszty i skoczył na mnie. Uniosłam ramiona by
zablokować jego kopnięcie i byłam zaskoczona kiedy uderzył mnie tak mocno że
mnie aż odrzuciło do tyłu.

—Cholera! Są naprawdę silni!

Wykonawszy salto do tyłu, wylądowałam miękko na nogach i przykucnęłam. Cień
rzucił się na mnie ponownie. Zaraz przed tym jak mroczna ręka walnęła mnie w
brzuch, usłyszałam w powietrzu słabe warczenie. Udało mu się mnie zranić. Tuż nad
pępkiem pojawiły mi się cienkie jak po żyletce i równie bolące nacięcia. Mój
przeciwnik zaatakował ponownie ale uskoczyłam w tył, a to coś koziołkowało
wytrącone przeze mnie z równowagi.

Gdy upadł, postanowiłam przetestować jego poziom cielesności. W chwili gdy go
kopnęłam, mój but napotkał na jędrny miąższ.

— Aby móc zaatakować muszą przybrać formę! wrzasnęłam.

To mówiąc, całą wagą ciała skoczyłam jednemu z nich na plecy przypłaszczając go
do ziemi. Ten jednak zniknął nie dając mi czasu na reakcję!

Camille wyciągnęła ręce w kierunku zbliżających się ku niej czterech cieni.

—Zakosztujcie tego!

Może nie było to jedno z najbardziej eleganckich zaklęć, jednak z jej rąk wystrzelił
błysk światła który niczym rakieta wstrząsnął murami i walnął w przeciwników, a ci
skwiercząc zniknęli!

Morio ruszył do przodu i dwa cienie zaatakowały go, raniąc w bok z którego
popłynęła krew. Nie zważając na ranę, zaczął ściskać wrogów swoimi potężnymi
rękoma. Cienie zawyły walcząc ale demon lis jedynie zacisnął ucisk jeszcze bardziej.
Po chwili stworzenia zniknęły niczym eksplodujące bańki.

Nagle przed wszystkich wysunął się Vanzir i wyciągnął ręce w kierunku cieni.

—Sprawdźmy czy są jadalne! ryknął.

Zamknął oczy, a z jego dłoni w kierunku mrocznych cieni wystrzeliły blade
wężowate macki. Vanzir mógł żywić się energią życiową, pod warunkiem że
stworzenia te napędzane były przez inną formę życia.

I nagle zrozumiałam że pierwsze zaklęcie Morio pozwalało nam widzieć na planie
astralnym. Mogłam teraz odróżnić aury naszych przeciwników i widziałam macki
Vanzir'a, które na płaszczyźnie fizycznej były niewidoczne.

Łowca snów wybuchnął śmiechem rozkoszując się czerpaniem z nich energii. Było
mi go trochę żal. Próbował zapanować nad swoją naturą, a my zmuszaliśmy go by
ponownie to robił podobnie jak jego poprzedni właściciel, Karvanak. Ale my
przynajmniej walczyliśmy ze złem.

Vanzir odrzucił głowę do tyłu z wyrazem czystej ekstazy na twarzy. A gdy otworzył
oczy, można było w nich ujrzeć wirujące niczym w kalejdoskopie kolory.

Camille patrzyła na niego zafascynowana; naraz zrobiła krok w jego kierunku.

—Odsuń się! rozkazał ochryple łowca snów. Gdy się pożywiam, nie mam nad sobą
kontroli! Nawet jeśli zależy od tego moje życie. Jeśli nie zatopię swoich macek w
mózgu by wyssały z niego twoją życiodajną energię, skończę zrywając z ciebie
ubrania i biorąc cię tu i teraz, i to naprawdę ostro!

Camille pokręciła głową, mrugając. Morio przyciągnął ją do siebie. Nagle usłyszałam
za sobą hałas, odwróciłam się i ujrzałam Chase'a walczącego z jednym z cieni.
Właśnie byłam gotowa skoczyć mu na ratunek, gdy Chase niespodziewanie krzyknął
a jego przeciwnik zrobił krok do tyłu i zniknął.

—Wszystko w porządku? spytałam chwytając go za rękę, przyciągając do siebie i
pomagając mu wstać.

—Tak myślę... odparł otrzepując się, następnie skinął głową w stronę Vanzira.
Wygląda na to że je eliminuje.

—Tak. Myślę...

Właśnie wtedy Vanzir zakończył wysysanie energii ostatnich stworzeń, a te zniknęły.
Dysząc odwrócił się do Camille i pożerał ją wzrokiem. Ta się cofnęła. Vanzir zrobił
krok do przodu ale zaraz zebrał się w sobie i stanął.

—Nie zbliżaj się do mnie gdy się pożywiam, powtórzył z surowym spojrzeniem.
Masz w sobie zbyt dużo życiowej energii. Jesteś niczym lizak pośrodku kiści
brokuł. Myślę że nie potrafiłbym się powstrzymać.

Morio warknął, ale moja siostra położyła mu dłoń na ramieniu.

—Przestań, to nie jego wina. To jego natura (przytaknęła). Zrozumiałam. W czasie
walki postaram się zachować dystans.

—Tak byłoby lepiej, zapewnił ją ze złowrogim uśmiechem.

—Więc, co teraz? zapytał Chase.

—Myślę że prawdziwe pytanie brzmi: "Chase, do jasnej cholery! Co zrobiłeś tej
istocie?! rzuciłam patrząc na niego. Nie powaliłeś jej uderzeniem w zęby!”

Chase spojrzał na mnie tępo.

—Szczerze mówiąc, nie wiem. Ja tylko... wyciągnąłem rękę i pchnąłem ją...
Pamiętam jak pomyślałem „puść mnie!”, następnie pchnąłem a ona zniknęła.

—Pchnąłeś? spytała Camille przyglądając mu się intensywnie. Wiesz może czy
dotknąłeś jej fizycznie czy jedynie w swoim umyśle?

Potrząsnął głową.

—Nie wiem. Naprawdę nie pamiętam.

Potrząsnęłam Camille ostrzegawczo głową. Chase niewątpliwie rozwijał swoje
zdolności ale na czym polegały i w jakim szły kierunku - tego nie mielimy czasu
stwierdzić stojąc tutaj, w podziemiach Seattle.

—Cóż cokolwiek zrobiłeś, to zadziałało. Jeśli chodzi o to co dalej robimy... nie mam
pojęcia. Możemy zbadać każdy zakamarek tego miejsca ale obawiam się iż możemy
się zgubić.

—Dlaczego nie wrócimy do głównego tunelu i nie sprawdzimy dokąd prowadzi? To
miejsce wydaje się w tej chwili zbyt niebezpieczne.

Znałam go, był niespokojny.

—Co z tobą?

—Nic (zamrugał). Po prostu nie chcę by ktoś został ranny.

Camille wzruszyła ramionami.

—On może mieć rację.

—Dobrze. Tunele prowadzące z tej komory wyglądają na zbyt ciemne i zbyt wąskie,
a nasze latarki nie działają.

Ruszyłam prowadząc moich towarzyszy wąskim przejściem, z powrotem do
głównego tunelu. Gdy tylko tam dotarliśmy, moja latarka zaświeciła.

Moja siostra zadrżała przytuliwszy się do Morio który oplótł ją ramieniem.

—Nie podoba mi się to miejsce. Nie znoszę być pod ziemią.

—Wiem, ruszajmy.

Po dziesięciu minutach marszu, zatrzymałam się i gdy spojrzałam w górę, ujrzałam
sączące się z góry promienie światła.

—Poczekajcie tutaj! rzuciłam, po czym nałożyłam rękawiczki i wspięłam się po
żelaznej drabinie.

Dotarłszy do celu, ostrożnie zsunęłam na bok pokrywę włazu i zamrugałam ze
zdziwieniem. Znajdowałam się w samym środku parku, nie więcej jak dziesięć
metrów od miejsca w którym znalazłam ofiarę... co oznaczało że zabójca
wykorzystywał sieć podziemnych tuneli by móc swobodnie się przemieszczać. Jeśli
miałam rację, gdzieś na dole znajdowało się jego legowisko.

Prędko zeszłam po drabinie, darując sobie ostatnie pięćdziesiąt metrów, by
powiedzieć reszcie co odkryłam, gdy nagle w tunelu rozległ się głośny krzyk i
śmiech, i tuż nade mną ze świstem leciał kawałek złamanej deski.

Morio który stał w pobliżu, skoczył odpychając mnie na bok, niestety koniec deski
zdążył wbić mu się w bok. W strumieniu krwi Yokai jęknął i upadł na ziemię.

—Cholera! krzyknęłam biegnąc ku niemu.

Camille już klęczała obok niego. Chase i Vanzir na próżno szukali sprawcy. Nagle
posypał się na nas grad kamieni i żwiru wielkości pięści, nie oszczędzając nikogo.

—Co robimy?! wrzasnął Chase starając się osłonić Camille i Morio.

Vanzir odepchnął go ze swojej drogi.

—Wynieście Kitsune na powierzchnię. Sam nie mogę go zabrać. Podróż przez plan
astralny mogłaby jedynie pogorszyć jego obrażenia.

—Jestem za, oświadczyłam odrywając ręce mojej siostry od jej męża.

Szlochała i próbowała go zbudzić. Nie było wątpliwości że Morio zemdlał z bólu.
Demon czy nie, nawet dla niego duży drewniany kołek wbity w bok musiał sprawić
że potwornie cierpiał. Wzięłam go na ręce i powoli zaczęłam unosić się ku włazowi.
Kontrolowanie mojej mocy, mając ze sobą drugą osobę, było podwójnie trudne ale
nie miałam wyboru. Już to robiłam więc mogę zrobić to ponownie. Moim celem było
dotarcie na powierzchnię zanim jakiś duch ponownie zdecyduje się nas zaatakować.
Przygryzłam wargę koncentrując się na na lewitacji.

Vanzir pchnął Chase'a w kierunku prętów.

—Do góry Johnson! Menolly będzie potrzebować twojej pomocy!

To mówiąc odwrócił się w kierunku deszczu kamieni. Camille podbiegła do niego
wzywając moc Matki Księżyca.

Gdy dotarłam do wyjścia, Vanzir krzyknął a potem zaśmiał się głębokim, gardłowym
i przerażającym śmiechem.

Cholera! Co się dzieje? Nie mogłam wrócić! Skóra Morio była wilgotna. Był w
szoku, a zapach jego krwi doprowadzał mnie do szału. Pchnęłam głową właz –
czasami opłacało się być wampirem.

Lewitując opuściłam tunele zatrzymując się na ulicy obok włazu. Szybko skoczyłam
na trawnik obok chodnika i położyłam Morio na zaśnieżonej trawie.

Jasna cholera! Potrzebowałam czegoś aby go okryć! Mogłabym zdjąć sweter ale to i
tak na wiele by się nie zdało. Przyglądałam się ranie i w myślach goniłam Chase'a by
się pospieszył.

Dzięki bogom znajdowaliśmy się pod latarnią, więc mogłam dostrzec długą listwę
blisko... O cholera! Zatopiona była dobre dwanaście centymetrów w jego boku.
Dobrą wiadomością było to że nie znajdowała się w pobliżu serca, a złą że nadal
bardzo krwawił, a zapach jego krwi był tak mocny i słodki... instynktownie moje kły
się wydłużyły. Zmusiłam się by odepchnąć pragnienie i skupiłam się na dociskaniu
rany, starając się nie przesunąć tkwiącego w niej kawałka drewna.

Po chwili pojawił się Chase, wyciągnął komórkę z kieszeni kurtki i krzyczał coś do
niej pędząc ku mnie.

—Sharah, wyślij mi natychmiast zespół... Cholera! Gdzie jesteśmy?! (przerwał
szukając nazwy ulicy). Na skrzyżowaniu Greenbelt Drive i wschodniej Vader Way.
Morio jest poważnie ranny. Stracił dużo krwi (urwał). Nie wiem nic o fizjologi
Yokai-Kitsune, a Camille... o cholera! Ona i Vanzir nadal tam są! Posłuchaj, po
prostu bądź tu jak najszybciej, to wszystko!

Wepchnął telefon do kieszeni i podszedł do mnie.

—Staram się uciskać ranę ale Chase, to nie wygląda dobrze. Jest w szoku. Potrzebuję
twojej kurtki.

Inspektor zdjął kurtkę i okrył nią Morio, następnie zdjął marynarkę, zwinął ją i
wsunął pod głowę rannego.

—Jest taki blady...

—Stracił dużo krwi. Nie wiem co robić. Nie znam się na fizjologi demona natury
(zerknęłam na właz; nadal ani śladu Camille i Vanzira). Co oni do cholery robią?
Muszę iść i to sprawdzić. Zostaniesz z nim?

Potrząsnął głową.

—Nie mogę wypatrywać Sharah i jednoczenie dociskać rany. Będziesz musiała
zaczekać ze mną aż do przybycia zespołu.

—Do tego czasu może być za późno. Muszę sprawdzić co się dzieje! Cholera, to
moja siostra!

Walnęłam pięścią w ziemię tak mocno, że zadrżała pod naszymi stopami a rana
Morio znowu zaczęła krwawić. Czym prędzej docisnęłam do niej obie dłonie. Zapach
krwi sprawiał że kręciło mi się w głowie. Modliłam się by nie sprowadziła tutaj
kogoś niepożądanego, na przykład naszego zabójcy.

I niestety, ktoś się pojawił ale nie był to wampir. Usłyszałam hałas i spojrzałam na
najbliższe drzewo.

Tam, w upiornej mgle, stała sztywna postać w płaszczu, otoczona wieńcami mgły...
Cholera! Kolejny duch!

—Co to jest, do jasnej i niespodziewanej? Siedlisko duchów?! zawołałam wskazując
na gościa.

—Chase, nie powinniśmy tutaj zostawać. To coś mogłoby...

Zanim zdążyłam dokończyć zdanie, ten już pędził w naszym kierunku z wrzaskiem.
Opadłam całym ciałem na Morio, dociskając jedną rękę do jego stale krwawiącej
rany.

Chase zbladł. Na pół stał, na pół klęczał; duch przeleciał przez niego powalając go na
ziemię. Z jękiem uderzył w chodnik, odtoczył się, po czym przykucnął z
nieukrywanym przerażeniem na twarzy. Wyciągnął ręce, a duch zawrócił by
ponownie zaatakować - tym razem to coś miało twarz, albo raczej było twarzą. Jak
gigantyczna czaszka z wrzeszczącą gębą. Runął na Chase'a. Nie mogłam nic zrobić
bo nie chciałam wystawiać Morio na nowe niebezpieczeństwo, mogłam jedynie
patrzeć jak duch pochłania detektywa.

—Camille! Vanzir!! krzyknęłam tak głośno jak tylko mogłam, mając nadzieję że
mnie usłyszą. Potrzebujemy was!

Naraz Chase zadrżał, a wokół niego wybuchła aureola kolorów. Duch nieznacznie się
cofnął, a Chase dostał drgawek. W następnej chwili odepchnął zamglonego upiora o
kilka metrów. Duch zamarł.
Naraz doszedł nas dźwięk syren. Sharah i jej ludzie z piskiem opon zatrzymali się w
połowie jezdni i wyskoczyli z karetki. Duchowi natomiast najwidoczniej nie
uśmiechało się stawać samemu w obliczu tylu ludzi, bo nagle zniknął w kłębach
dymu.

Chase pokręcił głową i odwrócił się do mnie z szeroko otwartymi oczami.

—Co ja zrobiłem? Jak udało mi się go powstrzymać? Czułem jak starał się wkraść do
mojego umysłu...

—Nie wiem, odparłam powoli.

Dwukrotnie tej nocy udało mu się odeprzeć atak duchów. Pomyślałam że będzie
musiał przejść testy, ale w jaki sposób i gdzie - tego nie wiedziałam.

Sharah i jej ludzie pomagali Morio, a wieczór zdawał się przybrać surrealistyczną
atmosferę. Śnieg zaczął ponownie padać. Podeszłam niepewnie do włazu, przerażona
czy na dole nie odnajdę martwej Camille i Vanzira. Ale musiałam to wiedzieć.

W cichej nocy, otoczona delikatnym dźwiękiem śniegu, ruszyłam w kierunku tunelu.
Moje dłonie były lepkie od krwi. Przyłożyłam je do nosa zaciągając się głęboko.
Przylgnął do mnie piżmowy zapach Morio i poczułam nagły strach że umarł. Co
stałoby się wtedy z Camille? Co jeśli ona już...

Odepchnąwszy od siebie tę myśl, zdusiłam strach i ruszyłam ku włazowi.
Wskoczywszy do środka, wylądowałam kilka metrów niżej, zapaliłam latarkę i
oświetlając sobie drogę szłam, modląc się by moi towarzysze wyszli z tego bez
szwanku.

Wpierw dostrzegłam Vanzira. Stał ze zwisającymi ramionami i kręcąc głową patrzył
ponuro na ścianę.

—Co takiego? Co się dzieje? Gdzie jest Camille? (chwyciłam go za ramię i zmusiłam
by spojrzał mi w oczy - jego migotały kolorami jak w kalejdoskopie, pożywiał się...).
Nie! Nie, nie mów mi że... Camille! Camille! Gdzie jesteś?!

—Jestem tutaj, ciemności przebił głos Camille.

Ona również miała ponury wyraz twarzy. Do tego jej twarz była brudna, a spódnica
rozdarta w niektórych miejscach.

—Jak się ma Morio? spytała.

—Jest ciężko ranny ale żyje. Sharah jest z nim. Chase i ja musieliśmy go ochraniać
przed kolejnym duchem, będę musiała... hej, czy wszystko w porządku?

Coś w jej zachowaniu było nie tak. Normalnie czytałam w niej jak w otwartej
księdze, jednak teraz wzniosła wokół siebie mur. Naraz na jej twarzy odbiło się
zmartwienie ale skinęła.

—Tak. Nic mi nie jest. Tylko trochę poturbowana. Udało nam się utrzymać to coś na
dystans. Marzę by się stąd wydostać. Muszę być z Morio.

Następnie z zaciśniętymi ustami, bez słowa minęła Vanzira. Spojrzałam na nią. Miała
zamiar złapać pręty gołymi rekami!

—Czekaj! Załóż to!

Pozwoliła bym założyła jej rękawiczki, podczas gdy ona sama stała z wzrokiem
wbitym w pręty. Kiedy zaczęła się wspinać, obróciłam się do Vanzir'a.

—Co się stało? Odpowiadaj! Słyszałam twój krzyk a potem śmiech...! Czy
wydarzyło się coś o czym powinnam wiedzieć?

—Camille rzuciła popieprzone zaklęcie. To mogę ci powiedzieć. A ja się pożywiłem.

Nie powiedział nic więcej, tylko patrzył na mnie.
Poczułam się dziwnie doświadczając nagle pociągu do niego. Pokręciłam głową by
pozbyć się tego uczucia.

—To wszystko? spytałam obserwując jego reakcje. Pozostał całkowicie obojętny,
aczkolwiek czujny.

—Słuchaj, staraliśmy się uratować tyłki. Jeśli chcesz wiedzieć więcej - zapytaj
Camille, warknął kierując się w stronę drabiny.

Spojrzałam na tunel po raz ostatni. Co prawda nie udało nam się odnaleźć legowiska
zabójcy ale i tak odkryliśmy tutaj wiele interesujących rzeczy, jak na przykład
budzące się do życia moce Chase'a. Ponadto duchy Seattle stały się potężne i
niebezpieczne. I było coś jeszcze... ale co?

Wyszłam z kanału zaraz za Vanzirem, w chwili gdy karetka ruszyła z piskiem opon.
Moja siostra ze łzami w oczach biegła do swojego samochodu.

—Camille! Czy... czy Morio?

Właśnie walczyła z drzwiami od samochodu.
—Żyje ale jest w stanie krytycznym. Jadę do FH-CSI…

Przerwała i spojrzała na Vanzira.

—Jadę z tobą, powiedział.

Spojrzała na niego i wzruszyła ramionami. Łowca snów bez słowa zajął miejsce
pasażera.

—Spotkamy się na miejscu! rzuciłam, kierując się w stronę mojego Jaguara.

Tak, coś się stało, a ja chciałam wiedzieć co. Ale żadne z nich nie kwapiło się by to
powiedzieć. Ruszyłam z hukiem, tuż za mną jechał Chase.

Postanowiłam skontaktować się z Ivana Krask by pomogła nam w pozbyciu się
duchów z dzielnicy Greenbelt Park.

A w zamian - gdyby tylko chciała - byłam gotowa kupić jej choćby połowę wołu.

Rozdział 14

Budynek FH-CSI był zawsze oświetlony. Na parkingu dojrzałam samochód Camille
ale ani śladu jej ani Vanzira. Wcześniej Camille pędziła niczym szatan. Chase
zaparkował obok mnie, a następnie dołączył do mnie przy wejściu.

W drodze do szpitala rzuciłam okiem na mojego towarzysza. Specjalnie zwolniłam
by mógł mnie dogonić. Zwykle dostawał zadyszki, teraz jednak miał się o wiele
lepiej niż zazwyczaj. Oddychał nawet całkiem normalnie.

Gdy pchnęłam drzwi awaryjne, dotarły do nas krzyki z jednej z sal i ujrzałam dwie
pielęgniarki – elfy, które nie pozwalały wejść Camille do środka.

Vanzir siedział na jednej z kanap ze schyloną głową i łokciami opartymi na kolanach.
Podbiegłam do mojej siostry.

—Co się dzieje? Co mówili?

—Nic! Tylko tyle że żyje. Och Menolly, jego stan jest poważny! Drewno przebiło
wątrobę czy coś takiego! Wiem że szybko wyzdrowieje ale wpierw jego stan musi się
ustabilizować!

Z twarzą zalaną łzami, pokrytą długimi smugami tuszu do rzęs i z szeroko otwartymi
oczami, wyglądała jak jeleń złapany w światła reflektorów samochodu.

Jest w szoku, pomyślałam, i nikt tego nie zauważył. To całkiem zrozumiałe, biorąc
pod uwagę stan Morio.

Zaczepiłam jedną z pielęgniarek.

—Myślę że moja siostra jest w szoku, powiedziałam. Czy mogłabym prosić o
przyniesienie jej koca?

Skinęła głową.

—Zaraz wracam. Tymczasem powinna coś zjeść, to jej pomoże.

—Ona oszalała! Jak mogę teraz jeść?! Camille pokręciła głową. Nie będę w stanie
niczego przełknąć!

Jak na komendę Vanzir zerwał się z miejsca i szukając pieniędzy w kieszeniach,
skierował się w kierunku automatu z jedzeniem.

Po chwili dołączył do nas Chase.

—Morio żyje, powiedział. Wyjęli drzazgę z jego boku i w tej chwili zajmują się jego
obrażeniami. Sharah i Malien zrobią wszystko aby mu pomóc. Zaufajcie im.

Camille pociągnęła nosem a Chase podał jej chusteczkę. Otarła łzy i wytarła nos.

Po chwili wróciła pielęgniarka z kocem i owinęła go wokół jej ramion po czym
zaprowadziła do krzeseł.

—Usiądź tu i jeśli poczujesz się słabo, daj nam znać. Cały zespół zajmuje się teraz
twoim mężem. Jeśli będziesz potrzebowała pomocy, zgłoś się w recepcji.

Po tych słowach oddaliła się zmartwiona.

Vanzir wrócił i wręczył jej torebki orzeszków i M&Ms.

—Nie było Milky Way, przepraszam. Ale to powinno ci pomóc. Przyniosę ci kawę.

Camille posłała mu długie spojrzenie, a następnie wzięła od niego obie saszetki i
otworzyła M&Ms zmuszając się do ich zjedzenia.

—Ufam im, powiedziała w końcu. Niejednokrotnie powierzałam życie w ręce
Sharah. Ale... ale on jest tak ciężko ranny, a... (przerwała i westchnęła). Nie
rozumiem, jak duchy stały się tak potężne... magia śmierci ani je grzeje ani chłodzi.
Wydają się ekstremalnie napalone!

—Nie wiem co się dzieje, nie jestem ekspertem od duchów. Myślisz że tunele
znajdują się na skrzyżowaniu linii?

Zmarszczyłam brwi. Dlaczego Delilah nie było nigdy gdy jej potrzebowałam? Jej i
jej komputera. Cholera! Delilah!! Nawet nie pomyślałam by do niej zadzwonić i
powiedzieć gdzie jesteśmy!

Uniosłam rękę i odeszłam kawałek dalej naciskając klawisz szybkiego wybierania w
moim telefonie. Natychmiast odebrała.

—Martwiliśmy się. Czy wszystko w porządku? Przez cały wieczór miałam uczucie
że coś poszło nie tak.

—W rzeczy samej, potwierdziłam zniżając głos tak by Camille mnie nie usłyszała
(wszystkie trzy miałyśmy super rozwinięty słuch). Jesteśmy w szpitalu. Morio jest
właśnie operowany. Gdy jeden z duchów próbował nadziać mnie na kołek, Morio
został ciężko ranny. W porę mnie odepchnął ale duży kawałek drewna utknął w jego
wątrobie.

—O mój Boże! (Delilah długo milczała). Czy przeżyje?... spytała w końcu. Czy są
inni ranni?

—Jest na sali operacyjnej. Pozostaje mieć nadzieję, że pomoc nadeszła wystarczająco
szybko... co do reszty... Chase robił dzisiaj dziwne rzeczy. Musimy poddać go testom.
Coś się w nim zmieniło. Rozwija w sobie zdolność do odpychania duchów i
wypędzania ich ze swojej aury. Ponadto myślę że coś zaszło między Camille a
Vanzirem. Oboje wyglądają na wstrząśniętych ale żadne z nich nie chce pisnąć ani
słówka...

—Wiedziałam że powinnam była ci towarzyszyć...

—Nie gadaj głupot. Twoje żebra nie zagoją się wcześniej jak za dwa tygodnie. Tym
razem było naprawdę źle, kotku. Sharah nakazała ci odpoczywać, bezwarunkowo.
Stacia omal nie zmniejszyła ci obwodu talii do trzydziestu centymetrów, pamiętasz?

Podczas naszej konfrontacji, Stacia przyjęła swoją demoniczną postać gigantycznej
anakondy o tułowiu kobiety. Wynik – kilka złamanych żeber - wywołało więcej
szkód niż początkowo sądziliśmy.

—Kiedy wracasz?

—Nie wiem. Nie mogę zostawić Camille samej. Nigdy nie wiadomo. Ale za to wyślę
wam Vanzira.

—Dobry pomysł. Powiedz mu żeby po drodze kupił coś do przekąszenia (urwała). O
mój Boże, brzmię tak nieczuło. Przykro mi, proszę nigdy nie mów Camille że myślę
o swoim żołądku podczas gdy Morio leży na stole operacyjnym!

Brzmiała na tak skruszoną że chciałam ją przytulić.

—Wiem, wiem. Nie martw się. Nie powiem.

Odłożyłam słuchawkę i podeszłam do Vanzir'a klepiąc go po ramieniu i dając mu
znak by wyszedł za mną na korytarz.

—Chodź ze mną.

—Wracasz do domu. Czy po drodze mógłbyś dokupić Delilah coś na ząb? Weź
samochód Camille i na wszystkie co święte: nie uszkodź go, dobrze?

Vanzir miał prawo jazdy od dwóch tygodni. Już wcześniej umiał jeździć, ale nigdy
nie kłopotał się nauką zasad ruchu drogowego. Po raz pierwszy usiadł za kierownicą
kilka miesięcy temu gdy odwoził Ambre i pieczęć duchową do Babci Kojot.

Po tym szalonym rajdzie nalegaliśmy by ubiegał się o wizę dla obcych istot
nadprzyrodzonych i by nade wszystko zrobił prawo jazdy. Tak oto oficjalnie był
zmiennokształtnym, co rzecz jasna było kłamstwem aby rząd nie odkrył że wśród
ludzi ukrywają się demony.

Większość nadprzyrodzonych stworzeń stosowała z powodzeniem tę sztuczkę, i o ile
mi wiadomo, nikt jak dotąd nie został zdemaskowany.

Potrząsnął głową.

—Powinienem zostać z twoją siostrą.

—Posłuchaj mnie (zniżyłam głos wbijając palec w jego klatkę piersiową). Nie wiem
co się między wami wydarzyło i czuję że mi się to nie spodoba, ale musisz robić to
co ci każę. Camille jest w szoku, jej mąż jest na stole operacyjnym... jeśli masz coś
wspólnego z tym w jakim obecnie znajduje się stanie... (przerwałam). Jeśli tak by
było, byłbyś już martwy. Camille zabiła by cię bez mrugnięcia okiem.

Być może się myliłam ale wyraz jego twarzy powiedział mi że nie byłam daleko od
prawdy.

—Twoja siostra ma więcej empatii niż na to zasługuję (potrząsnął głową i wziął ode
mnie kluczyki). Zrobię co mi każesz ale postaraj się by dobrze zjadła. Szok... tunel...
to minie. Mam tylko nadzieję że Morio przeżyje.

Obserwując jak się oddala, czułam że coś zostało wprawione w ruch i że na tym się
nie skończy.

Dołączyłam do siostry w chwili gdy podeszła do niej Sharah. Widziałam jak
sztywnieje, przygotowując się na najgorsze. Bez słowa stanęłam obok biorąc ją za
rękę. Wszystko wokół nas zdawało się zwolnić. Zamknęłam oczy, a w głowie echem
odbił mi się refren piosenki The Strains of Cat Power: “Werewolf”.

Camille milczała. Wstała, wyprostowała się i odłożyła koc na oparcie krzesła. Nie
wykonała żadnego ruchu, jedynie czekała stojąc pośrodku korytarza. Czułam jak jej
ręka drży a oddech jest nierówny. Robiła wszystko co w jej mocy by się kontrolować.
Sharah szła wolno, jakby poruszała się w wodzie. Jej bluzka była cała we krwi,
podobnie jej włosy. Stanęła przed nami z kartą w dłoni.

Camille nadal czekała. Nie chciała odezwać się pierwsza.

—Jak on się czuje? spytałam, wiedząc iż sama tego nie zrobi.

Sharah spojrzała na swoje notatki.

—Żyje. Jednakże stracił dużo krwi i połowę wątroby. Kilka centymetrów wyżej i nic
by z niej nie zostało. Wątroba jest się w stanie zregenerować ale jego stan jest
krytyczny.

—Czy wyjdzie z tego? wyszeptała moja siostra.

—Jeśli przeżyje do końca operacji, będzie miał szansę. Malien stara się naprawić
uszkodzenia których nawet ja sama nie widzę. Wszystko się wyjaśni w ciągu
następnych dwudziestu czterech godzin.

Zacisnęła wargi i westchnęła.

—Jakie są jego szanse na przeżycie? zapytała Camille ochrypłym głosem.

—Daję mu sześćdziesiąt procent. Malien jest bardzo utalentowanym chirurgiem i jest
w stanie zdziałać cuda, ale biorąc pod uwagę skalę obrażeń trudno jest nam znaleźć
wszystkie uszkodzenia. Być może będziemy musieli operować ponownie
(przeczesała ręką włosy, gestem wskazując na krzesła). Usiądź Camille, nie
wyglądasz za dobrze.

—Tu nie chodzi o mnie, szepnęła. Tu nie chodzi o mnie (zajęła miejsce i owinęła się
kocem wbijając wzrok w ścianę). Trillian powinien tu być, mruknęła po chwili.

—Zadzwonię do niego.

Kiwnęłam głową na Sharah i odprowadziłam ją z powrotem pod salę operacyjną.

—Czy jesteś pewna co do jego szans przeżycia? Nie starasz się jedynie przygotować
Camille na najgorsze?

Elfica pokręciła głową.

—Dowiemy się w ciągu najbliższych dwudziestu czterech godzin, powtórzyła
spokojnie. Mój instynkt podpowiada mi że z tego wyjdzie ale przez długi czas będzie
przykuty do łóżka.

—Gdyby był człowiekiem, elfem czy nawet wróżem, teraz byłby już martwy.

—Lub wampirem, dodałam (Sharah posłała mi pytające spojrzenie). Morio uratował
mi życie. To ja byłam celem. Odepchnął mnie na bok i wziął pocisk na siebie.
Jeśli umrze, będzie to moja wina.

Spojrzałam na Camille, zadając sobie pytanie czy doszła do tego samego wniosku.

—Menolly, on po prostu was krył, podobnie jak wy to zawsze robicie. Widział
grożące ci niebezpieczeństwo i zareagował, zrobiłabyś to samo dla niego.

Każdy z was zrobiłby to samo gdyby widział że drugie znajduje się na trajektorii tego
kołka.

—Bądź co bądź to musi się skończyć. Słuchaj, przyślę kogoś by posiedział z Camille
bo wiem że nie będzie chciała wrócić do domu. Potem idę. Do świtu pozostało
jeszcze trochę czasu a ja mam umowę do podpisania.

Nie dając jej czasu na odpowiedź, czym prędzej dołączyłam do Camille. Kiedy
zdałam sobie sprawę że nie zadzwoniła do Trilliana, zrobiłam to sama po czym
zatelefonowałam ponownie do Delilah.

—Camille potrzebuje Trilliana, wyjaśniłam. Myślę że ty również powinnaś
przyjechać. Pospiesz się. Vanzir jest już w drodze, dotrzyma towarzystwa Iris i
Maggie. Wolałabym by Shade również pozostał w domu. Wiem że na zewnątrz są
strażnicy, ale wolę by nad tymi których kochamy czuwał ktoś z rodziny. Nie ufam
obcym.

Szybko poinformowałam ją o stanie Morio. Po tym jak odłoży słuchawkę bez
wątpienia z mety wskoczy do swojego Jeepa.

Dałam znak Chasowi.

—Muszę iść. Czy możesz zostać z Camille? Delilah i Trillian niedługo będą, a ja
mam coś do załatwienia. Trzeba raz na zawsze skończyć z tymi cholernymi duchami!
Być może wiem jak możemy się ich pozbyć.

Następnie pomachawszy mu, skierowałam się do wyjścia.

Gdy wyjeżdżałam z parkingu, śnieg przestał padać i pojawił się pas czystego nieba
przez który przeświecały gwiazdy, których światło odbijało się w ciszy od śniegu
otulającego miasto. Uderzyło mnie nieskazitelne piękno tego widoku i przyszło mi do
głowy że Seattle jest miastem skrajności: piękna i terroru, zagrożenia i pasji, życia i
śmierci. I byliśmy w środku tego wszystkiego.

Zatrzymałam się na parkingu restauracji otwartej dwadzieścia cztery godziny na dobę
aby zadzwonić do Ivana Krask. Nie miało znaczenia to kim lub czym była; liczyło się
to co powiedział Roman: że mogła nam pomóc.

Odebrała po czwartym sygnale a jej głos był skrzeczący, chrapliwy i przypominał
skrzypienie nagich gałęzi w zimową noc.

—Ach, Menolly. Wreszcie do mnie dzwonisz!

—Ivana Krask?

—Tak moja droga, czekałam na twój telefon.

—Skąd wiedziałaś, że to ja?

—Identyfikacja numeru, moje drogie dziecko. Poza tym nieczęsto dzwonią do mnie,
nie w ostatnich latach.

—W porządku... ale mam wrażenie że oczekiwałaś mojego telefonu...

Podejrzliwość leżała w mojej naturze i nie zamierzałam pozwolić jej uciec.

Ivana się roześmiała.

—Roman do mnie dzwonił. Powiedział bym w rozmowie z tobą uważała na swoje
zachowanie i język. Więc zastosuję się do jego rady.

W sposobie w jaki mówiła i w jej słowach usłyszałam coś, czego nie słyszałam od
bardzo długiego czasu... coś typowego dla starożytnych i pierwotnych wróżek,
znacznie starszych niż same driady czy Jacinthe, obecnie mieszkające na ziemiach
Flama, starszych niż Wisteria którą złapaliśmy i zabiliśmy po ucieczce królowej
Asterii.

Z tonu jej głosu wiedziałam że była jednym ze starożytnych stworzeń z opowieści i
legend, tak dalekich od natury ludzkiej że nigdy nie mogłyby się zaadoptować we
współczesnym, nowoczesnym świecie.

Torfowy Człowiek i Czarna Wiedźma, Fasolowa Czarownica i Żelazny Jack, Koński
Trol i Śpiący Wuj, Praczka i Kwiatowa Dziewica... wszystkie pochodziły z czasów
gdy ludzie mojego ojca żyli w małych wioskach a ludzkość była zaledwie
wypryskiem na mapie.

Starożytni nie wymarli ale coraz częściej wypychani byli na szczyty gór, odlegle
bagna, stare ruiny zamków i górskie strumienie. Mimo to byli bardziej potężni i
przerażający niż większość ludzi mogłaby nawet śnić. A w jej głosie wyczuwałam
energię Starożytnych.

—Chcę zawrzeć umowę.

—Roman wspomniał że być może zechcesz. Chciałabym jedno lub dwoje tłustych
dzieci aby pobudzić swój apetyt, minęło sporo czasu gdy delektowałam się świeżym
mięsem, wiesz? (jej śmiech był chropowaty). Ale aby zawrzeć umowę, musimy się
spotkać. Nie zawieram umów przez telefon. Wpierw muszę cię zobaczyć.

Trzymając nerwy na wodzy, zgodziłam się. Wyznaczyła mi spotkanie za godzinę, w
parku Cedar Falls na obrzeżach Belles-Faires. Odkładając słuchawkę zastanawiałam
się w co ja się do cholery pakuję?

Park Cedar Falls okazał się o wiele milszy od parku Greenbelt. Nie wyczuwałam tu
żadnych duchów ani widm. Nawet jeśli były tu jakieś, to trzymały się z dala.

Znalazłam ławkę o której mówiła, odgarnęłam z niej śnieg i ostrożnie usiadłam na
jej krawędzi.

Czekając wsłuchiwałam się w miękkie pohukiwanie sowy, gdy nagle poczułam że
jestem obserwowana. Odwróciłam się powoli i na skraju drzew dojrzałam cień. Nie
poruszyłam się czekając. Nie było mowy bym włóczyła się po ciemnym lesie w
poszukiwaniu starożytnej wróżki! To ona musi do mnie przyjść.

Zamigotało i nagle pojawiła się obok mnie. Powoli wstałam i spojrzałam na nią.
Krępej budowy ciała, na oko była mojego wzrostu ale coś mi mówiło że była o wiele
wyższa... spojrzałam na jej kościste dłonie wyłaniające się z fałd jej płaszcza i
skinęłam głową. Podanie jej ręki prawdopodobnie nie byłoby najlepszym pomysłem.
Mogłaby uznać że podpisałam z nią cichy pakt.

—Ty jesteś Ivana Krask?

—Jedyna i niepowtarzalna.

Gdy zrzuciła kaptur omal się nie udusiłam z wrażenia. O tak! Była starożytna! Jej
twarz była całkowicie zniekształcona, szeroka na wysokości oczu, następnie
stopniowo się zwężająca ku brodzie pokrytej mięsnymi kulkami przypominającymi
stare sęki, które tworzą się w korze drzew. Rysy jej twarzy były spłaszczone, a jej nos
był bladą naroślą pośrodku twarzy. Jej wielkie oczy przypominały mi kota Cheshire z
kreskówki. Jej wargi były cienkie jakby prawie ich nie było.

A kiedy się uśmiechnęła, ujrzałam ostre niczym groty strzał zęby które błyszczały w
długich rzędach w jej dziąsłach. Mając taką szczękę, prawdopodobnie mogłaby
przegryźć metal.

Przechyliła głowę na bok jak sowa a ja poczułam się jak mysz ukryta w trawie.

—Wampir?

Brzmiała jakby pytała samą siebie a nie mnie, następnie pchnęła w moje ramię swój
długi sękaty palec i poczułam przechodzący przeze mnie prąd elektryczny. Nie
uznałabym tego za przyjemne.

—Tak, wampir, powtórzyła zadowolona z siebie.

—Aj! Co ty...? urwałam. Już w czasach szkolnych nauczyłam się unikać zadawania
zbędnych pytań i to w szczególności Starożytnym. Nieważne dlaczego cisnęła we
mnie ładunkiem elektrycznym, ważne że nie okazał się on śmiertelny.

Oby nie weszło jej to w krew!

—Więc jesteś Ivana Krask.

Żadnych pytań, tylko twierdzenia. Ponownie przechyliła głowę na bok, a sowa którą
wcześniej słyszałam wylądowała na jej ramieniu.

—Dokładnie. Ivana Krask pierwsza córka Karask'a. Czego ode mnie chcesz?

Ależ oczywiście! Córka Karask'a była jedną ze Starożytnych. Znana była z pożerania
dzieci, oszukiwania mężczyzn i sprowadzania ich na wrzosowiska gdzie umierali w
męczarniach, jak również przemieniania młodych dziewcząt w stare kobiety. Ale
posiadała również inną moc która wyleciała mi z pamięci. Potrafiła pokonać duchy i
upiory, nieważne jak stare i potężne. Mogła oczyścić z nich nawiedzone miejsce i
przenieść je gdzie indziej, daleko. W czasach starożytnych wieśniacy oferowali jej w
ofierze małe dzieci by ta w zamian rozwiązywała ich problemy z duchami.

Teraz rozumiałam dlaczego Roman mnie z nią skontaktował, lecz by wszystko poszło
po mojej myśli musiałam być bardzo ostrożna... każda najdrobniejsza pomyłka
choćby taka jak nieodpowiedni dobór słów, mogła okazać się dla mnie śmiertelna.

Czułam że ubicie z nią targu za cenę czterech kilogramów świeżego mięsa wcale nie
będzie takie łatwe i niełatwo zrezygnuje ze „ świeżego ciała”. Wyłapałam również
jawne ostrzeżenie by pod żadnym pozorem jej nie dziękować. To równałoby się z
przywiązaniem do niej, ponieważ Starożytni traktowali słowo „dziękuje” jako dług
wdzięczności, mimo iż kontrakt został wypełniony i zamknięty.
Odetchnęłam głęboko.

—Muszę pozbyć się duchów. Oferuję ci cztery kilogramy wołowiny najwyższej
jakości za oczyszczenie pierwszego miejsca i kolejne cztery jeśli zgodzisz się
oczyścić drugie. Ale nie ma mowy o świeżym ciele, zrozumiano? To zabronione.
Gwarantuję jednak że wołowina będzie delikatna i smaczna.

Spojrzała na mnie. W jednej chwili jej oczy zrobiły się okrągłe, a żółte tęczówki
zalśniły. Syknęła, a sowa na jej ramieniu zrobiła to samo.

—Nie, muszę mieć jasne mięso! Od ostatniego razu upłynęło zbyt dużo czasu.

—Świat się zmienił, staruszko. W dzisiejszych czasach nie możemy polować na
świeże mięso ludzi, elfów czy wróżek. Nie robi się już tego, musisz się dostosować.

—Nie! Świat może się zmienić, ale nie córka Karask! Jestem Starożytną! Jestem
poza zasadami!

Wyprostowała ramiona, a ja wiedziałam że lepiej się z nią nie kłócić o ile nie chcę
wylądować na jej talerzu.

—To nie podlega dyskusji. Skupmy się na naszej umowie. Cztery kilogramy
wysokiej jakości wołowiny za oczyszczenie pierwszego miejsca z duchów i kolejne
cztery za drugie. Czy dobijemy targu?

Skrzyżowałam ramiona i wysunęłam kły by przypomnieć jej, że nie miała do
czynienia z człowiekiem czy zwykłą wróżką.

Jej oczy zaszkliły się łzami ale nie dałam się na nie nabrać.

—Jesteś twardą młodą nieumarłą! I okrutną! Jak mogę utrzymać moje moce bez
słodkiego i soczystego mięsa które tak uwielbiam? Pochodzę z zamierzchłej
przeszłości, jak możesz mi odmawiać mojego pożywienia? Och, jesteś okrutna!
Okrutna i złośliwa!

—Być może. Ale takie są moje warunki. Więc powtarzam moją ofertę raz jeszcze:
cztery kilogramy doskonałej wołowiny za oczyszczenie pierwszego miejsca i kolejne
cztery za drugie, razem osiem kilogramów. Umowa stoi?

Wbiłam wzrok w jej starożytne oczy, oczy z innego świata, zastanawiając się jak
długo jeszcze Starożytni będą akceptować współczesne czasy. Ile upłynie zanim się
nie zjednoczą i ponownie nie sterroryzują kraju? Wciąż posiadali swoją moc i gdyby
zdecydowali się działać razem, byliby inteligentni i morderczy w sposób o którym
kreatury jak mój wampir - seryjny morderca - mogłyby tylko pomarzyć.

Ale ten dzień jeszcze nie nadszedł. Ivana Krask skinęła głową a jej sowa naśladowała
każdy jej ruch.

—Niech i tak będzie, odparła westchnąwszy. Osiem kilogramów najwyższej jakości
wołowiny za oczyszczenie dwóch miejsc. Gdzie cię znajdę?

Podałam jej adres nawiedzonej restauracji.

—To adres pierwszego miejsca, wyjaśniłam. Spotkamy się tam za godzinę, dostarczę
mięso. Cztery kilo na początek, pozostałe cztery po wyczyszczeniu drugiego miejsca.

Znów syknęła przez zęby i skręciła się w sposób, który przypominał mi owada lub
pająka starającego się lepiej mnie zobaczyć.

Po chwili wyciągnęła do mnie dłoń.

—Mamy umowę wampirze. A teraz idź już i nie spóźnij się, albo dopiszę to do
rachunku. A ponieważ nigdy wcześniej nie kosztowałam wampira, będzie to dla mnie
nowe i bynajmniej niebanalne doświadczenie.

Po tych słowach zniknęła pośród cieni. Zawinęłam o najbliższy sklep mięsny gdzie
zakupiłam - dokładnie co do grama - osiem kilogramów doskonalej jakości steków.
Kilogram więcej a mogłaby się obrazić. Kilogram mniej a pokroiłaby mnie żywcem
na kawałeczki.

Wzięłam kilka kilogramów więcej, zapakowane oddzielnie na wypadek gdyby
pracownicy sklepu pomylili się przy ważeniu a następnie zapakowałam wszystko do
mojego Jaguara zastanawiając się co ja do cholery wyprawiam??

Ale nie chciałam mieszać w to nikogo, a zwłaszcza moich sióstr. Ruszyłam ku
dzielnicy Greenbelt Park i zdałam sobie sprawę, że moje życie stało pasmem
groteskowych wydarzeń. O dziwo, jakoś nie miałam nic przeciwko temu.

Rozdział 15

Siedziałam w swoim Jaguarze naprzeciwko baru, wpatrując się w najciemniejszy z
budynków. Naprawdę nie chciałam tam wracać, a tym bardziej spotkać Ivana Krask,
a jeszcze mniej spotykać się z nią w takim miejscu. Przebywanie w mroku w
towarzystwie Starożytnej i eliminacja uciążliwych duchów nie była moim ulubionym
pomysłem na spędzenie miłego wieczoru.

Dojrzawszy ją w dole ulicy idącą krótkimi ale szybkimi krokami, wyjęłam komórkę i
zadzwoniłam do Romana.

—Słuchaj, spotykam się z Ivana by raz na zawsze pozbyć się duchów. Jeśli nie
zadzwonię do ciebie w ciągu następnych dwóch godzin, zadzwoń do mnie do domu i
wyjaśnij mojej rodzinie gdzie i z kim jestem.

Nie znosiłam się denerwować ale to była dość makabryczna sytuacja, stąd mój wybór
stawić jej czoła na własną rękę. Camille i Delilah prawdopodobnie przetrzepały by
mi skórę gdyby się o tym dowiedziały ale przynajmniej nie podejmowały
niepotrzebnego ryzyka konfrontacji z Ivana i duchami. I nie byłam pewna które z
nich były bardziej niebezpieczne...

Wysiadłam z samochodu i zabrałam z tylnego siedzenia torby z zakupami. Osiem
kilogramów mięsa były dla mnie niczym piórko. Przeszedłszy na drugą stronę ulicy,
poczułam na policzku coś lekkiego. Spojrzałam w górę i zobaczyłam że śnieg zaczął
znowu padać. Jego lekkie płatki przypominały cukier puder na pierniku.

Ivana stała nieruchomo obserwując budynek. Kiedy podeszłam, uniosła dłoń i
odwróciła głowę najpierw w jedną stronę, potem w drugą jakby nasłuchując. Po
chwili gestem nakazała mi bym podeszła.

—Czy masz moją zapłatę?

Odwróciła głowę, wpatrując się wygłodniałym wzrokiem w torby.

—Tak, osiem kilogramów wołowiny najwyższej jakości (postawiłam torby na ziemi i
zrobiłam krok do tyłu). Cztery kilogramy za pierwsze miejsce i kolejne cztery po
zakończeniu pracy.

Przygryzając wargi swoimi małymi ostrymi zębami, ujęła obie ważąc je w rękach.

Jej twarz drgnęła.

—Wszystko się zgadza. Pokaż mi swoje duchy, mała.

Podniosłam rękę.

—Poczekaj.

Pobiegłam do samochodu by odnieść ekstra cztery kilogramy mięsa. Kontrakt czy
nie, Starożytna umiała przekręcać słowa w iście niesamowity sposób.

Wróciwszy wyprzedziłam ją przy wejściu do budynku.

—Czy możesz przepędzić duchy które nawiedzają to miejsce? To będzie pierwsze
zadanie, to mówiąc odblokowałam wejście a ze środka echem dotarły do nas jęki.
Duchy czekały na nas. Mogłam wyczuć je krążące wewnątrz.

Ivana spojrzała na otwór, a następnie zaśmiawszy się dała znak bym weszła za nią.

—Chodź wampirze, może czegoś się nauczysz! Nadszedł czas bym zapracowała na
swoją wypłatę!

W chwili gdy weszłyśmy, usłyszałam huk dobiegający z piwnicy. Chciałam by
Camille i Morio tutaj byli, albo Flam. O tak! Flam byłby idealny! Nie znałam wiele
rzeczy które mogłyby mieć wpływ na mojego szwagra, ponadto jemu przynajmniej
mogłam zaufać, w przeciwieństwie do potwora któremu towarzyszyłam.

Stawiałam bezszelestnie kroki, podczas gdy Ivana poruszała się jakby była u siebie.
Naraz klasnęła w dłonie i w jej ręce pojawiło się coś na kształt srebrnej, błyszczącej
różdżki przypominającej gałązkę i mierzącej na oko jakieś dziewięćdziesiąt
centymetrów długości. Po chwili zrozumiałam że nie był to blask metalu, ale że sama
emanowała dziwnym blaskiem. Instynktownie się zatrzymałam. Srebro nie było
najlepszym przyjacielem wampirów, mimo to bardzo mi się podobało ale ze względu
na moje dziedzictwo, już setny raz zadałam sobie pytanie czy gdybym nie była
wampirem, to czy nadal mogłabym trzymać je w dłoni...?

—Co to jest? spytałam wyciągając ku niej rękę.

—Baa, jesteś wampirem, sama powinnaś to wiedzieć, odparła nie pozwalając mi jej
dotknąć.

—Ale ze strony ojca jestem w połowie wróżką. Masz rację, nie mogę jej teraz
dotykać.

—Jest to, kontynuowała jak gdyby nic, mój najlepszy przyjaciel, bardzo wyjątkowy.
Nie wolno ci go dotykać, zrozumiano? Bo masz kły i jesteś martwa, wiesz? Srebro
rani wampiry ponieważ są one żywymi trupami.

—Tja... potwierdziłam.

Zmęczona tą jałową dyskusją na temat przyczyn dla których nie mogłam dotknąć
srebra, zapragnęłam zmienić temat ale Ivana miała zupełnie inne zdanie na ten temat.

—To, mój krwiopijczy przyjacielu, który nawiasem mówiąc brzydzi się mojego
zamiłowania do jasnego mięsa, podczas gdy sam żywi się krwią... co ja to mówiłam?
A tak! Pomoże mi pozbyć się twoich niechcianych duchów, które nawiasem mówiąc
są chciwie, złe i nienawistne. Ich miejsce jest na bagnach a nie w mieście. Są silne,
przysłużą mi się bardzo.

—Co masz na myśli? Zachowasz je?

Patrzyłam na nią będąc przerażona jak i pod wrażeniem.

Był z niej niezły numer! Jedno trzeba było przyznać Starożytnym: za nic mieli to, co
sądzą o nich inni.

—Zbieram je by wypełnić nimi moje mokradła. Nocą wyśpiewują do mnie swój ból i
gniew który został uwięziony przez kogoś takiego jak ja, natomiast ja karmię się ich
niepokojami. Co prawda nie jest to świeże mięso... bardziej coś na kształt dobrego
deseru.

Uśmiechnęła się, a jej ostre jak u rekina zęby przypomniały mi niemal uśmiech z
kreskówek: zarówno pusty i bez wyrazu jak i wygłodniały i ciekawski. Z łatwością
wyobraziłam sobie jak odgryza komuś rękę lub stopę.

Starałam się nie myśleć o nieszczęśliwych i nienawistnych duchach uwięzionych w
jednym z jej ogrodów, służących jej za źródło zasilania. Przyszło mi do głowy, że oto
zaoferowałam jej tutejsze duchy jako przyszłych niewolników. Z drugiej strony,
pozostawią przynajmniej miasto w spokoju, a przede wszystkim zapobiegnie to
ponownej tutaj wizycie Camille... a co jak co, jednego byłam pewna: gdyby nie moja
interwencja, wcześniej czy później wróciłaby tutaj - nieważne czy sama czy też z
Morio.

Ivana przyjrzała mi się, uważnie studiując moją twarz.

W odpowiedzi jedynie przytaknęłam, co najwidoczniej ją usatysfakcjonowało bo
odwróciła się w stronę wnętrza baru i zaczęła rosnąć. Jej włosy zdawały się żyć
własnym życiem, poruszając się niczym węże i sycząc. Jej zęby wydłużyły się
połyskując w ciemności i przypominały teraz ostre sztylety, natomiast jej nos zniknął
podobnie jak źrenice jej oczu, ustępując miejsca otchłani - czy jak kto woli - falom
oceanu uderzającym o brzegi skał.

Ivana odrzuciła głowę do tyłu, a żmije które tworzyły jej dredy podniosły się sycząc.
Uniosła różdżkę i warknęła.

O cholera! Słyszałam że Starożytni rzadko ukazywali swoją prawdziwą formę ale nie
miałam pojęcia jak bardzo była ona różna! Cóż, miałam odpowiedź: podobnie jak u
Morio w jego demonicznej i ludzkiej postaci. To było przerażające. Ogromne i
przerażające.

—Graech wallin ve tarkel. Greach ivallin ve merrek. Greach wallin ve
sniachlotchke ! zagrzmiała, a jej różdżka rozbłysła.

Chórem odpowiedziało jej tysiące wściekłych, piskliwych okrzyków. Rozbolały mnie
od nich uszy i powoli zaczęłam wycofywać się w kierunku drzwi ale nie miałam
czasu by ich dosięgnąć, bo naraz powietrze rozdarł piorun a następnie otworzył się
cholernie ciemny portal. Ujrzałam niewyraźne kształty w postaci pary, która zalała
całe pomieszczenie. Kształty te z kolei zaczęły wirować, wyraźnie rozkoszując się
bólem sączącym się ze ścian budynku. Wyraźne fale gniewu, poczucia zdrady
skupione w kręgach. Energia zmaterializowała się pod postacią coraz to szerszych
spiral, co sprawiło że całe to miejsce zaczęło się kołysać. I ja, która zwykle byłam
kompletnie ślepa na takie zjawiska, wszystko widziałam.

—Graech Wallin ve tarkel. Greach Wallin ve merrek. Greach Wallin ve
sniachlotchke!

Od ścian zdawały się odbijać echem dziwne słowa, a duchy przyciągane przez portal
- w pełni wolne - rozpoczęły dziki i szalony taniec wirując wokół nas. Nie potrafiłam
odróżnić rysów ich twarzy ale wszystkie one zdawały się być prawdziwe i bez
wątpienia były kiedyś ludźmi lub wróżkami.

Dudnienie ścian przerwało ich taniec. Stłoczyły się w korytarzu prowadzącym do
piwnicy. Zesztywniałam, podczas gdy Ivana aż zarechotała z rozkoszy.

—Chodźcie, zobaczcie młodą dziewczynę, moje urocze i przepyszne słodkości!

Wyciągnęła do nich rękę i zacisnęła kościste palce wokół nadgarstka, niemal ich
dotykając.

Pośrodku jej dłoni pojawił się niewielki zielony płomień usiany purpurowymi
plamkami, który następnie zaczął rosnąć i rosnąć, po czym wzbił się w powietrze
unosząc się w sam środek masy umysłów.

—Jasna cholera! Co to znowu za rodzaj dziwacznego pokazu?!

Nie chciałam mówić tego na głos, samo jakoś tak wyszło...

Ivana prychnęła, nie odwracając się.

—Co cię to obchodzi, tak długo jak wywiązuję się z kontraktu, młoda nieumarła?

—Chyba nic, odparłam nie będąc pewna co miałam na myśli.

Spodziewałam się raczej zaklęcia w stylu Camille i Morio, a nie pokazu szalonego
łowcy duchów z filmów.

—W tym układzie radzę byś cieszyła się show i była wdzięczna że nie używam
twoich kości jako wykałaczek, kochanie. Być może jesteś chodzącym trupem, ale
gdy jestem głodna, każde źródło energii mnie zadowala.

Ivana uśmiechnęła się do mnie, a ja zdecydowałam że lepiej by nie patrzyła w moją
stronę.

—Bez obaw, cieszę się, mruknęłam zmuszając się by przywołać na twarz mój
najlepszy uśmiech.

Duchy przyciągane przez portal stłoczyły się na końcu sali. Wśród nich dojrzałam
musującą, skrzącą się formę - i to nie taką ładną i przyjemną... czasami intuicyjnie się
wie kiedy migotanie nie przyniesie nam niczego dobrego. I to było właśnie jedno z
nich. Był to jeden z duchów, bardzo wściekły duch!

Dusze Ivany otoczyły go. Zauważyłam że zachowywały się jak morświny, tworząc
coś na kształt sieci wokół swojej zdobyczy, jak delfiny wokół skupiska ryb.

Duch jęknął głośno, moje serce zamarło gdy w strumieniu iskier dwie potężne siły
zderzyły się ze sobą. Duchy Ivany zacieśniły spiralę wokół samotnego widma,
zmuszając je do wejścia do środka i wkrótce nie byłam w stanie dojrzeć co się dzieje.

Ale w następnej chwili przeraźliwy krzyk wstrząsnął budynkiem aż po fundamenty i
odbił się echem od ścian, a pozostałe duchy wznowiły swój szalony taniec.

Na próżno szukałam samotnego ducha, aż w końcu dojrzałam nowy kształt który
dołączył do pozostałych w tańcu.

Teraz był jednym z nich ale wnioskując po sposobie w jaki nadal migotał, miałam
wrażenie że nadal jest wkurzony, ale nic nie może na to poradzić.

Ivana klasnęła w dłonie.

—Nok sillen vog nor taggin!

Duchy kierowały się w kierunku schodów do piwnicy. Jeśli o mnie chodzi, nie
miałam zamiaru tam wracać. Otrzymałam już swoją dawkę wściekłych, upiornych
tancerzy. Cofnęłam się i przeskoczyłam ladę.

—Stanę na straży gdy będziesz na dole, rzuciłam.

—Głupi wampir! Nie umiesz się bawić! krzyknęła splunąwszy, następnie straciwszy
mną zainteresowanie pobiegła dalej.

Może i byłam głupim wampirem ale biorąc pod uwagę ostatnie wydarzenia, wolałam
być nietkniętą idiotką. Najbardziej niebezpieczne i piekielne duchy znajdowały się
właśnie na dole i nikt nie był tutaj bezpieczny. Najwyraźniej z wyjątkiem córki
Karask i upiornej procesji.

Zdecydowawszy iż mądrzej będzie poczekać na zewnątrz aż Ivana skończy, udałam
się do wyjścia. Na zewnątrz szalała istna śnieżyca. Wyjęłam telefon by zadzwonić do
Delilah. Po chwili odebrała.

—Dzwonię by spytać o stan Morio. Czy opuścił już salę operacyjną? zerknęłam na
zegar w telefonie. Niesamowite! Spędziłam dwie godziny z Ivana!

—Według Sharah właśnie skończyli. To trwało tak długo, Menolly... (słyszałam jak
stara się powstrzymywać łzy). Camille zupełnie się załamała. Sharah zmusiła ją by
położyła się w pustym pokoju, a Trillian by połknęła łagodny środek uspokajający.
Nie śpi ale jest już o wiele spokojniejsza.

—To dobrze. Cholera! Chciałabym by Flam był przy niej! Zmarszczyłam brwi
obserwując padający śnieg. Nie ma co! Jego rodzina wybrała sobie moment aby
zadzwonić...

—Nawiasem mówiąc, gdzie jesteś i co robisz? spytała z pełnymi ustami.

—A ty? Cheetos czy pączki? Nie musisz wiedzieć gdzie jestem - na razie (ponownie
zerknęłam na zegarek, nadeszła pora by zadzwonić do Romana). Rozwiązuję jedynie
mały problem. Zadzwonię do ciebie później.

To mówiąc rozłączyłam się nie dając jej czasu na protesty, po czym zadzwoniłam do
Romana. Odebrała jego służąca; poprosiłam o rozmowę z nim.

—Jasna cholera! Dlaczego do diabła nie powiedziałeś mi że Ivana jest jedną ze
Starożytnych?! wybuchłam słysząc w słuchawce jego głos. Co jak co, ale tego
naprawdę się nie spodziewałam!

—Gdybym ci powiedział, to zapewne byś zrezygnowała. Tak się składa, że twój plan
jest dobry, więc zrobiłem wszystko by doszedł do skutku. Co ty na to byś po
wszystkim wpadła do mnie z wizytą?

Niski ton jego głosu powiedział mi o jakiego rodzaju wizycie myślał, i choć było to
kuszące, to nie była na to odpowiednia pora.

—Przykro mi, ale nie. Nie dziś wieczorem. Mój zięć jest w szpitalu i nie wiemy czy
przeżyje. Jak tylko skończę tutaj, jadę do mojej siostry. Prawdopodobnie będzie mnie
potrzebowała.

Nastała krótka przerwa.

—To zrozumiałe.

—Wade zgodził się wycofać (w wirze spraw zapomniałam mu powiedzieć). Nie
wyrządzisz mu krzywdy, prawda?

—Jeśli dotrzyma słowa, będzie całkowicie bezpieczny. Jestem zaskoczony że udało
ci się go przekonać bez konieczności przykładania mu kłów do szyi. Był
zdeterminowany by wygrać.

—Tja... cóż, przemówiłam do jego instynktu przetrwania. A co z Terrance? Co
zrobimy?

Infiltracja klubu Fangtabula była ostatnią rzeczą... nie, tak naprawdę towarzyszenie
Ivana na dole było ostatnią rzeczą jaką chciałam zrobić.

—Porozmawiamy o tym później, tymczasem zachowaj czujność. Ivana nigdy nie
zapomina twarzy i umów. Istnieje możliwość że uczepi się was i zaoferuje wam
swoje usługi w zamian za więcej mięsa. Bądź ostrożna, możesz być w połowie
wróżką ale ona jest pełnej krwi Starożytną, a ci którzy zbyt często z nimi negocjują,
tracą swoje dusze.

Odłożyłam słuchawkę myśląc, że Roman miał tendencję do zatajania czy raczej
pomijania pewnych informacji. W przyszłości będę musiała prosić o więcej
szczegółów.
Schowawszy telefon do kieszeni, skierowałam swe kroki z powrotem ku jadłodajni.

Gdy dotarłam do wejścia, ziemia pod moimi stopami zadrżała. Tracąc równowagę
upadłam, gdy naraz w budynku rozbrzmiał głęboki ryk a po nim wycie, konstrukcja
eksplodowała i zapadła się. W powietrzu uniósł się ogromny obłok pyłu i gruzu.

Siedziałam tam oszołomiona, pokryta białym pyłem, gdy w moim kierunku poleciał
ogromny kawałek betonu i walnął mnie w głowę ponownie powalając na ziemię. Nic
mi się jednak nie stało, co innego gdyby był to człowiek lub nawet któraś z moich
sióstr.

Po chwili pokręciłam głową i zaczęłam otrzepywać dżinsy ale przerwałam zdając
sobie sprawę że to daremny trud. Rzut oka na jadłodajnię powiedział mi, że nikt już
nigdy nie rozleje w niej lemoniady na podłogę.

Właśnie zastanawiałam się czy przypadkiem Ivana nie została ranna i czy nie
powinnam jej poszukać, gdy na szczycie schodów do piwnicy pojawiła się jakaś
postać. W blasku i chwale, opierając się na swojej różdżce, otulona wirem
migoczących duchów. Po chwili poczułam jak żołądek mi się kurczy gdy zdałam
sobie sprawę iż miałam cichą nadzieję, że eksplozja ją załatwi.

Każdy kto miał wystarczająco dużo energii i mocy by zniszczyć jadalnię, był mile
widziany przy moim boku. Gdyby Roman powiedział mi z kim mam do czynienia,
starałabym się znaleźć inny sposób na poradzenie sobie z tym bałaganem.

Ivana podeszła do mnie z przerażającym uśmiechem na twarzy.

—Zebrałam wszystkie duchy. Wszystkie są tutaj ze mną. Ruszajmy, pora na drugą
część umowy. Nie chciałabym być na zewnątrz gdy nadejdzie świt.

—Ja również, mruknęłam.

Spojrzałam na nią marszcząc brwi i postanowiłam zobaczyć jak zareaguje, gdybym
zaproponowała zmianę w transakcji. Sama myśl o niej i mnie wędrujących po
podziemiach Seattle wydawała mi się bardzo niebezpieczna...

—Jeśli martwisz się o porę, możemy to przełożyć...

—Sugerujesz że nie wywiążę się z mojego kontraktu, wampirze? Uznaję to za
wykroczenie i żądam odszkodowania!

Tupnęła nogą i zaczęła rosnąć.

Coś mi mówiło że spieprzyłam sprawę. Ale nie śmiałam jej przepraszać.
Dla niej "przepraszam", podobnie jak "dziękuję", równało się z zaciągnięciem długu.

—Wierzę że wywiążesz się z naszej umowy, zapewniłam. Źle się wyraziłam.

Czułam węzeł rosnący w moim żołądku. Musiałam ją jakoś udobruchać, bez
obiecywania jej niczego.

Zerknęła na mnie.

—Masz ostry język, młoda nieumarła.

Widziałam jak jej warga drży i w jej oczach wyczytałam bardzo wyraźnie chciwość,
chęć wyciśnięcia ze mnie pochlebstwa. Ale w następnej chwili jej wzrok padł na
torby z mięsem. Oblizała wargi.

—Nie gniewam się – na razie. Tymczasem zajmijmy się drugim miejscem, prowadź!

Skrzywiłam się obawiając jakiej kaszy może narobić w tunelach i w miejscu gdzie
mógł ukrywać się nas seryjny morderca, ale nie miałam wyboru. Musiałam albo
dopełnić umowy albo pogrążyć się w jeszcze większym gównie.

—Spotkamy się kilka przecznic dalej, podałam jej adres.

Po tym skierowałam się do mojego Jaguara. Nie było mowy bym zabrała ją moim
samochodem!

Ivana spojrzała na drugi worek mięsa i zeszła do tunelu. Sama czekałam na zewnątrz.
Dałam jej instrukcje ale odmówiłam zejścia do tuneli. Nie ma mowy bym została
uwięziona w ciemnych tunelach w towarzystwie starożytnej wróżki. Po tym jak Ivana
i jej orszak duchów zniknęli w króliczej norze, wsiadłam do samochodu zadowolona
że nie kazała mi iść ze sobą.

Im więcej o tym myślałam, tym bardziej dochodziłam do wniosku że posiadanie
adresu w książce telefonicznej było wygodne... ale niekoniecznie bezpieczne.

Któryś raz z kolei zmieniłam pozycję ubolewając że nie zabrałam ze sobą książki,
gdy spostrzegłam ruch po drugiej stronie ulicy. Sądząc po szybkości z jaką się
poruszał, nie mógł być człowiekiem. Czyżby mój morderca?

Wyskoczyłam z samochodu i podbiegłam do włazu. Ivanie pozbycie się wszystkich
duchów prawdopodobnie zajmie trochę czasu. Co oznaczało że nie musiałam się
spieszyć.

Bez namysłu przebiegłam na drugą stronę ulicy i rzuciłam się do parku w pościg za
zbiegiem.

Rozdział 16

Moje stopy śmigały po zaśnieżonym chodniku, a w głowie kołatały mi się tysiące
myśli. Zwykle gdy miałam zmierzyć się z wrogiem, byłam z siostrami. Miałyśmy w
zwyczaju rozwiązywać problemy razem. W tej chwili najlepsze na co mogłam liczyć
to to, że uporanie się z duchami zajmie Ivanie dłużej. O ile - rzecz jasna - dach nie
zawali jej się na głowę... wtedy nie musiałabym się martwić z jej powodu...

Moja zdobycz zniknęła za zaroślami. Ruszyłam za nim. Nie słyszałam go ale tempo z
jakim się poruszał nie pozostawiało żadnych wątpliwości: był wampirem.
Zbliżywszy się do żywopłotu, zwolniłam kroku. Jeden nieostrożny ruch a mogłam
skończyć nabita na drewniany pal, niczym na kołek.

Pokonawszy ostatnie kilka metrów dotarłam na okrągłą polanę, pośrodku której stała
otoczona ławkami, nieczynna w zimie fontanna. Po drugiej stronie prześwitu
dojrzałam sylwetkę mężczyzny, aczkolwiek nie była to ta sama osoba za którą
wcześniej rzuciłam się w pogoń, ale...

—Wade?! Co ty tu do cholery robisz?!

—Poszukiwałem twojego mordercy, wyjaśnił dołączając do mnie przy fontannie.
Widziałem kogoś wychodzącego z zarośli ale potem nagle zniknął... wiem że
niektóre wampiry potrafią stać się niewidoczne ale są one rzadkością.

—Tyle że opanowanie tej sztuczki wymaga zazwyczaj sporo czasu. Jeśli to
rzeczywiście był nasz podejrzany, to prawdopodobnie jest znacznie starszy niż
sądzimy.

Ciężko usiadłam na śniegu obok fontanny. Wade dołączył do mnie.

—Rozmawiałem dzisiaj z Erin, rzekł po chwili.

Spojrzałam na niego i uśmiechnęłam się słabo. Nie byłam zmęczona pod względem
fizycznym ale zaczął mi ciążyć nagromadzony stres.

—I co?

—Jak tylko zakończymy przebudowę domu Sassy na hotel, wróci by w nim
zamieszkać. Tymczasem poprosiłem ją by pomogła nam przy tworzeniu naszej oazy
spokoju. Posiada wszystkie cechy doskonałego menedżera projektu, nie wspominając
o doświadczeniu w prowadzeniu działalności gospodarczej. Wiem że wcześniej
powinienem poprosić cię o zgodę ale wydawało mi się to takie...

—Idealne, bo jest takim. To naprawdę świetnie. Nie podobało mi się oglądanie jej
sprzątającej w Voyagerze. Ale czy mógłbyś przydzielić jej eskortę, gdy w nocy
będzie wracała do domu po pracy? Nie jest jeszcze gotowa do życia na własną rękę.

Przytaknął.

—Rozumiem. Myślę że świetnie dogada się z Brettem. Podobnie jak ona, nie
przystosował się. I szczerze mówiąc, jest wampirem dłużej ode mnie. Jest idealny by
pomóc jej w adaptacji.

—Brett... czy nadal trawi go gorączka „super bohatera”?

Był fanem komiksów, marzył o staniu się bohaterem. Nosił strój super wampira i
szukał sposobu służenia obywatelom. Uniemożliwił kilka gwałtów i obronił garstkę
ludzi w ciemnych zaułkach. Pożywiał się wyłącznie w bankach krwi, chyba że nie
miał wyboru.

—Owszem ale to dobrze mu zrobi i nakieruje na właściwe tory. Podobnie jak danie
Erin pracy pozwoli jej się na czymś skupić. Myślę że problemy Sassy po części
wynikały z odrzucenia wszelkich form pracy. Jeszcze gdy była z nami, próbowałem
przydzielać jej małe zadania... w całym swoim życiu nie musiała pracować, a to
dzięki pieniądzom rodziców i spadku odziedziczonym po jej zmarłym mężu. A
wampira który ma za dużo wolnego czasu, prędzej czy później spotykają kłopoty.

—Masz rację. Erin jest inteligentna. Musi być czymś zajęta (rozejrzałam się wokół).
Masz może pomysł gdzie mógł zniknąć nasz przyjaciel Flash?

Wade pokręcił głową.

—Nie, ale będę miał oczy szeroko otwarte. Nawiasem mówiąc, co tutaj robisz?

Opowiedziałam mu pokrótce ostatnie wydarzenia.

—Biedny Morio! Tak dzielny facet jak on! Cholera!! Dobra, będę się zbierał.
Zobaczę czego uda mi się dowiedzieć o facecie którego widzieliśmy. Myślami będę z
twoją siostrą i jej Yokai.

—Ja też już będę szła.

Ivana nie będzie czekała w nieskończoność. Miałam nadzieję że gdy wrócę, nie
okaże się że musiała na mnie czekać... ostatnią rzeczą jakiej mi było trzeba, to
narażenie się jej jeszcze bardziej.

Strzepałam śnieg z ramion.

—Trzymaj się Wade!

Uśmiechając się uniósł rękę.

—Dobrze było znowu pogadać, brakowało mi tego.

—Mnie również, do następnego! rzucił odchodząc.

Po krótkiej eksploracji okolicy, skierowałam się do mojego samochodu. Wróciłam na
czas by ujrzeć ją wychodzącą z tuneli w chmurze musującego pyłu, z różdżką niczym
z laserowym mieczem.

Bez słowa wręczyłam jej drugi worek mięsa. Nie było potrzeby pytać jej czy
schwytała i zabrała ze sobą wszystkie duchy: jej wyraz twarzy mówił sam za siebie.
Kusiło mnie by ją zapytać czy widziała znaki potwierdzające obecność seryjnego
mordercy, ale to prawdopodobnie groziłoby zawarciem kolejnego kontraktu.

Podczas wieczoru z córką Karask, dowiedziałam się że Starożytni nie robili nic za
darmo. Nie podziękowałam jej, tylko ruszyłam z powrotem do mojego Jaguara. Ivana
poczęła oddalać się ze swoimi torbami w przeciwnym kierunku, gdy niespodziewanie
przystanęła i odwróciła się do mnie.

—Młoda nieumarła!

—Tak?

—Jeśli zechcesz zawrzeć kolejny kontrakt, możesz ponownie do mnie zadzwonić!
Bądź ostrożna, nie wszyscy Starożytni są równie rozsądni i uprzejmi jak ja.

Po tym zniknęła pośród cieni. Ze wzrokiem wbitym w miejsce w którym jeszcze
przed chwilą stała, zaniepokoiłam się trochę stanem tuneli... do tego zastanawiałam
się co zamierza zrobić z duchami i cieniem które schwytała. Ale najbardziej ze
wszystkiego ciekawiło mnie to, czy wszyscy Starożytni pozostali na Ziemi, czy może
po Wielkiej Separacji część z nich udała się śladem innych do Krainy Wróżek? Już
miałam zejść do tunelu, gdy zawibrował mój telefon. Jeden rzut oka na wyświetlacz
powiedział mi że była to Delilah.

—Tak? O co chodzi? Co z Morio?

Umilkłam czekając.

—Wywieźli go z sali operacyjnej, odparła powoli. Teraz to tylko kwestia czasu.
Sharah uważa że z tego wyjdzie, ale o wszystkim zadecydują następne dwadzieścia
cztery godziny. Camille się wypaliła, jest wrakiem. Gdyby nie Trillian, straciłaby
rozum. Morio doznał poważnych obrażeń wątroby i stracił dużo krwi.

—Jest demonem Yokai. Powinien przeżyć (do głowy przyszła mi naraz jedna myśli).
Delilah... czy jeśli jednak on... myślisz że Camille chciałaby... bym... nie potrafiłam
wymówić tego słowa. Jednak musiałam. Musiałam się upewnić że wszystko jest
jasne, że nie będzie mnie później obwiniać o mój wybór lub jego brak.

Delilah miauknęła cicho.

—Nie wiem ale dowiem się tego, obiecała i rozłączyła się.

Stałam przez chwilę z słuchawką w ręku i w końcu wybrałam numer domu.

Odebrała Iris.

—Czy Vanzir jest z wami? spytałam bez wstępów.

Gdybym wcześniej pomyślała że Talon-Haltija pozwoli mi zwracać się do siebie
takim tonem, prędzej wbiłabym sobie palec do oka aż po łokieć.

—Tak jest, ale jeśli chcesz z nim rozmawiać, musisz ruszyć tyłek i przyjść tutaj. Obie
z Nerissą wyczekujemy przy telefonie od wielu godzin!

Cholera! Powinnam była powiedzieć Delilah by do niej zadzwoniła!

—Jestem zajęta...

—Jest już prawie czwarta. Nie pozostało ci wiele czasu, moja mała... radzę byś nie
zwlekała i czym prędzej opowiedziała mi co się dzieje!

—Już jadę, daj mi dwadzieścia minut, rzuciłam oszołomiona. Do tego czasu usiądź i
nie ruszaj się.

Zamierzałam poprosić łowcę snów by dołączył do mnie, ale jak widać nici z moich
planów. Rzucając ostatnie spojrzenie na właz, biegiem rzuciłam się do samochodu.

Iris czekała na mnie. Wyglądała na wyczerpaną, ale najwidoczniej całą noc uparcie
stała na straży. Bruce O'Shea, jej chłopak krasnolud, był na wakacjach z rodziną w
Irlandii, ale Vanzir i nasz kuzyn Shamas dotrzymywali jej towarzystwa w salonie.

—Witaj kuzynko! zasalutował. Jak się mają Camille i Morio?

Shamas starał się zintegrować z naszą rozrastającą się rodziną.

—Do jutra powinna poczuć się znacznie lepiej... o ile Morio przeżyje. Sharah daje
sześćdziesiąt procent szans...

Iris pokręciła głową.

—Jestem zbulwersowana. Jak duchy mogły stać się tak potężne? Musimy znaleźć
sposób na pozbycie się ich, tak by móc spokojnie przyjrzeć się temu miejscu...

—Hmm... już się tym zajęłam... przynajmniej jeśli chodzi o jadłodajnię i tunele...

Miałam zamiar poczekać z ogłoszeniem tego, ale Iris miała dar sprawiania iż
człowiek czuł się jak złodziej przyłapany na kradzieży.

—I jak niby tego dokonałaś? spytała wbijając we mnie wzrok.

—Zawarłam pakt ze Starożytną, córką Karask. Wyeliminowała duchy w zamian za
osiem kilogramów wołowiny.

Talon-Haltija jęknęła przykładając palce do warg.

—O nie, to nie jest prawda! Powiedz że żartujesz!

Vanzir nie wydawał się rozumieć, ale Shamas spojrzał na mnie z wytrzeszczonymi
oczami.

—Zwariowałaś?! Starożytną?! Nawet władcy wróżek trzymają się od nich z dala! To
nasi tytani i często nasi wrogowie!

Wzruszyłam ramionami.

—Trzeba było coś zrobić, a nie chciałam by Camille się tym zajęła. A jeszcze
bardziej by zrobiła to sama! Znacie ją i wiecie że czułaby się w obowiązku by to
zrobić. Nie mogłam na to pozwolić!

—Ale czy musiałaś w tym celu zwracać się do córki Karask?! Jej historia jest
przerażająca, wiesz? W moim ojczystym kraju mamy takich jak ona i zarówno ludzie
jak i wróżki omijają ich szerokim łukiem (Iris wstała i zaczęła chodzić po pokoju).
Teraz kiedy cię poznała, postara się wszystkiego o tobie dowiedzieć. Wystarczy że
raz zrobisz interes ze Starożytną, a nigdy cię nie zapomni i zawsze będzie węszyć by
coś od ciebie wydębić. Związałaś się z nią tak jak jesteś związana z brzaskiem
poranka. Czy zdajesz sobie sprawę co to oznacza?

Spojrzałam na nią.

—Ale kontrakt został wypełniony i zamknięty...

—Kontrakt! O to właśnie chodzi! Ty jedynie zapłaciłaś pierwszą z miesięcznych rat!
Teraz ona ma prawo do zaproponowania ci kolejnego kontraktu by uzyskać więcej
mięsa które tak uwielbia i to nie takiego które ty zechcesz jej dać!

Jeśli chodzi o Starożytnych, nie istnieje coś takiego jak umowa!Bardziej zniewolenie
i potajemne niewolnictwo!

Iris zdawała się być autentycznie zdenerwowana. Zaczęło do mnie dochodzić w co
się wpakowałam...

—Na miłość duchów! powiedz mi że nie powiedziałaś "dziękuję" lub "przepraszam"!

—Nie, w tym względzie byłam ostrożna.

—Bogom niech będą dzięki! To już coś! Zdajesz sobie sprawę że otworzyłaś puszkę
Pandory? Pozostaje nam mieć nadzieję, że Starożytna z czasem zapomni o tobie. I że
nie zrobiłaś lub nie powiedziałaś nic by utrwalić się w jej pamięci.

To rzekłszy ponownie usiadła w swoim bujanym fotelu. Nie chciałam drążyć dłużej
tematu ale biorąc pod uwagę mój błąd, pomyślałam że lepiej będzie wszystko jej
powiedzieć.

—Kiedy rozstawałyśmy się, powiedziała że mogę się z nią ponownie skontaktować.

Talon-Haltija westchnęła głęboko.

—Więc wszystko jasne. Nie zapomni o tobie i jeszcze o niej usłyszysz. Mam tylko
nadzieję, że będzie wystarczająco długo zajęta swoimi sprawami.

Pokręciła głową.

—Czy niczego was nie uczą w Krainie Wróżek? Jestem pewna że niektórzy ze
Starożytnych udali się tam po Wielkiej Separacji.
Shamas odchrząknął.

—Nie oceniaj jej zbyt surowo, Iris. Rzeczywiście jest ich u nas sporo ale na ogół są
pozostawieni samym sobie. Co więcej w miastach takich jak Y’Elestrial, nie ma dla
nich wstępu.

—Teraz gdy duchy odeszły, chciałabym wrócić do tuneli.

Opowiedziałam im o tym co zrobiła Ivana. Iris nadal milczała. Jedynie przyglądała
mi się surowo, przez co powietrze zdawało się być ciężkie. Zerknęłam na zegarek by
uniknąć patrzenia jej w oczy.

—Jest prawie piąta. Co oznacza że zostało mi jakieś dwie i pół godziny. Mogę zrobić
z nich użytek.

—Nie, rzucił Shamas krzyżując ramiona. Chyba że pójdę z tobą.

—Ja mogę z nią pójść, zaproponował Vanzir.

W tej samej chwili moją uwagę przykuł ruch. Odwróciłam się do drzwi i zobaczyłam
moją Nerissę przecierającą oczy. Miała na sobie długą jasnoróżową koszulę nocną, a
złote włosy spływały jej na ramiona. Bez makijażu wyglądała delikatnie i świeżo. Jej
piękno zaparło mi dech w piersi. Wstałam, podeszłam do niej i pocałowałam ją
delektując się zapachem jej ciała zmieszanym z perfumami.

—Kocham cię, odparłam po chwili cofając się. Tak po prostu, kocham cię.

Spojrzała na mnie z wyrazem lekkiej dezaprobaty. Jej oczy błyszczały.

—Ja też cię kocham. Ale czy zechcesz mi powiedzieć co się dzieje? Wchodząc
usłyszałam strzępki waszej rozmowy...

—Nie ma to jak zrujnować romantyczny moment, westchnęłam. Cóż, najwidoczniej
chcąc zrobić dobrze, spieprzyłam sprawię. Czy słyszałaś o starożytnych wróżkach?

Nie wiedziałam czy zmienni znali wszystkie odmiany wróżek. Nerissa zmarszczyła
brwi.

—Nic mi o tym nie wiadomo. Ale Vénus z pewnością wie o nich znacznie więcej ode
mnie. Choć nie mówił o tym dużo. Nie przed otwarciem portali i waszym
przybyciem. Wiedzieliśmy że istniejecie ale na tym kończyła się nasza wiedza.
Trudno było się z kimś bratać gdy nie wiedziało się kim tak naprawdę ten ktoś jest i
jakie ma zamiary...

—Ale wyszliśmy z ukrycia i to na więcej niż jeden sposób, zażartowałam.

—Szach mat, odparła z westchnieniem Nerissa. Czy jesteś pewna że zdążysz przed
świtem? Nie byłoby dobrze gdyby promienie słońca dopadły cię gdy będziesz poza
swoim legowiskiem.

Przebiegła dłonią po moim ramieniu, a mi z wrażenia zaparło dech. Stojąca obok
mnie, półnaga, miękka i lekko zaspana Nerissa sprawiła, że chciałam zapomnieć o
tych cholernych tunelach i seryjnym mordercy by móc skupić się na odkrywaniu jej
wdzięków...

Z westchnieniem oderwałam się od niej.

—Tak trzeba. Camille dojście do siebie zajmie prawdopodobnie dzień lub dwa.
Delilah będzie zapewne wyczerpana po czuwaniu nad Camille, szczególnie że nie ma
Flama ani Roza. Pozostaje Vanzir. Shamas w ciągu kilku godzin będzie musiał iść do
pracy, a Trillian z pewnością nie zostawi Camille samej.

—Ja z tobą pójdę, zaproponowała Nerissa całując mnie w usta, ale pokręciłam głową.

—Nie ma mowy. Nie jesteś wyszkolona do walki. Masz swoje mocne strony ale
kochanie, nie mogę oglądać się na ciebie robiąc to co muszę zrobić. Zostaniesz w
domu z Iris i Shamasem. Vanzir, to zadanie dla nas! Chcę przyjrzeć się tym tunelom
nim kolejne duchy nawiedzą ponownie to miejsce.

Obiecałam Iris zadzwonić za godzinę, niechętnie pozostawiając nadąsaną Nerissę
która wróciła do łóżka. W towarzystwie łowcy snów, skierowałam się do mojego
Jaguara. Nie byłam zmęczona, natomiast Vanzir wyglądał na przygnębionego choć
był w formie.

—Twoja dziewczyna nie ułatwia ci życia, zażartował uśmiechając się lekko. Wygląda
że dobrze się między wami układa. Jestem zadowolony że poświęcasz swoją uwagę i
jej nie lekceważysz. Wampiry i demony łatwo zapominają o dyplomacji, nie
wspominając o uprzejmości.

—Nie wszystkie, odparłam mając na myśli Romana. Niektóre wampiry są szlachetne
i szczodre a nawet kontrolują swoje emocje.

Vanzir usiadł na miejscu pasażera.

—No cóż... w każdym razie w przypadku nieumarłej która spotyka się z żywym,
działa to całkiem dobrze, przyznał zapinając pas.

Kierując się znów ku Greenbelt Park District, przywołałam w myślach listę
przydatnych gadżetów z arsenału Roza, którego czasami mu zazdrościłam. Jednak
sama nigdy nie wysiliłam się by zebrać podobny. Na tylnym siedzeniu miałam worek
a w nim kilka drewnianych kołków, kilka noży, kajdanki, i inne podobne akcesoria.
Wszystko to na wypadek gdybyśmy natknęli się na naszego zabójcę.

Kiedy poruszaliśmy się cichymi ulicami miasta, Vanzir spojrzał na mnie z boku.

—Obwiniasz się za stan Morio, prawda?

Wpatrzona w drogę, z rękoma na kierownicy, przez chwilę zastanawiałam się nad
odpowiedzią.

Jasne że tak, ale nie miałam zamiaru mu tego mówić. Zamiast tego odparłam:

—Co się stało Camille?

Zacisnął usta i milczał przez chwilę.

—Punkt dla ciebie, odparł w końcu. Miło że pytasz i nie każesz mi odpowiadać.

Wolałbym by to ona sama ci to powiedziała.

Chciałam go skonfrontować i zmusić by powiedział mi co się wydarzyło. Ponadto
jeśli chodziło o zachowanie prywatności, w przypadku Camille i jej trzech mężów...
cóż i tak była ona w najlepszym przypadku wątpliwa, dlatego nie chciałam odbierać
jej tych resztek które jej pozostały.

Zmarszczyłam czoło.

—Cokolwiek to jest, czy zaważy to w jakiś sposób na naszej misji?

Vanzir wzruszył ramionami.

—To zależy wyłącznie od niej. Niezależnie co postanowi, pogodzę się z jej decyzją.
Hej! Czy to nie tu powinnaś skręcić?

Skinęłam głową skręcając w lewo, następnie zaparkowałam tuż obok włazu. Raz
jeszcze ulice miasta były puste, niewielu ludzi szło do piekarni czy wcześnie
otwartych tanich restauracji, ale tutaj - w Greenbelt Hell - mógłby to równie dobrze
być środek nocy.

Wysiadłam z samochodu i skierowałam się do wejścia tunelu. Vanzir zastygł w
miejscu i pokręcił głową.

—Jezu kobieto! Kogo tutaj przyprowadziłaś? Czuję pozostałości jej energii i przeraża
mnie to gówno! Zadrżał i rozejrzał się wokoło. Odeszła, prawda?

—Tak, nie martw się, wpełzła pod swój kamień (odepchnęłam pokrywę włazu). Cóż,
ja idę. Jeśli masz odwagę, chodź za mną.

Po tych słowach wskoczyłam do dziury i wylądowałam na ziemi. Vanzir czym
prędzej zszedł za mną po drabinie. Rozejrzałam się wokół. Było ciemno ale zdawało
się być jakoś... inaczej... poświeciwszy latarką zdałam sobie sprawę, że dzięki Ivanie
panująca tutaj energia była znacznie zredukowana. Pomimo tego co myślała Iris i
pozostali, uważałam iż postąpiłam słusznie.

Wznowiłam nasz początkowy kierunek. Tym razem nic nas nie zaatakowało. Rzecz
jasna tu i ówdzie dojrzałam kilka ślimaków viro-mortis i jednego czy dwa szczury ale
powietrze było czyste.

Zerknęłam pytająco na mojego towarzysza.

—Nic, oparł potrząsając głową. Nie ma tu nic z czym musielibyśmy walczyć. Nie
wiem nic o mocach twojej córki Karask i nie interesują mnie one ale jedno trzeba jej
przyznać: jest dokładna.

Bardzo szybko odnalazłam boczny korytarz, a następnie salę w której walczyliśmy z
kreaturami cienia. Rozglądałam się wokół zastanawiając się od czego zacząć, gdy
Vanzir ujął mnie za ramię.

—Czy naprawdę jesteś pewna że chcesz to zrobić? Być może powinniśmy skupić się
na głównym tunelu? Nie wydaje mi się byśmy mieli znaleźć tutaj twojego seryjnego
mordercę.

—Tak, jestem pewna, odparłam. Chodź.

Ruszyłam dalej, wybierając na chybił trafił wyjście. Jednakże nie zapominajcie, że
gdzieś w tych korytarzach szwendał się seryjny morderca. Co jak co ale nie chciałam
by nas zaskoczył wyskakując zza rogu. Jakieś trzy metry dalej korytarz szedł w dół,
następnie stanęliśmy u szczytu schodów. Przystanęłam zastanawiając się czy nie
zadzwonić do Iris ale byliśmy tutaj dopiero od jakichś dwudziestu minut i aby
zadzwonić musiałabym wrócić na powierzchnię. Zdecydowałam poczekać i
kontynuować poszukiwania. Schody doprowadziły nas do kolejnej niszy, Vanzir
zamarł za mną.

—Menolly, nie sądzę że to dobry pomysł. Zawróćmy, proszę?

—Do jasnej cholery! Jaki masz problem?! warknęłam.
Wszedłszy do niej, zamarłam.

Przed nami roztaczała się ziejąca pustką przestrzeń, a za nią ogromna sieć schodów
biegnących z jednego poziomu na drugi, a wraz z nią system tuneli. Nie
znajdowaliśmy się już w podziemiach Seattle... a naprawdę pod nim... miejsce to nie
zostało zbudowane przez ludzi... chyba że nieśmiertelnych.

Nie wiedziałam jak daleko ciągnie się ta jaskinia, bo gdzie nie spojrzeć nie widać
było jej końca. Gdzieś w oddali na schodach udało mi się dostrzec zarysy sylwetek.
Nie było ich wiele ale wystarczyło by stwierdzić że miejsce to jest używane i
aktywne.

Zatrzymałam się, wpatrując się w przestrzeń poniżej mnie.

—Ale... co to do licha jest za miejsce? szepnęłam, patrząc na złożoną sieć poniżej.
Morderca nie mógł tego wybudować!

—Nie, Vanzir stanowczym gestem położył dłoń na moim ramieniu.

—Oczywiście że nie! Nie od razu... Spójrz tylko na to!
Zupełnie jak miasto pod miastem! Kto wie co się znajduje w labiryncie tych tuneli...
ale jeśli gdzieś tam czai się nasz wampir, to nie mamy żadnych szans na odnalezienie
go (pokręciłam głową).

Pozostaje nam mieć nadzieję że on sam nie odkrył tego miejsca. Ale do cholery... kto
mógł zbudować coś takiego?!

Łowca snów westchnął i zmusił mnie bym się odwróciła i spojrzała na niego.

—Posłuchaj... wiem kto je zbudował. Chyba lepiej będzie jak wszystko ci powiem
zanim postanowisz przyjrzeć im się z bliska.

—Co takiego? Wiesz? Ale w jaki sposób? Czy kiedykolwiek już tu byłeś?

Przechyliłam głowę na bok, zastanawiając się jak to miejsce mogło pozostać
tajemnicą przez tyle lat?

—Tak, ale używając innego wejścia (wzruszył ramionami). Większość dostępnych
dróg jest chroniona przez magię. Musieli uznać że duchy i istoty z cienia wystarczą
aby zniechęcić ciekawskich.

—Jacy „oni”, Vanzir? Co to za miejsce?

Łowca snów zachichotał.

—Witamy w demonicznej sieci ruchu oporu. Jak sama widzisz, nie jesteśmy jedynie
organizacją ale tworzymy całe miasto pod miastem.

—Wiedziałeś że to tutaj, szepnęłam.

Oniemiała patrzyłam na niego przez chwilę, po czym odwróciłam się i ponownie
spojrzałam na plątaninie schodów wiszących nad przepaścią. Demoniczna sieć ruchu
oporu!

Pokręciłam głową i rzuciwszy ostatni raz okiem poza krawędź, opadłam na jeden ze
stopni.

—Ok, powiedz mi wszystko i niczego nie ukrywaj!

Rozdział 17

Vanzir usiadł obok mnie. W pobliżu nie było nikogo. Gdzieś poniżej dojrzałam zarys
jednej czy dwóch sylwetek. Czekałam cierpliwie aż wszystko mi wyjaśni...

—Tak więc... to jest demoniczny podziemny ruch oporu... Zawsze gdy nam o nich
mówiłeś, myślałam że przynależysz do jakiejś grupy... chyba wszyscy tak
myśleliśmy.

Demoniczny ruch oporu składał się z demonów-rebeliantów, którzy przybyli na
Ziemię by ukryć się przed Skrzydlatym Cieniem. Zawarli sojusz by razem walczyć
przeciwko demonicznemu władcy. Vanzir niejednokrotnie kontaktował się z nimi gdy
potrzebowaliśmy informacji o naszych wrogach.

—Zgadza się, ale niektórzy z nich muszą gdzieś mieszkać, a nie wszyscy mogą
uchodzić za ludzi. Ja owszem tak. Większość ludzi bierze mnie za wróża ale wiele
demonów, cóż... wygląda jak demony. W oczach śmiertelników są potworami
(wzruszył ramionami). Myślałaś że wszystkie mieszkają w bliźniakach nad brzegiem
morza?

—Nie, oczywiście że nie!

Było oczywiste że o to spyta. Nigdy nie zastanawiałam się gdzie ukrywają się
demony które uciekły z Podziemnego Królestwa. Carter mieszkał co prawda w
Seattle, jednak umiał ukryć swój wygląd - prawdopodobnie dlatego, że jego ojcem
był jeden z greckich tytanów. Nie był czystej krwi demonem. Spojrzałam na mojego
towarzysza.

—Nie mogę uwierzyć że nikt z nas nigdy wcześniej o tym nie pomyślał. Jak czasami
potrafimy być krótkowzroczni!

—Nie możemy myśleć o wszystkim, gdy jednocześnie staramy się uratować świat,
odparł Vanzir.

Przez chwilę myślałam że drwi ze mnie. Ale on się śmiał; chciał pokazać że potrafi
być zabawny. Poklepał mnie po ramieniu drżącą ręką.

—Nie obwiniaj się o to. Staraliśmy się utrzymać to miejsce w sekrecie i udało nam
się to. Nie wspomniałem o nim nawet Karvanakowi gdy ten omal mnie nie zatłukł na
śmierć chcąc zmusić do mówienia.

—Rozumiem lepiej niż myślisz. Dlatego nalegałeś byśmy zawrócili, pragnąłeś
chronić to miejsce!

Z jednej strony rozumiałam jego motywy i potrzebę by „tajna organizacja” posiadała
swoją tajną siedzibę, aczkolwiek część mnie zastanawiała się do jakiego stopnia
możemy mu zaufać.

—Tak czy inaczej, prędzej czy później, twoje siostry albo ty wróciłybyście tutaj.
Uznałem iż lepiej będzie jeśli to ja sam wyjaśnię ci całą sytuację. W przeciwnym
razie prawdopodobnie wpakowalibyście się w poważne kłopoty. Demony które tutaj
żyją, nienawidzą Skrzydlatego Cienia ale niekoniecznie przepadają za ludźmi i
wróżkami. Żarliwie chronią istnienia podziemnego ruchu oporu i tego miejsca. Lepiej
chodźmy zanim nas złapią. Teraz gdy nie ma już cienia, muszę ich ostrzec by
skonfigurowali nowy system ochronny.

—Co takiego? To wasza robota?! (wstałam gwałtownie). Omal mnie nie zabiły!
Przez nich Morio jest w szpitalu! Jak myślisz, w jaki sposób zareaguje Camille gdy
się dowie że jesteś częściowo odpowiedzialny za to co stało się jej mężowi? A jeśli
on umrze?! Pomyślałeś o tym??

—Nie, duchy to nie nasza robota. Jedynie cienie, ale to nie one zaatakowały Yokai
(zbladł). Menolly, błagam cię, nie pozwól by uwierzyła że to moja wina. To nie ja
zleciłem im pilnowania wejścia! To nie ja tutaj dowodzę, jestem tylko jego częścią!

—Ale nie ostrzegłeś nas chociaż wiedziałeś że tu są. Wpakowałeś nas w
niebezpieczną sytuację nic nam nie mówiąc...

—Byłaś zdeterminowana by zejść do tych tuneli! Wiedziałaś o istnieniu duchów i o
tym, że miejsce to jest nawiedzone! Co więcej powinnaś była wiedzieć aby nic się nie
stało?! Mnie również nie udało się pokonać stworzeń ciemności! Pragnę ci
przypomnieć że mnie również zaatakowały! To nie moja wina że Morio został ranny,
a jedynie tego cholernego ducha!

Był wściekły. I mimo że miał rację, zacisnęłam wargi starając się zachować myśli i
uczucia na wodzy. Tak łatwo byłoby dać mu pysk...

Po kilku minutach udało mi się odzyskać równowagę. Skinęłam gwałtownie w stronę
schodów.

—Wynośmy się stąd!
W ciszy wróciliśmy do tuneli, Wyjęłam z kieszeni swój telefon. W dalszym ciągu nie
miałam zasięgu. Mimo to musiałam zadzwonić do Iris. Do świtu pozostało mi
zaledwie dziewięćdziesiąt minut.

—Spadajmy! To jasne że nie znajdę dzisiaj naszego zabójcy!

Nie martwiąc się Vanzirem pobiegłam przed siebie.

Gdy dotarliśmy do wyjścia, skierowałam się w stronę mojego Jaguara, następnie nie
odzywając się ani słowem do Vanzira, czym prędzej zadzwoniłam do Iris.

—Wracamy, wszystko w porządku.

—To dobrze. Ale Menolly, dzwonił Chase. Mamy problem.

—Czy to Morio?

Na wszystkich bogów! pomyślałam. Spraw by to nie o niego chodziło, nie możemy
go stracić! Szczególnie Camille.

—Nie, dzięki Undutar. Nadal się trzyma. Chase prosił bym ci przekazała że godzinę
temu otrzymał nowy trop...

—Jaki trop?

—To Wade jest seryjnym mordercą.

Spojrzałam na mój telefon.

—Żartujesz?! Natychmiast jadę do siedziby FH-CSI!

—Pamiętaj że do świtu pozostało ci półtorej godziny...

—Wierz mi, wiem to...

Włączyłam silnik i bez słowa ruszyłam.

—Dobra. Nigdy więcej się już do mnie nie odezwiesz? spytał łowca snów
przyglądając się zaśnieżonym ulicom.

Patrząc prosto przed siebie ścisnęłam w dłoniach kierownicę.

—Coś w tym stylu.

—A więc trudno będzie ci mówić co mam robić (uśmiechnął się lekko i wzruszył
ramionami. Spojrzałam na niego bykiem). Co mogę powiedzieć? Mógłbym płaszczyć
się przed tobą ale zarówno tobie jak i twoim siostrom nie spodobałoby się to.
Pamiętaj że w końcu jestem waszym niewolnikiem, jak również członkiem
demonicznego ruchu oporu. Co oznacza że również z nimi jestem związany
przysięgą lojalności.

Prychnęłam.

—Wiem że nie jesteś odpowiedzialny za obrażenia Morio.

—Dzięki ale nie jestem pewien czy Camille zobaczy to w ten sam sposób. Ona jest
już... urwał patrząc przez okno.

—Ona jest już co? Co do cholery wydarzyło się tam na dole gdy my walczyliśmy o
życie Morio??! Powinniście wyjść z tunelu zaraz po nas! Co tam do licha robiliście?!
(kątem oka widziałam jak się skrzywił). Słuchaj, powinieneś mi wszystko
powiedzieć. Camille nie jest w formie - i jakkolwiek obawiam się tego co masz mi do
powiedzenia - czuję że będzie lepiej jak to zrobisz.

Vanzir spuścił wzrok.

—Pamiętasz jak karmiłem się tą rzeczą... tym duchem?

—Tak, i co z tego?

—A pamiętasz jak wcześniej ostrzegałem Camille by zachowała dystans? Kiedy
praktykuje magię, jej siła życiowa jest tak... świeci tak mocno! To... jeśli mam być
szczery, to doprowadza mnie do szału! Jak myślisz, dlaczego unikam jej bardziej od
ciebie czy Delilah? Ona manipuluje energią a ja... a ja się nią żywię...To mój
narkotyk. Jestem od niego uzależniony.

—Jasna cholera! Karmiłeś się energią Camille?!

Gwałtownie skręciłam by ominąć zaparkowane BMW.

—Nie. Nie bardzo (zniżył głos). Do jasnej cholery! Dlaczego nie mogę po prostu jak
reszta mojego gatunku - mieć wszystkiego w dupie!

—Bo nie jesteś jak oni. Słuchaj, po prostu powiedz mi co się stało. Jeśli Camille to
odkryje, wezmę na siebie pełną odpowiedzialność. Rozkazuję ci abyś mi powiedział!
Nie możesz odmówić bezpośredniemu rozkazowi!

Chciałam by przestał owijać rzecz w bawełnę. Vanzir zadrżał.

—Nie mogłaś się powstrzymać suko, co?! odparł zrezygnowanym, pozbawionym
wrogości głosem. W porządku. Mój nałóg objawia się na dwa sposoby. Pierwszy z
nich to pożywianie się... jednak gdy nie mogę tego zrobić... zamilkł, a ja nagle
przypomniałam sobie co powiedział do Camille: „Gdy nie zanurzę swoich macek w
mózgu by wyssać z niego siłę życiową, rzucę się na ciebie, zedrę z ciebie ubranie i
zgwałcę na miejscu”.

O na boga... czy będę musiała go zabić?

—Nie, ty nie...

Ukrył głowę w dłoniach i pokręcił nią gwałtownie.

—Nie chciałem! Rzuciła ładunkiem energii w ducha, a ja... a ja byłem tym tak
poruszony że… zapragnąłem się pożywić... nie potrafiłem się powstrzymać i pękłem!

—O na miłość...! zjechałam na pobocze i zaparkowałam gwałtownie. Z rękoma na
kierownicy, zmusiłam się do obserwowania klonu posadzonego w pobliskim
ogrodzie. Mów dalej!

—Zacząłem zasysać jej energię. Krzyczała abym przestał. Próbowałem! Starałem się
zatrzymać, ale nie mogłem! To było jak... bulimia! Myślę że zrozumiała, bo wzięła
mnie za ręce i położyła je na swoich biodrach. A potem... podwinęła spódnicę.

Nie chciałam tego słuchać. Nie chciałam sobie wyobrażać mojej siostry walczącej z
inwazją na jej mózg. Ale Vanzir mówił dalej, nie zatrzymując się, złamanym głosem.

—Krzyczała bym przestał się nią pożywiać. Próbowałem, naprawdę próbowałem ale
jedynym sposobem by się zatrzymać było... wzięcie jej. Docisnąłem ją do ściany...
nie stawiała oporu... pozwoliła mi działać. Płakała. Płakała i mówiła że wiedziała że
nie będę mógł się powstrzymać. Już wcześniej wziąłem sporo energii od ducha,
byłem poza kontrolą. Wiem że to marna wymówka, ale byłem jak szalony…

Jasna cholera! Policzyłam do dziesięciu, następnie do dwudziestu i jeszcze do
trzydziestu po czym przemówiłam.

—Camille oddała ci się byś przestał wysysać z niej energię życiową?

Przytaknął. Łzy spływały mu po policzkach.

—Nie chciałem! Nie chciałem jej skrzywdzić ani się nią karmić! Ale cała ta energia
w powietrzu... wszystkie te bitwy... byłem tak napompowany...

—I twoja natura wzięła górę, mimo iż doskonale wiedziałeś że Camille może cię za
to zabić. Jednak nie zrobiła tego, prawda?

Chciałam go uderzyć, z trudem powstrzymałam się by tego nie zrobić. Jeśli Camille
nie zniszczyła go za to co jej zrobił, to tym bardziej ja nie miałam prawa tego robić.

—To nie wszystko, dodał szeptem, ze wzrokiem wbitym w ziemię.

—Och, Na Wielką Matkę!. Co jeszcze?

Nie byłam pewna czy zniosę więcej...

—Kiedy się nią karmiłem... jej oczy zmieniły kolor z purpurowych na srebrne. A
potem przemówiła do mnie... Nie jestem nawet pewien czy była tego świadoma...
Powiedziała: "Jeśli nie lubisz swojej natury demonie, to ją porzuć!”. I wtedy to się
stało.

—Co takiego? Co się stało? Bałam się to usłyszeć...

—Moje macki... moje zdolności do karmienia się siłą życiową. Myślę że wszystko to
straciłem. Kiedy powiedziała mi to, poczułem... jakby ktoś wyrwał mi część mnie
samego.. rozrywał mnie od środka... i odbierał mi zasadniczą część mojej istoty. To
było straszne! Od teraz nie mogę się już pożywiać. Ja nawet nie wiem jak to robić!
Czuję że część mnie umarła (spojrzał na mnie z goryczą). Twoja siostra zrobiła coś
gorszego od zabicia mnie. Zniszczyła moją istotę, to kim byłem. Teraz jestem jedynie
silnym niewolnikiem, tylko niewolnikiem.

Wbiłam wzrok w jego twarz i poznałam że mówi prawdę. Nie mógł kłamać. Vanzir
nie będzie mógł się już karmić. Camille, lub siła która z niej wyszła, zniszczyła
najgroźniejszą broń łowcy snów. Nie miałam nic więcej do dodania.

Wycofałam i ruszyłam w stronę budynku FH-CSI. Ta noc z każdą chwilą stawała się
koszmarniejsza. A perspektywa wschodu i snu była pyszną obietnicą zapomnienia.

Chase czekał. Widząc mnie, rzucił okiem na zegarek.

—Stąpasz po cienkiej linie, zauważył.

—Owszem, ale tej nocy wszystko wygląda na dwa razy trudniejsze niż zwykle.
Jakieś wieści o Morio?

—Camille śpi obok niego na łóżku, Trillian i Delilah są w poczekalni. Jak na razie
ma się całkiem nieźle. Potrzebował jednak dużo krwi. Była chwila że obawialiśmy
się czy nam jej starczy. Delilah zaapelowała o pomoc do nadprzyrodzonej
społeczności i zaczęli napływać darczyńcy. To dobra rzecz.

—A co to za brednie na temat Wade'a?

—Tak, wiem. To groteskowe. Ale muszę sprawdzić wszystkie tropy. Wiem tylko, że
rozmówca był mężczyzną. Powiedział, że Wade znał wszystkie ofiary i miał do nich
dostęp. Nie mogę go teraz o to zapytać ale jak tylko zajdzie słońce, zapukam do jego
drzwi i chcę abyś przy tym była. Spotkamy się na miejscu.

—Nie ma problemu (zmarszczyłam brwi). Słońce zachodzi o 16:30... spotkamy się o
16:50?

—Idealnie. Menolly, wiem że to nie jest prawdziwa przyjaźń, ale nie chciałbym byś
widziała go jak upada...

—Tak naprawdę to sprawy lepiej się między nami układają, przerwałam mu.
Przynajmniej w tej chwili... ale nie chcę by poszedł do więzienia - chyba że
faktycznie jest winny. A gwarantuję ci że nie jest. Ale sam musisz tego dowieść.
Spotkamy się wieczorem (zwróciłam się do Vanzira). Wracam do domu, zastąp
Delilah, będzie potrzebowała snu. Przekaż jej by poszła prosto do łóżka - i upewnij
się że tak zrobi. W obliczu tego co się dzieje, wszyscy musimy być wypoczęci.

Nie patrząc na mnie skinął głową.

—Posłuchaj Vanzir (przerwałam, zastanawiając się jak to powiedzieć. I jak zawsze
wybrałam brutalną prawdę). Nieważne co zrobiłeś. Camille widać uznała że biorąc
pod uwagę okoliczności, nie warto cię zabijać. Najwyraźniej wybrała własną karę, i
muszę przyznać że nie było to dla niej łatwe. Ale nie będę przeciwstawiała się jej
decyzji, chociaż jestem wściekła.

—Rozumiem.

Uniósł rękę a następnie opuścił ją i poszedł do poczekalni.

Po drodze myślami wróciłam do wydarzeń z ostatnich dwudziestu czterech godzin.
Dotarłam do domu pół godziny przed wschodem słońca, w stanie skrajnego
wycieńczenia którego nie czułam od bardzo dawna. Zastałam Iris siedzącą przy
kominku skuloną w fotelu. Drzemała, podczas gdy Maggie bawiła się w swoim
parku. Ucałowałam ją, a następnie nie budząc Talon-Haltija, wsunęłam się do mojego
legowiska i zatonęłam w zapomnieniu, w śnie bez snów.
Kiedy się obudziłam, pospiesznie nałożyłam czyste ubranie. Następnie poszłam do
góry wspinając się po cztery stopnie, po czym zaczekałam aż kuchnia będzie pusta.
Kiedy już mogłam bezpiecznie wyjść, udałam się do salonu.

—Czy Morio... zaczęłam.

Iris skinęła głową. Wyglądała na wyczerpaną. Coś mi mówiło że miała długi dzień.

—Wciąż jest w stanie krytycznym. Według Sharah, duchy tylko pogorszyły jego stan.
Rany wykraczają poza fizyczne obrażenia po kawałku drewna wbitym w wątrobę.
Duchy wyssały jego energię życiową.

—O cholera! To musiały być żarłoczne duchy! wyszeptałam.

Duchy dzieliły się na kilka kategorii. My natknęliśmy się na dwie z nich ale te
ostatnie były wyjątkowo potężne i złe. A jeszcze bardziej przerażającą myślą było to,
że Ivana Krask mogła je kontrolować... dobrze że sprawa była już zamknięta....

—Owszem, potwierdziła Iris. W miarę rosnącego bólu, karmiły się nim.

Mówiąc o pożywianiu się... rozejrzałam się za Vanzirem ale nie było go w zasięgu
mojego wzroku. Podobnie jak Delilah czy Trilliana.

—Gdzie są wszyscy?

—Nerissa poszła wynająć mieszkanie dopóki transakcja sprzedaży jej obecnego
lokum nie zostanie sfinalizowana. Prosiła by ci przekazać że zadzwoni później.
Delilah i Trillian wrócili by dotrzymać towarzystwa Camille. Roz i Flam wciąż nie
wrócili. A Shamas jest w pracy. Vanzir użył jakiejś marnej wymówki aby wyjść. Czy
nie odnosisz wrażenia że się zmienił? Zadaję sobie pytanie czy rytuał wiążący nadal
działa...

Co powinnam zrobić? Jak odpowiedzieć na jej pytanie? Lepiej by było aby wszyscy
wiedzieli że Vanzir utracił swoje moce. Dotarło do mnie, że z czasem wszyscy
odkryją prawdę. Gdy następnym razem wszyscy będziemy walczyć, będą oczekiwali
że Vanzir będzie zasysał energię wroga, co nie jest już możliwe.

Jasna cholera! To oznaczało że Trillian, Flam i Morio odkryją co się stało.

Równie dobrze Vanzir może od razu podciąć sobie żyły, chyba że Camille zdoła
utrzymać swoich trzech mężów w ryzach. Nie obawiałam się Svartåna. Zarówno on
jak i Morio nie byli z natury monogamiczni. Natomiast Flam... nie chciałam nawet
myśleć o tym do czego jest zdolny...

—Iris, muszę ci coś powiedzieć ale to bardzo delikatna sprawa... i z całą pewnością
będzie musiała poczekać... Muszę spotkać się z Chase'm w mieszkaniu Wade'a i już
jestem spóźniona. Czy możesz w moim imieniu zadzwonić do baru i przekazać że nie
będę dziś w stanie się pojawić? I zapytaj proszę Chrysandrę jak sobie radzi Derrick.
Aha! I powiedz Erin że niebawem się z nią spotkam.

Udałam się do lodówki i wyjęłam z niej butelkę krwi i nie fatygując się jej
podgrzaniem, wypiłam zawartość jednym haustem. Normalnie była obrzydliwa w
smaku ale odkąd Morio nadał jej smak truskawkowego koktajlu, nie miałam
problemów z jej wypiciem.

Błogosławiąc w myślach jego wielkie serce, odstawiłam butelkę do zlewu i biegiem
rzuciłam się do wyjścia. Jednym skokiem pokonałam stopnie werandy i
wylądowałam na kawałku lodu pokrytego warstwą świeżego śniegu... i po
kontrolowanym poślizgu walnęłam brodą - rzecz jasna uderzając o wystający
kamień! Podniosłam się i zanim dotarłam do samochodu, rana się już zamknęła.

Wnosząc oczy ku niebu, wyczułam strup na moim podbródku. Oto ja! Jian-tu, szpieg
i utalentowany akrobata! Po prostu pięknie! Po raz kolejny moje ludzkie dziedzictwo
podcięło mi nogi i pozwoliło wylądować w zaspie.

A mówiąc o opadach... jak wytłumaczyć tak dużo śniegu w Seattle? Zwykle zimy
były tutaj łagodne i upływały bez pojedynczego płatka śniegu, ale ostatnie dwie
okazały się nad wyraz mroźne i obfitujące w opady.

Rzecz jasna te z ubiegłego roku były spowodowane przybyciem Lokigo śladami
Dredge'a… ale w tym roku być może była to zasługa El Nino i La Nina lub kolejnego
dziecka burzy zbliżającego się do nas...

Przemoczona, zatrzasnęłam drzwi i wycofałam się z podjazdu. W panujących
ciemnościach dostrzegłam dwóch strażników: elfy wysłane przez królową Asterię.
Na ich widok poczułam ulgę.

Byłam chora na samą myśl o pozostawieniu Iris i Maggie bez ochrony. Z pewnością
Shade był z nimi ale nie zaszkodzi kilka dodatkowych środków ostrożności.

Chase z niecierpliwością czekał na mnie przed swoim samochodem.

W mieście kilku właścicieli nieruchomości zmądrzało, zdając sobie sprawę ile kasy
mogliby zarobić wynajmując wampirom specjalnie chronione apartamenty.
Właściciele ci sami należeli do nadprzyrodzonej społeczności, głównie były to
wróżki i wampiry.

Istniały już dwa kompleksy mieszkaniowe, gdzie każdy apartament miał co najmniej
dwa pokoje bez okien oraz system alarmowy chroniący przed łowcami wampirów.

Parkując dostrzegłam małą grupkę pikietujących z transparentami i maszerujących w
kręgu na chodniku przed budynkiem. Czym prędzej dołączyłam do inspektora.

—Czego oni do cholery chcą?!

—Serc wszystkich wampirów z budynku. Nie jestem pewien czy to bezpieczne byś
tam ze mną szła. Zawsze mogę krzyczeć wymachując pistoletem, ale jeden z nich
może mieć przy sobie kołek. Może zechcieć użyć go przeciwko tobie, dokończył z
niepokojem. A dla Chase'a udręczanie się z powodu grupy ludzi samo w sobie było
niepokojące.

—Mogę stawić im czoła, wiesz?

—Tak ale wystarczy jeden pechowo wbity kołek. Widzieliśmy to w przypadku Morio
(odwrócił się do mnie z ponurym wyrazem twarzy). Poważnie Menolly. Nie wiem co
robić. Z powodu paranoi Gambit'a wszyscy fanatycy religijni - a mam tutaj na myśli
maniaków a nie dobrych ludzi którzy żyją i pozwalają żyć innym, zamiast biegać po
mieście udając Buffy. A jeśli dodamy do tego ostatni incydent z seryjnym mordercą...
to jedynie pogarsza sytuację. Moim zadaniem jest utrzymanie ładu i porządku w
mieście, a nie mogę powiedzieć by najlepiej mi ostatnio szło.

Poklepałam go niezręcznie po ramieniu.

—Wprost przeciwnie Chase, wykonujesz kawał dobrej roboty. Nie można
kontrolować wszystkiego! Na powrót dołączam do Anonimowych Wampirów.
Znajdziemy sposób by ci pomóc. Ale do tego potrzebujemy Wade'a. Musisz pomóc
mi udowodnić jego niewinność.

—Mam nadzieję że nie będzie to zbyt trudne, mruknął przygryzając wargę.

Klepnęłam go w policzek.

—Nie rób tego, inaczej zaczniesz krwawić. Chodź. Jestem pewna że ma alibi. Jego
matka wisi mu na szyi niczym pijawka! Przynajmniej jednej z tych nocy była z nim.
Nawiasem mówiąc, czy odkryliście ostatnio nowe ciała?

Chase ponuro potrząsnął głową i skierował się w kierunku tłumu protestujących.

—Nie. Okej, pilnuj tyłów - i to dosłownie.

Tłum skandował. Zerknęłam na ich transparenty.

POWSTRZYMAĆ DRANI!
WAMPIRY NA STOS!
KREW NALEŻY DO ŻYJĄCYCH!
DAĆ IM WYCISK!

Uznałam ostatni za makabryczny ale dobrze przemyślany. Pod nim znajdował się
rysunek zaostrzonego kołka wycelowanego w komiksowego wampira.

—Odsuńcie się! Odsuńcie się! głośno rozkazał Chase, unosząc odznakę.

—Mamy prawo do protestu!

—Miłośnik wampirów! Prawo powinno być po naszej stronie! Kim jesteś? Fanem
wampirów?!

—Spójrzcie, on jest razem z pół wróżką / pół wampirem!

—Technicznie rzecz biorąc panowie – sprostowałam - jestem w całości wampirem.
Przedtem byłam w połowie człowiekiem a w połowie wróżką, ale...

Najwidoczniej facet nie docenił mojej próby korekty, bo rzucił się na mnie z kołkiem
w ręku, skierowanym w moją pierś. Chase wybił mu go z ręki nim ten zdążył
dosięgnąć celu.

—Spróbuj jeszcze raz, a wylądujesz prosto w pace! burknął inspektor.

—To nie zbrodnia zabić wampira! odparł mężczyzna patrząc na mnie z
niebezpiecznym błyskiem w oku.

—Może i nie, ale gwarantuję że znajdę przeciwko tobie wystarczającą ilość
dowodów by uziemić cię na dobrych kilka lat. Zaufaj mi.

Jego głos był ostry jak brzytwa. Mężczyzna się cofnął. Zastanawiałam się kiedyś
nad tym, jak naszemu przyjacielowi udaje się zachować taką kontrolę. Wynikało to
prawdopodobnie z wypicia Nektaru. Ale jak daleko posunie się jego przemiana?
Detektyw przepuścił mnie przodem, odgradzając tym samym od demonstrantów i tak
oto minęliśmy tłum bez dalszych incydentów. Chase pokazał odznakę portierowi i ten
wpuścił nas do środka. Znaleźliśmy się w przestronnym holu, oświetlonym miękkim
żółtym światłem.

Z sufitu błyszczał żyrandol a po obu stronach drzwi windy stali dwaj strażnicy. W
recepcji siedziała wspaniale wyglądająca kobieta.
Gdybym się na tym nie znała, pomyślałabym że to zmienne wilki. Przypuszczalnie
byli to zmienni. Mogły to być też wampiry ale jeśli tak, to musiały się odstawić na
wysoki połysk. Jakkolwiek wampiry są bardzo silnie, niewielu wygląda na takich.

Zatrzymaliśmy się przy pierwszej windzie, gdzie Chase ponownie pokazał swoją
legitymację. Mężczyzna skinął głową i wślizgnęliśmy się do kabiny. Chase wcisnął
przycisk jedenastego pietra i winda płynnie pomknęła w górę.

Drzwi otworzyły się z lekkim sykiem. Znaleźliśmy się w holu wyściełanym
bordowym dywanem. Ściany były w kolorze kości słoniowej, a tapicerka w kolorze
ciemnej wiśni. Wszystko wokół było wypolerowane na błysk. Pachniało starymi
pieniędzmi, komfortem i tradycją.

Zatrzymaliśmy się przed drzwiami z numerem 1133. Chase rzucił mi pytające
spojrzenie; skinęłam głową. Nacisnął na dzwonek który rozbrzmiał echem wewnątrz
mieszkania.

Po chwili Wade otworzył drzwi. Na mój widok uśmiechnął się, ale dostrzegłszy
inspektora zmarkotniał.

—Wade Stevens? Obawiam się że muszę prosić byś udał się z nami na komendę i
odpowiedział na kilka pytań w sprawie morderstw pięciu młodych kobiet. Dostaliśmy
telefon że jesteś w nie zaangażowany. Musimy wiedzieć gdzie byłeś w noc
przestępstwa.

Wade zamrugał, bardzo powoli. Jego uśmiech zamienił się na oskarżycielski.
Chwycił swoją skórzaną kurtkę i w ciszy udał się z nami z powrotem ku windzie.

Rozdział 18

Najwidoczniej Wade postanowił nie sprawiać żadnych kłopotów, bo bez oporów z
ponurym wyrazem twarzy wsiadł do samochodu Chase'a. Przez całą drogę śledziłam
wzrokiem ciemnego sedana. Zaparkowałam tuż za nimi na parkingu FH-CSI i
dołączyłam do nich.

—Chase wytłumaczył mi że nie miałaś z tym nic wspólnego, rzucił Wade posyłając
mi miękki uśmiech.

—Myślałeś, że ja...?

A! To stąd wziął się ten grymas!

—Ja tylko... cóż, przyszło mi do głowy. Myliłem się. Przepraszam.

Przytrzymał mi drzwi, a jego nowa skórzana kurtka zaskrzypiała lekko.
Prześlizgnęłam się pod jego ramieniem. Wszedł za mną, a za nim Chase. Inspektor
zaprowadził nas do sali konferencyjnej numer jeden, następnie zamknął za nami
drzwi i zapalił światło. Wade wysunął dla mnie krzesło po czym usiadł obok.

—OK, porozmawiajmy szczerze, zaczął. Otrzymaliście anonimowy telefon
informujący że jestem waszym mordercą. Co poza moim słowem może udowodnić
że nim nie jestem?

—Co robiłeś w parku wczorajszej nocy? spytałam. Pamiętam co mi mówiłeś ale
chciałabym abyś powtórzył to Chasowi. Jeśli mężczyzna który dzwonił chce cię
wrobić (być może cię obserwuje), nie byłoby dla niego trudnym rzucić na ciebie
podejrzenie.

—W parku? powtórzył inspektor. W którym parku?

—Tym mieszczącym się w dzielnicy Greenbelt, natknęłam się tam na Wade'a
ostatniej nocy, wyjaśniłam. Dłuższy czas rozmawialiśmy o tym co tam robił. Nie
wierzę by był naszym zabójcą ale powinniśmy wszystko wyłożyć na stół.

Pochyliłam się do przodu.

—Powiedziałeś mi że szukałeś mordercy.

—Tak, chciałem ci pomóc. Gdy po raz pierwszy powiedziałaś mi o nim,
przypomniało mi się spojrzenie jednego z wampirów ze spotkania kilka miesięcy
wcześniej. Pojawił się tylko raz i zaraz wyszedł, pozostawiając po sobie dziwne
uczucie. Pamiętałem że wspomniał iż mieszka w pobliżu Greenbelt Park.
Postanowiłem spróbować go wytropić.

—Dlaczego do nas nie zadzwoniłeś? zapytał inspektor, pisząc coś w swoim notesie.

—Zrobiłem tak. Zadzwoniłem ale powiedziano mi że jesteś poza biurem, więc
postanowiłem sam się rozejrzeć. Planowałem podzielić się z wami tym co odkryłem,
ale po tym jak Menolly powiedziała mi o Morio, duchach i Ivanie Krask, wyleciało
mi to z głowy, wyjaśnił wzruszając ramionami.

—Znalazłeś faceta którego szukałeś? spytałam.

Chase odłożył notatnik i długopis na stół.

—Nie. Przeczesałem cały park wzdłuż i wszerz ale jedyne co znalazłem to kilka
duchów. Jest ich tam sporo. Szczerze mówiąc - przyprawiły mnie o ciarki.
Wyszedłem tuż po naszej rozmowie (odwrócił się do mnie). Przy okazji, jak tam
Morio? Lepiej, mam nadzieję?

—Mam zamiar wstąpić do szpitala by się tego dowiedzieć. Ale przed tym sądzę że
Chase chciałby poznać twoje alibi w dniach w których popełniono morderstwa.

—Gdzie byłeś w nocy 3 grudnia?

—To jest dość łatwe. W tym dniu odbywało się spotkanie Anonimowych Wampirów.
Bylem tam od zachodu słońca by przygotować miejsce przed pojawieniem się grupy.
Pozostałem tam do czasu zakończenia spotkania o drugiej w nocy. Brett był ze mną.
Po wszystkim zdecydowaliśmy się wybrać na kręgle.

Chase i ja spojrzeliśmy na siebie.

—Kręgle? Grasz w kręgle? powtórzył inspektor próbując stłumić śmiech.

Wybuchłam śmiechem.

—Dlaczego mnie to nie dziwi?

—Tak się składa że uwielbiam kręgle! Jeszcze za życia byłem członkiem ligi! rzucił
w swojej obronie Wade, posyłając nam mroczne spojrzenie. I jeszcze dodam że
często wygrywam dwustoma punktami!

Odzyskując panowanie nad sobą, Chase odchrząknął.

—Bardzo dobrze. A potem? Pozostałeś tam aż do świtu?

—Nie. Po kręglach ja, Brett i Mandy poszliśmy do nowo otwartego klubu.

—Mandy? Kim jest Mandy? spytałam z uśmieszkiem na twarzy mrugnąwszy.

Skrzywił się i pochylił głowę.

—Mandy Treat. Moja nowa dziewczyna, oznajmił lekko się przy tym krzywiąc. To
dziewczyna którą wybrała dla mnie matka. Tak naprawdę nie mam ochoty z nią
wychodzić ale sama wiesz jaka jest moja matka...

O tak, wiedziałam doskonale! To z jej powodu zerwaliśmy zanim jeszcze naprawdę
zaczęliśmy się umawiać.

—Owszem, odparłam.

—Jak się nazywa ten klub? zapytał Chase chwytając długopis.

Wade w odpowiedzi rzucił mu pudełko zapałek. Wzięłam je do ręki. Widniejące na
nim logo na czarnym tle przedstawiało szkarłatną kroplę krwi kapiącą z kła. A sama
nazwa klubu brzmiała „Jagged Fang”.

—Jagged Fang? rzuciłam. To coś nowego. Dlaczego wcześniej o nim nie słyszałam?

—Został otwarty w zes

złym miesiącu, wyjaśnił Wade. Jego właścicielem jest

jeden

z naszych członków. Jest znacznie mniej niebezpieczny od Fangtabula lub U

Dominika. To klub stworzony z myślą o wampirach ale można tam również napotkać
ludzi którzy lubią igrać z ogniem. W budynku panuje ogólny zakaz gryzienia
klientów bez ich zgody, jak również używania w stosunku do nich hipnozy czy
uprawiania z nimi seksu. Również zakaz wstępu dla niepełnoletnich.

Chase ponownie przekartkował swój notes.

—W porządku, mamy twoje alibi na tę noc. Oczywiście, będę musiał porozmawiać z
Brettem i Mandy. Gdzie byłeś w dniu 26, 28 i 30 listopada? I pierwszego grudnia?

Wade wyjął PDA i zaczął przewijać strony.

—Cóż, nie narzekałem na brak zajęć, zażartował. Zobaczmy... 26: spotkanie
Anonimowych Wampirów. Obecnie odbywa się ono raz w tygodniu. Nie mam alibi
na po spotkaniu. Wróciłem do domu, oglądałem telewizję, czytałem, grałem w gry
wideo... Och! Czekaj! Mogę udowodnić to zapisem z logowania w internecie!
Zalogowałem się o północy i grałem aż do wschodu słońca w Superhero City.
Byliśmy w środku ataku, wyjaśnił.

O mój Boże! Nie dość że maminsynek, to jeszcze uzależniony gracz! To związek
którego z pewnością nie będę żałować!

—28-ego miałem randkę z Mandy. Spędziła ze mną noc.

Na moje spojrzenie wzruszył ramionami.

—Co? Ona mnie lubi! Nie jestem podekscytowany myślą spotykania się z nią ale też
nie odpycha mnie to. Jesteśmy przyjaciółmi z pewnymi korzyściami.

—Nie ma w tym nic złego, o ile wie że nie może liczyć z twojej strony na nic więcej,
rzuciłam ze śmiechem.

—Na 30-tego nie mam alibi. Co do 1-szego, zostałem w domu. Trochę czytałem a
potem wybrałem się na zakupy do Bartel Drugs po kilka drobiazgów.
Prawdopodobnie zachowałem gdzieś paragon z datą i godziną. Poza tym wybrałem
się do pralni mieszczącej się w piwnicy mojego budynku i rozmawiałem z kobietą
która wspomniała, że musi być w pracy o wpół do siódmej i że dostanie się tam
zajmuje jej czterdzieści pięć minut. Więc to musiało być pomiędzy szóstą a siódmą.
Przypuszczam że gdybyśmy pochodzili od drzwi do drzwi, moglibyśmy ją znaleźć.
Poza tym odbyłem długą rozmowę z moim kuzynem. Zadzwonił do mnie o 6-tej rano
i rozmawialiśmy około godziny - aż do wschodu słońca.

Chase krzywiąc się opadł na oparcie fotela.

—Wow Stevens! Prowadzisz bardzo ekscytujące życie wampira!

Wade spojrzał na niego i dojrzałam rumieniec na jego twarzy.

—Chłopie, masz szczęście że nie interesują mnie testosteronowe bitwy. Mógłbym cię
skasować jak pitbull. Być może wyglądam jak amator-hobbysta, ale mógłbym
rozwalić ten pokój w mgnieniu oka.

Poruszył się na krześle, a jego skórzane spodnie zaszeleściły delikatnie zaś kły
wysunęły się lekko. Poczułam jak przechodzi mnie dreszcz. Wade stał się twardy, a
jego nowy wygląd sprawiał że wyglądał sexy. Uspokój się dziewczyno! Z Romanem,
Nerissą i od czasu do czasu ze schadzkami z Rozem miałam wystarczająco do roboty.
Usunęłam Vanzira z listy, przynajmniej do czasu gdy nie wyjaśni się bajzel z Camille.
Nie chciałam być przy tym jak Flam dowie się że Vanzir przeleciał Camille. Będzie
przy tym z pewnością dużo krwi i nie byłam pewna czy łowca snów wyjdzie z tego
żywy...

W każdym razie wolałam nie ryzykować przebywaniem w pobliżu. Nie żartowało się
ze smokami, szczególnie wściekłymi.

—Co sądzicie o moich alibi? spytał Wade bawiąc się zamkami w rękawach swojej
kurtki.

Chase wzruszył ramionami i wsunął notes do kieszeni.

—Jak dla mnie w porządku. Szczerze mówiąc, byłem pewien że nie jesteś naszym
zabójcą. Ale jak już mówiłem, muszę sprawdzić wszystkie tropy. A facet który
dzwonił, wydał mi się bardzo pewny siebie. Mówił że prostytutki były dziwkami
krwi i że słyszał jak mówisz iż dobra dziwka krwi to martwa dziwka krwi. Nie wierzę
ani jednemu jego słowu ale jak zawsze muszę wszystko sprawdzić. Nie rozumiem
natomiast dlaczego komuś zależy aby cię wrobić?

Zerknęłam na Chase'a a potem na Wade'a.

—Dziesięć do jednego że to Terrance. Jeszcze nie wie że zrezygnowałeś z wyścigu.
Stara się zdyskredytować cię w oczach nadprzyrodzonej społeczności.

—Cóż, może sobie chcieć ale i tak nie dopnie swego. Pamiętaj... (uniósł wzrok).
Obiecałaś że upadnie jeśli wycofam swoją kandydaturę.

—Wiem, i tak się stanie.

—Bardzo dobrze. Więc jeśli nie macie więcej pytań, mam inne rzeczy do zrobienia.

To mówiąc wstał i skierował się do drzwi, a następnie bezszelestnie wyszedł.

—Czy powinienem wiedzieć o co chodzi z Terrance'em i klubem Fangtabula? spytał
Chase patrząc mi prosto w oczy.

—Niespecjalnie. Idę sprawdzić co z Morio. Spotkajmy się na miejscu, ok?

—Jasne. Właśnie zaszufladkowałem tego informatora-donosiciela pod "P", czyli
przegrany. Zawahał się, po czym dodał: czy mogę ci coś powiedzieć, ale pod
warunkiem że nie powiesz o tym Delilah?

—Na miłość bogów, czy wszyscy muszą powierzać mi swoje sekrety? Możesz, ale
nie obiecuję trzymać gęby na kłódkę. W każdym razie nie gdy uznam że może jej to
zaszkodzić.

Byłam już zmęczona byciem powiernikiem wszystkich. Nie leżało to w mojej
naturze.

—I tak koniec końców się dowie, odparł Chase westchnąwszy. Ja... zaprosiłem
Sharah na randkę. Nadal nie jestem gotowy by się z kimś wiązać i nie wiem czy
kiedykolwiek będę... ale... czuję się samotny, a ona wspomniała o filmie który
chciałaby zobaczyć i tak się składa, że ja również chciałbym go obejrzeć… to nie tak
że od razu się z nią prześpię, ale... (speszony osunął się na krzesło i pokręcił głową).
Być może to jest zły pomysł.

—Zaraz, zaraz! Zwolnij i uspokój się, ok? Posłuchaj mnie (położyłam ręce na jego
ramionach). Wszystko jest i będzie dobrze. Delilah i Shade są dla siebie stworzeni.

Wiem że Delilah nie miałaby ci tego za złe. Dlatego nie musisz się tłumaczyć ani
mnie ani nikomu innemu. Rozumiesz?

Zagryzł wargę. Wydawało się że odczuwał zarówno ulgę jak i przerażenie.

—OK (odetchnął głęboko i wypuścił powietrze z lekkim sykiem). Chyba po prostu
się boję. Wiem że nie jestem gotowy by z kimś być, ale... nie lubię również być w
domu sam. Propozycja wyjścia razem do kina wydała mi się tak naturalną rzeczą...
Tak naprawdę nie wierzyłem że się zgodzi.

—Chase... (usiadłam na stole machając nogami). Ostatnimi czasy przydarzyło ci się
wiele rzeczy naraz. Jesteś wystarczająco inteligentny by uznać iż potrzebujesz czasu
by wszystko sobie poukładać ale to nie oznacza że powinieneś być z tym sam. Masz
prawo wyciągnąć rękę do kogoś i szukać pocieszenia. Jednak... nie myl tego z
miłością. Daj sobie czas. Nie spiesz się. Nie naciskaj. I nie pozwól nikomu wywierać
na siebie presji. Niech sprawy toczą się swoim własnym rytmem. W końcu może
wszystko skończy się na obejrzeniu dobrego filmu i zjedzeniu hot doga z
przyjacielem, rozumiesz?

Chase zachichotał cicho.

—Od kiedy jesteś taka mądra? Prowadzisz w tajemnicy rubrykę „listy od serca”?

—Boże uchowaj! Ledwo co udaję mi się zarządzać własnym życiem! Urwałam, po
czym roześmiałam się. Spójrz na nas! Siedzimy tutaj i gawędzimy jak starzy
znajomi! Tęsknię za czasami gdy uwielbiałam cię straszyć! Pamiętasz? Chuchałam ci
w szyję po to tylko by zobaczyć jak podskakujesz pod sufit...

Zaśmiał się, a ja razem z nim.

—Od zawsze mnie przerażałaś i nadal drżę gdy mnie zaskoczysz, przerwał po czym
dodał: mnie również tego brakuje. Trochę... byłem pewny że skończysz wgryzając mi
się w szyję. Nieraz zastanawiałem się czy... po tym zapadła cisza.

Nie chciałam by pozostały między nami jakieś niejasności. Byłam już zmęczona
skrywaniem tajemnic i chciałam byśmy raz na zawsze wszystko sobie wyjaśnili.

—Nieraz zastanawiałeś się jakie byłoby to uczucie gdybym cię ugryzła i wypiła
twoją krew? skończyłam za niego.

Zarumienił i skinął głową w milczeniu.

—Cóż ... jest to zmysłowy akt który wykracza poza wszelkie wyobrażenia ale to
również ciemna i mroczna ścieżka, bardzo niebezpieczna dla ludzi. Człowiek, nawet
z wydłużonym czasem życia i rozwijającymi się mocami, nie jest stworzony do roli
wampirzej dziwki.

Od uzależnienia od wampira który się tobą pożywia nie ma odwrotu. Tak, to jest
strasznie seksowne, jeśli twój właściciel tak zechce, ale nic dobrego z tego nie
wynika. Dlatego nigdy nie żywiłam się Nerissą i nigdy nie będę. Ona jest moją
dziewczyną a nie lunchem...

Na ustach zamigotał mu uśmiech, a potem skinął głową.

—Dzięki. Potrzebowałem to usłyszeć. Wiedziałem o tym, ale...

—Ale i tak byłeś ciekaw, to naturalne.

—Taak. Nie dawało mi to spokoju. Myślę że nie byłbym w stanie być dziwką krwi.
Ale z tobą, która jesteś tak atrakcyjna... twoimi przerażającymi dredami oraz byciem
twardą tak że nikt ci nie podskoczy... kto wie, może bym się skusił. Wiele się od
ciebie nauczyłem. Dziękuję Menolly (wstał z plikiem papierów w ręce i ruszył do
drzwi). Do zobaczenia wkrótce.

Wyszłam zaraz za nim i skierowałam się w drugą stronę korytarza, nie wiedząc co o
tym myśleć. Chase nigdy nie wykazywał fascynacji wampirzą kulturą.
Zastanawiałam się ile tajemnic jeszcze wyjawi po wypiciu Nektaru Życia?

Pchnąwszy drzwi do szpitala, ujrzałam Sharah.

—Jak się ma…?

Pokręciła głową i pociągnęła mnie do swojego biura.

—Śpi. Posłuchaj, poczyniłam pewne poszukiwania. I jest jedna rzecz która może
przyspieszyć jego remisję, ale wpierw chciałam dowiedzieć się co o tym myślisz.

—Ja? spytałam z zaskoczeniem. Ale co to ma ze mną wspólnego?

—Cóż... westchnęła.

—Powiedz mi.

—Podając mu twoją krew. Tylko trochę. Nie na tyle by go przemienić. Słyszałam że
krew wampira ma dla śmiertelników silne właściwości lecznicze.

O nie! Były to słowa których nie chciałam usłyszeć. Nie chciałam nawet o tym
myśleć!

—On nie jest śmiertelnikiem tylko demonem, przypomniałam jej. Nie wiemy jak
zareaguje na krew wampira...

—Menolly, jego rany się nie goją (zerknęłam w stronę poczekalni, dojrzałam Vanzira
i Trilliana ale nie Camille).

—Czy oni... czy moja siostra o tym wie?

Elfica pokręciła głową.

—Nie, jeszcze z nimi nie rozmawiałam. Chciałam wpierw skonsultować to z tobą.
Jeśli odmówisz, nie będę więcej poruszała tego tematu. Myślę że byłoby lepiej gdyby
to była twoja krew, bo jesteście przyjaciółmi. Inny wampir mógłby skorzystać z
okazji i w ten sposób zdobyć przewagę nad Morio. Tobie natomiast ufam.

—Ile potrzebujesz?

Sharah wzięła do ręki strzykawkę która mieściła na oko jakieś sto dwadzieścia
mililitrów.

—Wiesz, to niewiele w sytuacji zawieszenia między życiem a śmiercią.

Kiwnęłam głową z powagą.

—Masz rację. Ale czy jesteś pewna że to zadziała?

—Nie. Wiem jednak że jeśli to nie zadziała, to będziemy musieli wynaleźć inny
sposób i to szybko - inaczej on umrze.

—Pieprzone duchy! Dlaczego jego obrażenia się nie goją? Co temu zapobiega?

Sharah dała mi znak bym usiadła.

—Duch który go zaatakował należał do kategorii wygłodniałych. Początkowo osłabił
Morio wysysając jego siłę życiową. Kołek wyrządził mu dużo więcej szkód niż
myśleliśmy na początku. Jednakże niemożliwym jest wykonanie transfuzji energii,
chyba że wasz przyjaciel Vanzir jest w stanie zmienić swoja technikę dając zamiast
brać.

Pokręciłam głową nie wspominając o tym iż obecnie nie jest w stanie nawet brać...

—Nie. To niemożliwe. A co z magią? Musi istnieć jakieś zaklęcie które przywraca
energię życiową lub wzmacnia moce...

Skrzywiła się wskazując na stos książek.

—Spędziłam dzień na przeglądaniu książek, w nadziei na znalezienie czegoś co
mogłoby zadziałać. Camille nie zna żadnego zaklęcia w tym rodzaju. Roza i Flama
nie ma więc nie możemy zasięgnąć ich porady.

Nie śmiem pytać w żadnym z magicznych sklepów, biorąc pod uwagę wasz związek
z Van i Jaycee... nadal przebywają na wolności i pod przykrywką pomocy mogliby go
otruć.

A co z Wilburem? Pomyślałam, ale od razu odrzuciłam ten pomysł. Wilbur co prawda
był dobry, ale nie w tej dziedzinie.

—Czyli krew wampira jest jedyną realną opcją jaką znalazłaś?

—Dokładnie.

Siedziała w milczeniu obok mnie gdy rozważałam wszystkie za i przeciw. Oddanie
tej ilości krwi Morio nie przemieni go w wampira ale wystarczy do utworzenia więzi
między nami... a nie byłam pewna czy tego chcę...

A ponieważ był demonem, nie wiedzieliśmy jak zareaguje i czy nie pojawią się inne
problemy. Jedno było pewne: nie mogliśmy pozwolić mu umrzeć. Nie mogłam
odmówić, zwłaszcza jeśli istniała choćby najmniejsza szansa na to, że moja krew go
uzdrowi.

—Pomów o tym z Camille. Jeśli wyrazi zgodę, zrobię to.

Sharah poklepała mnie po ramieniu.

—Dziękuję Menolly. Wiem jak się czujesz na myśl o wymianie krwi i jestem
świadoma że nie jest to dla ciebie łatwe.

Myślami wróciłam do Romana. Dzielenie z nim krwi nie było nieprzyjemne... ale
obecna sytuacja była zupełnie inna. Nie chodziło o przeżycie ekstazy z wampirem
starszym od samych gór ale oddanie krwi poważnie rannemu szwagrowi w nadziei,
że to uratuje mu życie... ale za jaką cenę? To mogło mieć dla niego poważne
konsekwencje. Morio może się zmienić, podobnie jak Chase po wypiciu Nektaru
Życia.

Człowiek któremu by wstrzyknięto wampirzą krew, prawdopodobnie dostałby
zastrzyku energii co wprawiłoby go w stan euforii i być może na stałe zmieniło. Co
do Yokai...

Sharah wstała. Obserwowałam jak znika w korytarzu. Tyle kłopotów! Tyle cierpienia
i krwi! Wszystkie trzy tkwiłyśmy w tym po szyję! Camille z jej magią śmierci,
Delilah w roli oblubienicy śmierci, a na końcu ja... nieumarła. A do tego wszystkiego
niebezpieczeństwo zagrażające nam wszystkim ze strony Skrzydlatego Cienia.

Czasami fantazjowałam o tym by Skrzydlaty Cień po prostu wykonał swój ruch a
nam jakimś cudem udało się go znokautować i poderżnąć mu gardło.

Ale jego celem było zniszczenie obu światów. Istniało duże prawdopodobieństwo że
przejedzie przez nas jak buldożer.

Modląc się w duchu o odrobinę szczęścia, wyszłam z biura Sharah i ignorując
Vanzira i Trilliana, weszłam do sali w której leżał Morio. Była tam Sharah i
rozmawiała z moją siostrą.

Camille była blada, bledsza niż sam księżyc. Odwróciła się do mnie z szeroko
otwartymi oczami.

—A więc zrobisz to?

Wytrzymałam jej wzrok. Miała nadzieję że powiem „tak”, ale wiedziałam że nigdy
by mnie o to nie błagała. Zostawiłaby mi wolny wybór, nawet jeśli kosztowało by to
życie jednego z jej kochanków. Jakby nie patrzeć - byłyśmy siostrami.

Skinęłam głową i otworzyłam ramiona.

—Jeśli chcesz zrobię to, odparłam wziąwszy ją w ramiona. Nie mam pojęcia jaki to
będzie miało na niego wpływ, ale chcę spróbować.

—A więc proszę, ocal go jeśli możesz.

Pochyliła się w stronę demona lisa i pocałowała go w wilgotne czoło. Miał zamknięte
oczy, a z jego ciała sterczały wszelkiego rodzaju rurki, wenflony i kroplówki.
Wyglądał jak człowiek-maszyna.

Jego czoło i klatka piersiowa pokryte były potem. Widziałam jego szeroko otwartą i
opuchniętą, czerwoną ranę na boku. Była zszyta jakimiś nićmi, być może pajęczą
siecią. Rana była z grubsza zamknięta, aczkolwiek wyciekała z niej mieszanina ropy i
krwi i kapała jednostajnie do miski umieszczonej na podłodze.

—O mój Boże, wyszeptałam.

Nie miałam pojęcia jak strasznie to wygląda. Zwróciłam się do Sharah:

—Zrób to.

Usiadłam na pobliskim stołku i zdjęłam kurtkę, podczas gdy elfica chwyciła
strzykawkę. Spojrzała na moje ramiona pokryte bliznami.

—Gdzie? Nie jestem pewna czy znajdę żyłę...

Przerzuciłam włosy na bok.

—W szyję.

Przyłożyłam palce w poszukiwaniu żyły. Po chwili poczułam szalenie wolno krążącą
krew która nie była już napędzana przez bicie serca, ale przez nieznaną siłę która
wywoływała wampiryzm.

Camille uklękła obok mnie.

—Dziękuję...

—Podziękujesz mi jeśli to zadziała.

Obserwowałam jak lekarka przygotowuje strzykawkę. Igła która była przymocowana
do zbiornika będącego w stanie wypełnić dużą fiolkę, miała dobre siedem
centymetrów. Sharah przetarła moją szyję spirytusem a następnie wbiła igłę prosto w
moja tętnicę szyjną.

Gdy igła weszła w moje ciało, poczułam zaledwie lekkie ukłucie ale dotyk zimnego
metalu był nadzwyczaj kojący... zupełnie jakby było mi to przeznaczone...

Sharah dołączyła do igły hermetycznie zamykaną próżniową próbówkę i krew
zaczęła spływać.

Kątem oka widziałam jak jej poziom rośnie z każdą minutą. Krew wampirów jest
znacznie ciemniejsza i gęstsza od zwykłej krwi. Jest koncentratem siły życiowej.

Muszę pić krew która się zmienia płynąc przez moje ciało, moje żyły, magiczna rzeka
życia utrzymująca mnie po tej stronie kurtyny. Z braku krwi nie mogę umrzeć, ale
mogłabym zasnąć albo oszaleć cierpiąc straszny głód.

Sharah w końcu skończyła i wyjęła strzykawkę, po czym przykleiła plaster na mojej
szyi. Odłączyła fiolkę i umieściła ją wewnątrz innej strzykawki.

Zbliżywszy się do Morio, spojrzała na mnie i na moją siostrę.

—Powiedzcie jeśli chcecie bym tego nie robiła. W chwili gdy wstrzyknę krew do
jego krwiobiegu, nie będzie odwrotu.

—Błagam, pomóż mu! poprosiła Camille, następnie wzięła głęboki oddech i powoli
wypuściła powietrze zaciskając oczy.

Skinęłam głową.

—Do dzieła!

Teraz albo nigdy, pomyślałam. Może go uleczyć albo nie. Może obrócić się
przeciwko nam wszystkim i sprowadzić go na ścieżkę którą nie jest gotowy podążać.
Ale przez trawiącą go gorączkę, nie był w stanie sam nam powiedzieć czego chce a
czego nie. Musieliśmy liczyć na Camille, mając nadzieję że dokonała właściwego
wyboru. Jakby czytając w moich myślach, moja siostra spojrzała na mnie.

—Powiedziałby: „Śmiało!” On cię szanuje, Menolly. On nie boi się naszej magii
śmierci, tym bardziej nie przeszkodzi mu odrobina wampirzej krwi w organizmie.

Miałam nadzieję że miała rację. Nie dlatego że obawiałam się iż będzie się
sprzeciwiał, ale niepokoiło mnie to jak Nektar Życia wpłynął na Chase'a. Dlatego
denerwowałam się tym jaki wpływ może mieć moja krew na istotę taką jak Morio...

Moje siostry i ja byłyśmy iloczynem dwóch różnych ras, a to fatalnie wpływało na
nasze moce. Naraz w myślach ujrzałam obraz Frankensteina tańczącego z dr
Jekyllem i Mr Hyde'm.

Czy Yokai stanie się takim potworem? Czy po prostu wpadam w paranoję?

—W porządku.

Sharah powoli zaczęła wstrzykiwać krew w opuchnięte ciało wokół rany. Cała nasza
trójka patrzyła jak moja krew sączy się do organizmu Morio.

Rozdział 19

Pokój pogrążony był w mroku. Głęboka cisza i trzy pary oczu wpatrzone w ranę
Morio. Nie byłam pewna czego się spodziewać. Nagle usłyszeliśmy syk, następnie
rana zaczęła się pienić i zaczęła z niej stałym strumieniem wypływać oleista biała
ciecz zmieszana z krwią. Poziom smrodu rósł nieubłaganie.

Nagle Morio się poruszył, a ze wszystkich jego porów lał się pot. Jęknął i zaczął
przyjmować swoją demoniczną postać. Więzy którymi był skrępowany groziły
zerwaniem.

—Przestań kochanie! Próbujemy uratować ci życie!

Camille pochyliła się nad nim, unikając jego długich szponów usiłujących jej
dosięgnąć. Jej wyraz twarzy przyprawiał mnie o lęk. Ostatni raz gdy go u niej
widziałam, było to zaraz po mojej przemianie gdy wróciłam do domu z celem zabicia
moich bliskich i przemienienia ich w wampiry.

Rozpacz malująca się na jej twarzy była czystym wyrazem targających nią uczuć,
zarówno determinacji jak i chęci poddania się.

Morio wydał z siebie ostry skowyt, który następnie przemienił się w krzyk i pomimo
protestów Camille, kontynuował przemianę miotając się pomiędzy swoimi trzema
formami. Wpierw lisa, następnie demona, a na końcu człowieka. Działo się to tak
szybko iż trudno było nadążyć wzrokiem. Cały proces najwidoczniej go zmęczył.
Łóżko nasączone było potem.

Przerażona Sharah wezwała pomoc ale żaden z jej ludzi nie był w stanie zbliżyć się
do Yokai, bo ten walczył.

Camille wspięła się na łóżko, usiadła na nim okrakiem i unieruchomiła go, podczas
gdy mężczyźni wzmocnili jego więzy. W tym samym czasie elfica skorzystała z
okazji i zrobiła mu zastrzyk. Kilka sekund później przestał się miotać.

—Co się z nim dzieje? spytała złowieszczo moja siostra.

—Nie wiem... ale spójrzcie! krzyknęła elfica wskazując na ranę.

Sącząca się z rany ropa zaczęła wolniej wypływać, a następnie stała się tylko strużką
płynącej krwi. Minutę później w ogóle przestała płynąć.

Sharah wyniosła pełną miskę krwi i ropy, po czym umyła ręce. Camille zeszła z
łóżka, podczas gdy Sharah uważnie przyglądała się ranie.

—Zaczyna się goić, oznajmiła.

Faktycznie, na naszych oczach jego ciało zaczęło się regenerować. Mięśnie i ścięgna
łączyły się razem, tworząc nową tkankę. Dwadzieścia minut później rana była
opuchnięta ale infekcja zniknęła pozostawiając po sobie jedynie bliznę.

—Myślę że przez dłuższy czas pozostanie w łóżku ale wyjdzie z tego, oznajmiła
Sharah odrzucając ramiona do tyłu (dotknęła rany czubkiem palca). Zakażenie
zniknęło. Nie wiemy ile czasu będzie potrzebował na odzyskanie utraconej energii
życiowej. Nic więcej nie możemy dla niego zrobić. Pozostaje nam czekać, a to
zajmie mu trochę czasu.

Camille płacząc cicho, oklapła na podłogę.

—Dziękuję wam. Dziękuję że mu pomogliście (spojrzała na Sharah i mnie). Gdyby
nie wy, umarłby.

—Hej błagam! elfica uśmiechnęła się zerkając na mnie. Nadal nie wiemy jaki wpływ
będzie miała na niego krew wampira. Będziecie musieli go obserwować.

Camille skinęła głową i wytarła oczy wierzchem dłoni.

—W porządku.

Wychodziłam z Sarah z pokoju, gdy nagle poczułam dziwne ciągniecie, zupełnie
jakby elastyczna gumka trzymała mnie przywiązaną do... o cholera! Do Morio!
Powstało między nami połączenie! Co to oznacza?

Odwróciłam się do elficy.

—Musisz wrócić i sprawdzić czy wciąż żyje, wyjaśniłam szybko. Dzieje się coś
dziwnego. Czuję połączenie między nim a sobą. On jest demonem a moja krew krąży
w nim... Nie jestem pewna co to dla nas oznacza...

Sharah spojrzała na mnie.

—Co takiego? Co masz na myśli?

—Mówiłam ci, między nami powstała więź. Opuszczając salę poczułam jak coś się
naciąga. Wątpię by wynikło z tego coś dobrego.

Elfica zamrugała i bez słowa zawróciła, następnie uniosła jego rękę i zmierzyła puls,
po czym marszcząc brwi przyłożyła do jego piersi stetoskop.

Camille wyglądała na zaniepokojoną ale Sharah zapewniła ją że wszystko jest w
porządku i dołączyła do mnie na korytarzu.

—Żyje. Nie wiem skąd się wzięła ta więź. Już mówiłam że nie wiem jaki wpływ
będzie miała na niego twoja krew. Najwidoczniej wywołała psychiczny związek
między wami. Ale on wciąż oddycha, a bez twojej krwi już by nie żył. A teraz jeśli
wybaczysz, muszę przespać się godzinkę lub dwie. Odkąd tu trafił, poświęciłam całą
swoją energię by utrzymać go przy życiu.

Wyczerpana z westchnieniem machnęła lekko ręką i odeszła wgłąb korytarza.
Obserwowałam ją w milczeniu a następnie weszłam do pokoju Morio. Moja siostra
posłała mi pytające spojrzenie. Nie wiedziałam co powiedzieć. Ja też nie rozumiałam
tego co się działo.

Zbliżywszy się do łóżka, ponownie wyczułam to dziwne i wręcz intymne
przyciąganie... jego długie czarne włosy lepiły się od potu. Pielęgniarki gestem
nakazały nam wyjść - chciały wymienić pościel.

Stanęłam w pobliżu mojej siostry.

—A więc?

—Myślę że... mam wrażenie że powstała między nami więź. Nie wiem co ona
oznacza ani jak długo się utrzyma ale lepiej będzie go ostrzec, tak by nie było to dla
niego zaskoczeniem.

Z namysłem skinęła.

—Z pewnością, przekonamy się o tym gdy odzyska przytomność.

Nie wiedziałam jak sama sobie z tym radzi. Położyłam dłoń na jej ramieniu.

—Camille, nigdy nie chciałam żeby to się stało...

Roześmiała się cicho.

—Menolly, uratowałaś mu życie. Jestem gotowa zapłacić każdą cenę. Nie
przepraszaj. Mam nadzieję że efekt okaże się tymczasowy i łatwo będziemy mogli z
tym żyć. Wkrótce się dowiemy.
Bez słowa odciągnęłam ją od pokoju Morio.

—Słuchaj... wiem co się wydarzyło pomiędzy tobą a Vanzirem. Nic nikomu nie
powiem dopóki sama nie będziesz miała potrzeby aby to zrobić. Ale jeśli poczujesz
że cię to przerasta, nie wahaj się do mnie przyjść. Zapewniam cię że wcześniej czy
później Flam dowie się o wszystkim. Twój mąż jest inteligentny i ma temperament...

Wpatrywała się we mnie w zdumieniu, następnie cofnęła się.

—Nie chcę by ktokolwiek się o tym dowiedział!

Zamilkła spoglądając na mnie udręczonym wzrokiem.

—To było straszne, Menolly. Kiedy wynieśliście Morio, zaatakował nas kolejny
duch. Vanzirowi udało się go osłabić wysysając z niego siły a ja rzuciłam w niego
kulą energii. Zmusiliśmy go do wycofania się ale moja magia zbudziła coś w
Vanzirze. Krzyczał bym wyszła. Chciałam wspiąć się po drabinie ale nie mogłam
znaleźć moich rękawiczek, a żelazne pręty...

O cholera! W wyobraźni ujrzałam całą scenę... moja spanikowana siostra w
ciemności, martwiąca się stanem Morio, przerażona obecnością ducha, bez
rękawiczek, pomiędzy pragnieniem Vanzira a wściekłością wroga…

—Co się stało?

Łowca snów nie mógł mnie okłamać, ale chciałam usłyszeć to z ust Camille.

—Vanzir... Vanzir był jak szalony. Musiał się pożywić. Szukając gorączkowo
rękawiczek, poczułam jak wszedł do mojego umysłu. Zaczął pić ze mnie. Czułam jak
jego macki, iskra po iskrze, przywierają do moich myśli. I w tamtej chwili
przypomniałam sobie co mówił... że magia jest dla niego niczym afrodyzjak...
Próbowałam zmusić go aby przestał.

—Zrobił to?

—Próbował. Wyglądał jakby cierpiał... błagał bym uciekała. Ale gdzie mogłam iść?
Nie miałam innego wyboru jak wrócić do tuneli lub poparzyć dłonie metalowymi
prętami... więc uniosłam spódnicę, ujęłam jego dłonie... i położyłam je na swoich
biodrach. Myślałam że wszystko zniosę, byle tylko pozbyć się go z mojej głowy.
Mam na myśli... to tylko seks. Ale on karmił się moją magią… to było straszne.

Zacisnęła mocno powieki i pochyliła głowę.

—Więc… czy zrozumiał co mu oferujesz?

—Tak. Popchnął mnie na ścianę i błyskawiczne dotknął mojego ciała, wyciągając
macki z mojej głowy. O wiele łatwiej było uprawiać z nim seks niż pozwolić mu się
mną karmić.

Skinęłam głową, rozumiałam jej argumentację. Dla niej seks był po prostu seksem.
Jednakże nie wkładała w niego swego ducha ani swojej magii.

—Ale gdy my… no wiesz... weszła we mnie Matka Księżyca.

—Czy ci powiedział?

—Tak. Powiedział że stracił zdolność do pożywiania się.

—To nie był mój wybór. Matka Księżyca ukarała go za tknięcie mnie.

—A potem? Co się stało potem?

—Nic. Patrzyliśmy na siebie. Mogłam go zabić na miejscu, ale zbyt dobrze go
rozumiałam. Wiem kim sama się staję gdy owładnie mną szał polowania. Wiem co
czyni z tobą żądza krwi, podobnie jak pełnia dla Delilah. Niczym się to tutaj nie
różni. Atakując ducha próbował ratować moje życie, a ja jego.

—Działać czy nie, koniec końców to samo gówno.

—Tjaa. Co teraz zrobi bez swoich mocy? Często powtarzał że nie lubi być demonem-
łowcą snów, ale myślę że kłamał. Teraz... jest pusty i otwarty jak świeża rana. Oboje
jesteśmy ofiarami okoliczności.

Skinęłam głową.

—Tak, on również to powiedział. Tak naprawdę nakazałam by wszystko mi wyznał.
Dobrowolnie nie chciał tego zrobić. Chciałam tylko...

—Chronić mnie? Nie mogę powiedzieć, że to nie miało na mnie wpływu, ale byliśmy
przyparci do muru do cholery! Obawiam się tylko, że Flam nie zrozumie tego w ten
sposób. Muszę o tym powiedzieć wszystkim mężom, bo pewnego dnia jeden z nich
poczuje że spałam z kimś z zewnątrz. Tak się boję że zabiją Vanzira... (zadrżała, a łzy
spływały jej po policzku). To wszystko jest tak popieprzone!

—Nie martw się - pomogę ci, obiecałam. Myślę że Vanzir przez jakiś czas powinien
trzymać się z dala. Może byłoby mądrze gdybyś porozmawiała z Flamem poza
domem. Trillian z pewnością pomoże nam go uspokoić... (zawahałam się). Naprawdę
przykro mi że tak się stało, Camille.

W odpowiedzi posłała mi smutny uśmiech.

—Wiesz, ironią w tym wszystkim jest to, że gdybym nie była szczęśliwą mężatką to
prawdopodobnie skorzystałabym z okazji i przespałabym się z Vanzirem. On jest
naprawdę gorący i na swój sposób mnie pociąga ale kocham moich trzech mężów i
gdyby nie okoliczności, nigdy bym tego nie zrobiła.

Skinąwszy, zaprowadziłam ją do pokoju Morio.

—Nie martw się, kochanie. Wiem że gdybyś mogła, wybrałabyś inną opcję. Nie
zrobiłaś nic złego. Powiem nawet więcej, uległaś empatii i go nie zabiłaś.

—Myślę że Matka Księżyca wyrządziła już wystarczająco wiele szkód. Czy
mogłabyś mi przynieść butelkę wody? Moje oczy są tak wypłakane że aż bolą.

Skierowałam się w kierunku automatów, podczas gdy Camille dołączyła do swojego
męża.

Raz jeszcze poczułam tę dziwną chęć by być blisko niego... czym prędzej wrzuciłam
monety do automatu i chwyciwszy butelkę wróciłam do Camille.

Przekroczywszy próg, ze zdziwieniem zauważyłam że gdy nas nie było, Morio się
przebudził. Camille siedziała blisko niego, uśmiechnięta od ucha do ucha. A na jej
twarzy malowały się radość i ulga.

Roześmiała się na coś co powiedział, a następnie pochyliła się obdarzając go długim i
leniwym pocałunkiem. Doznałam kolejnego szoku widząc jak zapuszcza dłoń pod jej
spódnicę a ona nie protestuje.

—Hej, wy dwoje! Jestem prawie pewna że Sharah byłaby przeciwna tego typu
zabawom. Ochłońcie! Potrzebujesz czasu na... umilkłam spoglądając na jego ranę
która była prawie zamknięta, pozostała tam tylko cienka czerwona szrama!

—Wow! Twój stan uległ znacznej poprawie i to w ciągu ostatnich piętnastu minut!

Morio usiadł wolno. Co jak co ale nie spodziewałam się iż nastąpi to tak szybko!

—Masz rację, nie jestem jeszcze w stanie wstać. Tego typu zabawy będą musiały
poczekać... naraz nasze oczy się spotkały. Poczułam jak sztywnieje. Menolly... nie
kończąc zdania otworzył ramiona a ja bez zastanowienia rzuciłam mu się na szyję.
Wydawało się to tak naturalne... ale zaraz wzięłam się w garść i nim nasze usta
zdążyły się dotknąć, cofnęłam się.

Camille spojrzała na nas z uniesionymi brwiami. Zdawała się być bardziej zamyślona
niż wściekła.

—Cholera! Co to za szaleństwo?! zawołał Morio odsuwając się ode mnie
gwałtownie, jednak przez krótką chwilę jego ręce spoczywały na mojej talii...

—To zapewne z powodu więzi, zasugerowała Camille. Menolly... czy myślisz że to
pozostawi u was obojga jakiś ślad?

Jego wzrok przeskakiwał z jednej na drugą.

—Jaka znowu więź? O czym wy mówicie? Co się tutaj dzieje??

—Ty... cóż... Menolly proszę... wymamrotała Camille, posyłając mi błagalne
spojrzenie.

Westchnęłam.

—Cierpiałeś na poważną infekcję, Morio. Byłeś bardzo ciężko chory. Aby ocalić ci
życie, Sharah wstrzyknęła ci odrobinę mojej krwi. Tak oto część mnie krąży teraz w
twoich żyłach. Najwyraźniej to wystarczyło by utworzyć więź między nami.

Morio jęknął.

—Czy byłem aż tak chory?

—Tak kochanie, odparła spokojnie moja siostra. Groziło że cię stracimy.

—Czy macie pojęcie jaki wpływ będzie miała na mnie krew wampira?

—To właśnie jest problem, nie wiemy. I coś mi mówi że nie będzie to nic dobrego.

Camille westchnęła siadając na krześle.

—Ty nam powiedz, rzuciłam siadając obok niej. Czego możemy się spodziewać?

—Krew wampira tworzy więź między dawcą a biorcą. Jest podobna do więzi łączącej
ojca z nowo stworzonym wampirem... to również sprawi że jak tylko wyzdrowieję,
przez cholernie długi czas będę znacznie silniejszy i... spojrzał na Camille. Nie martw
się kochanie, nie porzucę cię dla twojej siostry. Ale będzie lepiej by w ciągu
najbliższych kilku tygodni Menolly nie przebywała ze mną sam na sam . Mój
demoniczny charakter będzie się pogłębiał i…

Nie chciałam się do tego przyznać ale zrozumiałam co ma na myśli. Już teraz
chciałam odepchnąć moją siostrę, następnie rozebrać się i dołączyć do niego w łóżku.
Najwidoczniej on nie odczuwał tej samej zaborczości w stosunku do mnie lub dzięki
bogom ukrywał ją wystarczająco dobrze.

—On ma rację. Jesteś moją siostrą, krwią z krwi, ale nawet ja nie wiem jak długo to
potrwa. Morio pozostanie w szpitalu przez kilka dni... w tym czasie postaram się
trzymać z dala.

Nie zamierzałam ukraść jej męża! Ale jak tylko wstałam z zamiarem wyjścia, łącząca
nas nić omal mi tego nie uniemożliwiła. Zmusiłam się by zignorować to uczucie i
wypadłam na korytarz walcząc z pragnieniem by zawrócić.

Cholera, co za bałagan! Prawdopodobnie było to tymczasowe, ale dopóki będzie się
utrzymywać, nie powinniśmy przebywać w tym samym pokoju. Wiedziałam że
przyciąganie stanie się tak silne że oboje będziemy chcieli rzucić się sobie w
ramiona. A ostatnią rzeczą jakiej pragnęłam to wtrącać się w związek Camille!

Czym prędzej wybiegłam ze szpitala, nie do końca wiedząc dokąd idę. Po prostu
wiedziałam że muszę być jak najdalej od lisa. Zanim się spostrzegłam, znalazłam się
w zatłoczonym barze.

Derrick zajmował się przygotowywaniem kilku drinków naraz. Obserwowałam go
przez dobrą chwilę. Wykonywał kawał świetnej roboty. Nie zastanawiając się,
zadzwoniłam do Romana.

—Co byś powiedział na wizytę w moim barze?

Wybuchnął śmiechem który skręcił mój żołądek w supeł.

—Już w nim byłem, odparł szeptem. Tak więc nie, dziękuję. Ale chciałbym cię
zobaczyć. Jeśli to zaproszenie... wyszeptał, będę za pięć minut.

Odłożyłam słuchawkę i poczułam dreszcz spływający mi po plecach. Mój pociąg do
Morio sprawił, że miałam napięte nerwy. Musiałam rozładować napięcie, a nie
mogłam w tym stanie pójść do Nerissy.

Znajdowałam się zbyt blisko krawędzi. Musiałam się pożywić, mimo iż nie byłam
głodna. Nie. Roman był moim najlepszym wyborem.

Wrzuciłam kilka monet do szafy grającej i wybrałam kilka utworów, takich jak:
„Tainted Love" Marilyn Manson, „Sister Midnight" Bowie, „Personal Jesus"
Depeche Mode, piosenek przy których dobrze się tańczyło. A taniec był czasem
jedynym sposobem na kontrolowanie mojego pragnienia.
Zrozumiałam dlaczego Camille z umiłowaniem słuchała „Ear sex”, alternatywnej
muzyki grunge goth.

Zaczęłam się kołysać w rytm muzyki. Może nie byłam w tym mistrzynią ale moje
biodra wiedziały jak się poruszać. Moje dopasowane dżinsy jeszcze bardziej
potęgowały moje pragnienie. Pragnienie bycia dotykanej, czucia męskich dłoni na
swoim ciele. W końcu zaakceptowałam moją seksualność, a ta tryskała teraz niczym
gejzer!

Niektórzy goście dołączyli do mnie na parkiecie tworząc falę, która wznosiła się i
opadała w rytm muzyki. Dźwięki dochodzące z głośników wprawiały nasze ciała w
szaleńczy rytm... wstrząsały ścianami i podłogą, by na końcu odbić się echem w
moim żołądku.

Spojrzałam w górę i ujrzałam Romana przyglądającego mi się od progu. Gdy ruszył
ku mnie, wszyscy rozstępowali się przed nim. Miał na sobie skórzane spodnie i
kurtkę w kolorze szkarłatu. A jego długie i jedwabiste włosy spływały mu na plecy.
Spojrzał na mnie, a sekundę później znalazłam się w jego ramionach poruszając się w
takt muzyki.

Zapominając o całej reszcie, przelałam mu swoje pragnienie i głód które wcześniej
czułam do Morio i w następnej chwili się całowaliśmy.

Objęłam go za szyję, dociskając swoje biodra do jego, następnie odrzuciłam głowę
do tyłu i wysunąwszy lekko kły, syknęłam. Odpowiedział tym samym i z
błyszczącymi oczami ukrył twarz w mojej szyi.

—Polatajmy, szepnął. Pobiegnijmy i zawładnijmy miastem!

Bez słowa zaprowadził mnie do drzwi, a następnie dalej ciemnymi ulicami
metropolii. Wraz z nim odkrywałam na nowo miasto, prześlizgując się niczym cień
po dachach budynków tak szybko, że światła stały się rozmytą smugą cieni.
Samochody mijały nas w zwolnionym tempie, a kakofonia tysiąca rozmów stopiła się
w jedno. Budynek za budynkiem uciekały pod naszymi stopami, a wokół nas padał
śnieg. Muzyka rozbrzmiewała w moim wnętrzu, poruszając najdrobniejszy nerw w
moim ciele.

W końcu zatrzymaliśmy się na szczycie dachu i poczułam na sobie jego wargi.
Odwzajemniłam pocałunek w równie wygłodniały i nienasycony sposób.

—Musze się pożywić, szepnęłam.

Roman odchylił kołnierz kurtki.

—Ależ proszę moja słodka. Pij, pij ile pragniesz.

Zatopiłam kły w jego kremowej skórze i natychmiast poczułam jak moim ciałem
wstrząsa dreszcz. Krew na moim języku była słodkim likierem, ambrozją
potępionych. Jej niepowtarzalny, metaliczny, soczysty i mocny smak był niczym
dobre porto. Rozkoszowałam się kolejnymi łykami, gdy poczułam jak Roman
rozpina spodnie.

Starając się zachować kontrolę, odsunęłam się i zdarłam z siebie dżinsy i top. Roman
nie spuszczał ze mnie wzroku, niczym gepard ze swojej zdobyczy. Jego penis był
ogromny i wibrował z pożądania. Gdzieś głęboko wewnątrz siebie zadrżałam z
pragnienia by poczuć go w sobie.

Z krzykiem owinęłam nogi wokół jego talii. Złapał mnie za pośladki i zatonął we
mnie. Czucie go w sobie, całkowicie mnie wypełniającego, było niczym raj.
Ponownie wbiłam kły w jego szyję. W odpowiedzi przyszpilił mnie do ściany i
pocałował mocno. Z każdym jego ruchem brałam od niego odrobinę jego potężnej
krwi.

Roman, syn Blood Wyne, królowej wszystkich wampirów. Jego krew i siła życiowa
smakowała jak stara moc, bogata i starożytna.

Roman był bogiem lodu i ognia, bogiem który był świadkiem minionej historii. To
był Roman i pragnął mnie.

—Ciesz się tym Menolly. Ciesz się, moje piękne stworzenie!

Jego lewa ręka wysunęła się pieszcząc mnie, a tym samym jeszcze bardziej potęgując
moją żądzę krwi.

—Ivana Krask nazwała mnie "młodą nieumarłą", wyszeptałam.

—Och, jesteś moją młodą nieumarłą. Moją towarzyszką. Możesz mieć wszystkich
towarzyszy zabaw jakich chcesz. Możesz nawet poślubić swoją dziewczynę, a ja
będę tańczył na twoim weselu, ale to ciebie wybrałem na towarzyszkę i małżonkę.
Jestem synem Blood Wyne. I na cocktail party które odbędzie się w L'Horlogerie
ogłoszę nasz związek.

Po tych słowach zaczął nacierać na mnie coraz mocniej i głębiej, następnie przebiegł
ustami po mojej szyi i wgryzł się we mnie.

Dałam się porwać wirowi krwi i pasji, pogrążając się w orgazmie z którego nie
wiedziałam czy będę się w stanie wydobyć. W końcu mój umysł się uspokoił i
jedynym dźwiękiem był padający śnieg który dla nas śpiewał.

Rozdział 20

—Roman, co miałeś na myśli mówiąc że ogłosisz nasz związek w L'Horlogerie?

Po wszystkim, jak tylko napięcie opadło, założyłam ubranie, po czym oparłam się o
barierkę z widokiem na ulicę, dziewiętnaście pięter w dół. Światła miasta przyćmione
były przez padający śnieg, a samochody poruszały się w ciszy niepewnie jak mrówki,
by nie wpaść w poślizg na lodzie.

Roman płynnie wskoczył na stromą krawędź budynku. Mój towarzysz grał w
rosyjską ruletkę utrzymując równowagę ale stał stabilnie niczym skała.

—Niebawem organizują małe przyjęcie przed przesileniem, wyjaśnił. Jedynie małe
koktajl party. Chcę wykorzystać okazję aby cię wszystkim oficjalnie przedstawić.

—Ale co to dokładnie oznacza?

—Udamy się tam razem jako para, a ja oświadczę że wybrałem cię na swoją
towarzyszkę. Mam reputację w społeczności...

—Chcesz powiedzieć, że reprezentujesz wolę społeczności, poprawiłam go.

Zaczęłam rozumieć naturę wampirzej polityki i zastanawiałam się jak mogłam do tej
pory trzymać się od niej z dala. Jednak aby być uczciwą wobec siebie, musiałam
przyznać że byłam zbyt zajęta walką ze Skrzydlatym Cieniem i jego zbirami.

—Cóż, owszem. Kontroluję społeczności wampirów na większej części kontynentu.
A gdy raz przedstawię cię jako moją oficjalną towarzyszkę, zyskasz o wiele więcej
wpływów niż masz teraz. Staniesz się niemal królową, co w nadchodzących
miesiącach może okazać się przydatne (urwał). Do pewnego stopnia potrafię ujrzeć
przyszłość. Jestem w pełni świadomy twojej walki z demonami.

Gwałtownie podniosłam głowę, co sprawiło że się roześmiał.

—Och Menolly! Wiem o wiele więcej niż możesz sobie wyobrazić! Ty również
będziesz mogła zyskać na tym układzie.

Jeśli władca demonów zdecyduje osobiście przekroczyć portal, cała wspólnota
wampirów sprzymierzy się by ci pomóc, jeśli ją o to poprosisz. Jako moja małżonka
będziesz miała tę moc. To dar który ci ofiaruję.

—To znaczy że jeśli pstrykniesz palcami, zbiegną się tutaj wszystkie wampiry? Wade
od lat stara się by wampiry zjednoczyły się i współpracowały razem, a nadal mu się
to nie udaje. A jeśli już o tym mowa, to Terrance starał się wrobić go w morderstwa
popełnione przez naszego seryjnego kilera.

—Jeśli zostaniesz moją małżonką i poprzesz Wade'a w jego działaniach, stanie się to
dla niego o wiele łatwiejsze. Czy myślisz że wampiry z L'Horlogerie mają władzę?
One klękają przede mną. My, którzy obracamy się w kręgach rządzących, możemy
cieszyć się ogromnym autorytetem... jeśli tak zdecydujemy. Jest to powodem dla
którego Terrance musi umrzeć. Przeciwstawia się naszym żądaniom i próbuje
uczynić z siebie małego generała. My... ja jestem siłą napędową i twarzą społeczności
wampirów w Ameryce Północnej.

—Kto zdecydował się stworzyć regentów? Wade próbował mnie przekonać że brał w
tym udział.

Roman potrząsnął głową.

—Nie, to moja matka Blood Wyne zdecydowała że to konieczne. To cementuje
władzę rodziny, zapewniając jednocześnie okazję dla wampirów nie wywodzących
się z królewskiego rodu do podejmowania decyzji w polityce lokalnej. Każdy
kontynent podlega władzy kilku regentów i dzieci krwi które nadzorują ich działania.
Czasy się zmieniają i mimo że obawiam się mojej matki, udało jej się mnie
przekonać że jest to konieczne do prawidłowego funkcjonowania monarchii.

—Więc jak to działa?

Znałam co prawda wersję Wade'a ale nie była ona dla mnie do końca jasna.

—Królowa wyłoni się z cienia, tak by świat ją poznał. Jednakże będzie przemawiać
poprzez swoje dzieci. Ci następnie przekażą to wszystkim regentom na kontynentach,
a tamci w celu ustanowienia praw dla wampirów, zawrą traktaty z ludźmi - w zamian
za pewne ustępstwa. Początkowo regenci mieli być wybierani pod kątem zajmowanej
pozycji, ale z czasem stało się to problematyczne, więc zrezygnowaliśmy z tego
planu i zdecydowaliśmy się sami wybierać regentów dla naszej matki. Musimy być
pewni że są oni potężni, aczkolwiek zrównoważeni i niezbyt chciwi ani krwiożerczy.
Ani Wade ani Terrance nie nadają się na to stanowisko.

—A więc to ty mianujesz regentów?

—Oficjalnie są oni wybierani, ale owszem - to wampiry ze Starego Świata które mają
moc i władzę, egzekwują prawo.

Prychnęłam.

—Więc fałszujecie wybory.

—Jak chcesz. Śmierć Terrance'a posłuży jako przykład dla wszystkich wampirów
żyjących na północnym zachodzie. Wszyscy dowiedzą się że Blood Wyne i jej dzieci
przejęli władzę w Europie i w Nowym Świecie (zaśmiał się).

Nawet ja wiedziałem, że pewnego dnia moja matka ruszy swojego pionka i nie
pozwoli odsunąć się zbytnio od tronu. Nie lubię jej ale jest królową i jestem jej
posłuszny.

Przyszło mi do głowy, że Roman i Wade mieli ze sobą coś wspólnego. Ale Belinda
Stevens była w zasadzie przypisana do roli królowej pszczół swojej rodziny.

—Bardzo dobrze. To kiedy pozbędziesz się Terrance'a?

—Niebawem, obiecuję - rzucił i ponownie się roześmiał. Chcesz być przy tym
obecna?

Poczułam mrowienie w palcach.

—Tak, jeśli to możliwe.

—Będę o tym pamiętał. Wróćmy do twojego zabójcy. Czy Ivana odkryła coś
ciekawego?

—Nic, tylko pozbyła się duchów.

Oparłam się o balustradę i wpatrywałam w miasto.

—Musimy go znaleźć. Od jakiegoś czasu nikogo nie zabił ale wkrótce to zrobi. Nie
chcę by przez niego zginęła kolejna kobieta.

W tym momencie zadzwonił mój telefon. Posłałam mu przepraszający uśmiech.

—Przepraszam ale muszę odebrać. To może być... halo?

—Menolly, mamy kolejne morderstwo w Greenbelt Park, rzucił bez wstępów Chase.
Przyjeżdżaj natychmiast. Doszło do niego w alejce za jadłodajnią. Kieruj się
światłami wozów policyjnych.

—Jasna cholera! Niech to szlag trafi! Mamy kolejne morderstwo! Muszę wrócić do
baru po samochód. Jaka jest najkrótsza droga?

—Nie możesz polecieć?? spytał z zaskoczeniem Roman, marszcząc brwi.

—Polecieć? O nie kochanie, przykro mi! Jeszcze gorzej wychodzi mi sztuczka z
nietoperzem. Pod tym względem jestem niedoskonałym wampirem.

Prychnął.

—Bardzo dobrze. Podejdź.

Wziął mnie w ramiona i mocno przytulił, następnie nie dając mi czasu na
wypowiedzenie choćby słowa, skoczyliśmy a potem pognaliśmy niczym torpeda tak
szybko, że krajobraz wokół rozmazał się. Lecieliśmy.

Szybciej niż kiedykolwiek w życiu, niewyraźnie ujrzałam masę betonu i świateł. A
kilka minut później znalazłam się na ziemi, tuż obok baru, opierając się przy tym o
swój samochód.

—Wow!! Musisz mnie tego nauczyć! rzuciłam z uśmiechem. Masz ochotę pójść ze
mną?

Roman potrząsnął głową.

—Nie. To nie moje sprawy. Ale życzę udanego polowania. Powstrzymaj go.
Zadzwonię.

Po tych słowach zniknął jak cień, a chwilę później, ciut w górę ulicy, odjechała
czarna limuzyna.

Odzyskawszy zmysły, wsiadłam do samochodu i zapiąwszy pas, ruszyłam
zastanawiając się dokąd mnie to wszystko zaprowadzi. Zabiłam Sassy i odzyskałam
przyjaciela którego – jak sądziłam - na zawsze utraciłam. Moja córka Erin zaczęła
pracować dla Stowarzyszenia Wampirów, Nerissa i ja bardzo się kochałyśmy,
ponadto Roman wybrał mnie na swoją towarzyszkę... a ponad tym wszystkim
majaczył ciemny i złowieszczy cień władcy demonów.

Tej nocy królowało morderstwo. Wszędzie zwłoki i ani śladu mordercy.

Zaparkowałam w pobliżu pierwszego wozu policyjnego, następnie kierując się
głosami, udałam się alejką na tyły budynku.

Zwłoki dziewczyny były jeszcze ciepłe. Jej niedawna śmierć oznaczała, że nasz
wampir czai się gdzieś w pobliżu.

Wzrokiem szukałam Chase, gdy ponownie zadzwonił mój telefon. To był Wade.

—Menolly, być może mam coś dla ciebie. Próbowałem sobie przypomnieć, co
wydało mi się dziwne w tamtym wampirze… i dzisiejszego wieczoru oglądając
telewizję, przypomniałem sobie co to było.

—Mów przystojniaku! Właśnie znaleźliśmy kolejną ofiarę, nadal może gdzieś tu
przebywać.

Spostrzegłam Chase'a pochylającego się nad zwłokami i pomachałam mu.

—Więc? spytałam dociskając mocniej telefon do ucha, by nie słyszeć stłumionego
szumu głosów policjantów.

—Nosił koloratkę.

Czy ja dobrze słyszę?? Oparłam się o samochód.

—Czy możesz powtórzyć?

—Powiedziałem że nosił koloratkę. Mnie również wydało się to dziwne.

—Myślisz że to ksiądz?

—Nie, ale sądzę że mógł nim być, albo pastorem czy jak wolisz – duchownym
(urwał). Jeśli tak, to zamiana w wampira mogła namieszać w jego umyśle i systemie
wartości, wystarczająco aby zaczął zabijać. Nie zapominaj że przed śmiercią byłem
psychologiem. To mogły być klasyczne uwarunkowania dla nieumarłego, seryjnego
mordercy.

—Ale dlaczego zabija tylko jeden rodzaj kobiet?

—Pomyśl.

—Och na Wielką Matkę!

Zrozumiałam! Wiedziałam dlaczego nasz morderca zamienił się w seryjnego
mordercę!

—On zabija... w kółko... swojego Pana!

—Ano właśnie!

Usłyszałam uśmiech w jego głosie.

—Muszę iść. Muszę ostrzec Chase'a.

—Czy chcesz żebym przyszedł? Może mógłbym wam pomóc?

Zastanowiłam się przez chwilę. Camille i Trillian byli wyczerpani. O Morio nie było
mowy. Vanzir był w domu by chronić Iris i Maggie. Flam i Roz nadal nie wrócili, a
Delilah nie była jeszcze w pełni sił. Pozostawało mi to, lub czekanie na Shade'a...

—Tak (podałam mu adres). Pośpiesz się.

Wsadziwszy telefon do kieszeni, podbiegłam do Chase'a.

—Chase! Wiem dlaczego zabija kobiety! Wiem kogo szukamy!

—Kto to jest? spytał z wyraźną ulgą.

—Nie znam jego tożsamości, tylko jego profil! Wade przypomniał sobie faceta który
wydał mu się dziwny bo nosił koloratkę.

—A więc? zapytał potrząsając głową.

—Założę się że nasz seryjny morderca za życia był kapłanem i należał do
duchowieństwa. Sądzimy że jego stworzycielem była prostytutka, co wyjaśnia
dlaczego atakuje zawsze prostytutki i dlaczego wszystkie wyglądają tak samo.
Musiała mieć brązowe włosy i być w wieku ofiar!

Jego twarz się rozjaśniła.

—O cholera! A kiedy został zmieniony w wampira…

—Przeżył załamanie. Jego sumienie nie mogło pogodzić starego systemu wartości z
aktualnym stanem ducha. Wade spieszy z pomocą. Znając jego motywy, być może
będziemy go w stanie wytropić.

Chase skinął głową.

—Rozumiem co masz na myśli (wyjął telefon). Yugi? Przygotuj mi listę wszystkich
kapłanów lub duchownych, którzy zaginęli w ciągu ostatnich sześciu miesięcy
(spojrzał na mnie). Jak również tych, którzy zmarli w tym okresie, proszę. Muszę ją
mieć możliwie jak najszybciej. Aha! I dodaj miejsce zniknięcia i śmierci.
Odłożył słuchawkę i podszedł do dziewczyny. Znajdowała się w takiej samej pozycji
jak pozostałe ofiary. Z podwiniętą spódnicą i szeroko rozstawionymi nogami.
Zabójca stawał się coraz bardziej brutalny. Odwróciłam wzrok z szacunku dla jej
prywatności. Wiedziałam że nie zazna jej dopóki nie spocznie w grobie, gdzie będzie
miała ją po wieczność.

Chase zwiesił głowę i wydał z siebie długie westchnienie.

—On naprawdę nienawidzi prostytutek, zauważył. Może w ogóle wszystkich kobiet.

—Gdybyś wiedział jak jestem zmęczona tym gównem, mruknęłam odwracając się.

—Ja również.

Położył dłoń na moim ramieniu, odwróciłam się z zamiarem strącenia jej, nie
chciałam by ktoś mnie pocieszał, a jednak nie zrobiłam tego. Jego gest pozostawiał
miłe uczucie.

—Nie potrafię nic powiedzieć o jego zapachu. To zapach śmierci, pleśni i...
chwileczkę! Właśnie! Pleśni, Chase!

Wróciłam w pobliże zwłok, uklękłam i powąchałam jej szyję.

—Zapach jest bardzo łagodny ale dziewczyna znajdowała się w pobliżu ślimaków
viro-mortis. Gwarantuję ci że były to chodniki w tunelach. Co sprowadza nas do
naszej teorii: morderca ukrywa się w podziemnej części Seattle. Musiał otrzeć się o
ścianę. To zapach zielonych viro-mortis, które nie są dla niego niebezpieczne.

—Chcesz powiedzieć, że musimy tam zejść? Do tego miejsca pełnego duchów?

Chase zbladł.

—Nie. To znaczy... ja muszę tam zejść. Ty zostaniesz tutaj. Ale wpierw chcę
poczekać na Wade'a. Wspólnie być może uda nam się wyśledzić naszego wampira.
Przynajmniej Ivana Krask usunęła duchy...

Naraz jego telefon zadzwonił. Odebrał.

—Tak? Co? (wyjął z kieszeni swój notes i długopis). Bardzo dobrze. Gdzie ostatnio
był widziany? Dzięki, dobra robota!

Rozłączył się, następnie bez słowa nabazgrał coś na kartce i podał mi ją.

—Mamy naszego człowieka! To kapłan o imieniu Charles Shalimar, zaginął dwa
miesiące temu. Zgadnij gdzie?

—W dzielnicy Greenbelt Park?

—Bingo! W pobliżu parku jest kościół imienia Matki Bożej Miłosierdzia, a kapłan na
prośbę jednego z parafian, udał się z późną wizytą do szpitala. Nigdy więcej go nie
ujrzano. Z tego co powiedział Yugi, ktoś zgłosił zaginięcie ale niczego nie znaleziono
i sprawa ucichła.

—Gdzie był widziany po raz ostatni?

—Po śmierci jednego z parafian, pożegnał się z pielęgniarką i wspomniał coś o
udaniu się pieszo do parafii. Szpital mieści się około dziesięciu przecznic od kościoła
i najszybsza droga wiedzie przez park.

Chase pokazał mi swój telefon. Yugi wysłał mu zdjęcie kapłana. Wyglądał dobrze jak
na swój wiek. Ale nie na tyle by pokonać wampira.

—Park... to tam odnaleźliśmy większość ofiar...

—Tak. Najwidoczniej wraca na miejsce własnej śmierci.

Wyjęłam telefon.

—Czy możesz przesłać mi tę fotografię, tak bym wiedziała kogo szukam?

—Nie ma problemu (wybrał numer mojego telefonu). Och Menolly, jest coś
jeszcze...

—Co takiego?

—Bądź ostrożna. Według Yugi, ataki wampirów mnożą się w całym mieście. Dwaj
członkowie Wspólnoty Ziemian zostali znalezieni martwi ze śladami po ugryzieniu.
W odpowiedzi reszta wyznawców chwyciła za broń. Niebawem będę musiał zwołać
konferencję prasową.

Kolejny powód do niepokoju! Skinęłam głową. Jak tylko otrzymałam zdjęcie,
skierowałam się do włazu spodziewając się zastać tam Wade'a.

Kusiło mnie by pójść tam sama i przeszukać wszystkie tunele - aż do najmniejszej
szczeliny, ale zwyciężył mój zdrowy rozsądek. Pomimo siły, staniecie twarzą w twarz
z psychopatycznym wampirem nie będzie łatwym zadaniem. Szaleństwo dodaje siły.

Czekając, zastanawiałam się nad straszliwymi konsekwencjami całej tej sytuacji i
tego, jakie będą miały one wpływ na prawa wampirów.

Na pewno Kościół nie przebaczy wampirowi który przemienił jednego z ich księży.
Obyło się bez specjalnego rozgłosu, jedynie wydali oświadczenie że gdy człowiek
umiera, jego dusza opuszcza ciało i to co pozostaje, nie może być traktowane jako ta
sama osoba. Na szczęście prawo nie honorowało ich moralnej pozycji, bo nie mieli
racji. Wampiry zatrzymują dusze - jesteśmy uwięzieni w swoich ciałach do czasu aż
dosięgną nas promienie Słońca, kołek przebije nam serce albo w pewnych
przypadkach wielki ogień położy kres naszemu istnieniu.

Jak do tej pory, władze kościelne wykazywały stosunkowo bierny stosunek do
sprawy. Ale mimo iż Kościół nie był nigdy naszym przyjacielem, to nie był też
naszym wrogiem. Problemem były towarzyszące mu nowo powstałe kulty.

Z chwilą otwarcia portali i wyjściem z ukrycia nadprzyrodzonych istot, niektóre
wolne frakcje, nie mające wiele do stracenia w przeciwieństwie do rządów i
instytucji religijnych, mogły pozwolić sobie na pozbycie się ekstremistów. Ale czy w
tym kontekście oni również wyruszali na krucjatę przeciwko wampirom? Czy zasilą
oni szeregi Wspólnoty Ziemian? I jak zareagują, gdy odkryją zagrożenie ze strony
demonów?

W mojej głowie piętrzyły się pytania bez odpowiedzi. Gdy czekałam na Wade'a,
ludzie Chase'a pracowali na miejscu zbrodni. Dla zabicia czasu postanowiłam
zadzwonić do domu.

Odebrała Iris.

—Cześć Iris…

Urwałam. Jak miałam jej powiedzieć o wszystkim co zaszło tej nocy? Na szczęście
ona już coś niecoś wiedziała.

—Menolly! Gdzie jesteś? Camille dzwoniła i martwiła się o ciebie! Opowiedziała mi
co się wydarzyło w szpitalu...

W jej głosie usłyszałam pytanie.

—Nic mi nie jest. Musiałam się stamtąd wydostać. Przyciąganie było zbyt silne. Aby
się odprężyć, spędziłam trochę czasu z Romanem. Mam wieści w sprawie seryjnego
mordercy. Zanim stał się wampirem był księdzem, a wszystkie zamordowane kobiety
przypominają mu o jego stwórcy. Musiała udawać prostytutkę. Lada moment
spodziewam się Wade'a, tak byśmy oboje mogli zejść do tuneli.

—

Ale... co z duchami? spytała cicho. Dostrzegłam lekkie drżenie w jej głosie.

—Ivana oczyściła cały teren. Poza tym dwa wampiry są lepsze niż jeden, prawda?

—Mimo to bądź ostrożna. Maggie cię potrzebuje. My wszyscy cię potrzebujemy
(zawahała się). Wiesz że nie jesteś odpowiedzialna za to co się stało, prawda?

—Zdaniem Morio tak. Wiem że ludzie mówią iż znalazł się w niewłaściwym miejscu
w niewłaściwym czasie, ale faktem jest że odepchnął mnie by ocalić mi życie i omal
sam przez to nie zginął. Zapamiętam to na resztę moich dni, zawsze gdy go zobaczę.

—Menolly, czy myślisz że Chase czuł się w ten sam sposób w stosunku do
Zacharego? Zach zrobił to samo, stając pomiędzy nim a Karvanakiem, a teraz jest
sparaliżowany. Za ten gest altruizmu przyjdzie mu płacić do końca życia, ale Chase
nie obwinia się o to, prawda?

—Nie wiem. Może powinien, może nie, ale nie mogę o tym zapomnieć. Wyraz
twarzy Camille po tym co się następnie stało...

—O czym ty mówisz?

Jasna cholera! O mały włos nie zdradziłam tajemnicy Camille i Vanzira!

—Nic. Nieważne, i proszę: nie pytaj.

Poczułam ulgę widząc czarnego Beamera (BMW, przyp. tłum.) Wade'a.

—Wade już jest. Muszę iść. Zadzwonię do ciebie jak najszybciej. Nie martw się, ok?
Wszystko będzie dobrze. Zwłaszcza że teraz wiemy jak wygląda.

W ciszy która nastąpiła, usłyszałam miękki oddech Talon-Haltija. Poczułam potrzebę
by ją uspokoić.

—Muszę to zrobić, Iris. Nie możemy pozwolić by umierały kolejne młode kobiety.
Dzisiaj zamordował kolejną.

—Wiem, odpowiedziała w końcu. Ale nie chcę byś schodziła tam z poczuciem winy.
Obawiam się, że twoja podświadomość zrobi wszystko żeby cię zranić. Czasami
moja kochana, twoje sumienie jest zbyt wielkie.

—Musi być, inaczej byłabym potworem jak inni.

Rozłączyłam się i schowałam telefon do kieszeni, obserwując jak Wade się zbliża.

—Witaj. Musimy iść. Być może do tego czasu już zwiał.

—Tak myślisz?

Pokręciłam głową.

—Nie, myślę że gdzieś tam znajduje się jego legowisko.

—Jeśli sytuacja rozwinie się zgodnie z naszymi przewidywaniami, nie zmartwiłabym
się gdyby zniknął. Ten obszar go przyciąga. Na podstawie naszych rozmów,
wypracowałem jego krótki profil. Czuje się tak winny pieprzenia się z dziwką, albo
nawet tylko myślenia o tym, że ma potrzebę pozostania tutaj. Nieprzerwanie
poszukuje swojej Pani i w wyobraźni zabija ją raz za razem. Jednak ponieważ jest
ona wampirem, nie może umrzeć i jego podświadomość wie o tym. Dlatego uderza
raz za razem. W pewnym sensie próbuje poradzić sobie z uczuciem bezradności, bo
nie jest w stanie jej zabić.

Wpatrywałam się w Wade'a.

—Naprawdę powinniśmy częściej rozmawiać. Do diabła, to jest dobre! I zajmujemy
się księdzem.

Powiedziałam mu czego razem z Chase'm dowiedzieliśmy się o Charles Shalimar.

—To dodaje nową warstwę poczucia winy, dodał Wade. Myślę że jesteśmy gotowi by
ruszać.

Wyjęłam z samochodu swoje rzeczy i wręczyłam mu dwa drewniane kołki, a resztę
wsunęłam za pasek spodni. Podałam mu również krzyż.

—Menolly! Doskonale wiesz że religijne artefakty nie mają na nas żadnego wpływu!

Przyjrzał się drewnianemu krzyżowi w kształcie litery T i zmarszczył brwi.

—Co mam zrobić z tym czymś?

—Ach, to nie będzie działać na ciebie ani na mnie, ale pamiętaj że nasz człowiek był
kapłanem i cierpi na zaburzenia psychotyczne. Krzyże nie mogą mu zaszkodzić, ale
może się ich obawiać. Były dla niego istotnym symbolem bo jest wierzący i sam
siebie widzi poprzez... hmm, sama już nie wiem ale nie zaszkodzi spróbować.

—Świetna myśl! Więc chodźmy! rzucił skinąwszy na właz.

Wyjęłam komórkę i zadzwoniłam do Chase'a. Co prawda znajdował się zaledwie o
jedną kamienicę dalej ale było to łatwiejsze niż bieganie tam i z powrotem.

—Chase, Wade i ja schodzimy du tuneli. Sugeruję byś przez jakiś czas pozostawił
tutaj kilku swoich ludzi.

—Ja również zostaję. Niedługo będziemy, Menolly?

—Tak?

—Bądź ostrożna.

Wsunęłam telefon do kieszeni i spojrzałam na Wade'a.

—Pora zapolować!

Po tych słowach wskoczyłam do otworu, mając nadzieję że tym razem zdobycz nam
nie umknie!

Rozdział 21

Tunele były mi znane. Prawie jak starzy znajomi albo raczej wrogowie. Ich mrok był
dla mnie swego rodzaju pocieszeniem i czułam się tutaj niemal jak w domu, ale
zdając sobie sprawę z potencjalnych zagrożeń, pozostawałam czujna.

—Śmierdzi krwią, rzucił Wade.

Odetchnęłam głęboko i poczułam w powietrzu metaliczny zapach, który w jednej
chwili otulił mnie niczym płaszcz.

—Krew. To jasne! Musi być pokryty krwią swojej ofiary. Nie widziałeś... (w
wyobraźni ujrzałam okaleczone ciało ofiary. Pokręciłam głową). Prawdopodobnie
jest cały we krwi. Podążajmy za tym zapachem, a odnajdziemy go.

Po tych słowach ruszyłam dalej korytarzem, aż doszłam do sali w której walczyliśmy
z istotami cienia. Jakieś piętnaście metrów dalej, po mojej lewej, na ścianie przed
rozwidleniem, poczułam jak zapach staje się silniejszy. Marszcząc brwi przebiegłam
palcami po murze, aż natrafiłam na cienki pionowy rowek.

—Myślę że znalazłam, wyszeptałam tak cicho iż jedynie inna nadprzyrodzona istota
mogłaby mnie usłyszeć.

Wade skinął głową. Ponownie przesunęłam ręką wzdłuż pęknięcia. Przede mną
znajdowało się coś na kształt drzwi. Kamień prawdopodobnie skrywał mechanizm
otwierający. Szukałam wydrążenia lub innej anomalii, gdy naraz tuż za nami
rozbrzmiał krzyk.

Odwróciwszy się, znalazłam się twarzą w twarz ze swego rodzaju chmurą światła.
Miała długie macki, wijące się przede mną jak węże. Wade również powoli się
odwrócił i poczułam jak sztywnieje, spoglądając na to mroczne stworzenie. Macki
mgły pobłyskując tańczyły w ciemności a następnie przybliżyły się, lekko dotykając
mojej twarzy. Zastygłam w miejscu zmuszając się do pozostania w bezruchu, aż nie
dowiemy się z czym mamy do czynienia i czy jest to przyjaciel czy wróg. W żadnym
wypadku nie chciałam przestraszyć tego czegoś.

Kształt rozciągał się i skręcał w zwolnionym tempie, by następnie okręcić jedną ze
swoich macek wokół moich ramion.

Obawiając się że okręci się wokół mojej szyi, odsunęłam się gwałtownie. Stwór
wydał z siebie syk, a następnie ta sama macka która mnie dotykała, smagnęła mnie
przez twarz pozostawiając na niej piekącą pręgę.

Cholera! Nie jest dobrze!! Nagle dotarło do mnie, że wampir czy nie, Wade nigdy nie
został odpowiednio przeszkolony w walce. Będę musiała chronić nas oboje.

Ale ku mojemu zdziwieniu, mój towarzysz odturlał się na bezpieczn

ą

odległość,

przykucnął i sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki. Nie miałam czasu zobaczyć
co z niej

wyjął

.

Doszłam do wniosku że duchowi zajmie wystarczająco wiele czasu nim będzie
zdolny ponownie mnie uderzyć. Zamachnęłam się i kopnęłam w sam środek chmury.
Poczułam się mile zaskoczona gdy moja stopa natrafiła na solidną ścianę. Wycofał
się ale tylko trochę. W tej samej chwili zorientowałam się że byliśmy zdolni go
pokonać.

Naraz na naszych oczach forma zaczęła się materializować, przyjmując postać rodem
z koszmarów Lovecrafta. Ciało najeżone długimi, ohydnymi mackami w oliwkowym
kolorze – było ich co najmniej pięćdziesiąt. To przywołało w moich myślach obraz
Karsetii. Ale ta istota była inna. Duch czy demon? Nieważne. Szarżowała na nas i
tylko to się liczyło.

Właśnie miałam zamiar uderzyć ponownie, gdy Wade rzucił się na niego z
paralizatorem w ręku. Pod wpływem wyładowania elektrycznego, potwór zamrugał
raz czy dwa razy, a następnie wycelował w mojego towarzysza dwie macki i z
głośnym hukiem uderzył nim o ścianę.

Przyszła kolej na mnie. Skoczyłam i wykonawszy salto w powietrzu, obiema stopami
uderzyłam go w pierś. Przewrócił się, a ja miękko wylądowałam przed nim.
Uniósłszy głowę wysunęłam kły, a on rzucił się na mnie. Wydawszy z siebie okrzyk
bojowy, chwyciłam najbliższą mackę z zamiarem użycia jej jak łańcucha aby
wyrzucić go w powietrze. Był ciężki i nieporęczny ale zdołałam go rozhuśtać w
powietrzu, by następnie cisnąć nim o ścianę.

W następnej chwili Wade skoczył na stwora i walnął w niego obiema stopami, by
następnie wbić w niego swoje kły. W tunelu rozszedł się przeraźliwy wrzask.
Wspięłam się na naszego wroga i podobnie jak Wade, wbiłam w niego swoje kły.

Ten wił się pod nami próbując się nas pozbyć ale my nie byliśmy zwykłymi ludźmi.
W pewnej chwili owinął ramię wokół mojej talii chcąc mnie zmiażdżyć ale ja w
odpowiedzi wbiłam jeszcze głębiej swoje kły. Stwór zawył.

Wade złączył dłonie i zadawał mu cios za ciosem. Potwór zadrżał.
Naśladując go zaczęłam robić to samo. Istota zaczęła się dematerializować i w ciągu
kilku sekund zniknęła.

Oboje wylądowaliśmy na ziemi. Zerwałam się na nogi rozglądając wokoło. Ani śladu
kreatury.

Wade wstał potrząsając głową.

—Jasny gwint! Tak właśnie się relaksujesz w wolnych chwilach?

—W większości przypadków - owszem, rzuciłam zastanawiając się czy duch miał
zamiar wrócić z posiłkami.

—Teraz zaczynam rozumieć dlaczego jesteś w tak dobrej kondycji, podobnie jak
twoje siostry.

Rozumiałam co miał na myśli. Moja morfologia nigdy się już nie zmieni. Gdy ktoś
staje się wampirem, pozostaje dokładnie takim jakim był w chwili śmierci. W mojej
próżności musiałam przyznać, że pozytywną stroną medalu było to, iż na zawsze
zachowam moją młodość i urodę. Tak czy siak, i tak nie miałam na to żadnego
wpływu. Camille doskonale mnie rozumiała.

—Chodźmy, rzuciłam. Musimy znaleźć zabójcę zanim drań wróci i przyprowadzi
swoich kumpli albo co gorsza: mamusię. Nie mam pojęcia co to było.

Tutaj akurat trochę skłamałam. Co prawda nie wiedziałam jakiego rodzaju był
demonem ale podejrzewałam, że umieścili go tutaj członkowie demonicznego ruchu
oporu by zastąpić nim stworzenia cienia strzegące wcześniej tego miejsca przed
intruzami.

Wróciłam do drzwi, nadaremno szukając mechanizmu otwierania.

—Jeśli to nie tutaj, to może... zaczęłam odwracając się do przeciwległej ściany.
Sprawdźmy tutaj. Musi istnieć sposób by otworzyć to cholerstwo!

Każde z nas zaczęło dokładnie macać mur w którym, jak podejrzewaliśmy,
znajdowało się wejście. Po kilku minutach Wade gwizdnął przykuwając tym moją
uwagę.

—Spójrz na to, Menolly. Co o tym sądzisz? spytał wskazawszy na małą metalową
płytkę w cegle mieszczącej się tuż na wprost drzwi.

—Spróbuj, zasugerowałam kładąc rękę na kołku przy pasie. Wade nacisnął płytkę.

Usłyszałam stłumiony trzask i drzwi uchyliły się lekko. Pchnąwszy je, ujrzałam słabo
oświetlony korytarz.

—Chodź. Tutaj zapach krwi jest znacznie mocniejszy.

Aby dostać się do środka, oboje musieliśmy się schylić. Ściany i sufit były
zbudowane z cegły, a ziemia została pokryta kostką brukową. Rozejrzałam się wokół
w poszukiwaniu źródła światła, aż w końcu ujrzałam latarnię zawieszoną wysoko na
haku. Po drodze napotkaliśmy kilka par drzwi. Czułam że nie byliśmy daleko od
naszej zdobyczy.

Podbiegłam do pierwszych - jak się okazało roztrzaskanych - drzwi na prawo i
rzuciłam okiem do środka. Znajdował się tam pusty i zapleśniały pokój. Właśnie
miałam sprawdzić kolejny, ale Wade mnie powstrzymał.

—Zapach krwi prowadzi do środka. Nie czujesz?

Zmusiłam się by zaczerpnąć powietrza, wyczułam go.

—Myślisz że prowadzi stąd kolejne sekretne przejście?

—Nie zdziwiłoby mnie to. Znaleźliśmy jedno, dlaczego nie dwa?

Zatrzymawszy się przy progu, przyjrzałam się dokładniej podłodze.

—Spójrz!

Od wejścia, w kierunku przeciwległej ściany ciągnęły się ślady stóp. Idąc ich tropem,
dotarłam do kolejnej ceglanej ściany. Rozejrzałam się wokół w poszukiwaniu
metalowej płytki. I bingo! Tak jak sądziłam, była po mojej prawej stronie! Gdy tylko
drzwi się otworzyły, oboje wpadliśmy do środka gotowi złapać naszą zdobycz.

A tu niespodzianka! Znaleźliśmy się w najprawdziwszej grocie! Miała ona na oko
jakieś sześć metrów wysokości, z przodu zaokrąglona i zwężająca się z tyłu. Słabe
światło przedostawało się przez atramentową czerń i latarnie umieszczone w
strategicznych punktach murów, tworzące coś na kształt świetlnej ścieżki, która wiła
się między dużymi głazami i skalnymi formacjami.

—Czy te latarnie nie wydają ci się dziwne? szepnął Wade.

Patrząc na nie przez chwilę, zmarszczyłam brwi. I nagle zrozumiałam!

—Brak płomienia! To nie ogień sprawia że świecą... ale morderca był za życia
człowiekiem, ci zaś nie posiadają magicznych mocy! Co się dzieje?

Przyjrzawszy się z bliska jednej z nich stwierdziłam, że zbudowana była ze
szklanych, ściśle przylegających do siebie płytek.
Gdy przycisnęłam twarz do szybki, ujrzałam w środku rozświetloną twarz. Nie była
ona ludzka i nie posiadała nosa ani ust. O skośnych oczach i zaciśniętych wargach.
Stwór przypominał potwora z którym wcześniej walczyliśmy.

—Cholera! Myślę że to młodsza wersja potwora który nas zaatakował! Wydaje się
uwięziony w tym czymś... tyle że samo szkło nie byłoby w stanie go tam utrzymać...
to musi być magiczna pułapka.

Wade pokręcił głową.

—Dzieją się tutaj dziwne rzeczy. Normalny wampir nie może posiadać mocy tego
kalibru. A szczególnie gdy jest młody i ma świra! Mam wrażenie że natrafiliśmy tutaj
na coś co przerasta nawet nas oboje...

Od razu pomyślałam o demonicznym ruchu oporu. Czyżby zawarli pakt z mordercą?
A jeśli tak, to dlaczego? Jeśli wampir był dla nich zagrożeniem, dlaczego od razu nie
wpakowali mu kołka prosto w serce i problem rozwiązany! Nie... było coś więcej...
coś nam umknęło... tylko co?

Zastanawiałam się czy nie rozbić szklanego pojemnika i go nie uwolnić ale istniało
spore prawdopodobieństwo że nas zaatakuje. Jeśli wampir tam go zamknął, to musiał
mieć ku temu powód. Co jeśli żywił do niego urazę lub do innych mu podobnych...
Chyba że...

—A może to wcale nie jest dzieło Charles'a. Może odkrył to miejsce przez przypadek
i wykorzystał je dla swoich celów? Chyba wiem kto to zrobił. A przynajmniej
podejrzewam. I wątpię by wiedzieli że istnieje.

—Kim są „oni”?

Spojrzałam na Wade'a. Nie powiedzieliśmy mu o istnieniu Skrzydlatego Cienia i
wojnie z demonami. Tym bardziej prawdopodobnie nic nie wiedział o istnieniu
demonicznego ruchu oporu. Wahałam się czy mu o tym powiedzieć zanim nie
skonsultuję tego z siostrami. Wolałam zachować ostrożność. Co prawda znowu
byliśmy przyjaciółmi, ale wpierw Wade musi udowodnić że mogę mu ponownie
zaufać.

—Nie mogę powiedzieć ci w tej chwili. Będziesz musiał poczekać na odpowiedni
moment... i wierz mi: zrozumiesz dlaczego. Ale mogę powiedzieć ci jedno: bądź
bardzo - ale to bardzo - ostrożny. Nie zapomnij że jesteśmy tutaj w jednym celu - by
schwytać zabójcę. Dla swojego własnego dobra zapomnisz o wszystkim co tutaj
widziałeś. Istnieją moce znacznie ale to znacznie potężniejsze niż ty czy ja.
I choć nie mogę ci o nich mówić, musisz mi zaufać i robić co ci każę.

Wade stał, w milczeniu przysłuchując się moim słowom, po czym skinął głową.

—W porządku, ale gdy z tego wyjdziemy... jeśli z tego wyjdziemy, wszystko mi
opowiesz.

—Zostawmy te latarnie. Nie uwolnimy tych stworzeń. W drogę!

Wznowiłam marsz ścieżką, która kawałek na prawo kończyła się nagle przepaścią.
Wapień płynął z sufitu tworząc grubą kolumnę stalagmitów i stalaktytów, rzeźbę z
pokręconych osadów wapna. Z centralnego otworu spływała bogata w minerały
woda, która z wolna wyżerała podłogę tworząc basen.

Nieprzerwane kapanie przez stulecia stworzyło mury, ozdobione amorficznymi,
baniastymi poduchami podobnymi do skamieniałych kalafiorów.

Przedzieraliśmy się przez jaskinię, zawadzając o drobne stalaktyty i stalagmity,
podążając śladem Charles'a wydeptanym w kurzu. Wampiry miały lekki krok ale on
był wciąż nowicjuszem i jeszcze się nie nauczył ukrywać swojej obecności.

Demoniczny blask lamp odbijający się od jednej ściany do drugiej, tworzył cienie
sprawiając wrażenie że stworzenia te podążały za nami. Świadomość iż światłem
były uwięzione duchy sprawił, że żołądek związał mi się w supeł. Co jeśli uciekną?
Lub pojawią się ich strażnicy? A my zostaniemy pojmani gdy nie ma z nami Vanzira
czy Cartera którzy mogliby za nas poręczyć?

Krążyłam wokół centralnej rzeźby, aż znalazłam się po drugiej stronie jaskini. Na
lewo ziała kolejna otchłań. Na prawo natomiast prowadziło przejście. Ostrożnie
zerknęłam w dół na skraj przepaści – mroczna i ciemna niczym atrament pustka,
której nawet moja latarka nie była w stanie rozświetlić.

Wade przykucnął obok mnie. Wymieniliśmy spojrzenia.

—Cóż, nie będziemy się tam zapuszczać, a przynajmniej nie bez lin i dobrego
światła, ok?

Wycofaliśmy się powoli, po czym kierując się zapachem krwi, ruszyliśmy dalej
zygzakiem w kierunku środka jaskini. W miarę jak się posuwaliśmy, dostrzegłam tu i
tam na murach ślady zielonych viro-mortis.

Wskazałam je mojemu towarzyszowi.

—Nie pozwól im cię dotknąć. Co prawda jesteśmy wampirami, więc nic złego nam
się nie stanie, ale to zdradzieckie suki; lepiej by pozostały tam gdzie są. Jeśli ujrzysz
podobne ale fioletowej barwy, za wszelką cenę ich unikaj.
Te w odróżnieniu do pierwszych mogą nam zaszkodzić.

Kiwnął głową i ruszył za mną tunelem. Po jakiś pięciu metrach korytarz kończył się
rozgałęzieniem. Wade widać był bardziej głodny ode mnie, bo łatwiej i sprawniej
było mu podążać za zapachem krwi. Wskazał na prawo gdzie jakieś półtora metra
dalej ścieżka prowadziła do kolejnej komory. Zaryzykowałam zaglądniecie do jej
wnętrza.

W środku ujrzałam tradycyjnie urządzony salon. W rogu stała pięknie wykonana
trumna, obok niej fotel i lampa zasilana baterią. Co więcej niewielka biblioteczka
wypełniona książkami. Ściany były z cegły. Znajdowaliśmy się w kolejnej
podziemnej części Seattle, blisko ukrytej jaskini.

Wyglądało na to, że ktoś włamał się tutaj niszcząc ceglany mur. Nie miałam pojęcia
czy to Charles Shalimar czy może demony i nie interesowało mnie to.

Wszedłszy do środka, ujrzałam że trumna jest pusta. Jasny gwint! Czy będziemy
musieli tropić go na drugim końcu Ziemi? W jakim celu do licha kręcił się w tej
okolicy? Mój wzrok padł na stos zakrwawionych ubrań rzuconych niedbale
na ziemię.

Dałam znak Wade by pozostał tam gdzie jest, podczas gdy sama podkradłam się do
drzwi naprzeciw i rzuciłam okiem do środka.

Bingo! Kolejna komora z jeszcze jednym wyjściem prowadzącym do tego, co było
niewątpliwie jednym z wielu podziemnych tuneli. Ten pokój oświetlony był większą
ilością demonicznych lamp, a w powietrzu unosiły się opary ciepłej wody.

Charles siedział w wannie, koncentrując się na zmywaniu krwi. Wyglądał na więcej
niż sześćdziesiąt lat, ale był w dobrej formie, ponadto posiadał siłę wampira.

Postanowiłam zachować pytania na później i powoli wyciągnęłam zza pasa mój
kołek. Następnie zakradłam się bliżej: nie chciałam ryzykować chybienia.

Wade położył swoją torbę na ziemi. Musieliśmy być ostrożni, nie mieliśmy do
czynienia ze zwykłym mordercą. Jako wampir, Charles miał równie doskonały słuch
jak my. Nagle wstał i sprawnie wyskoczył z wanny ociekając wodą. Pomimo jego
nagości, poczułam zimny dreszcz. Ten wampir był psychopatą który nie czuł żalu za
popełnione zbrodnie.

—Charles, wysłuchaj mnie, zaczęłam. Musisz z tym skończyć. Pójdziesz z nami, a
my postaramy się byś otrzymał pomoc.

Rzecz jasna kłamałam, chodziło mi jedynie o to by wyprowadzić go na zewnątrz i
tam wyeliminować.
Nie był zwykłym mordercą którego można wrzucić do więzienia i zapomnieć o nim,
pozwalając mu tam zgnić. Był wampirem, seryjnym zabójcą, zbyt niebezpiecznym by
pozostawić go przy życiu. Musieliśmy przemienić go w kupkę pyłu.

Charles spojrzał na mnie lekko speszony.

—Wiesz jak mam na imię...

—Wiemy o tobie wszystko. Zwłaszcza to że byłeś kapłanem i przemieniono cię w
wampira.

Kolejne skinienie głowy i widoczne zaskoczenie na twarzy.

—Odejdźcie! rozkazał i uniósł rękę, jakby osłaniając oczy przed moim wzrokiem.

Na jego twarzy malowały się sprzeczne emocje: poczucie winy, gniew, wściekłość,
pragnienie, wszystkie one ściśle ze sobą powiązane.
Jedno było pewne: nie pójdzie nam z nim tak łatwo!

W mgnieniu oka naciągnął dżinsy. Skrzywiłam się, były pokryte zaschniętą krwią.
Najwyraźniej umył ciało by usunąć swój grzech ale zapomniał oczyścić ubranie.

—Nie masz wyboru Charles, rzekł Wade wychodząc zza mnie. Jeśli spróbujesz
uciec, wytropimy cię i zabijemy. Wyjdź z nami dobrowolnie, a będziemy mogli ci
pomóc. Wiesz że czujesz się źle z powodu tych kobiet...

—Nie!! To były dziwki! Perfidne kusicielki! Jedynym sposobem aby uratować ich
dusze było ich oczyszczenie!

—Charles... czy jesteś świadomy że jesteś teraz wampirem?

Nie chciałam zaprzeczać faktom. W końcu niektóre duchy nie były świadome iż są
martwe. Czyżby szok który wstrząsnął jego psychiką sprawił, że zapomniał o tym co
się stało?

—Jestem ich zbawicielem! Przybyłem by uwolnić świat od nierządnic i grzeszników.
Jestem mieczem krwi i sprawiedliwości! Owszem, mój bóg mnie opuścił. Ale
powrócę do jego łask gdy tylko oczyszczę dla niego Ziemię!

Wspaniale! Psychopata z kompleksem męczennika!

—Charles – proszę - jeśli jesteś mieczem sprawiedliwości, musisz nas wysłuchać...

—Nie! Jesteście pomiotami szatana! Rozpoznaję was! Jesteście jak Izebel! Piękno
które chciało mnie skusić! Prawie... o mój Boże! (po jego policzkach zaczęły płynąć
łzy). Chciałem jej dotknąć... to było tak trudne... tak bardzo się opierałem ale ona
była przebiegła... zwabiła mnie... nie mogłem się od niej oddalić...

W skrócie: jego Pani użyła na nim swojego czaru. Nic więc dziwnego że gnębi go
poczucie winy. Musiał być wierny swoim przekonaniom ale żaden człowiek nie może
się oprzeć czarowi wampira. A już szczególnie starszego.

Charles cofnął się i sięgnął za siebie. Oceniłam swoje szanse zaatakowania go ale był
na tyle rozsądny by trzymać się na odpowiednią odległość, tak iż gdybym się na
niego rzuciła, mój kołek trafiłby go w ramię.

Skinęłam Wade by obstawił drugie wyjście. Nie było mowy by ponownie nam
uciekł!

Mój towarzysz skinął głową, na co Charles ścisnął mocniej coś co trzymał w dłoni,
dając wyraźny znak iż nie da sobie tego odebrać.

Modliłam się by nie był to jeden z tych pobożnych pistoletów do strzelania kołkami,
używanych ostatnimi czasy przez fanatyków. Działały one na zasadzie harpuna.
Wiele się o nich ostatnio słyszało. Ale kiedy otworzył rękę by pokazać mi co w niej
trzyma, przeraziłam się nie na żarty!

—Charles... odłóż to. Porozmawiajmy. Jeśli jesteś nowym zbawicielem, nie będziesz
chciał tego użyć...

—O nie! To nie może mnie zranić. Jestem nieśmiertelny. Jestem niepokonany. Nikt
nie może mnie zabić!

Najwidoczniej naprawdę w to wierzył, wymachując w naszym kierunku granatem...

Rozdział 22

—On ma granat! krzyknęłam do Wade'a.

Mój towarzysz szybko ocenił sytuację i zmienił kierunek. Granaty i eksplozje nie
były dla wampira gwarancją rychłej śmierci, mogły za to wyrządzić wiele szkód.
Niektóre z nich, jeśli były wystarczająco silne, mogły nas zmieść z powierzchni
Ziemi szczególnie zdetonowane w małej zamkniętej przestrzeni jak ta tutaj. Nie
wspominając już o całym systemie podziemnych tuneli, który z chwilą wybuchu
zawaliłby się nam na głowy.

—Nie rób tego, rzucił Wade podchodząc do niego małymi kroczkami. Odłóż go i
porozmawiajmy. Jeśli jesteś nowym zbawicielem, być może będziemy ci w stanie
pomóc.

Charles potrząsnął głową.

—Nie, wy chcecie po prostu mnie powstrzymać, duchy mi powiedziały. Ostrzegły
mnie przed wami. Powiedziały że jesteście nasieniem szatana i nie zostaliście
namaszczeni krwią baranka!

Przyjrzałam mu się, najwidoczniej kompletnie zbzikował. Naszą jedyną nadzieją było
odebranie mu granatu. Cokolwiek by się nie stało, nie możemy pozwolić mu uciec.
Puszczenie na miasto wampira z kompleksem męczennika było bardzo złym
pomysłem, szczególnie gdy ten wampir miał granat.

Próba namówienia go by się poddał nie wypaliła. Nadszedł czas na twardsze
metody...

Wymieniliśmy spojrzenia z Wade'm, następnie zaczęłam powoli się do niego zbliżać.

—Charles, posłuchaj mnie. Nie jesteś ani zbawcą, ani boskim mieczem. Jesteś
wampirem. Za życia byłeś kapłanem ale zostałeś zabity i przemieniony w wampira.
Źle się stało i przykro mi z tego powodu ale teraz ty, aby się na niej zemścić, zabijasz
niewinne kobiety. Czy nie widzisz że twoje rozumowanie jest kompletnie...
przerwałam gdy Wade pokręcił energicznie głową.

—Mylicie się! Udowodnię wam to! Jestem nieśmiertelny! ryknął wyciągając
zawleczkę.

—Uciekaj!

Oboje rzuciliśmy się biegiem do wyjścia. Jak tylko dotarliśmy do komory
prowadzącej do jaskini, nastąpiła eksplozja połączona z wirującą chmurą dymu.

Ziemia zadrżała, a zewsząd posypały się na nas kawałki skał. To się nazywa muzyka
w tle! pomyślałam wbrew sobie. Zakryłam głowę rękoma, a w następnej chwili
poczułam na sobie ciężar Wade'a chroniącego mnie przed spadającymi na nas
kamieniami.

Powietrze było pełne kurzu, a wokół unosił się huk ton głazów zasypujących wejście.
Na szczęście ani Wade ani ja nie musieliśmy oddychać. Po krótkiej chwili gdy
najgorsze minęło, Wade ostrożnie wstał. W tej samej chwili wprost przed nami
posypała się nowa lawina kamieni. Podparłszy się na rękach, zdołałam wstać
szukając po omacku latarki przywiązanej do paska. Mrużąc oczy, w wiązce
żółtawego światła starałam się dojrzeć osypisko i wywołane eksplozją szkody. Jasna
cholera! Jedyne znane nam dostępne wyjście z jaskini zostało zablokowane przez
tysiące ton kamieni!

Tunel zawalił się blisko wejścia i choć starałam się wypchać skały, wiedziałam że to
beznadziejne. Moglibyśmy się przekopać - w końcu potrafimy długo wytrzymać bez
krwi i nie potrzebujemy powietrza - ale przebicie się w tym kierunku zajęłoby nam
masę czasu. Wade sprawdził drugi koniec tunelu.

—Więc jak to wygląda? spytałam (zakaszlałam, usta miałam pełne pyłu). Od tej
strony wejście jest kompletnie zablokowane.

—Powinniśmy być w stanie się prześlizgnąć, powiedział mój towarzysz unosząc
latarkę. W wątłym promieniu światła dojrzałam wąski otwór pomiędzy sufitem a
lawiną kamieni. Wyglądał na ciasny ale możliwy do pokonania. Byliśmy
wystarczająco silni by przesunąć niektóre skały, dając sobie tym samym więcej
miejsca, ale musieliśmy być bardzo ostrożni by nie wywołać kolejnej lawiny.

—Cholera, to do bani! warknęłam. Cóż, pozwól mi iść. Jestem znacznie lżejsza.

Trzymając latarkę między zębami, niepewnie zaczęłam się wspinać po górze głazów.
W miejscu gdzie znajdował się Charles zalegała jedna wielka kupa gruzu, mieszanina
cegieł i skał, do tego kupę starej zaprawy i pyłu. Dwukrotnie osunęła mi się stopa, a
kilka kamieni sturlało się w kierunku Wade'a.

Ten nawet nie drgnął, trzymał wytrwale latarkę bym miała więcej światła. Po około
dziesięciu minutach ostrożnego manewrowania, udało mi się dotrzeć na szczyt.

Być może powinnam była użyć moich zdolności lewitacji ale i tak musiałabym
wpełznąć w szczelinę by dotrzeć do celu poszukiwań.

Ostrożnie sondując teren, sprawdziłam jak solidny jest grunt. Posypała się kolejna
fala gruzu i kamieni, a wraz z nią duży głaz. Wade odskoczył w bok.

—Sorki! rzuciłam. Zaledwie go musnęłam! Choć z drugiej strony może lepiej że
spadł teraz niż później!

Skierowałam wiązkę światła w otwór i okazało się, że osypisko mierzyło zaledwie
półtora metra szerokości.

—Myślę że uda nam się tam dostać, ale sprawdzę to! Kiedy cię zawołam, dołączysz
do mnie!

—OK! Ale bądź ostrożna! rzucił, w dalszym ciągu celując latarką w moim kierunku.

Położyłam się na plecach i zaczęłam powoli wczołgiwać się do otworu. Kamienie
były ostre i szorstkie, przez co poraniłam sobie dłonie. Odpychając się stopami,
szorowałam do przodu, twarzą do sufitu by uniknąć zranienia oczu lub innego
wypadku. Nie było łatwo: ostre kawałki skał wbijały mi się w plecy, ale jak tylko
moja głowa przedarła się na drugą stronę, ucieszyłam się jak dziecko wychodzące na
świat.

Odkryłam że ziemia zniknęła pod niekończącym się stosem kamieni, który wypełnił
tunel w połowie jego wysokości. Ostrożnie zeszłam z osypiska i ruszyłam dalej, aż
dotarłam do rozwidlenia i znalazłam się w długim odcinku tunelu, nie dalej jak
półtora metra od legowiska Charles'a. Tutaj również można było dostrzec szkody
wywołane siłą eksplozji ale nie w tak wielkie jak tam. Góra gruzu sięgała sufitu.
Aczkolwiek ta część tunelu była prawdopodobnie lepiej wzmocniona aniżeli ta
prowadząca do jaskini. Podziwiałam siłę muru który przeżył kilka trzęsień ziemi,
więc czym był mały granat?

—Wciąż istnieje ryzyko osunięcia się kolejnych głazów ale powinniśmy być w stanie
przedostać się do legowiska Charles'a. Chodź.

—Już idę.

Podczas gdy Wade pokonywał tę samą drogę co ja przed chwilą, ostrożnie ruszyłam
ku pomieszczeniu w którym Charles zdetonował granat.

Pomieszczenie wciąż oświetlały trzy ocalałe demoniczne światła, czwarte zostało
zmiażdżone pod ciężarem skał jednej ze ścian która runęła. Szybko podeszłam do
miejsca w którym wcześniej bym Charles ale nic nie znalazłam. Jeśli zginął w
wybuchu, mogla pozostać z niego kupka pyłu. Ale co jeśli przeżył?!

Nie! podpowiedział mi od razu mój mózg. To było niemożliwe! Trzymał granat!
Albo... co jeśli rzucił nim w nas gdy uciekaliśmy... czy udało by mu się uciec?

—Widzisz go? zapytał nagle Wade, tak blisko że podskoczyłam. Przepraszam nie
chciałem cię przestraszyć. Czy masz pomysł gdzie...?

Przerwało mu niespodziewane skrobanie. Zwróciłam się ku kupie gruzu przy ścianie
naprzeciwko i dostrzegłam jak jeden z kamieni się rusza.

Potem kolejny a po nim stopa odpychająca większy rozmiaru mojej głowy...

—To musi być Charles, rzuciłam rozglądając się dookoła. Nadaremnie szukałam
kołka, w wyniku całego tego chaosu moje zamieniły się wykałaczki.

Wade chwycił kawałek deski i złamawszy ją na kolanie podał mi ją. Nie była ostra
ale musiała wystarczyć.

Charles wyszedł ze sterty kamieni, z triumfalnym błyskiem w oczach.

—A nie mówiłem! Jestem nieśmiertelny!

—Miałeś szczęście! syknęłam wypuszczając kły.

Oboje zaczęliśmy krążyć wokół niego by uniemożliwić mu ucieczkę.

—Jestem mieczem sprawiedliwości! rzucił robiąc krok w moim kierunku. Na jego
twarzy malowała się satysfakcja którą mógł odczuwać jedynie męczennik. Oczyszczę
Ziemię ze wszystkich plugawych mętów! Cały świat dowie się o moim przybyciu i
wszyscy będą drżeć przed mną!

To mówiąc, uniósł triumfalnie ręce do góry... oferując mi swoją klatkę piersiową.
Wykorzystałam to i rzucając się na niego, wbiłam kawałek deski w jego pierś czując
jak zatapia się w jego sercu.

Charles spojrzał na mnie z zaskoczeniem, a następnie wydawszy ostatni krzyk,
zniknął.

—Męczennicy zwykle nie mają zbyt wiele zdrowego rozsądku, skomentował Wade
odkładając swój prowizoryczny kołek, następnie ukląkł przy kupce prochu – jedynym
dowodem jego istnienia na Ziemi - i westchnął. Jego dusza była udręczona.
Nic już nie mogliśmy dla niego zrobić, nie po tym jak stał się mordercą.

—Uważam tak samo.

Rozejrzałam się po wnętrzu pełnym religijnych artefaktów umazanych krwią, które
prawdopodobnie należały do jednej z jego niewinnych ofiar.

—Nigdy nie zrozumiem dlaczego religia która dla niektórych stanowi cenny balsam,
może zostać wykorzystana jako pretekst do mordowania innych. Przerażają mnie
ekstremiści, niezależnie od ich wiary.

—Na chwilę obecną pozostaje nam pytanie: jak się stąd wydostać?
Zbadałam tunel na tyłach drugiego wejścia i okazało się że prowadził on do włazu.
Podleciałam do niego i pchnąwszy pokrywę wyjrzałam na zewnątrz. Znajdowaliśmy
się w parku, dwie przecznice od miejsca w którym weszliśmy.

Przy pierwszym włazie kłębił się tłum ludzi. Dojrzałam samochód Chase'a
zaparkowany w pobliżu. Oboje biegiem pokonaliśmy ten odcinek drogi. Na miejscu
ujrzeliśmy inspektora a obok niego Iris.

Nie mogłam się oprzeć by podejść do nich powoli aby zapytać: jak leci? - ale pytanie
to zamarło mi na ustach. Na środku skrzyżowania, mniej niż dwadzieścia metrów od
włazu, ziała wielka dziura. Wydobywał się z niej pył, a grupa strażaków i oficerów
FH-CSI wpatrywała się do środka.

Talon-Haltija dostrzegła mnie pierwsza.

—Och, Menolly! Jesteś cała! rzuciła, z płaczem obejmując mnie w pasie.

Chase odwrócił się do nas.

—Menolly, Wade! Dzięki niebiosom nic wam nie jest! Co się stało? Usłyszeliśmy
głośny wybuch, a część ulicy się zapadła!

—Dopadliśmy go (spojrzałam mu w oczy i pokręciłam głową). Dla niego było już za
późno. Musieliśmy go zabić. Nie było innego sposobu by go powstrzymać. Uważał
się za męczennika i za miecz sprawiedliwości. Udało mu się zdobyć granat, co
wyjaśnia dziurę w środku ulicy.

—Przeżyliście wybuch granatu? zawołał Chase, patrząc na nas z szeroko otwartymi
oczami. O ja pieprzę! I nic wam nie jest?

Skinęłam.

—Jesteśmy wytrzymalsi niż myślisz. Charles również przeżył, ale nie przetrwał
drewnianego kołka. Położyliśmy kres serii morderstw, ale teraz musimy poradzić
sobie z konsekwencjami. Byłoby dobrze gdybyś podczas konferencji prasowej
wspomniał, że problem rozwiązały dwa wampiry.

Zrozumiał moją intencję.

—Tak. Pokazanie że postawiliście się jednemu z waszych który dokonywał
morderstw, może nieco ostudzić ostatnią falą przestępstw z nienawiści przeciwko
wampirom.

Być może, ale nie byłam tego taka pewna. Miałam paskudne uczucie że sytuacja
niedługo się zaostrzy, chyba że ktoś postawi ostre i wyraźne granice. Ale tego nie
chciałam mówić aby nie zburzyć jego optymizmu.

W ciągu ostatniego tygodnia czy dwóch widział zbyt wiele grozy i okropieństwa.
Przynajmniej udało nam się wyeliminować naszego mordercę.

—Może masz rację.

Podeszłam do Iris stojącą obok Wade'a i spoglądającą w dziurę. Zerknęła na mnie
kątem oka. Pomimo mojego skromnego metra i pięćdziesięciu pięciu centymetrów
wzrostu, przewyższałam ją o dobre trzydzieści centymetrów.

—Powinnaś już wracać, poradziła mi. Wkrótce nadejdzie dzień... (zrobiła krótką
pauzę). Menolly... szykują się zmiany, prawda? Coś wisi w powietrzu...

—Owszem. Sama to czuję...

Pochyliłam się nad przepaścią, zastanawiając się o czym rozmawialiśmy.
Instynktownie czułam że zbliża się coś naprawdę złego, a sprawy skomplikują się
jeszcze bardziej...

—Wracajmy.

Wade uściskał mnie na pożegnanie. Machnęłam Chasowi i obie skierowałyśmy się do
mojego Jaguara.

—Jak się tutaj dostałaś? spytałam po chwili.

—Poprosiłam Vanzira by mnie przywiózł, a później nakazałam mu wracać do domu.
Co mu się stało? Wydaje się taki uległy... i małomówny, niemal stał się niemową.

—Gdybyś tylko wiedziała, wymamrotałam. Niebawem poznasz odpowiedź. Ale to
nie ja ci jej udzielę.

Po tym wsiadłam do samochodu i ruszyłam do domu cichymi ulicami, w mieszaninie
śniegu i betonu.

Gdy dotarliśmy na miejsce, cichutko poszłam po Maggie. Leżała nieruchomo ale gdy
ją podniosłam, obudziła się i ziewnęła sennie, po czym zachichotała i pociągnęła
mnie za warkocze. Siedząc na skraju łóżka Iris, trzymałam ją blisko i całowałam jej
puchaty łepek oraz głaskałam jej delikatne futerko. Z rozkoszą rozkładała i składała
skrzydełka, ramionkami oplotła moją szyję, po czym zasnęła mi na ramieniu.

Z jakiegoś powodu czułam jakby pękało mi serce i po raz pierwszy od długiego czasu
miałam ochotę płakać. Przycisnęłam usta do jej główki, potem noska i potarłam
policzkiem jej główkę.
Weszła Iris uważnie mnie obserwując. Po kilku minutach odzyskałam kontrolę nad
swoimi emocjami.

W kuchni zastałam Delilah i Shade'a, oboje byli w piżamach. Vanzir siedział
okrakiem na krześle z ramionami na oparciu.

—Mam wam wiele do opowiedzenia, rzuciłam siadając obok Iris. Czy
mogłabyś zaparzyć herbaty? Co prawda nie mogę jej pić ale - do licha -
potrzebuję pewnej ciągłości!

Iris skinęła głową i pobiegła nastawić czajnik. Shade zaproponował mi
butelkę krwi z lodówki, ale odmówiłam. Nie byłam głodna, nie po tym jak
pożywiłam się od Romana.

—W porządku. O co chodzi? spytała Delilah otwierając notes Camille. A
zanim zaczniemy, będę potrzebowała ciasteczek.

—Przyznaj się że prostu uwielbiasz słodycze, rzucił z uśmiechem Shade
głaszcząc ją po policzku.

—Tak? A co zrobisz żeby mnie powstrzymać? odparowała moja siostra.

—Nic, to część twojej osobowości, odparł pochylając się i całując w usta.

Stłumiłam śmiech.

—Hej wy dwoje! Wynajmijcie sobie pokój! A teraz skupcie się i pozwólcie
mi powiedzieć to co mam wam do powiedzenia (odczekałam chwilę aż
poświęcą mi całą swoją uwagę). Wade i ja wyeliminowaliśmy wampira
który mordował prostytutki. Wskutek czego pozostawiliśmy ziejący krater
na środku ulicy. Ale za to odpowiedzialny jest nasz zabójca. Miał przy
sobie granat, a ten - jak wiecie - ma paskudny zwyczaj wybuchać gdy
wyjmie się z niego zawleczkę.

Delilah zamrugała.

—Co mówiłaś? Chodził z granatem??

—Nie, trzymał go w sypialni, w tunelach. Przy okazji: musimy wyjaśnić
parę spraw. Vanzir, muszę im to powiedzieć. Muszą znać prawdę.

Miałam na myśli podziemny ruch demonów, ale on chyba nie zrozumiał.

—Dobrze, powiedz im. Camille wyjawiła by to wcześniej czy później.
Popełniłem ciężki błąd i straciłem swoje moce.
Wpatrywał się w nich i zanim mogłam go powstrzymać, dodał:

—Ja... użyłem swoich mocy na waszej siostrze, w tunelach, gdy Morio był
atakowany. Za karę Matka Księżyca pozbawiła mnie moich mocy.

Delilah zerwała się z szeroko otwartymi oczami.

—Co takiego?!

—STOP! Powstrzymaj się zanim coś pomyślisz!

Stanęłam między nimi.

—Delilah, stop! Miałam długą rozmowę z Camille. Ona sama się tym
zajmie. Są okoliczności łagodzące - były tam siły które zmusiły Vanzira by
zrobił to co zrobił.
Niezależnie jak na to spojrzeć, sytuacja była trudna i żadne z nich nie miało
wiele do powiedzenia w tej kwestii. Pożywianie wymknęło się Vanzirowi
spod kontroli i Camille dokonała wyboru.

Delilah się trzęsła, widziałam jak drżą jej ręce. Powoli siadła na krześle z
nienawiścią wpatrując się w Vanzira.

—Co na to Trilian i Morio?

Nagle zamarła z przerażeniem na twarzy.

—O Wielka Matko, co zrobi Flam?! Nie jest to coś co moglibyśmy
utrzymać przed nim w tajemnicy!

—Wiem... i nie mam pojęcia jak to do cholery rozegrać! Ale myślę że
przez jakiś czas powinniśmy trzymać Vanzira z dala… przynajmniej
dopóki Camille nie porozmawia z Flamem i nie załagodzi sytuacji.
Moglibyśmy wysłać go do Krainy Wróżek lub do Babci Kojot, mógłby u
niej pomieszkać przez jakiś czas...

Vanzir pokręcił głową.

—Tylko nie do niej! Ona mnie przeraża! Mogę ukryć się u przyjaciela z
ruchu oporu.

—A mówiąc o o ruchu oporu, widziałam go.

I ponownie z pomocą Vanzira, opowiedziałam im o tym co odkryliśmy pod
ziemią. Delilah wyglądała jakby była o krok od uduszenia go.

—Czy nie przyszło ci do głowy aby nam o tym powiedzieć? Ani o tym że
cienie były strażnikami?? Postawiłeś wszystkich w niebezpieczeństwie...

Spuściła głowę, a gdy ponownie ją uniosła, ujrzałam drzemiącą w niej
panterę...

—Uspokój się kochanie - Vanzir miał powody. Może to nie najlepsze
usprawiedliwienie, ale miał powody.

Obroża pozwalała nam zabić go jedną skoncentrowaną myślą. Czekałam aż
jej oddech się uspokoi.

Iris zmarszczyła czoło.

—Wiecie... chcę coś sprawdzić.

Wstała i podeszła do Vanzira. Położyła dłonie na jego ramionach i
zamknęła oczy. Po chwili cofnęła się wpatrując się w niego.

—Nie ma jej. Obroża zniknęła!

Vanzir zwiesił głowę i skrzyżował ramiona.

—Tak, wiem. Zniknęła razem z moimi mocami. Jestem wolny od waszego zaklęcia
posłuszeństwa.

—Czemu mi nie powiedziałeś? Próbowałam cię bronić przed Delilah, która
w złości była gotowa cię zabić.

Wstałam wpatrując się w niego przez długość stołu.

—Vanzir, co się dzieje do cholery?!

—Ach tak, a co byście zrobili gdybym wam powiedział? spytał opierając się o stół
(wydawał się zadowolony z siebie. Ale za maską samozadowolenia, dojrzałam u
niego lęk). Kiedy bogini waszej siostry pozbawiła mnie moich mocy, wraz z nimi
zniknęła moc rytuału posłuszeństwa. Jestem wolny, a mimo to wciąż tu jestem! Po
tym co stało się z Camille, wiem że ciężko będzie wam ponownie mi zaufać. Ale
jestem tutaj i chcę pozostać. Jestem gotowy grać według waszych zasad.

Spojrzałam mu w oczy. Błyskały wirującym kalejdoskopem, niekończącą się paradą
niewyobrażalnych kolorów.

—Wciąż pragniesz walczyć z nami, nawet bez swoich mocy? Nawet będąc od nas
niezależnym?

Skinął głową.

—Teraz nawet bardziej! To mój wybór. Mam dług wobec Camille za to co jej
zrobiłem. Mam dług wobec was bo mnie oszczędziliście.

Zachowałem w tajemnicy istnienie demonicznego ruchu oporu, ale oni wszyscy są
przeciw Skrzydlatemu Cieniowi, także przecież wam to nie zaszkodziło? Czy ma to
cokolwiek wspólnego z waszą walką przeciw Rozpruwaczowi?

Delilah odpowiedziała za mnie:

—Masz rację, ale od teraz będziesz z nami szczery. Nie możemy ci zagrozić
automatyczną śmiercią, ale możemy zabić cię własnymi rękoma bez korzystania z
naszych umysłów.

Vanzir uśmiechnął się i usiadł z powrotem na krześle, krzyżując nogi.

—Nie spodziewałem się po tobie niczego innego, ptaszku Tweety. I wiedziałem że co
najmniej dostanę po jajach... jak dla mnie jest ok, jestem z wami, o ile wcześniej
wielki jaszczur nie rozerwie mnie na strzępy. Camille...

Jego twarz wykrzywił ból.

—Zawsze będę żałował tego co uczyniłem waszej siostrze, ale są rzeczy
nieodwracalne, takie których nie można cofnąć. Oboje wiedzieliśmy to... i Camille
mnie rozumie... ostatecznie.

Zapanowała cisza. Następnie opowiedziałam im o Morio i o tym jak zareagował po
wstrzyknięciu mojej krwi, o pościgu tunelami za Charles'em i o eksplozji. Kiedy
skończyłam, wszyscy byliśmy wyczerpani.

—Camille powiedziała że wróci później, rzuciła Iris uprzątając stół. Mam nadzieję że
wszystko się ułoży.

—Ja również, odparłam kierując się do swojego legowiska. Delilah i Shade udali się
do siebie, a Vanzir jest w domku gościnnym.

—Iris? Czy ty również nie odnosisz wrażenia że wszystko się wali?

Powoli pokręciła głową.

—Nie, kochanie. Wszystko się zmienia, to tyle. Idź i odpocznij. Zapomnij o tym
dniu. Jutro może okazać się dla nas o wiele radośniejsze. No dalej, idź już spać!

Potraktowałam jej słowa niczym słowa Ewangelii, bo nie potrafiłam inaczej, i udałam
się na spoczynek...

Rozdział 23

Kiedy się obudziłam, usłyszałam hałas u góry. Czym prędzej odrzuciłam kołdrę i
założywszy dżinsy, zielony sweter i buty, co sił pognałam do kuchni bo właśnie
stamtąd zdawał się dochodzić harmider, więc zaryzykowałam i prześlizgnęłam się
ukrytym przejściem za kredensem. Na miejscu okazało się że miałam rację.
Cokolwiek to było, hałas dochodził z salonu. Na miejscu zastałam Flama. Przez
chwilę myślałam że wyrównuje porachunki z Vanzirem, ale demona snów nigdzie nie
było widać. Smok wyglądał na naprawdę wściekłego, a Camille i Trillian starali się
go uspokoić.

—Hej, stary, dobrze cię widzieć! O co do cholery to całe zamieszanie? Gdzie Roz?

—Rozurial odpoczywa, warknął smok spoglądając na mnie ze swojego metra
dziewięćdziesięciu pięciu centymetrów. Jego oczy były lodowate i mogłyby zamrozić
moje serce. A całe to zamieszanie to dzieło mojego ojca!

Camille stała jak skamieniała z przerażeniem na twarzy, kręcąc głową.

—Hyto... próbował zabić matkę Flama, wyjaśniła. Kiedy strażnicy go pojmali
rzucając przedtem na niego zaklęcie wygnania, poprzysiągł zemstę temu kto jest za to
odpowiedzialny.

—I dokładnie to miał na myśli, Camille! warknął Flam.

Jego włosy mogły służyć za broń, niczym srebrne bicze wijące się w powietrzu. Flam
tulił moją siostrę do siebie i nawet Trillian nie mógłby teraz do nich podejść.

—Mój ojciec będzie martwy zanim zdąży położyć palec na mojej żonie! ryknął.

Nigdy wcześniej nie widziałam u niego tak przerażającego wyrazu twarzy, nawet
wtedy gdy nasi wrogowie grozili Camille. Jego energia wirowała wokół niego w
kształcie białej mgły ze srebrnymi iskrami, a on sam zdawał się być na progu
przemiany. Gdyby to zrobił, doszczętnie zniszczyłby nasz dom.

—On próbował zabić moją matkę i choćby dlatego musi umrzeć. Ale jeśli myśli że
uda mu się tknąć moją żonę, to grubo się myli! Rozerwę mu gardło i wypatroszę, a
resztki wyrzucę na szczyt najwyższej góry!

Zamrugałam. On nie żartował.

—Czy z twoją matką wszystko w porządku?

Flam spojrzał na mnie. Jego twarz wyglądała jak wykuta z lodu.

—Tak. Jest o wiele potężniejsza od niego. Łatwo go pokonała. Moi bracia i siostry w
oczekiwaniu na przybycie posiłków związali mu skrzydła. Odkąd moja matka
wyparła się go przed radą, planował jej zabójstwo. Jeśli odważy się choćby postawić
stopę na ziemi smoków, będzie torturowany i zabity.

Zerknęłam na Camille która stała jak skamieniała. Wolałam nie myśleć o tym jak to
jest znaleźć się na czarnej liście smoka...

Drżałem na myśl jak musi wyglądać starcie dwóch smoków...

—To musi być przerażające ujrzeć dwa walczące ze sobą smoki.

—To przerażające widowisko, przyznał Flam kiwając głową. Walka może spustoszyć
kraj na wiele kilometrów. Niektórzy młodzi mężczyźni, tacy którzy nie akceptują
swojego miejsca w hierarchii, do końca życia noszą straszne blizny na ciele
(westchnął). Ale o tym porozmawiamy innym razem. Co nowego? Gdzie jest Morio?

—Lis omal nie zginął, wyjaśnił cicho Svartån. Ostatnie kilka dni to było piekło.

—Sharah mówi że jutro będzie mógł wrócić do domu, ale dojście do siebie zajmie
mu co najmniej dwa miesiące. Podobnie jak w przypadku Delilah. Krew Menolly
uratowała mu życie, ale minie sporo czasu nim stanie na nogi.

Camille spojrzała na Flama z niepokojem.

—Proszę, bądź dla niego miły. Niemal go straciliśmy.

Smok pocałował ją w czoło.

—To zrozumiałe kochanie.

—Przynajmniej wyeliminowaliśmy seryjnego mordercę... (przerwałam bo
zadzwoniła moja komórka. Zerknęłam na ekran: Roman). Przepraszam, muszę
odebrać, rzuciłam oddalając się.

—Czy nadal chcesz uczestniczyć w egzekucji Terrance'a? zapytał głos w słuchawce.

—Tak.

—A więc szykuj się, moja limuzyna zabierze cię w ciągu dziesięciu minut. Mój
szofer jest już w drodze. Wymagany odpowiedni strój.

—Czy będziesz potrzebował dodatkowego wsparcia?

Roman się roześmiał.

—Nie, kochanie. To dotyczy tylko nas. Ty i ja, sami.

Po tych słowach rozłączył się. W ciszy przyglądałam się słuchawce przez chwilę. Po
raz kolejny miałam udać się na walkę bez moich sióstr i czułam się z tym dziwnie.
Szczerze mówiąc czułam się wręcz... samotna i porzucona. Ale nie miałam wiele do
powiedzenia w tej sprawie... liczyło się by jak najsprawniej rozwiązać problem.

—Muszę iść, rzuciłam. Wraz z Romanem mamy problem do rozwiązania.

—Czy możemy ci jakoś pomóc? spytała Camille z sarnim wyrazem twarzy, który
zwykle miał za zadanie przekonać mnie by mogła mi towarzyszyć. Ale nie tym
razem.

—Zapewniam cię że bardzo bym chciała, naprawdę. Brakuje mi cię przy moim boku
w czasie walki ale lepiej będzie jak pozostaniesz w domu z Iris by przygotować
wszystko na powrót Morio... będzie potrzebował specjalnego łóżka i innych rzeczy...
poza tym oboje z Flamem chcielibyście pobyć razem sam na sam...

—O tak! warknął smok.

Camille odchrząknęła.

—Prawdę powiedziawszy jestem zbyt zmęczona. Zacznijmy od przygotowania
posłania dla Morio. A całą resztą zajmiemy się później.

Kierując się w stronę drzwi, naszło mnie uczucie iż nasze drogi powoli się
rozchodzą...
Od zawsze byłyśmy razem, w każdej sytuacji mogąc na siebie liczyć i ochraniać się
nawzajem. Ale każda z nas kroczyła swoją własną ścieżką, robiąc to na swój własny
sposób. Może pewnego dnia nie będziemy już mieszkały razem. Co się wtedy stanie?
Gdzie pójdziemy?

Czując się smutna, usiadłam na ganku. Chwilę później otworzyły się drzwi i wyszła
Camille. Zadrżała pomimo grubego płaszcza Flama narzuconego na ramiona, który
ciągnął się za nią po ziemi. Otuliła się nim szczelniej siadając na huśtawce.

—Zimy stają się coraz mroźniejsze, zauważyła kontemplując drobne płatki śniegi.

—Owszem.

—Co jest nie tak, dlaczego jesteś smutna? Wiem że ostatnie kilka dni były trudne ale
uwierz mi: wszystko się ułoży, zapewniła biorąc mnie za rękę. Obiecuję że nie
pozwolę Flamowi zabić Vanzira.

—Czy nie jest to zwykle rola Delilah? Wnoszenie odrobiny optymizmu? spytałam.

Samo mówienie tego sprawiło że poczułam się lepiej. Dłoń Camille była ciepła i
żywa w tę zimową noc i bardzo jej potrzebowałam. Zimno mi nie przeszkadzało –
sama byłam jak śnieg ale czasami nawet drobne pozory ciepła były niczym balsam
dla mojej duszy.

—A więc powiedz mi, dlaczego jesteś smutna? nalegała Camille.

Spuściłam głowę.

—Wszystko się zmienia... Delilah i Shade oglądają reality show. Wiem że go nie
znosi ale robi to bo ją kocha. To jest...

Wstydziłam się przyznać, że byłam o niego zazdrosna.

—A to było twoim zadaniem zanim się pojawił, prawda? rzuciła ze śmiechem.

Nieco zakłopotana byciem zazdrosną o chłopaka mojej siostry, skinęłam głową. Ale
Delilah i ja nie miałyśmy wielu okazji by spędzić razem trochę czasu. A teraz była
tak pochłonięta swoją nową miłością, że praktycznie nie miałyśmy dla siebie ani
chwili.

—Iskry zamienią się w namiętny żar, a ona ponownie wróci by nabrać powietrza.
Patrz na mnie - troje mężczyzn. Przez większość czasu musiałam być nie do
zniesienia.

Odchrząknęła.

—Co jeszcze?

Spojrzałam w niebo. Na horyzoncie barwy srebra i bieli mieszały się ze sobą tak, iż
niemal niemożliwym było odróżnienie gdzie kończy się niebo a zaczyna ziemia.

—Oddalamy się od siebie, wypaliłam. Spójrz, czekam teraz na Romana byśmy razem
mogli skopać tyłek Terrance. I ani ty ani Delilah nie będziecie mi towarzyszyły. I to z
pomocą Wade'a i Chase pozbyliśmy się Charles'a.

—Nie gadaj bzdur!

Wstała opierając ręce na biodrach, a jej płaszcz opadł na ziemię.

—Posłuchaj mnie uważnie: Nie mogłam zostawić Morio samego w szpitalu. Delilah
nie jest jeszcze w stanie walczyć. Czy naprawdę myślisz że zostawiłybyśmy cię z
tym samą gdybyśmy nie miały ważnego powodu?

Bardzo chciałabym ci dzisiaj towarzyszyć, ale jestem wykończona, a Flam dopiero co
wrócił ... na dodatek... (usiadła ciężko). Muszę dopilnować by nikt nie powiedział mu
o Vanzirze. Doskonale wiesz że bez wahania by go zabił, a tym bardziej... co by mi
zrobił?

—Tobie?? spytałam zaskoczona. Ale dlaczego? To przecież nie był twój wybór!

—Cóż... technicznie rzecz biorąc, owszem. Mogłam pozwolić mu się żywić swoją
magią. Myślę że w oczach Flama to wystarczy by Vanzir zasłużył na śmierć. Muszę
mu pokazać jak traumatycznym i przerażającym było to doświadczenie i to dla nas
obojga. Wtedy być może zrozumie (wzruszyła ramionami). W przeciwnym razie
Vanzir będzie musiał uciec i dobrze się ukryć. Nie musi się obawiać obroży. I będzie
musiał działać szybko i zdecydowanie.

Wzięłam ją za ręce.

—A jeśli już o tym mowa, co o tym myślisz? Teraz gdy jest poza naszą kontrolą?

—Ja sama nie wiem co o tym sądzić...

—Ja również, ale on ma powiązania z demonicznym ruchem oporu, a to może okazać
się przydatne. Wygląda na to, że chce zostać z nami (spuściła głowę). Och! Gdyby
tylko można było to cofnąć! Wszystko przez te cholerne metalowe szczeble!

Chciałam zapytać ją o coś, ale nie wiedziałam jak to ująć... postanowiłam więc
zapytać wprost:

—Czy on... czy to było bolesne? Zranił cię?

Patrząc szeroko otwartymi oczami, pokręciła głową.

—Och nie! Tak naprawdę to było bardzo... pobudzające. Od dnia rytuału unikałam go
i teraz lepiej rozumiem dlaczego. Kiedy pożywiał się moją energią, wyglądał jak
oszalały i wygłodniały potwór. Chciał dosięgnąć najmniejszej iskry światła w mojej
duszy.

Skrzywiłam się. Tak naprawdę nie chciałam słyszeć dalszego ciągu... ale musiałam.
Musiałam zrozumieć co się stało, na wypadek gdybym musiała interweniować gdy
Flam odkryje prawdę.

—Co do tego...

—Tak. A potem, gdy zmusiłam go do zwrócenia uwagi na moje ciało... posiadł mnie
ale w przytłaczający sposób... nie powiem, lubię seks, ale on był tak... tak skupiony i
dynamiczny... było tego zbyt wiele.

Czułam że dotarł głębiej niż ktokolwiek inny... nigdy wcześniej nikomu nie
pozwoliłam zawładnąć sobą do tego stopnia, nikomu! On był częścią mnie... a nawet
więcej... nie wiem jak to wytłumaczyć. Ale nigdy nie chcę przeżywać tego ponownie.
Nawet jeśli sam seks był cholernie niesamowity!

—Może miało na to wpływ to, że jest demonem. Ale Morio również. Nie odczuwasz
z nim tego samego?

—Morio jest Yokai. To nie ten sam rodzaj demona co Vanzir, istnieje duża różnica
(umilkła). Mam wrażenie że zdradziłam wszystkich trzech, Menolly, wyznała po
chwili. Podobało mi się (spuściła wzrok). Nie chcę się do tego przyznać, ale byłam
tak podekscytowana przez strach że kiedy zaczął się mną pożywiać, spanikowałam...

—Camille, byłabym zaskoczona gdyby jakaś część ciebie nie odczuwała
przyjemności z samego aktu. Spójrz na siebie (przygryzłam wargę szukając słów na
pokazanie jej jak ją widzę). Jesteś bardzo seksualną kobietą, ponadto jesteś córką
naszego ojca. A krew wróżek jedynie cię napędza. Wystarczy odrobina adrenaliny a
stajesz się gotowa.

Westchnęła zaszlochawszy.

—Nie chcę im mówić, ale muszę... Wiem że Trillian mnie zrozumie, ale Morio? Co
sobie pomyśli wiedząc, że gdy on umierał, ja rozłożyłam nogi dla Vanzira?

Nie umiałam jej na to odpowiedzieć. Ale wiedziałam co potrzebowała usłyszeć.

—Wszystko będzie dobrze. Po prostu musisz poczekać na odpowiedni moment. Do
tego czasu żadne z nas nie piśnie ani słowa. I zastanów się dobrze zanim coś powiesz.
Nie pozwól by zjadło cię poczucie winy. Nie masz sobie nic do zarzucenia.

W tym momencie na nasz podjazd zajechała limuzyna Romana; uściskałam mocniej
rękę mojej siostry i wstałam.

—Muszę iść. Czeka na mnie misja, ważna zarówno dla wszystkich wampirów w
Seattle ale też dla ludzi, ponieważ ktoś taki jak Terrance żeruje na niewinnych
ofiarach. Życz mi szczęścia. Wrócę przed świtem.

Schodząc po schodach, zastanawiałam się nad słowami które padły i zrozumiałam że
Camille miała rację. Ona i Delilah zawsze będą stały przy moim boku. Wszystkie
możemy rozwijać się na swój własny sposób krocząc różnymi ścieżkami, ale nigdy
nie stracimy siebie i łączącej nas więzi.
Chciałabym potrafić uspokoić Camille równie dobrze jak robiła to ona, ale to ona
była niczym skała w naszej rodzinie.

Roman miał na sobie czarne dżinsy i sweter w tym samym odcieniu, a jego włosy
były zaplecione w warkocz. Spojrzałam mu w oczy.

—Chcę cię uprzedzić że wiosną planuję zaręczyny z moją dziewczyną. Mogę być
twoją oficjalną partnerką, ale nie żoną. Nigdy.

Wciąż słyszałam w głowie słowa Camille mówiące o zdradzie i nawet jeśli Nerissa
wiedziała o moim związku z Romanem, chciałam by wszystko było między nami
jasne.

Przytaknął.

—Jak już mówiłem, nie widzę problemu. Jej również zapewnię swoją ochronę. Jak
dobrze rozumiem, nie jest wampirem?

—Nie, jest zmienną pumą (umilkłam spoglądając w przyciemnioną szybę).
Złapaliśmy seryjnego mordercę. Nie żyje (w skrócie opowiedziałam mu co się stało).
Myślisz że powinniśmy poszukać jego Pani?

—Dlaczego mielibyśmy to robić?

—Sama nie wiem... ponieważ przemienia niewinnych ludzi? Spójrz, jej działania
kosztowały życie pięciu osób. A nawet sześciorga, wliczając Charles'a.

—Nie ma takiej potrzeby. Jeśli nadal będzie sprawiała kłopoty, zajmiemy się nią. Na
razie pozostańmy przy tym co jest (spojrzał na mnie swoimi srebrnymi oczami). Jak
tylko problem regenta zostanie rozwiązany, nie będzie mile widziana w tym mieście.

Po chwili ciszy spojrzałam w kierunku szofera.

—Kim jest kierowca? Wampirem?

—Tak. Nazywa się Hans i towarzyszy mi od przeszło trzystu lat. Był moim
giermkiem a teraz jest kierowcą. Wampirem został w 1210 podczas ataku.

Był naprawdę stary! Oboje byli...

—A Terrance, ile ma lat?

Nie wiedziałam o nim zbyt wiele. Delilah próbowała dowiedzieć się o nim czegoś,
ale jedyne co udało jej się zebrać to strzępy informacji...

Roman zmienił pozycję.

—Nie jest aż tak stary, w rzeczywistości jest młodszy od Hansa. Wampirem stał się w
1815. Wcześniej był drobnym złodziejaszkiem, oszustem i mordercą. Urodził się i
wychował w południowo zachodnich stanach. Zmarł młodo, w wieku około
dwudziestu pięciu lat. Powiedzmy iż miał aspiracje by stać się wybitnym szulerem.

Ale nie grał wystarczająco dobrze, przez co był wyrzucany z coraz to liczniejszych
miast w których gościł. Pewnej późnej nocy został wyrzucony na bruk przez szeryfa i
tak oto trafił w ręce wampira.

—Ale jak mógł stać się tak... tak...

—Doświadczony i wykształcony?

—Tak (co prawda miałam na myśli tak „popularny”, ale dałam sobie spokój).

Terrance którego spotkałam wydawał się mieć więcej niż dwieście marnych lat. Był
uprzejmy, wyrafinowany i w żadnym razie nie przypominał drobnego złodziejaszka
przemieszczającego się z miasta do miasta próbując zarobić kilka groszy.

—Człowiek może stać się wykształcony uczęszczając do szkoły. Może również
nauczyć się dobrych manier od swojego nauczyciela ale nigdy nie wyrobi w sobie
klasy i elegancji, o ile nie jest to częścią jego natury. Terrance nie ma żadnej klasy.
Jest chciwy i zachłanny, przez co stanowi zagrożenie dla tronu (ponownie zmienił
pozycję i skrzyżował nogi). Moja matka jest surowa ale jej suwerenna postawa
nadaje rangę jej pozycji. Nigdy nie jest nieuprzejma ani chamska. Terrance natomiast
jest słabym i nędznym wzorcem do naśladowania dla naszego gatunku, dlatego musi
umrzeć. W przeciwieństwie do twojego młodego przyjaciela, on nigdy dobrowolnie
nie zrezygnuje ze stanowiska regenta.

—Więc? Jaki jest plan?

—Plan jest taki że spotkamy się w klubie z moimi współpracownikami, następnie
wyprowadzimy z niego Terrance'a i go wyeliminujemy.

—Już raz byłam w klubie Fangtabula. Miejsce to jest bardzo dobrze strzeżone i ma
sporo zabezpieczeń.

—To dlatego że nie byłaś tam ze mną lub moimi strażnikami.

—To prawda...

Wzbudził moją ciekawość. Jak duża była jego armia, kto w niej był i co mogła
zrobić? Nie miałam czasu by spytać, bo właśnie dojechaliśmy na miejsce.
Klub Fangtabula znajdował się w strefie przemysłowej, na południu Seattle. Było to
miejsce w którym wolałbyś nie znaleźć się po północy.

Jakkolwiek mówiono o rozbudowie dzielnicy i nowych budynkach mieszkalnych,
niewiele się do tej pory zmieniło. Jeśli jednak ludzie nadal będą napływać do miasta,
z pewnością nowe apartamentowce pojawią się w obszarze obecnie okupowanym
przez ponurą, betonową dżunglę, będącą labiryntem torów kolejowych i starych
magazynów.

W samej rzeczy klub Fangtabula mieścił się w starej pakowalni mięsa i składał się z
dwóch pięter.

Spośród innych wyróżniał się krwisto czerwonymi drzwiami, kontrastującymi z
czarno białymi paskami na ścianach. I cieszył się dużym powodzeniem. Aczkolwiek
ze względu na nieletnich klientów, u Chase'a figurował na czarnej liście placówek do
zamknięcia. Jednak pomimo częstych nalotów Chase'a, Terrance był zawsze dwa
kroki do przodu i legitymowanie klientów nic nie dawało.

—Wygląda na to że jesteśmy na miejscu moja droga, oznajmił Roman. Chodźmy.
Mamy robotę do wykonania (wysiadł z samochodu i wyciągnął rękę. Ujęłam ją i
pozwoliłam mu sobie pomóc).
Cokolwiek by się działo, trzymaj się blisko mnie. Może być sporo krwi.

Wysiadłszy z limuzyny, dojrzałam cztery czarne sedany, a w każdym z nich cztery
wampiry, głównie mężczyzn ale były też kobiety. Wszyscy byli ubrani podobnie:
czarne dżinsy i swetry jak Roman z wyhaftowanym na nich białym herbem, do tego
czarne okulary. Ustawili się w dwóch rzędach ze skrzyżowanymi ramionami.

Kiedy Roman się odwrócił, ujrzałam na jego plecach ten sam motyw: dwa białe
skrzyżowane miecze w środku okręgu, do tego potężnego lwa trzymającego między
łapami kielich.

—To twój herb rodzinny? spytałam.

—To moje herby, poprawił. Kielich oznacza że jestem jednym z dzieci Blood
Wyne. A ci wszyscy, rzekł wskazując na wampiry, są moimi dziećmi. Stworzyłem
każdego z nich.

Przyjrzawszy się twarzom, ujrzałam jedną wspólną cechę: bezgraniczną lojalność.
Dzieci Romana należały do niego w całości; wszystkie były gotowi żyć lub umrzeć
dla niego, zgodnie z jego wolą.

Mój towarzysz ruszył ku wejściu do klubu, a ja z nim. Tuż za nami reszta. Ujrzawszy
nas, dwa pilnujące drzwi wampiry stanęły na baczność, a jeden z nich wbiegł szybko
do środka. Jedno trzeba było powiedzieć: nie staraliśmy się przemknąć niezauważeni.

Roman wyjął z kieszeni identyczną parę okularów i je założył.

—Wierzę że jesteśmy gotowi.

Zamarłam podobnie jak pozostali, czekając aż Roman wyda rozkaz. Zazwyczaj gdy
ruszaliśmy do walki to ja prowadziłam natarcie, ale tym razem pozostawiłam mu
dowodzenie.

To była jego walka - dużo bardziej niż moja. Będzie miała ona wpływ na wszystkie
wampiry w regionie, tym samym umacniając władzę Romana.

Roman rozejrzał się po wszystkich.

—Pamiętajcie że goście klubu mają prawo wyjść. Jeśli jednak staną po stronie
Terrance'a, również staną się naszymi wrogami. Obowiązuje zakaz ranienia
śmiertelników, chyba że nie macie innego wyjścia. Ogłuszcie ich, oczarujcie na wasz
sposób, ale nie zabijajcie - a szczególnie nie gryźcie nikogo! Jesteśmy tutaj aby
przekazać wiadomość - nie świętować. Czy to jasne?

—Zrozumiano Panie! odpowiedzieli jednym głosem.

—A więc ruszamy!

Podczas gdy Roman i ja zbliżaliśmy się do budynku, ludzie zaczęli wychodzić
na zewnątrz rozpraszając się we wszystkich kierunkach. Niektórzy z nich byli na
wpół nadzy, inni pijani, ale wszyscy starali się nie stawać nam na drodze.
Najwidoczniej zostali ostrzeżeni o naszym przybyciu. Czując ulgę, przygotowałam
się do walki.

Dobrze że nie było ze mną sióstr. Walki pomiędzy wampirami należały do
najbardziej krwawych i brutalnych.

Na parkingu śnieg zamienił się w błoto, rozjeżdżany przez ruszające w pośpiechu
samochody. W wyobraźni ujrzałam śmieszny obraz Romana i Terrance'a walczących
na śnieżki. Starałam się go odpędzić, ale ten kpiąc ze mnie stale powracał...
pozwoliłam sobie zachichotać. Roman rzucił na mnie podejrzliwie okiem.
Zacisnęłam usta i wzruszyłam ramionami. Nie miałam zamiaru niczego mu
wyjaśniać.

Naraz drzwi otworzyły się przed nami z trzaskiem i drogę zablokowały nam cztery
krzepkie wampiry.

Roman wyprostował się, zdjął okulary i uwolnił cały swój czar. Był wcielaniem siły,
wspaniały jak bóg. Otaczała go aura. Stojąc tworzył zaklęcie, pociągał,
komenderował niezliczonymi armiami.
Wpatrywał się w wampiry stojące mu na drodze, na jego barkach spoczywały
tysiąclecia. Poddałam się jego spojrzeniu, zmrożona srebrnymi falami rozbijającymi
się o jego twarz.

—W imieniu tronu krwi, ja, Roman, syn Blood Wyne, Królowej Szkarłatnego
Welonu, rozkazuję wam cofnąć się i pozwolić nam wejść. Daję wam jedną szansę
posłuszeństwa.

Dwa wampiry natychmiast opadły na kolana, pozostałe dwa wyglądały na
przerażone, nie mniej pozostały na swoich posterunkach. Roman włożył okulary i
ruszył w ich stronę ze mną u boku. Jego dzieci chroniły nasze tyły.

Kiedy doszliśmy do drzwi, ci dwaj strażnicy zadrżeli gdy syn Blood Wyne zbliżył się
do nich i bez kolejnego ostrzeżenia położył dłoń na piersi najbliżej stojącego – a ten
nawet się nie poruszył - wyglądał jak skamieniały. Roman uśmiechnął się, a w
następnej chwili niczym błyskawica wyrwał serce mężczyzny i trzymał je w ręku.
Tamten osłupiały spuścił wzrok, patrząc na dziurę w swojej piersi. Sekundę później
uniósł się z niego kłąb różowego dymu i przemienił się w kupkę pyłu, podobnie jak
jego serce w dłoni mojego towarzysza. Drugi rzucił na nas okiem i dał w długą.

—Pozwólcie mu odejść, rozkazał. Teraz jest czas na większą rozgrywkę.

Weszliśmy do wnętrza klubu gotowi rozpętać piekło.

Rozdział 24

Znalazłszy się wewnątrz, zalały mnie wspomnienia z czasu gdy byłam tutaj ostatnim
razem. Czerwono-czarno-srebrna kolorystyka; ogromny hol, a w nim czarno biała
posadzka na kształt szachownicy, dalej schody prowadzące w dół do głównej sali,
nad nami rozciągał się imponujący sufit, dobre siedem metrów nad nami. Jednak
panele z tkaniny tworzące swoisty falisty labirynt, gdzieś zniknęły.

Dwie klatki schodowe prowadziły na wyższy poziom po obu stronach pomieszczenia.
Ze środka zabezpieczonego trzema poręczami zobaczyć można było obszar na dole z
którego wychodziły długie schody prowadzące do podziemi.

Bar znajdujący się po lewej stronie, zaraz przy ścianie, był pusty podobnie jak stoły i
ławy. Jednakże po prawej stronie we wnęce alkowy dojrzałam kilka dziwek krwi. W
czasie walki będziemy musieli mieć je na uwadze.

Gdy ruszyliśmy ku centrum, dzieci Romana ustawiły się w dwóch rzędach w półkolu
tuż za nami. Dojrzałam też Terrance'a i jego świtę wchodzącą po schodach. Od razu
rozpoznałam sukę przypominającą wyglądem amazonkę o ponadgabarytowych
mięśniach którą poznałam podczas naszego ostatniego nalotu na klub. Tym razem
zamiast spodni z frędzlami, miała na sobie ściśle przylegający do ciała kombinezon
spod którego mogłam zobaczyć jej mięśnie. Nikogo z pozostałych nie rozpoznałam.

Terrance miał ciemną karnację, kręcone włosy opadające na ramiona, a na twarzy ten
sam stale obecny pogardliwy uśmieszek.

—Skończ z tym Terrance, rzucił Roman. Poddaj się, nie możesz wygrać i dobrze o
tym wiesz (zrobił krok w jego kierunku). Przysyła mnie Blood Wyne.

—Nie dbam o to czego chce twoja matka. Nie uznaję władzy Szkarłatnego Welonu,
odparł ostrożnie Terrance obserwując Romana.

Nie był głupcem: wiedział jak stary i potężny wampir przed nim stał.

Roman syknął.

—W tym układzie podpisałeś na siebie wyrok śmierci.

—Został on już podpisany w dniu w którym zdecydowałeś że jestem zagrożeniem!
Teraz jedynie wystarczy że przejdziesz do działania!

To rzekłszy zaatakował w serii ruchów tak szybko, że wszystko dla mnie stało się
rozmyte. W tym samym czasie jego poplecznicy rozproszyli się, atakując naszych
strażników. I tak oto znalazłam się oko w oko ze wspomnianą wcześniej sukowatą
amazonką, uśmiechającą się do mnie i ukazującą mi swoje kły.

—Pamiętam cię, D'Artigo! Wziąwszy pod uwagę jak cenisz moralność, mogłabyś
zastanowić się nad swoim otoczeniem. Twój kumpel własnoręcznie zabił więcej ludzi
niż my wszyscy do kupy!

Podeszła do mnie kręcąc biodrami, z wylewającym się biustem. Prawdopodobnie tuż
przed śmiercią zrobiła sobie implanty. Okrążyłam ją, świadoma toczącej się walki
pomiędzy Terrancem a Romanem.

—Ja również cię pamiętam. Czyżbyś w końcu zrozumiała że kowbojskie spodnie
były zbyt brzydkie?

Krążyłyśmy wokół siebie ostrożnie oceniając się nawzajem i zapominając o całej
reszcie. Po pierwsze prowadzić swoją własną bitwę – to coś czego nauczyłam się
bardzo szybko. Jedna walka naraz, nie tracąc uwagi i pozostając czujnym.

Tuż za mną rozległ się przeraźliwy krzyk ale nie zareagowałam. Ktoś został pożarty.
Z wysuniętymi kłami oceniałam mojego przeciwnika. O ile pamiętam, byłyśmy
mniej więcej na tym samym poziomie. Jednak ostatnio piłam krew Romana, a to
dawało mi przewagę. Nawet teraz czułam jego istotę przepływającą przez moje ciało,
jego energię zlewająca się z moją. Skupiłam się na niej, wywołując ją na pierwszy
plan, zachęcając jak nieśmiałego kota albo niechętne dziecko.

Mój przeciwnik uniósł brwi, przesuwając językiem po wargach.

—Och, Menolly, Menolly, jesteś przepyszna! Nie mogę się doczekać chwili gdy
zatopię w tobie kły i osuszę cię z krwi! To rzekłszy rzuciła się na mnie.

Odskoczyłam zręcznie w bok i wirując wylądowałam za nią dając jej kopa w nerki.
Zachwiała się ale szybko odskoczyła, robiąc w powietrzu serię salt. W końcu znalazła
się dokładnie nad moją głową. Na ten widok skoczyłam w powietrze by złapać ją w
półobrocie; zderzyłyśmy się i runęłyśmy na ziemię.

Po mojej lewej Roman zmagał się z Terrancem. Właściciel klubu może nie był tak
stary ale był silny. Obaj turlali się po ziemi próbując się nawzajem ugryźć. Kątem
oka widziałam też jego dzieci walczące ze strażnikami Terrance'a w śmiertelnym
tańcu.
W powietrzu unosił się zapach krwi który jeszcze bardziej doprowadzał nas do szału.
Starałam się go zignorować i skupić na moim wrogu. Trzymałam ręce zaciśnięte na
jej gardle, podczas gdy ona próbowała wydrapać mi oczy. Wbiłam jej kolano w
brzuch, w odpowiedzi jęknęła i lekko popuściła. Skorzystałam z okazji i wdrapałam
się jej na plecy przygwożdżając mocniej do ziemi, jednocześnie zaciskając mocnej
ręce na jej tchawicy.

Nie musiała oddychać ale jeśli zdołałabym jej złamać kark, zdobyłabym przewagę i
mogłabym ją zabić nim się uleczy.

Siedząc na niej okrakiem unieruchomiłam jej ręce dociskając kolanem, a następnie
unosząc ręce nad głowę, splotłam je ze sobą i zaczęłam walić ją po twarzy. Walczyła
próbując uwolnić ręce, ale na próżno. Udało mi się zmiażdżyć jej nos ale jeśli nie
zrobię niczego więcej, wyleczy się. Uniósłszy głowę, ujrzałam jak obserwuje mnie
jedno z dzieci Romana - rzucił mi kołek. Złapałam go i wbiłam w klatkę piersiową
przeciwnika. Amazonka drgnęła, a następnie przemieniła się w pył i zniknęła.

Z kołkiem w ręce wstałam i odwróciłam się w kierunku pomocnej dłoni. Nie
ingerował, jedynie stał na straży.

—Dzięki! rzuciłam z uśmiechem.

Rozejrzawszy się, odkryłam że Terrance i Roman nadal walczyli a większość
wampirów zniknęła. Dzieci Romana zostały dobrze wyszkolone. Jednakże
doliczyłam się tylko czternastu, co oznaczało że straciliśmy dwóch. W tym
momencie Terrance udało się uwolnić. Ujrzałam go biegnącego ku mnie. Jego twarz
była zakrwawiona i pokryta licznymi zadrapaniami oraz śladami kłów, a jego ubranie
było w strzępach.

Odruchowo dzierżąc kołek w dłoni, rzuciłam się na niego ale ten w ostatniej chwili
odchylił się i chwytając się obiema rękami poręczy, skoczył w pustkę. Bez
zastanowienia rzuciłam się za nim w pościg.

Kiedy wylądowałam na niższym poziomie, zaledwie zdołałam ujrzeć kierunek w
którym zniknął. Niższe poziomy klubu były istnym labiryntem wijących się
korytarzy. Schyliwszy się dotknęłam ziemi, by w następnej chwili pobiec za nim ile
sił w nogach. Biegłam tak szybko, że moje stopy ledwo co muskały ziemię.

Znalazłam się w ciemnym korytarzu którego ściany i podłoga wyłożone były biało
czarnymi kafelkami. Na jego końcu ujrzałam Terrance'a wbiegającego do jednego z
pomieszczeń. Bez wahania kopniakiem otwarłam drzwi i wbiegłam do środka. Na
drugim końcu stał Terrance, trzymając przy swojej piersi niczym tarczę małą
kilkunastoletnią dziewczynkę. Jego szpony były zaciśnięte na tej tętnicy szyjnej.

—Jeszcze jeden krok a ją zabiję! zagroził.

Zamarłam. Nie mogłam ryzykować życia tego dziecka, nawet za cenę pozbycia się
tej gnidy. Ale Roman niewzruszony nadal na niego nacierał. Złapałam go za ramię.

—Nie! To mała dziewczynka! Nie widzisz że jest przerażona?

—Jest zaledwie przypadkową ofiarą.

Nie mogłam w to uwierzyć!

—Beze mnie!

—Puść mnie kobieto! warknął.

—I to właśnie sprawia że jesteś tylko słabą dziewczynką, rzucił ze śmiechem
Terrance.

Mówiąc to tyłem zbliżył się do przeciwległych drzwi. Podczas gdy Roman nadal
szedł ku niemu a ja wraz z nim gotowa go powstrzymać, niespodziewanie moją
uwagę przykuło coś dziwnego w zachowaniu dziewczynki... bardziej w wyrazie jej
twarzy... wydawała się mniej przerażona a nawet... triumfująca! A kiedy się
uśmiechnęła, ujrzałam jej kły!

—O cholera! Ona jest wampirem!

—Nigdy więcej nie kwestionuj moich metod! warknął Roman rzucając się na nich.

Zdołałam wyrwać dziewczynę z łap Terrance'a który próbował uciec, plecami
dotykając drzwi ale Roman chwycił go za włosy i szarpnął mu głowę do tyłu. Tamten
walczył ale na próżno, bo Roman wbił w niego kły pijąc łapczywie.

Początkowo Terrance jęknął ale w miarę picia zaczął się wyrywać i krzycząc
próbował uciec. Dziewczynka natomiast machała dziko rękoma ale była o wiele
słabsza ode mnie. Gdy uniosła głowę i spojrzała na mnie, ujrzałam na jej twarzy
mieszaninę emocji ale gdy jej wzrok padł na Terrance'a, na jej ustach zagościł szeroki
uśmiech.

—Kim on jest dla ciebie? spytałam szeptem.

—Moim panem. Zgwałcił mnie i wykorzystywał do swoich perwersji. Od tamtej pory
trzyma mnie w niewoli... upłynęło już sto lat. Mówił że zawsze chciał mieć córkę.

Zamrugałam ujrzawszy na jej twarzy tę samą nienawiść którą czułam do Dredge'a.
Poczułam ból w sercu i łzy w oczach. Objęłam ją i przytuliłam do siebie. Próbowała
się wyrwać ale byłam od niej silniejsza.

—Przestań i posłuchaj mnie, wyszeptałam. Ja również byłam torturowana i gwałcona
po to by na koniec zostać przemieniona. Wiem jakie to uczucie i dzięki bogom byłam
starsza od ciebie. Doskonale rozumiem twoją nienawiść. Pozwól sobie pomóc.

Przestała się wyrywać i spojrzała na mnie podejrzliwie. Po chwili wahania uniosłam
rękaw i pokazałam jej swoje blizny. Przebiegła po nich nieśmiało czubkiem swego
palca.

—To mój pan mi to zrobił, odparłam. Mam je na całym ciele.

—Czy on nadal... ? zaczęła.

Spojrzała na mnie z niemym pytaniem w oczach.

—Nie. Zabiłam go. Zniszczyłam go i odszedł na zawsze. Od tamtej pory uczę się jak
żyć szczęśliwie, nawet jako wampir i nie będąc niczyim niewolnikiem.

Posłałam jej uśmiech a ona go odwzajemniła.

—Mam na imię Serena.

W tej samej chwili Roman opróżnił Terrance z krwi i ten upadł. Roman właśnie
szykował się do przebicia go kołkiem.

—Czekaj! rzuciłam spojrzawszy na Serenę. Czy chcesz to zrobić? Nie ma lepszego
sposobu by uwolnić się od swojego oprawcy.

Dziewczynka spojrzała na Romana który skinął głową i podał jej broń. Wzięła ją w
dłoń a ja oparłam ręce na jej ramionach gdy wbijała kołek w serce swojego pana.

Z tą chwilą klub Fangtabula zamknął swoje drzwi. Wychodząc Roman zwrócił się do
swoich dzieci:

—Oczyścicie wszystko i zamknijcie drzwi, nakazał.

Tamci przytaknęli a my udaliśmy się do limuzyny. W cieniu tłoczyła się skulona
grupka wampirów i dziwek krwi ale jak tylko strażnicy zrobili ku nim krok, tamci
rozbiegli się, czym prędzej znikając w mrokach nocy.

Serena nam towarzyszyła. Nie do końca wiedziałam co z nią zrobić, ale Roman
rozwiązał ten problem jednym telefonem.

—Mam przyjaciółkę u której możesz się zatrzymać przez kilka dni. To da nam
niezbędny czas by zdecydować o twoich losach, ogłosił w drodze powrotnej. Czy to
ci odpowiada?

W odpowiedzi skinęła głową. Od czasu jak własnoręcznie zamieniła Terrance'a w
pył, zaniemówiła i wyglądała na nieprawdopodobnie zmęczoną.

W drodze do domu zatrzymaliśmy się przy pałacyku, gdzie Roman wysłał do drzwi
Serenę z szoferem. Ta szybko zniknęła w pałacowej posiadłości.

—Kto tutaj mieszka? spytałam.

—Moja ex.

—Byłeś żonaty? spytałam z zaskoczeniem.

—Trzydzieści pięć razy. Niektóre z nich były śmiertelniczkami i umarły, inne
znudziły się i odeszły. Ostatnia była wampirem, pobraliśmy się w 1950 roku ale
miała zamiłowanie do włóczęgi. Pozostaliśmy w kontakcie, ufam jej. Stoi na czele
licznych organizacji humanitarnych i schronisk na rzecz maltretowanych kobiet.

Pokręciłam głową. Ten mężczyzna składał się z tak wielu warstw i krył w sobie tyle
niespodzianek... prawdopodobnie braknie mi życia by odkryć wszystkie aspekty jego
osobowości.

—Co teraz?

—Zasłużyliśmy na odpoczynek. Następnie czeka nas bal z okazji przesilenia
zimowego na którym oficjalnie wybiorę cię na swoją towarzyszkę. Przedstawię
również nowego regenta. Wade również otrzyma zaproszenie na bal, ale nie wolno
mu będzie przyprowadzić swojej matki! Dość się nasłuchałem na jej temat! Jednakże
jego obecność jest wskazana. W ciągu najbliższych kilku miesięcy, Anonimowe
Wampiry odegrają istotną rolę w wampirzej społeczności.

Skinęłam zastanawiając się, co o tym wszystkim pomyśli Wade? Ale Roman uciszył
moje myśli przyciągając mnie do siebie. Gdy nasze usta się spotkały, pozwoliłam
sobie opaść na siedzenie, ukołysana płynnym ruchem limuzyny sunącej ulicami w
cichą i zabójczą noc.

Rozdział 25

Kiedy wróciłam Camille, Iris i Delilah czekały na mnie. Talon-Haltija rzuciła okiem
na moje zakrwawione ubrania i ruchem głowy wskazała na swój pokój. Rozebrałam
się wrzuciwszy ubranie do kosza z brudnymi rzeczami i wzięłam prysznic. Po
wyjściu, na łóżku znalazłam swój szlafrok - widać Iris przyniosła mi go z legowiska.
Owinąwszy się nim, wróciłam do kuchni, do moich sióstr.

—Więc... Terrance jest martwy, odparłam siadając przy stole, po czym
opowiedziałam im o wszystkim co się wydarzyło. Myślę o powierzeniu Sereny
Wadowi, chyba że była żona Romana postanowi wziąć ją pod swoje skrzydła.

—Jasna cholera! rzuciła Delilah kręcąc głową. Na każdym kroku czyha śmierć.
Można rzec że nic innego nie jest nam pisane.

—Owszem... zerknęłam na Camille. Czy jesteś gotowa na powrót Morio?

Skinęła głową.

—Więcej niż gotowa! Jak do tej pory udało mi się zataić przed Flamem to co się
wydarzyło pomiędzy mną a Vanzirem, ale boję się że niebawem wszystko wyjdzie na
jaw.

—Wszystko wokół nas się zmienia, wtrąciła z westchnieniem Iris. Nawiasem
mówiąc zbliża się przesilenie zimowe, a z nim mój wyjazd... Camille, czy myślisz że
będziesz mogła wyruszyć ze mną za tydzień lub dwa, podobnie Roz i Flam?
Wrócimy przed twoim stawieniem się na dworze Aeval w dniu przesilenia.

Iris starała się znaleźć sposób na złamanie klątwy, która została rzucona na nią kilka
wieków wstecz, gdy miała się stać kapłanką świątyni Undutar. Otrzymała najwyższy
tytuł „Ar'jantd'tel”, inaczej wybranki bogów, ale została oskarżona o torturowanie a
następnie zamordowanie swojego narzeczonego. Nie pamiętała co się tak naprawdę
wtedy stało i dopóki nie oczyści się z ciążących nad nią zarzutów i nie pozbędzie
klątwy, będzie mogła zapomnieć o założeniu rodziny, a tym bardziej o posiadaniu
dzieci, co w przypadku ducha domu było jedną z najgorszych kar.

I tak oto nasza przyjaciółka miała udać się do północnych królestw w poszukiwaniu
ducha jej narzeczonego i tym samym odkrycia prawdy.
W tym celu poprosiła Camille i Flama by jej towarzyszyli, natomiast Roz który przez
kilka lat zamieszkiwał tamtejsze lodowe pustynie, również zgłosił się na ochotnika.

Camille skinęła głową.

—Tak, to samo w sobie powinno okazać się prawdziwą przygodą (odwróciła się do
mnie). A więc? Do wampirzej imprezy pozostało niespełna kilka tygodni?

—Tak, a wcześniej cocktail party. Do tego przyjęcie zaręczynowe (w myślach
przywołałam obraz Nerissy czekającej na mnie w pokoju zabaw Delilah). Zapowiada
się ciekawie.

—Żyjemy w ciekawych czasach, rzuciła z westchnieniem Delilah. To stara chińska
przepowiednia która nas trzepnie. Cóż, w nadchodzącym tygodniu przynajmniej będę
w pełni sił, a to dobra rzecz.

—Dobre, w samej rzeczy! powiedziałam myśląc o wszystkim co się wydarzyło.
Razem widzieliśmy dobre i złe rzeczy i moje obawy że się rozejdziemy odeszły na
dalszy plan. Tej nocy walczyłam sama, ale wciąż byli obecni w moim sercu. Nie
miało znaczenia czy staliśmy razem na linii frontu, czy Camille polowała z Matką
Księżyca, czy Delilah grasowała z Narzeczonymi Śmierci, czy nawet ja szalałam po
dachach z Romanem czy tańczyłam pod gwiazdami z Nerissą - wciąż mieliśmy
siebie. I to wystarczało.

TYDZIEŃ PÓŹNIEJ

L'Horlogerie: stare pieniądze, równie gładkie jak jedwab, kryształowe kieliszki
Waterford wypełnione krwią młodych dawców zgłaszających się na ochotników - w
zamian pozostawali zdrowi i wolni od toksyn.

Byłam oszołomiona wchodząc do sali balowej w kolorach sepii. Moja ręka
spoczywała na ramieniu Romana. Byłam zadowolona z sukni którą miałam na sobie,
a która szeleściła przy każdym kroku. Roman zorganizował dla mnie prywatny pokaz
mody, tak bym mogła sama coś sobie wybrać na dzisiejszy wieczór, bez polegania na
opinii Camille czy Nerissy. Znalazłam piękną dopasowaną suknię w kolorze
niebieskiego kobaltu, ozdobioną szyfonowymi falbankami do kolan rozkwitającymi
nieuporządkowanymi skrzydełkami do kostek oraz kryształami Swarovskiego... nie
chciałam nawet myśleć ile kosztowała ale Roman zapłacił za nią bez mrugnięcia
okiem.

Nerissa była zachwycona bawiąc się w fryzjera i teraz moje włosy lokami opadały
kaskadą na ramiona.
Jedwabny szal okrywał najgorsze z blizn, a całości dopełniały szpilki. Na koniec
moja zmienna puma obdarowała mnie miłością mówiąc:

—Jeśli prześpisz się dzisiaj z Romanem, pamiętaj że byłam pierwsza.

Zapewniłam ją iż z pewnością nie zapomnę...

Zrobiwszy ostatni krok, zatrzymałam się u stóp schodów do sali balowej.

—Lord Roman, syn Blood Wyne i jego towarzyszka Menolly Te Maria d'Artigo,
ogłosił lokaj.

Zaległa cisza. Ruszyłam za moim partnerem, próbując dopasować nazwiska do
twarzy wszystkich tu obecnych, którzy tłoczyli się niczym w procesji.

—Widzisz tego mężczyznę? szepnął Roman. Ten który ma na sobie czarny strój, a
obok niego stoi pyzata kobieta która musi być jego żoną.

Była urocza, choć okrągła. Mężczyzna stał sztywno wyprostowany, z bezlitosnym
wyrazem twarzy.

—Tak. Kim oni są?

—Frederick Corvax i jego żona. Nowy regent wysłany przez matkę. Ceremonia
inauguracji odbędzie się w ten weekend, a para oficjalnie zaprezentuje się na balu z
okazji przesilenia zimowego, na którym - by przypomnieć o sobie - musisz zjawić się
ze mną.

Roman chwycił mnie za dłoń.

—Oczywiście.

Potrzebowałam trochę czasu aby przyzwyczaić się do nowej roli, ale uważałam
wszystko raczej za zabawne. I naraz przypomniałam sobie Camille i Iris, które dzień
wcześniej wraz z Flamem i Rozem udali się do północnych królestw; miałam
nadzieję że wszystko jest z nimi w porządku.

Jak na razie smok nie kapnął się w kwestii Vanzira - i dobrze, oby tak pozostało.
Delilah i Shade byli w domu z Maggie, a Nerissa dotrzymywała im towarzystwa,
podobnie jak nasz kuzyn Shamas. Tymczasem Chase i Sharah wybrali się dzisiaj na
drugą randkę. Życzyłam im szczęścia.

W ostatnich kilku tygodniach przeżyliśmy razem bardzo wiele, przez co czułam
jakbym go lepiej znała.

A teraz byłam tutaj... pośrodku sali balowej, przyozdobionej kryształami i srebrem.

Światła zgasły i ciężkie zasłony zostały odsłonięte, ukazując śnieżny krajobraz: jodły
ozdobione białymi diamentami, które błyszczały tysiącami biało niebieskich żarówek
oraz girlandami. Gdy w powietrzu uniosły się dźwięki „Without You” Davida Bowie,
parkiet opustoszał.

Roman pociągnął mnie na parkiet. Jeśli to było zaledwie cocktail party, to
zastanawiałam się jak będzie wyglądał prawdziwy bal?

—Myślę że skłamałem, szepnął Roman okręcając mnie w tańcu.

—W jakiej sprawie?

Napięłam się wiedząc co powie. Mimo to miałam nadzieję że tego nie zrobi ale się
myliłam.

—Myślę że zaczynam się w tobie zakochiwać, wyznał chowając twarz w mojej szyi.

Zamknęłam oczy. Uwielbiałam jego dotyk i bardzo go lubiłam, ale...

—Nie Roman. Nie zakochuj się we mnie, błagam cię. Nie zmuszaj mnie bym cię
zraniła. Wiesz że kocham Nerissę.

Skinął głową i pocałował mnie w szyję.

—Wiem, wiem.

—Mam nadzieję, wyszeptałam. Ponieważ moje serce należy do niej.

Mówiąc czułam to głęboko w duszy. To ją wybrałam na swoją towarzyszkę. Myśląc o
naszej ceremonii zaręczyn, dotknęłam obrączki i poczułam jak moje serce puchnie z
miłości do mojej zmiennej pumy.

Ale słowa Romana sprowadziły mnie z powrotem.

—Wiesz, nie ma przeszkód byś podzieliła się swoją miłością z kimś jeszcze. Tak
właśnie zrobiła twoja siostra Camille.

I nie dając mi czasu bym zaprotestowała, przyspieszył kroku. Muzyka zaczęła
wirować wokół nas gdy tańczyliśmy, zapominając o śmierci i stale towarzyszącej
nam ciemności w której żyliśmy.